Tag: ουκρανία

Κυριακή 20 Μάη. Τεκμηριώνεται έτσι, δια στόματος της κυρίας Oudkirk μια απ’ τις βασικές αποστολές του αμερικάνου πρεσβευτή Geoffrey R. Pyatt στην Αθήνα. Και, κυρίως, το γιατί επιλέχτηκε σαν κατάλληλος γι’ αυτό το πόστο κάποιος που μόλις πριν είχε υπηρετήσει (και διαπρέψει) στο Κίεβο…

Η Ουάσιγκτον είναι αναγκασμένη πια να αναγνωρίσει έμμεσα αλλά καθαρά ότι η αποσταθεροποιητική, εμφυλιοπολεμική δράση της στην ουκρανία και η υποστήριξη (με κάθε τρόπο) που απλόχερα προσέφερε στο ουκρανικό φασισταριό είχαν σαν σκοπό να αποκτήσει τον έλεγχο των αγωγών που μετέφεραν, transit, ρωσικό φυσικό αέριο στην κεντρική ευρώπη. Τώρα που η Μόσχα σκοπεύει να ελαχιστοποιήσει την χρήση αυτού του «δρόμου» αντικαθιστώντας την παροχή αφενός με τον nord stream 2 και αφετέρου με τον (προς το παρόν ως την τουρκία) south stream· τώρα, δηλαδή, που το ρωσικό φυσικό αέριο θα βρίσκεται από βορρά στην καρδιά της ευρώπης και απ’ το νότο στην πόρτα της (χωρίς να μπορούν οι ηπα να εμποδίσουν ή να ελέγξουν την ροή), ο Pyatt μετατέθηκε νοτιότερα: στην Αθήνα. Αφενός για να κάνει αντιτουρκικές δηλώσεις (αυτά είναι μέρος της προπαγανδιστικής του αρμοδιότητας), αφετέρου για να επιβλέπει το γκάζι της ανατολικής Μεσογείου και την μεταφορά του.

Έτσι όμορφα κι ωραία, «μοιραίοι και άβουλοι» (όσο συνεχίζουμε να είμαστε τέτοιοι!!…) γινόμαστε το κρέας στην όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού…

Κυριακή 1 Απρίλη. Απ’ την δημιουργία του την ίδια το σύγχρονο ελληνικό κράτος έφτιαξε και εξοπλίστηκε με μια εθνική ιδεολογία που είναι μόνιμα στραμμένη προς τα πίσω. Προς το παρελθόν και την μυθοποίησή του. (Κι όσο πιο πίσω τόσο καλύτερα!) Έτσι στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του το σύμπλεγμα κράτους / κοινωνίας είναι ταυτόχρονα ανιστόρητο και οπισθοδρομικό. Όχι τώρα. Εδώ και σχεδόν 2 αιώνες. Πρόκειται για μια μόνιμη κατάσταση εθελοτυφλίας και ανορθολογισμού, που περνάει απ’ την μια γενιά στην άλλη, σε όλες τις κλίμακες της ζωής.

Έχει, λοιπόν, έστω και ελάχιστη «εγκυρότητα» η ελπίδα ότι κάποιες «μεγάλες δυνάμεις» θα στείλουν ξανά τους στόλους τους (και τα αεροπλάνα, και τους πυραύλους τους) για να … προστατέψουν τα «ελληνικά δίκαια»;

Η βασική ελληνική εθνική ελπίδα αφορά τον αμερικανικό στόλο. Η ρωσία έχει αποκλειστεί σαν «σωτήρας» (παρότι το φάντασμα του «ξανθού γένους» παραμένει ζωντανό στην σάπια ελληνική μικροαστική φαντασία)· η ε.ε. (με οποιαδήποτε μορφή) ξέρει πια καλά τι είναι το ελλαδιστάν και πόσο κοστίζει απλά το να κρατάει το κεφάλι του πάνω απ’ το νερό· και η κίνα είναι πολύ μακριά.

Όμως για τα αμερικανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα α) η τουρκική επικράτεια είναι πολύ περισσότερο σημαντική απ’ ότι η ελληνική – ακόμα κι αν επρόκειτο να είναι «ουδέτερη», και β) το ελλαδιστάν δεν μπορεί να γίνει «υποκατάστατο» της απώλειας (απ’ την Ουάσιγκτον) της Άγκυρας, αν ποτέ υπάρξει τέτοια με οριστικό τρόπο. (Ούτε καν για τον ισραηλινό μιλιταρισμό δεν είναι υποκατάστατο η Αθήνα σε σχέση με την απώλεια της Άγκυρας: κι αυτό φαίνεται καθαρά στο συριακό πεδίο μάχης).

Συνεπώς οι έλληνες εθνικόφρονες απ’ την μια μεριά «χαίρονται» αν, για παράδειγμα, το αμερικανικό πεντάγωνο μεταφέρει μερικά «εργαλεία» του απ’ την βάση του Incirlik στην ελληνική επικράτεια… Απ’ την άλλη μεριά όμως όσοι έχουν περισσότερες ευθύνες in case of emergency μάλλον δαγκώνονται (σιωπηλά): ο σκοπός των «μεγαλοφυών» σχεδίων για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου ήταν να γίνει γρήγορα και «αιφνιδιαστικά» – και πάντως χωρίς πραγματική αναμέτρηση με ένα ανταγωνιστικό μπλοκ (στο οποίο θα συμμετέχει και η Μόσχα και το Πεκίνο).

Αν ο αμερικανικός στρατός σκοπεύει πράγματι να αναδιπλωθεί μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα δυτικότερα απ’ το σημείο που βρίσκεται τώρα (π.χ. στο Incirlik), με δεδομένο το “ενδιαφέρον” του για την μέση Ανατολή, αυτό σημαίνει ότι πιέζεται και (έστω για λόγους τακτικής) υποχωρεί. Αυτό σημαίνει, με την σειρά του, ότι η σημερινή τουρκία δεν είναι “η μεγάλη ασθενής” (σύμφωνα με την ορολογία των “μεγάλων δυνάμεων” στον 19ο αιώνα) που θα ήθελε ο ελληνικός εθνικισμός αλλά κάτι αρκετά πιο σοβαρό… Αν ήταν “ασθενής” ο “γιατρός” (η Ουάσιγκτον) θα είχε άνεση κινήσεων εκεί…

Υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην ελληνική ιστορία, τόσο του 19^ου όσο και του 20^ου αιώνα. Διάφοροι διεθνείς (πραγματικοί…) φίλοι του ελλαδιστάν συμβούλευαν σταθερά και μονότονα τις διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις και «αυλές» να σταματήσουν να ονειρεύονται επεκτάσεις και «στρατιωτικές κατακτήσεις», και, αντί να τρέφουν και να τρέφονται απ’ τον μεγαλοϊδεατισμό τους να φροντίσουν να φτιάξουν ένα κανονικό, λειτουργικό κράτος και μια κανονική (καπιταλιστική) «λευκή οικονομία».

Έχουμε την εντύπωση ότι η τελευταία φορά που συμβούλεψαν κάτι τέτοιο (και απέτυχαν για πολλοστή φορά…) ήταν … αύριο. Είναι όμως συμπτωματικό ότι το ντόπιο πολιτικό προσωπικό, ταιριαστό με το πόπολο, είναι διάφορες εναλλασόμενες βιτρίνες του ιστορικού βαθέος κράτους;

Το να γαυγίζει ο ψεκασμένος, ή το να προσπαθεί ο ογκόλιθος να επιβάλει στους σλαβομακεδόνες να μην λέγονται «μακεδόνες» (επειδή … ο μεγΑλέκος – έτσι θέλει η αγρυπνούσα εθνικόφρων πλειοψηφία), ή το να προσπαθεί το αντίστοιχο ελληνοκυπριακό καθεστώς να πείσει ότι είναι δυσυπόστατο, είναι μόνιμα «ιστορικά ατυχήματα»…

Έτσι ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα προβλέπει «αναταράξεις» τους επόμενους δύο μήνες. Λέγεται Geoffrey Pyatt και είναι βεβαιωμένα ικανός να συμμετέχει στη δημιουργία τους. Το αποδεικνύει η ακριβώς προηγούμενη θητεία του, στο Κίεβο.

Άφησε καμμενη γη όμως εκεί… Και η «ευόδωση των εθνικιστικών ονείρων» των ουκρανών σημαίνει αυτό που όλοι ξέρουν…

(φωτογραφίες: Πάνω, ο Pyatt, με την fuck e.u. Nulan, μοιράζουν κόκα κόλες στους “αγωνιστές της ελευθερίας στη Maidan” στο Κίεβο.

Κάτω με τον fuck e.u. “αντ’ αυτού”… Τι μοιράζει εδώ;)

Παρασκευή 2 Μάρτη. Θεωρητικά (το τονίζουμε αυτό!) κτύπημα κάτω απ’ τη μέση απέναντι στη Μόσχα και το Πεκίνο, με βάση το νέο αμερικανικό “αμυντικό δόγμα”, θα μπορούσε να είναι μια επίθεση (μέσω των ουκρανών proxies – γιατί, άλλωστε, να εξοπλίζονται και να εκπαιδεύονται;) κατά του ρωσοκρατούμενου θύλακα στο Donbass. Και, «ακόμα καλύτερα», με όλες τις υπογραφές ευανάγνωστες, κατά του ιράν. Αεροπορική, πυραυλική αυτή η τελευταία – με σκοπό την μέγιστη καταστροφή, το γρηγορότερο. Ειδικά αν η Ουάσιγκτον θεωρήσει ότι χάνει επικίνδυνα έδαφος στην κορεατική χερσόνησο (αλλά και στην κεντρική ασία: αφγανιστάν, πακιστάν…)

Με δεδομένο ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μπορεί να νοιώθει ήδη στριμωγμένος, είναι στη μέση Ανατολή και όχι στην ανατολική Ασία που θα του ήταν πιο εύκολο να δοκιμάσει άμεσα (ή έμμεσα: με μια ισραηλινή πρωτοβουλία…) την επίδειξη πυγμής που χρειάζεται επειγόντως, μετά την κατάρρευση του κόλπου “αντιτρομοκρατία”.

Ας το ξαναπούμε: αυτό προκύπτει απ’ την θεωρητική ανάλυση – όχι από “αποκλειστικές πληροφορίες”. Επίσης δεν φαίνεται (ή δεν ξέρουμε) να γίνονται τέτοιες προετοιμασίες· αν και λογικά θα πρέπει να γίνουν (αν πρόκειται να γίνει “πέσιμο” στο ιράν) με τέτοιον τρόπο ώστε να αιφνιδιάσουν…

Θα μας ήταν εξαιρετικά ευχάριστο αν μπορούσαμε να το αποκλείσουμε σαν ενδεχόμενο. Δυστυχώς δεν μπορούμε. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι το “χρονικό περιθώριο” να γίνει ή να μην γίνει κάτι τέτοιο δεν είναι ημερών ή βδομάδων, αλλά μηνών…

Πέμπτη 15 Φλεβάρη. Η επίσκεψη στην Άγκυρα του αμερικάνου υπ.εξ. Tillerson που παίζει, θέλει δεν θέλει, τον ρόλο του «καλού μπάτσου» στις δημόσιες σχέσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, εξυπηρετεί και τους δύο. Στην πραγματικότητα η Άγκυρα το ξέρει ότι ο Tillerson δεν «βγάζει τη γραμμή» της Ουάσιγκτον· η τριανδρία πίσω απ’ το ψόφιο κουνάβι κάνει κουμάντο, και είναι ξεκάθαρο (και, από ιμπεριαλιστική άποψη, λογικό) τι επιδιώκει και πως. Ωστόσο ενώ οι «μετριοπαθείς» δηλώσεις του, κατά καιρούς, είναι λόγια του αέρα, βολεύουν. Όχι μόνο την Άγκυρα αλλά και την Μόσχα, την Τεχεράνη, το Πεκίνο – τους πάντες. Ο ρόλος του τους επιτρέπει να υποστηρίζουν ότι δεν έχουν «καθολικά αντι-αμερικανικές προθέσεις» αλλά μόνο αμύνονται απέναντι στα «γεράκια» του αμερικανικού καθεστώτος – ως εάν να ήταν δυνατόν να επιβιώσει ό,τι έχει μείνει απ’ την παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία με «περιστέρια», «κότες», «χελιδόνια» ή «στρουθοκάμηλους».

Αλλά και την τριανδρία την βολεύει ο Tillerson – προσωρινά. Επιτρέπει στο αμερικανικό προφίλ να εμφανίζει κι ένα «διαλλακτικό πρόσωπο», ως εάν οι ανταγωνιστές των ηπα να παραμυθιάζονται ότι μπορεί κάποια στιγμή τα «περιστέρια» να φάνε τα «γεράκια» – και μετά να κάτσουν στ’ αυγά τους!

Το ότι η διεθνής διπλωματία εμφανίζεται τόσο παραμυθατζού, δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. Δεν είναι καθόλου πρωτοφανές στην καπιταλιστική ιστορία, ειδικά όταν οξύνονται οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Οι «φωνές της λογικής» και οι «μετριοπαθείς» (μαύρη κοροϊδία!) προσφέρουν παρηγοριά στις μάζες που ανησυχούν, τους επιτρέπουν να απωθούν ευκολότερα τα δυσοίωνα ενδεχόμενα (που είναι οι πραγματικές τάσεις), καθησυχάζουν και προκαλούν την αναγκαία σύγχιση.

Για το συγκεκριμένο «ταξίδι για δουλειές» του Tillerson στην Άγκυρα, το ενδιαφέρον μας είναι τι δουλειά θα έχει εκεί ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα Geoffrey Pyatt. Τι είναι που πρέπει να ξέρει από πρώτο χέρι; (Οι επίσημες ανακοινώσεις των ηπα μιλούν για ένα «jam» διάφορων αμερικάνων αξιωματούχων, από πολλές χώρες, «απ’ το Μπακού ως το Βελιγράδι», επί τουρκικού εδάφους, με θέμα την «ενεργειακή ατζέντα των ηπα στην ευρύτερη περιοχή». Γιατί, όμως, συναντιούνται εκεί;  Θα διαμορφώσουν κάποια δελεαστική πρόταση προς την Άγκυρα; )

Γνωστός ατζέντης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού απ’ την σύνθετη θητεία του στο Κίεβο (για να μην ξεχνιόμαστε: η αμερικανική πρεσβεία, δηλαδή ο ίδιος ο Geoffrey Pyatt, πλήρωνε cash τους ουκρανούς φασίστες στη Maidan square, και όχι μόνο εκεί…) φαίνεται ο κατάλληλος άνθρωπος για να πληρώσει, μόλις εγκλιματιστεί, οποιονδήποτε για οτιδήποτε.

Στην Άγκυρα το αμερικανικό κλιμάκιο πηγαίνει (εικάζουμε) με περισσότερα «κρυφά» παρά «φανερά» – αν και δεν πρέπει να περιμένει κανείς ότι θα ξεγελάσει με χάντρες και καθρεφτάκια το τουρκικό καθεστώς! Στην Αθήνα; Τα ροζ τσακάλια ας παρακολουθούν τα μετεωρολογικά δελτία και τις «προγνώσεις καιρού»: με τόσες καντήλες που έβγαλε η γλώσσα τους γλύφοντας την Ουάσιγκτον δεν μπορούν να κάνουν και πολλά περισσότερα.

(φωτογραφία πάνω: η “fuck e.u.” αμερικανίδα υφ.υπ.εξ. αρμόδια για τις ευρωπαϊκές και ευρασιατικές υποθέσεις Victoria Nuland ψώνισε απ’ το σούπερ μάρκετ και μοιράζει «δώρα» στο φασισταριό της Maidan, στις 11 Δεκέμβρη του 2013. Πίσω της, όλο καμάρι, ο Pyatt…

φωτογραφία στη μέση: ο ανεπίσημος «υπ.εξ.» γερουσιαστής McCain, «ειδικός» για τα κονέ σε διάφορες βρωμοδουλειές, στη Maidan. Δεξιά είναι ο Pyatt. Αριστερά δίπλα στον McCain, με το σκουφί, είναι ο Oleh Tyahnybok, νεοναζί, επικεφαλής του φασιστικού κόμματος Svoboda.

φωτογραφία κάτω: ο Geoffrey Pyatt συγχαίρει τον επικεφαλής των «ουκρανικών ειδικών δυνάμεων» στρατηγό Ihor Lunyov, στο Khmelnytskyi (άτυπη αμερικανική βάση στην ουκρανία), τον Γενάρη του 2016 – πριν τον διορισμό του στην Αθήνα.

O Pyatt θεωρείται ο «νονός της εξέγερσης στην ουκρανία» – αν και το σωστότερο θα ήταν «ένα απ’ τα εξαπτέρυγα, που οργάνωνε και έκανε τις βρωμοδουλειές». Όπως κάθε αμερικάνος αξιωματούχος στις μέρες μας, και επειδή τυπικά μεν είναι «πολιτικό προσωπικό» αλλά, εδώ και κάτι χρόνια, η εξωτερική πολιτική των ηπα ρυθμίζεται απ’ τις αμερικανικές υπηρεσίες ασφαλείας που στρατολογούν και το «πολιτικό προσωπικό» που χρειάζονται, όποιος του δίνει το χέρι καλό είναι να μετρήσει τα δάκτυλά του μετά…

Συνεπώς: το με πόσους φασίστες έχει ή θα αποκτήσει επαφές στα μέρη μας, δεν το ξέρουμε… Όμως η δουλειά του είναι… Είναι «μάχιμος» σα να λέμε… )

Παρασκευή 19 Γενάρη. Το “παγωμένο” μέτωπο στο ουκρανικό πεδίο μάχης μπορεί να ξαναζεσταίνεται. Μια τέτοια εξέλιξη τους επόμενους μήνες θα ήταν μια βεβιασμένη μεν αλλά όχι και απρόβλεπτη απάντηση του αμερικανικού βαθέος κράτους στα “προβληματάκια” που έχει αρχίσει να συσσωρεύει σε ζωτικά σημεία της μεγάλης γραμμής αντιπαράθεσης, απ’ την ανατολική Μεσόγειο ως τον Ειρηνικό.

Αφού το (χρεωκοπημένο) ουκρανικό καθεστώς εξασφάλισε την αναβάθμιση του στρατιωτικού εξοπλισμού του απ’ την Ουάσιγκτον, η πλειοψηφία του κοινοβουλίου του ψήφισε προχτές νόμο που χαρακτηρίζει τις αντάρτισσες περιοχές του Donbass σαν «υπό ρωσική κατοχή». Η πιο light συνέπεια του νόμου είναι ότι επιτρέπει σε όποιον ουκρανό θέλει (κι αν είναι οριτζινάλ φασίστας ακόμα καλύτερα) να κάνει μήνυση στη Μόσχα για κάποια καταστροφή που έπαθε στο Donbass… Στην πιο hard core ενισχύει το Κίεβο αν επιχειρήσει την στρατιωτική «απελευθέρωση» της περιοχής.

Αυτός καθεαυτός ο συγκεκριμένος νόμος δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί «αιτία» αλλά μάλλον σύμπτωμα: η ανατολική ουκρανία παραμένει μια «τρύπα» στην οποία μπορεί να δουλέψει undercover η Ουάσιγκτον. Και, φυσικά, όχι υπέρ της «ειρήνης και της αγάπης»…

Παρασκευή 1 Δεκέμβρη. Δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακρυά ή χρονικά στα βάθη των αιώνων για να βρει παραδείγματα πετυχημένης κρατικής / παρακρατικής προβοκάτσιας που χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία “αλλάζοντας την ροή της ιστορίας”. Το παράδειγμα είναι κοντά: Κίεβο, Φλεβάρης του 2014.

Ήταν η περίοδος όπου οι φασίστες (εκπαιδευμένοι οι περισσότεροι στην πολωνία και χρηματοδοτούμενοι απ’ τις ηπα…) είχαν καταλάβει την κεντρική πλατεία της πόλης (Meidan) προσπαθώντας να «ρίξουν» τον τότε πρόεδρο Yanukovich. Στις 19 εκείνου του μήνα, υψηλόβαθμοι απεσταλμένοι του Βερολίνου, του Παρισιού και της Μόσχας, είχαν καταφέρει να καταλήξουν σ’ ένα σχέδιο, στο οποίο συμφώνησε και ο Yanukovich αλλά και ο εκλεκτός του Βερολίνου Vitali Klitschko, απ’ την μεριά της αντιπολίτευσης. Το σχέδιο προέβλεπε μεταξύ άλλων άμεσα εκλογές, αλλαγή του συντάγματος, και άλλα: ήταν (έμοιαζε ότι ήταν) ένα στέρεο βήμα προς την λήξη της έντασης.

Όταν ο Klitschko κατέβηκε στην πλατεία για να ανακοινώσει όλο χαρά τη νίκη (ειδικά των πρόωρων προεδρικών εκλογών), οι φασίστες απείλησαν να τον λιτσάρουν. Στη συνέχεια έδωσαν διορία 24 ωρών στον Yanukovich για να παραιτηθεί. Εν τέλει απείλησαν ότι την επόμενη ημέρα θα επιτεθούν στο κοινοβούλιο και στο προεδρικό μέγαρο με όπλα.

Η επόμενη ημέρα ήρθε… Στη διάρκεια των οδομαχιών με την αστυνομία «άγνωστοι ελεύθεροι σκοπευτές», από διπλανά κτίρια, άρχισαν να πυροβολούν τυφλά, τόσο διαδηλωτές όσο και μπάτσους. Συνολικά δολοφονήθηκαν 80 άτομα. Χάρη σ’ αυτό το μακελειό ο Yanukovich φοβήθηκε, φυγαδεύτηκε απ’ το Κίεβο, και γρήγορα εξαφανίστηκε στη ρωσία. Οι φασίστες νίκησαν, και τα γεγονότα πήραν μια δραματική τροπή: οι επαρχίες του Donetsk και του Luhansk εξεγέρθηκαν κατά των φασιστών και του Κιέβου (έχουν δημιουργήσει μια «ανεξάρτητη» φιλορωσική ημι-κρατική οντότητα στα νοτιοανατολικά της ουκρανίας, κυκλωμένοι από κυρίως φασίστες μισθοφόρους) – ενώ σχεδόν ένα μήνα μετά, στις 18 Μάρτη, η Μόσχα προσάρτησε την Κριμαία. Ακολούθησαν διάφορες «κυρώσεις» εναντίον της, που συνεχίζονται ακόμα· παραμένοντας ένα απ’ τα ανοικτά μέτωπα ανάμεσα στη ρωσία απ’ την μια και τις ηπα απ’ την άλλη· με τα ευρωπαϊκά κράτη να συμμετέχουν σ’ αυτές· αν και, εκείνα της δυτικής ευρώπης, όχι με ιδιαίτερη ζέση…

Οι καλοθελητές χρέωσαν τους ελεύθερους σκοπευτές και την σφαγή στο ψαχνό στον Yanukovich, αν και ήταν ολοφάνερο ότι καθόλου δεν τον εξυπηρετούσαν…

Παρασκευή 1 Δεκέμβρη. Στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη το ιταλικό channel 5, στην εκπομπή Matrix, μετέδωσε ένα ντοκυμαντέρ / έρευνα, στο οποίο 3 γεωργιανοί – ο ένας πρώην σωματοφύλακας του τότε γεωργιανού προέδρου Saakashvili και οι άλλοι δύο απ’ το κόμμα του – αφηγούνται πως τους στρατολόγησαν, μαζί με άλλους (και λιθουανούς) και τους μετέφεραν στην πλατεία Meidan στη διάρκεια των φασιστοσυγκεντρώσεων – υπό την εποπτεία, εκεί, ενός αμερικάνου καραβανά – έναντι αμοιβής 5.000 δολαρίων στον καθένα. Διηγούνται, επίσης, το πως στις 20 Φλεβάρη τους ανέβασαν στο ξενοδοχείο «Ουκρανία» δίπλα στην πλατεία, τους έδωσαν όπλα, και τους διέταξαν να πυροβολούν ακατάσχετα και αδιάκριτα προς την πλατεία και τους δρόμους (όπου γίνονταν ήδη οδομαχίες), αδιάφορο ποιούς και πόσους θα σκότωναν. Όταν ρώτησαν γιατί; ο επικεφαλής τους, Mamuka Mamulashvili, στρατιωτικός σύμβουλος του Saakashvili απάντησε:

…Το πράγμα μπερδεύτηκε. Δεν μπορούμε να πάμε σε προεκλογική περίοδο… Δεν έχει σημασία ποιον θα πυροβολάτε. Ρίχνετε όσο πιο πολύ μπορείτε για να προκληθεί χάος… Αυτό ακριβώς έγινε εκείνη την ημέρα…

Το γιατί μιλάνε τώρα οι συγκεκριμένοι, με τα ονόματά τους και τις φάτσες τους, ενώ θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για τις δολοφονίες, δεν το ξέρουμε. Οι ομολογίες τους ωστόσο επιβεβαιώνουν εκείνο που μπορούσε να θεωρεί το μόνο λογικό ήδη από εκείνη την ημέρα. Κάποιοι (που καθοδηγούσαν και τους φασίστες στην πλατεία…) αγρίεψαν όταν με την παρέμβαση Βερολίνου, Παρισιού και Μόσχας φάνηκε ότι διαμορφώνονται συνθήκες εκτόνωσης. Και αποφάσισαν να το χοντρύνουν όσο περισσότερο μπορούσαν. Αυτοί οι “κάποιοι” είναι γνωστοί. Πρόκειται για την Ουάσιγκτον.

Αλλά δεν τελειώνει στο «τότε» το ζήτημα, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη του την αλυσίδα των γεγονότων που προκάλεσε εκείνη η σφαγή. Η προβοκάτσια έχει ξεχαστεί εντελώς, παρότι εξακολουθεί να έχει απτά αποτελέσματα μεγάλης εμβέλειας. Πράγμα που σημαίνει ότι η ατομική και συλλογική μνήμη των πρωτοκοσμικών υπηκόων είναι μνήμη χρυσόψαρου· και ότι η ιντερνετική «υπερπληροφοριοποίηση» κάνει απόλυτα την αποχαυνωτική δουλειά της.

Αν, έτσι, αποδεικνύεται ότι μια προβοκάτσια πριν σχεδόν 4 χρόνια εξακολουθεί να είναι πετυχημένη και τα αποτελέσματά της μη αντιστρεπτά ακόμα κι αν αποκαλυφθεί, δεν είναι αυτό το “ό,τι έγινε έγινε” ο σημαντικότερος όρος για την επιτυχία και κάθε επόμενης;

(Να θυμίσουμε ότι η Αθήνα, εκτός απ’ την στρατιωτική συμμαχία της με την Ουάσιγκτον έχει «ειδικές σχέσεις» και με την γεωργία;…)

Σάββατο 4 Μάρτη. Στην ξεχασμένη απ’ την διεθνή δημοσιότητα / δημαγωγία ανατολική ουκρανία μικρές αλλά καθοριστικές εξελίξεις: η Μόσχα “αναγνώρισε τα διαβατήρια” των δύο αυτονομημένων επαρχιών, του Luhansk και του Donetsk. Το ίδιο έκανε με όλη την γραφειοκρατική χαρτούρα (πιστοποιητικά γέννησης, απολυτήρια σχολείου, κλπ) που συνήθως σχετίζεται με την λειτουργία οποιουδήποτε δημόσιου / κρατικού συστήματος διοίκησης. Με άλλα λόγια η Μόσχα αναγνώρισε ουσιαστικά τις δύο επαρχίες σαν «ημικράτη». Κατά τους ρώσους αξιωματούχους αυτό έγινε καθαρά για «ανθρωπιστικούς λόγους», για να μπορούν δηλαδή οι κάτοικοι του Donbass να ταξιδεύουν και να σπουδάζουν άνετα στη ρωσία. Κατά τους ίδιους αυτές οι διευκολύνσεις θα ισχύουν έως ότου εφαρμοστεί η «συμφωνία του Μινσκ» (δηλαδή μέχρι του αγίου ….)

Μετά απ’ αυτά, έχει ανακοινωθεί ότι σύντομα το ρούβλι θα κυκλοφορεί σαν επίσημο νόμισμα στις δύο επαρχίες. Υποθέτουμε ότι κι αυτό θα γίνει για καθαρά «ανθρωπιστικούς λόγους»: για να μπορούν να ψωνίζουν στη ρωσία…

Αφού για «ανθρωπιστικούς λόγους» ο ρωσικός στρατός υποστηρίξε ανεπίσημα τους αντάρτες, τώρα για τους ίδιους λόγους ολοκληρώνεται το σενάριο της αμπχαζίας και της νότιας οσετίας: περιοχές άτυπα προσαρτημένες στην ρωσική επικράτεια. (Και για το Donbass είχαν σερβιριστεί διάφορα περί «ανατέλλοντος κομμουνισμού»…)

Δεν μας προκαλεί έκπληξη. Ωστόσο αυτά δεν σημαίνουν ότι η Μόσχα παραιτείται απ’ το μέλλον της ουκρανίας, όπως άλλωστε δεν έχει παραιτηθεί απ’ το μέλλον της γεωργίας. Μπορεί όμως να σημαίνει ότι αν χρειαστεί, οι φασίστες του κιέβου θα αντιμετωπίσουν στο Donbass τα ρωσικά όπλα, καθαρά και κανονικά.

Εν τω μεταξύ αυτές οι «λεπτές» (;) κινήσεις, που θα μπορούσαν να έχουν γίνει οποτεδήποτε στο παρελθόν, γίνονται τώρα, με την καινούργια αμερικανική διοίκηση να ψάχνει πρώτα την σύνθεσή της και μετά την δράση της. Αποκλείεται να διαφύγουν της προσοχής της Ουάσιγκτον. Θα μπορούσαν να θεωρηθούν σαν «επιθετικούτσικες», απ’ την μεριά της Μόσχας, σε βάρος της ιδέας ότι το ψόφιο κουνάβι θέλει να είναι light (αλλά δεν το αφήνουν) στις αμερικανορωσικές σχέσεις; Ή είναι έκφραση κάποιας ρωσικής άνεσης ότι δεν θα υπάρξουν άλλες «κυρώσεις» πια;

21/2/2017. Εν τω μεταξύ έλαχε στον “κόκκινο Κατρού”, σαν υψυπουργό εξωτερικών, να βγει στη γύρα μπας και ψήσει κανάν “ξένο επενδυτή”. Και ο δρόμος του τον έφερε στην πρωτεύουσα του θρυλικού σεϊχάτου, όπου τα ντάλαρς τρέχουν απ’ τις χρυσές βρύσες, και όπου βασιλιάδες είναι κάτι καλωσυνάτοι άνθρωποι, ανοικτόμυαλοι κι ωραίοι: στο Ριάντ.
Ίσως δεν είναι και η καλύτερη εποχή για δουλειές με τέτοιους τύπους. Επειδή η αυλή του Ριάντ ασχολείται φανατικά με το διεθνές εμπόριο ουαχαβιτών, φτιάχνοντας αυτήν την «ωραία ατμόσφαιρα» (γεμάτη αίμα και ουρλιαχτά) που εξυπηρετεί τους αντιτρομοκράτες φίλους τους. Και, ταυτόχρονα, επιμένει ότι το ιράν είναι ο κυριότερος βασικός υποστηρικτής της τρομοκρατίας στον κόσμο…
Απ’ την άλλη μεριά βέβαια, όταν έχεις κάνει φίλους σου τους «δημοκράτες» του Καΐρου, του Τελ Αβίβ (και του Κιέβου, ε;) δεν κρατάς την μύτη σου στο Ριάντ, έτσι δεν είναι;
It is a dirty job, but someone has to do it!

(στη φωτογραφία: διαλεχτοί φίλοι, αδελφοί – και επενδυτές!)