Tag: ουκρανία

Τετάρτη 19 Δεκέμβρη. Συνεπείς στην ένταξή τους στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, Αθήνα και Λευκωσία είπαν «ναι» χτες, σε ψήφισμα του οηε που καταδικάζει την «στρατιωτικοποίηση της αυτόνομης δημοκρατίας της Κριμαίας και την πόλης της Σεβαστούπολης, καθώς και τμημάτων της Μαύρης Θάλασσας και της Θάλασσας της Αζοφικής».

Το ψήφισμα:

– εξακολουθεί να θεωρεί την χερσόνησο της Κριμαίας ουκρανικό έδαφος·

– κατηγορεί την Μόσχα για την μεταφορά στρατού, όπλων αλλά και ασκήσεις στη χερσόνησο·

– κατηγορεί την Μόσχα για την στρατιωτικοποίηση τμημάτων της Μαύρης Θάλασσας και της Αζοφικής και αεροναυτικές ασκήσεις και εκεί·

– καταδικάζει την Μόσχα για την κατασκευή της γέφυρας πάνω απ’ το στενό του Kerch·

– και καλεί την ρωσική ομοσπονδία να… κλπ κλπ κλπ…

Σε αντίθεση με άλλα (πολλά , εδώ και δεκαετίες) ψηφίσματα που αφορούν την κατοχή της Παλαιστίνης, που καταλήγουν σε κάποια συρτάρια (αν όχι σκουπιδοτενεκέδες) αυτό, τέτοιους καιρούς, μπορεί να αξιοποιηθεί όμορφα κι ωραία. Τεχνικά δεν είναι πιθανό να επιτεθεί οποιοσδήποτε για να “απελευθερώσει” την Κριμαία. Μπορεί, όμως, κάλλιστα, να αυξήσει τις περιπολίες του στη Μαύρη Θάλασσα· και στο Αιγαίο… – έχουμε πει γιατί.

Μια ψήφος είναι μια ψήφος. Η Αθήνα και η Λευκωσία θα μπορούσαν, φυσικά, να απέχουν, όπως έκανε η πλειοψηφία των κρατών μελών του ρημαδο-οηε. Το γεγονός ότι ψήφισαν “ναι” μπορεί να τελειώσει εκεί. Όμως δεν θα πάρει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός τις όποιες αποφάσεις. Άλλοι θα τις πάρουν.

Πριν την «πετυχημένη (όπως διατράνωσε η εθνική δημαγωγική ενότητα) επίσκεψη Τσίπρα στη Μόσχα» το ελληνορθόδοξο αρχιτραγάτο Istanbul έκανε πάσα στους αρχιτράγους της ουκρανίας, για να αρχίσουν το σπρωξίδι με τους αρχιτράγους της Μόσχας. Μετά, το ελλαδιστάν (και η Λευκωσία) ευλόγισαν οποιοδήποτε σπρωξίδι στη γραμμή Εύξεινος Πόντος – Αιγαίο…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός στα τέλη των ’10s: τρίβονται αυτοί στη γκλίτσα ή η γκλίτσα ψάχνει τις πλάτες τους;

Τετάρτη 28 Νοέμβρη. Ως το 2015 ο ρωσικός (“μεγαλορώσικος” που θα έλεγε κι ο Βλαδίμηρος…) ιμπεριαλισμός αντιδρούσε με χαρακτηριστικά αμυντικό τρόπο απέναντι στις ισχυρές πιέσεις του αμερικανικού δίπλα του. Στην περίπτωση της γεωργίας, το καλοκαίρι του 2008, δεν την κατέλαβε όλη (αν και ήταν πανεύκολο από στρατιωτική άποψη)· περιορίστηκε στους θύλακες της αμπχαζίας και της νότιας οσετίας. Έξι χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 2014, μετά το φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο, φάνηκε σα να μη διαθέτει επαρκή επιρροή (;) στα βάθη της «πρώην σοβιετικής δημοκρατίας» της Ουκρανίας και περιορίστηκε σε μια μικρή (αν και σημαντική) περιοχή στα ανατολικά, στο Donbass. Και, φυσικά, στην προσάρτηση της στρατηγικής σημασίας χερσονήσου της Κριμαίας· αυτό, ωστόσο, ήταν μονόδρομος, εξαιτίας της ρωσικής ναυτικής βάσης στη Σεβαστούπολη. Πάντως και στις δύο περιπτώσεις, τόσο της γεωργίας όσο και της ουκρανίας, η πολιτικο-στρατιωτική επιρροή και παρουσία της Ουάσιγκτον δεν απομακρύνθηκε καθόλου απ’ τα ρωσικά σύνορα. Μάλλον εδραιώθηκε. Με την ευκολία του να κρύβεται πίσω απ’ τα τοπικά καθεστώτα.

Το “άλμα” από την αμυντική στάση στην διερεύνηση των επιθετικών του δυνατοτήτων το έκανε ο ρωσικός ιμπεριαλισμός σχετικά πρόσφατα, τον Σεπτέμβρη του 2015 – και μάλιστα αρκετά μακρυά απ’ τα σύνορά του. Οπωσδήποτε η στρατιωτική εμφάνιση στο πλευρό του Άσαντ έγινε με όλους τους τύπους: πρόσκληση απ’ την επίσημη κυβέρνηση. Σωστά καμωμένο…

Το φθινόπωρο του 2015 και τα όσα ακολούθησαν ως τώρα στο συριακό πεδίο μάχης δεν παύουν, ωστόσο, να δίνουν μορφή σε μια «αλλαγή παραδείγματος» στο μέχρι που είναι διατεθειμένη πλέον να φτάσει η Μόσχα όταν κρίνει ότι η Ουάσιγκτον αμφισβητεί τα συμφέροντά της. Απ’ το φθινόπωρο του ’15 και μετά είναι σαφές ότι η Μόσχα θεωρεί πως έχει το potential να μην περιορίζεται στο να διαφυλάξει τα τυπικά της σύνορα· αλλά να φροντίζει τα ευρύτερα όρια της επιρροής της σε διάφορες «ευαίσθητες ζώνες» του πλανήτη.

Πίσω στη Μαύρη Θάλασσα: παρότι η Μόσχα κατάφερε ως τώρα σε ικανό βαθμό να εξουδετερώσει την άμεση επίδραση του ουκρανικού καθεστώτος στις «δουλειές» της, αυτό το καθεστώς παραμένει εκεί. Σε συνθήκες και συσχετισμούς πιο ζόρικους.

Το 2014, για παράδειγμα, ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας μπορούσε να ξεκινάει απ’ την Σεβαστούπολη και να περνάει τα Δαρδανέλια προς τα θερμά νερά αθώα–αθώα «για να παίρνει αέρα». Το 2019 αυτή η γραμμή θαλάσσιας στρατιωτικής κίνησης είναι ζωτικής σημασίας για να κρατάει η Μόσχα τις θέσεις της στην ανατολική Μεσόγειο· σε μια ανατολική Μεσόγειο που έχει ανακηρυχτεί επίσημα σε «πεδίο σπρωξιμάτων» (του 4^ου παγκόσμιου). Το 2014 και το 2015 η Μόσχα μπορούσε να «κάνει την δουλειά» της κρατώντας απλά την στρατιωτική της έδραση στην Κριμαία· το 2018 και το 2019 την χρησιμοποιεί εναντίον του άξονα. Το 2014 και το 2015 δεν είχε ούτε αεροπορική βάση στη συρία ούτε αντιαεροπορικά συστήματα στην (τότε) μικρή ναυτική βάση της στην Tartus. Το 2018 και το 2019 έχει και παραέχει, η βάση στην Tartus έχει μεγαλώσει· και η θαλάσσια αρτηρία στήριξης του ρωσικού στρατού στη συρία είναι στο στόχαστρο. Το 2014 δεν είχε η Μόσχα θέμα “τριβών” με τον ιμπεριαλισμό του φασιστικού, απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ. Το 2018 απέκτησε – και φρόντισε “να μην ξανασυμβεί”, φορτώνοντας ακόμα περισσότερα όπλα (S-300), με όλα τα απαραίτητα.

Δεν είναι καθόλου πρωτότυπο: όλα ξεκινάνε σαν “εύκολα και γρήγορα”· και μετά, συνέχεια, από κάποια ανομολόγητη αιτία, όλο και συγκεντρώνονται εκρηκτικά υλικά…

Αυτό που η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ (μαζί με την Άγκυρα και την Ντόχα που, εν τω μεταξύ, έκαναν στροφή…) ξεκίνησαν το 2011 σαν «περίπατο» (της «νέας μέσης Ανατολής») στο συρο-ιρακινό πεδίο μάχης (το project isis) εξελίχθηκε το 2015 σε ελάχιστα συγκεκαλυμένο παγκόσμιο πόλεμο στην ξηρά της «γόνιμης ημισελήνου». Το είπε ο Lavrov, ισχύει. Κι αυτός ο πόλεμος, με τη σειρά του, μεταγγίζεται αργά (;) και σταθερά στο νερό, στην ανατολική Μεσόγειο, στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Περσικό κόλπο. Απλώνεται υποχρεωτικά όμως και βορειότερα: στο Αιγαίο, στη Μαύρη Θάλασσα, στην Αζοφική…

Γι’ αυτούς τους λόγους (σε συνδυασμό, φυσικά, με την συμμαχική σχέση Μόσχας – Άγκυρας – Τεχεράνης: μπλοκ της Αστάνα) η Ουάσιγκτον είναι τώρα πολύ περισσότερο «ερεθισμένη» σε σχέση με το 2014 (και το ελλαδιστάν προσφέρει απλόχερα υπηρεσίες σ’ αυτόν τον «ερεθισμό» ελπίζοντας σε κάποια ανταλλάγματα. Αν λέγαμε “βοηθός μαλάκα” θα θεωρούμασταν σεξιστές και αυνανοφοβικοί. Οπότε δεν το λέμε…).

Είτε το καθεστώς του Κιέβου κινείται απ’ τις δικές του αναγκαιότητες επιβίωσης είτε απλά είναι πάντα ο ίδιος γεωπολιτικός προβοκάτορας, η Ουάσιγκτον (κι αν όχι το ψόφιο κουνάβι κάποιοι άλλοι αντ’ αυτού…) θα κοιτάξει να αξιοποιήσει επιθετικότερα και πιο ανοικτά (σε σχέση με πριν λίγα χρόνια) τις ευκαιρίες που θα τις δοθούν (ή θα δημιουργήσει) – εναντίον της Μόσχας.

Το ουκρανικό «χαλικάκι στο παπούτσι» του Πούτιν μοιάζει τώρα – εν δυνάμει – πολύ ενοχλητικότερο από κάτι που θα αντιμετωπιζόταν πάντα με παρακάμψεις (όπως με τον turkstream)… Μία παράκαμψη, δεύτερη παράκαμψη, τρίτη… Ο καιρός περνάει…

Εκτός αν υπάρχει και κάποια άλλη πραγματικότητα στην υπόθεση αυτή, που δεν έχει φανεί ακόμα…

Η ιστορία κινείται σε κάθε περίπτωση – και θα δείξει ακόμα πιο καθαρά τα καπιταλιστικά της δόντια…

(φωτογραφία: Μέσα σε όλα αυτά κάποιοι πουλάνε παραμύθια με λίγους δράκους αλλά περισσότερα λεφτά. Τρυπάνε, τρυπάνε, τρυπάνε, ψάχνοντας ένα χθόνιο eldorado, παριστάνοντας πως αγνοούν ότι το ίδιο γίνεται παγκόσμια, έτσι ώστε πολύ γρήγορα οι προσδοκίες τους να βουλιάξουν σε μια κλασσική «κρίση υπερπροσφοράς». Που θα λυθεί με κανόνια, τα οποία ήδη σβουρίζουν ένα γύρο, επειδή πρέπει να λυθούν κι άλλοι, εξίσου σοβαροί λογαριασμοί.

Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι; Ή, μήπως (σε διασκευή) γίνομαι μάγκας σκάβοντας το λάκκο σας;

Για το κεφάλαιο και τ’ αφεντικά αυτά είναι λυμένα: είτε εδώ είτε εκεί πάντα βγαίνουν (ζωντανοί). Αλλοίμονο σε όσους και όσες νομίζουν ότι επειδή πληρώνουν εισιτήριο πειθαρχίας θα τύχουν ειδικής μεταχείρισης.

Αλλοίμονο…)

Τρίτη 27 Νοέμβρη. Κάνω την δήλωση εκ μέρους των ηνωμένων πολιτειών, του βασιλείου της ολλανδίας, της πολωνίας, της σουηδίας και του ενωμένου βασιλείου. Είμαστε ενωμένοι στην αντίθεσή μας στη ρωσική επίθεση. Υποτηρίζουμε σθεναρά την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της ουκρανίας μέσα στα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορά της συμπεριλαμβανομένων και των χωρικών υδάτων της. Εκφράζουμε την βαθιά μας ανησυχία για το περιστατικό που αντιπροσωπεύει μια επικίνδυνη κλιμάκωση και παραβίαση της διεθνούς νομοθεσίας.

Αυτά είπε χθες αργά το απόγευμα η ύαινα / πρέσβειρα των ηπα στον οηε Nikki Haley. Μεγάλη ταχύτητα εκ μέρους της Ουάσιγκτον στο να συγκροτήσει «μπλοκ». Κι ίσως απ’ την βιασύνη της η κυρα Nikki ξέχασε να συμπεριλάβει τον πολυτιμότερο σύμμαχό της: το βασίλειο της σαουδικής αραβίας. Για χάρη του οποίου τουμπεκί ψιλοκομμένο…

Κατά τα υπόλοιπα η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της λένε, απλά, το γνωστό (κατά την γνώμη τους): ότι η χερσόνησος της Κριμαίας ανήκει στο Κίεβο. Αλλά αυτά είναι λόγια που δεν έχουν μεγάλη σημασία. Oύτε στην Κριμαία ούτε στην βορειοανατολική συρία, ούτε στα υψώματα του Γκολάν μετράνε: είναι καιρός τώρα που στον διακρατικό, ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό η «νομιμότητα» βρίσκεται στην κάνη – με την ευρεία έννοια.

Έχουν σχέση η Αζοφική και η Μαύρη Θάλασσα με την συρία, τον λίβανο, την ανατολική Μεσόγειο, το ισραήλ και την σαουδική αραβία, την βαλτική και την πολωνία; Ναι!

(Αν ένα κράτος, οποιοδήποτε κράτος, έχει συνοριακά προβλήματα με γείτονα – όχι ασυνήθιστο – αυτό που είναι αναμενόμενο είναι να μετακινήσει στρατό στα επίμαχα σημεία. Όχι να κηρύξει στρατιωτικό νόμο!

Ωστόσο αυτό ήταν που έκανε ο Poroshenko, στο Κίεβο. Πήρε και την έγκριση της βουλής – με ισχύ ενός μηνός και για 10 απ’ τις 27 περιοχές του κράτους, στα ανατολικά. «Και βλέπουμε». Ξεκούδουνη κίνηση σε κάθε περίπτωση ως προς την «αφορμή» που επιστρατεύτηκε, οπότε οι ουκρανοί και όχι μόνο θα πρέπει να βρουν την αιτία. Ούτε καν στη διάρκεια του πολέμου στο Donbass το ’14 και το ’15 το φασιστικό Κίεβο δεν πήρε τέτοια απόφαση…

Με εκλογές στην ουκρανία εν όψει τον ερχόμενο Μάρτη η Μόσχα υποστηρίζει ότι ο Poroshenko θέλει είτε να ενισχύσει την παραπαίουσα υποψηφιότητά του είτε να αναβάλει τις εκλογές. Λογικό ακούγεται, αλλά όχι υποχρεωτικά η μόνη εκδοχή. Η ασταμάτητη μηχανή έχει κάποιες διαφορετικές σκέψεις, αλλά δεν βιάζεται. Θα περιμένει).

(φωτογραφία: Κατά την Μόσχα, σύμφωνα με τον χάρτη, οι ουκρανικές άκατοι έπλεαν μέσα στα χωρικά ύδατα της Κριμαίας, δηλαδή της ρωσίας. Οπότε να η ερώτηση χωρίς αποδέκτη: δηλαδή όλα τα υπόλοιπα στην περιοχή είναι ο.κ., ε;

Όχι, καθόλου δεν είναι. Αν η Μόσχα έχει ένα ουσιαστικό πλεονέκτημα, αυτό δεν είναι η γέφυρα που ενώνει ρωσία και Κριμαία, την οποία οι φασίστες του Κιέβου θα ήθελαν να ανατινάξουν. Αλλά η συμμαχία της με την Άγκυρα και η εξαιρετικά πιθανή «ουδετερότητα» της Σόφιας, σε ότι αφορά τους συσχετισμούς στη Μαύρη Θάλασσα….)

Δευτέρα 26 Νοέμβρη. Πριν κάτι παραπάνω από 2 μήνες (στις 17 Σεπτέμβρη 2018), κάτω απ’ τον τίτλο Ύαινες με άρβυλα γράφαμε για ένα «ανερχόμενο» πεδίο σύγκρουσης, πάντα με βάση τα δεδομένα του 4^ου παγκόσμιου. Την θάλασσα της Αζοφικής. Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να το ξαναδιαβάσετε – με τον καιρό πολλά ξεχνιούνται. Για τις τωρινές ανάγκες αναπαράγουμε ένα απόσπασμα:

… Ένα μέρος που μπορεί καλέσει τις ελληνικές εθνικές ύαινες το καθήκον (δηλαδή το συμφέρον) λέγεται Αζοφική θάλασσα. Δεν έχετε ακούσει γι’ αυτήν, συγκρατείστε όμως το όνομα. Θα την ακούσετε, αργά ή γρήγορα… Είναι ο βόρειος κόλπος της Μαύρης Θάλασσας, ανάμεσα στη χερσόνησο της Κριμαίας (ρωσική πλέον), τα νοτιοανατολικά παράλια της ουκρανίας και τα δυτικά παράλια της ρωσίας.

Εκεί βρίσκεται ένα απ’ τα σημεία που η Ουάσιγκτον, μέσω του Κιέβου, προσπαθεί να στριμώξει τη Μόσχα. Η Αζοφική θάλασσα, στη βάση μιας συμφωνίας του 2003, είναι κοινή για Κίεβο και Μόσχα· ωστόσο δεν έχουν καθοριστεί σύνορα. Και το Κίεβο, απ’ την στιγμή που η Κριμαία επέστρεψε στη Μόσχα, για το μόνο πράγμα που είναι διατεθειμένο είναι οι προβοκάτσιες. (Τις οποίες έχει ξεκινήσει απ’ την περασμένη άνοιξη…)

Η Ουάσιγκτον, εννοείται, βρίσκεται στο πλευρό του Κιέβου. Όχι στα λόγια. Πρόκειται να στείλει (αν δεν έχει ξεκινήσει ήδη) διαφόρων ειδών όπλα (πυραύλους κλπ) για να τα παρκάρει στις ακτές ή κοντά σ’ αυτές σημαδεύοντας τα ρωσικά πλοία. Επιπλέον προσπαθεί να φτιάξει κατάσταση ώστε νατοϊκό ναυτικό (ελληνικές ύαινες: το καθήκον θα σας καλέσει!!!) να «εξασφαλίσει την ελευθερία ναυσιπλοΐας στα Στενά του Κέρτς»… Θυμίζει τίποτα αυτή η ιερή αποστολή της «προστασίας της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας»;…

Απ’ τα μέσα Σεπτέμβρη έχουν αρχίσει να “πυκνώνουν” τα “μικροεπεισόδια” μεταξύ Κιέβου και Μόσχας στην Αζοφική. Ως τώρα είχαν συνήθως την μορφή “δεσίματος” ρωσικών πλοίων (πρώτα ένα αλιευτικό και μετά ένα δεξεμανόπλοιο) απ’ την ουκρανική ακτοφυλακή – και ρωσικές καταγγελίες…

Χτες η ιστορία άρχισε να χοντραίνει. Η φασιστοκυβέρνηση του Κιέβου κατήγγειλε ότι η ρωσική ακτοφυλακή διεμβόλισε ένα ουκρανικό ρυμουλκό, στην Αζοφική· ήταν μαζί με δύο πολεμικές ακάτους που κατευθύνονταν προς την Μαριούπολη (απ’ την Οδυσσό), και πλησίαζαν τα στενά. Η Μόσχα, απ’ την μεριά της κατήγγειλε ότι τα ουκρανικά πλοία μπήκαν σε ρωσικά χωρικά ύδατα και δεν ακολούθησαν τις οδηγίες των ρώσων συνοριοφυλάκων· ενώ προχώρησαν για να περάσουν κάτω απ’ τη γέφυρα παρότι δεν είχαν πάρει την σχετική άδεια, σε μια προβοκατόρικη κίνηση… καθώς το Κίεβο προσπαθεί να δημιουργήσει συνθήκες έντασης στην περιοχή.

Αλλά η Μόσχα προχώρησε περισσότερο. Έκλεισε τη ναυσιπλοΐα στα στενά του Kerch, παρκάροντας ένα δεξαμενόπλοιο κάτω απ’ το άνοιγμα της γέφυρας που συνδέει την Κριμαία με την motherland ρωσία. Σήκωσε και δύο Su-25 μαζί με επιθετικά ελικόπτερα, να κάνουν περιπολίες χαμηλά πάνω απ’ τα στενά… Το Κίεβο, στη συνέχεια, κατήγγειλε ότι η Μόσχα παραβιάζει την σύμβαση του οηε για την ελεύθερη ναυσιπλοΐα…

Το περιστατικό μπορεί να λήξει τις επόμενες ώρες ή μέρες, αλλά. Η μεν Μόσχα ανήγγειλε πρακτικά το ότι «εδώ, στην Αζοφική, κουμάντο κάνω εγώ» και ότι «αυτά – τις αμφισβητήσεις – πρέπει να τα σκοτώνεις μικρά, γιατί άμα μεγαλώσουν…» – πράγμα καθόλου παράξενο δεδομένου του τι είναι το ουκρανικό καθεστώς. Είναι πλέον καθαρό ότι η Μόσχα θεωρεί αυτή τη λωρίδα θάλασσας πάνω απ’ την οποία περνάει η γέφυρα ρωσίας – Κριμαίας ρωσικά χωρικά ύδατα· και μ’ αυτόν τον τρόπο κλείνει τα στενά του Kerch χωρίς να αμφισβητεί ανοικτά τα ουκρανικά χωρικά ύδατα μέσα στην θάλασσα της Αζοφικής. “Απλά” τα ουκρανικά πλεούμενα θα πρέπει να ζητούν άδεια για να μπαίνουν και να βγαίνουν… “Απλά”… (Εκτός αν το Κίεβο λογικευτεί και αποφασίσει να ανταλλάξει μια συμφωνία ελεύθερης διέλευσης με την αναγνώριση ότι η Κριμαία είναι ρωσική…)

Απ’ την μεριά του το Κίεβο «έθεσε» τις βασικές προδιαγραφές του επιχειρήματος που θα δικαιολογούσε διεθνή (δηλαδή αμερικανική…) «βοήθεια για την προστασία της ελευθερίας ναυσιπλοΐας»…

Είναι σε μικρή κλίμακα εκείνο που συμβαίνει στη νότια θάλασσα της κίνας…

(φωτογραφία: Φτιάξαμε κοτζάμ γέφυρα, τόσων χιλιομέτρων, για να την έχετε για πατσαβούρι; Πάρτε ένα τάνκερ για “πόρτα”…)

Δευτέρα 17 Σεπτέμβρη. Αφού, λοιπόν οι ελληνικές εθνικές ύαινες (δηλαδή το ελληνικό κράτος/παρακράτος/κεφάλαιο) θέλουν «σαφή ανταλλάγματα» απ’ τον θείο απ’ την αμερική, μπορεί να κληθούν να κάνουν και κάτι παραπάνω απ’ το να προσφέρουν στεριά, θάλασσα και αέρα στους συμμάχους τους. Ίσως πρέπει να δώσουν και τα τρυφερά τους οπίσθια. Φυσικά δεν θα πρόκειται για τα οπίσθια των δημαγωγών. Όπως πάντα άλλοι είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι.

Ένα μέρος που μπορεί καλέσει τις ελληνικές εθνικές ύαινες το καθήκον (δηλαδή το συμφέρον) λέγεται Αζοφική θάλασσα. Δεν έχετε ακούσει γι’ αυτήν, συγκρατείστε όμως το όνομα. Θα την ακούσετε, αργά ή γρήγορα… Είναι ο βόρειος κόλπος της Μαύρης Θάλασσας, ανάμεσα στη χερσόνησο της Κριμαίας (ρωσική πλέον), τα νοτιοανατολικά παράλια της ουκρανίας και τα δυτικά παράλια της ρωσίας.

Εκεί βρίσκεται ένα απ’ τα σημεία που η Ουάσιγκτον, μέσω του Κιέβου, προσπαθεί να στριμώξει τη Μόσχα. Η Αζοφική θάλασσα, στη βάση μιας συμφωνίας του 2003, είναι κοινή για Κίεβο και Μόσχα· ωστόσο δεν έχουν καθοριστεί σύνορα. Και το Κίεβο, απ’ την στιγμή που η Κριμαία επέστρεψε στη Μόσχα, για το μόνο πράγμα που είναι διατεθειμένο είναι οι προβοκάτσιες. (Τις οποίες έχει ξεκινήσει απ’ την περασμένη άνοιξη…)

Η Ουάσιγκτον, εννοείται, βρίσκεται στο πλευρό του Κιέβου. Όχι στα λόγια. Πρόκειται να στείλει (αν δεν έχει ξεκινήσει ήδη) διαφόρων ειδών όπλα (πυραύλους κλπ) για να τα παρκάρει στις ακτές ή κοντά σ’ αυτές σημαδεύοντας τα ρωσικά πλοία. Επιπλέον προσπαθεί να φτιάξει κατάσταση ώστε νατοϊκό ναυτικό (ελληνικές ύαινες: το καθήκον θα σας καλέσει!!!) να «εξασφαλίσει την ελευθερία ναυσιπλοΐας στα Στενά του Κέρτς»… Θυμίζει τίποτα αυτή η ιερή αποστολή της «προστασίας της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας»;

Λίγη προσοχή τώρα. Η Μόσχα δεν διαθέτει «στόλο Μεσογείου». Στις πρόσφατες αεροναυτικές ασκήσεις του ρωσικού επιτελείου στην ανατολική Μεσόγειο συμμετείχαν πολεμικά απ’ τον «βόρειο στόλο», απ’ τον «στόλο του Εύξεινου Πόντου» και – κρατηθείτε – απ’ τον «στόλο της Κασπίας». Ναι, δεν το ξέρετε: υπάρχει υδάτινος δρόμος απ’ την Κασπία στη Μαύρη Θάλασσα, μέσω των ποταμών Βόλγα και Ντον, και ενός καναλιού που συνδέει τους δύο ποταμούς στο σημείο που πλησιάζουν αρκετά ο ένας τον άλλον, νότια του Βόλγοκραντ – πρώην Στάλινγκραντ… (μπλέ γραμμή στην κάτω φωτογραφία). Υπάρχει από παλιά σχέδιο για δημιουργία ενός καινούργιου υδάτινου διαδρόμου, με το όνομα «ευρασιατικό κανάλι» (κόκκινη γραμμή). Δεν φτιάχτηκε ως τώρα, αλλά οι προδιαγραφές του είναι τέτοιες που ενδιαφέρουν σήμερα τόσο το Πεκίνο («δρόμοι του μεταξιού») όσο και το Καζακστάν και την Μόσχα, για διαφορετικούς λόγους. Η Αστάνα ενδιαφέρεται για τις εμπορικές μεταφορές δια θαλάσσης, η Μόσχα για τα στρατιωτικά περάσματα.

Και ο υπάρχων και ο πιθανός (μελλοντικός) καινούργιος καταλήγουν στην Αζοφική θάλασσα. Αν, λοιπόν, η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της (τι κάνει άγκρρρ – άγκρρρ; μπας και είναι τίποτα πεινασμένα γαλανόλευκα τετράποδα;) θέλουν να κόψουν την πρόσβαση του ρωσικού στόλου στα «θερμά νερά» της Μεσογείου, μπορούν να στήσουν έναν καυγά στην Αζοφική. Ή να παρατάξουν τα κανόνια τους, in case of emergency… Φυσικά, σε ότι αφορά τον Εύξεινο, υπάρχει και ο παράγοντας Άγκυρα. Αλλά δεν μπορεί να εμποδίσει πρακτικά το νατο να μπαίνει και να βγαίνει… είναι μέλος της συμμαχίας άλλωστε (ακόμα)…

Κατά διαβολική σύμπτωση έχει ξαναπάει ο ελληνικός στρατός εκεί. Ήταν το 1919 όταν το Παρίσι οργάνωσε την «εκστρατεία της Κριμαίας», κατά των επαναστατών μπολσεβίκων. Το αποτέλεσμα της εκστρατείας ήταν συντριπτικό σε βάρος των εισβολέων. Ό,τι έμεινε απ’ τις 2 ελληνικές μεραρχίες μεταφέρθηκε στη Μικρά Ασία, για να συνεχίσει τα ιμπεριαλιστικά του θαύματα· μέχρις ότου ο Κεμάλ τους πέταξε όλους στη θάλασσα.

Ωστόσο τότε και τώρα το ελληνικό κράτος/παρακράτος/κεφάλαιο είχε (και έχει) επιχειρήματα εσωτερικής κατανάλωσης: την προστασία των ελλήνων της ουκρανίας… Στη Μαριούπολη, ας πούμε…

Με τις ευλογίες του αρχιτράγου της Ισταμπούλ – αν χρειαστεί…