Tag: ουκρανία

Επίσημη κήρυξη

Πέμπτη 28 Απρίλη>> Προσέξτε παρακαλούμε αυτές τις φράσεις: …Θέλουμε να δούμε την Ρωσία να αδυνατίσει σε βαθμό που δεν θα μπορεί να κάνει τα πράγματα που κάνει έχοντας εισβάλει στην Ουκρανία… Στόχος μας είναι να ηττηθεί η Ρωσία στο πεδίο της μάχης έτσι ώστε να απόσχει οριστικά από νέες επιθέσεις… Θα κινήσουμε γη και ουρανό για να εξοπλίσουμε την Ουκρανία…

Πρόκειται για δηλώσεις του αμερικάνου υπ.αμ. Lloyd Austin (με την συνηγορία του υπ.εξ. Παρωπίδα – aka Blinken) μετά από πρόσφατη επίσκεψή τους στον κλόουν αλλά και στη Βαρσοβία, στη Σόφια, και στο «στρατηγείο» του αμερικανικού / νατοϊκού στρατηγείου στο Ramstein της γερμανίας. Είναι μόνο δική μας η ερμηνεία αυτών των φράσεων ότι πρόκειται για επίσημη κήρυξη πολέμου της Ουάσιγκτον κατά της Μόσχας (προς το παρόν) μέσω τρίτων; (Τυπικά μια τέτοια επίσημη κήρυξη πολέμου πρέπει να την κάνει ο «αρχηγός του κράτους», δηλαδή προς το παρόν ο νυσταλέος Jo, και όχι κάποιοι υπουργοί του. Ουσιαστικά όμως το να την κάνουν οι υπουργοί βάζει την κήρυξη πολέμου σε «γκρίζα ζώνη», χωρίς να μειώνει την σημασία της…)

Τι σημαίνει «θέλουμε να δούμε…» όταν το ρωσικό καθεστώς (και όχι μόνον αυτό) έχει ανακηρυχτεί «εχθρός» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ανεξάρτητα απ’ την ουκρανία και την ρωσική εισβολή εκεί; Αυτό που «θέλει να δει» η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να το πετύχει ο ουκρανικός στρατός, όσο «ενισχυμένος» κι αν είναι. Η Μόσχα είναι πυρηνική υπερδύναμη με όπλα (τα δείχνει ένα ένα…) που δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει ούτε καν ο αμερικανικός στρατός∙ πολύ λιγότερο ο ουκρανικός…

Τι σημαίνει «στόχος μας είναι να ηττηθεί η ρωσία… έτσι ώστε» όταν πρόκειται για τέτοιο στρατό; Και τι σημαίνει, μετά απ’ αυτά, το «θα κινήσουμε γη και ουρανό…» όταν είναι γνωστό ότι ο διαρκής εφοδιασμός του φασιστοκαθεστώτος του Κιέβου απλά γεμίζει την ουκρανική επικράτεια με παλιοσίδερα και κρατήρες αφού η Μόσχα έχει πλήρη έλεγχο του τι σημαντικό (απ’ την άποψη του οπλισμού) διακινείται σ’ όλη την ουκρανική επικράτεια, και οπωσδήποτε στα δυτικά της;

Κάποιος θα πει επιπόλαια «έλα μωρέ, λόγια του αέρα!». Αλλά η Ουάσιγκτον έχει πράγματι στριμωχτεί πολύ σοβαρά. Όχι μόνο απ’ αυτές καθαυτές τις εξελίξεις στο ουκρανικό πεδίο μάχης, αλλά απ’ το γεγονός ότι εκτός από μερικά ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια, συν το αυστραλιανό, το καναδικό, το ιαπωνικό και το νοτιοκορεατικό (υπό καινούργια, «δεξιά» διοίκηση αυτό το τελευταίο) κανένας άλλος στον πλανήτη δεν συμμερίζεται την δυτική, πρωτοκοσμική αγανάκτηση και έχθρα απέναντι στη Μόσχα, στο Πεκίνο, στο ευρασιατικό project. Συμπεριλαμβανόμενων κρατών πάνω στα οποία η Ουάσιγκτον είχε στηρίξει πολλά για την αντιμετώπιση του άλλου εχθρού, του Πεκίνου, όπως είναι το ινδικό. Ή του όχι-και-τόσο-swing τουρκικού.

Έχουμε εξηγήσει συστηματικά στο παρελθόν την σημασία που έχει η ουκρανική επικράτεια + η Μαύρη Θάλασσα για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, στο 2ο μέτωπο του σε εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Όμως είναι τώρα πια η ίδια η Ουάσιγκτον που ανακηρύσσει αυτή την περιοχή του πλανήτη σε «ζήτημα ζωής και θανάτου» για τον ιμπεριαλισμό της, δηλώνοντας ανοικτά και καθαρά ότι όχι μόνο δεν θέλει καμία ειρήνη εκεί… όχι μόνο ότι δεν θέλει μια αξιοπρεπή συνθηκολόγηση των εργολάβων της εκεί… όχι μόνο ότι δεν θέλει καν μια «ρωσική ήττα» στο ουκρανικό πεδίο μάχης… Αλλά ότι θέλει το maximum, την στρατιωτική καταστροφή της Μόσχας, έτσι ώστε να πάψει να είναι υπολογίσιμος εχθρός / αντίπαλος!

Ας το τονίσουμε: αυτή η επίσημη διακήρυξη των αμερικανικών στόχων γίνεται αφού πρώτα απέτυχαν παταγωδώς οι «οικονομικές τιμωρίες», «κυρώσεις» κλπ (κάτι αναμενόμενο…), έτσι ώστε να απομένουν πια για τον άξονα μόνο στρατιωτικά μέσα…

Μην σας παραπλανεί ότι η Ουάσιγκτον ελπίζει (αυτό δηλώνει…) ότι μια τέτοια καταστροφή θα την πετύχει ο ουκρανικός στρατός (με την κατάλληλη αμερικανική υποστήριξη / καθοδήγηση). Αυτό είναι αδύνατο, το ξέρουν και οι πέτρες. Συνεπώς, απ’ αυτό το χρονικό σημείο και την συγκυρία όπως διαμορφώνεται απ’ τα δημόσια δηλωμένα αμερικανικά «θέλω», δύο μόνο ενδεχόμενα υπάρχουν. Είτε η Ουάσιγκτον να αναγκαστεί αργά ή γρήγορα σε άτακτη υποχώρηση που θα είναι όμως ήττα κυριολεκτική και κρίσιμη∙ είτε να προχωρήσει σε ανοικτή όλο και πιο συστηματική κλιμάκωση, «ρίχνοντας στη μάχη» τους συμμάχους της στην περιοχή (Βαρσοβία και Βουκουρέστι), αν φυσικά είναι διαθέσιμοι όπως δείχνουν – πριν αναγκαστεί να μπει η ίδια.

Αντί για απώθηση ας προετοιμαζόμαστε ηθικά, συναισθηματικά, πολιτικά, οργανωτικά: η αμερικανική βάση στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης σπρώχνεται (απ’ την Ουάσιγκτον) όλο και κοντύτερα στο να γίνει στόχος – και ίσως όχι μόνον αυτή… Η στενή συμμαχία του ελληνικού ιμπεριαλισμού με τον αμερικανικό δεν είναι κουβέντες καφενείου…

Βοήθειες απ’ το Βερολίνο

Πέμπτη 28 Απρίλη>> Η περίπτωση του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου μας έχει απασχολήσει: είναι ο δεύτερος (αμερικανικός κατ’ αρχήν) στόχος μετά την ουκρανία / Μαύρη Θάλασσα. Το Βερολίνο αποφεύγει να πάρει καθαρή θέση, και προσπαθεί να πετάει την μπάλα στην κερκίδα. Μια στάση (το λιγότερο) άγονη, συμβιβαστική – και μεσοπρόθεσμα αδιέξοδη.

Το τελευταίο κατόρθωμα αυτής της τακτικής ήταν η ανακοίνωση του αξιολύπητου σοσιαλδημοκράτη πρωθ. Olaf Scholz, ότι (μετά από πολλούς δισταγμούς) θα παραχωρήσει στον κλόουν μερικά αντι-αεροπορικά τανκς μάρκας gepard. Είναι, άραγε, ένα όπλο που μπορεί να βοηθήσει το φασιστοκαθεστώς του Κιέβου;

Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για «τανκς», αλλά για κινητά αντιαεροπορικά, με ιδιαίτερα ευάλωτη θωράκιση. Είναι μικρού βεληνεκούς (έως 5 χιλιόμετρα) και όταν φτιάχτηκαν θα χρησιμοποιούνταν κατά ελικοπτέρων και χαμηλά πετούμενων αεροπλάνων. Αλλά το γερμανικό κράτος τα έχει αποσύρει απ’ το 2010: θεωρούνται ξεπερασμένα. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα: χρειάζονται αρκετοί μήνες εκπαίδευση για να μάθει κάποιος να χρησιμοποιεί ένα gepard σωστά, αφού τα ραντάρ του κινούνται (περιστρέφονται) με πολύ μεγάλη ταχύτητα.

Και το τελικό κτύπημα: οι κάνες και τα βλήματα του gepard κατασκευάζονται στην ελβετία. Το ελβετικό κράτος / κεφάλαιο, τηρώντας την ουδετερότητά του, απαγορεύει την μεταφορά όπλων δικής του κατασκευής σε εμπόλεμες ζώνες! Και, φυσικά, έστειλε ραβασάκι στο Βερολίνο, ότι δεν εγκρίνει την παράδοση των gepard στο Κίεβο, και ότι σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται να στείλει βλήματα στο πακέτο.

Ο ελιγμός της αξιολύπητης γερμανικής πολιτικής βιτρίνας παραείναι ρηχός για να περάσει απαρατήρητος. Μπορεί να πει «εγώ ήθελα, αλλά αυτοί οι ελβετοί δεν με άφησαν». Μπορεί να τσακωθεί με τους ελβετούς και να ξεστοκάρει μερικά gepard, ελπίζοντας ότι μέχρι να μάθουν κάποιοι ουκρανοί να τα χειρίζονται ή θα έχει τελειώσει ο πόλεμος στην ουκρανία ή θα έχει γενικευτεί τόσο ώστε… Μπορεί επίσης να ξεστοκάρει τα μπαγιάτικα βλήματα απ’ τις γερμανικές αποθήκες συμβουλεύοντας (τους εκπαιδευόμενους) να κάνουν οικονομία γιατί δεν υπάρχουν άλλα.

Μπορεί επίσης να κοιτάξει πιο βαθιά στις αποθήκες, μήπως έχει ξεμείνει κανά zeppelin, απ’ τον 1ο παγκόσμιο. Ή, καλύτερα, να αναθέσει αυτό το ψάξιμο τους πολεμοκάπηλους, καραδεξιούς «πράσινους» κυβερνοεταίρους του.

(Εκείνο που δεν μπορεί να κάνει για καιρό ακόμα είναι υπομονή…)

Η προέλαση της πανούκλας: απ’ τους Critical Art Ensemble στη Σαγκάη…

Δευτέρα 25 Απρίλη>> Στις 24 Φλεβάρη του 2007 η αμερικανική avant garde ομάδα C.A.E. οργάνωσε στη πόλη γερμανική Leipzig, έξω απ’ το αμερικανικό προξενείο, ένα “event” με τίτλο Target Deception 2007 και θέμα τον βιολογικό πόλεμο και την βιοτρομοκρατία. Το “event” ήταν προσομοίωση ενός «πειράματος» διασποράς βακίλου του άνθρακα που έκανε ο αμερικανικός στρατός στο San Francisco το 1950.  Ήταν μια ακόμα πολιτικο-καλλιτεχνική δράση της ομάδας που έγινε διεθνώς γνωστή (κυρίως) για τον κριτικό προσανατολισμό της στα βιολογικά όπλα και στη χρήση τους (Ενδεικτικά: Η προέλαση της πανούκλας: βιολογικός πόλεμος και παγκόσμια δημόσια υγεία, έκδοση απ’ την Λέσχη Κατασκόπων του 21ου αιώνα).

Σύμφωνα με την άποψη της CAE βιολογικά όπλα δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από «τρομοκράτες» (όπως ήταν και παραμένει η κυρίαρχη καθεστωτική άποψη), είναι όμως χρήσιμα στα κράτη για την συντήρηση καθολικών φόβων στους πληθυσμούς και την στρατιωτικοποίηση των κοινωνιών. Σύμφωνα με την CAE το ανυπέρβλητο όριο στην πολεμική χρήση (κατασκευασμένων) παθογόνων οργανισμών βρίσκεται στο ότι μπορούν να διασπαρούν ανεξέλεγκτα, «κτυπώντας» κι εκείνον που τους εξαπέλυσε.

Αν και η κριτική προσέγγιση της CAE είναι (ή ήταν;) αρκετά διεισδυτική, ο άξονας περιστροφής της (και, κατά τη γνώμη μας, το αδύνατο σημείο της) ήταν αυτό το ανεξέλεγκτο της διασποράς ενός παθογόνου μικρο-οργανισμού / όπλου. Η CAE δεν λάμβανε υπόψη της (επειδή, το πιθανότερο, δεν υπήρχε τότε σαν τεχνολογική δυνατότητα ή τα μέλη της δεν ήξεραν) την πιθανότητα αντιδότων που θα «προστάτευαν» όσους (μεταξύ των επιτιθέμενων) θα έπρεπε να προστατευτούν∙ ή, ακόμα, και την βιο-τεχνολογική δυνατότητα διαφοροποίησης / εστίασης ενός κατασκευασμένου ιού / όπλου σε συγκεκριμένο (ανθρώπινο) γονιδίωμα. Τέλος δεν λάμβαναν υπόψη τους το ενδεχόμενο ορισμένες τεχνικές της γενετικής μηχανικής να οπλοποιηθούν (ή να είναι οπλοποιημένες εξ αρχής) και να χρησιμοποιηθούν μέσω τροποποιημένων μικρο-οργανισμών, όχι άμεσα εναντίον πληθυσμών αλλά εναντίον των πρώτων υλών διατροφής τους (φυτικών ή/και ζωϊκών).

Έχουν γίνει (και συνεχίζουν να γίνονται) τεράστια βήματα στο genetic engineering, και σχεδόν όλες οι σχετικές έρευνες και εφαρμογές έχουν «διπλή χρήση». Ιατρική (υποτίθεται) αλλά και στρατιωτική. Ακόμα και η «ιατρική» ωστόσο είναι προσανατολισμένη στον «μετα-ανθρωπισμό», έναν διαφορετικού είδους πόλεμο κυριαρχίας και βίαιης κατάκτησης των σωμάτων. Η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι σε θέση να ξέρει με ακρίβεια ποια είναι τα τωρινά σημεία αιχμής αυτών των ερευνών – διαβάζει όμως και παρακολουθεί. Ξέρει ότι στόχος τους είναι να ξεπεραστούν τα εμπόδια της «εντελώς ανεξέλεγκτης» διασποράς.

Εκτιμάει επίσης ότι απ’ την καπιταλιστική άποψη της «δημιουργικής καταστροφής» τα βιολογικά όπλα είναι ελκυστικά! Επειδή μπορεί να κρυφτεί ο κατασκευαστής τους, και να αποδοθεί η ευθύνη της ύπαρξης ενός ισχυρά νοσογόνου ή και φονικού μικρο-οργανισμού στην «φύση». Εκτιμάει επίσης (χωρίς ακράδαντες απόδειξεις αλλά με αυστηρά λογικές / ιστορικές συσχετίσεις) ότι μεγάλο μέρος της υγιεινιστικής τρομοκρατίας είχε ΚΑΙ βασικά στοιχεία «ασκήσεων βιολογικού πολέμου».

Μ’ αυτήν την προσέγγιση (και μόνο για λογαριασμό της όσο το δυνατόν καλύτερης πολιτικής εργατικής ετοιμότητας, ανάλυσης και δράσης κατά των genetics) σε δύο συνέχειες, σήμερα και την ερχόμενη Πέμπτη 28 Απρίλη, παρουσιάζουμε ορισμένα δεδομένα – που φτάνουν (ή μπορεί να φτάνουν) ως τον ανεξήγητο έως παρανοϊκό επιδημιολογικά αποκλεισμό (τμημάτων) της Σαγκάης… μέσω Κιέβου…

(Περισσότερα για το θέμα και με άνεση χώρου στο επόμενο cyborg, νο 24, στις αρχές Ιούνη).

Συντονιστείτε!

Αναμνήσεις απ’ το μέλλον

Δευτέρα 25 Απρίλη>> ….Το άρθρο 8 του Καταστατικού της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ) ορίζει τα βιολογικά πειράματα ως εγκλήματα πολέμου. Οι ΗΠΑ, ωστόσο, δεν είναι συμβαλλόμενο κράτος στη συνθήκη και δεν είναι υποχρεωμένες να λογοδοτήσουν. Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 1972 για την απαγόρευση των βιολογικών όπλων παραβιάζεται ατιμώρητα, καθώς ο αμερικανικός στρατός παράγει τακτικά θανατηφόρους ιούς, βακτήρια και τοξίνες, εκθέτοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε επικίνδυνα παθογόνα και στις συχνά ανίατες ασθένειες που προκαλούν. Το Πεντάγωνο λειτουργεί εργαστήρια βιολογικού πολέμου σε 25 χώρες σε όλο τον κόσμο. Τα εργαστήρια αυτά χρηματοδοτούνται από την DTRA (Defense Threat Reduction Agency: Υπηρεσία Μείωσης Αμυντικών Απειλών) μέσω του CBEP (Cooperative Biological Engagement Program: Πρόγραμμα Συνεργατικής Βιολογικής Δέσμευσης) με 2,1 δισεκατομμύρια δολάρια και βρίσκονται σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπως η Γεωργία και η Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή, στη Νοτιοανατολική Ασία και στην Αφρική. Ξεχωρίζει η τοποθεσία των εργαστηρίων βιολογικού πολέμου στα σύνορα της Ρωσίας και της Κίνας, αλλά και στη βόρεια περίμετρο της Αφρικής.

… Εκτός από τη Γεωργία, η Ουκρανία, μια άλλη πρώην σοβιετική δημοκρατία που συνορεύει με τη Ρωσία, φιλοξενεί επίσης αμερικανικά εργαστήρια για πειράματα βιοπολέμου. Η DTRA έχει χρηματοδοτήσει έντεκα βιολογικά εργαστήρια στη χώρα, τα οποία το Κίεβο δεν ελέγχει. Το 2005 έγινε συμφωνία μεταξύ του Πενταγώνου και του Υπουργείου Υγείας της Ουκρανίας, η οποία απαγορεύει στην κυβέρνηση του Κιέβου «να δημοσιοποιεί ευαίσθητες πληροφορίες σχετικά με το αμερικανικό πρόγραμμα και η Ουκρανία υποχρεούται να μεταφέρει στο αμερικανικό Υπουργείο Άμυνας (DoD) επικίνδυνα παθογόνα για βιολογική έρευνα. Στο Πεντάγωνο έχει παραχωρηθεί πρόσβαση σε ορισμένα κρατικά απόρρητα της Ουκρανίας σε σχέση με τα προγράμματα στο πλαίσιο της συμφωνίας τους».  Ένα από τα εργαστήρια του Πενταγώνου βρίσκεται στο Χάρκοβο, όπου τον Ιανουάριο του 2016 τουλάχιστον 20 Ουκρανοί στρατιώτες πέθαναν από λοίμωξη από ιό που μοιάζει με γρίπη μέσα σε δύο ημέρες και άλλοι 200 νοσηλεύτηκαν, αλλά το Κίεβο δεν ανέφερε το περιστατικό αυτό. Τον Μάρτιο του 2016, σε όλη την Ουκρανία, αναφέρθηκαν 364 θάνατοι, οι περισσότεροι από τους οποίους προκλήθηκαν από τη γρίπη των χοίρων (Η1Ν1), η οποία σύμφωνα με πληροφορίες από τις αρχές του Ντονέτσκ που ηγούνται της αυτονομιστικής εξέγερσης εκεί, οφειλόταν σε διαρροή από το βιολογικό εργαστήριο των ΗΠΑ στο Χάρκοβο. Μια ύποπτη εξάπλωση της λοίμωξης από ηπατίτιδα Α στη νοτιοανατολική Ουκρανία, όπου βρίσκονται τα περισσότερα αμερικανικά εργαστήρια, καθώς και κρούσματα χολέρας, αναφέρθηκε ότι προκλήθηκαν από μολυσμένο πόσιμο νερό.

…

Αυτό είναι ένα μικρό, ενδεικτικό απόσπασμα από μια κρίσιμη και χρήσιμη ανάλυση που δημοσιοποίησε τον Απρίλη του 2020 ένας ολλανδός γερο-κομμουνιστής, ενεργός αντιφασίστας στα 75 του, σε σχέση με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία… (Υπάρχει ολόκληρη στο τρέχον τεύχος του cyborg, νο 23). Κανείς δεν ασχολήθηκε τότε με τον Kees van der Pijl για να τον χαρακτηρίσει «ψεκασμένο», ούτε τώρα θα ασχοληθεί για να τον υποδείξει σαν «πράκτορα του Putin»… Οι έντιμοι και πραγματικοί κομμουνιστές θεωρούνται στις μέρες μας «αμελητέα ποσότητα». Γραφικοί… (Δεν είναι τέτοιοι, ξέρουν! Καταλαβαίνουν! Αναλύουν! Γραφική (virtual) είναι η καπιταλιστική περίοδος στη δύση! Γραφικοί είναι οι εύπιστοι υποτελείς….)

Ο van der Pijl (όπως είχε δίκιο και τον Απρίλη του 2020 και τον Απρίλη του 2021) έχει δίκιο και τώρα! Το Joνυσταλεάν αναγκάστηκε να παραδεχτεί πως έχει «βιολογικά εργαστήρια» στην ουκρανική επικράτεια (το ομολόγησε μεσ’ απ’ τα δόντια η γνωστή ‘fack EU’ Nuland…), προσπαθώντας να αντιστρέψει την πραγματικότητα: (και γι’ αυτό) θα φταίει ο Putin και οι ρώσοι…

Είναι «ειρηνικά» και για «το καλό της επιστήμης και της παγκόσμιας υγείας» τα biolabs που έχει σπείρει η Ουάσιγκτον σε διάφορα επιλεγμένα μέρη του πλανήτη; Έχουν δίκιο οι δημαγωγοί, ντόπιοι και μη, που κάνουν τα κουνέλια; Είναι σκέτοι συκοφάντες η Μόσχα και το Πεκίνο; Γίνεται παγκόσμιος πόλεμος; Το χακάρισμα του human DNA με κατάλληλα διαμορφωμένους ιούς ή άλλα μέσα είναι άλμα στην υγεία; Αιχμαλωτίστηκαν τα ανθρώπινα κύτταρα (των δυτικών υποτελών) μέσω της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας; Γίνεται πόλεμος εναντίον μας; Παγκόσμιος πόλεμος;

Τι πόλεμος;

Πόλεμος; Ποιος πόλεμος; 2

Δευτέρα 25 Απρίλη>>

Πόλεμος; Ποιος πόλεμος; 2 Χρονιάρες μέρες θα σας χαλάσουμε την διάθεση – δεν φταίει όμως η ασταμάτητη μηχανή γι’ αυτό! Είναι η σύγχρονη (καπιταλιστική) πραγματικότητα, που δεν μπορούμε να την αποφύγουμε, όσο κι αν η απώθησή της (λέγεται και «στρουθοκαμηλισμός»…) εμφανίζεται σαν παρηγορητική λύση. Να την πολεμήσουμε πρέπει (όμως αυτό το «πρέπει» απαιτεί και τις ανάλογες υποκειμενικές επιλογές…).

Μην τρομάξετε λοιπόν… Προβληματιστείτε, όσο πιο σοβαρά μπορείτε.

Πάμε πίσω στο χρόνο, πριν 38 χρόνια, στην όχι-και-τόσο-καθεστωτική (ακόμα τότε) washington post. Το ρεπορτάζ είναι του 1985, 12 Μάη, και η «μηχανή του χρόνου» της εργατικής αντιπληροφόρησης το ανασύρει (φωτογραφία επάνω). Μετάφραση των πρώτων τριών παραγράφων, ο τονισμός δικός μας:

Πριν 20 χρόνια [μέσα της δεκαετίας του ’60…] μια ομάδα ερευνητών απ’ το Ινστιτούτο Smithsonian έφτασαν σε μια αλυσίδα απομακρυσμένων νησιών στον Ειρηνικό, για να μελετήσουν το πήγαινε έλα ψαροπουλιών – ψαρονιών, άλμπαντρος, γλάρων. Υπήρχε όμως ένας ακόμη λόγος για τον οποίο βρίσκονταν εκεί, ένας λόγος που χαρακτηριζόταν «μυστικός». Οι επικεφαλής αυτής της ακαδημαϊκής ομάδας επιμελητών και οικολόγων ανέφεραν τα ευρήματά τους σε επιστήμονες του στρατού που δεν ενδιαφέρονταν για πουλιά, αλλά για βιολογικά όπλα.

Το σχέδιο του Ειρηνικού είχε δύο χωριστά σκέλη, δίπλα δίπλα: το σκέλος του ινστιτούτου και εκείνο του πενταγώνου. Οι ερευνητές του ινστιτούτου ενδιαφερόνταν μόνο να τραβήξουν χρηματοδότηση για να μελετήσουν τα αποδημητικά πουλιά, και ο στρατός ενδιαφερόταν να βρει «ασφαλείς» τοποθεσίες για δοκιμές απελευθέρωσης στην ατμόσφαιρα, στον Ειρηνικό, βιολογικών όπλων. Τέτοιες τοποθεσίες θα εντοπίζονταν απ’ τους ερευνητές του Smithosian.

Ένας εκπρόσωπος του στρατού λέει ότι οι στρατιωτικοί επιστήμονες ήθελαν να είναι σίγουροι ότι οι νοσογόνοι παράγοντες δεν θα εξαπλωθούν απ’ τα αποδημητικά πουλιά πέρα απ’ αυτές τις τοποθεσίες. Άλλοι επιστήμονες του στρατού ήθελαν επίσης να μάθουν αν τα θαλασσοπούλια μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν μεταφορείς βιολογικών όπλων, απλώνοντας θανατηφόρες αρρώστιες πέρα απ’ τα σύνορα. Στη στρατιωτική ορολογία τα πουλιά θα μπορούσαν να είναι «ιπτάμενοι μεταφορείς ασθενειών»…

Ερώτηση: γιατί, μα τις χίλιες καλοκαβουρντισμένες τράπεζες, ξεθάψαμε κάτι τόσο παλιό; Απάντηση: εξαιτίας αυτού που δημοσιοποιήθηκε (σαν «διάψευση»…) πρόσφατα, απ’ το ουκρανικό καθεστώς:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το προσπάθησε πάντως…

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Να ένα video που δείχνει ότι ο κλόουν (που τώρα τον κολακεύουν αποκαλώντας τον «νέο Τσώρτσιλ» – όμως, ο Τσώρτσιλ, σαν γνωστός δηλωμένος θαυμαστής του Μουσολίνι, ήταν ακόμα πιο φασίστας…) δεν είναι παλιάνθρωπος. Ή δεν ήταν πάντα.

Πράγματι, στα τέλη του φθινοπώρου του 2019, φρεσκοεκλεγμένος πρόεδρος, ο Zelensky έδωσε εντολή (στο φασισταριό…) να απομακρυνθούν τα βαριά όπλα απ’ την «ζώνη επαφής» στο Donbass, όπως άλλωστε προβλεπόταν απ’ τις συμφωνίες του Minsk… Τον έγραψαν κανονικά… Τότε πήγε στο «μέτωπο» αυτοπροσώπως, για να τους «πείσει». Στο video μιλάει μ’ έναν φασίστα οπλαρχηγό (“Dennis”) και εκεί ξετυλίγεται το δράμα: όταν ένας τόσο υψηλόβαθμος αξιωματούχος δεν μπορεί να ελέγξει ούτε καν την «εθνοφυλακή» του, τόσο ώστε να χρειάζεται να λογοφέρει ο ίδιος με κάθε οπλαρχηγό που ολοφάνερα τον ειρωνεύεται, έχει χάσει.

(Ύστερα ανακάλυψε ότι το να αλλάξει γραμμή έχει, τουλάχιστον, λεφτά… Αρκεί να παίζει σωστά τον ρόλο του ηλίθιου… Ρόλο που δείχνει να τον έχει…)

4ος παγκόσμιος πόλεμος*

Αυτός είναι ο χάρτης των κρατών που έχουν επιβάλει «κυρώσεις» και λοιπές τιμωρίες στη Μόσχα… Τα πράσινα και σκούρα πράσινα. Δεν το λες και γενική κατακραυγή, απομόνωση, ή κάτι τέτοιο – έτσι δεν είναι;

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο σε πολέμους «διεθνούς ενδιαφέροντος» κράτη και αφεντικά που δεν εμπλέκονται άμεσα να τροφοδοτούν με όπλα, «συμβούλους», ακόμα και μισθοφόρους την μία ή την άλλη πλευρά. Υπάρχει όμως μια κάποια διαβάθμιση στο αν τα αντίστοιχα κράτη θέλουν (ή δεν θέλουν) αυτό να φαίνεται. Για παράδειγμα υπάρχει πάντα η δυνατότητα των «επίσημων αρνήσεων» της τροφοδοσίας∙ κι αυτό επειδή πρέπει να κρατηθούν κάποια προσχήματα σε σχέση με τις επιδιωκόμενες ή αναμενόμενες εξελίξεις…

Το γεγονός ότι στο ουκρανικό πεδίο μάχης μια σειρά κρατών / μελών του νατο τροφοδοτούν ανοικτά (έως διαφημίζουν τις ενέργειές του) το καθεστώς του Κιέβου σε όπλα και διάφορα πολεμικά μέσα με επιχείρημα μια πασίγνωστη «διπλή ηθική», σημαίνει πως όχι απλά συμμετέχουν αλλά και ότι επιδεικνύουν την συμμετοχή τους στον πόλεμο εκεί. Έμμεση συμμετοχή (ως τώρα)∙ αλλά καθαρή συμμετοχή! Συνεπώς αυτός ο πόλεμος αποδεικνύεται ακόμα πιο κρίσιμος από άλλους που έχουν προηγηθεί την τελευταία 20ετία, και έχει γίνει ήδη ανοικτά διεθνής, μιλώντας για την στενά στρατιωτική πλευρά του. Αν συμπεριληφθούν και οι υπόλοιπες συνέπειες (οικονομική, πολιτική) τότε είναι παγκόσμιος – όσο κι αν αυτό δεν αρέσει σε διάφορους.

Μια σύγκριση για να γίνει ξεκάθαρη η θέση μας. Σ’ αυτό που ονομάστηκε «πόλεμος στη γιουγκοσλαβία» το πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘90 (η επίθεση κυρίως του σερβικού εθνικισμού / ιμπεριαλισμού και, σε δεύτερο χρόνο του κροατικού εναντίον των τυπικά μουσουλμάνων της βοσνίας έτσι ώστε να μην δημιουργηθεί «μουσουλμανικό κράτος» στην ευρώπη…), οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί ΔΕΝ τροφοδότησαν ανοικτά με όπλα, συμβούλους ή μισθοφόρους καμία πλευρά. (Το ελληνικό κράτος τροφοδοτούσε κυρίως με πυρομαχικά και μισθοφόρους τους «αδελφούς σέρβους», αλλά αυτό γινόταν «ανεπίσημα» και μέσω λαθρεμπορίου). Επιπλέον επιβλήθηκαν ασήμαντες «κυρώσεις» σε βάρος του Βελιγραδίου αν ληφθεί υπόψη ότι οι σερβοφασίστες πολιορκούσαν και σκότωσαν στο Sarajevo, σε παγκόσμια θέα, επί 4 συνεχόμενα χρόνια, χωρίς διακοπή, απ’ την άνοιξη του 1992 ως το φθινόπωρο του 1995. Δέκα χιλιάδες άμαχοι δολοφονήθηκαν μόνο στο πολιορκούμενο Sarajevo, με την παρουσία και τις ευλογίες «κυανόκρανων» του οηε, αφού αυτό το μαζικό έγκλημα ήταν αποδεκτό, και μάλιστα επιδιωκόμενο απ’ τους «ειρηνοποιούς» χωρίς όμως να λερώσουν τα χέρια ή το image τους (για να μην μιλήσουμε για τις σφαγές στη Σρεμπρένιτσα και αλλού…) Οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί εμφανίζονταν δημόσια σαν φίλοι-της-ειρήνης, αν και είναι γνωστό (ήταν ήδη από τότε γνωστό…) ότι Λονδίνο, Ουάσιγκτον, Παρίσι και Μόσχα στήριζαν διακριτικά το καθεστώς Μιλόσεβιτς για όσα χρόνια χρειαζόταν, εναντίον της πιθανότητας η μόλις ενοποιημένη γερμανία να «κατέβει» στα δυτικά βαλκάνια. (Χάρη στις άοκνες προσπάθειες αυτού του καθεστώτος το 1999 «κατέβηκε» στα δυτικά βαλκάνια η Ουάσιγκτον ανοικτά και στρατιωτικά, στήνοντας στρατόπεδα και βάσεις σε διάφορα σημεία: υποτίθεται ότι υπερασπιζόταν τους κοσοβάρους, αλλά ποιος είναι αφελής;;)

Καμία σχέση με αυτό που συμβαίνει τώρα στο ουκρανικό πεδίο μάχης! Δεν υπάρχουν καν προσχήματα για να κρατηθούν… Κι αν για τον αμερικανικό και τον αγγλικό ιμπεριαλισμό τα πράγματα είναι ξεκάθαρα (πολεμούν κατά της Μόσχας και του ευρασιατικού project με πρόθυμο «εργολάβο» το ουκρανικό καθεστώς και το φασισταριό του) για τους ευρωπαϊκούς ιμπεριαλισμούς η μόνη διαφοροποίηση (αν πρέπει να σημειώσουμε κάποια…) είναι στο είδος των όπλων που προσπαθούν να στείλουν∙ και στο αν οι εταιρείες τους θα παραδεχτούν ανοικτά ή όχι ότι αγοράζουν ρωσικούς υδρογονάνθρακες με τους όρους που έχει βάλει η Μόσχα… Χωρίς περιστροφές: δεν υπάρχουν «ειρηνοποιοί» στα ευρωπαϊκά καθεστώτα, ούτε για τα μάτια του κόσμου! Υπάρχουν μόνο πολεμοκάπηλοι!! Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα περισσότερα κράτη στην ευρώπη συμμετέχουν σ’ αυτόν τον παγκόσμιο πόλεμο. Και το εννοούν!

(Να το ξαναπούμε: αν τα ευρωπαϊκά κράτη “αγαπούσαν την ειρήνη” είχαν στη διάθεσή τους 8 ολόκληρα χρόνια για να μαζέψουν το φασιστοκαθεστώς του Κιέβου, αναγκάζοντάς το να συμμορφωθεί με τις συμφωνίες που είχαν υπογράψει οι ίδιες οι δικές του οι πολιτικές βιτρίνες!! Πώς θα το έκαναν αυτό; Χμμμμ… Ας πούμε επιβάλλοντας “αυστηρές κυρώσεις” – αυτό που κάνουν τώρα κατά της Μόσχας… Οκτώ ολόκληρα χρόνια είναι πολλά για να δείξει ένα κράτος που “αγαπάει την δημοκρατία και την ελευθερία” τι θέλει πραγματικά… Ακόμα κι αν αυτό δεν βολεύει “συμμάχους” όπως η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο… ή η Βαρσοβία…)

Για το είδος των ευρωπαϊκών (αλλά και αγγλικών / αμερικανικών) πολιτικών βιτρινών που διαχειρίζονται αυτήν την απόφαση, θα μπορούσε κάποιος να πει πολλά∙ και να περιγελάσει ακόμα περισσότερο. Αν η θεωρούμενη «πιο σοβαρή» είναι ο βασιλιάς Macron, τότε… Δείτε, για παράδειγμα, δύο στιγμιότυπα της αγαπημένης μας κυρίας Ursula η οποία, μην το ξεχνάτε, αφού πέρασε από διάφορες light υπουργικές καρέκλες φτάνοντας εν τέλει να είναι υπ.αμ. του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου απ’ το 2013 ως το 2019, τώρα επαγγέλλεται την «πρόεδρο της ε.ε.»…. Ουάου!

Το πρώτο είναι από «συγκέντρωση χρημάτων για την ουκρανία», το δεύτερο είναι απ’ την Bucha. (Τι πίνουν τα ευρω-επιτελεία;)


Μπορεί (και πρέπει) κάποιος να αναρωτηθεί: σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί ώστε απ’ την μια να έχουν τέτοιου είδους και στάθμης πολιτικούς εκπροσώπους και, απ’ την άλλη, να συμμετέχουν καθαρά (έστω μέσω εργολάβων ως τώρα) στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Έχουν ενιαία συμφέροντα ανά εθνική σημαία ή υπάρχουν αντιθέσεις μεταξύ των αφεντικών κάθε ευρωπαϊκού έθνους / κράτους; Για να το πούμε διαφορετικά: ποια ευρωπαϊκά αφεντικά θέλουν αυτήν την ως τώρα «θερμή» (έστω και έμμεση) συμμετοχή στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Ποιά αφεντικά την αξιοποιούν;

Και μόνο το γεγονός ότι κάνουμε τέτοιες ανίερες ερωτήσεις μας κάνει (ξανά και ξανά) «αιρετικούς» – για να μην πούμε τίποτα χειρότερο! Το ξέρετε όμως: δεν χωράμε στην βάρβαρη κοινοτοπία και στην διάχυτη α-νοησία της εποχής.

(* Καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει ένα πρόβλημα, που εμφανίζεται σα ζήτημα αρίθμησης, στο ότι μιλάμε για 4ο και όχι για 3ο παγκόσμιο πόλεμο όπως υποστηρίζει ο κυρίαρχος ιστορικισμός. Κατά την εργατική άποψή μας ο λεγόμενος «ψυχρός» ήταν τέτοιος μόνο για τα εδάφη των πρωτοκοσμικών κρατών / καπιταλισμών, ένα μικρό γεωγραφικά τμήμα του πλανήτη. Έγινε όμως με πολύ αίμα σ’ όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, απ’ την κορέα, το βιετνάμ, το αλγέρι και την παλαιστίνη, ως τις σφαγές στην αφρική και στη λατινική αμερική, τις χούντες, τα πραξικοπήματα, τις ένοπλες απελευθερωτικές επαναστάσεις… Πράγμα που σημαίνει ότι θεωρούμε την κυρίαρχη αρίθμηση των παγκόσμιων πολέμων ρατσιστική, «λευκοκεντρική», «οριενταλιστική».

Για να κάνουμε την προσβολή μας κατά της κυρίαρχης ιδεολογίας ακόμα χειρότερη: ο 3ος παγκόσμιος ξεκίνησε πριν καν τελειώσει ο 2ος, σ’ αυτά εδώ τα μέρη! Ονομάστηκε βέβαια «εμφύλιος», λες και η ενεργή στρατιωτική συμμετοχή σ’ αυτόν τον «εμφύλιο» του Λονδίνου και στη συνέχεια της Ουάσιγκτον, και η όποια υποστήριξη στον δημοκρατικό στρατό απ’ το Βελιγράδι και τα Τίρανα, δεν ήταν με κανένα τρόπο προανάκρουσμα, «εισαγωγή» σε όσα ακολούθησαν σ’ όλο τον πλανήτη… Λες και δεν ήταν το ίδιο κάθαρμα (ο Τσώρτσιλ…) που είχε κεντρικό ρόλο τόσο στον «εμφύλιο» εδώ όσο και την θεωρητικοποίηση του 3ου παγκόσμιου μέσα απ’ την έννοια «σιδηρούν παραπέτασμα»…

Όχι λοιπόν! Δεν περιμένουμε τον βομβαρδισμό της Μόσχας, της Ουάσιγκτον, του Πεκίνου ή του Λονδίνου για να χαρακτηρίσουμε την στρατιωτική όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού «παγκόσμιο πόλεμο»! Μας αρκεί η μάχη της Αθήνας το ‘44… Μας αρκεί η πολιορκία του Sarajevo, η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η εισβολή στη Βαγδάτη και η κατοχή του ιράκ, η κατοχή της Καμπούλ, η κατάσχεση του χρυσού του Καράκας, οι «κυρώσεις» εδώ κι εκεί, ο νατοϊκός εξοπλισμός του Κιέβου, ο πόλεμος στην υεμένη… Και τόσα άλλα…)

Το πνεύμα του Rapallo

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Ένα φάντασμα πλανιέται εδώ και έναν αιώνα πάνω απ’ την ευρώπη, με ιδιαίτερες πυκνώσεις και εντάσεις σε διάφορες ιστορικές περιόδους, ένα φάντασμα που προκαλεί εφιάλτες στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Ουάσιγκτον – κι αυτό δεν είναι πια ο κομμουνισμός. Είναι οι σχέσεις ανάμεσα στο Βερολίνο (και ένα καλό κομμάτι της δυτικής ευρώπης) και στη Μόσχα…

Κάποιοι το θυμούνται – και θα ήθελαν να το γιορτάσουν. Άλλοι το θυμούνται και μελαγχολούν. Τέλος κάποιοι ακόμα όχι απλά το ξορκίζουν αλλά το πολεμούν με κάθε τρόπο∙ αυτήν την περίοδο «μέχρι τον τελευταίο ουκρανό»….

Πριν ακριβώς έναν αιώνα, τέτοιες ημέρες, στις 16 Απρίλη του 1922, σ’ ένα ακριβό ξενοδοχείο μιας ιταλικής επαρχιακής πόλης όχι μακριά απ’ την Γένοβα, στο Rapallo, υπογραφόταν μια συμφωνία φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στη νεαρή σοβιετική δημοκρατία και την σοσιαλδημοκρατική δημοκρατία της Βαϊμάρης, ανάμεσα στην επαναστατημένη Μόσχα και στο «μόλις προχτές πνίξαμε στο αίμα την προοπτική δικτατορίας του προλεταριάτου» (δολοφονώντας ανάμεσα σε άλλους την Rosa Luxemburg και τον Karl Liebknecht…) Βερολίνο. Ήταν μια συμφωνία οικονομικής (και κρυφά: στρατιωτικής) συνεργασίας που σαν τέτοια τίναζε στον αέρα όλες τις ιμπεριαλιστικές προσδοκίες του Λονδίνου και του Παρισιού μετά το τέλος του Α παγκόσμιου και την «Συνθήκη των Βερσαλιών»: η (ηττημένη) γερμανία και η (επαναστατημένη) ρωσία σπρώχνονταν συστηματικά στο περιθώριο απ’ τους νικητές του 1ου παγκόσμιου πολέμου…

Ήταν, τέλος, μια συμφωνία που έχει βρυκολακιάσει παραπάνω από μία φορές έκτοτε: απ’ το σύμφωνο Molotov – Ribbentrop τον Αύγουστο το 1939, ανάμεσα στο ναζιστικό και πολεμικό Βερολίνο απ’ την μια μεριά και την υπό τον Στάλιν Μόσχα / ε.σ.σ.δ. απ’ την άλλη, ως την “ostpolitik” («ανατολική πολιτική») που εγκαινίασε η γερμανική σοσιαλδημοκρατία κατά την πρωθυπουργία του Willy Brandt απ’ την Βόννη, πρωτεύουσα της δυτικής γερμανίας, το 1969. Απ’ την ειρηνική (ουσιαστικά) «παραχώρηση» της ανατολικής γερμανίας στη δυτική απ’ τον τότε πρόεδρο της ε.σ.σ.δ. Gorbachev και την «γερμανική επανένωση» το 1990 ως… Ακόμα κι ως τον nord stream 2 – όσο κι αν μοιάζει με ιστορικό ανέκδοτο το ότι ένας αγωγός φυσικού αέριου έγινε (και απαγορεύτηκε να είναι) ο «συμβολικός ομφάλιος λώρος» ανάμεσα στον γερμανικό και τον ρωσικό καπιταλισμό…

Η ασταμάτητη μηχανή δεν θα μπει σε ιστορικές περιγραφές και λεπτομέρειες: όποιος / όποια ενδιαφέρεται είναι σχετικά εύκολο να τις βρει (στα αγγλικά). Δεν θα έκανε καν μια τέτοια ιστορική αναδρομή αν δεν συνέβαινε μια κωμική μαριονέτα που παριστάνει τον «πρόεδρο της ουκρανίας», να φτύσει (σχεδόν κυριολεκτικά!) πρόσφατα στα μούτρα τον γερμανό πρόεδρο Steinmeier. Επειδή (έκρινε) ότι δεν είναι αρκετά «αντιρώσος»!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Κίεβο – Βερολίνο, μια ροχάλα δρόμος

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Ο Steinmeier δεν είναι κάποιος τυχαίος, ένα ανδρείκελο του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου (υπάρχουν πλέον και τέτοια επί σκηνής στο Βερολίνο). Είναι καίρια πόστα εδώ και 25 χρόνια. Από υπεύθυνος των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών και «προσωπάρχης» της καγκελαρίας ως αντιπρόεδρος, υπ.εξ. για αρκετά χρόνια, και πρόεδρος απ’ το 2017 (η δεύτερη θητεία του υπερψηφίστηκε δέκα μέρες πριν την ρωσική εισβολή στην ουκρανία). Απ’ την θέση του υπ.εξ. ξέρει πολύ καλά και το «ουκρανικό πρόβλημα» (που αρχικά δημιούργησε η κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε, στα τέλη του 2013) και τις «προσπάθειες ειρηνικής λύσης»: ήταν παρών στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της δεύτερης «συμφωνίας του Minsk» το 2015. Και, φυσικά, συμμετείχε σ’ όλη τη «δουλειά» για την υπογραφή του ομώνυμου σχεδίου, της «φόρμουλας Steinmeier» (δες αναφορά 14 Μάρτη) απ’ τον κλόουν, το φθινόπωρο του 2019. Μ’ άλλα λόγια οι δύο (Steinmeier και Zelensky) γνωρίζονται πολύ καλά και προσωπικά (φωτογραφίες επάνω και κάτω).

Σε κάθε περίπτωση το τι κάνει ένας φτηνός ρολίστας είναι δευτερεύον∙ συγκινεί μόνο όσους είναι media victims. Το ερώτημα, το ουσιαστικό ερώτημα, είναι: τι θέλει το γερμανικό κεφάλαιο και, κατά συνέπεια, το κράτος σαν το κόμμα του; Για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από 10 χρόνια, κι αυτή τη φορά πολύ πιο δραματικά, η «εξωτερική πολιτική» αυτού του κράτους / κεφάλαιου δείχνει να πιάνεται με τα βρακιά κατεβασμένα. Και, προφανώς, όχι απλά και μόνο για μια περιοχή κάπου στον πλανήτη∙ αλλά για την σχέση του (ή την μη σχέση του) με το ευρασιατικό project. Την πρώτη φορά ήταν το 2013 / αρχές του 2014 όταν η «πολιτικο/οικονομική πίεση» της ε.ε. προς την τότε ουκρανική κυβέρνηση άνοιξε το δρόμο για την αμερικανο-αγγλική υποστήριξη στο φασισταριό, την σφαγή στην Meidan, και αμέσως μετά το πραξικόπημα.

Πριν 2 βδομάδες (Τεχνικές της εξουσίας: συντριπτικές;) κάναμε μια καταμέτρηση του αμερικανο-αγγλικού “fuck Berlin”: 1η (με την οργανωμένη εμφάνιση των φασιστών στο Κίεβο στα τέλη του 2013), 2η (με το πραξικόπημα ενάντια στην συμφωνία που είχε υπογραφτεί μια μέρα πριν τον Φλεβάρη του 2014), 3η (με το σκίσιμο των συμφωνιών του Minsk το 2015), 4η (με το σκίσιμο της συμφωνίας πάνω στην «φόρμουλα Steinmeier στα τέλη του 2019). Τώρα είναι η 5η, κι έρχεται απ’ τον «μικρό σφουγγοκωλάριο» απευθείας! Έχει γίνει κάτι σαν συνήθεια: στο Βερολίνο τους φτύνουν, αλλά οι εκεί πολιτικές βιτρίνες (ως τώρα) παριστάνουν ότι ψιχαλίζει!

Απ’ την μεριά τους τα καθεστώτα του «άξονα», και ειδικά το αμερικανικό, μιλούν έξω απ’ τα δόντια:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Αποστασία α λα Ισλαμαμπάντ

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Παλιά τους τέχνη κόσκινο: οι ηπα οργανώνουν, συνδιοργανώνουν (ή το προσπαθούν…) πραξικοπήματα προκειμένου να συγκρατήσουν την όποια παγκόσμια επιρροή τους. Ο πρόσφατος στόχος ήταν το πακιστανικό καθεστώς.

Ο μέχρι πρόσφατα πρωθυπουργός Imran Khan συνέπεσε να βρίσκεται στη Μόσχα στις 24 Φλεβάρη (ραντεβού κανονισμένο καιρό πριν)∙ ήταν η ημέρα που ξεκίνησε η ρωσική εισβολή στην ουκρανία. Αν και αυτό επιδεικνύεται σαν «σοβαρό ολίσθημα απέναντι στη σύμμαχο Ουάσιγκτον», οι αμαρτίες του Khan και των υποστηρικτών του είναι πολύ σοβαρότερες: όχι μόνο δεν έδωσε στον us army βάσεις μετά την ήττα και την αποχώρηση απ’ το αφγανιστάν∙ όχι μόνο οι διαβόητες μυστικές υπηρεσίες του πακιστάν κατηγορούνται (από τις αμερικανικές) ότι βοήθησαν τους ταλιμπάν να νικήσουν γρήγορα∙ όχι μόνο έχει συμμαχήσει σε διάφορα ζητήματα με τον άλλο «απείθαρχο» (τον Erdogan)∙ όχι μόνο έχει σταθερή σχέση με το Πεκίνο και τους «δρόμους του μεταξιού» φτάνοντας ως το σημείο να δώσει «στρατιωτικές διευκολύνσεις» στο στρατηγικής σημασίας λιμάνι της Gwadar∙ όχι μόνο αγοράζει κινεζικά όπλα∙ αλλά ανοικτά υποστηρίζει το ευρασιατικό project. Και, φυσικά, δεν επέβαλε καμία «κύρωση» στην Μόσχα. Απείχε ακόμα και απ’ την “καταδικαστική” ψηφοφορία στη συνέλευση του οηε. (Οι οπαδοί του; Καίνε αμερικανικές σημαίες…)

Υπάρχουν και ακόμα χειρότερα: ο Khan είχε απορρίψει την «βοήθεια» του δντ, που για να δώσει δάνειο στην ζορισμένη Ισλαμαμπάντ απαιτούσε μεταξύ άλλων να κοπούν οι (κρατικές) επιδοτήσεις στα καύσιμα και στο ρεύμα, πράγμα που θα σήμαινε επιδείνωση της καθημερινότητας των πληβείων.

Απ’ την άλλη μεριά είναι γνωστό ότι τόσο οι αμερικανικές υπηρεσίες (cia και λοιπά) όσο και τα επιτελεία του us army έχουν ισχυρές αρθρώσεις στον σκληρό πυρήνα του πακιστανικού καθεστώτος∙ απ’ την εποχή του πολέμου κατά των σοβιετικών στο αφγανιστάν. Την δεκαετία του ’80 δηλαδή. Αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι η Ισλαμαμπάντ ήταν ποτέ «υπόδουλη» της Ουάσιγκτον. Όμως σε συνθήκες όξυνσης της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης με την Ουάσιγκτον να ψάχνει για συμμάχους (το Νέο Δελχί, για παράδειγμα, δείχνει να αποστασιοποιείται…), το αν η κυβέρνηση του Khan θα έμενε απερίσπαστη ήταν ένα σοβαρό ερώτημα.

Απαντήθηκε σε μια πρώτη φάση: ένας αριθμός βουλευτών απ’ την κυβερνητική πλειοψηφία (: συνασπισμός κομμάτων) αποσκίρτησε πριν μερικές μέρες, και αμέσως η αντιπολίτευση κατέθεσε πρόταση μομφής κατά του Khan. Είχαν προηγηθεί αμερικανικές απειλές – έτσι ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία για το ποιος, τι, γιατί. Ο Khan καθαιρέθηκε, αντικαταστάθηκε στην πρωθυπουργία απ’ τον Shehhaz Sharif, επικεφαλής του αντιπολιτευόμενου PML(N). Ο οποίος δήλωσε διατεθειμένος να συνεργαστεί τόσο με τις ηπα όσο και με το δντ. Και σαν πρώτη κίνηση καλής θέλησης ακρίβυνε το ρεύμα, ενώ θα ακολουθήσουν και τα καύσιμα.

Μ’ αυτά τα δεδομένα ο Khan και το κόμμα του (Tehreek-e-Insaf) δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν το πραξικόπημα της «αποστασίας». Λογικό: οι διακυβεύσεις είναι κρίσιμες. Αμέσως μετά την έξωσή του ξεκίνησε «ανένδοτο αγώνα» απαιτώντας άμεσα εκλογές. Το μπαράζ συγκεντρώσεων που ξεκίνησε είναι εντυπωσιακό, αλλά δεν μπορούμε να το εκτιμήσουμε με τα γνωστά μέτρα: ο πακιστανικός πληθυσμός είναι 220 εκατομμύρια.

Επιπλέον: στα 70 χρόνια της ύπαρξής του το πακιστανικό κράτος σπάνια είχε πολιτικές κυβερνήσεις… «Συνήθως» κυβερνούσε ο στρατός…

Video στη συνέχεια: η πρώτη μεγάλη συγκέντρωση (είπαν η μεγαλύτερη που έχει γίνει ποτέ) στην (κυρίως Pastun) Peshawar, στις 14 Απρίλη. To τραγούδι (κάτι σαν προεκλογικός ύμνος) λέει μεταξύ άλλων: … η αμερική τρέμει τον Imran… Δεν ξέρουμε αν και πόσο “τρέμει”. Ξέρουμε όμως ότι η αποσταθεροποίηση είναι απ’ τις αγαπημένες τακτικές του άξονα…