Tag: οργανωμένο έγκλημα

Τί είναι τα 8 μπροστά στον 21ο;

Δευτέρα 17 Αυγούστου. Μιας και την φέραμε την κουβέντα στη μπάλα, αυτό το 8 – 2 της bayern σε βάρος της barcelona δεν θα πρέπει αβίαστα και συναισθηματικά να γίνεται αντιληπτό μόνο σαν «σκορ». (Και ανάποδα να ήταν τα γκολ, το ίδιο θα ίσχυε!) Γιατί με βάση αυτό (το «σκορ») η γερμανική ομάδα σκότωσε την καταλανική… Όπως ακριβώς ο Clint Eastwood (σαν «καλός») σκοτώνει τον Lee Van Cleef (σαν «κακό») στο θρυλικό «ο καλός, ο κακός και ο άσχημος».

Όσες φορές κι αν το δει κανείς αυτό το έργο, το ίδιο συμβαίνει. Ο αρχετυπικά καλός σκοτώνει τον αρχετυπικά κακό. Όμως, σαν υπεύθυνη και ενάντια σε κάθε παραπληροφόρηση και κάθε συνωμοσιολογία η ασταμάτητη μηχανή οφείλει να τονίσει πως ουδέποτε ο Clint Eastwood σκότωσε τον Lee Van Cleef!! (Ο “κακός” πέθανε το 1989 στο σπίτι του από συγκοπή).

Λέμε ότι ένας μεγάλος επιχειρηματικός κλάδος (όπως η βιομηχανία του ποδοσφαίρου) που ζει την δική του σκληρή μεταβατική περίοδο (λόγω γενικότερης αναδιάρθρωσης των ανθρώπινων συνηθειών και συμπεριφορών…) έχει ανάγκη τις δικές του εντυπωσιακές εκδηλώσεις παρουσίας και συναισθημάτων. Για λόγους που προς το παρόν μόνο υποψιαζόμαστε, αλλά μέσα στους οποίους οι παράδες δεν είναι καθόλου αμελητέα διάσταση. Εντυπωσιακή εκδήλωση σε τέτοιους καιρούς δεν είναι το να νικήσει η πάνω Πετρομαγούλα την κάτω Πετρομαγούλα 8 – 2· ένα παράδειγμα λέμε….

Όταν το ποδοσφαιρικό show έχει αποκτήσει πλέον κανονικούς djs «ποδοσφαιρικού πλήθους» (και οι οπαδοί μένουν καθηλωμένοι στις αναμνήσεις τους, πιο θεατές από ποτέ…) δεν είναι παράξενο στην κάθε είδους «κορύφωση του έργου» κάποιος να «σκοτώνει» κάποιον άλλον – όχι στ’ αλήθεια βέβαια! Ε, αν βγαίνουν και (πολλά) λεφτά απ’ αυτές τις συγκινήσεις, ακόμα καλύτερα!

(Για όνομα των θεών του ποδοσφαίρου: δεν υπονοούμε ότι το ματς ήταν στημένο! Τι πάει να πει «στημένο» στο θέατρο; Μόνο ότι ο θεατής δεν ξέρει την πλοκή του έργου – και κάποια στιγμή ξαφνιάζεται, μπορεί ευχάριστα, μπορεί δυσάρεστα! Απ’ την άλλη μεριά δεν θα έχανε τον χρόνο του όποιος έβρισκε και διάβαζε το (εξαντλημένο αυτή τη στιγμή) βιβλίο του Hill Declan Τα στημένα: ποδόσφαιρο και οργανωμένο έγκλημα… Αναφέρεται στις αρχές της δεκαετίας του ’00…

Το ποδόσφαιρο, μέσες άκρες, το ξέρετε… Το οργανωμένο έγκλημα στο ποδόσφαιρο το ξέρετε; Καμμία σχέση με τον Lee Van Cleef!! Αν το οργανωμένο έγκλημα είναι που έχει την “ρευστότητα” σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, πράγμα που ισχύει, τότε…)

SID 1

Τρίτη 23 Ιούνη. Λέγεται ζήτηση που προκαλείται απ’ τον προμηθευτή. Supplier induced demand. Είναι γνωστός οικονομικός όρος, υπάρχει σχετική βιβλιογραφία. Το πεδίο της λαμπρής δόξας της sid είναι ωστόσο η βιομηχανία φροντίδας υγείας. Σ΄αυτό που ο καθένας αντιλαμβάνεται απλοϊκά «την υγειά μας νάχουμε» ο βασιλιάς είναι η sid – και το παλάτι της είναι εκείνοι που επωφελούνται. (Δεν είμαστε εμείς…)

Στην pure οικονομική ορολογία η τεχνητά προκαλούμενη ζήτηση (για ένα εμπόρευμα, είτε είναι πράγμα είτε υπηρεσία) εκμεταλλεύεται αυτό που λέγεται «ασυμμετρία πληροφόρησης». Ανάμεσα στον «προμηθευτή» και στον «καταναλωτή». Ο προμηθευτής ξέρει αρκετά περισσότερα απ’ τον πελάτη, κι αυτό του επιτρέπει να τον σπρώχνει στο να ζητάει μεγαλύτερη ποσότητα εμπορευμάτων απ’ αυτά που θα ζητούσε αν δεν υπήρχε τέτοια ασυμμετρία. Αν ήξερε…

Είναι εύκολο να καταλάβει ο καθένας ότι η sid δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες σε κάθε καπιταλιστικό / εμπορευματικό κλάδο. Ένας κατασκευαστής / πωλητής αυτοκινήτων, παπουτσιών, ρούχων, συσκευών, διακοπών κλπ, μπορεί να πείσει τον όποιον πελάτη ότι η δική του πραμάτεια είναι καλύτερη απ’ αυτήν των ανταγωνιστών του…. Αλλά δεν μπορεί να τον πείσει να αγοράσει 2, 3, 4 αυτοκίνητα αντί για 1· πολλά ζευγάρια παπούτσια μαζί· να πληρώσει ένα χρόνο διακοπές αντί για μια εβδομάδα· κλπ. Η τεχνητά προκαλούμενη ζήτηση δεν ευδοκιμεί στους περισσότερους τομείς. (Τέλεια τα πήγε, πάντως, στο χρηματιστήριο: οι επαγγελματίες μια χαρά φόρτωναν τους πελάτες τους με «χαρτιά» ξέροντας ότι τελικά θα είναι άχρηστα ακόμα και για την τουαλέτα….)

Γι’ αυτό και παρά την γενική έννοια του όρου, η sid είναι η κατεξοχήν συνθήκη με την οποία δουλεύει η βιομηχανία φροντίδας υγείας. Η sid είναι ταυτισμένη μ’ αυτήν την βιομηχανία! Εδώ η «ασυμμετρία πληροφόρησης», ας την πούμε ανισότητα γνώσεων, θεωρείται ο κανόνας! Κι όχι μόνο: είναι προς το συμφέρον των εμπόρων / πωλητών «υπηρεσιών υγείας», είτε είναι μεμονωμένα άτομα, είτε επαγγελματικοί κλάδοι, είτε βιομηχανικοί κλάδοι, αυτή η ανισότητα γνώσεων να μεγαλώνει διαρκώς. Όσα λιγότερα ξέρει ο καθένας για την υγεία του, κι όσο περισσότερα ξέρουν (ή υποστηρίζουν πως ξέρουν…) οι έμποροι / πωλητές «υπηρεσιών υγείας», τόσο πιο εύκολη δουλειά είναι η τεχνητά προκαλούμενη ζήτηση. Και τόσο μεγαλύτερα τα κέρδη.

Στην αγγλική εκδοχή της wikipedia μπορεί ο καθένας να σιγουρευτεί ότι η sid είναι τόσο κοινότοπη στην «φροντίδα υγείας» ώστε δεν προέρχεται από «συνωμοσιολόγους, χριστιανοταλιμπάν και οπαδούς του ψόφιου κουναβιού» όπως βολεύονται οι εγκάθετοι και τα ψοφίμια:

… Η sid συμβαίνει όταν ένας γιατρός εκτιμάει ή ενθαρρύνει έναν ασθενή να καταναλώσει περισσότερη φροντίδα απ’ αυτήν που χρειάζεται το ιατρικό του πρόβλημα· για παράδειγμα ζητώντας εξετάσεις που ο γιατρός ξέρει ότι δεν χρειάζονται για να κάνει την διάγνωσή του, ή επιβάλλοντας θεραπείες που ο γιατρός ξέρει ότι θα έχουν ελάχιστο όφελος…

… Ένας γιατρός έχει στόχο να πετύχει ένα συγκεκριμένο επίπεδο εισοδήματος, κι αν αυτό δεν το πιάνει, τότε θα προσαρμόσει την συμπεριφορά του κατάλληλα για να φτάσει στο στόχο του. Αυτές οι προσαρμογές μπορεί να περιλαμβάνουν εκτιμήσεις του γιατρού για τον ασθενή για το μέγεθος ή την καταλληλότητα των μεθόδων φροντίδας έτσι ώστε να βγάλει μεγαλύτερο εισόδημα.

Οι μαιευτήρες που θεωρούν τις καισαρικές σαν δεδομένο στην φροντίδα της γέννας μπορεί να χρησιμοποιούν την δύναμη και την εξουσία τους πάνω στις έγκυες γυναίκες σαν μέθοδο αύξησης των εισοδημάτων τους. Ο Jonathan Gruber και η Maria Owings εξέτασαν την σχέση ανάμεσα στα οικονομικά κίνητρα των γιατρών και τις καισαρικές μελετώντας την μείωση του ποσοστού γονιμότητας στις ηπα. Η «πληρωμή με το κομμάτι» σαν δομή των αμοιβών των γιατρών κάνει ευκολότερη την sid εφόσον ανταμοίβει τον γιατρό για την αύξηση της ποσότητας των υπηρεσιών που προσφέρει και όχι για την βελτίωση της ποιότητάς τους… Οι γιατροί που έχουν πιο έντονη επιχειρηματική αντίληψη ενδιαφέρονται περισσότερο στην μεγιστοποίηση των εισοδημάτων τους. Οι χειρούργοι μπορεί να έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες να χειραγωγήσουν την ζήτηση…

Και άλλα ενδιαφέροντα έχει το λήμμα της wikipedia. Αλλά – ευτυχώς – η επίγνωση της καπιταλιστικής πραγματικότητας όπως είναι δεν κινδυνεύει από «τεχνητή ζήτηση»…

SID 2

Τρίτη 23 Ιούνη. Μπορούμε τώρα να κάνουμε μια στοιχειώδη αναγωγή της τεχνητά, εκβιαστικά προκαλούμενης ζήτησης «υπηρεσιών υγείας» απ’ την μικροκλίμακα στη μεγακλίμακα. Κάθε ένα απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά του γιατρού που θέλει να πουλήσει περισσότερο και πιο ακριβά την θεραπευτική του γνώση / δράση μπορεί να βρεθεί σε gigaδιαστάσεις. Η περίπτωση του covid-19 είναι πολύ πρόσφατη και πλούσια σε sid. Για την ακρίβεια: είναι ο ορισμός της supplier induced demand στην οικουμενικότερη και πιο βίαιη διάστασή της!

Η ανισότητα γνώσεων. Ο γιατρός ξέρει, ο πελάτης (μπορεί να είναι ασθενής μπορεί και όχι) δεν ξέρει. Στη μεγάλη κλίμακα, όπου οι πελάτες είναι «πλήθος», «αγέλη», υπάρχει ο κίνδυνος «διαρροής» μεταξύ τους κάποιων γνώσεων, που θα ενισχύουν στον έναν ή στον άλλο βαθμό τις αντιρρήσεις της πελατείας. Γι’ αυτό η άγνοια (του πλήθους) πρέπει να τονιστεί, να ενισχυθεί, να εικονογραφηθεί. Αντίστροφα η γνώση των ειδικών πρέπει να φωταγωγηθεί. Είναι προτιμότερο να προβάλλεται ή να υπονοείται ένα πλήθος τέτοιων ειδικών (που ξέρουν), πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να προβάλονται όλοι οι «ειδικοί» των οποίων η γνώμη συμβάλει στην sid – και να υπονομεύεται οποιαδήποτε αντίθετη άποψη…

Η σοβαρότητα και το κύρος του ειδικού. Στην ένας προς έναν σχέση ο γιατρός sid παίζει ένα μάλλον εύκολο θέατρο. Πρέπει να πείσει ότι ενδιαφέρεται για το καλύτερο στην υγεία του πελάτη· ότι είναι βαθύς γνώστης της περίπτωσης· και ότι είναι υποχρεωμένος απ’ την ιατρική δεοντολογία και το κύρος του να προτείνει το α και το β (δηλαδή την τεχνητή πρόκληση ζήτησης). Το θέατρο είναι εύκολο επειδή 9 φορές στις 10 ο ίδιος ο πελάτης θέλει να πιστεύει ότι ο ειδικός τον αναγνωρίζει σαν πρόσωπο και νοιάζεται γι’ αυτόν. Συνεπώς, αν κάποιος είναι έτοιμος να εξαπατηθεί είναι παιχνιδάκι να τον εξαπατήσει (ο ειδικός).

Στη μαζική σχέση διάγνωσης μιας φοβερής ασθένειας ή ενός τρομερού κινδύνου υγείας η υποκειμενική, ατομική διαθεσιμότητα του πελάτη είτε δεν ισχύει είτε δεν εκδηλώνεται άμεσα. Το πλήθος μπορεί να αναπτύξει διαφορετικές συμπεριφορές απ’ αυτές του κάθε μέλους του χωριστά. Απέναντι σ’ αυτό το ενδεχόμενο οι ειδικοί που θα τρομοκρατήσουν το πλήθος πρέπει να χρησιμοποιήσουν όχι το «χειρωνακτικό» know how του ιατρείου, αλλά τις πολύ πιο επεξεργασμένες συγκινησιακές τεχνικές των media…

Η παραγωγή του φόβου σαν “υποχρεωτική ιατρική ακεραιότητα”. Κανένας επαγγελματίας της υγείας, ατομικά, δεν πρόκειται να αυξήσει τα έσοδά του αν στον έναν πελάτη μετά τον άλλο λέει “έλα, δεν έχεις τίποτα σοβαρό, άραξε”! Όσο πιο “προβληματισμένος” εμφανίζεται ο γιατρός, όσο δηλαδή περισσότερο φοβίζει για το “τι μπορεί να συμβαίνει”, τόσο περισσότερο είναι πιθανό να προκαλέσει μια σχέση εξάρτησης απ’ την μεριά του πελάτη. Η άγνοια του πελάτη, η ανισότητα γνώσεων, δεν είναι ένα εγκυκλοπαιδικό γεγονός! Στην sid είναι σχέση εξουσίας, σχέση ελέγχου της ζωής του καθενός απ’ τον ειδικό…

Στη μεγάλη κλίμακα, όπου η σχέση της εξάρτησης και του εκφοβισμού δεν είναι άμεση και προσωπική, είναι και πάλι δουλειά των media να διαμορφώσουν και να διατηρήσουν αυτήν την σχέση εξουσίας. Αλλά, φυσικά, αυτή είναι η σταθερή δουλειά της μηντιακής μεσολάβησης, το μόνο που ξέρουν να κάνουν (και κάνουν καλά) οι δημαγωγοί: η διαρκής παραγωγή “έκτακτων καταστάσεων”, εντυπώσεων επείγουσας ανάγκης, εξάρτησης του κοινού απ’ την ντρόγκα του φόβου, εξαρτημένων ανακλαστικών, συγκινησιακής πανούκλας. Συνεπώς ο “συλλογικός ειδικός / τρομοκράτης” εκχωρεί ένα καλό μέρος των αρμοδιοτήτων του στα παλιά και νέα μήντια, για να αναπαράγουν, να ενισχύσουν, να πολλαπλασιάσουν, να κηρύξουν σαν μοναδική, αποκλειστική πραγματικότητα την “διάγνωση” που εξασφαλίζει την τεχνητή αύξηση της ζήτησης υπηρεσιών “προστασίας της υγείας”.

Η προσωπικότητα του ειδικού. Ένας επαγγελματίας της υγείας που θέλει να επιβάλει την sid φροντίζει να έχει διαμορφώσει το αντίθετο προφίλ. Είναι «πολύ καλός» σαν ειδικός· ούτε υποψία ότι απλά αντιμετωπίζει με επιτυχία τους πελάτες του σαν πορτοφόλια. Στη μεγάλη κλίμακα οι ειδικοί πρέπει να λανσάρουν το άμεμπτον του χαρακτήρα τους, τον αλτρουϊσμό τους, την μεγαθυμία και την γενναιοδωρία τους· και τα media, φυσικά, πρέπει να μεγενθύνουν όλες αυτές τις αρετές. Ταυτόχρονα, οπωσδήποτε, πρέπει να κρύψουν ότι χρηματοδοτούνται από διάφορες εταιρείες… Όπως ακριβώς κάθε μεμονωμένος γιατρός όταν συνταγογραφεί ένα φάρμακο πρέπει να κρύβει ότι πληρώνεται bonus απ’ την εταιρεία που το φτιάχνει.

Έχετε προσέξει να ισχύουν σχετικά με τον covid-19 τα πιο πάνω; Αν ναι λήμμα στην wikipedia δεν θα σας επιτρέψουν να γράψετε! Θα έχετε καταλάβει όμως κρίσιμα και βασικά γι’ αυτήν την καπιταλιστική πραγματικότητα την οποία υφιστάμεθα.

Και οι μαφίες έχουν κοινωνική πολιτική!

Παρασκευή 27 Μάρτη. Κρατικού τύπου, φυσικά. Στη διάσημη φαβέλα του Ρίο Cidade de Deus («πόλη του θεού») οι συμμορίες επέβαλαν απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 8 το βράδυ – υποθέτουμε ότι μετά την δύση του ήλιου θα χρειάζονται ειδικές άδειες για να γίνονται όσες δουλειές προτιμούν το σκοτάδι. Γυρνώντας τα στενά της παραγκούπολης με αυτοκίνητα με μεγάφωνα (παραδοσιακός αλλά αποτελεσματικός τρόπος) το ξεκαθάρισαν:

…Η κυβέρνηση αδιαφορεί για εμάς. Επιβάλλουμε απαγόρευση κυκλοφορίας επειδή κανείς δεν παίρνει τον κορονοϊό στα σοβαρά. Να μείνετε στα σπίτια σας και να αράξετε. Όποιος βρεθεί να κυκλοφορεί έξω θα τιμωρηθεί…

Σην Santa Maria, μια άλλη φαβέλα του Ρίο, οι μαφιόζοι έβαλαν σαπούνια σε μια δημόσια βρύση, και κρέμασαν ταμπέλες με το επιτακτικό «να πλένετε τα χέρια σας πριν μπείτε στη γειτονιά μας». Στην Complexo da Mare, κοντά στο διεθνές αεροδρόμιο του Ρίο, περιόρισαν τις ώρες λειτουργίας των μαγαζιών (και των εκκλησιών) – πάντα για λόγους δημόσιας υγείας.

Μήπως οι ενέργειες αυτές («πειστικές» χωρίς αμφιβολία… ποιός θα τολμήσει να τις αμφισβητήσει;) μιλάνε στην καρδιά της επίσημης μορφής – κράτους; Αν όχι σίγουρα αγγίζουν τα τάγματα υγιεινιστικής εφόδου…

(φωτογραφία κάτω: Το βραζιλιάνικο κράτος δείχνει μεγάλη εφευρετικότητα για την προστασία της δημόσιας υγείας… Ελικόπτερο της αστυνομίας πετάει χαμηλά σε παραλία, για να σηκώσει την άμμο και διώξει έτσι τους «κοινωνικά ανεύθυνους» – ξαπλωμένα πάντως σε μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους τα ζευγάρια – που τόλμησαν να πάνε για μπάνιο.

Το ελληνικό μπορεί να στέλνει τα ταχύπλοά του να σηκώνουν κύματα – όπως κάνει κατά των μεταναστών / προσφύγων μέσα στις βάρκες…

Ο καθένας με την ειδικότητά του…)

Και καλή τύχη…

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Ποιός, άραγε, δεν θα θαύμαζε τις καλλιτεχνικές διαρρήξεις με πλούσια λεία; Οι «pink panthers» (ένα σχήμα για το οποίο αν ισχύει ότι είχε πάνω από 300 βαλκάνια μέλη, τότε πρόκειται για την πρώτη στην παγκόσμια ιστορία μαζική οργάνωση χρυσοδάκτυλων – και μια ριζική απομυθοποίηση της «βαλκανικής καθυστέρησης»!) έγιναν θρύλος ακριβώς γι’ αυτό: επειδή το μυαλό τους δούλευε τόσο καλά ώστε τα χέρια τους έκαναν θαύματα.

Γράψαμε «έγιναν θρύλος»; Μπορεί να συνεχίζουν. Η χθεσινή διάρρηξη σε μουσείο στην Δρέσδη και η κλοπή βασιλικών κοσμημάτων του 18ου αιώνα, κυρίως διαμαντιών, έχει όλη την ευφυή αύρα των “pink panthers”: μια φωτιά σε κοντινό υποσταθμό κόβει το ρεύμα στην περιοχή, τα κυκλώματα ασφαλείας δουλεύουν με μπαταρίες, κι αυτοί – δύο ή περισσότεροι; – μπουκάρουν σβέλτα. Κόβουν σίδερα, ανοίγουν πόρτες… Όταν σκάει το περιπολικό έχουν γίνει καπνός.

Εντάξει. Τα διαμάντια δεν θα πουληθούν στις upper τάξεις για να δοθούν επιδόματα ανεργίας σε βαλκάνιους προλετάριους… Θέλουμε να πούμε: ακόμα και οι καλλιτέχνες των διαρρήξεων ζουν μια ζωή διαχωρισμένη απ’ τα «βάσανα των πολλών». Ωστόσο ένας σοβαρός λόγος που τέτοιοι παράνομοι γίνονται θρυλικοί στους «πολλούς» είναι επειδή ανασκευάζουν δύο βασικά θεωρήματα του νόμου και της τάξης: ότι οι εγκληματίες είναι ηλίθιοι (σε σχέση με τους διώκτες τους) και ότι είναι αιμοβόροι.

Τίποτα απ’ τα δύο. Ακόμα κι αν το προλεταριάτο θαυμάζει τέτοιους καλλιτέχνες μέσα απ’ τους λάκους του, υπάρχει κάτι αυθεντικό (αν και πικρό) στον θαυμασμό: η ποιοτική ανωτερότητα του παραβάτη απέναντι στη μηχανική και στην ανθρωποαστυνομία του φράχτη…

Αυτό είναι, στην πραγματικότητα, το ελκυστικό… Όχι τα διαμάντια… Το ελκυστικό είναι η τέχνη της αναίμακτης εισόδου στο και της εξόδου από το κάστρο – με το θησαυροφυλάκιο στην πλάτη!

Το ελκυστικό είναι οι Φαντομάδες!

(φωτογραφία: Το μουσείο στη Δρέσδη, αγέρωχο, στη θέση του. Πουθενά δεν διακρίνεται η «είσοδος κινδύνου»….)

Open to business 1

Τετάρτη 6 Νοέμβρη. Αφού ο ρημαδοΚούλης έφτασε τόσο μακριά (στη Σαγκάη) για να διακηρύξει πως το ελλαδιστάν είναι «ανοικτό στις δουλειές», πρέπει να το χωνέψουμε όλοι…

Μα είναι κάτι καινούργιο; Ήταν ποτέ το ελλαδιστάν κλειστό στις «δουλειές» και στις «δουλίτσες»; Όχι, ποτέ!! Να μια καλή και ενδεικτική αναφορά στο θέμα στην καθεστωτική «καθημερινή» της περασμένης Κυριακής 3 Νοέμβρη, κάτω απ’ τον τίτλο τα σενάρια για τον φόνο του «τραπεζίτη» (διότι, φευ, υπάρχουν απ’ ότι φαίνεται και «επιχειρηματικά ατυχήματα»):

… Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 ο [Δημήτρης] Μάλαμας ήταν στενός συνεργάτης του απότακτου αστυνομικού Σπύρου Παπαχρήστου, ο οποίος δολοφονήθηκε τον Μάιο του 2018 έξω από ταβέρνα στην Παλλήνη. Ο τελευταίος διέθετε ισχυρά ερείσματα στην αστυνομία, είχε διασυνδέσεις με «βαριά» ονόματα της παρανομίας και επιπλέον, διατηρούσε φιλικές και συγγενικές σχέσεις με ισχυρούς παράγοντες της οικονομικής και πολιτικής ζωής της χώρας. Μία από τις υπηρεσίες που παρείχε – φυσικά με το αζημίωτο – ήταν να διασφαλίζει διακριτές ισορροπίες μεταξύ όλων των παραπάνω. Σ’ αυτήν την εξίσωση, ο Δημήτρης Μάλαμας περιγράφεται ως το δεξί χέρι του Παπαχρήστου, ο «τραπεζίτης» που είχε την ευθύνη διαχείρισης των χρημάτων που εισέπραττε ο πρώην αστυνομικός. Ένα από τα σενάρια που ερευνώνται είναι το συμβόλαιο θανάτου να υπέγραψαν ανταγωνιστές του 50χρονου, που θέλησαν να πάρουν εκείνοι τον έλεγχο του λεγόμενου «μαύρου ταμείου»…

Ο «τραπεζίτης» εκκαθαρίστηκε, ζήτω ο «τραπεζίτης»!!! Το ότι τα πιο πάνω δεν γράφονται στις σομόν σελίδες αλλά στις λευκές δεν θα πρέπει να μπερδέψει. Πρόκειται όχι μόνο για «επιχειρηματικές δραστηριότητες» αλλά και για την «δομή» τους, στη σύμφυση κράτους και κεφάλαιου (παρακράτους και οργανωμένου εγκλήματος θα έλεγε κάποιος, αλλά τι να γίνει;:… αυτά διαθέτει η πατρίς!) Που νοιώθουν τόσο σίγουρες (αυτές οι δραστηριότητες) ώστε μπορούν να εμφανίζονται και δημόσια· έστω μέσω των γραφείων τύπου της δημόσιας τάξης.

Οπωσδήποτε είναι απαραίτητες δύο παρατηρήσεις. Πρώτον ότι δεν υπάρχουν εμπόδια· ζήτω, λοιπόν, η ελευθερία του επιχειρείν! Και, δεύτερον, ότι για να προκύπτει ζήτημα αλλαγής διαχείρισης του «μαύρου ταμείου», υπάρχει τέτοιο σταθερά και πάντα!! Σήμερα! Πράγμα που σημαίνει ότι οι «διακριτές ισορροπίες» συνεχίζουν να κρατιούνται· «φυσικά με το αζημίωτο»…

Καλά σου τάλεγα… Όποιος έχει κάνει τον κόπο να διαβάσει στα σοβαρά το τετράδιο για εργατική χρήση νο 2 (η κρατικοποίηση του εγκλήματος) θα καταλάβει ότι δεν πρόκειται για «περιθωριακούς»… Οι «ισχυροί παράγοντες της οικονομικής και της πολιτικής ζωής της χώρας» πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, να θεωρηθούν τέτοιοι;

Ακόμα κι αν είναι δύσκολο (όχι τόσο όσο φαντάζεσθε) να βρεθεί η πραγματική θέση του ελλαδιστάν στην παγκοσμιοποίηση του εγκλήματος (νοούμενου σαν οι διαρκείς διαδικασίες παράνομης καπιταλιστικής συσσώρευσης) το «open to business» είναι παγκόσμια γνωστό ελληνικό προσόν… Αν ο ρημαδοΚούλης είναι απλά ένας εκπρόσωπος τύπου, τότε (και μόνον τότε) δικαιολογείται να το διαλαλεί όπου σταθεί κι όπου βρεθεί…

(φωτογραφία: Οι τρύπες στο πλάι και το νερό στην οροφή παραπέμπουν σε κάτι σαν «επιχειρηματικό συνέδριο»… ή κάνουμε λάθος;)

Open to business 2

Τετάρτη 6 Νοέμβρη. Στα τέλη των ‘80s και στις αρχές των ‘90s, όταν έγιναν οι ιδιωτικοποιήσεις των ως τότε κρατικών τραπεζών, η οτοε (το συνδικάτο των τραπεζοϋπαλλήλων που τότε δεν ήταν εργοδοτικό) έδωσε μάχες αξιοσημείωτες. Όμως κάθε φορά που μια απεργία των τραπεζοϋπαλλήλων ξεπερνούσε τις 3 ή 4 μέρες (πράγμα που συνέβαινε συχνά…) άρχιζαν οι οιμωγές: ο κόσμος (δηλαδή οι διαφόρων μεγεθών επιχειρηματίες) αναγκάζεται να καταφεύγει στους τοκογλύφους!… Για να παίρνει τα απαραίτητα δάνεια για «κεφάλαια κίνησης» – για παράδειγμα.

Αυτές τις δουλειές των «τοκογλυφικών» δανείων τις κάνουν συστηματικά όσοι έχουν ρευστό σε μεγάλες ποσότητες· και μερικούς πιστολάδες για να είναι βέβαιοι ότι ο δανειστής δεν θα κηρύξει «στάση πληρωμών»… Το ποιοί είχαν αυτά τα δύο προσόντα στις αρχές της δεκαετίας του ’90 δεν έγινε γνωστό. Κρίμα. Μάθαμε όμως αυτό το χρήσιμο: εκτός απ’ το «επίσημο» υπάρχει και «ανεπίσημο» τραπεζικό σύστημα… (Που μπορεί και να επικοινωνούν…)

Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν, τα παντελονάκια κόντυναν, και ήρθαν οι μαύρες εποχές της κατάρρευσης των ελληνικών τραπεζών. Σταμάτησαν να δανείζουν ή δάνειζαν με τέτοιο σταγονόμετρο ώστε το «επίσημο» χρηματοπιστωτικό σύστημα βγήκε ουσιαστικά εκτός λειτουργίας για χρόνια…

Το πάρτυ της «τοκογλυφίας»! Ακούσατε τίποτα γι’ αυτήν; Ακούσατε τίποτα για μεγάλης έκτασης εκκαθαρίσεις τέτοιων κυκλωμάτων; Όχι!!! Είναι το πολύ δύο (2) οι τέτοιου είδους περιπτώσεις τα τελευταία 10 χρόνια που έτυχαν αστυνομικής διαχείρισης. Έτσι ώστε να μπορεί να τις αποδώσει κάποιος σε κόντρες μεταξύ διαφορετικών «ανεπίσημων τραπεζών» παρά σε κάποια έκλαμψη «αρετής» του ελληνικού κράτους.

Με δυο λόγια: οι «διακριτές ισορροπίες» κρατήθηκαν, σε μια μεγάλη, άγνωστο πόσο μεγάλη, έκταση (και ένταση) διαχείρισης της εντόπιας κρίσης α λα ελληνικά. Θα πρέπει να είναι αρκετοί οι στυλοβάτες αυτών των «διακριτών ισορροπιών», διάσπαρτοι στην επικράτεια. (Με το αζημίωτο και το συμπάθειο).

Ένα μόνο απέμεινε εκκρεμές: πόσες, άραγε, απ’ τις αυτοκτονίες λόγω οικονομικής απόγνωσης όλα αυτά τα χρόνια οφείλονται στις αδιάλλακτες υπηρεσίες αυτού του «ανεπίσημου» τραπεζικού συστήματος, το οποίο, ας το επαναλάβουμε, πέρα απ’ το άφθονο ρευστό διαθέτει και τους απαραίτητους πιστολάδες για τις εισπράξεις… ε;;

Πόσοι άραγε αυτοκτόνησαν για να γλυτώσουν την τιμωρία για το «ανεπίσημο κόκκινο δάνειο» τους;

(φωτογραφία: Όχι τα τέλη αλλά οι αρχές της δεκαετίας του ’80… Τότε οι τράπεζες δεν είχαν καθόλου τον κεντρικό ρόλο στην καθημερινή ζωή των «απλών ανθρώπων» που απέκτησαν πολύ αργότερα…)

Open to business 3

Τετάρτη 6 Νοέμβρη. Μια πασίγνωση στον πλανήτη (αν όχι και στον γαλαξία) επιχειρηματική ανοικτοσύνη είναι η «χρυσή βίζα». Δεν είναι, βέβαια, ελληνική πρωτοτυπία. Υπάρχουν κι άλλα ευρωπαϊκά κράτη που κάνουν την ίδια δουλειά. Απλά η ελληνικής προέλευσης «χρυσή βίζα» είναι η πιο φτηνή. Πράγμα που, όσο νάναι, μαζί με τον ήλιο και την θάλασσα, της δίνει ιδιαίτερη ελκυστικότητα.

Περί τίνος πρόκειται; Τυπικά, στην αρχική μορφή της business, όποιος αγοράσει ακίνητο αξίας 250.000 ευρώ στο ελλαδιστάν, αγοράζει μαζί “άδεια παραμονής” εδώ (για 5 χρόνια, που μπορεί να ανανεώνεται…), plus όλα τα έγγραφα για να ταξιδεύει στη «ζώνη Σέγκεν», όχι μόνον αυτός αλλά και όλοι οι συγγενείς πρώτου βαθμού, ανιόντες και κατιόντες. Άνετα καθαρίζουν σύζυγοι, γονείς και πεθερικά, συν τα όσα παιδιά. Πρόσφατα το κόλπο εμπλουτίστηκε: με 400.000 ευρώ για αγορά ελληνικών μετοχών εξασφαλίζει κανείς τα ίδια καλούδια… Και γλυτώνει τον ενφια…

Υπάρχει ακόμα περισσότερο «γλυκό»: μετά από κάποια χρόνια ο «επενδυτής» μπορεί να μετατρέψει την «άδεια παραμονής» την δική του και του σογιού του σε κανονική υπηκοότητα, με κανονικά ελληνικά / ευρωπαϊκά διαβατήρια, κλπ κλπ.

Πρόκειται για κόλπο υποδοχής «μαύρου χρήματος» (και ξεπλύματός του, φυσικά) – διεθνώς γνωστή και διεθνώς χειροκροτούμενη. Φυσικά, για να είναι τυπικά εντάξει, οι ελληνικές (και οι λοιπές ευρωπαϊκές) τράπεζες, «απαιτούν» η πληρωμή / μεταφορά χρήματος να γίνει διατραπεζικά. Που σημαίνει ότι ο μεξικάνος ή ο σαουδάραβας αγοραστής θα καταθέσει τους παράδες του σε μια μεξικάνικη ή σαουδαραβική τράπεζα, που αυτή είναι υπεύθυνη για να ερευνήσει την προέλευσή τους… Εντάξει τότε…

Πρακτικά τόσο οι ηπα όσο διάφορα ευρωπαϊκά κράτη έχουν αποφασίσει πως είναι κρίμα τόσα δις και τρις «εσόδων» του παγκόσμιου οργανωμένου εγκλήματος να μένουν κλειδωμένα σε χρηματοκιβώτια… Οπότε προσφέρουν κάτι τις (η ευρωπαϊκή άδεια παραμονής ή/και το αντίστοιχο διαβατήριο έχει αξία για ανθρώπους με έφεση στην επιχειρηματική περιπέτεια) για να τραβήξουν dirty παράδες στους δικούς τους clean καπιταλισμούς…

Η γνωστή σαν business friendly νότια κύπρος πήγε το κόλπο όσο μακριά γινόταν· και έχει εκτεθεί («κάπως»). Ένας μαλαισιανός μαφιόζος, ονόματι Taek Jho Low, αγόρασε την υπηκοότητα κι όλα της τα καλούδια – λαδώνοντας («επενδυτικά πάντα»….) όχι μόνο τον αρχιτράγο της Λευκωσίας αλλά πιθανότατα και «ισχυρούς παράγοντες της πολιτικής ζωής». Αν το όνομά αυτών των ισχυρών παραγόντων αρχίζει από Αν… και τελειώνει σε …άδης, τότε το πρόβλημα είναι σοβαρό. (Φυσικά υπάρχει τεκμήριο αθώωτητας των θρησκευτικών και πολιτικών ανδρών: όταν ο Law έκανε τις «επενδύσεις» του στο χρυσοπράσινο – φύλλο – ριγμένο – στο – πέλαγο, δεν ήταν wanted σ’ όλο τον γαλαξία· αυτό προέκυψε πρόσφατα).

Για το καλό του επιχειρείν όμως, μην πεταχτούν μαζί με τα απόνερα και τα μωρά!!!

Παρακράτος;

Παρασκευή 15 Μάρτη. Δεν είναι συνηθισμένο στα μέρη μας ένας εκλεγμένος ανώτατος άρχοντας, κυβερνήτης για πάνω από 4 χρόνια και «ηγέτης παγκόσμιας εμβέλειας», να δηλώνει ότι υπάρχει παρακράτος στην επικράτειά του. Κι ακόμα πιο ασυνήθιστο είναι να το δηλώνει σταυρώνοντας ικανοποιημένος τα χέρια… Δεν είναι, άραγε, καθήκον τέτοιων «δημοκρατικών αρχόντων» να πολεμούν με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα τους παρακρατικούς αντί να τους διαφημίζουν; Τι συμβαίνει εξοχότατε π.ε.τ.; Ήταν μια απ’ τις συνηθισμένες σας εκρήξεις βερμπαλισμού; Υπάρχει «παρακράτος στο λιμάνι»; Ναι ή όχι;

Ο εξοχότατος π.ε.τ. ξέρει βέβαια· αλλά ως εκεί που επιτρέπεται τόσο στον ίδιο όσο και στον κύκλο του. Χάρη σ’ αυτούς που καταγγέλει τώρα δεν εκλέχτηκε η κυρία Δούρου περιφερειάρχης Αττικής τον Μάη του 2014; Ασφαλώς ναι: εκείνη η (κατά την ακόμα τότε υποψήφια της Κουμουνδούρου) «τυχαία» συνάντησή της με τον εφοπλιστή που έκτοτε και για 3 τουλάχιστον χρόνια ήταν ο asset 1 του φαιορόζ γκουβέρνου, σε ταβέρνα στον Πειραιά, το βράδυ της προεκλογικής συγκέντρωσης του κόμματος της στον Πειραιά (στις 11 Μάη 2014…), που εκτός από «τυχαία» ήταν και πολύωρη, με το μαγαζί ρεζερβέ, μας έχει μείνει αξέχαστη: ο ορισμός του “φιλάω χεράκι”…

Ούτε ξεχνάμε ότι ο asset 1, πριν εκείνες τις δημοτικές εκλογές, αφού θεωρούσε σίγουρο νικητή τον υποψηφιό του (Μώραλη) είχε δηλώσει (στις 9 Μάη): …Ανάμεσα σε Μιχαλολιάκο [υποψήφιο της ν.δ.] και Δρίτσα [υποψήφιο του συ.ριζ.α.] προτιμώ τον Δρίτσα. Μιλάμε για διαφορά σε επίπεδο ανθρώπου… Δεν ξεχνάμε, τέλος, ότι ο συριζαίος υποψήφιος τα είχε πάρει για το deal μεταξύ του κόμματός του και του asset 1, που προέβλεπε αυτό: Μώραλης δήμαρχος Πειραιά, Δούρου περιφερειάρχης… (Με την επιβαλλόμενη μετακίνηση ψήφων στον β γύρο…) Επειδή αυτό σήμαινε, απλά, ότι δεν είχε καμία πιθανότητα να μπει στον β γύρο…

Είναι, λοιπόν, βέβαιο πως ως τις αρχές Σεπτέμβρη του 2016, όταν έγινε εκείνος ο θρυλικός «πλειοδοτικός διαγωνισμός για τις 4 τηλεοπτικές άδειες», είτε δεν υπήρχε «παρακράτος στο λιμάνι», είτε οι φαιορόζ συνεργάζονταν αρμονικά μαζί του. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι μόνο αυτά τα δύο ενδεχόμενα υπήρχαν: στις 19 Μάη (μια ημέρα πριν την επίσημη προκήρυξη του διαγωνισμού για τις 4 τηλεοπτικές άδειες…) οι κύριοι Μαρινάκης και Μώραλης είχαν επισκεφτεί στο Μαξίμου τον «αντ’ αυτού» κύριο Παππά, για «υποθέσεις τους»… Στον δε θρυλικό εκείνο διαγωνισμό (όπου αναδείχθηκε υπέρλαμπρος και ο asset 2…), στα τέλη Αυγούστου / αρχές Σεπτέμβρη 2016, ο asset 1 είχε δώσει ένα καλό ποσό…

Επειδή είμαστε “καλοπροαίρετοι” (ξέρετε τώρα…) λέμε ότι αποκλείεται το φαιορόζ γκουβέρνο να συνεργαζόταν με (το) παρακράτος, ακόμα κι αν αυτό είχε εκτόπισμα όχι μόνο οικονομικό αλλά και οπαδικό – δηλαδή λεφτά και ψήφους… (Ποτέ δεν γίνονται τέτοια πράγματα, ακόμα κι όταν ο asset 2 παραληρούσε υπέρ του π.ε.τ….) Συνεπώς απομένει η άλλη εκδοχή: ως το φθινόπωρο του 2016 δεν υπήρχε “παρακράτος στο λιμάνι”…

Είναι βέβαιο ότι ο asset 1 «τάσπασε» με το φαιορόζ γκουβέρνο κάπου προς τα τέλη του 2016 ή στις αρχές του 2017· και πιθανολογούμε ότι αν όχι ο μοναδικός σίγουρα ένας απ’ τους λόγους ήταν το φιάσκο με τον διαγωνισμό και το γεγονός ότι το γκουβέρνο δεν γύριζε πίσω τις προκαταβολές που είχε ήδη πάρει… Αν, λοιπόν, δημιουργήθηκε «παρακράτος στο λιμάνι» (όπως λέει ο εξότατος π.ε.τ.) αυτό θα πρέπει να δημιουργήθηκε αργότερα… Απ’το 2017 και μετά… Επί των ημέρων του δηλαδή. Ε;

Και τι έκανε αυτός σαν «ηγέτης παγκοσμίου εμβέλειας»;

Παρακοινωνία

Παρασκευή 15 Μάρτη. Ένα απ’ τα μεγάλα κατορθώματα του ντόπιου μικροαστισμού, στον τρόπο που έχει συγκροτήσει την μεταμοντέρνα φάση της δημόσιας σφαίρας (είτε «φυσικής» είτε ψηφιακής) είναι ότι ο καθένας, πατρίκιος ή πληβείος, μπορεί να λέει ότι μαλακία θέλει· και να περνάει ντούκου, μέσα στη θύελλα των υπόλοιπων παρόμοιων. Είναι μια γενική λουμπενοποίηση της οποίας το μόνο μέτρο «αξίας» είναι ο θόρυβος που προκαλεί το ένα ή το άλλο.

Κάνοντας αντιπολίτευση – στην – αντιπολίτευση ο π.ε.τ. φανέρωσε στιγμιαία την πραγματικότητα του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου: είναι παρακρατική με την έννοια των «ανεπίσημων» αλλά ισχυρών δομών εξουσίας και εκμετάλλευσης. Οι αποδείξεις είναι πάμπολλες. Μία, ενδεικτική, σε σχέση με την «καταγγελία» του π.ε.τ.: το όνομα του σημερινού δημάρχου του Πειραιά, με τον οποίο μια χαρά συναγελαζόταν το φαιορόζ γκουβέρνο, ήταν πάνω πάνω στη λίστα των ανακατεμένων στο συστηματικό στήσιμο ποδοσφαιρικών ματς. Ήταν, βλέπετε, αντιπρόεδρος της παε ολυμπιακός απ’ το 2011 (μεγαλο-υπάλληλος του asset 1 δηλαδή…), και απ’ το 2012 ως το 2014 πρόεδρος της super league. Η εμπλοκή του τεκμηριωνόταν, μεταξύ άλλων, σ’ εκείνα τα περίφημα τηλεφωνήματα του asset 1 με «πακιστανικές κάρτες»… Όμορφα κι ωραία, ώσπου να φτάσει η υπόθεση στον ανακριτή, ο φάκελος με το όνομά του κάπου παράπεσε… Και ξεχάστηκε τόσο γρήγορα ώστε οι «αυτοδιοικητικές» τράμπες που έκανε η Κουμουνδούρου το 2014 να είναι εντελώς “law free”.

Η συστηματική αμνησία είναι χαρακτηριστικό είτε των απατεώνων είτε των ηλίθιων. Όταν είναι μαζική, όταν δηλαδή αποτελεί μείζον κοινωνικό χαρακτηριστικό, κι όταν αναπληρώνεται με τις επιλεκτικές, άρα άκριτες “αναμνήσεις” και “καταγγελίες”, έχουμε σε αδρές γραμμές το διανοητικό στερέωμα μέσα στο οποίο μπορούν να συμβαίνουν και τα δύο: και το παρακράτος να είναι παντού (αν και όχι υποχρεωτικά σαν μια ενιαία πυραμίδα)· και ταυτόχρονα, όποιος βολεύεται, να το καταγγέλει – έτσι, για να περάσει η ώρα…

Πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα έλεγε ένα παλιό αναρχοαυτόνομο σύνθημα… Κι όταν είσαι τόσο λέρα για να κυβερνάς γαλέρα, κάτι ακόμα είναι σίγουρο: δεν κάνεις κουπί.

Όσο γι’ αυτούς που κάνουν; Αποδεικνύεται ότι γουστάρουν θέαμα.