Tag: οηε

Οι καθυστερήσεις είναι στο πρόγραμμα. Οι ανατροπές;

Κυριακή 3 Γενάρη. Κανονικά ως το 2020 (που μας άφησε πρόσφατα) θα έπρεπε αυτό το σχέδιο να έχει προχωρήσει ικανοποιητικά. Πρακτικά τα πράγματα εξελίχτηκαν πιο αργά. Μόλις τον Σεπτέμβρη του 2019, χαρούμενοι οι σωτήρες του κόσμου, ανακοίνωσαν αυτό (ο τονισμός δικός μας):

Η «συμμαχία ID2020 ξεκίνησε ένα καινούργιο πρόγραμμα ψηφιακής ταυτοποίησης στο ετήσιο συνέδριό της στη Ν. Υόρκη, σε συνεργασία με την κυβέρνηση του Μπαγκλαντές, την συμμαχία εμβολιασμών Gavi [κυρ Βασίλης ‘n’ friends] και νέους εταίρους απ’ την κυβέρνηση, τον ακαδημαϊκό κόσμο, και τις οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας.

Το πρόγραμμα για την αξιοποίηση της ανοσοποίησης σαν μιας ευκαιρίας για την καθιέρωση ψηφιακών ταυτοτήτων παρουσιάστηκε απ’ το ID2020 σε συνεργασία με το πρόγραμμα “πρόσβασης στην πληροφορία / a2i” της κυβέρνησης του Μπαγκαλντές, την γενική διεύθυνση υγιειονομικών υπηρεσιών και την Gavi, σύμφωνα με την ανακοίνωση.

Η ψηφιακή ταυτότητα είναι μια καταγραφή σε υπολογιστή της ταυτότητας ενός προσώπου, αποθηκευμένη σε ένα μητρώο. Σ’ αυτήν την περίπτωση χρησιμοποιείται για να ιχληλατείται το ποιος έχει εμβολιαστεί.

… Διαμορφώθηκε νωρίτερα φέτος μια συνεργασία μεταξύ της Gavi, της NEC και της Simprints για την χρήση βιομετρικών δεδομένων για να βελτιωθεί η εμβολιαστική κάλυψη στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Αν αυτό το τελευταίο σας φαίνεται μυστηριώδες να το εξηγήσουμε: αφορούσε την ψηφιακή δακτυλοσκόπηση των παιδιών «στις αναπτυσσόμενες χώρες» ώστε να μην ξεφύγουν ούτε αυτά… Το ότι η εταιρεία Simprints είναι συνεργάτης της «παγκόσμιας τράπεζας» μπορεί να σας κάνει (ή όχι) σοφότερους / ες.

Σε κάθε περίπτωση, όταν στον πιο κορυφαίο θεσμό του καπιταλιστικού πλανήτη μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, τον παρακμιακό πια οηε, έχεις κατοχυρώσει τον στενό δεσμό ανάμεσα στις μεταδοτικές ασθένειες, τον καθολικό «προληπτικό» εμβολιασμό και το ψηφιακό φακέλωμα, δεν μπορείς να περιορίζεται στο πείραμα του μπαγκαλντές. Για το οποίο δεν ξέρουμε αν έχει προχωρήσει, αφού αυτό το ασιατικό κράτος αποδείχθηκε εντελώς άχρηστο και ανίκανο να «αξιοποιήσει τον covid» για χάρη αυτού του (“μα τι σας ζητήσαμε;;;”) ανθρωπιστικού προγράμματος ID2020: με πληθυσμό 2,5 φορές μεγαλύτερο εκείνου της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας (μία είναι!) είχε (αν είναι δυνατόν!) το 1/5 των κρουσμάτων (515.184 έναντι 2.600.000) και (αυτό κι αν είναι χοντρή πρόκληση!!) μόλις το 1/10 των νεκρών (7.599 ως χτες έναντι 74.570 της αθάνατης αυτού μεγαλειότητας!).

Μετά από τέτοιες (όχι ανεξήγητες!) «ανατροπές» πού να πάει ο κάθε φιλάνθρωπος να αξιοποιήσει την ανοσοποίηση σαν μια ευκαιρία για την καθιέρωση ψηφιακών ταυτοτήτων; Στη Dhaka ή στο London; Στις «αναπτυσσόμενες» ή στις «αναπτυγμένες»; (Όχι, πείτε κι εσείς: αν βρισκόσασταν στη θέση των φιλάνθρωπων τι θα κάνατε;)

Παλαιστίνη

Δευτέρα 30 Νοέμβρη. Το 1977 ο οηε κήρυξε την 29 Νοέμβρη (κάθε χρονιάς) “ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης” στον αγώνα των Παλαιστινίων. Σαν διεθνής θεσμός έκανε ό,τι μπορούσε: το 1977 το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ κατείχε το 3% της παλαιστινιακής δυτικής Όχθης. Στην φετεινή επέτειο έχει καταλάβει το 43%, έχει κτίσει άπειρους οικισμούς, έχει μετατρέψει την υπόλοιπη δυτική Όχθη σε μια αλυσίδα από μπαντουστάν· και εκκρεμεί η κατάληψη μεγάλου μέρους απ’ ότι έχει απομείνει…

Μπορεί η κινηματική διεθνής συμπαράσταση στην Παλαιστινιακή αντίσταση να έχει πέσει θύμα της τρομοεκστρατείας και των πραξικοπημάτων, αλλά δεν έχει λήξει· όπως ελπίζουν και εύχονται οι φίλοι και οι οπαδοί του ισραηλινού φασισμού. Είμαστε στριμωγμένοι, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά με διάφορους τρόπους, κάτω απ’ αυτά τα πραξικοπήματα, κατ’ οίκον αιχμάλωτοι και με κινούμενα check points στους δρόμους, είμαστε τώρα περισσότερο Παλαιστίνιοι παρά ποτέ!

Μακάρι να γίνουμε κι αντάξιοι…

Λιβύη

Κυριακή 12 Ιούλη. Πριν 4 ημέρες ο ρώσος υπ.εξ. είχε τηλε-ραντεβού με τους υπ.εξ. τριών κρατών της αφρικής, με θέμα την βελτίωση των μεταξύ τους σχέσεων: αίγυπτος, νότια αφρική, κονγκό. Ύστερα ο Lavrov έδωσε συνέντευξη τύπου. Ορισμένες κουβέντες του σε ερώτηση σχετικά με τον ρόλο του οηε στην «επίλυση της λιβυκής κρίσης» συμπληρώνουν μερικά κομμάτια απ’ το λιβυκό «παζλ»:

… Θα θέλαμε ο οηε να είναι πιο δραστήριος στο θέμα. Δυστυχώς ο ειδικός αντιπρόσωπος του γ.γ. του οηε για την λιβύη Ghassam Salame παραιτήθηκε αμέσως μετά το συνέδριο του Βερολίνου, σχεδόν πριν μισό χρόνο. Ο γ.γ. του οηε Antonio Guterres δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει τον διάδοχό του. Η πρώτη του πρόταση να πάρει αυτή τη θέση ο υπ.εξ. της αλγερίας Ramtane Lamamra υποστηριζόταν απ’ τα περισσότερα κράτη αλλά όχι τους αμερικάνους εταίρους μας. Αρνήθηκαν να στηρίξουν την εκλογή του. Πριν δυο μήνες έγινε μια άλλη πρόταση, για την πρώην υπ.εξ. της γκάνα Hanna Tetteh, αλλά για κάποιο λόγο ο κ. Guterres απέτυχε να περάσει αυτήν την υποψηφιότητα. Τείνουμε να πιστέψουμε ότι οι αντιπρόσωποι των ηπα στον οηε προσπαθούν να τον «αχρηστέψουν».

Τώρα η κατάσταση έχει ως εξής. Μετά την παραίτηση του Salame η αποστολή του οηε στη λιβύη έχει σαν επικεφαλής έναν προσωρινό ειδικό αντιπρόσωπο. Συμπτωματικά, αυτή η θέση έχει καταληφθεί τώρα από αμερικάνο. Δεν θέλουμε να σέρνουν οι αμερικάνοι την γραμματεία του οηε απ’ το μανίκι και να εμποδίζουν την εκλογή ενός κανονικού ειδικού απεσταλμένου με την ελπίδα ότι ο συμπατριώτης τους θα πετύχει κάποιους στόχους που δεν έχουμε καταφέρει να καταλάβουμε.

Τα λέω αυτά ανοικτά επειδή δεν είναι μυστικά. Ελπίζω ότι η προσήλωση στις πολυμερείς αρχές θα υπερισχύσει και στην συγκεκριμένη περίπτωση, και ότι ο γ.γ. του οηε θα ασκήσει πλήρως τις αρμοδιότητές του για την λειτουργικότητα αυτού του μηχανισμού. Έχω πεισθεί ότι αυτή η θέση θα πρέπει να καταληφθεί από έναν εκπρόσωπο της Αφρικανικής Ένωσης….

Όπως έχει συμβεί στο συριακό πεδίο μάχης έτσι και στο λιβυκό η Μόσχα θέλει «λίγο οηε» κάπου εκεί γύρω, στο βαθμό που στις γενικές συνελεύσεις των μελών του οηε καταγράφονται ακόμα συσχετισμοί κατά των ηπα. Και, φυσικά, δεν γουστάρει καθόλου τον «american way» να σέρνεται ο οηε σύμφωνα με τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον: είναι ανοικτά πειρατικός.

Η πατέντα του «εμποδίζω την εκλογή νέου ειδικού εκπροσώπου επειδή ο αναπληρωματικός είναι δικός μου» δείχνει βέβαια αδυναμία απ’ την μεριά του ψοφιοκουναβιστάν. Οι πραγματικοί συσχετισμοί, επί του εδάφους, δείχνουν επίσης πως αν για την Ουάσιγκτον είναι πια μια φορά δύσκολο να «χωθεί» άμεσα στο λυβικό πεδίο μάχης, για τους πιο στενούς της συμμάχους στην περιοχή (: ελλαδιστάν) είναι δέκα φορές δυσκολότερο….

Ο αντιρατσισμός σαν γεωπολιτική

Παρασκευή 19 Ιούνη. Η ασταμάτητη μηχανή σας είχε ενημερώσει έγκαιρα (Δευτέρα 15/6, η αφρική – πεδίο μάχης): καθώς αρκετά αφρικανικά καθεστώτα αποκτούν μια «νέα αυτοπεποίθηση» εξαιτίας της κινεζικής (κατά κύριο λόγο), και επιπλέον της ρωσικής και της τουρκικής soft ιμπεριαλιστικής επέκτασης στην ήπειρο, το ψοφιοκουναβιστάν βρίσκεται υπόλογο για τον ενδημικό θεσμικό και κοινωνικό ρατσισμό του όχι μόνο απ’ το κίνημα ή τους διάφορους (που δεν θα έπρεπε…) καθεστωτικούς πρωτοκοσμικούς υποστηρικτές του εντός και εκτός ηπα, αλλά κι απ’ τις κυβερνήσεις της ηπείρου που αντιλαμβάνονται και υιοθετούν το black life matters με τον δικό τους τρόπο.

Πενήντα πέντε κράτη, το σύνολο των αφρικανικών, ζήτησαν (και πέτυχαν, δύσκολο δεν ήταν) απ’ το συμβούλιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων του οηε να γίνει συζήτηση για τον ρατσισμό και την αστυνομική βία (στις ηπα…), σαν μια πρώτη κίνηση αλληλεγγύης του προς τους αφροαμερικάνους. Πρωτότυπο ίσως από πρώτη ματιά, αλλά εντελώς συμβατό με τους εξελισσόμενους παγκόσμιους συσχετισμούς: ένα απ’ τα βασικά θέματα που θέτουν αυτά τα κράτη είναι το κατά πόσον οι ηπα μπορούν να λαμβάνονται στα σοβαρά όταν δηλώνουν υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων απανταχού της γης όταν οι αμερικάνοι μπάτσοι σκοτώνουν αφροαμερικάνους με πλήρη δικαστική ασυλία…. Είναι ένα ερώτημα εύλογο. Είναι ένα ερώτημα που άνετα θα μπορούσε κανείς να διαβάσει στους κινεζικούς καθεστωτικούς global times…

Φυσικά η police brutality όχι με ρατσιστικά κίνητρα είναι μόνιμο χαρακτηριστικό των περισσότερων απ’ αυτά τα καθεστώτα. Συνεπώς – θα έλεγε κανείς – ότι ανοίγοντας τέτοια ζητήματα κατά των ηπα διακινδυνεύουν να εισπράξουν τις συνέπειες στο εσωτερικό τους. Και έτσι θα έπρεπε να συμβεί. Αλλά – θα μπορούσαν να απαντήσουν – ότι αφού αυτή η police brutality δεν είναι ρατσιστική, βρίσκεται εκτός συζήτησης…

Θα ήταν ενδιαφέρον, τελικά, να επιβληθούν κυρώσεις κατά των ηπα απ’ αυτά τα κράτη… Όχι;

(φωτογραφία: πρόσφατη αντιμπάτσικη διαδήλωση στο Ναϊρόμπι…)

Το ανταγωνιστικό κίνημα, μόνον αυτό!

Παρασκευή 21 Φλεβάρη. Η επιτροπή του οηε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, μετά από καθυστερήσεις και δισταγμούς, δημοσιοποίησε πριν λίγες ημέρες έναν κατάλογο 112 μεσαίων και μεγάλων (με διεθνή κριτήρια) εταιρειών που αξιοποιούν τους ισραηλινούς οικισμούς στην κατεχόμενη δυτική Όχθη, κάνοντας μπίζνες (και έχοντας κερδοφορία) σε βάρος των υπό κατοχή Παλαιστίνιων. Υπάρχουν τρανταχτά ονόματα στη λίστα, απ’ το trip advisor, το booking-com και το airbnb, ως την motorola, την jcb και άλλες. Σύμφωνα με την διεθνή νομοθεσία (την ποιά;;;;;;) αυτές οι 112 επιχειρήσεις (ισραηλινές κατά κύριο λόγο, αμερικάνικες μετά…) διαπράτουν εγκλήματα πολέμου εκμεταλλευόμενες τις επιχειρηματικές ευκαιρίες της στρατιωτικής κατοχής…

Ε, και; Σύσσωμο, με απόλυτη εθνική ενότητα, το πολιτικό φασισταριό του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ κατήγγειλε την επιτροπή για όλα όσα μπορείτε να φανταστείτε: από αντισημιτισμό («τί έχεις Γιάννη; – ότι είχα πάντα…») μέχρι υποστηρίξη της «τρομοκρατίας»… Ο αγαπημένος του ελλαδιστάν Πομπηίας έγινε πιο συγκεκριμένος: έτσι ενισχύεται το BDS είπε…

Η λίστα της επιτροπής του οηε, στην πραγματικότητα, ήταν όσο πιο στενή μπορούσε. Για παράδειγμα δεν αναφέρει την γνωστή ποδοσφαιρική fifa, που περιλαμβάνει στις λίστες της 6 ομάδες ρατσιστών εποίκων της δυτικής Όχθης. Πρακτικά αυτή η λίστα έχει αξία μόνο για εκείνους κι εκείνες που κινηματικά σκοπεύουν να μεταφέρουν ένα ελάχιστο ποσοστό του πόνου των κατεχόμενων Παλαιστίνιων στις εταιρείες που κερδίζουν απ’ αυτόν.

Δεν πρέπει να υπάρχει καμμία αμφιβολία, ειδικά σε όσους ο πελαργός του πέταξε σε κράτη σαν το ελλαδιστάν: όχι απλά είναι δικό μας καθήκον η υπεράσπιση της παλαιστινιακής αντίστασης (πετάξτε στα σκουπίδια όπου ανήκουν τους κανάγιες που δρουν σαν πέμπτη φάλαγγα….)· είναι και βασικό πολιτικό καθήκον, αφού γύρω απ’ την υπέρασπιση αυτή συμπλέκονται πολλά: από τον αγώνα κατά του ελληνικού ιμπεριαλισμού μέχρι τους αγώνες κατά των εξορύξεων υδρογονανθράκων…

Λιβύη

Κυριακή 9 Φλεβάρη. Αν έχετε καιρό να ακούσετε νέα του τρελού ελληνικού έρωτα στο λιβυκό πεδίο μάχης, του «τζενεράλ» Haftar, δεν είναι επειδή τα κακάρωσε. Απλά η «πένσα» Μόσχας και Άγκυρας έχει αποδειχθεί αποτελεσματική ως τώρα. Οι όποιοι μισθοφόροι του «τζενεράλ» έχουν σταματήσει στα προάστεια της Tripoli, και ενώ πέφτουν κανονιές απ’ την μία ή την άλλη μεριά, είτε στην Tripoli είτε στα βόρεια της Σύρτης, δεν υπάρχει κάποια αξιοπρόσεκτη αλλαγή στον έλεγχο των εδαφών εδώ και βδομάδες. Απλά ο «τζενεράλ» συνεχίζει τον πετρελαϊκό αποκλεισμό (των εσόδων) του Sarraj, κάτι που αργά ή γρήγορα (μάλλον το δεύτερο) θα αναγκαστεί να σταματήσει.

Οι διεθνείς προσπάθειες για μια συμφωνία μόνιμης εκεχειρίας συνεχίζονται, χωρίς επιτυχία. Στις χθεσινές διαπραγματεύσεις στη Γενεύη, με την μεσολάβηση του οηε, η πλευρά του Sarraj επέμεινε σ’ αυτό που έχει βάλει απ’ την αρχή σαν όρο (και έχει αποδεχθεί και η Μόσχα): ότι ο στρατός του Haftar θα πρέπει να γυρίσει στις θέσεις που είχε πριν τον Απρίλη του 2019 – δηλαδή στην Benghazi. Ο «τζενεράλ» δεν θέλει ούτε να τ’ ακούει αυτά. Ένας τσενεράλ δεν υποχωρεί ποτέ!!! Οπότε οι διαπραγματεύσεις δεν κατέληξαν, παρά την «καλή πίστη και τον επαγγελματισμό» των δύο ομάδων, που έσπευσε να αναγνωρίσει ο ειδικός απεσταλμένος του οηε για τη λιβύη Ghassan Salame. Τί να πει κι αυτός; Είναι «καλά παιδιά» – αυτό…

Την παγίωση της κατάστασης και το αξιοσημείωτο φρενάρισμα των πολεμικών επιχειρήσεων του «τζενεράλ» τα εγγυώνται αυτά που η ελληνική πολιτική βιτριναρία σιχαίνεται να παραδεχτεί: οι μερικές χιλιάδες ένοπλοι που μετακόμισε απ’ την συρία στην Tripoli η Άγκυρα και απ’ την άλλη μεριά η διακριτική απόσυρση των μισθοφόρων της ρωσικής wagner group που επέβαλε η Μόσχα. Με τούτα και με τ’ άλλα ο («θαθελαμετοκεφάλιτου») Sarraj όχι μόνο είναι πάντα στη θέση του, αλλά συμπεριφέρεται κανονικά, σύμφωνα με τα γαλόνια της διεθνούς αναγνώρισής του. Η καυτή ανάσα του ελλαδιστάν δεν τον αγγίζει! Και, φυσικά, εξακολουθούν να ισχύουν οι υπογραφές του στο τρισκατάρατο «μνημόνιο» με τον Erdogan. Επιπλέον, ενώ θα έπρεπε να έχει δημιουργηθεί μια «ευρωπαϊκή ναυτική δύναμη» για να ελέγχει την εφαρμογή του εμπάργκο όπλων (τίνος;), πράγμα που θα έδινε το περιθώριο στο ελλαδιστάν να στείλει καμμιά φρεγάτα προς τον κόλπο της Σύρτης, το πράγμα έχει κολλήσει: κράτη που δεν έχουν ναυτικό, όπως η αυστρία, θέλουν η «δύναμη» να είναι αεροπορική… Είναι αρκετοί οι ψιλικατζήδες που είδαν φως στη λιβύη και θέλουν να μπουν – έτσι είναι, όμως, ο καπιταλισμός…

Λοιπόν; Τέτοιος έρωτας, τέτοιο πάθος απ’ το ρημαδογκουβέρνο για τον «τζενεράλ» και να πάνε χαμένα; Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες… Στον επόμενο γύρο το ελλαδιστάν θα πρέπει να δει τι θα κάνει αν τουρκικό γεωτρύπανο αρχίσει να κάνει κεφαλοτύρι τον βυθό που αντιστοιχεί στη λιβυκή αοζ (αυτήν που συμφώνησαν Sarraj και Erdogan…).

Να καθαρίσει το περήφανο (και ανύπαρκτο) ναυτικό του «τζενεράλ» αποκλείεται! Ίσως πρέπει να δώσει ένα κουπί βοηθείας ο βασιλιάς Macron, που είναι εξυπηρετικός και αεροπλανοφόρος…

Η παγκόσμια Παλαιστίνη 2

Τρίτη 28 Γενάρη. Μπορεί ο οηε να είναι ένας χρεωκοπημένος «διεθνής οργανισμός επίλυσης διαφορών», αλλά ακόμα και χωρίς αυτόν τα κράτη που τον συγκροτούν υπάρχουν. Οι εκατοντάδες αποφάσεις του οηε, απ’ την πρώτη του 1948 που ενέκρινε την κατασκευή το ρατσιστικού πρωτοκοσμικού προγεφυρώματος στη μέση Ανατολή ως την πιο πρόσφατη, πριν λίγες εβδομάδες, δεν έχουν ληφθεί από κάποιον μυστήριο «κύριο οηε», αλλά από εκπροσώπους κρατών.

Συνεπώς το γεγονός ότι το ψοφιοκουναβιστάν παρέα με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβιβ και τους λιγοστούς συμμάχους τους πετάνε μια βρώμικη πατσαβούρα σ’ αυτές τις εκατοντάδες αποφάσεις, σημαίνει φτύσιμο σε πολλές δεκάδες καπιταλιστικών κρατών του πλανήτη· πρακτικά στην πλειοψηφία τους. Πολύ πολύ περισσότερο, λοιπόν, από μια συμφωνία real estate μεταξύ δύο συνεταίρων, το «deal του αιώνα» κορυφώνει την διεθνοποίηση της κατοχής και του ισραηλινού απαρτχάιντ. Είτε σε επίπεδο κρατών κλπ, είτε – αντίθετα – σε επίπεδο κινημάτων, πολιτικών οργανώσεων, ανταγωνισμού.

Ό,τι κι αν προτείνει το ψόφιο κουνάβι, κι ό,τι κι αν αποδεχτεί με χαρά το φασιστικό εξουσιαστικό δίδυμο Netanyahu – Grantz, θα έχουν πολλούς, πάρα πολλούς αντιπάλους. Και στα δύο επίπεδα. Κι όσο κι αν χτυπιέται το ισραηλινό φασισταριό πως όποιος είναι αντίπαλος του απαρτχάιντ (τώρα πια στην επίσημη εκδοχή του αμερικανικού γαλβανισμού του) είναι αντι-σημίτης, δηλαδή φασίστας, είναι ο άξονας που έχει κηρύξει και εντείνει τον πόλεμο· και άρα θα υποστεί και τις συνέπειες αυτής της επιλογής του.

«Πόλεμο»;… Πρακτικά, και για τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον κόσμο οι φασίστες του 21ου αιώνα, το να κλείσεις εκατομμύρια παλαιστινίων / αράβων σε φυλακές / μπαντουστάν δεν είναι δυσκολότερο (ούτε έχει περισσότερες συνέπειες) απ’ το να πνίγεις πρόσφυγες και μετανάστες στη Μεσόγειο. Υπάρχει, όμως, μια διαφορά: η κατοχή της Παλαιστίνης και το ισραηλινό απαρτχάιντ είναι ήδη διεθνές ζήτημα, εδώ και δεκαετίες. Πράγμα που σημαίνει ότι ο «ηθικός πνιγμός» δεν αφορά μερικές χιλιάδες προσφύγων και μεταναστών· αλλά εκατοντάδες εκατομμύρια ανδρών και γυναικών σε όλο τον πλανήτη.

Απ’ αυτούς μεταμοντέρνοι, δηλαδή κυνικοί σε βαθμό κακουργήματος, είναι η δυτική μειοψηφία. Για την ανατολή, την ανατολή που έρχεται να πάρει την θέση της στο κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού, οι αντιλήψεις είναι διαφορετικές: αν πατάς κάτω κάποιον τόσο αδύναμο όσο οι παλαιστίνιοι επειδή έχεις πυρηνικά, αυτό εγγράφεται σε άλλους λογαριασμούς, έξω απ’ τις ρατσιστικές πρωτοκοσμικές αυταπάτες.

Πλαστογραφίες υψηλού επιπέδου 1

Δευτέρα 30 Δεκέμβρη. Όσοι είχαν παρακολουθήσει τις «αποδείξεις» για την ενοχή του καθεστώτος Άσσαντ για την (μη) επίθεση με χημικά στην Douma, την άνοιξη του 2018 (7 Απρίλη), το καταλάβαιναν από τότε: το καθεστώς Άσσαντ δεν είχε κανένα λόγο να κάνει τέτοιου είδους μαζική δολοφονία, και επρόκειτο προφανέστατα για προβοκάτσια. Μια βδομάδα μετά, στις 14 Απρίλη, Λονδίνο, Παρίσι και Ουάσιγκτον τιμώρησαν τον Άσσαντ με πυραυλικές επιθέσεις σε διάφορες θέσεις του στρατού του. Ειδικά, μάλιστα, σε στόχο για τον οποίο ισχυρίστηκαν ότι ήταν «εργαστήριο κατασκευής χημικών όπλων»…

Το θέμα θα είχε λήξει εκεί. Ενάμισυ χρόνο μετά ο Άσσαντ ‘n’ friends έχει επεκτείνει την κυριαρχία του, και η υπόθεση θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία. Όμως η πρόσφατη μαρτυρία ενός απ’ τους ερευνητές της «επιτροπής του οηε για τον έλεγχο των χημικών όπλων» / OPCW (που αποφάνθηκε για την υποτιθέμενη επίθεση με χημικά) και μια σειρά διαρροών εσωτερικών εγγράφων του ίδιου οργανισμού (απ’ τα Wikileaks…) αποδεικνύουν ότι το ενοχοποιητικό πόρισμα «μαγειρεύτηκε». Και μάλιστα με χοντροκομμένο τρόπο.

Πρώτα οι συντάκτες του πορίσματος διέγραψαν την έκθεση του ειδικού συνεργάτη του OPCW Ian Henderson, που έκανε επιτόπια έρευνα στην Douma και συμπέρανε ότι οι 2 περιβόητοι «κύλινδροι με αέριο χλώριο» που, υποτίθεται, είχαν ριχτεί από αέρα (από αεροπλάνο ή ελικόπτερο του συριακού στρατού) είχαν στην πραγματικότητα τοποθετηθεί με τα χέρια, για να φωτογραφηθούν σαν «πειστήρια». Ύστερα απέκλεισε όλους τους επιτόπιους ερευνητές απ’ την σύνταξη του πορίσματος. Όταν κλήθηκαν να γνωματεύσουν ειδικοί τοξικολόγοι, κλινικοί φαρμακολόγοι και ένας βιοαναλυτής, ειδικευμένοι στις συνέπειες της χρήσης οποιουδήποτε χημικού, και αποφάνθηκαν ότι τα «συμπτώματα» που εμφανίστηκαν σε βίντεο σαν συνέπεια της «χημικής επίθεσης» δεν είχαν σχέση με οποιοδήποτε χημικό, ακόμα και χλώριο, οι γνώμες τους παραμερίστηκαν. Στο τέλος, η πιο πρόσφατη διαρροή, αποδεικνύει ότι η εντολή για την διαγραφή της έκθεσης του Henderson και «όλων των ηλεκτρονικών ιχνών της» δόθηκε απ’ την ηγεσία του OPCW.

Πλαστογραφίες υψηλού επιπέδου 2

Δευτέρα 30 Δεκέμβρη. Για την δική μας και την δική σας πάγια καχυποψία, η αποκάλυψη αυτής της ιστορίας θα μπορούσε να είναι «σιγά τ’ αυγά!» Αλλά για το τι συμβαίνει σε διεθνείς οργανισμούς «υψηλού κύρους» (και η «επιτροπή του οηε για τον έλεγχο των χημικών όπλων» είναι σίγουρα τέτοια) το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό. Οι συγκεκριμένοι χρυσοκάνθαροι δεν είχαν βγάλει το πόρισμά τους όταν οι φύλακες του καλού έριξαν τους πυραύλους. Το έβγαλαν εκ των υστέρων. Μπορεί να μην χρέωσαν κατευθείαν το καθεστώς Άσσαντ για την επίθεση, είπαν όμως το βασικό (ότι πράγματι έγινε χημική επίθεση) αφήνοντας τα υπόλοιπα στα καθεστωτικά μήντια και στις κυβερνήσεις. Εν ολίγοις «νομιμοποίησαν» αναδρομικά τους φίλους της ειρήνης και της αγάπης.

Προκύπτει ωστόσο ότι ήξεραν πως επίθεση με χημικά δεν είχε γίνει καν και καν! Πως η ιστορία ήταν σκηνοθετημένη απ’ τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους στην Douma αλλά και – αυτό είναι το λογικό συμπέρασμα – τους διεθνείς προστάτες τους. Οι οποίοι έχουν τους ανθρώπους τους στην κοτζάμ «επιτροπή» έτσι να εξαφανίζονται στοιχεία, άλλα να χαλκεύονται, και στο τέλος να βγαίνουν τα σωστά «επιστημονικά και αδιάβλητα συμπεράσματα».

Κάποιοι ίσως θυμηθούν πως όταν ο Μπους ο δεύτερος ήταν έτοιμος να επιτεθεί στο ιράκ το 2003, με την κατηγορία ότι διαθέτει «χημικά και βιολογικά όπλα», κατασκεύασε και τα υποτιθέμενα πειστήρια. Αλλά σ’ εκείνο το show η συγκεκριμένη επιτροπή είχε μείνει απ’ έξω· υποστηρίζε μάλιστα ότι ο Χουσεΐν δεν είχε τέτοια όπλα. Μετά από 15 χρόνια αυτή η «έλλειψη συνεργασίας» εκ μέρους της είχε διορθωθεί, προφανώς με αλλαγή σύνθεσης.

Συνεπώς, με άξονα περιστροφής το τι (δεν) έγινε στην Douma πριν 1,5 χρόνο ξετυλίγεται το κουβάρι των αποδείξεων για την χειραγώγηση υποτιθέμενα «ανεξάρτητων μηχανισμών». Και μπαίνουν άλλη μια χούφτα καρφιά στο φέρετρο της «διεθνούς νομιμότητας» – πράγμα αναμενόμενο όταν βρίσκεται σε εξέλιξη ένας παγκόσμιος πόλεμος….

Διασπορά ψευδών ειδήσεων

Δευτέρα 30 Δεκέμβρη. Πέρα απ’ αυτά – που δεν είναι καθόλου ασήμαντα – αναδεικνύεται και κάτι ακόμα. Κάτι που πιθανότατα έχετε σκεφτεί κατ’ αρχήν· αλλά οι συνέπειές του πηγαίνουν πολύ μακριά.

Είναι γεγονός ότι πρώτα το internet και στη συνέχεια τα social media έκαναν παιχνιδάκι την διασπορά φημών και ψευδών ειδήσεων, με ταχύτητα, ένταση και εμβέλεια πρωτοφανή στην ιστορία του είδους μας. Εμφανίζονται τώρα πια τόσο οι εταιρείες (που βγάζουν πολλά λεφτά απ’ αυτή τη διασπορά) αλλά και το ένα μετά το άλλο τα καπιταλιστικά κράτη, σαν κυνηγοί των ψεμμάτων και φύλακες της αλήθειας.

Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι τα κράτη (και τα αφεντικά) επιδιώκουν να ανακτήσουν το μονοπώλιο στη διασπορά φημών και ψευδών ειδήσεων, «εθνικοποιώντας» τον έλεγχο του τι είναι τι! Ένα μονοπώλιο που πράγματι έχασαν απ’ την στιγμή που ο κάθε πυροβολημένος μπορούσε να διαδώσει (μερικοί με επιτυχία) ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι.

Μια εκδοχή της ανάκτησης του κρατικού ελέγχου πάνω στην «πιστοποίηση της αλήθειας» είναι και εκείνη η έκθεση της επιτροπής του οηε για την επίθεση με χημικά στην Douma, μια επίθεση που δεν έγινε ποτέ. Ένα ανύπαρκτο γεγονός ανακηρύχτηκε με την βούλα του οηε σαν πραγματικό… Δεν είναι η μοναδική εκδοχή, είναι όμως χαρακτηριστική: οποιοσδήποτε την αμφισβητούσε θα χαρακτηριζόταν σαν διασπορέας «fake news», και θα είχε τις συνέπειες.

Προφανώς δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα είτε σε χίλιες πηγές ψεμμάτων είτε σε μία και καλή! Ωστόσο η εξελισσόμενη με διάφορους τρόπους «κρατικοποίηση της αλήθειας», σε περιβάλλον γενικευμένης δικτύωσης, δεν στοχεύει ούτε ξώφαλτσα σε «ψευδείς ειδήσεις». Στοχεύει σε οτιδήποτε μπορούν τα αφεντικά της «αλήθειας» να χαρακτηρίσουν «ψέμα»! Στοχεύει, εν τέλει, στην κριτική αποκάλυψη των καθεστωτικών αποπλανήσεων.

Είναι ένα δυναμικό είδος λογοκρισίας, που έχει στα υπέρ του το γεγονός ότι μπορεί να κατασκευάζει τα ψέματά του με τέτοιο τρόπο ώστε να μην φαίνονται τα ίχνη της προέλευσής τους. Αυτό μας αφορά και σας αφορά. Και δεν είναι καθόλου απλό να αντιμετωπιστεί. Δεν είναι σα να κρατάς τη μύτη σου σε κάτι που βρωμάει…

Στην περίπτωση της (μη) επίθεσης στην Douma (όπως και σχεδόν σ’ όλες τις περιπτώσεις «ισλαμικής τρομοκρατίας» στον πρώτο κόσμο…) όπου το «κρατικό μονοπώλιο αλήθειας» εμφανίζεται με όλα του τα μέσα, το μόνο όπλο απέναντί του ήταν και είναι οι λογικές επεξεργασίες στη συσχέτιση αιτίων, προθέσεων και αποτελεσμάτων. Η εμπειρία της ασταμάτητης μηχανής (και του Sarajevo) δείχνει ωστόσο ότι η επιστράτευση της λογικής γίνεται όλο και δυσκολότερη σε κοινωνίες που οι συγκινήσεις και οι εντυπώσεις (αδιάφορο ποιές…) έχουν την πρώτη και την τελευταία κουβέντα.

Συνεπώς μπορεί να έρθει μια στιγμή που η κριτική, η αιχμηρή, αποφασιστική εργατική κριτική (και η ανάλογη αντιπληροφόρηση) θα αναγκαστεί να κρύβεται. Να σκάβει λαγούμια και υπόγειες στοές, σαν τον τυφλοπόντικα του subcomandante Marcos. Όχι απ’ τον φόβο της «τιμωρίας» της (ως «διασπορέα»…) όσο, κυρίως, εξαιτίας του εξοστρακισμού της απ’ την «ευπιστία» και τις «αλήθειες» της μαζικής συγκινησιακής πανούκλας.

Το έχετε σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο;