Tag: νατο

Ιμπεριαλιστικά νέα

Παρασκευή 19 Φλεβάρη. Κουβέντιασαν συνετά, κουβέντιασαν με βαθιά σκέψη, κουβέντιασαν ηλεκτρονικά σε δύο (ημερήσιες) δόσεις. Αλλά είναι οι υπουργοί πολέμου των κρατών μελών του νατο, και τι μπορεί να περιμένει κανείς από δαύτους; Να γίνουν καστανάδες;

Ανάμεσα στα πολλά που είχαν να συζητήσουν με τη νέα αμερικανική διοίκηση ήταν κι αυτά τα δύο. Η «αποστολή» του νατο στο αφγανιστάν (δηλαδή η κατοχή του), και η «εκπαιδευτική αποστολή» του νατο στο ιράκ (δηλαδή η κατοχή του). Τι ανακοίνωσαν ότι αποφάσισαν (χτες); Για το αφγανιστάν ότι πρέπει να περιμένουν λίγο ακόμα για να αποφασίσουν… Και για το ιράκ ότι πρέπει να αυξήσουν τους «εκπαιδευτές» από 500 σε 4.400· και να τους σκορπίσουν σε περισσότερες βάσεις, εκτός Βαγδάτης. Λέγαμε μερικά πράγματα χτες (δυνατό τεστ): καλώς ήρθατε λοιπόν στην φρεσκαρισμένη μεσανατολική κόλαση!

Ας τα δούμε ένα ένα.

Για το αφγανιστάν τα (υπόλοιπα) μέλη της συμμαχίας περιμένουν τις τελικές αποφάσεις του Joνυσταλεάν. Στην ενημερωτική συνέντευξή του ο κομψός δανός εκπρόσωπος τύπου της Ουάσιγκτον και των πιο στενών συμμάχων της στην ευρώπη (λέγεται Jens Stoltenberg και πληρώνεται σαν γ.γ. του στρατεύματος) τα μάσαγε. Ναι μεν υπάρχει μια καταληκτική ημερομηνία στις 1 Μάη (για να ξεκουμπιστούν απ’ τα υψίπεδα) αλλά «ξέρετε, η κατάσταση είναι εύθραυστη, και δεν ξέρουμε, πρέπει να περιμένουμε να δούμε, δεν πρέπει να χάσουμε αυτά που κερδίσαμε…» – ιμπεριαλιστική σοφία… Όμως, απ’ την άλλη μεριά, ο Abdul Ghani Baradar, νο 2 στην ιεραρχία των ταλιμπάν και επικεφαλής του «πολιτικού τμήματος» πια (;), δημοσίευσε την περασμένη Τρίτη (μια μέρα πριν την «σύνοδο του νατο») μια ανοικτή επιστολή – προς αυτούς. Όπου καλούσε την Ουάσιγκτον να τιμήσει την υπογραφή της στη «συμφωνία της Doha» (και να τα μαζέψει ως το τέλος Απρίλη), αλλιώς… Αλλιώς οι ταλιμπάν ετοιμάζονται ήδη για την «εκστρατεία της άνοιξης», τις επιχειρήσεις που κάνουν κάθε χρόνο μόλις το τέλος του χειμώνα τους το επιτρέψει. Αυτή τη φορά είναι σαφές ότι ο κατοχικός στρατός δεν θα είναι δευτερεύον στόχος (σε σχέση με τον αμερικανοθρεμμένο «αφγανικό στρατό») αλλά ο κύριος. Το εξυπνότερο που μπορούν να κάνουν οι ταλιμπάν, για τυπικούς λόγους, είναι να μην ξεκινήσουν αυτές τις επιχειρήσεις κατά του κατοχικού στρατού πριν την λήξη της συμφωνίας· και την επίσημη ακύρωση της «συμφωνίας της Doha»… Μετά…

Για το ιράκ όμως οι νατοϊκοί συμφώνησαν… Ότι μπορεί ο isis να ηττήθηκε, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει (στο ιρακινό έδαφος). Οπότε, καλού κακού, πρέπει να αυξηθούν οι κατοχικοί «εκπαιδευτές». Ιμπεριαλιστική σοφία!

Είναι αναμενόμενο ότι απ’ τους 3.500 επιπλέον τέτοιους, το μεγαλύτερο μέρος θα είναι αμερικάνοι… Είναι αναμενόμενο επίσης ότι θα αυξηθούν οι στόχοι για το ιρακινό αντάρτικο, όποιοι κι αν είναι. Το Joνυσταλεάν δείχνει αποφασισμένο να ακολουθήσει την τακτική «για να νικήσουμε φορτώνουμε στρατό», εκείνην δηλαδή που ακολούθησε το αφεντικό του νυσταλέου, ο Obama στο αφγανιστάν· μόνο για να ηττηθεί πανηγυρικά.

Τι μορφή θα έχει η επόμενη, ακόμα πιο εμφατική, ήττα της Ουάσιγκτον; Δεν ξέρουμε…

(φωτογραφία: Η αναμνηστική χειραψία μετά την υπογραφή της “συμφωνίας της Doha”. Δεξιά ο Abdul Ghani Βaradar. Αριστερά ο ειδικός εκπρόσωπος της Ουάσιγκτον για το “αφγανικό ζήτημα” Zalmay Khalilzad.)

Ο γ.γ. και η θάλασσα

Σάββατο 5 Σεπτέμβρη. Το πόστο του γ.γ. του νατο, μιας στρατιωτικής συμμαχίας που υπάρχει μόνο από αδράνεια (και από συγκεκριμένα στρατοβιομηχανικά συμφέροντα), είναι γραφειοκρατικό και διακοσμητικό. Οπότε το να «δίνει» ο Stoltenberg την προοπτική «τεχνικών συζητήσεων» μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας θα μπορούσε να είναι απλά μέρος της ανιαρής δουλειάς που κάνει.

Αλλά το ρημαδογκουβέρνο πάτησε την μπανανόφλουδα, αφού είναι πολύ τσίτα: σε αντίθεση απ’ όσα διαδίδει για εσωτερική κατανάλωση η «διπλωματική απομόνωση της τουρκίας» δεν προκόβει. Ούτε η άντληση συμμάχων. Η Αθήνα διαλαλεί την συμμαχία της με τον βασιλιά Macron (και δεν πολυφωνάζει για τον ακροδεξιό αυστριακό Kurz)· αλλά η Άγκυρα έχει όση διακριτική κατανόηση χρειάζεται απ’ το Βερολίνο, τη Μαδρίτη και τη Ρώμη (και την Βαλέτα, για να νοστιμίσει η παρέα). Διαλαλεί την συμμαχία της με το Κάιρο και το Τελ Αβίβ· αλλά η Άγκυρα έχει όση υποστήριξη χρειάζεται απ’ την Τεχεράνη και την Ισλαμαμπάντ. Διαλαλεί την συμμαχία της με τον όμηρο της wagner group «τσενεράλ» στη λιβύη· αλλά η Άγκυρα στηρίζει και στηρίζεται οικονομικά και στρατιωτικά απ’ τον διεθνώς αναγνωρισμένο Sarraj. Διαλαλεί την συμμαχία της με το Αμπού Ντάμπι· αλλά η Άγκυρα έχει την οικονομική (και όχι μόνο…) στήριξη της Ντόχα. Ελπίζει (αν εκλεγεί ο νυσταλέος Jo) στην αμερικανική υποστηρίξη· αλλά η Άγκυρα έχει κοινούς σχεδιασμούς με την Μόσχα (και στο όχι και πολύ βάθος του ορίζοντα με το Πεκίνο). Μ’ άλλα λόγια η ιδέα των αφεντικών του ελληνικού ιμπεριαλισμού ότι το ελλαδιστάν θα αυξήσει κατακόρυφα τις γεωπολιτικές του προσόδους γινόμενο η αιχμή ενός συμπαγούς δόρατος της «δύσης» κατά της «ανατολής» κρατάει όλους τους κινδύνους χωρίς να μπορεί να αποφέρει κάποια «παράσταση νίκης», ούτε καν τη φάση της «προετοιμασίας».

Απ’ τη μια μεριά λοιπόν το να νομίζει το ρημαδογκουβέρνο ότι μπορεί να βγάλει ψεύτη τον γ.γ. θα μπορούσε να είναι απλά ένα άκομα πελαγωμένο ρεφλέξ. Απ’ την άλλη μεριά όμως η επιτυχία της Άγκυρας (που κανονικά έπρεπε να είναι «απομονωμένη» και να σπαράζει απ’ το κλάμα…) να δηλώσει «συνεπής» στην «πρόσκληση για διάλογο» για άλλη μια φορά, από έναν τέτοιον γ.γ., παραήταν εύκολη. Ειδικά όταν το ελλαδιστάν, για να σώσει (πάντα για εσωτερική κατανάλωση) τα προσχήματα επιμένει σε κάτι εκτός διεθνούς νομοθεσίας (: να φύγουν τα τουρκικά πλοία από μια περιοχή της Μεσογείου όπου ο βυθός είναι άγνωστης ιδιοκτησίας και η επιφάνεια, γκαραντί, διεθνή ύδατα).

Βάζοντας αυτόν τον «όρο» οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού θα κουράσουν ακόμα και τον βασιλιά Macron για όσο καιρό η Άγκυρα λέει «δεν φεύγω, αφού δεν κάνω κάτι παράνομο». Βολεύει μεν ο «όρος» από την μια μεριά για να αποφευχθεί οποιαδήποτε συζήτηση / διαπραγμάτευση ακόμα και για την αοζ (άσχετα με τα λόγια, τα έχουμε πει, το ελλαδιστάν δεν θέλει με τίποτα μια δικαστική απόφαση για το θέμα, αφού εκτός απ’ την θρυλική «αοζ Καστελορίζου» θα τελειώσει και η φαντασίωση του Αιγαίου ως «ελληνικής λίμνης»)· αλλά απ’ την άλλη αυτός ο «όρος» αναγκάζει την Αθήνα να ξεφτιλίζεται διεθνώς, αφού σέρνεται πίσω από μια «αυτο-εκπληρούμενη φαντασίωση» ιδιοκτησίας (επί της ανατολικής Μεσογείου) που κανένας άλλος δεν μπορεί να δεχτεί.

Τέτοια κακά εθνικιστικά μεθύσια σαν την ελληνική αοζ έχουν πάντα ακόμα χειρότερο hangover. Ποιός πληρώνει και θα πληρώσει και το ένα και το άλλο; δεν χρειάζεται φαντασία…

Ανατριχίλες στην Αθήνα 1

Πέμπτη 5 Δεκέμβρη. Υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να παραδεχτεί οποιοδήποτε σετ αφεντικών (και όχι μόνο τα ελληνικά) ότι δεν ξέρει πως να διαχειριστεί τις συνέπειες στην καπιταλιστική ιστορία (και όχι μόνο στην καπιταλιστική ιστορία της ευρώπης και της «δύσης» αλλά και πολύ πιο πίσω) αυτού του μοναδικού φαινομένου: την επέλαση μιας ασιατικής υπερδύναμης και των συμμάχων της· και το σμπαράλιασμα που φέρνει στις επί τουλάχιστον 5 αιώνες δυτικοκρατούμενες (παγκόσμιες) ισορροπίες ή/και ανισορροπίες.

Υπάρχει όμως και ένας λόγος για το ανάποδο, για να βρυχάται το ελληνικό ποντίκι (το είπαν οι καλαματιανοί έλληνες: έχουμε ουρά!) παριστάνοντας το λιοντάρι, όταν όλα τα υπόλοιπα (δυτικά) λιοντάρια μαζί βρίσκονται σε περιδίνηση – που δεν κρύβεται. Και ο λόγος αυτός ονομάζεται «εθνική ιδεολογία».

Το motto του «αιώνιου εχθρού» (της τουρκίας) που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (δηλαδή: με την έγκριση και την βοήθεια των «δυτικών» συμμάχων») θα γονατίσει απ’ τον θαραλλέο «έλληνα γίγαντα» ανάγεται, πρακτικά, στο σύνολο της ιστορίας του νέου ελληνικού κράτους. Περιοριζόμενοι στα highlights του 20ου αιώνα, το 1920 και το 1921 αυτό ήταν που παιζόταν· μέχρι που βούλιαξε στον Σαγγάριο. Ωστόσο, παρά την «καταστροφή», η πεποίθηση περί (μελλοντικής) υποστηρίξης απ’ τους «δυτικούς συμμάχους» μπορούσε να εξακολουθήσει στο βαθμό που αυτοί ήταν οι μόνες «παγκόσμιες δυνάμεις».

Ακόμα και στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990, πολύ πρόσφατα δήλαδή, όταν κολοσσοί του ελληνικού ιμπεριαλισμού σαν τον υπουργό πολέμου Αρσένη προωθούσαν το «ενιαίο αμυντικό δόγμα Έβρος – Κύπρος» και άλλοι κολοσσοί της «αριστερής διανόησης» σαν τον Σημίτη (πριν γίνει πρωθυπουργός) ξέθαβαν την «ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» (!!!), και πάλι η «δύση» θεωρούνταν η αποκλειστικά ικανή προέλευση και καθοδήγηση των ιμπεριαλισμών πάνω στο σώμα του πλανήτη. Και μέσα σ’ αυτόν τον καταμερισμό, για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό (απέναντι στον τουρκικό), το μόνο άξιο λόγου ζήτημα ήταν «παίγνιο μηδενικού αθροίσματος», όπως απ’ την δημιουργία του ελληνικού κράτους και μετά: αν στηρίξουν εμάς δεν θα στηρίξουν αυτούς και θα κερδίσουμε· αν στηρίξουν αυτούς θα πρέπει να μαζευτούμε, για να μην χάσουμε… Άρα; Τι πρέπει να κάνουμε; Να κερδίζουμε την εύνοιά τους επειδή γεωπολιτικά είμαστε πολύτιμοι…

Τώρα, οι γεωπολιτικο-προσοδικά αναθρεμμένοι επί γενιές «ειδικοί» και «δημαγωγοί» του ντόπιου ιμπεριαλισμού, μιλιταρισμού και των αφεντικών του, τραυλίζουν προσπαθώντας να εξηγήσουν / καταγγείλουν την «αυθάδεια» αυτού του «αιώνιου εχθρού». Αφού δεν έχει σταθερούς δυτικούς συμμάχους από πού ως πού βγάζει αυτό το «θράσος»; αναρωτιούνται μάλλον κρυφά… Βρίσκουν, βέβαια, σαν εξήγηση την συμμαχία της Άγκυρας με την Μόσχα – αλλά αυτή η εξήγηση δεν τους κάνει (γι’ αυτό και πάντα την περιγράφουν σαν «ετοιμόρροπη»!). Δεν τους κάνει επειδή υπάρχει πάντα μια «λαϊκή» φλέβα φιλορωσισμού (το αόρατο «ρωσικό κόμμα» άλλων εποχών…) και μικροαστικής ελπίδας για το «ξανθό γένος» (απ’ τα Ορλωφικά κρατάει αυτό!…)

Όλα αυτά τα εθνικά σκατά πολυτελείας αδυνατούν να καταλάβουν ότι έχει μετατοπιστεί (και μάλιστα ριζικά) ο άξονας περιστροφής των παγκόσμιων καπιταλιστικών διαδικασιών!! Ότι η άλλοτε «περιθωριακή» ανατολή έχει γίνει ήδη το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού σχεδόν από κάθε άποψη που έχει και θα έχει σημασία στον 21ο αιώνα! Κι αφού δεν μπορούν να το «πιάσουν» αυτό, τραυλίζουν όταν βρίσκονται μπροστά στις συνέπειές του. Όπως, για παράδειγμα, ότι η Άγκυρα σαν κράτος και κεφάλαιο αναφέρεται πια σ’ αυτήν την καπιταλιστική ανατολή, που δεν είναι μόνο (ή δεν είναι τόσο) η Μόσχα, αλλά είναι το Πεκίνο, η Τεχεράνη, η Ισλαμαμπάντ, η Κουάλα Λαμπούρ, το Ανόι…

Γιατί αναφέρεται η Άγκυρα σ’ αυτήν την ανατολή και αντιμετωπίζει την «δύση» όχι απορριπτικά αλλά περιπαικτικά; Μα επειδή μεγάλο, τεράστιο μέρος των κοινωνιών αυτής της ανατολής είναι μουσουλμάνοι κι όχι χριστιανοί. Άρα ο τουρκικός καπιταλισμός και το τουρκικό κράτος, τα πλέον «δυτικά» στον μουσουλμανικό κόσμο, έχουν στρατηγικά πλεονεκτήματα προς την ανατολή. Και οι χριστιανοί έλληνες αδυνατούν να καταλάβουν γρι!

Ούτε, βέβαια, μπορούν να καταλάβουν και να αποδεχτούν το γεγονός ότι η Τεχεράνη, η Ισλαμαμπάντ και η Άγκυρα, με όλες τις μικρότερες ή μεγαλύτερες δόσεις «δυτικισμού» που έχουν ενσωματώσει ιστορικά, είναι στρατηγικής, στρατηγικότατης σημασίας «εταίροι» όχι μόνο για την Μόσχα… αλλά και για αυτό το κύμα που δεν μπορεί να το σταματήσει κανείς (εκτός αν επιχειρήσει την total καταστροφή του πλανήτη): το ασιατικό / κινεζικό…

Ανατριχίλες στην Αθήνα 2

Πέμπτη 5 Δεκέμβρη. Όταν, για παράδειγμα, οι πολύ καινούργιοι ισλαμοδημοκράτες στην εξουσία είπαν ένα ωμό «όχι» στην απαίτηση της Ουάσιγκτον να της επιτρέψουν να μπουκάρουν στο ιράκ και απ’ τον βορρά, οι δήθεν «αντι-ιμπεριαλιστές» στο ελλαδιστάν έβγαλαν τον σκασμό! Ήταν 2003 και τα ξεπερασμένα θεωρήματα που είχαν στα άδεια κεφάλια τους (ότι, δηλαδή, η Άγκυρα είναι το «αγαπημένο παιδί του νατο και των αμερικάνων») δεν μπορούσαν να εξηγήσουν το από πού ως πού οι ισλαμοδημοκράτες υπό τον Erdogan κάνουν τέτοιον τσαμπουκά στην παντοδύναμη Ουάσιγκτον. Δεκαέξι χρόνια μετά, εν έτει 2019, τα ίδια άδεια κεφάλια ξύνονται για το απο πού ως πού ο ίδιος Erdogan αγοράζει ρωσικούς S – 400 «γράφοντας» τις αμερικανικές απειλές. Η απάντηση είναι απλή, αλλά προσβάλει τις εθνικές μυθολογίες: το τουρκικό κράτος πολλαπλασιάζει την γεωπολιτική του αξία (και ήδη απ’ το 2003 οι διανοούμενοι και οι «ειδικοί» των ισλαμοδημοκρατών έβλεπαν τις τάσεις…) ακριβώς επειδή αρθρώνει τα συμφέροντά του με οργανικό τρόπο (και) με την ανατολή. Δεν είναι η ευκαιριακή παραχώρηση ενός λιμανιού ή ενός αεροδρομίου! Είναι ότι γίνεται γέφυρα· ή αιχμή, στην «καρδιά του παλιού κόσμου».

Όταν, πάλι, το ίδιο καθεστώς «έγραφε» κανονικότατα τις αμερικανικές κυρώσεις κατά της Τεχεράνης, τόσο πριν την συμφωνία 5 + 1 του 2015 όσο και μετά την αποχώρηση του ψοφιοκουναβιστάν απ’ αυτήν (τότε, πια, φωναχτά), οι ντόπιοι εθνικόφρονες σκατοκέφαλοι δεν αναρωτήθηκαν αυτό που κάνουν τώρα, μετά την συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολης, δηλαδή «απο πού ως πού;» Νόμιζαν και νομίζουν οι ανόητοι ότι η Ουάσιγκτον θα παρατήσει την απείθαρχη Άγκυρα και θα αγκαλιάσει την γούτσου γούτσου βολική Αθήνα. Ήλπιζαν. Δεν πήραν χαμπάρι ποτέ αυτό: αν η Ουάσιγκτον (και, δευτερευόντως, το Λονδίνο και το Παρίσι) χάσει οριστικά την τουρκική επικράτεια προς όφελος της ανατολής (και της Μόσχας), η επόμενη «γραμμή άμυνας» απέναντι στην ανατολή ΔΕΝ θα είναι η ελληνική χερσόνησος. Θα είναι η ιταλική· το ελλαδιστάν θα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια buffer zone…

Ενώ, λοιπόν, το μεγαλύτερο μέρος του «δυτικού κόσμου» δείχνει να έχει πάθει ναυτία απ’ αυτές τις απροσδόκητες αλλαγές συσχετισμών, το ελλαδιστάν, που πάντα έκανε τους ιμπεριαλιστικούς υπολογισμούς του με βάση την παγκόσμια ισχύ αυτού του «δυτικού κόσμου» ή, έστω, μιας ισχυρής στη θάλασσα μερίδας του, δείχνει να έχει πάθει vertigo. Οι «ρεαλιστές» (υπάρχουν τέτοιοι) είναι ιδεολογικά υποτελείς, και θα ήταν αδύνατο να «περάσουν» στο μαζικά εθνικιστικό πόπολο, δεξιό κι αριστερό, έναν πραγματικό – συμβιβασμό – με – την – (παγκόσμια) πραγματικότητα· άρα έναν συμβιβασμό με την διεθνή αναβάθμιση της Άγκυρας, που δεν ειναι προσωρινή, δεν είναι ένα «κακό όνειρο»….

Αντίθετα οι εθνικόφρονες, που όταν ήταν το «κόμμα της δραχμής» δεν είχαν να προτείνουν τίποτα περισσότερο πρακτικά από δάκρυα, αίμα και άγρια νομισματική υποτίμηση της εργασίας, αλλά παρόλα αυτά ήταν εθνοπλειοψηφία (που αυτο-θεωρούνταν, μάλιστα, και «επαναστατική»…) έτσι και τώρα έχουν την ιδεολογική ηγεμονία. Δεν έχουν να προτείνουν κάτι απέναντι στην «τουρκική επιθετικότητα» (που επαναλαμβάνει μονότονα ο Περισσός· ανάθεμα στον «ιστορικό υλισμό» και των «πατριωτισμό» των γραφειοκρατών!!) εκτός απ’ την φαντασίωση ότι «θα τους βουλιάξουμε»…

Μαζί με το νατο; Χωρίς τον «κλινικά νεκρό»; Μαζί με την ε.ε.; Χωρίς τους «τύραννους» ευρωγραφειοκράτες; Μαζί με τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Χωρίς αυτόν που πυροβολεί τα κίτρινα γιλέκα; Ποιός ξέρει;

Δεν έχει σημασία… Θα τους βουλιάξουμε!!!

(φωτογραφία χθεσινή: Μπορεί να χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους, αλλά μια δουλειά ξέρουν να την κάνουν: να τρώνε, να πίνουν, και να σκοτώνουν!!!)

Επιτέλους: είναι «κόκκινοι»!

Πέμπτη 28 Νοέμβρη. …Εν τέλει η συμμαχία μας πρέπει να δώσει την πρέπουσα σημασία στην τρέχουσα και εν δυνάμει μακροπρόθεση απειλή που προέρχεται απ’ το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα. Εβδομήντα χρόνια πριν, τα κράτη μας που έφτιαξαν το νατο, συνασπίστηκαν για την ελευθερία και την δημοκρατία. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις θεμελιώδεις διαφορές και πεποιθήσεις ανάμεσα στις χώρες μας και αυτές του κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος…

Θα πρέπει να είναι σχετικά εύκολο να υποθέσετε ποιος θυμήθηκε πολύ πρόσφατα ότι στην κίνα κάνει κουμάντο ένα κάποιο «κομμουνιστικό κόμμα» – και στα κίνητρα που τον οδήγησαν σ’ αυτήν την τρομακτική ανακάλυψη. Ας το πάρει το ποτάμι: ο plus one (της συμμαχίας Αθήνας – Τελ Αβίβ – Λευκωσίας..) αμερικάνος υπ.εξ. Πομπηίας ήταν, μιλώντας στη σύνοδο των υπ.εξ. των κρατών μελών του νατο στις Βρυξέλλες πριν μια βδομάδα, στις 19 και 20 Νοέμβρη. Θα έπρεπε να τον συμβουλέψει κάποιος «μην τα λες αυτά περί κομμουνιστικού κινδύνου δυνατά, γιατί μπορεί να τα πιστέψουν διάφοροι ανά τον πλανήτη, και τότε θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα»… Ας αφήσουμε την άλλη αφροσύνη του plus one, αναμενόμενη για όσους έχουν χάσει την μπάλα: και το Hanoi, ελπίδα της Ουάσιγκτον στον “αντισινικό” αγώνα, κομμουνιστικό (δηλώνει πως) είναι…
Αλλά – κι εδώ τα κίνητρα είναι πιο δύνατα – ο αμερικάνος υπ.εξ. και, κυρίως, τα υπεύθυνα «πατριωτικά» think tank των ηπα, δείχνουν να βρίσκονται σε αδιέξοδο. Όπως κάνουν πάντα εδώ και δεκαετίες έτσι και τώρα θα έπρεπε να βρουν μια απλή, μονολεκτική απειλή (και αντίστοιχα ιδεολογία), για να την πουλήσουν στο πόπολο εντός και εκτός συνόρων, μπας και φτιάξουν συναίνεση σ’ ένα αξιόμαχο μπλοκ κατά του Πεκίνου, στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Δυστυχώς ο «αντιτρομοκρατικός» εθισμός των υπηκόων εδώ και 18 χρόνια, δημιουργεί ένα εννοιολογικό όριο. Πόσα να χωρέσει, εν τέλει, το κρανίο του μέσου κοκκινόσβερκου αμερικάνου; Να κατηγορηθεί το Πεκίνο για «τρομοκράτης»; Εύκολο να το λες, πολύ δύσκολο να το πουλήσεις… Να κατηγορηθεί σαν «κλέφτης των επιτευγμάτων μας»; Αυτό έχει γίνει ήδη, αλλά σε μια εποχή αβέβαιης αναγνώρισης της «πνευματικής ιδιοκτησίας» (: παράνομο downloading…) δεν πείθει.

«Πάμε πίσω» λοιπόν. Τι υπάρχει στο σακούλι; Α χα! Ο κομμουνιστικός κίνδυνος!!! Γι’ αυτό είναι επικίνδυνοι οι κινέζοι (αρχίζοντας απ’ την Huawei): είναι παλιοκομμουνιστές! Έχει προοπτική αυτό το χάπι; Μην πείτε «όχι» – η μεταμοντέρνα υπερτεχνολογική βλακεία είναι ικανή να καταπιεί όχι μόνο τα πάντα αλλά πολύ περισσότερα απ’ τα πάντα. Άλλωστε έχουν κι αυτοί κάτι σφυροδρέπανα «να!» – με το συμπάθειο…

(Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας που συμμετείχε σ’ αυτό πάρτυ δεν ενημέρωσε την πατρίδα που είχε υποδεχθεί τον αυτοκράτορα Xi («κόκκινο αυτοκράτορα» μήπως;) πριν λίγες ημέρες, με κάθε τιμή και ελπίδα… Αν υπάρχει κίνδυνος να ξεφυτρώσουν τίποτα containers με κονσερβοκούτια απ’ τις καβάτζες της cosco στον Πειραιά δεν θα έπρεπε οι «πατριωτικές δυνάμεις» να είναι σε ετοιμότητα; Ε;)

Υπάρχουν ελεύθερα οικόπεδα για ένα «σιδηρούν παραπέτασμα»;

Πέμπτη 28 Νοέμβρη. Σε λίγες ημέρες, στις 3 και 4 Δεκέμβρη στο Λονδίνο, στη σύνοδο κορυφής του νατο, διάφορα στελέχη του ψοφιοκουναβιστάν θα προσπαθήσουν να πείσουν τους «εταίρους» στη συμμαχία για δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η ανάσχεση της Μόσχας θέλει μεγαλύτερη προσπάθεια (και έξοδα, αλλά οι αμερικάνοι δεν θα βγάλουν καπέλο· να ξηλωθούν οι “εταίροι”…). Και δεύτερον, ότι η ανάσχεση του Πεκίνου θέλει μεγαλύτερη προθυμία… Εννοείται ότι θα προτείνουν επίσημα και την στρατιωτικοποίηση του διαστήματος – αλλά αυτό, το καταλαβαίνουμε, δεν σας εντυπωσιάζει.

Η κατάσταση είναι περίπλοκη: σε μια εποχή ραγδαίων αλλαγών στους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Βγαίνει, για παράδειγμα, ο βασιλεύς της γαλλίας και (νομίζει) πάσης ευρώπης και δηλώνει ότι «το νατο είναι κλινικά νεκρό». Ακούγεται τίμιο, αλλά δεν είναι. Ο Macron νομίζει πως αν κηρύξει τον «θάνατο του νατο» τα κράτη της ανατολικής ευρώπης, με πρώτη την πολωνία, θα τρέξουν να πέσουν στα πόδια του… Το Βερολίνο αντίθετα έχει μια άποψη πολύ πιο στέρεα: αν αύριο κηρυχτεί επίσημα το «τέλος του νατο» την επόμενη βδομάδα τα βαλτικά κράτη και η πολωνία θα αγκαλιαστούν ακόμα πιο σφικτά με την Ουάσιγκτον· και το project europe θα είναι το επόμενο πτώμα.

Κατά την (σωστή κατ’ αρχήν αλλά και συντηρητική) άποψη του Βερολίνου, ο μόνος διαθέσιμος προς το παρόν τρόπος για να ελέγχεται, όσο ελέγχεται, η «στρατιωτική διείσδυση» της Ουάσιγκτον στην (ανατολική, κυρίως) ευρώπη είναι το να παριστάνουν όλοι ότι «το νατο ζει – αυτό μας οδηγεί!». (Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες!) Έτσι, τουλάχιστον τυπικά, έχουν λόγο όχι μόνο οι σύμμαχοι του ψοφιοκουναβιστάν αλλά και οι «άσπονδοι» εταίροι του. Διακριτικά, ανεπαίσθητα, προσεκτικά, το Βερολίνο θα ήθελε να πλησιάσουν το project europe και κάποια βαλκανικά κράτη / καθεστώτα που δεν είναι «καθαρόαιμα» φιλοαμερικανικά (ακόμα κι αν είναι μέλη του νατο, ή ακριβώς επειδή είναι τέτοια), στα οποία μπορεί να έχει αυξημένη επιρροή· όπως η βόρεια μακεδονία και η αλβανία.

Αλλά ο Macron, την ώρα που παριστάνει τον «αντιαμερικάνο» αναποδογυρίζει σκόπιμα τα ευρωπαϊκά τραπέζια. «Σε βαρέθηκα…» του είπε τις προάλλες η κυρία Merkel, εκφράζοντας το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα της δώσουν δίκιο…

Συρία 2

Σάββατο 26 – Κυριακή 27 Οκτώβρη. Προδιαγράφεται ένα σύνθετο και με οξυμένα χαρακτηριστικά δίμηνο – τρίμηνο (και) στη μέση Ανατολή: το «χρονικό παράθυρο» το οποίο είχαμε προβλέψει σε σχέση με την διαδικασία καθαίρεσης (ώθησης σε παραίτηση) του ψόφιου κουναβιού. Η προανάκριση προχωράει και οι ευθύνες του ψόφιου κουναβιού «δένουν»· ακόμα και ο πρώην σωματοφύλακας Bolton ετοιμάζεται να καταθέσει εναντίον του. Έστω κι αν το ψόφιο κουνάβι συμφωνήσει για αύξηση του αμερικανικού στρατού στο «τρίγωνο των πετρελαίων» δεν πρόκειται να την γλυτώσει. Η ασταμάτητη μηχανή κρίνει πως αποκλείεται να είναι αυτός, απ’ την θέση του προέδρου, υποψήφιος των συντηρητικών για τις επερχόμενες εκλογές του Νοέμβρη του 2020. Ο Pence ετοιμάζεται.

Εν τω μεταξύ, η πρόταση της γερμανίδας υπ.αμ. Annegret Kramp-Karrenbauer για «διεθνή στρατιωτική ειρηνευτική δύναμη» (δηλαδη: νατο…) στη ζώνη στα βόρεια της συρίας, εκεί δηλαδή που βρίσκεται ήδη ο συριακός, ο τουρκικός και ο ρωσικός στρατός, μπορεί να φαίνεται επιφανειακά ηλίθια (και απο πολλές απόψεις είναι), αλλά έχει κάτι ιδιαίτερα επικίνδυνο. Περισσότερο κι απ’ το αιφνιδιαστικά «φιλειρηνικό» Βερολίνο το Παρίσι είναι που θέλει οπωσδήποτε να αποκαταστήσει την στρατιωτική του παρουσία στη συριακή επικράτεια. Οι «σύμβουλοι» του βασιλιά Macron (όπως και οι αντίστοιχοι της αυτούς μεγαλειότητας της βασίλισσας της αγγλίας, της ουαλίας, της σκωτίας, της βόρειας ιρλανδίας, κλπ…) αναγκάστηκαν να φύγουν απ’ το «αναρχοκομμουνιστικό» Kobani μαζί με τους αμερικάνους…

Ακόμα, λοιπόν, κι αν το να ανακατευτεί τώρα πια το νατο στα πόδια του μπλοκ της Αστάνα στη βόρεια συρία και μάλιστα εντελώς ακάλεστο (άρα σαν στρατός κατοχής) μοιάζει κωμικά γελοίο, η ιδέα της κυρά Karrenbauer ότι υπάρχει τώρα «ανάγκη για τον διεθνισμό μιας νατοϊκής εισβολής» στη συρία (ολοφάνερα: όχι εναντίον των «τρομοκρατών» του isis…) ενώ αντιμετωπίστηκε, περίπου, απ’ τους συναδέλφους της σαν “βιαστική και ανεπεξέργαστη”, επιτρέπει στο αμερικανικό βαθύ κράτος να ψάξει ανοικτά και να βρει «πρόθυμους» (ας πούμε: γάλλους και άγγλους) για να ενισχύσει την κατοχή επί του συριακού τριγώνου νότια και ανατολικά της Deir ez Zor.

H Μόσχα απορρίπτει (εννοείται!) την ξαφνική νατοϊκή «φιλειρηνική» ετοιμότητα, οπότε δεν θα υπήρχε καμμία περίπτωση «εντολής απ’ τον οηε» για μια τέτοια επιχείρηση· και μέρα παρά μέρα καταγγέλει την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη νοτιοανατολική συρία. Ωστόσο δεν είναι ζήτημα που αντιμετωπίζεται με καταγγελίες· είναι ολοφάνερο. Το βαθύ αμερικανικό κράτος και ο υπόλοιπος άξονας (ειδικά το Τελ Αβίβ) έχουν λυσσάξει με την αλλαγή των δεδομένων στη βόρεια συρία· και γίνεται όλο και πιο έντονα σαφές ότι αυτή η αλλαγή είναι η «μισή δουλειά». (Την περασμένη Τρίτη, ενόσω ο αμερικάνος υπ.αμ. Esper βρισκόταν στο Ριάντ, είτε ο Netanyahu είτε, το πιθανότερο, ο επικεφαλής της mossad Yossi Cohen, έκανε ένα «ταξίδι αστραπή» στην έδρα του τοξικού. Τι λέτε να κουβέντιασαν αυτοί οι εκπρόσωποι του άξονα;)

Το αμερικανικό επιχείρημα «είμαστε στη συρία για να προστατεύουμε τους κούρδους συμμάχους μας» τέλειωσε. Το καινούργιο, που αφορά το συριακό oil, είναι σκανδαλώδες· αλλά η όξυνση της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης γίνεται όλο και περισσότερο χωρίς γάντια. Η ασταμάτητη μηχανή υποψιάζεται πως τώρα πια, με τον τρόπο που ο άξονας προσπαθεί να «ανασυνταχτεί» στο συριακό (και στο ευρύτερο μεσανατολικό) πεδίο μάχης, τα περιθώρια για «συζητήσεις» σχεδόν εξαφανίζονται…

Δεν είναι για πανηγύρια…

Το τέλος του νατο…

Σάββατο 6 Απρίλη. Ο γνωστός plus 1 της συμμορίας των 3, ο αμερικάνος υπ.εξ. «πομπηίας», σβήνοντας τα 70 κεράκια της νατοϊκής συμμαχίας (στην ηλικία της ένα κάποιο αλτσχάιμερ είναι δικαιολογημένο…) ξαναζήτησε απ’ τους συμμάχους να ενωθούν απέναντι στους αναδυόμενους κινδύνους, που είναι η ρωσική επιθετικότητα, η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, οι κυβερνοεπιθέσεις, οι απειλές στην ενεργειακή ασφάλεια, ο κινεζικός στρατηγικός ανταγωνισμός συμπεριλαμβανόμενης της τεχνολογίας και των 5G δικτύων, και πολλά άλλα θέματα… (Είναι λογικό που με τόσες και τέτοιες απειλές και «πολλές άλλες» ακόμα γύρω του, ο «πομπηίας» δηλώνει πιστός ευαγγελιστής: η «δευτέρα παρουσία» είναι η μόνη του ελπίδα…)

Όμως, ο δυστυχισμένος, δεν ελέγχει πια ούτε τι συμβαίνει πίσω απ’ την πλάτη του – και την πλάτη του πιστού Jens Stoltenberg. Ένας επιτήδειος (και επικίνδυνος) κομμουνιστής κατάφερε να παρεισφρήσει σ’ αυτήν την «σπουδαία και επετειακή σύνοδο», φτάνοντας ως και στην οικογενειακή φωτογραφία. Σαν άλλος «δούρειος ίππος» μασκαρεύτηκε εδώ και χρόνια με τέτοια επιτυχία ώστε έφτασε, πια, σε «απόσταση βολής»…

Δόλιε «πομπηία»! Ο κόκκινος Κατρού παραμονεύει πίσω σου χαμογελώντας, όπως κάθε ψυχρός δολοφόνος!!! «Ο μόνος υπ.εξ. που μπήκε στο νάτο με έντιμες προθέσεις» για να παραφράσουμε μια πολύ παλιά αφίσα αναρχικών για τον Guy Fawkes…

This is the end dear Pompeo!!!

Εδώ τα καλά νέα!

Κυριακή 10 Μάρτη. Ε, ναι λοιπόν! Το δωρεάν νταβατζιλίκι τέρμα! Έπρεπε να βρεθεί ένα ψόφιο κουνάβι για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους!

Στην Ουάσιγκτον το γκουβέρνο κουβεντιάζει να νομοθετήσει ότι κράτη (συμμαχικά προφανώς) στα οποία υπάρχουν αμερικανικές βάσεις θα πληρώνουν όλα τα έξοδα, plus ένα 50% «καπέλο», για το προνόμιο να «φιλοξενούν» αμερικανικό στρατό!!!

Σωστά! Πολύ σωστά! Ο νταβατζής πληρώνεται! Ούτε δωρεάν είναι, ούτε πληρώνει αυτός την προστασία που παρέχει! Επειδή, όμως, στην Ουάσιγκτον το μαγαζί είναι σοβαρό, αυτή τη στιγμή ασχολούνται με δύο σημεία αυτής της εύλογης απαίτησης. Α) Πόσα λεφτά να ζητήσουν απ’ το Βερολίνο και το Τόκιο, που «τα έχουν». Β) Τι εκπτώσεις θα γίνονται σε κράτη που ακολουθούν πιστά τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αυτό το τελευταίο δίνει κάποιες ελπίδες στην Αθήνα να την βγάλει φτηνά. Γιατί διαφορετικά…

Βρίσκουμε ότι το ψοφιοκουναβιστάν κινείται στον σωστό δρόμο. Μετά από 70 χρόνια γενναιόδωρης μιλιταριστικής εξάπλωσης, έχει έρθει η ώρα να πληρώνουν οι «επαρχίες» τα έξοδα για την u.s. φύλαξή τους. Και επειδή αυτό το βήμα θυμίζει διάφορα επεισόδια απ’ την παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, μπορούμε να εμπνευστούμε και την συνέχεια: αφού οι «επαρχίες» θα πληρώνουν, θα απαιτήσουν να αποφασίζουν αυτές τι θα κάνουν τις λεγεώνες που θα ταΐζουν.

Έτσι ώστε, μετά, να «απελευθερωθούν» απ’ τη Ρώμη…

(Για να πούμε του στραβού το δίκιο, το ψοφιοκουναβιστάν έχει γλυκαθεί απ’ την συμφωνία που υπέγραψε με την Σεούλ τον περασμένο Φλεβάρη, με βάση την οποία το νοτιοκορεατικό καθεστώς θα πληρώσει 924 μύρια δολάρια το 2019 για τα έξοδα των αμερικανικών βάσεων εκεί. Δεν είναι όλο το «κόστος», είναι όμως μεγάλο μέρος του…

Το τι αγοράζει ο Moon μ’ αυτό το ποσό για φέτος είναι σαφές. Αν έτσι θα συμβαίνει για καιρό, αυτό είναι άλλο θέμα… Πάντως το ψόφιο κουνάβι γουστάρει: έχει ένα βαρύ λογιστικό υπόβαθρο σαν χαρακτήρας…)

Ανάμικτα αισθήματα

Δευτέρα 18 Φλεβάρη. Ο Abe (του Τόκιο) προτείνει επίσημα το ψόφιο κουνάβι για το βραβείο νόμπελ (ειρήνης)… Κακά μαντάτα για τον τενεκεδένιο… (Μήπως να διεκδικήσει ένα άλλο; Ας πούμε χημείας, για την σχέση του με τον ψεκασμένο;)

Απ’ την άλλη κανείς δεν είναι τέλειος. Το ψοφιοκουναβιστάν δεν μπορεί να βρει τον ή την διάδοχο της ύαινας Nikki Haley, για την εκπροσώπησή του στον οηε. Φταίει, ίσως, και το ιστορικό ξεπέρασμα του οργανισμού – όμως τα λεφτά και το πρεστίζ είναι καλά. Κι ωστόσο η μια μετά την άλλη οι υποψήφιες για το πόστο αρνούνται την χάρη. Άλλη επειδή δεν ενδιαφέρεται. Άλλη επειδή προτιμάει να ασχοληθεί με την οικογένειά της. Τι μαρασμός!

Στο λαιμό θα του κάτσει το κλεμμένο νόμπελ ειρήνης· αν το πάρει…

(Σχολιάζοντας την προοπτική να κηρύξει το ψόφιο κουνάβι «κατάσταση εθνικής ανάγκης» για να βρει λεφτά να κτίσει το αγαπημένο του τείχος, μια περσόνα φανατική αλλά πλέον πρώην υποστηρίκτριά του, δήλωσε: «η μόνη κατάσταση εθνικής ανάγκης είναι ότι ο πρόεδρος είναι ηλίθιος».

Η απορία μας: Είναι αυτοί καλοί τρόποι; Να αποκαλείς «ηλίθιο» έναν εκλεγμένο άρχοντα;)

(φωτογραφία: Αυτό, όμως, το precious, του το τσάκωσε ο τενεκεδένιος! Θα το κορνιζάρει, θα το βάλει σε κεντρική θέα στο σύνθετο, και θα καμαρώνει: είναι η αρχή της παγκόσμιας εμβέλειας!

Και χωρίς γραβάτα, ε; Να τα λέμε κι αυτά…)