Tag: νατο

Το 2ο μέτωπο (συνέχεια)

Δευτέρα 21 Φλεβάρη>> Κατά πως τα λέγαμε, πριν μια βδομάδα. Η Μόσχα (έπρεπε ο στρατός της να έχει φτάσει στο Κίεβο ήδη, σύμφωνα με τις «προβλέψεις» και τις «ασφαλείς πληροφορίες» των δυτικών μηχανισμών) έκανε στις 17, στις 18, στις 19 και στις 20 του μήνα ένα εντυπωσιακό ΤΙΠΟΤΑ, ξεβρακώνοντας διεθνώς (περισσότερο εκτός δυτικού κόσμου) το «εμείς ξέρουμε», την «γνωσιακή υπεροχή» του δυτικού καπιταλισμού, των υπηρεσιών, των πολιτικών βιτρινών, των αφεντάδων, των μήντιά τους. Οι συνέπειες αυτού του ξεβρακώματος που συνεχίζεται ακάθεκτο (φωτογραφίες επάνω) δεν θα φανούν σήμερα ή αύριο. Προστίθενται σε άλλες, και διαβρώνουν διεθνώς και συστηματικά ακόμα και τα κουρέλια της δυτικής (κυρίως αμερικανικής και αγγλικής) soft power, ό,τι τέλος πάντων έχει μείνει από δαύτην.

Μπείτε στη θέση ενός υπηκόου του ζαϊρ, της νότιας αφρικής, της χιλής, του πακιστάν, ή της ταϋλάνδης (τα ονόματα των κρατών είναι ενδεικτικά) που παρακολουθεί στοιχειωδώς τις διεθνείς σχέσεις… Τι ιδέα λέτε ό,τι σχηματίζει με τις «προβλέψεις», που πέφτουν σαν το χαλάζι, για το τι θα κάνει και το τι δεν θα κάνει το ρωσικό καθεστώς, και για εκείνους που τις κάνουν;

Απ’ την άλλη μεριά το να αναλάβουν δράση τα φασισταριά της azov battalion που έχουν ακροβολιστεί στην περίμετρο του Donbass για να προβοκάρουν την Μόσχα δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Ειδικά τώρα. Οι ένοπλοι εκεί, σε συνεργασία και υπό τις διαταγές της Μόσχας προφανώς, έκαναν κάτι ίσως αναγκαστικό αλλά οπωσδήποτε έξυπνο: άρχισαν την εκκένωση των παραμεθόριων περιοχών του θύλακα απ’ τους αμάχους, με προορισμό την ρωσική επικράτεια (το Rostov). Πρώτο πληροφοριακό / προπαγανδιστικό όφελος: όταν αρχίσει η επίδειξη φωτογραφιών από καταυλισμούς προσφύγων απ’ το Donbass, ποιος δυτικός «προφήτης», «αναλυτής», θα συνεχίσει το παραμύθι περί «ρωσικής προβοκάτσιας»; Απάντηση: όλοι (!), αλλά μόνο για να γίνουν ακόμα πιο γελοίοι (διεθνώς). Δεύτερο όφελος: πόσοι μισθοφόροι της wagner ή ακόμα και τακτικός ρωσικός στρατός (με τα κατάλληλα σήματα στο μπράτσο…) χωράνε σε μια ζώνη εδάφους με κτίρια άδεια από αμάχους; Άγνωστο, αλλά το φασισταριό του Κιέβου θα πρέπει να σκέφτεται ξανά και ξανά ότι μια τέτοια ζώνη δεν τους είναι ετοιμοπαράδοτη! Το αντίθετο: μπορεί να είναι μια χαρά παγίδα. Συνεπώς η ιδέα περί «εισβολής» και «απελευθέρωσης των εδαφών» θα πρέπει να έχει απομείνει μόνο στους βαριά αλκοολικούς φασίστες.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ουκρανία 1

Δευτέρα 24 Γενάρη>> Αν ευσταθεί ο όρος «νεύρωση» για την ιμπεριαλιστική πολιτική των δυτικών κρατών, κυρίως του Joνυσταλεάν και του Λονδίνου, τότε το «ουκρανικό πρόβλημα» είναι η ακριβής εκδήλωσή της. Εδώ και πάνω από 2 μήνες οι δυτικές «προβλέψεις», είτε απ’ τα στόματα υψηλόβαθμων αξιωματούχων είτε απ’ τους καθεστωτικούς δημαγωγούς, είναι ο Putin θα εισβάλει στην ουκρανία. Σήμερα θα εισβάλει, αύριο θα εισβάλει, τον Νοέμβρη θα εισβάλει, τον Δεκέμβρη θα εισβάλει, τον Γενάρη θα εισβάλει… Αλλά «δεν». Η τελευταία νευρωσική «σοφία» είναι: αααα, δεν θα εισβάλει τώρα επειδή ο αυτοκράτορας Xi του ζήτησε να μην χαλάσει τους χειμερινούς ολυμπιακούς…. Οπότε θα εισβάλει μετά…

Κι ο καιρός περνάει, με «φόρτωμα» του ουκρανικού εδάφους με δυτικά όπλα, «συμβούλους» και «εκπαιδευτές» που θα ήταν εντελώς άχρηστα και άχρηστοι αν ήταν να γίνει το κακό… Το ρωσικό καθεστώς δεν ενδιαφέρεται για την ουκρανική επικράτεια, ειδικά απ’ την στιγμή που ενσωμάτωσε την όντως στρατηγικά κρίσιμη χερσόνησο της Κριμαίας. Εκείνο που ενδιαφέρει την Μόσχα είναι να μην γίνει το Κίεβο προκεχωρημένο φυλάκιο του νατο, δηλαδή της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου. (Το ίδιο ενδιαφέρει και την Άγκυρα και το Πεκίνο – χωρίς να το φωνάζουν).

Αν η ανεγκέφαλη αλεπού ενδιαφερόταν να «κατακτήσει» την ουκρανία δεν θα περίμενε το 2022. Θα το έκανε τον Φλεβάρη του 2014, μετά την προβοκατόρικη σφαγή στην πλατεία Maidan και το πραξικόπημα κατά του τότε προέδρου Victor Yanukovysh. O Yanukovysh θεωρούνταν «φιλορώσος», ήταν εκλεγμένος, και θα είχε κάθε δικαίωμα να ζητήσει την στρατιωτική βοήθεια της Μόσχας για να αντιμετωπίσει τους πραξικοπηματίες. Ούτε αυτός το έκανε, ούτε η Μόσχα του το επέβαλε, αν και είχε αρκετούς λόγους (πρώτα την Κριμαία και ύστερα τους ρωσόφωνους του Donetsk και όχι μόνο): έτσι η ουκρανία κύλησε σ’ αυτό που είναι τώρα. Κάτω απ’ την μύτη της Μόσχας.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Κίεβο

Ένας αμερικάνος εκπαιδευτής και ένας ουκρανός εκπαιδευόμενος, στο ουκρανικό Staryshi το περασμένο καλοκαίρι… Το αμερικανικό πεντάγωνο δεν έμαθε τίποτα απ’ αυτούς που εκπαίδευσε στο αφγανιστάν…

Δευτέρα 17 Γενάρη>> Η Μόσχα ζητάει απ’ το νατο να δεσμευτεί εγγράφως ότι δεν πρόκειται να επεκταθεί κι άλλο, ανατολικότερα. Μοιάζει ως εάν αυτή η επέκταση να αφορά την ουκρανία και την γεωργία… Οι νατοϊκοί απ’ την μεριά τους (και οπωσδήποτε το Joνυσταλεάν) απορρίπτουν τέτοιο ενδεχόμενο: «δεν μπορεί μη μέλος της συμμαχίας να έχει λόγο για τις εγγραφές νέων μελών» λένε. Έχουν κι αυτοί τα (διαδικαστικά) δίκια τους.

Μόνο που αυτός ο καυγάς είναι παράξενος. Ειδικά η ουκρανία δεν πληροί κανένα απ’ τα βασικά προαπαιτούμενα για ένταξη στο νατο! Πρώτον, έχει «ενεργή σύγκρουση» στο έδαφός της, κι αυτό αντίκειται στις προδιαγραφές ένταξης: αν ένα κράτος έχει τέτοια (ενεργή σύγκρουση) γινόμενο μέλος, τα υπόλοιπα θα είναι υποχρεωμένα να του συμπαρασταθούν αμέσως – στρατιωτικά… Στην περίπτωση του Κιέβου αυτό θα σήμαινε πλήρη ανάφλεξη του 4ου παγκόσμιου + ανοικτή στρατιωτική συμμαχία των «δυτικών δημοκρατιών» με νεοναζί… Δεύτερον, δεν πληροί ένα ακόμα απ’ τα βασικά κριτήρια: να έχει σταθερή δημοκρατία και λειτουργική, αποτελεσματική νομοθεσία. Ένας απ’ αυτούς τους διεθνείς οργανισμούς που «παίρνουν μέτρα» στα κράτη για ζητήματα «δημοκρατικότητας», η transparency international, κατέταξε το 2020 το ουκρανικό καθεστώς στην 117η θέση (σε 180 κράτη) σε σχέση με την «διαφθορά». Με τέτοιο σκορ μια ουκρανική καρέκλα στις Βρυξέλες (: το αρχηγείο του νατο) είναι πολύ μακρινή.

Κι ας αφήσουμε το τελευταίο σοβαρό εμπόδιο: μεγάλο μέρος του ουκρανικού πληθυσμού, ίσως και το μισό, είναι έντονα αντίθετο σε μια τέτοια ένταξη.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Βαλτική

Δευτέρα 17 Γενάρη>> Η Βαλτική και η πιθανότητα ένταξης στο νατο της φινλανδίας ή της σουηδίας (ή και των δύο) είναι το πιο «κρυφό» θέμα της τωρινής αναμέτρησης σ’ αυτό το μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Και, πράγματι, η απαίτηση της Μόσχας για τερματισμό της νατοϊκής περικύκλωσης στα δυτικά σύνορά της εύλογα μπορεί να αφορά αυτά τα δύο κράτη το ίδιο ή και περισσότερο απ’ την ουκρανία και την γεωργία.

Φαίνεται πως υπάρχουν «πιέσεις» (;) ή και μεθοδεύσεις (;) για μια τέτοια νατοϊκή «διεύρυνση». Σίγουρα υπάρχουν τέτοιες απειλές. Ο δανός πρώην (2009 – 2014) γ.γ. του νατο Anders Fogh Rasmussen το δήλωσε πρόσφατα έξω απ’ τα δόντια (συνδέοντας το με την εικονική πιθανότητα ρωσικής επέμβασης στην ουκρανία…) Ο τωρινός νορβηγός Jens Stoltenberg συνεντευξιαζόμενος πριν 5 μέρες μίλησε και σαν «εκπρόσωπος» της Στοκχόλμης και του Ρέιγκιαβικ:

… Και ήθελα να τονίσω το γεγονός ότι … η φινλανδία και η σουηδία που δεν ζητούν αυτή τη στιγμή την ένταξή τους στο νατο, έχουν δηλώσει πολύ καθαρά ότι ακόμα και γι’ αυτές είναι απαράδεκτο το να ζητάει η ρωσία μια γραπτή, νομικά δεσμευτική συμφωνία με το νατο που να λέει ότι δεν θα υπάρξει άλλη επέκταση…

Μη μέλος της συμμαχίας δικαιούται να έχει γνώμη για την σύνθεσή της – αρκεί να είναι η σωστή… Προς το παρόν οι φινλανδικές πολιτικές βιτρίνες λένε ότι δεν πρόκειται να κάνουν τέτοια αίτηση… Σε κάθε περίπτωση μια προσεκτική ματιά στους χάρτες στη συνέχεια δείχνει το γιατί η Μόσχα έχει κάθε σοβαρό λόγο να ανησυχεί για τους σχεδιασμούς και τις μεθοδεύσεις του Joνυσταλεάν και σ’ αυτή την περιοχή∙ και γιατί είναι υποχρεωτικό να προχωρήσει σε συμπαγή στρατιωτική συμμαχία με τη λευκορωσία – και βάσεις εκεί – κατ’ αρχήν σαν αμυντική κίνηση. Δείχνει επίσης το γιατί η αμερικανική έχθρα προς τον αγωγό nordstream 2 είναι «πολλαπλών χρήσεων».

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το δυτικό μέτωπο (1)…

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της το έχουν κάνει ρουτίνα: στρατιωτικές ασκήσεις κοντά στα ρωσικά σύνορα (όπου το «κοντά» δεν είναι υποχρεωτικά μερικές εκατοντάδες μέτρα!) και, σε κάθε περίπτωση, διαρκή αντι-ρωσικά γυμνάσια (με την Αλεξανδρούπολη σαν βασική «πύλη» μετακίνησης όπλων και αρβυλών…)∙ «περιπολίες» στη Μαύρη Θάλασσα∙ και, φυσικά, το φασιστικό καθεστώς του Κιέβου σαν πολιορκητικός κριός… Η Μόσχα αντιδρά… Ποια είναι η διακύβευση; Τι επιδιώκει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου; Πόσο πιθανός είναι ένας κανονικός πόλεμος;

Ας το πούμε εξαρχής: ο κύριος στόχος των ηπα δεν είναι η πλήρης και επίσημη «κατάκτηση» της ουκρανίας. Είναι η «απομάκρυνση» των ευρωπαϊκών κρατών απ’ το ευρασιατικό project∙ και, σε κάθε περίπτωση, το «μπετονάρισμα» του Βερολίνου (κατά κύριο λόγο) και σε δεύτερο επίπεδο του Παρισιού και της Ρώμης, μακριά απ’ τις «κακές παρέες» της Ανατολής…. Απ’ την απέναντι μεριά η Μόσχα ξέρει ότι δεν κινδυνεύει απ’ την εισβολή νατοϊκού στρατού∙ ξέρει επίσης ότι στην ουκρανία έχει πολύ μεγαλύτερη επιρροή (προς το παρόν υπόγεια…) σε σχέση με την cia… Κινδυνεύει όμως να περιοριστεί η πρόσβασή της στη Μεσόγειο (και όχι μόνο) αν κράτη σαν την ιταλία ή και τη γαλλία ακολουθήσουν (θέλοντας ή μη) την «γραμμή» του ελλαδιστάν. Ξέρει επίσης ότι η πρόοδος του ευρασιατικού project χρειάζεται οπωσδήποτε το Βερολίνο (με τον «κεντρικό» ρόλο του στην ε.ε.). Με δυο λόγια: ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός (4ος παγκόσμιος πόλεμος) πράγματι οξύνεται και στο ευρωπαϊκό μέτωπο και σ’ εκείνο του Ειρηνικού. Αλλά στο πρώτο η όξυνση είναι, κατά κάποιον τρόπο, «έκκεντρη»: τα γεγονότα (και οι «ψευδείς ειδήσεις») φαίνεται να αφορούν ένα σημείο (την ουκρανική επικράτεια) ενόσω οι πραγματικοί στόχοι βρίσκονται αλλού.

Όμως για λογαριασμό, ακριβώς, αυτού του «αλλού» το «ουκρανικό πρόβλημα» έχει βασικό (αν και όχι αποκλειστικό) ρόλο. Πρέπει να θυμίσουμε βιαστικά την ιστορία των τελευταίων 8 χρόνων: το «ουκρανικό πρόβλημα» δημιουργήθηκε όταν η ε.ε. (βασικά το Βερολίνο και το Παρίσι) έβαλε κυριολεκτικά το μαχαίρι-στο-λαιμό του τότε ουκρανού προέδρου Yanukovysh απαιτώντας, προκειμένου να υπογράψουν μια συμφωνία οικονομικής / εμπορικής σύνδεσης (την οποία το ουκρανικό καθεστώς είχε επείγουσα ανάγκη…) το να διακόψει ή να περιορίσει σημαντικά τις οικονομικές / εμπορικές σχέσεις του με την Μόσχα. Προς τα τέλη του 2013 ο Yanukovysh απέρριψε τον εκβιασμό της ε.ε. (που είχε επικεφαλής την Merkel και τον Hollande) και τότε άρχισαν μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις των οπαδών της ε.ε. στο Κίεβο (απ’ τις 21 Νοέμβρη) κατά του Yanukovysh, δημιουργώντας πολιτικό πρόβλημα στην έτσι κι αλλιώς ασταθή κυβέρνησή του. Αυτές οι διαδηλώσεις περιορίστηκαν σημαντικά στις αρχές Γενάρη του 2014, αλλά τότε ανέλαβαν (να τις «συνεχίσουν»…) οι ουκρανοί φασίστες, εκπαιδευμένοι στρατιωτικά στην πολωνία και με αμερικανική χρηματοδότηση. Στο αποκορύφωμα αυτής της εκστρατείας (την οποία τα δυτικά καθεστωτικά μήντια πρόβαλαν σαν «φιλοευρωπαϊκή»…), στις 20 Φλεβάρη του 2014, μια μέρα μετά την υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Yanukovysh και αντιπολίτευσης υπό την αιγίδα του Βερολίνου και του Παρισιού για μεταβατική κυβέρνηση και εκλογές, «άγνωστοι» ελεύθεροι σκοπευτές (που αποδείχθηκε ότι είχαν πληρωθεί απ’ την αμερικανική πρεσβεία στο Κίεβο, με πρέσβη τον εξοχότατο Pyatt…) άρχισαν να πυροβολούν από ψηλά κτίρια τόσο τους φασίστες που είχαν καταλάβει την πλατεία Maidan όσο και την αστυνομία, με αποτέλεσμα την δολοφονία τουλάχιστον 50 ατόμων. Ακολούθησε «έκρηξη» μίσους κατά της ουκρανικής κυβέρνησης, η φυγή του Yanukovysh (στη Μόσχα), αργότερα ένοπλη εξέγερση των πιο φιλορωσικών επαρχιών της δυτικής ουκρανίας (Donabass), πολύμηνη αποτυχημένη προσπάθεια του πιστού στο «νέο καθεστώς» στρατού (κυρίως, όμως, φασιστικών συμμοριών) να ανακαταλάβουν το Donbass, αυτονόμηση μετά από δημοψήφισμα και προσάρτηση στη ρωσία της κρίσιμης χερσονήσου της Κριμαίας… Με δυο λόγια: ο οικονομικός ιμπεριαλισμός του Βερολίνου και του Παρισιού άνοιξε (εκτιμάμε παρά την θέλησή τους…) τον δρόμο για να ελέγξουν την ουκρανία οι proxies της Ουάσιγκτον∙ και έκτοτε δημιουργήθηκε και συντηρείται το «ουκρανικό πρόβλημα»…

Τον Σεπτέμβρη του 2014, σε μια προσπάθεια των αρχικών ενόχων (Βερολίνου και Παρισιού) να ξαναπάρουν τον έλεγχο «στην αυλή τους», έλεγχο που είχαν χάσει πανηγυρικά απ’ την βλακώδη μυωπία τους και απ’ τις υπόγειες, προβοκατόρικες αλλά αποτελεσματικές ενέργειες του Obamistan, υπογράφτηκε από εκπροσώπους της Μόσχας, του Κίεβου (με νέο πρόεδρο τον Poroshenko), των ανταρτών του Donbass και του «οργανισμού για την ασφάλεια και την συνεργασία στην ευρώπη» (υπό την αιγίδα γερμανίας και γαλλίας) η «πρώτη συμφωνία του Minsk». (Ακολούθησε άλλη μία τον Φλεβάρη του 2015). Με βάση αυτές τις συμφωνίες το ζήτημα του Donbass θα λυνόταν πολιτικά και ειρηνικά, με παροχή αυξημένης αυτονομίας μετά απ’ τις κατάλληλες αλλαγές στο ουκρανικό σύνταγμα…

Πολύ λίγο, πολύ αργά! Τίποτα ουσιαστικό απ’ αυτές τις συμφωνίες δεν υλοποιήθηκε, αφού οι ευρωπαίοι δεν μπορούσαν πια να επιβάλλουν τίποτα στην ουκρανία∙ και, φυσικά, η Ουάσιγκτον με τους πολυπληθείς φασίστες σύμμαχούς της δεν σκόπευε να παραιτηθεί από την έμμεση αλλά σαφή κατάκτηση της ουκρανίας. Το «ουκρανικό πρόβλημα» έμεινε σαν ανοικτή πληγή. Όχι, όμως, σαν αντιπαράθεση ανάμεσα στο (φασιστοελεγχόμενο) Κίεβο και την Μόσχα, όπως θέλουν να παρουσιάζουν οι καθεστωτικοί δημαγωγοί! Σαν μια τριγωνική «σχέση» ανάμεσα στη Μόσχα (που προφανώς δεν θέλει οτιδήποτε αμερικανικό γύρω απ’ την μοναδική έξοδό της στις «θερμές θάλασσες», την μεγάλη ναυτική βάση στη Σεβαστούπολη – Κριμαία), το Βερολίνο και το Παρίσι που είναι ανίκανα να διορθώσουν τις εναντίον των δικών τους ιμπεριαλισμών συνέπειες του «ουκρανικού προβλήματος», και την όλο και πιο αδιάλλακτη Ουάσιγκτον που επιδιώκει να στήσει ένα καινούργιο «παραπέτασμα» στα δυτικά σύνορα της ρωσίας (και της λευκορωσίας).

Να γιατί η ουκρανία έχει γίνει το πιο «θερμό σημείο» της εκστρατείας της Ουάσιγκτον να κρατήσει τους κυριότερους ευρωπαϊκούς ιμπεριαλισμούς δεμένους στους δικούς της σχεδιασμούς∙ και, απ’ την άλλη μεριά, των προσπάθειών της Μόσχας να «σπάσει» οριστικά το (έτσι κι αλλιώς παρακμιακό) νατοϊκό μπλοκ.

(φωτογραφία: … Θυμόμαστε… πως μας υποσχεθήκατε στα ‘90s ότι το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να κινηθεί ούτε ένα πόντο στα ανατολικά. Μας κοροϊδέψατε ξεδιάντροπα: έχουν υπάρξει πέντε κύματα επέκτασης του ΝΑΤΟ και τώρα τα οπλικά συστήματα που ανέφερα αναπτύσσονται στην Πολωνία… Δεν απειλούμε κανέναν. Πλησιάσαμε στα σύνορα των ΗΠΑ; Ή στα σύνορα της Βρετανίας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας; Εσείς είστε που έχετε έρθει στα σύνορά μας, και τώρα λέτε ότι και η Ουκρανία θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Ή, ακόμα κι αν δεν γίνει, ότι θα [φτιάξετε] στρατιωτικές βάσεις και θα εγκαταστήσετε επιθετικά συστήματα στην επικράτειά της με διμερείς συμφωνίες. Αυτό είναι το θέμα…)

 

Το δυτικό μέτωπο (2)…

Δευτέρα 27 Δεκέμβρη>> Στις 6 Δεκέμβρη (του 2021) η ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin) και ο νυσταλέος Jo περιτριγυρισμένος από συμβούλους (προφανώς το αμερικανικό βαθύ κράτος δεν εμπιστεύεται τον «πρόεδρο» και δεν τον αφήνει μόνο του…) τα είπαν μέσω video… Ο νυσταλέος έτριξε τα δόντια στην αλεπού, απειλώντας με «σκληρές τιμωρίες» την Μόσχα αν εισβάλει την ουκρανία∙ κάτι που βέβαια δεν έχει κανένα λόγο να κάνει το ρωσικό καθεστώς αλλά στην Ουάσιγκτον αγαπούν να διαλαλούν ότι θα γίνει «όπου νάναι»… Απ’ την μεριά της η αλεπού κατέθεσε μια πρόσκληση / πρόκληση για γραπτές εγγυήσεις (εκ μέρους του νατο) ότι θα σταματήσει την επέκτασή του στη μύτη της ρωσίας (δεν θα συμπεριλάβει, δηλαδή, την ουκρανία), καθώς και (εκ μέρους των ηπα) ότι δεν πρόκειται να εγκατασταθούν στην ουκρανία ή οπουδήποτε αλλού στα ανατολικά πυραύλους μικρού ή μεσαίου βεληνεκούς…

Από πρώτη ματιά θα έλεγε κάποιος ότι η κίνηση της ανεγκέφαλης αλεπούς ήταν επιεικώς ανόητη. Πρώτον, οι «γραπτές συμφωνίες» είναι (αποδεδειγμένα) κωλόχαρτα για την παρακμιακή πρώην υπερδύναμη. Δεύτερον, τόσο η Ουάσιγκτον όσο και οι πιο στενοί σύμμαχοί της στην ευρώπη (πολωνία, βαλτικά κράτη) είναι αδύνατο να υποχωρήσουν, ακόμα και συμβολικά, απέναντι στη Μόσχα, με αντάλλαγμα … να μην εισβάλει στην ουκρανία (κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν θα το έκανε)!!

Όμως όχι. Μ’ αυτά τα συγκεκριμένα αιτήματα η Μόσχα (φαίνεται πως) επιδιώκει να οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στην Ουάσιγκτον απ’ την μια και το Βερολίνο και το Παρίσι απ’ την άλλη… Απειλώντας ότι αν δεν δοθούν οι εγγυήσεις που εύλογα ζητάει, αντί να εισβάλει στην ουκρανία θα βάλει τους δικούς της μικρού και μεσαίου βεληνεκούς πυραύλους στα δυτικά σύνορά της… σημαδεύοντας (όχι την Ουάσιγκτον) αλλά το ευρωπαϊκό έδαφος! Ένα remake της αντίθεσης SS 20 (σοβιετικοί πύραυλοι μεσαίου βεληνεκούς που είχαν εγκατασταθεί στην πολωνία) με Persing και Cruise (αμερικανικοί πύραυλοι μεσαίου βεληνεκούς που επρόκειτο να εγκατασταθούν στη δυτική γερμανία) η οποία, στη δεκαετία του 1980, προκάλεσε μεγάλη κρίση και τεράστιες διαδηλώσεις στη δυτική ευρώπη…

Μ’ άλλα λόγια: την ώρα που η Μόσχα ζητάει απ’ την Ουάσιγκτον να «παγώσει» τα μιλιταριστικά σχέδιά της, κοιτάει προς το Βερολίνο και το Παρίσι για να δει αν και πως θα φρενάρουν αυτά τα σχέδια βαθαίνοντας τις ρωγμές μέσα στο νατο… Πράγματι, η ανεγκέφαλη αλεπού ενημερώνει σταθερά τόσο την γαλλική όσο και την (καινούργια) γερμανική για τις όποιες εξελίξεις αλλά και για την αποφασιστικότητά της να βάλει τα ευρωπαϊκά κράτη «στο στόχαστρο» αν αυτά δεν βρουν τρόπο να μπουν «στο κάδρο» σαν αντίβαρο στην Ουάσιγκτον.

Ουκρανία

Τετάρτη 22 Δεκέμβρη>> Λόγω του μεγέθους των σημερινών σχολίων αλλά και της σοβαρότητας του θέματος, το μεταθέτουμε για την επόμενη εβδομάδα…

Μαύρη Θάλασσα

Δευτέρα 5 Ιούλη>> Το γράψαμε παραπάνω από μια φορά, μια απ’ αυτές στις 7 Απρίλη του 2019:

… Η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να «ανεβάσει την πίεση» κατά της Μόσχας στην ανατολική Μεσόγειο όσο πιο κοντά γίνεται στην Κριμαία. Η Μαύρη Θάλασσα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού απαιτεί την (αντιρωσική) συνεργασία της Άγκυρας, που δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Το Αιγαίο είναι κάπως ευκολότερο, αφού υπάρχει η διαθεσιμότητα της Αθήνας. Που δείχνεται έμπρακτα…

Κι έτσι ακριβώς συμβαίνει. Η αεροναυτική άσκηση του νατο και των φίλων του “Sea Breeze” (30 κράτη απ’ όλες τις ηπείρους), απ’ τις 28 Ιούνη ως τις 23 Ιούλη, είναι φέτος μεγαλύτερη από ποτέ. Ξεκίνησε νωρίτερα απ’ την επίσημη έναρξη, στις 23 Ιούνη, με μια προβοκάτσια του αγγλικού ναυτικού, μια ενέργεια αντάξια των Monty Python, όταν ένα πολεμικό του έπαιξε τον ρόλο «η Κριμαία είναι ουκρανική» παραβιάζοντας τα ρωσικά χωρικά ύδατα – μόνο για γίνει λαγός όταν άρχισαν να πέφτουν κανονικές και βόμβες γύρω του. Για να ολοκληρωθεί η μελοδραματική φάρσα το βρετανικό υπ.αμ. «παράτησε» σε μια στάση λεωφορείου (;;;;) αρχεία του (που έφτασαν έγκαιρα στο bbc…), μπας και πείσει ότι δεν είχε κακές προθέσεις…

Η ανεγκέφαλη αλεπού (Putin) το έχει δηλώσει καθαρά. Αν παραβιάζονται οι ρωσικές «κόκκινες γραμμές» των συμφερόντων της, τότε η Μόσχα θα αντιδρά με οποιονδήποτε τρόπο θεωρεί χρήσιμο· και όχι, αναγκαστικά συμμετρικά. Το Joνυσταλεάν, που έστειλε τον «μικρό» (του Λονδίνου) για να δει «τι παίζει», δεν σκοπεύει αυτή τη στιγμή να γίνει στόχος. (Το φασισταριό της ουκρανίας μπορεί ωστόσο να έχει παρεξηγήσει την κατάσταση…) Η Ουάσιγκτον είναι ευχαριστημένη με το να καθιερωθεί στα μάτια τρίτων σαν «εγγυητής της ελευθερίας» και στη Μαύρη Θάλασσα. Οξύνοντας, φυσικά, εδώ κι εκεί, την σύγκρουση τόσο με την Μόσχα όσο και με το Πεκίνο. Κι αυτή η όξυνση δεν θα μείνει αιωνίως σαν μονομερής ευχέρεια της αμερικανικής ηγεμονικής παρακμής και των συμμάχων της…

Και η Άγκυρα; Συμμετέχει φυσικά στην “Sea Breeze” και η Μόσχα δεν έχει πρόβλημα μ’ αυτό. Κάποιος πρέπει να είναι inside – κι άλλωστε οι ισλαμοδημοκράτες δοκιμάζουν πόσο μακριά μπορεί να πάει η δεύτερη βάρκα στην οποία πατούν.

(φωτογραφία: Αυτός ο χάρτης είναι ενδιαφέρων επειδή δείχνει ποιά ακριβώς είναι τα αδιαπραγμάτευτα ρωσικά όρια στη Μαύρη Θάλασσα: πιο συγκεκριμένα η Μόσχα θεωρεί ότι νομιμοποιείται να έχει τον πλήρη έλεγχο των στενών του Kerch, αφήνοντας στο Κίεβο μια μικρή ποσότητα θάλασσας στα παράλιά του. Συνεπώς τα ουκρανικά πλοία (ακόμα και τα εμπορικά) από και προς το λιμάνι της Μαριούπολης στην Αζοφική θάλασσα, θα πρέπει να ζητούν άδεια διέλευσης.

Θα πάει ο νυσταλέος και οι σύμμαχοί του να ελευθερώσουν το Κίεβο απ’ αυτό το ρωσικό κεφαλοκλείδωμα;)

Μέχρι πού φτάνει ο Ατλαντικός;

Δευτέρα 21 Ιούνη>> Ως τον Ειρηνικό βέβαια! Ολόκληρο! Και οπωσδήποτε περιλαμβάνει την ταϊβάν… Αυτό είναι το πολιτικο/στρατιωτικό συμπέρασμα απ’ την τελευταία σύνοδο του νατο, στις 14 του μήνα: για πρώτη φορά στην ιστορία του έχει αναφορά στο κινεζικό κράτος ως απειλή. Η παράγραφος 55 του τελικού «κειμένου» (για τους οχτρούς) γράφει επί λέξει:

Οι δηλωμένες φιλοδοξίες της Κίνας και η δυναμική συμπεριφορά της αποτελούν συστηματικές απειλές για την διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες και σε περιοχές σχετικές με την ασφάλεια της Συμμαχίας. Ανησυχούμε γι’ αυτές τις πιεστικές πολιτικές που βρίσκονται σε αντίθεση με τις θεμελειώδεις αξίες που περιλαμβάνονται στη Συμφωνία της Ουάσιγκτον. Η Κίνα επεκτείνει γρήγορα το πυρηνικό οπλοστάσιό της με περισσότερες κεφαλές και μεγαλύτερο αριθμό σύνθετων συστημάτων μεταφοράς του, για να αποκτήσει μια πυρηνική τριάδα. Είναι αδιαφανής στον στρατιωτικό εκσυγχρονισμό της και δημόσια έχει δηλώσει την σύνθεση στρατιωτικών και πολιτικών μέσων. Συνεργάζεται επίσης στρατιωτικά με την Ρωσία, συμπεριλαμβανόμενης της συμμετοχής της σε Ρωσικές ασκήσεις στην Ευρω-Αταλντική περιοχή. Ανησυχούμε με την συχνή έλλειψη διαφάνειας απ’ την μεριά της Κίνας και την χρήση παραπληροφόρησης. Καλούμε την Κίνα να τηρήσει τις διεθνείς δεσμεύσεις της και να δράσει με υπευθυνότητα στο διεθνές σύστημα, συμπεριλαμβανομένων του διαστήματος, του κυβερνοχώρου και των θαλασσών, για να κρατήσει τον ρόλο της σαν μεγάλη δύναμη.

Αυτά τα υποστηρίζει ένα κράτος που πανηγύριζε όταν έβλεπε εκατοντάδες σημαίες του στην εξέγερση του Χονγκ Κονγκ την οποία στήριξε με κάθε μέσο· που προσπαθεί να αποκτήσει «πάτημα» στην ταϊβάν· που περιπολεί στ’ ανοικτά της κίνας… Και όχι ένα κράτος που πανηγυρίζει για τις σημαίες με το σφυροδρέπανο στις διαδηλώσεις του BLM· προσπαθεί να αποκτήσει «πάτημα» στην κούβα· και περιπολεί στα ανοικτά του Joνυσταλεάν…

Η επόμενη παράγραφος, η νο 56, είναι η μισή σε μέγεθος σε σχέση με την νο 55, και μιλάει για «εποικοδομητικό διάλογο με την Κίνα όπου είναι δυνατόν». Οι δημαγωγοί (κι όχι μόνο στα μέρη μας) δείχνουν αυτήν για να βγάλουν το σοφό πόρισμα ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της «δεν είναι πολύ σκληροί» απέναντι στο Πεκίνο… Κοροϊδεύουν. Με δεδομένα τα διαφορετικά καπιταλιστικά συμφέροντα στον «δυτικό κόσμο», αυτή η νο 1 επίσημη στοχοποίηση του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου εκ μέρους του νατο ΔΕΝ θα μπορούσε να φτάσει στο σημείο να είναι κάτι πριν από κήρυξη πολέμου!..

Είναι όμως κάτι αρκετά παραπάνω από αναμέτρηση μεταξύ ηπα και κίνας: αποτελεί την βάση για να μπορούν οι «πρόθυμοι» του νατο (μπορείτε να βάλετε πρώτο πρώτο το Λονδίνο), πέρα απ’ τον usarmy, να γυροφέρνουν στη νότια θάλασσα της κίνας… Και να δοκιμάσουν να ξαναζεστάνουν την παλιά αποικιοκρατική ιστορία τους σ’ αυτήν τη ζώνη του πλανήτη που κάποτε λεγόταν «ινδοκίνα»: τη νοτιοανατολική ασία.

Εκείνοι που θέλουν να κουκουλώσουν τις δυτικές ιμπεριαλιστικές κινήσεις στο (είναι τέτοιο σίγουρα για την Ουάσιγκτον) «κύριο μέτωπο» του 4ου παγκόσμιου, στον Ειρηνικό, δείχνουν τις πιο light προσεγγίσεις (αντι-σινικές μεν αλλά όχι ακόμα κραυγαλέες) διάφορων ευρωπαϊκών κρατών. Πράγματι, δεν θα είναι το Βερολίνο που θα τρέξει πρώτο και καλύτερο να «υπερασπιστεί την ελευθερία της ναυσιπλοΐας» στα ανοικτά της Σαγκάης… Αλλά, επίσης, δεν ήταν το Βερολίνο εκείνο που «υιοθέτησε» στρατιωτικά την Βαρσοβία και τα κράτη της Βαλτικής· ούτε είναι εκείνο που κάνει και ξανακάνει στρατιωτικά γιγα-γυμνάσια στα δυτικά σύνορα της ρωσίας (αν και συμμετέχει…), με τις σημαίες του νατο, για την «υπεράσπιση της διεθνούς τάξης»… Όντως, δεν είναι όλοι οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί «αντισινικοί» στον ίδιο πολιτικό βαθμό και με την ίδια ένταση, όπως δεν είναι το ίδιο «αντιρωσικοί»…. Και τί έγινε; Έγινε ότι το Βερολίνο έπρεπε σχεδόν να πάρει την άδεια της Ουάσιγκτον και να της δώσει ανταλλάγματα να φτιάξει τον nordstream 2…

Ένα επιπλέον στοιχείο του εγκλήματος είναι το γεγονός του πως σκοπεύει να αξιοποιήσει αυτήν την «ατλαντική» στοχοποίηση του Πεκίνου για να επιταχύνει αυτό που ορέγεται σαν «ασιατικό νατο», με την συμμετοχή του Τόκιο, του Ν. Δελχί και της Καμπέρα. Με το παρατσούκλι Quad η επιχείρηση αυτή έχει ξεκινήσει απ’ τους καιρούς του ψόφιου κουναβιού, με ορισμένες δυσκολίες. Κυρίως απ’ την άποψη ότι το Τόκιο και το Ν. Δελχί ξέρουν πως μια τέτοια συμμαχία τους με την Ουάσιγκτον είναι ασύμμετρη: βρίσκονται δίπλα στην κινεζική επικράτεια, μ’ ότι αυτό σημαίνει σε περίπτωση πλήρους παγκόσμιου πολέμου…

Εντάσσοντας, τώρα, επίσημα το Λονδίνο (μέσω «ατλαντικού νατο») στην «αντιμετώπιση του εχθρού», είναι πιθανό ότι η Ουάσιγκτον ελπίζει στις ιστορικές (και αποκιακές) σχέσεις του αγγλικού κράτους τόσο με το ινδικό όσο και με το αυστραλιανό. (Ας θυμήσουμε ότι το τελευταίο, μαζί με το νεοζηλανδικό, ανήκει στην «βρετανική κοινοπολιτεία» και τυπικά έχει βασίλισσα: την σχεδόν αιωνόβια κυρία του Μπάκιγχαμ…)

Ο αιώνιος εχθρός έχει τα χάλια του (;)

Δευτέρα 12 Απρίλη>> Μπορεί να είναι εντελώς φτηνό να ταΐζεται η εντόπια εθνικιστική προπαγάνδα με ένα (μάλλον μικρό) λάθος της ευρωπαϊκής εθιμοτυπικής γραφειοκρατείας (αναφερόμαστε στην κυρία von der Leyen και στον καναπέ που έκατσε) αλλά είναι αποτελεσματικό: οι ντόπιοι υποτελείς εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο παντοδύναμος (αν και νυσταλέος) Jo θα «ρίξει», τελικά, τον Erdogan απ’ τον θρόνο του.

Όμως συμβαίνουν σημαντικότερα (και χειρότερα) καθώς το Joνυσταλεάν προσπαθεί να κρατήσει τον δικό του θρόνο πάνω στον πλανήτη. Όντας στριμωγμένη στα υψίπεδα του αφγανιστάν ανάμεσα σε μια συμφωνία του ψόφιου κουναβιού με τους ταλιμπάν για αποχώρηση του αμερικανικού στρατού στις 1 Μάη και στις οδηγίες του σκληρού πυρήνα του αμερικανικού κράτους «δεν πρόκειται να πάμε πουθενά», η διοίκηση του νυσταλέου παρακάλεσε (αυτό ακριβώς είναι το ρήμα!) την Άγκυρα να εμπλακεί με κάποιον τρόπο στο αφγανικό πεδίο μάχης, σαν ειρηνοποιός φυσικά. Κι έτσι πιθανότατα την ερχόμενη Παρασκευή θα γίνει στην πρωτεύουσα της τουρκίας μια «ειρηνευτική συνάντηση» με την συμμετοχή εκπροσώπων και απ’ τους ταλιμπάν και απ’ την κυβέρνηση / δημαρχία της Καμπούλ.

Από μόνο του αυτό το ραντεβού και η τουρκική «μεσολάβηση» μπορεί να μην λένε πολλά. Εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι ότι η Άγκυρα, ενώ πρακτικά έχει κάνει σημαντικές «δουλειές» με την Μόσχα-σαν-υποτιθέμενο-αντίπαλο (και στο συριακό πεδίο μάχης, και στο λυβικό, και στο ναγκόρνο καραμπάχ)· ενώ σαφέστατα συμμετέχει στους σχεδιασμούς του Πεκίνου για τους δρόμους του μεταξιού· ενώ έχει σταθερή σχέση και συνεργασία με την Τεχεράνη· μ’ άλλα λόγια ενώ έχει πολύ ενεργή συμμετοχή στο ευρασιατικό project, καταφέρνει και πείθει (εντός ή εκτός εισαγωγικών) τον πιο ορκισμένο εχθρό αυτού του project, την Ουάσιγκτον, ότι είναι αναντικατάστατος σύμμαχός της, ακόμα κι όταν δεν είναι 100% (ή 90% ή 80%…) τέτοιος.

Το τι μπορεί να «προσφέρει» το τουρκικό καθεστώς στο αμερικανικό (και μέσα από ποια υπόγεια συνεννόηση με την Μόσχα, την Τεχεράνη και το Πεκίνο που ενδιαφέρονται στον μέγιστο βαθμό για το θέμα) στο αφγανιστάν είναι το ένα ζήτημα. Το τι η Ουάσιγκτον είναι αναγκασμένη να ζητήσει σαν χάρη απ’ την Άγκυρα (για το αφγανιστάν) για να διευκολυνθεί η ίδια είναι εντελώς εντελώς διαφορετικό. Εκείνος που έχει την ανάγκη δεν είναι η Άγκυρα· συνεπώς οποιουδήποτε είδους «μεσολάβησή» της θα διευρύνει τον κύκλο της ιμπεριαλιστικής της επιρροής (συμπληρωματικά – λέμε – ως προς την επιρροή που έχουν ήδη το Ισλαμαμπάντ, η Μόσχα και η Τεχεράνη).

Παρόμοια είναι η δουλειά του τουρκικού καθεστώτος σε σχέση με το Κίεβο. Ο κωμικός Zelensky θεωρεί τον Erdogan φίλο του, και γι’ αυτό έκανε επίσκεψη το περασμένο Σάββατο. Αλλά ο «τούρκος φίλος του» δεν του είπε αυτά που του λένε οι «αμερικάνοι φίλοι του». Του είπε το αντίθετο – φιλικά πάντα:

…Πιστεύω ότι η παρούσα κρίση πρέπει να λυθεί με ειρηνικά και διπλωματικά μέσα… ότι η κλιμάκωση θα τελειώσει το γρηγορότερο, η εκεχειρία θα συνεχιστεί και τα όποια ζητήματα θα λυθούν μέσω διαλόγου στη βάση των συμφωνιών του Minsk… Αυτό που θέλουμε είναι η Μαύρη Θάλασσα να συνεχίσει να είναι μια θάλασσα ειρήνης, σταθερότητας και συνεργασίας…

Για να τον γλυκάνει του είπε βέβαια ότι «είναι αντίθετος με την προσάρτηση της Κριμέας» – πόσο πειστικό είναι όμως αυτό όταν ο τουρκικός στρατός «φυλάει» το Idlib και μάλιστα χωρίς “δημοψήφισμα αυτοδιάθεσης”; Σε κάθε περίπτωση εκείνος που ξύνει τα νύχια του για καυγά αδιαφορώντας για τις συμφωνίες του Minsk είναι (το μαντέψατε) ο Zelensky… Κι όμως: αυτός ο κωμικός κάνει ότι μπορεί (εν γνώσει του;) για να φαίνεται το τουρκικό καθεστώς σαν αντίπαλο και αντίβαρο στο ρωσικό· την ώρα που και τα δύο θέλουν ακριβώς το ίδιο πράγμα: να μην καταλάβει ο us army και οι σύμμαχοί του την Μαύρη Θάλασσα;

Δεν είναι εντυπωσιακές αυτές οι «στρώσεις πραγματικότητας» πάνω απ’ την πραγματική πραγματικότητα;

(φωτογραφία πάνω: Φίλος έδωσε εις φίλον τριαντάφυλλον με φύλλον…

φωτογραφία κάτω: Υπερασπιστές της ουκρανικής εδαφικής ακεραιότητας… Ποιο θα ήταν το κατάλληλο όνομα γι’ αυτούς; Ουκρανοναζί; Ουκρανονατοναζί;)