Tag: νατο

Το χρεωστούμενο χρήμα

Δευτέρα 20 Μάρτη. Το ψόφιο κουνάβι δεν παρέλειψε να το τονίσει δημόσια, παρούσης της Μέρκελ, στη διάρκεια της συνάντησής τους στην Ουάσιγκτον: η γερμανία χρωστάει έναν περίδρομο λεφτά στο νατο (δηλαδή στις ηπα) για τις “υπηρεσίες ασφάλειας” που η δεύτερη προσφέρει στην πρώτη… Στο “επιχειρηματικό στυλ” που η καινούργια αμερικανική διοίκηση των συντηρητικών αντιμετωπίζει τις συμμαχίες της, το νατο περνάει σε μια διαφορετική κατηγορία απ’ αυτήν της κατοχής: στην κατηγορία νταβατζιλίκι.

Κι ενώ η Μέρκελ είπε απ’ την Ουάσιγκτον ότι ως το 2024 το γερμανκό κράτος θα φτάσει τις “αμυντικές δαπάνες” του στο 2% του αεπ του (αυτό ζητούν οι αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες ελπίζοντας ότι θα αυξήσουν τις πωλήσεις τους…) η γερμανίδα υπ.αμ. Ursula von der Leyen δήλωσε χτες ότι «δεν υπάρχουν πουθενά καταγραμμένα χρέη του Βερολίνου προς το νατο». Για να συμπληρώσει το μάλλον απογοητευτικό για την Ουάσιγκτον ότι η μελλοντική αύξηση των στρατιωτικών εξόδων δεν θα πάει (μόνο) στο νατο, αλλά και στις «ειρηνευτικές αποστολές της ε.ε.».

Το καλό που του θέλουμε του κυρ ψόφιου κουναβιού: αφού αυτοί οι παλιογερμανοί είναι μπαταχτσήδες και δεν πλερώνουν, ας πάρει τον στρατό του από εκεί. Δόξα τω military spending υπάρχουν άλλα κράτη / μέλη της συμμορίας (συγγνώμη: της συμμαχίας…) που είναι large στις αγορές και τις πληρωμές τους. Π.χ. το ελληνικό.

Γιάνκηδες ελάτε! (Αυτό δεν προσπάθησε τις προάλλες να πουλήσει ο υπ.εξ. Nick the greek, για μια ακόμα φορά, με χάρτες και πιόνια, στη νέα διοίκηση; Δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς… ε;)

Νταβατζιλίκι

16/2/2017. Αφού υπερασπιστήκαμε το ψόφιο κουνάβι μια φορά, εξαιρούμε εαυτούς απ’ την επόμενη συνηγορία. Όμως όλοι οι υπόλοιποι εχθροί του νατο θα πρέπει (έστω κρυφά) να χαρούν για τους δυναμίτες που βάζει η συντηρητική αμερικάνικη κυβέρνηση σ’ αυτήν την πιο βρώμικη στρατιωτική συμμαχία της ανθρώπινης ιστορίας.
Αν δεν αυξήσετε τα στρατιωτικά έξοδά σας (δηλαδή: αν δεν αγοράσετε ακόμα περισσότερα απ’ τα όπλα μας) θα χαμηλώσουμε την συμβολή μας στη συμμαχία. Αυτό είπε ο τρελός σκύλος (James Mattis), υπ.αμ. του ψόφιου κουναβιού, προς τα κράτη μέλη του νατο. Δόξα τον αλλάχ το ελλαδιστάν (και η εσθονία μαζί με τον πολωνία – ουάου!!) είναι επιμελής μαθητής. Χαλάει / χαλάνε περισσότερα, και οι παράδες πάνε στη σωστή μεριά. (Θα ληφθεί αυτό υπ’ όψη στη “δευτέρα παρουσία”;)
Ο αμερικανικός στρατός πουλούσε προστασία ως τα τέλη των ‘80s στην υπόλοιπη δύση (έναντι του «κόκκινου κινδύνου») και μετά πουλούσε μαγκιά γενικώς, κατά τα συμφέροντα, κυρίως (αν και όχι μόνο πάντα) της Ουάσιγκτον. Τώρα θέλει να αυξήσει τα έσοδα του απ’ το νταβατζιλίκι. Αλλά αν είναι έτσι, τότε μερικοί μερικοί (ευρωπαίοι σίγουρα) θα μπουν στον πειρασμό να σκεφτούν: τώρα μας λέτε να πάμε τον στρατιωτικό προϋπολογισμό στο 2% του αεπ μας, ύστερα θα μας πείτε για 3%… Και γιατί να πληρώνουμε για το νταβατζιλίκι σας; Θα ψαχτούμε από πάρτη μας.
Γενικά δεν είναι για καλό: όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού λέγεται αυτό. Επίσης μπορεί να είμαστε παλιομοδίτες. Αλλά το να αρχίσει το νατο (έστω το αμερικάνικο σκέλος του) να τα μαζεύει απ’ τα μέρη μας δεν θα το θεωρήσουμε καθόλου κακό νέο!

Ιστορικό λαχάνιασμα

28/1/2017. Η Theresa May ελπίζει σ’ ένα προνομιακό οικονομικό / εμπορικό deal με τις ηπα, για λογαριασμό του καπιταλισμού που εκπροσωπεί. Ελπίζει, ίσως και σε ψίχουλα απ’ τις όποιες αμερικανικές ζώνες επιρροής στον πλανήτη. Μόνο που συμβαίνει το εξής: στην 11άδα των κυριότερων εμπορικών εταίρων της αγγλίας, οι ηπα είναι η μόνη περίπτωση που (η αγγλία) έχει σοβαρό εμπορικό πλεόνασμα 1,3 δις. λιρών (απέναντι στην ιρλανδία έχει ένα πολύ μικρό πλεόνασμα επίσης). So what? Ελπίζει το Λονδίνο ότι η νεομερκαντιλιστική Ουάσιγκτον θα του κάνει την χάρη να το αυξήσει αυτό το πλεόνασμα, και μάλιστα τόσο ώστε να καλύψει την χασούρα που θα έχει απ’ την απώλεια των αγορών της ε.ε.;
Μετά την Ουάσιγκτον θα πετάξει (απ’ όσο ξέρουμε) στην Άγκυρα. Κι εκεί θα αναζητήσει μια “ειδική σχέση”· ίσως πάρει (στα λόγια…) κάτι λιγότερο αλλά όχι ασήμαντο.
Μόνο που, σε κάθε περίπτωση, από εμπορική / οικονομική άποψη το Λονδίνο είναι υποχρεωμένο να περιμένει. Μέχρις ότου υπάρξει (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) μια συμφωνία αποχώρησής του απ’ την ε.ε. (δηλαδή σε δύο χρόνια – έτσι λένε) θα ανήκει εκεί και θα δεσμεύεται. Πολύ απλά δεν θα μπορεί να συνάψει χωριστές συμφωνίες. Εκτός αν σκοπεύει να ρισκάρει πρόστιμα και αντίποινα. Ή να το ρίξει στην πειρατεία.
Δύο χρόνια; Μπορεί να είναι λίγα. Όμως μπορεί να είναι και πολλά: σε μια εποχή που πολλά γίνονται σε υπερυψηλές ταχύτητες, τα εμπορικά deal δεν μπορούν να περιμένουν. Καιροφυλακτούν οι ανταγωνιστές. Ή, αν αυτό είναι πιο ακριβές όνομα: οι αντίπαλοι.

(Το τι περιθώρια διαπραγμάτευσης έχουν απομείνει, πια, στο Λονδίνο έναντι της Ουάσιγκτον φαίνεται στο θέμα “νατο”. Αν το αμερικανικό καθεστώς επρόκειτο να πάει για παλιοσίδερα την “άχρηστη” συμμαχία ρίχνοντάς το στις “διμερείς συμμαχίες”, τότε το Λονδίνο δεν θα άφηνε μόνο τα πυρηνικά εξοπλισμένα υποβρύχια του στον αμερικανικό έλεγχο, όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες. Αλλά ίσα ίσα και με το ζόρι θα κατάφερνε να μείνει η έφιππη φρουρά των ανακτόρων έξω απ’ τις αρμοδιότητες του αμερικανικού πενταγώνου. Στην περίπτωση αυτή το Λονδίνο πεθαίνει για την “πολυμέρεια” του νατο· μπας και βρίσκει και κανέναν, μόνιμο ή ευκαιριακό σύμμαχο, να ενώνουν τα “ειδικά βάρη” τους, απέναντι στην Ουάσιγκτον…)