Tag: μετανάστες

Πώς να βουλιάξουμε τα πλοία;

Δευτέρα 28 Οκτώβρη. Για να εξηγήσουμε την εθνική λάμψη της βρασνιώτικης έκρηξης πολιτισμού, αντιγράφουμε στοιχεία απ’ την μακριά (και κρυμμένη) ιστορία του ντόπιου φασισμού, ιστορικά τεκμηριωμένη:

… Από τις αρχές του 1922 είχε αρχίσει να συζητιέται σε υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια η εκκένωση της Μικράς Ασίας από τον ελληνικό στρατό. Παρ’ όλα αυτά, όμως, η ελληνική κυβέρνηση αποφασίζει να απαγορεύσει στον ελληνικό πληθυσμό να εγκαταλείψει τη Μικρά Ασία. Η απόφαση αυτή πήρε τη μορφή του νόμου 2870/1922, ο οποίος προέβλεπε αυστηρές πειθαρχικές και χρηματικές ποινές στην περίπτωση σύλληψης πλοίων που θα μετέφεραν πληθυσμό…

… Το πρώτο άρθρο του νόμου ανέφερε: «Απαγορεύεται η εν Ελλάδι αποβίβασις προσώπων ομαδόν αφικνούμενων εξ αλλοδαπής, εφ’ όσον ούτοι δεν είναιεφωδιασμένοι δια τακτικών διαβατηρίων νομίμως θεωρημένων…» Τα υπόλοιπα άρθρα περιγράφουν τις τιμωρίες που θα υφίσταντο οι παραβάτες…

Αν οι πρόσφυγες απ’ την Μικρά Ασία έρχονταν με λαστιχένιες βάρκες είναι σίγουρο ότι οι αρχαιολόγοι θα τις έβρισκαν στον πάτο του Αιγαίου λίγο έξω απ’ την Σάμο, την Χίο, την Μυτιλήνη – κάτω απ’ τις βάρκες των σύγχρονων φυγάδων. Ευτυχώς γι’ αυτούς επρόκειτο να ταξιδέψουν με σιδερένια πλοία – οι τορπίλες δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα. Όμως η πατρίδα είχε αναθέσει στον εαυτό της το καθήκον να κάνει ό,τι μπορεί για να τους εμποδίσει:

… Μετά την κατάρρευση του μετώπου, και πέντε ημέρες πριν ο κεμαλικός στρατός μπει στη Σμύρνη, στις 22 Αυγούστου με το παλιό ημερολόγιο, ο Αρμοστής της ελλάδας στην Ιωνία Αριστείδης Στεργιάδης στέλνει στην ελληνική κυβέρνηση τηλεγράφημα με το οποίο ζητά εντολές, αφού πρώτα παραθέτει κάποιες προτάσεις. Μια απ’ αυτές είναι: «Εγκρίνεται εμποδισθώσει αναχωρίσωσι Έλληνες Μικρασιάται δι’ Ελλάδα, ακόμα και όταν είναι εύποροι δυνάμενοι αναχωρήσωσι με συνήθη ταχυδρομικά ατμόπλοια;».

Αυθημερόν η ελληνική κύβέρνηση απάντησε: «Εις απάντησιν της υπ’ αριθμό 2873 συμφωνούμε μεθ’ υμών…»

Μπορεί η πατρίς να ήθελε αλλά να μην είχε τρόπο να εμποδίσει τους πρόσφυγες απ’ την Μικρά Ασία να φτάσουν στα τιμημένα εδάφη της· και να γίνουν, ακόμα και μετά από 100 σχεδόν χρόνια, επιχείρημα. Ήξερε, πάντως, τι ήθελε να τους συμβεί:

… Όλα αυτά υπήρξαν αποτέλεσμα της ειλημμένης πολιτικής εγκατάλειψης των ελλήνων της Μικράς Ασίας στο έλεος των νικητών του Μουσταφά Κεμάλ. Μόνο σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί να γίνει κατανοητός ο διάλογος Παπανδρέου – Στεργιάδη, που παραθέτει ο ιστορικός του μεσοπολέμου Γρηγόρης Δαφνής στο δίτομο έργο του «η ελλάς μεταξύ δύο πολέμων».

Όταν ο Στεργιάδης ανακοίνωσε στο νεαρό τότε πολιτικό Γιώργο Παπανδρέου την επερχόμενη καταστροφή, δέχτηκε την ερώτηση: «Γιατί δεν ειδοποιείτε τον κόσμο να φύγει;». Η απάντηση του έλληνα αρμοστή Σμύρνης ήταν η εξής: «Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα!»

Όχι, δεν ήταν ο Κεμάλ που ήθελε να τους σφάξει. Ήταν το ελληνικό κράτος που το ευχόταν… Οι ιστορικοί αποδίδουν αυτήν την ευχή στο γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση ήταν βασιλική, ενώ οι πρόσφυγες σε μεγάλο βαθμό βενιζελικοί. Ακόμα κι αν αυτό ισχύει, δεν παύει ισχύει και το άλλο: οι υπήκοοι του βασιλείου ένοιωθαν γηγενείς και «όχι πρόσφυγες απ’ την Μικρά Ασία».

Απέμεινε το ηρωϊκό φασισταριό των Βρασνών να υπερασπίζεται αυτά τα «πατροπαράδοτα»…

(φωτογραφία: Δυο τρία ταχύπλοα να είχε το τότε λιμενικό, έναν φασιστοΜουζάλα για υπουργό ανθρωπισμού και έναν ψεκασμένο για υπ.αμ. και θα βλέπατε τι θα γινόταν…)

Πώς θα αξιοποιηθούν τα κορίτσια;

Δευτέρα 28 Οκτώβρη. Αν νομίζετε ότι πήρατε μια γεύση για το τι σημαίνει «γηγενής έλληνας» σαν ιστορική συνέχεια ανάμεσα στους αιώνες (εν προκειμένω απ’ τον 20ο αιώνα στον 21ο) έχετε πολύ περισσότερα να μάθετε.

Στη Σμύρνη υπήρχε ορφανοτροφείο, με 500 παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Με δεδομένο ότι είχε δημιουργηθεί ήδη (απ’ το τέλος του Α παγκόσμιου πολέμου) η Κοινωνία των Εθνών με φιλειρηνικούς και ανθρωπιστικούς σκοπούς, το ελληνικό κράτος θα έπρεπε, τουλάχιστον, να δείξει στην τότε «διεθνή κοινότητα» ότι κάνει κάτι γι’ αυτά τα 500 παιδιά (κάθε ομοιότητα με την πραγματική μεταχείριση των ανήλικων προσφύγων και των δύο φύλων, σήμερα υπόκειται, απλά, στα «πατροπαράδοτα»…)

Αλλά το ελληνικό κράτος δεν ήθελε να κάνει τίποτα. Ούτε γι’ αυτά τα 500 «ασυνόδευτα» παιδιά ούτε για κανέναν άλλον:

… Η ερευνήτρια Διονυσία Νέδα υποστηρίζει ότι αυτά που μεταφέρθηκαν με ασφάλεια στην ελλάδα είναι αυτά που κατέληξαν στα ορφανοτροφεία της ελλάδας. Τα υπόλοιπα βρέθηκαν μετέωρα… Κάποια απ’ αυτά με την άφιξή τους στον Πειραιά τα διοχέτευσαν στο κρατικό πορνείο των Βούρλων της Δραπετσώνας.

Το ακίνητο των Βούρλων ανήκε στην οικογένεια Πιπινέλη, η οποία το είχε νοικιάσει στο κράτος και εισέπραττε το ενοίκιο. Το κρατικό πορνείο δημιουργήθηκε το 1875 και ο εργολάβος που ανέλαβε να κατασκευάσει το συγκρότητα κτιρίων λεγόταν Νικόλαος Μπόμπολας. Είναι γνωστό ότι ιδιοκτήτρια του ακινήτου κατά τη δεκαετία του ’30 ήταν η μητέρα του πολιτικού Παναγιώτη Πιπινέλη.

Η εκτίμηση των ερευνητών είναι ότι υπήρχε δίκτυο συνεργασίας μεταξύ κρατικών υπαλλήλων, αστυνομικών και προαγωγών. Το γεγονός της προώθησης μικρών κοριτσιών από το ορφανοτροφείο Σμύρνης στο πορνείο των Βούρλων φαίνεται ότι υπήρξε ανεξάρτητο από το εμπόριο λευκής σαρκός που άνθισε με την άφιξη των μικρασιατών προσφύγων…

Το ότι μπορεί να χρειαστεί ακόμα κι ένας αιώνας για να καταγραφεί (διακριτικά και, προφανώς, έξω και μακριά απ’ τα σχολικά «βιβλία εθνικής ιστορίας») τι ακριβώς ήταν η «ελληνική φιλοξενία» στους «τουρκόσπορους», επιβεβαιώνει το γιατί τόσοι πολλοί σημερινοί «φιλάνθρωποι» και «φιλομετανάστες» το έχουν εύκολο να κάνουν το κορόιδο για το τι συμβαίνει σε βάρος των προσφύγων / μεταναστών τα τελευταία χρόνια. Με «εθνική ενότητα».

Νομίζετε ότι τα «δίκτυα συνεργασίας» του ’22 χάθηκαν μέσα στο χρόνο; Ότι ξεπεράστηκαν;

(φωτογραφία: Προσφυγικά παραπήγματα στο λιμάνι της Σαλονίκης το 1922. Οι βρασνιώτες γιόρταζαν τα 1903α γενέθλιά τους και δεν πήραν χαμπάρι…)

Είναι θέμα «πολιτικής βούλησης»…

Δευτέρα 28 Οκτώβρη. Στη νότια τουρκία, αν δεν το ξέρετε, υπάρχουν μεγάλοι προσφυγικοί καταυλισμοί. Με όλες τις διεθνείς προδιαγραφές συνθηκών ζωής. Δεν υπάρχουν «Μόριες» στη νότια τουρκία. (Ο πρόσφατος τουρκικός ρατσισμός εναντίον των προσφύγων είναι κρατικά καθοδηγούμενος: για να πιεστούν να αρχίσουν την επιτροφή τους στα συριακά εδάφη, στις «νέες πόλεις» κλπ κλπ…)

Αν οι πρόσφυγες απ’ την συρία στην τουρκία είναι το 5% των «γηγενών τούρκων», το αντίστοιχο ποσοστό για το ελλαδιστάν θα σήμαινε 500.000 ψυχές. Που να ζουν αξιοπρεπώς με βάση τις διεθνείς προδιαγραφές. Ένα κράτος, ένας καπιταλισμός, που έχει υποδομές για συνολικά 30 μύρια τουρίστες μέσα σε έξι μήνες (και θα ήθελε διπλάσιους…) αναμφίβολα έχει υποδομές και για 500.000 πρόσφυγες / μετανάστες – κάθε έξι μήνες….

Υπάρχει, όμως, μια ουσιαστική διαφορά για το τι «έχει» και τι «δεν έχει» ένα καπιταλιστικό κράτος· για το τι «μπορεί» και τι «δεν μπορεί». Ουσιαστικά για το τι θέλει.

Όταν κάποιοι ντόπιοι «γηγενείς τούρκοι» σε κάποιο σημείο του τουρκικού νότου πήγαν να «ξεσηκωθούν» επειδή δεν ήθελαν να φτιαχτεί κοντά τους καταυλισμός προσφύγων, ο τύραννος «σουλτάνος» δεν τους έστειλε δημοσιογράφους για να τους κολακέψουν για τον πατριωτισμό τους. Ούτε λεφτά για να τους εξαγοράσει. Έστειλε την στρατοαστυνομία του. Που μετέφερε ωμά το μήνυμα ότι θα σας ανοίξουμε τα κεφάλια αν δεν γυρίσετε στα σπίτια σας· η πολιτική για τους πρόσφυγες είναι κρατική και όχι «τοπική». Οπότε αυτοί οι «γηγενείς τούρκοι» το σκέφτηκαν πιο ώριμα.

Στα μέρη μας, με διακομματική ενότητα, συνέπεια και συνέχεια, όταν κάθε «τοπική κοινωνία» εξεγείρεται επειδή δεν θέλει αυτούς τους αλλόθρησκους δίπλα της (ακόμα κι αν πρόκειται για περαστικούς), η «άμεση δημοκρατία» θριαμβεύει. «Δημοκρατία» τύπου άγιος παντελεήμονας βέβαια. Μπορεί να μην έχουν εντελώς δίκιο αυτή της «τοπικής κοινωνίας», αλλά έχουν εντελώς ψήφους. Και κανείς δεν θέλει να χάσει αυτά τα κουκιά για χάρη των αλλόθρησκων που δεν ψηφίζουν.

Εδώ ο ρατσισμός επιβάλλεται να εκδηλώνεται σαν “τοπικό φαινόμενο” (πολλά τοπικά φαινόμενα τέτοιου είδους φτιάχνουν το “εθνικό όλον”, αλλά μην το πείτε σε κανέναν: αυτά τα “τοπικά φαινόμενα” ξορκίζονται…) επειδή αυτό επιτρέπει στην κεντρική πολιτική διαχείριση να κρύβει τον δικό της καλά σχεδιασμένο κεντρικό ρατσισμό: κοτζάμ κόμμα της Κουμουνδούρου για παράδειγμα και καταφέρνει να πουλάει ακόμα “αριστεροσύνη” με το κιλό, για κάθε χρήση…

Κάπως έτσι οι 150 όλοι κι όλοι βρασνιώτες, συνεπικουρούμενοι αναμφίβολα από επαγγελματίες του είδους, πρόταξαν τα στήθη και τις πέτρες τους και έσωσαν το χωριό τους απ’ τους 200 πρόσφυγες που θα έμεναν σε 2 ξενοδοχεία.

Δεν έσωσαν μόνο το χωριό τους. Έσωσαν την ελληνική εθνική ιστορία! Είναι κρίμα που δεν θα πάρουν κάποιον μεγαλόσταυρο για το κατόρθωμά τους…

(Απ’ την άλλη μεριά, μόνο σαν υπισθοχώρηση και ήττα μπορεί να θεωρηθεί το ότι δεν έγινε, όχι επειδή θα είχε άμεσο αποτέλεσμα αλλά επειδή θα έδειχνε μια πόλωση που, δυστυχώς – για να είμαστε ειλικρινείς – έχει χαθεί εδώ και χρόνια, αυτό που έκαναν πριν κάμποσα χρόνια οι γερμανοί αυτόνομοι σε μια ανάλογη περίπτωση: γερή διαδήλωση «πλήρους ετοιμότητας για σύγκρουση» με το ένα και μοναδικό πανώ να γράφει θα σας κάψουμε ζωντανούς κουφάλες φασίστες…
Κάτι τέτοια τα καταλαβαίνουν, θέλουν δεν θέλουν, οι μικροαστοί… Γιατί είναι εύκολο να το παίζεις «γενναίος» και να σηκώνεις πέτρες για να τις ρίξεις σε ανυπεράσπιστους· όταν όμως πέσουν πάνω στα πόδια σου αρχίζεις τα κάι-κάι, τα κλαψουρίσματα, και τα υπόλοιπα ωραία και αυθεντικά…)

(φωτογραφία: Οι παππούδες ή προπαππούδες μας – σαν ανθρώπινος σωρός που τον αντιμετώπισαν με κλωτσιές κάθε είδους… oι «έλληνες»….)

Οι καλές ιδέες

Σάββατο 21 Σεπτέμβρη. Αν έχεις καλές ιδέες δεν θα πάνε χαμένες. Εσύ μπορεί να χαθείς· αυτές όχι! Στις 6 Μάρτη του 2015, τότε που το φαιορόζ γκουβέρνο παρίστανε το «αριστερό» και ανέμιζε το «νωπή λαϊκή εντολή» στα μούτρα των καταραμένων εταίρων μέσω του Γιάνη του Εξολοθρευτή, ο υπ.εξ. ογκόλιθος Nick the Greek Κοτζιάς απειλούσε την ευρώπη ότι «θα πλημμυρίσει με τζιχαντιστές» αν δεν κάνει τα χατήρια στο ελλαδιστάν.

Αυτοί οι τρισκατάρατοι έκαναν ότι δεν άκουσαν. Έτσι ένα μήνα μετά, στις 7 Απρίλη, ο υπ.αμ. ψεκασμένος επανέλαβε την απειλή.

Και οι δύο, πρωτοκλασσάτα κυβερνητικά στελέχη της μασκαρεμένης καραδεξιάς «πρώτης φοράς», προφανώς εννοούσαν ότι αυτοί οι άθλιοι τζιχαντιστές βρίσκονταν ήδη σε ελληνικό έδαφος, σε ικανή ποσότητα και ποιότητα… Γιατί αλλιώς πως θα τους εκσφενδόνιζαν στην ευρώπη;

Ή, αν η πιο πάνω διαπίστωση δεν σας αρέσει, εκείνο που ούρλιαζαν σαν ξεφτιλισμένα πιόνια του ελληνικού εθνοφασισμού / ιμπεριαλισμού ήταν η συνοριακή θέση του ελλαδιστάν (σε σχέση με την ευρώπη) και το πόσο ακριβά θα έπρεπε να πληρωθεί. (Για περισσότερα επί του «συνοριακή θέση» σας παραπέμπουμε στα χθεσινά σχόλια).

Η ελληνική απειλή «αμολάω εναντίον σου τζιχαντιστές» θα πρέπει να καταγράφτηκε στο παγκόσμιο βιβλίο των μεγάλων, έξυπνων, σημαντικών ιδέων. Αυτό το ευρετήριο σοφίας και μαγκιάς (μαφιόζικου είδους) δεν χάνει ποτέ την αξία του. Ούτε παλιώνει.

Πέρασαν λοιπόν 4,5 χρόνια, αλλά το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού ξεφυλίζοντας την βίβλο βρήκε εκείνες τις ανατριχιαστικές στιγμές της ευρωπαϊκής ιστορίας. Κι έτσι:

Με μια μικρή αλλά σημαντική χωροτακτική διαφορά. Το ψόφιο κουνάβι δεν θα στείλει τους χιλιάδες τζιχαντιστές κατευθείαν στην «καρδιά» της ευρώπης· ίσως δεν έχει τους καταπέλτες που είχαν ο ογκόλιθος, ο ψεκασμένος και όλο το κυβερνοπαρεάκι τους. Θα τους στείλει στα σύνορα της ευρώπης…

«Σύνορα»; «Σύνορα της ευρώπης»; Ποιά «σύνορα»; Που είναι τα «σύνορα της ευρώπης» που βολεύουν το ψόφιο κουνάβι; Ελάτε ρε παιδιά, μια κουβέντα είπαμε…(Για περισσότερα επί του «συνοριακή θέση» σας παραπέμπουμε κλπ, κλπ…) Είπαμε ότι το ελλαδιστάν δίνει τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο, αλλά αυτό το ψόφιο κουνάβι δεν είναι απλά φίλος, δεν είναι απλά σύμμαχος· είναι αδελφός! Πάει να βγάλει το μάτι του ελλαδιστάν! (Με την «λάμπα του ελληνικού πολιτισμού» βέβαια…)

Παλιόκαιρος, παλιόκοσμος και παλιοκοινωνία!

(Υ.Γ. Εδώ που τα λέμε το ψόφιο κουνάβι έχει τα δίκια του. Δεν μπορεί, λέει, να τους πάει όλους στο Γκουαντανάμο, όχι επειδή είναι καλόκαρδος, αλλά επειδή η φυλάκισή τους θα στοιχίσει έναν περίδρομο λεφτά. Απ’ την άλλη δεν μπορούν να μείνουν φυλακισμένοι στη ζώνη που του έχουν εξασφαλίσει οι σύμμαχοί του ypg στη βόρεια και ανατολική συρία, επειδή κι εκεί στοιχίζουν. Οπότε λέει: «αν είναι υπηκοοί σας πάρτε τους πίσω».

Αλλιώς θα πρέπει να τους στείλει στο αφγανιστάν, στη νοτιοανατολική ασία, στην υποσαχάρια αφρική· κάπου, τέλος πάντων, να κάνουν κανά μεροκάματο. Αλλά τότε θα εκτεθεί…)

Κι αυτές οι διαμαρτυρίες “αντισημιτισμός” είναι…

Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη. Μετράνε μόλις 140.000 ψυχές. Είναι αιθίοπες εβραίοι, που πείστηκαν να μεταναστεύσουν στο ισραήλ στις δεκαετίες του ’80 και του ‘90. Είναι γενικά δεξιοί, παρόλο που το καθεστώς τους αντιμετωπίζει σαν β διαλογής (διάολε, είναι έγχρωμοι!)· οπωσδήποτε, πάντως, καλύτερα απ’ τους τυπικά παλαιστίνιους υπήκοους του.

Εδώ και 2 μήνες όμως διαδηλώνουν τακτικά, κατηγορώντας τον σκληρό πυρήνα του κράτους (την αστυνομία) για ρατσισμό· και την κυβέρνηση Netanyahu για συγκάλυψη. Αυτά μετά την δολοφονία τον περασμένο Ιούνη του 19χρονου Solomon Teka από μπάτσο εκτός υπηρεσίας· που πάει να πέσει στα μαλακά.

Έχουν δίκιο. Τον περασμένο Γενάρη άλλος ισραηλινός μπάτσος σκότωσε τον 24χρονο Yehuda Biagada, και πάλι χωρίς λόγο. Η στάση της αιθιοπιο-ισραηλινής νεολαίας έχει αρχίσει να διαφοροποιείται απ’ την στάση των γονιών τους, που ήταν η πρώτη γενιά μεταναστών. Βλέπουν μπροστά τους ένα ξεκάθαρο no future… Μιλούν ανοικτά για ρατσισμό· αν και αναφέρονται μόνο στην δική τους μεταχείριση. Ριζοσπαστικοποιούνται, έστω εμπειρίστικα.

Αλλά ποιός μπορεί να κατηγορεί αυτό το «ιερό» κράτος για ρατσισμό, έστω κι έτσι, χωρίς να κινδυνεύει να πεταχτεί στη λίστα των δαιμόνων;

Ας βάλουν τα πράγματα στη θέση της τα ντόπια λεβεντόπαιδια που έχουν ειδικότητα στο θέμα…

H καμμία επέτειος

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο ζήτημα, για το οποίο έχουμε εμπειρία από πρώτο χέρι. Κι αυτό είναι πολιτικό, με την τρέχουσα πρακτική και ανταγωνιστική έννοια της λέξης.

Σαν Sarajevo έχουμε υποστηρίξει όχι μόνο για την 11η/9ου αλλά και για άλλες «σφαγές στο ψαχνό» στην ευρώπη και όχι μόνο ότι ήταν / είναι δουλειές μυστικών υπηρεσιών. Κάθε φορά το κάναμε αξιοποιώντας τα διαθέσιμα στοιχεία τοποθετημένα στη θέση τους με αυστηρή λογική. Κι ωστόσο έχουμε κατηγορηθεί όχι μόνο για διασπορά «θεωριών συνωμοσίας» αλλά και για κάτι παράδοξο. Ό,τι, δηλαδή, αποδίδοντας διάφορες «σφαγές στο ψαχνό» σε πρωτοκοσμικές υπηρεσίες υποτιμάμε την «αγωνιστική δυνατότητα» διάφορων· ας πούμε των «τζιχαντιστών»…

Αν το σκεφτεί κανείς στα σοβαρά είναι τρομακτικό το να υποστηρίζει ο οποιοσδήποτε πως η «αγωνιστική δυνατότητα» οποιουδήποτε υποκειμένου, οποιασδήποτε ιδεολογίας, κρίνεται και αποδεικνύεται απ’ το πόσους άσχετους μπορεί να σκοτώσει… Σύμφωνα μ’ αυτόν τον συλλογισμό ούτε οι ζαπατίστας ούτε οι παλαιστίνιοι έχουν αγωνιστικό potential, αφού δεν γαζώνουν καφενεία στο Παρίσι, ούτε βάζουν βόμβες σε μετρό ή σε πολυκατοικίες εδώ ή εκεί.

Αν οι επιτροπές μηχανικών ή δικηγόρων καταφέρουν να αποδείξουν ότι η 11η Σεπτέμβρη του 2001 ήταν inside job, αυτό θα έχει αξία. Ακόμα κι αν το καταφέρουν το 2030 ή το 2040. Απ’ την άποψη της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας μισός ή ένας αιώνας δεν μειώνει κάτι…

Απ’ την άποψη, όμως, της τρέχουσας, ανταγωνιστικής πολιτικής, αυτή η αποκατάσταση είναι πρακτικά αδιάφορη. Ο ιστορικός χρόνος έχει κυλήσει, η αντίληψη των καταστάσεων έχει οργανωθεί με επιτυχία απ’ τα αφεντικά και τους ειδικούς τους (τώρα τρώμε τα ακόμα περισσότερα σκατά αυτής της επιτυχίας….), συνεπώς μια τέτοια αποκατεστημένη αλήθεια απ’ το παρελθόν είναι άχρηστη. Ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, ώστε αυτή η (καθυστερημένη) αλήθεια να αξιοποιηθεί κινηματικά / ανταγωνιστικά όπως θα έπρεπε.

Το πολιτικό καθήκον που είχαμε σαν εργάτες (δεν τολμάμε να πούμε σαν «εργατική τάξη»…) ήδη απ’ την στιγμή που κατακαθόταν η σκόνη των πύργων στη Ν. Υόρκη (και από τότε πάμπολλες ακόμα φορές) ήταν να καταπολεμήσουμε με κάθε αυστηρά λογικό και συνεκτικά κριτικό τρόπο την «πειστικότητα» των καθεστωτικών / κρατικών «αφηγήσεων». Είχαμε καθήκον να αμφισβητήσουμε τις κρατικές «αλήθειες», όχι για αφηρημένα ιδεολογικούς λόγους, όχι από «συνήθεια», αλλά επειδή οφείλαμε να συνειδητοποιήσουμε α) την ανανεωμένη γενική (και εμπόλεμη) φονικότητα των πρωτοκοσμικών κρατών, και β) το γεγονός ότι σκότωναν και τους δικούς τους υπηκόους, προκειμένου να εξασφαλίσουν την συναίνεση για να σκοτώνουν ελεύθερα εκτός συνόρων…. Οφείλαμε όχι ασκήσεις ύφους αλλά την έγκαιρη επίγνωση του εξελισσόμενου 4ου παγκόσμιου…

Αυτό ήταν επείγον πολιτικό έργο ξανά και ξανά, από τότε μέχρι σήμερα. Δεν θα μπορούσε να περιμένει ούτε να βασιστεί στη σημαντική μεν αλλά υποχρεωτικά αργή δουλειά της αποκάλυψης της αλήθειας της προβοκάτσιας από μηχανικούς ή δικηγόρους. Αντίθετα θα έπρεπε να ακονίσει και να χρησιμοποιήσει τα όπλα της αντι-καπιταλιστικής και αντι-κρατικής κριτικής, μέσα στην κάθε φορά «συγκυρία»… Και, αρέσει δεν αρέσει ισχύει: αυτά τα όπλα ήταν (και παραμένουν) υπεραρκετά. Δεν χρειάζεται να γίνουμε ντετέκτιβς! Ποτέ δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο στην ιστορία του εργατικού ανταγωνισμού.

Ακόμα κι αν, λοιπόν, η αλήθεια για την 11η Σεπτέμβρη αποδειχθεί αύριο εμφατικά και χωρίς περιθώρια αμφισβητήσεων, δεν θα έχουμε λόγο να γιορτάσουμε. Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», αυτό το διεθνές ιμπεριαλιστικό σχέδιο υπό την ηγεμονία των ηπα, προχώρησε κανονικά· και πάντως δεν το φρέναρε κανένα επίκαιρο και σωστά προσανατολισμένο ανταγωνιστικό κίνημα. Προχώρησε κανονικά δολοφονώντας εκατοντάδες χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά· εξανδραποδίζοντας ακόμα περισσότερους. (Αυτούς τους τελευταίους τους μετέτρεψε σε «πρόβλημα» και σε «ροές»).

Μ’ άλλα λόγια: ενώ έπρεπε επειγόντως να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά, το ιμπεριαλιστικό σχέδιο πέτυχε ως τώρα, κάνοντας μια εύκολη (αν και αιματηρή) παρέλαση… Αυτή η ήττα μας – σαν παγκόσμια τάξη αλλά και σαν άτομα και συλλογικότητες παντού – δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να ξεχαστεί· αν και, δυστυχώς, αυτό ακριβώς συμβαίνει… Δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχαστεί επειδή έχει συν-διαμορφώσει τους όρους της μαζικής υποτέλειας και μοιλατρείας.

Αν και όποτε αποκτήσει αξία η ερώτηση πως φτάσαμε εδώ, οφείλουμε να ξέρουμε, να έχουμε σημαδέψει με σιγουριά, τα μονοπάτια της απάντησης.

Είμαστε Ιστορικά χρεωμένοι φίλε – μην σηκώνεις τους ώμους…

“Μαύρα γιλέκα” – ή όχι γιλέκα…

Τετάρτη 14 Αυγούστου. Τα «gilet noir» δεν είναι «gilet». Πήραν μεν ένα όνομα αξιοποιώντας την φήμη των «κίτρινων γιλέκων» αλλά εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες. Και, για προφανείς λόγους, ούτε έχουν ούτε πρόκειται να αποκτήσουν την αίγλη (και τους «φίλους») των γάλλων «αγανακτισμένων». Γιατί τα «gilet noir» είναι μετανάστες και πρόσφυγες – κυρίως (αν και όχι μόνο) απ’ την υποσαχάρια Αφρική.

Η πρώτη μαζική / δυναμική εμφάνισή τους έγινε στις 19 του περασμένου Μάη, όταν κατέλαβαν συμβολικά ένα μέρος των αιθουσών αναμονής του αεροδρομίου Charles de Gaulle (φωτογραφία επάνω). Είχε προηγηθεί μια πιο μικρή σε μέγεθος συμμετοχή στην πρωτομαγιάτικη διαδήλωση.

Στις 12 του περασμένου Ιούλη κατέλαβαν για λίγο το Pantheon, στο κέντρο του Παρισιού (φωτογραφίες μέση και κάτω). Και συνεχίζουν τις δράσεις τους ενώ αυξάνονται αριθμητικά (οι οργανωμένοι υπολογίζονται σε περισσότερους από 1500).

Είναι μετανάστες / πρόσφυγες που ζουν (μερικοί για πολλά χρόνια) “χωρίς χαρτιά” στη γαλλία. Ζουν παράνομα, δουλεύουν παράνομα, συχνά είναι άστεγοι που προσπαθούν να την βγάλουν σε “σκηνο-γειτονιές” που εκκαθαρίζει κατά βούληση η γαλλική αστυνομία. Πολεμούν υπέρ της νομιμοποίησής τους, κατά της αστυνομικής βίας, κατά του ρατσισμού. Τα πρώτα βήματα για την αυτο-οργάνωση τους τοποθετούνται την περασμένη Άνοιξη. Νωρίτερα, το 2018, η κυβέρνηση του σοσιαλφιλελεύθερου Macron είχε ψηφίσει έναν αντιμεταναστευτικό νόμο που, ανάμεσα στα υπόλοιπα, διπλασίαζε τον χρόνο κράτησης των “χωρίς χαρτιά”.

Υπάρχουν εκείνοι που απορρίπτουν την πολιτική αυτονομία της σύγχρονης εργατικής τάξης, την δυνατότητά της δηλαδή να οργανώνεται και να δρα αυτοτελώς, υπερασπίζοντας τον εαυτό της. Κατ’ αυτούς τα «gilet noir» είναι απλά η σκουρόχρωμη (και ενοχλητική!) «ουρά» των κίτρινων γιλέκων. Μόνο οι λευκοί πρωτοκοσμικοί μπορούν να κινητοποιούνται αυτοτελώς· οι υπόλοιποι απλά προσπαθούν να αντιγράψουν, και καταχρώνται τις ιδέες και τις “ευκαιρίες”.

Η πραγματικότητα είναι ότι οι τωρινοί αγώνες είναι η «ασυνεχής συνέχεια» του κινήματος των «χωρίς χαρτιά» στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Και μπορεί να ονομάζονται «μαύρα γιλέκα» αλλά αντί να ζητούν αύξηση στους μισθούς των καραβανάδων (που εξασφαλίζουν τις πρώτες ύλες στον γαλλικό καπιταλισμό έχοντας στρατοπεδεύσει στην υποσαχάρια αφρική), όπως ζητούσαν οι μικροαστοί των «κίτρινων γιλέκων», καταγγέλουν ευθέως ότι ο γαλλικός πλούτος είναι προϊόν της λεηλασίας της εργασίας και των πρώτων υλών στις χώρες καταγωγής τους.

«Η γαλλία και οι εταιρείες της πλούτισαν σε βάρος μας» έλεγε μια πρόσφατη ανακοίνωση τους, αναφερόμενη κυρίως στην πετρελαϊκή total, στην πυρηνο-ηλεκτρική edf και την εταιρεία εκμετάλλευσης νερού suez που λεηλατούν την αφρική και συντηρούν οικονομικά τις δικτατορίες εκεί.

Όπως και να ονομάζονται στη δημόσια (θεαματική) σφαίρα, αυτές οι εκατοντάδες πρόσφυγες / μετανάστες (αύριο, ελπίζουμε, πολλές χιλιάδες) αντιπροσωπεύουν εκείνο που φοβάται το γαλλικό καθεστώς και κάθε άλλο παρόμοιο: την πολυεθνική εργατική συνείδηση που μπορεί να μιλάει και να δρα το ίδιο άμεσα και για τις βασικές ανάγκες και τα δικαιώματά της στις μητροπόλεις αλλά και για τον ιμπεριαλισμό των πρωτοκοσμικών κρατών, και τις ιδεολογίες που τον προστατεύουν «οίκαδε»…

Μεσόγειος 1

Πέμπτη 11 Ιούλη. Δεν είναι ένα θεωρητικό ενδεχόμενο που σκεφτήκαμε. Είναι βεβαιότητά μας. Το γεγονός ότι η υπόθεση την οποία σχηματικά ας ονομάσουμε (για λόγους συνεννόησης) “υπόθεση Rackete” πέρασε αδιάφορα απ’ τον ορίζοντα των ντόπιων αντιρατσιστών δεν οφείλεται ούτε στο ότι ήταν απασχολημένοι με τις εκλογές (αρκετοί ήταν, αλλά όχι όλοι) ούτε στο ότι δεν άκουσαν κάτι. Ήταν η δυσάρεστη επιβεβαίωση (για άλλη μια φορά) ότι για την πρακτική υπεράσπιση των μεταναστών / προσφύγων καθώς προσπαθούν να περάσουν στο «φρούριο ευρώπη» εκείνοι κι εκείνες που ασχολούνται πραγματικά είναι, σε μεγάλο βαθμό, μέλη μ.κ.ο. Είμαστε βέβαιοι ότι αυτό είναι εξαιρετικά ενοχλητικό και μάλιστα όχι για τα κράτη και την ευρωφασιστική πολιτική αλλά και για τους υποτιθέμενους (πολύ υποτιθέμενους!) αντιπάλους τους: η ίδια σιωπή απλώθηκε πριν κάτι καιρούς γύρω από μια παρόμοια περίπτωση, στα μέρη μας. Ας την πούμε σχηματικά “υπόθεση Mardini”.

Για καλό (των μεταναστών) και για κακό (των ευαίσθητων νάρκισσων που παριστάνουν τους φίλους των μεταναστών) ναι: η “υπόθεση Rackete” είναι σκάνδαλο. Όπως ήταν και η “υπόθεση Mardini”. Υπάρχουν πολλά σ’ αυτές τις υποθέσεις που εκνευρίζουν ανομολόγητα όλους και όλες που την βγάζουν πουλώντας «αντιρατσισμό» και «αντιφασισμό» στις παρέες τους, άντε και σε κανά ντουβάρι, αν και όποτε το θυμηθούν.

Για να συνεχίσουμε, σας θυμίσουμε τα βασικά της «υπόθεσης Rackete», αν τυχόν και στ’ αλήθεια δεν τα ξέρετε. Η 31χρονη γερμανίδα καπετάνισσα Carole Rackete (έμπειρη καπετάνισσα παγοθραυστικών), πιλοτάροντας το ναυαγοσωστικό Sea-Watch 3 με μερικές δεκάδες αφρικάνους μετανάστες / πρόσφυγες που είχε σώσει από πνιγμό στα ανοικτά της λιβύης, αφού επί πολλές ημέρες έπλεε έξω απ’ τα ιταλικά χωρικά ύδατα χωρίς να μπορεί να πιάσει λιμάνι (λόγω των απαγορεύσεων της φασιστικής ιταλικής κυβέρνησης) αποφάσισε να σπάσει τον αποκλεισμό, παρά το γεγονός ότι δύο σκάφη της ιταλικής ακτοφυλακής προσπάθησαν να της κλείσουν τον δρόμο. Κατάφερε να μπει στο λιμάνι της Lampedusa και να ξεμπαρκάρει με ασφάλεια τους πρόσφυγες / μετανάστες. Την έδεσαν, την φυλάκισαν, αλλά αθωώθηκε από ιταλικό δικαστήριο, που έκρινε ότι «δεν έκανε τίποτα παράνομο»…

Πολύ περισσότερο απ’ το να θεωρήσουμε την Rackete ηρωΐδα, πολύ περισσότερο απ’ το να θεωρήσουμε την Mardini ηρωΐδα (εκφράζοντας όμως τον απεριόριστο σεβασμό μας σε όλες και όλους που τολμούν να κινούνται στα όρια της παρανομίας για να σπάσουν τον ευρωπαϊκό πρωτοκοσμικό κανιβαλισμό, ενώ εμείς δεν κάνουμε τίποτα…) αυτές οι «υποθέσεις» δείχνουν πολλά και δυσάρεστα για τον ευρωπαϊκό (και πιο ειδικά για τον ελληνικό) αντιρατσισμό. Για την ελληνική περίπτωση μπορούμε να το πούμε: όσο υπάρχουν Μόριες (που θα τις διαλύσει ποιος λέει; ο ρημαδοΚούλης!) τα αντιρατσιστικά παραμύθια είναι συνένοχα στις δολοφονίες, φυσικές – ηθικές – συναισθηματικές.

Μεσόγειος 2

Πέμπτη 11 Ιούλη. Γιατί στα μέρη μας αυτό το κάθαρμα που λέγεται Μουζάλας την έβγαλε καθαρή και έξω από οποιαδήποτε κριτική όταν ασκούσε τα θεάρεστα για τους φαιορόζ καθήκοντά του σε βάρος των μεταναστών / προσφύγων; Γιατί στα μέρη μας το άλλο κάθαρμα που λέγεται Καμμένος την έβγαλε καθαρή και έξω από οποιαδήποτε κριτική όταν έκανε τα ίδια; Γιατί στα μέρη μας το ελληνικό κράτος και παρακράτος στη φαιορόζ αντιμεταναστευτική διαχείρισή του την έβγαλε καθαρή και έξω από οποιαδήποτε κριτική για τις δολοφονίες, τους βιασμούς, την φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης στα νησιά; Γιατί οι φαιορόζ δεν βρέθηκαν ούτε καν την προσχηματική ανάγκη να δώσουν λογαριασμό για τα εγκλήματά τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Γιατί ο φασισμός περνάει ντούκου αν έχει “προσεγμένο” και “αριστερό” περιτύλιγμα; Ποιοί παριστάνουν τους δήθεν “εχθρούς της κυβερνοαριστεράς” ενώ στην πραγματικότητα είναι αποφύσεις της;

Την απάντηση την ξέρουμε και την ξέρετε. Την έβγαλαν καθαρή τα αφεντικά και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι επειδή οι “φίλοι των μεταναστών” θεωρήσαν ότι ο νούμερο 1, 2, 3, 4 και 5 στόχος, χωρίς επόμενο, ήταν οι μ.κ.ο. Τόσο απλά: οι “φίλοι των μετανάστων” πέταξαν την μπάλα όσο πιο μακρυά γινόταν, άλλοι συνειδητά και άλλη από απεριόριστη βλακεία, και καθάρισαν. Όχι μόνο οι ίδιοι. Καθάρισαν και το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Κορδώθηκαν όσο κορδώθηκαν, κτύπησαν φιλικά οι μεν τις πλάτες των δε, και πήγαν γι’ άλλα…

Μήπως μέσα στο ροζ “αριστερό συννεφάκι” αυτών των καθαρμάτων της εξουσίας που λέγονται “συριζα” αναπτύχθηκαν και εφαρμόστηκαν συστηματικά “πρακτικές Σαλβίνι”, σα συνέχεια των ίδιων πρακτικών που έκαναν τα προηγούμενα πρασινομπλέ καθάρματα;

Μήπως η ανάθεση στον στρατό της “επιμελητείας” των στρατοπέδων συγκέντρωσης ήταν πρακτικά εγκληματική;

Μήπως τα κρατικά και παρακρατικά κυκλώματα έφαγαν συστηματικά τα λεφτά της ε.ε. που προορίζονταν για τους πρόσφυγες;

Μήπως οι δηλώσεις του Μουζάλα του είδους “ε, τον χειμώνα περιμένουμε να πεθάνουν μερικοί απ’ το κρύο” είναι έγκλημα πρώτης γραμμής;

Μήπως τα βασανιστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης στα νησιά είναι απλά η εισαγωγή στην οργανωμένη εγκληματοποίηση των μεταναστών / προσφύγων στην Αθήνα, όπου προσπαθούν όπως όπως να μαζέψουν λεφτά για να φύγουν απο εδώ;

Μήπως τα “προβλήματα δημόσιας τάξης” στην Αθήνα κατασκευάζονται απ’ το κράτος / παρακράτος (και) στα στρατόπεδα συγκέντρωσης;

Μήπως οι μετανάστες / πρόσφυγες είναι πρώτη ύλη εκμετάλλευσης απ’ το ενοποιημένο κράτος / παρακράτος στην ελλάδα;

Μήπως η κρατικοποίηση του εγκλήματος αλέθει τις ζωές των Άλλων;

Μήπως… μήπως… Μήπως όλα αυτά και άλλα θα έπρεπε να είναι εδώ και χρόνια στόχοι αποφασιστικής αντιρατσιστικής / αντιφασιστικής δράσης;

Όοοοοοχι! Όχι ρε, τρελός είσαι; Άσε μας τώρα, να τρέχουμε!… Οι μ.κ.ο. φταίνε! (Φυσικά τα αφεντικά διάφορων ντόπιων μ.κ.ο είναι χωμένα ως τις ρίζες των μαλλιών τους σ’ αυτήν την εγκληματική διαχείριση. Αλλά σαν τελευταίος τροχός. Δεν έχουν οι μ.κ.ο. τον έλεγχο, τον σχεδιασμό, τη νομική, αστυνομική, στρατιωτική διαχείριση!)

Αφού, λοιπόν, φταίνε (έφταιγαν) οι μ.κ.ο. ξεμπερδεύει ο κάθε ενδιαφερόμενος εύκολα: τις καταγγέλει, και έχει κάνει το “επαναστατικό” καθήκον του! Και, φυσικά, η κάθε Mardini και η κάθε Rackete είναι πολύ ενοχλητικές…

Ο ψευτοαντιρατσισμός σαν «το κινηματικό συμπλήρωμα» του ρατσισμού; Ναι, κάπως έτσι… Όπως, ακριβώς, ο ψευτοαντιφασισμός προωθείται σαν το συμπλήρωμα του ισραηλινού φασισμού και της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας… Παχιά λόγια, θεωρίες, παπαριές, ιδεολογικές αντιστροφές, προβοκάτσιες – και στην ούγια με ψιλά γράμματα η υπογραφή: «κράτος»…

(φωτογραφία: Να ένας τρόπος ξεπλύματος του κράτους και του παρακράτους: “συμπυκνώνονται” σε συσκευασία … μ.κ.ο….)

Μεσόγειος 3

Πέμπτη 11 Ιούλη. Δεν είναι πρώτη φορά που το γράφουμε, θα το επαναλάβουμε – όσο “μάταιο” κι αν είναι. Εδώ και πολύ καιρό στη Μεσόγειο, είτε πρόκειται για την κεντρική είτε για το Αιγαίο, γίνεται ένας πόλεμος “δεύτερης τάξης” σα συνέχεια και συμπλήρωμα των πολέμων που κάνουν τα πρωτοκοσμικά αφεντικά άμεσα ή μέσω εργολάβων στην αφρική και στη μέση ανατολή. Αυτοί κι αυτές που προσπαθούν να γλυτώσουν διαφεύγοντας προς το ευρωπαϊκό φρούριο το μόνο στο οποίο μπορούν να ελπίζουν πια είναι οι αποφασισμένοι/ες και θαρραλέοι/ες των δομών ανθρωπιστικής επιμελητείας: των μ.κ.ο. (προερχόμενοι κυρίως απ’ την κεντρική και βόρεια μεριά του φρουρίου).

Οι “αντι-ιμπεριαλιστές”; Οι “αντιρατσιστές”; Οι “αντιφασίστες”; Είναι όλο και περισσότερο μόνο κατ’ όνομα τέτοιοι. Έχουν συνθηκολογήσει, τα έχουν παρατήσει, έχουν συμβιβαστεί με την όλο και πιο ωμή κρατική βία (το να μην αφήνεις πλοίο που έχει σώσει ναυαγούς να δέσει σε λιμάνι είναι έγκλημα εδώ και πολλές δεκαετίες…) και… Πώς την παλεύουν; Κάτι βρίσκουν ή/και εφευρίσκουν για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους! Φαίνεται ότι η συνείδηση είναι κάτι που κοιμάται νωρίς και βαριά…

Δεν ρωτάμε “γιατί δεν μπαίνουν σε πλοία να κάνουν την δουλειά των μ.κ.ο.”. Δεν ρωτάμε “γιατί δεν περιθάλπτουν τους πρόσφυγες”. Όχι. Ρωτάμε γιατί δεν στοχοποιούν θεωρητικά, πρακτικά, κινηματικά και αδιάλλακτα, σταθερά και μόνιμα (και φυσικά: φτύνοντας οποιαδήποτε “πολιτική υπεραξία”!!!) όλους τους κρίκους της αντιεργατικής ιμπεριαλιστικής προς τα έξω και προς τα μέσα “αλυσίδας”, τους συγκεκριμένους μηχανισμούς δηλαδή που παράγουν και ασκούν είτε την βία κατά των μεταναστών / προσφύγων προλετάριων είτε την συναίνεση σ’ αυτή τη βία, είτε την εκτροπή της πραγματικότητας, την συκοφάντηση των προσφύγων και όσων τους διασώσουν και την “εγκληματοποίηση” τους.

Η κάθε “γερμανίδα” Rackete και η κάθε “σύρια” Mardini δεν κάνουν απλά «ανθρωπιστικό έργο». Μπαλώνουν (ελάχιστα, μιας και δεν είναι αυτό που τους αναλογεί, ούτε και θα έπρεπε) μια τεράστια τρύπα αντικαθεστωτικής κινηματικής δράσης. Ή, αν το δει κανείς αλλιώς, δείχνουν την απάνθρωπη έκταση και το εγκληματικό βάθος αυτής της τρύπας, για την οποία κανείς δεν φταίει, κανείς δεν ξέρει τίποτα, «δεν μπορεί», «δεν προλαβαίνει», «έχει ένα πάρτυ μωρέ», «έχω κουραστεί πια», «τώρα κάνω κάτι για μένα», κλπ κλπ.

Αν πούμε ότι αυτή η εγκληματική πολιτική συνενοχή μέσω «απουσίας» είναι δίδυμη της πολιτικής συνενοχής στο διαρκές έγκλημα κατά των Παλαιστίνιων και ότι προέρχονται και οι δύο ακριβώς απ’ την ίδια «κρυφή», ανομολόγητη ιδεολογική μήτρα εξυπηρετώντας ακριβώς το ίδιο ευρύτερο σχέδιο, θα είμαστε υπερβολικοί;