Tag: μετανάστες

Η μεγάλη πορεία της ελπίδας 1

Κυριακή 28 Οκτώβρη. Αν δείτε τους χάρτες είναι σχεδόν απίστευτο: οι λίγες χιλιάδες λατινοαμερικάνοι “desperados”, που ξεκίνησαν πριν δυο βδομάδες (στις 12 Οκτώβρη) απ’ το San Pedro Sula της oνδούρας για να φτάσουν στην «γη της επαγγελίας» με τα πόδια, έχουν μπροστά τους πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα… Και το αμερικανικό φασιστοκράτος σκοπεύει να παρατάξει απέναντί του τον στρατό του (αν και με την τωρινή αμερικανική νομοθεσία δεν έχει δικαίωμα να πυροβολήσει άοπλους…)

Είναι η δύναμη της ανθρώπινης θέλησης; Της ανθρώπινης απελπισίας; Της ελπίδας; Αν φτάσουν στα κοντινότερα (στη θέση που βρίσκονταν προχτές) σύνορα μεξικό – ηπα (στα ανατολικά, μεταξύ του μεξικάνικου Matamoros και της αμερικανικής Brownsville) θα έχουν κάνει με τα πόδια την απόσταση Αθήνα – Βερολίνο!… Αν προχωρήσουν προς τα δυτικά, προς την Tijuana (η διαδρομή θεωρείται ασφαλέστερη) θα χρειαστούν πολλές βδομάδες ακόμα….

Ο αριθμός των πεζοπόρων / φυγάδων είναι μικρός (λιγότεροι / ες από 4.000), παρότι αυξομειώνεται ως τώρα στη διαδρομή. Είναι, όμως, μεγαλύτερος από παρόμοιες πορείες προς τα νότια σύνορα των ηπα, μέσω μεξικό. Τον περασμένο Απρίλη περίπου 1500 άτομα ξεκίνησαν απ’ το μεξικό για την Tijuana. Όταν όμως έφτασαν τελικά στα σύνορα είχαν μείνει λιγότεροι απ’ τους μισούς. Κυρίως η κούραση, αλλά ακόμα και αρρώστιες (ή και θάνατοι) καθ’ οδόν περιορίζουν τον αριθμό όσων καταφέρουν να φτάσουν.

Τέτοιες πορείες τις συνοδεύουν (ή τις περιμένουν λίγο πριν τα σύνορα) εθελοντές δικηγόροι. Σε διάφορα σημεία της διαδρομής εγκαθίστανται επίσης συνεργεία του ερυθρού σταυρού, για παροχή ιατρικής βοήθειας. Οργανώσεις εθελοντών αλλά και απλός κόσμος προσφέρει φαγητό και, οπωσδήποτε, νερό – και χρήματα, απ’ το υστέρημά του….

Με βάση την ισχύουσα αμερικανική νομοθεσία, μόλις οι πρόσφυγες φτάσουν στα σύνορα παραδίδονται στην αστυνομία ζητώντας άσυλο. Η πρώτη φάση της διαδικασίας είναι να αποδείξουν ότι υπάρχει σοβαρή απειλή για την ζωή τους στις πατρίδες του (“credible fear interview”). Αν περάσουν αυτόν τον “έλεγχο”, είτε κρατούνται σε στρατόπεδα για κάποιο διάστημα είτε αφήνονται αμέσως ελεύθεροι / ες στην προοπτική ότι η περίπτωσή τους θα κριθεί από δικαστήριο· συνήθως μετά από κάποια χρόνια. Αν “κοπούν” απελαύνονται. Απ’ τους / τις 523 που έφτασαν στα σύνορα τον περασμένο Απρίλη, οι 122 χωρίστηκαν και προσπάθησαν να περάσουν παράνομα, ενώ οι 401 ζήτησαν άσυλο. Απ’ αυτούς οι 374 πέρασαν τον πρώτο “έλεγχο”.

Η μεγάλη πορεία της ελπίδας 2

Κυριακή 28 Οκτώβρη. Αυτή η απίστευτη σε χιλιόμετρα και χρόνο πεζοπορία των φυγάδων, στο κράτος προορισμού (εν προκειμένω στις ηπα) προκαλεί την αναμενόμενη φασιστική αντίδραση. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα ευρωπαϊκά κράτη.

Εκείνο που θέλουν να καταστείλουν είναι ωστόσο κάτι που δεν τολμούν ούτε το όνομά του να πουν: η απίστευτη εργατική ζωτικότητα που επιτρέπει στους υποτιθέμενους “ασήμαντους” να κάνουν τέτοιες παράτολμες επιλογές! Είτε πρόκειται για αφρικάνους που προσπαθούν να περάσουν την Μεσόγειο (αρκετές φορές χωρίς να έχουν ξαναδει καν θάλασσα)· είτε πρόκειται για ασιάτες που προσπαθούν να φτάσουν στην κεντρική ή/και την βόρεια ευρώπη, κι ας μην την έχουν δει συχνά ούτε σε χάρτη· είτε πρόκειται για latinos που διασχίζουν την κεντρική αμερική με τα πόδια, ξανά και ξανά το ίδιο αποδεικνύεται. Ότι αυτή η παγκόσμια τάξη, που ενώνεται και συμπορεύεται τόσο εύκολα, διαθέτει δυνατότητες στην τέχνη της ζωής που τα αφεντικά τις ζηλεύουν και τις φοβούνται. Κι όταν πρόκειται να τις εκμεταλλευτούν φροντίζουν πρώτα να τις υποτιμήσουν όσο πιο βίαια γίνεται.

Εκεί ακριβώς είναι που στήνεται η Μόρια και η κάθε Μόρια: είναι η αποστολή των ανθρωποφάγων μαντρόσκυλων· ο σταθμός κρεατομηχανή· η πρέσα…

(φωτογραφία κάτω: Το πέρασμα του ποταμού Suchiate, στα σύνορα γουατεμάλας – μεξικό, έγινε μ’ αυτές τις αυτοσχέδιες πλατφόρμες / βάρκες που προσέφεραν αφιλοκερδώς οι ντόπιοι…)

Τα εθνικά συμφέροντα πάνω απ’ όλα!

Κυριακή 28 Οκτώβρη. Όταν διακομματικά, “εθνικά”, και πια με σχεδόν μηδενικές εσωτερικές αντιρρήσεις / αντιστάσεις, έχει αναλάβει το ελληνικό κράτος / παρακράτος τον ρόλο του μαντρόσκυλου σε βάρος των προσφύγων / μεταναστών που έρχονται απ’ τα ανατολικά, ένα είδος ψόφιου κουναβιού στον κύβο, δεν μπορεί να περιμένει άλλη διεθνή αντιμετώπιση παρά μόνο αυτή απέναντι σε σκύλο.

Και να τι συμβαίνει. Ενώ το ελλαδιστάν έχει ανακηρυχτεί παγκόσμια σαν υπόδειγμα κόλασης (η Μόρια σημαίνει: ελληνικό κράτος / παρακράτος με κεφαλαία γράμματα…) κι ενώ γίνονται ευρωπαϊκές έρευνες για “φαγωμένα λεφτά για τους πρόσφυγες” (απ’ το υπουργείο του ψεκασμένου…) η ίδια ακριβώς ε.ε. υμνεί την στάση του τουρκικού καθεστώτος απέναντι στα πάνω από 3 εκατομύρια πρόσφυγες που βρίσκονται στο έδαφός του.

Πριν 3 ημέρες, στις 25 Οκτώβρη, ο σουηδός Christian Danielsson, γενικός διευθυντής της ευρωπαϊκής επιτροπής για την πολιτική γειτνίασης και τις διαπραγματεύσεις διεύρυνσης, έσταζε μέλι κυριολεκτικά:

Τα παιδιά πρόσφυγες απ’ την συρία αντιμετωπίζουν την απειλή να γίνουν μια χαμένη γενιά… Η τουρκία έκανε μια φανταστική προσπάθεια να αντιμετωπίσει αυτήν την απειλή… Τώρα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά απ’ την συρία πηγαίνουν στο σχολείο…

Η ε.ε. έχει δώσει ως τώρα 3 και θα δώσει άλλα 3 δισεκατομύρια ευρώ για την στήριξη των σύρων προσφύγων στην τουρκία. Το ίδιο το τουρκικό καθεστώς ισχυρίζεται πως έχει διαθέσει ως τώρα 33 δισεκατομύρια δολάρια απ’ τα δικά του ταμεία, για τον ίδιο σκοπό. Το νούμερο μπορεί να είναι φουσκωμένο. Επιπλέον είναι αναμενόμενο πως και στην τουρκία οι εργολάβοι «τρώνε λεφτά».

Όμως υπάρχουν τεράστιες διαφορές ανάμεσα στην ελληνική και στην τουρκική αντιμετώπιση των προσφύγων, κι αυτές είναι τόσο πανθομολογούμενες ώστε δεν μπορεί παρά να έχουν μεγάλη δόση αλήθειας. Για παράδειγμα, σε ότι αφορά τα παιδιά πρόσφυγες και την εκπαίδευσή τους. Το τουρκικό καθεστώς δεν τα πέταξε δυο εδώ και τρία εκεί σε κάποια σχολεία, «κι ας κόψουν τον λαιμό τους». Πρώτα, σε συνεργασία με την ε.ε. και τον οηε εκπαίδευσε τους δασκάλους και καθηγητές που θα αναλάμβαναν την φροντίδα / εκπαίδευση αυτών των παιδιών που έχουν περάσει την βία ενός πολέμου, άρα έχουν σοβαρά συναισθηματικά ζόρια, ασταθείς συμπεριφορές, ξεσπάσματα… Ύστερα έφτιαξε ειδικά σχολικά προγράμματα γι’ αυτά τα παιδιά, συνθέτοντας στοιχεία του τουρκικού και του συριακού εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε η ύλη και η μεθοδολογία να τους είναι κάπως οικεία…

Αντίθετα στο «δημοκρατικό» και «ανθρωπιστικό» ελλαδιστάν, ούτε καν όσοι αναλαμβάνουν την «φύλαξη» των «ασυνόδευτων ανηλίκων» προσφύγων δεν εκπαιδεύονται για την σωστή μεταχείριση παιδιών με συναισθηματικά / ψυχολογικά τραύματα πολέμου! Όσοι / όσες έχουν στοιχειώδες φιλότιμο και ψυχή αυτοσχεδιάζουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα καταφέρνουν πάντα. Οι υπόλοιποι / ες απλά «γράφουν» στα γεννητικά τους όργανα το ζήτημα. Και, φυσικά, έχουν μεγάλο στόμα, ενισχύοντας τις γενικές ρατσιστικές απόψεις…

Μπορεί να εφεύρει κανείς διάφορες δικαιολογίες· η απανθρωπιά στα μέρη μας είναι «σωστή και πρέπουσα» αν… και αν… Όμως αυτές οι δικαιολογίες έχουν, όσο έχουν, εθνικό κύκλο κατανάλωσης, και μόνο. Απλά ενισχύουν τον εντόπιο μικροαστικό / προσοδικό κυνισμό.

Που, φυσικά, ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Απλώνεται σ’ όλο το πεδίο των κοινωνικών σχέσεων. Έτσι ώστε εκτός από failed state να διαθέτουμε κάτι ακόμα χειρότερο: failed society…

Ο μικροαστισμός πάνω απ’ όλα!

Κυριακή 28 Οκτώβρη. Υπάρχει κάτι ακόμα. Θα το πούμε, το έχουμε ξαναπεί και ξαναπεί, δεν θα ιδρώσει κανενός το αυτί, αλλά ως εκεί μπορούμε. (Ευτυχώς η συνείδηση δεν διατίθεται σε χάπια ή ενέσεις!)

Όταν στις αρχές των ‘90s ύστερα από μια πολιτικο/οικονομική καταστροφή απίστευτη ως τότε χιλιάδες βαλκάνιοι, κυρίως αλλά όχι μόνο αλβανοί, μετανάστες / μετανάστριες έφτασαν στον «ελληνικό παράδεισο» για να συναντήσουν την κόλαση, επιμέναμε ότι επρόκειτο για εργάτες / εργάτριες (: βίαια προλεταριοποιημένους πληθυσμούς) και πως η «μεταχείρισή» τους ήταν προμήνυμα κινδύνου και για την δική μας «τύχη». Της εντόπιας εργατικής τάξης…

Ποια ήταν εκείνη η «μεταχείριση»; Η μαζική υποτίμηση. Σκατά λεφτά, που συχνά δεν δίνονταν καν, κι αντί για πληρωμή το αφεντικό φώναζε την αστυνομία να δέσει τους «λαθραίους». Ή σεξουαλικά κάτεργα…

Τα ξεφτιλισμένα (σε σχέση με τα ελληνικά) μεροκάματα εκείνοι και εκείνες του «πρώτου κύματος» μαζικής μετανάστευσης εργασίας στην ελλάδα, μπορούσαν ίσως να τα αντέξουν. Εκείνο που δεν μπορούσαν να σηκώσουν ήταν το να δουλεύουν και να μην πληρώνονται: η κοινωνική αναπαραγωγή τους δεν γινόταν με έξοδα τρίτων αλλά μόνο μέσα απ’ τη δουλειά τους. Συνεπώς, ακόμα και σαν «παράνομοι», εκείνοι οι εργάτες έκαναν πολλά και διάφορα ενάντια στο να τους τρώνε τα λεφτά. Από απεργίες (και απεργίες πείνας) μέχρι εξαιρετικές πράξεις σαμποτάζ…

Το ότι λέγαμε από τότε πως οι μετανάστες εργάτες μας προειδοποιούν για την «τύχη» της εργατικής τάξης πολύ πιο γενικά ήταν χειρότερο απ’ το να δείχνουμε τον κώλο μας σε τσάι κυριών! Στα ‘90s, παρότι είχε ήδη αρχίσει η υποτίμηση και των ντόπιων, ακριβώς σαν «ντόπιοι» είμασταν «πολύ ψηλότερα» απ’ τους «φουκαράδες»… Ωραίοι – και μοιραίοι…

Τα χρόνια πέρασαν… Και ήδη απ’ τα ‘00s, πριν καν το 2010, είχε αρχίσει να απλώνεται η «δωρεάν εργασία» – στους ντόπιους / ντόπιες… Σαν «δοκιμή», σαν «μαθητεία», σαν… Το πράγμα αγρίεψε στη συνέχεια, ειδικά μετά το 2012, όταν και οι επίσημοι μισθοί έγιναν (και συνεχίζουν να είναι) σκατά λεφτά για πολλές χιλιάδες σύγχρονους εργάτες / εργάτριες, αλλά και χιλιάδες αφεντικά έκαναν «στάση πληρωμών» προς τους εργαζόμενούς τους, όχι για ένα μήνα αλλά για έξι ή δώδεκα ή όσο…

Για να το πούμε απλά: η κατάσταση μεγάλου μέρους της εντόπιας εργατικής τάξης έγινε (από μισθολογική, άμεση και έμμεση άποψη) ακόμα χειρότερη απ’ ό,τι των μεταναστών εργατών στα ‘90s… Φυσικά υπήρχε και υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά. Εκείνοι δεν είχαν καν πολιτικά δικαιώματα, που σήμαινε πως οποιαδήποτε στιγμή μπορούσαν να βρεθούν στα κρατητήρια· ή δολοφονημένοι απ’ την μικροαστική «ιερή αγανάκτηση». Εμείς, σαν ντόπιοι, δεν έχουμε χάσει ούτε το «δικαίωμα» του εκλέγειν, ούτε εκείνο του μηνύειν….

Όμως επειδή ο καπιταλισμός είναι καπιταλισμός, και επειδή στον καπιταλισμό δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα, έναντι αυτής της «ανωτερότητας» (του να έχεις πολιτικά δικαιώματα…) η υλική πλευρά της υποτίμησης της εργασίας των ντόπιων έγινε ακόμα χειρότερη. Γιατί; Επειδή η πίσω πλευρά της αναγνώρισης των πολιτικών δικαιωμάτων (δηλαδή της εντοπιότητας / ιθαγένειας) είναι η σχέση πρόνοιας που λέγεται οικογένεια. Ενώ, δηλαδή, κανένας μετανάστης δεν θα δεχόταν να δουλεύει απλήρωτος ούτε ένα μήνα, οι ντόπιοι «το παλεύουν» επί μήνες… επειδή έχουν υποστηρίξη οικογενειακή. Και άρα μεγάλη αντοχή…

Το «κακό νέο» της βίαιης υποτίμησης το έφεραν εδώ, πάνω τους, έγκαιρα εκείνοι οι μετανάστες / μετανάστριες των ‘90s, αλλά δεν βρήκε παραλήπτη… Αφορούσε τους Άλλους και, σαν τέτοιο, ήταν αδιάφορο… Τώρα οι πρόσφυγες πολέμου και οι μετανάστες απ’ τις εμπόλεμες ζώνες της αφρικής και της ασίας κουβαλάνε από μακρυά ή κάπου εδώ γύρω ένα ακόμα χειρότερο καπιταλιστικό μήνυμα. Της εκμηδένισης της ζωής.

Παριστάνουμε ότι δεν μας αφορά. Εδώ έχουμε ειρήνη διάολε!..

Σωστά… (Εδώ, με τα κεφάλια στην άμμο, δεν βλέπουμε ούτε την τύφλα μας· σιγά μη δούμε το μέλλον…)

Κάγκελα παντού

Παρασκευή 26 Οκτώβρη. Το ότι οι original δεξιοί μοστράρονται σαν «το κόμμα του νόμου και της τάξης» δεν είναι ούτε καινούργιο, ούτε εντυπωσιακό. Με ψυχρή εντιμότητα θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει: και τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν σαν δεξιοφασίστες, δηλαδή;

Η ερώτηση / δάκτυλο στο μάτι που δεν γίνεται, είναι διαφορετική. Αν, στ’ αλήθεια, δεν ήταν κάποιος δεξιός, τι θα έπρεπε να κάνει για εκείνα που οι original δεξιοί επιλέγουν (κι όλοι ξέρουν ότι θα επιλέξουν!) σαν αποδείξεις «ανομίας» και «αταξίας»;

Το παραμύθι, για παράδειγμα, με τα πανεπιστήμια και το «άσυλο» είναι παμπάλαιο. Ωστόσο αν υπάρχουν σοβαρά ζητήματα στ’ αλήθεια, μόνο χωροτακτική (δηλαδή τριτεύουσα) σχέση έχουν με μερικά – ελάχιστα – ακαδημαϊκά ενυδρεία της επικράτειας. Πρώτον, το ζήτημα της εγκατάλειψης οποιασδήποτε σοβαρής φροντίδας για τους τοξικο-εξαρτημένους. Και δεύτερον, ο συστηματικός εκβιασμός σε βάρος μεταναστών και προσφύγων να περάσουν στην πεζοδρομιακή παρανομία των νταραβεριών και της πορνείας (ενώ δεν είναι επιλογή τους) μπας και καταφέρουν να μαζέψουν κανά φράγκο για να πληρώσουν τα παράνομα γραφεία ταξιδίων ώστε να προχωρήσουν προς τον επόμενο ευρωπαϊκό προορισμό τους. Είναι μαζί το «φτηνό εργατικό δυναμικό» και η «εν δυνάμει πελατεία» για τα ντόπια κυκλώματα…

Ούτε το ένα (η μαφία του πρεζεμπόριου) ούτε το άλλο (η μαφία της εκμετάλλευσης προσφύγων και μεταναστών) είναι ξένες προς το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Το αντίθετο. Βρίσκονται στην καρδιά του.

Και επειδή αυτά τα κοινωνικά ζητήματα (η τοξικο-εξάρτηση, οι ορατές και αόρατες φυλακές για τους «ξένους») έχουν τόσο σκληρές πρακτικές διαστάσεις ώστε η ιδεολογία να είναι ελεεινό πρόσχημα, αν υπήρχαν κάποιοι ενάντια στη μικροαστική λογική «νόμος και τάξη», θα έπρεπε να είναι ακόμα πιο απόλυτα εχθρικοί σ’ ότι την διευκολύνει. Θα έπρεπε να κάνουν (ή, έστω, να απαιτήσουν αποφασιστικά) συγκεκριμένα πράγματα. Πρώτον, αυτό που διεθνώς λέγεται «ελεγχόμενη χορήγηση ηρωΐνης» εδώ και τώρα· πέρα απ’ την σοβαρή ενίσχυση των προγραμμάτων απεξάρτησης, για όσους / όσες τα επιλέγουν. Και δεύτερον, την μεταφορά όλων των ευρωπαϊκών κονδυλίων που προορίζονται για την φροντίδα των μεταναστών / προσφύγων κατευθείαν σ’ αυτούς / ες (τα κατά κεφαλήν ποσά είναι, είτε το πιστεύει κανείς είτε όχι, ικανοποιητικά), αντί για την συντήρηση των μαφιόζικων, κρατικών / παρακρατικών προσοδικών κυκλωμάτων που λυμαίνονται την «ανθρωπιστική βοήθεια» οργανώνοντας συστηματικά την υποτίμηση της ζωής χιλιάδων ανδρών, γυναικών, παιδιών, ηλικιωμένων προσφύγων και μεταναστών.

Δεν είναι η δουλειά της ασταμάτητης μηχανής να κάνει προτάσεις. Πρέπει να δείξουμε όμως όσο πιο παραστατικά γίνεται πως πίσω απ’ τους original δεξιούς του «νόμου και της τάξης» βρίσκονται οι άλλοι δεξιοί, που το παίζουν κάτι άλλο, αλλά φροντίζουν οι original να έχουν εύκολα επιχειρήματα για να κάνουν την δουλειά τους. Είναι οι «αριστεροί» official ή unofficial κρίκοι της ίδιας ρατσιστικής, μικροαστικής, μπάτσικης «εθνικής γραμμής». Ο «πασαδόρος» του “νόμου και της τάξης” δεν είναι striker. Είναι, όμως, συνένοχος!

Όλο αυτό το σκατό δεν αντιμετωπίζεται με πύρινους βερμπαλισμούς, με λίστες «θυμάτων», ή με προσευχές. Σαν κινηματικοί ξέρουμε «τι παίζει» απ’ το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘70· ξεκάθαρα απ’ τις αρχές των “80s. Ξέραμε επίσης (κάποτε…) ποιός ήταν ο σωστός προσανατολισμός, και τι είναι το αντίθετο. Αποπροσανατολισμός.

Αν είναι κάτι που διευκολύνει πια αφάνταστα το νεοφασισταριό, φανερό ή κρυφό, και κάθε είδους μαφίες, είναι ακριβώς αυτό: πως όλα παριστάνουν τα «οργισμένα» αλλά έχουν γίνει virtual, ψεύτικα, ένα είδος «second life» των αρνήσεων, ίσα ίσα για να ικανοποιείται ο τέτοιος ή αλλοιώτικος ναρκισσισμός… Κανείς δεν έχει όρεξη να πολεμήσει, όσο χρειάζεται, κατά των πραγματικών αιτίων. Το δημαγωγικό παιχνίδι με τα αποτελέσματα, σαν εκδοχές διεστραμμένων public relations, αυτό είναι όλο κι όλο που ενδιαφέρει. Σε διάφορες και (φαινομενικά) αντίθετες παραλλαγές.

Οι εγκληματίες του «νόμου και της τάξης» δεν βγαίνουν μόνο από μία τρύπα. Βγαίνουν από πολλές. Και οι πιο επικίνδυνες, τελικά, είναι όχι αυτές που έχουμε μπροστά μας, αλλά εκείνες που έχουμε δίπλα και πίσω μας…

Κουκουλωμένη «μυωπία» 1

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. «Τι χτυπιόσαστε που οι «επαναστάτες» μας έθαψαν την Παλαιστίνη; Δεν βλέπετε το θάψιμο της Μόρια; Δεν βλέπετε το θάψιμο των στρατοπέδων εξόντωσης; Κάτι βαθιά βρώμικο συμβαίνει». Αυτά μας πέταξε στα μούτρα (ηλεκτρονικώ τω τρόπω) μια φίλη της ασταμάτητης μηχανής. Και έχει δίκιο.

Εδώ και κανά μήνα τουλάχιστον (ας αφήσουμε τα παλιότερα) η μεταχείριση των προσφύγων / μεταναστών στα κάτεργα των “hot spots”, όχι μόνο στα νησιά αλλά και στην ενδοχώρα, είναι θέμα διεθνούς προβολής από διάφορα καθεστωτικά μήντια. Ενώ όμως ο διεθνής θόρυβος για το θέμα είναι ιδιαίτερα έντονος, η «σιωπή εσωτερικού» είναι ακόμα πιο εκκωφαντική. Οι φαφλατάδες από ‘δω κι απο ‘κει μπορεί να φλυαρούν για οτιδήποτε ώστε να σωπαίνουν γι’ αυτό: την εξόντωση ανδρών και γυναικών, ενήλικων και ανήλικων στα ελληνικά Νταχάου. Απ’ τους ανθρωπιστές και τους φιλεύσπλαχνους μέχρι τους «τσακίστε τους φασίστες», όλοι έχουν πάθει «τράβηγμα στους προσαγωγούς» και βρίσκονται εκτός γηπέδου: η (επί εποχής μκο…) δακτυλοδεικτούμενη εγκληματικότητα της «ελληνικής φιλοξενίας», που πάντα ήταν και πάντα παραμένει πρώτα απ’ όλα κρατική και παρακρατική, σα να εξαφανίστηκε απ’ τον ορίζοντα. Τι στο διάολο; Δεν πρέπει να θιγεί το φαιορόζ γκουβέρνο;

Πράγματι, θα συμφωνήσουμε: κάτι βαθιά βρώμικο συμβαίνει εδώ.

Κουκουλωμένη «μυωπία» 2

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. Παρότι παίζουν (κανονικές) εξαγορές συνειδήσεων (κι όχι μόνο από έναν αγοραστή…) δεν θα ρίξουμε το φταίξιμο στους undercover πουλημένους. Θα ήταν εύκολο να τους διακρίνει κανείς αν δεν συνέβαινε ένα είδος γενικότερης παραίτησης / παράλυσης. Η ακηδία είναι ένα είδος εξαργύρωσης της πολιτικής, ηθικής και συναισθηματικής αποτυχίας στη διάρκεια αυτών των 8 και βάλε χρόνων διαχείρισης της κρίσης / αναδιάρθρωσης α λα ελληνικά. Στην πραγματικότητα ο μικροαστισμός και ο ατομισμός, ο selfie-σμος, όχι μόνο δεν υποχώρησε (και γιατί άλλωστε;) αλλά αποδείχθηκε πόσο βαθιά χαρακτηρίζει ακόμα και τους “επαναστατικούς κύκλους”. Που σημαίνει ότι μπορείς να δείξεις το ανθρωπιστικό σου ενδιαφέρον για τους πρόσφυγες / μετανάστες, αλλά, επιτέλους: κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθείς και με τον εαυτό σου…

Αν πριν 8 ή 9 χρόνια γράφαμε ότι αυτό θα συνέβαινε “στο τέλος”, ότι δηλαδή ο “υπαρξιακός νεοφιλελευθερισμός / εγωϊσμός / ατομισμός” που βρίσκεται παντού, πίσω ακόμα και από τις λίγο πολύ ευκαιριακές “επαναστατικές στρατεύσεις”, θα ξανα-κερδίσει αν δεν αντιμετωπιστεί σκληρά και σε πρώτο πρόσωπο, θα θεωρούμασταν καταστροφολόγοι. Δεν το κάναμε πριν 8 ή 9 χρόνια… επειδή το είχαμε κάνει πριν 18 ή 19 χρόνια: μπορεί κανείς να δει το μέλλον αν είναι σε θέση να διαρρήξει τα προφανή του κάθε φορά παρόντος, που προετοιμάζει αυτό το μέλλον…

Συνεπώς η στρατηγική εγκατάλειψη αυτής της “Άλλης εργατικής τάξης” (των προσφύγων και των μεταναστών) στα νύχια των κρατών, των αστυνομιών, των στρατών, αλλά και (αυτό είναι ακόμα χειρότερο) διάφορων post-post-modern ιδεολογιών του εαυτού (και του κώλου…) που υπόγεια τους ενοχοποιούν, άλλοτε για την «σεξουαλική καθυστέρησή τους» κι άλλοτε για την «θρησκευτική τους προσήλωση», είναι πράγματι αποτέλεσμα μιας δωροδοκίας. Όχι της «στενής», της χρηματικής, που προφανώς αφορά επιλεγμένα άτομα. Αλλά της «ευρύτερης», της κοινωνικο/ιδεολογικής, που συμβουλεύει ότι τελικά μπορούμε να την βγάζουμε κουτσά στραβά μεν, αλλά από ηθική άποψη «καθαροί», ακόμα κι αν σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων απ’ τον κώλο μας το ελληνικό κράτος και παρακράτος σκοτώνουν… Μπορούμε να την βγάζουμε «καθαροί» επειδή κάποτε «κάτι κάναμε» γι’ αυτούς· όμως όχι πια… «Αρκετά»…

Αυτό έλεγαν πάντα οι δεξιοί σ’ αυτό το μέρος: ξέρεις πόσο αριστερός ήμουνα στα νειάτα μου; Αλλά δεν βγαίνει τίποτα…

Να ένας λόγος που ανεβαίνουν εύκολα τα φασισταριά διεθνώς: έχουν αντιπάλους κατώτερους των περιστάσεων.

Κουκουλωμένη «μυωπία» 3

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. Το γεγονός, λοιπόν, ότι τις καταγγελίες για την κατάσταση των προσφύγων / μεταναστών στα ελληνικά Νταχάου την έχουν αναλάβει άλλοτε το bbc, άλλοτε ο guardian, άλλοτε η deutsche welle – και η αυθεντική ντόπια δεξιά – είναι πολιτική συντριβή για όλο το αντιφασιστικό ρεύμα. (Δεν θα το αναγνωρίσει κανείς, και επιπλέον το ότι το λέμε εδώ, δημόσια, μας εξασφαλίζει κι άλλους εχθρούς).

Η πολιτική συντριβή έγκειται στο γεγονός ότι αυτό το ρεύμα «εξαντλήθηκε» τα προηγούμενα χρόνια σε πύρινες και βερμπαλιστικές διακηρύξεις, σ’ αυτό που έγκαιρα και δημόσια (αλλά μάταια…) υποδείξαμε σαν «συναισθηματικό αντιφασισμό». Και τώρα πια δεν μπορεί (και δεν θέλει) να τοποθετήσει το κράτος και το παρακράτος, και με το σημερινό γκουβέρνο, στο κέντρο της ευθύνης για την μαζική απ-ανθρωποποίηση χιλιάδων φυγάδων. Με την μαζικότητα, την ένταση, την υπομονή και την συστηματικότητα που απαιτεί ένα τέτοιο ζόρικο πολιτικό καθήκον – ώστε να δημιουργηθεί ο «εσωτερικός εχθρός». Αντιμετωπίζοντας και τις δυσκολίες που έχει ένα τέτοιο εγχείρημα· δυσκολίες που για να αντιμετωπιστούν θέλουν συλλογική οξυδέρκεια και όχι μετεφηβική αθωώτητα.

Το ξαναλέμε: το ελληνικό κράτος / παρακράτος και οι «λειτουργοί του» είναι ο βασικός εγκληματίας. Οι μικροαστοί, σαν «αυθόρμητα» νεοναζί που είναι (όπως πάντα…), ακολουθούν και εύκολα επωφελούνται και αξιοποιούν τις ευκαιρίες που τους δίνονται – πάντα, όμως, υπό την κρατική προστασία. Όταν δεν την έχουν κάθονται στ’ αυγά τους.

Αυτό δεν είναι καινούργιο.

Ανοιχτομάτα μυωπία…

Δευτέρα 15 Οκτώβρη. Εδώ βρίσκεται η μαύρη γραμμή που συνδέει το «θάψιμο» της παλαιστινιακής αντίστασης με το «θάψιμο» των κάτεργων εξόντωσης προσφύγων / και μεταναστών εδώ ή εκεί: είναι η μικροαστική κουλτούρα της «επαρκούς ταυτότητας», ατομικής και μικρο-συλλογικής…. Η κουλτούρα του πρωτοκοσμικού εγωϊσμού, που έχει χίλιες μορφές, η μία πιο άθλια απ’ την άλλη. Η κουλτούρα που «δίνει κάτι για να πάρει κάτι» – κι αυτό μπορεί να το λέει από νταραβέρι μέχρι «πολιτική»…

Το δηλητηριώδες δώρο του νεοφιλελευθερισμού ήδη απ’ τα ‘80s…

Το σιχάθηκα από τότε (αν επιτρέπεται ένας πρώτος ενικός στην ασταμάτητη μηχανή).

Μεσόγειος

Δευτέρα 8 Οκτώβρη. Έχουμε πια αρκετά “δείγματα” μιας τακτικής που, καθώς εξελίσσεται (με μικρές παραλλαγές) σε μεγάλο μέρος της ευρώπης δείχνει πως είναι σχεδιασμένη και συντονισμένη: η επίθεση όχι μόνο ενάντια στους πρόσφυγες / μετανάστες αλλά και σε συμπαραστάτες τους. Απ’ τις ελληνικές κατηγορίες (παραπάνω από μία φορά φέτος) εναντίον διεθνών μκο που κάνουν διασώσεις ναυαγών στο ανατολικό αιγαίο για «trafficking» μέχρι τις εντελώς ανάλογες κατηγορίες του ιταλού φασίστα Salvini για τις μκο που δραστηριοποιούνται στην κεντρική Μεσόγειο· απ’ τα σχέδια τιμωρίας του Ορμπάν εναντίον όσων περιθάλπτουν πρόσφυγες στην ουγγαρία, μέχρι την σύλληψη του Lucano στην καλαβρέζικη Riace· απ’ την απαγόρευση σε πλοία που διέσωζαν πρόσφυγες / μετανάστες να δέσουν σε ιταλικά, γαλλικά και μαλτέζικα λιμάνια, μέχρι τις δίκες εναντίον τους για «παράνομη διακίνηση μεταναστών»· απ’ την πριμοδότηση της νεοφασιστικής «εναλλακτικής για την γερμανία» (και την εμφάνιση εκεί «εβραϊκής συνιστώσας», αντιμουσουλμανικής φυσικά…) μέχρι τις συμφωνίες της Ρώμης με την χούντα του Καΐρου για συμμετοχή σε στρατιωτικές (αντι-προσφυγικές) περιπολίες στη νοτιοανατολική Μεσόγειο: είναι πολλά, είναι μαζεμένα, και δεν μπορεί κανείς να μιλάει για «μεμονωμένα περιστατικά».

Παρότι υπάρχει μια ρατσιστική «μαύρη γραμμή» που συνδέει (άλλοτε ορατή και άλλοτε αόρατη) το ελληνικό φαιορόζ κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (και αυτά που θα παραδώσει στο επόμενο γκουβέρνο) με τον Ορμπάν και τον Σαλβίνι, έχουμε την εντύπωση ότι το «πρόβλημα με τις ροές» είναι ανθρωποφάγο αλλά και προσχηματικό. Υπάρχει μια ευρύτερη γεωπολιτική στόχευση για τον (στρατιωτικό) έλεγχο της Μεσογείου, σχετική με τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο· οι μετανάστες / πρόσφυγες που επιχειρούν να την διασχίσουν είναι τα πρώτα θύματα εισόδου σ’ ένα υπό κατασκευή (θαλάσσιο) ναρκοπέδιο… Θέλουμε να πούμε: ο πρωτοκοσμικός ρατσισμός δεν είναι πλέον «μόνος του»· έχει γίνει κεφάλαιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Είναι, ίσως, η έσχατη ιστορική στιγμή όπου η υποστήριξη των μεταναστών / προσφύγων, χωρίς να χάσει τίποτα απ’ τις συγκεκριμενοποιήσεις της, θα πρέπει να ανακτήσει τον συνολικό ορίζοντα των σε εξέλιξη ενδοκαπιταλιστικών οξύνσεων· σ’ όλες τους τις μορφές…

Αν, βέβαια, υπάρχουν ακόμα υποκείμενα διατεθειμένα να σηκώσουν το βάρος της Ιστορίας· ένα βάρος που κανείς δεν διαλέγει μεν, αλλά το βρίσκει αμείλικτο μπροστά του.

(φωτογραφία: Διαδήλωση 6.000 ατόμων, ιταλών και μεταναστών / προσφύγων, χτες στην Riace. Για αρχή σωστά καμωμένη. Όμως πρέπει στη Ρώμη… )