Tag: λίβανος

Ιράν 2

Τρίτη 2 Γενάρη. Σύμφωνα με την καθεστωτική ισραηλινή jerusalem post η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ δημιούργησαν ένα «κοινό επιτελείο σχεδιασμού» για την αντιμετώπιση της Τεχεράνης (και δεν κάλεσαν την Αθήνα – κρίμα!…) Το σχετικό ρεπορτάζ μιλάει για την δημιουργία τεσσάρων «υπο-ομάδων εργασίας»: μία για την άσκηση πίεσης στην Τεχεράνη· μια δεύτερη για την αντιμετώπιση της ιρανικής επιρροής στη μέση Ανατολή (κατ’ αρχήν: Χεζμπ’ αλλάχ) αλλά και την διαμόρφωση κοινής στάσης απέναντι στη συρία· μια τρίτη για την αντιμετώπιση του πυραυλικού προγράμματος του ιράν· μια τέταρτη, τέλος, για την κοινή στρατιωτική προετοιμασία σε διάφορα σενάρια.

Αν δεν μας γελάει το μυαλό μας πρόκειται για πολεμικές προετοιμασίες· παρότι εδώ ή εκεί μπορεί να εμφανιστούν με την μάσκα της διπλωματίας. Στο κάτω κάτω οι «κεφαλές» που συμφώνησαν αυτήν την συνεργασία δεν είναι πανεπιστημιακοί ή κοινωνιολόγοι. Είναι οι «σύμβουλοι εθνικής ασφάλειας»: ο Meir ben Shabat απ’ την μεριά του Τελ Αβίβ (παλιό στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών) και ο H. R. McMaster απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον. Κι αν ρωτάει κανείς «και γιατί το λένε ανοικτά;» η απάντηση μας φαίνεται εύκολη: επειδή δεν θέλουν να το κρύψουν.

Θα μπορούμε να πούμε, σ’ ένα χρόνο από τώρα, και πάλι ότι γίνονται «προετοιμασίες» απ’ την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ; Πολύ φοβόμαστε πως όχι: η διακρατική, ενδοκαπιταλιστική βία επιταχύνεται…

Συρία: δύσκολοι δρόμοι

Τρίτη 19 Δεκέμβρη. Πανηγυρίζουν απ’ την Τεχεράνη ως την Βηρυττό: ένα πρώτο κομβόι με 20 φορτηγά άγνωστου φορτίου έκαναν την χερσαία διαδρομή απ’ το ιράν μέσω ιράκ, ύστερα μέσω της συνοριακής συριακής πόλης al – Bukamal και της Deir ez-Zor, για να φτάσουν στη Δαμασκό… Από εκεί ο λίβανος είναι δίπλα…

Όντως ο δρόμος έχει ανοίξει· αλλά απέχει πολύ απ’ το να είναι σίγουρος. Σίγουρος απέναντι στην Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και τους συμμάχους τους. Το ζήτημα της τροφοδοσίας της Χεζμπ’ αλλάχ με ιρανικά όπλα μέσω αυτής της χερσαίας διαδρομής είναι σοβαρό μεν αλλά τακτικό πρόβλημα· και αφορά μόνο το Τελ Αβίβ. Το στρατηγικό ζήτημα, που αφορά (κυρίως) την Ουάσιγκτον είναι ότι την ίδια διαδρομή μπορούν να (και ο στόχος είναι ΝΑ) ακολουθήσουν αγωγοί φυσικού αερίου (κατά κύριο λόγο, δευτερευόντως και πετρελαίου) που θα μεταφέρουν την ιρανική (πιθανόν και την καταριανή) παραγωγή στην ανατολική Μεσόγειο, και απο κεί, είτε δια θαλάσσης είτε μέσω τουρκίας και βαλκανίων στην κεντρική ευρώπη. Για να γίνει ακόμα χειρότερο αυτό το πρόβλημα: είναι η ρωσική gazprom που θα κάνει την δουλειά (και) αυτών των αγωγών αερίου· με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

Θα ήταν ασυγχώρητη αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι με τέτοιες διακυβεύσεις η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ θα κάτσουν να παραδεχτούν την ως τώρα ήττα τους. Όπως είναι εγκληματικός καιροσκοπισμός (εγκληματικός σε βάρος μας ως εργατών φυσικά) το ότι το ελληνικό βαθύ κράτος και όλες οι πολιτικές του βιτρίνες θεωρούν ότι μπορούν να «χωθούν» σ’ αυτή τη εν εξελίξει σύγκρουση, με την μεριά των αμερικάνων· και να κερδίσουν… Για την ακρίβεια: εμείς θα πληρώσουμε ακριβά και τα πιθανολογούμενα (απ’ τα ελληνικά αφεντικά) κέρδη αλλά και τις ακόμα πιο πιθανές χασούρες τους.

Ο δρόμος άνοιξε μεν· αλλά (με την ευρεία έννοια) δεν θα τον αφήσουν εύκολα ανοικτό όσοι πόνταραν (και το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο ανάμεσά τους…) στο να τον κρατήσουν κλειστό.

Η μυρωδιά της ανθρώπινης σάρκας θα συνεχίσει να απλώνεται στον αέρα…

Η εποχή των απειλών

Σάββατο 16 Δεκέμβρη. Το ισραήλ θα ρίξει τον λίβανο στη λίθινη εποχή είπε ο υπουργός ασφαλείας της χώρας Yisrael Katz την Τετάρτη σε μια συνέντευξή του στην σαουδαραβική εφημερίδα Elaph.

Σύμφωνα με τον Katz, το ισραήλ πιστεύει ότι το ιράν κατασκευάζει «εργοστάσια εξελιγμένων πυραύλων» στο λίβανο. Όταν ρωτήθηκε αν το ισραήλ θα βομβάρδιζε τα εργοστάσια, απάντησε «Ναι. Θα δράσουμε στρατιωτικά και θα τα εμποδίσουμε, όπως συμβαίνει στη συρία».

«Αυτό που έγινε το 2006 θα είναι πικνικ σε σύγκριση μ’ αυτό που μπορούμε να κάνουμε. Θυμάμαι έναν σαουδάραβα υπουργό που είπε ότι θα στείλουν την Hezbollah πίσω στις σπηλιές της στο νότιο λίβανο. Σας λέω ότι θα γυρίσουμε το λίβανο στη λίθινη εποχή» είπε ο Katz, αναφερόμενος στον δεύτερο πόλεμο στο λίβανο, όταν το ισραήλ επιτέθηκε στη Hezbollah στο λίβανο.

Ο ισραηλινός υπουργός ασφαλείας είπε ότι η χώρα του μάλλον θα επιτεθεί στον λίβανο παρά θα περιμένει νέες αποφάσεις του οηε κατά της Hezbollah και του ιράν, ειδικά στο φόντο της παραίτησης του λιβανέζου πρωθυπουργού Saad Hariri απ’ τη σαουδική αραβία, μια απόφαση που την ανακάλεσε στη συνέχεια…

Μεταφέραμε το μεγαλύτερο μέρος του ρεπορτάζ της τουρκικής καθεστωτικής daily sabah αυτούσιο, γιατί αλλιώς θα έχανε τη νοστιμιά του. Παίρνουμε τις δηλώσεις για πραγματικές (δεν ξέρουμε αραβικά για να τις διασταυρώσουμε) επειδή δεν βρήκαμε κάποια διάψευση (όσο ψάξαμε).

Παρατήρηση νούμερο μηδέν: οι απειλές του ισραηλινού αρχιασφαλίτη συνιστούν ή όχι προτροπή σε διάπραξη εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας; Συνιστούν. Αλλά δεν τρέχει και τίποτα – έτσι δεν είναι; Τα γάντια έχουν βγει – διεθνώς. Κάποιοι, “πρωτοπόροι”, δείχνουν τις “γροθιές” τους…

Παρατήρηση νο 1, που μόνο φαινομενικά είναι άσχετη: την ίδια ακριβώς απειλή, «θα σας γυρίσουμε στη λίθινη εποχή», είχε εκτοξεύσει ο πολύς Ράμσφελντ, υπ.αμ. του Μπους του Β, στο πακιστανικό καθεστώς, παραμονές τις εισβολής στο αφγανιστάν, όταν η Ισλαμαμπάντ αρνήθηκε σε πρώτο χρόνο να συνεργαστεί με την Ουάσιγκτον. Πράγμα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ έχει κόλλημα με τις πέτρες…

Δεύτερη παρατήρηση: θυμόμαστε πολύ καλά (άλλωστε ο Σεπτέμβρης του 2006 ήταν ο μήνας που γεννήθηκε η δεύτερη φάση του Sarajevo) ότι στο «πικνίκ» εκείνης της επίθεσης ο ισραηλινός στρατός ηττήθηκε απ’ την Χεζμπ’ αλλάχ. Ηττήθηκε τόσο καθαρά και έξω από κάθε σχεδιασμό του ισραηλινού πενταγώνου ώστε μετά την υποχώρησή του, επί μήνες, έγλυφε την πληγή προσπαθώντας να καταλάβει «τι και γιατί». Μήπως θα ήταν φρόνιμο να μην γίνεται επίκληση «στρατιωτικών περιπάτων» όταν στον προηγούμενο τέτοιο οι ειδικές δυνάμεις του ισραηλινού στρατού ηττήθηκαν σε βαθμό ντροπιαστικό (για τις ίδιες);

Τρίτη παρατήρηση: αν και θεωρούμε δεδομένο ότι αργά ή γρήγορα το Τελ Αβίβ θα αναγκαστεί (απ’ τον ιμπεριαλιστικό εαυτό του) να επιτεθεί στη Χεζμπ’ αλλάχ, μας καθησυχάζει κάπως το γεγονός ότι κοτζάμ ισραηλινό γεράκι θεώρησε απαραίτητο να διανθίσει τις απειλές του με παρόμοιες made in Riyadh. Αν βάζει τα ρέστα του πάνω στο ποντάρισμα του τοξικού πρίγκηπα, τότε υπάρχει η ελπίδα να την ξανασκεφτεί την μπλόφα· πριν κλείσει ο δρόμος του «πάσο».

Τέταρτη παρατήρηση. Αν δεν κάνουμε λάθος έχει γίνει συζήτηση να «προσφέρει» η Βηρυττός μόνιμες «στρατιωτικές διευκολύνσεις» στη Μόσχα. Δεν θα ήταν απαραίτητο καν να είναι μόνιμες. Ένα εναλλαξ παρκάρισμα ρωσικών και τουρκικών πολεμικών σε κάποιο λιβανέζικο λιμάνι θα συνέτιζε, υποθέτουμε, το ισραηλινό ταπεραμέντο.

Τελευταίο: πριν το «πικνίκ» του 2006 το Τελ Αβίβ δεν είχε μοιράσει ανακοινώσεις και κατάρες – ο αιφνιδιασμός είναι συστατικό μιας πιθανής επιτυχίας. Τώρα; Σαν πολλές δεν είναι οι απειλές που ξεστομίζονται;

Όπως θα έλεγε και ένας έλληνας πρωθυπουργός / ψόφιος κοριός, γνώστης του είδους, «καμήλα που γαυγίζει είναι φαφούτα»…

(φωτογραφία: Πιο πικνίκ δεν γίνεται: ισραηλινό τανκ merkava, απ’ τα θεωρούμενα καλύτερα του κόσμου, ψάχνει το τάπερ με τα κεφτεδάκια, στο νότιο λίβανο, το καλοκαίρι του 2006).

Βηρυττός

Πέμπτη 23 Νοέμβρη. Ο asset Hariri γύρισε χτες στο λίβανο…. και ανακάλεσε την παραίτησή του!!!! Πολλά θαυμαστικά εφόσον τα όσα ανακοίνωσε μετά την κατ’ ιδίαν συνάντησή του με τον λιβανέζο πρόεδρο Aoun δεν είχαν καμία σχέση με όσα είχε απαγγείλει πριν 19 ημέρες, τηλεοπτικά, απ’ το Ριάντ – παραιτούμενος…

Αν τα πράγματα είναι όπως φαίνονται (για παράδειγμα ότι «πείστηκε» απ’ τον Μακρόν ή, ακόμα, και απ’ τον χασάπη Σίσι…) πρόκειται για μια ακόμα ήττα του τοξικού πρίγκηπα. Ακόμα, όμως, κι αν το Ριάντ αποφάσισε να αλλάξει τακτική και να πάει την έριδα με την Χεζμπ’ αλλάχ (και την Τεχεράνη) αλλιώς, πάλι πρόκειται για ήττα: γιατί το λιγότερο που θα μπορούσε να πει κανείς είναι ότι η τακτική του τοξικού είναι μια στο καρφί και μια στο πέταλο.

Ο ίδιος ο Hariri δεν έγινε, μετά την ανάκληση της παραίτησής του, λιγότερο καραγκιόζης. Αλλά στην πολιτική σκηνή της Βηρυττού τον ξέρουν. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν κινδυνεύουν από δαύτον· ίσως ποτέ να μην κινδύνεψαν. Ο Hariri κινδυνεύει; Ποιος ξέρει; Πάντως εκτός απ’ τους δύο γυιούς του και η σύζυγος βρίσκεται ξανά στα χέρια του τοξικού.

Ο πραγματικός κίνδυνος (και για τον λίβανο) είναι αυτό που έχει μάθει (και το μόνο που ξέρει) ο σαουδαραβικός ουαχαβιτισμός: βρώμικα κτυπήματα. Ή, αλλιώς, βόμβες στο ψαχνό. Αν η ανακληθείσα παραίτηση του Hariri ήταν, στην πραγματικότητα, απόλυση απ’ το τοξικό αφεντικό, υπάρχουν και πιο δραστικές «απολύσεις» στα μαφιόζικα manual…

(φωτογραφία: Προσοχή στο τηλέφωνο! Αν δεν είναι χρυσό με κουμπιά από ρουμπίνια, τι διάολο γυρεύει εκεί;)

Μέση Ανατολή

Τετάρτη 22 Νοέμβρη. Υπάρχουν πολλά ανοικτά μέτωπα στα οποία ο σαουδαραβικός πανικός / ιμπεριαλισμός μπορεί να ανάψει φωτιές ή να εντείνει τις ήδη αναμένες. Τα ονομάζουμε γρήγορα: λίβανος, παλαιστίνη, κατάρ, υεμένη, σιιτική μειονότητα μέσα στη σαουδαραβική επικράτεια.

Προκειμένου να εξακολουθήσει να είναι γεωπολιτικά χρήσιμη η σαουδαραβική χούντα “πουλάει λίβανο” στο Τελ Αβίβ και, επίσης, “πουλάει Παλαιστίνη” στο Τελ Αβίβ και στην Ουάσιγκτον. Το τελευταίο νταραβέρι βρίσκεται σε υπόγεια εξέλιξη με “συντονιστή” τον γαμπρό του ψόφιου κουναβιού.

Αλλά η Χαμάς “φίλησε χεράκι” ήδη στην Τεχεράνη. Και το να υιοθετήσει το ιρανικό καθεστώς το “παλαιστινιακό ζήτημα” ενόσω διάφορες χούντες της αραβικής χερσονήσου το “πουλάνε” στο Τελ ΑΒίβ, θα του δώσει πολλά credit στις αραβικές κοινωνίες. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την Άγκυρα.

Επιπλέον η Τεχεράνη δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την Χεζμπ’ αλλάχ (στο βαθμό που αυτή θα χρειάζεται βοήθεια)· ούτε τους Huthis στην υεμένη· ούτε την Βαγδατη· ούτε, επίσης την Ντόχα (το ίδιο ισχύει, σ’ αυτήν την τελευταία περίπτωση, και για την Άγκυρα).

Συνεπώς οι 2 απ’ τις 3 εγγυήτριες δυνάμεις στη συρία βρίσκονται μπροστά σε καινούργιες έντονες αντιθέσεις· που είναι κατευθείαν συνέπεια της νίκης τους στη συρία (και στο ιράκ). Την νίκη την εξασφάλισε σε μεγάλο βαθμό η Μόσχα· την αφορούν όμως οι παράγωγες καινούργιες πολώσεις;

Όχι με γραμμικό τρόπο. Ναι μεν ο ρωσικός ιμπεριαλισμός ενδιαφέρεται για την ευρύτερη μέση Ανατολή· όχι, όμως, για να κάνει εκστρατείες αν δεν κινδυνεύει άμεσα. Συνεπώς εκτιμάμε ότι η Μόσχα θα προτιμήσει να κρατήσει μια θέση «στο πίσω κάθισμα» σε σχέση με την αναμέτρηση με την καινούργια «γραμμή άμυνας» (δηλαδή επίθεσης) του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ ΑΒίβ – Ριάντ. Αυτό θα της επιτρέπει να μεσολαβεί διπλωματικά, για την «αποκλιμάκωση της έντασης». Όμως δεν μπορούμε να προβλέψουμε αυτή τη στιγμή τον βαθμό, την διάρκεια και την γεωγραφία αυτής της έντασης· άρα και την υπομονή της «πίσω θέσης». Ας μην το ξεχνάμε: η Μόσχα αναγκάστηκε να συνδράμει τον Άσαντ μόλις τον Σεπτέμβρη του ’15, μετά από χρόνια πολέμου, όταν τον είδε να βουλιάζει εντελώς βάζοντας σε κίνδυνο την μικρή σχετικά ναυτική βάση της στην Tartus. Τι θα κάνει αν θεωρήσει ότι απειλούνται η μεγαλωμένη πια ναυτική βάση και η αεροπορική που εν τω μεταξύ απέκτησε απ’ τον Άσαντ;

Σ’ αυτό το ρευστό περιβάλλον (επιμένουμε: ενός δευτερεύοντος πεδίου του 4ου παγκόσμιου πολέμου) θα κριθεί και το μέλλον της χούντας του Σίσι· κανένας Τσίπρας, κανένας Κοτζιάς, κανένας Καμμένος και καμία ελληνοκυπριακή κυβέρνηση / πλυντήριο δεν πρόκειται να τον σώσουν. Η χούντα συσσωρεύει ήδη εκρηκτικό υλικό στο εσωτερικό της· έχει όμως και ερωτήματα «εξωτερικής πολιτικής».

Αν με επιλογή ή από ανάγκη γείρει προς την μεριά του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ απλά θα επιταχύνει το τέλος της: παρά την ανελέητη καταστολή η μουσουλμανική αδελφότητα παραμένει ισχυρή μεταξύ των πληβείων, θα έχει την υποστήριξη τόσο της Άγκυρας όσο και της Ντόχα, και επιπλέον δεν είναι η μόνη αντι-χουντική αντιπολίτευση στην αίγυπτο. Αν, πάλι, επιδιώξει να πάρει «κομμάτια επιρροής» απ’ το Ριάντ τότε θα βρεθεί σε σύγκρουση με κρίκους του άξονα, χωρίς να έχει πραγματικούς συμμάχους στην «3πλή συνεννόηση» της Αστάνα.

Υπάρχει και ο «τρίτος δρόμος»: διακριτική αποστασιοποίηση. Όμως ούτε αυτός είναι εύκολος: η χούντα του Sisi ήδη στηρίζει τον πόλεμο εναντίον των Houthis στην υεμένη.

(φωτογραφία: οι τρεις αρχικαραβανάδες στο Sochi…)

“Γαλλοφωνία”…

Δευτέρα 20 Νοέμβρη. Έχει παραιτηθεί μεν, αλλά είναι ακόμα πρωθυπουργός· έτσι τον υποδέχτηκε ο γάλλος πρόεδρος στο Παρίσι. Ο οποίος (γάλλος πρόεδρος) δεν είχε καλέσει μόνο τον Hariri αλλά και την οικογένειά του (σύζυγο και τρία παιδιά)· μια πρόσκληση που είχε το νόημα «για να μην τους κρατάει το Ριάντ ομήρους». Αλλά στο Παρίσι πήγε η μισή οικογένεια· τα δύο απ’ τα τρία παιδιά έμειναν στη σαουδική αραβία. Πράγμα που σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της γαλλικής προεδρίας «δεν την ανησυχεί, εφόσον ο μπαμπάς και η μαμά τους έκριναν ότι είναι καλύτερο να μείνουν τα δύο παιδιά τους στο Ριάντ». Στο Ριάντ όπου, ως γνωστόν, ο τοξικός πρίγκηπας απαγάγει τους αντιπάλους του (στο όνομα της πάταξης της διαφθοράς…) και τους ζητάει λύτρα για να τους αφήσει ελεύθερους. Πράγματι, το Ριάντ είναι ο καλύτερος παιδότοπος του πλανήτη, οπότε ο «μπαμπάς» Hariri έκανε σοφή επιλογή να αφήσει τα παιδιά του: γινόταν και παλιά αυτό, όταν κάποιος παρέδιδε έναν συγγενή του για όμηρο / εγγύηση ότι θα τηρήσει κάποια υπόσχεσή του…

Έχουμε και λέμε λοιπόν: ένας πρωθυπουργός που έχει παραιτηθεί αλλά αυτό οι άλλοι δεν το αναγνωρίζουν, ένας «μπαμπάς» που παρά την πρόσκληση «έκρινε καλό να…», και ένας γάλλος πρόεδρος. Που κάνει το κομμάτι του σαν μεσολαβητής…

Θα ήταν μεγαλοφυώς ηλίθιο να περιμένει το γαλλικό κράτος ότι θα μπει γερά στην τωρινή κατάσταση στη μέση Ανατολή απ’ την πίσω πόρτα: μεταξύ της τουαλέτας του τοξικού πρίγκηπα στο Ριάντ, του «κενού επίσημης γραμμής» στην τουαλέτα του ψόφιου κουναβιού στην Ουάσιγκτον, του ισραηλινού μιλιταρισμού, της ιρανικής επεκτατικότητας, της ρωσικής επίβλεψης – απ’ την πίσω πόρτα που γράφει «λίβανος»… Έχουν μαζευτεί πολλοί σ’ αυτή τη ζώνη του κόσμου· έχουν σχηματιστεί μπλοκ· τι ακριβώς πουλάει λοιπόν ο κυρ Μακρόν;

«Προστασία» λέει. Υπάρχει χώρος για έναν ακόμα νταβατζή; Τον Δεκέμβρη που ο κυρ Μακρόν θα πάει στην Τεχεράνη ίσως του πουν ότι αν θέλει να κρατήσει τις μεγάλες δουλειές που έχουν πάρει οι γαλλικές αυτοκινητοβιομηχανίες και η total στο ιράν είναι ο.κ.. Αν, όμως, θέλει περισσότερα θα πρέπει, τουλάχιστον, να δείξει ικανός να κρατάει ενωμένες τις πενταμελείς λιβανέζικες οικογένειες που καλεί στο παλάτι του…

Η ιδέα ότι μπορεί να τα έχει καλά με όλους έχει ημερομηνία λήξης.

Κακοφωνία…

Δευτέρα 20 Νοέμβρη. Γιατί την ίδια στιγμή που ο κυρ Μακρόν υποδεχόταν με τιμές πρωθυπουργού έναν μισο-πρωθυπουργό και με πατρική ευαισθησία έναν κοινό νταραβεριτζή, ο τοξικός πρίγκηπας καλούσε στο Κάιρο τους υπ.εξ. των συμμάχων του, μπας και σώσει τα (κατά πως φαίνεται) φλεγόμενα οπίσθιά του.

Χτες οι υπ.εξ. της αιγύπτου, των εμιράτων και του μπαχρέιν (όχι σπουδαία συλλογή μα τον Όσιρι!) συναντήθηκαν στο Κάιρο με τον ομόλογό τους απ’ την σαουδική αραβία, τον Adel al-Jubeir, της κλίκας του τοξικού, για να συμφωνήσουν σ’ ένα κείμενο αλληλεγγύης στο Ριάντ και καταδίκης της Τεχεράνης για την εμπλοκή της στις «αραβικές υποθέσεις», και την υποστηρίξη ενόπλων στην περιοχή. Επιπλέον η σαουδαραβική πρόταση ζητάει απ’ τους άραβες διπλωμάτες να πιέσουν το συμβούλιο ασφαλείας του οηε να συζητήσει τους «κινδύνους» που αντιπροσωπεύει το ιράν… Σ’ αυτή τη φάση δεν κηρύσσουμε πόλεμο στο ιράν δήλωσε ο Ahmed Aboul Gheit, αιγύπτιος και «πρόεδρος του αραβικού συνδέσμου». Επίσης δεν αποφασίσαμε να καλέσουμε την σύγκλιση του συμβουλιου ασφαλείας· αλλά θα αρχίσουμε τις επαφές και αργότερα μπορεί να το κάνουμε.

Πάλι καλά που “σ’ αυτή τη φάση δεν…” Good job. Τους είχε προλάβει όμως και τους 4 σωματοφύλακες ο πέμπτος, γνωστός και μη εξαιρετέος, o ισραηλινός “mad dog” υπ.αμ. Lieberman. Που απ’ το Σάββατο, μια μέρα νωρίτερα δηλαδή, είχε γράψει στο facebook του ότι η μέση Ανατολή χρειάζεται επειγόντως μια αντι-ιρανική συμμαχία. Ή, πιο απλά: το Τελ Αβίβ χρειάζεται επειγόντως μία…

Το γεγονός ότι απ’ τα 21 κράτη / μέλη του ιστορικού «αραβικού συνδέσμου» η σαουδαραβική χούντα κατάφερε να μαζέψει 3 (τρία), συν τον εαυτό της 4 (τέσσερα) για να καταγγείλουν την Τεχεράνη, δείχνει με ακρίβεια τους συσχετισμούς που έχει στο πλάι του αυτός ο ορκισμένος υπερασπιστής των «αραβικών υποθέσεων». Πράγμα που, με τη σειρά του, σημαίνει ότι κοτζάμ γάλλος πρόεδρος μπορούσε (πέρα απ’ το ότι έπρεπε) να μην αφήσει δυο μέλη της οικογένειας Hariri στα χέρια απαγωγέων· ακόμα κι αν «ο μπαμπάς και η μαμά έκριναν ότι…». Αν, τέλος πάντων, ήθελε να δείξει ότι έχει κάποια πυγμή.

Απ’ την άλλη μεριά η αίγυπτος (ειδικά όταν κυβερνιέται από χούντες) είναι καλός πελάτης και σημείο επιρροής του Παρισιού – απ’ την εποχή του Ναπολέοντα (του μεγάλου). Είναι, άραγε, σωστό απ΄την γαλλική ιμπεριαλιστική οπτική, να γίνεται ουρά της σαουδικής αραβίας (ή να το παριστάνει) κατηγορώντας έναν άλλο καλό πελάτη, το ιράν; Δεν θα έπρεπε η γαλλική «διπλωματία» να πείσει τον χασάπη Σίσι ότι δεν τον συμφέρουν οι πολλές πολλές αγάπες με μια συμμορία που αύριο μεθαύριο μπορεί και να μην υπάρχει; Θα αφήσει το Παρίσι τον Σίσι να κάνει του κεφαλιού του αύριο που θα τον επισκεφτεί (κι αυτόν…) ο μισο-πρωθυπουργός του λιβάνου; Ή του έχει «τυφλή εμπιστοσύνη»;

Δεν χαλιόμαστε: αν ο γαλλικός ιμπεριαλισμός τα πηγαίνει καλά στην υποσαχάρια Αφρική, δεν ισχύει το ίδιο και για την μέση Ανατολή. Δυστυχώς όχι επειδή ζορίζονται όλοι οι ιμπεριαλισμοί εκεί· μόνο επειδή τρέχει τελευταίος…

Ε – ε – έρχεται!

Πέμπτη 16 Νοέμβρη. Είναι κρίμα που ο λιβανέζος (πρώην;) πρωθυπουργός Hariri ανήκει στην πολιτική σκηνή της μέσης Ανατολής, για την οποία (εκτός αν πρόκειται για το Τελ Αβίβ) οι πρωτοκοσμικοί δεν έχουν σπουδαία ιδέα. Γιατί είναι ένας κλόουν, εντάξει· αλλά ανακατεύονται τόσοι στην περίπτωσή του που θα άξιζε τον τίτλο του «διεθνούς κλόουν»· αν όχι ισάξιου σίγουρα της ίδιας θεατρικής σχολής με κάτι ψόφια κουνάβια, κάτι ψόφιους κοριούς, και τα λοιπά.

Λοιπόν, αυτός ο Hariri, σύμφωνα με όσα υποσχέθηκε στον πρόεδρο του λιβάνου Aoun, μέχρι την δύση του ηλίου σήμερα θα πρέπει να βρίσκεται στη Βηρυττό… Αμ δε! Ακόμα κι αν ήθελε (μετανοιωμένος και συντετριμμένος αλλά, επιτέλους, λαοφιλής πρωθυπουργός ανάμεσα στους οπαδούς του…) έχει το θέμα με την οικογένεια. Που κρατάει όμηρο ο τοξικός πρίγκηπας· κι αυτός δεν αστειεύται…

Εκεί εμφανίζεται στη σκηνή ένας άλλος μισο-κλόουν, ο γάλλος πρόεδρος Macron, που το εννοεί ότι η γαλλική αυτοκρατορία ζει ακόμα. Και «καλεί» τον Hariri μετά της οικογένειας στο Παρίσι!… Το υπονοούμενο είναι σαφές: για να σώσει την οικογένειά του μαζί με το τομάρι του, απ’ τον τοξικό πρίγκηπα. (Ο Hariri ανήκει στους συμπαθούντες των αντιπάλων του toxic, αυτούς που κάπως, κάπου έχουν χαθεί…) Οπότε το Elysee περιμένει την οικογένεια Hariri τις επόμενες ημέρες.

Δεν θα αμφισβητήσουμε την ισχύ του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Θέλει να δείξει ότι έχει “διπλωματικό πρόσωπο που μετράει”, ειδικά τώρα που έχει χαθεί απ’ την (παραδοσιακά σύμμαχο) συρία. Αλλά ο μόνος τρόπος για να βγάλει τον Hariri, όχι απλά σαν άτομο αλλά σαν ένα ακόμα απ’ τα σατανικά σχέδια του τοξικού πρίγκηπα απ’ τα σαγόνια του τελευταίου, είναι να κάνει το σχετικό deal με το Τελ Αβίβ και με τους τρεις σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού. Επειδή είναι εξώφθαλμο: αν ο Hariri γυρίσει στη Βηρυττό μέσω Παρισίων (μετά της οικογένειας) οι πάντες στη μέση Ανατολή, και μάλιστα κάτι Τεχεράνες, κάτι Ντόχες, και κάτι αιχμάλωτοι του τοξικού, θα βγάλουν το συμπέρασμα ότι ο θρόνος του Ριάντ έχει και πρωτοκοσμικούς αντιπάλους. Πως να αφήσουν οι σύμμαχοί του να βγει τέτοιο συμπέρασμα αν δεν πάρουν αξιόλογα ανταλλάγματα απ’ το Παρίσι;

Το αστείο κλειδί της υπόθεσης είναι αυτό το «έρχομαι, σε λίγες ημέρες». Απ’ την άποψη της ιστορίας ο χρόνος είναι σχετικός. «Λίγες ημέρες» μπορεί να είναι αρκετές για να γίνει κάποια υπόγεια συμφωνία (π.χ.: να πουλήσει το Παρίσι στο Ριάντ μερικά καλά όπλα ακόμα σε καλή τιμή) ή να μην γίνει.

Τώρα: αν τελικά γίνει το ταξίδι της οικογένιας Hariri στο Παρίσι τι θα σκεφτούν άραγε οι οπαδοί του στη Βηρυττό; Ίσως ότι είναι «ταξιδιάρα ψυχή»…

Βηρυττός 1

Κυριακή 12 Νοέμβρη. Η ιδέα να “παραιτηθεί” ο πρωθυπουργός του λιβάνου Hariri απ’ το Ριάντ, με ανακοίνωση μέσα από σαουδαραβικό κανάλι, είναι σίγουρο ότι ξεπήδησε απ’ το κεφάλι του τοξικού πρίγκηπα. Τρομερά σχέδια δουλεύονται εκεί μέσα! Κι αμέσως οι καλοθελητές βιάστηκαν να εκτιμήσουν ότι είναι «κίνηση ματ» που θα διαλύσει τον λίβανο.

Ο λίβανος δεν έχει διαλυθεί ακόμα, κι όλα επιβεβαιώνουν την γνώμη του γνωστού δημοσιογράφου Robert Fisk (που είναι παλιά καραβάνα στη μέση ανατολή, με πάμπολλες «άκρες»). Ότι, δηλαδή, οι λιβανέζοι μπορεί να μην είναι τόσο πλούσιοι όπως οι σαουδάραβες, είναι όμως εξυπνότεροι.

Ούτε καν το ίδιο του κόμμα (πόσο μάλλον η Χεζμπ’ αλλάχ ή ο χριστιανός πρόεδρος Aoun) δεν έχει αναγνωρίσει αυτήν την «παραίτηση». Όλοι στο λίβανο ζητούν να γυρίσει ο Hariri στη Βηρυττό, κι αν επιμένει να παραιτηθεί να το κάνει εκεί, σύμφωνα με τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Συμβαίνει, λοιπόν, η εξής φάρσα: ο τοξικός πρίγκηπας διέταξε τον Hariri να παραιτηθεί (απειλώντας τον με διάφορους τρόπους που δεν είναι του παρόντος να αναφέρουμε) επειδή είχε την φαεινή ιδέα ότι έτσι θα προκαλέσει πολιτική κρίση στο λίβανο… Αλλά το αποτέλεσμα ως τώρα είναι το ακριβώς αντίθετο: οπαδοί και πολιτικοί αντίπαλοι του Hariri ζητούν την επιστροφή του θεωρώντας τον ακόμα πρωθυπουργό!

Το ενδιαφέρον είναι ότι και η Ουάσιγκτον ζητάει το ίδιο. Ο υπ.εξ. Tillerson δεν φαίνεται να συμπαθεί το κόλπο του τοξικού πρίγκηπα. Δήλωσε προχτές ότι αναγνωρίζει τον Hariri σαν πρωθυπουργό του λιβάνου. Και προειδοποίησε ότι είναι αντίθετος στο να μετατραπεί ο λίβανος σε πεδίο πολέμου «εξωτερικών δυνάμεων». Διευκρίνισε πως αν ο Hariri επιμένει να παραιτηθεί θα πρέπει να το κάνει στη Βηρυττό, με επίσημο τρόπο, επιτρέποντας στην κυβέρνηση του λιβάνου να λειτουργήσει κανονικά. Εν τέλει, η δήλωση του εναντίον της εμπλοκής τρίτων στα εσωτερικά του λιβάνου σημαδεύει και το Ριάντ: η παραίτηση του Hariri έτσι όπως έγινε βρωμάει διαταγή ή εκβιασμό απ’ τον τοξικό πρίγκηπα.

Είναι ο Tillerson «εκτός γραμμής» κάποιων μηχανισμών του αμερικανικού βαθέος κράτους; Ίσως. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που ενώ η Ουάσιγκτον κατηγορεί το ιράν σαν «κέντρο της παγκόσμιας τρομοκρατίας» δεν εγκρίνει τις proxy μεθοδεύσεις εναντίον του που κατεβάζει η κούτρα του τοξικού πρίγκηπα: το ίδιο έγινε και με τον σχεδόν πόλεμο που κήρυξε κατά του κατάρ.

Θα γυρίσει ο Hariri για να παραιτηθεί κανονικά; Ίσως. Έτσι κι αλλιώς η οικογένειά του ζει στη σαουδική αραβία, και άνετα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν όμηρος απ’ τον τοξικό και τον κύκλο του – για την περίπτωση που ο Hariri άλλαζε γνώμη μόλις έμπαινε στο λιβανέζικο εναέριο χώρο. Όμως αν το Ριάντ ήλπιζε σε «ταραχές λίγω αιφνιδιασμού» έχει χάσει. Οκτώ μέρες μετά, και με τις διάφορες διεθνείς δηλώσεις «υπέρ της σταθερότητας» του λιβάνου (βασικός παράγοντας της οποίας είναι και η Χεζμπ’ αλλάχ), οι «παράγοντες» της λιβανέζικης εξουσίας θα πρέπει να έχουν βρει ακόμα και τον διάδοχό του.

Έχουν διαμορφώσει και την τακτική τους: όσο αργεί να γυρίσει στη Βηρυττό ο Hariri τόσο μεγαλώνει η πιθανότητα να απευθυνθεί το λιβανέζικο καθεστώς στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε: θέλουμε πίσω την πρωθυπουργάρα μας!!!

(Φαίνεται ότι ένας κίνδυνος που απειλεί τον λίβανο σ’ αυτή τη φάση, όχι ασήμαντος, είναι κάποιες μυστικές υπηρεσίες. Η τρομοκρατία για να πούμε το όνομα της απειλής… Υπάρχει πάντα, φυσικά, και το ισραήλ…)

Βηρυττός 2

Κυριακή 12 Νοέμβρη. Επειδή είναι στη «γειτονιά» καλό θα είναι να ξέρουμε. Κατά τον καλά πληροφορημένο Fisk, στην αγγλική καθεστωτική independent:

Όταν το αεροπλάνο του Saad Hariri προσγειώθηκε στο Ριάντ το βράδυ της 3ης Νοέμβρη, το πρώτο πράγμα που είδε ήταν μια ομάδα σαουδαράβων αστυνομικών να κυκλώνουν το αεροπλάνο. Όταν αποβιβάστηκε του κατάσχεσαν το κινητό του, όπως κι εκείνα των σωματοφυλάκων του. Έτσι ο πρωθυπουργός του λιβάνου φιμώθηκε.

Ο Hariri ήταν σε υπουργικό συμβούλιο την Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Τότε πήρε ένα τηλέφωνο, που του ζητούσε να πάει στον βασιλιά της σαουδικής αραβίας Salman [σ.σ.: τον πατέρα του τοξικού πρίγκηπα]. O Hariri, που εκτός από λιβανέζικη έχει και σαουδαραβική υπηκοότητα, έφυγε αμέσως. Δεν λες όχι σε έναν βασιλιά, ακόμα κι αν τον είχες δει πριν λίγες μόνο μέρες. Ειδικά αν το βασίλειο χρωστάει στην Oger, εταιρεία του Hariri, 9 δις δολάρια. [σ.σ.: υπάρχει και η αντίθετη άποψη, ότι η εταιρεία του Hariri είναι που χρωστάει…] Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα γι’ αυτό που λέγεται τον τελευταίο καιρό «η σαουδική αραβία έχει ξεμείνει από ρευστό».

… Δεν περίμενε να του συμβεί κάτι τέτοιο. Πράγματι, ο Hariri είχε κλείσει συναντήσεις στη Βηρυττό την επόμενη Δευτέρα [6 Νοέμβρη] με το δντ, την παγκόσμια τράπεζα και διάφορα ραντεβού για το ζήτημα της ποιότητας της ύδρευσης στο λίβανο· δεν είναι αυτά που θα έκανε κάποιος που σκέφτεται να παραιτηθεί απ’ το πόστο του. Ωστόσο οι λέξεις που διάβαζε – άλλοι τις είχαν γράψει – στην τηλεοπτική παραίτησή του βρίσκονταν απόλυτα στη γραμμή των λόγων του πρίγκηπα Mohamed bin Salman και του τρελού προέδρου των ηπα που μιλάει εναντίον του ιράν με την ίδια οργή, όπως και ο αμερικάνος υπουργός άμυνας…

Όταν τέτοια γράφονται και κυκλοφορούν ακόμα και στη γενικά σύμμαχο προς το Ριάντ αγγλία, είναι πολύ δύσκολο να πιάσουν τα κόλπα αυτής της σαουδαραβικής δυναστικής φράξιας που προσπαθεί να πιαστεί απ’ τα μαλλιά της. Κάνει έναν καταστροφικό πόλεμο κατά της υεμένης τον οποίο δεν μπορεί να κερδίσει, αντίθετα μπορεί να της στοιχίσει περισσότερους βαλιστικούς πυραύλους στο κεφάλι· άνοιξε καυγά με το κατάρ, που όχι μόνο δεν τον κέρδισε, αλλά έδωσε την ευκαιρία στην ανταγωνίστρια Άγκυρα να κατέβει στρατιωτικά νοτιότερα και στην Τεχεράνη να κάνει ακόμα πιο χειροπιαστή την σχέση της με την Ντόχα· και τώρα ανοίγει καυγά με το λιβανέζικο καθεστώς, που όχι μόνο δεν τον κερδίζει αλλά κινδυνεύει να θεωρηθεί αναξιόπιστη και να χάσει τις επιρροές της (στο λίβανο) – ενώ βρίσκεται ήδη κατηγορούμενη.

Όχι άσχημα για μια παρακμιακή κλίκα, δεν συμφωνείτε;