Tag: λίβανος

Πέμπτη 10 Μάη. Όταν ο τοξικός, νοιώθοντας «θεός», φυλάκιζε ουσιαστικά τον «δικό του» λιβανέζο πρωθ. Hariri τον περασμένο Νοέμβρη, ελπίζοντας να προκαλέσει «εσωτερική κρίση» στην Βηρυττό και, μέσω αυτής, να προσφέρει στο συμμαχικό του Τελ Αβίβ την ευκαιρία να «παρέμβει» (ισοπεδωτικά πάντα…), ούτε αυτός, ούτε ο φίλος και σύμβουλός του (ο σώγαμπρος του ψόφιου κουναβιού), ούτε βέβαια τα ισραηλινά επιτελεία περίμεναν αυτήν την κατάληξη: την καθαρή νίκη της Χεζμπ’ αλλάχ και των συμμάχων της στις πρόσφατες εκλογές στο λίβανο. Σαν σκάνδαλο απέναντι στις σπονδές στη δημοκρατία (που είναι καλή μόνο όταν συμφέρει…), μετά από όντως δημοκρατικές εκλογές (αλλά και δημοκρατικότητα αποχή…), οι «τρομοκράτες» του «κόμματος του θεού» και οι σύμμαχοί τους έχουν, πλέον, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στον λίβανο. Δεν είναι πια «κράτος εν κράτει». Είναι κράτος – έστω κι αν το λιβενάζικο σύνταγμα αλλά και οι δικές τους επιλογές δεν θα επιτρέψουν να φανεί έτσι. Ο Hariri πιθανότατα να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός· ίσα ίσα για να απολαμβάνει την φάρσα του ρόλου του…

Λοιπόν; Πριν 6 μήνες η σοφία των καθεστωτικών του πρώτου κόσμου προέβλεπε «πόλεμο στο λίβανο» – στην πραγματικότητα δεν ήταν πρόβλεψη αλλά ευχή. Τώρα το Τελ Αβίβ μπορεί να επαναλάβει το «χεσμπ’αλλάχ ή ξε-χεζμπ’αλλάχ όλοι ίδιοι είναι εκεί» αλλά δεν είναι σίγουρο ότι αυτό το δόγμα βολεύει. Όχι από στρατιωτική άποψη· από όλες τις υπόλοιπες.

Για να το πούμε ωμά: αν το Τελ Αβίβ φοβάται μήπως η Τεχεράνη πλησιάσει στα σύνορά του, αυτή βρίσκεται ήδη στα βόρειa, με τον πιο δημοκρατικό τρόπο που θα μπορούσε. Μπορεί να πλησιάζει και απ’ τα ανατολικά· ωστόσο είναι πια μαθηματικά αποδεδεδειμένο ότι το σχέδιο «isis στη συρία» όχi απλά απέτυχε αλλά, μάλλον, πέτυχε το ακριβώς ανάποδο απ’ ότι έπρεπε. Γιατί ναι μεν το Τελ Αβίβ έχει αεροπορική υπεροπλία… Ωστόσο το να κτυπάει «ιρανικούς στόχους» (όπου βολεύει) έχει αξία μόνο αν δεν υπάρχει ανταπόδοση. Αν υπάρξει, τότε το συριακό πεδίο μάχης δεν είναι ευκαιρία για το Τελ Αβίβ. Είναι εφιάλτης. Μπορεί να το χρησιμοποιεί ακόμα και η Χεζμπ’ αλλάχ – για να μην πούμε για παλαιστινιακές οργανώσεις – “undercover”…. (Τρόπος του λέγειν…)

Κι απομένει αυτό: να ολοκληρωθεί η συμφωνία Βηρυτού – Μόσχας για την παραχώρηση απ’ την πρώτη στη δεύτερη «στρατιωτικών διευκολύνσεων». Ναυτικών και αεροπορικών. Αν και όταν συμβεί κάτι τέτοιο, ο κάθε Netanyahu δεν θα χρειάζεται να τρέχει στη Μόσχα. Θα είναι πιο απλό να αναγνωρίσει σαν συνομιλητή του τον όποιον Nasrallah…

(φωτογραφία: Άσχετη με τις εκλογές στο λίβανο, σχετική με τις υποτιθέμενες εκλογές στην αίγυπτο, που έχουν ξεχαστεί. Όλοι οι πρωτοκοσμικοί κομμάντο της δημοκρατίας δεν πρόσεξαν τίποτα στο Κάιρο. Ούτε, καν, το 97% που πήρε τελικά ο φασιστοκαραβανάς Σίσι….)

Πέμπτη 10 Μάη. Οι εκλογές στο λίβανο (και κυρίως τα αποτελέσματά τους) παραήταν «λάθος» για να πάρουν μια θέση στο στερέωμα των πρωτοκοσμικών αναλύσεων για το μέλλον της μέσης Ανατολής· αναλύσεις που είναι γεμάτες από ψοφιοκουναβιστάν ‘n’ friends, ως εάν οι αντίπαλοί τους μόλις κατέβηκαν απ’ τα δέντρα.

Ωστόσο, κι ενώ τίποτα δεν έχει κριθεί οριστικά, διάφορα κρίνονται διαρκώς. Το ζήτημα δεν είναι αν η νικήτρια Χεζμπ’αλλάχ θα ξεκινήσει πόλεμο κατά του ισραηλινού καθεστώτος: δεν θα το κάνει, για πολλούς λόγους… Το ζήτημα είναι το ανάποδο: το κατά πόσον το ισραηλινό καθεστώς, το σαουδαραβικό, και ο μεγάλος ατλαντικός σύμμαχός τους, έχουν περιθώρια (και πόσα) να μην προσπαθήσουν να νικήσουν με καθαρά στρατιωτικά μέσα αφού αποτυγχάνουν με όλα τα υπόλοιπα.

Το Ριάντ τρώει διαρκώς πυραύλους απ’ τους υεμενίτες Huthis, άλλοι αναχαιτίζονται και άλλοι όχι, αλλά είναι ξεκάθαρο όχι μόνο ότι δεν πρόκειται για «περίπατο στο Aden» αλλά και ότι αρκεί ένας, και μόνον ένας αρχαίος «σοβιετικός» πύραυλος, με σφιγμένες κατάλληλα μερικές βίδες, για να κάνει μπάζα το παλάτι του τοξικού· είτε αυτός είναι μέσα είτε όχι. Κι άντε μετά να σηκώσεις το «συμβολικό φορτίο» των ερειπίων…

Το Τελ Αβίβ κτυπάει με πυραύλους την συριακή επικράτεια («εναντίον ιρανικών στόχων» πάντα), άλλοι αναχαιτίζονται και άλλοι όχι, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι πια «στο χέρι» του ισραηλινού καθεστώτος να κάνει ό,τι γουστάρει. Όχι μόνο επειδή ρωτάει και ξαναρωτάει την Μόσχα· αλλά επειδή η Μόσχα απαντάει γενικά «σας αντιλαμβάνομαι, αλλά…».

Η Ουάσιγκτον εκτοξεύει πυραύλους, κυριολεκτικούς ή μεταφορικούς, αλλά δεν γλυτώνει απ’ το να γίνει είτε περίγελως είτε αποσυνάγωγος. ‘Οχι επειδή λέει ψέμματα· αλλά επειδή δεν κάνει τίποτα άλλο απ’ αυτό – και τα πιστεύει…

Είναι εκείνη η πρακτικά και σκληρά δύσκολη στιγμή, που είτε κάποιος κάνει πίσω και προσπαθεί να διασωθεί «διαπραγματευόμενος», είτε προχωράει μπροστά, «και όπου βγει»· ελπίζοντας στην στρατιωτική του superiority.

Δεν είναι λίγοι στην ιστορία (ακόμα και στην πολύ πρόσφατη) που έκαναν το δεύτερο… Και δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι ότι υπάρχει κάτι σαν «καπιταλιστική, ιμπεριαλιστική σοφία»….

Τετάρτη 2 Μάη. Έχοντας (υποχρεωτικά) έναν τέτοιον πολυ-επίπεδο ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό το Τελ Αβίβ έχει δίκιο να έχει άγχος χρόνου… Πιο σωστά: ίσως το «πουλάκι πέταξε», άσχετα με το τι θα κάνει το ψόφιο κουνάβι (εκτός, φυσικά, από έναν all out πόλεμο!!!). Σε λιγότερο από ένα χρόνο η Τεχεράνη θα έχει ενταχθεί πλήρως τόσο στα ευρασιατικά «οικονομικά» project που προωθούν Μόσχα και (κυρίως) Πεκίνο (συμπεριλαμβανόμενης και της κατάργησης του δολαρίου σα νομίσματος εμπορικών συναλλαγών…)· όσο και στο «σύμφωνο της Σαγκάης», μια στρατιωτική συμμαχία υψηλού επιπέδου. Πράγμα που σημαίνει ότι στη συρία το Τελ Αβίβ δεν έχει, πια, απέναντί του «μισθοφόρους» του ενός ή του άλλου είδους· ή, έστω, τους «επίλεκτους» του ιρανικού στρατού. Έχει (και ο «μεγάλος σύμμαχος» του επίσης) την στρατηγική επέκταση προς τα δυτικά του ασιατικού καπιταλισμού. Και απέναντι σ’ αυτήν την επέκταση το ισραηλινό κράτος, σαν τέτοιο, δεν μπορεί να «σταθεί σαν χωροφύλακας» – όχι, σίγουρα, με τον τρόπο που στάθηκε από τότε που δημιουργήθηκε μέχρι πρόσφατα, όταν έπρεπε να ελέγχει άραβες και λίγο – πολύ πλουτοκρατικά, ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Ο ιρανικός καπιταλισμός μπορεί να μην είναι αναπτυγμένος όσο ο ισραηλινός. Έχει, όμως, το ίδιο στρατηγικό πλεονέκτημα που έχει και ο κινεζικός απέναντι στον αμερικανικό: μεγάλο βάθος. Όχι, απλά, γεωγραφικό. Αλλά πληθυσμιακό, πολιτισμικό, τεχνολογικό, ιδεών – και εν δυνάμει συμμαχιών. Όσο κι αν οι πολεμόκαβλοι του ισραήλ βολεύονται να πιστεύουν οι ιρανοί είναι «λίγο καλύτερα οπλισμένοι παλαιστίνιοι» (που είναι εύκολο να βομβαρδίζονται, να δολοφονούνται και να καταδικάζονται στη μιζέρια επ’ αόριστον) η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Και πολύ πιο ζόρικη.

(φωτογραφία: Εικονογράφηση των ισραηλινών ψυχώσεων, απ’ τους «καθ’ ύλην αρμόδιους», με στόχο τον λίβανο και την Χεζμπ’ αλλάχ…)

Κυριακή 11 Φλεβάρη. Με δεδομένο ότι η ισραηλινή αεροπορία είναι (κατά το Τελ Αβίβ) το “ακαταμάχητο υπερόπλο” του (στην περιοχή φυσικά, και μακρυά απ’ το ιράν…) η κατάρριψη (η πρώτη που αναγνωρίζεται επίσημα απ’ το ισραηλινό καθεστώς, και κατά πάσα πιθανότητα η πρώτη που συμβαίνει) ενός f-16 είναι κυρίως πλήγμα στο γόητρο και το πρεστίζ του ισραηλινού μιλιταρισμού· κι όχι κάτι χειρότερο.

Κάτι τέτοιο, όμως, ισχύει γι’ αυτό. Το πρώτο f-16. Κι όλα εξαρτώνται απ’ το πως κτυπήθηκε. Γιατί το ισραηλινό καθεστώς είναι σίγουρο πως ξέρει όλα όσα χρειάζεται για την αντιαεροπορική άμυνα του συριακού, και θεωρεί (θεωρούσε ως χτες) ότι δεν είναι επικίνδυνη.

Μήπως έχει αλλάξει κάτι και του διέφυγε; Μήπως έχουν γίνει τίποτα βελτιώσεις σ’ αυτό που «δεν» ήταν, οπότε τώρα μπορεί και να είναι; Δεν θα μαθευτεί εύκολα· εκτός αν υπάρξει και δεύτερη και τρίτη κατάρριψη… Πάντως η Χεζμπ’ αλλάχ αυτό υποστηρίζει, πανηγυρίζοντας: Οι σημερινές εξελίξεις [η κατάρριψη του f-16] δείχνουν ότι οι παλιές εξισώσεις τέλειωσαν οριστικά – αρχίζει μια καινούργια στρατηγική φάση… δήλωσε χτες το βράδυ. Ξέρουν κάτι στο λίβανο; Ή παίρνουν τις ευχές τους για πραγματικότητα;

Υποψιαζόμαστε ότι μπορεί να υπάρχουν τίποτα «γατόνια» μηχανικοί που ειδικεύονται στο να μετατρέπουν όπλα που είναι για τα παλιατζίδικα σε αποτελεσματικά και γεμάτα δυσάρεστες εκπλήξεις. Μπορεί αυτή να είναι η περίπτωση τώρα, όπως μπορεί η κατάρριψη να έγινε τυχαία. Αν, όμως, ισχύει το πρώτο, τότε οι πολεμοχαρείς του Τελ ΑΒίβ θα έχουν ένα πρόβλημα ακόμα. Το προηγούμενο ήταν ότι ένα σούπερ ντούπερ f-35 τους κτυπήθηκε από συριακό πύραυλο πριν λίγο καιρό (παρότι είναι «αόρατο») – δεν έπεσε μεν, αλλά «χάλασε». Τώρα το f-16 έπεσε.

Συνεχίζεις μ’ αυτές τις συνθήκες; Κι αν πέσουν κι άλλα;

(Μωρέ υγεία να υπάρχει! Και τα παλιοσίδερα ξαναφτιάχνονται…)

Σάββατο 10 Φλεβάρη. Είναι κάτι που το είχαμε εντοπίσει από καιρό· τώρα είναι ίσως η στιγμή να το δείξουμε: πρόκειται για την μεθοδευόμενη επίσημη στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Μόσχας και Βηρυττού.

Την περασμένη Τρίτη (6 Φλεβάρη) ο ρώσος πρωθ. Dmitry Medvedev (που έχει χαθεί αυτή η ψυχή;) έδωσε επίσημη εντολή στο ρωσικό υπ.αμ. να αρχίσει συνομιλίες με το αντίστοιχο λιβανέζικο, για το κλείσιμο της σχετικής συμφωνίας. Αν πριν 4 ημέρες δόθηκε επίσημα η εντολή, ανεπίσημα το πράγμα έχει προχωρήσει αρκετά. Συνεπώς η συμφωνία είναι θέμα (λίγου) χρόνου.

Σύμφωνα με όσα έχουν δημοσιοποιηθεί, δεν πρόκειται για συμφωνία δημιουργίας αποκλειστικά ρωσικών βάσεων, όπως εκείνη μεταξύ Μόσχας και Δαμασκού. Πρόκειται, μάλλον, για κάτι ενδιάμεσο μιας τέτοιας αποκλειστικότητας και των «διευκολύνσεων» που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ Μόσχας και Τεχεράνης: συγκεκριμένα λιβανέζικα λιμάνια (δεν υπάρχουν και πολλά) θα γίνουν σταθμοί για τα ρωσικά πολεμικά όποτε χρειάζεται, το ίδιο τα λιβανέζικα αεροδρόμια, ενώ ρώσοι ειδικοί θα αναλάβουν την εκπαίδευση του λιβανέζικου στρατού. (Η Χεζμπ’ αλλάχ δεν έχει ανάγκη εκπαίδευσης). Επιπλέον θα γίνονται κοινές στρατιωτικές ασκήσεις (μεταξύ των οποίων οι γνωστές «έρευνας και διάσωσης» στην ανατολική Μεσόγειο…), ανταλλαγές πληροφοριών, κλπ κλπ.

Δεν τα λες «καλά μαντάτα» αυτά. Για διάφορους της περιοχής, αλλά και πιο μακρινούς…

Σάββατο 10 Φλεβάρη. Ο πρώτος που πρέπει να ξίνει το κεφάλι του είναι ο αδελφός και φίλος των ελλήνων ισραηλινός φασίστας υπ.αμ. Lieberman· και όλο το καθεστώς του.

Ήταν μόλις μια μέρα πριν την υπογραφή του Medvedev, την περασμένη Δευτέρα 5 Φλεβάρη, που διαβάσατε εδώ μεταξύ άλλων και τα εξής:

Τον περασμένο Δεκέμβρη η κυβέρνηση του (κλόουν) Saad Hariri «τόλμησε» να υπογράψει συμβόλαια με τρεις εταιρείες (την ιταλική Eni, την γαλλική Total και την ρωσική Novatek) για να κάνουν ερευνητικές γεωτρήσεις σε δύο λιβανέζικα «θαλάσσια οικόπεδα», το νο 4 και το νο 9, προς αναζήτηση υδρογονανθράκων.

Αμ δε! Το νούμερο 9 το Τελ Αβίβ το θέλει για πάρτη του. Επειδή έτσι γουστάρει. Και μιλώντας σε πρόσφατο «συνέδριο ασφαλείας» στο Τελ Αβίβ ο αρμόδιος ανθρωποφάγος υπ.αμ. άρχισε τις απειλές. Και κατά της Βηρυτού, και κατά των εργολάβων των ερευνών. Μιλώντας γενικά ο φασίστας Lieberman ψάχνει την στιγμή που θα ισοπεδώσει τον λίβανο…

Το «οικόπεδο 9» που θέλει να «φάει» το Τελ Αβίβ απ’ την Βηρυττό, πέρα απ’ την πρακτική αξία του έχει και μια συμβολική σημασία: αφορά το ζήτημα της μοιρασιάς των αοζ στην ανατολική Μεσόγειο, που με τη σειρά της (η μοιρασιά) αφορά όχι μόνο την εξόρυξη υδρογονανθράκων, και κυρίως φυσικού αερίου, αλλά και την διακίνησή τους προς την ενεργειακά πεινασμένη ευρώπη.

Προσέξτε τώρα αυτά που απαγορεύεται «εθνικά» να μαθαίνονται στα μέρη μας. Πρώτον, απαντώντας στις απειλές του Liebernam η Χεζμπ’ αλλάχ κυκλοφόρησε ένα βίντεο 40 δευτερολέπτων, μέσω του οποίου απειλεί το Τελ Αβίβ ότι κάνει πυροτεχνήματα όλες τις δικές του θαλάσσιες εξέδρες άντλησης έτσι και τολμήσει να κινηθεί προς το «οικόπεδο 9». Και, δεύτερον, απαντώντας (και) σ’ αυτές τις απειλές η Μόσχα γνωστοποίησε πως όπου νάναι πιάνει ράδα (και όχι μόνο) και στον λίβανο…

Μια βδομάδα πριν την ρωσική ανακοίνωση (και τις δηλώσεις του Liebernman, αλλά και την απάντηση της Χεζμπ’ αλλάχ) ο ισραηλινός πρωθ. Netanyahu είχε κάνει ένα ταξίδι αστραπή στη Μόσχα. Το τι ουσιαστικό συζητήθηκε εκεί δεν μαθεύτηκε. Ωστόσο η ρωσική στρατιωτική παρουσία στο λίβανο θα μπορούσε να σερβιριστεί στο ισραηλινό καθεστώς σαν εγγύηση ότι δεν θα δεχτεί επίθεση από εκεί· αν υποθέσουμε ότι πράγματι κάτι τέτοιο θα ήταν πιθανό να συμβεί. Ή, ανάποδα, θα ανάγκαζε το Τελ Αβίβ να βιαστεί να κάνει την επίθεση που ονειρεύεται (για να ισοπεδώσει τον λίβανο) προκαλώντας, ίσως, την στρατιωτική ανάμειξη των ηπα· πριν προλάβουν οι ρώσοι…

Τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά, τουλάχιστον θεωρητικά· αν και μας φαίνεται δύσκολο να χάσει η Μόσχα την παρτίδα αυτή μόνο και μόνο λόγω της ισραηλινής πρεμούρας, που την ξέρουν οι πάντες… Σε κάθε περίπτωση ας ανακεφαλαιώσουμε: οι θαλάσσιες πλατφόρμες άντλησης είναι πολύ εύκολος στόχος για πυραύλους (γενικά)· η Μόσχα μεγαλώνει την στρατιωτική παρουσία της στις ακτές της ανατολικής Μεσογείου· και επιπλέον, αυτό που είχαμε σημειώσει στις 5 Φλεβάρη: το ότι ως πρόσφατα η Άγκυρα δεν έχει κινηθεί ανοικτά υπέρ των νόμιμων συμφερόντων της στην ανατολική Μεσόγειο, μέσω της αοζ της, δεν σημαίνει ότι δεν θα το κάνει.

(Οι σχετικές δηλώσεις έχουν αρχίσει να επαναλαμβάνονται, είναι δηλώσεις προς το παρόν, αλλά: η Άγκυρα έχει μια κάποια συμμαχία με την Μόσχα…)

Σάββατο 10 Φλεβάρη. Τι να έχει κάνει ο ογκόλιθος έλληνας υπ.εξ. Κοτζιάς (και το βαθύ κράτος που τον κατευθύνει) τους χάρτες που είχε μοστράρει πέρυσι, τέτοιο καιρό περίπου, στα μιλιταριστικά τσακάλια της Ουάσιγκτον, ως το «ελληνικό σχέδιο για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου», για λογαριασμό, φυσικά, και των ηπα; Τους έχει κορνιζάρει; Τους έχει θάψει σε κάποιο συρτάρι; Τους σκεπάζεται τις νύχτες αυτού του χειμώνα;

Το έχουμε σίγουρο ότι τα ελληνικά κρατικά / βαθυκρατικά επιτελεία επαναβεβαίωσης της «γεωπολιτικής αξίας» του ελληνικού οικοπέδου και της θάλασσας που διαφεντεύει, ξίνουν επίσης τα κεφάλια τους. Τα α λα «μεγΑλέκος» σχέδιά τους για «κατάκτηση της ανατολικής Μεσογείου» μέσω της ελεεινής συμμαχίας τους με ότι πιο φασιστικό διαθέτει η περιοχή, την χούντα του Καΐρου και το απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ, έχουν αρχίσει να μυρίζουν επικίνδυνα. Κάθε ρωσική κίνηση εγγύτερα δεν είναι μόνο ρωσική. Έχει δίπλα της ή πίσω τους την Τεχεράνη, την Άγκυρα… και λίγο πιο διακριτικά το Πεκίνο. Αίφνης, οι ελληνικές φαεινές ιδέες δεν μπορούν να εξαντληθούν στα καραγκιοζιλίκια περί «αοζ του Καστελλόριζου». Και παρότι το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό έχει ακόμα υπεροχή στην περιοχή, υπάρχουν είδη όπλων «ασύμμετρου πολέμου» που κάλιστα μπορούν να κάνουν την αμερικανική υπεροχή σκέτα αμφισβητούμενη ηγεμονία. Σε μια τέτοια περίπτωση, ας το ξαναπούμε: ο πρώτος που θα αναθεωρήσει την θέση του σ’ αυτό το τετράγωνο της συμφοράς (Αθήνα / Λευκωσία / Τελ Αβίβ / Κάιρο) θα είναι το Κάιρο: δεν τα έχει χαλάσει, δα, με τη Μόσχα…

«Περικύκλωση» λοιπόν; Τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα (και εκείνα των εφοπλιστών) σίγουρα το θέλουν πάντα. Αλλά να που το τουρκικό καθεστώς «δεσμεύει» κάθε τρεις και λίγο μεγάλες εκτάσεις θάλασσας στα νοτιοανατολικά του Αιγαίου για αεροναυτικές ασκήσεις…

Δύσκολη εποχή για ψωνισμένους «πρίγκηπες» του γεωπολιτικού προσοδισμού. Αλλά γιατί να είναι αλλιώς; Το ίδιο καθεστώς (το ελληνικό βαθύ κράτος) και τα ίδια πρόσωπα (π.χ. ο Κοτζιάς) δεν ήταν που την άνοιξη του 2015 καταλάβαιναν την «μοναδική ελληνική γεωπολιτική αξία» σαν βάση εκτόξευσης χιλιάδων προσφύγων και εκατοντάδων «τζιχαντιστών» προς την ευρώπη; Ούτε τρία χρόνια πριν…

Μέχρι εκεί πάει το μυαλό και τα συμφέροντά τους: τους τσαμπουκάδες του «νταβατζή».

Δευτέρα 5 Φλεβάρη. Ο εξαίρετος ακροδεξιός (και, ως γνωστόν, πολύ καλός σύμμαχος του ελληνικού κράτους /κεφάλαιου / παρακράτους) υπ.αμ. του Τελ Αβίβ Avigdor Lieberman έχει κάτι κακοφορμισμένα προβλήματα, τα οποία ελπίζει ότι θα λύσει υπέρ του. Ένα απ’ αυτά λέγεται «οριοθέτηση της ισραηλινής αοζ σε σχέση με εκείνη του λιβάνου» – κάτι που μόνο με λογικές διαπραγματεύσεις θα μπορούσε να επιτευχθεί. Θυμίζει τίποτα από αντίστοιχες ελληνικές φαγούρες;

Τον περασμένο Δεκέμβρη η κυβέρνηση του (κλόουν) Saad Hariri «τόλμησε» να υπογράψει συμβόλαια με τρεις εταιρείες (την ιταλική Eni, την γαλλική Total και την ρωσική Novatek) για να κάνουν ερευνητικές γεωτρήσεις σε δύο λιβανέζικα «θαλάσσια οικόπεδα», το νο 4 και το νο 9, προς αναζήτηση υδρογονανθράκων.

Αμ δε! Το νούμερο 9 το Τελ Αβίβ το θέλει για πάρτη του. Επειδή έτσι γουστάρει. Και μιλώντας σε πρόσφατο «συνέδριο ασφαλείας» στο Τελ Αβίβ ο αρμόδιος ανθρωποφάγος υπ.αμ. άρχισε τις απειλές. Και κατά της Βηρυτού, και κατά των εργολάβων των ερευνών. Μιλώντας γενικά ο φασίστας Lieberman ψάχνει την στιγμή που θα ισοπεδώσει τον λίβανο…

Αυτό, θα πει κάποιος, είναι «ισραηλινό πρόβλημα». Εντελώς συμπτωματικά ωστόσο, σε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε χτες στην καθεστωτική «καθημερινή», ο τούρκος υπ.εξ. Τσαβούσογλου επιβεβαίωσε αυτά που γράφαμε στις 28 του περασμένου μήνα (Αδύνατο να καταλάβεις όταν δεν θέλεις – 5) και στις 31. Ότι, δηλαδή, η Άγκυρα καθόλου δεν έχει παραιτηθεί απ’ τα νόμιμά δικαιώματά της, μέσω αοζ, στην ανατολική Μεσόγειο. Αντιγράφουμε:

… Θα πρέπει να υπογραμμίσω ότι δεν υπάρχει θαλάσσιο σύνορο ανάμεσα στην Ελλάδα και το νησί της Κύπρου. Αυτές οι μαξιμαλιστικές και μη ρεαλιστικές διεκδικήσεις σίγουρα αντιφάσκουν όσον αφορά τους καθιερωμένους κανόνες και αρχές του Διεθνούς Δικαίου, όπως και τη σχετική διεθνή νομολογία για την οριοθέτηση των περιοχών θαλάσσιας δικαιοδοσίας. Συνεπώς, κάθε σχετική προσπάθεια δεν θα έχει, νομικά και αντικειμενικά, καμμία επίδραση στα κυριαρχικά δικαιώματα και τη δικαιδοσία της Τουρκιας στην υφαλοκρηπίδα της…

Το γεγονός είναι ότι η Άγκυρα έχει όλο το δίκιο με το μέρος της στη συγκεκριμένη περίπτωση όταν επικαλείται τους διεθνείς κανόνες και την διεθνή νομολογία. Όπως αντίστοιχα δίκιο έχει η δημοκρατία της μακεδονίας όταν λέει ότι και μακεδονικό έθνος υπάρχει, και μακεδονική γλώσσα, και κανείς (το ελλαδιστάν δηλαδή) δεν μπορεί να απαιτεί να εξαφανιστούν. Όσο για τον περιβόητο «αλυτρωτισμό»; Τα Σκόπια έχουν κάνει 32 (τριανταδύο) αλλαγές στο σύνταγμά τους απ’ το 1995 και μετά, επ’ αυτού του θέματος· αλλά δεν πρόκειται να «κάτσουν» κιόλας στους «έλληνες πατριώτες» του «η μακεδονία είναι ελληνική»!

Είναι εξαιρετικά αμφίβολο πλέον αν το ελληνικό failed state, και η failed society που το ταΐζει, ένα σύμπλεγμα που απέτυχε να αναγνωρίσει και, κατά συνέπεια, να λύσει τα δικά του εσωτερικά, δομικά καπιταλιστικά προβλήματα επί 8 χρόνια, μπορεί να ξεμπερδέψει έστω και με μισή απ’ τις «εκκρεμότητες» που σκόπιμα κρατάει εδώ και δεκαετίες σαν «χαρτιά» του ιμπεριαλισμού του.

Συνεπώς το ότι είναι εύκολα εφικτό να μαζευτούν 150.000 «θεία Λίτσα φάση» και είναι αδύνατο να μαζευτούν 10.000 για να διαδηλώσουν εναντίον των ελληνικών εθνικιστικών ψυχώσεων με το απλό σύνθημα «εμείς τη λέμε δημοκρατία της μακεδονίας» δείχνει τα περιθώρια των ντόπιων αφεντικών και των λακέδων τους.

Δεν θέλουμε να σπείρουμε μοιρολατρεία. Αλλά αν δεν κάνουμε αυτά που πρέπει με την σοβαρότητα που πρέπει, «κακή μοίρα» μας περιμένει· κι ας το απωθεί ο καθένας όσο θέλει…

Τετάρτη 31 Γενάρη. Όσο ο ισραηλινός πρόεδρος εκθίαζε τον ελληνικό φασισμό / ρατσισμό (ως το σημείο που το επέτρεπε η θέση του) με λαβή το «μακεδονικό», ο ισραηλινός πρωθυπουργός πήγε κι ήρθε στη Μόσχα. Οι κοινές ανακοινώσεις Netanyahou – Putin ήταν άσχετες με τα φλέγοντα θέματα που έσπρωξαν τον πρώτο σ’ αυτό το express ταξίδι. Είχαν να κάνουν με το Ολοκαύτωμα, τους ναζί και την τεράστια συμβολή του κόκκινου στρατού στην ήττα τους. Γυρνώντας όμως στη βάση του (κάμποσα αγγλοαμερικανικά πρωτοκοσμικά κανάλια έχουν αρχίσει να σπρώχνουν σταθερά σαν «πρωτεύουσα» την Ιερουσαλήμ στις ανταποκρίσεις τους απ’ το ισραήλ…) δήλωσε τα εξής (τον τόνο της φωνής του τον αφήνουμε σ’ εσάς να τον φανταστείτε):

Του είπα (σ.σ.: του Putin) ότι το Ισραήλ δίνει σε δύο ζητήματα την ύψιστη σημασία: πρώτον, στις προσπάθειες του Ιράν να σταθεροποιήσει μια στρατιωτική παρουσία στη Συρία, και δεύτερον στις προσπάθειες του Ιράν να κατασκευάζει – στο Λίβανο – όπλα ακριβείας κατά του Κράτους του Ισραήλ. Του ξεκαθάρισα [σ.σ.: του Putin] ότι δεν συμφωνούμε σε καμία απ’ αυτές τις εξελίξεις, και θα δράσουμε όπως χρειάζεται.

Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει αυτές τις δηλώσεις τον συνηθισμένο καθεστωτικό βερμπαλισμό. «Θα τους κάνω, θα τους δείξω» – κλπ. Όμως δυο μέρες νωρίτερα, στις 28 Γενάρη, πριν τρέξει δηλαδή ο Netanyahou στον Putin, η ισραηλινή καθεστωτική Jerusalem Post γνωστοποιούσε τις εκτιμήσεις του ισραηλινού καραβαναριού:

… «Ο επόμενος πόλεμος με την Hezbollah θα έχει ένα μέτωπο στη θάλασσα» προειδοποιεί ο (Shaul) Chorev [σ.σ.: πρώην αρχικαραβανάς του ισραηλινού ναυτικού και νυν «σύμβουλος ασφαλείας»].

… Το Ιράν είναι λίγο πριν φτάσει στη Μεσόγειο, συμπεριλαμβανόμενης της χρήσης συριακών λιμανιών απ’ το ιρανικό ναυτικό – προσθέτει. «Ιρανικά λιμάνια στην ανατολική Μεσόγειο είναι αληθινός κίνδυνος για το Ισραήλ» λέει ο Chorev, υπογραμμίζοντας ότι οι ΗΠΑ και η Ρωσία πρέπει να πεισθούν να εμποδίσουν το Ιρανικό ναυτικό απ’ το να αποκτήσει ερείσματα στη Συρία…

… “Οι Ρώσοι ήρθαν στη Μέση Ανατολή παίρνοντας τη θέση των Αμερικάνων που παραμέλησαν την ανατολική Μεσόγειο” λέει ο Chorev, προσθέτοντας ότι οι Ρώσοι μπορεί να περιορίσουν τις επιχειρησιακές δυνατότητες του ισραηλινού ναυτικού.

… Το ισραηλινό ναυτικό είναι σχετικά μικρό σε σχέση με άλλα σώματα του ισραηλινού στρατού, αλλά έχει να προστατέψει σημαντική περιοχή, εξαιτίας της επέκτασης της αοζ της χώρας απ’ τα 65 χιλιόμετρα στα 240 χιλιόμετρα, πριν τέσσερα χρόνια.

Το ναυτικό πρέπει επίσης να προστατέψει τις πλατφόρμες άντλησης φυσικού αερίου στην ισραηλινή αοζ, που είναι ξεκάθαροι στόχοι για τους εχθρούς του Ισραήλ που βρίσκονται στα βόρεια σύνορά του. Το ισραηλινό επιτελείο πιστεύει ότι η Hezbollah έχει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς που μπορούν να κτυπήσουν τις πλατφόρμες, που παρέχουν μεγάλη ποσότητα ηλεκτρισμού που χρειάζεται στο Ισραήλ.

Δεν θα ήταν ασφαλές να συμπεράνουμε ότι μετά από διάφορα λιγότερο ή περισσότερο αποτυχημένα deal με την Μόσχα ο Netanyahou έτρεξε άλλη μια φορά για να ζητήσει από (ή να παρακαλέσει) το ρωσικό αφεντικό να του επιτρέψει να καταστρέψει στον λίβανο αυτά που θεωρεί «θαλάσσιες απειλές κατά του ισραήλ» – εξασφαλίζοντας όχι απλά τα ισραηλινά αλλά και (κυρίως) τα αμερικανικά συμφέροντα σε ότι αφορά τις ευρωπαϊκές προμήθειες σε φυσικό αέριο. Πως, άραγε, θα έπειθε ο Netanyahou τον Putin ότι είναι καλύτερη η τροφοδοσία της νότιας ευρώπης με το ισραηλινό φυσικό αέριο, και ότι ο turk stream είναι πεταμένα λεφτά;

Απ’ την άλλη μεριά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε έναν καϋμό που «κάτι θυμίζει» – έτσι δεν είναι; Στο κάτω κάτω οι αγγλόφωνες εκδόσεις μη αγγλόφωνων media δεν απευθύνονται στο εσωτερικό, domestic κοινό. Λένε κάτι για να ακουστεί διεθνώς.