Tag: λίβανος

Δευτέρα 7 Μάρτη>> Η αποκοπή της ρωσικής εισβολής στην ουκρανία (και των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών της) απ’ το ιστορικό πλαίσιο του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού (4^ος παγκόσμιος πόλεμος…) είναι εξαιρετικά βολική για τα δυτικά αφεντικά… Συμβάλει αποφασιστικά στην αποβλάκωση, και τι καλύτερο από υποτελείς αποβλακωμένους πληθυσμούς; Μπορεί λοιπόν κανείς να είναι με τους «δυστυχισμένους ουκρανούς», με τον «αποφασιστικό Putin» ή (επιβάλλεται να είναι) με την «ειρήνη»: σε κάθε περίπτωση θα είναι sentimental και με βαριά μυωπία…

Τι είναι η ειρήνη; ρωτάει ρητορικά η Black Alliance for Peace σ’ ένα σχετικό άρθρο της πριν λίγες μέρες. Σίγουρα όχι τα προσχήματα των δυτικών – λέμε. Για εμάς ειρήνη δεν είναι απλά η απουσία ένοπλης σύγκρουσης. Ειρήνη σημαίνει την δημιουργία, μέσα από λαϊκό αγώνα και αυτοάμυνα, ενός κόσμου απελευθερωμένου απ’ τον μιλιταρισμό και τα πυρηνικά όπλα, τον ιμπεριαλισμό και τους άδικους πολέμους, την πατριαρχία και την λευκή υπεροχή. Αντίθετα, η αναβίωση του ναζισμού στην Ουκρανία, όπως επίσης στις ΗΠΑ, στον Καναδά και αλλού, αντιπροσωπεύει την εδραίωση της λευκής υπεροχής ως μέρους ιμπεριαλιστικών σχεδίων…

Πείτε τα! (Οι σύγχρονοι υποτελείς της εν γένει «αριστεράς» του κράτους και του κεφάλαιου θα συμφωνήσουν βαριεστημένοι…. στα (αντι)social media… Και σε κανά μήνα θα ασχολούνται με κάτι άλλο).

Η ουκρανική επικράτεια είναι μόνο ένα απ’ τα επιμέρους πεδία μάχης ενός ήδη μακρόχρονου πολέμου. Ανάμεσα στους δυτικούς καπιταλισμούς  / ιμπεριαλισμούς (που εντελώς σχηματικά και όχι με την απαραίτητη ακρίβεια θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «νατοϊκό μπλοκ») και στο ευρασιατικό project. Η συρία, ο λίβανος, το ιράκ, το ιράν, το αφγανιστάν είναι μερικά ακόμα τέτοια πεδία μάχης∙ όπως επίσης η λιβύη, η υποσαχάρια αφρική («ζώνη του Sahel»)∙ όπως η ταϊβάν και οι θάλασσες της κίνας∙ όπως μεγάλο μέρος της λατινικής αμερικής. Στο «νατοϊκό μπλοκ», υπό την καθοδήγηση της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου περιλαμβάνονται τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη / κεφάλαια, αλλά κι εκείνα της αυστραλίας και της ιαπωνίας (παρότι δεν είναι τυπικά μέλη του νατο). Στο ευρασιατικό μπλοκ εκτός της ρωσίας και της κίνας περιλαμβάνονται τα κράτη / μέλη του CSTO (collective security treaty organization: καζακστάν, κιργιζιστάν, τατζικιστάν, λευκορωσία, αρμενία), το ιράν, το πακιστάν, το αφγανιστάν, η συρία, η τουρκία, το ιράκ, η βενεζουέλα, η κούβα και όλο και περισσότερα αφρικανικά κράτη (παρότι δεν είναι ούτε ευρωπαϊκά ούτε ασιατικά). Με τις όποιες αποχρώσεις στους ελιγμούς τους.

Το να παίρνει κάποιος θέση υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς ή το να φωνάζει «ειρήνη ημίν» σε μια μόνο μάχη σημαίνει ότι αποδέχεται (ακόμα και με την αδιαφορία του) τον πόλεμο στο σύνολό του αλλά δεν του αρέσει μια συγκεκριμένη εξέλιξή του. Η ουκρανική επικράτεια, μετά από 8 χρόνια πολέμου εκεί, «πέφτει» απ’ τα αμερικανικά / αγγλικά χέρια∙ κι αυτή είναι η δεύτερη ήττα του νατο μέσα σε λίγους μήνες, μετά την «αποχώρηση» απ’ το αφγανιστάν… Δεν αρέσει αυτή η εξέλιξη στα δυτικά αφεντικά, οπότε ταϊζουν τον «φιλειρηνισμό» των υποκόων τους… Και να τα δάκρυα, και να η αγανάκτηση… Η ήττα του νατο στο ουκρανικό πεδίο μάχης, είναι ψυχρό, αντικειμενικό γεγονός∙ που δεν χάνει την σημασία του απ’ το ότι στην ουκρανία (σε αντίθεση με το αφγανικό πεδίο μάχης), απ’ την μεριά του «άξονα», ο πόλεμος γινόταν μέσω proxies (του ουκρανικού φασισταριού).

Και πάλι μια σύγκριση του τι συμβαίνει γύρω απ’ το ουκρανικό πεδίο μάχης σε σχέση με άλλα, από την δική μας εργατική, «μακρο-ιστορική» προσέγγιση.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Τετάρτη 2 Σεπτέμβρη. Λάθος κατάλαβαν οι «ελλάς – γαλλία – συμμαχία» την εμφάνιση του Charles de Gaulle στην (ελληνική, τα είπαμε αυτά, ντάξει;) ανατολική Μεσόγειο. Δεν επρόκειτο να ναυμαχήσει και να βουλιάξει μια για πάντα τον τουρκικό στόλο. Απλά κουβαλούσε τα πολεμικά που επρόκειτο να κάνουν show στον ουρανό του λιβάνου, αφήνοντας κόκκινο, άσπρο και πράσινο καπνό (τα χρώματα της λιβανέζικης σημαίας) καθώς ο βασιλιάς Macron βρισκόταν χτες στα ιερά χώματα της πρώην αποικίας. Θα συνεχίσει την επίσκεψη και σήμερα.

Είναι δείγμα γεωπολιτικής αδυναμίας το ότι ο βασιλιάς Macron κάνει αυτοπροσώπως την δουλειά που, κανονικά, θα γινόταν απ’ τον υπουργό του επί των εξωτερικών. Αλλά πάνω απ’ όλα ο συμβολισμός: ο βασιλιάς αγαπάει τόσο πολύ την χώρα των κέδρων ώστε εκτός από το να δώσει τις συμβουλές του (και τις απειλές του) σε όλα τα κόμματα, φύτεψε και έναν κέδρο ακόμα στο κεδρόδασος του Jaj. Με την δενδροφύτευση θέλησε να τιμήσει τα 100 χρόνια από τότε που η αποικιοκρατική γαλλία πήρε την εντολή της «κοινωνίας των εθνών» να επιβλέπει αυτό το τμήμα της διαλυόμενης δια πυρός και σιδήρου οθωμανικής αυτοκτορίας που ονομάστηκε Greater Lebanon. Ενάντια στη θέληση και στον εξουσιαστικό βολονταρισμό του βασιλιά Macron το ότι τιμά τέτοιες επετείους επιβεβαιώνει σε πολλούς στον λίβανο (και όχι μόνο) ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να ξαναπεταχτεί στη θάλασσα. (Κι εκεί δεν θα υπάρχουν ελληνικά πολεμικά για να τον σώσουν…)

Ο Macron επιθεώρησε τους 400 γάλλους πεζοναύτες που βρίσκονται ήδη στην Βηρυτό, για να βοηθήσουν (και καλά…) τον λιβανέζικο στρατό στο ξεμπάζωμα του λιμανιού μετά την έκρηξη («το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί…»). Ξεκαθάρισε επίσης την θέση του παλατιού του απέναντι στο λιβανέζικο πολιτικό σύστημα: απαιτούμε χωρίς να εμπλεκόμαστε. (Α, τότε εντάξει!)

Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης θα συναντηθεί σήμερα και με εκπροσώπους της Χεζμπ’ αλλάχ, την οποία ουσιαστικά αναγνώρισε σαν «μια πολιτική δύναμη που αντιπροσωπεύεται στο κοινοβούλιο». Η σιιτική οργάνωση απ’ την μεριά της ακολουθεί μια προσεκτικά συμβιβαστική στάση: σαν το μεγαλύτερο κόμμα στο λίβανο ενέκρινε την πρωθυπουργοποίηση του λιβανέζου πρεσβευτή στο Βερολίνο Mustapha Adib, καθώς και την δημιουργία μιας κάπως τεχνοκρατικής κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας». Εκκρεμεί όμως το δάνειο απ’ το δντ, στο οποίο η Χεζμπ’ αλλάχ έχει δηλώσει απόλυτα αντίθετη· ενώ ο βασιλιάς Macron το συνδέει άμεσα με τον έλεγχο του παρακμιακού λιβανέζικου καπιταλισμού.

Ο βασιλιάς έστειλε στη Βηρυτό στρατό (με υποτιθέμενη αποστολή το χαμαλίκι) και η Άγκυρα έστειλε και έστησε νοσοκομείο. Το Πεκίνο ενίσχυσε σε υποδομές το λιμάνι της Τρίπολης για να κάνει την δουλειά του ρημαγμένου της Βηρυτού…

Δεν είναι υποχρεωτικά ανταγωνιστικές μεταξύ τους αυτές «ανθρωπιστικές αποστολές». Ή είναι; Θα δείξει… Μέχρι τότε δείξτε κατανόηση στα άγχη του βασιλιά: όπου και να κοιτάξει στον ορίζοντα του ιμπεριαλισμού του βλέπει τις σημαίες (και) του τούρκικου ιμπεριαλισμού. Υποψιάζεται και εκείνες του κινέζικου· φοβάται μήπως δει του γερμανικού· αναρωτιέται τι να γίνονται οι σημαίες του αμερικανικού και του ρώσικου… Μέχρι που σκέφτεται ότι όταν θα μεγαλώσει ο κέδρος που φύτεψε, θα ανέβει επάνω για να βλέπει από που κινδυνεύει…

Και δεν θέλει να θυμηθεί γιατί ο γαλλικός ιμπεριαλισμός ηττήθηκε κάποτε στην ινδοκίνα… (Ήταν οι κομμουνιστές, ε;)

Τετάρτη 19 Αυγούστου. Στις 17 Ιούνη του 2020 η κινεζική πρεσβεία στη Βηρυττό παρουσίασε τα σχέδια επενδύσεων στις υποδομές του λιβάνου. Την κατασκευή μιας σιδηδρομικής γραμμής μεγάλων ταχυτήτων κατά μήκος των ακτών, που να συνδέει την Τρίπολη με την Βηρυττό και την Naquora το νότο· την κατασκευή τριών καινούργιων εργοστασίων ρεύματος 700 MW το καθένα· ένα καινούργιο ηλεκτρικό δίκτυο σε όλο το λίβανο· και την αναβάθμιση του λιμανιού της Τρίπολης. Ενάμισυ μήνα μετά, στις 4 Αυγούστου, μια μεγάλη έκρηξη αχρήστευε το λιμάνι της Βηρυττού καταστρέφοντας και το «καλό» κέντρο της πόλης.

Η ασταμάτητη μηχανή δεν υιοθετεί διάφορες υποψίες για σαμποτάζ. Δεν υπάρχουν τέτοια στοιχεία, και επιπλέον αρκούν οι πολιτικά προσοδικοί κρατικοί μηχανισμοί για να αφήσουν 2.700 τόνους «ευαίσθητου υλικού» αποθηκευμένο σχεδόν σωρηδόν επί χρόνια, έτοιμο να εκραγεί από οποιοδήποτε λάθος. Εν τέλει δεν είναι βέβαιο πως οι εξελίξεις θα ωφελήσουν οποιονδήποτε πιθανό ή απίθανο, πραγματικό ή φανταστικό σαμποτέρ.

Η πρώτη ένδειξη έρχεται απ’ το λιμάνι της Τρίπολης. Η cosco έχει εγκατασταθεί εκεί εδώ κι ένα χρόνο τουλάχιστον, και έχει προχωρήσει σε έργα αναβάθμισής του ώστε να γίνει hub για κοντέινερ στην ανατολική Μεσόγειο. Μετά την καταστροφή του λιμανιού της Βηρυττού, με κάποιες επιπλέον βελτιώσεις, θα είναι η Τρίπολη που θα αναλάβει τα φορτία του κεντρικού λιμανιού του λιβάνου. Είναι εύλογο ότι κερδισμένοι απ’ αυτήν την εξέλιξη θα βγουν η cosco και το Πεκίνο.

Εντελώς συμπτωματικά (ή και όχι τόσο, απ’ την μεριά του Πεκίνου…) η ανακοίνωση της κινεζικής πρεσβείας για την γενναία αναβάθμιση των λιβανέζικων υποδομών έγινε την ίδια ημέρα με την ανακοίνωση, στην Ουάσιγκτον, του νόμου «Caesar Syria Civιlian Protection» μέσω του οποίου το ψοφιοκουναβιστάν αυτο-νομιμοποιείται να επιβάλει κυρώσεις σε οποιονδήποτε έχει εμπορικές σχέσεις με την συρία. Ένας απ’ αυτούς είναι ο εντόπιος λιβανέζικος καπιταλισμός, εφόσον το 90% των όποιων συριακών εξαγωγών γίνονται μέσω των λιβανέζικων λιμανιών.

Αμέσως μετά τις κινεζικές ανακοινώσεις ο επικεφαλής της Χεζμπ’ αλλάχ Nasrallah, με τηλεοπτικό διάγγελμά του, πανηγύρισε υποστηρίζοντας ότι το μέλλον του λιβάνου δεν είναι τα δάνεια και οι όροι του δντ αλλά οι κινεζικές επενδύσεις. Χρειάστηκαν ελάχιστες ημέρες για να εκδηλωθεί το “ενδιαφέρον” του ψοφιοκουναβιστάν για τον λίβανο.

Στις 23 Ιούνη ο αμερικάνος υφυπουργός εξωτερικών για θέματα μέσης Ανατολής David Schenker, συνεντευξιαζόμενος στη λιβανέζικη al-Hadeel, δεν μπορούσε να συγκρατηθεί:

… Δεν πρέπει ο λίβανος να πέσει στην παγίδα της κίνας… Βλέπουμε όλοι τι κάνει η κίνα σε όποιο κράτος δεν μπορεί να την ξεχρεώσει… Τι προσέφερε η κίνα στον λίβανο για να αντιμετωπίσει τον κορονοϊό; Οι ηπα προσέφεραν 25 εκατομύρια δολάρια σε ανθρωπιστική βοήθεια…

Εννοείται πως και ο Nasrallah είχε την τιμητική του – αλλά αυτό είναι αναμενόμενο. Ο Πομπηίας, που είχε περάσει απ’ την Βηρυττό τον Μάρτη του 2019, είχε προειδοποιήσει ανάλογα, αποφεύγοντας απλά να αναφέρει την λέξη «κίνα»: «Ο λίβανος και ο λαός του αντιμετωπίζουν ένα δίλημα: με γενναιότητα να προχωρήσουν σαν ανεξάρτητο και υπερήφανο έθνος, ή να αφήσουν τις σκοτεινές φιλοδοξίες του ιράν και της Χεζμπ’ αλλάχ να καθορίσουν το μέλλον τους».

Ποιός ανησυχεί άραγε περισσότερο για την «παγίδα της κίνας» και τον κίνδυνο «να πέσει σ’ αυτήν» ο λιβανέζικος καπιταλισμός; Η Ουάσιγκτον; Ή το Τελ Αβίβ;

(φωτογραφία: Χάρτης με τις χερσαίες, οδικές και σιδηροδρομικές, διασυνδέσεις των νότιων δρόμων του μεταξιού… Αυτές οι συνδέσεις έχουν στόχο να ενώσουν τις “5 θάλασσες”: Μεσόγειο, Εύξεινο, Κασπία, Ερυθρά θάλασσα, Περσικό κόλπο, μετατρέποντας μεγάλο μέρος της ρημαγμένης σήμερα μέσης Ανατολής σε κρίκο της σχέσης του ευρασιατικού project με την Αφρική. Αυτό εξηγεί ως ένα βαθμό και την ελληνική ιμπεριαλιστική λύσσα στο χαμένο παιχνίδι με την “αοζ Καστελορίζου” και τα παρεπόμενα: όσο περισσότερες χερσαίες διαδρομές / μεταφορές, τόσο λιγότερες θαλάσσιες…)

Πέμπτη 13 Αυγούστου. Έχει, όμως, να περιμένει κάτι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός απ’ τον γαλλικό στην ανατολική Μεσόγειο;

Οι καραβανάδες του βασιλιά Macron έχουν εμπλακεί στη στρατιωτική προστασία των γαλλικών επιχειρηματικών συμφερόντων στη ζώνη του Sahel· εκστρατεία που εξελίσσεται πια σε «γαλλικό αφγανιστάν». Δεν μπορούν να νικήσουν τους ένοπλους ισλαμιστές και τους Tuareg, κι ο βασιλιάς Macron απλά αυξάνει σταθερά την στρατιωτική δόση (κι άλλοι γάλλοι καραβανάδες, κι άλλοι) ψάχνοντας παράλληλα να βρει «πρόθυμους» απ’ τα αφεντικά των αφρικανικών κρατών, να στέλνουν δικούς τους φαντάρους για σκότωμα, μπας και γλυτώνουν οι δικοί του πεζοναύτες…

Στην ανατολική Μεσόγειο ο βασιλιάς νομίζει ότι έχει δει μια ευκαιρία, εξαιτίας της «απουσίας / παρουσίας» των αμερικάνων. Το όραμα μ’ αυτήν την ευκαιρία το είδε όταν το τουρκικό καθεστώς άρχισε να στέλνει στρατό στη λιβύη, ενισχύοντας τον Sarraj. Στο βαθμό που έμοιαζε σαν αντιτουρκικό ένα τέτοιο γαλλικό όνειρο, οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού έτρεξαν να το αγαπήσουν…

Όμως η καταστροφική έκρηξη στη Βηρυττό αλλάζει τα δεδομένα. Ο βασιλιάς Macron θεωρεί τώρα ότι έχει μια μοναδική πραγματική ευκαιρία να πατήσει ξανά πόδι στην παλιά αποικία. Οι όροι που βάζει (κατά της Χεζμπ’ αλλάχ) είναι υπερφίαλοι και εξωπραγματικοί. Ωστόσο έχει ο βασιλιάς μια πιθανότητα να βρει μερικά τετραγωνικά στη λιβανική επικράτεια, αν αφήσει τα μεγαλεία. Οι προνομιακές σχέσεις που έχει με την Τεχεράνη (απ’ την εποχή του Χομεϊνί…) θα βοηθούσαν σε μια «προσωρινή ισορροπία» με την σιιτική οργάνωση, υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι γαλλικές εταιρείες θα αναλάμβαναν κάποια απ’ τα μεγάλα έργα ανασυγκρότησης των λιβανέζικων υποδομών χωρίς να αμφισβητεί το Παρίσι τον κεντρικό πολιτικό και κοινωνικό ρόλο της Χεζμπ’ αλλάχ. Απ’ την μεριά της οργάνωσης η κάποιου είδους προσεκτική και συμμαζεμένη «γαλλική παρουσία» στη Βηρυττό θα μπορούσε να είναι μια έξτρα προστασία απέναντι στις ισραηλινές προβοκάτσιες… (Και σε καμμία περίπτωση δεν πρόκειται η Χεζμπ’ αλλάχ να ανεχθεί γαλλικούς τσαμπουκάδες οποιουδήποτε είδους! Θυμούνται, άραγε, στη γαλλία την 23η Οκτώβρη του 1983; Γιατί στον λίβανο την θυμούνται…)

Αν, τώρα, τον βασιλιά Macron τον απασχολεί ο λίβανος, σε συνδυασμό με τις «στρατιωτικές διευκολύνσεις» (βάσεις δηλαδή…) που έχει συμφωνήσει με το νοτιοκυπριακό καθεστώς, τότε η «αοζ Καστελορίζου» σαν πρόσχημα παρουσίας στην ανατολική Μεσόγειο του είναι μεσοπρόθεσμα όχι απλά αδιάφορη αλλά ακόμα και μπελάς. Πρώτον επειδή μεγαλώνει την «γραμμή σημείων προστασίας» από τον υπερήφανο γαλλικό στρατό στην ανατολική Μεσόγειο, πράγμα που δεν το σηκώνουν οι δυνατότητές του. Δεύτερον επειδή κρατάει ζεστό ένα μέτωπο αντιπαράθεσης με την Άγκυρα, δίπλα στο δικό της έδαφος και με όλα τα τεχνικά πλεονεκτήματα υπέρ της· όμως ούτε κατά διάνοια το Παρίσι δεν μπορεί να ανοίξει (ή να απειλεί ότι θα ανοίξει) δεύτερο πολεμικό πεδίο, ταυτόχρονα με εκείνο στο Sahel. Το “πολύ τρίψιμο” μ’ αυτούς τους όρους, θα ενισχύσει τελικά τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες, στα μάτια όχι μόνο των υπηκόων τους, αλλά και εκατομμυρίων ακόμα αράβων που δεν ξεχνούν τι σημαίνει “γαλλία”…

Πρακτικά μάλιστα θα έλεγε κάποιος (εμείς δηλαδή!) πως αν και όταν ο βασιλιάς καταφέρει να πατήσει έτσι ή αλλιώς πόδι στο λίβανο, μάλλον θα έχει συμφέρον σε κάποιου είδους συμφωνημένη (γενική) ανακωχή με την Άγκυρα. Στο λιβυκό πεδίο μάχης η κατάσταση έχει σταθεροποιηθεί εδώ και καιρό, και τα γαλλικά συμφέροντα στην ανατολική ζώνη δεν φαίνεται να κινδυνεύουν άμεσα. Γιατί, λοιπόν, να κάνει αντιπερισπασμούς κατά της Άγκυρας το Παρίσι, και μάλιστα με πρόσχημα κάτι που είναι ανύπαρκτο, όπως η “αοζ Καστελόριζου”; Έχει – για όσο καιρό υπάρχει ακόμα – και την χούντα του Καΐρου μαζί του… Προς τι λοιπόν ο βασιλιάς Macron να μην απολαύσει τα κέρδη του;

Σ’ αυτήν την εξέλιξη των πραγμάτων (μην την θεωρήσετε απίθανη) ο τόσο αγαπημένος στην Αθήνα αντιτουρκισμός του γαλλικού ιμπεριαλισμού θα μετριαστεί ή και θα ατονίσει εντελώς. Τι θα απομείνει τότε απ’ τον τόσο έντονο ελληνικό έρωτα για τον βασιλιά;

Ότι απέμεινε και απ’ τον έρωτά του με τον «τζενεράλ» Haftar…

(φωτογραφίες: Στις 23 Οκτώβρη του 1983 δύο βομβιστές αυτοκτονίας οδήγησαν δυο φορτηγά τίγκα στα εκρηκτικά πάνω στα στρατόπεδα των αμερικάνων και των γάλλων πεζοναυτών που είχαν καταλάβει τον λίβανο σαν “ειρηνευτική δύναμη”, μετά την αποχώρηση της PLO και την σφαγή χιλιάδων παλαιστινίων αμάχων στη Sabra και στη Shatila, ένα χρόνο πριν. Το κτύπημα ήταν καίριο: 241 αμερικάνοι πεζοναύτες και άλλοι 58 γάλλοι εγκατέλειψαν τον μάταιο τούτο κόσμο – πολλοί περισσότεροι ήταν οι τραυματίες.

Μερικούς μήνες μετά, την άνοιξη του 1984, πρώτα ο αμερικανικός και αμέσως μετά ο γαλλικός στρατός αποχωρούσαν τον λίβανο: είχε γίνει πολύ επικίνδυνος… Τις βομβιστικές επιθέσεις τις είχε οργανώσει κάποια άγνωστη ισλαμιστική οργάνωση. Η Χεζμπ’ αλλάχ, έχοντας εκπαιδεύσει τους πρώτους 1.500 λιβανέζους ένοπλους της στη συρία με την ευθύνη της Τεχεράνης, εμφανίστηκε δημόσια ένα χρόνο μετά, το 1985, με δηλωμένο στόχο «το πέταγμα έξω απ’ τον λίβανο των αμερικάνων και των γάλλων ιμπεριαλιστών και των συμμάχων τους, και την αποτελεσματική αντιμετώπιση των φασιστών χριστιανών φαλαγγιτών». Των φασιστών που είχαν κάνει πέρα απ’ τα υπόλοιπα την σφαγή στα παλαιστινιακά στρατόπεδα προσφύγων υπό την προστασία του ισραηλινού στρατού.

Ξεχνιούνται αυτά βασιλιά Macron;)

Δευτέρα 10 Αυγούστου. Ιράκ, συρία, λίβανος (πριν την έκρηξη στη Βηρυττό και μετά). Επίσης, με έναν άλλο τρόπο, το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ, η υεμένη· και σα συνέπεια οι πετροχούντες του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι: στο βαθμό που όλη αυτή η περιοχή του κόσμου έχει γίνει “συνοριακή” ανάμεσα στην προέλαση του ευρασιατικού project και στην «άμυνα» του ψοφιοκουναβιστάν και των «παλιών» ιμπεριαλιστών (Παρίσι και Λονδίνο) η καταστροφή μοιάζει κάτι σαν «μοίρα».

Ορισμένοι φιλότιμα αναρωτιούνται αν η έκρηξη στη Βηρυτό ήταν ατύχημα ή δόλια ενέργεια… Το να υπάρχουν 2.700 τόνοι νιτρικού αμμωνίου παρατημένοι σε κατοικημένη περιοχή επί χρόνια υποδεικνύει όμως την πραγματική κατάσταση του λιβανέζικου καθεστώτος. Η απορία θα έπρεπε να είναι πώς δεν έσκασε αυτή η μεγαβόμβα ως τώρα…

Το συγκεκριμένο λιμάνι φέρεται ως ελεγχόμενο από κρατικούς υπαλλήλους και μαφιόζους συνδεδεμένους με το σουνιτικό (και φιλικό προς το Ριάντ) κόμμα του προηγούμενου πρωθ. Hariri υιού. Αλλά αυτό δεν λέει κάτι, πέρα απ’ την αδιαφορία, την διοικητική δυσκαμψία και τον πολιτικό προσοδισμό που ήταν γνωστά στο λίβανο πολύ πριν το «μπουμ».

Στην ανατολική Μεσόγειο η ασιατική έξοδος (όποια μορφή κι αν έχει) του ευρασιατικού project είναι, κατά σειρά, ο λίβανος, η συρία και η τουρκία. Μπορούν οι όποιες καταστροφές, πολεμικές ή ατυχήματα, να κρατήσουν μακριά για καιρό αυτήν την «έξοδο»; Άμεσα ναι. Μεσομακροπρόθεσμα όμως η ασταμάτητη μηχανή εκτιμά προς όχι.

Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron θα προσπαθήσει να επωφεληθεί απ’ την ισοπέδωση της Βηρυτού και απ’ την πιθανή όξυνση των διαμαρτυριών. Αλλά το «αγκάθι» που ενοχλεί κι αυτόν και τους υπόλοιπους «παλιούς κύριους» όλης αυτής της ζώνης, την Χεζμπ’ αλλάχ, δεν μπορεί να το ξεφορτωθεί. Είναι καλά εδραιωμένη στον λιβανέζικο νότο· και, παράδοξο ή όχι, πολύ καλύτερα οργανωμένη (τόσο στρατιωτικά όσο και κοινωνικά) απ’ το υπόλοιπο λιβανέζικο κράτος / κοινωνία. Η Χεζμπ’ αλλάχ έχει κανονικό στρατό, με εμπειρία πολέμου στη συρία· το λιβανέζικο κράτος έχει κάτι σαν στρατό με εμπειρία τροχονόμων κι ούτε καν… Μπορεί το Παρίσι να καταγγείλει την Χεζμπ’ αλλάχ όσο δυνατά θέλει σαν «τρομοκρατική οργάνωση» – συνηθισμένα… Να την αφοπλίσει όμως δεν μπορεί.

Μ’ αυτά τα δεδομένα το πιο πιθανό για την λιβανέζικη επικράτεια είναι να της συμβεί, παρά το μικρό της μέγεθος, περίπου ότι συμβαίνει ήδη στη συρία και στο ιράκ. Να υπάρχει μια αδύναμη κυβέρνηση, να υπάρχει γαλλική στρατιωτική «ανθρωπιστική» (ή ότι άλλο παρατσούκλι της δώσει ο βασιλιάς) παρουσία κάπου στο κέντρο ή βορειότερα, να υπάρχει η Χεζμπ’ αλλάχ στο νότο, να υπάρχει κάπου στο βάθος το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο (όπως και το ρωσικό)…

… και όλοι να περιμένουν πότε θα ξεκαθαριστούν οι χοντροί, παγκόσμιοι λογαριασμοί…

(φωτογραφία: Είναι απ’ την Βηρυττό… κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ή στις αρχές εκείνης του ’80… Όταν το Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί του πολεμούσαν εκεί τους παλαιστίνιους πρόσφυγες και τους δικούς τους συμμάχους, για να «διαλύσουν το μαγαζί», με σκοπό να πάρει το μισό το ισραήλ…

Απο εκείνα τα ερείπια γεννήθηκε η Χεζμπ’ αλλάχ…)

Κυριακή 9 Αυγούστου. Μπορεί μια έκρηξη να είναι τόσο δυνατή ώστε να εκτοξεύσει έναν βασιλιά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά χωρίς να τον σκοτώσει; Ναι, μπορεί. Η έκρηξη των τόνων νιτρικής αμμωνίας στο λιμάνι της Βηρυτού εκτόξευσε τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron απ’ το Παρίσι στα ερείπια του άλλοτε «Παρισιού της Ανατολής». Θα μπορούσε να θεωρηθεί «κίνηση δημόσιων σχέσεων», αλλά αυτό θα ήταν φιλική προσέγγιση, υπέρ του βασιλιά.

Πρόκειται μάλλον για καραμπινάτη απόδειξη πρεμούρας. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός έχει χάσει τα ερείσματά του στη μέση Ανατολή, κυρίως στη Δαμασκό· και τρέχει τώρα να τα ξαναβρεί μέσα στα χαλάσματα της Βηρυτού. Ο Macron εμφανίστηκε εκεί σαν ο παλιός αποικιοκράτης (ο λίβανος όπως και η συρία ήταν υπό γαλλική κατοχή απ’ το 1920 ως το 1943). Και κάποιοι φρόντισαν να σκηνοθετήσουν την «λαϊκή αποδοχή» της επιστροφής της γαλλικής αυτοκρατορίας: ενόσω ο βασιλιάς έσφιγγε χέρια και αγκάλιαζε κόσμο, μερικές χιλιάδες λιβανέζοι υπέγραψαν αίτημα να ξαναμπεί ο λίβανος υπό γαλλική κηδεμονία – για μια δεκαετία είπαν…

Υπάρχουν φήμες ότι ο βασιλιάς Macron ζήτησε (προκειμένου να προσφέρει την αγαθοεργή βοήθειά του) τον αφοπλισμό της Χεζμπ’ αλλάχ και το διεθνές αεροδρόμιο της Βηρυτού. Φήμες παλιανθρώπων ίσως. Αν, πάντως, αυτά είναι τα λάφυρα που θέλει ο βασιλιάς μετά την καταστροφή στη Βηρυτό, τότε είναι πολύ ακριβός.

Είναι σίγουρο ότι υπάρχουν μερικοί «αναθεωρητές» που θα έκαναν πολύ καλύτερη τιμή στο λιβανέζικο καθεστώς. (Και θα άφηναν την Χεζμπ’ αλλάχ στη θέση της). Αλλά το πρόβλημα είναι αυτό καθ’ αυτό το καθεστώς· κι εκεί οι διαδηλωτές (πριν την έκρηξη…) έχουν τα δίκια τους. Αν όμως κάποιοι απ’ αυτούς πιστεύουν ότι θα τους σώσει το Παρίσι, καλύτερα να ρίξουν μια ματιά στο μάλι και στο τσαντ: η ιμπεριαλιστική σωτηρία, όπως πάντα έτσι και τώρα, έχει μόνο κυνόδοντες…

(φωτογραφία: Μπορεί να διαλύθηκε το σύμπαν, αλλά ο covid-19 επέζησε στο λιμάνι της Βηρυτού και στα πέριξ: αυτό διαδίδει έμπρακτα ο βασιλιάς Macron, και φυσικά κάνει αυτό που λένε οι επιδημιολόγοι και όχι αυτό που λένε οι πυροτεχνουργοί. Όταν, όμως, οι πολιτικές βιτρίνες είναι εξαρτήματα των δημόσιων σχέσεων μπορεί και να μπερδεύονται…

Ανθρώπινο…)