Tag: κίνα

Η προέλαση της πανούκλας: απ’ τους Critical Art Ensemble στη Σαγκάη…

Δευτέρα 25 Απρίλη>> Στις 24 Φλεβάρη του 2007 η αμερικανική avant garde ομάδα C.A.E. οργάνωσε στη πόλη γερμανική Leipzig, έξω απ’ το αμερικανικό προξενείο, ένα “event” με τίτλο Target Deception 2007 και θέμα τον βιολογικό πόλεμο και την βιοτρομοκρατία. Το “event” ήταν προσομοίωση ενός «πειράματος» διασποράς βακίλου του άνθρακα που έκανε ο αμερικανικός στρατός στο San Francisco το 1950.  Ήταν μια ακόμα πολιτικο-καλλιτεχνική δράση της ομάδας που έγινε διεθνώς γνωστή (κυρίως) για τον κριτικό προσανατολισμό της στα βιολογικά όπλα και στη χρήση τους (Ενδεικτικά: Η προέλαση της πανούκλας: βιολογικός πόλεμος και παγκόσμια δημόσια υγεία, έκδοση απ’ την Λέσχη Κατασκόπων του 21ου αιώνα).

Σύμφωνα με την άποψη της CAE βιολογικά όπλα δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από «τρομοκράτες» (όπως ήταν και παραμένει η κυρίαρχη καθεστωτική άποψη), είναι όμως χρήσιμα στα κράτη για την συντήρηση καθολικών φόβων στους πληθυσμούς και την στρατιωτικοποίηση των κοινωνιών. Σύμφωνα με την CAE το ανυπέρβλητο όριο στην πολεμική χρήση (κατασκευασμένων) παθογόνων οργανισμών βρίσκεται στο ότι μπορούν να διασπαρούν ανεξέλεγκτα, «κτυπώντας» κι εκείνον που τους εξαπέλυσε.

Αν και η κριτική προσέγγιση της CAE είναι (ή ήταν;) αρκετά διεισδυτική, ο άξονας περιστροφής της (και, κατά τη γνώμη μας, το αδύνατο σημείο της) ήταν αυτό το ανεξέλεγκτο της διασποράς ενός παθογόνου μικρο-οργανισμού / όπλου. Η CAE δεν λάμβανε υπόψη της (επειδή, το πιθανότερο, δεν υπήρχε τότε σαν τεχνολογική δυνατότητα ή τα μέλη της δεν ήξεραν) την πιθανότητα αντιδότων που θα «προστάτευαν» όσους (μεταξύ των επιτιθέμενων) θα έπρεπε να προστατευτούν∙ ή, ακόμα, και την βιο-τεχνολογική δυνατότητα διαφοροποίησης / εστίασης ενός κατασκευασμένου ιού / όπλου σε συγκεκριμένο (ανθρώπινο) γονιδίωμα. Τέλος δεν λάμβαναν υπόψη τους το ενδεχόμενο ορισμένες τεχνικές της γενετικής μηχανικής να οπλοποιηθούν (ή να είναι οπλοποιημένες εξ αρχής) και να χρησιμοποιηθούν μέσω τροποποιημένων μικρο-οργανισμών, όχι άμεσα εναντίον πληθυσμών αλλά εναντίον των πρώτων υλών διατροφής τους (φυτικών ή/και ζωϊκών).

Έχουν γίνει (και συνεχίζουν να γίνονται) τεράστια βήματα στο genetic engineering, και σχεδόν όλες οι σχετικές έρευνες και εφαρμογές έχουν «διπλή χρήση». Ιατρική (υποτίθεται) αλλά και στρατιωτική. Ακόμα και η «ιατρική» ωστόσο είναι προσανατολισμένη στον «μετα-ανθρωπισμό», έναν διαφορετικού είδους πόλεμο κυριαρχίας και βίαιης κατάκτησης των σωμάτων. Η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι σε θέση να ξέρει με ακρίβεια ποια είναι τα τωρινά σημεία αιχμής αυτών των ερευνών – διαβάζει όμως και παρακολουθεί. Ξέρει ότι στόχος τους είναι να ξεπεραστούν τα εμπόδια της «εντελώς ανεξέλεγκτης» διασποράς.

Εκτιμάει επίσης ότι απ’ την καπιταλιστική άποψη της «δημιουργικής καταστροφής» τα βιολογικά όπλα είναι ελκυστικά! Επειδή μπορεί να κρυφτεί ο κατασκευαστής τους, και να αποδοθεί η ευθύνη της ύπαρξης ενός ισχυρά νοσογόνου ή και φονικού μικρο-οργανισμού στην «φύση». Εκτιμάει επίσης (χωρίς ακράδαντες απόδειξεις αλλά με αυστηρά λογικές / ιστορικές συσχετίσεις) ότι μεγάλο μέρος της υγιεινιστικής τρομοκρατίας είχε ΚΑΙ βασικά στοιχεία «ασκήσεων βιολογικού πολέμου».

Μ’ αυτήν την προσέγγιση (και μόνο για λογαριασμό της όσο το δυνατόν καλύτερης πολιτικής εργατικής ετοιμότητας, ανάλυσης και δράσης κατά των genetics) σε δύο συνέχειες, σήμερα και την ερχόμενη Πέμπτη 28 Απρίλη, παρουσιάζουμε ορισμένα δεδομένα – που φτάνουν (ή μπορεί να φτάνουν) ως τον ανεξήγητο έως παρανοϊκό επιδημιολογικά αποκλεισμό (τμημάτων) της Σαγκάης… μέσω Κιέβου…

(Περισσότερα για το θέμα και με άνεση χώρου στο επόμενο cyborg, νο 24, στις αρχές Ιούνη).

Συντονιστείτε!

Αποστασία α λα Ισλαμαμπάντ

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Παλιά τους τέχνη κόσκινο: οι ηπα οργανώνουν, συνδιοργανώνουν (ή το προσπαθούν…) πραξικοπήματα προκειμένου να συγκρατήσουν την όποια παγκόσμια επιρροή τους. Ο πρόσφατος στόχος ήταν το πακιστανικό καθεστώς.

Ο μέχρι πρόσφατα πρωθυπουργός Imran Khan συνέπεσε να βρίσκεται στη Μόσχα στις 24 Φλεβάρη (ραντεβού κανονισμένο καιρό πριν)∙ ήταν η ημέρα που ξεκίνησε η ρωσική εισβολή στην ουκρανία. Αν και αυτό επιδεικνύεται σαν «σοβαρό ολίσθημα απέναντι στη σύμμαχο Ουάσιγκτον», οι αμαρτίες του Khan και των υποστηρικτών του είναι πολύ σοβαρότερες: όχι μόνο δεν έδωσε στον us army βάσεις μετά την ήττα και την αποχώρηση απ’ το αφγανιστάν∙ όχι μόνο οι διαβόητες μυστικές υπηρεσίες του πακιστάν κατηγορούνται (από τις αμερικανικές) ότι βοήθησαν τους ταλιμπάν να νικήσουν γρήγορα∙ όχι μόνο έχει συμμαχήσει σε διάφορα ζητήματα με τον άλλο «απείθαρχο» (τον Erdogan)∙ όχι μόνο έχει σταθερή σχέση με το Πεκίνο και τους «δρόμους του μεταξιού» φτάνοντας ως το σημείο να δώσει «στρατιωτικές διευκολύνσεις» στο στρατηγικής σημασίας λιμάνι της Gwadar∙ όχι μόνο αγοράζει κινεζικά όπλα∙ αλλά ανοικτά υποστηρίζει το ευρασιατικό project. Και, φυσικά, δεν επέβαλε καμία «κύρωση» στην Μόσχα. Απείχε ακόμα και απ’ την “καταδικαστική” ψηφοφορία στη συνέλευση του οηε. (Οι οπαδοί του; Καίνε αμερικανικές σημαίες…)

Υπάρχουν και ακόμα χειρότερα: ο Khan είχε απορρίψει την «βοήθεια» του δντ, που για να δώσει δάνειο στην ζορισμένη Ισλαμαμπάντ απαιτούσε μεταξύ άλλων να κοπούν οι (κρατικές) επιδοτήσεις στα καύσιμα και στο ρεύμα, πράγμα που θα σήμαινε επιδείνωση της καθημερινότητας των πληβείων.

Απ’ την άλλη μεριά είναι γνωστό ότι τόσο οι αμερικανικές υπηρεσίες (cia και λοιπά) όσο και τα επιτελεία του us army έχουν ισχυρές αρθρώσεις στον σκληρό πυρήνα του πακιστανικού καθεστώτος∙ απ’ την εποχή του πολέμου κατά των σοβιετικών στο αφγανιστάν. Την δεκαετία του ’80 δηλαδή. Αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι η Ισλαμαμπάντ ήταν ποτέ «υπόδουλη» της Ουάσιγκτον. Όμως σε συνθήκες όξυνσης της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης με την Ουάσιγκτον να ψάχνει για συμμάχους (το Νέο Δελχί, για παράδειγμα, δείχνει να αποστασιοποιείται…), το αν η κυβέρνηση του Khan θα έμενε απερίσπαστη ήταν ένα σοβαρό ερώτημα.

Απαντήθηκε σε μια πρώτη φάση: ένας αριθμός βουλευτών απ’ την κυβερνητική πλειοψηφία (: συνασπισμός κομμάτων) αποσκίρτησε πριν μερικές μέρες, και αμέσως η αντιπολίτευση κατέθεσε πρόταση μομφής κατά του Khan. Είχαν προηγηθεί αμερικανικές απειλές – έτσι ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία για το ποιος, τι, γιατί. Ο Khan καθαιρέθηκε, αντικαταστάθηκε στην πρωθυπουργία απ’ τον Shehhaz Sharif, επικεφαλής του αντιπολιτευόμενου PML(N). Ο οποίος δήλωσε διατεθειμένος να συνεργαστεί τόσο με τις ηπα όσο και με το δντ. Και σαν πρώτη κίνηση καλής θέλησης ακρίβυνε το ρεύμα, ενώ θα ακολουθήσουν και τα καύσιμα.

Μ’ αυτά τα δεδομένα ο Khan και το κόμμα του (Tehreek-e-Insaf) δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν το πραξικόπημα της «αποστασίας». Λογικό: οι διακυβεύσεις είναι κρίσιμες. Αμέσως μετά την έξωσή του ξεκίνησε «ανένδοτο αγώνα» απαιτώντας άμεσα εκλογές. Το μπαράζ συγκεντρώσεων που ξεκίνησε είναι εντυπωσιακό, αλλά δεν μπορούμε να το εκτιμήσουμε με τα γνωστά μέτρα: ο πακιστανικός πληθυσμός είναι 220 εκατομμύρια.

Επιπλέον: στα 70 χρόνια της ύπαρξής του το πακιστανικό κράτος σπάνια είχε πολιτικές κυβερνήσεις… «Συνήθως» κυβερνούσε ο στρατός…

Video στη συνέχεια: η πρώτη μεγάλη συγκέντρωση (είπαν η μεγαλύτερη που έχει γίνει ποτέ) στην (κυρίως Pastun) Peshawar, στις 14 Απρίλη. To τραγούδι (κάτι σαν προεκλογικός ύμνος) λέει μεταξύ άλλων: … η αμερική τρέμει τον Imran… Δεν ξέρουμε αν και πόσο “τρέμει”. Ξέρουμε όμως ότι η αποσταθεροποίηση είναι απ’ τις αγαπημένες τακτικές του άξονα…

Πολύς αχός ακούγεται…

Δευτέρα 11 Απρίλη>> Παρότι δεν παραλείπουμε να θυμόμαστε και να σας θυμίζουμε ότι το γελοίο είναι πάντα παρόν στην ιστορία, και οπωσδήποτε στην ιστορία των “μεγάλων πρωταγωνιστών” των αναμετρήσεων ανάμεσα σε αφεντικά, μην μας παρεξηγήσετε: όλες οι ιμπεριαλιστικές εκστρατείες και όλοι οι πόλεμοι είναι αιματηρά σοβαροί. Ο συγκεκριμένος που έχει κωδικοποιηθεί σαν «ουκρανία» είναι ακόμα χειρότερος επειδή συνιστά κλιμάκωση εντός του 4ου παγκόσμιου.

Η συγκινησιακή, δήθεν φιλάνθρωπη αντιμετώπισή του, σα να επρόκειτο για σεισμό (με υποχθόνιο δράστη), προωθείται απ’ τα αφεντικά και εσωτερικεύεται από πολλούς υποτελείς. Βολεύει τα μέγιστα. Προβάλλοντας ανθρώπινα θύματα (υπαρκτά ή κατασκευασμένα) και παρακινώντας σε παβλωφικές συγκινησιακές αντιδράσεις τις οποίες «σπουδάσαμε» αναγκαστικά στη διάρκεια των δύο προηγούμενων χρόνων (του είδους «ούτε μια ανθρώπινη ζωή χαμένη» όταν βόλευε τ’ αφεντικά, και ύστερα χιλιάδες δολοφονημένοι απ’ τους γενετιστές και τ’ αφεντικά – αλλά μούγκα…) αποκρύβονται, καταχωνιάζονται, τα βασικά χαρακτηριστικά και το εύρος αυτού του πολέμου.

Ήταν, λοιπόν, αναπόφευκτη η ρωσική εισβολή στην ουκρανική επικράτεια, απόδειξη της μοχθηρότητας του ρωσικού καθεστώτος; Καθώς διαρρέουν όλο και περισσότερα στοιχεία αποδεικνύεται ότι η Μόσχα ως την τελευταία στιγμή δοκίμασε με τεκμηριωμένο τρόπο είτε να την αποφύγει είτε να δείξει τους δυτικούς σχεδιασμούς σαν την αιτία της. Προφανώς έχει ξεχαστεί ήδη ότι νωρίς νωρίς, κι ενώ οι αμερικανο-αγγλικές μυστικές υπηρεσίες και οι δημαγωγοί τους έψελναν τον ύμνο «η ρωσία θα εισβάλει – θα εισβάλει – θα εισβάλει!», το Νοέμβρη του 2021, η Μόσχα διατύπωσε και έστειλε γραπτά τις απαιτήσεις της όχι απ’ το Κίεβο αλλά απ’ το νατο και την Ουάσιγκτον. Για να εισπράξει σαν απάντηση ένα «ναι μεν αλλά» ανάμικτο με «δεν θα μας πείτε εσείς τι θα κάνουμε με τον ιμπεριαλισμό μας». Αναμενόμενο, αλλά περί αυτού πρόκειται!

Λιγότερο γνωστό αλλά τεκμηριωμένο πια είναι ότι η Μόσχα δοκίμασε να φέρει το Βερολίνο και το Παρίσι προ των ευθυνών τους ως την τελευταία στιγμή, σαν κράτη υποτίθεται σοβαρά που συνυπέγραψαν τις «συμφωνίες του Μινσκ». Θα ήταν αρκετή μια καταγγελία του ουκρανικού καθεστώτος εκ μέρους του Βερολίνου και του Παρισιού ως ανεύθυνου απέναντι στους υποτελείς του και το “διεθνές δίκαιο”, που δεν τηρεί τις υποχρεώσεις, τις δεσμεύσεις, τις διεθνείς συμφωνίες του και, αντίθετα, οξύνει τις επιθέσεις κατά του Donbass, για να φρενάρει, ή έστω να αναστείλει την ρωσική εισβολή∙ κι αυτό το ήξεραν πολύ καλά οι ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες. Εν τέλει εκείνο που ήξεραν πολύ καλά είναι ότι το πρώτο επίδικο της αντιπαράθεσης δεν είναι απλά η «ουκρανία» αλλά το σύνολο της ευρώπης…

Είχαν όλα τα στοιχεία για να το κάνουν, είχαν όλα τα στοιχεία για να διαφοροποιηθούν ανοικτά απ’ την γραμμή του «άξονα», αλλά δεν το έκαναν… Γιατί; Προκύπτει τώρα ότι Βερολίνο και Παρίσι προτίμησαν να υιοθετήσουν, για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, το σενάριο που είχε διατυπωθεί απ’ τα μέσα Μάρτη του 2019, ατλαντικής προέλευσης. Απ’ τον Oleksiy Arestovych, τον φασίστα «στρατηγικό σύμβουλο» του κλόουν (θυμηθείτε το σχετικό video εδώ, στις 21 Μάρτη, To panic or not?): ό,τι, δηλαδή, η ρωσική εισβολή είναι «χρήσιμη» γιατί η Μόσχα θα ηττηθεί… και, έτσι, μπορεί μεν η ουκρανία να ισοπεδωθεί αλλά το ρωσικό κράτος / κεφάλαιο θα «τσαλακωθεί» σοβαρά, οπότε θα είναι πιο «φρόνιμο» όχι μόνο στις αμερικανο-αγγλικές ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες και επιδιώξεις “σπασίματος” του ευρασιατικού project αλλά και στις γερμανικές ή/και γαλλικές, ακόμα κι αν αυτές οι τελευταίες δεν συμπίπτουν πάντα με τις πρώτες.

Κάποιοι, γνώστες όλων αυτών, υποστήριξαν τις πρώτες εβδομάδες της εισβολής, επειδή δεν καταλάβαιναν τις πολυεπίπεδες στοχεύσεις του ευρασιατικού project μ’ αυτήν αλλά και τις ευρύτερες καθόλου τυχαίες «παρενέργειές» της, ότι το ρωσικό καθεστώς παγιδεύτηκε απ’ την δύση. Ρηχή προσέγγιση, αρκεί να ερευνηθεί αμερόληπτα τι συμβαίνει και τι εξελίσσεται ήδη σ’ όλο τον πλανήτη, κοντύτερα ή μακρύτερα απ’ αυτό καθαυτό το πολεμικό πεδίο «ουκρανία». Ούτε λίγο ούτε πολύ όλα τα δυτικά κράτη / αφεντικά είχαν ποντάρει στην επανάληψη της σοβιετικής ήττας στο αφγανιστάν, την δεκαετία του ’80, και είχαν φροντίσει γι’ αυτό: καλά εκπαιδευμένοι και εξοπλισμένοι φασίστες (αρκετές χιλιάδες τέτοιοι), συν τον υπόλοιπο ουκρανικό στρατό, θα στριμώξουν και θα ματώσουν τον ρωσικό στρατό σε μάχες πόλεων, σε πολλές πόλεις, του Κιέβου συμπεριλαμβανόμενου. Αυτός είναι ο λόγος που ύστερα από 1,5 μήνα δεν υποκρίνονται καν και καν ότι έχουν ειρηνόφιλες, μεσολαβητικές προθέσεις: απλά στέλνουν όπλα, κι άλλα όπλα στο καθεστώς του Κιέβου (τα περισσότερα απ’ αυτά καταστρέφονται πριν καν φτάσουν στον προορισμό τους…). Αν ήθελαν “ειρήνη” θα είχαν φροντίσει γι’ αυτήν έγκαιρα, και είχαν όλο το χρόνο και τα μέσα. Όχι. Θέλουν την ρωσική ήττα, που την λογαριάζουν σαν ήττα ολόκληρου του ευρασιατικού project, ειδικά μετά την δική τους ήττα στα υψίπεδα του Ινδοκούς, και την προσχώρηση του υπό τους ταλιμπάν αφγανιστάν σ’ αυτό το project.

Όμως η ρωσική μέθοδος ήταν και είναι διαφορετική. Το σημαντικότερο (κατά την γνώμη μας) είναι ότι η Μόσχα και οι πιο στενοί σύμμαχοί της (Μινσκ, Τεχεράνη, Άγκυρα, Πεκίνο…) έχοντας πλήρη επίγνωση ότι πρόκειται για παγκόσμιο πόλεμο (και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, το ξέρουν απ’ το ιράκ, την συρία, το αφγανιστάν, τον λίβανο, την λιβύη, το Sahel, την ανατολική ασία…) έχουν εντάξει το αμιγώς στρατιωτικό σκέλος αυτής της εισβολής μέσα σ’ ένα πολύ ευρύτερο γεωπολιτικό και γεωοικονομικό σχεδιασμό που για τους δυτικούς υπηκόους είναι ανύπαρκτος∙ σχεδιασμό που είναι μακράν ο βασικότερος, ο στρατηγικός. Σ’ αυτό το γενικό, το παγκόσμιο πεδίο της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης, δεν συγκρούονται ακόμα στρατοί από άκρου σε άκρο∙ συγκρούονται όμως εμπορεύματα, πρώτες ύλες, εργασία, παραγωγικότητα, επενδύσεις, νομίσματα, αναδιαρθρώσεις, κρατικοί και καπιταλιστικοί προσανατολισμοί για τον 21ο αιώνα.

Αντίστοιχα παγκόσμιας κλίμακας σχεδιασμός υπάρχει βέβαια, θεωρητικά τουλάχιστον, και στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο. Πατάει όμως σε κινούμενη άμμο – και βουλιάζει. Στις αρχές της δεκαετίας του ’00 ο σχεδιασμός των ηπα ονομαζόταν “ο αμερικανικός 21ος αιώνας”, και ήταν ευχαριστημένος με την διάλυση των ευρωπαϊκών θεσμών… Μετά τις στρατιωτικές αποτυχίες του “προληπτικού αντιτρομοκρατικού πολέμου” ο σχεδιασμός της Ουάσιγκτον έγινε “make america great again” και οικονομικός πόλεμος – επί ψόφιου κουναβιού. Απέτυχε κι αυτό το σχέδιο∙ ο νυσταλέος Jo εμφανίστηκε σαν λάτρης των ευρωπαίων συμμάχων, πράγμα που σημαίνει ένα μόνο πράγμα: την στρατηγική εξάρτηση ειδικά του Βερολίνου απ’ την Ουάσιγκτον.

Όλα αυτά έχουν δύο βαριά «σημάδια» πάνω τους. Πρώτον, την αλαζονεία 500 χρόνων δυτικής κυριαρχίας στον πλανήτη (με διαδοχικές «μεγάλες δυνάμεις»), μια αλαζονεία που οδηγεί στη μόνιμη υποτίμηση των σημερινών ευρασιατών αμφισβητιών αυτής της κυριαρχίας. Και δεύτερον, την κόκα που καταναλώνουν οι δυτικοί σύμβουλοι, «ειδικοί», «στρατηγικοί σύμβουλοι», ακόμα και πολιτικές βιτρίνες. Ποτέ δεν λαμβάνονται υπ’ όψη τέτοιοι παράγοντες στην ανάλυση της ιστορίας∙ υπάρχουν όμως, και με καθόλου δευτερεύοντα ρόλο.

Αν χρειάζεται μια απόδειξη των ισχυρισμών μας περί καινούργιας φάσης του 4ου παγκόσμιου, να τρεις. Πρώτον, το ζήτημα των αμερικανικών εργαστηρίων βιολογικού πολέμου και στο ουκρανικό έδαφος… Δεύτερον, η σε εξέλιξη αντεπίθεση που επιχειρεί ο «άξονας» στο πακιστάν… Και τρίτον το σε τι πραγματική κατάσταση βρίσκεται και θα βρεθεί σύντομα το αμερικανικό καθεστώς, στο εσωτερικό του …

Θα επανέλθουμε αναλυτικότερα. Διαβάστε εν τω μεταξύ (προτείνουμε) με προσοχή (και) την τελευταία σημερινή αναφορά.

(φωτογραφίες: Μικρό δείγμα της τεράστιας γελοιότητας…)

Πόλεμος; Ποιος πόλεμος; (1)

Δευτέρα 11 Απρίλη>> Εν τω μεταξύ, καθώς ο καιρός περνάει ξεκαθαρίζει όλο και περισσότερο (σ’ όποιον, φυσικά, θέλει να καταλάβει) ότι το ουκρανικό πεδίο μάχης είναι μόνο ένα μέρος του ευρύτερου 4ου παγκόσμιου πολέμου που έχει επιταχυνθεί.

Θεωρούμε εργατικό καθήκον μας να παρακολουθούμε και να αναλύουμε κριτικά και ανταγωνιστικά την εξέλιξη αυτού του πολέμου σ’ όλο το εύρος του, παρότι (το ξέρουμε καλά πια) ελάχιστοι είναι που έχουν λόγους εργατικού ανταγωνισμού για να ασχολούνται. Δεν πρόκειται για ζήτημα λίγων σύντομων αναφορών, πολύ λιγότερο που αυτός ο ευρύτερος, ο γενικός πόλεμος είναι σε εξέλιξη και «παράγει» διαρκώς  λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά γεγονότα.

Εκείνο που μπορεί να κάνει (και θα κάνει) η ασταμάτητη μηχανή στο επόμενο διάστημα είναι μέσα από συνεχόμενες αναφορές, με γενικό τίτλο «πόλεμος; ποιος πόλεμος;» και συνεχή αρίθμηση (1,2,3…), απ’ την μια να κατεβαίνει σε κάποιο βάθος, κάτω απ’ την επιφάνεια των καταστάσεων, και απ’ την άλλη να φωτίζει γεγονότα, σχεδιασμούς, στόχους κρατικούς / καπιταλιστικούς, «λογικές» (αλλά και συγκρούσεις μεταξύ) των αφεντικών, εξελίξεις και γεγονότα που είτε φαίνονται ασύνδετα μεταξύ τους είτε περνάνε απαρατήρητα. Αυτά έχοντας επίγνωση ότι η εργατική κριτική αντιπληροφόρηση είναι αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη για τα όσα πρέπει (και θα έπρεπε προ πολλού…) να κάνουμε. (Συμβάλουμε σε μια ανύπαρκτη συζήτηση μέσα στο (ανύπακρτο…) κίνημα… το ξέρουμε…)

Για αρχή, σαν εισαγωγή, λίγα μεταφρασμένα αποσπάσματα από άρθρο της 9 Απρίλη 2022 (χωρίς αναφορά στην πηγή επειδή, εκτιμάμε, η μανία να κρίνεται κάτι με βάση την υπογραφή του είναι επιεικώς βλακώδης!) τα οποία ίσως σας φανούν κάπως οικεία θεματολογικά εφόσον έχουμε κάνει ήδη κάποιες νύξεις πρόσφατα περί ηγεμονίας του δολαρίου και υπονόμευσής της. Ας πούμε μόνο ότι ο συγγραφέας δεν είναι ούτε ρώσος ούτε «πουτινόφιλος»! Επιπλέον η αναδημοσίευση δεν έχει καθόλου το νόημα «ιδού η φοβερή άποψη»! Καθόλου!!! Μπορεί να αποδειχθεί μια λάθος άποψη. Έχει το νόημα: δείτε, η αναδιάρθρωση, με την επιτάχυνση του ρωσο-ουκρανικού πολέμου μετά (ή παράλληλα με) την επιτάχυνση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας, προκαλεί σοβαρές, δομικές αναταράξεις παγκόσμια, οι οποίες με καθόλου μαγικό ή μυστηριώδη τρόπο πέφτουν πάνω στα κεφάλια μας!….

Οι τονισμοί είναι στο πρωτότυπο:

Κοιτάμε τα πρόσφατα γεγονότα και συνειδητοποιούμε ότι σημαδεύουν την αλλαγή απ’ την βασισμένη στο δολάριο παγκόσμια οικονομία, με εγγύηση χρηματοπιστωτικά περιουσιακά στοιχεία, στα νομίσματα που στηρίζονται σε εμπορεύματα. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια αλλαγή απ’ τα ενέχυρα (collateral) που είναι εντελώς και μόνο χρηματοπιστωτικά στην φύση τους προς ενέχυρα που βασίζονται στα εμπορεύματα….

Το τέλος του συστήματος που βασιζόταν στον χρηματοπιστωτισμό επιταχύνεται από γεωπολιτικές εξελίξεις. Η Δύση προσπαθεί απεγνωσμένα να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία για να την γονατίσει οικονομικά, αλλά το μόνο που πετυχαίνει είναι να ανέβουν εναντίον της οι τιμές της ενέργειας, των εμπορευμάτων και των τροφίμων. Οι κεντρικές τράπεζες δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ το να πληθωρίσουν τα νομίσματά τους για να μπορούν να πληρώνονται όλα αυτά. Η Ρωσία αντίθετα συνδέει το ρούβλι με τιμές εμπορευμάτων μέσω μιας μεταβλητής άρθρωσης του νομίσματος με τον χρυσό, ενώ η Κίνα έχει ήδη δείξει ότι καταλαβαίνει το πληθωριστικό παιχνίδι της Δύσης έχοντας στοκάρει εμπορεύματα και βασικούς σπόρους εδώ και δύο χρόνια, αφήνοντας επιπλέον το νόμισμά της να ανέβει σε σύγκριση με το δολάριο.

Η Κίνα και η Ρωσία δεν ακολουθούν τον δρόμο της Δύσης με τον νομισματικό πληθωρισμό. Αντίθετα κινούνται προς μια πιο σταθεροποιητική στρατηγική σε σχέση με το χρήμα, με την προοπτική να σταθεροποιήσουν επιτόκια και τιμές ενόσω η Δύση επιταχύνει προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ο Zoltan Pozcar, αναλυτής της Credit Suisse, ονομάζει αυτήν την εξέλιξη Bretton Woods 3…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

SOS: Παρίσι και Βερολίνο καλούν Πεκίνο!

Δευτέρα 4 Απρίλη>> Πριν σχεδόν ένα μήνα, για την ακρίβεια στις 8 Μάρτη, σχεδόν δυο βδομάδες μετά την ρωσική εισβολή στην ουκρανία, έγινε κάτι που καταχωνιάστηκε στη δυτική πολεμοκάπηλη δημαγωγία. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron και ο γερμανός πρωθ. Soltz μίλησαν «τριγωνικά» με τον κινέζο αυτοκράτορα Xi ζητώντας του, ούτε λίγο ούτε πολύ, να «μαζέψει» την ανεγκέφαλη αλεπού…

Και που είναι το παράξενο; ίσως αναρωτηθείτε… Σ’ αυτό: είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία του είδους μας όπου δύο ευρωπαϊκά κράτη (πρώην «μεγάλες δυνάμεις»…) ζητούν από ένα ασιατικό κράτος να παρέμβει σε ένα πρόβλημα αμιγώς ευρωπαϊκό, σε μια πολεμική σύγκρουση που συμβαίνει σε εντελώς ευρωπαϊκό έδαφος (και για την οποία θα έλεγε κάποιος ότι αποτελεί «ευρωπαϊκή υπόθεση»)!

Ήταν, άραγε, εκείνη η τριγωνική video επικοινωνία η δύσθυμη δυτική αναγνώριση ότι το κέντρο του καπιταλιστικού πλανήτη βρίσκεται μακριά απ’ την ιστορική του θέση, στην μακρινή ασία; Ασφαλώς ναι!!! Όμως δεν είναι μια έντιμη αναγνώριση (και γιατί να ήταν τέτοια;)

Σχεδόν ένα μήνα αργότερα, στις 1 Απρίλη ήταν κανονισμένη μια σύνοδος μεταξύ ε.ε. και Πεκίνου, για τα ζητήματα των οικονομικών (και όχι μόνο) σχέσεων μεταξύ τους. Δεν ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο το ότι σ’ αυτήν την εικονική (μέσω video) διάσκεψη η παρακμιακή ε.ε. ζήτησε ξανά απ’ το Πεκίνο να «συνετίσει» την ανεγκέφαλη αλεπού!

Αυτός ο αμίμητος που πληρώνεται σαν «πρόεδρος του ευρωπαϊκού συμβουλίου» ονόματι Charles Michel το δήλωσε (μετά το τέλος του ραντεβού) όλο καμάρι: Καλέσαμε την κίνα να σταματήσει τον πόλεμο στην ουκρανία είπε (!!!), προφανώς χωρίς να έχει επίγνωση του τι λέει. Η κυρία Ursula το εξήγησε:

Η κίνα έχει επιρροή στη ρωσία, οπότε περιμένουμε απ’ την κίνα να αναλάβει τις ευθύνες της για τον τερματισμό του πολέμου… (!!!)

Πίσω απ’ αυτές τις όλο αγάπη-για-την-ειρήνη «εκκλήσεις» στο Πεκίνο να λύσει ένα σοβαρό ευρωπαϊκό πρόβλημα του οποίου την διαχείριση οι ίδιες οι ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες είχαν παραδώσει επί χρόνια στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο, κρύβεται η ευρύτερη δυτική ψευδαίσθηση ότι ο δυτικός καπιταλισμός και τα κράτη του μπορούν ακόμα να ελέγξουν το ευρασιατικό project και, κυρίως, το Πεκίνο – απειλώντας το (όπως συνήθως) η μεν Ουάσιγκτον με «κυρώσεις» / τιμωρίες, η δε ε.ε. με «σου κρατάω μούτρα». Το επίδικο είναι γνωστό: να μην βοηθήσει ο κινεζικός καπιταλισμός τον ρωσικό εναντίον των δυτικών «κυρώσεων», αγοράζοντας για παράδειγμα το πλεόνασμα της ρωσικής παραγωγής υδρογονανθράκων, ή διευκολύνοντας τις διεθνείς συναλλαγές της Μόσχας με την κινεζική εναλλακτική του swift.

Κατά συνέπεια τα επίσημα ανακοινωθέντα της ε.ε. μετά την συνάντηση ήταν γεμάτα ουκρανία και τις κινεζικές ευθύνες… Τα ανακοινωθέντα του Πεκίνου όμως ήταν the other way. Ελάχιστη αναφορά στον πόλεμο. Σύμφωνα μ’ αυτά ο αυτοκράτορας Xi συμβούλεψε τις ευρωπαϊκές πολιτικές βιτρίνες να διαχωρίσουν τον δρόμο τους απ’ τον αμερικανικό!… Προσθέτοντας πως αν το κάνουν μέλλον λαμπρό περιμένει την συνεργασία του καπιταλισμού ε.ε. με τον κινεζικό.

(φωτογραφία: Και για να μην ξεχνάμε ποια είναι η κυρίως δουλειά της κυρά Ursula αυτή την εποχή. Ακόμα και μετά την συνάντηση με τον αυτοκράτορα δεν ξέχασε πως όλος ο πλανήτης πρέπει να περάσει απ’ τον πάγκο των mRNA πλατφορμών…)

Swift 2

Παρασκευή 18 Μάρτη>> Αν έχουμε εξηγήσει σε αδρές γραμμές την σχέση ανάμεσα στη χρήση διεθνών νομισμάτων και στον μηχανισμό διευκόλυνσης των διεθνών διατραπεζικών συναλλαγών, αν δηλαδή έχει γίνει κατ’ αρχήν διαισθητικά κατανοητό πως το swift απ’ την μια μεριά και η ηγεμονία του δολαρίου (και, σε δεύτερη θέση του ευρώ∙ εδώ πρέπει να θυμίσουμε επιγραμματικά ότι υπάρχει σοβαρός ανταγωνισμός και μεταξύ δολαρίου – ευρώ, δηλαδή των καπιταλισμών που “εκπροσωπούν”…) έχουν υπάρξει οι δύο όψεις της δυτικής ηγεμονίας (με τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς πάντα, που δεν μπορούμε να παρουσιάσουμε εδώ…), θα πρέπει να αναρωτηθείτε: και γιατί αφού το «μεγάλο φράγμα» πληρώνει ενοίκιο (προσόδους) σε συγκεκριμένους νταβάδες (οι ηπα και οι σύμμαχοί τους) έρχονται μετά και λένε «αυτοί θα διψάσουν, εκείνοι θα διψάσουν…»; Δεν υπονομεύουν, άραγε, τόσο την υπόληψη (και την λειτουργία) του «φράγματος» όσο και την αξιοπιστία του «ρευστού» (δηλαδή των νομισμάτων των κεντρικών τραπεζών τους);

Ακριβώς!!! Το ερώτημα τώρα δεν θα έπρεπε να είναι ΑΝ την υπονομεύουν∙ αλλά ποιοι είναι οι λόγοι που το κάνουν! Οι χρονολογίες (όχι μόνες τους!) δίνουν την εξήγηση.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’00, ύστερα από 5 χρόνια «αντιτρομοκρατικής» κατοχής του αφγανιστάν και τουλάχιστον 2 χρόνια «αντιτρομοκρατικής» κατοχής του ιράκ ήταν σαφές (σίγουρα σε κάποια αμερικανικά επιτελεία, ανομολόγητα αλλά με απτό τρόπο) ότι το «σχέδιο για έναν αμερικανικό 21ο αιώνα», που προέβλεπε την βίαιη ανατροπή όχι-φιλικών-προς-τις-ηπα καθεστώτων σε 6 ή 7 κράτη, δεν προχωρούσε! Ο «προληπτικός αντιτρομοκρατικός πόλεμος διαρκείας», που ήταν το ψευδώνυμο της κατάληψης εκείνων των εδαφών που θα μπορούσαν να ελεγχθούν κάποια στιγμή στο μέλλον από rivals, είχε κολλήσει. Θα χρειάζονταν έξτρα όπλα, πέρα απ’ τα βομβαρδιστικά και τις αρβύλες. Ποια θα μπορούσαν να είναι;

Στη διαλεκτική ανάμεσα στην «πολιτική/οικονομική» και στην «πολιτική/στρατιωτική» διάσταση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, η ανεπάρκεια της δεύτερης έδωσε προτεραιότητα στην πρώτη. Ίσως ήταν αναπόφευκτο: πέρα απ’ το να εκμεταλλεύεται το χρηματο/οικονομικό φράγμα σαν πηγή έξτρα προσόδων, η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι θα έπρεπε να το χρησιμοποιήσει για να «στεγνώσει» (δηλαδή να καταστρέψει με μη στρατιωτικά μέσα) τους αντιπάλους της.

Η αρχή έγινε με το ιράν. Η «λογική» έμοιαζε να έχει μια κάποια βάση: κόβοντας τους πόρους απ’ το διεθνές εμπόριο (πετρελαίου και όχι μόνο) απ’ το ιρανικό καθεστώς η Ουάσιγκτον ήλπιζε σε κτύπημα («πτώχευση») των μεσοστρωμάτων, έντονη εσωτερική κρίση, και τελικά ανατροπή του καθεστώτος (προς «φιλοδυτική» κατεύθυνση…) – χωρίς να χρειαστεί να ρίξει ούτε μια σφαίρα…  Το μοντέλο των «χρωματιστών επαναστάσεων», ο συνδυασμός «οικονομικής πίεσης» προερχόμενης απ’ έξω με την χρηματοδότηση της μεσοαστικής δυσθυμίας, αναστάτωσης, οργής, ήταν φτηνό (για την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της) και «political correct» κόλπο. Στην «επανάσταση των ρόδων» στη γεωργία το 2003 – 2004, στην «πορτοκαλί επανάσταση» στην ουκρανία στο τέλος του 2004, και στην «επανάσταση της τουλίπας» στο κιργιζιστάν στις αρχές του 2005, το πράγμα έδειχνε να δουλεύει. Αλλά στην περίπτωση του ιράν (και μελλοντικά άλλων rivals) θα χρειαζόταν μια πιο ασφυκτική πίεση (οικονομική) απ’ έξω, δεδομένου του εσωτερικού ελέγχου επί της κοινωνίας απ’ τις δομές εξουσίας. Και, κατά συνέπεια, η απαγόρευση διεθνών συναλλαγών, μέσα απ’ τον έλεγχο τόσο των κινήσεων του διεθνώς αποδεκτού «ρευστού» όσο και του «φράγματος», ήταν απαραίτητη.

Η «πράσινη επανάσταση» έγινε τελικά στο ιράν, το καλοκαίρι του 2009 – αλλά πνίγηκε στο αίμα… Το καθεστώς δεν αποσταθεροποιήθηκε. Συνεπώς θα χρειαζόταν ακόμα περισσότερο απ’ το ίδιο: περισσότερες απαγορεύσεις χρήσης του «φράγματος» και του «ρευστού»…

Πολλά ειπώθηκαν (πάντα από δυτικούς, λευκούς σχολιαστές) για τις 3 πρώτες «χρωματιστές επαναστάσεις» και την τελική αποτυχία τους, κοιτώντας το ζήτημα «εσωτερικά»: η δύσκολη μετάβαση απ’ το σοβιετικό παρελθόν στη «δημοκρατία», οι δυνατότητες και οι αδυναμίες, κλπ. Η «εξωτερική» προσέγγιση όμως έδειχνε κάτι που δεν έπρεπε να περάσει απαρατήρητο: η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στην ευρώπη επιχείρησαν «αθώες» και «ειρηνικές» εξαγωγές δημοκρατίας μόνο όταν διαπίστωσαν ότι αυτήν (την «δημοκρατία») δεν θα μπορούσαν να την επιβάλλουν με πεζοναύτες, που ήταν η πρώτη επιλογή!! Κατά συνέπεια άρχιζαν να μετατρέπουν το «φράγμα» και το «ρευστό», καπιταλιστικές λειτουργίες δηλαδή που ως τότε ήταν «σημαίες της ειρηνικής συνύπαρξης» στον καπιταλιστικό πλανήτη, ειδικά μετά το «τέλος της ιστορίας» στις αρχές των ‘90s, σε όπλα.

Σε αντίθεση με τα ευγενή ιδανικά της δημοκρατίας και της ελευθερίας των οποίων οι εχθροί δεν μπορεί παρά να είναι αυταρχικοί, σατράπηδες, τύραννοι (άρα «ηθικά έκπτωτοι» με βάση τον δυτικό κώδικα), η οπλοποίηση τόσο των διεθνούς χρήσης νομισμάτων (: οπωσδήποτε του δολαρίου) όσο και των ουδέτερων μηχανισμών διευκόλυνσης των διεθνώς συναλλαγών (: swift) δεν προσάπτει ηθική απαξίωση στην αντίπαλη πλευρά: πρόκειται για καπιταλιστικά συμφέροντα που θίγονται, όχι για «τρελούς» και μανιακούς! Η Μόσχα, το Πεκίνο, αλλά και μια σειρά άλλων κρατών του πλανήτη διάβασαν σωστά το νόημα των «κυρώσεων» απ’ την αρχή: τα ίδια κράτη που είχαν πρωτοστατήσει στην «παγκοσμιοποίηση» όταν θεωρούσαν ότι έχουν το πάνω χέρι οικονομικής κυριαρχίας μέσω του εμπορίου και της τεχνολογικής υπεροχής τους, οι ηπα και η αγγλία κατ’ αρχήν, όντας στριμωγμένα ως προς τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες τους, μετέτρεπαν τα μέσα της υπεροχής τους σε ποινολόγια!

Χρειάζεται ένας κάποιος τονισμός εδώ.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Swift 3

Παρασκευή 18 Μάρτη>> Εκείνο που είχε ξεκινήσει ήδη απ’ την στιγμή που η Τεχεράνη είδε τις κάνες των πολυβόλων πάνω στο «φράγμα» ήταν η αναζήτηση τρόπων παράκαμψης (και ενδεχομένως εγκατάλειψης σε μεγάλο βαθμό) τόσο του δολαρίου όσο και του ευρώ στις διεθνείς συναλλαγές κρατών και αφεντικών. Ήδη το 2014 τα πολυβόλα τα είδε και η Μόσχα (μετά το φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο, την εξέγερση στο Donbass, και την αποτυχημένη προσπάθεια του ουκρανοφασιστικού στρατού να την καταστείλει). Το Πεκίνο ήταν το επόμενο, το Καράκας επίσης…

Μακριά απ’ την ατομική εμπειρία του καθενός και της καθεμιάς μας, το ζήτημα της παράκαμψης νομισμάτων που επί δεκαετίες έχουν υπάρξει ο διεθνής «μεσολαβητής» των τιμών δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Η πιο προφανής λύση είναι οι συναλλαγές στα εθνικά νομίσματα των εμπλεκόμενων. Όμως για να λειτουργεί κάτι τέτοιο θα πρέπει α) αυτά τα νομίσματα να έχουν σταθερή ή σχετικά σταθερή ισοτιμία μεταξύ τους, πράγμα που με την σειρά του απαιτεί είτε να βγουν εκτός του διεθνούς εμπορίου (τζόγου…) νομισμάτων είτε να έχουν ισχυρή υποστήριξη απ’ τα κεντρικές τους τράπεζες για να μην υπάρχουν μεγάλες διακυμάνσεις, και β) το εμπόριο μεταξύ αυτών των εθνικών νομισμάτων να είναι στοιχειωδώς συμμετρικό: για παράδειγμα δεν έχει ιδιαίτερη αξία να πουλάει η ρωσία φυσικό αέριο στην κίνα έναντι γουάν, αν αυτά τα γουάν δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει στην ίδια περίπου ποσότητα για να αγοράσει εμπορεύματα είτε απ’ την κίνα είτε από αλλού.

Επιπλέον υπάρχει το ζήτημα των αποθεματικών των κεντρικών (εθνικών) τραπεζών – βασικό στοιχείο της υποστήριξης, in case of emergency, των νομισμάτων τους. Η αποθήκευση χρυσού είναι μια λύση, αλλά ο χρυσός δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί καθ’ αυτός για πληρωμές. Το πιο συνηθισμένο απόθεμα είναι «χρηματοπιστωτικά προϊόντα» κρατών με ισχυρά νομίσματα – κρατικά ομόλογα για παράδειγμα. (Τα νομισματικά αποθεματικά της κεντρικής ρωσικής τράπεζας ήταν στις 31 Γενάρη αξίας 469 δις δολαρίων. Απ’ αυτό το ποσό το 22% ήταν αμερικανικά ομόλογα, σε δολάριο∙ το 29% ευρωπαϊκά ομόλογα, σε ευρώ∙ και το 6% βρετανικά ομόλογα, σε στερλίνα. Το πρόβλημα μ’ αυτά είναι ότι δεν διακρατούνται στην κεντρική τράπεζα του αγοραστή – της Μόσχας εν προκειμένω – αλλά στην κεντρική τράπεζα του εκδότη – στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στις Βρυξέλες. Αυτό κάνει εύκολη την απαγόρευση χρήσης τους, το «πάγωμα» τους δηλαδή…).

Παρότι το δολάριο χάνει σταθερά το ποσοστό συμμετοχής του στις διεθνείς τρέχουσες συναλλαγές (κάτω από 50%) παραμένει το επικρατέστερο (γενικά) στα αποθεματικά των περισσότερων κεντρικών τραπεζών (πάνω από 60%). Όταν, όμως, τα οπλοπολυβόλα πάνω στη ρύθμιση της κυκλοφορίας του ξερνάνε μολύβι, η καπιταλιστική «κρίση» που δημιουργείται απαιτεί λύση το συντομότερο.

Κι έτσι ακριβώς επιταχύνονται οι τάσεις που είχαν δημιουργηθεί την τελευταία δεκαετία.

Κάτω απ’ την αγωνιώδη δυτική αναμονή για «ρωσική ήττα» στο ουκρανικό πεδίο μάχης, κάτω απ’ την εξαγριωμένα συστηματική δυτική παραπληροφόρηση (αναμενόμενη, όλο και πιο έντονη όταν η εξέλιξη των πραγμάτων είναι αντίθετη…), την Παρασκευή 11 Μαρτίου 2022, ύστερα από σύντομη τηλεσυνεννόηση μεταξύ τους, οι εκπρόσωποι της «ευρασιατικής οικονομικής ένωσης» (EAEU) και της κίνας ανακοίνωσαν το σχεδιασμό ενός νέου νομίσματος διεθνούς χρήσης και ενός νέου διεθνούς χρηματοπιστωτικού μηχανισμού! Αν η αποκοπή διάφορων ρωσικών τραπεζών απ’ το swift και η «διακράτηση» (δηλαδή η απαγόρευση χρήσης) των ρωσικών αποθεμάτων σε δολάριο, ευρώ και στερλίνα ήταν μια «πυρηνική βόμβα» με χρηματοπιστωτικούς / οικονομικούς όρους (μέχρι και ο γάλλος υπ.οικ. Bruno Le Maire το αναγνώρισε!), το «νέο διεθνές νόμισμα / σύστημα συναλλαγών» είναι η εξίσου «πυρηνική» απάντηση και κάτι παραπάνω.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Κυρώσεις και τιμωρίες γενικά

Δευτέρα 28 Φλεβάρη>> Έχει το ενδιαφέρον του ότι απ’ τα peace loving δυτικά κράτη κανένα δεν έχει επιδιώξει κάποια «ειρηνευτική μεσολάβηση» απ’ την στιγμή που έπεσε στην ουκρανία η πρώτη βόμβα. Είναι αυτό απόδειξη της συλλογικής ενοχής τους για το γεγονός ότι το φασιστοκαθεστώς του Κιέβου ειδικά μετά το 2014 συμπεριφερόταν κατά των θυλάκων στο Donbass ως νταβατζής και γενικά σαν «δεύτερη πατρίδα» για δυτικούς «συμβούλους» πολέμου και πρωτοκοσμικούς φασίστες; Ίσως. Είναι όμως, κυρίως, αναγνώριση του γεγονότος ότι ο «λόγος» τους δεν μετράει πλέον για την Μόσχα – και όχι μόνο. (Οι προτάσεις μεσολάβησης ήρθαν από άλλα μέρη του κόσμου, ασιατικά…)

Η τακτική των οικονομικών και χρηματοπιστωτικών «τιμωριών» (καθώς και διάφορων απαγορεύσεων: αθλητικών, καλλιτεχνικών, μηντιακών, κλπ) έχει λιώσει πια απ’ την χρήση! Θα θυμάστε ότι το ψόφιο κουνάβι και η διοίκησή του ήταν μετρ αυτής της τακτικής, κυρίως κατά του Πεκίνου, της Τεχεράνης, του Καράκας και της Αβάνα. Υποτίθεται ότι ο στόχος τους είναι να «αδυνατίσει οικονομικά» ο «άτακτος» – και να φρονιμέψει… Απέτυχαν εδώ και χρόνια, θα ξανα-αποτύχουν: ακόμα και το γεωργιανό κράτος, για παράδειγμα, δήλωσε ότι οι τράπεζές του θα διευκολύνουν τις ρωσικές σε κάθε πρόβλημα που θα έχουν στις συναλλαγές τους με δυτικές οντότητες. Υποθέτουμε ότι οι υποψήφιοι για τέτοιες διευκολύνσεις είναι πολύ περισσότεροι, έτσι ώστε στο τέλος η «συλλογική δύση» (ως γεωπολιτικό υποκείμενο) θα πρέπει να τιμωρήσει τους πάντες (εκτός απ’ τον εαυτό της) – ή απλά να μείνει στα προσχήματα.

Το ότι αποτυγχάνουν αυτές οι τακτικές δεν σημαίνει ωστόσο ότι δεν είναι πολεμικές – με σφαίρες από χαρτονομίσματα. Και δεν είναι καινούργιες. Το 1940 ο αμερικάνος πρόεδρος Ρούσβελτ «τιμώρησε» το Τόκιο με εμπάργκο πετρελαίου – του καυσίμου που ο γρήγορα ανερχόμενος ιαπωνικός καπιταλισμός είναι άμεση ανάγκη. Υπολόγισε ο Ρούσβελτ (σωστά όπως αποδείχθηκε) ότι το Τόκιο να αναζητήσει δια της βίας κοιτάσματα στην ανατολική ασία κατακτώντας τα σχετικά εδάφη∙ και ότι θα ρίξει την «πρώτη σφαίρα» κατά του ηγεμονικού στον Eιρηνικό αμερικανικού στόλου, έτσι ώστε να νομιμοποιηθεί (κυρίως έναντι των υποτελών) η συμμετοχή του «φιλειρηνικού» (τότε) στα λόγια αμερικανικού γκουβέρνου (του Ρούσβελτ δηλαδή) στον παγκόσμιο πόλεμο που βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ένα μεγάλο βενζινάδικο…

Δευτέρα 28 Φλεβάρη>> Κοιτάξτε: η ρωσία βασικά είναι ένα μεγάλο βενζινάδικο που παριστάνει το κράτος! Αυτή ήταν η (διάσημη) γνώμη του συντηρητικού αμερικάνου γερουσιαστή John McCain στις αρχές του 2015 – μετά από μια επίσκεψή του στο Κίεβο. Ο McCain (έχει πεθάνει) δεν ήταν τυχαίος. Πέρα απ’ την θητεία του στην εκστρατεία κατά του βιετνάμ, πέρα απ’ την υποψηφιότητά του για την αμερικανική προεδρία το 2008 (έχασε απ’ τον Obama), ήταν ο ανεπίσημος «υπουργός εξωτερικών» στις σχέσεις της Ουάσιγκτον με τους ουαχαβίτες ένοπλους (isis) στη συρία και στο ιράκ… Στις αρχές του 2015, που όλα πήγαιναν κατευχήν για τους σχεδιασμούς του άξονα για τη «νέα μέση Ανατολή», ο McCain σήκωσε το κεφάλι του, δεν είδε πουθενά στα πέριξ κάποια ρωσία, και συμπέρανε «σιγά το κράτος»!

Ξέρουμε ότι απ’ την στιγμή που η Μόσχα έστειλε στρατό στη συρία (συμμαχώντας και με το ιράν) λίγο αργότερα το 2015 άρχισε να ξαναγίνεται «κράτος» για την Ουάσιγκτον∙ ειδικά μετά την πετυχημένη ανακατάληψη του Aleppo άρχισε να μοιάζει «ικανό κράτος». Όταν την 1η Μάρτη του 2018 η ανεγκέφαλη αλεπού παρουσίασε 6 καινούργια στρατηγικά όπλα απέναντι στα οποία δεν υπήρχε αντίμετρο, η Ουάσιγκτον θύμωσε: το πρώην βενζινάδικο εξελισσόταν σε «επικίνδυνο κράτος». Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα: συμμαχούσε όλο και περισσότερο μ’ ένα άλλο «επικίνδυνο κράτος». Το κινέζικο.

Σ’ αυτήν την όλο και πιο εντατική ενδοκαπιταλιστική, διακρατική αντίθεση, η αξία της ουκρανικής επικράτειας είναι η γεωγραφική θέση της∙ και το είδος της τοπικής εξουσίας που την διαφεντεύει. Υπάρχει ένας απλός τρόπος για να καταλάβει ο καθένας αυτήν την αξία (και τις γεωπολιτικές προσόδους που απολαμβάνει το καθεστώς του Κιέβου): μπορεί να πάρει οτιδήποτε έχει συμβεί σχετικά με την ουκρανία τους 4 – 5 τελευταίους μήνες και να το τοποθετήσει στ’ ανοικτά της κίνας. Στην ταϊβάν… (Μπορεί να κάνει και το ανάποδο: να πάρει όσα γίνονται στην και γύρω απ’ την ταϊβάν εδώ και κάποια χρόνια, και να δει τις ομοιότητες με την ουκρανική περίπτωση…)

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ένα μεγάλο πεδίο…

Δευτέρα 28 Φλεβάρη>> Δεν ξέρουμε πόσοι / πόσες μπορούν να ασχοληθούν με τον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο χωρίς συναισθηματισμούς, συμπάθειες και εμπάθειες, με καθαρό, ψυχρό μυαλό – έτσι ώστε κατ’ αρχήν να καταλαβαίνουν τι και γιατί συμβαίνει (πράγμα απόλυτα απαραίτητο σε οποιαδήποτε αντιπολεμική / αντικαπιταλιστική στάση). Υποθέτουμε λίγοι / ες. Ούτε ο ρώσικος ούτε ο κινέζικος ιμπεριαλισμός είναι «σωτήρες» μας. Είμαστε υποτελείς στον ελληνικό ιμπεριαλισμό, κι ο αγώνας εναντίον του είναι εκείνο που μας αναλογεί.

Σε κλίμακα πλανήτη ωστόσο οι κατηγορίες των δυτικών αφεντικών κατά των ρωσικών και των κινεζικών περί «αναθεωρητισμού» έχουν βάση. Πράγματι: η δυτική (κατ’ αρχήν αμερικανική αλλά όχι μόνο) κυριαρχία, ιδιαίτερα έντονη και εντατική απ’ το 1990 ως, περίπου, το τέλος της δεκαετίας του 2010 (και το τότε ξέσπασμα της ενδημικής «κρίσης») έχει τελειώσει. Αυτό μπορεί να το δει κανείς παντού: απ’ την λατινική αμερική, ως την αφρική, και φυσικά ως την ασία. Τα χαρακτηριστικά του ρώσικου και του κινέζικου καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού και, κυρίως, το γεγονός ότι δεν έχουν ιστορία αποικιοκρατίας του ενός ή του άλλου είδους (αυτή είναι η ιστορία της δυτικής ηγεμονίας!) προσφέρει μια αξιόπιστη εναλλακτική σε πάμπολλα κράτη / αφεντικά. Η «αναθέωρηση» της υπό τον δυτικό έλεγχο «παγκόσμιας τάξης» είναι ευπρόσδεκτη!!!

Πολλοί βολεύονται να μιλάνε για «νέο ψυχρό πόλεμο» παρακάμπτοντας το γεγονός ότι απ’ την ανατολική ασία ως την αφρική και ως τη λατινική αμερική ο 3ος παγκόσμιος (1946 – 1990) ήταν θερμότατος! Επιπλέον οι σημαίες της τωρινής αναμέτρησης δεν είναι «ιδεολογικές» – κι αυτό έχει βραχυκυκλώσει την δυτική ρητορική. Ο κινέζικος καπιταλισμός «προσφέρει» επενδύσεις υψηλού επιπέδου σε δημόσιες υποδομές παντού, ο ρωσικός πυρηνικά εργοστάσια ή πρωτοκλασσάτα όπλα με το κλειδί στο χέρι – δεν χρειάζονται όρκοι πίστης στον Λένιν ή στον Στάλιν ή στον Μάο. Just business! Αυτό είναι το γήπεδο στο οποίο «κανονικά» θα έπρεπε να κυριαρχεί ο δυτικός καπιταλισμός, οι δυτικές εταιρείες – αλλά όχι. Αυτό δεν ισχύει πια, και δεν υπάρχει τίποτα στον ορίζοντα που να δείχνει ότι η μετατόπιση του «κέντρου βάρους του καπιταλισμού» στην ασία είναι κάτι που μπορεί να αναστραφεί … «με το καλό».

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.