Tag: κίνα

Να είσαι σίγουρος ότι:

Σάββατο 12 Αυγούστου. … Η κίνα θα πρέπει να κάνει ξεκάθαρο ότι αν η βόρεια κορέα εκτοξεύσει πυραύλους που απειλούν αμερικανικό έδαφος και οι ηπα απαντήσουν, η κίνα θα μείνει ουδέτερη. Αν οι ηπα και η νότια κορέα ξεκινήσουν επιθέσεις και προσπαθήσουν να ανατρέψουν το καθεστώς της βόρειας κορέας και να αλλάξουν την πολιτική κατάσταση στην κορεατική χερσόνησο, η κίνα θα τους εμποδίσει…

Αυτό είναι απόσπασμα από προχτεσινό άρθρο των global times, μιας αγγλόφωνης ιντερνετικής έκδοσης της κινεζικής «λαϊκής ημερησίας», που είναι όργανο του κ.κ. της κίνας. Και είναι κατά την ταπεινή μας άποψη γραμμένο με τέτοιο τρόπο ώστε όλοι οι αναλυτές των χρησμών της Πυθίας να πέσουν πάνω προσπαθώντας να καταλάβουν τι λέει ακριβώς.

Κατ’ αρχήν υπάρχει μια διατύπωση σε τρίτο πρόσωπο: «η κίνα θα πρέπει να κάνει ξεκάθαρο…» Δεν το έχει κάνει; Οι συντάκτες του άρθρου, υπό την επίβλεψη του κινεζικού καθεστώτος, απευθύνονται σ’ αυτό με συμβουλές;

Τα υπόλοιπα είναι μάλλον ξεκάθαρα. Ασύμμετρα, αλλά και με κρυφά αποσιωπητικά. «Αν η Πγιονγκγιάνγκ θέλει να φάει τα μούτρα της ξεκινώντας πρώτη τον καυγά θα μείνουμε ουδέτεροι» λέει η παράγραφος. Που σημαίνει σε πρώτο επίπεδο: μάγκες, αν ξηγηθείτε, βγάλτε τα πέρα μόνοι σας… «Αν, όμως, τον καυγά τον ξεκινήσουν οι Ουάσιγκτον και η Σεούλ, τότε θα τους εμποδίσουμε.» Πως; Όχι με μαγικά, πάντως….

Δυο λεπτά: ακόμα κι αν το βορειοκορεατικό καθεστώς ξεκινούσε τον καυγά, το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο· έτσι δεν είναι; Η «αλλαγή της πολιτικής κατάστασης στην κορεατική χερσόνησο» – ή κάνουμε λάθος; Τότε προς τι η κινεζική ουδετερότητα σ’ αυτήν την περίπτωση αφού το τελικό αποτέλεσμα θα βλάπτει τα κινεζικά συμφέροντα;

Το μόνο που στέκει λογικά είναι να υπάρχει κάτι πίσω απ’ τις γραμμές. Καμία ουδετερότητα! Κάτι του είδους: εμείς, σαν Πεκίνο, θα φροντίσουμε να μην ξεκινήσει η Πγιονγκγιάνγκ τον καυγά, επειδή καθόλου δεν μας συμφέρει…. Αν, όμως, τον ξεκινήσετε εσείς, ω αμερικάνοι, τότε θα έχετε να κάνετε και μαζί μας…

Αυτό ναι. Βγάζει νόημα…

Κούκος μ’ αγκάθια

Σάββατο 12 Αυγούστου. Το να «εκτιμά» το Πεκίνο ότι η Πγιονγκγιάνγκ δεν θα επιτεθεί πρώτη σε αμερικανικές εγκαταστάσεις δεν είναι όντως εκτίμηση. Θεωρούμε πως είναι, απλά, γνώση. Κανείς δεν σχολιάζει το γιατί το κορεατικό καθεστώς ανήγγειλε ότι «μπορεί να κτυπήσει» το Guam, 3.500 χιλιόμετρα μακρυά, ενώ έχει το σύνολο των αμερικανικών βάσεων στην ιαπωνία «στο πιάτο» των μικρομεσαίου βεληνεκούς πυραύλων του; Γιατί, άραγε, «απειλεί κάτι μακρινό» ενώ στα κοντινά θα μπορούσε να κάνει μεγαλύτερη ζημιά; Η δική μας απάντηση είναι αυτή: επειδή κάνει διαφήμιση δυνατοτήτων· και δεν σκοπεύει να κάνει χρήση δυνατοτήτων. Σ’ αυτήν την τελευταία περίπτωση οι προτεραιότητες θα ήταν διαφορετικές.

Το κορεατικό καθεστώς μπορεί να είναι κακό ψυχρό κι ανάποδο, αλλά αντικειμενικά μιλώντας αμύνεται. Η επιθετική ρητορική του είναι μέρος αυτής της άμυνας. Ανορθόδοξη ίσως, όχι και ανεπίκαιρη όμως. Το αμερικανικό καθεστώς, απ’ την μεριά του, θα ήθελε μεν να επιτεθεί, αλλά πριν θα ήθελε να έχει μια «παγκόσμια αποδεκτή δικαιολογία». Έτσι εισέβαλε στο αφγανιστάν, έτσι εισέβαλε στο ιράκ, έτσι εισέβαλε στη συρία, και οπουδήποτε αλλού: με «ηθικό πλεονέκτημα», κατασκευασμένο.

Αν η Πγιονγκγιάνγκ δεν κάνει το λάθος να θεωρήσει ότι μπορεί να επιτεθεί ενώ αμύνεται (και έχουμε αρκετούς λόγους να πιστεύουμε ότι δεν θα το κάνει), η Ουάσιγκτον είτε πρέπει να φτιάξει γρήγορα μια (ψευτο)πιστευτή αφορμή (μια προβοκάτσια δηλαδή)· είτε να περιμένει για αργότερα. Αν θεωρεί ότι έχει τέτοια περιθώρια. Αλλιώς… (Το ψόφιο κουνάβι απειλεί ότι έχει σηκώσει τον «κόκκορα» στο περίστροφό του…. Εντάξει, αλλά το αντιγράφει από κάποιο γουέστερν….)

Στην περίπτωση του «Χ» το ποιος θα θεωρηθεί ότι «έχασε στα σημεία» είναι θέμα ερμηνείας. Αλλά για το ποιος δεν σκοπεύει να χάσει, έστω και ελάχιστα, σταβοπατώντας, αυτός είναι σίγουρος: το Πεκίνο…

Στην αυλή του γίνεται ο καυγάς…

(ο όρος «κούκος με αγκάθια» είναι απ’ την πόκα…)

Απορία

Τρίτη 8 Αυγούστου. Μια που πλησίασε στη κουβέντα: σας παρακαλούμε να δώσετε οποιαδήποτε βοήθεια / εξήγηση γι’ αυτό το γεγονός: ότι ο ακροδεξιός Σαμαράς, πρώην καραμπίνα αποτυχημένος πολιτευτής και μετά πρώην πρωθυπουργός, με δυο λόγια “ο άνθρωπος που βγήκε απ’ τη ναφθαλίνη” του βαθέος κράτους για να παίξει τον ρόλο του στη α λα ελληνικά διαχείριση της κρίσης, επισκέφτηκε το Πεκίνο και έγινε δεκτός (στις 27 του περασμένου Ιούλη) με τιμές σχεδόν «αρχηγού κράτους»… Επαφές και συζητήσεις με τον κινέζο πρωθ. Li Keqiang, επίσημο δείπνο μετά των συζύγων…. Με ποια ιδιότητα ακριβώς; Το κινεζικό καθεστώς δεν χαλάει την ζαχαρένια του εύκολα, ούτε ο κινέζος πρωθ. τεμπελιάζει, οπότε για να δικαιολογήσει τον μισθό του φωτογραφίζεται τρώγοντας με έναν παλιόφιλο. Ας αφήσουμε την αυστηρή κινεζική εθιμοτυπία, αυτοκρατορικής προέλευσης…

Ρωτάμε λοιπόν, και κάθε λογική απάντησή σας κατ’ αρχήν δεκτή: ως τι πήγε ο απλός βουλευτής Σαμαράς στο Πεκίνο στα τέλη του προηγούμενου μήνα; Και γιατί κάποια απ’ τις ντόπιες βαθυκρατικές φράξιες πρόβαλε την επίσκεψη; Ήταν σε αποστολή; Ποιος του την ανέθεσε; Εντός συνόρων η παραγγελία; Εκτός; Για ποιους δουλεύει;

Βοηθείστε μας τους αόμματους….

(φωτογραφία: το ότι συναντήθηκαν για να παίξουν μπιρίμπα, ένα παιχνίδι που ο κινέζος πρωθ. έμαθε από έλληνες ναυτικούς, ρεμάλια (με την καλή έννοια), στη Σαγκάη, και το αγάπησε ιδιαίτερα, είναι μια κάποια εξήγηση… Δεν δικαιολογεί βέβαια την επισημότητα της συνάντησης και την επίδειξή της… Σε ποιούς απευθύνονταν αυτά τα χαϊλίκια;)

Στου διαόλου τη μάνα

Πέμπτη 3 Αυγούστου. Υπάρχει μια έκταση στο τριεθνικό σύνορο ανάμεσα στην κίνα, την ινδία και το μπουτάν (το «βασίλειο της αρμονίας») τόσο μικρή που δυσκολεύεται κανείς να την εντοπίσει στους χάρτες. Λέγεται Dok I am, αλλά δεν ορκιζόμαστε ότι δεν έχει και άλλα ονόματα. Είναι αμφισβητούμενης ιδιοκτησίας, αλλά όχι ανάμεσα στο Πεκίνο και το Ν. Δελχί. Ανάμεσα στο Πεκίνο και το Θιμπχού (την πρωτεύουσα του μπουτάν). Το Πεκίνο μνημονεύει μια συνθήκη του 1890 σαν απόδειξη της κυριότητάς του στην περιοχή, αλλά ο βασιλιάς της αρμονίας δεν την αναγνωρίζει, όπως έκανε και ο πατέρας του. Και επειδή το μικροσκοπικό βασίλειό του δεν έχει σπουδαίο στρατό έχει αναθέσει την ασφάλειά του στο ινδικό κράτος. Που εκπαιδεύει και τον μπουτανέζικο στρατό, ένα σκέτο στρατό ξηράς 16.000 στρατιωτών. Χωρίς αεροπορία…

Έτσι, όταν πρόσφατα το Πεκίνο άρχισε να φτιάχνει έναν δρόμο σ’ αυτό το ελάχιστο, ασήμαντο και αμφισβητούμενο οικόπεδο του Dok I am, πάνω στα άγρια Ιμαλάια, ο ινδικός στρατός ανέλαβε δράση, στις 18 Ιούνη: μπήκε στην περιοχή για να την προστατέψει. Για λογαριασμό του βασίλειου της αρμονίας.

Έκτοτε ξεκίνησε ένας φραστικός πόλεμος ανάμεσα στο Πεκίνο και το Ν. Δελχί, που έχει και πυροτεχνήματα συνηθισμένα σε κουλτούρες βαλκανιο-μεσανατολικές. Το Πεκίνο ζήτησε απ’ τον ινδικό στρατό να αποχωρήσει, το Ν. Δελχί απάντησε «σιγά, δεν είναι δικό σας το οικόπεδο, είναι των φίλων μας στο Θιμπχού», και οι κορώνες κι απ’ τις δυο μεριές έφτασαν μέχρι «αυτό είναι απειλή στην περιφερειακή ειρήνη». Εν τω μεταξύ οι εισβολείς (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ήταν όλοι κι όλοι 270 ινδοί στρατιώτες. Ο κινεζικός στρατός έμεινε σε μια κάποια απόσταση… κάνοντας ασκήσεις…

Αν κάποιος παρακολουθούσε τα πύρινα «άρθρα γνώμης» θα αναρωτιόταν μήπως επίκειται πόλεμος ινδίας – κίνας… Φαίνεται πως μάλλον και τα δύο καθεστώτα βρήκαν ευκαιρία να κάνουν εθνκιστική γυμναστική. Γιατί στα τέλη του Ιούλη οι 270 εισβολείς είχαν γίνει μόλις 40. Αθόρυβα.

Εξακολουθούν, βέβαια, να είναι «τεράστια προσβολή» ακόμα και αυτοί οι 40, αν θέλει να το δει κανείς έτσι. Μήπως, όμως, θα ήταν ευκολότερο για το Πεκίνο να αγοράσει, με κάποιον τρόπο το «βασίλειο της αρμονίας»; Σαν τμήμα, ας πούμε, κάποιου κλάδου του «δρόμου του μεταξιού»; Ή να περιμένει να πιάσει ο χειμώνας και να φύγουν εντελώς οι 40 γενναίοι ινδοί πριν τους σκεπάσουν τα χιόνια;

Ηθικό δίδαγμα: αν ψάχνετε ένα μέρος για να βρείτε την ησυχία σας, αυτό ίσως να μην είναι το Μπουτάν. Δοκιμάστε στον βόρειο πόλο, αλλά όχι όπου νάναι, γιατί κι εκεί υπάρχουν διεκδικούμενα εδάφη, βυθοί, πάγοι, κλπ. Ίσως να είναι cool (πολύ cool!) δίπλα στο παλούκι, στον άξονα της γης… που λογικά κάπου πρέπει να εξέχει αν μας έχουν πει αλήθεια ότι η γη είναι στρογγυλή…

(φωτογραφία πάνω: σπουδαγμένο στα καλύτερα αγγλικά πανεπιστήμια το νεαρό βασιλικό ζεύγος του μπουτάν καθιέρωσε και έναν «δείκτη ευτυχίας των υπηκόων» στις οικονομικές μετρήσεις του υπουργείου των οικονομικών του… Το πολίτευμα είναι συνταγματική μοναρχία, αλλά ο βουδισμός των σχεδόν 700.000 υπηκόων τους φέρνει αντικειμενικά πολύ κοντά στο Ν. Δελχί.

φωτογραφία κάτω: πολύ καλά κάνουμε και κοροϊδεύουμε εκείνους που θα σκότωναν και θα πέθαιναν για βραχονησίδες. Υπάρχουν κι άλλοι όμως, του ίδιου τύπου αλλά διαφορετικού υψομέτρου. Που θα σκότωναν και θα πέθαιναν για βραχοκορφίδες…)

Far east

Τετάρτη 2 Αυγούστου. Ακόμα κι αν οι βαλλιστικοί πύραυλοι του βορειοκορεατικού καθεστώτος μπορούν να φτάσουν το αμερικανικό έδαφος, το να κουβαλήσουν και να πυροδοτήσουν πυρηνικές κεφαλές είναι άλλης τάξης ζήτημα. Συνεπώς μια πραγματιστική προσέγγιση θα ήταν του είδους «ναι μεν, αλλά». Ναι μεν η Πγιονγκγιανγκ προοδεύει πυραυλικά, αλλά χρειάζεται δουλειά και κάτι χρόνια για να γίνει πραγματικά απειλητική για την ενδοχώρα των ηπα. Οι βάσεις στον ειρηνικό και, μιας και είναι κοντύτερα, η ιαπωνία, αυτά ναι. Είναι σαφώς ευκολότεροι στόχοι. Οπότε υπάρχει ένα ζητηματάκι.

Ποιο ακριβώς; Η Μόσχα και το Πεκίνο έχουν στο ταψί αυτούς τους στόχους που προσπαθεί να προσεγγίσει η Πγιονγκγιανγκ. Και λοιπόν; Αν και είναι ανακηρυγμένοι (ή μισοανακυρηγμένοι) εχθροί της Ουάσιγκτον δεν παίζει το δράμα «θα ισοπεδώσουν το L.A. » – παρότι κάτι τέτοιο είναι απόλυτα εφικτό και επιβεβαιωμένο. Αντίθετα το δράμα παίζει για τον «μικρό της παρέας» που δεν έχει τέτοιες δυνατότητες· και θα αργήσει να τις αποκτήσει. Είναι αυτό μια σκόπιμη μεροληψία; Ναι, είναι.

Ας το επαναλάβουμε: η βόρεια κορέα είναι το σαμάρι· όπως σαμάρι είναι η ανατολική ουκρανία. Τα γαϊδούρια που «πρέπει να κάνουν πίσω» είναι το Πεκίνο και η Μόσχα. Το ψόφιο κουνάβι, ιδρωμένο απ’ τις απολύσεις και τις προσλήψεις στο σπίτι του, πριν δυο μέρες τιτίβισε:

Είμαι πολύ απογοητευμένος απ’ την Κίνα. Οι ηλίθιοι ηγέτες μας του παρελθόντος της επέτρεψαν να βγάζει εκατοντάδες δισεκατομμύρια απ’ το εμπόριο [σ.σ.: εννοεί: με εμάς…] και παρόλα αυτά δεν κάνει ΤΙΠΟΤΑ υπέρ μας με την βόρεια κορέα. Μόνο λόγια. Δεν θα το επιτρέψουμε άλλο. Η κίνα θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα εύκολα!

Παράπονα όχι ψόφιου κουναβιού αλλά ψόφιου κουταβιού! Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτή η κλάψα; Μαντέψτε: κυρώσεις! Εμπορικές κυρώσεις κατά του Πεκίνου – για «να μαζέψει» την βόρεια κορέα… Διάφοροι «εκπρόσωποι του λαού», ρεπουμπλικάνοι και δημοκρατικοί, το ζητάνε – ατομικά προς το παρόν. Ωστόσο πως μπορεί να αξιοποιηθεί το «σαμάρι» αν όχι για να στριμωχτεί το «γαϊδούρι»; Δεν είναι θέμα βουλευτών. Είναι θέμα οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Στον «πόνο» του ψόφιου κουναβιού, πάντως, το Πεκίνο έχει ήδη απαντήσει: μην μας ανακατεύετε… μεταξύ σας είναι το πρόβλημα, βρείτε τα!…

Οι realos υποστηρίζουν ότι η Ουάσιγκτον θα πρέπει να το πάρει απόφαση: η βόρεια κορέα είναι πυρηνική δύναμη· και δεν είναι η πρώτη, ούτε η χειρότερη κατά των ηπα. Συνεπώς (λένε οι realos) θα πρέπει η Ουάσιγκτον να αλλάξει τακτική και να το κουβεντιάσει το θέμα. Με την Πγιονγιάνγκ. Όπως έκανε (αναγκαστικά) στο παρελθόν με την Μόσχα και το Πεκίνο.

Καλό ακούγεται… Μόνο που οι realos παρακάμπτουν το γεγονός ότι η βόρεια κορέα δεν μπήκε κατά λάθος απ’ τον Μπους τον Β στον «άξονα του κακού», το 2001, όταν οι τεχνολογικές πυραυλικές / πυρηνικές δυνατότητές της ήταν πολύ πίσω. Μπήκε επειδή στην ούγια έγραφε «κίνα».

Κι αφού τα πράγματα είναι έτσι, ο μόνος ρεαλισμός της Ουάσιγκτον απέναντι στο Πεκίνο θα ήταν «Ντόναλντ χάσαμε!» Ακόμα κι αν αυτό, προς το παρόν, δεν αφορά τους αμιγώς στρατιωτικούς συσχετισμούς.

Αλλά δεν είναι καιρός για «ρεαλισμούς»!!! “Χάνουμε από ‘δω, χάνουμε από ‘κει, τι θα γίνει;” Σωστό…

Ανατολική ασία

Δευτέρα 31 Ιούλη. Άντε, ας πούμε, ότι αυτά τα πολεμικά παιχνίδια περί την κορεατική χερσόνησο, θα είχαν κάποιο ευνοϊκό αποτέλεσμα για την Ουάσιγκτον. Απίθανο, αλλά ας κάνουμε αυτή την άσκηση σκέψης.

Και μετά; Αφού ο εχθρός είναι το Πεκίνο, τι θα γινόταν μετά; Χτες το κινεζικό καθεστώς έκανε μια στρατιωτική παρέλαση / επίδειξη των όπλων του, επ’ αφορμή των 90 χρόνων απ’ την ίδρυση του «λαϊκού στρατού». Και ναι, ο κινεζικός στρατός δεν έχει πολεμικές εμπειρίες – είναι «άκαπνος» σα να λέμε. Αλλά ούτε ο στρατός του βόρειου βιετνάμ είχε κάποιου είδους «αντικειμενική» υπεροχή όταν πέταξε τον αμερικανικό στη θάλασσα. Κι ύστερα η πολεμική εμπειρία του τωρινού αμερικανικού στρατού ποια είναι; Το ότι ετοιμάζεται να χάσει το αφγανιστάν απ’ τους Ταλιμπάν; Ή ότι εκπαίδευε και εξόπλιζε στη συρία proxies που αποδείχθηκαν “λίγοι”; Μήπως η “πολεμική αρετή” του αμερικανικού στρατού είναι ένας μύθος που καλλιεργήθηκε σε αντιπαράθεση με λιανοντούφεκα;

Κι ύστερα μπορεί να είναι κανείς σίγουρος πως αυτά που έδειξε η παρέλαση είναι όλα κι όλα, και ότι η βαθιά κινεζική ψυχή δεν κρατάει κρυμμένα μυστικά, και μάλιστα μυστικά επικίνδυνα; Όχι. Στο κάτω κάτω αυτό κάνει κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του.

Συνεπώς;

Πόλεμος (χαμηλής έντασης, ακόμα) 1

Σάββατο 29 Ιούλη. Το καλοκαίρι του 2015, επί προεδρίας Ομπάμα, καταθέτοντας ενώπιον των σχετικών κοινοβουλευτικών επιτροπών, δύο πρώτης γραμμής μιλιταριστικά στελέχη των ηπα, ο επικεφαλής της αεροπορίας σμήναρχος Paul Selva και ο επικεφαλής του ναυτικού ναύαρχος Joseph Dunford είχαν κάνει αυτήν την λίστα “απειλών στο έθνος”: ρωσία, κίνα, ιράν, βόρεια κορέα, και οι οργανώσεις που εμπνέονται απ’ την ιδεολογία της αλ Κάιντα. Μ’ αυτήν ακριβώς την σειρά. Η εποχή που η τρομοκρατία ήταν ο νο 1 εχθρός των ηπα και του κόσμου, είχε περάσει ανεπιστρεπτί… Και εκείνη την ιστορική στιγμή η Μόσχα δεν είχε αποβιβαστεί ακόμα στη συρία και στη μέση Ανατολή…

Η Ουάσιγκτον το αναγνωρίζει υποχρεωτικά (δεν χρειάζεται και να το φωνάζει) ότι εκείνοι που αμφισβητούν την ηγεμονία της είναι αρκετοί, και γίνονται διαρκώς δυνατότεροι. Υποθέτουμε ότι καταλαβαίνει, επίσης, ότι ο χρόνος δεν είναι με την μεριά της. Ωστόσο η ευρώπη δεν περιλαμβάνεται στη λίστα των “υπαρξιακών κινδύνων” για τις ηπα. Τότε γιατί είναι στόχος της οικονομικής εκδοχής του πολέμου;

Οι υπολογισμοί των αμερικανικών αφεντικών έχουν μια στέρεη βάση: το project europe είναι από πολιτική άποψη λειψό και από στρατιωτική ανύπαρκτο, αν συγκριθεί με τα οπλοστάσια των ηπα, της ρωσίας ή της κίνας. Η ευρώπη δεν αποτελεί στρατιωτική απειλή για τις ηπα. Η οικονομική της ευεξία όμως, καθώς και το γεγονός ότι έχει επεκτατική ανεξαρτησία στις οικονομικές σχέσεις της παγκόσμια συμβάλει στην οικονομική υπονόμευση των ηπα· κι αυτό αργά ή γρήγορα θα καταλήξει και σε αμερικανική στρατιωτική μιζέρια, απέναντι στο Πεκίνο, την Μόσχα ή και την συμμαχία τους. Συνεπώς, από άποψη αντιπαλότητας, το project europe είναι, ειδωμένο απ’ την άλλη μεριά του Ατλαντικού, μια «ενδιάμεση κατάσταση».

Έχοντας δεδομένη την στρατιωτική υποτέλειά του η Ουάσιγκτον θέλει να είναι και οικονομικά υποτελές· πράγμα που, εξάλλου, δεν έκρυψε ποτέ. Κάτι που έβρισκε σύμφωνο και το Λονδίνο: τι είναι η ε.ε.; μια αγορά και τίποτα περισσότερο…

Απ’ την άλλη μεριά, τόσο η στρατιωτική αδυναμία όσο, επιπλέον, και η μισοτελειωμένη δουλειά της πολιτικής ενοποίησης / ομοσπονδιοποίησης βάζουν τα όρια των όποιων ευρωπαϊκών αντιδράσεων στον αμερικανικό οικονομικό πόλεμο. Μπορούν να πάρουν κάποια αντίμετρα· αλλά δεν μπορούν να τραβήξουν μακρυά: οι «δορυφόροι» των ηπα στο ευρωπαϊκό έδαφος είναι υπαρκτοί και μπορούν να προκαλούν «φθορές»…

(φωτογραφία: πρόσφατη έρευνα / έκθεση του αμερικανικού στρατού για την «εποχή της μετα-πρωτοκαθεδρίας». Καλό το «america first» αλλά έχουν και το νου τους…

Δώστε βάση και στην εικόνα του εξωφύλλου: τα πιόνια / στρατιώτες έχουν πέσει και ο λευκός βασιλιάς είναι εκτεθειμένος… )

Πόλεμος (χαμηλής έντασης, ακόμα) 2

Σάββατο 29 Ιούλη. Ενώ αυτά συμβαίνουν προς Ατλαντικό μεριά, στον Ειρηνικό, το κύριο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, οι αμερικανικές κυρώσεις κατά της βόρειας κορέας ανήκουν στη σφαίρα της αμήχανης εμμονής. Η Πγιονγκγιάνγκ είναι το «σαμάρι» – το «γαϊδούρι» είναι το Πεκίνο. Αλλά κανείς απ’ τους δύο δεν συγκινείται.

Μπορεί να έχει ξεχαστεί. Όταν, όμως, ο κινέζικος καπιταλισμός έγινε δεκτός στον π.ο.ε., στις αρχές του 21ου αιώνα, ο προορισμός του ήταν (σύμφωνα με τα συμφέροντα της δύσης) να είναι παραγωγός φτηνών ειδών που είναι βασικά για την κοινωνική αναπαραγωγή της (σε μεγάλο βαθμό) υποτιμημένης πρωτοκοσμικής εργατικής τάξης, έτσι ώστε να παραμείνει το εργατικό κόστος στη δύση σχετικά χαμηλό (και η εργατική αυτοπεποίθηση το ίδιο!)· ενόσω η ανερχόμενη κινεζική μεσαία τάξη θα γινόταν καταναλωτής των πρωτοκοσμικών ακριβών εμπορευμάτων – διέξοδος στην πρωτοκοσμική υπερπαραγωγή. Επιπλέον θα ήταν χρήσιμο η κινεζική επικράτεια να διαλυθεί, και να υπάρχει μια μόνιμη εσωτερική ένταση και μια σχετικά αδύναμη κεντρική εξουσία.

Το πρώτο έγινε, το δεύτερο όχι. Αλλά το πράγμα δεν σταμάτησε εκεί. Ο κινέζικος καπιταλισμός δεν αυτοπεριορίστηκε στον δυτικό καταμερισμό. Είναι πλέον σε θέση να κατασκευάζει τα πάντα, ειδικά τα «πρώτης γραμμής» εμπορεύματα, και το made in PRC δεν σημαίνει πια, καθόλου, δευτεράτζα. Μπορεί να σημαίνει high tech και «πρωτοποριακό».

Αυτό είναι μεγάλος πονοκέφαλος, και όχι μόνο για τον αμερικανικό καπιταλισμό. Είμαστε σίγουροι ότι και στην ευρώπη αρκετοί θα έβλεπαν ταιριαστή με τα συμφέροντά τους την επιστροφή, δια της βίας, του κινεζικού καπιταλισμού στον περιορισμένο ρόλο που είχε προβλεφτεί γι’ αυτόν πριν 20 χρόνια. Όμως να: πέρα απ’ τα διαστημικά προγράμματα, τα οπλικά συστήματα, τους υπερυπολογιστές, τα ηλεκτρικά ι.χ.· πέρα απ’ τους κινέζους μεγιστάνες που αγοράζουν ότι κουνιέται στη δύση (ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αναποδο)· πέρα απ’ τις κινεζικές επιχειρήσεις παγκόσμιου βεληνεκούς και τα εμπορικά deal του Πεκίνου παντού στον πλανήτη, έχει αρχίσει να φτιάχνει και στρατιωτικές βάσεις. Όχι «κάτω» αλλά «μέσα» στη μύτη των δυτικών: αυτή στο Djibouti είναι η πρώτη τέτοιου είδους, αλλά δεν θα είναι και η τελευταία. Δίπλα στη μεγαλύτερη αμερικανική βάση στην αφρική, το camp Lemonnier. Κάτι λέει το Πεκίνο, έτσι δεν είναι;

Μ’ αυτά και με τ’ άλλα με κυρώσεις κατά της Πγιονγκγιάνγκ θα την βγάλει η Ουάσιγκτον; Δε νομίζουμε.

Ο εχθρός

Πέμπτη 27 Ιούλη. … Είναι δύσκολο να διαλέξω ανάμεσα στην Κίνα, Ρωσία και το Ιράν [σ.σ.: για το ποιος είναι ο κυριότερος εχθρός των ηπα] για να είμαι ειλικρινής. Υποθέτω ότι αν είχα να υποδείξω κάποιον που είναι λίγο πιο πάνω απ’ τους άλλους, πιθανότατα θα διάλεγα την Κίνα… Αυτό είπε ο διευθυντής της cia Mike Pompeo συνεντευξιαζόμενος. Και συνέχισε:

…Έχουν φτιάξει μια πραγματική οικονομία, σε αντίθετη με την Ρωσία που ζει και πεθαίνει ανάλογα με το πόσα βαρέλια πετρελαίου μπορεί να εξορύξει. Το Ιράν απ’την άλλη έχει περιορισμένη παραγωγή και σίγουρα δεν έχει τον πληθυσμό της κλίμακας της Κίνας…

Είναι πιθανά μέσα στα καθήκοντα ενός επικεφαλής μυστικής υπηρεσίας το να μην εκφράζεται με διπλωματική κομψότητα. Συνεπώς αυτό που λέει ο Pompeo είναι επιβεβαίωση μιας ενδοκαπιταλιστικής αντιπαλότητας που είναι ήδη γνωστή και δηλωμένη, ακόμα και με μέτριο (διπλωματικό) τακτ. Το ψόφιο κουνάβι, που δεν είχε μέχρι να γίνει πρόεδρος δουλειές στην κίνα ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικό για τις απειλές της.

Εκείνο ωστόσο που δεν λέει ο αρχιπράκτορας είναι πως δεν έχει να διαλέξει ανάμεσα στη Μόσχα, στο Πεκίνο ή στην Τεχεράνη: πρόκειται για συμμαχικά κράτη που πριονίζουν την (όλο και πιο φθίνουσα) αμερικανική υπεροχή / κυριαρχία από κοινού. Ο καθένας με τον τρόπο του και σε συνεργασία.

Στον σκόπιμα διαχωρισμένο τρόπο με τον οποίο μιλάει για αυτούς τους τρεις «μεσο-μακροπρόθεσμους» εχθρούς των ηπα, δεν παρέλειψε πάντως να πει μια «καλή κουβέντα» για εκείνον που κοιμάται και ξυπνάει πάνω σε βαρέλια πετρελαίου:

… Όταν ασκείς την δύναμή σου, την βελτιώνεις. Συνεπώς τώρα αυτοί [σ.σ.: οι ρώσοι] είχαν την ευκαιρία να κάνουν πραγματικές ασκήσεις με το ναυτικό τους. Είχαν την ευκαιρία να κάνουν πραγματικές ασκήσεις με τον στρατό τους. Είχαν την ευκαιρία να κάνουν συνδυασμένες επιχειρήσεις. Να χρησιμοποιήσουν πυραύλους κρουζ. Να κάνουν συνδυασμένες επιχειρήσεις με χρήση αεροπορίας… Κι έτσι θα είναι καλύτερα προετοιμασμένοι στην περίπτωση ενός ενδεχομένου όπου η αποτροπή μας θα έχει αποτύχει, είτε στην Ανατολική Ευρώπη είτε κάπου αλλού…

Αναφέρεται στην ρωσική στρατιωτική δράση στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου. Και πάλι παραλείπει να σημειώσει ότι αυτές οι ρωσικές «ασκήσεις» έγιναν με πολυεθνικό πεζικό: όχι μόνο ρώσους, αλλά και ιρανούς, ιρακινούς, σύριους και λιβανέζους… Κάτι που είναι μια κάποια αναβάθμιση αν μιλάει κανείς για «ασκήσεις». Στην διοίκηση, στον συντονισμό, στην επιμελητεία…

Σύμφωνοι. Όσο ο αμερικανικός στρατός δεν έχει στραπατσαριστεί με αδιαμφισβήτο τρόπο δικαιούται να θεωρεί εαυτόν τον καλύτερο του κόσμου. Το βιετνάμ έχει ξεχαστεί· το τωρινό αφγανιστάν προσπαθεί να το αποφύγει… Απ’ την άλλη μεριά, όταν και αν του συμβεί αυτό, ένα αδιαμφισβήτητο στραπάτσο, δεν θα έχει «επόμενη μέρα»…

Κι αυτό το ξέρουν τα επιτελεία. Γι’ αυτό και μπαλατζάρουν…

«Αλλού λαλούν οι κόκοροι, αλλού γεννούν οι κότες»

Δευτέρα 17 Ιούλη. Ενώ η μαζική χρήση αμιγώς ηλεκτρικών οχημάτων θα θεωρηθεί γεγονός αν αρχίσει να συμβαίνει κάπου στον καπιταλιστικό βορρά, φαίνεται πως «η δουλειά έχει ξεκινήσει» στο νότο. Σίγουρα στη βραζιλία και στην κίνα.

Διάφοροι βραζιλιάνοι δήμαρχοι δοκιμάζουν τα τελευταία χρόνια την χρήση ηλεκτρικών λεωφορείων και minibus. Μετά απ’ την πετυχημένη χρήση τέτοιων οχημάτων, η δημαρχία του Belo Horizonte, μιας πόλης στα βόρεια του Rio, ρίχνει αυτή τη βδομάδα στην κυκλοφορία μια παρτίδα αμιγώς ηλεκτρικών ταξί. Και ο κατασκευαστής τους δεν είναι αμερικανικη ή ευρωπαϊκή εταιρεία. Είναι κινέζικη, η BYD, ο μεγαλύτερος κατασκευαστής ηλεκτρικών οχημάτων στην κίνα. Με αυτονομία 400 χιλιόμετρα ανά φόρτιση και ιπποδύναμη 110 άλογα, το συγκεκριμένο μοντέλο της BYD καλύπτει ικανοποιητικά τις προδιαγραφές ενός οχήματος πόλης.

(Α! Όποιος βρει πετρέλαιο τα επόμενα χρόνια κάπου εδώ γύρω, ας μας κρατήσει ένα μπιτονάκι. Για ενθύμιο…)

(φωτογραφία: ηλεκτρικά ταξί της BYD, σε χρήση, στην πόλη Shenzhen, μία απ’ τις μεγαλύτερες της κίνας, βόρεια του Χονγκ Κονγκ. Τώρα το κινεζικό κράτος προσανατολίζεται στο να αλλάξει όλο τον στόλο των 70.000 ταξί του Πεκίνου κάνοντάς τα ηλεκτρικά – μια αντικατάσταση κόστους 1,3 δις. δολαρίων. Πέρα απ’ αυτό, κάθε καινούργια άδεια ταξί σ’ όλη την επικράτεια θα δίνεται μόνο σε ηλεκτρικά οχήματα.)