Tag: κίνα

Τα κόκκαλα;

Πέμπτη 30 Νοέμβρη. Κάποιες πληροφορίες επιμένουν: όπου νάναι θα σκάσουν στο συριακό πεδίο μάχης και “εκλεκτές περικοπές” απ’ τα κινεζικά ειδικά κομμάντα. Κατά τα φαινόμενα η περιοχή δράσης τους (εκπαίδευσής τους καλύτερα) θα είναι η ζώνη του Idlib.

Θα έλεγε κάποιος φίλος των ταινιών δράσης «καλώς τους κι ας αργήσανε»! Όμως, στα σοβαρά, είναι δυνατόν ένα φιλόδοξο, ιμπεριαλιστικό κράτος σαν την κίνα να στέλνει τα κομμάντα του για εκπαίδευση στο συγκεκριμένο είδος πολέμου (καθόλου άχρηστη η εκπαίδευση) στο 90φεύγα; Είναι δυνατόν;

Εκτός αν αυτό το χρονικό σημείο, το 90φεύγα, είναι η κατάλληλη στιγμή για να δείξει ο κινεζικός στρατός, οι «ειδικές δυνάμεις» του έστω, κάποιες ιδιαίτερες έως μοναδικές ικανότητες. Όπως: περπατάμε στα σύννεφα· μετακινούμαστε στον αέρα με το ελάχιστο φύσημα· πετάμε ταυτόχρονα 75 μαχαίρια εκ των οποίων τα μισά ανατινάζουν ισάριθμα τανκς του εχθρού, ενώ τα υπόλοιπα φτιάχνουν στο χώμα το σήμα του «λαϊκού στρατού».

Έχουμε την υποψία ότι το Πεκίνο είχε στείλει ήδη αξιωματικούς του στη συρία να εκπαιδευτούν (μάλλον από ρώσους) χωρίς να εκτίθενται στην πρώτη γραμμή. Αν, τώρα, κατεβάσει όντως και «πρώτη γραμμή», παρακαλούμε ταπεινά για τα εξής δύο: όχι κάτι λιγότερο απ’ τα «ιπτάμενα στιλέτα» (έστω, χωρίς την ντίβα Zhang Ziyi) και όχι στο idlib. Καλύτερα κάπου κοντά στις αμερικανικές βάσεις στη ζώνη των ypg. Να βλέπουν οι κοκκινόσβερκοι live και να ζηλεύουν…

(φωτογραφία πάνω: Αυτό θα συμβεί μέσα στο άσπρο σπίτι, στην τελευταία επική σκηνή. Εννοείται με σπαθιά, αλλά καμμία σχέση μ’ αυτό που νομίζετε… ξεπεσμένοι φίλοι των star wars…

κάτω: το στιγμιότυπο είναι πιο mainstream, αλλά έχετε το νου σας: ο μπερές είναι ΤΟ όπλο!!!)

Ασιατικοί, και βαλλιστικοί, και πύραυλοι…

Τετάρτη 29 Νοέμβρη. Πάλι έκανε την αταξία του το βορειοκορεατικό χουντοπαλιόπαιδο. Εκτόξευσε πιο αναβαθμισμένο ως τώρα βαλλιστικό πύραυλο· και το ψόφιο κουνάβι απάντησε με τους γνωστούς γρίφους του: “θα το κανονίσουμε”.

Τα κακά νέα, ωστόσο, για τις ηπα έρχονται όχι απ’ την Πγιονγκγιάνγκ, αλλά απ’ το Πεκίνο. Στις αρχές της επόμενης χρονιάς το κινεζικό καθεστώς θα “αναπτύξει” τους DF-41 διηπειρωτικούς πυραύλους του. Το είδος θεωρείται το ίδιο καλό με τα πιο advanced του είδους των ηπα και της ρωσίας. Έχει ένα βεληνεκές από 12 μέχρι 15.000 χιλιόμετρα και μπορεί να κουβαλήσει μέχρι 10 πυρηνικές κεφαλές. Πράγμα που σημαίνει ότι απ’ τις αρχές του 2018 το Πεκίνο θα μπορεί να κτυπήσει το αμερικανικό έδαφος με 250 πυρηνικές βόμβες ταυτόχρονα.

Αυτή η «δύναμη πυρός» έχει σχέση και με το «θάρρος» του βορειοκορεάτη Kim Jong-Il. Ειδικά για όσους θυμούνται την δηλωμένη θέση του Πεκίνου για την όξυνση της κόντρας Ουάσιγκτον –Πγιονγκγιάνκ: αν, μεν, επιτεθεί πρώτη η βόρεια κορέα η κίνα θα μείνει ουδέτερη· αν, όμως, επιτεθούν πρώτες οι ηπα, τότε θα «χωθεί».

Το βορειοκορεατικό καθεστώς δεν θα κάνει το πρώτο βήμα· δεν το χρειάζεται, και θα ήταν αυτοκτονία. Οπότε το αμερικανικό έχει (ή νομίζει ότι έχει) και το καρπούζι και το μαχαίρι. Αυτός είναι ένας κόμπος που δεν μπορεί να τον λύσει με «κυρώσεις», ψοφιοκουναβικά τιτιβίσματα και δηλώσεις του είδους «σηκώνω τα μανίκια μου». Μπορεί να χρειάζεται ένα αποφασιστικό τεχνολογικό πλεονέκτημα… Όχι, πάντως, υπομονή.

(φωτογραφία: σχεδόν σαν πίνακας του Magritte…)

Σινοαφρική

Κυριακή 26 Νοέμβρη. Το Τσιμπουτί είναι απ’ εκείνα τα μικροσκοπικά κράτη που την βγάζουν εξ ορισμού από γεωπολιτικές προσόδους. Με πληθυσμό λιγότερο από ένα εκατομμύριο και έκταση λίγο μεγαλύτερη απ’ αυτήν του Πεκίνου δεν μπορεί παρά να κολακεύεται όταν κοτζάμ πρόεδρος Xi Jinping το προορίζει για “στρατηγικό εταίρο” του.

Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Ο πρόεδρος του Τσιμπουτί Ismail Omar Guelleh επισκέφτηκε την κινέζικη πρωτεύουσα πριν 3 ημέρες, και γύρισε σπίτι με πολλά και πλούσια δώρα. Υποσχέσεις για κινεζικές επενδύσεις και έργα σε τραίνα, λιμάνια, ύδρευση, αγωγό υγροποιημένου αερίου· καθώς και την δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου. Κι όταν το κινεζικό καθετώς λέει ότι θα κάνει πέντε πράγματα, κάνει τουλάχιστον πέντε…

Μια ματιά στο χάρτη δείχνει γιατί το Πεκίνο αγαπάει Τσιμπουτί. Άλλωστε έχει φτιάξει εκεί, ήδη, μια ναυτική βάση· την πρώτη επίσημη και κανονική εκτός συνόρων. Εννοείται ότι και το Τσιμπουτί έγινε δεκτό στο κλάμπ των μελών των δρόμων του μεταξιού.

Αυτά βλέπουν διάφοροι και εκνευρίζονται…

Στοιχειώδες

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Άσχετα απ’ τα εθνικά κλισέ των ελλήνων, είναι γεγονός ότι η ιστορία του “νέου ελληνικού κράτους” συμπίπτει με εκείνη την ιστορική περίοδο όπου οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί είτε είχαν την Μεσόγειο σαν ένα απ’ τα βασικά (γεωγραφικά) κέντρα τους είτε είχαν την ανατολική άκρη της σαν “συνοριακή ζώνη” – απ’ τον 19ο αιώνα αν όχι νωρίτερα. Ανατολικότερα (και νοτιότερα) υπήρχαν εκτάσεις που ο λευκός πρωτοκοσμικός κόσμος θεωρούσε λίγο πολύ απολίτιστες, λίγο πολύ παρακμιακές, επιδεκτικές μόνο στον ευρωπαϊκό (και αργότερα στον αμερικανικό) “εκπολιστισμό” – δηλαδή κατάκτηση.

Η ραγδαία καπιταλιστική άνοδος της κίνας, η προοπτική ενός “κινέζικου 21ου αιώνα” δεν είναι απλά μια δεύτερη περίπτωση ιαπωνίας. Ο κινεζικός καπιταλισμός έχει τεράστιο βάθος απ’ την άποψη των “ανθρώπινων πόρων” που εκμεταλλεύεται· και “τραβάει” μαζί του μεγάλα τμήματα της ασίας (ακόμα και της αφρικής) για τα οποία ο ιαπωνικός καπιταλισμός στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα ήταν εχθρικός ή αδιάφορος. Η καπιταλιστική άνοδος του Πεκίνου έχει αλλάξει ήδη το “κέντρο βάρους” του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού· την γεωμετρία του ή, πιο σωστά, την γεωγραφία του. Χωρίς τον οικονομικό του επεκτατισμό τα όσα συμβαίνουν στη μέση Ανατολή τα τελευταία χρόνια θα ήταν μια “ανεξήγητη” περιφερειακή έριδα. Αλλά δεν είναι τέτοια.

Λέγεται ότι οι βαλκανικοί πόλεμοι (και ο πρώτος παγκόσμιος) έγιναν και για να εμποδιστεί η σιδηροδρομική σύνδεση του Βερολίνου με την Βαγδάτη. Μια σύνδεση που θα εξασφάλιζε στην γερμανική αυτοκρατορία άμεση χερσαία πρόσβαση στα πετρέλαια της μέσης Ανατολής… Εννοείται ότι αναδεύτηκαν πολύ περισσότερα ζητήματα· αλλά ο αποκλεισμός του γερμανικού κεφάλαιου απ’ τις πηγές ενέργειας επιτεύχθηκε, και ήταν στρατηγικής σημασίας…

Τι θα μπορούσε να συμβεί (και συμβαίνει) για να εμποδιστούν οι χερσαίοι βραχίονες των “δρόμων του μεταξιού”; Τι σημαίνει η εξελισσόμενη συμμαχία ανάμεσα σε κράτη όπως η ρωσία, η κίνα, το ιράν, η τουρκία· για να μην προσθέσουμε και μια δεκάδα ασιατικών ακόμα; Και τι σημαίνει ότι μια χερσαία περιφερειακή δύναμη της μέσης Ανατολής όπως το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο συγκλίνει σταθερά προς το ευρασιατικό project;

Όχι, πάντως, αυτό που βολεύει τον ελληνικό γεωπολιτικό προσοδισμό…

Είναι βαρετά αυτά;

Αφγανιστάν 1

Κυριακή 19 Νοέμβρη. Εξοπλισμένοι με γυαλιά νυχτερινής όρασης και όπλα που σημαδεύουν με λέιζερ οι ταλιμπάν κάνουν συνεχείς νυχτερινές επιθέσεις κατά μπλόκων του επίσημου αφγανικού στρατού και της αστυνομίας. Και θερίζουν. Μέσα σε δύο νύχτες, τις περασμένες Δευτέρα και Τρίτη, επιτέθηκαν διαδοχικά σε δεκάδες φυλάκια στις επαρχίες Kandahar και Farah σκοτώνοντας τουλάχιστον 70 κυβερνητικούς· τραυματίζοντας πολλές δεκάδες ακόμα.

Αυτό είναι μόνο το τελευταίο σετ επιθέσεων· έχουν προηγηθεί πολλές άλλες, εξίσου φονικές, απ’ το καλοκαίρι και μετά. Για να το πούμε αλλιώς: η φονικότητα των αντάρτικων επιθέσεων στο αφγανιστάν έχει αυξηθεί θεαματικά. Σε στρατιωτικούς, αστυνομικούς ή κυβερνητικούς στόχους. Ο αμερικανο-νατοϊκός στρατός κατοχής απαντά με αδιάκριτους βομβαρδισμούς· πάνω από 750 βόμβες ρίχτηκαν μόνο τον Σεπτέμβρη.

Αλλά το γεγονός παραμένει: οι ταλιμπάν ελέγχουν το 40% του εδάφους (κυρίως αραιοκατοικημένες περιοχές στο δυτικό και στο κεντρικό αφγανιστάν), είναι καλύτερα εξοπλισμένοι απ’ το παρελθόν, έχουν βελτιώσει αισθητά τις τακτικές τους· και το ηθικό του στρατού και της αστυνομίας της επίσημης (στηριζόμενης απ’ τις ηπα…) κυβέρνησης πέφτει ραγδαία.

Το νατο απαντάει στέλνοντας κι άλλες «ενισχύσεις»: 3000 σύμφωνα με την τελευταία απόφαση. Συνολικά τώρα βρίσκονται 15.000 «μπότες» – αριθμός μικρός μεν σε σχέση με τους 100.000 που είχαν φτάσει πριν κάποια χρόνια, αλλά με ανοδικές τάσεις. Η Ουάσιγκτον υποψιάζεται (και ορισμένες φορές το λέει φωναχτά) ότι «ξένες δυνάμεις» (δηλαδή η Μόσχα) εξοπλίζουν τους ταλιμπάν. Ωστόσο στις αρχές του μήνα δεν ήταν κάποιος ρώσος αλλά ένας «σύμμαχος», ο πακιστανός υπ.εξ. Khawaja Asif, που δήλωσε στο κοινοβούλιο ότι “οι ηπα πλησιάζουν στην ήττα τους” στο αφγανιστάν.

Και ήταν το κινέζικο καθεστωτικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua που, σε μια ανάλυσή του στις 13 Νοέμβρη, υποστήριξε ότι είναι η κίνα, η ρωσία, το ιράν, το πακιστάν και τα κεντροασιατικά κράτη που μπορούν να μεσολαβήσουν για να γίνουν πετυχημένες διαπραγματεύσεις μεταξύ των ταλιμπάν και της Καμπούλ· και όχι οι ηπα και οι συμμαχοί τους.

Το ενδιαφέρον είναι ότι το Xinhua εμφανίζει σαν υποστηρικτές αυτής της άποψης αφγανούς και πακιστανούς καθεστωτικούς. «Οι ηπα ακολουθούν τον δρόμο του πολέμου, που έχει αποτύχει εδώ και 16 χρόνια» λένε, με διάφορες παραλλαγές. Και ο πρώην υπ.αμ. της κυβέρνησης της Καμπούλ Shahnawaz Tanai συμπληρώνει:

… Οι στρατιωτικές προοπτικές των ηπα εξυπηρετούν τους δικούς τους σκοπούς, ανάμεσα στους οποίους είναι και το να βάλουν στο χέρι τα πλούσια κοιτάσματα πρώτων υλών του αφγανιστάν· όπως και άλλων κρατών…

Το έχουμε για δεδομένο: στα υψίπεδα του αφγανιστάν η Ουάσιγκτον αντιμετωπίζει τον σοβαρό κίνδυνο μιας ακόμα ήττας. Δεν θα είναι αμιγώς στρατιωτική. Αν, όμως, οι ταλιμπάν από θέση ισχύος και η κυβέρνηση της Καμπούλ στριμωγμένη φτάσουν όχι πολύ αργά στο μέλλον σε κάποια συμφωνία (με την υψηλή εποπτεία της Μόσχας, του Πεκίνου και της Ισλαμαμπάντ), τότε οι αμερικανικές βάσεις εκεί θα βρεθούν στον αέρα…

(φωτογραφία: φοιτητική διαδήλωση έξω απ’ το αμερικανικό προξενείο στο Καράτσι, στις 27 Αυγούστου 2017).

Αφγανιστάν 2

Κυριακή 19 Νοέμβρη. Αντέχει η Ουάσιγκτον να χάσει το αφγανιστάν· ή, έστω, ύστερα από 16 χρόνια κατοχής, να αρχίσει να διαμορφώνεται μια “συνεννόηση” που θα την αφήνει στην άκρη; Όχι, δεν το αντέχει.

Αλλά μια τέτοια προοπτική έχει αρχίσει να διαμορφώνεται στον ορίζοντα. Το Πεκίνο ήδη δουλεύει σαν “μεσολαβητής” ανάμεσα στη Καμπούλ και στην Ισλαμαμπάντ. Το είδος και το περιεχόμενο της μεσολάβησης είναι άγνωστο. Εκείνο που είναι καθαρό όμως είναι ότι το Πεκίνο, παλιός και σταθερός σύμμαχος του πακιστανικού καθεστώτος, έχει κάνει “πολιτική απόβαση” στο αφγανιστάν· κάτι που δεν μπορεί να υποτιμάει κανείς, δεδομένων των καπιταλιστικών “αναπτυξιακών” προτάσεων που κουβαλάει για την συγκεκριμένη περιοχή μέσα στους “δρόμους του μεταξιού”.

Αν αυτό συνδυαστεί με κάποιου είδους “πατρονεία” της Μόσχας επί των Ταλιμπάν (που δεν αφορά μόνο τον εξοπλισμό τους αλλά οπωσδήποτε και την πολιτική αναγνώρισή τους), και την στρατηγική συμμαχία Μόσχας – Πεκίνου, τότε ο κύκλος ολοκληρώνεται: οι ταλιμπάν θα πιέζουν σταθερά και εντατικά με τα όπλα τους, μέχρις ότου εμφανιστεί δημόσια ένας “διάλογος” στον οποίο η Ουάσιγκτον θα είναι λίγο πολύ παρατηρητής. Όπως στην Astana.

Αξίζει να θυμίσουμε ότι πριν λίγους μόνο μήνες, το περασμένο καλοκαίρι, όταν το ψόφιο κουνάβι έπρεπε να αποφασίσει τι θα κάνει με την κατοχή του αφγανιστάν και την εντεινόμενη αντίσταση των ταλιμπάν, ο πρώην ceo της εταιρείας μισθοφόρων blackwater Eri Prince του πρότεινε να αναλάβει την κατοχή ιδιωτικός στρατός που θα πληρώνεται απ’ τα έσοδα της (αμερικανικής) εκμετάλλευσης των αφγανικών κοιτασμάτων. Ήταν η πιο καθαρή ως τώρα παραδοχή του ενός απ’ τους δύο στόχους της κατοχής του αφγανιστάν: μισθοφόροι μπάτσοι που φυλάνε ορυχεία αμερικανικής ιδιοκτησίας… (Ο άλλος είναι να εμποδιστεί η κινεζική οικονομική απόβαση).

Το σχέδιο του Prince δεν έχει γίνει επίσημα δεκτό ακόμα, παρότι αυτή τη στιγμή οι μισθοφόροι καραβανάδες στο αφγανιστάν είναι σχεδόν διπλάσιοι απ’ τον «κανονικό» νατοϊκό στρατό: υπολογίζονται στις 25.000. Καταλαβαίνει όμως κανείς το γιατί οι κινέζικες προτάσεις είναι ισχυρά πιο πειστικές: πρώτον δεν έχουν στρατό, και δεύτερον η εκμετάλλευση των πρώτων υλών θα είναι «μικτή», άρα θα μένουν πολλοί παράδες μέσα στο αφγανιστάν. Γιατί να μην τις καλοβλέπουν τόσο οι αντάρτες φύλαρχοι των ταλιμπάν όσο και οι κυβερνητικοί της Καμπούλ;

Άντε, και καλή σταδιοδρομία

Σάββατο 18 Νοέμβρη. Τα κατάφερε! Υποθέτουμε ότι οι “γονείς” του θα είναι ενθουσιασμένοι: πήρε το πτυχίο του στην ιατρική, και μάλιστα με πολύ καλό βαθμό.

Η αλήθεια είναι ότι είχε “καταπιεί γνώσεις” που οι συμφοιτητές του θα δυσκολεύονταν. Πάνω από ένα εκατομμύριο φωτογραφίες ιατρικού περιεχομένου· 53 βιβλία ιατρικής· δύο εκατομμύρια ιατρικές διαγνώσεις· και 400.000 άρθρα ιατρικού περιεχομένου σε διάφορους τομείς.

Μετά απ’ αυτό το ότι το “Xiaoyi” πήρε 456 μονάδες στο διαγώνισμα που έδωσε (με άριστα; το 460; δεν ξέρουμε) δείχνει ότι η σκληρή προσπάθεια αμοίβεται.

Πειράζει που είναι ρομπότ (κινέζικης κατασκευής); Πειράζει που είναι το πρώτο τέτοιο που δίνει εξετάσεις για πτυχίο ιατρικής και το παίρνει; Πειράζει που θα κάνει και «μεταπτυχιακά»; Πειράζει που θα πιάσει δουλειά τον επόμενο Μάρτη (όχι ένα κομμάτι… εκατοντάδες παρόμοια) σε όλες τις ιατρικές σχολές της κίνας βοηθώντας φοιτητές αλλά και καθηγητές σε ζητήματα διάγνωσης;

Ζηλεύετε; Σκεφτείτε τουλάχιστον αυτό: αν έπιανε δουλειά στην ελλάδα δεν θα έπαιρνε «φακελλάκι»… Όσο για δουλειά στις ελληνικές ιατρικές σχολές; Αποκλείεται! Όλοι θα το ρωτούσαν “εσύ τίνος είσαι;” – εννοώντας συγγενής, εξάρτημα, λακές… κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Και δεν θα είχε τι να απαντήσει…

“Ινδο-ειρηνικός”;

Τρίτη 14 Νοέμβρη. Το ψόφιο κουνάβι τέλειωσε την τουρνέ του στην ανατολική ασία χωρίς παρατράγουδα – ευτυχώς. Οπωσδήποτε δεν είχε τη λάμψη του προκατόχου του. Λιγότερο ή περισσότερο ακόμα και οι σύμμαχοι των ηπα (ή οι θεωρούμενοι τέτοιοι) κοιτάνε με μισό μάτι τον “τρελό της Ουάσιγκτον”, προσπαθώντας να σιγουρευτούν αν η διοίκηση των συντηρητικών έχει σχέδιο, ποιο είναι, και ποιος θα το εφαρμόσει.

Για παράδειγμα: το ψόφιο κουνάβι έχει υιοθετήσει έναν καινούργιο όρο (προφανώς όχι δικής του έμπνευσης): ινδο-ειρηνικός. Το ότι τα αμερικανικά συμφέροντα “αγκαλιάζουν” και τους δύο ωκεανούς, τον ειρηνικό και τον ινδικό, είναι γνωστό. Φαίνεται όμως ότι με τον όρο “ινδο-ειρηνικός” η Ουάσιγκτον εννοεί μια τετραπλή συμμαχία ανάμεσα στις ηπα, την ιαπωνία, την αυστραλία και την ινδία. Εναντίον, εννοείται, όχι μόνο του Πεκίνου αλλά και του επεκτεινόμενου “συμφώνου της Σαγκάης”. Αλλά και του πακιστάν· και ποιος ξέρει τίνος άλλου.

Την ίδια στιγμή, όμως, που η τακτική που εκφράζει το ψόφιο κουνάβι επιδιώκει μια στρατιωτική πολυμέρεια απ’ τον ινδικό ως τον ειρηνικό και αντίστροφα, η ηγεμονική φράξια του αμερικανικού κεφάλαιου έχει επιλέξει τα διμερή οικονομικά deal, έχοντας θάψει οριστικά την συμφωνία TPP. Επειδή αυστραλία, ιαπωνία και ινδία έχουν τα δικά τους καπιταλιστικά συμφέροντα δεν είναι και τόσο απλό από μεν στρατιωτική άποψη να θεωρούν ότι έχουν κοινούς εχθρούς που θα τους αντιμετωπίσουν με ενιαίο τρόπο (υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον προφανώς), όταν όμως πρόκειται για οικονομικά deal να διαπραγματεύονται χωριστά με τις ηπα ακόμα κι αν έτσι ο ένας (απ’ τα μέλη της «τετραπλής» συμφωνίας) ρίχνει τον άλλον. Το παράδειγμα της αυστραλίας είναι χαρακτηριστικό: έχει κρίσιμες εμπορικές συμφωνίες με το Πεκίνο και μια μάλλον «ψυχρή» διάθεση στο να το ανακηρύξει σαν «εμπορικό αντίπαλό» του, όπως κάνει για τον εαυτό της η Ουάσιγκτον.

Τέτοιες καπιταλιστικές αντινομίες δεν είναι άλυτες «απ’ την φύση τους». Ωστόσο δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα λυθούν με τον τρόπο που βολεύει την Ουάσιγκτον. Σίγουρα δεν είναι αυτονόητο. Για περισσότερα: απευθυνθείτε στο Τόκιο…

(φωτογραφία: σε μια σπάνια επίδειξη δύναμης τρία αμερικανικά αεροπλανοφόρα και τα πλοία της συνοδείας τους έκαναν ασκήσεις – λήγουν σήμερα – στον Ειρηνικό, στα ανοικτά της ανατολικής ασίας. Αν και το είδος «αεροπλανοφόρο», μαζί με την συνοδεία του, θεωρείται ο πιο εύκολος και εντυπωσιακός στόχος σε περίπτωση σοβαρής κλιμάκωσης του 4ου παγκόσμιου, η Ουάσιγκτον εξακολουθεί να το επιδεικνύει. ‘Οχι τόσο έναντι των εχθρών της όσο απέναντι στους συμμάχους της…)

XL

Τρίτη 14 Νοέμβρη. Θα μπορούσε, άραγε, να πάρει κανείς σοβαρά έναν αμερικάνο πρόεδρο (και ό,τι αυτός αντιπροσωπεύει) όταν στο τέλος της ασιατικής τουρνέ του τιτιβίζει Πώς είναι δυνατόν ο Kim Jong-un να με προσβάλει αποκαλώντας με «γέρο» όταν εγώ ΠΟΤΕ δεν τον είπα «κοντό και χοντρό» – ε;

Γελοίο ή όχι το ψοφιοκουναβικό τιτίβισμα, ένα ακόμα στη συλλογή του, το γεγονός είναι αυτό: η ανατολική ασία / ειρηνικός δεν είναι παιδική χαρά…

(φωτογραφία: Yeah!!!! Alexis: wish you were here!!! )

Ο πλασιέ απ’ το αμέρικα

Παρασκευή 10 Νοέμβρη. Φαίνεται ότι το Πεκίνο διαθέτει κάτι που μπορεί να τυφλώσει έναν μπίζνεσμαν του είδους του ψόφιου κουναβιού, που είναι ανίδεος σχεδόν για τα πάντα, και επιπλέον δεν είχε ποτέ δοσοληψίες με τον κινεζικό καπιταλισμό: μεγαλείο. Με την ιδέα που έχει το ψόφιο κουνάβι για τον εαυτό του, το Πεκίνο, μ’ όλο το ιστορικό φόντο της κινεζικής αυτοκρατορίας, είναι ίσως απ’ τα ελάχιστα μέρη του κόσμου που μπορεί να νοιώσει τουρίστας χωρίς να (θεωρήσει ότι) προδίδει τον αμερικανισμό του. Κι όταν αναφέρει τον Xi Jinping για «φίλο» του, φαίνεται ότι το ψόφιο κουνάβι κάπως κορδώνεται. Μέχρι και την εγγονή του Arabella έβαλε («πίσω, στο σπίτι») να τραγουδήσει στα κινέζικα, την βιντεοσκόπισε, και έπαιξε το βίντεο καμαρώνοντας πριν το επίσημο δείπνο με τον Xi Jinping!… Σκεφτείτε το: ένας αμερικάνος πρόεδρος βάζει το προσωπικό του να βγάλει την ψυχή στην 6χρονη εγγονή του, για να μάθει να τραγουδάει στα κινέζικα, στη γλώσσα της αυτοκρατορικής γραφειοκρατίας μάλιστα, ώστε να εντυπωσιάσει την κινεζική “κομμουνιστική” ηγεσία! Σε στυλ: να, είδατε τι μπορούμε να κάνουμε κι εμείς; (Θα πρέπει να έφυγαν όλα τα κεραμίδια απ’ την Αιώνια Πόλη απ’ τα κρυφά χάχανα…)

Ωστόσο αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τα αμερικανικά ή τα κινεζικά καπιταλιστικά συμφέροντα. Το ξέρουν καλά οι «τρεις σωματοφύλακες» του ψόφιου κουναβιού, το ξέρει καλά και το κινεζικό καθεστώς. Μόλις το ψόφιο κουνάβι απομακρυνθεί, τα αφεντικά του θα του θυμίσουν σε τι πόστο βρίσκεται· όσο βρίσκεται ακόμα…