Tag: κίνα

Αφγανιστάν 2018 – 5

Πέμπτη 28 Δεκέμβρη. Ξανά την ίδια ημέρα (26 Δεκέμβρη – τι πυκνότητα!) που μόλις είχε τελειώσει το 6μερές διήμερο συνέδριο στην Ισλαμαμπάντ και γινόταν η 3μερής συνάντηση στο Πεκίνο, στη Μόσχα γινόταν η “άτυπη” σύνοδος των μελών της CIS («κοινοπολιτεία ανεξαρτήτων κρατών»). Η CIS είναι οικονομική συνεργασία. Κανένα πρόβλημα: η «τρομοκρατία» είναι και οικονομικό πρόβλημα…

Οπότε ο Πούτιν είχε το περιθώριο να δηλώσει ότι: …οι χώρες της CIS ενισχύουν την συνεργασία τους ενάντια στην τρομοκρατία, το διασυνοριακό έγκλημα και το εμπόριο ναρκωτικών… Είμαι σίγουρος ότι η μεγαλύτερη εμβάθυνση της συνεργασίας στην CIS ανταποκρίνεται στα θεμελιώδη συμφέροντα των εθνών μας…

Ωστόσο σαν οικονομική συνεργασία η CIS δεν θα μπορούσε να κάνει σπουδαία πράγματα στην «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας», δηλαδή του isis (στο αφγανιστάν κατά κύριο λόγο, και όπου αλλού χρειαστεί, κατ’ αρχήν στα εδάφη των κρατών μελών). Κάτι έλειπε απ’ τις δηλώσεις του Πούτιν: ο στρατός. Ανέλαβε να καλύψει την έλλειψη ο παρών στην «έκτακτη» σύνοδο πρόεδρος του κιργιζιστάν Sooronbai Zheenbekov:

… Θεωρώ ότι είναι αδύνατο να εξασφαλίσουμε την συλλογική ασφάλεια, την αξιόπιστη προστασία των συνόρων μας και να ανταπεξέλθουμε στις σημερινές προκλήσεις και απειλές χωρίς την αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ των κρατών της κοινοπολιτείας ανεξάρτητων κρατών και εκείνων του οργανισμού συλλογικής ασφάλειας (CSTO) στο ζήτημα της ασφάλειας των συνόρων…

Τέλεια! Τώρα ο πολιτικοστρατιωτικός χάρτης γίνεται σαφέστερος. Ο Collective Security Treaty Organization είναι η στρατιωτική συμμαχία ρωσίας, λευκορωσίας, αρμενίας, καζακστάν, κιργιζιστάν και τατζικιστάν (με το ουζμπεκιστάν να το παίζει μπαλαντέρ, πότε μέσα πότε έξω…) Το αφγανιστάν έχει καθεστώς μόνιμου παρατηρητή εδώ…

Υπάρχει όμως κι άλλη μια συμμαχία που θα μπορούσε να ενδιαφέρεται για την «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας» στο αφγανιστάν: το «σύμφωνο της Σαγκάης». Με μέλη 4 + 1 απ’ τα μέλη τους CSTO (καζακστάν, κιργιζιστάν, ρωσία, τατζικιστάν, ουζμπεκιστάν) συν…. την κίνα…

Όλα αυτά τι σημαίνουν; Σημαίνουν ότι ο βασικός πολιτικοστρατιωτικός πυρήνας α λα «μπλοκ της Αστάνα» υπάρχει ήδη – για την περίπτωση της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας στο αφγανιστάν», με τρόπο που δεν θα αρέσει καθόλου στην Ουάσιγκτον. Η προσθήκη της Τεχεράνης, της Ισλαμαμπάντ και, ως ενα σημείο, της Άγκυρας σ’ αυτόν τον πυρήνα δεν θα είναι δύσκολη. (Για να μην πούμε: είναι δεδομένη!)

Happy new year!! Αν, μέσα στο 2018, το αφγανιστάν έρθει κοντύτερα στους μυωπικούς πρωτοκοσμικούς ορίζοντες, μην παραξενευτείτε. Θα φταίει η αδιάλλακτη πολιτική γεωγραφία του καπιταλισμού…

Κεντρική ασία

Τετάρτη 27 Δεκέμβρη. Πρέπει να έχει αποκτήσει μια ακόμα φαγούρα η Ουάσιγκτον: με την κεντρική ασία και τον έλεγχό της. Προς το παρόν το κάστρο της λέγεται «αφγανιστάν». Είναι όμως απόρθητο;

Στην «αιφνιδιαστική» επίσκεψή του στο αφγανιστάν πριν 6 ημέρες ο αντιπρόεδρος Pence κούνησε το δάκτυλο στην Ισλαμαμπάντ. Επί πολύ καιρό το πακιστάν προσφέρει καταφύγιο στους ταλιμπάν και πολλές άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις· αλλά τέλειωσαν αυτές οι μέρες είπε. Ο πρόεδρος Trump έχει προειδοποιήσει το πακιστάν. Τα λέγαμε και στις 22 Δεκέμβρη (ένα ακόμα σταυρουδάκι).

Αφού το ψόφιο κουνάβι έκανε τέτοια προειδοποίηση, όλοι ανατρίχιασαν. Υπάρχει όμως κάτι σοβαρότερο πίσω απ’ τις ψοφιοκουναβίστικες προειδοποιήσεις: η ανησυχία της Ουάσιγκτον (βάσιμη, εντελώς βάσιμη!) ότι μπορεί να στριμωχτεί πολύ σοβαρά στο Ινδοκούς· ακόμα και να αναγκαστεί να τα μαζέψει. Ο μονόδρομος των αμερικανικών βάσεων στο αφγανιστάν έχει πίσω του διαδρόμους (χερσαίους και αεροπορικούς) ανεφοδιασμού μέσω πακιστάν. Είναι, σα να λέμε, ευάλωτος σε (πακιστανικούς) εκβιασμούς. Κι αφού η Ισλαμαμπάντ είναι πολύ πιθανό (έως σχεδόν σίγουρο λέμε) ότι «θα βρει το φως» της δίπλα στο Πεκίνο (με το οποίο, έτσι κι αλλιώς, έχει παλιά συμμαχία) πως θα συνεχίσει να ελέγχει στρατιωτικά η Ουάσιγκτον τα υψίπεδα της κεντρικής Ασίας, μερικούς χερσαίους «δρόμους του μεταξιού», αλλά και την συσχέτιση της ναυτικής κυριαρχίας της (;) στον ινδικό με την περικύκλωση της κίνας (και όχι μόνο) χωρίς ανεφοδιασμό; Το μάθημα το έμαθε ο Ναπολέων (ο μέγας), το έμαθε και ο Χίτλερ – αλλά η Ουάσιγκτον δεν το ξέρει ακόμα: Μακριές γραμμές ανεφοδιασμού; Βάψτα μαύρα!!!

Ο Pence πήγε στην Καμπούλ στις 21. Δυο μέρες νωρίτερα το ψόφιο κουνάβι επεδίωξε τηλεφωνική κουβεντούλα με τον πρόεδρο του ουζμπεκιστάν Shavkat Mirziyoyev. Σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση του άσπρου σπιτιού οι δύο πρόεδροι …«συζήτησαν τον ρόλο του Ουζμπεκιστάν στη κεντρική ασία, συμπεριλαμβανόμενης της υποστήριξής του στην πολιτική του προέδρου Trump στη νότια Ασία και στις αμερικανικές προσπάθειες στο αφγανιστάν»…

Είναι φάρσα η προσπάθεια επανάληψης της ιστορίας· είναι τέτοια και χωρίς τα αποφθέγματα του κυρ Κάρολου. Το 2001, με την φόρα της «μόνης υπερδύναμης» και του «ολοκληρωτικού προληπτικού αντιτρομοκρατικού πολέμου», η Ουάσιγκτον κατσικώθηκε στο ουζμπενιστάν αποκτώντας μια αεροπορική βάση στο έδαφός του, κοντά στη Khanabad, στο νότο. Για «αντιτρομοκρατικούς σκοπούς» βέβαια· ποια ήταν η Τασκένδη που θα έλεγε «όχι»; Η Ουάσιγκτον έδινε λεφτά (τρίζοντας τα δόντια) και εκείνη η βάση ήταν η πρώτη που αποκτούσε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στον πρώην «σοβιετικό χώρο».

Δεν κράτησε πολύ. Το καλοκαίρι του 2005 η Τασκένδη (υπό τον post soviet πρόεδρο Karimov) έδωσε έξι μήνες προθεσμία στα αμερικανικά κομμάντα να τα μαζέψουν και να ξεκουμπιστούν. Πολλοί είπαν ότι αυτό έγινε κάτω απ’ την πίεση του Πούτιν, που εν τω μεταξύ είχε εδραιωθεί στη Μόσχα. Σωστό φαίνεται. Ας κοιτάξει όμως κανείς τον χάρτη (αν δεν θέλει να ασχοληθεί με την ιστορία): το Ουζμπεκιστάν δεν βρίσκεται βόρεια του μεξικό… Τώρα, 12 χρόνια μετά, η Ουάσιγκτον πιστεύει ότι ο «μετριοπαθής» Mirziyoyev είναι του χεριού της. Και ότι θα την ξαναφτιάξει εκείνη την ωραία βάση που είχε παλιά… Πώς έτσι; Η γεωγραφία δεν άλλαξε· και η Ουάσιγκτον παρακμάζει… Θα πληρώσει το ψόφιο κουνάβι; Μα δεν κάνει οικονομία για την “america first”;

Εννοείται ότι στην (εύκολα αναγνωρίσιμη) αμερικανική απόγνωση, εκφρασμένη απ’ το ψόφιο κουνάβι τηλεφωνικά, – Έλα ρε φιλάρα, τι γίνεται; Καιρό έχουμε να πούμε… το ουζμπέκικο καθεστώς ανταποκρίθηκε όλο χαρά – Πού ‘σαι ρε ψηλέ! Πάνω που σκεφτόμουνα να σε πάρω…

Αυτά έγιναν πριν κάτι μέρες. Αλλά χτες ο Mirziyoyev ήταν στη Μόσχα, στην “άτυπη” σύνοδο των κρατών μελών του CIS («κοινοπολιτεία ανεξαρτήτων κρατών»), για να κουβεντιάσει ζητήματα περιφερειακής ασφάλειας… Υποθέτουμε ότι η σύνοδος θα συμφώνησε ότι δεν πρέπει η Τασκένδη να αποπάρει τον Ουάσιγκτον… Το πως και γιατί θα (την) δουλεύει, αυτό είναι θέμα για «εξόρυξη» – κοτζάμ 2018 είναι μπροστά μας!!!

Δια ξηράς

Τρίτη 26 Δεκέμβρη. Η σιδηροδρομική γραμμή Zhengzhou – Hamburg καλύπτει μια ιδιαίτερα μεγάλη απόσταση: απ’ την ανατολική κίνα ως την βόρεια γερμανία. Πρόκειται για έναν απ’ τους χερσαίους βραχίονες των κινεζικών «δρόμων του μεταξιού»: τα τραίνα μεταφέρουν containers. Παρότι η μεταφορική ικανότητα αυτών των τραίνων είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό εκείνης των φορτηγών πλοίων, οι 12 ημέρες που κάνει η σιδηροδρομική μεταφορά απ’ το Zhengzhou στο Αμβούργο (10 με 11 για την Βαρσοβία, ακόμα λιγότερες για την Μόσχα) είναι εξοικονόμηση χρόνου πάνω από 50% σε σχέση με τις θαλάσσιες μεταφορές. H σιδηροδρομική μεταφορά προσφέρεται, λοιπόν, για πολύ βιαστικά ογκώδη φορτία (είναι κατά 60% φτηνότερη απ’ την αεροπορική). Ας πούμε: ανταλλακτικά ή εξαρτήματα αυτοκινήτων.

Παρότι τέτοιου είδους χερσαίες μεταφορές δεν φαίνεται ότι θα αντικαταστήσουν σε μεγάλο ποσοστό τις θαλάσσιες, είναι μια εναλλακτική με αξιοσημείωτα (από καπιταλιστική) προσόντα. Ένα απ’ αυτά είναι η εύκολη και γρήγορη αποσύνδεση και επανασύνδεση βαγονιών (και η αλλαγή μηχανών) για την σιδηροδρομική κατανομή των φορτίων είτε κατά μήκος της συγκεκριμένης γραμμής είτε απ’ το τέλος της και μετά.

(Για την ιστορία, απ’ τις 18 Ιούλη του 2013 μέχρι το τέλος του 2017 συμπληρώθηκαν 1000 δρομολόγια).

Και υπογείως

Τρίτη 26 Δεκέμβρη. Φαίνεται ότι η κινεζική βιομηχανία τραίνων τα πάει καλά. Η Βοστώνη έχει παραγγείλει στην κρατική Changchun Railway Vehicles Co. ltd τους συρμούς για μια καινούργια γραμμή του υπόγειου, και παρέλαβε τον πρώτο για τις δοκιμές.

Ίσως να μην είναι σαν τα γερμανικά· θα είναι, όμως, σίγουρα φτηνότερα. Μπορεί, επίσης, το ψόφιο κουνάβι να μην χαρεί ιδιαίτερα, αλλά φαίνεται ότι οι αμερικανικές πολιτείες κάνουν τα δικά τους κουμάντα σε τέτοια ψώνια.

Μια ζώνη, ένας δρόμος

Δευτέρα 25 Δεκέμβρη. Αν λεγόταν «σχέδιο Marshall 2.0» κάτι θα θύμιζε. Και είμαστε σίγουροι ότι θα έτρεχαν τα σάλια πολλών στα μέρη μας. Δεν λέγεται έτσι. Μπορεί να ειπωθεί «σχέδιο Jinping», αν και το επίσημο όνομα (στα αγγλικά) είναι οne belt and one road – και το ανεπίσημο «δρόμοι του μεταξιού». Όσο για το μέγεθος (αν τα ποσά των αρχικών επενδύσεων δείχνουν κάτι): το αμερικανικό «σχέδιο Marshall», με σημερινές τιμές του δολαρίου, ήταν ύψους 140 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ένα ποσό τεράστιο, αρκετό για να “ξανακτιστεί” η κατεστραμμένη απ’ τον β παγκόσμιο πόλεμο δυτική ευρώπη· να ξαναστηθεί στα πόδια του το ιστορικό ευρωπαϊκό τμήμα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ποιο είναι το ποσό του τωρινού «σχέδιου Jinping»; Οκτώ (8) τρισεκατομμύρια δολάρια…

Για να έχετε μια πρόχειρη πρώτη προσέγγιση: βρίσκεται σε εξέλιξη ένα σχέδιο παγκόσμιας καπιταλιστικής «ανασυγκρότησης» 57 φορές το «σχέδιο Marshall» – κινέζικης έμπνευσης και, εν πολλοίς, χρηματοδότησης (τυπικά μέσα απ’ την κινεζοκαθοδηγούμενη «ασιατική τράπεζα επενδύσεων», που αντικαθιστά την αμερικανοκαθοδηγούμενη «παγκόσμια τράπεζα», των διευθετήσεων της αμερικανικής ηγεμονίας μέσα απ’ τις συμφωνίες του Bretton Woods, το 1944…) . Κάθεστε ακόμα στην καρέκλα σας; 57 φορές το «σχέδιο Marshall», απ’ την άλλη άκρη του κόσμου…

Το κινεζικό σχέδιο είναι θηριωδώς καπιταλιστικό· αλλά, επίσης, ακόμα πιο θηριωδώς προκλητικό για τον «δυτικό κόσμο». Δεν πρόκειται «απλά» για το άνοιγμα ή την διαπλάτυνση κάποιων δρόμων (στην ελλάδα 200 ή 300 χιλιόμετρα καινούργιου δρόμου θεωρούνται «μεγάλο έργο»…). Πρόκειται για ένα σχέδιο καπιταλιστικής ανάπτυξης μεγάλου μέρους της ασίας, ξεκινώντας απ’ την κεντρική· και υπαγωγής όλης αυτής της καπιταλιστικής ανάπτυξης σ’ έναν ενιαίο εμπορικό, οικονομικό, και σε τελευταία ανάλυση γεωπολιτικό χώρο που θα μπορούσε να ονομάζεται ευρασία.

Το one belt / one road ΔΕΝ είναι «τρυπάμε τα βουνά, ρίχνουμε άσφαλτο, βάζουμε διόδια και φτιάχνουμε βενζινάδικα και σ.ε.ε.»!!! Είναι η δημιουργία χερσαίων και θαλάσσιων γραμμών και σημείων σύγκλισης της παραγωγής, της μεταποίησης, των υπηρεσιών (για έναν μεγάλο αριθμό ασιατικών κρατών) απ’ την κίνα προς και από την ευρώπη και την αφρική. Δεν είναι μόνο δρόμοι, σιδηροδρομικές γραμμές, αεροδρόμια και λιμάνια. Είναι επίσης χωροθέτηση εκατοντάδων βιομηχανικών ζωνών στην κεντρική, στην ανατολική και στη νότια ασία· είναι οργάνωση της πρωτογενούς παραγωγής με τέτοιες μορφές ώστε να είναι καπιταλιστικά εμπορεύσιμη και κερδοφόρα· είναι οργάνωση της επιμελητείας των μεταφορών, των χρηματοδοτήσεων, της ασφάλειας· είναι νέες τεχνολογίες εν θερμώ· είναι μετασχηματισμός των «καθυστερημένων» παραγωγικών σχέσεων (εκεί που είναι τέτοιες) και αναδιάρθρωσή τους εκεί που παρακολουθούν τις εξελίξεις του καπιταλιστικού εικοστού πρώτου αιώνα.

Και δεν είναι διακήρυξη. Το 57 φορές «σχέδιο Marshall» βρίσκεται σε εξέλιξη! Works in progress… Μέσα σε μόλις 4 χρόνια απ’ την πρώτη εξαγγελία του (φθινόπωρο του 2013).

Πόσους παγκόσμιους πολέμους θα «δικαιολογούσε» η προσπάθεια των δυτικών καπιταλισμών να σταματήσουν αυτήν την ασιατική (με οδηγό το Πεκίνο) καπιταλιστική αναδιάρθρωση; Πριν απαντήσετε θυμηθείτε: έχουν γίνει τέτοιοι (παγκόσμιοι πόλεμοι) και για πολύ λιγότερα…

Ένας πλανήτης, καπιταλιστικός

Δευτέρα 25 Δεκέμβρη. Απ’ όλους τους χάρτες του one belt / one road (και δεν είναι λίγοι) λείπει μια ήπειρος: η αμερικανική. Γιατί το «σχέδιο Jinping» δεν περιλαμβάνει, έστω, την «δυτική ακτή» των ηπα; Οι απαντήσεις είναι εύκολες. Το «σχέδιο Jinping» δεν αποσκοπεί, απλά, στην αύξηση του κινεζικού εμπορίου· επιδιώκει την οργανική αναβάθμιση και ένταξη όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους της ασίας στον καπιταλιστικό 21ο αιώνα, υπό την κινεζική ηγεσία φυσικά. Κι αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει μέσω Ειρηνικού.

Επιπλέον, ο αμερικανικός καπιταλισμός (η παγκόσμια ηγεμονία του) είναι ο κυριότερος αντίπαλος. Ή, έστω, το βασικό εμπόδιο για το one belt / one road…

Συνεπώς η “εξαίρεση” των ηπα απ’ το «σχέδιο Jinping» συνιστά την πιο ευθεία απόρριψη της αμερικανικής ηγεμονίας εδώ και έναν αιώνα. Επειδή δεν γίνεται «ιδεολογικά» (σοσιαλισμός εναντίον καπιταλισμού) αλλά καπιταλιστικότατα… Επειδή έχει πίσω του τεράστιες ποσότητες χρήματος αλλά και, κυρίως, το know how των συμφωνιών α λα ασία. Επειδή το Πεκίνο δεν βαρύνεται με αποικιοκρατικό, πολεμικό παρελθόν πουθενά στην ασία και στον κόσμο (σε αντίθεση τόσο με τις ηπα όσο και με άλλες ευρωπαϊκές πρώην «μεγάλες δυνάμεις») – και δεν στέλνει πρώτα τον στρατό του για να δημιουργήσει «χώρο για μπίζνες». Και επειδή δεν είναι «αναπτυσσόμενη» χώρα, με ελέγξιμες φιλοδοξίες. Είναι το καπιταλιστικό κράτος με το μεγαλύτερο αεπ στον πλανήτη…

Κοιτώντας το ζήτημα απ’ την δυτική μεριά, ευρωπαϊκή ή βορειοαμερικανική, το «σχέδιο Jinping» είναι εφιάλτης! Οποιαδήποτε καπιταλιστική ανάπτυξη στην ασία (ή στην αφρική) έξω απ’ τον δυτικό πρωτοκοσμικό πολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο σημαίνει ότι τόσο η (ασιατική) εργασία όσο και οι πρώτες ύλες (ασιατικές αλλά και αφρικανικές) «χάνονται». Όχι με εμπορικούς όρους· με γεωπολιτικούς. Είναι, αν μπορούμε να το πούμε κάπως χοντροκομμένα, με μια δόση υπερβολής, σαν το άλλοτε «κέντρο του κόσμου», ο ευρωπαϊκός και ο βορειοαμερικανικός καπιταλισμός, να κινδυνεύουν να γίνουν συμπληρώματα ή «αποικίες» του ασιατικού!

Ένας οξυνόμενος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός

Δευτέρα 25 Δεκέμβρη. Αυτές οι σεισμικές αλλαγές δεν συμβαίνουν μόνο κάπου μακριά. Ούτε, καν, έχουν μόνο την μορφή «η cosco στον Πειραιά»… Οι άμεσες και έμμεσες συνέπειες τους εξελίσσονται ήδη, στρατιωτικά, στη μέση Ανατολή και στην Αφρική. Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να μπλοκάρει τους χερσαίους βραχίονες των «δρόμων του μεταξιού» στο αφγανιστάν, στο ιράκ, στη συρία, στην τουρκία, στο ιράν· ακόμα και στο χείλος της Μεσογείου: στον λίβανο και στην παλαιστίνη… Ο χωροφύλακας ισραήλ ξανα-αποκτάει μια κάποια χρησιμότητα, αυτή τη φορά όμως όχι περιφερειακή. Κι αυτό του δημιουργεί προβλήματα κατεύθυνσης: τώρα (το ξέρουν καλά στο Τελ Αβίβ) δεν θα δρουν «γράφοντας» στις αρβύλες τους τον άλλοτε ανυπόληπτο στρατό της συρίας ή της αιγύπτου, αλλά εναντίον ενός πολύ σοβαρότερου project…

Για τους θαλάσσιους βραχίονες; Η Ουάσιγκτον θεωρεί πως ο έλεγχος / η ακύρωση του one belt / one road είναι ευκολότερη (είναι «θαλάσσια δύναμη»), όμως εκεί έχουμε την γνώμη ότι γίνεται ήδη, με τρόπο όχι φανερό αλλά όχι και λιγότερο επικίνδυνο, το μεγαλύτερο σπρώξιμο: στη «θάλασσα της κίνας» ή με αφορμή την βόρεια κορέα· κι αύριο την «τρομοκρατία» στη νοτιοανατολική ασία· στην υεμένη και στον κόλπο του Aden…

Όποιος κάνει το λάθος να πάρει στα σοβαρά αυτά που γράφουν οι ντόπιοι δημαγωγοί (αλλά και οι εντεταλμένοι πράκτορες των υπηρεσιών) θα νομίσει ότι το ελληνικό κράτος έχει στ’ αλήθεια προοπτικές θαλάσσιας «κυριαρχίας» στην ανατολική Μεσόγειο, παίρνοντας την εργολαβία απ’ την Ουάσιγκτον. Οι ελληνικοί χάρτες της “μοιρασιάς των αοζ” μεταξύ ελλάδας, νότιας κύπρου, ισραήλ και αιγύπτου υποτίθεται ότι αναπαριστούν αυτήν την κυριαρχία· μόνο που είναι λιγούρικα όνειρα, που κανείς δεν τα παίρνει στα σοβαρά. Είναι αδύνατο να τα πάρουν στα σοβαρά: το τουρκικό κράτος, με ένα τεράστιο θαλάσσιο μέτωπο στην ανατολική Μεσόγειο, δεν θα έχει αοζ επειδή έτσι θέλει … η Αθήνα… Ανατριχιαστικό!!

Είναι εύκολο να βρει κανείς (αν ψάξει) ποιοι πολεμικοί στόλοι περιπολούν μόνιμα στην περιοχή… Ο ρόλος της ελληνικής χερσονήσου σ’ αυτή τη φάση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού είναι ήδη γνωστός: επιμελητεία. Αεροναυτικές ασκήσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, τροφοδοσία, μπουρδέλα, ξέπλυμα. Οι συμμαχίες του ελληνικού βαθέος κράτους με ότι πιο παρακμιακό και αντιδραστικό διαθέτει η ανατολική Μεσόγειος (την χούντα του Sisi και το μιλιταριστικό / ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ) είναι μια απελπισμένη προσπάθεια να μην υποτιμηθεί εντελώς πέφτωντας στην κατηγορία «αεροναυτικές ασκήσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, τροφοδοσία, μπουρδέλα, ξέπλυμα» μόνο.

Αν στα ‘90s ζήσαμε την ελεεινή ιμπεριαλιστική φιλοδοξία της ελλάδας «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», τώρα ζούμε την εξίσου ελεεινή ιμπεριαλιστική απελπισία του «αν είμαι καλός θα μείνει κανά κομματάκι και για μένα;» (Πρέπει όμως να παρακολουθεί κανείς διαρκώς τι λέγεται σ’ όλον τον καπιταλιστικό πλανήτη για να καταλάβει το πραγματικό «ελληνικό βάρος»…)

Operation Barkhane

Κυριακή 24 Δεκέμβρη. Αυτό που γενναιόδωρα χρηματοδοτεί ο τοξικός (με τα ανάλογα ανταλλάγματα…) έχει σκοπό, σύμφωνα με τον Jean-Yves Le Drian, πρώην (ως το 2017) υπ.αμ. της γαλλίας και τώρα υπουργό “ευρωπαϊκών και διεθνών υποθέσεων” της κυβέρνησης Macron, να περιφρουρήσει την “ασφάλεια” της γαλλίας. Μεγάλο κράτος η γαλλία, τα σύνορά της απλώνονται…

…Σκοπός [της “επιχείρησης Barkhane”: barkhane είναι ένα είδος αμμόλοφων της Σαχάρα…] είναι να εμποδίσουμε να μονιμοποιηθεί αυτό που αποκαλώ highway όλων των ειδών μεταφορών, επιτρέποντας στις τζιχαντιστικές ομάδες ανάμεσα στη λιβύη και στον Ατλαντικό να ανασυγκροτούνται… έχει δηλώσει πριν 3 χρόνια. Με λίγη προσοχή (και μια βοήθεια απ’ το τετράδιο για εργατική χρήση 2…) μπορεί κανείς να προσέξει ότι (και) η γαλλική αντιτρομοκρατική καραβανίλα δεν διακηρύσσει καν και καν ότι σκοπεύει να «εξαλείψει την τρομοκρατία». Απλά να την ελέγχει θέλει. Να μην μονιμοποιηθεί… Εικονική «νομιμότητα»; Ακριβώς!

Η «αντιτρομοκρατία» του Παρισιού είναι απ’ το ίδιο καλούπι με την αντιτρομοκρατία της Ουάσιγκτον ή/και της Μόσχας (και όποιου άλλου), το ίδιο εικονική και το ίδιο ιμπεριαλιστική. Συνεπώς ποια είναι η πραγματική διακύβευση;

Αυτή: στην «μαύρη ήπειρο» βρίσκεται το 89% των παγκόσμια γνωστών κοιτασμάτων πλατίνας, το 81% των παγκόσμια γνωστών κοιτασμάτων χρωμίου, το 61% των κοιτασμάτων μαγγανίου και το 60% των κοιτασμάτων κοβαλτίου. Το 2015, όταν η operation Barkhane είχε ήδη εγκαινιαστεί (σαν διάδοχος και ενοποίηση των γαλλικών operation serval στο μάλι και operation epervier στο τσάντ) απ’ την αφρική εξορύχθηκε το 78% της παγκόσμιας ποσότητας πλατίνας εκείνης της χρονιάς, το 60% κοβαλτίου, το 57% μαγγανίου και διαμαντιών, το 34% του παλλάδιου, το 22% του χρυσού και ουρανίου, το 15% του βωξίτη, το 9% του χαλκού και το 7% του ψευδαργύρου. Μπορείτε να ψάξετε (και εύκολα να βρείτε) που χρησιμοποιούνται αυτά τα υλικά· πόσο πολύ έχουμε τα περισσότερα μέσα στα σπίτια μας… Και πόσο πολύ χρειάζεται το αφρικανικό ουράνιο η γαλλική πυρηνική βιομηχανία…

Αυτή είναι η διακύβευση: στρατηγικές πρώτες ύλες. Οπότε πίσω απ’ την εικονική διακήρυξη του στρατιωτικού ελέγχου «των ροών τρομοκρατών» στην υποσαχάρια Αφρική βρίσκεται ο ουσιαστικός στόχος: ο στρατιωτικός και πολιτικός έλεγχος και της εξόρυξης και της διακίνησης (των “ροών”) στρατηγικών πρώτων υλών…

Καθότι στην Αφρική γυροφέρνει με αξιώσεις και η κίνα. Που έχει «αποβιβαστεί» ήδη στη δυτική Αφρική, κλείνοντας μεγάλα project (όχι μόνο με οικονομικό αλλά και πολιτικό βάρος) με διάφορα καθεστώτα: στην κένυα το νέο αεροδρόμιο του Nairobi· στην αιθιοπία τον εκσυγχρονισμό των τηλεπικοινωνιών και την εγκατάσταση του «επενδυτικού στρατηγείου» της στην Addis Ababa· στην τανζανία την κατασκευή του μεγάλου λιμανιού του Bagamoyo…

Ο μπαμπάς θυμώνει

Πέμπτη 21 Δεκέμβρη. Είναι αρκετά πιθανό η σημερινή έκτακτη γενική συνέλευση του οηε να βγάλει την απόφαση της Ουάσιγκτον «παράνομη». Θα είναι μια συμβολική και μη δεσμευτική απόφαση (όπως όλες του χρεωκοπημένου πολιτικά «διεθνούς οργανισμού», ειδικά σε ότι αφορά την Παλαιστίνη), όμως και η ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σε ισραηλινή πρωτεύουσα συμβολική ήταν. Το συμβολικό της διεθνούς απόρριψης της αμερικανικής επιλογής θα έχει όμως κάποιες πρακτικές συνέπειες: θα φυσήξει αέρα στα πανιά διάφορων αντιπάλων της, ειδικά εκείνων που έχουν αναλάβει την εργολαβία της προστασίας των παλαιστινίων, όπως η Άγκυρα και η Τεχεράνη. (Θα ήταν ενδιαφέρον αν βλέπαμε και κυρώσεις διάφορων κρατών κατά της Ουάσιγκτον αν δεν πάρει πίσω την ανακήρυξη!!!!).

Επιπλέον, ο εκβιασμός «θα σας κόψω τα επιδόματα» απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον δεν πρόκειται να δουλέψει σοβαρά. Μπορεί, ίσως, να έχει το ανάποδο αποτέλεσμα. Έχουν εκδοθεί πολλά ψηφίσματα του οηε στο παρελθόν (υπέρ της «λύσης των δύο κρατών» συνήθως), πράγμα που σημαίνει ότι αν κάποιο κράτος αλλάξει στάση τώρα θα φανεί σαν «μισθοφόρος» της Ουάσιγκτον στους υπηκόους του, χωρίς να κερδίσει κάτι.

Εν τω μεταξύ η Ουάσιγκτον «τρώγεται» με την Πγιονγκγιάνγκ. Οι στρατιωτικές ασκήσεις του αμερικανικού στρατού (κυρίως με τον ιαπωνικό) διαδέχονται η μία την άλλη, με κάθε πιθανό και απίθανο σενάριο επίθεσης στη βόρεια κορέα.

Υποθέτουμε ότι σε διάφορα κλιμάκια της πραγματικής αμερικανική εξουσίας υπάρχει ένας πειρασμός, ειδικά αν η Ουάσιγκτον φάει οηέδικη πόρτα (έστω και συμβολικά) στη μέση Ανατολή, λόγω Ιερουσαλήμ: να δείξει πυγμή για να ξανακερδίσει την αποτρεπτική φήμη του «αποφασισμένου σκληρού» στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Και απ’ όλους τους πιθανούς στόχους που η Ουάσιγκτον θα ήθελε να είναι «σάκος του μποξ» το βορειοκορεατικό καθεστώς είναι η καλύτερη περίπτωση (για τις ηπα).

Η Πγιονγκγιάνγκ είναι αρκετά απομονωμένη διπλωματικά / πολιτικά, έχει διάφορες “καταδίκες” απ’ τον οηε, και είναι αρκετά αδύναμη στρατιωτικά. Αυτό που επιδεικνύει σαν δύναμή της είναι κάποια πυρηνικά και κάποιοι διηπειρωτικοί πύραυλοι, αλλά το θεωρούμε αμφίβολο αν θα μπορούσε (κι αν θα προλάβαινε) να κάνει οποιαδήποτε σοβαρή ζημιά στις ηπα. Το άλλο της όπλο είναι τα εκατοντάδες κρυμμένα κανόνια της, που μπορούν να κάνουν σκόνη την Σεούλ· αλλά αυτό θα ήταν κόστος της νότιας κορέας και όχι των ηπα. Μ’ άλλα λόγια ένας αμερικανικός τυχοδιωκτικός λογαριασμός θα μπορούσε να είναι: πετυχαίνουμε μια θεαματική νίκη ισοπεδώνοντας την βόρεια κορέα με ελάχιστες δικές μας απώλειες – και στριμώχνουμε τους «αναθεωρητές» της Μόσχας και του Πεκίνου, δείχνοντας ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να σώσουν έναν “δικό τους” – όπως έκαναν στη συρία, επειδή “δεν ανακατευτήκαμε χοντρά”…

Για να γίνουν αυτά η Ουάσιγκτον θα χρειαζόταν μια αφορμή. Θα μπορούσε να φτιάξει μία· μια “πειστική” προβοκάτσια είναι που χρειάζεται! Ας πούμε: ένα εμπορικό πλοίο που φλέγεται κάπου σε κάποια θάλασσα (υποτίθεται στον Ειρηνικό) χτυπημένο απ’ τα απομεινάρια ενός (υποτιθέμενου) πυραύλου μιας  δοκιμαστικής βολής της Πγιονγκγιάνγκ…. Και μια καλή και total μηντιακή εκστρατεία σύντομης διάρκειας. Κανείς δεν θα μπορεί να ελέγξει αν έτσι έγιναν τα πράγματα, οπότε θα κερδίσει το αμερικανικό θέωρημα: Δεν θα χρειαζόταν ένα “γερό χέρι ξύλο” το βορειοκορεατικό καθεστώς που βάζει σε κίνδυνο την διεθνή ναυσιπλοΐα;

Θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι οι (ρώσοι και κινέζοι) σύμβουλοι του Κιμ θα τον ορμηνέψουν σωστά, να σταματήσει να πετάει τα πυραυλικά σκουπίδια του στη θάλασσα. Παίζει με την τύχη του. Γιατί φαίνεται γεγονός το ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός “ψάχνεται”…

Οι κτίστες

Τετάρτη 20 Δεκέμβρη. Το Πεκίνο σκοπεύει να ξανακτίσει την συρία· ή, οπωσδήποτε, ένα καλό κομμάτι της. Δεκάδες κινεζικές εταιρείες μεταξύ των οποίων «κολοσσοί» όπως η china energy engineering corporation και η china construction fifth engineering division έχουν κλείσει συμφωνίες (ή προσύμφωνα). Μιλάμε για κατασκευαστικές που φτιάχνουν από φράγματα, δρόμους ταχείας κυκλοφορίας και σιδηροδρομικά δίκτυα, μέχρι συγκροτήματα κατοικιών, ηλεκτρικά δίκτυα και ότι παρόμοιο.

Προφανώς δεν είναι μόνο κινέζοι οι εργολάβοι: ρωσικές και ιρανικές εταιρείες θα κάνουν επίσης δουλειές. Αλλά αυτές είναι σχετικά μικρότερες απ’ τις κινεζικές. Που έχουν επιπλέον το πλεονέκτημα των μεγάλων δανείων που μπορεί να δώσει το Πεκίνο στη Δαμασκό για τέτοια μεγάλα project.

Σε τι αποσκοπεί το Πεκίνο; Όχι απλά σε κέρδη. Αλλά στην πρακτική διαμόρφωση των υλικών προϋποθέσεων για τους «δρόμους του μεταξιού» του. Συνεπώς τα όποια «μεγάλα έργα» στη συρία θα είναι η προέκταση ανάλογων τόσο στο ιράκ όσο και στο ιράν.

Παρότι θα χρειαστούν κάποια χρόνια για να ολοκληρωθούν τέτοιου μεγέθους υποδομές, δεν πρέπει κανείς να έχει σαν μέτρο την διάρκεια των «μεγάλων έργων» στην ελλάδα. Επιπλέον το Πεκίνο μπορεί να στείλει στη συρία (όπως κάνει και αλλού στον κόσμο) όση επιπλέον ζωντανή εργασία (εργάτες δηλαδή) είναι απαραίτητη για να προχωρήσουν γρήγορα οι κατασκευές.

Σε άλλες περιπτώσεις αυτοί οι «εξαγόμενοι» κινέζοι εργάτες είναι φυλακισμένοι· που εκτίουν τις ποινές τους off shore… Σε άλλες περιπτώσεις υπάρχει η φήμη ότι είναι στρατιώτες· που κάνουν την θητεία τους plus: αποτελούν undercover στρατιωτικές αποστολές αν και χωρίς τον βαρύ οπλισμό που τους αντιστοιχεί…

Μαντεύουμε ότι υπάρχουν κάποιοι σ’ αυτόν τον πλανήτη που δεν γουστάρουν καθόλου τέτοιες εξελίξεις. Ούτε πουθενά αλλού, ούτε στη μέση Ανατολή…