Tag: κίνα

Το «κάποτε» σαν η γενεαλογία του «τώρα» 2

Τετάρτη 21 Μάρτη. Σαν καραβανάς ο Clark δεν μπορούσε να έχει πολιτική εποπτεία και αντίληψη για το τι σχεδιαζόταν στις ηπα απ’ τα ‘90s και για το τι μπήκε σε εφαρμογή με «αφορμή» το «Περλ Χάρμπορ» που είχαν πεθυμήσει πολύ νωρίτερα οι πολεμοκάπηλοι του «νέου αμερικανικού αιώνα», την περιβόητη «11η Σεπτέμβρη». Δεν τα είχαν κρύψει ωστόσο αυτά τα σχέδια· ούτε τώρα τα κρύβουν.

Ο σχεδιασμός τους δεν «βγήκε» τότε, κυρίως επειδή «βούλιαξαν» στην κατοχή του ιράκ μετά το 2003 (ενώ περίμεναν ότι θα ήταν μια εύκολη και γρήγορη επιχείρηση), κι έτσι, ενώ απ’ το 2004 και μετά τόσο η Δαμασκός όσο και η Τεχεράνη ήξεραν ότι είναι ο επόμενος στόχος, βρήκαν χρόνο να βραχυκυκλώσουν καθυστερώντας τον τον αμερικανικό στρατό, κρατώντας τον «μέσα» στο ιράκ· και στο αφγανιστάν φυσικά. Η συμβολή της Μόσχας (αλλά και του Παρισιού σε ότι αφορά την συρία) σ’ αυτήν την «προσωρινή εξουδετέρωση» των ιμπεριαλιστικών σχεδίων της Ουάσιγκτον είναι άγνωστη μεν, αλλά εμείς την θεωρούμε «διαισθητικά» ιδιαίτερα ουσιαστική.

Η σειρά της λιβύης ήρθε αργότερα, αφού το άκαμπτο πατερναλιστικό καθεστώς του Καντάφι δεν μπόρεσε να διαχειριστεί αποτελεσματικά και ειρηνικά τις εναντίον του διαδηλώσεις… Και η συρία του ολοκληρωτικού καθεστώτος του Άσαντ ήρθε αμέσως μετά, πάλι για τους ίδιους λόγους: όπως για την Ουάσιγκτον έτσι και για αυτά τα καθεστώτα το μόνο διαθέσιμο εργαλείο είναι το «σφυρί» – δηλαδή η στρατιωτική καταστολή. Σφάζοντας ο Άσαντ τους ειρηνικούς εναντίον του διαδηλωτές προετοίμαζε το οικτρό τέλος του, από κάποιον “isis” ή κάτι παρόμοιο, υπό την κατάλληλη καθοδήγηση όχι μόνο της Ουάσιγκτον αλλά και αρκετών άλλων. Έσκαβε τον λάκο του…

Το γεγονός ότι η Μόσχα θεώρησε κρίσιμο να αναποδογυρίσει το τραπέζι όχι μόνο της «τύχης» του Άσαντ (ενώ δεν το είχε κάνει για τον Καντάφι) αλλά, κυρίως, της νέας ιμπεριαλιστικής μεθοδολογίας των ηπα (μέσω των «εργολάβων ουαχαβιτών ισλαμιστών»), οφείλεται, σε ικανό βαθμό, απ’ το γεγονός ότι «είδε το έργο»: όπως στη μέση Ανατολή έτσι και στον Καύκασο! Το είπε τότε η Μόσχα, όπως το είπε και το Πεκίνο, που είδε το ίδιο έργο (: επαρχία Ξινγιάνγκ): αν δεν τους σταματήσουμε εκεί θα τους βρούμε μπροστά μας εδώ. Στα λόγια αυτοί που έπρεπε «να σταματήσουν εκεί» ήταν οι «ισλαμιστές τρομοκράτες». Στην πράξη ήταν ο αμερικανικός (και όχι μόνο) ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός.

Μπορούμε να πούμε, με απόλυτη βεβαιότητα, ότι ως τώρα «τους σταμάτησαν εκεί». Το 2001 η Ουάσιγκτον θεωρούσε ότι θα «καθάριζε» αστραπιαία με τον δικό της στρατό όποιο καθεστώς δεν της άρεσε· υπέστη μια τακτική ήττα όταν καθηλώθηκε απ’ το αντάρτικο τόσο στο ιράκ όσο και στο αφγανιστάν· στη συνέχεια επέλεξε να αξιοποιήσει αυτήν την «εδαφική μορφή» αντάρτικου προς όφελός της, και προχώρησε σ’ αυτό, μετά από διάφορες δοκιμές, με την τελική μορφή «isis»· η ρωσική και ιρανική στρατιωτική παρέμβαση (και η αλλαγή κατεύθυνσης απ’ την Άγκυρα..) ακύρωσαν αυτό το εργαλείο (όχι μόνο στη συρία αλλά και στο ιράκ, τώρα τείνουν να το αχρηστέψουν και στο αφγανιστάν), μεταφέροντας τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο κοντύτερα στις καθαρές μορφές του, κοντύτερα στην αλήθεια του: σαν διακρατικό…

Τίποτα απ’ τα πιο πάνω δεν είναι μυστικό ή άγνωστο!!! Δικαιούμαστε λοιπόν να διατυπώνουμε αυτήν την στιγμή δύο απορίες. Μια «μικρή» και μια «μεγάλη»:

Η μικρή: ποιοί παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τον βρώμικο ρόλο του pkk όταν “δένεται” πάνω στον αμερικανικό στρατό, ρόλο βρώμικο και φονικό πρώτα και κύρια σε βάρος των κούρδων πληβείων που τους έχει μετατρέψει ήδη σε «κρέας» για το μενού της Ουάσιγκτον· ρόλο που παίζει για δεύτερη φορά τα τελευταία 40 χρόνια;

Η μεγάλη: ποιοί απωθούν την αλήθεια ότι δεν μας αναλογεί (σαν σύγχρονη εργατική τάξη) να «διαλέξουμε στρατόπεδο», δηλαδή να διαλέξουμε γωνία στο σφαγείο, αλλά αντίθετα, οφείλουμε να στραφούμε πρώτα και κύρια ενάντια στο στρατόπεδο που διάλεξαν τα ντόπια αφεντικά, «οι δικοί μας στρατηγοί» του κράτους, του παρακράτους, του κεφάλαιου… όχι, βέβαια, σαν «φίλοι των άλλων» αλλά με ξεκάθαρο στόχο κατ’ αρχήν την «αποχή» απ’ τον 4ο παγκόσμιο και, άρα, (επειδή δεν θα μας κάνουν τη «χάρη»!) την δυναμική, πρακτική εργατική αντίσταση σε κάθε μεθόδευσή του;

(Φυσικά δεν πρέπει να μένουμε στις απορίες, στις ερωτήσεις. Πρέπει να δίνουμε και τις σωστές απαντήσεις…)

Κορέες: ευελιξία και αποτελεσματικότητα

Σάββατο 17 Μάρτη. Ενώ η Ουάσιγκτον πιθανότατα “τρώει τα νύχια της” με τις επί του εδάφους εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης, στην άλλη άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης, προχωρούν γρήγορα οι προετοιμασίες για την συνάντηση κορυφής του βορειοκορεάτη Kim Jong-un με τον νοτιοκορεάτη Moon Jae-in, μέσα στον Απρίλη. Δύο επιτροπές, μία από κάθε κορέα, καταστρώνουν το μενού· και σίγουρα όχι για το φαγητό…

Σύμφωνα με όσα λέγονται στη Σεούλ, ο σκοπός της συνάντησης κορυφής είναι να μορφοποιήσει την επισημοποίηση της ειρηνικής συνύπαρξης νότιας και βόρειας κορέας. Αυτό φαίνεται ότι σημαίνει την αμοιβαία κήρυξη του τέλους του κορεατικού πολέμου (όσο κι αν φαίνεται παράξενο τυπικά τα δύο κράτη βρίσκονται σε κατάσταση “ανακωχής” απ’ τη δεκαετία του ’50)· και την υπογραφή συνθήκης ειρήνης.

Επιπλέον (κι αυτό στοχεύει κυρίως την Ουάσιγκτον και το Τόκιο) ζητούμενη είναι μια βασική συμφωνία για την αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου. Εικάζουμε ότι θα πατάει στην γραμμή που ήδη έχει μεταφέρει η Σεούλ σαν διαθεσιμότητα της Πγιονγκγιάνγκ: αν οι ηπα … κλπ, κι αν υπάρχουν διεθνείς εγγυήσεις για την ασφάλεια του βορειοκορεατικού καθεστώτος… κλπ, τότε δεν θα χρειάζονται τα πυρηνικά του όπλα. Θα μπορούσε να είναι μια διακήρυξη για την αγάπη και την φιλία των λαών· όμως θα πρέπει να είναι διατυπωμένη έτσι ώστε να πιέζει συστηματικά και σε βάθος χρόνου τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό περιορίζοντας αισθητά τα περιθώρια των κινήσεών του.

Η συνάντηση των δύο κορεατών θα γίνει πριν γίνει (αν γίνει…) η συνάντηση του Kim με το ψόφιο κουνάβι – αυτή η δεύτερη έχει προσδιοριστεί κατ’ αρχήν για κάπου τον Μάη. Τα δύο κράτη σχεδιάζουν την κοινή στάση τους απέναντι στις αμερικανικές απαιτήσεις· το πως θα αλληλοσυμπληρωθούν. Το γεγονός ότι αυτή η προετοιμασία (με την συγκεκριμένη θεματολογία) γίνεται ενόσω η Ουάσιγκτον πόνταρε στα στρατιωτικά γυμνάσια με τον νοτιοκορεατικό στρατό τις επόμενες εβδομάδες (τα οποία όλα δείχνουν ότι θα είναι υποβαθμισμένα μετά από «αίτημα» της Σεούλ) πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψη.

Όπως κι αυτό: οι δύο υψηλόβαθμοι νοτιοκορεάτες αξιωματούχοι, ο «αρχιασφαλίτης» του μπλε οίκου και «δεξί χέρι» του Moon Chung Eui-yong και ο άλλος «αρχιασφαλίτης», ο επικεφαλής της νοτιοκορεατικής ευπ Suh Hoon, αφού απέσπασαν έξυπνα και εύκολα, στις 8 Μάρτη, την δέσμευση του ψόφιου κουναβιού για συνάντηση με τον Kim, δεν γύρισαν αμέσως στη Σεούλ. Ο Chung πέρασε μια βδομάδα συνολικά στη Μόσχα και στο Πεκίνο, σε συνεργασία με τα δύο καθεστώτα για το «θέμα» της κορεατικής χερσονήσου.

Εννοείται πως επρόκειτο για «συναντήσεις εργασίας» για το περιεχόμενο και τα συμπεράσματα των οποίων δεν έγιναν ανακοινώσεις, ούτε καν δόθηκε ιδιαίτερη δημοσιότητα. Εννοείται όμως ότι μιας και ήταν το τέλος της συγκεκριμένης διαδρομής (πρώτα η συνάντηση των δύο νοτιοκορεατών «αρχιασφαλιτών» με τον Kim στις 5 Μάρτη, ύστερα Ουάσιγκτον και η «διπλωματική απαγωγή του Trump”, και μετά η θριαμβευτική επιστροφή…), Μόσχα και Πεκίνο έκαναν ένα καλό συνολικό απολογισμό της φάσης νο 1, που θα μπορούσε να ονομαστεί «η ολυμπιακή ειρήνη»…

Το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» δουλεύει. Χωρίς φανφάρες, χωρίς να τραβάει την προσοχή· με πρακτικό πνεύμα..

(φωτογραφία: o νοτιοκορεάτης Moon Jae-in φωτογραφίζεται με την ντίβα βορειοκορεατισσα «πριγκήπισσα» Kim Yo-jong στον “μπλε οίκο” στις 10 του περασμένου Φλεβάρη. Έχει σημειολογικό / πολιτικό ενδιαφέρον και το φόντο: δεξιά η κορεατική χερσόνησος σαν ενιαία οντότητα· αριστερά ο κινεζικός χαρακτήρας για την έννοια “γράμμα”….)

Κορέες 2

Τετάρτη 7 Μάρτη. Το βορειοκορεατικό καθεστώς ΔΕΝ πρόκειται να διαλύσει ούτε τα πυρηνικά του ούτε τους βαλλιστικούς του πυραύλους, όσο κι αν κτυπιέται η Ουάσιγκτον! Αυτό είναι απλό και εύκολο να το καταλάβει κανείς. Αν επρόκειτο (μία πιθανότητα στο εκατομμύριο) να το «σκέφτεται», δεν θα έκανε ούτε τους κόπους ούτε και τα έξοδα να το εξελίξει σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί να κτυπήσει απευθείας τις ηπα – in case of emergency… Εξ’ άλλου, κανείς δεν εμπιστεύεται την Ουάσιγκτον στις όποιες «συμφωνίες» κάνει, ειδικά μετά το κύμα ακύρωσης αρκετών τον τελευταίο χρόνο· και εν αναμονή της ακύρωσης της 5 + 1 συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης.

Το γεγονός, λοιπόν, ότι ο Moon λέει αυτά που στριμώχνουν ήδη την Ουάσιγκτον, περί “αποπυρηνικοποίησης” του βορρά κλπ, είναι μια διπλωματική μπλόφα, την οποία όμως η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτή τη στιγμή. Ένας ελιγμός που μαζί με τις (σε γενικές γραμμές) απόρρητες συζητήσεις εδώ και μήνες μεταξύ βορρά και νότου, συγκλίνουν σ’ αυτό που θα πάρει μια έντονη μορφή τον ερχόμενο Απρίλη. Όταν, όπως ανακοινώθηκε ήδη, ο Moon και ο Kim θα συναντηθούν στην «ουδέτερη ζώνη», στα σύνορα των δυο κορεών.

Η ημερομηνία αυτής της επίσημης face to face συνάντησης δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα. Προδιαγράφει όμως τι θα γίνει μετά την 18η Μάρτη, όταν θα τελειώσουν οι χειμερινοί παραολυμπιακοί. Αντί για προετοιμασίες για τα στρατιωτικά γυμνάσια που τόσο θέλουν οι αμερικάνοι για τις αρχές Απρίλη, η Σεούλ θα ζητήσει (και με τον τρόπο της θα επιβάλλει) παράταση της «ολυμπιακής εκεχειρίας», καθότι έχουμε συνάντηση κορυφής, κι άλλωστε θέλουν κι αυτοί να ξεφορτωθούν τα παλιο-πυρηνικά τους!!!

Έτσι η Ουάσιγκτον σέρνεται στο «διπλό πάγωμα» που είχε προτείνει το περασμένο καλοκαίρι η Μόσχα και το Πεκίνο (και είχαν αποδεχτεί οι δύο κορέες αλλά είχε απορρίψει μετά βδελυγμίας η ψοφιοκουναβική κυβέρνηση), πόντο πόντο, μέτρο μέτρο,  χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι (εκτός, ίσως, από κάποια προβοκάτσια…)

(φωτογραφία: αριστέρα ο Chubg Eui-young, διευθυντής ασφαλείας και ειδικός απεσταλμένος του νοτιοκορεάτη προέδρου Moon Jae-in, δεξιά το βορειοκορεατικό αφεντικό Kim Jong-un. Ακόμα πιο δεξιά η ντίβα Kim Yo-jong. Προχτές στην Πγιονγκγιάνγκ…

Λεπτομέρεια καθόλου ασήμαντη: αυτό που κρατάει ο Kim είναι προσωπική επιστολή του Moon. Ραβασάκι, απάντηση στο προηγούμενο. «Καρδούλες», «φιλάκια», «θα τα πούμε σύντομα», κλπ…)

Το ψοφιοκουναβιστάν μαρσάρει…

Δευτέρα 5 Μάρτη. Είναι απίθανο ότι οι εφευρέτες του twitter σκέφτηκαν «να ένα καλό μέσο για να κηρύξει κάποιος πόλεμο». Ωστόσο αυτό γίνεται. Είτε την επαρχιακή κλίμακα διαγωνισμού βλακείας (στην ελληνική πολιτική σκηνή…) είτε στην παγκόσμια σκηνή, χάρη στον ένα και μοναδικό παλιάτσο: τον πρόεδρο των ηπα.

… Αν η ε.ε. θέλει ν’ αυξήσει κι άλλο τους μαζικούς δασμούς της και τα εμπόδια στις αμερικανικές εταιρείες που κάνουν δουλειές εκεί, εμείς απλά θα βάλουμε φόρο στα αυτοκίνητά τους που ελεύθερα εισάγονται στις ηπα. Το ‘χουν κάνει αδύνατο για τα αυτοκινητά μας (και πολύ περισσότερα) να πουληθούν εκεί. Μεγάλη εμπορική ανισορροπία…

Έτσι κι αλλιώς δεν είναι σε θέση να πει περισσότερα· μπλοκάρει. Αλλά «τιτιβίζοντας»;

Πράγματι ο home made αμερικανικός καπιταλισμός λαχανιάζει μπροστά στον ευρωπαϊκό (εννοημένο σαν ε.ε.): το 2017 το εμπορικό έλλειμμα των ηπα στα νταραβέρια τους με την ε.ε. ήταν κάτι παραπάνω από 11 δις δολάρια· και δεν ήταν τα αμάξια η μόνη αιτία. Το δε συνολικό τους εμπορικό έλλειμμα, στο παγκόσμιο εμπόριο, ήταν την ίδια χρονιά 800 δις δολάρια. Αυτά παρά την σχετική υποτίμηση του δολαρίου.

Πως ο καπιταλισμός που στη δεκαετία του ’90 (πριν μόνο μια 20ετία δηλαδή) όχι μόνο ανέμιζε την αυτοπεποίθησή του για την παγκόσμια ανωτερότητά του αλλά, εξαιτίας της προωθούσε την φιλελευθεροποίηση του παγκόσμιου εμπορίου, τρικλίζει τώρα κάνοντας κόλπα που δεν πρόκειται να τον αναστήσουν; Όταν οι δύο διαδοχικές κυβερνήσεις των «δημοκρατικών» (Κλίντον) σκόπευαν, για παράδειγμα, να κάνουν την ασία «εργοστάσιο του πλανήτη» για λογαριασμό του αμερικανικού κεφάλαιου έκαναν τόσο λάθος;

Όχι, δεν έκαναν τότε. Η αμερικανική καπιταλιστική ενδοχώρα θα μπορούσε να εισάγει οποιονδήποτε αριθμό αυτοκινήτων, ατσαλιού ή αλουμινίου, υπό δύο προϋποθέσεις: να έχει την πλήρη νομισματική (και χρηματοπιστωτική) κυριαρχία στον «απελευθερωμένο» πλανήτη, και να έχει μόνιμη πρωτοπορεία σ’ όλο το φάσμα των «νέων τεχνολογιών» και των εφαρμογών τους.

Όμως τα χάνει και τα δύο. Ειδικά μετά τον πιο πρόσφατο σπασμό της συνεχιζόμενης κρίσης / αναδιάρθρωσης (αυτόν που είχε αναπόφευκτα χρηματοπιστωτική μορφή και ξεκίνησε, επίσης αναπόφευκτα, από εκεί που ο χρηματοπιστωτισμός είχε την μεγαλύτερη «ανάπτυξη», τις ηπα δηλαδή) διάφορα άλλα καπιταλιστικά κράτη πρώτης γραμμής οργανώνουν τις άμυνες τους. Το δολάριο χάνει σταθερά την ακτίνα κυκλοφορίας του σα διεθνές νόμισμα, και μαζί χάνουν την ηγεμονική τους θέση οι αμερικανικές τράπεζες.

Όσο για την τεχνολογική πρωτοπορεία; Σε αντίθεση με την ακμή της 2ης βιομηχανικής επανάστασης πριν έναν αιώνα, της επανάστασης του ατσαλιού και της πετρελαϊκής διύλισης, όπου όποιος είχε τεχνολογικά πλεονεκτήματα μπορούσε να ελπίζει ότι θα τα κρατούσε για πολύ καιρό (αν, φυσικά, εξασφάλιζε τις πρώτες ύλες…), στην 3η και, ακόμα περισσότερο στην 4η τα τέτοιου είδους πλεονεκτήματα αλλάζουν γρήγορα «χέρια». Ήταν, για παράδειγμα, μια αμερικανική εταιρεία (η apple) που εμφανίστηκε κάποια στιγμή μ’ ένα εντυπωσιακό τεχνικό / εμπορικό πλεονέκτημα: το πρώτο smart phone… Πόσο χρόνο χρειάστηκε για να αντιγραφεί, όχι μία αλλά πολλές φορές, και μάλιστα σε αξιόλογα χαμηλότερες τιμές; Ελάχιστο…

Ή όταν, άλλο παράδειγμα, πριν ελάχιστες ημέρες, ο Πούτιν έκανε επίδειξη ενός τμήματος (όπως είπε, προειδοποιητικά) των νέων όπλων του, το σοκ θα πρέπει να ήταν ανάλογο με τα νέα της εκτόξευσης, απ’ τους σοβιετικούς, του πρώτου τεχνητού δορυφόρου γύρω απ’ τη γη, του Sputnik, το 1957: τα αμερικανικά αφεντικά τρόμαξαν με την διαπίστωση πως έχαναν την τεχνολογική πρωτοπορεία… Με μια ουσιαστική διαφορά: ο καπιταλιστικός βορράς ήταν τότε ήδη μοιρασμένος· ενώ τώρα είναι όλος ο πλανήτης υπό διεκδίκηση…

Οι συντηρητικοί στις ηπα (και όχι μόνον αυτοί) αποδίδουν την ήττα τους στην καπιταλιστική αρένα στα “κόλπα” των ανταγωνιστών τους. Πράγματι, τέτοια κόλπα γίνονται· αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος. Η αιτία είναι η σχέση “ποιότητας προς τιμή” πολλών εμπορευμάτων. Κι όχι μόνο αυτό. Αν παρακολουθεί κανείς κάπως συστηματικά τις τεχνολογικές εξελίξεις, είναι εύκολο να το διαπιστώσει: οι ειδήσεις για νέες εφευρέσεις και εφαρμογές, είτε αφορούν τις βιοτεχνολογίες είτε την κβαντική φυσική, έρχονται πια απ’ την ασία (και ειδικά την κίνα) κι όχι απ’ τις ηπα…

Αφού έχασε, λοιπόν, τις δύο προϋποθέσεις του, ο home made αμερικανικός καπιταλισμός (και το ψόφιο κουνάβι είναι απλά η γελοία έκφραση υπαρκτών προβλημάτων του), μέσα στην πλανητική ρευστότητα όπου το άλλοτε στήριγμα του made in usa (η τότε δυτική ευρώπη…) δεν υπάρχει πια σαν εμπορικό / τεχνολογικό δεκανίκι, «αναδιπλώνεται», προσπαθώντας να οχυρωθεί απέναντι στους βασικούς ανταγωνιστές του. Είναι βιώσιμη αυτή η τακτική;

Κατά την γνώμη μας όχι. Στην Ουάσιγκτον έχει απομείνει ένα μόνο πλεονέκτημα, το οποίο κινδυνεύει να χάσει γρηγορότερα απ’ ότι φοβάται: η στρατιωτική ισχύ της. Τα «κακά νέα» που άκουσε προχτές απ’ την Μόσχα μπορεί αύριο – μεθαύριο να τα ακούσει το αμερικανικό υπουργείο πολέμου και απ’ το Πεκίνο… Κι αυτό το «πλεονέκτημά» του ο αμερικανικός καπιταλισμός δεν το αναδιπλώνει. Το αντίθετο: το εξαπλώνει όσο περισσότερο μπορεί. Ξέρουν τα αφεντικά του (όπως και όλα τα υπόλοιπα…) την απόλυτη καπιταλιστική αλήθεια: η καταστροφή μπορεί να γίνει «παραγωγική»…

Πόσους και τι είδους πολέμους θα κηρύξει ακόμα, «σαν πουλάκι», το ψόφιο κουνάβι; Και πόσους θα χάσει πριν «αλέκτωρ λαλήσει»;

Κίνα: μία ή δύο;

Σάββατο 3 Μάρτη. Ως πρόσφατα η Ουάσιγκτον ακολουθούσε την “πολιτική της μίας κίνας”. Που σημαίνει ότι αναγνώριζε επίσημα ένα και μοναδικό κινεζικό κράτος (αυτό που έχει πρωτεύουσα το Πεκίνο). Υπάρχει όμως άλλο ένα: η πρώην “φορμόζα”, νυν “ταϊβάν”, εθνικιστική κίνα, καθώς στο νησί υποχώρησαν οι εθνικιστές του Kuomintang (υπό τον Chiang Kai-shek) μετά την ήττα τους στην ηπειρωτική κίνα απ’ το κομμουνιστικό κόμμα του Mao Zedong – αυτά έγιναν το 1949.

Από τότε το Πεκίνο θεωρεί μεν το νησί επικράτειά του, αλλά δεν έχει επιχειρήσει να το καταλάβει στρατιωτικά (για διάφορους λόγους). Απ’ την άλλη μεριά η Ουάσιγκτον, αν και έχει στηρίξει το νησιωτικό κράτος με διάφορους οικονομικούς τρόπους, απ’ το 1979 έπαψε να το αναγνωρίζει επίσημα, με σκοπό την βελτίωση των σχέσεων με το Πεκίνο. Αυτή είναι (ή ήταν) η αμερικανική «πολιτικής της μίας κίνας».

Υπό το ψόφιο κουνάβι και τους συντηρητικούς η αμερικανικη «γραμμή» αλλάζει σταδιακά – παρότι, ακόμα, δεν έχει γίνει το τελικό βήμα. Η τελευταία εξέλιξη είναι η έγκριση απ’ το κογκρέσσο, χτες, ενός νόμου «για τις ταξιδιωτικές σχέσεις» ηπα και ταϊβάν. Η απόφαση περιμένει τώρα την υπογραφή του ψόφιου κουναβιού για να οριστικοποιηθεί. Κατά το Πεκίνο μια τέτοια απόφαση επιτρέπει επίσημες επισκέψεις αξιωματούχων της ταϊβάν στις ηπα – δηλαδή έμμεση μεν αλλά ουσιαστική αναγνώρισή τους.

Δεν είναι αυτό το «πρώτο βήμα» της τελευταίας χρονιάς – είναι, απλά, το πιο πρόσφατο. Το Πεκίνο απειλεί ότι η αναγνώριση του ταϊβανέζικου κράτους είναι αιτία πολέμου· αλλά (κατά την γνώμη μας) τέτοιες δηλώσεις είναι «παρακαταθήκη» και όχι «τοις μετρητοίς». Μπορούμε να συνεννοηθούμε, κι ας μην είμαστε ούτε ασιάτες ούτε αμερικάνοι: η Ουάσιγκτον ψάχνει και ψάχνεται στον δυτικό Ειρηνικό, στην θάλασσα της κίνας, και η ταϊβάν είναι «ενδιαφέρουσα περίπτωση» – για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αν η Ουάσιγκτον επιδιώξει να αποκτήσει στρατιωτικά πατήματα εκεί, δεν μπορεί να το κάνει χωρίς «αναγνώριση του κράτους» – κι αυτό είναι το επίδικο.

Δεν θα κάνουμε πρόβλεψη· μόνο μια υπενθύμιση. Αν το αμερικανικό κράτος αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ / al Quds σαν πρωτεύουσα του συμμάχου ισραήλ χωρίς να υπάρχει προφανής “στενά εννοημένη” αναγκαιότητα για τέτοια ριζική αναθεώρηση της γραμμής των τελευταίων δεκαετιών, μπορεί να κάνει ακόμα περισσότερα εκεί που τα δικά του συμφέροντα «καίνε» – και καίγονται…

Το αεροταξί είναι made in p.r.c…

 

Πέπτη 1 Μάρτη. Η πάνω φωτογραφία δείχνει το ιπτάμενο όχημα Vahana, έργο μιας θυγατρικής της ευρωπαϊκής airbus, που έκανε πριν μια βδομάδα την πρώτη του δοκιμή: όλο καμάρι οι τεχνικοί είδαν το όχημα να στέκεται στον αέρα για … ένα λεπτό! Just one minute… (Κάθε αρχή και δύσκολη!…)

Οι δύο φωτογραφίες από κάτω είναι απ’ το αντίστοιχο ιπτάμενο όχημα της κινεζικής Ehang. To Ehang 184 συμπλήρωσε στις αρχές της χρονιάς πάνω από 1000 δοκιμαστικές πτήσεις σε όλες τις πιθανές και απίθανες καιρικές συνθήκες, εδάφη, περιοχές. Σε χιόνια, σε καταιγίδες, σε ισχυρούς ανέμους, σε πάγους, σε καύσωνες, με διαφορετικά βάρη επιβάτη, με έναν και με δύο μαζί, με σχετικούς επιβάτες / οδηγούς, με παντελώς άσχετους, κλπ. Έτσι ώστε να πάρει την επίσημη κινεζική πιστοποίηση ασφάλειας… Το Ehang 184 είναι πλέον έτοιμο για μαζική παραγωγή σε διάφορους τύπους: έχουν γίνει και οι πρώτες παραγγελίες…

Τόσο το Vahana (και διάφορα αμερικανικά ανάλογα, που βρίσκονται σε παρόμοια περίπου φάση σχεδιασμού και κατασκευής) όσο το Ehang 184 είναι της ίδιας τεχνολογίας αιχμής: εντελώς αυτόματα, κλπ κλπ. Προορίζονται αρχικά για «ιπτάμενα ταξί» στις μεγαλουπόλεις. Και, σιγά σιγά, ξέρετε…

Απλά ο κινεζικός καπιταλισμός (και το know how του) είναι κάτι χρόνια μπροστά…

Είναι πράγματα αυτά;

(Η μεσαία φωτογραφία δεν είναι “φωτοσοπιά”. Είναι από δοκιμαστική πτήση του Ehang 184 – αν και δεν αναγνωρίζουμε την πόλη…)

Κορέες 1

Τετάρτη 28 Φλεβάρη. Οι συναντήσεις βορειοκορεατών και νοτιοκορεατών ολοκληρώθηκαν – με “κλειστές πόρτες” και μετρημένες δηλώσεις προς τα μήντια. Προκύπτει ότι ένα βασικό θέμα των επαφών “σχεδόν κορυφής” του βορειοκορεάτη Kim Yong-chol και της αντιπροσωπείας του με όλα τα είδη νοτιοκορεατών αξιωματούχων ήταν ”η προοπτική συνομιλιών μεταξύ βόρειας κορέας – ηπα”.

Το μεταφράζουμε πολιτικά (κι αν κάνουμε λάθος, ας μας συγχωρέσει η Ιστορία): ένα βασικό θέμα είναι πως θα στριμωχτούν οι ηπα μπροστά στην «ανοικτοσύνη» της Πγιονγκγιάνγκ για τέτοιες συνομιλίες (αλλά χωρίς προϋποθέσεις!) ενόσω η Ουάσιγκτον βρυχάται με μονομερείς κυρώσεις και απειλές για «φάση 2».

Το μόνο που (προφανώς σχεδιασμένα) αφέθηκε να γίνει γνωστό απ’ τις closed doors συζητήσεις είναι ένα μέρος του περιεχομένου των συζητήσεων του Kim Yong-chol με τον διευθυντη εθνικης ασφαλείας της νότιας κορέας Chung Eui-yong: Οι δύο πλευρές είχαν μια ειλικρινή συζήτηση για την κατάσταση γύρω απ’ την κορεατική χερσόνησο και για τις σχέσεις με 4 χώρες, δηλαδή τις ηπα, την κίνα, την ιαπωνία και την ρωσία Οι δύο πλευρές συμφώνησαν για την σημασία της συενργασίας μεταξύ αυτών των 4 χωρών – είπε ο εκπρόσωπος του νοτιοκορεάτη αρχιασφαλίτη.

Ξανά η πολιτική μετάφραση μας: “Είμαστε στη μέση (σαν κορέες), απ’ την μια μεριά είναι οι φίλοι μας (κίνα, ρωσία) και απ’ την άλλη οι εχθροί μας (ηπα, ιαπωνία). Ας ευχηθούμε την μεταξύ τους συνεργασία.” Μπαρντόν;

Επειδή αυτό δεν το τρώει κανείς, η υποσημείωση της μετάφρασης (μας) είναι: Ας δούμε πως θα βραχυκυκλώσουμε τους εχθρούς μας – απελευθερώνοντας περιστέρια υπέρ της ειρήνης στον ουρανό…

Παρόλο που όλα αυτά δεν επιδεικνύουν ακόμα κάτι εντυπωσιακά χειροπιαστό, έχουμε την αίσθηση ότι στ’ αλήθεια συμβαίνει κάτι: ελιγμοί στριμώγματος της επιθετικότητας του αμερικανικού και ιαπωπινού ιμπεριαλισμού μέσα σ’ ένα νέφος «φιλίας, αγάπης και ειρήνης μεταξύ των λαών».

Προς το παρόν, σαν βασικό βήμα, εικάζουμε ότι το (αφανές) «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» θέλει να σύρει την Ουάσιγκτον σε μια αποδοχή του «παγώματος» νέων δοκιμών κλπ απ’ τη μεριά της Πγιονγκγιάνγκ, άρα να εκβιάσει την αποδοχή εκείνου που έχει απορρίψει από πέρυσι, του «διπλού παγώματος»…

Κορέες 2

Τετάρτη 28 Φλεβάρη. Ενώ η Μόσχα παρακολουθεί διακριτικά και σιωπηλά τις εξελίξεις, το Πεκίνο, που κατήγγειλε με ένταση τις τελευταίες αμερικανικές κυρώσεις (θίγουν και κινεζικές επιχειρήσεις) έχει μια εξίσου διακριτική αλλά πιο φανερή παρουσία.

Το πρωί της Δευτέρας 26 Φλεβάρη, ο νοτιοκορεάτης πρόεδρος Moon συναντήθηκε με τον κινέζο αναπληρωτή πρωθυπουργό Liu Yandong που πήγε στη Σεούλ σαν «ειδικός απεσταλμένος» του κινέζου προέδρου Xi Jinping. Εκείνο το πρωί η αμερικανική βασιλική θυγατέρα είχε φύγει απ’ τη νότια κορέα, ενώ ο βορειοκορεάτης Kim Yong-chol παρέμενε σε πλήρη αποστολή. Ο Moon (σύμφωνα με τον εκπροσωπό του) ζήτησε την συνεργασία της κίνας στον διάλογο που ξεκίνησε με τους χειμερινούς ολυμπιακούς, έτσι ώστε να οδηγήσει σε διάλογο βόρειας κορέας – ηπα (ανατριχιαστικό!!!). Τώρα η βόρεια κορέα δείχνει προθυμία να μιλήσει με τις ηπα, ενόσω οι ηπα μιλούν επίσης για την αναγκαιότητα του διαλόγου. Οι ηπα πρέπει να χαμηλώσουν το κατώφλι [σ.σ.: τους όρους τους δηλαδή] του διαλόγου, ενώ η βόρεια κορέα πρέπει να δείξει την προσήλωσή της στην αποπυρηνικοποίηση – είπε ο Moon.

Και ο Liu εξέφρασε την ενθουσιώδη υποστηριξή του γι’ αυτήν την ιδέα…

Super!!!

Κορέες

Σάββατο 24 Φλεβάρη. Αύριο (Κυριακή 25/2) τελειώνουν οι χειμερινοί ολυμπιακοί στη νότια κορέα· που ξεκίνησαν με τόσες (“πολιτικές”) συγκινήσεις, για να ακολουθήσουν ήρεμες και σκέτα αθλητικές ημέρες. Δεν είναι καιρός για κάτι παραπάνω;

Είναι και παραείναι. Η Ουάσιγκτον ακονίζει τα μαχαίρια της. Την ημέρα που η βασιλική θυγατέρα Ivanka έφτανε στη Σεούλ (σαν η εκπρόσωπος των ηπα στην τελετή λήξης), χτες δηλαδή, ο βασιλικός πατέρας (δηλαδή η τριανδρία του) ανακοίνωσε νέο γύρο εμπορικών / οικονομικών απαγορεύσεων σε βάρος της βόρειας κορέας. Οι απαγορεύσεις σημαδεύουν 27 εταιρείες αλλά και 28 πλοία· πράγμα που υποθέτουμε ότι θα μεταφραστεί σε συστηματικότερο (αν και παράνομο) ναυτικό αποκλεισμό της βόρειας κορέας. Το ψόφιο κουνάβι έπαιξε τον αγαπημένο ρόλο του, του «σκληρού»:

Αν οι κυρώσεις δεν έχουν αποτέλεσμα θα πρέπει να περάσουμε στη φάση 2 είπε. Η φάση 2 μπορεί να είναι κάτι πολύ σκληρό, μπορεί να είναι πολύ, πολύ άσχημη για τον πλανήτη. Αλλά ελπίζω ότι οι κυρώσεις θα δουλέψουν…

Κάτι θα έχουν υπόψη τους επ’ αυτού οι υπόλοιποι του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ»… Ειδικά εφόσον στις εταιρείες που μπαίνουν στο στόχαστρο είναι και κινεζικές, ναυτιλιακές και ενεργειακές.

Σήμερα ή αύριο, εν τω μεταξύ, αναμένεται στη Σεούλ και η βορειοκορεατική αντιπροσωπεία. Επικεφαλής της θα είναι ο Kim Yong-chol, πρώην στρατηγός, αρχηγός της βορειοκορεατικής κατασκοπείας, και αντιπρόεδρος της «κεντρικής επιτροπής του κομμουνιστικού κόμματος» της Πγιονγκγιάνγκ. Μετά την πριγκίπισσα / ντίβα Kim, ο ένας – ακόμα – Kim, ίσως είναι το κατάλληλο πρόσωπο για να μεταφέρει ένα ακόμα ραβασάκι στον νοτιοκορεάτη πρόεδρο.

Οι υπόγειες συζητήσεις μεταξύ των δύο κορεών στη σκιά της «ολυμπιακής εκεχειρίας» έχουν, σε κάθε περίπτωση, περίπου 3 βδομάδες ακόμα στη διάθεσή τους. Στις 9 Μάρτη αρχίζουν οι χειμερινοί παραολυμπιακοί, που θα λήξουν στις 18 Μάρτη. Στο αμερικανικό πεντάγωνο σχεδιάζουν τις επόμενες «ασκήσεις» (με τον στρατό της νότιας κορέας) και ευχόμαστε ότι η προσέγγιση των δύο κορεών θα έχει προχωρήσει αρκετά μέχρι τα μέσα Μάρτη ώστε η Ουάσιγκτον να στείλει τα πολεμικά της σε μια θάλασσα βαζελίνης…

(φωτογραφία πάνω: Η Kim Yo-jong παραδίδει στον Moon Jae-in το «ιδιόχειρο σημείωμα» του αδελφού της Kim Jong-un στον νοτιοκορεατικό «μπλε οίκο», στη Σεούλ, στις 10 του περασμένου Φλεβάρη.

Αν οι εικασίες για εγκυμοσύνη της Kim Yo-jong αποδειχθούν σωστές, τότε ολόκληρη η κορεατική χερσόνησος θα βρεθεί ξανά ενωμένη τους επόμενους μήνες γύρω απ’ την ερωτική ζωή και την μητρότητα της βορειοκορέατισσας πριγκίπισσας…

Κάτω: Οι δεξιο-φασίστες αντιπολιτευόμενοι την κυβέρνηση του Moon βρήκαν την ευκαιρία να εκδηλωθούν φιλοαμερικανικά, με αφορμή την αναμενόμενη άφιξη του Kim Yong-chol, θεωρώντας τον «εγκληματία πολέμου». Αν και δεν υπάρχουν στέρεες αποδείξεις, λόγω θέσης θεωρείται υπεύθυνος για τον τορπιλισμό μιας νοτιοκορεατικής κορβέτας – Cheonan – το 2010 και τον θάνατο 46 νοτιοκορεατών ναυτών.

Αν οι νοτιοκορεάτες φασίστες βουλευτές θύμωσαν με τον Kim Yong-chol, σκεφτείτε τα αμερικανικά αισθήματα για την απάντηση που τους έδωσε ο εκπρόσωπος του νοτιοκορεατικού «υπουργείου επανένωσης» Baek Tae-hyun: η επισκεψή του είναι ευκαιρία για την βελτίωση των ενδοκορεατικών δεσμών και η ειρηνευτική διαδικασία θα βελτιωθεί…

Α πα πα!!!)

Αφγανιστάν 2

Παρασκευή 23 Φλεβάρη. Εξίσου μακρινή (για τον ελληνικό καθεστωτικό “φιλοαμερικανισμό”) ήταν η “ανοικτή επιστολή”, σε διάφορες γλώσσες, που απηύθηναν πριν σχεδόν δέκα ημέρες (στις 14 Φλεβάρη) οι ταλιμπάν στον “αμερικανικό λαό” – μέσω του εκπροσώπου τους Zabiullah Mujahid! Οι ταλιμπάν, απευθυνόμενοι και στα “ειρηνόφιλα μέλη του Κογκρέσσου”, περιέγραψαν την αδυναμία του αμερικανικού στρατού να τους νικήσει (μετά από 17 χρόνια), τα λεφτά που πληρώνουν οι αμερικάνοι φορολογούμενοι γι’ αυτόν τον πόλεμο, την εκρηκτική αύξηση της καλλιέργειας οπίου στο αφγανιστάν σα συνέπεια του αμερικανικού / νατοϊκού πολέμου… Και δήλωσαν έτοιμοι για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις υπό την προϋπόθεση ότι θα φύγει εντελώς ο αμερικανικός στρατός και οι βάσεις του.

Αν πείτε “επιχείρηση γοητείας” δεν θα έχετε άδικο. Με μια κρίσιμη σημείωση: “επιχείρηση γοητείας” απο κάποιους που ελέγχουν ήδη το 40% της αφγανικής επικράτειας, και επιτίθενται αυξάνοντας σταθερά την επιρροή τους. Κι αν η αναφορά (στην ανοικτή επιστολή) στη “συμπαράσταση της διεθνούς κοινότητας στην δίκαιη αντίστασή μας” εννοεί την Μόσχα και όχι μόνο, η προσκλησή τους στον σεσημασμένο “αντιρρησία” μεν αλλά πάντα γερουσιαστή Rand Paul για συζήτηση στη Ντόχα, έχει το ενδιαφέρον της. Επειδή, το λιγότερο που θα έλεγε κανείς, είναι ότι οι ταλιμπάν έχουν καλούς συμβούλους δημόσιων σχέσεων. Με ποιον σκοπό;

Παρότι η αμερικανική πολιτική όπως εκφράζεται όχι απλά απ’ το ψόφιο κουνάβι αλλά απ’ την τριανδρία πίσω του είναι ότι πριν οποιαδήποτε συζήτηση θα πρέπει να μπορεί να δηλωθεί μια “καθαρή στρατιωτική νίκη” των ηπα στο αφγανιστάν, τα πραγματικά δεδομένα έχουν αρχίσει να δημιουργούν σύγχιση στην Ουάσιγκτον. Προφανώς και ξέρουν οι εκπρόσωποι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ότι πίσω απ’ τους ταλιμπάν βρίσκονται πλέον οι “αναθεωρητές” αντιπαλοί τους. Το έχουν καταγγείλει. Όπως, όμως, ξέρουν ότι με τέτοιες ενισχύσεις οι ταλιμπάν απειλούν να επικυρώσουν το βούλιαγμα του αμερικανικού στρατού στον ίδιο βούρκο που κάποτε βούλιαξε ο σοβιετικός.

Συνεπώς, τώρα με απελπισία και όχι με αυθάδεια (όπως έγινε για χρόνια στο συριακό πεδίο μάχης) διάφορα αμερικανικά φερέφωνα έχουν αρχίσει να αναζητούν τους “μετριοπαθείς” ταλιμπάν, σαν πιθανούς συνομιλητές ακόμα και χωρίς “καθαρή στρατιωτική νίκη”.

Όμως αυτό θα πρέπει να διασκεδάζει τόσο την Μόσχα και το Πεκίνο όσο και την Ισλαμαμπάντ, που έχει μπει επίσημα στο στόχαστρο για “άρνηση συνεργασίας με τις αρχές” – την Ουάσιγκτον δηλαδή. “Μετριοπαθείς” ταλιμπάν δεν υπάρχουν. Και φαίνεται ότι άλλο ένα αμερικανικό κόλπο στρέφεται ενάντια στους εμπνευστές του.

Πόρνη Διαλεκτική της Ιστορίας!!

(φωτογραφία: παρά την αρχαϊκή αισθητική τους οι ταλιμπάν δείχνουν τόσο αποτελεσματικοί κατά των αμερικανικών σχεδιασμών στην κεντρική ασία όσο ήταν οι πρόγονοί τους μουτζαχεντίν κατά των σοβιετικών, στα ‘80s. Ίσως κάποιοι απ’ τους βετεράνους να βρίσκονται και τώρα στις μάχες. Αν όχι τίποτα άλλο, ο μπιν Λάντεν θα πανηγυρίζει – απ’ τον «άλλο κόσμο» που βρίσκεται…)