Tag: κίνα

Απ’ την Πγιονγκγιάνγκ στην Τεχεράνη με αγάπη

Παρασκευή 10 Αυγούστου. Μέσα στα συστηματικά βήματα συμπεριφοράς σαν «κανονικό κράτος» (και σαν «κανονική πυρηνική δύναμη» θα προσθέταμε) το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει επιδοθεί σε έναν ασυνήθιστο (για τα ως πρόσφατα δεδομένα του) γύρο διεθνών επισκέψεων και επαφών. Απ’ τις αρχές της άνοιξης ο υπ.εξ. της βόρειας κορέας Ri Yong Ho έχει κάνει επίσημα ταξίδια σε ρωσία και κίνα (ο.κ.: ως εδώ είναι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ…) αλλά και αζερμπαϊτζάν, τουρκμενιστάν, τατζικιστάν – και σουηδία…

Κάπως έτσι, πριν 3 ημέρες, τα βήματά του τον έφεραν στην Τεχεράνη. Όπου κουβέντιασε τόσο με τον ιρανό υπ.εξ. Javad Zarif όσο και τον πρόεδρο Hassan Rouhani, για τις διμερείς σχέσεις και την ανάπτυξή τους.

Έτσι όπως το γράφουμε το ζήτημα είναι απλό. Τι άλλο θα κουβέντιαζαν, δηλαδή; Αλλά δεν είναι καθόλου απλό! Μέχρι πριν την υπογραφή της 5+1 συμφωνίας για τα πυρηνικά (το 2015), η Ουάσιγκτον κατηγορούσε επί χρόνια την Τεχεράνη ότι έχει «κρυφές σχέσεις» με την Πγιονγκγιάνγκ, απ’ την οποία παίρνει τεχνολογία για πυρηνικά όπλα!!! Μέχρι πριν από 3 ή 4 μήνες, η Πγιονγκγιάνγκ (με την βοήθεια των φίλων της) προσπαθούσε να βγει απ’ την γωνία όπου την είχε στριμώξει η Ουάσιγκτον και το Τόκιο, σαν «παράνομη πυρηνική δύναμη» που κάνει και «εξαγωγές know how» σε άλλους “διεθνείς ταραξίες” – δηλαδή στο ιράν…

Και τώρα να: Όσο κι αν γρυλίζει η Ουάσιγκτον, όσες «κυρώσεις» κι αν επιβάλλει ή απειλεί, οι πρώην «παράνομοι» έως «ελεεινοί», αυτοί οι καραμπινάτοι “τρομοκράτες του πλανήτη” (κατά την Ουάσιγκτον), ο άξονας του κακού όπως τον είχε ονομάσει η κυβέρνηση Μπους του Β (που θα έπρεπε να ισοπεδωθεί), συναντιούνται κανονικά, επίσημα, στο φως της ημέρας, με όλο το τυπικό (συμπεριλαμβανομένων των φωτογραφήσεων)… Για να συζητήσουν την «ανάπτυξη των μεταξύ τους σχέσεων».

Είτε αυτές οι σχέσεις περιλαμβάνουν και οπλική πυρηνική τεχνολογία (λογικό) είτε όχι, συνιστούν ροχάλα στα μούτρα της άλλοτε «μόνης υπερδύναμης»!!! Μοιάζει συμβολικό αλλά μην το υποτιμήσετε καθόλου: είναι δείκτης παγκόσμιων συσχετισμών στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό… Το πιο ήπιο που εκφράζουν τέτοιες ανοικτές συναντήσεις είναι μια αυτοπεποίθηση (που έχει πίσω της σίγουρα το Πεκίνο και την Μόσχα αλλά ίσως και κάτι από ε.ε.), του είδους: Ωωωω μωρέ αμερικάνοι…. Δεν μας παρατάτε κι εσείς με τα κολλήματά σας;

Μια αυτοπεποίθηση που εκδηλώνεται δημόσια, για να γίνει ευρύτερο παράδειγμα…

Χμμμμμ… Δεν θα τα αντέξει αυτά το πληγωμένο θηρίο…

China’s gateways

Τρίτη 7 Αυγούστου. Στη γωνιά του και κάπως στριμωγμένος ο αγγλικός καπιταλισμός δεν μπορεί παρά να βλέπει με δέος την «προέλαση» του κινεζικού· κι αυτός είναι ο δεύτερος λόγος ενός (συγκρατημένου και με εγγλέζικο τακτ) θρήνου. Τι είναι αυτό που ανησυχεί μια πρώην (αλλά πολύ πρώην) αυτοκρατορία σαν αυτήν της βασίλισσας; Τα πάντα!

Κυρίως, όμως, αυτό: ότι το Πεκίνο φτιάχνει λιμάνια παντού όπου μπορεί (εκτός συνόρων), και μάλιστα λιμάνια «διπλής χρήσης»: και εμπορικής και στρατιωτικής. Τα δυο πιο πρόσφατα και υπό κατασκευή είναι στο Kyaukphyu της Myanmar και στο Colombo της Sri Lanka. Σε συνδυασμό με το «διπλής χρήσης» λιμάνι στο πακιστανικό Gwadar, τη ναυτική βάση στο Djibouti και διάφορα έργα υποδομής στην ανατολική Αφρική, το Πεκίνο, κάτω απ’ την ομπρέλλα των «δρόμων του μεταξιού» επεκτείνεται πολύ γρήγορα στον ινδικό ωκεανό. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να σκίζει την καρδιά όλων όσων θυμούνται τα παλιά βρετανικά μεγαλεία στις ίδιες θάλασσες· μεγαλεία που κληρονόμησε η Ουάσιγκτον, τώρα όμως αμφισβητούνται στα σοβαρά.

Αυτό που αναγνωρίζει ο economist είναι ότι το Πεκίνο κλείνει δουλειές επενδύσεων σε υποδομές επειδή έχει πολλά λεφτά και δεν κάνει «αδιάκριτες ερωτήσεις» περί δημοκρατίας, ανθρώπινων δικαιωμάτων, κλπ. Just business. Είναι ένα «σχέδιο Marshall» παρατηρεί το περιοδικό – αλλά δεν είναι δικό μας!!!

Όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού 1

Τρίτη 7 Αυγούστου. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο κινεζικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός δεν αστειεύται· και πως αλλιώς θα μπορούσε; Δεν είναι μόνο οι οικονομικές συμφωνίες και τα «μεγάλα έργα» (που συνήθως αφορούν μικτές ιδιοκτησίες, κινεζικών κρατικών εταιρειών και τοπικών) που έχουν δημιουργήσει ήδη ένα δίκτυ οικονομικής και πολιτικής επιρροής με κέντρο το Πεκίνο και ακτίνα ως τη λατινική Αμερική. Είναι και ο ρυθμός του στρατιωτικού εξοπλισμού του: αποφάσισε ότι θα γίνει ναυτική δύναμη, κι αυτό σημαίνει ότι ναυπηγεί υποβρύχια τέσσερα τέσσερα, φρεγάτες τρεις τρεις· αεροπλανοφόρα το ένα μετά το άλλο· και δεν είναι όλα γνωστά… Μπορεί ο κινεζικός καπιταλισμός να υστερεί (ακόμα) σε πολεμική τεχνολογία (ή τέτοια είναι η δυτική ελπίδα…) και, οπωσδήποτε, σε πολεμική πείρα. Όμως τα ποσοτικά μεγέθη και οι ρυθμοί είναι εντυπωσιακά· και έξω απ’ τις δυτικές δυνατότητες. Αν προστεθεί το ρωσικό know how, τότε χμμ….

Για «προπολεμική περίοδο» ένας κάποιος θρήνος γι’ αυτές τις εξελίξεις είναι εύλογος…

Ανορθόδοξος πόλεμος 2

Κυριακή 5 Αυγούστου. Το ίδιο κόλπο ξεδιπλώνεται σε ότι αφορά τις κυρώσεις που έχει αποφασίσει η Ουάσιγκτον να επιβάλει απ’ τις 4 του ερχόμενου Νοέμβρη σε όποιον αγοράζει ιρανικό πετρέλαιο. Οι μεγαλύτεροι πελάτες της πετρελαϊκής βιομηχανίας της Τεχεράνης είναι το Πεκίνο, το Νέο Δελχί και η Άγκυρα. Τι να πει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον στο Πεκίνο (θεωρείται εχθρός…), στο Νέο Δελχί (θεωρείται πως μπορεί να ρυμουλκηθεί προς Ουάσιγκτον μεριά) ή στην Άγκυρα (εδώ συνεχίζεται το «ψάξιμο»…); Ότι απ’ τις 5 Νοέμβρη θα θυμώσουμε πολύ αν δεν αντικαταστήσετε το ιρανικό πετρέλαιο με αμερικανικό; Κάπως δύσκολο… Οπότε «υπάρχουν σκέψεις» στο ψοφιοκουναβικό επιτελείο, να γίνουν κι εκεί κάποιες «εξαιρέσεις» – υπό όρους φυσικα. Του είδους, για παράδειγμα, ο.κ, μπορείτε να συνεχίσετε, αλλά μόνο στο όριο ποσοτήτων που αγοράζατε ως τις 4 Νοέμβρη. Όχι περισσότερο. (Ενόψει ενός τέτοιου «ορίου» το Νέο Δελχί έχει διπλασιάσει τις αγορές του απ’ το ιράν σε σχέση με πέρυσι· το ανεβάζει τεχνητά δηλαδή).

Ως εδώ, κι αν συμπεριληφθούν στη λίστα τόσο τα εμπορεύματα της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας όσο κι εκείνα των «νέων τεχνολογιών», είναι ξεκάθαρο ότι πίσω απ’ τα καραγκιοζιλίκια του οποιουδήποτε ψόφιου κουναβιού, η κινούσα αιτία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ότι ο αμερικανικός καπιταλισμός (οπωσδήποτε η home παραγωγή) χάνει σταθερά έδαφος στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Και προσπαθεί να αντεπιτεθεί με την «πολιτική των κανονιοφόρων», προς το παρόν μέσα απ’ τον έλεγχο του παγκόσμιου εμπορίου χάρη στο δολάριο αλλά και τους διεθνείς μηχανισμούς (διακανονισμού των διεθνών πληρωμών) που ελέγχονται επίσης απ’ τις ηπα, απ’ το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.

Ένας πόλεμος διαφορετικός απ’ τους προηγούμενους (1)

Σάββατο 4 Αυγούστου. Στους προηγούμενους 3 παγκόσμιους πολέμους η αμερικανική στρατηγική είχε γνωστά χαρακτηριστικά. Στον πρώτο, σημαία ήταν η διάλυση των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών (μέσω της «αυτοδιάθεσης των λαών») αλλά και η ανάσχεση της εξάπλωσης της σοβιετικής επανάστασης: τα «14 σημεία» του τότε αμερικάνου προέδρου Ουίλσον. Αυτή ήταν μια διαδικασία εδραίωσης της αμερικανικής επιρροής στην γηραιά ήπειρο… Στο δεύτερο παγκόσμιο, σημαία ήταν η ελευθερία και η δημοκρατία (κατά του γερμανικού ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του) που πρακτικά επισφράγισε την οριστική ήττα της παγκόσμιας αγγλικής επιρροής, και την αντικατάστασή της απ’ την αμερικανική (ανάλογα και στον Ειρηνικό, σε ότι αφορούσε τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό)… Στο τρίτο παγκόσμιο και πάλι σημαία ήταν η ελευθερία και η δημοκρατία, αυτή τη φορά εναντίον της εσσδ αλλά, κυρίως, των αριστερών ή/και επαναστατικών εθνοαπελευθερωτικών κινημάτων σ’ όλη τη ζώνη της αμερικανικής επιρροής. Παρά την ήττα στο βιετνάμ, στην κούβα, στη νικαράγουα και σε διάφορες περιοχές της αφρικής, η Ουάσιγκτον κατάφερε να κρατήσει σε γενικές γραμμές την ισχύ και την επιρροή της, ειδικά στην ευρώπη…

Ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος δεν έχει καμία σημαία «ελευθερίας και δημοκρατίας». Η Ουάσιγκτον βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να πολεμάει ταυτόχρονα ένα πλήθος «αναθεωρητών» (όπως ονομάζει μερικούς απ’ αυτούς το νέο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» της), από ιμπεριαλιστικά κράτη πρώτης γραμμής, όπως το κινεζικό και το ρωσικό, ως τους εν δυνάμει συμμάχους τους, όπως η νότια κορέα, το ιράν και ο λίβανος· ακόμα και «μη κρατικούς πρωταγωνιστές», όπως οι ταλιμπάν, οι διάφορες Χεζμπ’ αλλάχ της μέσης Ανατολής, ή ο στρατηγός Khalifa Haftar στη λιβύη. Κι όλα αυτά με μια ευρώπη (ή κάποια δυναμικά κράτη/κεφάλαια σ’ αυτήν) με έντονη διάθεση έως ανάγκη οικονομικής και γεωπολιτικής χειραφέτησης απ’ τις ηπα.

Τι έχει, λοιπόν, να προτείνει η Ουάσιγκτον στην γηραιά ήπειρο για τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο; Ελευθερία; Δημοκρατία; Αυτοδιάθεση; Όχι!!! Ένα, και μόνο ένα: εθνικισμό! Ενίσχυση, δηλαδή, του ιστορικά ξεπερασμένου ευρωπαϊκού εθνοκρατικού μικρομεγαλισμού, έτσι ώστε ακόμα και η ε.ε. (πολύ περισσότερο η ευρωζώνη) να παραμείνει ένα ξεχαρβαλωμένο όχημα, που θα σούρνεται, κι απ’ το οποίο ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα ψωνίζει «πρόθυμους συμμάχους» – και πελάτες. Όχι επειδή τους έχει ανάγκη στρατιωτικά (εκτός, φυσικά, απ’ τις βάσεις και την επιμελητεία), αλλά επειδή τους χρειάζεται ιδεολογικά: για να πείθεται το πόπολο του ψοφιοκουναβιστάν ότι ο ένας ή ο άλλος πόλεμος «αξίζει τον κόπο γιατί είναι ηθικά δίκαιος».

Ένας πόλεμος διαφορετικός απ’ τους προηγούμενους (2)

Σάββατο 4 Αυγούστου. Αν απομακρυνθεί κανείς απ’ την αποπροσανατολιστική φλυαρία των ημερών, μπορεί να το διακρίνει: η Ουάσιγκτον κάνει, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, έναν «ασύμμετρο πόλεμο» κατά του project europe, ενισχύοντας ή στηρίζοντας τα εθνικιστικά / ρατσιστικά potential των πληθυσμών και των αφεντικών, τιμωρώντας ή απειλώντας οικονομικές ή/και γεωπολιτικές σχέσεις που «μυρίζουν» απειλή για τις ηπα, αναζητώντας φτηνούς τσάτσους και ρουφιάνους, καταλαμβάνοντας στρατιωτικά / πολιτικά την ανατολική ευρώπη… Όλα αυτά εναντίον «κάποιου» που κάποτε θεωρούνταν «σύμμαχος» – όμως όχι πια. Τώρα είναι από ανταγωνιστής με αυτοπεποίθηση μέχρι ξεκάθαρος εχθρός.

Δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά το αμερικανό imperium στη φάση της παρακμής του. Το προτελευταίο όπλο είναι το «διαίρει και βασίλευε». Κι αυτό, για να είμαστε ιστορικά ακριβείς, η Ουάσιγκτον το έμαθε (όπως και όσο το έχει μάθει) απ’ την προηγούμενη αυτοκρατορία που παρήκμασε, την αγγλική.

Υπάρχει ωστόσο αυτή η υποσημείωση. Το «διαίρει και βασίλευε» μπορεί να καθυστέρησε την επισημοποίηση του τέλους του «κυβέρνα βρετανία» και να εξασφάλισε στο Λονδίνο κάποια σημεία γεωπολιτικής επιρροής. Όμως τίποτα πια δεν θυμίζει το άλλοτε μεγαλείο της αγγλικής αυτοκρατορίας· και οι εσωτερικές αντινομίες του αγγλικού καπιταλισμού σε ότι αφορά τις «σχέσεις» του με την ε.ε. απλά είναι κάτι σαν επιτάφιος.

Πράγμα που σημαίνει ότι το «διαίρει και βασίλευε» είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια τακτική περιορισμένης χρονικής αξίας. Κυρίως: δεν είναι κάποιος νεωτερισμός που θα ξάφνιαζε τους ανταγωνιστές της Ουάσιγκτον…

Πολύ περισσότερο που στην παρτίδα δεν έχει «βασίλισσα». Έχει μόνο «τρελό»…

Πετρέλαιο 1

Πέμπτη 28 Ιούνη. Η Ουάσιγκτον θέλει να πνίξει οικονομικά την Τεχεράνη – ολοκληρωτικός πόλεμος, προς το παρόν χωρίς βόμβες και κανόνια. Για να το πετύχει θέλει να απαγορεύσει στους αγοραστές του ιρανικού πετρελαίου να συνεχίσουν τις ιρανικές αγορές τους – απειλώντας τους με κυρώσεις (και πάλι πόλεμος χωρίς – προς το παρόν – βόμβες και κανόνια) αν δεν το κάνουν…

Η πετρελαϊκή βιομηχανία του ιράν εξάγει από 2,5 ως 2,8 εκατομμύρια βαρέλια αργού (και ισοδύναμου αερίου) την ημέρα. Συνολικά το 2017 έκανε εξαγωγή πάνω από 1 δισεκατομύρια βαρέλια. Κυριότερος πελάτης η κίνα, και ακολουθούν η ινδία, η νότια κορέα, και η ιαπωνία (το 62% των ιρανικών εξαγωγών ήταν προς την ασία). Το υπόλοιπο 38% κατευθύνθηκε προς τα δυτικά, προς ευρώπη μεριά, με κυριότερους πελάτες την τουρκία, την ιταλία, την αγγλία, την ουγγαρία και την ολλανδία.

Και τώρα (λοιπόν!) η Ουάσιγκτον εξέδωσε τελεσίγραφο: μέχρι τις 4 Νοέμβρη όλοι αυτοί θα πρέπει να έχουν μηδενίσει, εντελώς “μηδέν”, τις εισαγωγές ιρανικού πετρελαίου!!! Αλλιώς; Θα τιμωρηθούν!!!

Με άλλα λόγια: η Ουάσιγκτον θα επιβάλει στο Πεκίνο, στο Νέο Δελχί, στη Σεούλ και στην Άγκυρα από που θα αγοράζουν πετρέλαιο…

Πώς σας φαίνεται;

Πετρέλαιο 2

Πέμπτη 28 Ιούνη. Είναι προφανές ότι ο αμερικανικός καπιταλισμός θέλει να πουλάει το δικό του πετρέλαιο (και υγροποιημένο φυσικό αέριο)!!! Συνεπώς, τι πιο φυσικό για την διοίκηση της άλλοτε «άγριας δύσης» να σκέφτεται ότι αν κολλήσει στον κρόταφο διάφορων μεγάλων αγοραστών ένα περίστροφο «κυρώσεων», αυτοί θα φοβηθούν. Θυμίζουμε ποιοί είναι αυτοί που θα πρέπει να φοβηθούν: το Πεκίνο, η Σεούλ, το Τόκιο (σε μικρό βαθμό), η Άγκυρα και το Νέο Δελχί (αυτά τα δύο τελευταία κράτη είναι ακριβώς δίπλα στα ιρανικά πετρελαιοπήγαδα, συνεπώς έχουν και μικρά κόστη μεταφοράς…).

Όμως ακόμα κι αν ο πλανήτης χεζόταν πάνω του απ’ τις απειλές του σκληρού σερίφη και η γήινη πετρο-σκατίλα απλωνόταν σ’ όλο το ηλιακό σύστημα, οι αμερικανικές εξαγωγές δεν φτάνουν για να καλύψουν το κενό των ιρανικών. Γι’ αυτό ο σερίφης (που κατά βάθος είναι καλός…) θα πείσει άλλους παραγωγούς ν’ αυξήσουν την παραγωγή τους… Ποιούς; Το Ριάντ και την Μόσχα – για παράδειγμα.

Το Ριάντ, φυσικά, θα το έκανε με χαρά. Έχει, όμως, ένα προβληματάκι, ένα τόσο δα πρόβλημα: το Πεκίνο μειώνει τις ποσότητες σαουδαραβικού πετρελαίου που αγοράζει και αυξάνει τις ποσότητες ιρανικού εδώ και μήνες, επειδή θεωρεί το χουντοσεϊχάτο του Ριάντ υπερβολικά πολύ τσιράκι των ηπα, και μεγάλο παράγοντα αστάθειας στη μέση Ανατολή (για την οποία το Πεκίνο έχει μεγάλα σχέδια, σε σχέση πάντα με το project «δρόμοι του μεταξιού».)

Η Μόσχα; Η Μόσχα θα θεωρήσει (σκέφτονται τα αμερικανικά τσακάλια) ότι έχει μεγάλη ευκαιρία να αυξήσει τις εξαγωγές της προς την στρατηγική σύμμαχό της κίνα, συμβάλλοντας στην καταστροφή του (επίσης) στρατηγικού συμμάχου της ιράν – έτσι θα σκεφτεί η Μόσχα (λένε τα αμερικανικά τσακάλια)…. Αλλιώς θα φάει (κι άλλες) κυρώσεις…

Όμως η Μόσχα είναι ήδη ο μεγαλύτερος εξαγωγέας πετρελαίου στην κίνα· και δεν έχει ανάγκη να γίνει ακόμα μεγαλύτερος, αφού έχει άλλα (και πολύ σοβαρότερα) deal τόσο με το Πεκίνο όσο και εντός sco…

Πώς σας φαίνεται;

(Α, και μια λεπτομέρεια μέσα στο χαμό: οι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον στη βόρεια συρία, οι ypg/pkk, έχουν κατάσχει τα πετρελαιοπήγαδα στην συριακή περιοχή που ελέγχουν, και κάνουν λαθρεμπόριο “μαύρου χρυσού”. Όπως έκανε ο isis πριν απ’ αυτούς. Είναι ο ορισμός του πλιάτσικου, που σύμφωνα με την μυθολογία των εδώ υπηρεσιών λέγεται “κουρδικός κοινοτισμός”. Σχεδόν “κομμουνισμός”…

Η λαθροεξόρυξη, η μαύρη δουλειά σ’ αυτήν και το λαθρεμπόριο γίνονται υπό την προστασία των ηπα αλλά και τούρκων λαθρεμπόρων· εμμέσως πλην σαφώς και του τουρκικού καθεστώτος. Το οποίο τους πολεμάει μεν, αλλά θέλει να ελέγχει και τις οικονομικές δοσοληψίες τους.

Αυτό το λαθραίο πετρέλαιο των ypg/pkk, μέσω ελλήνων εφοπλιστών, διοχετεύεται στις αγορές της περιοχής. Πρώτος και καλύτερος αγοραστής το Τελ Αβίβ, που έχει “ειδική σχέση” με τις ypg/pkk… Και οι ελληνικές εταιρείες αγοράζουν απ’ το “λαθραίο” – γιατί όχι;

Και μετά; Ξέπλυμα εσόδων…

Η λεπτομέρεια με το λαθρεμπόριο έχει θέση υπενθύμισης: άμα είσαι τσιράκι της Ουάσιγκτον, και κουβά κουβά που λέει ο λόγος, το πουλάς το πετρέλαιό “σου”…)

«Εμπορικοί» πόλεμοι…

Κυριακή 24 Ιούνη. Απομένει κάτι περισσότερο από ένα μήνα. Απ’ τις αρχές Αυγούστου η Ουάσιγκτον θα αρχίσει να επιβάλλει τοις μετρητοίς «τιμωρίες» σε όσους ευρωπαίους κάνουν δουλειές με την Τεχεράνη. Τι κάνουν επ’ αυτού τα ευρωπαϊκά κράτη και αφεντικά;

Κάποιες εταιρείες έχουν ανακοινώσει ότι θα αποχωρήσουν απ’ τις «επενδύσεις» τους στον ιρανικό καπιταλισμό. Άλλες το αντίθετο. Το Βερολίνο έφτιαξε ειδική υπηρεσία χρηματοπιστωτικών συμβουλών ώστε οι γερμανικές εταιρείες να αποφύγουν τις «κυρώσεις» ή να μετριάσουν τις συνέπειές τους.

Ωστόσο όπως εξελίσσεται ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός, το «οικονομικές κυρώσεις για δουλειές με το ιράν» είναι πια ένα μόνο κεφάλαιο των εκατέρωθεν ριπών. Μετά τους αμερικανικούς δασμούς στις εισαγωγές ατσαλιού και σιδήρου, όλοι τα υπόλοιπα κράτη των οποίων τα αφεντικά θίγονται, προχωρούν σε αντίποινα: καναδάς, ε.ε., ρωσία, κίνα, ινδία, ιαπωνία, αυστραλία, μεξικό… Η ψοφιοκουναβική διοίκηση έχει ακόμα μισο-απασφαλισμένες δύο βόμβες: μία για δασμούς 20% στις εισαγωγές ευρωπαϊκών αυτοκινήτων, κι άλλη μία για την καταστροφή της κινεζικής ZTE. Και, βέβαια, απειλεί όποιον ανακατευτεί στην κατασκευή του nord stream 2…

Οι «αισιόδοξοι» (;;) υποστηρίζουν ότι «κάπου / κάπως» θα γίνουν συμβιβασμοί, μέσω διαπραγματεύσεων και αμοιβαίων υποχωρήσεων. Δεν φαίνεται τέτοιο πράγμα στον ορίζοντα. Αλλά ακόμα κι αν βρισκόταν, θα ήταν εξαιρετικά προσωρινό.

Η τάση απο-παγκοσμιοποίησης δεν είναι θέμα τακτικής· ειδικά για όσους έχουν ηττηθεί στην προηγούμενη φάση.

Κορέες

Πέμπτη 21 Ιούνη. Παλιές ανακοινώσεις και εκτιμήσεις ξαναβγαίνουν στον αφρό: στην βορειοκορεατική Chongju, λίγα χιλιόμετρα βόρεια της Πγιονγκγιάνγκ, έχουν βρεθεί (κατ΄ εκτίμηση) τέραστια κοιτάσματα σπανίων γαιών. Κυρίως λανθάνιου, σέριου και πρασεοδύμιου· αλλά όχι μόνο. Υποτίθεται ότι η Ουάσιγκτον «κάνει το κουνέλι» στον Kim ελπίζοντας να βάλει χέρι σ’ αυτά κοιτάσματα.

Χμμμμ… Αυτά είναι παλιά νέα: του 2012. 2013, ’14, ’15, ’16, ’17…; Πώς σκόπευε να βάλει χέρι σ’ αυτά κοιτάσματα η Ουάσιγκτον τόσα χρόνια; Ισοπεδώνοντας την βόρεια κορέα;

Σε κάθε περίπτωση: αυτοί που θα κερδίσουν τα κοιτάσματα δεν είναι οι τελευταίοι και καταϊδρωμένοι! Η σιδηροδρομική και οδική σύνδεση της περιοχής τόσο με τη νότια κορέα όσο και με την ρωσία είναι ήδη υπό κατασκευή – κι αν τα συνεργεία προλάβουν, θα είναι έτοιμη πριν η post Singapore «αμερικανο-βορειοκορεατική φιλία» κατακάτσει.

Δεν είναι άσχετοι οι δρόμοι και τα τραίνα: τα ορυκτά (και οι σπάνιες γαίες ορυκτά είναι) σε καρότσες και βαγόνια φορτώνονται προς την επόμενη φάση της επεξεργασίας τους.

Αν υπάρχουν αμερικάνοι που λιγουρεύονται στις βορειοκορεατικές σπάνιες γαίες, καλύτερα να δοκιμάσουν την τύχη τους στο ευρωπαϊκό football. Πιο πιθανό είναι κάποια στιγμή στο μέλλον οι (ποδοσφαιρικοί) Los Angeles Lakers να παίξουν στα ίσια την Levante (15η στο περσινό πρωτάθλημα της primera division), παρά να φάνε τα πολύτιμα μέταλλα των βορειοκορεατών μέσα απ’ το πιάτο νοτιοκορεατών, κινέζων και ρώσων.