Tag: κίνα

Τέτοια ώρα τέτοια λόγια

Παρασκευή 14 Δεκέμβρη. Η άποψή μας είναι εντελώς αντίθετη, ήδη απ’ το 2001. (Τελευταία εκτεταμένη δημοσιοποίησή της τον Μάη του 2017, στο τετράδιο για εργατική χρήση νο 1, Τρομοκρατία: «ο πόλεμος 4ης γενιάς»). Είναι αιρετική, είναι αισχρά περιθωριακή, το ξέρουμε· οπότε γλυτώνουμε την ανησυχία μπας και δεν πεισθεί το πόπολο. (Γενικά μιλώντας: δεν πουλάμε!!!)

Θα μπορούσε, κατά συνέπεια, να χαρακτηριστεί εύκολη … «φιλολογία». Όμως χτες εντοπίσαμε κάτι ενδιαφέρον, που γνωρίζαμε μεν από κριτική / αναλυτική άποψη, δεν είχαμε πετύχει όμως μια κάποια επίσημη διατύπωσή του. Σ’ ένα άρθρο του γνωστού (βραζιλιάνου) δημοσιογράφου Pepe Escobar, στους καθόλα σοβαρούς και ευυπόληπτους asia times, με θέμα την (καπιταλιστική) ανάδυση του project eurasia, ο Escobar παραθέτει ασχολίαστη την άποψη των συνομιλητών του, «κορυφαίων ρώσων ακαδημαϊκών», σαν τον Yaroslav Lissovolik (διευθυντή προγραμματισμού της λέσχης του Valdai), τον Glenn Diesen (συγγραφέα του «η ρωσική γεωοικονομική στρατηγική για την ευρύτερη ευρασία») και τον Sergey Karaganov (κοσμήτορα της σχολής παγκόσμιας οικονομίας και διεθνών υποθέσεων σε κάποιο μη κατονομαζόμενο πρωτοκλασσάτο  ρωσικό πανεπιστήμιο):

… Αν το τωρινό ρωσικό πολιτικό σύστημα μπορεί να χαρακτηριστεί αυταρχικό – ή, όπως ισχυρίζονται το Παρίσι και το Βερολίνο, υπέρμαχο του «α λα καρτ φιλελευθερισμού» [illiberalism] – οι κορυφαίοι ρώσοι ακαδημαϊκοί υποστηρίζουν ότι η οικονομία της αγοράς που προστατεύεται από μια υποστηρικτική, μετριοπαθή στρατιωτική δύναμη αποδίδει πιο αποτελεσματικά απ’ την δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία, που σπαράσσεται απ’ την κρίση…

Αν σας απασχολούν τέτοια ζητήματα (θα έπρεπε να απασχολούν τους πάντες, αλλά τρέχα γύρευε): οι ρώσοι ακαδημαϊκοί εκθειάζουν την αποτελεσματικότητα του ρωσικού και του κινεζικού καπιταλιστικού μοντέλου, όπου η οικονομία της αγοράς συνδυάζεται (στη διοικητική / κρατική σφαίρα) με υποστηρικτικές, μετριοπαθείς, στρατοαστυνομικές δυνάμεις – κι όλα τα παρεπόμενα.

Μήπως, όμως, η παρατήρηση αυτή αφορά, στην εξέλιξη των πραγμάτων, και τις «δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες»; Μήπως οι «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης» (οφειλόμενες, γαμώτο, δεν θέλαμε αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς, σ’ αυτήν την καταραμένη παλιοτρομοκρατία· ή, αν χρειαστεί, σε άλλα μείζονος σημασίας «εθνικά ζητήματα») είναι ο βιαστικός βηματισμός της «α λα καρτ δημοκρατίας», ο δρόμος που αντιστοιχεί στο ιστορικό / πολιτικό παρελθόν της «δημοκρατικής δύσης»; Ρωτάμε μήπως;

Μήπως οι «συμπτώσεις» (των εντυπώσεων…) είναι κάτι πολύ πιο οργανικό απ’ ό,τι μπορεί να καταλάβει η εμπορευματικά / θεαματικά αποικισμένη σκέψη των υπηκόων του (δυτικού) καπιταλισμού (συμπεριλαμβανομένων διάφορων θλιβερών δήθεν «εχθρών» του…), στη φάση της κρίσης / αναδιάρθρωσης και της διαρκούς Αλλαγής Παραδείγματος; Μήπως η στρατιωτικοποίηση της «φυσικής» και της ψηφιακής δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας (με αφορμές που μπορεί να είναι αιματηρές αλλά, σαν τέτοιες, συγκινησιακά φορτισμένες, σταθερά βραχυκυκλωματικές) είναι η υποχρεωτική, «οργανική» τάση της καπιταλιστικής εξουσιαστικής «βιοπολιτικής», ειδικά (αν και όχι αποκλειστικά) στη φάση της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού στους καιρούς μας; Ρωτάμε μήπως;

Μεγάλοι άνθρωποι είστε, αν θέλετε να αναρωτηθείτε θα το κάνετε. Αφήνουμε την δική μας αναλυτική απάντηση για αργότερα…

Τάκλιν στην καρωτίδα;

Παρασκευή 7 Δεκέμβρη. Η σύλληψη της Meng Wanzhou στον καναδά πριν λίγες ημέρες (την 1η Δεκέμβρη) και η επικείμενη απέλασή της στις ηπα, ανεβάζει την ένταση του όλο και λιγότερο συγκεκαλυμένου πολέμου της Ουάσιγκτον με το Πεκίνο. Η 46χρονη Meng Wanzhou είναι πρώτης γραμμής αφεντικό στον γαλαξία του κινεζικού καπιταλισμού: κόρη του Ren Zhengfei, ιδρυτή, ιδιοκτήτη και προέδρου της θρυλικής hi tech εταιρείας huawei, αντιπρόεδρός της (η Meng), συνελήφθη σαν αντίποινα επειδή (κατά την Ουάσιγκτον) η huawei “παραβιάζει τις αμερικανικές κυρώσεις κατά του ιράν” πουλώντας στην Τεχεράνη υψηλή τεχνολογία… Η Ουάσιγκτον υποστηρίζει ότι η huawei «έχει κλέψει» αμερικανική τεχνολογία, αλλά όπως γίνεται κανόνας πλέον, δεν αποδεικνύει τίποτα… Εν τω μεταξύ η σύλληψη έγινε «βρώμικα»: δεν είχε εκδοθεί από κάποιον εισαγγελέα διεθνές ένταλμα σύλληψης εναντίον της Wanzhou, έγινε «υπόγεια» και με κρυφή συνεννόηση μεταξύ των ασφαλιτών των δυο κράτων… Με δυο λόγια: πρόκειται για απαγωγή!

Μπορούμε να το διατυπώσουμε αλλιώς. Η Ουάσιγκτον αποσύρεται απ’ την συμφωνία που είχε υπογράψει για τα πυρηνικά της Τεχεράνης, και ύστερα αρχίζει να πυροβολεί κατά βούληση κυρώσεις εναντίον του ιρανικού καθεστώτος… Έχοντας στο στόχαστρο όχι μόνον αυτό αλλά και (κυρίως) οποιονδήποτε κάνει δουλειές μαζί του… Το Πεκίνο αγνοεί την αμερικανική μονομέρεια, και δεν είναι μόνο του… Η huawei θεωρείται παγκόσμια πρωτοπόρος στις 5G επικοινωνιακές τεχνολογίες που είναι το τωρινό holy grail της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, του internet of things, της τεχνητής νοημοσύνης, κλπ… Προκειμένου να αντιμετωπίσει η Ουάσιγκτον την παγκόσμια τεχνολογική έφοδο και ήδη ορατή υπεροχή του “made in china 2025” ζητάει την σύλληψη (απαγωγή) της αντιπροέδρου και κόρης του ιδιοκτήτη της huawei, “τσακώνοντας” την εταιρεία … στο ιράν… (Ταυτόχρονα επιδοτεί τις αμερικανικές εταιρείες 5G για να γίνουν ανταγωνιστικές των κινεζικών, και πείθει τους συμμάχους της στην «αγγλόσφαιρα» – αυστραλία, νέα ζηλανδία και αγγλία – «να μην κάνουν δουλειές με τους κινέζους»… για λόγους ασφαλείας…)

Τι καταλαβαίνετε; Η ασταμάτητη μηχανή καταλαβαίνει ότι η Ουάσιγκτον χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο μαφιόζικες μεθόδους στην προσπάθειά της να κρατήσει την ιμπεριαλιστική της πρωτοκαθεδρία στον πλανήτη. Το κινεζικό καθεστώς ζήτησε ήδη την άμεση απελευθέρωση της Meng Wanzhou αφήνοντας να εννοηθεί (μέσα απ’ τα σφιγμένα δόντια του) ότι δεν θα μείνει αδρανές… Δεν πρόκειται, εδώ, για εισαγωγές σόγιας… Το πράγμα είναι πολύ σοβαρότερο και πολύ πιο «ευαίσθητο» από πολιτική άποψη…

Η σύλληψή της Meng Wanzhou έχει όλα τα δεδομένα για να γίνει μια «Khashoggi case» χωρίς ηλεκτρικά πριόνια και κομματιάσματα, αλλά σ’ ένα πολύ πολύ ανώτερο επίπεδο του οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού (δηλαδή: του 4ου παγκόσμιου πολέμου). Μια «Khashoggi case» στην οποία το ζητούμενο δεν είναι η «τακτοποίηση» ενός αντιφρονούντα αλλά η «τακτοποίηση» ενός πολύ μεγάλου τεχνολογικού ανταγωνιστή: του κινεζικού καπιταλισμού. Με πολλές, πάρα πολλές προεκτάσεις. (Είθε η κομφουκιανή «σοφία» του Πεκίνου να το φωτίσει να βρει ασύμμετρους τρόπους απάντησης…)

Παρακολουθείστε ωστόσο, παρακαλούμε, το πως πρόσωπα και «προσωπικές περιπτώσεις» μπορούν να λειτουργήσουν σαν καταλύτες στην όξυνση δομικά απρόσωπων διαδικασίων πλανητικής κλίμακας…

Ευτυχώς που στα μέρη μας δεν υπάρχουν έγνοιες για τέτοια ζητήματα. Ευτυχώς που στα μέρη μας τα φλέγοντα του παρόντος και του μέλλοντος είναι οι χρόνιες εθνικές ψυχώσεις – το παρελθόν δηλαδή…

Απάτη μόνο; Προβοκάτσια;

Τετάρτη 5 Δεκέμβρη. Ο διάσημος πια He Jiankui αποδεικνύεται σίγουρα απατεώνας. Να θυμίσουμε ότι πρόκειται για τον κινέζο βιοτεχνολόγο που ανακοίνωσε πριν λίγες ημέρες ότι έκανε γενετική κοπτοραπτική στο dna δύο εμβρύων (με τεχνητή γονιμοποίηση) τα οποία στη συνέχεια εμφυτεύτηκαν στην μήτρα της μητέρας τους – προκειμένου να γεννηθούν σαν HIV-proof.

Κατ’ αρχήν προκύπτει απ’ τις καταθέσεις ενός (απ’ τα οκτώ συνολικά ζευγάρια) που συμμετείχε στις αρχικές φάσεις αλλά τελικά αποχώρησε απ’ την «μαγική γενετική» του Jiankui, ότι τους είχε ειπωθεί ότι το project χρηματοδοτείται απ’ το κράτος· για να δικαιολογηθεί ότι δεν θα πλήρωναν τίποτα στη γενικά ακριβή αυτή διαδικασία τεχνητής γονιμοποίησης / εμφύτευσης. Δεύτερον, τους δινόταν η υπόσχεση ότι πέραν της HΙV-proof εγγυημένης γενετικής ταυτότητας, τα παιδιά τους θα ήταν γενικά εξυπνότερα και γενικά υγιέστερα.

Τρίτο, κι αυτό είναι το σημαντικότερο (το γράψαμε μόλις την περασμένη Παρασκευή). Το επιτελείο του Jiankui τους ενημέρωνε ότι στην χειρότερη περίπτωση όπου η πρωτεΐνη CCR5 δεν θα «έδενε» στο κατάλληλο σημείο του γονιδιώματος, τα μωρά δεν θα είχαν ανοσία στον hiv…. Σε στυλ “τι είχατε τι χάσατε”… Γι’ αυτό τον σκοπό ο Jiankui και το επιτελείο του πλήρωναν κάθε ζευγάρι με 40.000 δολάρια (ένα μεγάλο ποσό για τα δεδομένα του κινέζικου καπιταλισμού…) υπό την προϋπόθεση ότι παραιτούνται από οποιεσδήποτε διεκδικήσεις σε περίπτωση αποτυχίας του πειράματος / της μεθόδου.

Σ’ ένα κράτος με κατώτατο μισθό 375 δολάρια και μέσο μισθό στον τριτογενή τομέα τα 1500, το να πληρώνεται ένα ζευγάρι που θέλει να κάνει ένα παιδί με 40.000 δολάρια σημαίνει ένα πράγμα και μόνο: εξαιρετικά υψηλό ενδεχόμενο να αποτύχει το «πείραμα», και να αποκτήσει ένα παιδί HIV+ – ή και με άλλα γενετικά προβλήματα. Προφανώς ο Jiankui ήξερε ότι κορόιδευε όταν υποσχόταν “ασφαλές αποτέλεσμα” – αλλιώς δεν θα πλήρωνε τόσο. Το μεγάλο ποσό της “αμοιβής” αποδεικνύει την απάτη του.

Απομένει, όμως, το ζήτημα της δημόσιας ανακοίνωσής του· μιας ανακοίνωσης που ήταν αδύνατο να μην προκαλέσει όχι μόνο αγανάκτηση αλλά και έρευνα για το τι πραγματικά έκανε. Ήδη πολλοί κινέζοι βιοτεχνολόγοι και γενετιστές φοβούνται αυτό που είναι πιθανό: την πίεση για την επιβολή αυστηρών περιορισμών στις όποιες έρευνές τους.

Παρότι η ανθρώπινη ματαιοδοξία είναι ισχυρή ντρόγκα, θα ήταν βιαστικό να υποθέσουμε ότι ο Jiankui ανακοίνωσε πως έκανε α) κάτι εξαιρετικά ριψοκίνδυνο, β) κάτι ηθικά προβληματικό το λιγότερο, γ) χωρίς να δώσει κανένα συγκεκριμένο στοιχείο προς έλεγχο των λεγομένων του, κινούμενος μόνο απ’ την έπαρσή του, και χωρίς να λάβει υπόψη του τι θα ακολουθούσε.

Θέλουμε να πούμε: δεν μπορούμε να αποκλείσουμε και άλλα κίνητρα, εντελώς διαφορετικά απ’ την τεχνοεπιστημονική ματαιοδοξία. Εκτός αν αυτό που περίμενε ήταν ότι θα ανέβουν οι τιμές των μετοχών που έχει σε επτά βιοτεχνολογικές εταιρείες – τις οποίες έστησε ο ίδιος.

Αν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του όταν βγήκε καμαρωτός καμαρωτός να ανακοινώσει τα κατορθώματά του, τότε την πίνει… Κι αν είσαι addicted η λογική σηκώνει τα χέρια…

Τέρατα ευφυίας

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη. Είναι αργόστροφος … και γι’ αυτό δημιουργεί προβλήματα … δεν μπορούμε να τον εμπιστευτούμε. Αυτή είναι η γνώμη του αμερικάνου υπ.αμ. “τρελού σκύλου” James Mattis για τον Putin. Θα πρέπει να είναι κολλητική μόδα στην Ουάσιγκτον: πρώτο το ψόφιο κουνάβι διέδιδε ότι έχει alien IQ. Τώρα βρέθηκε και δεύτερο της ίδιας ποιότητας και αυτοπεποίθησης, στην ίδια παρέα. Στην κατάσταση που βρίσκεται η άλλοτε μόνη υπερδύναμη πράγματι χρειάζεται τέτοιους τετραπέρατους ανθρώπους στο γκουβέρνο.

Έχουμε την εντύπωση ότι ακόμα περισότερο τους χρειάζονται οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον. Αλλά αυτοί είναι λίγο πολύ ηλίθιοι, και δεν καταλαβαίνουν…

Να, για παράδειγμα, μια ενέργεια υψηλής νοημοσύνης. Το ψόφιο κουνάβι συμφώνησε με τον Xi (αυτόν πως να τον βλέπουν στην Ουάσιγκτον από στροφάρισμα;) ένα τρίμηνο «πάγωμα» των επιπλέον δασμών που θα έβαζε στις κινεζικές εισαγωγές, με αντάλλαγμα να αγοράσει το Πεκίνο «μεγάλες ποσότητες αμερικανικών ειδών». Ξεκινώντας από σόγια, μπρόκολα, λάχανα – και γενικά προϊόντα της ευλογημένης αμερικανικής γης…

Από κάποιες μεριές αυτό φαίνεται μπακαλίστικο deal. Αν κάθε τρίμηνο το Πεκίνο κάνει αυξημένες αγορές απ’ το αμερικανικό supermarket θα έχει bonus, δωροεπιταγή, το πάγωμα των δασμών; Με δεδομένο ότι οι επόμενες αμερικανικές εκλογές είναι το 2020, θα πρέπει οι κινέζοι να αγοράζουν σόγια και να την πετάνε στην θάλασσα της κίνας ως τότε αν η τερατωδώς ευφυής ιδέα του ψόφιου κουναβιού είναι πως έτσι δεν θα χάσει τις ψήφους των κοκκινόσβερκων παραγωγών της ευλογημένης (αμερικανικής γης). Ούτε οι φαιορόζ δεν θα το σκέφτονταν αυτό – που, γενικά, είναι κι αυτοί τέρατα (ευφυίας).

Τα νούμερα, πάντως, είναι πικρά ως τώρα για τον «υπερδύναμο» μπακάλη. Τον Γενάρη του 2016 το μηνιάτικο εμπορικό έλλειμα της Ουάσιγκτον απέναντι στο Πεκίνο ήταν σχεδόν 30 δις δολάρια. Ένα χρόνο μετά, τον Γενάρη του 2017, ήταν 31,3 δις. Το Γενάρη του 2018 ήταν σχεδόν 36 δις. Και τον Σεπτέμβρη του 2018, παρά τους δασμούς, ήταν 40,2 δις. Είναι αυτό που λέγεται σταθερά αυξητική τάση. Ακόμα κι αν πετύχει το ψοφιοκουναβιστάν μια κάποια σταθεροποίησή του με τρίμηνες “ανακωχές”, είναι τόσο υψηλό που μόνο αν απαγορέψει τις κινεζικές ειααγωγές έχει ελπίδα να μηδενίσει· με τεράστιο κόστος, φυσικά, για τους υπηκόους του (θα κάνουν βουτιές σε βουνά σόγιας…)

Πιο σημαντικό: το 2025 είναι πολύ κοντά, κι ας αφήσουμε το ότι δεν θα έπρεπε να λογαριάζει κανείς χρονολογικά με απόλυτο τρόπο… Τι 2025 τι 2023; Το σχέδιο “made in china 2025” στοιχειώνει ήδη τον αμερικανικό καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό, και όχι μόνον αυτόν. Κατά βάθος το ξέρουν καλά οι πάντες: ο μόνος τρόπος για να σταματήσεις έναν τόσο επίφοβο δυναμικό ανταγωνιστή, που αξιοποιεί την παγκόσμια αγορά με τον τρόπο που θα ήθελες (αλλά δεν μπορείς πια) να το κάνεις εσύ, είναι να τον καταστρέψεις. Πως, όμως, θα τα καταφέρεις χωρίς να καταστραφείς κι εσύ (ή κυρίως εσύ); Ιδού η απορία!

Γι’ αυτό χρειάζονται τα τέρατα ευφυίας στο αμερικανικό γκουβέρνο. Επειδή (όπως το έθεσε ο αργόστροφος Putin), για να μην πυροβολήσουν τα πόδια τους αυτοπυροβολούνται κάπου πιο ψηλά (χωρίς να μπει σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ο αργόστροφος για το που ακριβώς…)

Η “ανακωχή” του Μπουένος Άιρες (;)

Κυριακή 2 Δεκέμβρη. Σύμφωνα με κινεζική αλλά όχι και αμερικανική ανακοίνωση (ως το ξημέρωμα που η ασταμάτητη μηχανή ήταν σε εγρήγορση…) στο δείπνο μεταξύ Xi και ψόφιου κοναβιού (με υψηλόβαθμες παρέες και οι δύο) ο Xi κατάφερε να πείσει το ψοφιοκουναβιστάν να γίνει ανακωχή στον «εμπορικό πόλεμο» – που έχει κηρύξει η Ουάσιγκτον. Να μην επιβληθούν, δηλαδή, καινούργιοι δασμοί απ’ τις αρχές του 2019.

Το γεγονός ότι το πάντα φλύαρο ψόφιο κουνάβι, μετά το τέλος του δείπνου, πήρε τους σωματοφύλακές του, μπήκε στο αεροπλάνο, και έφυγε για Ουάσιγκτον χωρίς να κάνει (ή άλλος στη θέση του) καμμία δήλωση, αφήνει χώρο για επιφυλάξεις. Μπας και αλλάξει γνώμη στο αεροπλάνο ή μόλις πατήσει αμερικανικό έδαφος; Συμβαίνουν κι αυτά, αν και οι αισιόδοξοι λένε πως «όχι».

Η δική μας πρόβλεψη είναι πως, στην ουσία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, είτε γενικά είτε μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου, δεν χωράει καμμία ανακωχή! Τακτικισμοί και ελιγμοί ναι, χωράνε. Ανακωχή όχι.

(φωτογραφία: Αυτός με το μουστάκι κάπως βλοσυρός δείχνει καθώς μιλάει ο Xi από απέναντι… Ε;)

Παραπάνω από 5 λεπτά δημοσιότητας…

Παρασκευή 30 Νοέμβρη. Έχει ο οξυνόμενος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός και τεχνολογικές διαστάσεις; Η απάντηση είναι “χέζουν οι αρκούδες στο δάσος”;

Ο κινέζος γενετιστής He Jiankui κέρδισε («με το σπαθί του»…) αυτό που θεωρούσε ότι αξίζει. Μην βιαστείτε, ωστόσο, να πείτε πως ήταν η διεθνής δημοσιότητα για έναν «ειδικευμένο ηλίθιο» (λυπούμαστε, αλλά η διαπίστωση των Καταστασιακών γίνεται όλο και πιο σωστή…), γενετιστή, πολύ γνωστό στους κύκλους των βιοτεχνολόγων. Ναι, η δημοσιότητα αυτή ήταν ένα +. Ήταν, όμως, το κυρίως ζητούμενο; Η ασταμάτητη μηχανή δεν ξέρει. Αλλά σαν μέτοχος του (περιοδικού) cyborg έχει λόγους σοβαρούς να κοιτάει πίσω απ’ το Θέαμα – ακόμα κι αν αυτό είναι γενετικό.

Ο κυρ He ανακοίνωσε επίσημα πριν λίγες σε συνέδριο στο Hong Kong ότι έκανε γενετική κοπτοραπτική (με την μέθοδο crypsr/cas9 – περισσότερα στο cyborg 8 και στο cyborg 13) σε πρωταρχικά ανθρώπινα κύτταρα (ωάρια; σπερματοζωάρια; αυτήν την λεπτομέρεια δεν την ξέρουμε) in vitro γονιμοποίησης – και τα εμφύτευσε σε γυναικεία μήτρα, για να γεννηθούν. (Είπε ότι αυτό έγινε…) Η “παρέμβαση” του γενετιστή αφορούσε την “θωράκιση” των δυο (μελλοντικών) κοριτσιών απ’ τον HIV, με δεδομένο ότι ο πατέρας τους ήταν HIV+.

Σύμφωνα με τα όσα είναι γνωστά ως σήμερα, το aids έχει ιογενή και όχι γενετική προέλευση. Ο κυρ He (και ίσως συμφωνούν μαζί του και διάφοροι συνάδελφοί του) εντόπισε (λέει) μια αλληλουχία στο dna σε ανθρώπους που έχουν «ανοσία» στον hiv… Και με κοπτοραπτική την μετέφερε στο γονιδίωμα των πρωταρχικών ανθρώπινων κυττάρων, έτσι ώστε να μην “κολλήσουν” τα δύο έμβρυα.

Με δυο λόγια ο κυρ He υποστηρίζει ότι συνέθεσε δύο βιοτεχνολογικές άγνοιες (την μία σχετικά με τον hiv και την άλλη σχετικά με την ακρίβεια και την αποτελεσματικότητα της cryspr/cas9) και κατασκεύασε μια βιοτεχνολογική βεβαιότητα· τόσο βεβαιότητα ( υποστηρίζει…) ώστε να εφαρμόσει την μέθοδό του στο είδος μας…

Ξέσπασε παγκόσμια κατακραυγή, αλλά και απορία. Ο κυρ He δεν έδωσε καμία απόδειξη των ισχυρισμών του· αλλά η κατακραυγή κατακραυγή. Τόσο πολύ ώστε το κινεζικό καθεστώς αναγκάστηκε να διατάξει το «πάγωμα» κάθε έρευνας σχετικά με την crispr/cas9 και τις εφαρμογές της, καταγγέλοντας τους ισχυρισμούς του κυρ He σαν «απαράδεκτους».

Τι συμβαίνει;

Βιο-προβοκάτορες

Παρασκευή 30 Νοέμβρη. Η περίπτωση He Jiankui μοιάζει σε πολλά με την περίπτωση Panos Zavos. Και οι δύο ήταν αρκετά γνωστοί επαγγελματίες ήδη, έτσι ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία ότι τεχνικά ήταν / είναι ικανοί να έχουν κάνει αυτό που λένε… Ταυτόχρονα όμως παραβίαζαν όλα τα πρωτόκολλα εγκυρότητας («δεν σας λέμε ούτε που, ούτε ποιοί», καμμία κρίσιμη λεπτομέρεια), με πλήρη συνείδηση του τι κάνουν εναντίον των συναδέλφων τους. Μ’ άλλα λόγια ο Zavos τότε προβόκαρε και ο Jiankui τώρα προβοκάρει εν γνώσει τις νόρμες ελέγχου και επιβεβαίωσης των «επιστημονικών κοινοτήτων» στις οποίες ανήκουν και απ’ τις οποίες προέρχεται η αναγνώριση και το κύρος τους. Αν ήθελαν να κάνουν κάτι που να μην μπορούν να ελέγξουν οι συνάδελφοί τους, θα ήταν αρκετό να μην ανακοινώσουν τίποτα!… Αν ήθελαν να κάνουν κάτι αποφεύγοντας την κατακραυγή, θα το κρατούσαν κρυφό… Αν ήθελαν να «πατεντάρουν» την μεθοδολογία τους…. απλά δεν μπορούν!!! Τι επεδίωκε τότε ο Zavos και τι επιδιώκει, λοιπόν, ο Jiankui τώρα;

Είναι αρκετά πιθανό ότι η απάντηση σχετικά με τον Zavos ήταν όντως τα λεφτά, και ίσως κάτι επιπλέον (που δεν είναι της στιγμής). Ο Jiankui; Κι αυτός φράγκα θέλει;

Ίσως. Υπάρχει όμως ένα διαφορετικό θέμα, και ασφαλώς ο Jiankui το ξέρει καλά, καθώς πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε αμερικανικά πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα και στο εργαστήριό του στο πανεπιστήμιο της Shenzhen: οι κινέζοι γενετιστές έχουν κάνει πράγματι σημαντικές «προόδους» σε διάφορους επιμέρους τομείς, και απειλούν την (εμπορική / τεχνολογική / επιστημονική) κυριαρχία των δυτικών και στις βιοτεχνολογίες. Για παράδειγμα, μόλις πριν 3 μήνες, στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη, βιοτεχνολόγοι του πανεπιστημίου της Σαγκάης ανακοίνωσαν την πετυχημένη (;) εφαρμογή της crispr/cas9 στην εργαστηριακή επιδιόρθωση σε ανθρώπινα έμβρυα μιας γενετικής ανωμαλίας που είναι υπεύθυνη για μια σπάνια και ανίατη αρρώστια (την marfan). Η ανακοίνωση έγινε με όλο το επιστημονικό πρωτόκολλο, μέσω δημοσίευσης σε έγκυρο διεθνές περιοδικό (το molecular therapy).

Οπωσδήποτε αυτή η κινεζική επιτυχία είναι συζητήσιμη – λόγω τομέα. Δεν παύει, ωστόσο, να πιστοποιεί ότι το τόσο απειλητικό «made in china 2025» έχει σοβαρά ερείσματα και στις βιοτεχνολογικές εφαρμογές. Κι αυτό είναι σοβαρό ζήτημα, εμπορικά / οικονομικά αλλά ακόμα και πολεμικά…

«Βγήκε μπροστά», λοιπόν, ο He Jiankui με τους αναπόδεικτους (και από στενά «επιστημονική» άποψη αστήρικτους) ισχυρισμούς του για να προκαλέσει την διεθνή κατακραυγή για την ανηθικότητα των κινέζων γενετιστών; Σε μια εποχή που «ψήνεται» από διάφορες μεριές ο «κινεζικός κίνδυνος»; Ξέρουμε ότι σε πολλούς αυτό θα φανεί σαν «σενάριο συνωμοσίας». Ωστόσο στον όλο και πιο ανταγωνιστικό καπιταλιστικό κόσμο (συμπεριλαμβανόμενης της τεχνολογικής του στιβάδας) τα κτυπήματα κάτω απ’ την μέση δεν είναι εξαίρεση. Είναι ο κανόνας.

Και δεν είναι η περίπτωση Jiankui ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία ισχυρή ένδειξη για τέτοιου είδους συγκρούσεις…

Ο πλανήτης του πολέμου

Πέμπτη 22 Νοέμβρη. Ο αμερικανικός μιλιταρισμός έχει εκτροχιαστεί. Κι εγώ, ένας μεσαίας βαθμίδας αξιωματικός καριέρας, το είδα να έρχεται… Πίσω στα 2008, όταν ήμουν ένας λοχαγός που μόλις είχε γυρίσει απ’ το ιράκ και σπούδαζα στο Fort Knox, τα σενάρια της εκπαίδευσής μας γενικά εστίαζαν στις μάχες σε πόλεις και σ’ αυτό που ονομάζονταν «αποστολές ασφάλειας και σταθεροποίησης». Εκπαιδευόμασταν θεωρητικά για να επιτεθούμε σε κάποια κέντρα πόλεων, να καταστρέψουμε τους μαχητές του εχθρού εκεί, και έπειτα να αναλάβουμε ειρηνευτικές και «ανθρωπιστικές» επιχειρήσεις…

… Όταν για πρώτη φορά πήρα μέρος στο πρώτο course για μεσαίου επιπέδου αξιωματικούς καριέρας το 2016 γρήγορα κατάλαβα ότι κάτι είχε πραγματικά αλλάξει.

Τα σενάρια της εκπαίδευσής μας δεν περιορίζονταν πια στις αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις. Τώρα σχεδιάζαμε την ανάπτυξη δυνάμεων – για συμβατικούς πολέμους υψηλής έντασης – στον Καύκασο, στη Βαλτική, και στη νότια θάλασσα της κίνας (δηλαδή: ρωσία και κίνα). Επιπλέον γίνονταν σχέδια για συγκρούσεις με «κακοποιά» καθεστώτα (δηλαδή, αυτό είναι εύκολο: ιράν). Οι αποστολές σχεδιάζονταν για μάχες των αμερικανικών μεραρχιών σε μακρινές περιοχές, σε σημαντικούς πολέμους για την «απελευθέρωση» περιοχών και την υποστήριξη συμμάχων.

Πολύ γρήγορα μου ξεκαθαρίστηκε: έχουν αλλάξει πολλά. Ο αμερικανικός στρατός, στην πραγματικότητα, έχει γίνει παγκόσμιος με έντονο τρόπο. Θορυβημένη απ’ την αδυναμία της να φέρει σε αίσιο τέλος οποιονδήποτε απ’ τους αντιτρομοκρατικούς πολέμους αυτού του αιώνα, η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι είναι καιρός να ετοιμαστεί για «πραγματικό» πόλεμο, με πλήθος εχθρών. Αυτή η διαδικασία αναπτύχθηκε, στην πραγματικότητα, κάτω απ’ τη μύτη μας εδώ και κάποιο καιρό. Θυμηθείτε το 2013 όταν ο πρόεδρος Obama και η υπ.εξ. Hillary Clinton άρχισαν να μιλάνε για μια “pivot” στην Ασία – μια προφανή προσπάθεια να ανασχεθεί η κίνα. Ο Obama επίσης επέβαλε κυρώσεις στη Μόσχα και στρατιωτικοποίησε ακόμα περισσότερο την ευρώπη, σαν απάντηση στην ρωσική εμπλοκή στην ουκρανία και στην κριμαία. Ο πρόεδρος Trump, του οποίου τα «ένστικτα» στην προεκλογική περίοδο ήταν να αποχωρήσει η Αμερική απ’ τους πολέμους στη μέση Ανατολή, το γύρισε στο να είναι άτοιμος να κλιμακώσει τις εντάσεις με την κίνα, την ρωσία, το ιράν, ακόμα και (για ένα διάστημα) με την βόρεια κορέα…

… Πρέπει να καταλάβει κανείς αυτές τις εξελίξεις σαν εκείνες που διαμορφώνουν μια εν δυνάμει φόρμουλα για μια διαρκή σύγκρουση που θα οδηγήσει τις ηπα σε έναν πραγματικά κατακλυσμιαίο πόλεμο τον οποίο ούτε χρειάζεται ούτε μπορεί πραγματικά να κερδίσει…

Άλλο πράγμα να διαβάζετε τέτοια δυσοίωνα απ’ την ίδια την ασταμάτητη μηχανή, και άλλο να τα διαβάζετε απ’ έναν καραβανά, τον ταγματάρχη (και εξωτερικό συνεργάτη / στρατιωτικό καθηγητή ιστορίας στο West Point) Danny Sjursen (τα εισαγωγικά στα αποσπάσματα είναι του πρωτότυπου). Παράδοξο ή όχι φαίνεται ότι υπάρχουν αμερικάνοι καραβανάδες που υπηρετώντας τον εθνικό τους μιλιταρισμό κάποια στιγμή συνειδητοποιούν τι σόι είναι και που πάει. Το τέλος του περιγραφικού άρθρου του (με τίτλο: planet of war) πάει έτσι:

Λέγεται συχνά, με Οργουελιανή έννοια, ότι κάθε έθνος κράτος χρειάζεται έναν εχθρό για να ενοποιήσει και να πειθαρχήσει τον πληθυσμό του. Αν είναι έτσι τότε οι ηπα πρέπει να θεωρηθούν μοναδική περίπτωση στην ιστορία, σαν η μόνη χώρα που στρατιωτικοποιεί όλο τον πλανήτη (και το διάστημα) προσπαθώντας να μας ανεβάσει πάνω από όλους τους υπόλοιπους.

Μ’ αυτή την έννοια είναι, πράγματι, εξαιρετική περίπτωση.

Μ’ αυτή την έννοια, πράγματι, αλλοίμονο στους άμαχους…

Θερμά σπρωξίδια…

Δευτέρα 19 Νοέμβρη. Ακόμα κι αν οι λευκοί πρωτοκοσμικοί συνεχίζουν να παριστάνουν τους ανήξερους (βολικό…), οι ασιάτες του «αναπτυσσόμενου κόσμου» ξέρουν με κάθε βεβαιότητα. Η (φραστική, υποχρεωτικά) σύγκρουση ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και στο Πεκίνο έγινε στη σύνοδο των κρατών της ένωσης των νοτιοανατολικών ασιατικών κρατών (asean) στη Σιγκαπούρη και στη σύνοδο οικονομικής συνεργασίας ασίας – ειρηνικού (apec) στην παπούα / νέα γουινέα. Ο ακροδεξιός χριστιανός αμερικάνος αντιπρόεδρος Mike Pence και ο κινέζος κομμουνιστής (με όσα θαυμαστικά γουστάρετε!) Xi Jinping τράβηξαν τα σπαθιά τους.

Για την Ουάσιγκτον η στρατιωτική διαχείριση της κινεζικής κυριαρχίας στη νότια θάλασσα της κίνας είναι έκφραση του δικού της μιλιταριστικού προτύπου καπιταλιστικής ανάπτυξης, αυτό που ο Eisenhower είχε υποδείξει απ’ τις 17 Γενάρη του 1961 σαν μείζονα απειλή για τις ίδιες της ηπα: το στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Κραδαίνοντας πάντα το ζήτημα μιας εν δυνάμει στρατιωτικής αντιπαράθεσης στον δυτικό Ειρηνικό ο Pence (και μέσω αυτού το αμερικανικό βαθύ κράτος) γαργαλάει τα συμφέροντα των καραβανάδων των νοτιοανατολικών ασιατικών κρατών, ελπίζοντας στον επαγγελματικό τους προσοδισμό: περισσότερα όπλα (αμερικανικά προφανώς), περισσότερη εκπαίδευση (αμερικανική προφανώς), περισσότερο όσμωση με το αμερικανικό πεντάγωνο – με ό,τι σημαίνουν αυτά: οπωσδήποτε όποτε και όπως χρειαστεί, όχι και πολλή άβολη «δημοκρατία».

Απ’ την μεριά του ο Xi κατήγγειλε την Ουάσιγκτον σαν θιασώτη της εμπορικής / οικονομικής μονομέρειας, σαν κήρυκα του προστατευτισμού εναντίον των πιο αδύναμων καπιταλισμών, και σαν ιδιοτελή «εταίρο». Παρότι ο κινεζικός καπιταλισμός είναι ήδη «πειστικός» στην πολεμική / στρατιωτική βιομηχανία του (όχι, όμως, σαν τον αμερικανικό!), ο εκπρόσωπός του (ο Xi) απευθύνεται κυρίως σ’ εκείνα τα κοινωνικά στρώματα (και σε εκείνες τις επιχειρηματικές συνομαδώσεις) των ασιατικών κρατών που επειδή δεν είναι συναρθρωμένες με τα νηπιακά για τα δεδομένα του 21ο αιώνα (αλλά με βαριά ιστορία στον 20o) εθνικά στρατοεπιχειρηματικά συμπλέγματα των κρατών τους, έχουν περισσότερα να κερδίσουν απ’ τους «δρόμους του μεταξιού» παρά απ’ τις πολεμικές «αγορές του αιώνα».

Συνεπώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ Πεκίνου και Ουάσιγκτον μεταφράζεται στην ανατολική και νότια ασία (και) σαν ανταγωνισμός ανάμεσα σε διαφορετικά κεφάλαια / θεσμούς μέσα σε κάθε κράτος χωριστά. Κι αυτό εξηγεί, σε κάποιο βαθμό, γιατί η Ουάσιγκτον δεν είναι πια ο μόνος ηγεμόνας στην περιοχή: «υπό κανονικές συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης» ο καπιταλισμός δεν αναπτύσσεται μόνο με τον μιλιταριστικό του βραχίονα. Μάλιστα είναι εύλογο ότι οι υπόλοιποι (βραχίονες) μπορεί να είναι πιο μαζικοί και πιο «πιεστικοί» απ’ τους καραβανάδες και τα δικά τους στενά εννοημένα συμφέροντα.

Οι στρατιωτικές βάσεις είναι (και) «οικονομικοί παράγοντες». Το ίδιο είναι όμως τα εμπορικά λιμάνια, οι υποδομές συναρμολόγησης και εξαγωγών, τα εργοστάσια ηλεκτρισμού, τα αεροδρόμια, και τα γρήγορα τραίνα.

Όσοι καταλαβαίνουν τις εξελίξεις στον καπιταλισμό σαν ευκαιρία για «πάμε στοίχημα» ας ποντάρουν ποιος θα κερδίσει τους συσχετισμούς…

…Και κρύο του λουτρού

Δευτέρα 19 Νοέμβρη. Μ’ αυτά τα δεδομένα, η σύνοδος του apec πέτυχε ένα μοναδικό κατόρθωμα. Για πρώτη φορά στην 29χρονη ιστορία του θεσμού χθες δεν βγήκε κοινό ανακοινωθέν με τα συμπεράσματα της συνόδου· ούτε, καν, έτσι, για τους τύπους. Η αιτία είναι χοντροκομμένα απλή. Τα κράτη μέλη του οργανισμού ικανοποιούνται σε γενικές γραμμές απ’ τις προδιαγραφές του παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου (ποε) – όλα τα κράτη, εκτός από ένα. Τις ηπα. Ο Pence τράβηξε το σπαθί του όχι μόνο για να καταγγείλει το Πεκίνο αλλά και για να εκβιάσει τα μέλη του οργανισμού να ζητήσουν την αναμόρφωση του ποε – με τρόπο που να βολεύει τη Ουάσιγκτον και την «ζήτω τα διμερή εμπορικά deal» τακτική της.

Παρότι υπό άλλες συνθήκες τα μικρότερα (σε σχέση με την κίνα) κράτη θα τόνιζαν τις υπαρκές διαφορές ή και αντιθέσεις του με τον κινεζικό καπιταλισμό, η επιθετικότητα με την οποία είναι υποχρεωμένη να κινείται η Ουάσιγκτον τα βάζει σε μια θέση που δεν είναι επιλογή τους: να γίνουν εχθροί του Πεκίνου κάτω απ’ την ομπρέλα της Ουάσιγκτον…. Το επιλέγει κανείς με ελαφριά καρδιά; (Όχι, εκτός αν το νο 1 εθνικό του κεφάλαιο είναι οι εφοπλιστές – ονόματα δεν λέμε…)

Μιλώντας γενικά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει κάθε άλλο παρά «καλό όνομα» στη νοτιοανατολική ασία. Και τώρα κάνει ό,τι μπορεί για να θυμίζει το παρελθόν του. Υπ’ αυτές τις συνθήκες τα νοτιοασιατικά κράτη δεν είναι αυτονόητα διατεθειμένα θα ακουμπήσουν το μέλλον τους στα αμερικανικά αεροπλανοφόρα. Κι όσο περισσότερο η Ουάσιγκτον επιδεικνύει την όποια στρατιωτική της πυγμή, τόσο πιο πολύ το βιετνάμ, η ταϋλάνδη, η μαλαισία, η σιγκαπούρη, και οι φιλιππίνες (του Duterte…) κάνουν και ξανακάνουν δεύτερες σκέψεις. «Από ‘δω ή από ‘κει;».

Σαν ταύρος σε υαλοπωλείο η Ουάσιγκτον διακινδυνεύει να χάσει περισσότερα στην ευρύτερη περιοχή απ’ όσα έχει χάσει ως τώρα.

Απ’ την άλλη μεριά έτσι συμβαίνει με τους παγκόσμιους πολέμους, όσο οξύνονται σαν ενδοκαπιταλιστικοί, διακρατικοί ανταγωνισμοί: διάφορα κρατικά αφεντικά, οπορτουνιστικά κινούμενα, παίζουν «πάσο» όσο περισσότερο μπορούν…