Tag: κίνα

Ένας πλανήτης σε σύνθλιψη 3…

Δευτέρα 25 Μάρτη. Για την Ουάσιγκτον είνα σχετικά εύκολο να παίξει στην περιοχή τον ιστορικό της ρόλο, τον ρόλο του νεκροθάφτη της (παλιάς) “διεθνούς νομιμότητας”, υπό τον όρο, φυσικά, ότι μελλοντικά γεγονότα θα καταχώσουν την τωρινή πειρατεία. Είναι σχετικά εύκολο επειδή η μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειος είναι δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, ο πολεμικός της στόλος έχει ακόμα την υπεροπλία, και δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα περισσότερο απ’ την υπογραφή “διαταγμάτων”…

Για το ισραηλινό φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς όμως δεν υπάρχει “νίκη” εδώ, άσχετα με τα όποια πανηγύρια στο Τελ Αβίβ. Όσες υπογραφές κι αν βάλει το ψόφιο κουνάβι, για να κρατήσει ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός όντως την γη που τώρα του χαρίζει ο σύμμαχός του θα πρέπει να βρεθεί στη μεριά των τελικών νικητών του 4ου παγκόσμιου· όποτε υπάρξουν τέτοιοι. Για να κρατήσει τις “κτήσεις” του αυτό το καθεστώς χρειάζεται, οπωσδήποτε, μια κάποια “διεθνή νομιμότητα” που να τις αναγνωρίσει σαν έδαφός του· κι όχι τα διατάγματα του ψόφιου κουναβιού. Και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το ισραηλινό καθεστώς θα βρεθεί με την μεριά των νικητών μελλοντικά. Δεν είναι βέβαιο αν θα έχει καν και καν αξία η τελική έκβαση: πρόκειται για ένα κράτος πολύ μικρό (εδαφικά) για να αναλαμβάνει τον ρόλο όχι του “προκεχωρημένου φυλακίου της δύσης” στη μέση Ανατολή, αλλά (πια) της “προπορευόμενης μπουλντόζας” της Ουάσιγκτον…

Όχι μόνο δεν “λύνει κανένα απ’ τα σοβαρά υπαρξιακά του προβλήματα” το ισραηλινό καθεστώς… αλλά μάλλον τα επιδεινώνει, έχοντας “βάλει όλα τα λεφτά του” στο αμερικανικό χαρτί / στις αμερικανικές κάνες και αρβύλες. Μπορεί, προς το παρόν, να ελπίζει ίσως σε κάποιου είδους “ανοχή” τόσο της Μόσχας όσο και του Πεκίνου. Όταν, όμως, επισημοποιείται η κατάκτηση εδαφών μέσα σ’ έναν εν εξελίξει παγκόσμιο πόλεμο, η οποιαδήποτε “ανοχή” είναι, απλά, θέμα τακτικής. Και η τακτική είναι πάντα προσωρινή.

Το βασικό γεγονός είναι ότι σήμερα, με τα συγχαρίκια και τις αγκαλιές ψόφιου κουναβιού – Netanyahou, και τα δύο κράτη αποχωρούν απ’ τον οηε· με έναν «μεταμοντέρνο» τρόπο… Δεν θα το βροντοφωνάξουν· αυτά είναι «παλιές μέθοδοι». Ωστόσο περί αυτού πρόκειται.

Ένας κινέζος στη Ρώμη

Σάββατο 23 – Κυριακή 24 Μάρτη. Δεν τιμά, βέβαια, την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας… Ωστόσο, είναι πολύ πιο εύκολο για τα κράτη μέλη της ε.ε. το τι θα κάνουν με την “αγγλική περίπτωση”, σε σχέση με το τι θα κάνουν με την “κινεζική περίπτωση”. Λογικό: ο κινεζικός καπιταλισμός απλώνεται δυναμικά (οικονομικός ιμπεριαλισμός λέγεται αυτό) – ενώ για τον αγγλικό ούτε ο πιο φανατικός εθνικιστής δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο αυτούς τους καιρούς.

Ο ιταλικός καπιταλισμός είναι εδώ και κάποια χρόνια ένα είδος outsider στον διεθνή καταμερισμό· σίγουρα με βάση την ιστορία του. Παρότι κρατάει ακόμα μια θέση στους G7 είναι αμφίβολο αν την αξίζει… Μια σύγκριση των εταιρειών σημαία που είχε στα ‘70s με την τωρινή κατάσταση είναι αρκετή. Κι ακριβώς επειδή βουλιάζει στη «σχετική υποτίμησή του» στην παγκόσμια διάστρωμάτωση, οι τωρινές ακροδεξιές πολιτικές του βιτρίνες αποφάσισαν ότι μόνο κέρδος θα έχουν αν πιαστούν, σαν από σωσίβιο, απ’ την κινεζική επέκταση. Απ’ το γιγα-σχέδιο των «δρόμων του μεταξιού», ή αλλιώς την Belt and Road Initiative.

Είναι γεγονός ότι ακόμα και στην παρακμή του ο ιταλικός καπιταλισμός έχει πράγματι παραγωγικές (και καταναλωτικές) δυνατότητες που δεν είναι καθόλου αμελητέες. Το ότι ο Xi βρίσκεται στη Ρώμη για να υπογράψει δεκάδες συμφωνίες οικονομικής, εμπορικής, βιομηχανικής συνεργασίας είναι (ή φαίνεται πειστικά) μια win – win διαδικασία: το κινεζικό καπιταλιστικό «όραμα» (!!!) όπου «όλοι κερδίζουν» (γκούχου γκούχου…) μπορεί όντως να βρει στην ιταλική περίπτωση μια απόδειξη.

Το ιταλικό κράτος / κεφάλαιο, που από στρατιωτική άποψη κοιτάει προς Ουάσιγκτον μεριά για όσο, τουλάχιστον, η αμερικανική υπεροπλία στη Μεσόγειο και στην αφρική φαίνεται ισχυρή, όταν αναρωτιέται για το μέλλον του στον διεθνή οικονομικό καταμερισμό φαίνεται πως απαντάει: ας επωφεληθούμε απ’ την κίνα. Λογικό απ’ την μεριά του. Μόνο που αυτό δημιουργεί επιπλοκές στο κατά πόσον τα κράτη μέλη της ε.ε. θα έχουν ενιαία στάση απέναντι στον κινεζικό καπιταλιστικό επεκτατισμό.

Όμως και οι επιπλοκές αυτές είναι εύλογες, στο βαθμό που το project europe δεν είναι ένα «ολοκληρωμένο, ενοποιημένο καπιταλιστικό πεδίο». Για τον ίδιο λόγο που το Βερολίνο (ή και το Λονδίνο) προτιμούν να στήσουν 5G δίκτυα με την συμμετοχή της Hauwei κι ας λυσσάει η Ουάσιγκτον· για τον ίδιο λόγο που το Βερολίνο δεν κάνει πίσω στην τροφοδοσία του με φυσικό αέριο απ’ την ρωσία μέσω nord stream 2 κι ας κτυπιέται η Βαρσοβία, για τον ίδιο λόγο η Ρώμη επιλέγει μια στρατηγική οικονομική συμμαχία με το Πεκίνο, χωρίς να ρωτάει την γνώμη της εσθονίας ή της λετονίας.

Εκείνος που θα έπρεπε να ανησυχεί απ’ την επίσκεψη Xi στη Ρώμη είναι… το ελλαδιστάν. Η cosco ήρθε στον Πειραιά επειδή έφυγε απ’ τη Νάπολη στης οποίας το λιμάνι είχε το κεντρικό ευρωπαϊκό hub της (άλλη φορά τα ενδιαφέροντα αυτής της ιστορίας…). Ακόμα και για την διακίνηση κινεζικής (ή ασιατικής) προέλευσης εμπορευμάτων προς την κεντρική ευρώπη ή και τα βαλκάνια, η ιταλική χερσόνησος είναι σαφώς καλύτερα τοποθετημένη γεωγραφικά απ’ την ελληνική. Η Βενετία, η Γένοβα και η Τεργέστη, όλα λιμάνια, είναι μέσα στα τωρινά deal που συζητούν Xi και Conte. Ο πρώτος μιλάει για «νέα φάση της Belt and Riad, στη θάλασσα, στην ξηρά, στις μεταφορές, στο διάστημα και στον πολιτισμό»… Θα μπορούσε η στρατηγική οικονομική σχέση της Ρώμης με το Πεκίνο να σημαίνει έναν σταδιακό μαρασμό της σημασίας του Πειραιά;

Αν αγνοείτε το πως και γιατί έγινε η μετακόμιση απ’ τη Νάπολη μην απαντήσετε «όχι»…. Ο Xi έκανε ειδική επίσκεψη στο Παλέρμο, το οποίο σε απλή γλώσσα σημαίνει ότι θα τον ενδιάφερε η συνεργασία με την σικελική μαφία, μετά το «σπάσιμο» της cosco με την ναπολιτάνικη.

Αν ευοδωθούν αυτοί οι προσανατολισμοί, η ελληνική μαφία – είναι βέβαιο – θα αποκτήσει προβλήματα… Στον “κύκλο εργασιών” της, και όχι μόνο.

Ένας κινέζος στο Παρίσι

Σάββατο 23 – Κυριακή 24 Μάρτη. Μετά την θριαμβευτική επίσκεψή του στη Ρώμη ο Xi θα πάει (μέσω Μονακό!) στο Παρίσι. Ο «μικρός Λουδοβίκος» Macron, σαν τωρινός εκπρόσωπος του γαλλικού κράτους / κεφάλαιου, βρίσκεται σε διαφορετική θέση απ’ τις ιταλικές βιτρίνες – κι όχι για ιδεολογικούς λόγους. Το Παρίσι δεν παραδέχεται την διεθνή υποτίμησή του – και ο στρατός που έχει αμολύσει στην υποσαχάρια αφρική, στις πρώην γαλλικές αποικίες, το αποδεικνύει. Μπορεί ο εφιάλτης του Παρισιού να είναι το Βερολίνο· μπορεί να προσπαθεί να κάνει την αδυναμία δύναμη με «ευρωπαϊκά οράματα» (μόνο στα μέτρα του!), αλλά είναι σίγουρο ότι απέναντι στο Πεκίνο έχει – ή θα ήθελε να έχει – μια πιο ευέλικτη στάση. Άλλοτε «ευκαιρία» (: η κινεζική αγορά) και άλλοτε «αντίπαλος». Σίγουρα στην Αφρική.

Σε αντίθεση, λοιπόν, με τη Ρώμη, το Παρίσι θέλει οπωσδήποτε να κρατήσει τα αγέρωχα προσχήματά του. Μπορεί; Μεσοπρόθεσμα ναι. Όμως υποθέτουμε ότι τα αφεντικά του γαλλικού κεφάλαιου δεν είναι ηλίθια. Ισχύει; Θα φανεί. Αν, σε δέκα χρόνια (μια λογική μονάδα χρόνου) το ιταλικό κεφάλαιο έχει αναγεννηθεί χάρη στις συνεργασίες του με το κινεζικό, ο πρώτος που θα το καταλάβει θα είναι το γαλλικό! Σε ότι αφορά τους «περιφερειακούς ανταγωνισμούς» κανείς απ’ τους δύο, ούτε το Παρίσι ούτε η Ρώμη, δεν κρύβουν εδώ και χρόνια τον εκνευρισμό τους έναντι του άλλου. Και, προοπτικά, η οικονομική αποικιοποίηση της βόρειας αφρικής είναι ένα απ’ τα πεδία σύγκρουσης και μεταξύ τους. Προς το παρόν το Παρίσι έχει το πάνω χέρι (περίπτωση λιβύης). Αλλά για πάντα;

Αν οι κινεζικοί δρόμοι φτάσουν ως την “ιταλική μπότα”, το Παρίσι θα πρέπει να βάλει χαλινάρια στους ιταλο-δράκους… (Μόνο η υπεροψία του γαλλικού καπιταλισμού θα μπορούσε να ελπίζει σε κάτι τέτοιο…)

Λίαν προσεχώς: αντισινισμός

Κυριακή 17 Μάρτη. Δεν μας προκαλεί καμμία έκπληξη. Με την επίσημη ανακήρυξη του Πεκίνου (και της Μόσχας) σε εχθρούς του έθνους, και με τον “πόλεμο τριβής” που προς το παρόν κάνει η Ουάσιγκτον, στο κοινωνικό πεδίο (του μέσου αμερικάνου κοκκινόσβερκου) έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται, δίπλα στον ώριμο αντι-μουσουλμανισμό, και τα πρώτα ορατά “φύτρα” του αντι-σινισμού.

Μια απογραφή του αμερικανικού “υπουργείου εθνικής ασφάλειας” το 2014 υπολόγισε ότι στις ηπα ζουν περίπου 250.000 κινέζοι υπήκοοι με άδειες παραμονής, και άλλες 270.000 σαν “παράνομοι” μετανάστες. Περίπου 2,3 μύρια είναι οι κινεζικής καταγωγής (2η γενιά) αμερικάνοι υπήκοοι. Και το ερώτημα που έχει αρχίσει να ταΐζει το λευκό αμερικανικό φαντασιακό είναι: στην περίπτωση κανονικού πολέμου ηπα – κίνας τι θα κάνουν όλοι αυτοί; Με ποια μεριά θα πάνε;

Το τάισμα γίνεται απ’ τα πάνω: με τις κατηγορίες περί κινεζικής κατασκοπείας σε βάρος των αμερικανικών τεχνολογικών εταιρειών. Ποιοι την κάνουν αυτή την κατασκοπεία; Μα, φυσικά, είτε οι νόμιμοι κινέζοι είτε οι της 2ης γενιάς που συμβαίνει να δουλεύουν σε τέτοιες επιχειρήσεις!

Σα να λέμε: “είναι ήδη εθνικά επικίνδυνοι” – και δεν ξεχωρίζουν κι όλας μεταξύ τους. Ούτε με τους υπόλοιπους ασιάτες: νοτιοκορεάτες ή ιάπωνες. Συνεπώς; Σιγά σιγά γίνονται όλοι ύποπτοι. “Θα περιμένουμε να αρχίσουν να εκλέγουν και κινέζους βουλευτές”;

Το αμερικανικό κράτος έχει προϊστορία επί του θέματος, που δεν θέλει να ακούγεται αφού θα του χάλαγε την “δημοκρατική μόστρα”. Το 1942, με την άμεσα εκτελεστή διαταγή νο 9066, ο Roosevelt έδιωξε απ’ τα σπίτια τους και μάντρωσε όλους τους ιάπωνες των ηπα, 120.000 συνολικά, απ’ τους οποίους οι 80.000 ήταν δεύτερης γενιάς, γεννημένοι στις ηπα και με αμερικανική υπηκοότητα. Μαντρώθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης· απ’ τα οποία βγήκαν μόλις το 1947. Είχαν βαφτιστεί, με κρατική εντολή μια κι έξω, εχθρικοί ξένοι. Πως λέγεται αυτό; Συλλογική ενοχοποίηση χωρίς έγκλημα: καθαρός φασισμός…

Βαφτίστηκαν ύποπτοι, προφανώς, για ενέργειες σαμποτάζ. Που ωστόσο περιορίζονταν απ’ τις τότε τεχνικές δυνατότητες για κάτι τέτοιο. Με τις τωρινές τεχνικές δυνατότητες (αυτές που είναι είτε άμεσα διαθέσιμες είτε μπορούν να αποκτηθούν «υπόγεια») και την τωρινή συνθετότητα των καπιταλιστικών υποδομών, αν μπει προς συζήτηση τέτοιο ενδεχόμενο για σαμποτάζ, είναι σαφές: το αμερικανικό κράτος, επευφημούμενο απ’ τους οπαδούς του, θα φτιάξει πολύ μεγαλύτερα στρατόπεδα συγκέντρωσης!!!

Συνεπώς η καλλιέργεια του «προληπτικού» αντι-σινισμού απ’ τα πάνω, σε συνδυασμό με τον μικροαστικό ρατσισμό του «μέσου λευκού αμερικάνου», είναι μια απ’ τις πιο εύκολες δουλειές που θα μπορούσε να κάνει το ψοφιοκουναβιστάν.

Και από διάφορες μεριές φαίνεται ότι την κάνει…

(φωτογραφία πάνω: Μετά τους μουσουλμάνους γενικά και τους Παλαιστίνιους ειδικά, οι αμερικάνοι φασίστες εμπλουτίζουν τους στόχους τους…

Θα το λέγαμε κεφαλαιοποίηση του πρωτοκοσμικού ρατσισμού – αλλά δεν είναι καινούργιο. Το δημοσίευμα των financial times το συζητάει τον Ιούνη του ’17 – φωτογραφία κάτω).

Αερομπελάδες

Παρασκευή 15 Μάρτη. Η παγκόσμια καθήλωση των 350 (;) boeing 737 max φυσικά και προκαλεί “πόνο” στην κατασκευάστρια εταιρεία. Ειδικά αφού πρώτον, η “διόρθωση του προβλήματος” (στο “έξυπνο” λογισμικό) θα χρειαστεί καιρό· και δεύτερον, ακόμα κι όταν η boeing πει «το κάναμε», θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να το αποδείξει στους πελάτες της· κάτι καθόλου εύκολο σε ζήτηματα «μηχανικής ευφυίας». Η boeing είναι πιθανό ότι θα χρειαστεί πολύ καιρό για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των πελατών της… Δεν είναι αστείο: εκκρεμούν 5000 παραγγελίες για το συγκεκριμένο μοντέλο, αξίας 600 δισεκατομυρίων… 5000 παραγγελίες που μπορεί να ακυρωθούν!

Ο αριθμός των 737 max σε καθήλωση δεν είναι μεγάλος σε σχέση με το σύνολο των επιβατικών αεροπλάνων σε χρήση· επιμέρους όμως (σε σχέση με συγκεκριμένες εταιρείες) μπορεί να δημιουργηθεί κάποια έλλειψη πτητικών μέσων. Εκτός, λοιπόν, απ’ τις μετοχές των ανταγωνιστών της boeing (και δεν είναι μόνο η airbus αλλά και η κινεζική comac) και τις παραγγελίες, θα επηρεαστούν στον ένα ή τον άλλο βαθμό και οι επιβάτες. Ως προς τιμές εισιτηρίων, ως προς διαθεσιμότητα δρομολογίων, κλπ.

Τέτοια προβλήματα λύνονται στον καπιταλισμό. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

(φωτογραφία: Το C919, της κινεζικής comac, έχει απ’ το 2017 28 πελάτες με 815 παραγγελίες – λίγες δηλαδή. Θεωρείται όμως ευθέως ανταγωνιστικό τόσο του 737 της boeing, όσο και του Α320neo της airbus. Αν ένα μεγάλο μέρος των 5000 παραγγελιών φύγει απ’ την boeing, δεν θα μπορεί να το καλύψει μόνη της η airbus.

Πάνω που το ψοφιοκουναβιστάν πάει να στριμώξει το Πεκίνο, ένα παλιο-λογισμικό του ανοίγει νέους εμπορικούς ορίζοντες…)

Micius

Πέμπτη 14 Μάρτη. Δεν είναι απ’ τα θέματα που δημόσια θίγονται απ’ το ψοφιοκουναβιστάν στον κατάλογο των απειλών – απ’ – την – κίνα. Ίσως επειδή πονάει πολύ: ο κινεζικός δορυφόρος micius δεν είναι απλά ο πρώτος αλλά ως τώρα ο μοναδικός δορυφόρος κβαντικών επικοινωνιών. Τι είναι οι κβαντικές επικοινωνίες; Αυτές που θεωρούνται τόσο καλά κρυπτογραφημένες ώστε να είναι αδύνατο να υποκλαπούν. Έχει αξία τόση ασφάλεια; Ρωτείστε τους καραβανάδες…

Η κινεζική ακαδημία επιστημών (ο τυπικός ιδιοκτήτης του πειραματικού δορυφόρου) δουλεύει πάνω στον micius και μέσω αυτού εδώ και 2,5 χρόνια, έχοντας αυξήσει εκθετικά τις δυνατότητές του να στέλνει κβαντικά σήματα στη γη· μέσω ακτίνων laser (προς το παρόν μόνο τη νύχτα). Σύμφωνα με τους κινεζικούς ειδικούς η αποστολή του micious (και το κβαντικό know how που αποκτούν) έχει ξεπεράσει κατά πολύ ακόμα και τους πιο αισιόδοξους προγραμματισμούς. Μιας και η ασφάλεια διαβίβασης πληροφοριών είναι ένα απ’ τα κεντρικά ζητήματα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, και οι κβαντικές τεχνο-εφαρμογές θεωρούνται το ιερό δισκοπότηρο αυτής της ασφάλειας (είτε για στρατιωτικές είτε για εμπορικές χρήσεις), η κινεζική πρωτοπορεία και σ’ αυτόν τον τομέα είναι, απλά, πέρα από κάθε αμφιβολία. Τόσο πολύ ώστε η ευρωπαϊκή υπηρεσία διαστήματος σχεδιάζει την συνεργασία της με τους κινέζους ειδικούς, ώστε να δημιουργήσουν από κοινού ένα ευρασιατικό δορυφορικό δίκτυο κβαντικών επικοινωνιών / κρυπτογράφησης το 2020 ή το 2021. Ας το επαναλάβουμε: ευρασιατικό…

Μπορεί, έτσι, να αποκτάει ένα επιπλέον χρονικό βάθος η (μισο)απόρριψη, προχτές, απ’ την Merkel, των αμερικανικών εκβιασμών σε σχέση με την συμμετοχή της Huawei στη δημιουργία των 5G δικτύων στη γερμανία:

… Η ασφάλεια, ειδικά όταν αφορά την επέκταση του δικτύου 5G αλλά και οπουδήποτε αλλού στην ψηφιακή τεχνολογία, είναι πολύ σημαντική μέριμνα της γερμανικής κυβέρνησης· συνεπώς καθορίζουμε τις προδιαγραφές μας μόνοι μας…

Είναι απλό: ακόμα κι αν στη 4η βιομηχανική επανάσταση δεν είναι κάποιος πρωτοπόρος, τον συμφέρει να «δεθεί» με τον πρωτοπόρο παρά να παζαρεύει οτιδήποτε με την «ουρά». Όμως και η «ουρά» δεν πρόκειται να κάτσει στη μοίρα της…

Τι δουλειά κι αυτή, ε;

Τρίτη 12 Μάρτη. Ο Richard Grenell είναι ο αμερικάνος πρεσβευτής στο Βερολίνο. Απ’ την Ουάσιγκτον πληρώνεται, ό,τι του παραγγείλει το υπουργείο εξωτερικών κάνει. Τι δουλειά όμως; Να απειλεί!

Ενόσω εκκρεμεί η τιμωρία (οι κυρώσεις) για το θράσος διάφορων ευρωπαϊκών εταιρειών να συνεργάζονται με την gazprom στην κατασκευή του nord stream 2 (όπου νάναι θα ακουστεί η ετυμηγορία), ο Grenell έστειλε την περασμένη Παρασκευή καινούργιο απειλητικό γράμμα, αυτή τη φορά στο γερμανικό υπουργείο εξωτερικών: «Δεν θα συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών στο τωρινό επίπεδο αν η γερμανία επιτρέψει στην Huawei ή σε οποιονδήποτε άλλο κινέζο κατασκευαστή να πάρει μέρος στη δημιουργία των δικτύων 5G στη χώρα» – έγραφε το ραβασάκι. Χωρίς καρδούλες.

Το Βερολίνο όπως και το Λονδίνο έχουν δηλώσει ήδη ότι «δεν φοβούνται» τις υποτιθέμενες (και αναπόδεικτες…) κατασκοπευτικές δυνατότητες της Huawei, και ότι δεν βρίσκουν λόγους να την αποκλείσουν απ’ την συμμετοχή στα 5G δίκτυά τους. Αλλά ο εκβιασμός για «εμπάργκο» στη συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών είναι σοβαρός (για τις υπηρεσίες φυσικά…). Το Βερολίνο τ’ ακούει πρώτο, για να τ’ ακούσει από σπόντα και το Λονδίνο. Σύμφωνα με την κακόπιστη ασταμάτητη μηχανή αυτό το «εμπάργκο» θα μπορούσε να έχει σαν υπονοούμενο ακόμα και το να αρχίσουν εδώ κι εκεί «τρομοκρατικές ενέργειες» – συνεννοούμαστε υποθέτουμε…

Θεωρητικά το Βερολίνο έχει μια δυνατότητα: να αρχίσουν οι υπηρεσίες του να συνεργάζονται με εκείνες της Μόσχας· κανένας δεν υποτιμάει τις δυνατότητες αυτών των τελευταίων! Αλλά θα πρόκειται για άλμα επί κοντώ – και δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένει κανείς κάτι τέτοιο… (Όχι ακόμα…)

Συνεπώς ο «σύμμαχος» (Ουάσιγκτον) δηλώνει ανοικτά ότι σκοπεύει να κρατήσει όμηρους τους «συμμάχους» του (το Βερολίνο σίγουρα!) Αυτό δεν «λύνεται» με το να «κάνει πίσω» το Βερολίνο στο θέμα της Huawei. Πρώτον, επειδή δεν είναι η μοναδική ξεκάθαρα επιθετική κίνηση της Ουάσιγκτον. Δεύτερον επειδή δεν θα είναι η τελευταία. Τρίτον, επειδή η γρήγορη δημιουργία 5G δικτύων είναι κρίσιμος παράγοντας για την εξέλιξη της 4ης βιομηχανικής επανάστασης κάθε επιμέρους καπιταλισμού. Τελευταίο, σαν σύνοψη των πάντων: επειδή το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο δεν πρόκειται να παραδοθεί στο αμερικανικό. Δεν έχει ηττηθεί σε κάποιον «κανονικό» πόλεμο, έτσι δεν είναι;

Επιβάλλεται να πούμε ότι αυτό που κάποτε εμφανιζόταν σαν «συμμαχία» (έως και νατο) έχει τελειώσει οριστικά· και έχει αντικατασταθεί από ένα πλέγμα απειλών απ’ την μια μεριά και «μεταβατικών» (υποχρεωτικών) ελιγμών απ’ την άλλη. Όμως καθώς η Ουάσιγκτον δείχνει να «ξεφεύγει», και καθώς δηλώνει διατεθειμένη ακόμα και να πνίξει τους πρώην συμμάχους της προκειμένου να μείνει (όπως νομίζει) στον αφρό του 21ου αιώνα, τα περιθώρια συμβιβασμών και εκτονώσεων απ’ την μεριά όσων μπαίνουν στο στόχαστρό της (που γίνονται όλο και περισσότεροι) στενεύουν διαρκώς.

Τι θα κάνει τώρα το Βερολίνο εκτός απ’ το να βγάζει αφρούς;

Ανατολική ασία 1

Τρίτη 12 Μάρτη. Φαίνεται ότι το ψόφιο κουνάβι δεν θα διεκδικήσει το νόμπελ ειρήνης με κάποιου είδους κίνηση σχετική με την βόρεια κορέα. (Ίσως, μέσα στην παράκρουση, βασίζεται στη “συμφωνία του αιώνα” για την Παλαιστίνη…)

Το βούλιαγμα της πρόσφατης συνάντησης ψόφιου κουναβιού – little rocket man στο Hanoi αποδεικνύεται μεθοδευμένο, σαν ένα πρώτο βήμα είτε αποφυγής οποιασδήποτε μελλοντικής κίνησης, είτε και επιστροφής στην κλασσική «σκληρή γραμμή». Ακόμα και ως τα τέλη Γενάρη οι επίσημες αμερικανικές δηλώσεις αφορούσαν μια προσέγγιση (της περιβόητης απο-πυρηνικοποίησης της Πγιονγκγιάνγκ) βήμα – βήμα. Όπου οι βορειοκορεατικές κινήσεις και οι αμερικανικές (άρση κυρώσεων) θα πήγαιναν παράλληλα. Τώρα, όμως, το βιολί αλλάζει. «Κανείς στην κυβέρνηση δεν ήταν υποστηρικτής της βήμα – βήμα διαδικασίας» φέρεται να δήλωσε κάποιος εκπρόσωπος του ψοφιοκουναβιστάν την προηγούμενη βδομάδα. Η «γραμμή» τώρα είναι: πρώτα το βορειοκορεατικό καθεστώς θα διαλύσει όλες τις εγκαταστάσεις του (πυρηνικές και πυραυλικές) και θα καταστρέψει όλες τις πυρηνικές κεφαλές, και μετά η Ουάσιγκτον θα σταματήσει τις κυρώσεις…

Αυτή η «επιστροφή στα παλιά» στρέφεται, φυσικά, όχι μόνο εναντίον της Πγιονγκγιάγκ αλλά ενάντια στο σύνολο του μπλοκ του Βλαδιβοστόκ. Πολύ έντονα κατά του Moon, που δεν μπορεί πια να ελπίζει στην «επιχείρηση γοητείας» που εγκαινίασε στις αρχές του 2018 με τον Kim. Ο Moon είχε στηρίξει μεγάλο μέρος της πολιτικής επιρροής του στο εσωτερικό της νότιας κορέας στην ειρήνευση με τον βορρά. Τώρα θα πρέπει να κάνει αυτό που είχε διαφανεί σαν απαραίτητο ήδη απ’ το περασμένο φθινόπωρο: να παρακάμψει την Ουάσιγκτον, με διεθνείς και μονομερείς κυρώσεις όμως σε ισχύ. Ή να υποστεί τις συνέπειες μιας ήττας.

Κάτι ανάλογο ισχύει και για το Πεκίνο, το οποίο εκτός απ’ τις δικές του κόντρες με την Ουάσιγκτον ενδιαφέρεται έντονα για το τι μπορεί να διευκολύνει την αμερικανική στρατιωτική παρουσία «στη μύτη» του.

Με τον βίαιο τρόπο που κινείται όλο και πιο καθαρά η Ουάσιγκτον φαίνεται ότι απλά αδιαφορεί για την «διεθνή κοινή γνώμη» και τις απόψεις οποιουδήποτε άλλου εκτός απ’ τους πολύ στενούς και εξασφαλισμένους (;) συμμάχους της. Αν, όμως, «πολώνει» τις καταστάσεις η μία πλευρά η άλλη (όποια κι αν είναι) πρέπει να δει το πως δεν θα καθηλωθεί.

Δεν θα είναι cool το 2019…

Ανατολική ασία 2

Τρίτη 12 Μάρτη. Τον ίδιο καιρό (τώρα δηλαδή…) μια άλλη κόντρα που υπόβοσκε βγαίνει στον αφρό: το ζήτημα της αποκατάστασης απ’ το ιαπωνικό κράτος των κορεατών σκλάβων στα ιαπωνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στη διάρκεια της κατοχής της κορεατικής χερσονήσου.

Μια πρόσφατη απόφαση νοτιοκορεατικού δικαστηρίου επιτρέπει στους επιζώντες ή στους κληρονόμους τους να απαιτήσουν οικονομικές αποζημιώσεις από ιαπωνικές εταιρείες που έχουν εγκαταστάσεις στη νότια κορέα· αφού το επίσημο Τόκιο προσπαθεί να αποφύγει το θέμα. Αν οι αποζημειώσεις δεν δοθούν η ίδια δικαστική απόφαση επιτρέπει κατασχέσεις των περιουσιακών στοιχείων αυτών των εταιρειών.

Στις αρχές της χρονιάς δικηγόροι των “σκλάβων” απευθύνθηκαν δυο φορές στην mitsubishi, με το ερώτημα τι είναι διατεθειμένη να πληρώσει. Η εταιρεία αρνήθηκε να απαντήσει… Πριν μια βδομάδα οι δικηγόροι ανακοίνωσαν ότι θα κινήσουν τις διαδικασίες για κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων της mitsubishi στη νότια κορέα, συμπεριλαμβανομένων των εμπορικών σημάτων και των πνευματικών δικαιωμάτων της σε ευρεσιτεχνίες. Στο Τόκιο σήμανε συναγερμός!

Με πρόσφατη ανακοίνωσή της η ακροδεξιά κυβέρνηση Abe απείλησε πως αν πειραχτούν περιουσίες ιαπωνικών εταιρειών θα προχωρήσει σε δασμούς στις εισαγωγές τουλάχιστον 100 νοτιοκορεατικών εμπορευμάτων. Δεν είναι πρωτότυπο… θα φανεί αν είναι αποτελεσματικό… Αλλά: σε αντίθεση με την προηγούμενη δεξιά κυβέρνηση στη Σεούλ ο σοσιαλδημοκράτης Moon θεωρεί ζήτημα τιμής το να αποκατασταθούν τα θύματα (όσα ζουν ακόμα) ή οι κληρονόμοι τους, για τις ιαπωνικές θηριωδίες στην κορέα.

Το Πεκίνο βλέπει με συμπάθεια αυτήν την νοτιοκορεατική στάση· η κινεζική ματζουρία (και όχι μόνο) υπέφερε πολλά απ’ την ιαπωνική κατοχή ως το 1945.

Θα χρειαστεί το Τόκιο την βοήθεια της Ουάσιγκτον;

Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας

Σάββατο 9 Μάρτη. Αχ και νάχε και η Ουάσιγκτον κάποιον που “πιάνει πουλιά στον αέρα”, όπως η Αθήνα!!! Αλλά η δύσμοιρη δεν έχει… Έχει, τουλάχιστον, έναν καλό άνθρωπο (τον έπνιξε τον αετό ο τενεκεδένιος όταν πήγε Ουάσιγκτον!) που προσπαθεί με μια πέτρα να σκοτώσει δυο πουλιά· αλλά αποτυγχάνει και με τα δύο.

Όπως είναι γνωστό ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει δύο σοβαρά προβλήματα: ένα τεράστιο δημόσιο χρέος (και τεράστια επιμέρους ιδιωτικά χρέη)· και μεγάλα εμπορικά ελλείμματα στις σχέσεις του με τους κύριους ανταγωνιστές του. Με δεδομένα το επίπεδο παραγωγικότητας (της εργασίας) και το ότι από τεχνολογική άποψη ο αμερικανικός καπιταλισμός δεν έχει κάποιο μονοπώλιο ή κτυπητό πλεονέκτημα, για να αυξήσει τις εξαγωγές του και να μειώσει τις εισαγωγές του θα χρειαζόταν ένα “φτηνό δολάριο”. Αλλά το “φτηνό νόμισμα” είναι δηλητήριο για τον δανεισμό, οπωσδήποτε τον δημόσιο. Τι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις;

Το ψοφιοκουναβιστάν προσπάθησε να φρενάρει τις εισαγωγές (και να μειώσει το εμπορικό έλλειμμα) βάζοντας κυρώσεις (δηλαδή δασμούς) στις εισαγωγές απ’ την κίνα, σε είδη εισαγόμενης αξίας 250 δισεκατομυρίων δολαρίων (απειλεί να κάνει το ίδιο και με την ε.ε.). Για να τα κάνει ακριβότερα. Πέτυχε;

Απέτυχε παταγωδώς. Το 2018 το εμπόρικο έλλειμμα των ηπα απέναντι στην κίνα κτύπησε νέο ρεκόρ: 419,2 δισ δολάρια (έναντι 375,6 δισ το 2017). Όμως το ίδιο – αύξηση του εμπορικού ελλείματος – έγινε και με τους υπόλοιπους ανταγωνιστές: με την ε.ε. πήγε στα 169,3 δισ (έναντι 151,4 δισ το 2017), με το μεξικό στα 81,5 δισ (έναντι 70,9 δισ το 2017), με τον καναδά στα 19,8 δισ (έναντι 17,1). Το συνολικό εμπορικό έλλειμα των ηπα (σε πράγματα και υπηρεσίες) επίσης έκανε ρεκόρ: 622 δισεκατομμύρια, αυξημένο κατά 12,5% σε σχέση με το 2017. Ταυτόχρονα όμως αυξάνεται σταθερά και το αμερικανικό δημόσιο χρέος: το ψοφιοκουναβιστάν, για να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους μείωσε δραστικά την φορολόγησή τους, κι αυτά που χάνει από φόρους τα αναζητάει μέσω δανεικών… Έχει να χρηματοδοτήσει και την αναβάθμιση της πολεμικής του μηχανής…

Πρόκειται για αποτυχία του ψοφιοκουναβικού σχεδιασμού; Ναι. Η ασταμάτητη μηχανή το είχε σημειώσει πέρυσι: όταν το ψόφιο κουνάβι βάζει δασμούς στα κινεζικά εμπορεύματα για να περιορίσει τις εισαγωγές τους, το Πεκίνο ρίχνει κατάλληλα την διεθνή ισοτιμία του γουάν, φροντίζοντας τα made in china να ξαναγίνουν τόσο φτηνά όσο χρειάζεται για να σπάσουν τον δασμολογικό αποκλεισμό.

Τα γενικά μεγέθη, βασικά γι’ αυτά τα κόλπα, είναι σε βάρος της Ουάσιγκτον. Το ετήσιο κινεζικό δημόσιο έλλειμμα έχει προσδιοριστεί για 2,8% του αεπ (για το 2019)· το συνολικό δημόσιο χρέος ήταν το 2018 γύρω στο 47,5% του κινεζικού αεπ, ενώ το αμερικανικό θα είναι το 2019 πάνω απ’ το 105% του αντίστοιχου αεπ. Συνεπώς το Πεκίνο δεν έχει λόγο να φοβάται μια κάποια ελεγχόμενη και χρονικά υπολογισμένη υποτίμηση του γουάν, αν αυτή είναι αναγκαία. Δρώντας έτσι η κεντρική του τράπεζα κάνει ακριβότερες τις εισαγωγές των δολαριακά τιμολογημένων εμπορευμάτων· και απαντάει αποτελεσματικά στον εμπορικό πόλεμο της Ουάσιγκτον χωρίς καν να εκτεθεί με δασμολογικά μέτρα «άμυνας»… Όλα αυτά συμβαίνουν ενόσω η Ουάσιγκτον προσπαθεί να εκβιάσει το Πεκίνο στις συνεχιζόμενες «εμπορικές διαπραγματεύσεις», με το ψόφιο κουνάβι να πανηγυρίζει προκαταβολικά ότι θα νικήσει…

Τι γίνεται, λοιπόν, σε τέτοιες περιπτώσεις; Μερικοί κρουζ να ισοπεδώσουν την κινεζική κεντρική τράπεζα ίσως; Αστειευόματε, αλλά η καπιταλιστική πραγματικότητα είναι σκληρή. Χάνοντας διαρκώς σε «διπλωματική δύναμη», σε ικανότητα αποτελεσματικού σχεδιασμού κατατρόπωσης των αντιπάλων με «soft power» και σε οικονομική ισχύ, τι απομένει σε μια πρώην υπερδύναμη;

Όχι, πάντως, να περιμένει υπομονετικά την μοίρα της… Ούτε να τραβήξει το σπαθί της και να αυτοκτονήσει…