Tag: κίνα

Ποιός θα ανέβει πρώτος;

Δευτέρα 20 Μάη. Εν τω μεταξύ δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς όσα μετασχηματίζουν (και θα το κάνουν ακόμα πιο έντονα συν τω χρόνω) τον καπιταλιστικό κόσμο.

Η γερμανική start up Lilium παρουσίασε πολύ πρόσφατα το κατόρθωμά της: ένα ηλεκτρικό (έως και ρομποτικό) 5θέσιο αεροταξί. Βέβαια είναι ακόμα πολύ πίσω (τεχνολογικά) σε σχέση με την κινεζική Ehang: η δεύτερη έχει κάνει εκατοντάδες ώρες πτητικών δοκιμών με όλους τους καιρούς με το διθέσιο μοντέλο της 184, αποκτώντας πολύτιμη εμπειρία– η πρώτη απλά κατάφερε να σηκώσει το δικό της πρωτότυπο.

Ωστόσο, επειδή η ασταμάτητη μηχανή δεν είναι μονόπλευρη, εκφράζει την συμπάθειά της στις γερμανικές προσπάθειες. Απομένει, βέβαια, κάτι ακόμα: να καταφέρει να πουλήσει η Lilium το επίτευγμά της στις ηπα, όπως σκοπεύει…

Γιατί στην γειτονιά του πλανήτη λένε ότι η ψοφιοκουναβική διοίκηση, εκτός απ’ τα κινεζικά δεν χωνεύει ούτε τα γερμανικά τεχνολογικά επιτεύγματα· ειδικά όταν φέρνουν σε δύσκολη θέση τις αμερικανικές εταιρείες.

Ως τότε, και αποκλειστικά για την ενημέρωσή σας (μην βιαστείτε να αγοράσετε! αφήστε να πέσουν οι τιμές!!! – και κυρίως μην πείτε τίποτα στον κυρ Θύμιο!!!) αυτά τα δύο promo:

Και επειδή είστε καλοί άνθρωποι: μπορείτε να φανταστείτε την στρατιωτική εκδοχή αυτών των οχημάτων; (Μια ερώτηση κάναμε…)

Πως να οξύνεις μια αναμέτρηση που είναι όλο και λιγότερο “οικονομική”

Σάββατο 18 Μάη. Σε μια κίνηση που σύμφωνα με την άποψη κάποιων «ειδικών» μπορεί να αποδειχθεί αυτοκαταστροφική, το ψόφιο κουνάβι υπέγραψε χτες την πλήρη απαγόρευση (χωρίς ειδική άδεια…) οποιασδήποτε εξαγωγής αμερικανικών τεχνολογικών εξαρτημάτων προς την κινεζική Huawei· και ταυτόχρονα την πλήρη απαγόρευση εισαγωγής προϊόντων της Huawei στις ηπα…

Αν το δεύτερο μπορεί να θεωρηθεί «προσπάθεια οικονομικού γονατίσματος» (με επιχείρημα την «ασφάλεια των ηπα») το πρώτο γίνεται με την ελπίδα ότι χωρίς τα μικροτσίπ που εισάγει η Huawei απ’ τις ηπα θα «κλατάρει» – επιτρέποντας στις αμερικανικές εταιρείες 5G να την προλάβουν. Είναι έτσι όμως;

Η αμερικανική Qualcomm θεωρείται «πρώτης γραμμής» στην κατασκευή μικροτσίπ για κινητά, και πρώτη στον κόσμο σ’ αυτήν την κατηγορία. Όμως το 65% των εσόδων της προέρχεται απ’ τις πωλήσεις της στην κίνα (και στην Huawei) – έσοδα που τώρα θα πρέπει να ξεχάσει… Απ’ την άλλη μεριά οι πωλήσεις της Huawei στις ηπα είναι μόνο το 6,6% του τζίρου της (έναντι 51,6% απ’ την κινεζική αγορά, 28,4% απ’ την ευρώπη, την μέση ανατολή και την αφρική, και 11,4% απ’ την ασία).

Εν τω μεταξύ η Huawei έχει μια θυγατρική στην κίνα, ονόματι HiSilicon, που ανακοίνωσε χτες (σχεδόν ταυτόχρονα με τις ψοφιοκουναβικές απαγορεύσεις…) πως οι τεχνικοί της προετοιμάζονταν μυστικά εδώ και χρόνια για την στιγμή που η μητρική θα αποκλειόταν απ’ την τεχνολογική αγορά των ηπα, σε εξαρτήματα –συμπεριλαμβανόμενων των μικροτσίπ. Η HiSilicon είναι μεν γνωστή για την κατασκευή μικροτσίπ, αλλά ήταν άγνωστο ότι έχει σχεδιάσει και είναι σε θέση να φτιάξει τέτοια για 5G κινητά. Η διαβεβαιώση της HiSilicon έχει προκαλέσει έκπληξη, αφού κανείς δεν ξέρει ούτε τις τεχνολογικές ούτε τις παραγωγικές της δυνατότητες (συμπεριλαμβανομένου του outsourcing της παραγωγής).

Είτε αυτή η εξέλιξη είναι ακριβής είτε όχι, τα αμερικανικά πανηγύρια ότι «υπογράφτηκε η θανατική καταδίκη της Huawei» είναι το λιγότερο γελοία: θα ήταν δυνατόν ο «κεντρικά ελεγχόμενος» κινεζικός καπιταλισμός να μην έχει συναίσθηση του πόσο μακριά θα προσπαθήσει να πάει η Ουάσιγκτον; Όχι. Το ψοφιοκουναβιστάν πάσχει απο σύνδρομο μεγαλείου, υποτιμώντας τους πάντες – κι αυτό το ξέρουν οι πάντες, και μερικοί ακόμα…

Το πραγματικό ζήτημα για την Huawei και όχι μόνον αυτήν δεν είναι το ενδεχόμενο τεχνολογικού «κλαταρίσματος» αλλά ο αποκλεισμός απ’ την αμερικανική αγορά. Το πραγματικό πρόβλημα για τις αμερικανικές εταιρείες (θα) είναι ο αποκλεισμός τους απ’ την 4πλάσιου μεγέθους κινεζική αγορά!

Σ’ αυτού του είδους τον πόλεμο η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να τραβήξει (με το ζόρι, με απειλές κλπ) και την ε.ε.: να ακολουθήσει την δική της γραμμή, στερώντας απ’ τις κινεζικές επιχειρήσεις και την ευρωπαϊκή αγορά. Η ε.ε. (και σίγουρα τα μεγαλύτερα κράτη / μέλη) έχουν τους δικούς τους λόγους να αρνηθούν· δεν ξέρουμε ωστόσο σε ποιο βαθμό μπορούν να περιφρουρήσουν τις αποφάσεις τους απέναντι στις αμερικανικές «τιμωρίες». Είναι προφανές όμως ότι το project europe «λαχανιάζει» απ’ τον αμερικανικό πόλεμο: υπάρχει ήδη η απαγόρευση αγοράς υδρογονανθράκων απ’ το ιράν, η απαγόρευση επενδύσεων εκεί, και φυσικά οι κυρώσεις κατά της Μόσχας…

Το βλέμμα του “δράκου”

Σάββατο 18 Μάη. Εν τω μεταξύ το κ.κ. κίνας συνεχίζει την εκστρατεία εθνικής ενότητας. Σε χθεσινό τους άρθρο οι «global times» αναφέρεται μεταξύ άλλων:

… Οι ηπα έχουν εγκαταλείψει εντελώς τις εμπορικές αρχές και αδιαφορούν για το νόμο. Η βαρβαρική τους συμπεριφορά απέναντι στην Huawei μέσα απ’ την χρήση της διοικητικής εξουσίας μπορεί να θεωρηθεί σαν κήρυξη πολέμου στην κίνα στο οικονομικό και τεχνολογικό πεδίο. Είναι καιρός ο κινεζικός λαός να εγκαταλείψει τις ψευδαισθήσεις του. Οι συμβιβασμοί δεν οδηγούν τις ηπα σε καλή θέληση.

Πρέπει με αποφασιστικότητα να αναμετρηθούμε με τα διαβολικά χαρακτηριστικά που έχουν ενσωματωθεί στις ηπα. Παραμένοντας προσηλωμένη στο άνοιγμα, η κίνα θα πρέπει να βελτιωθεί στην αντιμετώπιση των ηπα.

Σ’ αυτή τη μάχη εναντίον των ηπα, απ’ την μια μεριά θα πρέπει να σεβόμαστε την διεθνή νομοθεσία και να λαμβάνουμε υπόψη την γενική τάση των κινεζικών μεταρρυθμίσεων και του ανοίγματος. Απ’ την άλλη μεριά, δεν θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα ευγενείς ή να ανησυχούμε για την γνώμη της Δύσης. Οποιοδήποτε μέτρο που μπορεί να δαγκώσει τις ηπα χωρίς να βλάπτει την κίνα πρέπει να υιοθετηθεί…

Σαφές…

Ο πυρήνας των μπλοκ

Σάββατο 18 Μάη. Την ίδια ημέρα, χτες, βρισκόταν στο Πεκίνο ο ιρανός υπ.εξ. Javad Zarif. Ο Zarif βρίσκεται σε «τουρνέ» στην ασία (πέρασε απ’ το Νέο Δελχί, μετά το Πεκίνο θα πάει στο Τόκιο) με κατάληξη την Μόσχα, για να χαρτογραφήσει ξανά τις διεθνείς σχέσεις (συμπεριλαμβανόμενων των οικονομικών) της Τεχεράνης. Το Πεκίνο εισάγει ιρανικό πετρέλαιο, και έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν σκοπεύει να πειθαρχήσει στις αμερικανικές τιμωρίες… Δεν υπάρχει ωστόσο άλλος τρόπος μεταφοράς του στην κίνα εκτός απ’ τον θαλάσσιο. Κι εκεί ο αμερικάνικος στόλος μπορεί να μπλοκάρει τις μεταφορές.

Ανάλογα με το πόσο θα πιέσει το ψοφιοκουναβιστάν τις κινεζικές αγορές πετρελαίου απ’ το ιράν, δεν θα προστεθεί απλά ένα ακόμα «σημείο τριβής». Θα επιταχυνθούν και οι ανταποδόσεις των κτυπημάτων: το ψοφιοκουναβιστάν απλά οδηγεί ένα σπιράλ όξυνσης του οποίου το τέλος δεν ορίζει…

Τεχεράνη

Πέμπτη 16 Μάη. Αυτό ήταν λογικό να συμβαίνει, αυτό συμβαίνει. Μόσχα, Πεκίνο και Τεχεράνη βρίσκονται σε «μυστικές» συζητήσεις (σε ανώτατο επίπεδο…) για το τι μπορούν να κάνουν τα δύο πρώτα κράτη στην περίπτωση που η αμερικανική επιθετικότητα κατά του ιράν χοντρύνει.

Είναι άγνωστο, προφανώς, το περιεχόμενο των «λύσεων» που μεθοδεύονται. Δεν πρέπει να είναι μόνο στρατιωτικές, ωστόσο θα πρέπει να υπάρχουν και τέτοιες. Εκκρεμεί από το 2008, για παράδειγμα, η αίτηση της Τεχεράνης για πλήρη συμμετοχή της στο «σύμφωνο της Σαγκάης». Ως το 2015 η άποψη για την διατήρησή της σε καθεστώς «παρατηρητή» ήταν πως βρίσκεται κάτω από καθεστώς κυρώσεων του οηε, και γι’ αυτό δεν μπορεί να γίνει πλήρες μέλος. Μετά την συμφωνία 5 + 1 όμως αυτές οι κυρώσεις τερματίστηκαν. Κι ωστόσο δυο φορές, το 2016 και το 2017 η αίτηση της Τεχεράνης για πλήρη συμμετοχή απορρίφθηκε. Φαίνεται ότι κάποιο ή κάποια απ’ τα υπόλοιπα μέλη του SCO διαφωνούσαν: μερικοί έδειξαν το τατζικιστάν, χωρίς παραπάνω εξηγήσεις. Ωστόσο, αφού μέλη έγιναν εν τω μεταξύ το Νέο Δελχί και η Ισλαμαμπάντ (με τις γνωστές μεταξύ τους αντιθέσεις) είναι αξιοπερίεργο το ότι η Τεχεράνη ως τώρα στέκεται στην πόρτα – περιμένοντας αυτό που κανένας απ’ την SCO δεν θέλει: την αμερικάνικη δεσμοφυλακή, στρατιωτική και οικονομική.

Το «σύμφωνο της Σαγκάης» περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και την αλληλοϋποστήριξη των μελών του σε περίπτωση επίθεσης από τρίτους· δεν έχει δημιουργήσει όμως έναν κοινό στρατό τύπου νατο. (Υπάρχει μια κοινή «αντιτρομοκρατική» στρατιωτική δομή. Η πρώτη κοινή «αντιτρομοκρατική» άσκηση των μελών του sco έχει προγραμματιστεί για τους επόμενους μήνες…) Περιλαμβάνει επίσης και την οικονομική συνεργασία κατά προτεραιότητα.

Το να γίνει η Τεχεράνη πλήρες μέλος του οργανισμού θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτρεπτικά απέναντι στην αμερικανική επιθετικότητα – και σαν μέσο πίεσης προς την «χλωμή» υποστήριξη της συμφωνίας 5+1 από το Βερολίνο και το Παρίσι. Με δεδομένο ότι η αποτροπή είναι που ενδιαφέρει σ’ αυτήν την ιστορική φάση της ενδοκαπιταλιστικής όξυνσης τόσο την Μόσχα όσο και το Πεκίνο, το να γίνει το ιράν πλήρες μέλος του SCO φαίνεται η καλύτερη φόρμουλα.

Δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε αν αυτή θα είναι η απάντηση ή θα βρεθεί κάποιο υποκατάστατο: η επόμενη σύνοδος κορυφής του «συμφώνου της Σαγκάης» θα γίνει τον ερχόμενο Ιούνιο…

Πεκίνο

Πέμπτη 16 Μάη. Οι γνώσεις μας της κινεζικής γλώσσας δεν βοηθούν (οι δικές σας ίσως…). Σε κάθε περίπτωση η τρέχουσα ερμηνεία αυτών που γράφονται πιο πάνω, κάτω απ’ τα κίτρινα αστέρια, φέρεται να είναι η εξής:

Διαπραγμάτευση; Σίγουρα!

Πόλεμο; Οποιαδήποτε στιγμή!

Προσβολές; Ευσεβείς πόθοι!

Το ότι αυτό το τρίπτυχο προωθείται απ’ το κομμουνιστικό κόμμα της κίνας τις τελευταίες ημέρες θα πρέπει να ενισχύει (ακόμα και τις μύτες μας που είναι τόσο μακριά απ’ το Πεκίνο) την μυρωδιά «εμπόλεμης εθνικής ενότητας». Φαίνεται πως ο κινεζικός καπιταλισμός ετοιμάζεται για μια φάση «περιορισμού της ανάπτυξής» του, σα συνέπεια του αμερικανικού «εμπορικού πολέμου». Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει και κάτι ακόμα, δεν είναι δα δύσκολο: σε συνθήκες «εθνικής οικονομικής άμυνας», χωρίς να διατυπωθεί επίσημα καμμία τέτοια προτροπή, διάφορες αμερικανικές πολυεθνικές θα αρχίσουν να χάνουν την κινεζική αγορά. Θα χάνουν μαζικά πελάτες, λάδια, «τ’ αυγά και τα πασχάλια» – αν τα εκατομμύρια κινέζων καταναλωτών τις θεωρήσουν «μέρος του εχθρού». Apple; Tesla; Λοιπές αυτοκινητοβιομηχανίες; Αμερικανικές εμπορικές αλυσίδες; Στην πράξη δεν χρειάζεται καν να επιβληθούν δασμοί στις εισαγωγές στην κίνα. Αρκεί ο κινεζικός εθνικισμός· τον οποίο, προφανώς, δεν έχει λάβει σοβαρά υπόψη του το ψοφιοκουναβιστάν.

Υπάρχουν παραπάνω από ένας τρόποι για να «προστατευτούν» οι «εθνικές» αγορές: ο τελευταίος γύρος αμερικανικών δασμών και εκείνο το ναρκισσιστικό τιτίβισμα του ψόφιου κουναβιού που καμάρωνε ότι «έχει φάει πολύ ξύλο η κίνα στις διαπραγματεύσεις» θα πληρωθούν ακριβά. (Εδώ που τα λέμε: ένας τύπος που στην ιδιωτική οικονομική του καριέρα ήταν πρωταθλητής στις χρεωκοπίες, με ποια έννοια μπορεί να μοστράρεται σαν «πετυχημένος οικονομικά potus»;)

(φωτογραφία κάτω: Κοντέινερ, κοντέινερ, κοντέινερ. Είναι το λιμάνι Yaposhan έξω απ’ την Σαγκάη….)

Πετρέλαιο και πόλεμος 2

Τρίτη 14 Μάη. Αν οι «αιρετικές» απόψεις μας ισχύουν, τότε ένας διευρυμένος πόλεμος στη μέση Ανατολή, που θα συμπεριλαμβάνει την διά της βίας και της καταστροφής δραστική μείωση της εκμετάλλευσης πετρελαίου και φυσικού αερίου απο εκεί (από ιράν, κατάρ – αλλά ακόμα και απ’ την σαουδική αραβία και τα πέριξ..) μπορεί μεν να μην είναι προεξοφλημένος· δεν θα έπρεπε όμως, καθόλου, να αποκλειστεί. Το αντίθετο. Μην παραξενέψει κανέναν ότι ο τοξικός είναι σύμμαχος της Ουάσιγκτον· και ο Χουσεΐν τέτοιος ήταν, αλλά δεν γλύτωσε… Πολύ περισσότερο που μετά την ρωσική επέμβαση στη συρία το 2015 και την δημιουργία του μπλοκ της Αστάνα (συμπεριλαμβανόμενου του Κατάρ) μεγάλο μέρος της συγκεκριμένης περιφερειακής εξόρυξης και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων έχει πέρασει στον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο της Μόσχας. Ενός απ’ τους αντιπάλους της Ουάσιγκτον. Με μεγάλο πελάτη το Πεκίνο…

Κάποιοι θα επιμείνουν: «ποιός» θα προχωρήσει σ’ έναν τέτοιο πόλεμο; Η αναζήτηση των συγκεκριμένων προσώπων της εξουσίας που θα «χρεωθούν» την μία ή την άλλη απόφαση, κι ακόμα χειρότερα η ψυχογραφία τους, είναι ολέθριος ιστορικισμός. Η συμβατική (και συμβιβασμένη) σκέψη δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα άλλο εκτός από μια «ηρωϊκή» ιστορία· την ιστορία, δηλαδή, που γράφεται από «πρόσωπα», πάνω σε άλογα, με ματωμένα σπαθιά, είτε έτσι είτε αλλιώς. Η τέλεια μικροαστική συνταγή αποβλάκωσης.

Υπάρχει όμως και μια εντελώς διαφορετική εννόηση της ιστορίας: ιστορικο-διαλεκτική. Σ’ αυτήν δεν αναζητεί κανείς τα «μοιραία» πρόσωπα και τα βίτσια τους. Αντίθετα ερευνά προσεκτικά και συστηματικά τις απρόσωπες καπιταλιστικές τάσεις, τις ατσάλινες απαιτήσεις της «καπιταλιστικής ανάπτυξης», που θα υπηρετηθούν απ’ τα «μοιραία πρόσωπα» – την «μοίρα» τους (καθόλου τέτοια) θα την μάθουν εκ των υστέρων. Συχνά χωρίς να καταλαβαίνουν καν περί τίνος πρόκειται.

Ανάμεσα στα πλεονεκτήματα της ιστορικής διαλεκτικής (μια τέχνη δύσκολη και απαιτητική) είναι κι αυτό. Ότι αποφεύγοντας να εγκλωβιστεί κανείς στις προσωπογραφίες / αγιογραφίες της εξουσίας, απ’ την μια δεν αφήνει έξω απ’ τον ορίζοντά της τις «ιδιαιτερότητες» καθεμιάς απ’ αυτές τις βιτρίνες· απ’ την άλλη εντοπίζει το πως συμβάλλουν (ή πως ταιριάζουν) στη «γενικότητα» της καπιταλιστικής (ακόμα και ασυνείδητης) αποστολής τους.

Ναι, είναι εύκολο να πούμε ότι κάποιος ασήμαντος ονόματι Bolton ή κάποιος άλλος ασήμαντος ονόματι Pompeo θέλουν έναν κάποιο πόλεμο εναντίον του ιράν, με ότι αυτό θα σημαίνει… Το δύσκολο είναι να καταλάβουμε γιατί αυτοί, ή οι επόμενοι, ή οι μεθεπόμενοι, είναι απλά τα ενεργούμενα των καπιταλιστικών αναγκαιοτήτων – εν προκειμένω της αλλαγής ενεργειακού παραδείγματος, με ό,τι αυτή η αλλαγή σημαίνει για την παγκόσμια κυριαρχία.

Σαν ενεργούμενα μπορούν κάλιστα, με περισσευάμενο ιδεολογικό μίσος (ή περισσευάμενη συμμαχία με το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς…), να κάνουν (αν κάνουν…) κάτι ριψοκίνδυνο που θα μπορούσε να καταλήξει και στην τελική ήττα των ηπα. Για την Ιστορία (και για την καπιταλιστική ιστορία ειδικά) ο «φονταμενταλισμός» τους, οι φαντασιώσεις τους και η κατάληξή τους είναι αδιάφορα. Υλικό για αγιογράφους ή/και βλάσφημους…

Οι ενεργειακές καπιταλιστικές αναγκαιότητες ήταν πάνω στον πάγκο και στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Όταν ο κινητήρας εσωτερικής καύσης είχε αρχίσει να αναδεικνύεται σαν το παγκόσμιο ενεργειακό πρότυπο. Ήταν, ίσως, οι πιο βασικές για τη ναζιστική προώθηση σε βάρος της ε.σ.σ.δ., για το σχέδιο μιας ενοποιημένης ευρώπης, για τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό – και για την πρωτεύουσα σημασία που είχε για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό ο έλεγχος των ενεργειακών αποθεμάτων της ανατολικής ασίας. Κάποιοι ιμπεριαλισμοί ηττήθηκαν, κάποιοι ιμπεριαλισμοί κέρδισαν τότε. Ο καπιταλισμός, όμως, προχώρησε… Και θα προχωρούσε όποιος κι αν νικούσε.

Έτσι συμβαίνει ως τώρα – πάνω από τάφους.

Η Ιστορία δεν κοιτάει την δική σου την μελαγχολία

Τρίτη 14 Μάη. Ανάλογα είναι αυτά που ισχύουν στον «εμπορικό πόλεμο» που η Ουάσιγκτον έχει κηρύξει στο Πεκίνο. Ο ιστορικιστής (και προσωπολάτρης με την ευρεία έννοια) νομίζει ότι αυτόν τον πόλεμο τον κάνει ο μεσίτης Trump· και πως αν στη θέση του ήταν άλλος δεν θα έκανε τα ίδια. Ο ιστορικός υλιστής ξέρει όμως ότι το ψόφιο κουνάβι είναι ένας καραγκιόζης που επιλέχτηκε «απρόσωπα» – το να το τονίσουμε δεν φτάνει, κάποια στιγμή πρέπει να το εξηγήσουμε – για να υπηρετήσει τον αμερικανικό προστατευτισμό. Να υπηρετήσει, δηλαδή, την απελπισία εκείνου του (“καθυστερημένου”) αμερικανικού «εθνικού κεφάλαιου» (και των κοινωνικών συμμαχιών του) που στα ‘90s θεώρησε ότι ο πλανήτης του ανήκει. Μόνο για να ανακαλύψει δεν του ανήκει η καπιταλιστική Ιστορία.

Πως θα «διαπραγματευόταν», κι ακόμα χειρότερα, πως θα επέβαλε μια συμμορία 10 ένοπλων τα συμφέροντά της σε μια συμμορία 40 ένοπλων; Ο πληθυσμός (δηλαδή η καπιταλιστική παραγωγική βάση) της κίνας είναι υπερτετραπλάσια εκείνης των ηπα. Η αμερικανική ελπίδα ήταν αυτή η καπιταλιστική παραγωγική βάση να μείνει υπανάπτυκτη· περίπου σαν εκείνη της ινδίας. Απ’ την στιγμή που αναπτύχθηκε (και μάλιστα: θυελλωδώς τα τελευταία 10 χρόνια) η μόνη ισχύς που έχει απομείνει στη μικρή συμμορία είναι τα όπλα της, αν προλάβει τα χρησιμοποιήσει έγκαιρα κι αν ξέρει καλύτερο σημάδι. Δεν έχει τίποτα άλλο, κι ούτε πρόκειται να αποκτήσει πια κάτι άλλο. Αν οι 10 αμερικάνοι ένοπλοι έχουν αμφιβολίες, ας ξαναδιαβάσουν το ευαγγέλιό τους: τα πονήματα της σχολής του Σικάγο για το «ανθρώπινο κεφάλαιο».

Δεν είναι θέμα ψόφιου κουναβιού, όπως δεν είναι θέμα του κινέζου αυτοκράτορα. Το μέγιστο που θα μπορούσε να πέφτει στις αρμοδιότητές τους (κι αυτό με πολλά “αν”) είναι η ταχύτητα και το σημείο της σύγκρουσης· όχι η σύγκρουση η ίδια! Δεν υπάρχει, επί της ουσίας, ζήτημα “διαπραγμάτευσης” – και δεν υπάρχει ισορροπία να επιτευχθεί πριν η σύγκρουση ολοκληρωθεί. Οι “συμφωνίες ειρήνης” υπογράφονται πάνω σε ερείπια.

Θα την ξεκινήσει την τελική σύγκρουση ο πιο αδύναμος όσο νομίζει ότι είναι ακόμα δυνατότερος; Θα την οξύνουν οι ηπα; Η Ιστορία αυτό δείχνει. Ο Σουν Τσου έγραψε κάπου ότι δυνατός είναι εκείνος που νικάει χωρίς πόλεμο – δεν ήταν όμως άγγλος προτεστάντης έποικος της “νέας γης” που εξαπλώθηκε σκοτώνοντας τους ιθαγενείς. Ο προτεστάντης άποικος έμαθε την ισχύ του ρεβόλβερ· την εξέλιξε ατιμώρητα στο Ναγκασάκι και στη Χιροσίμα, και δεν έχει άλλο μοντέλο. Μόνο που δεν είναι πια, εδώ και καιρό, ο αμερικανικός καπιταλισμός ο ισχυρός στον πλανήτη: ο κινεζικός έχει καβαλήσει όλα τα τεχνολογικά κύματα· κι ακόμα είναι νήπιο…

Ας το επαναλάβουμε: θα κοροϊδεύουμε από εδώ το ψόφιο κουνάβι και τους συμμάχους του· θα κοροϊδεύουμε τους παρακμιακούς που κουβαλάνε αρχαία μεγαλεία. Ωστόσο για τον καπιταλισμό πρόκειται. Ενώ η ειρωνεία είναι το μέτρο της ανεπιθύμητης πολιτικής αδυναμίας μας, η ανάλυση δείχνει σαφώς την τάση: είμαστε όλοι αιχμάλωτοι και νεκροί με αναστολή της καπιταλιστικής διαλεκτικής – όσο δεν τολμάμε να στραφούμε αποφασιστικά εναντίον της.

Ναι, είναι ζόρικη αυτή η εναντίωση, ειδικά αν είναι συνολική, 101%. Όμως αυτά τα θεσπέσια και υπερπολύτιμα Εγώ που πρότεινε ο νεοφιλελευθερισμός και υιοθετήθηκαν μαζικά στην Δύση δεν είναι καν και καν κόκκοι άμμου… Ανάμεσα στο ζόρι μιας δύσκολης εναντίωσης και στο ζόρι του ανεμοσκορπίσματος, θέλει δεν θέλει ο καθένας και η καθεμιά, θα πάρει μια σύσκολη απόφαση…

Όσο το γρηγορότερο, τόσο το καλύτερο.

Αναμέτρηση χωρίς αύριο;

Δευτέρα 13 Μάη. Μετά τα χαμόγελα και τις «εποικοδομητικές συζητήσεις» της περασμένης Πέμπτης και Παρασκευής, ήρθε το Σαββατοκύριακο. Ο Liu He (υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ της κίνας), ο ίδιος Liu He που πήγε ως την Ουάσιγκτον παρά την ψοφιοκουναβική «επικήρυξη» (δηλαδή τους νέους δασμούς), ξεκαθάρισε αυτά που οι έλληνες γουστάρουν να αποκαλούν «κόκκινες γραμμές» στην οικονομική σύγκρουση Πεκίνου Ουάσιγκτον:

Πρώτον, καμία συμφωνία δεν πρόκειται να υπογραφτεί αν δεν περιλαμβάνει την ακύρωση όλων των δασμών που έχουν επιβληθεί τα τελευταία χρόνια (εκείνων της Ουάσιγκτον και των αντι-μέτρων του Πεκίνου).

Δεύτερον, καμία συμφωνία δεν πρόκειται να υπογραφτεί αν δεν περιλαμβάνει σαφείς ποσοτικούς προσδιορισμούς για τις κινεζικές εισαγωγές στις ηπα.

Και τρίτον, το κείμενο της συμφωνίας θα πρέπει να είναι «ισορροπημένο» και να σέβεται την «αξιοπρέπεια» και των δύο πλευρών.

Σ’ αυτά τα τρία σημεία το Πεκίνο, το ξεκαθαρίζει, δεν πρόκειται να υποχωρήσει. Τι σημαίνει αυτό για το ψοφιοκουναβιστάν;

Το τρίτο σημείο δεν μπορεί να σχολιαστεί (από εμάς) επειδή είναι μάλλον σαφές ότι η έννοια της «κρατικής αξιοπρέπειας» διαφέρει πολύ, ειδικά αυτήν την περίοδο, ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και το Πεκίνο. Αρκεί να διαβάσει κανείς πως εκφράζει αυτήν την «αμερικανική οικονομική αξιοπρέπεια» το ψόφιο κουνάβι, στο τιτίβισμά του με το οποίο απάντησε στο Σαββατιάτικο ξεκαθάρισμα του Πεκίνου.

Το πρώτο σημείο, όμως, είναι σαφές. Όπως κάνει και απέναντι στην Πγιονγκγιάνγκ, έτσι και απέναντι στο Πεκίνο η ψοφιοκουναβική τακτική είναι «να το κουβεντιάσουμε, να συμφωνήσουμε, αλλά οι «τιμωρίες» θα συνεχίσουν να ισχύουν, για την περίπτωση που δεν μείνουμε ευχαριστημένοι απ’ την στάση σας – μετά την όποια συμφωνία»….

Κι αυτό έχει να κάνει με το δεύτερο σημείο. Η Ουάσιγκτον θέλει μια συμφωνία στην οποία το Πεκίνο θα δεσμευτεί να εισάγει οπωσδήποτε συγκεκριμένες πόσοτητες αμερικανικών εμπορευμάτων (σαν κατώτατο όριο), χωρίς ανάλογη δική της δέσμευση…

Θα πρέπει να βγάλει ο καθένας απ’ το μυαλό του την ιδέα ότι η κινεζική εξουσία ανήκει στην γνωστή κατηγορία «λέω – και ξελέω»! Απ’ την στιγμή που ανακοίνωσε επίσημα τα τρία ζητήματα στα οποία δεν πρόκειται να υποχωρήσει, αυτό θα κάνει.

Απ’ την άλλη μεριά, χάρη στον μόνιμο λουμπενισμό του ψόφιου κουναβιού, το να καμαρώνει ότι «η κίνα έφαγε πολύ ξύλο στην πρόσφατη διαπραγμάτευση» δεν προοιωνίζεται τίποτα άλλο εκτός από ακόμα περισσότερο «ξύλο»…. Και όπου βγει (;;;)

Εν τω μεταξύ αυτή τη βδομάδα το ψόφιο κουνάβι θα ανακοινώσει αν θα επιβάλει δασμούς και στις εισαγωγές ευρωπαϊκών αυτοκινήτων…

Άλλο πανηγύρι εκεί…

(φωτογραφία. «Αψύς»; «Τραχύς»; Σίγουρα μέσα στη μόδα! Και οπωσδήποτε: αμερικάνος (πρόεδρος). Να τα βλέπουν τα «αμερικανάκια» όλου του ντουνιά και να γουστάρουν….)

Όλα πάνε καλά 1…

Σάββατο 11 Μάη. Δεν ξέρουμε που και πότε, η ασταμάτητη μηχανή είναι όμως σίγουρη ότι φαινόμενα σαν το χθεσινό θα καταταγούν απ’ τους ιστορικούς του μέλλοντος στην κατηγορία «υποδειγματικά προπέτασμα καπνού».

Ενόσω η κινεζική αντιπροσωπεία βρισκόταν στην Ουάσιγκτον για συνέχεια των (υποτιθέμενων) διαπραγματεύσεων για τις οικονομικές / εμπορικές διαφορές τους, το ψόφιο κουνάβι ξεκίνησε έναν νέο κύμα δασμών στις κινεζικές εισαγωγές. Επειδή, είπε, η κίνα «έκανε πίσω» σε υποτίθεται συμφωνημένα σημεία.

Η αμερικανική κίνηση ήταν προσβλητική – με την έννοια της διαπραγματευτικής δεοντολογίας. Το «έλα να διαπραγματευτούμε, έχω ένα πιστόλι στο τραπέζι» είναι too much από μόνο του· το να αρχίζεις να πυροβολείς κιόλας σημαίνει «ροντέο». Κανονικά το Πεκίνο θα έπρεπε να ακυρώσει το ταξίδι της αντιπροσωπείας του…

Παραδόξως, όμως, δεν έκανε αυτό. Ο Liu He πήγε κανονικά… Κι όχι μόνο πήγε, όχι μόνο (όπως δήλωσε) «έκανε εποικοδομητικές συζητήσεις» (που δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα…), αλλά επιπλέον άφησε ανοικτή την συνέχεια των «διαπραγματεύσεων». Αυτά την ώρα που κανονικά όλη η δομή εξουσίας στο Πεκίνο πρέπει να βγάζει αφρούς.

Κάνουμε την εκτίμηση ότι το Πεκίνο, σ’ αυτήν την ιστορική φάση όξυνσης της αντιπαράθεσης με την Ουάσιγκτον (που περιλαμβάνει εκτός απ’ το νέο γύρο δασμών τις στρατιωτικές παρελάσεις του αμερικανικού στόλου στη θάλασσα της κίνας και την προσπάθεια εξοπλισμού της ταϊβάν) έχει επιλέξει να δείχνει όσο το λιγότερο γίνεται το τι σκέφτεται. Υπηρετώντας αυτόν τον στόχο, δηλαδή το να «μην εξωτερικεύει φραστικά ή συμβολικά την αντίδρασή του» σ’ αυτή τη φάση, το κινεζικό καθεστώς έστειλε τον Liu He «κανονικά» στην Ουάσιγκτον για τον «11ο γύρο διαπραγματεύσεων».

Όμως η έλλειψη έντονης (και όχι μόνο φραστικής) αντίδρασης σημαίνει το ανάποδο απ’ το «ηρεμία στο μέτωπο του Ειρηνικού»…

(φωτογραφία: Ο κινέζος αντιπρόεδρος Liu He αποχαιρετά τον αμερικάνο υπ.οικ. Steven Mnuchin – στο κέντρο – και τον αμερικάνο εκπρόσωπο στις διαπραγματεύσεις Ουάσιγκτον / Πεκίνου Robert Lighthizer, μετά το γρήγορο τέλος ενός ακόμα γύρου, χτες, στην Ουάσιγκτον…)