Tag: κίνα

Θα βρεθούν;

Πέμπτη 23 Απρίλη. Καθώς το κύμα αντισινισμού φουσκώνει έντεχνα στο ψοφιοκουναβιστάν από πάνω και από κάτω (ο Πομπηίας δίνει ρέστα, και δεν είναι ο μόνος) ωρίμασε η ανάγκη για μια επιπλέον πολιτική πρωτοβουλία που να «απελευθερώσει πλέρια τις δυνάμεις τιμωρίας» της ένοχης κίνας. Ο νεαρός συντηρητικός γερουσιαστής του Missouri Joshua David Ηawley, γυιός τραπεζίτη, δικηγόρος και για ένα διάστημα δικαστής της πολιτείας, βρήκε μπροστά. Κατέθεσε πριν δέκα μέρες πρόταση νόμου με τίτλο “Νόμος για την Δικαιοσύνη για τα θύματα του covid-19”. Αν περάσει, θα καθαρίσει και τα τελευταία νομικά εμπόδια της ασυλίας του Πεκίνου. Το σκεπτικό του είναι σαφές, και έχει προοπτικές:

…Το κομμουνιστικό κόμα της κίνας εξαπέλυσε αυτήν την επιδημία. Πρέπει να δώσει λογαριασμό στα θύματά του. Υπάρχουν αρκετές αποδειξεις ότι το κομμουνιστικό κόμμα κίνας ψεύδεται, και ότι λόγω  δολιότητας και ανικανότητας επέτρεψε στον covid-19 να μετατραπεί από μια τοπική αρρώστια σε παγκόσμια επιδημία… Απαιτούμε διεθνή έρευνα για να μάθουμε όλη την έκταση της ζημιάς που προκάλεσε το κ.κ.κ. σ’ όλο τον κόσμο και, στη συνέχεια, να ενισχύσουμε τους αμερικάνους και άλλα θύματα σ’ όλο τον κόσμο για να διεκδικήσουν αποζημιώσεις…

Ο Jeremy Alters, υπεύθυνος στρατηγικής του δικηγορικού οίκου Berman Law Group (που έχει κάνει ήδη την μηνυσάρα…) συμπληρώνει ενθουσιασμένος:

…Η κίνα πρέπει να πληρώσει. Στο κάτω είναι μια παγκόσμια υπερδύναμη. Είχαν τη δυνατότητα να το σταματήσουν και να το ελέγξουν αυτό, αν όχι εντελώς σίγουρα σε μεγάλο μέρος του. Απέτυχαν να το κάνουν, απέτυχαν να μας πουν τα σχετικά, και τώρα εμείς υποφέρουμε τις συνέπειες…

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε την εξέλιξη, που είναι πάντως ιδιαίτερα δελεαστική για ικανό μέρος του παρακμιακού αμερικανικού καπιταλισμού. Όμως σημειώστε το (και μακάρι να βγούμε λάθος): αυτός ο covid-19 πρώτα αστυνομοποιήθηκε για εσωτερική χρήση των καπιταλιστικών κρατών. Και τώρα υπάρχουν κάμποσοι διατεθειμένοι να τον στρατιωτικοποιήσουν – για «εξωτερική χρήση»…

Τι άλλο πια μ’ αυτόν τον ιό; Και στον «υβριδικό πόλεμο» πήγε και κατατάχτηκε; Σαν κομμουνιστής; Α πα πα πα!!!
(Δεν είναι πια η Huawei… Είναι… τα πάντα…)

Η άλλη αρένα – κορεατική χερσόνησος

Τρίτη 21 Απρίλη. Ούτε στη νοτιοανατολική ασία, ειδικά στην κορεατική χερσόνησο, τα νέα είναι ευχάριστα για την παρακμάζουσα αμερικανική ηγεμονία. Ο νοτιοκορεάτης σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος Moon Jae-in, δηλωμένος και αποφασισμένος υπέρμαχος της αποκατάστασης των σχέσεων με το βορειοκορεατικό καθεστώς, προκάλεσε μεγάλους μπελάδες στην Ουάσιγκτον το 2018, όταν σαν αιχμή του «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» έκανε ό,τι μπορούσε για να σύρει το ψόφιο κουνάβι σε μια συμφωνία ειρήνης με την Πγιονγκγιάνγκ.

Εκείνη η «εκστρατεία γοητείας» πέτυχε μόνο εν μέρει, και σίγουρα όχι με οριστικό τρόπο: οι σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού, κάτι Πομπηίας και λοιποί, κατάφεραν να φρενάρουν την τελευταία στιγμή τον «φιλειρηνικό ναρκισσισμό» του αμερικάνου προέδρου. Αλλά ο Moon δεν ήταν πια σε καμμία περίπτωση ο «άνθρωπός» τους, ειδικά όταν στη νοτιοκορεάτικη πολιτική σκηνή υπάρχει μια δεξιά / ακροδεξιά και φιλοαμερικάνικη αντιπολίτευση.

Η αποτυχία του Moon να εξασφαλίσει την μόνιμη ειρήνη και συνεργασία ανάμεσα στις δύο κορέες που ήταν ο κύριος στόχος του το 2018 και το 2019, και τα προβλήματα των global νοτιοκορεατικών εταιρειών λόγω του παγκόσμιου ανταγωνισμού, προανήγγειλαν ως τις αρχές του 2020 ότι στις επόμενες εκλογές ο Moon θα έχανε το πόστο του· και η Ουάσιγκτον, μαζί με το Τόκιο, θα κέρδιζαν τον ύπνο που είχαν χάσει εξαιτίας του.

Και μετά ήρθε …. ο covid-19! Η πετυχημένη αντίδραση της κυβέρνησης του Moon έγινε το διαβατήριο για θρίαμβο στις εκλογές στις 15 Απρίλη, που πραγματοποιήθηκαν με αυξημένη συμμετοχή παρά τον όποιον … «συνωστισμό». Το «δημοκρατικό κόμμα» του Moon όχι απλά νίκησε· σάρωσε: κέρδισε 163 έδρες στο 300 εδρών κοινοβούλιο, πετυχαίνοντας την μεγαλύτερη κίνη για οποιοδήποτε κόμμα εδώ και 6 δεκαετίες. Το «θυγατρικό» του κόμμα «together citizen’s party» έβγαλε άλλους 17 βουλευτές. Έτσι ο Moon, με 57 παραπάνω βουλευτές απ’ ότι στις προηγούμενες εκλογές, διαθέτει όχι μόνο την απόλυτη πλειοψηφία των 180 εδρών (συν άλλους 3 απ’ το καινούργιο κεντροαριστερό «κόμμα της ανοικτής δημοκρατίας»), αλλά και την υπερπλειοψηφία των 3/5 που χρειάζεται για fast-track διαδικασίες. Αντίθετα οι φιλοαμερικάνοι και αντι-ειρηνιστές του συντηρητικού κόμματος, μαζί με το θυγατρικό τους “future korea party» είχαν την χειρότερη επίδοση ever. Πάτωσαν με μόλις 103 βουλευτές.

Στην πάνω μεριά της κορεατικής χερσονήσου ο “little rocket man” Kim δείχνει να επωφελείται απ’ τους συνεχόμενους μπελάδες της Ουάσιγκτον. Έχει βγει απ’ το κάδρο μετά το 2019… και κάνει τις πυραυλικές του δοκιμές, προσεκτικά μεν αλλά τις κάνει. Αν ελέγξει την όποια επιδημία covid-19 προκύψει στην επικράτειά του με «κινέζικες μεθόδους plus», έχοντας έναν ανανεωμένο και ισχυρότερο από ποτέ Moon κάτω απ’ την γραμμή, δεν έχει παρά να περιμένει.

Το «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ» έχει, αναπάντεχα ίσως, μια καινούργια καλή ευκαιρία στην περιοχή…

(φωτογραφία: Ο Moon υποδέχεται με εγκαρδιότητα την ντίβα Kim Yo-jong στη Σεούλ, στις 9 Φλεβάρη του 2018, πριν την έναρξη των χειμερινών ολυμπιακών αγώνων. Το ότι η Kim Yo-jong είναι αδελφή του Kim-αφεντικού της βόρειας κορέας ήταν το μικρότερο κακό για την αμερικανική επιρροή στην κορεατική χερσόνησο εκείνες τις ημέρες, και τις επόμενες εβδομάδες. Το μεγαλύτερο κακό ήταν ότι τα δυτικά μήντια δεν ήξεραν τίποτα γι’ αυτήν… Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα μήντιο, και μάλιστα καθεστωτικό, από το να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη για ένα απ’ τα πρόσωπα του εχθρού – οπότε απλά να το χαζεύει…)

Κι ύστερα η “γενική οικονομία” και η “γεωπολιτική” της αναδιάρθρωσης…

Δευτέρα 20 Απρίλη. Θεωρούμε ότι παρά τις αντικειμενικές και σε ορισμένες περιπτώσεις τις σκληρές δυσκολίες, η κριτική ανάλυση από εργατικές θέσεις (όπως την υπηρετεί η ασταμάτητη μηχανή) όχι μόνο άντεξε στην covid-19 τρομοπλημμύρα και στην παρανοϊκή “there is no alternative” εκστρατεία, αλλά έχει υποδείξει και κάποιες κατευθύνσεις (ακόμα και «μονοπάτια») ξεπεράσματος της κρατικής τρομοκρατίας και της εθελοδουλείας σ’ αυτήν. Οπωσδήποτε σε συγκεκριμένα βασικά ζητήματα.

Όμως αυτό (εκτιμάμε ότι) είναι μόνο ένα μέρος της δουλειάς. Η επιτάχυνση της βιο-πολιτικής βίας «παράγει» διαρκώς γεγονότα – και τα όπλα της κριτικής πρέπει να είναι εύστοχα σ’ έναν ορίζοντα 360 μοιρών. Πράγμα που σημαίνει ότι στο επόμενο διάστημα θα πρέπει να κοιτάμε και προς άλλες μεριές, είτε συνδέονται άμεσα είτε έμμεσα με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία…

Takuba

Δευτέρα 6 Απρίλη. Αν ανησυχείτε για το μέλλον της ε.ε. (ή/και της ευρωζώνης) επειδή υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις για το ποιος δανείζεται και ποιός πληρώνει (μεταξύ των κρατών / μελών) μην ανησυχείτε. Αλλού τα πράγματα πάνε αρκετά καλύτερα – στις μεταξύ τους σχέσεις.

Στα τέλη του πρηγούμενου μήνα (Μάρτη), κι ενώ όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβία (του covid-19), πολιτικοί και στρατιωτικοί εκπρόσωποι 11 κρατών είχαν τον «επαγγελματισμό» να παραμερίσουν τις αηδίες με τις πανδημίες και να συμφωνήσουν οριστικά και συγκεκριμένα για την συμμετοχή τους σε μια καινούργια στρατιωτική αποστολή στην υποσαχάρια αφρική. Στη ζώνη του Sahel. Για την αντιμετώπιση των «τρομοκρατών» βέβαια! Μπορεί ο «προληπτικός πόλεμος κατά των τζιχαντιστών» να έχει ξεθυμάνει σαν ιδεολογικό μέσο τρομοκράτησης και πειθάρχησης των δυτικών υποτελών (βγήκαν καινούργια φρούτα!), αλλά σαν ιμπεριαλιστικό εργαλείο δουλεύει μια χαρά.

Το βέλγιο, η τσεχία, η δανία, η εσθονία, η γαλλία, η γερμανία, η ολλανδία, η νορβηγία, η σουηδία, η πορτογαλία και η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας βασίλισσας της αγγλίας, της ουαλίας κλπ, θα στείλουν επιπλέον (απ’ όσο έχουν στείλει ήδη κάποια απ’ αυτά τα κράτη) στρατό, σε μια καινούργια επιχείρηση που την βάφτισαν «takuba» – η λέξη για το σπαθί στη γλώσσα των tuareg. H «takuba» δεν θα αντικαταστήσει την επιχείρηση «barkhane» που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Θα την συμπληρώσει. Θα είναι (όπως και η «barkhane») υπό γαλλική ανώτατη διοίκηση, αλλά θα έχει «μεγαλύτερη ανεξαρτησία» δράσης….

Στην περιοχή βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη “minusma” από το 2013 (αυτή είναι του οηε…), με στόχο τους tuareg, και 15.000 πεζοναύτες διαφόρων εθνικοτήτων. Η γαλλική “barkhane” έχει 4.000 από δαύτους, αλλά έχει ενισχυθεί από μια ακόμα εκστρατεία, με αφρικανική σύνθεση αυτή, με 5.000 στρατιώτες. Υπάρχει επίσης αρκετός αμερικανικός στρατός (και βάσεις) αλλά υπάρχει μια φήμη ότι μπορεί και να αποσυρθεί – αυτό, τουλάχιστον, διαδίδει το Παρίσι, για να δικαιολογήσει την ενορχήστρωση και της τωρινής εκστρατείας, της takuba. Τέλος, ο καναδάς ενδιαφέρεται επίσης για την περίπτωση, και θα τσοντάρει κι αυτός… Θα είναι 2, 3 ή 4 χιλιάδες οι φρέσκιοι δολοφόνοι; Θα μάθουμε.

Το σίγουρο είναι πως σχεδόν 30.000 πεζοναύτες, οι περισσότεροι από ΑΑ κράτη, «πολεμούν την τρομοκρατία στο Sahel» – και δεν μπορούν να την νικήσουν. Αντί γι’ αυτό «φορτώνουν ενισχύσεις». Και (πώς θα ήταν διαφορετικά;) υπάρχουν δραστηρίες στην περιοχή και «μικρές ομάδες ρώσων συμβούλων» (λέγε με wagner group) – αλλά, υποθέτουμε, σίγουρα και κάμποσοι κατάσκοποι του Πεκίνου. Γιατί το «αντιτρομοκρατία» είναι ευφημισμός: η περιοχή διαθέτει πολλές κρίσιμες πρώτες ύλες, και «σιγά μην τις αφήσουμε στους ντόπιους»…

Πού είχαμε μείνει λοιπόν; Να το υπενθυμίσουμε: η αφρική (σαν ήπειρος συνολικά!) μπαίνει γρήγορα στα πεδία μάχης / σφαγεία του σε εξέλιξη 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Covid-19: φονικότητα και ιατρικά λάθη;

Κυριακή 5 Απρίλη. Δεν πρέπει να κατηγορείται η επιστημονική άγνοια. Όμως ΠΡΕΠΕΙ να κατηγορείται η επιστημονική άγνοια που κρύβεται, που μασκαρεύεται, που φτιασιδώνεται επικίνδυνα για να εμφανιστεί στις πασαρέλες του Θεάματος σαν “γνώση” διανθισμένη με νούμερα ανυπόστατα μεν αλλά που η “μάζα” δεν μπορεί να ελέγξει… Εν τέλει ΠΡΕΠΕΙ να κατηγορείται η επιστημονική άγνοια που γίνεται σύμβουλος της αστυνομίας, κάνοντας πλάτες και νομιμοποιώντας το μεγαλύτερο αντικοινωνικό πραξικόπημα εδώ και δεκαετίες.

Μέσα στους αριθμούς όσων πεθαίνουν από λοιμώξεις στα πνευμόνια που πραγματικά προκαλούνται απ’ τον covid-19 μπορεί να κρύβεται και μια αιτία επιστημονικής άγνοιας / λάθους: η χρήση κορτικοστεροειδών σαν θεραπευτικής αγωγής.

Τα κορτικοστεροειδή χρησιμοποιήθηκαν σαν φάρμακο σε αρκετές περιπτώσεις σοβαρών λοιμώξεων τόσο απ’ τον φονικό SARS όσο και απ’ τον φονικότερο MERS (χωρίς, πιθανότατα, να γίνει καν ένας εκ των υστέρων έλεγχος για την επίδρασή τους). Χρησιμοποιούνται και τώρα, σαν «επιλέξιμη θεραπεία», στις βαριές περιπτώσεις του covid-19.

Ωστόσο απ’ τις 12 Γενάρη ο π.ο.υ. (καθόλου «ηθικός» οργανισμός γενικά…) όταν ακόμα ο πλανήτης βρισκόταν στην πολύ αρχή αυτής της ιστορίας, είχε εκδόσει ιατρική οδηγία να μην χρησιμοποιούνται κορτικοστεροειδή για τις πνευμονικές λοιμώξεις λόγω covid-19, παρά μόνο αν το απαιτούν άλλες παθήσεις των ασθενών. Στις 7 Φλεβάρη το γνωστό (και θεωρούμενο παγκόσμια «έγκυρο») ιατρικό περιοδικό Lancet, δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας καινούργιας έρευνας, που συνηγορούσε εναντίον της χρήσης κορτικοστεροειδών, λόγω της ισχυρής πιθανότητας να κάνουν κακό αντί για καλό. Όντως, πρόκειται για μέθοδο ανοσοκαταστολής που χειροτερεύει τις δυνατότητες του οργανισμού να αντιμετωπίσει ακόμα και απλές προσβολές· πόσο μάλλον αν είναι ήδη επιβαρυμένος από άλλες αρρώστιες…

Λίγο μετά, στις 17 Φλεβάρη, το site Contagion Live, αναφερόμενο στην έρευνα του π.ο.υ. που οδήγησe στην έκδοση της σχετικής ντιρεκτίβας, σχολίαζε το περιεχόμενό της. Ανέφερε μεταξύ άλλων (κάτω κίτρινο κομμάτι της δεύτερης φωτογραφίας):

… Οι συγγραφείς μελέτησαν επίσης την θεραπεία με κορτιοστεροειδή σε άλλους πληθυσμούς, όπως οι ασθενείς από γρίπη. Μνηνομεύουν μια συστηματική έρευνα και μετα-ανάλυση του 2019, σύμφωνα με την οποία παρατηρήθηκε μεγαλύτερη θνησιμότητα σε ασθενείς στους οποίους δίνονταν κορτικοστεροειδή, μαζί με επιμήκυνση του χρόνου παραμονής τους στην εντατική και, ακόμα, του ποσοστού δευτερογενών λοιμώξεων…

Σ’ αυτό το σημείο το συμπέρασμα είναι σαφές ακόμα και για άσχετους: τα κορτικοστεροειδή σε πολλές περιπτώσεις ιογενών λοιμώξεων σκοτώνουν· δεν θεραπεύουν.

Όμως να τι συμβαίνει πρακτικά. Τα κορτικοστεροειδή εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται (ή ήταν σε χρήση ως πολύ πρόσφατα) σαν μέθοδος θεραπείας στις σοβαρές περιπτώσεις πνευμονικών λοιμώξεων που αποδίδονται στον covid-19.

Εδώ είναι η σχετική αναφορά από μια έρευνα του «ιταλικού εθνικού ινστιτούτου υγείας», με στοιχεία ως τις 20 Μάρτη: στο 31% των περιπτώσεων χορηγούνταν και κορτικοστεροειδή…

Κι εδώ είναι η σχετική αναφορά από μια έρευνα κινέζων γιατρών, που δημοσιεύτηκε στο Lancet στις 11 Μάρτη, και αφορούσε την μελέτη 191 περιπτώσεων (135 απ’ το νοσοκομείο της Jinyintan και 56 απ’ το πνευμονολογικό νοσοκομείο της Wuhan). Όπου και πάλι χορηγήθηκαν στο 30% των περιπτώσεων και κορτικοστεροειδή…

Προφανώς δεν είμαστε αρμόδιοι για να βγάλουμε «επιστημονικό συμπέρασμα»! Δεν μπορούμε όμως να μην δείξουμε την αντίθεση ανάμεσα στις ασκούμενες ιατρικές πρακτικές (χορήγηση… από άγνοια; από βιασύνη; δεν το ξέρουμε) απ’ την μια μεριά και απ’ την άλλη τα συμπεράσματα επιτούτου ερευνών (μην δίνετε αυτά τα φάρμακα!). Θα αποδειχθεί άραγε στο μέλλον πως εκτός απ’ τις υπόλοιπες αιτίες ΚΑΙ ιατρικά λάθη συνέβαλαν σ’ έναν απροσδιόριστο αριθμό θανάτων – που αποδόθηκαν όμως στον covid-19; Θα τα αξιολογούσε κάποιος με διαφορετικό τρόπο τέτοια ιατρικά λάθη αν δεν συνέβαινε εκτός από θανάτους να ενισχύουν μια εκστρατεία κοινωνικής αποξένωσης και, τελικά, γενικευμένης και χωρίς προηγούμενο ιατρικοποίησης από αστυνομικό έλεγχο των κοινωνικών σχέσεων!

Έχουν γίνει λοιπόν, πέρα απ’ όλα τα υπόλοιπα «λάθη» και ιατρικά (χωρίς εισαγωγικά προς το παρόν…) σ’ αυτό το κοντέρ του θανάτου; Αν δεν μας τσακίσει αυτός ή ο επόμενος στρατιωτικός νόμος (υγιεινιστικός ή οτιδήποτε άλλο γουστάρουν τ’ αφεντικά και οι λακέδες τους) μπορεί να το μάθουμε κάποτε κι εμείς…

Αργά, όπως πάντα…

Γιατί η μορφή-κράτος ΠΡΕΠΕΙ;

Σάββατο 4 Απρίλη. Κατά την ταπεινή άποψη της ασταμάτητης μηχανής τα πρώτα καρφιά στο φέρετρο του νεο-φιλελευθερισμού (όχι ως ιδεολογίας για γενική κοινωνική χρήση, αλλά στην καρδιά του: ως οικονομικού manual) μπήκαν φανερά και δημόσια εκείνον τον όχι μακρινό χειμώνα του 2008 – 2009, μετά την χρεωκοπία της Lehman bros, όταν εφευρέθηκε το too big to fail… Όταν, δηλαδή, τα κράτη, σαν «κεντρικοί οικονομικοί παράγοντες» ανέλαβαν την «διάσωση» ιδιωτικών επιχειρήσεων που διαφορετικά θα χρεωκοπούσαν. Πουθενά στις οικονομικές «οδηγίες χρήσης» είτε του νεο-φιλελευθερισμού (είτε και του παραδοσιακού φιλελευθερισμού) δεν θα βρει κανείς κάτι του είδους «ναι μεν η αγορά έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για τις οικονομικές σχέσεις και τις επιχειρήσεις… αλλά αν κάποιες είναι too big, τότε η αγορά πρέπει να βγάζει τον σκασμό!..». Πρακτικά η διαχείριση εκείνου του κύματος κρίσης σ’ όλον τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό βορρά, με τον ρόλο των κρατών και των κεντρικών τραπεζών, ήταν διαζύγιο με τα οικονομικά ήθη και έθιμα του νεο-φιλελευθερισμού. Η μορφή – κράτος εγκαινίασε την «επιστροφή» της πριν μια δεκαετία· και κανείς δεν έδωσε σημασία…

Δεν ήταν μόνο πολλές (ιδιωτικές) τράπεζες που διασώθηκαν τότε απ’ τους κρατικούς προϋπολογισμούς και το «φτηνό χρήμα» που άρχισαν να παράγουν με τον τόνο οι όποιες κεντρικές τράπεζες. Ήταν και μια σειρά άλλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, οι οποίες, δίπλα στο «too big to fail» απέκτησαν μερικά ενδιαφέροντα υποκοριστικά. Στρατηγικής σημασίας ή εθνικοί πρωταθλητές για παράδειγμα. Αν αναγνώριζε κανείς την πραγματική θέση αυτών των χειρισμών, την παγκόσμια όξυνση, δηλαδή, του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, θα καταλάβαινε τι σήμαιναν: η μορφή-κράτος, σαν «συλλογικός καπιταλιστής» αναλάμβανε ανοικτά την ευθύνη να «προστατέψει» συγκεκριμένους κλάδους (ή/και συγκεκριμένα μαγαζιά μέσα σ’ αυτούς) απ’ τα δεινά της (παγκόσμιας) ελεύθερης αγοράς… Να τους «περιθάλψει» όταν ηττώνται σ’ αυτήν την αρένα· να τους «ενισχύσει» με διάφορους τρόπους (από φορολογικές εξυπηρετήσεις ως επιδοτήσεις διαφόρων ειδών), κλπ κλπ.

Αν αυτή η διαδικασία πέρασε απαρατήρητη (οπωσδήποτε απ’ την εργατική κριτική – αλλά τι λέμε τώρα;) η ενθρόνιση του ψόφιου κουναβιού στον προεδρικό θρόνο στις ηπα, και οι σαφέστατα προστατευτικές επιλογές του εναντίον όσων θεωρούνται επίσημα απ’ την Ουάσιγκτον οικονομικοί ή/και γεωπολιτικοί ανταγωνιστές, τράβηξαν την προσοχή… για να λοιδωρηθούν. Βλακώδες! Ο νεο-φιλελευθερισμός ΔΕΝ ήταν ποτέ ένα «δόγμα παντός καιρού»!!! Ήταν μια «οικονομική ορθοδοξία» που εξυπηρετούσε τους αρχικούς εμνευστές του (τις ηπα και την αγγλία) μόνο στο βαθμό που θα είχαν το πάνω χέρι στον παγκόσμιο καπιταλισμό! Ήταν πολιτικό δόγμα· με «οικονομικά περιεχόμενα» βέβαια (και όχι μόνον «οικονομικά», αλλά και «κοινωνικά» – βιοπολιτικά!), οπωσδήποτε όμως εντελώς πολιτικό. Στο βαθμό που ορισμένοι καπιταλισμοί (και σίγουρα οι «γονείς» της νεο-φιλελευθέρης ορθοδοξίας) θα συναντούσαν σοβαρά εμπόδια έως και επικίνδυνες απειλές από ανταγωνιστές τους, το δόγμα θα πήγαινε στα σκουπίδια. Σε μια βδομάδα, σε ένα μήνα ή σε ένα χρόνο – αλλά θα πήγαινε!!!

Ξέρουμε ότι αυτός ο ανταγωνιστής όχι μόνο αναδύθηκε (κι αυτό ήταν πρακτικά αναπόφευκτο!) αλλά και ότι διαθέτει όλα τα καπιταλιστικά εχέγγυα ηγεμονίας. Εκείνο, ωστόσο, που σόκαρε σχεδόν το σύνολο των δυτικών αφεντικών (νεο-φιλελεύθερων με τον turbo αγγλοσαξονικό τρόπο ή ορντο-φιλελεύθερων με τον κεντροευρωπαϊκό) ήταν η ταχύτητα αυτής της ανάδυσης! Την οποία δεν πρόλαβαν να σταματήσουν… Το έχουμε ξαναπεί, αλλά η ιστορική ακρισία δεν βοηθάει στην εκτίμηση των πραγμάτων: μέσα σε μόλις μια δεκαετία, απ’ το 2009 ως το 2019, ο κινέζικος καπιταλισμός εκτινάχτηκε στην κορυφή κάθε επιμέρους καπιταλιστικού κλάδου, τόσο με ποιοτικά όσο και με ποσοτικά κριτήρια – και δεν βρίσκεται καν στο τέλος, στο υψηλότερο σημείο, αυτής της ανοδικής τροχιάς… Ενόσω τα κράτη του δυτικού (ημιξεπερασμένου πια) νεο-φιλελευθερισμού προσπαθούσαν να μερεμετήσουν τις ζημιές απ’ την πιο πρόσφατη όξυνση της κρίσης / αναδιάρθρωσης, το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο απέδειξε πρακτικά (προκαλώντας σοκ και δέος) ότι το κράτος-κόμμα, ο «κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας» και τα «πενταετή πλάνα», που είχαν συνδεθεί με την κατάρρευση του σοβιετικού παραδείγματος, όχι μόνο παρήγαγαν αξιόλογη «ανάπτυξη» και «κοινωνική ευημερία» αλλά ξεπερνούσαν κατά πολύ τις «παραγωγικές δυνατότητες» του καπιταλισμού της κλασσικής φιλελεύθερης αγοράς…

(φωτογραφία: Αφίσα μιας αμερικάνικης ταινίας, του 2011. Μία απ’ τις αξιοπρόσεκτες ικανότητες της κινηματογραφικής βιομηχανίας των ηπα ήταν ότι μπορούσε να βγάζει λεφτά πουλώντας, σαν θέαμα, ακόμα και τις αμερικανικές κωλοτρυπίδες. Αυτό, φυσικά, υπό την προϋπόθεση ότι επρόκειτο για τα οπίσθια της αυτοκρατορίας. Αν χάσει αυτό το status, αυτή την αναγνώριση; Θα ενδιαφέρεται μελλοντικά κανείς για το τι συμβαίνει στο αμέρικα;)

Επειδή σε μια τουλάχιστον εκδοχή του μπορεί!

Σάββατο 4 Απρίλη. Όταν ο «αυτοκρατόρας» Xi ανήγγειλε, τo 2015, υπό τα χειροκροτήματα μιας «κεντρικής επιτροπής» ενός υποτιθέμενου «κομμουνιστικού κόμματος» (που, για τα νεο-φιλελεύθερα ιδεώδη, έπρεπε να σαπίζει κάτω απ’ το βαρύ χώμα του 20ου αιώνα…) το 5 χρόνια + 5 χρόνια πλάνο “made in china 2025” οι πάντες πάγωσαν στη δύση. Είτε το είπαν ανοιχτά, είτε όχι. Η μορφή-κράτος, στην κινέζικη εκδοχή της, αναλάμβανε μέσα σε 2 μόνο πενταετίες (η μία έχει περάσει ήδη…) να μετατρέψει τον κινέζικο καπιταλισμό από “παγκόσμιο εργοστάσιο φτηνών ειδών χαμηλής προστιθέμενης αξίας” σε νο 1 μηχανή, πρώτης γραμμής, σε όλους τους τομείς αιχμής: πληροφορική τεχνολογία, ρομποτική, πράσινη ενέργεια, αεροδιαστημική, εκμετάλλευση των βυθών των ωκεανών, σιδηροδρόμους υπερταχείας κυκλοφορίας, νέα υλικά, ιατρική και φαρμακευτική, αγροδιατροφικό τομέα…

Tο ψόφιο κουνάβι εκλέχτηκε λίγο μετά, στα τέλη του 2016, και μπήκε στο άσπρο σπίτι στις αρχές του 2017. Μπορεί να μην ήταν (και να μην είναι) το καλύτερο δυνατόν· αλλά δεν πρέπει να περιμένει κανείς πολλά απ’ τον εκπρόσωπο ενός καπιταλισμού (και μιας καπιταλιστικής κοινωνίας) που χάνει γρήγορα (από ιστορική άποψη) όλα τα οφέλη της «μόνης υπερδύναμης» και νοιώθει την καυτή ανάσα ενός γρήγορου, ευκίνητου και αποτελεσματικού καπιταλιστικού κράτους XXXXL μεγέθους… Παρακμή λέγεται αυτό, και είναι αδυσώπητη.

Το σίγουρο είναι πως όσο καραγκιόζης κι αν είναι ο τωρινός αμερικάνος πρόεδρος, ο προστατευτισμός που εγκαινίασε πανηγυρικά δεν ήταν/είναι η εμμονή ενός τύπου που κελαηδάει νυχθημερόν. Οι κυρώσεις, τα εμπάργκο, οι δασμοί και η αποχώρηση από πολλές διεθνείς συμφωνίες (οικονομικές ή/και στρατιωτικές) έγιναν ο μονόλογος της άλλοτε ηγέτιδας δύναμης της «παγκοσμιοποίησης» την ίδια στιγμή που το Πεκίνο εμφανιζόταν, πια, σαν υπερ-παγκοσμιοποιητική δύναμη! Shit! που θα έλεγε και ο Fukuyama, αν είχε την έμπνευση να γράψει κανά καινούργιο βιβλίο για το «τέλος της ιστορίας»….

Μέσα σ’ αυτές τις σε εξέλιξη ανατροπές όχι απλά στις ισορροπίες του 20ου αιώνα αλλά και σε 3 ή 4 αιώνες δυτικής υπεροψίας (τεχνολογικής, ιδεολογικής, πολιτικής) ήταν που, πολύ πριν εμφανιστεί αυτός ο καταραμένος (;) covid-19, o επαναπροσιορισμός του ρόλου και της θέσης της μορφής – κράτος άρχισε να διατυπώνεται ανοικτά… Όχι πια (ή όχι μόνο) σαν σωτήρας εταιρειών «στρατηγικών» και «εθνικών πρωταθλητών» αλλά ακόμα και σαν συνιδιοκτήτης τους!

Έτσι, ακριβώς, έχουν τα πράγματα: το κινέζικο παράδειγμα, σαν μοντέλο καπιταλιστικής οργάνωσης, προκαλούσε φθόνο και ζήλεια πολύ πριν εμφανιστεί ο τσαχπίνης ιός. Θυμίζουμε ένα μικρό απόσπασμα απ’ αυτά που γράφαμε πριν ένα χρόνο και βάλε, στις 8 Φλεβάρη 2019, κάτω απ’ τον τίτλο ποιά παγκοσμιοποίηση είπατε (και το θυμίσαμε πρόσφατα, στις 19 Μάρτη – αλλά μέσα στην παράνοια των ημέρων χρειάζεται φρεσκάρισμα);

…Το γερμανικό δημόσιο είναι έτοιμο να αγοράσει μερίδιο σε βασικές βιομηχανίες της χώρας, ώστε να τις προστατέψει από ενδεχόμενη εξαγορά από ξένες εταιρείες, δήλωσε χθες ο υπουργός οικονομίας της γερμανίας Πέτερ Αλτμάιερ, παρουσιάζοντας τη νέα βιομηχανική πολιτική της χώρας.

Πρόκειται για σημαντική αλλαγή, την ώρα που ενισχύεται παγκοσμίως ο οικονομικός προστατευτισμός, ενώ η γερμανική οικονομία βρίσκεται σε φάση στασιμότητας. Η νέα στρατηγική είναι ζωτικής σημασίας για την προστασία της ευημερίας της γερμανίας, είπε ο Αλτμάιερ και άφησε να εννοηθεί ότι θα ακολουθήσει η δημιουργία επενδυτικού ταμείου, ώστε να υποστηριχθούν σημαντικές εταιρείες, όπως οι αυτοκινητοβιομηχανίες, η Siemens, η Thyssen-Krupp και η Deutsche Bank…

Αυτή δεν ήταν «προσωπική άποψη». Ήταν και είναι η «εθνική βιομηχανική στρατηγική 2030» του γερμανικού κράτους. Κι όταν το γερμανικό κράτος έχει στρατηγική, την εννοεί:

… Η κρατική υποστηρίξη ενδέχεται να φτάσει μέχρι το σημείο να αναλάβει [σ.σ.: το κράτος] προσωρινά μερίδιο στις εταιρείες. Όχι για να τις εθνικοποιήσουμε και να τις διοίκησουμε μακροπρόθεσμα, αλλά για να αποτρέψουμε την πώληση βασικών τεχνολογιών και την φυγή τους από τη χώρα…

Ο επικίνδυνος «αγοραστής» των γερμανικών επιχειρηματικών διαμαντιών είναι, βέβαια, κινέζικες εταιρείες… Όσο για τους ιδιωτικούς καπιταλιστικούς τομείς που χρειάζονται το κράτος (τους) στη γερμανία; Ο κυρ Αλτμάιερ τους κατονόμασε: χάλυβα και αλουμινίου, χημικών, κατασκευής εργαλειομηχανών, ενέργειας, οπτικών, αυτοκινήτων, ιατρικού εξοπλισμού, πράσινων τεχνολογιών, άμυνας, αεροδιαστημικής, τρισδιάστατων εκτυπώσεων.

Εντελώς συμπτωματικά είναι οι κλάδοι αιχμής για τους οποίους φυσάει ένας πολύ δυνατός άνεμος απ’ την ανατολή…. Και καθόλου συμπτωματικά η τωρινή κεντρική πολιτική βιτρίνα του γερμανικού κράτους / κεφάλαιου δεν έχει καμμία σχέση ή ομοιότητα με το ψόφιο κουνάβι…

Καπιταλισμός, κράτος και επιδημίες (11): η υγεία της εξουσίας

Τρίτη 31 Μάρτη. Το εμβόλιο ή το οτιδήποτε ανάλογο θα παραχθεί (σαν χημική σύνθεση), εν πολλοίς, μέσα από ηλεκτρονική προσομοίωση. Θα είναι αποτέλεσμα δουλειάς προγραμματιστών μάλλον και μοριακών βιολόγων, και όχι «γιατρών» – ίσως ούτε καν «χημικών» με την έννοια του 20ου αιώνα. (Και η αναπαράσταση της φοβερής πανδημίας δουλειά προγραμματιστών είναι…)

Το Event 201 εικονογραφεί αυτήν την πραγματικότητα με ελλειπτικό τρόπο. Παρότι πρόκειται για μια επιτροπή ειδικών για την αντιμετώπιση μιας πανδημίας, η ιατρική έχει διακοσμητικό ρόλο: εικονογραφείται σαν δύο γιατροί, που εμφανίζονται στιγμιαία, ο ένας για να πει «δεν έχουμε εμβόλιο» και η άλλη «έχουμε όμως λεφτά για να το βρούμε το γρηγορότερο». Είναι αστεία η τέτοια παρουσία της ιατρικής σε θέμα που υποτίθεται ότι την αφορά κατ’ εξοχήν, αλλά είναι και απόδειξη του σταδιακού ξεπεσμού της. Η διαχείριση μιας πανδημίας είναι δουλειά για μάνατζερς…(Κατά κάποιον τρόπο η θέση των “γιατρών” στο σενάριο του Event 201 “προφητεύει” την πραγματική θέση τους στη διαχείριση της τρέχουσας τρομοεκστρατείας…)
Με την ίδια ελλειπτικότητα εμφανίζεται η κατασταλτική αναγκαιότητα του κράτους: ο υποναύαρχος κάτι «μουρμουρίζει» για μη-ιατρικά μέτρα. Αυτές οι δύο «απουσίες» (του «ιατρικού σώματος» αλλά και του σκληρού πυρήνα της μορφής – κράτος) εξηγούνται: συγγνώμη ω κοινό, αλλά τώρα κουβεντιάζουν και ανταλλάσσουν απόψεις οι μάνατζερς!

Όπως όμως έδειξε και δείχνει η πανουργία της Ιστορίας με το «ατύχημα» της εμφάνισης του (δήθεν) δολοφόνου κορονοϊού στο νο 1 καπιταλιστικό κράτος του πλανήτη αντί για κάποια παραγκούπολη, η μορφή – κράτος δεν μπορεί να παραλειφθεί με την ίδια ευκολία που παραλείπεται η «ιατρική» με την ιστορική έννοια. Στους μετασχηματισμούς που βρίσκονται σε εξέλιξη, η «ιατρική» μ’ αυτήν την ιστορική έννοια θα ξεπεραστεί, και ίσως (για τις δυτικές ιδέες) πρόκειται να ξεπέσει στην ίδια ανυποληψία με τις παραδοσιακές κοινωνικές ιατρικές γνώσεις. (Οι ψηφιακές εφαρμογές “health tracker” είναι εδώ…) Όμως η μορφή – κράτος, έχοντας την αρμοδιότητα του (βίαιου) ελέγχου του κοινωνικού εργοστάσιου, είναι βασικό στοιχείο της εξέλιξης της επιτήρησής του. Δεν υπάρχει «διεθνής οντότητα» που να μπορεί να κάνει αυτή τη δουλειά τόσο καλά!

Πώς το είπαμε; Επιτήρηση και θεραπεία: η γέννηση της αλγοριθμικής φυλακής…

Καπιταλισμός, κράτος και επιδημίες (6): ζητήματα γεωπολιτικής εξουσίας

Δευτέρα 30 Μάρτη. Όσοι / όσες είδατε (ή σκοπεύετε να δείτε: αν δεν βλέπετε τους υπότιτλους πατήστε το κομβίον cc …) τα 2 video απ’ την «άσκηση» του Event 201, θα μείνατε με την εντύπωση ότι «κάποιοι ειδικοί γυμνάζονται» με τον καλό σκοπό να συμβάλλουν στην ανάσχεση μιας μελλοντικής (σε σχέση με τον Οκτώβρη του ’19) πανδημίας, όντας fit όταν έρθει το κακό – για το καλό της ανθρωπότητας. Πράγματι, επιφανειακά, αυτό είναι το θέμα. Αλλά μόνον επιφανειακά λέμε. Στην ουσία της η άσκηση εκείνη (και ο «λόγος για την πανδημία» όλων των ειδικών, τότε και σήμερα) αφορά την αναδιάρθρωση της εξουσίας – μέσα από (και χάρη σε) «καταστάσεις έκτακτης ανάγκης»…

Αυτό που κατάφερε να διακρίνει η ασταμάτητη μηχανή πίσω απ’ τον «λόγο για την πανδημία» τόσο του σεναρίου όσο και των συγκεκριμένων 15 «εξοχοτήτων» του Event 201 ήταν τουλάχιστον 3 δέσμες θεμάτων που σχετίζονται με τις εξουσίες στον καπιταλιστικό κόσμο του 21ου αιώνα: θέματα πολιτικής εξουσίας σε κλίμακα πλανήτη και επιμέρους εθνικών κρατών· θέματα γεωπολιτικής· και θέματα ελέγχου των πληροφοριών. Υπάρχουν πολλές άλλες εξίσου βασικές δέσμες θεμάτων, που έχουν εξίσου σημαντική σχέση με τις εξουσίες, και δεν πιάστηκαν στο Event 201. Κυρίως τα θέματα τα σχετικά με την αναδιάρθρωση της εργασίας / απόσπαση υπεραξίας. Μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτήν την απουσία.

Ας αρχίσουμε με τον τρόπο που η γεωπολιτική ήταν παρούσα στο Event 201· φωτίζοντας το γιατί η πραγματική εξέλιξη του covid-19 αχρήστεψε (όχι βάσει σχεδίου…) το θεμέλιο των ιδεών και των προτάσεων που έκαναν οι «παίκτες» της συγκεκριμένης άσκησης.

Το σενάριο που αναπαριστούσε την έκρηξη μιας φονικής πανδημίας κορονοϊού στο Event 201 ήθελε την αφετηρία της κάπου στον «παγκόσμιο νότο» (βραζιλία, χοιροτρόφοι, μεγα-παραγκου-πόλεις της λατινικής αμερικής). Η αρχική του διασπορά και η πιθανολόγηση της μεγαλύτερης φονικότητάς του αφορούσε επίσης αυτή τη ζώνη του πλανήτη: τις «χώρες χαμηλού ή μεσαίου εισοδήματος» με «τα ανεπαρκή συστήματα δημόσιας υγείας»… Αργότερα, φυσικά, πάντα σύμφωνα με το σενάριο, η Απειλή του Θανάτου απλωνόταν και στον καπιταλιστικά αναπτυγμένο βορρά. Όμως αυτός, επειδή έχει το τεχνολογικό know how και τους πόρους, έγκαιρα προειδοποιημένος απ’ την «έκρηξη» αλλά και τις άοκνες προσπάθειες όσων υπηρετούν την πρόνοια του κεφαλαίου, είναι (ή θα έπρεπε να είναι) έτοιμος…

Στο σενάριο του Event 201 και σ’ όλες τις ιδέες / προτάσεις της άσκησης, το θεώρημα ενός παγκόσμιου νότου (: γεννάει θανατηφόρες επιδημίες απ’ την μια μεριά, που διασπείρονται όμως σ’ όλο τον πλανήτη απ’ την άλλη) υποβόσκει. Απ’ την μεριά τους οι «παίκτες» ανήκουν όλοι / όλες (λόγω επαγγελματικών θέσεων) στην κατηγορία των εκπροσώπων είτε πολυεθνικών επιχειρήσεων, είτε πολυεθνικών οργανισμών. (Εκπρόσωπος των βραζιλιάνων χοιροτρόφων δεν είχε θέση στην άσκηση…) Συνεπώς μπορούν να μιλούν για «παγκόσμιο πρόβλημα» (η «πανδημία») εννοώντας μια ορισμένη πολικότητα αυτής της global κατανομής εξουσίας και πλούτου, ανάμεσα σ’ έναν φτωχό νότο που προκαλεί σοβαρά προβλήματα και έναν πλούσιο βορρά που κάνει ότι μπορεί για να τα λύσει…

Σ’ αυτό το σχήμα ξεχυλίζει η καλωσύνη, η ανθρωπιά (και η υπεροχή) του βορρά. Γι’ αυτό, όταν οι ιδέες / προτάσεις των «παικτών» συγκλίνουν στην ανάγκη ενός «ενιαίου / παγκόσμιου κέντρου επιχειρήσεων» για την «αντιμετώπιση της πανδημίας» (είτε πρόκειται για τις ροές ιατρικών εφοδίων / φαρμάκων, είτε πρόκειται για ροές χρήματος) η μόνη αντιδικία μεταξύ τους είναι αν είναι καλύτερος γι’ αυτή τη δουλειά ο οηε ή ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας! Διεθνείς οργανισμοί, δηλαδή, που ελέγχονται απ’ τα κράτη και τα αφεντικά του βορρά… Κατά τα λοιπά υπονοούν πως εφόσον αυτός ο καπιταλιστικός βορράς συμφωνήσει για την δημιουργία ενός τέτοιου «ενιαίου / παγκόσμιου κέντρου επιχειρήσεων», τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν τον δρόμο (και πιθανόν να συναντήσουν τα εμπόδια) μιας τυπικής ανθρωπιστικής εκστρατείας – για το καλό της ανθρωπότητας. Για παράδειγμα, τα «κράτη που πιθανόν κρύβουν υλικά και φάρμακα διαταράσσοντας τις γραμμές τροφοδοσίας», κράτη «εγωϊστικά και αντικοινωνικά» δηλαδή, δεν θα μπορούσαν να είναι αυτά των οποίων οι ειδικοί έχουν δημιουργήσει το «κέντρο» – έτσι δεν είναι;

Καπιταλισμός, κράτος και επιδημίες (7): ζητήματα γεωπολιτικής εξουσίας συνέχεια

Δευτέρα 30 Μάρτη. Η πραγματικότητα διέψευσε αυτήν την «δυτική» εννόηση του κόσμου. Ο covid-19 ΔΕΝ «έσκασε» κάπου στον παγκόσμιο νότο, αλλά σε μια απ’ τις καρδιές του υπεραναπτυγμένου καπιταλιστικού βορρά: στην κινεζική Wuhan. Πρόκειται για ένα απ’ τα διαμάντια στο στέμμα του επελαύνοντα κινεζικού καπιταλισμού: το μεγαλύτερο «εσωτερικό» λιμάνι της κίνας, με χαλυβδουργεία και αυτοκινητοβιομηχανίες, αλλά επίσης εργοστάσια οπτικoηλεκτρονικής τεχνολογίας, φαρμακοβιομηχανίες, επιχειρήσεις βιολογικής μηχανικής, νέων υλικών, και εφαρμογών προστασίας του περιβάλλοντος. Στην Wuhan επίσης υπάρχουν joint ventures των ιαπωνικών honda και nissan αλλά και της γαλλικής peugeot-citroen.

Μπροστά σ’ αυτό το γεγονός ΔΕΝ ανάβλυσε απ’ τις ευαίσθητες ψυχές των πρωτοκοσμικών το αλτρουϊστικό αίσθημα του λευκού και του μεγάλου φορτίου που κουβαλάει, «να σώσει τον κόσμο»!!! Οι οργανωτές και οι “παίκτες” του Event 201 δεν πετάχτηκαν σαν ελατήρια φωνάζοντας: Wuhan ερχόμαστε, είμαστε μαζί σου!! Έγινε το αντίθετο: έσκασε ο αντι-σινικός ρατσισμός, που οφείλεται στον απειλητικό και επεκτατικό δυναμισμό του κινεζικού κεφάλαιου / κράτους. Άλλωστε μόλις λίγο πριν τα μαντάτα για την «επιδημία» στη Wuhan η συζήτηση στα δυτικά επιτελεία (πολιτικά, ασφαλίτικα και στρατιωτικά) ήταν πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι η Huawei για τα 5G δίκτυά τους, και πόσο «λίγο» ή «πολύ» θα έπρεπε να την κρατήσουν μακρυά, με τον κίνδυνο να μείνουν πολύ πίσω στην 4η βιομηχανική επανάσταση! (Ή οποία, τελικά, ξεκίνησε πανηγυρικά σε ασιατικό έδαφος…)

Συνεπώς, επί 1,5 μήνα (Γενάρη και το μεγαλύτερο μέρος του Φλεβάρη) έγιναν τα εξής, μαζί και ταυτοχρόνως. Πρώτον, ο «φονιάς κορονοϊός» θεωρήθηκε χαιρέκακα σαν «κινεζικό πρόβλημα» που θα γονατίσει τον κινεζικό καπιταλισμό (γράφτηκαν πολλά φωτισμένα άρθρα δυτικών «ειδικών» επ’ αυτού!). Δεύτερον, το Πεκίνο άρχισε να κατηγορείται είτε ότι «δεν κάνει ό,τι πρέπει» (και άρα αδιαφορεί για τον υπόλοιπο πλανήτη που θα μολυνθεί) είτε ότι «κάνει υπερβολικά πολλά» (εναντίον των ατομικών ελευθεριών των πολιτών του…). Τρίτον, το Πεκίνο δεν ζήτησε την βοήθεια κανενός εθνικού ή διεθνούς οργανισμού. Τέταρτον, ανέλαβε την «αντιμετώπιση του κακού» με ίδια μέσα, (και με τον τρόπο που μπορεί ένα κράτος που ήδη ελέγχει ψηφιακά το κοινωνικό εργοστάσιό του…) έχοντας υπόψη ότι πέρα απ’ αυτήν καθ’ αυτήν την αντιμετώπιση μιας, όπως αποδεικνυόταν μέρα με την ημέρα, μάλλον ήπιας επιδημίας (αρχικά όλα ήταν άγνωστα για τον κορονοϊό) έδινε εξετάσεις κρατικής / καπιταλιστικής αποτελεσματικότητας σε on line παγκόσμια θέα…

Η «ατυχία» του να εμφανιστεί ο συγκεκριμένος κορονοϊός όχι στα χοιροτροφεία της βραζιλίας ή στα μαντριά της σιέρα λεόνε όπως ήθελε το Event 201 (και όχι μόνο…) αλλά στον νο 1 επίφοβο ανταγωνιστή του δυτικού καπιταλισμού, έκοψε ακαριαία τις φιλάνθρωπες διαθέσεις που εκδηλώθηκαν στο Event 201!!! Οι “παράπλευρές συνέπειες” όμως αυτού του γεωπολιτικού ατυχήματος αποδείχθηκαν ακόμα πιο σημαντικές. Πρώτον, τα δυτικά καθεστωτικά μήντια υπερ-φούσκωσαν την “απειλή” του “κινέζικου ιού”, μέσα στην αντισινική μέθη και στην επιθυμητή (επερχόμενη) κατάρρευση του κινέζικου καπιταλισμού… (Θυμάστε το συστηματικό body counting των νεκρών και των κρουσμάτων στην Wuhan τον Γενάρη και τον Φλεβάρη;). Δεύτερον, τα δυτικά (δημόσια) ιατρικά συστήματα θεώρησαν υποτιμητικό να στείλουν εκπροσώπους τους για να εκπαιδευτούν – τουλάχιστον – στα (πολύμορφα όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων) ιατρικά εγχειρήματα και μεθόδους για την αντιμετώπιση είτε των ήπιων είτε των σοβαρών κρουσμάτων στην Wuhan και οπουδήποτε αλλού στην κίνα.

Στο αντίποδα, δρώντας κάτω απ’ τα επιτιμητικά δυτικά βλέμματα, το κινεζικό κράτος κατάφερε να εμφανίσει ένα Παράδειγμα πετυχημένης αντιμετώπισης. Το «κινέζικο παράδειγμα» είχε πολλά. Είχε μαζικές εφεδρείες στρατιωτικών γιατρών και μεγάλα νοσοκομεία που στήνονταν σε χρόνο μηδέν, είχε μαζική επιτήρηση με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, είχε απαγορεύσεις κυκλοφορίας και μαζικούς κατ’ οίκον περιορισμούς, είχε όμως και παραδοσιακή κινεζική ιατρική, ή/και τολμηρές μαζικές θεραπευτικές χρήσεις της βιταμίνης C. Απ’ όλα όσα είχε το “κινέζικο παράδειγμα βιοπολιτικής” οι δυτικοί, που απογοητευμένοι έβλεπαν τις προβλέψεις τους για κατάρρευση να καταρρέουν οι ίδιες αλλά το κορονοϊό να φτάνει στα μέρη τους, κράτησαν είτε το πιο εύκολο, είτε εκείνο που είχαν ήδη κατά νου: τα μη ιατρικά μέσα (για τα οποία γίνονται νύξεις και στο Event 201), δηλαδή την δημόσια τάξη, τον κρατισμό, στις πιο βίαιες μορφές του “σε καιρό ειρήνης”, εδώ και μισό αιώνα τουλάχιστον.

Σε “καιρό ειρήνης” είπαμε; Κανένα πρόβλημα: η μία πολιτική βιτρίνα μετά την άλλη άρχισαν να κηρύσσουν “πόλεμο στον αόρατο εχθρό”!!!! Και, φυσικά, οι “πειθαρχημένοι στρατιώτες” ξεφύτρωσαν από παντού – ακόμα κι απο εκεί που δεν τους περίμενε κανείς.

Ο φόβος τρώει τα σωθικά!