Tag: κίνα

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (12)

Τετάρτη 30 Δεκέμβρη. Ποιά είναι, λοιπόν, τα πλεονεκτήματα του κινέζικου κράτους / κεφάλαιου, τέτοια που του επέτρεψαν μια (κρίνοντας με βάση όλη την διάρκεια του 2020) ψύχραιμη και αποτελεσματική αντιμετώπιση του τσαχπίνη; Είναι – υποστηρίζουμε – το αντίθετο των μειονεκτημάτων των δυτικών / πρωτοκοσμικών κρατών / κεφαλαίων και των «επιρροών» τους σε κάποια σημεία του πλανήτη, που προκάλεσαν την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία. Με δυο λόγια: το είδος και ο βαθμός ελέγχου του κοινωνικού εργοστάσιου· εκεί ή/και εδώ.

Ο όρος «κοινωνικό εργοστάσιο» ξενίζει όσους / όσες δεν ξέρουν την ιστορία της ιταλικής εργατικής αυτονομίας. Θα παραπέμπαμε στο κρίσιμο και χρήσιμο Από τον εργάτη μάζα στον κοινωνικό εργάτη του (κινηματικού ακόμα τότε) Αντόνιο Νέγκρι, γραμμένο στις αρχές του 1979 (εκδ. «κομμούνα») αν υπήρχε περίπτωση να βρεθεί και να διαβαστεί· δεν ξέρουμε τι είναι πιο απίθανο απ’ αυτά τα δύο σήμερα πια. Οπότε, για χάρη των εξηγήσεών μας, πρέπει να κάνουμε την πιο συνοπτική εξήγηση που θα ήταν δυνατόν. Και για να το πετύχουμε αυτό παίρνουμε βοήθειες απ’ την επίσης δυσεύρετη μπροσούρα Κύκλοι και αλληλουχίες αγώνων στον υπερτεχνολογικό καπιταλισμό, του Nick Witheford (εκδ. «αντισχολείο», 2003).

Σύμφωνα με το ιστορικό μαρξιανό μοντέλο η παραγωγή και η κυκλοφορία συνιστούν τους βασικούς ορίζοντες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης / αξιοποίησης. Αλλά το 1972 δύο φεμινίστριες θεωρητικές της αυτονομίας, η ιταλίδα Mariaroza Dalla Kosta και η αμερικάνα Selma James, έκαναν μια κρίσιμη αναθεώρηση (αυτού του ιστορικού μοντέλου) όταν απέδειξαν την κρισιμότητα που είχε και έχει για την «καπιταλιστική ομαλότητα» ένας παραγνωρισμένος ως τότε απ’ την ριζοσπαστική κριτική τομέας / ορίζοντας, η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Επρόκειτο για ένα είδος θεωρητικής / πολιτικής «επανάστασης», αφού οι δύο φεμινίστριες εισήγαγαν τα παραγνωρισμένα απ’ την παραδοσιακή ανάλυση «οικιακά» στο πεδίο μιας διευρυμένης πια ανάλυσης του ταξικού ανταγωνισμού.

Η ανάλυσή τους «έλυσε τα μάγια» πολύ μακρύτερα: εκτός απ’ τον στρατηγικής σημασίας ρόλο των γυναικών / συζύγων / μητέρων στη «συντήρηση και προετοιμασία των εργατών έτσι ώστε να είναι σε θέση να δουλεύουν», και πέρα απ’ την απόδειξη ότι η καπιταλιστική διαδικασία μπορεί να ελέγχει και να καθορίζει ακόμα και μη εμπορευματικές διαδικασίες (κάτι που έμελλε να επιβεβαιωθεί πανηγυρικά απ’ την δεκαετία του ’90 και μετά…) η Dalla Kosta και η James υπέδειξαν την σημασία της κοινωνικής αναπαραγωγής στο σύνολό της (άρα των κοινωνικών σχέσεων και του ελέγχου τους συνολικά) για τις ισορροπίες της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Με δυο λόγια, η πολιτική συνέπεια εκείνου του «ανοίγματος» που έκαναν στη θεωρία και στην πράξη, αφορούσε την αυτονομία της κοινωνικής αναπαραγωγής (: των κοινωνικών σχέσεων) ενάντια στην προσπάθεια των αφεντικών να την μετατρέψουν σε αναπαραγωγή των καπιταλιστικών κανονικοτήτων και προσταγών!!! Η πολιτική ιδέα του «κοινωνικού εργοστάσιου» προέκυψε ακριβώς έτσι: δεν είναι μόνο οι στενά εννοημένοι χώροι και χρόνοι της μισθωτής εργασίας ή και της κυκλοφορίας που αποτελούν πεδίο εκμετάλλευσης αλλά και το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, των περιεχομένων τους, των τρόπων οργάνωσής τους…

Εκτός από καινοτόμα εκείνη η θέση αποδείχθηκε και (πολιτικά) «προφητική». Ήδη απ’ τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και με διαρκώς επιταχυνόμενο ρυθμό απ’ την δεκαετία του ’80 και μετά, τομείς όπως η διασκέδαση, η κουλτούρα, η επικοινωνία, η φιλία (αλλά και η εκπαίδευση και η υγεία), όλα υπο-τομείς της κοινωνικής αναπαραγωγής, άρχισαν να εμπορευματοποιούνται / διαμεσολαβούνται με δυναμικό τρόπο. Και με έντονες τεχνολογικές μεθόδους. Για την παραδοσιακή ανάλυση μαρξιστικού τύπου αυτές οι εξελίξεις ξεπερνούσαν τα «όρια» – και πρακτικά αγνοήθηκαν. Αλλά για την ανάλυση της αυτονομίας το γεγονός, για παράδειγμα, ότι η κατανάλωση έφτασε να καθορίζει και να υπερκαθορίζει τις συμπεριφορές (και τις απόψεις) στους χώρους εργασίας ήταν εξηγήσιμο· σαν η ενιαία και πολύμορφη πραγματική υπαγωγή των κοινωνιών στο κεφάλαιο.

Σε κάθε περίπτωση: ο έλεγχος (η προσπάθεια ελέγχου) του «κοινωνικού εργοστάσιου» μέσω της κατανάλωσης, της διαφήμισης, των media είναι σήμερα κοινοτοπία· εκτός, ωστόσο, των mainstream αναλύσεων. Γι’ αυτό και είναι αδύνατο να γίνει κατανοητή η στρατηγική σημασία που έχει η αναβάθμιση (τεχνο-πολιτική) αυτού του ελέγχου στο πέρασμα απ’ την 3η στην 4η βιομηχανική επανάσταση.

Κι ωστόσο αυτή η αναβάθμιση ήταν που έκανε εφικτό για τα κινέζικα αφεντικά να κάνουν το «αναπτυξιακό άλμα» απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’00 στα τέλη της δεκαετίας του ’10, σε ελάχιστο ιστορικό χρόνο, χωρίς προηγούμενο για τα ιστορικά δεδομένα της καπιταλιστικής δύσης! Είναι ένα άλμα που έχει τρομάξει, όχι άδικα, τα δυτικά αφεντικά: ένα μονοκομματικό κράτος, δρώντας σαν ο κεντρικός διαχειριστής, κατάφερε να σχεδιάσει και να εφαρμόσει αποτελεσματικά την μετάβαση 1,4 δισεκατομυρίων ψυχών (το 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού…) από μια κατάσταση «καπιταλισμού 2ης βιομηχανικής επανάστασης» (τον οποίο η δύση είχε ξεπεράσει προ πολλού) στην αιχμή της 4ης, πιθανότατα και της 4ης plus!!! Μέσα σε λιγότερο από 10 χρόνια, χωρίς σοβαρές κοινωνικές εντάσεις, που είναι ο κανόνας σε τέτοιες μεταβατικές περιόδους. Πώς έγινε κατορθωτό αυτό; Χάρη στον αποτελεσματικό έλεγχο των κοινωνικών σχέσεων, συμπεριφορών, δυνατοτήτων…

Είναι αλήθεια ότι το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο χρησιμοποίησε και εξαιρετικά αναβαθμισμένα τεχνολογικά μέσα όχι μόνο για να κρατήσει τον έλεγχο των κοινωνικών σχέσεων 1,4 δις ανθρώπων, αλλά για να τις κάνει εξαιρετικά παραγωγικές· με καπιταλιστικά κριτήρια! Η εκρηκτική τεχνο-επιστημονική ανάπτυξη (στηριγμένη σε πολλές εκατοντάδες πανεπιστήμια και ερευνητικά ινστιτούτα που δουλεύουν συντονισμένα) πήγε πακέτο με την σημαντική άνοδο του βιοτικού επιπέδου 900 εκατομυρίων κινέζων αγροτών και εργατών. Το τρομακτικό για την δύση, που θεωρούσε ότι ο κινέζικος καπιταλισμός θα μείνει για πολύ καιρό παραγωγός των φτηνών και μέτριας ποιότητας «ειδών πρώτης ανάγκης» που χρειάζονται οι εργατικές τάξεις στη δύση έτσι ώστε να παραμένουν χαμηλοί οι μισθοί του μεγαλύτερου μέρους της, είναι αυτή η εντυπωσιακή αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας στην κίνα, «χειρωνακτικής» και «διανοητικής».

Δεν είναι, ωστόσο, μόνο τα τεχνολογικά μέσα (παρακολούθηση παντού στους δημόσιους χώρους, άρα, εν τέλει, σύνθετοι αλγόριθμοι και cloud· το σύστημα «social credit»…). Είναι και τα πολιτικά: ελευθερία στην κατανάλωση μεν αλλά ταυτόχρονα πολιτικός συγκεντρωτισμός / περιορισμός, που επιτρέπει στα διαδοχικά «πενταετή πλάνα» να ελέγχονται και να προχωρούν σύμφωνα με τον γενικό σχεδιασμό. Είναι και τα ιδεολογικά / ιστορικά: ο μαοϊσμός, πριν η μακριά αυτοκρατορική ιστορία της κίνας, ενδιάμεσα ο «χαμένος αιώνας», ακόμα και ο Κομφούκιος… Ένας συνδυασμός αλληλοτροφοδοτούμενων στοιχείων και όχι ένα ή δύο μόνα τους, έχουν πετύχει αυτό που αν είχε συμβεί στην καπιταλιστική δύση θα ονομαζόταν «θαύμα»…

Αυτό το “θαύμα” λοιπόν, απέναντι σε μια υγιεινιστική απειλή για την οποία πολύ γρήγορα κατάλαβε το πραγματικό της μέγεθος, ένα μόνο χρειαζόταν: να την αντιμετωπίσει στα μέτρα της. Και αυτό έκανε.

Τα υπόλοιπα τα είχε…

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (13)

Τετάρτη 30 Δεκέμβρη. Τα δυτικά αφεντικά, επιλεκτικά κατά τα συμφέροντά τους αλλά, ίσως περισσότερο απ’ όλα, επιλεκτικά κατά τον τρόπο που καταλαβαίνουν (συνήθως ΔΕΝ καταλαβαίνουν) διαφορετικούς πολιτισμούς, θεωρούν ότι απ’ το «κινέζικο παράδειγμα» μπορούν και πρέπει να αντιγράψουν δύο στοιχεία: τις μεθόδους ελέγχου του κοινωνικού εργοστάσιου και τους (σημαντικούς) περιορισμούς στις δυτικές πολιτικές ελευθερίες (έστω κι αν αυτές είναι συχνά εικονικές). Η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία οργανώθηκε πάνω σ’ αυτές τις δύο ράγες· και ήταν αναγκαία στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ο τσαχπίνης θα έπρεπε να εφευρεθεί μια παρόμοια αιτία μεγα-φόβου!

Από αυστηρά θεωρητική άποψη δεν είναι παράλογο που τα δυτικά αφεντικά θέλουν έναν «παραγωγικό» έλεγχο του κοινωνικού εργοστάσιου· και έχουν βρει στο «κινέζικο παράδειγμα» το μοντέλο και ταυτόχρονα την απειλή. Στο τωρινό (και στο αναγγελόμενο) «επίπεδο τεχνολογικών δυνατοτήτων» ακόμα και το να ανοίγει κανείς τα ρολά του παραθύρου του ή τα φώτα του σπιτιού του μπορεί να παράξει κέρδη (και data…) για την εταιρεία που θα του πουλήσει τις εφαρμογές για να το κάνει remote και άκοπα· και την συντήρησή τους. Στην ερώτηση και γιατί κάποιος να θέλει να αναβοσβήνει το φως του υπνοδωματίου του ξαπλωμένος στο κρεβάτι του κάπου στην Αθήνα μέσω μιας «έξυπνης λάμπας» που είναι δικτυωμένη (: internet of things…) και, άρα, μέσω ενός server που βρίσκεται κάπου στο Αμβούργο; η απάντηση είναι: «θέμα αλλαγής συνηθειών»! Ιστορικά, στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες, οι «αλλαγές συνηθειών» γίνονταν μέσω της αγοράς εμπορευμάτων… Αργά, απελπιστικά αργά, σε σχέση με τις κινεζικές ταχύτητες! Η μαζική φυλάκιση στα σπίτια επέβαλε μέσα σε εβδομάδες «αλλαγές συνηθειών» (και, κατά συνέπεια όχι μόνο επιχειρηματικά κέρδη αλλά και τεχνολογικές εξελίξεις) που διαφορετικά θα χρειάζονταν χρόνια! Δεν αξίζει τον κόπο;

Ανάλογο είναι το εξίσου κεντρικό ζήτημα των «πολιτικών ελευθεριών» και των ορίων τους. Η φασιστική «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» ή αυτό που τα εντόπια δικαστικά γουνάκια ονόμασαν «το ιδιόμορφο Δίκαιο της Ανάγκης», έχει μελετηθεί απ’ την δεκαετία του 1930· σχεδόν έναν αιώνα πριν. Το βέβαιο είναι ότι κρίσιμα άρθρα των δυτικών αστικών συνταγμάτων (εκείνα που ιστορικά «έκαναν την διαφορά» σε σχέση με τις ασιατικές απολυταρχίες…) καταργήθηκαν ακαριαία· το ίδιο και η εννόηση εκείνου που λέγεται ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα· οι σχέσεις εργασίας έγιναν σμπαράλια σε μεγάλη έκταση καθώς δημιουργήθηκε (και έγινε αποδεκτή) μια μόνιμη «υγιεινιστική υποθήκη» σε βάρος τους· η λογοκρισία ξανάεγινε ρουτίνα, και βρισκόμαστε μόνο στην αρχή· η βία και οι ψυχοσυναισθηματικές καταρρεύσεις κλείστηκαν στα οικιακά ντουβάρια και βαφτίστηκαν «παράπλευρες απώλειες» υπέρ ενός ανώτερου σκοπού· ακόμα και τα θρυλικά «δικαίωματα των παιδιών» και οι τόνοι λόγων για τον ευαίσθητο ψυχισμό τους και προτροπών για την προστασία του έγιναν ανέκδοτο. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο η περιλάλητη «φιλελεύθερη δημοκρατία δυτικού τύπου», αυτή που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 αυτο-αποθεωνόταν σαν η οριστική νικήτρια και η σφραγίδα στο «τέλος της ιστορίας», έκανε πολλά για να καταλήξει όχι σκιά του εαυτού της αλλά σκιά του «κινέζικου μοντέλου». Σκιά με την έννοια ότι ο covid δεν προκάλεσε στην κίνα καμμία θεσμική κατάρρευση / αναδιάρθρωση· ενώ στον δυτικό κόσμο αυτή η θεσμική κατεδάφιση / αναδιάρθρωση βαφτίστηκε «αναγκαία»…

Είναι βάσιμο να ελπίζουν τα δυτικά αφεντικά (συμπεριλαμβανόμενων των πιο δυναμικών, του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος) ότι το 2020 τους έφερε ένα ή δύο βήματα κοντύτερα στο μοντέλο (και στην απόδοση) του ασιάτη ανταγωνιστή τους; Μια έντιμη προσέγγιση θα έδειχνε πως παρά αυτήν την βία, η απόσταση δεν μίκρυνε· μάλλον μεγάλωσε! Μεγάλωσε για παρά πάνω από έναν λόγους.

Πρώτον, επειδή οι κοινωνικές συνέπειες αυτής της υγιεινιστικής βίας και του τρομοθεάματος θα κρατήσουν πολύ, πάρα πολύ. Με ή χωρίς πλατφόρμες γενετικής μηχανικής. Κι αφού, προκειμένου να ελέγξουν καλύτερα το δυτικό κοινωνικό εργοστάσιο, τα αφεντικά του θεώρησαν αποτελεσματική ιδέα να το βομβαρδίσουν, τα ερείπια – ανθρώπινα ερείπια! – που έχουν δημιουργήσει και θα συνεχίσουν να δημιουργούν, θα είναι για πολύ καιρό «θόρυβος» και εμπόδιο στο καπιταλιστικό άλμα που επιδιώκουν. Με διατάγματα μπορεί ίσως να κυβερνηθούν οι δυτικές κοινωνίες για κάμποσο καιρό· με διατάγματα μπορούν να διαγραφεί απ’ τον κυβερνοχώρο οτιδήποτε ενοχλητικό· αλλά με διατάγματα δεν παραγράφεται η ιστορία της δύσης…

Δεύτερον, επειδή η παραγωγικότητα της εργασίας (και της κατανάλωσης) μπορούν ίσως να αυξηθούν με θεσμικούς και ιδεολογικούς εκβιασμούς – ωστόσο εκείνος που δεν τους χρειάζεται έχει (και θα έχει) μόνιμο ένα τακτικό πλεονέκτημα. Η postmodern δυτική φιλοσοφία είχε δίκιο σ’ αυτό και τώρα το βλέπει μπροστά της στην καπιταλιστική ανατολή: η θέληση και η επιθυμία είναι πολύ αποτελεσματικότερα κίνητρα απ’ τον φόβο…

Τρίτον, επειδή είναι πολύ πιθανό οτι ο δυτικός καπιταλισμός θα χάσει την αφρική. Η αφρική (έχουμε γράψει στο παρελθόν επ’ αυτού) ήταν και είναι σημαντική διεκδίκηση, ειδικά για μερικούς ευρωπαϊκούς ιμπεριαλισμούς· και για τον αμερικανικό σ’ ένα διαφορετικό (κυρίως στρατιωτικό) επίπεδο. Πριν την εμφάνιση του τσαχπίνη τα δυτικά αφεντικά ανησυχούσαν για την «αυξανόμενη επιρροή» του ευρασιατικού project στην ήπειρο. Παρά τις ελπίδες των αφεντικών του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος το μεγαλύτερο μέρος των αφρικάνικων καθεστώτων αποδείχθηκε πετυχημένο απέναντι στον τσαχπίνη χωρίς δυτική ελεημοσύνη… Η αφρικάνικη αυτοπεποίθηση ενισχύθηκε σημαντικά ενάντια στη δυτική «φροντίδα»… Και επειδή η αποικιακή ιστορία σε βάρος των αφρικάνων είναι παγκόσμια γνωστή, το να αποκτούν οποιουδήποτε είδους αυτοπεποίθηση με την στήριξη του Πεκίνου και της Μόσχας είναι πολύ άσχημα νέα για την δύση.

12 ημέρες

Τρίτη 29 Δεκέμβρη. Το τραίνο/ψυγείο ξεκίνησε απ’ την Istanbul πριν λίγες ημέρες. Το φορτίο που μεταφέρει θα φτάσει στο Baku (αζερμπαϊτζάν), θα περάσει πλωτά την Κασπία, θα συνεχίσει σιδηροδρομικά στο τουρκμενιστάν ή στο καζακαστάν και θα φτάσει σε κινεζικό σταθμό σε (συνολικά) 12 ημέρες. Είναι μια απ’ τις γραμμές του σιδηρόδρομου του μεταξιού.

Παρότι μ’ αυτόν τον τρόπο μεταφέρονται πολύ λιγότερα φορτία ανά αμαξοστοιχία σε σχέση με τα πλοία κοντέινερ, ο χρόνος είναι ο μισός σε σχέση με την διαδρομή Σαγκάη – Instanbul. Και, φυσικά, τα φορτία μπορεί να προορίζονται για την δυτική κίνα, οπότε το χρονικό όφελος της χερσαίας (σιδηροδρομικής) μεταφοράς είναι ακόμα μεγαλύτερο. Εκείνο που χρειάζεται είναι αρκετά περισσότερα δρομολόγια – ζήτηση δηλαδή.

Παρότι οι χερσαίες μεταφορές εμπορευμάτων από και προς την κινέζικη επικράτεια υστερούν σε όγκο ανά δρομολόγιο, ανάλογα με τους προορισμούς τους υπερέχουν σημαντικά σε χρόνους. (Στις μεταφορές με ψυγεία αυτό το τελευταίο είναι σημαντικό). Υπάρχει ένα επιπλέον όφελος, γεωπολιτικό: τα γενικά υποτιμημένα “-stan” της κεντρικής ασίας αποκτούν ρόλο, όχι μόνο σαν περάσματα αλλά και σαν (βιομηχανικές) εγκαταστάσεις επεξεργασίας, συναρμολόγησης, επιμελητείας «καθ’ οδόν».

Δεν είναι λοιπόν παράξενο που η στρατιωτική νίκη («τιμωρία» ίσως είναι πιο κατάλληλη λέξη) του Baku επί της Yerevan για τις φιλίες της με την Ουάσιγκτον, με την άμεση βοήθεια της Άγκυρας και την έμμεση της Μόσχας και της Τεχεράνης, έχει επίδραση στην ευρύτερη περιοχή της κεντρικής ασίας. Ρωσία, τουρκία, ιράν, πακιστάν, καζακστάν, αζερμπαϊτζάν, τατζικιστάν, ουζμπεκιστάν, γεωργία, και φυσικά η κίνα δημιουργούν (ή αυτό επιδιώκουν) μια καπιταλιστική «πύκνωση» (και) στην κεντρική ασία… Πράγμα που δεν αρέσει καθόλου σε κάποιες δυτικές «μεγάλες δυνάμεις», ειδικά σ’ εκείνες που θεωρούσαν ότι έχουν τα δυνατά πιόνια στη «μεγάλη σκακιέρα».

Τι θα κάνουν άραγε για να εκδηλώσουν την έχθρα τους; Θα φανεί. Να θυμήσουμε μόνον αυτό: κανένας πόλεμος δεν κηρύχτηκε στο όνομα των πραγματικών αιτίων και των αληθινών στόχων του· σίγουρα απ’ τον Τρωϊκό και μετά!..

(Και για «τον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού» ισχύει το ίδιο…)

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (8)

Κυριακή 27 Δεκέμβρη. Σ’ αυτήν την έντονη διαφοροποίηση έως και πόλωση μεταξύ του τρόπου Α και του τρόπου Β σχετικά με τον covid, πέρασε απαρατήρητη έως αδιάφορη η «φαρμακολογική» (ή η θεραπευτική) διάστασή της! Φέραμε ως τώρα στην επιφάνεια τους αριθμούς, σαν βάση της σύγκρισης. Ύστερα την εντελώς διαφορετική άποψη για τους «ασυμπτωματικούς», και την διαφορετική χρήση των PCR τεστ. Δεν τελειώνει εκεί το θέμα. (Γιατί, άραγε, το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο προωθεί “παραδοσιακά” εμβόλια και όχι γενετική μηχανική, αν και την κατέχει; – να μια ενδιαφέρουσα ερώτηση που δεν γίνεται…)

Η επίσημη κινέζικη ιατρική (αυτή που θα λέγαμε «δυτικού τύπου», ακόμα κι αν δεν είναι ακριβώς τέτοια), που περιλαμβάνει όλα τα ως τώρα μέσα και περιεχόμενα του corpus γνώσης όπως διαμορφώθηκε στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο επί τουλάχιστον 2 αιώνες, και φυσικά όλες τις αιχμές (βιοτεχνολογίες, νευροεπιστήμες, κλπ) με επίπεδο «ανάπτυξης» ίδιο μ’ εκείνο της δύσης, ΔΕΝ έχει «τσακωθεί» (ούτε βέβαια έχει απαγορεύσει / εξαφανίσει) την κινεζική / ασιατική «παραδοσιακή ιατρική»!.. Το αντίθετο μάλιστα: ανθεί μια συμβιωτική σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ δύο διαφορετικών μεν αλλά συνεργαζόμενων (και όπου χρειάζεται αλληλοσυμπληρούμενων) «σωμάτων γνώσης υγείας και θεραπείας», που ανήκουν σε εντελώς διαφορετικές ιστορικές περιόδους, τρόπους κοινωνικής οργάνωσης, καταμερισμού εργασίας και γνώσεων, κλπ…

Αυτό μπορεί να φαίνεται ασυνήθιστο στον δυτικό κόσμο, αν και δεν θα έπρεπε. Αρκεί να αναφέρουμε, χωρίς περισσότερα (ενδιαφέροντα πάντως από πολιτική / ιδεολογική άποψη) το παράδειγμα του βελονισμού. Ο βελονισμός ανήκει στην παραδοσιακή κινέζικη ιατρική· κυνηγήθηκε άγρια στη δύση (μέχρι και με καταδίκες σε φυλακίσεις)· τελικά «έγινε αποδεκτός» μεν αλλά μόνο επειδή πυροδότησε την ανάπτυξη ενός καινούργιου τομέα των νευροεπιστημών, της νευροφυσιολογίας! Πόσο «παλιός» είναι ο βελονισμός; Μπορεί και 2.500 χιλιάδων χρόνων (έχει εξελιχθεί έκτοτε…) Θα είχε επιζήσει αν ήταν πρακτική στον δυτικό κόσμο; Όχι βέβαια! Επέζησε, βελτιώθηκε συστηματικά επειδή στην ασιατική (ή στην κινέζικη, ή στην κουμφουκιανή) κουλτούρα η παραδοσιακή ιατρική (σα να λέμε: το «σώμα γνώσης» εντελώς διαφορετικών εποχών) δεν θεωρήθηκε εχθρός, αντίπαλος, της καπιταλιστικής περιόδου και εξέλιξης.

Αυτή η πραγματικότητα έχει μεγάλη σημασία για το πως συγκροτήθηκε τόσο ο τρόπος Α όσο και ο τρόπος Β, απέναντι στον covid, από καθαρά θεραπευτική άποψη. Το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο αξιοποίησε (με κεντρικό έλεγχο) σε σχεδόν καθολικό βαθμό τις γνώσεις της παραδοσιακής ιατρικής, δηλαδή της θεραπείας μέσω αφεψημάτων για την αντιμετώπιση όσων αρρώσταιναν απ’ τον covid.

Ας δώσουμε λοιπόν προς στιγμήν τον λόγο στον Tong Xiaolin , μέλος της κινεζικής «ακαδημίας επιστημών» και επικεφαλής του θεραπευτικού τμήματος της «εθνικής υπηρεσίας παραδοσιακής κινέζικης ιατρικής»:

… «Αν υποθέσουμε ότι ο κορονοϊός είναι μια φυτεία, τότε η δυτική ιατρική θα εστιάσει κατευθείαν στο να την κάψει, ενώ η παραδοσιακή κινέζικη ιατρική θα φροντίσει να αδρανοποιήσει το έδαφος απ’ το οποίο εξαρτιέται αυτή η φυτεία, βελτιώνοντας συνολικά την φυσική κατάσταση του ασθενούς»…

Θα συμφωνήσετε πως πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις· κάποιες επιπλέον παρατηρήσεις / αποδείξεις στη συνέχεια. Το ζήτημα είναι ότι οι ειδικοί της παραδοσιακής κινέζικης ιατρικής, ξέροντας καλά τις ιδιότητες διάφορων θεραπευτικών φυτών / βοτάνων, έφτιαξαν κατάλληλα μίγματα που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στη φάση και στον τόπο της «όξυνσης», στην Wuhan απ’ τις αρχές Φλεβάρη ως τις αρχές Μάρτη, θεραπεύοντας γρήγορα τουλάχιστον 50.000 «συμπτωματικούς» – στις εγκαταστάσεις / νοσοκομεία εκστρατείας και, όπου χρειάστηκε, στις εντατικές… Στις έρευνες που συγκέντρωσαν και συστηματοποίησαν αυτήν την εμπειρία καταγράφτηκε ότι μ’ αυτόν τον «παλιό» τρόπο ο κίνδυνος θανάτου για σοβαρές έως κρίσιμες περιπτώσεις μειώθηκε κατά 80% – ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα χωρίς κανένα εμβόλιο… Το 92% όσων εμφάνισαν συμπτώματα, σ’ όλη την γκάμα της έντασής τους, ανάρρωσαν είτε αποκλειστικά με την χρήση τέτοιων γνώσεων, είτε σε συνδυασμό με κινεζικής κατασκευής φάρμακα· ανάλογα με τα όποια “υποκείμενα” προβλήματα υγείας. Το να πεθάνει κάποιος απ’ τις επιπλοκές του covid έγινε, συν τω χρόνω, πάρα πολύ δύσκολο!

(Ας μην βιαστούν οι πικρόχολοι να κατηγορήσουν την ασταμάτητη μηχανή για «σινοφιλία» ή για «εναλλακτισμό»! Δεν ισχύει τίποτα απ’ αυτά τα δύο ξηγηθήκαμε στην αρχή. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι ο σεβασμός και η αναγνώριση οποιασδήποτε γνώσης είναι αξιόπιστη· προκειμένου περί υγείας / θεραπείας οποιασδήποτε γνώσης είναι δοκιμασμένη, αποτελεσματική και – επιπλέον – φιλική προς τον ασθενή· κι ας κατάγεται απ’ τα βάθη των αιώνων! Είναι κάτι απ’ αυτά που ποτέ δεν καταλάβαμε: γιατί η γλώσσα ή η αισθητική δικαιούνται να έχουν προκαπιταλιστική αξιοπιστία και η θεραπευτική όχι;)

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (9)

Κυριακή 27 Δεκέμβρη. Ίσως οι παλιότεροι καταλάβετε ποια «τάξη» σωματικότητας ευνοούσε αυτή η προσέγγιση· γνωστή, άλλωστε, σε όλες τις παραδοσιακές θεραπευτικές γνώσεις οπουδήποτε στον κόσμο, που στηρίζονται σε αφεψήματα: τον οισοφάγο, το πεπτικό σύστημα… Αυτό το «παλιό» θεραπευτικό «σώμα γνώσης» αντιστοιχεί και σε μια συγκεκριμένη υλική εννόηση του ανθρώπινου σώματος, άσχετα και πέρα απ’ τις όποιες φυσικές ή/και μετα-φυσικές εννοιολογήσεις του.

Ισχύει αυτό και για τον τρόπο Β; Υπήρξε / υπάρχει και σ’ αυτόν μια συγκεκριμένη «παράσταση» του σώματος – που – κινδυνεύει; Ασφαλώς ναι!! Για τον τρόπο Β η νοσο-γονική διαδρομή ξεκινάει απ’ τις κοινωνικές σχέσεις (: να τις κάψουμε: ζήτω η γενικευμένη κοινωνική απομόνωση!…)· προχωράει στην είσοδο του αναπνευστικού συστήματος, μύτη και στόμα (: να τα φράξουμε…)· και, χωρίς ενδιάμεσα στάδια, καταλήγει στα πνευμόνια (: διασωλήνωση / τεχνητή αναπνοή) και στις εντατικές. Σ’ αυτήν την δόλια «φονξιοναλιστική» αναπαράσταση του κοινωνικού και του ανθρώπινου σώματος μπροστά στην απειλή του τσαχπίνη, έλειπαν / λείπουν κρίσιμα σημεία: η διαδρομή των αναπνευστικών σωλήνων, και φυσικά το πεπτικό σύστημα σαν διανομέας θεραπευτικών υλικών στο σώμα… Για την ακρίβεια: οι πρώτοι ξαναεμφανίστηκαν στον «οδικό χάρτη», για ελάχιστα δευτερόλεπτα… Για όσο χρειάζεται η μακριά μπαντονέτα να μαζέψει «υλικό για εξέταση» PCR… Ξαφνικά, χωρίς εξηγήσεις, και αστραπιαία (ώστε να μην χρειαστούν τέτοιες!) η δυτική ιατρική αναγνώρισε / αναγνωρίζει ότι εκεί, στον οισοφάγο υπάρχουν (ή δεν υπάρχουν…) «συγκεντρώσεις του ιού»…. Ωστόσο αυτό το εκεί, ο οισοφάγος, είναι απλά ένα θέατρο, ένα πλατώ· εκεί δεν γίνεται ανοσολογική μάχη (λέει η δυτική ιατρική)… Συνεπώς, για παράδειγμα, ένα αρκετά καυτό ρόφημα, ΔΕΝ θα διαλύσει το προστατευτικό «λίπος» του covid αχρηστεύοντάς τον… όχι….

Ήταν, άραγε, παράλειψη, κάποια αβλεψία στη συγκρότηση του τρόπου Β η αιτία που «ξεχάστηκε» στις δυτικές αναπαραστάσεις του απειλούμενου σώματος τόσο η αναπνευστική διαδρομή και το πεπτικό σύστημα όσο και η κινεζική παραδοσιακή ιατρική; Μήπως αυτήν την τελευταία την αγνοούσαν οι δυτικοί «ειδικοί»; Όπως θα δούμε αμέσως μετά καθόλου! Τέτοιες «παραλείψεις» ήταν σκόπιμες. Ήταν κρίσιμες για να «σωματικοποιηθεί» η (προσωρινή) αδυναμία των φαρμακο-μαφιών να πουλήσουν την γενετική τους πραμάτεια σαν θεραπεία. Το κάθε ανθρώπινο σώμα έπρεπε να νοιώθει απόλυτα αδύναμο και απροστάτευτο έξω απ’ το καταστατικό των απαγορεύσεων (άρα έξω απ’ το κρατικό «σώμα προστασίας»…) μέχρις ότου φτάσει η συνθετική βιολογία… Μια μηχανή νέου τύπου για την οποία μιλήσαμε νωρίτερα, στην περί ταιηλορισμού αναφορά.

Μήπως, έστω, η κινεζική παραδοσιακή ιατρική είναι άγνωστη στους δυτικούς; Καθόλου. Είναι γνωστή – και απορριπτέα μετά βδελυγμίας! Διεθνώς, σίγουρα απ’ το 2019, έχοντας μπροστά τους τις δυτικές φαρμακο-μαφίες, την «τιμολογιακή πολιτική» τους, τα πειράματά τους και τις δολοφονικές παρενέργειες, μια σειρά κρατών (κυρίως αφρικανικών) ενισχυόμενα απ’ το Πεκίνο, κατάφεραν να φέρουν τις παραδοσιακές ιατρικές μεθόδους στο τραπέζι του Π.Ο.Υ. Ο γ.γ. του οργανσιμού Tedros Ghebreyesus, αφρικανικής / αιθιοπικής καταγωγής (αλλά άσχετος με την ιατρική…), περιέλαβε (το 2019) αυτές τις θεραπείες σ’ ένα ειδικό κεφάλαιο της «11ης διεθνούς ταξινόμησης των ασθενειών» που λειτουργεί σαν σετ κατευθυντήριων οδηγιών για παγκόσμια χρήση. Στα μέσα του 2020, στις 22 Ιούλη, κάποια υπηρεσία του Π.Ο.Υ. και τα αφρικανικά CDC δημιούργησαν μια επιτροπή ειδικών για την ανεξάρτητη επιστημονική αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας και της ποιότητας παραδοσιακών θεραπειών απ’ οπουδήποτε στον κόσμο.

Η σχέση μεταξύ Πεκίνου και διάφορων αφρικανικών κρατών ειδικά σ’ αυτόν τον τομέα κρατάει ήδη απ’ την δεκαετία του ’60. Είναι σχέση συνεργασίας αλλά και ανταγωνισμού, αφού σε διάφορες φάσεις τα αφρικανικά κράτη προωθούν την δική τους παραδοσιακή ιατρική. (Το ζήτημα, ειδικά σε σχέση με την αφρική και τα ιαματικά της βότανα έχει κι άλλη ενδιαφέρουσα πλευρά, που μόνο σαν τίτλο μπορούμε να θίξουμε εδώ: την συστηματική κατασκοπεία που κάνουν οι δυτικές big pharma σε βάρος της αφρικανικής χλωρίδας και των χρήσεών της, για να απομονώνουν τις «δραστικές» ουσίες, να τις πατεντάρουν και να τις πουλάνε σε χάπια… Πράγμα που έχει οδηγήσει σε κινηματικές αλλά και σε δικαστικές συγκρούσεις).

Σε κάθε περίπτωση, και σε σχέση με τον covid, η αποτελεσματικότητα ήπιων, δοκιμασμένων, και με ιστορία θεραπευτικών μεθόδων (συστατικών του τρόπου Α…) ήταν γνωστή στη δύση έγκαιρα.

Αλλά θα χαλούσε το κόλπο, ο τρόπος Β, από πολλές απόψεις.

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (10)

Κυριακή 27 Δεκέμβρη. Η εύκολη κατηγορία, με την οποία οι δυτικοί «επιστήμονες» ξεφορτώνονται όλες αυτές τις ενοχλήσεις, είναι ότι πρόκειται για «αντιεπιστημονικές» μεθόδους· ή, στην καλύτερη περίπτωση, για μεθόδους «που δεν έχει αποδειχθεί η αξία τους επιστημονικά». Τι σημαίνει αυτό το τελευταίο μπορεί εύκολα να το καταλάβει ο καθένας αν ψάξει προσεκτικά τι συμβαίνει τώρα, με τις mRNA πλατφόρμες – υποτίθεται ότι «η αξία τους έχει αποδειχθεί επιστημονικά»…

Σε κάθε περίπτωση, επειδή το Πεκίνο ενδιαφέρεται όντως να πλαγιοκοπήσει το δυτικό ιατρο-φαρμακευτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, και θεωρεί την κινέζικη παραδοσιακή ιατρική εμπορεύσιμο είδος, κατατέθηκαν στις δυτικές ιατρικές επιθεωρήσεις αρκετές έρευνες με επιστημονική αρτιότητα (φωτογραφίες επάνω). Αυτό δεν άλλαξε κάτι· δεν είναι η «επιστημοσύνη» το εμπόδιο, είναι το όπλο!

Ωστόσο, πέρα απ’ την αφρική, όπου οι δύο παραδοσιακές ιατρικές (αφρικάνικη και κινέζικη) συνεργάστηκαν σε διάφορες χώρες και με διάφορους συνδυασμούς για να πετύχουν τα αποτελέσματα που τόσο έχουν ενοχλήσει το δυτικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα σε σχέση με τον covid, η κινέζικη εκδοχή βρασταριών εξήχθη και έκανε εισβολή και στις ηπα: βασικά στη δυτική ακτή!

Τα σχετικά ματζούνια (που κυκλοφορούν σαν συσκευασμένα μίγματα με βάση τις σχετικές συνταγές) δεν αναγνωρίζονται στις ηπα σαν «φάρμακα» – αλλά σαν «συμπληρώματα διατροφής». Επιτρέπεται, κατά συνέπεια, να πουλιούνται στα φαρμακεία. Για τις ασιατικές / κινέζικες κοινότητες (γειτονιές, κωμοπόλεις, τμήματα πόλεων) της δυτικής ακτής η φαρμακευτική αξιοποίηση αυτών των «συμπληρωμάτων» ήταν αυτονόητη. Αλλά η σχετική γνώση επεκτάθηκε και στις κοινότητες των μαύρων της δυτικής ακτής, οπωσδήποτε σ’ εκείνες που υπάρχουν δίπλα σε κινέζικες / ασιατικές!

Προέκυψε τελικά εκείνο που γράφαμε στις 24 Νοέμβρη (μια μεγάλη σκιά – 0):

… Η κομητεία του Los Angeles κατέγραψε 250.000 περιπτώσεις covid-19 και πάνω από 5.000 θανάτους απ’ τον ιό, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία απ’ το Υπουργείο Υγείας. Στην κοιλάδα του San Gabriel, όπου ο πληθυσμός σε πόλεις σαν το Monterey Park και το San Gabriel είναι σχεδόν κατά το ήμισυ κινέζοι ή κινεζοαμερικάνοι, η μόλυνση απ’ το κορονοϊό και τα ποσοστά νοσηλείας σε νοσοκομεία παραμένουν σχετικά χαμηλά.

Ο Patrick Petre, ceo του Ιατρικού Κέντρου Garfield στο Monterey Park, λέει ότι οι περιπτώσεις covid 19 στο νοσοκομείο του είναι σταθερά χαμηλές σε σχέση με άλλα νοσοκομεία του L.A. Ο πιο μεγάλος αριθμός ασθενών με covid 19 ήταν 40, τον Ιούλιο, όταν οι μολύνσεις είχαν κορυφωθεί σ’ όλη την κομητεία. Στις 18 Αυγούστου το νοσοκομείο είχε 15 ασθενείς και αυτός ο αριθμός μικραίνει κάθε μέρα σταθερά, σύμφωνα με τον John Zhuo, γενικό διευθυντή στο Garfield.

“Όταν άρχισε η κρίση του covid στις αρχές Μάρτη, περιμέναμε ένα κύμα, επειδή το Monterey Park είναι ολοφάνερα μια ασιατική κοινότητα μ’ ένα σωρό ανθρώπους που πηγαινοέρχονται στην Κίνα» είπε ο Petre στην αρχές Ιούνη. «Περιμέναμε τα χειρότερα. Και να που 3,5 μήνες μετά έχουμε μεν έναν αριθμό ασθενών από covid, αλλά ποτέ δεν είχαμε κάποιο κύμα»…

Έχει το ενδιαφέρον της αυτή η μικρή μεν αλλά συμβολικά σημαντική «απόβαση» της κινεζικής παραδοσιακής ιατρικής σε αμερικανικό έδαφος· στο έδαφος που φλεγόταν και φλέγεται απ’ τον τρόπο Β. Δεν άλλαξε τα δεδομένα: ο τρόπος Β έχει πετύχει να κρατάει ακόμα το μονοπώλιο της «αλήθειας» για τον τσαχπίνη, ένα φονικό μονοπώλιο, στηριζόμενος όχι στην υπεροχή του (έχει αποτύχει παταγωδώς και οι mRNA πλατφόρμες θα δημιουργήσουν καινούργια προβλήματα στο μέλλον) αλλά στον πρωτοκοσμικό ρατσισμό· και στους εθνικιστικούς φόβους απέναντι στην ιμπεριαλιστική soft power του Πεκίνου.

Οπότε βρίσκουμε ενδιαφέρον σ’ αυτό το σημείο να μεταφέρουμε δυο φράσεις από ένα προχθεσινό άρθρο στους κινέζικους καθεστωτικούς global times (θεωρείται έκφραση της «κεντρικής επιτροπής» του κ.κ.κ.). Δεν αφορά την παραδοσιακή ιατρική αλλά τα («παραδοσιακής» τεχνολογίας) εμβόλια. Ο τονισμός δικός μας:

… Η κίνα χρειάζεται να επιταχύνει τον βηματισμό της για την προώθηση των εμβολίων στις αγορές. Η δυτική κοινή γνώμη δεν είναι θετική απέναντι στα κινέζικα εμβόλια. Δεν βοηθά στη διαφήμιση των πλεονεκτημάτων των κινέζικων εμβολίων με κριτήρια ασφάλειας, χαμηλής τιμής και ευρείας εφαρμοσιμότητας. Αλλά αν εμφανιστεί κάποιο πρόβλημα, θα αποκτήσουν μεγάλο ενδιαφέρον στο να δώσουν προσοχή…

Με δεδομένο ότι οι κινέζοι γενετιστές έχουν κάνει τις δικές τους έρευνες στις mRNA πλατφόρμες (έτσι κι αλλιώς η σχετική τεχνολογία είναι μιας δεκαετίας το λιγότερο) αλλά ΔΕΝ κατασκευάζουν και ΔΕΝ προωθούν την γενετική μηχανική σαν «λύση απέναντι στον covid» , κάτι που μόνο σαν συνειδητή επιλογή του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου μπορεί να το θεωρήσει κανείς (αν ήταν διαφορετικά θα είχαν ένα προβάδισμα τουλάχιστον ενός μήνα σε σχέση με τους δυτικούς γενετιστές) απομένει να δούμε αν «ξέρουν κάτι παραπάνω» γι’ αυτές τις πλατφόρμες και τις παρενέργειές τους… κι αν περιμένουν «να εμφανιστεί κάποιο πρόβλημα»…

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (11)

Κυριακή 27 Δεκέμβρη. Ας ανακεφαλαιώσουμε ως εδώ τα γραφόμενα των τελευταίων ημερών κάτω απ’ αυτόν τον τίτλο.

Έχοντας σαν μέτρο σύγκρισης τον τρόπο Α και την επιτυχία του στην αντιμετώπιση αυτής της μέτριας σοβαρότητας ίωσης που λέγεται covid, ο τρόπος Β πέτυχε χωρίς αμφιβολία σε δύο μόνο ζητήματα: πρώτον στην επιβολή διαρκείας της θανατοπολιτικής και στην ενσωμάτωσή της από μεγάλο μέρος των δυτικών πληθυσμών (ευτυχώς, όχι απ’ τους πάντες!)· και την επιβολή της γενετικής μηχανικής στις διάφορες εκφάνσεις της (οι mRNA πλατφόρμες δεν είναι η μόνη τέτοια) σαν της μοναδικής και αναγκαστικής «θεραπείας».

Έχουμε αποδείξει (όλους αυτούς τους μήνες) ότι η σύλληψη και η επιβολή του τρόπου Β δεν ήταν ούτε «λάθος» ούτε «ατύχημα». Ήταν ζητούμενο, απαραίτητο μέσο, σκοπός του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος – στην προσπάθειά του να κρατήσει (ή και να επεκτείνει) την δυτική ηγεμονία στον υπόλοιπο πλανήτη αλλά και να επιταχύνει βίαια την εσωτερική καπιταλιστική και θεσμική αναδιάρθρωση, στην «έδρα» του.

Οι δυτικοί δεν αντιμετώπισαν ένα υπαρκτό πρόβλημα σαν «ευκαιρία»· δεν άρπαξαν απ’ τα μαλλιά μια αληθινή Αποκάλυψη. Η τρομοδιαχείριση του covid δεν ήταν καν, απλά, εφαρμογή του δόγματος «μην αφήνεις ποτέ μια κρίση να πάει χαμένη»! Στις αρχές Μάρτη τα δεδομένα ήταν σαφή (και η περίεργη ασταμάτητη μηχανή που παρακολουθούσε τι γινόταν στην μακρινή κίνα ήξερε τα βασικά, και τα μοιράστηκε μαζί σας – μέσα στη χολερικότητα των άλλων…). Η απόδειξη του ότι δεν επρόκειτο για «ευκαιρία» αλλά για κατασκευή, για επένδυση, βρίσκεται στον τρόπο Α – εκτός αν το διάστημα 12 μηνών θεωρείται μικρό για να βγάλει κάποιος συμπεράσματα… Τα πραγματικά χαρακτηριστικά του κορονοϊού που ονομάστηκε SARS-CoV-2 ΔΕΝ μπορούν να γίνουν αντιληπτά μέσα απ’ τους μεγα-παραμορφωτικούς φακούς των συμφερόντων του συμπλέγματος και του carpet bombing των δημαγωγών· ούτε μέσα απ’ τα πραξικοπήματα και τις στρατοαστυνομίες των δυτικών κρατών· ούτε, τέλος, απ’ την παράνοια των caradinieri. Μόνο μέσα απ’ το πρίσμα των τρόπων της πετυχημένης αντιμετώπισής του τόσο σε ασιατικά κράτη όσο και σε αφρικανικά (συν κάποια της κεντρικής αμερικής) μπορεί να έχει όποιος ενδιαφέρεται μια σωστή εικόνα. (Με την επισήμανση ότι ο παράγοντας χρόνος είναι πάντα σημαντικός!)

Χρησιμοποίησαν αυτά τα κράτη, του τρόπου Α, στρατοαστυνομικά, απαγορευτικά μέσα; Ναι, το έκαναν – αλλά προκειμένου για το κινεζικό μπορεί να επικαλεστεί μια δικαιολογία που δεν έχει κανένα ευρωπαϊκό: οι ειδικοί του πράγματι δεν ήξεραν περί τίνος πρόκειται. Όταν αποκωδικοποίησαν το RNA του ιού διαπίστωσαν ότι ήταν ίδιο κατά 85% με εκείνο του φονικότερου SARS αλλά και κατά 84% με εκείνο διάφορων κορονοϊών που προκαλούν τα κοινά συνάχια…. Το ποια θα ήταν η πραγματική του συμπεριφορά έμελλε να φανεί στην πράξη. Και φάνηκε ήδη ως το τέλος Φλεβάρη. Το ότι στις αρχές του Μάρτη δεν χρειάζονταν πια στη Wuhan τα νοσοκομεία εκστρατείας είναι αδιάψευστος μάρτυρας.

Όταν άρχισε η εισαγωγή του μιλιταριστικού σκέλους του κινέζικου τρόπου Α στη δύση υπήρχαν διαθέσιμες όλες οι γνώσεις αλλά και τα μέσα, ακόμα και για να μην είναι απαραίτητος ο μιλιταρισμός· ή, σε κάθε περίπτωση, να έχει εξαιρετικά μικρή διάρκεια στις όποιες απαγορεύσεις του. Όμως αυτές οι γνώσεις και τα μέσα ήταν made in china· κι αυτή η «υπογραφή» δεν βόλευε καθόλου ορισμένα απ’ τα δυτικά αφεντικά. Φαίνεται ότι σε κάποια κράτη της ευρώπης υπήρξε ένα δισταγμός για την επιβολή της «άγριας γραμμής»· υπήρξαν ειδικοί που την θεωρούσαν υπερβολική και αναποτελεσματική· τελικά, με λίγο ως πολύ εκβιαστικούς τρόπους (π.χ. Ferguson…) ξεκίνησε εκείνο που συνέφερε συγκεκριμένες μερίδες του κεφάλαιου, συγκεκριμένες ομάδες αφεντικών, που είχαν και τον έλεγχο των media.

Προτίμησαν να απλώσουν στο τραπέζι όλες τις «εκκρεμότητές» τους, θέματα για τα οποία γίνονταν συζητήσεις όλη την δεκαετία του ’10. Απ’ την «αξία της δημοκρατίας» μέχρι την απειλή της γρήγορης εξέλιξης του ευρασιατικού project, κι απ’ τον χαρακτήρα της “ηλεκτρονικής διακυβέρνησης” μέχρι την απελευθέρωση των data απ’ τον gdpr… Το ότι καμμία απ’ τις βασικές, τις στρατηγικές ανησυχίες αυτού του είδους δεν είχε θεραπευτική σχέση με τον covid δεν στάθηκε εμπόδιο. Κάπως έπρεπε να ξεκινήσει το «μεγάλο άλμα» – ακόμα κι αν ήταν απαραίτητο να σκηνοθετηθούν εκατόμβες.

Έχουμε ήδη υποστηρίξει ότι ο τρόπος Β είναι συνυφασμένος με την πραγματική τάση της υποβάθμισης των δυτικών κρατών / αφεντικών εξαιτίας εκείνου που έχει ονομαστεί η μετατόπιση του κέντρου βάρους του καπιταλιστικού κόσμου στην ασία. Πρέπει τώρα, στη συνέχεια, να δούμε ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που επέτρεψαν στο κινεζικό κράτος / κεφάλαιο να «νικήσει τον covid» με τόσο ψύχραιμο τρόπο.

Έμμεσα αλλά με σαφήνεια θα πρέπει να σχηματίσουμε μια γνώμη για το αν βρίσκονται αντιμέτωπες (πάνω στην καμπούρα μας σαν παγκόσμια εργατική τάξη…) δύο διαφορετικές βιοπολιτικές ή δύο ιστορικά διαφορετικές «στιγμές» της ίδιας βιοπολιτικής…

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (5)

Σάββατο 26 Δεκέμβρη. Για την κίνα, εναντίον της, ο covid ήταν σε πρώτο χρόνο παιχνιδάκι. Και τον Γενάρη, και τον Φλεβάρη, ακόμα και τον Μάρτη: επιτέλους αυτή η αρρώστια θα γονατίσει το καθεστώς· θα καταστρέψει την παραγωγική του μηχανή· θα προκαλέσει εξεγέρσεις και διάλυση· θα στείλει (τον κινεζικό καπιταλισμό) στα αζήτητα της ιστορίας… Για τους δυτικούς το μίσος (ειδικά όταν έχουν αρχίσει να χάνουν το έδαφος της πλανητικής ηγεμονίας τους κάτω απ’ τα πόδια τους) είναι καθήκον. (Οι φωτογραφίες πάνω είναι ενδεικτικές και καθόλου εξαιρέσεις…)

Αντίθετα, για τους «αδύναμους», εκείνους που πάντα έπρεπε να κατακτηθούν, να ελεγχθούν και να κυβερνηθούν απ’ τον λευκό, δυτικό άνθρωπο για να ξαναμπούν στο ανθρώπινο είδος, μόνο καλωσύνη, συμπάθεια, αγαθοεργεία, «βοήθεια»…

Στις 10 Απρίλη η κυρία Melinda Gates, με ύφος δακρύβρεχτο και λυγμούς στη φωνή της, συνεντευξιαζόμενη στο cnn, προέβλεψε χιλιάδες νεκρούς απ’ τον covid στον «αναπτυσσόμενο κόσμο» και, ειδικά, στην αφρική: «… Δεν έχουν καθαρό νερό να πλένουν τα χέρια τους …. είναι τόσο πυκνοκατοικημένες οι παραγκουπόλεις τους που δεν μπορεί να εφαρμοστεί στο social distancing… Ω θεέ μου!… Θα πεθαίνουν στους δρόμους!…» Την ίδια εποχή οι υπηρεσίες του οηε προέβλεπαν κατ’ ελάχιστο 300.000 νεκρούς από covid συνολικά στην αφρική και μάλλον προς κάποια εκατομύρια. Ενώ το θρυλικό Imperial College του Λονδίνου είχε προηγηθεί τον Μάρτη με μια πρόβλεψη για 3.500.000 νεκρούς (πάντα στην αφρική). Τόσους ήθελαν… Για την γκάνα μόνη της οι 70.000 νεκροί ήταν μια «φιλική τιμή» εκ μέρους των δυτικών προφητών… (Ανεπρόκοποι οι γκανέζοι δεν έκαναν τη χάρη στους λευκούς…)

Τους απογοήτευσαν πικρά: ως χτες οι νεκροί που είχαν χρεωθεί στον covid συνολικά σ’ όλη την αφρικανική ήπειρο ήταν 60.254… 11.000 (έντεκα χιλιάδες) λιγότεροι απ’ ότι σε ένα μόνο ευρωπαϊκό κράτος, μέλος των G7, της ε.ε., του νατο, το ιταλικό (70.900 χτες). Με την διαφορά ότι ο πληθυσμός της ιταλίας είναι 60,4 εκατομμύρια ενώ ο συνολικός πληθυσμός της αφρικής είναι 1,35 δις. 22,5 (εικοσιδυόμισυ) φορές μεγαλύτερος…

Όταν τουλάχιστον στο 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού (κινεζικός και αφρικανικός) ισχύουν τα ακριβώς αντίθετα απ’ αυτά που ισχύουν επίμονα στο 1/10 του παγκόσμιου πληθυσμού (ε.ε. των 27 + ηπα) σε σχέση με τον covid· όταν σ’ αυτό το 1/3 περιλαμβάνεται αφενός ένα απ’ τα πιο αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη / κεφάλαια του πλανήτη (το κινεζικό) και αφετέρου 53 απ’ τα θεωρούμενα “υπανάπτυκτα” (τα αφρικανικά), τότε πρέπει να είναι απελπιστικά πρωτοκοσμικός (συμπεριλαμβανομένων όλων των ρατσιστικών χαρακτηριστικών αυτής της φιγούρας) ο οποιοσδήποτε για να μην μπορεί να καταλάβει τι πραγματικά (του) συμβαίνει! Για να μην καταλαβαίνει ότι το “δυτικό επίπεδο” καπιταλιστικής ανάπτυξης, μέσα στις ριζικές αλλαγές των παγκόσμιων συσχετισμών και για συγκεκριμένους λόγους, υπήρξε (το 2020) και θα συνεχίσει να είναι ο κατεξοχήν παράγοντας του Θεάματος του Θανάτου. Στο Θέαμα αυτό ο Θάνατος όπως και όποτε τον γουστάρουν τα λευκά αφεντικά είναι η κανονικότητα· και “τα χαμηλά ποσοστά θνητότητας” των άλλων είναι παραδοξότητα, μυστήριο, κάτι ύπουλο και καταχθόνιο… Σχεδόν: κήρυξη μαζικής εξεγερσιακής ανυπακοής!

Τι λέει, λοιπόν, ένας έντιμος και χωρίς προκαταλήψεις απολογισμός του 2020 για τον τσαχπίνη; Για την κινέζικη επικράτεια, με τους περίπου 100.000 νεκρούς κάθε χρόνο από επιπλοκές της γρίπης, οι ούτε 5.000 που χρεώθηκαν στον covid μέσα στη χρονιά ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από την Αποκάλυψη που τόσο πολύ θα ήθελαν οι δυτικοί. Για τις αφρικανικές κοινωνίες επίσης, σε σχέση με τους πληθυσμούς τους, οι πάνω από 800.000 χιλιάδες που πέθαναν το 2016 από διάρροια (εξαιτίας της έλλειψης καθαρού, πόσιμου νερού…) είναι ένα πένθος ενδεικτικό του τι σημαίνει «δολοφονικές συνθήκες ζωής» όταν ο δυτικός καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός σε έχει καταδικάσει στη μόνιμη ένδεια αποικίας πρώτων υλών…

Η ακραία αντίθεση με τα νούμερα των πρωτοκοσμικών θανατόμετρων και της δημιουργικής λογιστικής θανάτου που ακολούθησαν τα περισσότερα (αν και όχι όλα με το ίδιο πάθος…) τα δυτικά κράτη, δεν οφείλεται στο ότι τον δυτικό κόσμο τον «κτύπησε» εντελώς διαφορετικός κορονοϊός… Ούτε στο ότι οι «άλλοι» κρύβουν τις απώλειές τους για να τρολλάρουν τους υπέροχους λευκούς κυρίους. Άσχετα με το τι κρύβει και τι διογκώνει κάθε καπιταλιστικό κράτος, το Πεκίνο, για παράδειγμα, δεν θα άφηνε τη νεολαία του να γκρουβάρει χωρίς μάσκες, χωρίς αποξένωση, χωρίς εμβόλιο, σε μαζικές συναυλίες, αν η διασκέδαση μετά από λίγες ημέρες γέμιζε τα νοσοκομεία! Και καμμία εξουσία στην αφρική δεν θα έμενε στη θέση της αν πραγματοποιούνταν το όνειρο (η επιθυμία…) της φιλεύσπαχνης κυρίας Melinda Gates, του συζύγου της και όλων όσων εκπροσωπούν, να πεθαίνει ο κόσμος στους δρόμους των αφρικανικών παραγκουπόλεων και των φτωχογειτονιών κτυπημένος απ’ τον τσαχπίνη… (Έτσι ώστε να επιβληθούν πρώτα πρώτα στα μπράτσα των αφρικανών οι πλατφόρμες γενετικού αναπρογραμματισμού…)

Στεκόμαστε λοιπόν σταθερά πατώντας σ’ αυτήν την πραγματικότητα: ενώ ένας ικανός αριθμός κρατών (ασιατικών, αφρικανικών, και κάποια λατινοαμερικάνικα) αντιμετώπισαν τον covid μόνο σαν αυτό που πράγματι ήταν (ένας μικρής επικινδυνότητας ιός που προσέβαλε επικίνδυνα κυρίως τους ηλικιωμένους με ήδη υπαρκτά προβλήματα υγείας) και τον αντιμετώπισαν με επιτυχία, ένας άλλος αριθμός κρατών, οπωσδήποτε τα πρωτοκοσμικά, αντιμετώπισαν τον covid σαν επένδυση. Τον “φούσκωσαν” ως εκεί που δεν έπαιρνε, έτσι ώστε σαν κατασκευασμένο άλλοθι να τους διευκολύνει να ξεδιπλώσουν μια χωρίς προηγούμενο τρομοεκστρατεία σε βάρος των πληθυσμών τους (αλλά και την απαξίωση ενός μέρους των γερασμένων «παραγωγικών / καταναλωτικών» δομών τους) με στόχο αφενός την βίαιη και ριζική αναδιάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων και θεσμίσεων (την αναδιοργάνωση του κοινωνικού εργοστάσιου λέμε) αφετέρου το ακόνισμα των σκληρών αιχμών του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματός τους, που το θεωρούν (ακόμα) ικανό να ξαναεπιβάλει την δυτική κυριαρχία στον πλανήτη.

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (2)

Παρασκευή 25 Δεκέμβρη. Υποδείξαμε χτες ότι σ’ όλο το 2020 ξεδιπλώθηκαν δύο διαφορετικοί «τρόποι αντιμετώπισης» του τσαχπίνη, βάζοντας δίπλα δίπλα τον «τρόπο Α» (κίνα) και τον «τρόπο Β» (ε.ε. + ηπα). Είναι βέβαιο πως περισσότερα κράτη μπορούν να τοποθετηθούν είτε στον έναν είτε στον άλλο, χωρίς να αλλάξει η σύγκριση, το περιεχόμενο και το πολιτικό της νόημα· πολιτικό όχι ως προς το «ποια συνταγή είναι καλύτερη» αλλά ως προς το ποια συνταγή εξυπηρετεί τι.

Αν ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπιστεί ο covid ήταν ο Β, τότε αυτή τη στιγμή (αναλογικά με τους πληθυσμούς) το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο θα έπρεπε να έχει περίπου 1.480.000 νεκρούς-εξαιτίας-του-κορονοϊού. Έχει 4.634… Αν, πάλι, ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπιστεί ο covid ήταν ο Α, τότε ο δυτικός κόσμος (ε.ε. + ηπα) θα έπρεπε να έχει περίπου 2.300 νεκρούς. Έχει 740.000.

Στην καπιταλιστική νεκροπολιτική τα θανατόμετρα έχουν στρατηγική σημασία. Το ότι (στον δυτικό κόσμο) θεωρείται αδιάφορη η σύγκριση των πιο πάνω αριθμών είναι ήδη ένα τεράστιο ιδεολογικό (και εν τέλει πολιτικό) κέρδος για τα δυτικά αφεντικά: κανείς δεν φαίνεται να τους ζητάει λογαριασμό για πάνω από 730.000 θανάτους χρεωμένους στον covid (and still counting…) εξαιτίας αποκλειστικά του τρόπου Β…

Γράψαμε επίσης ότι απ’ το «κινέζικο μοντέλο» αντιμετώπισης του covid εισήχθη στην δύση ΜΟΝΟ εκείνο το μέρος του που «μύριζε» στρατιωτικοποίηση, μαζικές κατ’ οίκον φυλακίσεις· μέτρα αυστηρού ελέγχου του πληθυσμού. Η Wuhan γι’ αυτό έγινε γνωστή, όσο χρειαζόταν, στα μέρη μας. Τα δυτικά αφεντικά εισήγαγαν και πούλησαν μαζικά και εντατικά στους υποτελείς τους μόνο το στρατοαστυνομικό σκέλος του «κινέζικου μοντέλου» επειδή αυτό τα ενδιέφερε να εφαρμόσουν· κι όχι επειδή ήθελαν να «νικήσουν τον αόρατο εχθρό»! Οποιοδήποτε άλλο βασικό, δομικό στοιχείο του «κινέζικου μοντέλου» παραγράφτηκε, διαστρεβλώθηκε, απαγορεύτηκε: οι δυτικοί υπήκοοι οφείλουν να πιστεύουν ό,τι τους λένε οι δυτικοί «ειδικοί», δηλαδή τα αφεντικά του δυτικού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και οι κάθε είδους λακέδες του – τελεία και παύλα!

Να ένα μικρό αλλά ενδεικτικό παράδειγμα διαστρέβλωσης (ή και απαγόρευσης): η πιο πάνω φωτογραφία. Είναι απ’ την κατασκευή του πρώτου απ’ τα δύο «νοσοκομεία εκστρατείας», δυναμικότητας 1000 κλινών το καθένα, που φτιάχτηκαν μέσα σε 10 ημέρες, στα τέλη Γενάρη / αρχές Φλεβάρη, στην Wuhan. (Επιπλέον 3.500 κλίνες τοποθετήθηκαν σε κλειστά γήπεδα και άλλους παρόμοιους χώρους στην πόλη). Επειδή η παρουσίαση αυτής της εξέλιξης έγινε εν μέσω μιας αντι-σινικής δυτικής δημαγωγίας / ψευτοθρηνωδίας για «χιλιάδες νεκρούς στην κίνα» (που τους κρύβουν…), είναι πολύ πιθανό ότι πέρα απ’ τον θαυμασμό για την ταχύτητα και της οργάνωση της κατασκευής τους, αυτά τα νοσοκομεία θεωρήθηκαν (στη δύση) περίπου σαν προθάλαμος των ανάλογης «δυναμικότητας» νεκροτομείων… Γεμάτα μονάδες τεχνητής αναπνοής, φιάλες οξυγόνου, μηχανές παρακολούθησης των «τελευταίων στιγμών» των «δυστυχισμένων» κινέζων· και μια έντονη μυρωδιά πτωμαΐνης στον αέρα…

Αλλά η πραγματικότητα ήταν εντελώς αντίθετη. Ήταν νοσοκομεία ανάρρωσης για ασθενείς με ήπια ή μέτριας έντασης συμπτώματα, που δεν χρειάζονταν κανονική νοσοκομειακή περίθαλψη. Γιατί, όμως, να φτιάχνει το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο τέτοια νοσοκομεία αντί να στέλνει αυτούς τους ασθενείς στο σπίτι τους, όπως κάνει ο τρόπος Β; Επειδή οι ειδικοί του είχαν την άποψη ότι αν αυτοί οι ασθενείς αποκλειστούν στα σπίτια τους είναι πιθανό να μεταδώσουν τον ιό στους οικείους τους. (Σε πρώτο χρόνο περιλάμβαναν και τους «ασυμπτωματικούς» – μέχρι να διαπιστώσουν, γρήγορα, ότι αυτοί είναι κλασσικοί άνοσοι…) Με δυο λόγια αυτές οι επί τούτου δημιουργημένες εγκαταστάσεις / δομές ήταν εκείνο που στα μέρη μας λέγεται «πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας», σε μαζική κλίμακα. (Μια εικόνα απ’ το εσωτερικό τέτοιων νοσοκομείων κάτω).

Δεν θα μπούμε σε συζήτηση για το αν αυτή η «λεπτομέρεια» του τρόπου Α ήταν πράγματι η ενδεδειγμένη ή όχι. Ο λόγος που το «κινεζικό μοντέλο» προτίμησε να φτιάξει εγκαταστάσεις εκστρατείας για αυτές τις (αρκετές σε αριθμό) ήπιες περιπτώσεις ήταν πως ήθελε να προφυλάξει τα κανονικά νοσοκομεία του απ’ την υπερφόρτωση από ασθενείς ή απλά πανικόβλητους υπηκόους· που μόνο καταστροφές θα προκαλούσε (η υπερφόρτωση). (Όλες αυτές οι νοσοκομειακές εγκαταστάσεις εκστρατείας διαλύθηκαν ως τις 10 Μάρτη του 2020, αφού δεν ήταν πια αναγκαίες…)

Δύση εναντίον κίνας και το ανάποδο: η περίπτωση ενός τσαχπίνη (3)

Παρασκευή 25 Δεκέμβρη. Μια μέρα πριν, στις 9 Μάρτη 2020, ο ιταλός πρωθυπουργός Conte επέβαλε καθολική απαγόρευση κινήσεων στο σύνολο της ιταλικής επικράτειας. Η στρατοαστυνομική πλευρά του «κινέζικου μοντέλου» είχε (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!) εισαχθεί και σε ευρωπαϊκό έδαφος, και μάλιστα σε βάρος ενός πληθυσμού όχι ιδιαίτερα φημισμένου για την πειθαρχία του σε απαγορεύσεις. Η ιταλία ήταν η πρώτη περίπτωση εφαρμογής του τρόπου Β στον δυτικό κόσμο, η πρώτη δοκιμή της βίαιης αναδιάρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων στο σύνολό τους…

Όμως ανάμεσα στα τέλη Γενάρη και στις αρχές Μάρτη ο χρόνος ήταν υπεραρκετός για να μάθουν οι πολιτικές βιτρίνες (και οι ειδικοί τους) στην ιταλία και παντού στη δύση, έστω, το γιατί το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο έφτιαχνε ένα – ενάμισυ μήνα πριν νοσοκομεία εκστρατείας / ανάρρωσης για τις ήπιες περιπτώσεις· δεν χρειαζόταν κατασκοπεία! Μπορούσαν δηλαδή να έχουν μάθει αυτήν την «λεπτομέρεια» για τον «έλεγχο της εξάπλωσης» απ’ τον τρόπο Α. Μπορούσαν, άρα, να έχουν κάνει την προεργασία για κάτι ανάλογο, in case of emergency… Προτίμησαν, όμως, να την δουν αλλιώς. Προτίμησαν να κάνουν τα αντίθετα: «ώθησαν» έμμεσα αλλά καθαρά («με πράξεις και παραλείψεις» θα έλεγε το σχετικό κατηγορητήριο…) τους πανικόβλητους υπηκόους τους στα νοσοκομεία (μερικά απ’ τα οποία ήταν έτσι κι αλλιώς σε άθλια κατάσταση και γνωστή αδυναμία, όπως αυτά του Bergamo…) εξασφαλίζοντας 3 πράγματα (τα δυο πρώτα έκαναν τους κινέζους ειδικούς που πήγαν στην ιταλία κυριολεκτικά έξαλλους και το δήλωσαν με κάθε τρόπο – πλην μάταια…):

Α) Την γρήγορη διασπορά του covid στον γενικό πληθυσμό και, κυρίως, στους πλέον ευάλωτους, ηλικιωμένους, κλπ·

Β) Την γρήγορη διασπορά του covid στο ίδιο το προσωπικό των νοσοκομείων· καθώς οι «θετικοί» νοσοκομειακοί έβγαιναν υποχρεωτικά σε αναρρωτικές άδειες λιγόστευαν εκείνοι κι εκείνες που θα έπρεπε να φροντίσουν πολύ περισσότερους (και συχνά σε κατάσταση πανικού) στα «επείγοντα»·

Γ) Φωτογραφίες, video και διηγήσεις για την Αποκαλυψιακή Φονικότητα του τσαχπίνη.

Το τελευταίο, τα «τεκμήρια του θανάτου», ήταν κρίσιμο για τον τρόπο Β! Οι υποτελείς, βέβαια, (και όχι μόνο στην ιταλία, σ’ όλη την δύση) θα μπορούσαν να έχουν μάθει με δικά τους μέσα τα βασικά στοιχεία του τρόπου Α όπως αυτός συγκροτούνταν στην μακρινή κίνα, αφού αυτά ήταν διαθέσιμα (στα αγγλικά) στον κυβερνοχώρο, σχεδόν σε πραγματικό χρόνο. Θα μπορούσαν… Η ασταμάτητη μηχανή το έκανε έγκαιρα… θύμα, προφανώς, αυτής της αχόρταγης εργατικής περιέργειάς της που έχει εκνευρίσει τόσους και τόσους… Θα μπορούσαν λοιπόν – αλλά δεν ήθελαν. Προτίμησαν να πιστέψουν τους «δικούς τους» ειδικούς, ιερείς της υγείας και πολιτικούς αφέντες, ακόμα κι αν δεν τους άρεσαν οι αποφάσεις τους.

Άγνοια του τρόπου Α, έστω αυτής της «μικρής λεπτομέρειας» του, είναι αδιανόητη – απ’ την μεριά τόσο των δυτικών πολιτικών βιτρινών όσο και των ειδικών τους. Έπαρση; Αλαζονεία; Φανερός ή κρυμμένος αντι-σινισμός; Ρατσισμός με όλη του την κρέμα; Ναι, απ’ αυτά υπήρχαν και υπάρχουν άφθονα – και ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός επιπλέον, κλιμακούμενος, του οποίου οι διευθυντές δεν κολώνουν σε τίποτα.

Συνεπώς μπορούμε να μιλάμε (κι αυτό έχουμε κάνει άλλωστε εδώ και μήνες!) για δόλο! Και για προσχεδιασμό! Εκείνοι, βέβαια, που ήταν και παραμένουν τόσο ευφυείς ώστε να ανακαλύψουν, σχεδόν απ’ την αρχή, στα πραξικοπήματα και στην δυτική τρομοεκστρατεία την επίθεση των δυτικών κρατών στα δυτικά αφεντικά (!!!) εκστασιάστηκαν. (Επρόκειτο και συνεχίζει για ενδοκαπιταλιστικό «ξεκαθάρισμα λογαριασμών», σε κάθε κρατική επικράτεια αλλά και διεθνικά, όπως συμβαίνει πάντα σε περιόδους μεταβατικές και πολεμικές – αλλά τρέχα γύρευε τώρα να αμφισβητήσει κανείς τόση και τέτοια caradinieri σοφία…)