Tag: ιταλία

Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο 1…

Τρίτη 24 Δεκέμβρη. Θα σας (μας) φλομώσουν στα εθνικά ψέμματα και παραμύθια. Μάλιστα, όσο περισσότερα ξέρει κανείς σε σχέση με τον ενδικαπιταλιστικό ανταγωνισμό στο λιβυκό πεδίο μάχης, τόσο πιο ξετσίπωτα είναι αυτά τα ελληνικά εθνικά ψέμματα και παραμύθια. Όμως αυτό είναι η δημαγωγία: χαϊδεύει τα αυτιά των υποτελών, τους στραβώνει εντελώς, τους ετοιμάζει να πορευτούν σαν τους στραβούς στον Άδη· στον Άδη που θα τους διαλέξουν τα αφεντικά τους.

Πριν σχολιάσουμε κριτικά το βρυκολάκιασμα του θρυλικού east med, οφείλουμε να πούμε μερικά βασικά πράγματα για έναν απ’ τους βασικούς παράγοντες / δρώντες στο λιβυκό πεδίο μάχης: την Ρώμη.

Στις 12 και 13 του περασμένου Δεκέμβρη (2018) η τότε ιταλική κυβέρνηση (με Salvini υπ.εσ.) συγκάλεσε στο Palermo μια διεθνή συνδιάσκεψη για το μέλλον της λιβύης. Μια προσπάθεια, υπό την αιγίδα του οηε, να ξεκινήσει μια κάποια διαπραγμάτευση μεταξύ της αναγνωρισμένης κυβέρνησης της Tripoli (Sarraj) και του «τσενεράλ» Haftar. Η ιταλική πρωτοβουλία ήταν απάντηση στην κίνηση του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, που τον Μάη του 2018 είχε κάνει (και προσπαθήσει) το ίδιο – χωρίς να καλέσει την Ρώμη.

Η μέσω proxies αναμέτρηση του Παρισιού και της Ρώμης στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου πάει χρόνια πίσω· πολύ πριν οι ελληνάρες και οι δημαγωγοί τους ξυπνήσουν αγκαλιά με τον «τζενεράλ». Η κυβέρνηση του Sarraj ελέγχει την «εθνική εταιρεία πετρελαίων της λιβύης» (NOC) στην οποία η ιταλική Eni έχει συμμετοχή εδώ και μισό αιώνα τουλάχιστον. Απ’ την μεριά της η γαλλική Total «τρέφεται» απ’ τα πετρελαιοπήγαδα που ελέγχει ο Haftar, έστω κι αν αυτό ονομάζεται «λαθρεμπόριο».

Ωστόσο η σύγκρουση Παρισιού – Ρώμης στο λιβυκό πεδίο μάχης αφορά πολύ περισσότερα απ’ τους πλούσιους λιβυκούς υδρογονάνθρακες. Για να πούμε πιο σωστά: για την Ρώμη τα λιβυκά κοιτάσματα πετρελαίου (και τα αλγερινά φυσικού αερίου) είναι ζήτημα «εθνικής ενεργειακής ασφάλειας». Για το Παρίσι απ’ την άλλη, η λιβυκή επικράτεια είναι η προέκταση του πεδίου μάχης του Sahel, στην υποσαχάρια αφρική, με κέντρο το μάλι, αλλά και τον νίγηρα, την μαυριτανία, την μπουρκίνα φάσο και το τσαντ (πρώην γαλλικές αποικίες…) όπου ο γαλλικός στρατός κάνει τον δικό του ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Για τον έλεγχο όχι μόνο πετρελαίων αλλά, επιπλέον, μεγάλων κοιτασμάτων ουρανίου. Το Παρίσι δικαιολογεί τον εξοπλισμό του Haftar σαν μέρος του «αντιτρομοκρατικού πολέμου κατά των ισλαμιστών ενόπλων» του Sahel. Σ’ αυτούς τους «τρομοκράτες» περιλαμβάνεται και το απελευθερωτικό ένοπλο των Tuareg, τους οποίους το Παρίσι προσπαθεί να ρυμουλκήσει στη μεριά του.

Με την διεθνή συνδιάσκεψη του Palermo η Ρώμη υπολόγιζε να υπερφαλαγγίσει την αντίστοιχη του Παρισιού. Τριανταέξι κράτη είχαν προσκληθεί, που έστειλαν διάφορες υψηλόβαθμες αντιπροσωπείες, αν και όχι πάντα ό,τι πιο κορυφαίο διέθεταν. Συμμετείχαν, επίσης, ο «τζενεράλ» και ο Sarraj αυτοπροσώπως.

H συνδιάσκεψη του Palermo δεν πέτυχε κάτι ιδιαίτερο – αυτό ήταν προβλέψιμο. Προβλέψιμη ήταν και η αποτυχία της συνδιάσκεψης στο Παρίσι που είχε προηγηθεί κάτι μήνες, που μπορεί να θεωρηθεί ακόμα πιο παταγώδης: ο ναρκισσισμός του βασιλιά Macron είχε οδηγήσει σε μια δήθεν συμφωνία για «αξιόπιστες και ειρηνικές» εκλογές στη λιβύη στις 10 Δεκέμβρη (του 2018)· μια συμφωνία που στο Παρίσι δεν υπέγραψε κανένας απ’ τους λίβυους συμμετέχοντες.

Όσο τις είδατε εσείς τις εκλογές αυτές, άλλο τόσο τις είδαν και οι λίβυοι…

Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο 2…

Τρίτη 24 Δεκέμβρη. Τόσο στη συνδιάσκεψη του Παρισιού όσο και σ’ εκείνη της Ρώμης ήταν καλεσμένος και ο «αιώνιος εχθρός». Η Άγκυρα. Γιατί; Επειδή ήταν γνωστό (και όχι αμαρτωλό… ) ότι εκτός απ’ την Ρώμη, το Λονδίνο, την Ουάσιγκτον (διακριτικά) και τον ΟΗΕ, την κυβέρνηση Sarraj υποστηρίζε (πρακτικά…) και το τουρκικό καθεστώς.

Στο Palermo οι ιταλικές πολιτικές βιτρίνες βλέποντας ότι η «ανοικτή» διάσκεψη δεν έχει αποτελέσματα (την πρώτη μέρα, στις 12 Δεκέμβρη), κάλεσαν στην επόμενη, στις 13, μια «κλειστή συνάντηση» – με τον «τζενεράλ» και τον Sarraj, αλλά και τους «κοντινούς». Μεταξύ αυτών και τον Cavusoglu. Αλλά ο Haftar έβαλε βέτο για την τουρκική συμμετοχή, οπότε η Ρώμη ζήτησε ευγενικά απ’ τον Cavusoglu να μην επιμείνει. Η τουρκική αντιπροσωπεία έφυγε αυθημερόν – θυμωμένη. Συγκρατείστε την ημερομηνία: στις 13 Δεκέμβρη του 2018… Πριν ένα χρόνο και βάλε.

Δεν προκύπτει, σίγουρα όχι ως εκείνη την χρονική στιγμή, ότι Άγκυρα και Ρώμη βρίσκονταν σε κάποια αντιπαλότητα στο λιβυκό πεδίο μάχης. Στην πραγματικότητα μάλιστα η Άγκυρα βοηθούσε τον Sarraj εκεί που η Ρώμη δεν μπορούσε (χωρίς να προκαλέσει εσωτερικές αντιδράσεις): με όπλα, ενδεχομένως και με «συμβούλους» (ή και ενόπλους…). Το κράτος που δεν γούσταρε με τίποτα την τουρκική εμπλοκή στο λιβυκό πεδίο μάχης ήταν οπωσδήποτε το αιγυπτιακό· και ο Haftar έδρασε εν προκειμένω σαν αυτό που είναι, δηλαδή proxie και της αιγυπτιακής χούντας (πέρα από της γαλλικής δημοκρατίας…). Η αιγυπτιακή χούντα φοβάται το τουρκικό AKP και την επιρροή που έχει στην μουσουλμανική αδελφότητα, τόσο στην αίγυπτο όσο και στη λιβύη. Στην δεύτερη η μουσουλμανική αδελφότητα πολεμάει στο πλευρό του Sarraj…

Παρά την (αναμενόμενη…) αποτυχία της συνδιάσκεψης του Palermo, η Ρώμη θεώρησε ότι ξαναμπήκε στην πρώτη γραμμή των «διπλωματικών» κινήσεων (και όχι μόνο) στο λιβυκό πεδίο μάχης, κόβοντας κάπως την φόρα (και το μονοπώλιο) του βασιλιά Macron.

Και ύστερα, την άνοιξη του 2019, ο «τζενεράλ», παρά τους όρκους του «υπέρ των τίμιων εκλογών» στο Palermo, ξεκίνησε μια εκστρατεία για να καταλάβει την Tripoli – μπας και γίνει το απόλυτο αφεντικό, για λογαριασμό δικό του και όσων των υποστηρίζουν. Ο στρατός του έφτασε ως τα περίχωρα της πρωτεύουσας· κι εκεί κόλλησε. Και παραμένει κολλημένος από τότε… Δεν μπορούμε να ξέρουμε σε ποιο βαθμό η τουρκική βοήθεια συνέβαλε στην αναχαίτιση του «τζενεράλ» απ’ τον Sarraj. Είναι βάσιμο ωστόσο ότι ήταν σημαντικός, εφόσον η Άγκυρα μπορούσε να προσφέρει (και προσέφερε) πρακτική στρατιωτική βοήθεια στην Tripoli.

Οπωσδήποτε ο τουρκικός ιμπεριαλισμός δεν δρα στο λιβυκό πεδίο μάχης σαν εργολάβος του ιταλικού· ούτε το ανάποδο συμβαίνει. Καθε κράτος έχει τους δικούς του λογαριασμούς. Ωστόσο η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί α) ότι τα τουρκικά και τα ιταλικά συμφέροντα εκεί είναι συμβατά μεταξύ τους, πιθανόν συμπληρωματικά, και πάντως όχι αντίπαλα, και β) παρά τα αντίθετα φαινόμενα, ο πραγματικός “στρατηγικός σύμμαχος” της Άγκυρας στο λιβυκό πεδίο μάχης είναι ο ίδιος μ’ εκείνον στο συριακό. Η Μόσχα. Κι ας υποστηρίζει αυτή η τελευταία τον Haftar.

Την έχουμε εξηγήσει την τακτική της συμμαχίας δια της φαινομενικής αντιπαλότητας…

(φωτογραφία πάνω: «Ιταλο-λιβυκό οικονομικό φόρουμ» στην Tripoli, στις αρχές Μάη του 2018, λίγο πριν την “συνδιάσκεψη ειρήνης” στο Παρίσι…. Κατά το ρημαδογκουβέρνο “όλα τα λεφτά” είναι στον «τζενεράλ»…

φωτογραφίες κάτω, εδώ και στο πιο πάνω σχόλιο: Όπως και στο Παρίσι έτσι και στο Palermo οι εχθροί Sarraj και Haftar δεν χάνουν την ευκαιρία για «φιλικές φωτογραφήσεις». Στην ιταλική περίπτωση με τον τότε πρωθ. Giuseppe Conte.

Πόσο εχθροί είναι πια; Είναι μια μεγάλη συζήτηση για τις αντιπαραθέσεις εξουσίας όπου δίνεται η ευκαιρία για τέτοιες. Είναι γεγονός πάντως ότι οι πρώην οπαδοί του Καντάφι – καθόλου αμελητέοι αριθμητικά και κοινωνικά – υποστηρίζουν …. και τους δύο….)

Οι βρυκόλακες της ανατολικής Μεσογείου

Τρίτη 24 Δεκέμβρη. Όσο καιρό η Αθήνα (είτε μόνη της είτε παρέα με την Λευκωσία και το Τελ Αβίβ) «πιπίλαγε» τον θρυλικό east med, εκτός απ’ τα υπόλοιπα και σοβαρά (το τεράστιο κόστος κατασκευής του, τα σοβαρά τεχνικά προβλήματα, την αβεβαιότητα για το αν θα περισσεύει αρκετό γκάζι για να διοχετευτεί μέσω αυτού, την υποχρεωτικά υψηλή τιμή του γκαζιού στο τέλος της διαδρομής) σκόνταφτε ξανά και ξανά στο ίδιο εμπόδιο: την Ρώμη.

Ο ιταλικός καπιταλισμός δεν έχει κανένα λόγο να παίζει παιχνίδια με φαντάσματα και φανταστικούς σωλήνες, μόνο και μόνο για να προκληθεί η Άγκυρα και η αοζ της! Δεν έχει καν κανένα λόγο να ποντάρει σε προμήθειες φυσικού αερίου με σωλήνα από τόσο μακριά όσο τα ισραηλινά ή τα νοτιοκυπριακά κοιτάσματα (αν και όποτε) όταν έχει αγωγό φυσικού αερίου απ’ την αλγερία. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και μέσα στην δική του κρίση / αναδιάρθρωση, το ιταλικό κράτος / κεφάλαιο δεν θα γινόταν τσόντα ούτε της Αθήνας, ούτε της Λευκωσίας ούτε το Τελ Αβίβ! Όμως αν ο ιταλικός καπιταλισμός δεν ενδιαφέρεται για το «είδος» east med, τότε ο αγωγός ούτε σαν φαντασίωση δεν μπορεί να σταθεί.

Και να τώρα η παρέλαση της δημαγωγίας. Το ρημαδογκουβέρνο «ξέθαψε» τον eastmed (μια ιστορία που είναι τελειωμένη πια, ειδικά αφότου έγινε πεντακάθαρα σαφές ότι το τουρκικό καθεστώς έχει αοζ στην ανατολική Μεσόγειο που συνορεύει με την αιγυπτιακή – και το εννοεί…) Θα υπογράψει λέει ο ρημαδοΚούλης στις 2 Γενάρη την «συμφωνία κατασκευής του» – μια άχρηστη πρακτικά ενέργεια, αφού δεν υπάρχει καν και καν η βασική μελέτη (μόνο κάποιες προ-μελέτες έχουν γίνει). Θα την υπογράψει με τα φιλαράκια του ελληνικού «αντιτουρκισμού» απ’ τη Λευκωσία και το Τελ Αβίβ, παρότι κι αυτοί ξέρουν το παραμύθι.

Να τι έγραφε απελπισμένος ένας ελληνοκύπριος πατριώτης στον δεξιό καθεστωτικό (νοτιοκυπριακό) «φιλελεύθερο» πριν 2 μέρες (22 Δεκέμβρη). Επί τη ευκαιρία μαθαίνουμε ότι η ιδέα της “υπογραφής” ήρθε απ’ το Τελ Αβίβ:

Να και μια ευχάριστη είδηση. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Βενιαμίν Νετανιάχου, είπε στον Πρόεδρο Αναστασιάδη ότι θέλει να προχωρήσουν με την κατασκευή του αγωγού EastMed, να υπογράψουν συμβόλαια και να μην περιμένουν όσους το σκέφτονται ακόμα, όπως η Ιταλία. Ευχάριστη είδηση μέσα στη δυστυχία που δημιουργεί η τουρκική πρόθεση να σαμποτάρει αυτό τον αγωγό διότι βλάπτει τους δικούς της.

Αλλά, να διερωτηθούμε λίγο κι εμείς. Όταν μιλάμε για εκείνους που το σκέφτονται ακόμα, μήπως περιλαμβάνονται και «δικοί μας» πολιτικοί ηγέτες; Μήπως, «ευχάριστη είδηση» είναι μόνο για όσους από εμάς ελπίζουν ακόμα ότι υπάρχει διάθεση να αντιδράσουμε στην τουρκική πειρατεία με όποιο τρόπο μπορούμε ελπίζοντας να αποτρέψουμε την πλήρη και τελεσίδικη ένταξη της πατρίδας μας στην τουρκική επικράτεια; Διότι, για να λέμε την αλήθεια, όσο συζητείται ο EastMed, άλλο τόσο ακούμε επιχειρήματα από πολιτικούς μας ηγέτες εναντίον του. Ως να βάλθηκαν να τον σαμποτάρουν οι ίδιοι πριν από τον Ερντογάν.

… Έστω κι αν δεν υλοποιηθεί στο τέλος, ήδη με τις διακηρύξεις δημιουργεί θετικές συνθήκες για την απελπισμένη πλευρά μας… Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό τι συμβαίνει στην Κύπρο; Ακούμε καθημερινά δικούς μας πολιτικούς με βαρύνουσα άποψη, να μιλούν για το ανεδαφικό του πράγματος. Για τα δύσκολα πετρώματα που υπάρχουν στον δρόμο του EastMed, για τα μεγάλα βάθη των θαλασσών από την Ανατολική Μεσόγειο στην Ελλάδα, για το τεράστιο οικονομικό κόστος. Για να καταλήξουν ότι αυτός ο αγωγός δεν πρόκειται να υλοποιηθεί. Και άρα; Άρα το μόνο που μας απομένει είναι να συνδέσουμε την Κύπρο με την Τουρκία. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Και μέσα σε αυτό το πνεύμα ακολουθούν πολλά άλλα. Δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στο Ισραήλ, διότι κάποια στιγμή μπορεί να τα βρει με την Τουρκία και να μας αφήσει σύξυλους. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην Αμερική, γιατί κι αυτή κάποια στιγμή θα τα βρει με την Τουρκία. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην Αίγυπτο διότι ο Σίσι είναι δικτάτορας.

… Πού μας οδηγούν; Στην άνευ όρων προτεκτοριοποίηση της Κύπρου, του Αιγαίου, του Καστελόριζου, της Ρόδου, μετά της Θράκης και μετά της Θεσσαλονίκης. Ακούγεται παρατραβηγμένο; Ακούγεται αδιανόητο;

Ενώ έτσι (και χειρότερα…) έχουν τα πράγματα και οι αγωνίες των εθνικοφρόνων, ορισμένοι ντόπιοι δημαγωγοί, από υπερβάλλοντα ζήλο ή απλά ανομολόγητη απελπισία, βάζουν και την Ρώμη στο φάντασμα του east med! Μόνο που το ιταλικό καθεστώς ΔΕΝ έχει δηλώσει ότι θα στείλει κάποια πολιτική βιτρίνα στην Αθήνα στις 2 Γενάρη για να … υπογράψει την «κατασκευή» (σίγουρα κάτι τέτοιο δεν ισχύει ως αυτή τη στιγμή).

Θα μπορούσε να έχει λόγους η Ρώμη να «τζαρτζαριστεί» με την Άγκυρα ενώ υποστηρίζουν εδώ και καιρό και οι δύο τον Sarraj, και άρα να βάλει μια τυπική τζίφρα σε ένα φανταστικό σχέδιο (τον east med) που η μόνη του χρησιμότητα είναι ότι προκαλεί το τουρκικό καθεστώς;

Ο μόνος τέτοιος λόγος θα ήταν η προσπάθεια να περιοριστεί η τουρκική επιρροή στην Tripoli, ώστε να μην εμποδίζει την ιταλική. Ωστόσο η ασταμάτητη μηχανή έχει σοβαρές αμφιβολίες αν, έστω γι’ αυτό, η Ρώμη θα επέλεγε τον δρόμο της προβοκάτσιας και όχι απευθείας συνεννόηση με τον Erdogan.

(φωτογραφία: Χθεσινό πρωτοσέλιδο των καθεστωτικών και φιλοκυβερνητικών «νέων»…)

Λίγη Tripoli ακόμα

Παρασκευή 20 Δεκέμβρη. Το «λιβυκό προεδρικό συμβούλιο» στην Tripoli (του τρισκατάρατου Sarraj δηλαδή) ενέκρινε τα δύο «μνημόνια συνεργασίας» με την Άγκυρα – η οποία απ’ την μεριά της είναι έτοιμη να στείλει στρατιωτική βοήθεια στην Tripoli μόλις της ζητηθεί. (Αυτό έχει γίνει ήδη…).

Το ενδιαφέρον, όμως, της χθεσινής απόφασης του «λιβυκού προεδρικού συμβουλίου», βρίσκεται αλλού: στα αιτήματα που έστειλε σε τρία κράτη για την παροχή στρατιωτικής υποστηρίξης – με όπλα. Ποια είναι αυτά τα τρία κράτη που ο Sarraj θεωρεί συμμαχικά τόσο ώστε να τους ζητάει όπλα, και με ποιο επιχείρημα τους τα ζητάει; Είναι η Ρώμη, το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον (η ασταμάτητη μηχανή δεν σας παραμυθιάζει!). Όσο για το επιχείρημα νομιμότητας ενός τέτοιου αιτήματος; Το ότι σαν αναγνωρισμένη απ’ τον οηε κυβέρνηση της λιβύης επιτρέπεται να εισάγει όπλα, καθώς δεν της το απαγορεύει το εμπάργκο όπλων στη λιβύη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε, του 2011… Πρόκειται για το επιχείρημα που χρησιμοποιεί και η Άγκυρα.

Το να διατυπωθεί ένα αίτημα δεν σημαίνει ότι θα ικανοποιηθεί. Αλλά οι αποδέκτες του αιτήματος, δηλαδή το ιταλικό, αγγλικό και αμερικανικό κράτος, έχουν και μια διαφορετική χρησιμότητα, πέρα απ’ το να στείλουν τανκς, βλήματα (ή και μισθοφόρους). Μορφοποιούν την μια πλευρά των συσχετισμών δύναμης στο λιβυκό πεδίο μάχης. Κι έτσι φαίνεται ο ρόλος, ο χαρακτήρας και η σημασία της τουρκικής σφήνας σ’ αυτήν ακριβώς την μεριά, δίπλα στον Sarraj και απέναντι στον Haftar και τους δικούς του συμμάχους… Μια σφήνα που όσο περνάει ο καιρός γίνεται σαφέστερο στην ασταμάτητη μηχανή ότι έχει γίνει σε συνεννόηση με την Μόσχα…

(φωτογραφία: Η Ρώμη στηρίζει «ανεπίσημα» τον Sarraj, και δεν το κάνει από αγάπη. Ήταν σύμμαχός του έτσι κι αλλιώς. Αλλά η έντονη εμφάνιση της Άγκυρας την υποχρεώνει να κάνει «κάτι παραπάνω»…)

Ζήτω ο στρατάρχης…

Τετάρτη 18 Δεκέμβρη. Πριν 4 ημέρες (14 Δεκέμβρη, Διάφοροι μάγκες στο ίδιο σαλόνι 2) γράφαμε μεταξύ άλλων:

…Πίσω στο λιβυκό πεδίο μάχης. Η Άγκυρα υποστηρίζει τον Sarraj. Και η Μόσχα τον Haftar. (Μια μικρή παραλλαγή: στη λιβύη είναι η Άγκυρα που υποστηρίζει τη νόμιμη κυβέρνηση· στη συρία είναι η Μόσχα που κάνει το ανάλογο…). Κάνουν αυτές οι “πλάτες” εχθρούς, αντίπαλους, την Άγκυρα και την Μόσχα; Όχι! Και πάλι είναι σύμμαχοι. Ξανά: μέσα απ’ αυτήν την συμμαχική τους σχέση, κινούμενοι από “αντίθετες κατευθύνσεις”, επιδιώκουν να διαμορφώσουν υπέρ τους τα δεδομένα σ’ αυτό το πεδίο μάχης, το λιβυκό. Εναντίον των πραγματικών εχθρών τους!…

Τι επιδιώκουν λοιπόν η Άγκυρα και η Μόσχα από “αντίθετες κατευθύνσεις”; Να ορίσουν έτσι τόσο την όποια σύγκρουση όσο και τις όποιες κατά καιρούς “εκεχειρίες” κλπ, ώστε να κρατήσουν όσο πιο μακριά μπορούν … τους πραγματικούς εχθρούς τους. Την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της – κατ’ αρχήν…

Οι προχθεσινές δηλώσεις του τούρκου υπ.εξ. Cavusoglou (απ’ την Doha) περί συνεργασίας μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας «με σκοπό την ειρήνη στη λιβύη» (πάντα η «ειρήνη»!..) επιβεβαιώνουν την εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής. Το ίδιο και οι ανανενωμένες προσπάθειες της Ρώμης να κάνει το ίδιο («να μεσολαβήσει για την ειρήνη»…) – σίγουρα για να μην μείνει «απ’ έξω» απ’ τις εξελίξεις. (Στην κάτω φωτο ο ιταλός υπ.εξ. Di Maio με τον τρισκατάρατο Sirraj χτες στην Tripoli).

Putin και Erdogan τα ξαναείπαν χτες (τηλεφωνικά) – για την λιβύη. Απ’ την άλλη αεροπλάνα και βαπόρια ξεφορτώνουν όπλα (και πιθανόν στρατό) στη Misrata· παρά την προσπάθεια του «στρατάρχη Haftar» να εμποδίσει την «φιλική απόβαση» υπέρ του Sarraj.

Ξεκαθαρίζει, και το αποτέλεσμα για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό θα είναι κλαυσίγελως: οι «ειδικοί» της Αθήνας θεώρησαν την κυβέρνηση του Sarraj σαν τον «ασθενή κρίκο» της κίνησης του τουρκικού καθεστώτος προς την κεντρική Μεσόγειο… Αλλά λογαριάσαν, όπως συνήθως, χωρίς τον ξενοδόχο. Διάφοροι ντόπιοι δημαγωγικοί μηχανισμοί έχουν μετατραπεί σε γραφεία τύπου του «στρατάρχη», αλλά ο ξενοδόχος είναι στη Μόσχα – και είναι αφεντικό του «στρατάρχη»… Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας τρέχει στις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, πουλώντας στις διψασμένες για εκδίκηση θείες Λίτσες σα «νέες συμμαχίες» τα παλιά νταραβέρια – π.χ. με το Ριάντ… Και ο ρημαδοΚούλης βρίσκεται ξανά ενώπιον του (μισού) κόμματός του που δεν αντέχει την «προδοσία των διαπραγματεύσεων»…

Αν υπάρχει κίνδυνος (και υπάρχει…) βρίσκεται άλλοτε στις πραγματικές δυνατότητες του ελληνικού ιμπεριαλισμού· και τώρα στις φαντασιώσεις του!

Σκληροί τύποι

Σάββατο 7 – Κυριακή 8 Δεκέμβρη. Το ρημαδογκουβέρνο απέλασε, λοιπόν, τον λίβυο πρεσβευτή – τον επίσημο και μοναδικό. Περίεργο δεν είναι; Το κατηγορητήριο εναντίον του αφορά την υπογραφή μιας συμφωνίας μεταξύ Τρίπολης και Άγκυρας· που, όπως και να το δει κανείς, δεν έχει μόνο λιβυκές υπογραφές. Έχει και τουρκικές. Γιατί, τότε, απελάθηκε μόνο ο πρεσβευτής της Τρίπολης και όχι, μαζί του, και ο πρεσβευτής της Άγκυρας; Μαντέψτε: επειδή ήταν εύκολο…

Εντάξει. Από ποιόν όμως (διεθνώς) θα διαφύγει ότι πρόκειται για κρατικό (διπλωματικό) bullying; Και μάλιστα από ένα failed state σαν το ελληνικό;

Το ρημαδογκουβέρνο θεωρεί ότι έχει βρει έναν καινούργιο «φίλο»: τον λίβυο στρατηγό Haftrar… Αν ρώτησε τους ντόπιους εφοπλιστές / πετρελαιάδες (ονόματα δεν λέμε), σίγουρα θα είπαν τα καλύτερα λόγια για δαύτον… Κάλεσε και εκπροσώπους του στην Αθήνα για την άλλη βδομάδα – θα τους στρώσει κόκκινο χαλί… Ο.Κ. Μόνο ηλίθιοι μπορούν να πιστεύουν ότι με τον Haftar «πρόεδρο» (λέμε τώρα…) το λιβυκό κράτος θα έδινε έστω και μισό πόντο παραπάνω αοζ στο ελλαδιστάν… Την ίδια ακριβώς συμφωνία θα υπέγραφε και ο “στρατηγός”, αν μπορούσε να υπογράψει οτιδήποτε, με την Άγκυρα!

Αλλά δεν πρόκειται να γίνει σύντομα… Οπότε το ρημαδογκουβέρνο απλά πάει να χωθεί στον πόλεμο στη λιβύη… Όμως αν συνεχίσει μ’ αυτό το πάθος του νεοφώτιστου, σύντομα, πολύ σύντομα, δεν θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο την Άγκυρα. Θα έχει να αντιμετωπίσει και την Ρώμη. Γιατί και το ιταλικό κράτος υποστηρίζει αυτόν τον (πώς τον λένε στα μέρη μας; «ετοιμόρροπο»; «άντε να μας αδειάσει την γωνιά»;) Fayez al-Sarraj, της αναγνωρισμένης διεθνώς λιβυκής κυβέρνησης… Αυτόν που χτες έχασε την Αθήνα απ’ τις πρεσβείες του…

Χτες, όμως, ήταν στην Ρώμη ο Cavusoglou… Της “διεθνώς απομονωμένης” Άγκυρας… Βοηθείστε την αδύνατη μνήμη της ασταμάτητης μηχανής: δεν είναι μια ιταλική πετροεταιρεία (να δείτε πως λέγεται, ena; – όχι· μήπως eni; – ναι…) που έχει κάτι συνεταιρικά deal για κάτι τρύπες σε κάτι νοτιοκυπριακά θαλάσσια ρημαδο-οικόπεδα;

Ω ναι! Όμως «άλλο οι επιχειρήσεις άλλο τα κράτη»! Ο.Κ….

(φωτογραφία πάνω: Αυτός δεξιά με την οδοντοστοιχία είναι ο ιταλός υπ.εξ. Luigi Di Maio… Αν ο πανικός είναι κακώς σύμβουλος, ο πανικός του ξεπεσμένου ιμπεριαλισμού είναι ακόμα χειρότερος. Η ασταμάτητη μηχανή έχει κάνει το μισό εργατικό καθήκον της, ενημερώνοντάς σας για τα χειρότερα: η λιβύη δεν είναι για τα δόντια του ελληνικού ιμπεριαλισμού, ότι κι αν νομίζουν τα αφεντικά του. Αν, παρ’ όλα αυτά, καταφέρουν με τα φτηνά καουμποϋλίκια τους να κάνουν την σχέση Άγκυρας – Ρώμης στρατηγική, ε, τότε…

Στη μέση: Δραστήριο το ιταλικό κράτος. Μαζί με τον Cavusoglou, ο Di Maio υποδέχθηκε χτες και τον Lavrov… Με θέμα την λιβύη βέβαια. Εντελώς συμπτωματικά επρόκειτο για μια συνάντηση “κρατών που συνορεύουν με την λιβύη”, plus έναν μη γάλλο βασικό υποστηρικτή του Haftar… Με θέμα; (Φωτογραφία κάτω:) Την Μεσόγειο… (Την παραλίγο «κλειστή» ελληνο-ισραηλινο-αιγυπτιακή λίμνη…) Η Ρώμη προσπαθεί να ανακτήσει το χαμένο (ιμπεριαλιστικό) έδαφος (και νερό) στην περιοχή… Εεεεε;

Το τι συζητήθηκε με τον ρώσο υπ.εξ. η ασταμάτητη μηχανή δεν το ξέρει. Θα προσπαθήσει πάντως να το συμπεράνει έντιμα…)

Ζόρια – αλλά όχι ζάρια

Δευτέρα 2 Δεκέμβρη. Πέρα απ’ τις μέρα – μέρα ή βδομάδα – βδομάδα εξελίξεις, όταν και αν υπάρχουν τέτοιες, το γεγονός είναι ένα: το «κεφάλαιο λιβύη» δεν είναι για τα δόντια του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των υπηρετών του. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη γύρω απ’ τη νότια κύπρο – και απέτυχαν. Έκαναν ονειρικούς υπολογισμούς για γκάζια και διεθνή υποστηρίξη μέσω east med και “τριμερών”, και απέτυχαν (αν και κάποια στιγμή θα χρειαστεί να καταθέσουν τον αιματηρό / μιλιταριστικό τους οβολό σε κάποιον σύμμαχο). Σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα δεδομένα ήταν σαφή και καθαρά – αλλά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δουλεύει σε «παράλληλη πραγματικότητα». Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, ειδικά όταν νομίζει ότι τον «παίρνει»…

Η λιβύη, όπως – τελικά – και το σύνολο της Μεσογείου (και της Αφρικής) είναι παγκόσμιο ζήτημα· με όχι ξεκαθαρισμένα ακόμα τα μέτωπα, και με κινούμενη άμμο συμμαχιών στη «δύση». Αντίθετα απ’ αυτά που διαδίδουν (και ενδεχομένως πιστεύουν) τα εθνικά μεγάφωνα ο Sarraj δεν είναι «διεθνώς απομονωμένος»! Βρίσκεται στρατιωτικά σε μειονεκτική θέση, αυτό είναι γεγονός· όπως επίσης είναι γεγονός ότι η Άγκυρα τον έχει βοηθήσει πρακτικά / στρατιωτικά. Όμως απ’ την στιγμή που ο Haftar έφτασε στα περίχωρα της Τρίπολης, όσοι δεν είναι μαζί του ξανατράβηξαν τον Sarraj στο κέντρο του «ενδιαφέροντός» τους. Το να αποκτήσει η Μόσχα (πολύ περισσότερο απ’ το Παρίσι ή την Άγκυρα) βάσεις στη λιβύη θεωρείται, όντως, επικίνδυνα too much τόσο απ’ το Λονδίνο όσο και απ’ την Ουάσιγκτον. Ακόμα και το Παρίσι, που βρίσκεται επίσης πίσω απ’ τον Haftar, μάλλον δεν θα ήθελε να έχει στα πόδια του ρώσους πολλών ειδών και ικανοτήτων…

Είναι πιθανό ότι σε μερικές ημέρες ή λίγες εβδομάδες θα γίνει ένα συνέδριο στο Βερολίνο, για να βρεθεί μια «ειρηνική λύση» στο θέμα της λιβύης. Ένα παρόμοιο που έγινε στο Παλέρμο, υπό την αιγίδα του ιταλικού γκουβέρνου, πριν ένα χρόνο (12 και 13 Νοέμβρη του 2018) απέτυχε. Τότε απέτυχε επειδή ο Haftar με ένα μόνο πράγμα συμβιβάζεται: να γίνει στρατηγός / πρόεδρος της λιβύης. Είναι πιθανό ότι θα αποτύχει και το τωρινό, στο Βερολίνο (αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι μπιστικοί του Haftar), αν και το γερμανικό κράτος έχει περισσότερα εχέγγυα απ’ το ιταλικό για να κάνει πειστικά «κονέ». Αν αποτύχει, πάντως, θα είναι για τον ίδιο λόγο. Επειδή ο Haftar λέει «έχω χάσει 7.000 στρατιώτες – δεν πέθαναν για το τίποτα»… Συγκινητικό!!! Και οι γάλλοι έχουν χάσει πεζοναύτες τους στη λιβύη – αλλά δεν το κάνουν θέμα!

Εκτός αν… συχνά υπάρχει ένα «εκτός αν». Ο ίδιος ο Haftar δεν πρόκειται να το παραδεχτεί, αλλά εφόσον η επίθεσή του για την κατάληψη της Τρίπολης απέτυχε όταν είχε (για να το πούμε έτσι) τον αιφνιδιασμό και τους στρατιωτικούς συσχετισμούς με το μέρος του, δεν θα τα καταφέρει μελλοντικά – χωρίς την ακόμα μεγαλύτερη και πιο φανερή βοήθεια των συμμάχων του. Συνεπώς ο λόγος και η βαρύνουσα γνώμη βρίσκεται στη δική τους αυλή· και όχι στη στολή του Haftar. Κι ας έχει “χάσει” ότι έχει… (Στο κάτω κάτω, όταν αρρώστησε βαριά, οι γάλλοι γιατροί τον έσωσαν… Έχει υποχρεώση…)

Η Μόσχα, το Παρίσι, ακόμα και το Κάιρο μπορεί (μπορεί όμως και όχι, αυτό θα φανεί στην εξέλιξη των πραγμάτων) να εκτιμήσουν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν περισσότερα απ’ ότι έχουν αυτή τη στιγμή· ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν όλη τη λιβύη με τον Haftar για πρόεδρο· ότι δεν τους συμφέρει να δουν στην Τρίπολη άγγλους ή αμερικάνους μισθοφόρους μαζί με τους τούρκους· και πως, κατά συνέπεια, θα πρέπει να γίνει ένας κάποιος συμβιβασμός (απ’ αυτούς που κρατάνε χρόνια μέχρι και αν διαμορφωθούν…). Συνήθως δείγμα για την αναγνώριση τέτοιων πιθανοτήτων (συμβιβασμού) είναι κάποια «κατάπαυση του πυρός», κάποια «εκεχειρία» – που ποτέ δεν τηρείται απόλυτα, ωστόσο θεωρείται «βάση για παραπέρα συζητήσεις»… Το Βερολίνο έχει ανακοινώσει ήδη ότι θα συγκροτηθεί ειδική διεθνής επιτροπή για «ό,τι χρειαστεί»… Μένει να φανεί τι και πότε.

Όπως και να εξελιχθούν πάντως οι καταστάσεις, βρίσκονται άμεσα ή/και έμμεσα τόσες «μεγάλες» και «μεσαίες» δυνάμεις στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου, και διακυβεύονται τόσα στον παγκόσμιο πόλεμο στην αφρική, ώστε το ρημαδογκουβέρνο (όπως, άλλωστε, και οι προηγούμενοι, οι φαιορόζ) δεν είναι κάτι παραπάνω απ’ αυτό που είναι: γελοίοι (και γι’ αυτό επικίνδυνοι) μέσα στον ιμπεριαλιστικό μικρομεγαλισμό τους…

6.000 σαρδέλες.. Πόσο αστείο μπορεί να είναι;

Κυριακή 1 Δεκέμβρη. Τέσσερεις νεαροί φίλοι απ’ την Bologna έψαχναν μια φόρμουλα αντίδρασης απέναντι στην επιρροή του ακροδεξιού Salvini και στην περιοχή τους. Η Emilia-Romagna έχει υπάρξει «κόκκινη» (έως «βαθιά κόκκινη») για δεκαετίες – σαν μέρος του βιομηχανικού ιταλικού βορρά. Όχι πια…

Οι ευφάνταστοι νεαροί, χρησιμοποιώντας τα social media (τι άλλο; σιγά στις αφίσες και στις προκηρύξεις – και στον κόπο τους!) αυτοβαφτίστηκαν με το μάλλον πρωτότυπο όνομα «6.000 σαρδέλες» καλώντας σε αντι-Salvini συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία της Bologna στις αρχές Νοέμβρη. Απο πού προέκυψε το όνομα; Απ’ το ότι υπολόγισαν ότι στην πλατεία θα χωρούσαν στριμωγμένοι το πολύ 6.000 άνθρωποι. Ο θεαματικός linguistic νεωτερισμός του πέτυχε με το παραπάνω: συγκεντρώθηκαν 15.000, όχι μόνο στην πλατεία αλλά και στους γύρω δρόμους…

Κι αυτή ήταν η αρχή. Οι «6.000 σαρδέλες» άρχισαν να εξαπλώνονται με την ταχύτητα του θεάματος…. Μετά την Bologna έγιναν αντίστοιχες πετυχημένες συγκεντρώσεις στην κοντινή Modena, στο Regio Emilia και στο Rimini. Χτες νοτιότερα, στη Φλωρεντία.

Πολλοί αντι-Salvini (ή απλά χασομέρηδες…) θέλουν να γίνουν, έστω για μια φορά στη ζωή τους, «6.000 σαρδέλες». Είναι “φάση”! Τώρα προγραμματίζονται συγκεντρώσεις στις μεγάλες πόλεις. Τορίνο, Μιλάνο, Νάπολη. Και σαν κορύφωση στη Ρώμη, στις 14 Δεκέμβρη. Εκεί οι οργανωτές ελπίζουν να «στριμωχτούν» 1.000.000 σαρδέλες… Λεπτομέρεια, που ίσως την έχετε υποθέσει: απαγορεύεται οποιοδήποτε πανώ, πλακάτ και κάθε τι σχετικό με πολιτικά συνθήματα. Το μόνο που επιτρέπεται είναι το σήμα της σαρδέλας. Sardine vs Salvini – έτσι… Aκόμα και σαν γελοίος φιόγκος στο κεφάλι (φωτο επάνω).

Είναι αυτό αντιφασισμός (εντός ή εκτός εισαγωγικών); Ξέρουμε πως πολλοί θα το έχουν εύκολο να κατηγορήσουν την ασταμάτητη μηχανή για «εμμονές»… αλλά όχι, αυτό ΔΕΝ είναι αντιφασισμός· ό,τι κι αν σκέφτονται οι συμμετέχοντες. Είναι, βέβαια, ένα θεαματικό «αντι-», που κάλιστα μπορεί να ελκύει και αντιφασίστες… Πρόκειται όμως για μια αλυσίδα events που θα χαθούν σύντομα μέσα στην ομίχλη της μεταμοντέρνας καθημερινότητας. Ο αντιφασισμός δεν είναι event – και η ιταλική κοινωνική αριστερά δεν θα έπρεπε να το ξεχνάει, γιατί τον φασισμό τον έχει πληρώσει ακριβά.

Έχει θεωρηθεί “απόδειξη γνησιότητας” η απαγόρευση των πολιτικών θέσεων, ακόμα και των πολιτικών συμβόλων σε τέτοιες “λαοσυνάξεις”. Σαν απόδειξη “φρεσκάδας”. Αλλά είναι το αντίθετο: είναι απόδειξη “αρπαχτής”! Όχι μόνο και όχι τόσο απ’ την μεριά των όποιων οργανωτών κάθε φορά. Σίγουρα, όμως, απ’ την μεριά των συμμετεχόντων. Μόνο αν πρόκειται να εκδηλωθείς στιγμιαία και επιδερμικά αρνείσαι την ιστορική καταγωγή των αρνήσεων σου. Σου φαίνεται “βάρος”, “δέσμευση”, στην οποία δεν σκοπεύεις. Όχι. Η postmodern άρνηση πρέπει να είναι ανάλαφρη μέσα στον ιστορικό χρόνο· να διεκδικεί μια ορισμένη νεότητα κόντρα στην Ιστορία… Πρέπει να είναι “άμεση”, δηλαδή άμεσα ανακλητή… Πρέπει να είναι γρήγορη – κανείς δεν περιμένει, και κανείς δεν έχει ραντεβού με την Ιστορία… Πρέπει να μπορεί να φωτογραφηθεί και να βιντεοσκοπηθεί χωρίς να εξαντληθούν τα φορητά τηλεχειριστήρια της καθημερινής ζωής…

Ας το υπενθυμίσουμε: η θεσμική και κοινωνική “σκλήρυνση” των καπιταλιστικών καθεστώτων διεθνώς, ειδικά εκείνων που νοιώθουν ότι χάνουν τις άλλοτε θέσεις τους στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, κέρδους και εξουσίας, δεν είναι αστείο. Δεν είναι θεατρικό του είδους “πιράνχας εναντίον σαρδελών”! Είναι υποχρεωτικές κινήσεις των αφεντικών και των λακέδων τους.

Αν αυτό δεν γίνεται κατανοητό μαζί με την μεσο-μακροπρόθεσμη βαρβαρότητα που αναγγέλει, τότε όσες κι αν είναι οι “σαρδέλες” σε τηγάνι θα καταλήξουν…

(φωτογραφία κάτω: σαρδελοσυγκέντρωση χτες, στην Φλωρεντία…)

«Ας πούμε κάτι που όλους μας ενώνει»…

Σάββατο 30 Νοέμβρη. Σημαίνουν τα πιο πάνω, και ειδικά το ότι η Άγκυρα και η Μόσχα υποστηρίζουν αντίπαλα στρατόπεδα στη λιβύη, ότι αμφισβητείται η μεταξύ τους στρατηγική σχέση; Καθόλου! Ποιός θα είχε αντίρρηση, για παράδειγμα, με μια de facto διάσπαση του λιβυκού εδάφους; Πάντως όχι η Μόσχα, όχι και η Άγκυρα, που ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την μουσουλμανική αδελφότητα η οποία είναι σύμμαχος του Sarraj.

Απ’ την άλλη μεριά κανείς τους δεν θα χαλιόταν αν αυτές οι δύο πλευρές τα «έβρισκαν» κάποια στιγμή (πράγμα αδύνατο ως τώρα, λόγω των απαιτήσεων του Haftar). O Sarraj έχει το πλεονέκτημα της «αναγνώρισης» της κυβέρνησής του απ’ τον οηε – και το μειονέκτημα της εξαιρετικά μειωμένης εδαφικής επικράτειας. Ο Haftar έχει το πλεονέκτημα της μεγαλύτερης επικράτειας και του ελέγχου των περισσότερων πετρελαιοπήγαδων και λιμανιών φόρτωσης – και το μειονέκτημα ότι θεωρείται «αντάρτης». Είναι αμφίβολο αν χρειάζεται πια την αμερικανική βοήθεια για οτιδήποτε – αλλά ας περιμένουμε…

Υπάρχει κάτι που, παραδόξως, ενώνει τους διεθνείς υποστηρικτές και των δυο πλευρών: ούτε η Μόσχα, ούτε η Ρώμη, ούτε η Άγκυρα, ούτε το Παρίσι, ούτε το Κάιρο, ούτε το Λονδίνο (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) δεν θα ήθελαν να μπαστακωθεί ο αμερικανικός στρατός στη λιβύη! Θα είναι ένα «αγκάθι» που κανείς δεν θέλει…

Πετρέλαιο και θάνατος

Δευτέρα 25 Νοέμβρη. Τον Ιούλη του 2018 η ιταλική πετρελαϊκή eni (την οποία το νοτιοκυπριακό καθεστώς θέλει να κάνει «ασπίδα» των οικοπέδων του) υπέγραψε συμφωνία με την libyan national oil corporation για την δημιουργία μιας κοινής επιχείρησης εκμετάλλευσης και εμπορίου λιβυκών πετρελαίων. Την mellitah oil and gas company.

Η mog εκμεταλλεύεται κοιτάσματα στην επαρχία zawiya, στα δυτικά της Τρίπολης, μια περιοχή που ελέγχεται απ’ την μία απ’ τις δύο «διεθνώς αναγνωρισμένες» κυβερνήσεις στη λιβύη. Η eni, σαν ο φραγκάτος εταίρος, προέλαβε ένοπλους για να προστατεύουν τις εγκαταστάσεις. Αλλά το security δεν είναι η πρώτη, ούτε η μόνη δουλειά αυτών των ένοπλων. Πληρώνονται από το 2017 απ’ το ιταλικό κράτος για να «συντηρούν» στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων / μεταναστών σε λιβυκό έδαφος.

Το τι σημαίνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων / μεταναστών στη λιβύη δεν θα θέλατε να το ξέρετε… Είναι, σίγουρα, μια επικερδής επιχείρηση άπαξ και μια περιοχή αυτοχαρακτηριστεί σαν «συνοριακή ζώνη» – της ιταλίας ή/και της ε.ε. Υποθέτουμε πως έχετε παρακολουθήσει την ασταμάτητη μηχανή και τις προηγούμενες ημέρες· οπότε μπορούμε να συνεννοηθούμε.

Η δουλειά, λοιπόν, των ένοπλων συμμοριών στο λιβυκό έδαφος, που αν χρειαστεί «ξεπλένονται» σαν φύλακες καθώς πρέπει πετρελαϊκών επιχειρήσεων, είναι να εμποδίζουν αφρικάνους πρόσφυγες / μετανάστες να φύγουν προς λιβύη μεριά. Όσοι «συλλαμβάνονται» είτε στις λιβυκές ακτές είτε στα λιβυκά χωρικά ύδατα, αν είναι «τυχεροί», βασανίζονται με διάφορους τρόπους· προς παραδειγματισμό των υπόλοιπων. Αλλά οι πληρωμένες και απ’ το ιταλικό κράτος συμμορίες έχουν κι άλλη μέθοδο: από τότε που η Ρώμη τους χάρισε μερικά ταχύπλοα «λιμενοαστυνομίας» κυνηγούν τα πλοιάρια των δραπετών και τα βουλιάζουν. Επειδή (έτσι λένε τα συμβόλαιά τους) δεν πρέπει να φτάνουν ούτε τις ιταλικές ακτές ούτε τα πλοία των βορειευρωπαϊκών μκο που προσπαθούν να τους σώσουν…

Καταλαβαίνετε τώρα τι ακριβώς ήταν η «πολιτική» καθαρμάτων σαν τον Salvini: πρόκειται για την ιταλική εφαρμογή της συμφωνίας που έχει γίνει με τις λιβυκές συμμορίες ανθρωποκυνηγών, οι οποίοι μπορεί να χρειαστούν και σαν σεκιουριτάδες της eni· και ό,τι άλλο, μελλοντικά.

(φωτογραφία πάνω: Στη μέση ο Abd Al-Rahman Milad –“Bija”. Γνωστός αρχισυμμορίτης στη λιβύη, απ’ την zawiyah… και επίσημος συνομιλητής του ιταλικού υπ.αμ…

κάτω: Αυτοί είναι όσοι επέζησαν απ’ την βύθιση ενός πλοιαρίου, 5 μίλια απ’ την ακτή της al-Khoms, στις 25 Ιούλη του 2019. Τουλάχιστον 150 άλλοι πνίγηκαν…)