Tag: ιταλία

Μια πρόταση απάντησης…

Κυριακή 20 Δεκέμβρη. Η πρότασή μας είναι αυτή: τα καπιταλιστικά κράτη του πλανήτη «διαχειρίζονται» τον τσαχπίνη ανάλογα με την θέση και τις προοπτικές του καπιταλισμού τους (και, ευρύτερα, του «κοινωνικού κεφαλαίου» τους) σ’ αυτήν την εξελισσόμενη Αλλαγή Παραδείγματος. Σ’ αυτό το (αφαιρετικό ίσως αλλά όχι αυθαίρετο) σχήμα υπάρχουν δύο «άκρα». Κράτη / κεφάλαια / κοινωνίες με ήδη υψηλή θέση (που διεκδικούν επικυριαρχίες στο υπόλοιπο του 21ου αιώνα) και απ’ την άλλη μεριά κράτη / κεφάλαια / κοινωνίες που βρίσκονται σε σχετικά χαμηλή θέση, δεν έχουν βλέψεις κορυφής, μπορούν όμως να βελτιώσουν την (σχετική) θέση τους στον πλανητικό καταμερισμό εξουσίας αρθρωνόμενα με εκείνα της πρώτης κατηγορίας. Σ’ αυτήν την πρώτη κατηγορία θα τοποθετούσαμε οπωσδήποτε το Πεκίνο, το Τόκιο, την Σεούλ… Στην δεύτερη την Accra (γκάνα), το Dakar (σενεγάλη), και άλλα αφρικανικά (και όχι μόνο) κράτη.

Για διαφορετικούς λόγους η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, άρα η δημιουργική λογιστική θανάτου, η υπερδιόγκωση της απειλής του τσαχπίνη και όλα τα υπόλοιπα θα ήταν (έτσι πάει ο συλλογισμός) από άχρηστη έως επικίνδυνη σ’ αυτά τα δύο άκρα. Στους κορυφαίους επειδή έχουν ήδη τους κοινωνικούς / τεχνικούς όρους για να αισιοδοξούν για την εξέλιξη των καπιταλισμών τους στον 21ο αιώνα. Έχουν, σα να λέμε, την «κοινωνική πειθαρχία» και την «κοινωνική κουλτούρα» που ευνοούν την ομαλή μετάβαση / εξέλιξη του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματός τους, με προοπτικές ευρύτερης ηγεμονίας. Στους «χαμηλούς» επειδή δεν έχουν και δεν ελπίζουν να αποκτήσουν γρήγορα τέτοια χαρακτηριστικά· έχουν όμως άλλους πόρους (γεωγραφική θέση, φυσικούς πόρους, τεχνολογικές νησίδες) που τους επιτρέπουν να εκτιμούν βάσιμα ότι δεν θα υποβαθμιστούν και πως, αντίθετα, με τις σωστές επιλογές συμμάχων θα αναβαθμιστούν. Σαν δορυφόροι – αλλά θα αναβαθμιστούν.

Σ’ αυτό το σχήμα το δράμα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας με σημαία τον τσαχπίνη παίζεται στο ενδιάμεσο φάσμα. Όπου βρίσκονται τόσο τα κράτη του δυτικού (ευρωπαϊκού, βορειοαμερικάνικου) καπιταλισμού όσο και κράτη του είδους ιράν, τουρκία ή βραζιλία. Εδώ το ζήτημα της «προσαρμογής» των κοινωνικών (και επιχειρηματικών) κεφαλαίων στις προδιαγραφές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης γίνεται (μπορεί να είναι) υπαρξιακό. Το Αποκαλυψιακό Θέαμα του Θανάτου, όπως ακριβώς το είχε περιγράψει ο G. Caffentzis (έχουμε κάνει παραπάνω από μία αναφορές σ’ αυτό), όπου ο κίνδυνος “καπιταλιστικού θανάτου” μεταφέρεται στους υπηκόους σαν απειλή για τον δικό τους θάνατο “αν δεν…” (αν δεν πειθαρχήσουν, αν δεν υπακούσουν, κλπ) είναι αλληγορία και μαζί εργαλείο εκβιασμού. Για ένα γρήγορο και συντονισμένο “άλμα” / αλλαγή συμπεριφορών, ηθών, εθίμων, νομικών κανόνων· ένα κυβερνητικό (cybernetic) άλμα βιοπολιτικής διαχείρισης της εξουσίας και της υποτέλειας.

Αν και στη δυτική φιλολογία υπάρχουν από ικανοποιητικές μέχρι εξαιρετικές αναλύσεις (και γενεαλογίες) της εξέλιξης και των προδιαγραφών της κρατικής / καπιταλιστικής βιοπολιτικής, είχαν (και μπορεί να έχουν ακόμα) μια λανθάνουσα παραδοχή. Ότι σαν διαδικασία, ειδικά σε φάσεις μετάβασης, πρόκειται για κάτι πανανθρώπινο. Είναι αυτές οι αναλύσεις, σα να λέμε, «δυτικοκεντρικές»! Όμως οι κτυπητές διαφορές στα «μεγέθη» και στις «πολιτικές» σε σχέση με τον τσαχπίνη μας υποχρεώνουν να κρατήσουμε μεν αυτά τα συμπεράσματα σχετικοποιώντας τα δε. Αν τα δυτικά κράτη / κεφάλαια και μερικά ακόμα, για συγκεκριμένους λόγους, βρίσκονται σε μια ιστορική συγκυρία όπου είναι πιθανό είτε να ξεπέσουν είτε να «ανέβουν» στον παγκόσμιο καταμερισμό, τότε αυτά είναι που χρειάζονται τόσα και τέτοια «μαγειρέματα», «μέτρα», πραξικοπήματα, διαγραφή της θεσμικής και ιδεολογικής ιστορίας τους, βίαιες αναδιαρθρώσεις της καθημερινής ζωής, mRNA πλατφόρμες, «απαγορεύονται τα φιλιά και οι χειραψίες», και όλα τα υπόλοιπα! Δεν πρόκειται πάντως για «πανανθρώπινο», για «παγκόσμιο» ζήτημα! Για να το πούμε με διαφορετικό τρόπο: για την πολιτική της καπιταλιστικής εξουσίας στον πλανήτη η «πανδημία» δεν είναι πραγματικά παν-δημική! Είναι εστιασμένη εδώ ή εκεί. Έχει συγκεκριμένες πυκνώσεις. Και γι’ αυτό δεν φταίει ούτε ο τσαχπίνης ούτε η μυθική φονικότητά του. Δεν φταίει ούτε ο αριθμός των κρεβατιών στις εντατικές, παρά μόνο σε δεύτερο ή τρίτο βαθμό.

Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να εξηγήσουμε το γιατί το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο τα καταφέρνει καλύτερα – και το ιταλικό με το γαλλικό χειρότερα. Το πρώτο έχει (σχετικά) μικρότερη ανάγκη απ’ τα δύο άλλα να βιαστεί και να βιάσει στο εσωτερικό του για να κρατηθεί ψηλά στον παγκόσμιο καταμερισμό· συνεπώς, πέρα από «καλύτερο σύστημα υγείας» έχει και «καλύτερο σύστημα αποφυγής των θανατο-υπερβολών»… Σαν ποσοστό θανάτων χρεωμένων σε σχέση με τα χρεωμένα κρούσματα στον τσαχπίνη το Βερολίνο έχει ένα ταπεινό ποσοστό 1,76%, σε σχέση με το γαλλικό 2,45% και το ιταλικό 3,5% (κοντά στο ιαπωνικό 1,46% και το νοτιοκορεατικό 1,35%). Δεν διαφοροποιείται στρατηγικά απ’ τους γείτονές του ως προς το “πνεύμα” της διαχείρισης· δεν είναι «σουηδικό» σαν να λέμε (που, παρεπιπτόντως, στο κλάσμα θάνατοι προς κρούσματα βρίσκεται στο 2,17% – σχεδόν χωρίς “μέτρα”…). Διαφοροποιείται όμως ως προς την τακτική… Κι αυτό κάνει μια κάποια διαφορά – πάντα μέσα στο δυτικό στρατόπεδο. Σε σύγκριση με το αμερικανικό ή το αγγλικό η διαφορά τείνει να είναι περισσότερο αισθητή· σε συνδυασμό και με τις υπόλοιπες πλευρές της παρακμής…

Αν οι πιο πάνω συλλογισμοί ευσταθούν, τότε τα μαγειρέματα στο ελλαδιστάν αποκτούν μια κωμικοτραγική διάσταση! Το ελλαδιστάν ανήκει στην «ιταλική σχολή» (με ποσοστό θάνατοι προς κρούσματα το καθόλου ευκαταφρόνητο 3,14%), έχει εντυπωσιακά υψηλό αριθμό θανάτων στις εντατικές, χωρίς όμως συμμετοχή στους g7!!! Πώς είναι, λοιπόν, απ’ την μια μεριά οι ελληνικές οικογένειες να παρκάρουν τους με χρόνια προβλήματα ηλικιωμένους τους στα νοσοκομεία “για να μην τους πεθάνουν στο σπίτι” απ’ τον covid, και αυτοί να πεθαίνουν αναγκαστικά απ’ τις αποσωληνώσεις των “διασωληνώσεων”, και απ’ την άλλη να παρακαλάς την κάθε phizer και την κάθε microsoft (τους Άρχοντες του Αλγοριθμικού Σκότους ή Φωτός, ανάλογα με τα γούστα…) να «κάνει επενδύσεις» εδώ; Ε, το ευθέως ανάλογό του, στο πεδίο της «κρίσης», είναι να δραματοποιείς την υγιεινιστική κουζίνα σου, τα χοντροκομένα μαγειρέματά σου, σε τέτοιο βαθμό ώστε να διεκδικείς «πρόκριση στον τελικό» στους ολυμπιακούς της covid – δυστυχίας! Ντοπέ; Ντοπέ, όπως άλλοτε – τί να κάνεις όμως;

Θα πει κάποιος εδώ (και θα έχει δίκιο): μα είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοιου είδους σχεδιασμός απ’ το ελληνικό καθεστώς; Όχι βέβαια – δεν είναι ζήτημα «σχεδιασμού»! Είναι, μάλλον, ζήτημα χύμα μεν αλλά και προσανατολισμένου βολονταρισμού μιας ιστορικής δομής εξουσίας: στον αγώνα τους να «σταθούν» (ή και να ανέβουν) στο πολιτικά προσοδικό μοντέλο, διάφορα επιμέρους κρατικά και κοινωνικά συμ-φέροντα (συμφέροντα ιατρικά, συμφέροντα φαρμακολογικά, συμφέροντα οικονομικά, συμφέροντα πολιτικά, συμφέροντα οικογενειακά, κληρονομικά, θεσμικά κλπ) είναι αναγκασμένα να πατάνε επί πτωμάτων! Το έχουν ξανακάνει, με διαφορετικές μορφές, πολύ περισσότερο κυριολεκτικές. Είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν.

Συνεπώς πρέπει να υπάρχουν τέτοια, αρκετά τέτοια, κατάλληλα φωτισμένα…

Και οι θεοί πεθαίνουν

Πέμπτη 26 Νοέμβρη. Τον Ιούλη του 1986, όποιος ξένος περπατούσε στις φτωχογειτονιές της Napoli, θα πρόσεχε απ’ τα ανοικτά παράθυρα των ισόγειων εργατόσπιτων στις ρημαγμένες πολυκατοικίες, στο ένα μετά το άλλο, δύο κάδρα δίπλα δίπλα στους τοίχους των κακόγουστων, κιτς σαλονιών: της παναγίας (: madonna) και του αγίου Diego (Maradona)… H χριστιανική ειδωλολατρεία των πληβείων της Napoli (και ίσως ολόκληρου του ιταλικού νότου) είχε βρει τον θεό της. Κι εκείνος ανταπόδωσε: υπάρχει πάντα μια διαλεκτική σχέση ανάμεσα στη λατρεία των πολλών και στα θαύματα του ενός· στα γήπεδα των ‘80s ο Maradona και η Napoli (όχι μόνο η ομάδα αλλά ολόκληρη η πόλη) ντόπαραν ο ένας τον άλλον.

Δεν έχουμε σπίτια, σχολεία, λεωφορεία, δουλειά, αποχέτευση έγραψε μια τοπική εφημερίδα. Αλλά δεν έχει σημασία: έχουμε τον Maradona! Μπορεί ένας ποδοσφαιρικός μάγος να εξαφανίσει τόσες πολλές ελλείψεις; Μπορεί – ο Maradona στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80, στην ιταλία του ηττημένου μεγαλύτερου και πιο ελπιδοφόρου ανταγωνιστικού κινήματος στα ‘70s, το έκανε. Είναι η ομάδα θρησκεία και η θρησκεία όπιο; Είναι: όταν στο τέλος της σαιζόν 1986 – 1987 η ποδοσφαιρική Napoli του Maradona κέρδισε για πρώτη φορά στην ιστορία της το ιταλικό πρωτάθλημα, επί μια βδομάδα η πόλη ήταν μέρα νύχτα ένα ξέφρενο, ατέλειωτο πάρτυ. Οι πληβείοι είχαν «νικήσει» αυτό που θεωρούσαν αιτία της μιζέριας τους, τον ιταλικό πλούσιο βορρά· αλλά όχι την μιζέρια τους την ίδια. (Η camora πανηγύριζε επίσης).

Η λατρεία των μαζών είναι το πιο σκληρό ναρκωτικό. Στα σπορ η ημερομηνία λήξης έρχεται για τους σταρ πολύ νωρίτερα από οποιονδήποτε άλλο τομέα του θεάματος· στα Κολοσσαία του πλανήτη τα ονόματα των θεών διαδέχονται γρήγορα το ένα το άλλο· και ο χρόνος πολύ σπάνια προσθέτει σ’ έναν ποδοσφαιριστή περισσότερα απ’ αυτά που του αφαιρεί. Ο απείθαρχος “κόκκινος” αργεντίνος πέθανε επίσημα χτες, από συγκοπή, κι αυτή είναι η αφορμή για την τελευταία μεγάλη ιαχή για πάρτη του… Μήπως όμως πέθαινε λίγο λίγο από τότε που συνταξιοδοτήθηκε απ’ τις μεγάλες αρένες;

Αυτοί οι θεοί βρίσκονται αντιμέτωποι με τον συμβολικό θάνατό τους πολύ νωρίς, πράγματι…

Στην αργεντινή και στον ιταλικό νότο έκαναν χτες τον σταυρό τους. Από ‘δω και στο εξής ο άγιος Diego θα είναι μόνο (κινούμενα) video-εικονίσματα…

Κι όσο για εκείνους που θα αποθεώνουν “ζωντανά” κάποιον επόμενο; Θα είναι οπωσδήποτε “τσεκαρισμένοι” / φακελλωμένοι…

Ζήτω και η 4η βιομηχανική επανάσταση!

Σάββατο 31 Οκτώβρη. Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε διορατικότητα στα ευρωπαϊκά κράτη; Έτσι φαίνεται: την κήρυξη παράλληλων και ταυτόχρονων «lockdown» (lockout και lockin δηλαδή…) τέλη Οκτώβρη – Νοέμβρη, πριν τα χριστούγεννα, την κουβέντιαζαν «ανεπίσημα» τον περασμένο Σεπτέμβρη… Υπήρχε μάλιστα μια αντίθεση (τότε) απ’ το Λονδίνο, που προτιμούσε ο αποκλεισμός να γίνει στα χριστούγεννα… Έβλεπαν μακριά, δεν συμφωνείτε; Ήξεραν έγκαιρα, απ’ τα μέσα του Σεπτέμβρη, ότι ο καταραμένος covid τον Οκτώβρη θα έχει πολλά «κρούσματα» – δηλαδή θάνατος – θάνατος – θάνατος!!! Κοίτα να δεις κάτι πράματα!!…

Επειδή υπάρχει τόση διορατικότητα στα ανώτατα κλιμάκια των ευρωπαϊκών κρατών, έχουν αρχίσει ήδη οι «σπόντες» … για το «τρίτο κύμα» του φονιά… Και φυσικά για το «τρίτο κύμα» των πραξικοπημάτων, των απαγορεύσεων, κλπ. Τοποθετούνται αυτά κάπου στον Γενάρη / Φλεβάρη…. Βέβαια, την περασμένη άνοιξη, που έπρεπε να flatten the curve, δεν λεγόταν τίποτα για «δεύτερο κύμα». Όπως και τώρα δεν λέγεται ανοικτά τίποτα για «τρίτο κύμα». Αλλά έτσι συμβαίνει με τις κυματικές θεωρίες για όλο το λαό: πάντα υπάρχει μια έκπληξη. Το επόμενο κύμα…

Μπορεί κανείς να το δει αλλιώς (ακατάλληλο για caradinieri!). Την περασμένη άνοιξη οι πολύ αισιόδοξοι εκπρόσωποι των φαρμακοβιομηχανιών (και οι λακέδες τους στις ιερές συνόδους) υπόσχονταν ότι το εμβόλιο θα είναι έτοιμο τον Οκτώβρη. Συνεπώς ένα κύμα, μια curve και καλή, ήταν ό,τι χρειαζόταν για να πεταχτούμε στα βράχια των φαρμακοβιομηχανιών. Το καλοκαίρι έγινε σαφές ότι ο Οκτώβρης δεν παίζει, είναι όμως πιθανός ο Δεκέμβρης, άντε αρχές Γενάρη. Πώς, όμως, θα πήγαιναν οι πληθυσμοί πάνω στα βράχια των εμβολίων χωρίς ένα δεύτερο κύμα φόβου; Έπρεπε να φτιαχτεί· και φτιάχτηκε. Τώρα, πάλι, η πρεμιέρα των εμβολίων έχει μετατεθεί για κάπου ανάμεσα στον Μάρτη και τον Απρίλη… Να η αναγκαιότητα ενός «τρίτου κύματος» λοιπόν… Πάρτε τις σανίδες σας και μπρος: η αναδιάρθρωση έχει πολύ αέρα!

Εν τω μεταξύ η φιλομαθής ασταμάτητη μηχανή παρατήρησε κάτι περίεργο στη σύγκριση μεταξύ «δεύτερου» και «πρώτου» κύματος. Δείτε:

– στην γαλλία, που τόσο υποφέρει, ανάμεσα στις 25 Μάρτη και στις 31 Μάη δηλώθηκαν 27.446 νεκροί. Ήταν το «πρώτο» κύμα. Ανάμεσα στις 1 Ιούνη και στις 29 Οκτώβρη (2,5 φορές περισσότερος καιρός…) έχουν δηλωθεί 7.212. Αυτό είναι το «δεύτερο»… Η σχέση, το κλάσμα, ο λόγος «δεύτερου» προς «πρώτο» είναι 0,26.

– στην ισπανία, που επίσης υποφέρει, ανάμεσα 25 Μάρτη και 31 Μάη είχαν δηλωθεί 24.383 νεκροί. Ανάμεσα 1 Ιούνη και 29 Οκτώβρη 7.581. Η σχέση «δεύτερου» κύματος προς «πρώτο» στην ισπανία είναι 0,31.

– στην ιταλία, άλλη παλιά ευρωπαϊκή βιομηχανική δύναμη που προσπαθεί να αναδιαρθρώσει τις συνήθειες των υπηκόων της μπας και κρατήσει καλή θέση στην 4η βιομηχανική επανάσταση, ανάμεσα στις 25 Μάρτη και στις 31 Μάη δηλώθηκαν 25.981 νεκροί. Ανάμεσα 1 Ιούνη και 29 Οκτώβρη 4.554. Σχέση «δεύτερου» κύματος προς «πρώτο» 0,17.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι το χρονικό διάστημα του (ως τώρα) «δεύτερου» κύματος είναι 2,5 φορές μεγαλύτερο από εκείνο του «πρώτου», θα έλεγε κανείς ότι το να επαναλαμβάνονται οι ίδιες εκφοβιστικές μαλακίες είναι, απλά, απόδειξη της έλλειψης «όπλων» απ’ τους δημαγωγούς / τρομοκράτες. Όμως επειδή έχουν την εξουσία δεν τους νοιάζει να πείσουν. Διατάζουν, και αυτό είναι όλο…

Μέσα σ’ αυτήν την συγχρονισμένη «κυματική θεωρία θανάτου» υπάρχει όμως ένα λαμπρό φως που ξεχωρίζει. Το ελλαδιστάν! Ανάμεσα 25 Μάρτη και 31 Μάη η ελληνική «κοινή δεξαμενή» χώρεσε 153 νεκρούς. Όμως ανάμεσα στις 1 Ιούνη και 29 Οκτώβρη δηλώθηκαν 436!!! Το «δεύτερο» κύμα στο ελλαδιστάν είναι πολύ ψηλότερο απ’ το «πρώτο». Η σχέση μεταξύ τους είναι 2,85! Καμμία σχέση με τους παλιοευρωπαίους!!! Τι να φταίει για αυτό το τόσο μεγάλο «δεύτερο» κύμα; Τα μποφόρια του Αιγαίου; Ή η ελληνική δημιουργική λογιστική θανάτου είναι προσαρμοσμένη στη “βαριά βιομηχανία” του τόπου;

Έχουμε, λοιπόν, μια μοναδική ευκαιρία σαν αιχμάλωτοι του ελληνικού κράτους. Μπορούμε βάσιμα να υποστηρίξουμε πως πριν το καλοκαίρι, παρότι είχε ανοίξει η «κοινή δεξαμενή» (το παραδέχτηκε και ο αρχι-ιερέας άλλωστε), υπήρχε αυτοσυγκράτηση. Για να κρατηθεί ένα κάποιο «υγιεινό προφίλ», μπας και σκάσει κανάς τουρίστας. Διαφημίστηκε δεόντως, μέχρι και διακρατικές συμφωνίες (με το Τελ Αβίβ) για 1 εκατομύριο ισραηλινούς τουρίστες εμφάνισαν οι δημαγωγοί. Απ’ την στιγμή που δεν έσκασαν και πολλοί, και έφυγε απ’ την μέση η σαιζόν, το γέμισμα της «κοινής δεξαμενής» απογειώθηκε!!!

Εύγε!!! Σας ευχαριστούμε κύριοι – των – κρατικών – και – παρακρατικών – δυνάμεων γι’ αυτήν την παράσταση stand up tragedy…

Χάσαμε την ιταλία, stop!

Σάββατο 3 – Κυριακή 4 Οκτώβρη. Ήταν η σημαία του θανάτου, αυτή που κρατούσαν όλοι οι πειθαρχημένοι στρατιώτες του πολέμου κατά του αόρατου εχθρού: η ιταλία και τα φέρετρα. Δεν ήταν βέβαια η ιταλία στην πραγματικότητα· ήταν το Bergamo, το νοσοκομείο του οποίου είχε παλιά, κακή ιστορία απ’ την άποψη της υποστελέχωσης και των θανάτων (συνήθως ηλικιωμένων) από παρενέργειες της γρίπης. Τι σημασία είχαν όμως αυτές οι λεπτομέρειες; Το «μήνυμα πέρασε»…

Τι γίνεται πια με την ιταλία; Η ιταλία έχει απλά ξεχαστεί… Αναφέρονται (απ’ τα τέλη Ιούνη) ελάχιστοι θάνατοι, κι αν δουλεύει κι εκεί η «κοινή δεξαμενή» τότε για τους τρεις τελευταίους μήνες μπορεί να πει κάποιος ότι πρακτικά το θανατικό λόγω covid έχει μηδενιστεί. Φυσικά έχουν πολλαπλασιαστεί οι έλεγχοι / τεστ, και μαζί τους τα «κρούσματα», αυτοί κι αυτές που φέρονται να κουβαλάνε τον ιό ή κάποια απομεινάρια του. Ωστόσο η ιταλία δεν βολεύει αυτή την εποχή την εντόπια τρομοκρατία part 2.

Ούτε η αποτυχημένη σουηδία βολεύει – εννοείται. Το σουηδικό κράτος απέτυχε στο να προστατέψει τους ηλικιωμένους με σοβαρά προβλήματα υγείας· δεν απέτυχε όμως καθόλου στη «λογική» της επιδίωξης γενικής ανοσίας πληθυσμού. Και στη σουηδία γίνονται περισσότερα τεστ, και ανιχνεύονται αρκετές cases, αν και αισθητά λιγότερες απ’ τον περασμένο Μάη ή Ιούνη. Ωστόσο, απ’ τις 26 Σεπτέμβρη ως χτες έχει καταχωρηθεί 1 (ένας) νεκρός λόγω covid 19…

Δεν βολεύει ούτε η γερμανία. Απ’ τον Ιούνιο και ως τώρα η κατάσταση είναι σταθερή, και είναι η στατιστική εμμονή που καταγράφει ακόμα «νεκρούς του covid» – από 1 (έναν) ως 15 (δεκαπέντε) καθημερινά…

Η ισπανία; Η ισπανία είναι το αντιπαράδειγμα για όλα τα θεωρήματα των φίλων της καραντίνας και των επικεφαλής τους, ο αντίποδας της σουηδίας. Το ισπανικό κράτος εφάρμοσε τις πιο σκληρές απαγορεύσεις στην ευρώπη και για μεγάλο διάστημα: ακόμα και τα παιδιά έμειναν κλεισμένα στα σπίτια για 2 ολόκληρους μήνες! Απαγορευόταν ακόμα και η ελάχιστη βόλτα!! Εννοείται ότι επρόκειτο για την απόλυτη μπατσοκρατία στους δημόσιους χώρους…

Αν τέτοιου είδους φυλακίσεις αντιμετώπιζαν πράγματι την διάδοση του τσαχπίνη, τότε η ισπανία (και όχι η σουηδία, η κούβα ή η νικαράγουα) θα έπρεπε να έχει νικήσει οριστικά. Δεν συμβαίνει έτσι όμως, δυστυχώς για τους ισπανούς. Από την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου και μετά υπάρχουν μέρες με πάνω από 150 νεκρούς χρεωμένους στον covid-19.

Δεν είναι της αρμοδιότητάς μας να δώσουμε κάποια συμπαγή εξήγηση. Θυμόμαστε όμως τους αιρετικούς ειδικούς που έλεγαν απ’ την αρχή ότι αν εμποδιστεί η φυσιολογική εξάπλωση του τσαχπίνη στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού που δεν πρόκειται να αρρωστήσει καν και καν (ή θα αρρωστήσει ελαφριά), αυτό δηλαδή που με καμάρι ονομάστηκε “ισοπέδωση της καμπύλης”, τότε απλά δεν θα επιτευχθεί η απαραίτητη φυσική γενική ανοσία του πληθυσμού, και – αντίθετα – θα επιμηκυνθεί η νοσηρή (έως και φονική) επίδρασή του στους ευάλωτους.

Πληρώνει ένα μέρος της ισπανικής κοινωνίας την σκληρότητα του κράτους της την περασμένη άνοιξη; Πληρώνει ένα μέρος της ισπανικής κοινωνίας την σχεδιασμένη μεθόδευση για παράταση του φόβου (μέχρις ότου οι big pharma ετοιμάσουν τα high tech καλούδια τους) που στα μέρη τους εφαρμόστηκε με τρόπο αντάξιο του Φράνκο;

Σε ότι αφορά το ελλαδιστάν: πριν το καλοκαίρι γίνονταν από 600 ως 800 τεστ κάθε μέρα. Απ’ το καλοκαίρι και μετά γίνονται από 12.000 έως 18.000. Συνεπώς η τρομοεκστρατεία με τα «κρούσματα» είναι η απόλυτη απάτη: τα 20 φορές παραπάνω τεστ δεν βγάζουν σε καμμία περίπτωση 20 φορές περισσότερα «κρούσματα» σε σχέση με την περασμένη άνοιξη! (Σε ότι αφορά τους νεκρούς που χρεώνονται στον τσαχπίνη θεωρήστε εξαιρετικά πιθανό να εφαρμόζεται η ίδια «γενναιόδωρη» τακτική όπως την περασμένη άνοιξη: της «κοινής δεξαμενής»)

Ας πούμε λοιπόν ότι γίνονται κατά μέσο όρο 15.000 τεστ και ότι βρίσκονται κατά μέσο όρο 500 positive κάθε μέρα (γίναμε κι εμείς γενναιόδωροι). Πρόκειται για μόλις το 3,3% όσων ελέγχονται – και, εννοείται, δεν είναι άρρωστοι / ες, όσο κι αν η εντολή προς τους πάντες του ρημαδοΚούλη και της ιεράς συνόδου εξ αρχής («δεν είστε υγιείς… θα συμπεριφέρεστε σαν άρρωστοι») τηρείται πιστά απ’ τους δημαγωγούς που συνεχίζουν να στήσουν την πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω…

Τώρα φαίνεται ότι ετοιμάζονται για την «διδημία»! Ξέρετε τι είναι η «διδημία»; Όχι μόνο μια καινούργια λέξη που μπορεί να γίνει carpet bombing. (Έχουμε προειδοποιήσει: 24 Αυγούστου, the next option…)

(φωτογραφία: Καλοκαιρινή Ρώμη…)

Φωτιά στο αδιέξοδο

Παρασκευή 11 Σεπτέμβρη. Η πιο γυμνή απ’ τις γυμνές ζωές δεν έχει περιθώρια. Εκρήγνυνται.

Στις 9, 10 και 11 του περασμένου Μάρτη οι κρατούμενοι στις περισσότερες ιταλικές φυλακές εξεγέρθηκαν. Οι συνηθισμένοι συμπαραστάτες τους έλειπαν όμως. Στη διάρκεια εκείνων των εξεγέρσεων κάηκαν διάφορες φυλακές. Οι συνηθισμένοι συμπαραστάτες δεν πανηγύρισαν… Γύρισαν το βλέμμα τους αλλού. Τουλάχιστον 12 κρατούμενοι δολοφονήθηκαν στη διάρκεια των επιχειρήσεων «αποκατάστασης του νόμου και της τάξης». Οι συνηθισμένοι συμπαραστάτες ήταν πια με την μεριά του νόμου και της τάξης. Μουδιασμένα ή ολόθερμα: εκεί ήταν. Οι μόνοι που μαζεύτηκαν έξω απ’ τις φυλακές (και έφαγαν το ξύλο τους) ήταν οι συγγενείς των φυλακισμένων.

Γιατί οι εξεγέρσεις; Μαντέψτε. Εξαιτίας των «μέτρων προστασίας απ’ τον covid 19». Είχαν απαγορευτεί τα επισκεπτήρια… Αλλά οι πιο γυμνές απ’ τις γυμνές ζωές της «νέας κανονικότητας» δεν είχαν περιθώρια. Σε αντίθεση με τους άλλοτε συνηθισμένους συμπαραστάτες, που εν τω μεταξύ είχαν περάσει στο κράτος. Έτσι οι μπάτσικες δολοφονίες στις ιταλικές φυλακές «εξαφανίστηκαν». Κουμάντο έκανε το θέαμα των φερέτρων απ’ το Bergamo.

Η Μόρια κάηκε. Έτσι έπρεπε να γίνει κι έτσι έγινε. Το σχέδιο είχε ανακοινωθεί πριν. Μια περίμετρος μπάτσων, έτσι ώστε να απαγορεύεται οποιαδήποτε έξοδος και είσοδος απ’ το κάτεργο. Ύστερα ένας δεύτερος κύκλος αστυνομίας, στο εσωτερικό του κάτεργου, στον οποίο θα αποκλείονταν οι positive. Και στη μέση κάτι υποτυπώδες, σαν ιατρείο, για τις στατιστικές μάλλον παρά για οτιδήποτε άλλο. Αλλά η πιο γυμνή απ’ τις γυμνές ζωές δεν έχει περιθώρια.

Και τώρα; 13.000 αιχμάλωτοι παραμένουν αιχμάλωτοι. Και οι συνηθισμένοι συμπαραστάτες έχουν περάσει με την μεριά του υγιεινιστικού νόμου – τι άλλο;

Ας πούμε αυτό: αφού ο βασιλιάς Macron συμπάσχει με το ελλαδιστάν, χαρτιά σε όλους και σε όλες για την γαλλία.

Ναι, είναι κοινότοπο απ’ την μεριά μας. Αλλά δεν είμαστε με το νόμο και την τάξη. Ακόμα και οι κοινοτοπίες μας είναι έντιμες.

Ο φόβος του θανάτου είναι αθάνατος;

Πέμπτη 16 Ιούλη. Η τρομοεκστρατεία συνεχίζεται. Δυστυχώς – αλλά από πολλές απόψεις προβλέψιμο. Το έχουμε ξαναπεί: σ’ αυτήν την δεύτερη φάση του, «ψυχο-ιδεολογικά» (αν μας επιτρέπεται ο νεολογισμός) οι ακροβασίες των τρομοκρατών είναι ακόμα πιο προχωρημένες. Δεν κάνουν μόνο διαδοχικά κεφαλοκλειδώματα στην κοινή λογική. Αν κάποιος επιχειρήσει να αναλύσει κάπως προσεκτικά τι και πως είναι αυτό που διασπείρει αυτόν τον καιρό η δημαγωγία θα καταλάβει ότι τώρα έχουν αρχίσει «να κόβονται κεφάλια».

Τώρα το υπερόπλο ΔΕΝ είναι οι νεκροί, ΔΕΝ είναι οι «κοινές δεξαμενές»! Δεν λέγεται όμως από κανέναν δημαγωγό γιατί οι νεκροί, τα φέρετρα, όλη αυτή η «συσκευασία» και η δημιουργική λογιστική θανάτου που μεγαλούργησε επί μήνες την περασμένη άνοιξη έχουν εξαφανιστεί… Οι 7 φωτογραφίες / πίνακες πιο πάνω δίνουν την απάντηση: οι νεκροί, ακόμα κι αν «ενισχύθηκαν» με κάθε τρόπο, ακόμα και με την χρέωση πολλών (άγνωστο πόσων, οπωσδήποτε πολλών όμως) στον covid-19 που είναι η πιο αιματηρή και απάνθρωπη «ιατρική φάρσα» εδώ και δεκαετίες, το θανατόμετρο λοιπόν πέφτει σταθερά!! Τόσο σταθερά ώστε είναι σαφές, από όποια «επιστημονική» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) πλευρά κι αν το δει κανείς, ότι η επιδημία τέλειωσε· χωρίς να εξαφανιστεί ο covid-19!!!

Το πως και γιατί μια ίωση τελειώνει χωρίς να εξαφανιστεί ο υπεύθυνος ιός, μπορεί να (μας / σας) το εξηγήσει οποιοσδήποτε έντιμος ιο-λόγος. Είτε επειδή έχει κατακτηθεί μια ορισμένη γενική ανοσία του πληθυσμού· είτε επειδή οι ίδιοι οι ιοί εξασθενούν στη διάρκεια του διαρκούς πολλαπλασιασμού / διασποράς τους· πρακτικά εξαιτίας του συνδυασμού αυτών των δύο βασικών παραγόντων, και ανάλογα με την περίπτωση και μερικών ακόμα (κλίμα/εποχή, κλπ).

Και μόνο το γεγονός ότι μέχρι πριν λίγο καιρό ΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ήταν στο κέντρο της σκηνής ενώ τα «κρούσματα» ήταν στο βάθος, ενώ τώρα δεν υπάρχει κανένα πανηγύρι για την τόσο μεγάλη μείωση των θανάτων, αποδεικνύει δύο πράγματα. Πρώτον ότι «ο λόγος για τον covid-19» εκ μέρους των κρατών, των ειδικών και των φερεφώνων τους ΠΟΤΕ δεν ήταν «ιατρικός», «επιστημονικός», περιορισμένος στα πραγματικά γεγονότα και στοιχεία… ΠΑΝΤΑ ήταν πολιτικός (με την έννοια της τεχνικής της εξουσίας), χειραγωγικός, ιδεολογικός, επιχείρηση ψυχολογικού πολέμου… Αν ήταν διαφορετικά τότε οι «αποδείξεις του κινδύνου», το θανατόμετρο δηλαδή, δεν θα έπρεπε να έχει εξαφανιστεί· όπως δεν πετάει κανείς το θερμόμετρο μόλις αρχίσει να πέφτει ο πυρετός…

Το δεύτερο που αποδεικνύεται, σα συνέπεια του πρώτου, είναι ότι ο «πολιτικός», χειραγωγικός, ιδεολογικός, psyop «λόγος για τον covid-19» εκ μέρους των κρατών και των ειδικών τους απ’ το ξεκίνημα αυτής της εκστρατείας αδιαφορούσε απόλυτα για την σωματική και συναισθηματική υγεία των υπηκόων… Δεν τους ένοιαζε και δεν τους νοιάζει «τι κάνουμε»!!! Άλλα είναι τα κίνητρά τους…

Και σ’ αυτά η απειλή του (υγιεινιστικού) θανάτου παραμένει, και σ’ αυτή τη φάση, στρατηγικής σημασίας.

(σημείωση: Χρειάζεται μια προσοχή στην ανάγνωση των πιο πάνω πινάκων. Ο κάθετος άξονας, στ’ αριστερά, δεν μετράει πάντα με τον ίδιο τρόπο. Αλλού μετράει μονάδες [: ελλάδα], αλλού εκατοντάδες και αλλού χιλιάδες [: ηπα])

Λιβύη

Πέμπτη 9 Ιούλη. Είτε επειδή δεν μπορεί πια είτε επειδή δεν θέλει να παραδεχτεί εντελώς την ήττα του, το ελλαδιστάν συνεχίζει να προσπαθεί να βρει «κρατήματα» στο λιβυκό πεδίο μάχης. Μέσω των συμμάχων που του έχουν απομείνει. Μια (μη διασταυρωμένη) πληροφορία μιλάει για σούρτα φέρτα ελλήνων καραβανάδων (τί είδους άραγε;) στην Αλεξάνδρεια, του χασάπη φίλου και αδελφού Sisi. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας θα πάρει ίσως μερικούς πόντους σε ύψος συμμετέχοντας στη σύνοδο του (συμβουλίου ασφαλείας του) οηε για την λιβύη· μία απ’ αυτές τις πλέον βαρετές διεθνείς κοινωνικές εκδηλώσεις που τώρα θα γίνει μέσω video.

Ενώ η ρωσοτουρκική “πένσα” έχει δουλέψει και είναι στη θέση της (η λιβυκή επικράτεια είναι μοιρασμένη περίπου στα δύο) το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ακόμα “θεαματικά αποτελέσματα” επίσημων συμβιβασμών οφείλεται στον μεγάλο αριθμό και στις ιδιαιτερότητες όσων έχουν εμπλακεί στο λιβυκό πεδίο μάχης. Κάποιοι απ’ αυτούς παίζουν τα ρέστα τους… Όμως αν η εκτίμησή μας ισχύει, τότε…

Δείτε για παράδειγμα την επίθεση στο αεροδρόμιο Al-Watiya το βράδυ της 4ης Ιούλη, στα εντελώς δυτικά της επικράτειας, σε μικρή απόσταση απ’ τα σύνορα με την τυνησία, σε περιοχή που ελέγχει τους τελευταίους μήνες ο Sarraj ‘n’ friends. Είναι τουρκική αεροπορική βάση – αλλά ποιός έκανε τέτοια επίθεση εναντίον των τουρκικών αντιαεροπορικών συστημάτων που δεν είχαν ενεργοποιηθεί ακόμα; Τα αεροπλάνα ήταν γαλλικά, σ’ αυτό συμφωνούν όλοι – ενδιαφέρον… Ο «τζενεράλ» άργησε τόσο πολύ να «αναλάβει την ευθύνη», ώστε ούτε για γραφείο τύπου του isis δεν κάνει. Οι ύποπτοι για την επίθεση (καθόλου αυθαίρετα) είναι τρεις: η γαλλία (ναι!), η αύγυπτος… και τα εμιράτα… Το πιο πιθανό είναι ότι επρόκειτο για δουλειά των εμιράτων (διαθέτουν τέτοιου τύπου γαλλικά πολεμικά), που σηκώθηκαν από αιγυπτιακό στρατιωτικό αεροδρόμιο κοντά στα σύνορα με τη λιβύη, με μισθοφόρους (άγνωστης ταυτότητας) πιλότους, και μάλλον γαλλική τεχνική υποστηρίξη… Συμπαραγωγή δηλαδή…

Οι δράστες παραμένουν ακόμα στο ημίφως των εκτιμήσεων· η επίθεση όμως ήταν πραγματική. Είχε κάποιο λόγο η επίθεση; Στο matrix του λιβυκού πεδίου μάχης οι λόγοι άνετα μπορεί να είναι παραπάνω από ένας· αλλά το συμπέρασμα δεν είναι τόσο σύνθετο. Το Παρίσι (και το Κάιρο) θα είχαν λόγους να «τιμωρήσουν» την Άγκυρα για τις επιτυχίες της στη δυτική λιβύη. Το Αμπού Ντάμπι θα μπορούσε να νοιώθει ένα υπαρξιακό άγχος επιπλέον, αφού έχει ξεκινήσει η δίκη (ερήμην…) για την δολοφονία του Kashoghi στην τουρκία. Το συμπέρασμα δείχνει να είναι ότι: με την Μόσχα και την Άγκυρα να έχουν το πάνω χέρι, οι «ιδιαιτερότητες» άλλων εμπλεκόμενων στη λιβύη (πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου γαρ!) κρατάνε ακόμα ένα σύννεφο ομίχλης ως προς τις κόντρες, τα σπρωξίματα, και την πιθανότητα (ή όχι) μιας κάποιας εκεχειρίας εκεί.

Φυσικά εκκρεμεί η απάντηση της Άγκυρας στην επίθεση. Μπορεί να αργήσει, αλλά ποιος έχει αμφιβολίες ότι θα υπάρξει; Κάποιοι που υποστηρίζουν ότι ο δράστης της επίθεσης ήταν ο τοξικός των εμιράτων, λένε ότι δεν κινδυνεύει αφού είναι οχυρωμένος πίσω απ’ το ότι η τουρκία είναι μακρυά απ’ την επικράτειά του. Αλλά ο τουρκικός ιμπεριαλισμός δεν είναι καθόλου μακρυά απ’ τον τοξικό του Αμπού Ντάμπι! Είναι δίπλα. Βρίσκεται στο κατάρ (όπου έχει στρατιωτική βάση). Και μέσω της συμμαχίας του με την Τεχεράνη μπορεί να βρεθεί έστω έμμεσα στην υεμένη, εκεί όπου οι Houthis εκτός απ’ το να ανακαταλαμβάνουν σταθερά έδαφος βελτιώνουν διαρκώς τις πυραυλικές και τις drone δυνατότητές τους. Αν το Αμπού Ντάμπι επιμένει ότι έχει λόγο στο λιβυκό πεδίο μάχης, τότε πριονίζει το κλαδί που πάνω του κάθεται…

Το ελληνικό ιμπεριαλιστικό καθεστώς, σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης, δεν έχει κρύψει την συμμαχία του ούτε με τον τοξικό των εμιράτων, ούτε με το χασάπη του Καΐρου. Είναι αυτά αρκετά για να έχει κάποιες «ελπίδες»; Και τι είδους θα μπορούσαν να είναι αυτές;

Όχι – λέμε! Ο φίλος κι αδελφός του «τζενεράλ», ο ύαινας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, σαν εκπρόσωπος μιας ιμπεριαλιστικής στρατηγικής που έχει ηττηθεί πανηγυρικά, μόνο σαν κλόουν μπορεί να περιφέρεται είτε στην ανατολική λιβύη, είτε στις συνεδριάσεις του οηε. Είναι τόσοι και τέτοιοι εκείνοι που έχουν επενδεδυμένα συμφέροντα σ’ αυτό το πεδίο του 4ου παγκόσμιου, και τέτοιοι οι συσχετισμοί δύναμης εκεί, που το τελευταίο που χωράει είναι τα asset του ψοφιοκουναβιστάν.

Έτσι είναι. Ο καθένας έχει την κόλαση που του αναλογεί…

(ΥΓ: Η Ρώμη δείχνει μια αξιοσημείωτη σταθερότητα στην τακτική της στο λιβυκό πεδίο μάχης. Και σίγουρα δεν φαίνεται να προκαλεί αβεβαιότητα. Πριν 2 μέρες, στις 7 Απρίλη, ο ιταλός υπ.αμ. Lorenzo Guerini πετάχτηκε μέχρι την Άγκυρα για να τα πει με τον Hulusi Akar. Αν η ασταμάτητη μηχανή υποψιαστεί πως οι δύο συγκεκριμένοι υπ.αμ. κουβέντιασαν για την πολιτιστική ανάπτυξη της λιβύης, θα σκίσει τις πλεξούδες της! Ο Akar, ευτυχώς, δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιο χαρακίρι:

«Ας το ξεκαθαρίσουμε: μιλάμε για την ιταλία και την τουρκία, δύο μεγάλες και σημαντικές χώρες στην περιοχή της Μεσογείου. Πιστεύουμε ότι η αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ μας σ’ όλους τους τομείς, ειδικά της άμυνας και της ασφάλειας, τόσο στο πολιτικό όσο και στο στρατιωτικό σκέλος, θα φέρει πολύ σημαντικά οφέλη όχι μόνο για τις χώρες μας αλλά για όλη την περιοχή».

Ησυχάσαμε…)

Παλιός γνώριμος;

Σάββατο 27 Ιούνη. Αυτό έλειπε τώρα! Να αποδειχθεί πως αυτός ο παλιοχαρακτήρας ο covid-19 κυκλοφορούσε «αόρατος» στην ευρώπη απ’ την εποχή … του Καρλομάγνου!

Μια ερευνητική ομάδα απ’ το πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, απ’ αυτές που κάνουν αναλύσεις στα αστικά λύματα (και βρίσκουν διάφορα ενδιαφέροντα εκεί…) εντόπισαν τον τσαχπίνη σε δείγματα που είχαν ληφθεί στις 15 Γενάρη του 2020 – ενάμισυ μήνα πριν το πρώτο επίσημα διαπιστωμένο «κρούσμα» στην ισπανία.

Προβληματισμένοι που ο μπαγάσας είχε αρχίσει να «παλιώνει» όταν τον πήραν χαμπάρι είπαν να ψάξουν παλιότερα δείγματα, πηγαίνοντας προ τα πίσω μέχρι και τις αρχές του 2018. Και τι ανακάλυψαν; Covid-19 στις 12 Μάρτη του 2019!!! Σε μικρή συγκέντρωση βέβαια, αλλά σαφέστατα παρόντα!!

Και πως τέτοιος φονιάς δεν προκάλεσε συναγερμό τότε!!! Αααααα! Κυρίες και κύριοι ήρθε η ώρα της πικρής αλήθειας!! Ο κύριος Albert Bosch, όχι κανάς τυχαίος αλλά συντονιστής της έρευνας του πανεπιστημίου της Βαρκελώνης και πρόεδρος της ισπανικής ένωσης ιολόγων, το εξήγησε ως εξής (παρακαλούμε τυχόντα μέλη της ένωσης φίλων της καραντίνας που διαβάζουν αυτές τις γραμμές να κάτσουν σε γερή καρέκλα):

… Είναι πιθανό ότι αντίστοιχη κατάσταση [: δηλαδή να γυρνάει ο covid-19 όπου γουστάρει…] συνέβη και σε άλλα μέρη του κόσμου, κι αφού οι περισσότερες περιπτώσεις μόλυνσης απ’ τον covid-19 έχουν την ίδια συμπτωματολογία με την γρίπη, όλες αυτές οι περιπτώσεις θεωρούνταν γρίπη…

Ώπα! Ώπα κυρ Albert! Δηλαδή μας λες ότι ανετότατα δεν θα είχε δοθεί καμμία σημασία στην περίπτωση covid-19, και ότι ανετότατα επί ένα χρόνο δεν έτρεχε και τίποτα σπουδαίο με την πάρτη του, κι όλα ξεκίνησαν επειδή εντοπίστηκε στην κίνα, στην Wuhan, σαν “όχι ιός γρίπης”; Αυτό;….

Είναι τρομακτικό! Είναι τρομακτικό όχι επειδή διάφοροι “αιρετικοί” (πλην διάσημοι, της δουλειάς…) απ’ την “ιατρική κοινότητα” το είχαν πει αυτό απ’ την αρχή… Αλλά, επειδή, προκύπτει πως όλη αυτή η παράσταση, όλα τα θανατόμετρα, όλες οι κοινές δεξαμενές, όλα τα μέσα της τρομοκρατίας, όλες οι απαγορεύσεις, έγιναν όχι για “ψύλλου πήδημα”, αλλά επειδή έπρεπε να αξιοποιηθεί ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός (κατά της κίνας εν προκειμένω) έτσι ώστε τα δυναμικά αφεντικά της 4ης βιομηχανικής επανάστασης να σπάσουν όσα το δυνατόν περισσότερα “δημοκρατικά ταμπού” στη δύση, για να αρχίσει να πλησιάζει αυτή η “δύση” το δυναμικό κινέζικο μοντέλο μαζικών ψηφιακών μεσολαβήσεων και ελέγχου επί της κοινωνίας!!!

Μερικοί, πολλοί, θα νοιώσουν “τρελαμένοι”! Δεν έχουν καταλάβει το πως η γενικευμένη μηντιακή μεσολάβηση μπορεί να παρουσιάσει σαν “αδιάσειστο γεγονός” οτιδήποτε – και μετά το αντίθετό του! Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι θα είχε γίνει η φετεινή γρίπη ΤΟ θέαμα του θανάτου αν βόλευε να κατασκευαστεί πάνω της ο τρόμος των κοινωνικών σχέσεων που είναι μολυσματικές· αλλά δεν βόλευε… Δεν έχουν καταλάβει ότι ο covid-19 υπήρχε και υπάρχει· αλλά δεν είναι ο serial killer που σκόπιμα λένε γι’ αυτόν!!!

Ανακεφαλαίωση: μια γενικά ήπια κορονοΐωση, που όντως (θα) δημιουργούσε φονικές επιπλοκές σε ορισμένες κατηγορίες ασθενών (όπως συμβαίνει κάθε χρόνο με τις γρίπες) φωταγωγήθηκε με τέτοιον τρόπο ώστε:

Α) Να σκοτωθούν (έως δολοφονηθούν…) πολύ περισσότεροι εξαιτίας του δημαγωγικού πανικού, των λάθος θεραπειών, των τυχοδιωκτικών πειραμάτων με διάφορα κοκτέιλ φαρμάκων·

B) Να δολοφονηθούν ακόμα περισσότεροι (άγνωστο πόσοι) στον δυτικό κόσμο εξαιτίας της εκκένωσης των δημόσιων συστημάτων υγείας·

Γ) Να καταδικαστεί ο μισός τουλάχιστον πληθυσμός του πλανήτη σε κατ’ οίκον φυλάκιση με τρομακτικές συνέπειες πολλών ειδών·

Δ) Να δικαιολογηθούν κάθε είδους πραξικοπήματα, απαγορεύσεις, τιμωρίες, πρόστιμα· να ταυτιστεί η δημόσια υγεία με την δημόσια τάξη·

Ε) Να κατασκευαστεί ένας συνεχιζόμενος φόβος μέχρις ότου κάποιες φαρμακοβιομανίες βρουν να πουλήσουν «κάτι» που θα το ονομάσουν «σωτηρία»…

ΣΤ) Να βρίσκεται σε εξέλιξη το μεγαλύτερο πείραμα μαζικής αλλαγής συμπεριφορών ever…

Δεν είναι φιάσκο αυτό κυρ Ιωαννίδη! ‘Όχι, δεν είναι φιάσκο… Είναι ένα κτηνώδες πολεμικό ρεσάλτο επιχειρηματικών / καπιταλιστικών / κρατικών συμφερόντων! Είναι αυτό που πάντα λεγόταν «παγκόσμιος πόλεμος» – με μόνη διαφορά ότι τώρα έχει ξεκινήσει χωρίς σφαίρες!

Λιβύη

Σάββατο 27 Ιούνη. Ένα μικρό βήμα για Εκείνον, ένα άλμα για την ανθρωπότητα! Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron (που παρεπιπτόντως δεν διαβάζει ασταμάτητη μηχανή όπως θα όφειλε, το ανάποδο συμβαίνει «ως μη όφειλε»!…) έκανε το βήμα να μιλήσει με το «αφεντικό» της ανατολικής λιβύης, την ανεγκέφαλη αλεπού (: Putin), μπας και βρει άκρη για την θέση του γαλλικού ιμπεριαλισμού στη λιβύη.

Μετά την τηλεκουβέντα ο βασιλιάς δήλωσε «confident» (δηλαδή «γεμάτος αυτοπεποίθηση») για την πρόοδο των σχέσεων Παρισιού – Μόσχας «σε μια σειρά θεμάτων» – σύμφωνα με την ανακοίνωση του εκπροσώπου του παλατιού.

Αυτό το «σε μια σειρά θεμάτων» έχει ενδιαφέρον. Φαίνεται ότι η ανεγκέφαλη αλεπού δείχνει μεν κατανόηση στο να υπάρχει ένα γαλλικό «πάτημα» στην ανατολική λιβύη, αλλά (όπως σας έχουμε ήδη ενημερώσει) δεν σκοπεύει να το χαρίσει. Θέλει κάποια ανταλλάγματα. Εφόσον σ’ αυτή την «μια σειρά θεμάτων» περιελήφθει και «το ουκρανικό» (σύμφωνα με ρωσικές «πηγές»…), στο οποίο το Παρίσι έχει ελάχιστη επιρροή (αν έχει κάποια), η αναιδής ασταμάτητη μηχανή υποθέτει πως στη «σειρά θεμάτων» θα πρέπει η Μόσχα να υπέδειξε τις άμεσες ή έμμεσες σχέσεις του Παρισιού με την Ουάσιγκτον. Όχι στην μακρινή σε σχέση με τη λιβύη ουκρανία, αλλά στην πολύ πιο κοντινή υποσαχάρια αφρική.

Είναι ένα ζόρικο ζήτημα για Εκείνον: ο γαλλικός ιμπεριαλισμός θεωρεί (ανομολόγητα) πως διασώθηκε μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο χάρη στις επιλεκτικές σχέσεις του με την Ουάσιγκτον. Τονίζουμε το «επιλεκτικές» προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Η τωρινή αμερικανική παρακμή είναι ορατή και απ’ το Παρίσι, αλλά αυτό δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Είτε ο γαλλικός ιμπεριαλισμός συνεχίζει να προσπαθήσει να αξιοποιήσει τον αμερικανικό στα ζόρια του (όπως κάνει στο μάλι και στο τσαντ), είτε προσγειώνεται σε μια πραγματικότητα μικρότερων δυνατοτήτων.

Δεν είναι εύκολο πια να είσαι και με τη μία μεριά και με την άλλη όποτε σε βολεύει!

(φωτογραφία κάτω: Θεωρούμε σίγουρο πως ο βασιλιάς Macron θα ήθελε να πνίξει τον di Maio. Ο οποίος, γυρνώντας απ’ την Τρίπολη προχτές – live επαφές! – δήλωσε ότι ο Saraj έχει στην καρδιά του την Ρώμη… Ο «τζενεράλ» που έχει χαθεί;)

Λιβύη

Πέμπτη 25 Ιούνη. Ενώ ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron συνεχίζει να γκρινιάζει (για το μερδικό του στο λιβυκό πεδίο μάχης), ο ιταλός υπ.εξ. di Maio πετάχτηκε χτες (με συνοδεία) στην Τρίπολη, για συνάντηση με τον Saraj. Μετά την συνάντηση των δύο αντιπροσωπειών ανακοινώθηκαν τα γνωστά κι αναμενόμενα. Μια “ανώνυμη” πηγή του ιταλικού υπ.εξ. είναι ίσως πιο κατατοπιστική: …Η λιβύη είναι προτεραιότητα για εμάς… είναι το πιο σημαντικό θέμα που μας απασχολεί, ζήτημα εθνικής ασφάλειας…

Είναι αυτονόητο πως και η Ρώμη είναι οπαδός μιας “πολιτικής λύσης” για τη λιβύη. Το πρόβλημα μ’ αυτές τις “πολιτικές λύσεις” στις οποίες είναι ανακατεμένοι τόσοι και τέτοιοι, είναι ότι τραβάνε στο χρόνο. Συνεπώς, όταν ο di Maio μιλάει για «πολιτική λύση» εννοεί, κατ’ αρχήν, συνταξιοδότηση του «τζενεράλ»· έτσι ώστε στις όποιες διαπραγματεύσεις κλπ οι εκπρόσωποι της κάθε πλευράς να είναι αποδεκτοί στην άλλη.

Όλοι έχουν μιλήσει άμεσα ή έμμεσα, αλλά ο βασιλιάς Macron δεν έχει εκφράσει ακόμα την γνώμη του επί του θέματος «Haftar». Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να το κάνει, χωρίς συναισθηματισμούς: θα μπορεί να πουλάει κι αυτός ένα γνήσιο ειρηνιστικό και δημοκρατικό ενδιαφέρον για την περιοχή…