Tag: ισραήλ

Μέση Ανατολή 1

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Αυτό το καινούργιο μέτωπο το ανοίγει με ενεργητικό τρόπο το Τελ Αβίβ, απ’ την δυτική μεριά της συριακής επικράτειας. Ο ισραηλινός πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον Ron Dermer, συνεντευξιαζόμενος στο site “politico” χτες, υποσχέθηκε ότι «δεν θα αφήσουμε το ιράν να πλησιάσει τα σύνορά μας»… Όπως είναι γνωστό αυτή η «ζώνη συνοριακής ασφάλειας» που θεωρεί δικαίωμά του το ρατσιστικό / μιλιταριστικό ισραηλινό καθεστώς φτάνει ως τον ινδό ποταμό.

Σ’ αυτή τη φάση η ισραηλινή αεροπορία επιτίθεται σε «ιρανικούς στόχους» στο συριακό έδαφος: πιο σωστά, σε στόχους που το ίδιο έχει ονομάσει «ιρανικούς», για να διακοσμεί τις επιθέσεις του. Να υποθέσουμε ότι οι ασκήσεις που έχει κάνει η ισραηλινή αεροπορία στο ελλαδιστάν δεν πάνε χαμένες; Να το υποθέσουμε: με τον ψεκασμένο και τον ογκόλιθο μπροστάρηδες όλες οι φαιορόζ βιτρίνες (και πίσω τους το ελληνικό βαθύ κράτος) θα πρέπει να καμαρώνουν.

Δεν ξέρουμε όμως πόσο θα καμαρώσουν (φανερά ή κρυφά δεν έχει σημασία…) αν σήμερα ο «μεγάλος σύμμαχός τους», η ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον, αναγνωρίσει σαν πρωτεύουσα του ισραήλ την Ιερουσαλήμ· όπως ανακοινωθεί ή έχει διαρρεύσει. Η ανατολική Ιερουσαλήμ καταλήφθηκε απ’ τον ισραηλινό στρατό το 1967 (στο «πόλεμο των 6 ημερών») και εδώ και χρόνια το ισραηλινό καθεστώς διώχνει τους άραβες / παλαιστίνιους απ’ την υπόλοιπη πόλη με κάθε δυνατό μέσο· πάντα δια της βίας.

Σύμφωνα με τα πάμπολλα «ψηφίσματα του οηε» ο ισραηλινός στρατός θα έπρεπε να έχει φύγει (εξίσου πάμπολλες φορές…) απ’ την Ιερουσαλήμ, αφού είναι κατοχικός. Στο εντελώς θεωρητικό ενδεχόμενο μιας κάποιας μελλοντικής «λύσης» η Ιερουσαλήμ δεν θα ήταν πρωτεύουσα κανενός αλλά μια διεθνής – πολυθρησκευτική πόλη.

Οι φασίστες της κυβέρνησης του ισραήλ «πιέζουν» την Ουάσιγκτον να αναγνωρίσει την πόλη σαν πρωτεύουσά τους: έτσι θα νομιμοποιήσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός την ισραηλινή στρατιωτική κατοχή, και την «εθνοκάθαρση» των παλαιστινίων.

Αν όμως η Ουάσιγκτον νομιμοποιήσει αυτήν την ιστορική και πολλαπλά καταδικασμένη κατοχή, τότε οι έλληνες σύμμαχοι και των ηπα και του ισραήλ θα πρέπει να ξεγράψουν το ιδεολογικό παραμύθι τους περί «κατεχόμενης βόρειας κύπρου» και «αποχώρησης του τουρκικού στρατού» από εκεί. Πρακτικά, βέβαια, προτιμούν την διαίρεση του νησιού· το έχουν δείξει με κάθε τρόπο, κι όχι μόνο μία φορά. Όμως η στενή πολιτικοστρατιωτική συμμαχία τους με τους δυο «πρωταγωνιστές» αυτής της ελεεινής νομιμοποίησης θα τους στερήσει κάθε βάση για ιδεολογική προπαγάνδα.

Η ε.ε. (σε επίπεδο θεσμών) διαφωνεί με την αναμενόμενη διακήρυξη του ψόφιου κουναβιού. Στα λόγια το Βερολίνο (μέσω δηλώσεων του γερμανού υπ.εξ. Sigmar Gabriel) ήταν μάλλον «αυστηρό»:

…Η γερμανική στάση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα παραμένει σταθερή: η λύση στο θέμα της Ιερουσαλήμ μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα από απευθείας διαπραγματεύσεις των δύο πλευρών [σ.σ.: εννοεί παλαιστίνιους και ισραηλινούς]. Οτιδήποτε οξύνει την κρίση είναι αντιπαραγωγικό… Σε κάθε περίπτωση η γερμανία δεν μπορεί να περιμένει τις αποφάσεις της Ουάσιγκτον ή απλά να περιμένει να ανακοινωθούν και ύστερα να τις σχολιάζει. Πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε τις δικές μας θέσεις και σε κάποιες περιπτώσεις – ακόμα και πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στους συμμάχους μας – να ξεκαθαρίσουμε τα όρια της αλληλεγγύης μας απέναντί τους…

Μέση Ανατολή 2

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Το ψόφιο κουνάβι βασίζεται σε μια απόφαση του αμερικανικού κογκρέσσου του 1995, για μετεγκατάσταση της αμερικανικής πρεσβείας απ’ το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ· πράγμα που ισοδυναμεί με αναγνώριση της πόλης σαν πρωτεύουσας του ισραήλ. Από τότε ως σήμερα όλοι οι αμερικάνοι πρόεδροι “αναβάλλουν για ένα εξάμηνο” την μετακόμιση· έτσι πέρασαν 22 χρόνια. Ωστόσο το ψόφιο κουνάβι έχει δηλώσει ότι “θα κάνει το βήμα”. Προχτές ο εκπρόσωπος του άσπρου σπιτιού Hogan Gidley δήλωσε ότι «δεν είναι θέμα το ‘αν’ αλλά το ‘πότε’».

Έφτασε το «πότε»; Ή θα πάει για το επόμενο εξάμηνο; Οι αραβικές χούντες που έχουν κουρνιάσει στη στρατιωτική σκιά της Ουάσιγκτον θα τσουρουφλιστούν με μια τέτοια αμερικανική κίνηση, είτε γίνει σήμερα ολόκληρη είτε αναγγελθεί σε δόσεις. Ούτε να την δικαιολογήσουν μπορούν, ούτε οι πληθυσμοί τους θα την φάνε. Το χειρότερο απ’ όλα: θα δώσει πολλούς πόντους στην Τεχεράνη, στην Άγκυρα, στην Χεζμπ’ αλλάχ, σ’ όλους όσους εκτός παλαιστίνης είναι δηλωμένα αντι-αμερικάνοι. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας σοβαρός λόγος για να καθυστερήσει λίγο ακόμα το «βήμα» του το ψόφιο κουνάβι. Θα ξέρουμε σύντομα… Ωστόσο φαίνεται ότι η αμερικανική τακτική της αποσταθεροποίησης οξύνεται. Άλλοι κατηγορούν το ψόφιο κουνάβι σαν «πυρομανή», άλλοι υποστηρίζουν ότι μια τέτοια κίνηση είναι τρομοκρατική ενέργεια μεγάλου βεληνεκούς. Έχουν δίκιο, αλλά αυτά αντιμετωπίζονται στην πράξη· όχι με λόγια.

Εν τω μεταξύ διάφορες παλαιστινιακές οργανώσεις έχουν εξαγγείλει «τρεις ημέρες οργής» (τουλάχιστον τρεις… ξεκινώντας από σήμερα) σε περίπτωση που οι προβλέψεις για το σημερινό «βήμα» του ψόφιου κουναβιού επαληθευτούν.

Και ο ισραηλινός στρατός ετοιμάζεται για την «απαράιτητη καταστολή»…

Μέση Ανατολή 3

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Ο Ερντογάν δήλωσε χτες ότι αν η Ουάσιγκτον αναγνωρίζει την Ιερουσαλήμ σαν ισραηλινή πρωτεύουσα, “θα περάσει την κόκκινη γραμμή για τους μουσουλμάνους”. Αν παρθεί τέτοια απόφαση (είπε) “η τουρκία θα διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις της με το ισραήλ”. Δεν είπε, ωστόσο, τι θα κάνει απέναντι στις ηπα…

Το Τελ Αβίβ έχει φιλαράκι την Αθήνα, και δεν νοιάζεται για την Άγκυρα και τον Ερντογάν. Έχουν ξανατσακωθεί άλλωστε, ο ισραηλινός στρατός έχει σκοτώσει τούρκους ακτιβιστές (“mavi marmara”, το 2010), οπότε έχει βάση αυτό που δήλωσε, σαν απάντηση, ο ισραηλινός υπουργός παιδείας , ότι δηλαδή “προτιμάμε την Ιερουσαλήμ απ’ την συμπάθεια του Ερντογάν”. Και δεν ήταν μόνον αυτός απ’ τους ισραηλινούς καθεστωτικούς που ανταποκρίθηκε με διάφορες διπλωματικές παραλλαγές του “χέσε μας”… Το Τελ Αβίβ μπορεί να στηρίζεται στο γεγονός ότι οι φραστικές καταδίκες σε βάρος του, εδώ και δεκαετίες, έχουν γίνει βουνό από χαρτί. Πρακτικά όμως εκτός απ’ τους ίδιους τους παλαιστίνιους κανείς άλλος δεν το εμπόδισε ποτέ.

Μπορεί άραγε να αισιοδοξεί πως το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα θα επαναληφθεί σαν πρώτο μισό του 21ου; Μυωπικό το λιγότερο – θα λέγαμε…

(Κουίζ: Ποιο θα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για την ελληνική “εθνική γραμμή”; Το ταξίδι του Ερντογάν στη Θράκη ή το να κάνει αντι-ισραηλινές και αντι-αμερικανικές δηλώσεις απ’ την Αθήνα;)

Βλήματα ακόμα μικρότερου βεληνεκούς

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Προφανώς είναι το ευκολότερο και ουσιαστικά έχει επιτευχθεί: τα πιο διάσημα βλήματα στην πρόσφατη ιστορία του ελλαδιστάν έχουν φύγει απ’ το εθνικά ωφέλιμο λαθρεμπόριο προς μέση Ανατολή μεριά (και, λέμε, τα συγκεκριμένα όχι προς τον isis… – μην μπερδευτούμε: το timing έχει σημασία σ’ αυτές τις δουλειές) και, κατά συνέπεια, απ’ την «στρατιωτική διπλωματία» του ελληνικού κράτους.

Όμως ο ψεκασμένος, σαν πολιτική βιτρίνα που είναι, μιλάει. Δήλωσε, για παράδειγμα, ότι «η τουρκία εξελίσσεται σε δεύτερο ιράν» – και δεν το είπε για καλό. Ο ψεκασμένος, που σαν καίριος υπουργός των φαιορόζ σταθερός στο πόστο του εκφράζει, με τον τρόπο του, την «εθνική γραμμή», θεωρεί το ιράν «κακό πράγμα»… Δεν θα έλεγε ποτέ «α, τι ωραία που η τουρκία γίνεται τόσο αντιαμερικάνικη σαν το ιράν, είναι στο σωστό δρόμο»!

Θεωρώντας την Τεχεράνη «κακό πράγμα» απλά επιβεβαιώνει την θέση του ελλαδιστάν στην καρότσα της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ. Αναμενόμενο – έχει περάσει όλες τις εξετάσεις (του επιπέδου του) για το τι υπηρετεί. Όμως αφού έτσι έχουν τα πράγματα πόσο αδιάφορος θα ήταν για το που θα καταλήξουν οι 300 (χιλιάδες οβίδες); Και πόσο «εν λευκώ» θα τις πούλαγε σε κάποιον γυρολόγο έμπορο; Δεν θα τον ένοιαζε, ας πούμε, αν κατέληγαν στους Houthi ή στον proxie της Άγκυρας fsa; Με τι μούτρα θα αντίκρυζε τους συμμαχικούς του προϊστάμενους (την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ) αν μαθαινόταν ότι πουλάει βλήματα στους εχθρούς; Το παίζει «τρελόπαιδο»;

Συμπαθητική, λοιπόν, η προσπάθεια του «μεσάζοντα» να πείσει ότι το ελληνικό υπουργείο άμυνας κάνει, απλά, εισαγωγές / εξαγωγές, κι ό,τι κάτσει…. Συμπαθητική η προσπάθειά του να «χώσει» απ’ τη μια μεριά τον ψεκασμένο (που νταραβερίζεται με «μεσάζοντες») εξαφανίζοντας ταυτόχρονα απ’ την άλλη οποιαδήποτε υπόνοια ότι ο ψεκασμένος απλά κάνει την δουλειά του ασκώντας «εθνική πολιτική»… Θα πετύχει η προσπάθεια επειδή, απλά, το πόπολο δεν σκοτίζεται. Και μέσα στο επιμελημένο χάος της δημαγωγίας χασμουριέται για οτιδήποτε βρίσκεται μακρύτερα απ’ τη μύτη του.

Αλλά το ελληνικό βαθύ κράτος είναι βαθύτερο από έναν ατζέντη του που δασκαλεύτηκε τι να πει (και, κυρίως, τι να μην πει) – ας μην το υποτιμάει κανείς τόσο πολύ!

(φωτογραφία: Όταν ο ψεκασμένος, τον Σεπτέμβρη του 2015, τιμούσε με σπαραγμό καρδιάς τους πεσόντες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, οι περισσότεροι νόμιζαν ότι είναι ένας ψυχάκιας ακροδεξιός. Λάθος: θύμιζε πόσο «κακό πράγμα» ήταν οι πέρσες· οι σημερινοί ιρανοί!)

Συρία

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Αν (λέμε “αν”…) το Τελ Αβίβ πολεμάει στη συρία, σταθερά και με μια τάση κλιμάκωσης, αυτό θα το μάθουμε στο ελλαδιστάν πως; Απ’ τα καθεστωτικά μήντια; Απ’ την φαιορόζ κυβέρνηση; Απ’ την εθνικά υπεύθυνη αντιπολίτευση; Από κανάν πανεπιστημιακό / υπάλληλο της ευπ; Από ποιον;

Πες μου ποιος είναι ο σύμμαχός σου να σου πω ποιος είσαι!

Πες μου για τι βγάζεις τον σκασμό να σου πω τι κάνεις!

Ψοφιοκουναβιστάν 5 – ελλαδιστάν!

Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Τι προσφέρει σ’ αυτόν τον στροβιλισμό η ελληνική συμμαχία στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ, στο Κάιρο; Το ερώτημα είναι δηλητηριώδες. Απ’ την εποχή του “γαλλικού”, του “αγγλικού” και του “ρωσικού” κόμματος στα μέρη μας μέχρι μεθαύριο και πενήντα χρόνια μετά, το ερώτημα “τι προσφέρει” με απαιτήσεις ορθολογικής απάντησης είναι λάθος. Το σωστό ερώτημα είναι “σε τι όφελος ελπίζει”. Σε ποια γεωπολιτική πρόσοδο…

Σαν μια ασήμαντη κοτσιλιά στον παγκόσμιο χάρτη, τα αφεντικά του ελλαδιστάν ελπίζουν ότι αν τεθούν στην υπηρεσία κάποιου παρακμιακού που, όμως, έχει αεροπλανοφόρα θα κερδίσουν κάτι. Βλέπετε: το νούμερο 1 “εθνικό κεφάλαιο”, μακράν απ΄ το νο 2, είναι οι θαλάσσιες μεταφορές. Οι εφοπλιστές. Κι αν δεν είναι το “εθνικό κεφάλαιο” που διαμορφώνει τις βασικές γραμμές της “εθνικής κρατικής πολιτικής” τότε ποιος είναι;

Ταυτόχρονα, σαν κοινωνικός σχηματισμός, σαν κυρίαρχες ιδεολογίες, σαν κρατική συγκρότηση και σαν καπιταλιστικές λειτουργίες το ελλαδιστάν ανήκει στην παρακμή. Πάντα εκεί ανήκε. Σε καμμία Αλλαγή Παραδείγματος δεν βρισκόταν καν κάπου στη μέση. Ποτέ δεν ήταν μπροστά. Πάντα ήταν στην ουρά. Μόνο η τάξη μας, όταν αποκτούσε συνείδηση του εαυτού της, μπορούσε να κάνει δρασκελιές σ’ αυτά τα μέρη· και κάποιες στιγμές τις έκανε…

Είναι παράδοξο, είναι βαρύ, αλλά είναι αλήθεια. Οποτεδήποτε τα εργατικά συμφέροντα στα μέρη μας σήκωσαν κεφάλι σε ικανή ποσότητα και με ικανή ποιότητα, δεν είχαν να αντιμετωπίσουν τα αφεντικά μόνο σαν τυπικά καπιταλιστικά αφεντικά. Αλλά, επίσης, τα αφεντικά σαν μαυραγορίτες, τα αφεντικά σαν σωματέμπορους, τα αφεντικά σαν “πατερούληδες”, τα αφεντικά σαν μαφιόζους και παρακρατικούς…

Απ’ τη μεριά τους αυτό ισχύει και τώρα· για τους ίδιους και για τις πολιτικές τους βιτρίνες. Δεν έχουν σχέδιο, ποτέ δεν είχαν, αγνοούν καν και καν τι είναι αυτό το πράγμα. Ξέρουν όμως καλά τις “βεντούζες”. Η “βεντούζα” είναι η κόσμια έκφραση για την “βδέλα”… Αν αύριο ή σε χίλια χρόνια, αποδειχθεί ότι τις έβαλαν σε λάθος αρτηρίες, απλά θα αλλάξουν σημεία πρόσφυσης. Αν, βέβαια, ενδιαφέρεται κανείς να τους ανταμείψει, δηλαδή να τους εξαγοράσει.

Εν τω μεταξύ εμείς, όπως και οι πριν από εμάς, θα είμαστε εξαίσια πτώματα… Αν δεν έχουμε βρει την κατάλληλη μέθοδο καλιμπραρίσματος ανάμεσα στα πολλά και διαφορετικά “ενάντια” που αφορούν την τάξη μας.

(φωτογραφία: 17 Οκτώβρη 2017, Ουάσιγκτον. Μια χειραψία που γίνεται μετά απ’ την στιγμή όπου ο αριστέρα ψόφιος κοριός έχει τελειώσει την διατριβή του για την θεολογία του ελληνικού γεωπολιτικού προσοδισμού, βγάζοντας το συμπέρασμα ότι ο διάβολος είναι καλός όχι μόνο όταν φοράει prada αλλά και όταν έχει καροτί μαλλί…)

Μέση Ανατολή

Παρασκευή 1 Δεκέμβρη. Μιλώντας σε φόρουμ στην Ουάσιγκτον ο πρώην υπ.εξ. των ηπα John Kerry δήλωσε ότι το ισραήλ και η αίγυπτος πίεζαν τις ηπα να βομβαρδίσει το ιράν πριν το 2015 – οπότε υπογράφτηκε η συμφωνία 5 + 1 για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης.

Η καούρα του Τελ Αβίβ να κτυπήσουν οι ηπα, για λογαριασμό του, το ιράν είναι γνωστή. Για το Κάιρο ο πρώην υπ.εξ. δεν έγινε συγκεκριμένος. Προφανώς αναφέρεται στην περίοδο απ’ το πραξικόπημα του Sisi, το καλοκαίρι του 2013 και μετά: είναι γνωστή η εχθρότητα της αιγυπτιακής χούντας προς το ιρανικό καθεστώς, καθώς το θεωρεί βασικό ανταγωνιστή για την επιρροή στους άραβες.

Στην ίδια κουβέντα ο Kerry δήλωσε ότι η τότε κυβέρνηση (Obama) θεωρούσε αυτήν την πίεση παγίδα των δύο «συμμάχων» της, και ότι η συμφωνία 5 + 1 ήταν η καλύτερη δυνατή (και για τα αμερικανικά συμφέροντα). Και ύστερα «έδωσε» τον ισραηλινό πρωθ. Netanyahou…

Για την τότε αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική είναι γεγονός ότι η ατζέντα της δεν ταυτιζόταν απόλυτα με εκείνη του ισραήλ. Ωστόσο η αξιοποίηση του μακελλάρη Άσαντ με σκοπό την διάλυση της συρίας και του ιράκ (κάτι που ενδιέφερε ιδιαίτερα τόσο το Τελ Αβίβ όσο και το Ριάντ) έγινε επί «δημοκρατικών». Και επί «δημοκρατικών» άρχισε να ηττάται.

Σε ότι αφορά την τωρινή «γραμμή» του ψοφιοκουναβιστάν, ο Netanyahou πανηγυρίζει· αν και δεν είναι σίγουρο ότι το αμερικανικό πεντάγωνο θα φτάσει στο σημείο να κτυπήσει στο ιράν. Εκτός αν κάποιος σκαρώσει μια καλή προβοκάτσια…

Το ότι και οι τρεις, Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ και Κάιρο, είναι οι σύμμαχοι της Αθήνας το ξέρετε…

Ελληνική πολιτική

Τρίτη 28 Νοέμβρη. Η καραβανίστικη αντίδραση του ψεκασμένου όταν ο ταξίαρχος έκανε το λογικό χαλώντας την δουλειά ανάγκασε τον τελευταίο να αντιδράσει. Το τζίνι (του λαθρεμπορίου προς “άγνωστη κατεύθυνση”) ξέφυγε απ’ το μπουκάλι του υπουργείου άμυνας, και χρειαζόταν μάζεμα. Στο κάτω κάτω πωλήσεις όπλων και πυρομαχικών στο Ριάντ και στους συμμάχους του είχαν αποφασιστεί απ’ “την αρμόδια επιτροπή της βουλής”, διακομματικά δηλαδή (πλην κκε) – το θέμα δεν ήταν τα 100.000 βλήματα. Το επικίνδυνο ήταν τα 200.000 ΜΑΖΙ με τα 100.000…

Η πρώτη που πήρε την εργολαβία της “κάλυψης” ήταν η εθνική αντιπολίτευση, αξιωματική και μη. Μπροστά στον κίνδυνο να μπουν ψύλλοι στ’ αυτιά τίποτα αθώων για το θέμα “εξωτερική πολιτική” έπρεπε να πάει αλλού η μπάλα. Πήγε στο “μίζες”: θέμα που προσφέρεται για πλούσιο θέαμα. Δοκιμασμένη δουλειά.

Οι πατριώτες φαιορόζ σήκωσαν το γάντι, αφού άλλωστε ήταν (το γάντι) “εντός γραμμής”: λέτε για έναν μεσίτη, κι αυτό είναι καλό! Οπότε θα βάλουμε εμείς άλλον έναν, για να γίνει καλύτερο!! Η υπόθεση έγινε κατς: όλα στημένα! Ο δικός σας – ο δικός μας· τα αίσχη σας – τα αίσχη μας· η διαφθορά σας – η διαφθορά μας· κλπ κλπ. Οικογενειακό διπλό λέγεται αυτό, και είναι βασικό για τις προπονήσεις. Ακόμα και τις βαρετές.

Εννοείται ότι το ζήτημα “εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους” δεν τόλμησε καν να ξεμυτίσει ανάμεσα στα βλήματα. Το συμμαχικό τρίγωνο Τελ Αβίβ – Κάιρο – Ριάντ (έστω και σαν πελάτης το τελευταίο) έμεινε άθικτο. Η αμερικανική καθοδήγηση ακόμα περισσότερο. Το ματς – κατς τέλειωσε ισοπαλία, και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Οι οπαδοί μετράνε τις “τελικές πάσες”…

Το πόπολο, γουστάρει δεν γουστάρει, έχει πορωθεί με τέτοια στημένα δίπολα. Η “παράγκα” σας – η “παράγκα” μας· οι δορυφόροι μας – οι δορυφόροι σας· τα γνωστά. Το θέαμα είναι κομμένο και ραμένο στα μέτρα του κοινού (τα αφεντικά πάντα είναι γενναιόδωρα σ’ αυτό) και, επιπλέον, είναι δωρεάν.

Δεν είχε σεξ βέβαια. Αλλά υπάρχουν κι άλλοι θεαματικοί τομείς – δεν χρειάζεται εισπήδηση…

Ριάντ

Πέμπτη 23 Νοέμβρη. Εν τω μεταξύ ο σαουδάραβας υπ.εξ. Adal Jubeir, απ’ την παρέα του τοξικού, διέψευσε (με κάποια καθυστέρηση) μια δήλωση του ισραηλινού υπουργού ενέργειας, στις 19 Νοέμβρη (την περασμένη Κυριακή), ότι «αναπτύσσονται οι δεσμοί» του Τελ Αβίβ με το Ριάντ. Όχι, δεν υπάρχουν τέτοιες σχέσεις είπε ο Jubeir στο αιγυπτιακό κανάλι cbc. Υπάρχει μόνο η αραβική πρωτοβουλία ειρήνης που δείχνει τον δρόμο για την ειρήνη και την αποκατάσταση κανονικών σχέσεων ανάμεσα στο ισραήλ και τα αραβικά κράτη. Η συγκεκριμένη «πρωτοβουλία» απαιτεί, ας το θυμίσουμε, την απόσυρση του ισραηλινού στρατού απ’ τα εδάφη που κατέλαβε το 1967. Δηλαδή τα συριακά υψώματα του Γκολάν, και όλα τα παλαιστινιακά εδάφη…

Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό το «απεταξάμην τον σατανά»; Ναι. Ασφαλώς και το Ριάντ επιδιώκει σχέσεις (και κάτι παραπάνω) με το Τελ Αβίβ. Αλλά δεν θέλει να γίνουν γνωστές. Φοβάται την οργή όχι μόνο των αραβικών πληθυσμών γενικά αλλά ακόμα και πολλών σαουδαράβων. Ειδικά τώρα που η κλίκα του τοξικού έχει επιδοθεί σε ενδοπαλατιανούς εκβιασμούς, απαγωγές, και τα υπόλοιπα τα ωραία.

Απ’ την μεριά του Τελ Αβίβ έχει άλλους στόχους· γι’ αυτό και δεν έχει πρόβλημα να «καρφώνει» το Ριάντ. Έτσι κι αλλιώς σαν καθεστώς η σαουδική αραβία είναι ανυπόληπτη. Τώρα που έχει ηττηθεί στο βασικό σχέδιο για την διάλυση της συρίας και του ιράκ, μπορεί να είναι και άχρηστη. Η πρόκληση σύγχισης και χάους στους άραβες δεν είναι καθόλου έξω απ’ τους στόχους του ισραηλινού μιλιταρισμού. Και οι προβοκάτσιες καθόλου έξω απ’ τις μεθόδους του.

Μια παλιά ιστορία· και υπενθύμιση

Πέμπτη 23 Νοέμβρη. Τον Σεπτέμβρη του 2007, ενόσω ο αμερικανικός στρατός είχε κάπως εδραιωθεί στην κατοχή του ιράκ, ισραηλινά βομβαρδιστικά ισοπέδωσαν “κάτι” στην ανατολική συρία (εννοείται: παραβιάζοντας τον συριακό εναέριο χώρο). Ήταν η “επιχείρηση Orchard”. Το Τελ Αβίβ υποστήριξε ότι επρόκειτο για πυρηνικό αντιδραστήρα, που είχε φτιαχτεί με βορειοκορεατικό know how… Λίγους μήνες μετά η cia «επιβεβαίωσε» το θεώρημα των ισραηλινών περί “πυρηνικού αντιδραστήρα”, νομιμοποιώντας την επίθεσή τους.

Ένα χρόνο αργότερα ένας κορυφαίος ειδικός στους βορειοκορεατικούς αντιδραστήρες και υψηλόβαθμο στέλεχος της διεθνούς υπηρεσίας ατομικής ενέργειας, ο Yousry Abushady, αμφισβήτησε με στοιχεία αυτό το θεώρημα. Είχε δίκιο: δεν υπήρξε ποτέ πυρηνικός αντιδραστήρας οπουδήποτε στη συρία. Κι αυτό που είχε βομβαρδιστεί δεν ήταν κάτι τέτοιο. Ήταν, μάλλον, μια αποθήκη όπλων· πιθανόν και πυραύλων.

Αντίθετα εκείνο που υπήρξε τότε ήταν μια κοινή ισραηλινο-αμερικανική επιχείρηση συγκεκριμένων κρατικών κυκλωμάτων να φτιαχτεί «μια αφορμή» για να γίνει η συρία (και το καθεστώς Άσαντ) ο επόμενος πολεμικός στόχος της Ουάσιγκτον. Το επιτελείο του Μπους του Β «αγόρασε» το ισραηλινό θεώρημα, αλλά μόνο εν μέρει. Κατά πάσα πιθανότητα υπήρξαν αντιρρήσεις μέσα στα αμερικανικά επιτελεία για το κατά πόσον θα συνέφερε να ανοίξουν ένα καινούργιο μέτωπο στη συρία. Το Τελ Αβίβ απ’ τη μεριά του, ηττημένο μόλις το 2006 στον πόλεμο που έκανε κατά της Χεζμπ’ αλλάχ στο νότιο λίβανο, δίστασε να αναλάβει την εκστρατεία μόνο του.

Ο στόχος του Τελ Αβίβ πάντως δεν ήταν τότε ο Άσαντ, τον οποίο θεωρούσε (δικαιολογημένα) στρατιωτικά ακίνδυνο. Ο στόχος ήταν η Τεχεράνη: σπέρνοντας ο αμερικανικός στρατός το χάος στην συριακή επικράτεια ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ρατσισμός θα σιγουρευόταν ότι οι ιρανοί θα μείνουν πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.

Αυτό το σχέδιο, σε παραλλαγή, μπήκε μπροστά όταν ο Άσαντ αποφάσισε να σφάζει κατ’ εξακολούθηση άοπλους διαδηλωτές το 2011, κόντρα στις συμβουλές που του έδιναν (τότε) ρώσοι, τούρκοι και ιρανοί. Απέτυχε όμως το σχέδιο με τον κωδικό “isis”, και απέτυχε οικτρά: οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» βρίσκονται κοντύτερα απ’ ότι θα μπορούσε να δει στους χειρότερους εφιάλτες του το ισραηλινό καθεστώς. Η Χεζμπ’ αλλάχ είναι εκπαιδευμένη στην πράξη και εξοπλισμένη καλύτερα από ποτέ. Και ό,τι απέμεινε σαν συριακός στρατός απέκτησε κρίσιμες εμπειρίες· αν και καθόλου στο είδος του πολέμου που θα χρειαζόταν να κάνει κατά της ισραηλινής αεροπορίας.

Είναι τόσο βαθιά και τόσο χρόνια η μιλιταριστική ψύχωση του Τελ Αβίβ που θεωρούμε αδύνατο να συμβιβαστεί μ’ αυτήν την ήττα και την πραγματικότητα που δημιούργησε. Δεν φταίει το ότι το ιρανικό καθεστώς θα «φάει» το ισραηλινό, όπως διαδίδει το τελευταίο. (Η Τεχεράνη, για τώρα και στο ορατό μέλλον, έχει σοβαρότερα πράγματα να κάνει απ’ το να εμπλακεί με δική της πρωτοβουλία σε έναν (ακόμα) πόλεμο, αυτή τη φορά με το ισραήλ· έναν πόλεμο που θα γενικευτεί υποχρεωτικά). Φταίει το ότι τέτοια κράτη / καθεστώτα σαν το ισραηλινό, που κατασκευάστηκαν σαν πρωτοκοσμικοί χωροφύλακες, δεν μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν πετώντας την στολή τους.