Tag: ισραήλ

Ο σύμμαχος 3

Δευτέρα 29 Γενάρη. Έβγαλαν οι υπηρεσίες (ξέρετε ποιες) αφίσα που λέει ότι όποιος κάνει κριτική στο μιλιταριστικό, ρατσιστικό, απαρτχάιντ κράτος του ισραήλ είναι «αντι-σημίτης», δηλαδή υπερασπιστής του Ολοκαυτώματος; Είναι αλήθεια; Κυκλοφορούν τέτοιες φήμες… Αν ναι, ας το πούμε: ωραία, το περιμέναμε· και άργησε! Εις ανώτερα guys!!!

Διότι, ως γνωστόν (ε;;;), υπάρχουν καπιταλιστικά, μιλιταριστικά, ρατσιστικά κράτη που είναι «ιερά»· κι όλα τα υπόλοιπα είναι ανίερα – και  εναντίον τους επιτρέπεται, λόγω και έργω, οτιδήποτε… Το μόνο θέμα, για να καταλάβει κανείς σε ποια κράτη επιτρέπεται η έχθρα, η αντιπαλότητα, η πολεμική, και ποια είναι “μην αγγίζετε”, είναι η εθνικότητα της υπηρεσίας που πληρώνει για το “don’t touch”…

Η βασική ιδέα των κατηγοριών περί «αντισημιτισμού» είναι παμπάλαιη: όταν οι χριστιανοί άρχισαν να σφάζουν, να καίνε, να καταστρέφουν, δηλαδή όταν οι χριστιανοί έγιναν επίσημα εξουσία, τι επιχείρημα είχαν για να αποστομώνουν όσους προσπάθησαν να τους εμποδίσουν; Είσαστε σαν τους ρωμαίους, που μας έριχναν στα θηρία!… Μήπως είσαστε «αντιχριστιανοί»; Ααααα!!!….

Ναι μεν η εξουσία είναι το δηλητήριο που κάνει τα πρώην θύματα αντάξιους θύτες, δηλαδή καθάρματα, αλλά δεν θα περιμέναμε απ’ τις υπηρεσίες (ξέρετε ποιες) να το λαμβάνουν υπόψη τους. Οι υπηρεσίες είναι εξουσία, και από τέτοια θέση μιλάμε, έστω κι αν υποκρίνονται κάτι «αντί…». Έστω κι αν πλαστογραφούν: τι πιο εύκολο σε κοινωνίες του ώριμου Θεάματος;

Δεν έχουμε κανένα παράπονο. Έτσι είναι το σωστό, το αναμενόμενο και το πρέπον να συμβαίνει. Τα κράτη και οι κάθε είδους λακέδες τους να ξεδιπλώνουν τα “επιχειρήματά” τους, να υπερασπίζονται την μοναδικότητα και την ιερότητά τους, να κορδώνονται και να κλαψουρίζουν (ανάλογα με την συγκυρία), να διαστρέφουν την ιστορία ώστε να κονταίνει στα μέτρα τους, να παραχαράζουν και να παραποιούν, να αποβλακώνουν και να ετοιμάζουν τις ακόμα μεγαλύτερες δόσεις αποκτήνωσης. Εδώ κοτζάμ ψόφιο κουνάβι αγωνίζεται για το «δίκαιο εμπόριο», καθότι η παγκοσμιοποίηση είναι άδικη… Και δεν θα βγουν, για παράδειγμα, οι ελληνικές υπηρεσίες να διαμαρτυρηθούν γοερά για τον κίνδυνο να χάσουν (από ένα κράτος χωρίς στρατό) την Σαλονίκη; Δεν θα βγουν οι ισραηλινές, άλλο παράδειγμα, να κάνουν το ίδιο, εξίσου γοερά, για τον κίνδυνο να χάσουν την πρωτεύουσα που τους χάρισε το ψόφιο κουνάβι;

Φυσικά θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τι δουλειά έχουν οι ισραηλινές υπηρεσίες στην πόλη μας, να πουλάνε την ιδεολογία που έχουν προσπαθήσει να πουλήσουν σ’ όλον τον πρώτο κόσμο (εναντίον των παλαιστινίων: όποιος δεν είναι με τον ισραηλινό πρωτοκοσμικό ρατσισμό είναι …. «εθνικοσιαλιστής»! ) – με πενιχρά αποτελέσματα.

Η απάντηση είναι απλή: έχουν έλληνες συμμάχους! Τι στο διάολο; Η συμμαχία δεν είναι μόνο για τους πιλότους· είναι και για τους πράκτορες, τους ατζέντηδες, τους σφουγγοκωλάριους. Δεν έχουν δύσκολη δουλειά. Εδώ οι υπήκοοι είναι ιδανικά ηλίθιοι: δεν μπορούν καν να ξεχωρίσουν ανάμεσα σε μια θρησκεία και σ’ ένα κράτος. Μεγάλο μέρος τους είναι πάντα «ελλάς ελλήνων χριστιανών»… Ε. Μια καλή κοινωνικο/ανθρωπολογική μελέτη για τη νοημοσύνη τους επιτρέπει την ελπίδα ότι αφού τρώνε τα δικά τους σκατά μπορούν να φάνε και αλλονών. Αρκεί αυτά τα τελευταία να έχουν κατάλληλη συσκευασία.

Παστρικές δουλειές, το αναγνωρίζουμε. Let’s go on m.f.!!!

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 4

Κυριακή 28 Γενάρη. Τα βαλκάνια είναι, ως τώρα, back up στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου. Και το «μακεδονικό» ευκαιρία για την ελληνική εθνικιστική γυμναστική. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα γίνει σε 5 χρόνια· μπορούμε όμως (και πρέπει) να δεσμευτούμε ότι δεν θα μας «διαφύγει», ό,τι και να είναι…

Η «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» είναι το σχέδιο μέσω του οποίου, σ’ αυτήν την ιστορική συγκυρία, το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος προσπαθεί να ανατιμηθεί γεωπολιτικά. Εννοείται, κάτω απ’ τις φτερούγες της Ουάσιγκτον.

Είναι ένα σχέδιο επιθετικό. Στις 28 του περασμένου Δεκέμβρη (αφγανιστάν 2018 – 1) μνημονεύσαμε κάποια λεγόμενα του Lawrence Wilkerson, επιτελάρχη του Colin Powell, αρχιστράτηγου και ύστερα υπ.εξ. των ηπα (2001 – 2005), που πρέπει να τα επαναλάβουμε:

… Η στρατηγική λογική έχει αλλάξει, και νομίζω ότι θα μείνουμε στο Αφγανιστάν για τα επόμενα 50 χρόνια. Επειδή το Αφγανιστάν είναι για εμάς η μόνη δυνατότητα, η μόνη χερσαία δυνατότητα, το μόνο έδαφος όπου μπορούμε να έχουμε αμερικανικές δυνάμεις έτσι ώστε οποιαδήποτε στιγμή το θελήσουμε, οποιαδήποτε στιγμή διατάξει ο πρόεδρος, να εμπλακούμε ή να προκαλέσουμε προβλήματα στους Κινέζους, μ’ αυτήν την θεωρία τους “one belt one road”, που σημαίνει ότι θέλουν να φτιάξουν έναν καινούργιο δρόμο του μεταξιού απ’ την επαρχία Xinjiang ως την Ευρώπη.

 … Διαπιστώσαμε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο ή και σχεδόν αδύνατο να μπλοκάρουμε αυτήν την ιστορία στην ανατολική Μεσόγειο με ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις. Γι’ αυτό και δεν νομίζω ότι θα φύγουμε απ’ το Αφγανιστάν…

Το σημειώναμε ήδη τότε, δεν δόθηκε σημασία – οπότε τώρα πρέπει να επανέλθουμε: η σχέση ανάμεσα στην ανατολική Μεσόγειο και στη κέντρική Ασία, σχέση πολιτικής γεωγραφίας, είναι σημαντική.

Μια ματιά στον χάρτη («πολιτική γεωγραφία» σημαίνει καπιταλιστική γεωγραφία) και, οπωσδήποτε, η γνώση των εξελίξεων στη μέση Ανατολή τα 2 – 3 τελευταία χρόνια, δείχνουν την σημασία που έχει η «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» από συμμάχους των ηπα – και τις ίδιες, φυσικά.

Αυτήν την στιγμή δεν υπάρχει υπολογίσιμος αντίπαλος του αμερικανικού στόλου – και στην περιοχή αυτή. Η Μόσχα έχει αναβαθμίσει τη ναυτική βάση της στη συριακή Tartus, έχει αποκτήσει και μια αεροπορική βάση κοντά, αλλά αυτά μπορεί να είναι ενοχλητικά αλλά δεν είναι σημαντικά για τις ηπα και την πιο προωθημένη αεροναυτική βάση τους στην ανατολική Μεσόγειο, εκείνη της Σούδας.

Όμως… Όμως «δεν υπάρχει υπολογίσιμος αντίπαλος» μόνο αν δεν βγει η Άγκυρα στην ανατολική Μεσόγειο! Επειδή, αν το κάνει, θα είναι όχι στα ελεγχόμενα πλαίσια του νατο, αλλά σε συμμαχία με την Μόσχα, ακόμα και το Πεκίνο…

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 5

Κυριακή 28 Γενάρη. Το πρόβλημα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ότι παρότι τώρα έχει (πράγματι) την κυριαρχία στην ανατολική Μεσόγειο, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να διαβεβαιώσει ότι αυτό θα συνεχίζει στο πέρασμα του 21ου αιώνα. Ήδη έχει αναγκαστεί να μοιράζεται τον έλεγχο της Ερυθράς Θάλασσας (ο βασικός θαλάσσιος δρόμος μεταξύ Μεσογείου και Ινδικού) με την κίνα, την τουρκία και το ιράν, καθώς και οι τρεις έχουν δημιουργήσει φανερές ή όχι και τόσο φανερές βάσεις απ’ τον κόλπο του Άντεν και προς τον βορρά.

Τι θα συνέβαινε αν η Άγκυρα ασκούσε τα αναντίρρητα δικαιώματα που έχει στην ανατολική Μεσόγειο, ξεκινώντας απ’ την αοζ (που επίσης αναντίρρητα της αναλογεί) και προχωρώντας σε μια αεροναυτική συμμαχία με την Μόσχα (και γιατί όχι με το Πεκίνο, σαν τμήμα του project ένας δρόμος – μία ζώνη), ε; Και τι θα συνέβαινε αν κάποιο παλαιστινιακό κράτος διεκδικούσε την δική του αοζ (και, ενδεχομένως, τις δικές του στρατιωτικές συμμαχίες) μέσα στη μύτη του ισραηλινού μιλιταρισμού / ιμπεριαλισμού;

Τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο… Κι ακριβώς πάνω σ’ αυτήν την εύλογη αβεβαιότητα η Αθήνα προωθεί την ιδέα της «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου», για λογαριασμό δικό της και των συνεταίρων φυσικά αλλά, οπωσδήποτε, για λογαριασμό και υπό την αιγίδα της Ουάσιγκτον. (Ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek Κοτζιάς έτρεχε και ξανάτρεχε στην ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον στις αρχές του ’17 με τους χάρτες παραμάσχαλα…)

Και οι 3 (ή 3+), δηλαδή Αθήνα, Κάιρο και Τελ Αβίβ (+ Λευκωσία) είναι αντι-τούρκοι· αν και για διαφορετικούς λόγους. Επίσης και οι 3 (οι 3+) είναι, πλέον, αντι-παλαιστίνιοι, αν και πάλι με διαφορετικό τρόπο ο καθένας (η χούντα του Καΐρου προσπαθεί να το παίζει «ρεαλιστικός φίλος των παλαιστινίων»…). Αυτά φαίνονται σαν η ικανή βάση για μια κοινή, επιμελητειακή και επικουρική κατ’ αρχήν, «παροχή υπηρεσιών» προς την Ουάσιγκτον, για να κρατήσει τον θαλάσσιο έλεγχο στην ανατολική Μεσόγειο… Εναντίον! Εναντίον του «μπλοκ της Αστάνα» (ρωσία, ιράν, συρία, τουρκία, ιράκ) – και του Πεκίνου (στο όχι πολύ μακρινό βάθος).

Παρότι η ανατολική Μεσόγειος δεν είναι μια «θέση αιχμής» στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, είναι ένα κρίσιμο «μετόπισθεν» τόσο για τις ηπα όσο και για το ισραήλ: είναι μια περιοχή στην οποία «ξαφνικά» (δηλαδή σχετικά γρήγορα) θα μπορούσε να υπάρξει ενεργητική αμφισβήτηση της αμερικανικής κυριαρχίας. «Αν» η τουρκία αρχίσει να συμπεριφέρεται (και) σαν ναυτική δύναμη, εκτός νατο· αν η ρωσία αξιοποιήσει την συμμαχία της τουρκίας· και «αν» το συχνά (και ιστορικά) επαμφοτερίζον Κάιρο αποφασίσει «να κάνει παιχνίδι» και με την ρωσία. Ακόμα χειρότερα: μια ανατροπή της αιγυπτιακής χούντας (ένας καινούργιος Μόρσι δηλαδή) θα αναποδογύριζε το τραπέζι, όχι μόνο σε ότι αφορά την διώρυγα του Σουέζ, αλλά επίσης και σε ότι αφορά την Παλαιστίνη.

Να γιατί το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος υποστηρίζει ό,τι αντιδραστικό, χουντικό, φασιστικό, μιλιταριστικό διατίθεται στην ανατολική Μεσόγειο, αρκεί να είναι φιλοαμερικάνικο – όπως το ίδιο!!! Ούτε κατά λάθος, ούτε παρεπιπτόντως, ούτε επειδή «έτυχε»! Είναι μια σταθερή και σκληρή επιλογή, που έχει άμεση σχέση – ας το ξαναπούμε – με τα συμφέροντα του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου»: των εφοπλιστών… Το πόπολο; Το πόπολο στηρίζει σνιφάροντας αέριο απ’ τα μελλοντικά κοιτάσματα…

(οι δύο χάρτες δείχνουν: επάνω την μοιρασιά των αοζ όπως την θέλει και την μοστράρει η Αθήνα, έξω από κάθε διεθνή νόμο, με το Καστελόριζο σαν αιχμή του δόρατός της, και κάτω την κατανομή των αοζ σύμφωνα με τη διεθνή νομοθεσία. Η διαφορά δεν έγκειται μόνο στη νοτιοκυπριακή ζώνη. Αλλά και στην τουρκική.

Παρότι δεν υπάρχει ούτε μία στο δισεκατομμύριο πιθανότητα να κερδίσει το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος, με νόμιμα μέσα, αυτά που ονειρεύεται, είναι σαφές πιστεύουμε, έστω στις φαντασιώσεις του, το πως εννοεί τα κέρδη του από την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου»…

Περισσότερα επί του θέματος αοζ και «θαλάσσια γεωπολιτική» γενικά και στην ανατολική Μεσόγειο ειδικά στα Sarajevo νο 41, 48, 49 και 55. Πριν 5 και 6 χρόνια…)

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 6

Κυριακή 28 Γενάρη. Μ’ αυτά τα δεδομένα προσδιορίζονται και τα πολιτικά μας καθήκοντα σαν αυτόνομων εργατών: η εργατική αυτονομία στα μέρη μας ήταν “από γεννησιμιού” της anti-imp – και τέτοια παραμένει!

Αυτά τα καθήκοντα ορίζονται, κατ’ αρχήν, απ’ την ταξική μας αντίθεση στο ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος. Εδώ ζούμε, εδώ μας “πηδάνε” με κάθε τρόπο· και πάντως δεν ζούμε στον Δ του Κενταύρου ώστε να προσδιορίζουμε την θέση και την δράση μας ύστερα από ενδελεχή global ανάλυση! Δεν είμαστε «η φωνή στον παγκόσμιο ιστό». Είμαστε – πρέπει να είμαστε – η εργατική συνείδηση μέσα στην συγκεκριμένη καπιταλιστική πολιτική οικονομία και την συγκεκριμένη πολιτική γεωγραφία. Η παγκόσμια ανάλυση μας χρειάζεται για να έχουμε διαρκή γνώση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού· και όχι για να βραχυκυκλώνουμε ψάχνοντας αν είμαστε εχθροί του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των συμμαχιών του ή … του κινεζικού!

Τρία τουλάχιστον είναι τα ζητήματα αιχμής μιας σύγχρονης εργατικής αντι-ιμπεριαλιστικής στάσης, σε ότι αφορά τις ελληνικές συμμαχίες στην ανατολική Μεσόγειο. Χωρίς αξιολογική σειρά: Πρώτον, ο αγώνας των παλαιστινίων. Δεύτερον οι αντιχουντικοί αγώνες στην αίγυπτο. Τρίτον ο αντιεθνικιστικός αγώνας (αν γίνεται και όσο γίνεται) στη νότια κύπρο. Το ζήτημα δεν τελειώνει εκεί – αλλά δεν είναι εδώ το μέρος για περισσότερα.

Για παράδειγμα δεν μπορεί κανείς, απ’ την σύγχρονη εργατική ταξική θέση, να λέει «μα οι αντιχουντικοί στην αίγυπτο είναι συχνά μέλη της μουσουλμανικής αδελφότητας» – και να του ξινίζουν… Πράγματι είναι τέτοιοι· και το ζήτημα του ιδεολογικού / κοινωνικού συντηρητισμού είναι ένα ζήτημα που αφορά άλλα υποκείμενα του αντιχουντικού αγώνα στην αίγυπτο. Όμως εμείς ούτε πρόκειται να λύσουμε αυτό το ζήτημα, ούτε μπορούμε να γίνουμε λάδι στα γρανάζια του πρωτοκοσμικού αντιμουσουλμανικού ρατσισμού! Ούτε, φυσικά, πρόκειται να γίνουμε συνένοχοι της ελληνικής υποστήριξης στην αιμοσταγή χούντα του Καΐρου, επειδή οι αντιπαλοί της «δεν μας κάνουν»…

Ή, άλλο παράδειγμα, δεν μπορεί κανείς αντιλαμβάνεται την παλαιστίνη σαν μια δύσκολη λεπτομέρεια της γεωγραφίας. Η παλαιστίνη είναι μέτωπο, μέτωπο αντιαποικιακού, αντιρατσιστικού, απελευθερωτικού πολέμου, εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι πολιτικοί μας πρόγονοι, τα κινήματα των ‘60s και των ‘70s, ήταν πολύ ξεκάθαροι στην υποστήριξή τους προς τον αγώνα των παλαιστινίων· και όχι μόνον αυτών άλλωστε!

 

Ξεκινήσαμε πριν 3 ημέρες αυτό το μικρό «συμμάζεμα» απόψεων και θέσεων που έχουμε γνωστοποιήσει εδώ, μ’ αυτήν την παράγραφο:

Η συμμαχία του ελληνικού κράτους / παρακράτους με την Ουάσιγκτον, το Κάιρο και το Τελ Αβίβ “δεν ενδιαφέρει”. Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες υπηκόων που φροντίζουν γι’ αυτό. Οι εξαγορασμένοι. Οι βλάκες. Οι θηριωδώς ιδιοτελείς. Και οι γενικά αδιάφοροι. Δεν υπάρχουν αυστηρά όρια ανάμεσα σ’ αυτά τα είδη, αλλά μπορεί να διακρίνει κανείς τις διαφορές στην εκδήλωση του “άσε…”, του σηκώματος των ώμων· ή του κλεσίματος του ματιού. Με την εξαίρεση των εξαγορασμένων, οι υπόλοιποι (το κάθε είδος για τους δικούς του σκοπούς) εξασφαλίζει την μικροπρέπεια της “ησυχίας” του…

Είναι βασική παράμετρος στην ιστορία της κριτικής και της δράσης απ’ την σκοπιά της εργατικής αυτονομίας στην ελλάδα ότι ποτέ δεν πήγε “με το ρεύμα” του μικροαστισμού στις όποιες παραλλαγές του. Δεν το έκανε όταν ήταν στα σπάργανα· δεν θα το κάνει ούτε τώρα, ούτε ποτέ…

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 1

Πέμπτη 25 Γενάρη. Η συμμαχία του ελληνικού κράτους / παρακράτους με την Ουάσιγκτον, το Κάιρο και το Τελ Αβίβ “δεν ενδιαφέρει”. Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες υπηκόων που φροντίζουν γι’ αυτό. Οι εξαγορασμένοι. Οι βλάκες. Οι θηριωδώς ιδιοτελείς. Και οι γενικά αδιάφοροι. Δεν υπάρχουν αυστηρά όρια ανάμεσα σ’ αυτά τα είδη, αλλά μπορεί να διακρίνει κανείς τις διαφορές στην εκδήλωση του “άσε…”, του σηκώματος των ώμων· ή του κλεισίματος του ματιού. Με την εξαίρεση των εξαγορασμένων, οι υπόλοιποι (το κάθε είδος για τους δικούς του σκοπούς) εξασφαλίζουν την μικροπρέπεια της “ησυχίας” τους…

Όμως στο φόντο της “αναβίωσης” του “το όνομά μας είναι η ψυχή μας” και της επιβεβαίωσης της πανούκλας της εθνικοφροσύνης, ακόμα και ενστικτώδικα θα μπορούσε όποιος θέλει (δηλαδή ελάχιστοι / ελάχιστες…) να καταλάβει ότι η “εξωτερική πολιτική” ενός κράτους (του ελληνικού εν προκειμένω) συνδέεται με πολλούς τρόπους με τους ιδεολογικούς, κυριαρχικούς μηχανισμούς των εξουσιών στο εσωτερικό του. Η ιδιαίτερη ανάλυση, κάθε φορά, απαιτείται για να εντοπίστουν με ακρίβεια τα στοιχεία του όποιου εγκλήματος· ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, ΟΜΩΣ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΑΝ ΤΕΤΟΙΟ!!! Ειδικά όταν γίνεται εδώ και δεκαετίες…

Η ελληνοαμερικανική, η ελληνοϊσραηλινή και η ελληνοαιγυπτιακή “φιλία” είναι εγκληματικές! Μόνο όποιος έχει συμφέρον να μην καταλάβει αυτό, το αρχικό, σφυρίζει αδιάφορα· και, αν θέλει να το παίξει “βαρύ πεπόνι της γεωπολιτικής ανάλυσης”, ψειρίζει την μαϊμού. Και μαζεύει απόψεις απ’ τα σκουπίδια.

Σ’ ένα υπό έκδοση βιβλίο του ο δημοσιογράφος Ronen Bergman παρουσιάζει (στους καθεστωτικούς new york times…) στοιχεία για τα σχέδια και τις προσπάθειες του ισραηλινού κράτους, την δεκαετία του ’80, να «καθαρίσει» τον Αραφάτ – επικεφαλής τότε της μαχητικής «οργάνωσης για την απελευθέρωση της παλαιστίνης». Μια τέτοια προσπάθεια είχε σαν κέντρο το αεροδρόμιο της Αθήνας: πράκτορες της mossad είχαν καβατζωθεί σε μια πίστα για ιδιωτικά τζετ, τον Οκτώβρη του 1982, περιμένοντας να επιβεβαιώσουν ότι μια συγκεκριμένη πτήση θα μετέφερε τον Αραφάτ προς και από την Αθήνα. Στο βαθμό που η “πληροφορία” επιβεβαιωνόταν, ισραηλινά μαχητικά θα έριχναν το επιβατικό κάπου εν πτήσει – σκοτώνοντας όλους τους επιβάτες… Τελικά με το συγκεκριμένο δρομολόγιο μεταφέρονταν στην Αθήνα “μόνο” 30 παιδιά τραυματισμένα, που είχαν επιζήσει απ’ την σφαγή που είχαν κάνει οι σύμμαχοι του Τελ Αβίβ φασίστες χριστιανοί “φαλαγγίτες” στους καταυλισμούς των παλαιστινίων προσφύγων στην Sabra και στην Shatila, στο νότιο λίβανο. Η ισραηλινή επιχείρηση κατάρριψης του πολιτικού αεροπλάνου ακυρώθηκε…

Έχει σημασία ότι η καινούργια τότε (1982) ελληνική σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση (πασοκ) ήταν έντονα υπέρ των παλαιστινίων και ότι καμία κυβέρνηση μέχρι τότε (και μέχρι τις αρχές των ‘90s) δεν είχε αναγνωρίσει το ισραηλινό κράτος. Κι όμως: οι ισραηλινοί πράκτορες ήταν σε θέση να δράσουν, ακόμα και σε «αφιλόξενο περιβάλλον».

Πόσο μάλλον στο εξαιρετικά φιλόξενο έδαφος που τους εξασφαλίζει εδώ και χρόνια η ανοικτή και πολεμοχαρής συμμαχία της Αθήνας. Τώρα, εκτός απ’ τους εξαγορασμένους, όλες οι υπόλοιπες φυλές έχουν κάπου γύρω τους, πάνω τους, ή πιο μακρυά, κάποιους που τους χτυπάνε στην πλάτη, συμβουλεύοντας: έλα μωρέ!.. (μαλάκα…)

(Κάποτε, όχι δα και έναν αιώνα πριν, στις διαδηλώσεις φωνάζαμε “όπλα κι όχι δάκρυα για την Παλαιστίνη”. Δεν κουβαλάγαμε μπύρες, ούτε ποδήλατα…)

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 2

Πέμπτη 25 Γενάρη. Για παράδειγμα: η τουρνέ του αμερικάνου αντιβασιλιά Pence σε Κάιρο, Αμμάν και Τελ Αβίβ πέρασε εντελώς ντούκου στην ελληνική δημαγωγία. Αυτό είναι το μοντέλο της «αποπληροφόρησης», που εφαρμόζεται μια χαρά και στην περίπτωση του «το όνομα του Παναγιώτη και η θεία Λίτσα σε νέες περιπέτειες» (περισσότερα σε επόμενο sarajevo.pdf). Δεν είναι, όμως, ενδιαφέρον, ότι ένας σύμμαχος (ο Pence) επισκέφτηκε συμμάχους (Κάιρο και Τελ Αβίβ) και αυτό δεν φωταγωγήθηκε απ’ την ελληνική δημαγωγία;

Δεν θα σχολιάσουμε εδώ αναλυτικά τι είπε και έκανε ο αμερικάνος αντιβασιλιάς. Με δυο λόγια απέδειξε ότι είναι ακόμα πιο επικίνδυνος απ’ το ψόφιο κουνάβι: υπηρετεί, εννοείται, την ίδια ακριβώς ιμπεριαλιστική πολιτική, χωρίς όμως τα ψοφιοκουναβικά καραγκιοζιλίκια που δημιουργούν σπασμούς στο διεθνές Θέαμα. Αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως είναι η εξωτερική πολιτική του ελληνικού συμπλέγματος κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους.

Όπως συμβαίνει παντού, έτσι κι εδώ οι κατευθύνσεις καθορίζονται απ’ τα συμφέροντα των ηγεμονικών τμημάτων των αφεντικών. Για την ελληνική περίπτωση οι βασικές κατευθύνσεις προσανατολισμών και συμμαχιών καθορίζονται απ’ το μακράν νο 1 «ελληνικό κεφάλαιο», τα αφεντικά των εργοστασίων θαλάσσιων μεταφορών. Τους εφοπλιστές, είτε έχουν έδρα εντός συνόρων είτε όχι. Αμέσως μετά, κι αφού τα εφοπλιστικά συμφέροντα έχουν «καλυφθεί», σε ότι απομένει (και δεν είναι λίγα) οι ελληνικές ιμπεριαλιστικές γραμμές καθορίζονται απ’ το σύμπλεγμα του πολιτικού προσοδισμού των μικρο-μεσαιο-μεγάλων ντόπιων αφεντικών και των μικροαστών υπηρετών τους, που γίνεται πάντα γεωπολιτικός προσοδισμός.

Απ’ τα χαρακτηριστικά του τα ίδια το ελληνικής ιδιοκτησίας «κεφάλαιο των θαλάσσιων μεταφορών», που είναι καθαρή απόδειξη του ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα (μόνο «σημαίες ευκαιρίας»), δεν εμπλέκεται στις λεπτομέρειες της λειτουργίας του ελληνικού κράτους. Είναι «έξω» και «η γραμμή που έρχεται απ’ έξω». Αυτό που θέλει είναι η σταθερή συμμαχία του ελληνικού κράτους με την μείζονα από στρατιωτική άποψη θαλάσσια δύναμη. Άλλοτε ήταν η αγγλία, μετά έγιναν οι ηπα. Το θέλουν αυτό τα ντόπια αφεντικά της θάλασσας για να έχουν έναν «πολιτικό» (κρατικό) ενδιάμεσο στις διεθνείς σχέσεις τους με άλλα κράτη, που να έχει (αυτός ο ενδιάμεσος, το ελληνικό κράτος) «γερές πλάτες»….

‘Απαξ κι αυτό εξασφαλιστεί (και δεν αμφισβητήθηκε σχεδόν ποτέ στην ιστορία του ελληνικού κράτους) τα υπόλοιπα αφήνονται στα «χερσαία αφεντικά». Έτσι η ιδέα (της τελευταίας δεκαετίας) για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, που επιβάλει την συμμαχία της Αθήνας με το μιλιταριστικό / ρατσιστικό Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, προέρχεται απ’ τα ελληνικά αφεντικά των θαλάσσιων μεταφορών: είτε ενδιαφέρονται για την μεταφορά υγροποιημένου αερίου στις ευρωπαϊκές αγορές, είτε σεγοντάρουν την «ασφάλεια» αγωγών ισραηλινού ή αιγυπτιακού αερίου και πάλι προς την ευρώπη, είτε θέλουν συμμαχικό έλεγχο της διώρυγας του Σουέζ, τα αντικειμενικά τους συμφέροντα συμπίπτουν με εκείνα των ηπα. Που θέλουν να ελέγχουν ενεργειακά την ευρωπαϊκή ήπειρο στην μετα-oil εποχή· αλλά και το θαλάσσιο εμπόριο διεθνώς.

Αδύνατο να καταλάβεις (όταν δεν θέλεις) 3

Πέμπτη 25 Γενάρη. Είναι γεγονός ότι αυτό το σχέδιο, η «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» σαν παροχή υπηρεσιών προς τον αμερικανικό 6ο στόλο, απ’ την άποψη της χειροπιαστής υλοποίησης, ξεπερνάει συχνά τις ικανότητες των διαδοχικών τζουτζέδων ελληνικών κυβερνήσεων, των οποίων το προσωπικό προέρχεται γενικά απ’ την «ηθική» των κοτζαμπάσηδων· παρότι υπάρχουν πάντα εντεταλμένοι κατάλληλα υπουργοί (ονόματα δεν λέμε, προς το παρόν…) Η φάρσα της ελληνικής χερσαίας διοίκησης σε διαδοχικά κύματα σε ότι αφορά την ελληνική αοζ είναι χαρακτηριστική!

Απ’ την άλλη μεριά κανείς απ’ τους συμμάχους σ’ αυτό το σχέδιο δεν είναι ηλίθιος· όχι όσο οι έλληνες υπήκοοι… Συνεπώς η συμμαχία προχωράει εκεί που είναι ρεαλιστικό να προχωρήσει: σαν στρατιωτική συμμαχία, και όχι σαν συνεταιρισμός οικοπεδούχων του βυθού (όπως πουλάει για αποπροσανατολιστικούς λόγους η μυθολογία του ελληνικού ιμπεριαλισμού). Το Τελ Αβίβ, σαν «στρατηγικός σύμμαχος» της Αθήνας, δεν πρόκειται να υποστηρίξει ποτέ ότι το Καστελόριζο … δικαιούται αοζ!! Ούτε το Κάιρο!! Δεν είναι βλάκες! Θα μπορούσε όμως ίσως (αν συνέφερε και οικονομικά) να σπρώξει το ισραηλινό ή το αιγυπτιακό καθεστώς γκάζι μέσω αγωγών που θα περνούσαν από «ασαφούς ιδιοκτησίας βυθούς», πειρατικά δηλαδή, και, μετά, από ελληνικής ιδιοκτησίας – όπως, για παράδειγμα, δείχνει ο φιλόδοξος χάρτης της φωτογραφίας. Απ’ την άλλη πάντα υπάρχει η δυνατότητα της υγροποίησης…

Και έπονται τα υπόλοιπα της συμμαχίας: η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών, η ελεγχόμενη μεταφορά στρατιωτικής τεχνολογίας, η εκπαίδευση «ξένω πιλότων»… Αλλά κι αυτά (μέσω Ουάσιγκτον): δουλειές για έλληνες εργολάβους στην κατασκευή στρατιωτικών υποδομών και βάσεων (αεροδρομίων, λιμανιών) για λογαριασμό συμμαχικών στρατών, ή επιμελητειακές υποδομές· ή και κάποιες εργολαβίες απ’ την προσπάθεια real estate σωτηρίας των δικτατοριών της αραβικής χερσονήσου.

Αυτά είναι μερικά απ’ τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω (και καθορίζουν) τις ιμπεριαλιστικές κατευθύνσεις του ελληνικού κράτους. Και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει – φυσικά! Αυτό το «ό,τι άλλο ήθελε προκύψει» δεν πρέπει να το υποτιμάει κανείς· ούτε να το υπερτιμάει όμως, Παραπέμπει στους διεθνείς συσχετισμούς· άρα θέλει πολύ προσεκτική έρευνα, ανάλυση και διάγνωση. Για το τι είναι πραγματικό και το τι είναι φαντασίωση.

(Θα επανέλθουμε).

Ο αντιβασιλέας ξεπόρτισε

Κυριακή 21 Γενάρη. Ο βασιλιάς ψοφιοκούναβος είναι απασχολημένος. Μετά την αυτο-ανακήρυξή του σαν ο εξυπνότερος αμερικάνος πρόεδρος (και ίσως άνθρωπος) ever, προπονείται εντατικά για να διεκδικήσει τον τίτλο του grand master στο σκάκι· αφήνοντας τον άλλον, τον σαχλό Πούτιν, να προσπαθήσει να επιδείξει την υγεία του βουτώντας σε παγωμένα νέρα… Πφφφφ. Ποιος έξυπνος πρόεδρος στον κόσμο θα έμπαινε σε νερό με πάγο από πάνω;

Ευκαιρίας δοθείσης ξεπόρτισε ο (τωρινός) αντιβασιλιάς. Ο Pence. Για μικρή περιοδεία στη μέση Ανατολή: Κάιρο, Αμμάν, Τελ Αβίβ. Στα σίγουρα: σε συμμάχους. Στο ισραήλ θα του γίνει “θερμή υποδοχή” – γιατί όχι; Αν πρόκειται να διαδεχθεί τον βασιλιά ψοφιοκούναβο μόλις αυτός ο τελευταίος αποφασίσει ότι λείπει απ’ την ένδοξη ζωή του ένα ταξίδι στον Άρη, καλό είναι να έχει μια πρώτη γνωριμία· μια πρώτη εξοικείωση με «θερμά σημεία». «Θερμά» απ’ την άποψη του αμερικανικού ενδιαφέροντος.

Δυστυχώς δεν περιέλαβε και την Αθήνα σ’ αυτήν την πρώτη του τουρνέ. Πάει στους δύο απ’ τους τρεις του συμμαχικού τριγώνου (η νότια κύπρος είναι εκτός συναγωνισμού, έχει και εκλογές τον Μάρτη) και δεν πάει στον τρίτο; Δεν πειράζει. Υπάρχει κατανόηση – και χρόνος…

Μήπως οι φαιoρόζ είναι γρουσούζηδες;

Δευτέρα 15 Γενάρη. Δεν είναι μόνο το ψόφιο κουνάβι που δεν περνάει τις καλύτερες των ημερών του. Είναι και ο ισραηλινός πρωθυπουργός, που θα έπρεπε να είναι ήδη στη φυλακή. Φυσικά τα ντόπια καθεστωτικά μήντια (υπάρχουν και μη καθεστωτικά;) που έχουν εξαφανίσει τον ρατσισμό / μιλιταρισμό του ισραηλινού κράτους και την παλαιστινιακή αντίσταση, έχουν εξαφανίσει και τα σκάνδαλα του φίλου και αδελφού Netanyahu. Δεν έχουν χώρο και χρόνο: ασχολούνται με άλλα, «εθνικά επωφελή».

Εδώ και πολλούς μήνες γίνονται, λοιπόν, διαδηλώσεις στο Τελ Αβίβ (μικρότερες και σε άλλες πόλεις) εναντίον του Netanyahu. Το περασμένο Σάββατο έγινε άλλη μία, η 60η κατά σειρά – και συμμετείχαν χιλιάδες. Η αφορμή ήταν μια υποκλοπή που έπαιξε ένα ισραηλινό κανάλι, της συζήτησης του γυιού του Netanyahu Yair, με τον Nir, γυιό του οικογενειακού φίλου και μεγαλομπίζνεσμαν (και στο φυσικό αέριο) Kobi Maimon, έξω από ένα στριπτιζάδικο στο Τελ Αβίβ. Ο υιός Netanyahu ζητούσε απ’ τον φίλο του υιό Maimon δανεικά ένα εκατοδόλλαρο, για να μπει στο μαγαζί· ο Nir αρνούνταν. Οπότε ο Yair ακούγεται να λέει:

Αδερφέ, ο πατέρας μου έκλεισε μια μεγάλη δουλειά για τον πατέρα σου. Πάλεψε γι’ αυτήν στη βουλή. Ο πατέρας μου σας έδωσε 20 δισεκατομμύρια δολάρια και τώρα με κρεμάς και δεν μου δίνεις 100 δολάρια να μπω μέσα;

Δεν είναι παράξενο που και εδώ το ισραηλινό καθεστώς θυμίζει τόσο έντονα το ελληνικό: πρόκειται για δύο συμπλέγματα «εθνικού κράτους / διεθνοποιημένου κεφάλαιου» που την βγάζουν (σαν κράτη, με όλη την επιπλοποιία τους…) χάρη στις γεωπολιτικές προσόδους. Και, κατά συνέπεια, οι εθνικές πολιτικές βιτρίνες και τα εθνοκρατικά επιχειρηματικά αφεντικά είναι δεμένα μεταξύ τους με δεσμούς ανοικτής λεηλασίας του οτιδήποτε βρουν μπροστά τους. Η διαφορά του ισραηλινού καθεστώτος με το ελληνικό είναι διαφορά τάξης, όχι «λόγου ύπαρξης»: πιο καινούργιο μαγαζί, πιο κοντά στα πετρέλαια και στο Σουέζ, είναι σαφέστατα εξαιρετικά πιο άγριο. Το άλλο, το ελληνικό, σ’ αυτή τη φάση της παρακμής του, κρατάει επιμελητειακά ακκόρντα…

Ισχύει όμως κι εδώ το «πες μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι». Και το «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».

(κάτω φωτογραφία: – “Κοίτα, εμείς δεν θέλουμε εισιτήρια για στριπτιζάδικα. Μόλις κλείσεις τις δουλειές με τους δικούς σου για το γκάζι, δώσε και σε ‘μας κανά κομμάτι…” – “Α, είσαι ωραίος!!!”)

Ελληνο-ισραηλινή φιλία

Σάββατο 13 Γενάρη. Η εξέγερση των παλαιστινίων κατά της ισραηλινής κατοχής μπήκε στον δεύτερο μήνα της. Η ελληνική συνενοχή είναι ολοφάνερη, για όποιαν / όποιον θέλει να καταλάβει: η εξέγερση αυτή, απλά, “δεν υπάρχει”. Όπως δεν υπάρχουν οι 175 (ως τώρα) τραυματισμένοι διαδηλωτές από σφαίρες του ισραηλινού στρατού. Ούτε οι 17 δολοφονημένοι. Απλά για το ελληνικό καθεστώς, τα τσιράκια του κάθε είδους, μεγέθους και αρμοδιότητας, “δεν συμβαίνει” τίποτα στην Παλαιστίνη.

Προχτές (την Πέμπτη) δολοφονήθηκαν απ’ τον στρατό κατοχής δύο έφηβοι. Ο 16χρονος Amir Abdelhamid Abu Mousaed στη λωρίδα της Γάζας. Και ο 17χρονος Ali Omar Nimr Qino, στη δυτική Όχθη, βοιρειοδυτικά της Nablus.

Δεν υπάρχει ισραηλινή κατοχή, δεν υπάρχει ισραηλινός μιλιταρισμός, ρατσισμός, απαρτχάιντ, δεν υπάρχει παλαιστινιακή αντίσταση. Αντίθετα, εκείνο που υπάρχει (για τα καλά) για το ελληνικό κράτος και παρακράτος σαν ενιαίο σύμπλεγμα, είναι η βοήθεια προς την ισραηλινή κατοχή, τον μιλιταρισμό, τον ρατσισμό, το απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ. Για παράδειγμα, στην καθεστωτική «καθημερινή» της περασμένης Πέμπτης, την ώρα που ο ισραηλινός σκότωνε στην Παλαιστίνη, κάτω απ’ τον τίτλο «στο επίκεντρο η εμβάθυνση συνεργασίας νατο – ισραήλ» μπορούσε ο καθένας να μάθει ότι:

Συζητήσεις με τους πρέσβεις των χωρών του νατο στο ισραήλ, υπό την προεδρία του έλληνα πρέσβη Κωνσταντίνου Μπίκα, είχε ο πρωθυπουργός της χώρας Μπέντζαμιν Νετανιάχου στην Ιερουσαλήμ. Αν και το περιεχόμενο των συνομιλιών που ακολούθησαν το γεύμα δεν έγινε γνωστό, ο κ. Νετανιάχου και ο κ. Μπίκας στάθηκαν ιδιαιτέρως στην υφιστάμενη συνεργασία ισραήλ – νατο, αλλά και την εμβάθυνσή της.

Σημειώνεται ότι η ελληνική πρεσβεία στο Τελ Αβίβ είναι ο σύνδεσμος μεταξύ ισραήλ και βορειοατλαντικής συμμαχίας. Και υπενθυμίζεται ότι η ελλάδα, όπως έχει φανεί και από τοποθετήσεις του υπουργού εξωτερικών Νίκου Κοτζιά σε υπουργικές συνόδους του νατο (τελευταία πέρυσι τον Μάρτιο), είναι υπέρ της περαιτέρω εμβάθυνσης της συνεργασίας με το Ισραήλ.

…

Ο κ. Μπίκας αναφέρθηκε και σε κάτι αμιγώς ελληνικού ενδιαφέροντος, γνωστοποιώντας τη συμμετοχή και εκπαίδευση ισραηλινών αξιωματικών στο «κέντρο εκπαίδευσης και ναυτικής αποτροπής» (κεναπ – nmiotc), το οποίο βρίσκεται στην Κρήτη, από τον Μάιο του 2018.

Υπάρχει κανένας που ψάχνει ακόμα να βρει τα τωρινά (και αυριανά) ματωμένα χέρια του ελληνικού ιμπεριαλισμού;

(φωτογραφίες. Πάνω, διαδήλωση στο Βερολίνο. Κάτω, κάπου στη δυτική Όχθη…)