Tag: ισραήλ

Το σκάψιμο

Δευτέρα 14 Μάη. Το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει πάρει θέση σ’ αυτόν τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο: το αποδεικνύουν κατ’ αρχήν οι στρατιωτικές συμμαχίες του. Η αεροναυτική βάση στη Σούδα είναι το πιο προχωρημένο προς τη μέση Ανατολή (και πρώτης κατηγορίας) αμερικανικό στρατόπεδο, σε διαρκή χρήση. Δεν είναι η μόνη ελληνική «διευκόλυνση» στον αμερικανικό στρατό. Είναι η πιο διάσημη.

Ο πρεσβευτής Geoffrey Pyatt (υπεύθυνος και για τις σφαγές στο Κίεβο…) δεν το κρύβει. Να ένα ενδεικτικό απόσπασμα από συνέντευξή του σε τοπική εφημερίδα των Χανίων το περασμένο φθινόπωρο:

… Η  Ελλάδα και ΗΠΑ υπέγραψαν την επέκταση της Συμφωνία MDCA. Τι σημαίνει αυτό για τη βάση της Σούδας; Υπάρχουν σχέδια αναβάθμισης της βάσης.
Είμαστε σε μια φάση πολύ σημαντικών παρεμβάσεων στις υποδομές. Καταρχήν στις υποδομές φιλοξενίας των αεροσκαφών. Επίσης με δικούς μας πόρους εργαζόμαστε να ολοκληρώσουμε μια νέα δομή τη φιλοξενία των πλοίων, ενώ  δουλεύουμε πάνω σε ένα νέο δρόμο σύνδεσης μεταξύ του αεροδρομίου και της βάσης κα. Δεκάδες εκατομμύρια δολάρια δίνονται και θα δοθούν τα επόμενα χρόνια για υποδομές.

Έχουμε πολύ καλές επαφές με τον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα, τον Υπουργό κ. Καμμένο, τον αναπλ. Υπουργό κ. Βίτσα για το πως θα συνεχίσουμε και θα βαθύνουμε την αμυντική συνεργασία μας. Η υψηλού επιπέδου αμυντική συνεργασία μας έχει μόνο οφέλη και για τις δύο χώρες. Ήταν επίσης πολύ ενθαρρυντικά όσα άκουσα από τον κ. αντιπεριφερειάρχη και τον κ. δήμαρχο Χανίων, για την σχέση της κοινωνίας των Χανίων με τη Βάση και τη σημαντική οικονομική στήριξη από τη Βάση στην κοινωνία. Για παράδειγμα τον Μάρτιο, που είναι low season, ήλθε ένα αεροπλανοφόρο για δύο εβδομάδες και πολλά χρήματα δόθηκαν στα Χανιά. Θα αναζητήσουμε και άλλες τέτοιες ευκαιρίες για τέτοιες συνεργασίες.

“Διευκολύνσεις και εξυπηρετήσεις” (συμπεριλαμβανόμενης της κονσομασιόν…) στον αμερικανικό στρατό, το ίδιο και στον ισραηλινό. Ακόμα κι αν ο ρόλος της ελληνικής επικράτειας ήταν αυτός του “μετόπισθεν” και της “επιμελητείας” του αμερικανο-ισραηλινού άξονα (που δεν θα περιοριστεί εκεί!…) σας φαίνεται κάτι “λίγο”; Ασήμαντη “συμμετοχή”; Δεν είναι. Μόνο αφελείς και μοιραλάτρες κάνουν ό,τι δεν καταλαβαίνουν.

Και πάλι ο κύριος Pyatt, πιο πρόσφατα (τέλη του περασμένου Γενάρη), σε συνέντευξη στον καθεστωτικό “sky”:

… Είμαστε υπερβολικά ευγνώμονες για την υποστήριξη που η ελληνική κυβέρνηση μας παρέχει μέσα από τον κόλπο της Σούδας. Είναι μία απαραίτητη εγκατάσταση όσον αφορά τις επιχειρήσεις του έκτου Στόλου στην Ανατολική Μεσόγειο, εξαιτίας των όσων συμβαίνουν στην γειτονική περιοχή. Με την εκστρατεία ενάντια στον ISIS στη Βόρεια Αφρική, με την εκστρατεία για την καταστροφή του Χαλιφάτου στη Συρία, η Σούδα είναι περισσότερο δραστήρια από όσο έχει υπάρξει εδώ και πολύ καιρό, έχουμε έναν πολύ υψηλό ρυθμό στρατιωτικών επιχειρήσεων εκεί, τόσο στην πλευρά της Αεροπορικής βάσης όσο και σε εκείνη της Ναυτικής Βάσης. Και δε θα μπορούσαμε να το κάνουμε χωρίς την υποστήριξη και τη συνδρομή που μας παρέχουν οι ελληνικές Στρατιωτικές Δυνάμεις…

Και συνεχίζει αναφερόμενος στην “εθνική ασφάλεια των ηπα”:

… Και η Έκθεση, η Στρατηγική για την Εθνική Άμυνα, δίνει έμφαση στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι αντίπαλες δυνάμεις, με ένα τρόπο που δεν είχαμε ξαναδεί για μεγάλο διάστημα. Κατονομάζει τόσο την Κίνα όσο και τη Ρωσία, αλλά κάνει λόγο επίσης για το πώς πρέπει να εργαστούμε με τους συμμάχους μας, ώστε να αναπτύξουμε ευελιξία. Και αυτό μπορούμε να το κάνουμε πολύ αποτελεσματικά με τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, γιατί είστε ο ορισμός της ευελιξίας…

Όσο γλύψιμο ή κολακεία κι αν περιλαμβάνουν τα πιο πάνω, το λάθος “4ος παγκόσμιος; Δεν μας αφορά – αλλού γίνεται” θα πληρωθεί ακριβά. Πολύ ακριβά…

Το σκύψιμο

Δευτέρα 14 Μάη. Απέναντι σ’ αυτά οι αντιπολεμικές καρικατούρες συνιστούν μεθοδολογία εκτόνωσης. Κι αυτό επειδή ελέγχονται απ’ όλους όσους έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους στην «εθνική γραμμή», δηλαδή στα επιθετικά «εθνικά συμφέροντα» στα πέριξ. Έχουν υιοθετήσει τα επιχειρήματα και την εθνικοφροσύνη, απλά στο τέλος προσθέτουν κι ένα «ειρήνη ημίν»…

Για παράδειγμα, στη διάρκεια της καμπάνιας Μ15, υποχρεωθήκαμε να προσέξουμε από πιο κοντά τόσο διάφορες πολιτικές «απουσίες» (στην υπεράπσιση των παλαιστίνιων και της αντίστασής τους) όσο και την συστηματική προσπάθεια να παρακαμφθεί εντελώς η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, παρότι διατυμπανίζεται τακτικά απ’ την καθεστωτική δημαγωγία. Κρυμμένη, συνήθως, μέσα σε σωλήνες γκαζιού…

Η παράκαμψη του ελληνικού κράτους και των θεσμών του είναι έντεχνη παρότι σερβίρεται σαν «φυσική». Όμως οι διάφορες κατά καιρούς πρεσβείες, πότε η αμερικάνικη και πότε η ισραηλινή, δεν είναι «φυσικός πολιτικός στόχος» στην προκείμενη περίπτωση. Είναι παρελκυστικός πολιτικός στόχος εφόσον μπαίνει στην πρώτη γραμμή.

Το ίδιο, ακριβώς, έγινε με τις δήθεν «αντιδράσεις» κατά των «μνημονίων» και των «κακών ξένων» που… Τα ντόπια αφεντικά, «μεγάλα», «μεσαία» ή «μικρά», που επωφελήθηκαν απ’ την άγρια άμεση και έμμεση υποτίμηση της εργασίας, «καθάρισαν». Η ίδια η άγρια εκμετάλλευση, σαν απρόσωπη καπιταλιστική συνθήκη, δεν βγήκε απλά αλώβητη απ’ την διαχείριση της κρισης α λα ελληνικά, αλλά πολύ πιο ενισχυμένη. Και για να γίνει αυτό φρόντισαν πολλοί· όχι μόνο τ’ αφεντικά…

Βγήκαν όλα αυτά απ’ το κάδρο – για να το πούμε στην δημαγωγική αργκώ – και χάθηκαν στη σκιά πότε της Μέρκελ, πότε του Σόιμπλε, πότε της Λαγκάρντ, και πότε της «επιστροφής στο εθνικό νόμισμα». Όλη η συγκινησιακή μικροαστική «αγανάκτιση» και «αντί-δραση», είτε ήταν αυθόρμητη (καμμία σχέση!) είτε ήταν οργανωμένη, ήταν εθνικά σωστή: έριξε τις «κατάρες» μακριά (στον αέρα) και άφησε το έδαφος ανοικτό, χωρίς κανένα εμπόδιο, για τα ντόπια αφεντικά.

Κάτι παρόμοιο σκηνοθετείται μ’ αυτές τις υποτιθέμενες «αντιπολεμικές διαμαρτυρίες» που υπηρετούν την εθνική ατζέντα: το «κακό» είναι κάπου εκεί, σε αμερικάνικη ή ισραηλινή συσκευασία· το ξορκίζεις· και πέρα απ’ αυτό τίποτα άλλο.

Όμως οι στρατιωτικές συμμαχίες του ελληνικού κράτους / βαθέος κράτους / κεφάλαιου είναι επιλεγμένες· και όχι «επιβεβλημένες δια της βίας από κάποιους τρισκατάρατους». Ήταν ο ψεκασμένος υπ.αμ. αυτής της τωρινής, της φαιορόζ κυβέρνησης, που παρακαλούσε την Ουάσιγκτον να φτιάξει κι άλλες στρατιωτικές βάσεις στο ελλαδιστάν – δεν του κόλλησε κανένας το πιστόλι στο κεφάλι… Είναι το ελληνικό κράτος που επιζητάει το δέσιμό του τόσο με τον ισραηλινό μιλιταρισμό και ρατσισμό, όσο και την αιγυπτιακή χούντα… Έτσι εννοεί τις προοπτικές “γεωπολιτικών προσόδων”!…  Και, προφανώς, δεν είναι θέμα προσωπικού γούστου της μίας ή της άλλης βιτρίνας. Ήταν και είναι θέμα προσανατολισμού των ηγεμονικών τμημάτων των ελληνικών αφεντικών. Οι υπόλοιποι είναι οι ουρές του προσοδισμού: κάτι θα φάνε… (ή αυτό ελπίζουν).

Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως όσο εύκολα μιλάνε διάφοροι για «πόλεμο», άλλο τόσο μεθοδεύουν την ειρήνη στο εσωτερικό· το δέσιμο στα «εθνικά δίκαια»· την εθνική ενότητα σε ότι αφορά την «εξωτερική πολιτική» στις πιο αιχμηρές και φιλοπόλεμες αιχμές της: τώρα στην ανατολική Μεσόγειο.

Μας τραβάνε απ’ το μανίκι· κι απ’ τη μύτη· κι από τ’ αυτί· κι απ’ τα μάτια· κι απ’ τα μυαλά…

Πυρηνικά

Δευτέρα 14 Μάη. Να, λοιπόν, που χάρη στην αμερικανική παρακμή, ο υπ.εξ. του ιρανικού καθεστώτος μπορεί να χαμογελάει εγκάρδια με τον κινέζο υπ.εξ. Wang Yi (φωτογραφία απ’ την χθεσινή πρώτη μέρα του «γύρου της ειρήνης» σε Πεκίνο, Μόσχα και Βρυξέλλες). Να που η μία πλευρά του 4ου παγκόσμιου πολέμου μπορεί να εμφανίζεται σαν φίλος της παγκόσμιας ειρήνης: είναι τόσο εξώφθαλμα πολεμοκάπηλη η άλλη πλευρά, μέσα στην αγωνία της παρακμής της, ώστε όποιος απλά δεν της μοιάζει φαίνεται γνήσιος ειρηνιστής!!!

Ωστόσο το «νόμπελ ειρήνης» θα πρέπει να δοθεί στο ψόφιο κουνάβι! Για να φτάσουν τα παιχνίδια με τις λέξεις στο έσχατο όριό τους…

Καμπάνια Μ15

Την Δευτέρα 14 Μάη θα “συμπέσουν” δύο γεγονότα. Στην Ιερουσαλήμ / Quds με τιμές και πανηγύρια θα εγκαινιάζεται η αμερικανική πρεσβεία. Και στη Γάζα ο ισραηλινός στρατός θα πυροβολεί στο ψαχνό. Έχει αναγγελθεί σφαγή…

Την Δευτέρα 14 Μάη το απόγευμα θα είμαστε έξω απ’ το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών… Εσείς;

Άξονες και διαφορικά 1

Κυριακή 13 Μάη. Ο άξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ θα μπορούσε να ονομαστεί «μικρός άξονας». Τμήμα του μεγάλου, Ουάσιγκτον – (Λονδίνο) – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Δεδομένου ότι μιλάμε για εξώφθαλμα μιλιταριστική / στρατιωτική συμμαχία μέσα στον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο, πρέπει να κρατήσουμε την ψυχραιμία και την λογική μας, για να διαλευκάνουμε τις αιτίες (: τα καπιταλιστικά συμφέροντα) της ελληνικής συμμετοχής σ’ αυτόν τον άξονα.

Το ελληνικό καθεστώς, με κάθε ευκαιρία, διαφημίζει σαν υλικό όφελος / αποτύπωμα της συμμαχίας του με το μιλιταριστικό / απαρτχάιντ καθεστώς του ισραήλ έναν αγωγό φυσικού αερίου (ονόματι east med – ακόμα δεν τον είδε η θεία Λίτσα και Γιάννη τον εβάφτισε…) που θα διοχετεύει, υποτίθεται, το περισσευάμενο φυσικό αέριο των ισραηλινών κοιτασμάτων στην ευρώπη, περνώντας ξώφαλτσα απ’ τον νότο της Κρήτης.

Υποστηρίζουμε (αναλυτικότερα στην εισήγηση της 9ης Μάη) ότι αυτός ο αγωγός δεν πρόκειται να φτιαχτεί ποτέ. Είναι πολύ δύσκολο έργο τεχνικά, είναι ακριβό, έχει σοβαρές επιπλοκές σε σχέση με την τουρκική αοζ (η θεία Λίτσα την θεωρεί περίπου ανύπαρκτη, αλλά είναι μόνη της σ’ αυτή τη βεβαιότητα). Ενώ υπάρχει (και μεθοδεύεται) αρκετά ευκολότερη λύση: το γκάζι απ’ τα ισραηλινά κοιτάσματα (κι αν υπάρξει τέτοιο απ’ τα νοτιοκυπριακά) θα πηγαίνει με αγωγούς στα 2 “υγροποιητήρια” της αιγύπτου, κι από εκεί θα φορτώνεται σε lpg γκαζάδικα.

Αν δεν πρόκειται να φτιαχτεί αυτός ο αγωγός που μας τα έχουν ζαλίσει (ρώτησε κάποιος, σωστά, στη συζήτηση της 9ης Μάη) τότε ποιο είναι το υλικό αντίκρυσμα της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας. Εύλογο ερώτημα. Μόνο που για να απαντηθεί χρειάζεται «άνοιγμα της εστίασης».

(φωτογραφία: Αυτός ο χάρτης αρέσει στην ασταμάτητη μηχανή επειδή έχει χάρη: είναι σαν μονοκοντυλιά, και είναι ακριβέστερος από πολλούς άλλους…. Μπορεί όμως να βρει κανείς χάρτες και σχέδια αυτού του εικονικού αγωγού για όλα τα γούστα. Ακόμα και να ανηφορίζει από Πελοπόννησο μεριά (;;;) μπορεί να βρει κανείς όνειρα. Γιατί όχι; Εδώ παραλίγο να πλήρωνε η Μόσχα προκαταβολή για έναν άλλο σωλήνα που “θα” έφτιαχνε!…)

Άξονες και διαφορικά 3

Κυριακή 13 Μάη. Ο “east med” είναι διάδοχος του «Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη», με τα ίδια ιδεολογικά δομικά χαρακτηριστικά, αλλά με διαφορετικές (έως εντελώς διαφορετικές) γεωγραφικές, πολιτικές και ιστορικές συντεταγμένες.

Οι έλληνες εφοπλιστές είναι νο 2 (στην παγκόσμια κατάταξη) ιδιοκτήτες lpg γκαζάδικων. Το συμφέρον τους, κατά συνέπεια, δεν είναι η δημιουργία ενός φανταστικού υποθαλάσσιου αγωγού που θα διατρέχει την ανατολική Μεσόγειο, αλλά αυτό που έχει δρομολογηθεί ήδη: η υγροποίηση του ισραηλινού φυσικού αερίου στην αίγυπτο, και η μεταφορά του στην ευρώπη με πλοία. Τα πλοία τους…

Αν αυτή είναι μία υλική διάσταση της ελληνο-ισραηλινής επιχειρηματικής συμμαχίας, είναι επίσης αυτή που ΔΕΝ μπορεί να πουληθεί σαν τέτοια στο πόπολο. Που δεν ξέρει καν πως είναι τα lpg γκαζάδικα…. Αντίθετα, η ιδέα ενός «αγωγού» πιάνει: η θεία Λίτσα ζει με το όνειρο σωλήνων (το ξέρει και ο καπετάν Παναγιώτης!!) – οι φροϋδιστές θα έλεγαν ότι υπάρχει και σεξουαλικό υπονοούμενο στον «σωλήνα»…. Οπότε έχουμε εδώ μια επανάληψη, για πολλοστή φορά, της πιασάρικης προβολής των «εθνικών συμφερόντων» – σε μια δοκιμασμένη και πετυχημένη «παραλλαγή»!

Δεν είναι, όμως, μόνο οι έλληνες εφοπλιστές που ενδιαφέρονται να επωφεληθούν απ’ την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, πάντα με τις αμερικανικές (και τις αγγλικές…) ευλογίες, για να περικυκλώσουν την ανατολική Μεσόγειο. Σε τελευταία ανάλυση οι έλληνες εφοπλιστές αποτελούν το ισχυρό μεν, δομικό και αποφασιστικό, αλλά πάντα “εξωτερικό” στοιχείο στη διαμόρφωση της ελληνικής “εθνικής πολιτικής” (σ’ αυτό το ζήτημα θα επανέλθουμε σύντομα…). Είναι απαραίτητο να συμμαχούν πάντα με “εσωτερικά στοιχεία”, δηλαδή κυκλώματα και μηχανισμούς – και έτσι κάνουν, με θαυμαστή ακρίβεια: αυτό που λέμε βαθύ κράτος (ή/και ο πολιτικός προσοδισμός…) είναι η πρώτη (και απαραίτητη) επιλογή των “εσωτερικών”, εντός ελλαδιστάν συμμαχιών τους, απ’ την σύσταση του ελληνικού κράτους. Εδώ και 180 χρόνια…

Οι “εσωτερικοί” τομείς που ωφελούνται απ’ την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία είναι (χωρίς αξιολογική σειρά): ο στρατός, οι μυστικές υπηρεσίες, οι παπάδες (πατριαρχείο Ιερουσαλήμ…), και το τεχνολογικό/πανεπιστημιακό σύμπλεγμα. Υποθέτουμε ότι δεν χρειάζονται τώρα περισσότερες εξηγήσεις (μπορεί να γίνουμε αναλυτικότεροι μελλοντικά αν και υπάρχει ήδη κατατεθειμένη εκ μερους μας δουλειά σχετικά). Αξίζει όμως μια υπενθύμιση σε σχέση με τις μυστικές υπηρεσίες. Η mossad είναι αναμφίβολα μία απ’ τις καλύτερες (και καλύτερα δικτυωμένες) μυστικές υπηρεσίες του πλανήτη. Ανώτερη των ελληνικών. Το είδος των αντιτουρκικών πληροφοριών που μπορεί να «προσφέρει» η mossad· όπως και η «τεχνολογία διείσδυσης» που διαθέτει, ασφαλώς και ενδιαφέρουν το ελληνικό βαθύ κράτος…

Μ’ αυτά τα δεδομένα καταλήγουμε στο ότι η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία έχει σαν «βιτρίνα» έναν αγωγό φυσικού αερίου, και σαν «ψαχνό» τα συμφέροντα των ντόπιων εφοπλιστών και του ντόπιου βαθέος κράτους. Η βιτρίνα παίζει ρόλο κράχτη, κλακαδόρου ή αντιπερισπασμού… Δεν είναι καθόλου άχρηστο να αναλυθεί σαν τέτοια· αρκεί να δει κανείς πίσω της.

Απ’ την αντίθετη μεριά: έχουν να προσφέρουν κάτι οι Παλαιστίνιοι; Όχι.

Συνεπώς ας τους «καθαρίσει όλους» ο σύμμαχος…

(Αν και το ελλαδιστάν παράγει σε πολύ μεγάλες ποσότητες «ορκισμένους επαναστάτες» ου μην και «αντι-ιμπεριαλιστές παύλα διεθνιστές» κάπου σκαλώνουν όλοι αυτοί όταν πρέπει να εστιάσουν στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία. Κάτι θολώνει τον ορίζοντά τους, κάτι τραβάει αλλού την προσοχή τους, κάπως παθαίνουν αυτό που κομψά θα λεγόταν «τύφλα»… Γενικά μιλώντας, στα «εθνικά θέματα» οι ντόπιοι «επαναστάτες» στο μεγαλύτεορ μέρος τους είναι πολύ πατριώτες: υιοθετούν και αναπαράγουν αμάσητη ή ελαφρά κατεργασμένη με σάλιο την «εθνική γραμμή»…

Μπορεί να υποθέσει κανείς ότι η μεγάλη ποσότητα «επαναστατικού οίστρου» σε μια τόσο μικρή αγορά έχει ρίξει, αναπόφευκτα, την ποιότητα. Στο μηδέν.

Ή, επιπλέον, μπορεί να υποθέσει ότι «η τεχνολογία διείσδυσης» των ισραηλινών υπηρεσιών είναι, πράγματι, πολύ καλή…. Ε;)

(φωτογραφία: Από αισθητική άποψη μπορεί να μην εμπνέει, όμως η εθνική χρησιμότητα πάνω απ’ όλα! Εδώ η πανηγυρική συνέντευξη τύπου μετά την κοινή συνεδρίαση ενός αμερικανο-ελληνικού (halc) και ενός αμερικανο-ισραηλινού (ajc) λόμπυ, με κανά γερουσιαστή, πριν 6 μέρες….)

Καμπάνια Μ15

Δίψα για αίμα. Η ισραηλινή καθεστωτική Ha’arez, στην ηλεκτρονική της έκδοση, ντοκουμεντάρει ότι η Hamas (ακούς ντόπια ορδή από τσιράκια; – όχι… σιγά μην παρατήσεις την εργολαβία σου…) προτείνει επίμονα στο Τελ Αβίβ μια συμφωνία που θα περιλαμβάνει το τέλος του αποκλεισμού / περικύκλωσης της λωρίδας της Γάζας – και το ισραηλινό καθεστώς κάνει το κορόιδο.

Γιατί; Θέλει αίμα!!! Θέλει αίμα αράβων / παλαιστίνων, μέχρι να στεγνώσουν όχι μόνο τα δάκρυά τους αλλά και οι αρτηρίες τους.

Τάχει υπολογίσει όλα τα ανθρωποφάγο ισραηλινό καθεστώς;

(Δες το υλικό της εκδήλωσης για τα “γκάζια” στη μέση Ανατολή και στην ανατολική Μεσόγειο την περασμένη Τετάρτη 9 Μάη στους συνδέσμους πιο κάτω. Για υπότιτλους στο video επέλεξε το “cc > ελληνικά” κάτω δεξιά στην οθόνη προβολής).

 

Αναμνήσεις απ’ το μέλλον 2

Σάββατο 12 Μάη. Το ιρανικό καθεστώς είναι ιδεολογικά υπερσυντηρητικό και πολιτικά ολοκληρωτικό (το «ανώτατο όργανό» του είναι αυτο-εκλεγμένοι παπάδες – κάτι σαν την «ιερά σύνοδο» στα μέρη μας…)· από καπιταλιστική άποψη είναι επίσης (μιλώντας γενικά) σαφώς σε υποδεέστερη θέση σε σχέση με το ισραηλινό. Όμως δεν είναι καθόλου ηλίθιο: έχει, υποχρεωτικά, πλήρη επίγνωση των αδυναμιών, των ελλείψεών του. Για την ακρίβεια αυτή η επίγνωση είναι ένα απ’ τα βασικά όπλα του.

Απ’ την δεκαετία του ’80, όταν αναγκάστηκε να πολεμήσει όχι απλά εναντίον του στρατού του Χουσεΐν αλλά και όλων όσων τον στήριζαν (ηπα, ευρώπη, ε.σ.σ.δ.), ξέρει πως όποτε χρειαστεί να πολεμήσει θα είναι σε ασύμμετρο πόλεμο: εναντίον αντιπάλου πολύ πιο ισχυρού τεχνικά. Απ’ την δεκαετία του ’80 ως … μεθαύριο το ιρανικό καθεστώς προετοιμαζόταν και προετοιμάζεται για την στιγμή που θα πρέπει να αντιμετωπίσει αμερικανική επίθεση. Και δεν είναι καθόλου αστείο, ή μια ιρανική υπερβολή: το 2004, το 2005, ακόμα και το 2006, η επίθεση στο ιράν ήταν στην ημερήσια διάταξη της Ουάσιγκτον… Το ψόφιο κουνάβι την ξανάφερε εκεί έστω σαν ενδεχόμενο…

Πράγμα που σημαίνει ότι επί δεκαετίες εφευρίσκει, εξελίσσει, εξοπλίζει και εκπαιδεύει τον στρατό του (σε όλες τις εκδοχές του) σε μέσα και τακτικές τεχνικής ασυμμετρίας· με αντίβαρα την εξυπνάδα, τον αιφνιδιασμό, την παραλλαγή, το «υψηλό ηθικό» (δηλαδή: την σκληρή ιδεολογική συνοχή), κλπ κλπ.

Δεν είναι μόνο η Χεζμπ’ αλλάχ, ή η Τεχεράνη, που έχουν εκ των πραγμάτων υποχρεωθεί να βασίζονται όχι μόνο στο όποιο hardware τους αλλά, κυρίως, στο software του μυαλού και της εφευρετικότητάς τους. Το ίδιο κάνει και το Πεκίνο· σε τελευταία ανάλυση πρόκειται για αρετές καθόλου ξένες στις καπιταλιστικές νόρμες!! Τηρουμένων των αναλογιών: μετά τους «κάποτε» απίστευτα νικητές Βιετ-κονγκ (Viet Cong) πολλοί σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου γίνονται κάτι παρόμοιο.

Το πρωτεύον, λοιπόν, στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου (αν εξαιρέσει κανείς το μέτρημα, όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν με θεαματικό τρόπο αυτό που εμείς οι «τρελοί», εδώ, αναλύουμε κάτι χρόνια τώρα απ’ την εργατική μεριά…) είναι ότι μετά την ήττα του «σχεδίου isis» οι εμπνευστές του (ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ) δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ το να «εμφανίζονται» εναντίον του μπλοκ της Αστάνα, όλο και περισσότερο χωρίς μάσκες.

Πρόκειται για μειονέκτημα και ήττα· αν και όχι οριστική. Αν ο ισραηλινός μιλιταρισμός ήθελε να βγει «αυτοπροσώπως» στο συριακό πεδίο μάχης θα το είχε κάνει πριν χρόνια αναλαμβάνοντας καραμπινάτα «την αντιμετώπιση του isis» (που έτσι κι αλλιώς χρηματοδοτούσε…), μαζί με τους αμερικάνους, ακόμα και με πεζικό… Δεν ήθελε, είχε προφανώς τους λόγους του.

Κι αν η Ουάσιγκτον ήθελε… Στ’ αλήθεια: τι θέλει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός;

Αναμνήσεις απ’ την μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο

Σάββατο 12 Μάη. Έχοντας κατά νου αυτά τα γενικά (και περιληπτικά παρουσιασμένα) θα μπορούσε κανείς να κάνει τουλάχιστον δύο πράγματα. Πρώτον να βάλει τον ισραηλινό μιλιταρισμό / ρατσισμό (με τις πυραυλικές επιθέσεις του στη νοτιοδυτική συρία, πετυχημένες ή όχι δεν έχει σημασία) στο ευρύτερο περίγραμμα του 4ου παγκόσμιου πολέμου, εντοπισμένου έστω στη μέση Ανατολή. Δεύτερον, να βάλει την ελληνο-ισραηλινή στρατιωτική, οικονομική, διπλωματική και ασφαλίτικη συνεργασία μέσα στο ίδιο περίγραμμα. (Ειδικά με την τελευταία … χορταίνουμε!!!)

Για το δεύτερο, την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, θα ξαναμιλήσουμε σύντομα· και θα μιλάμε για καιρό. Δυστυχώς. Για το πρώτο όμως πρέπει να πούμε από τώρα κάτι. Οι βεβαιότητες του φασίστα «στρατηγού» Lieberman αποκτούν μια επιπλέον (και σημαντική) διάσταση: αυτήν της ηχούς στο «κουτί» της πολυεθνικής αν και ετερόκλητης συμμαχίας που θέλει μια στρατιωτική νίκη / επιτυχία στο συριακό πεδίο μάχης, όχι ανατολικά αλλά δυτικά του Ευφράτη – για να προχωρήσει στη “νομιμοποίηση” του τελικού διαμελισμού της συριακής επικράτειας. Είναι απλό: στα γραφεία σχεδιάζεις ό,τι θες· στο γιαπί όμως είναι άλλο θέμα τι κατασκευάζεται, αν, και πως…

Το Τελ Αβίβ, εξαιτίας της δικής του παρακμής αλλά και εξαιτίας των έσχατων υπηρεσιών (: γεωπολιτική πρόσοδος) που ελπίζει ότι μπορεί να προσφέρει ακόμα στους συμμάχους του, επείγεται για νίκες. Οπότε ο φασίστας Lieberman τινάζει τις παλάμες του, και σαν κάποιον που χώθηκε στα μπάζα αλλά «έκανε τη δουλειά» δηλώνει μετά την τελευταία επίθεση: τελειώσαμε, ντάξει;

Όχι, δεν τελειώσατε κύριε… Μόλις αρχίσατε… (Κι αν έπρεπε κάτι να αποτρέψετε αν δεν είσασταν φασίστες είναι αυτό ακριβώς που επιδιώκετε!!! Αλλά…. η ιδεολογία πεθαίνει τελευταία, και πριν τα σκοτώνει όλα…)

(φωτογραφίες: Πάνω, η ισραηλινή εκδοχή των στόχων της τελευταίας επίθεσης με 70 (;) πυραύλους. Εναντίον “στόχων” που πιθανότατα ήταν / είναι θέσεις προώθησης του συριακού στρατού ‘n’ friends.

Κάτω ο χάρτης της κατάστασης. Με ροζ ο έλεγχος του Άσαντ ‘n’ friends· με πράσινο οι αντικαθεστωτικοί· με μαύρο μια φιλική στο Τελ Αβίβ περιοχή isis· με μπλε τα κατεχόμενα απ’ το ισραήλ (απ’ το 1967) συριακά υψώματα του Γκολάν…)

Συρία

Παρασκευή 11 Μάη. Όχι λόγω σοφίας αλλά λόγω επιμέλειας η ασταμάτητη μηχανή είχε ενημερώσει έγκαιρα: το έσχατο «καυτό σημείο» για το μιλιταριστικό Τελ Αβίβ είναι αυτή η ζώνη στα ανατολικά των κατεχόμενων (: συριακών) υψωμάτων του Γκολάν, μία περιοχή που ελέγχεται από αντικαθεστωτικούς φίλους (πολύ φίλους…) του ισραήλ, που για χάρη συνεννόησης θα την ονομάσουμε «ζώνη Dara’a». Αυτή η περιοχή είναι η πρακτική, εδαφική, ιμπεριαλιστική προώθηση του Τελ Αβίβ σε βάρος της συριακής επικράτειας στην «μετα isis» περιοχή· και δεν πρόκειται (ο ισραηλινός μιλιταρισμός) να κάνει πίσω. Αυτήν την περιοχή βομβάρδισε (όσο και όπως) το Τελ Αβίβ χτες, για να εξασφαλίσει ότι δεν θα κινδυνεύσουν οι proxies του…

Τα περί βολών (σε ισραηλινές θέσεις) στα υψώματα του Γκολάν σαν αφορμή, και πυραυλικής αντεπίθεσης του ισραήλ είναι μεν ένα ζήτημα, αλλά το θεωρούμε δευτερεύον. Τριτεύουσας σημασίας θεωρούμε τις καμαρωτές δηλώσεις του φασίστα υπ.αμ. Lieberman περί «καταστροφής σχεδόν του συνόλου των ιρανικών θέσεων στη συρία». Και θα εξηγήσουμε αμέσως το γιατί.

Πρώτον, ούτε η Δαμασκός ούτε οι σύμμαχοί της είναι ανόητοι να μην ξέρουν τι κάνει εδώ και χρόνια και τι σκοπεύει να κάνει το Τελ Αβίβ σ’ αυτήν την ζώνη. Και παρότι θα ήθελαν να την «καθαρίσουν» από τους αντικαθεστωτικούς, είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν ότι αυτοί είναι μόνο το εύκολο μέρος της όποιας πιθανής επιχείρησης… Το δύσκολο βρίσκεται στην άλλη μεριά των συνόρων.

Δεύτερον, σα συνέπεια του πρώτου, είναι αμφίβολο (και λογικά παράδοξο) το να εγκαταστήσει σ’ αυτήν την περιοχή η Τεχεράνη (ή οποιοσδήποτε άλλος…) όπλα και μέσα που θα ήταν εύκολο για το Τελ Αβίβ να εντοπίσει και να κτυπήσει. Με βάση τους τεχνικούς (στρατιωτικούς) συσχετισμούς, η «ζώνη Dara’a» μπορεί να τοποθετηθεί στην ίδια κατηγορία με τις ypgκρατούμενες περιοχές. Δεν είναι ό,τι καλύτερο για το μπλοκ της Αστάνα, είναι απλά υποχρεωτικό να το αναγνωρίσει.

Τρίτον, η «ζώνη Dara’a» έχει μεγάλη σημασία για τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, αλλά μικρότερη για το μπλοκ της Αστάνα· είτε από στρατιωτική, είτε από οικονομική και γεωπολιτική άποψη. Αν και όποτε επιχειρηθεί η ανακατάληψή της δεν θα είναι τόσο για την αξία της περιοχής για την Δαμασκό, όσο για την αξία ενός πολέμου (ακόμα και έμμεσου) εναντίον του ισραήλ. Κι αυτό, με τα τωρινά δεδομένα, μας φαίνεται μακρινό.

Τέταρτο, αλλά όχι ασήμαντο: κάποτε, όχι και πάρα πολύ παλιά, η Χεζμπ’ αλλάχ έριχνε πότε πότε καμιά ρουκέτα (απ’ το λιβανικό έδαφος στο ισραηλινό) σαν απάντηση σε συνοριακές ενέργειες του ισραηλινού στρατού. Υπάρχει και στα χερσαία λιβανο-ισραηλινά σύνορα μια περιοχή που το Τελ Αβίβ έχει καταλάβει και κατέχει παράνομα: είναι οι φάρμες Shebaa, μια πολύ μικρή περιοχή 11 Χ 3 χιλιομέτρων, που είναι συνέχεια των υψωμάτων του Γκολάν.

Θα μπορούσε η παλιά τακτική της Χεζμπ’ αλλάχ να αναβιώσει νοτιότερα και δυτικότερα; Θα μπορούσε μια τακτική παρενόχλησης του ισραηλινού στρατού να χρησιμοποιηθεί σ’ ότι αφορά την «ζώνη Dara’a»; Είναι κάτι που θα φανεί, αλλά (καταλαβαίνουμε ότι) έχει ένα πλεονέκτημα. Αυτό που το Τελ Αβίβ φοβάται και θέλει να αποφύγει, θα είναι αναγκασμένο να το επικαλείται τακτικά: οι ιρανοί είναι πολύ κοντά… Το ζήτημα δεν επιδέχεται στρατιωτική αντιμετώπιση (είναι πολύ εύκολο σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου όλα, ή τα πιο βασικά, να είναι υπόγεια και αόρατα…). Είναι «ψυχολογικό».

Που σημαίνει ότι μπορεί μεν η θρυλική iaf (η ισραηλινή αεροπορία), εκπαιδευμένη και στο ελλαδιστάν (για να μην ξεχνιόμαστε…) να ρίχνει και να πετυχαίνει τους στόχους της ή όχι· να καταστρέφει ή να νομίζει ότι καταστρέφει· να δηλώνει ότι «νίκησε» σαν τόνωση του ηθικού ενώ ηττάται… Αλλά η ψυχολογική πίεση σ’ έναν πληθυσμό που στο μεγαλύτερο μέρος του έχει υιοθετήσει την ιδεολογία του «περιούσιου λαού» και την κλεισούρα της περικύκλωσης από δόλιους εχθρούς, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Σας διαβεβαιώνουμε πως αυτό το ξέρουν οι πάντες!…