Tag: ισραήλ

Έγινε η σφαγή ρουτίνα;

Παρασκευή 21 Ιούνη>> Βγήκε καμαρωτός καμαρωτός ο νυσταλέος Jo για να δηλώσει ότι «το ισραήλ προτείνει ένα σχέδιο εκεχειρίας τριών σταδίων»… μόνο που κανένα ισραήλ δεν είχε προτείνει τίποτα… Οπότε το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς (ενοχλημένο για την ειρηνιστική δυσφήμιση…) συνέχισε και συνεχίζει την σφαγή. Και ο νυσταλέος συνέχισε και συνεχίζει να εξοπλίζει τους χασάπηδες, εξαπατώντας ακόμα και το κογκρέσσο για τις ποσότητες όπλων και πυρομαχικών που στέλνει στο «δικαίωμα στην αυτοάμυνα»…

Βγήκε καμαρωτό καμαρωτό το «συμβούλιο ασφαλείας του οηε» να «εγκρίνει ομόφωνα το σχέδιο εκεχειρίας» (το προηγούμενο…) δίνοντας κάτι σαν «διεθνή ευλογία» στο ουσιαστικά ανύπαρκτο…

Μήπως οι ψευδαισθήσεις που ονομάζονται «εικονική πραγματικότητα» είναι ήδη καθεστώς;

Πριν, ας πούμε, 30 χρόνια οι πιο πάνω «παράγοντες» (ένας αμερικάνος πρόεδρος… ένα «συμβούλιο ασφαλείας του οηε»…) έμοιαζαν να έχουν μεγάλο βάρος στις διεθνείς σχέσεις. Αν, για παράδειγμα, η (τότε) ελεγχόμενη απ’ τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς «διεθνής κοινότητα», μέσω του «συμβουλίου ασφαλείας του οηε», αποφάσιζε κάπου μια «εκεχειρία» (για να προστατέψει τους αμάχους απ’ τις σφαγές…), θα έστελνε εκεί τον ειρηνοποιό στρατό της (τους «κυανόκρανους»…). Οι σφαγές ίσως συνεχίζονταν κάτω απ’ το άγρυπνο βλέμμα αυτών των ειρηνοποιών (όπως, για παράδειγμα, στο Σεράγεβο ή στη Σρεμπρένιτσα) αλλά τα όργανα-της-διεθνούς-κοινότητας θα συνέχιζαν να επιδεικνύουν μια κάποια στιβαρότητα.

Όχι πια!! Οι Παλαιστίνιοι και οι Παλαιστίνιες δεν είναι οι πρώτοι για τους οποίους δεν υπάρχει καμία «σωτηρία» από καμία «διεθνή κοινότητα»… Είχαν προηγηθεί, για παράδειγμα, εκτός απ’ τους βόσνιους και τις βόσνιες οι ιρακινές και οι ιρακινοί. Είναι όμως οι Παλαιστίνιοι/ες, παρά τη θέλησή τους, οι πρώτοι στο όνομα των οποίων η ιστορικά ελεγχόμενη απ’ τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς «διεθνής κοινότητα» αποδεικνύεται live 24 μια εγκληματική φάρσα που βουλιάζει στο αίμα – ενόσω δεν υπάρχει ακόμα διαμορφωμένη (παρά τις σχετικές αναγγελίες έως απειλές…) κάποια άλλη, διαφορετική «διεθνής κοινότητα» (καθοδηγούμενη από άλλους ιμπεριαλισμούς).

Χωρίς να μειώνουμε την αξία των ειρηνικών (ειρηνικότατων…) μαζικών διαδηλώσεων σε διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη, οι Παλαιστίνιες και οι Παλαιστίνιοι ζουν τώρα και πεθαίνουν σε μια (ακόμα) βαθιά ρωγμή της καπιταλιστικής ιστορίας όπου οι «μεγάλες δυνάμεις» ετοιμάζονται να λύσουν τους λογαριασμούς τους με τον μόνο τρόπο που ξέρουν, τον μόνο τρόπο που αναλογεί σε μια καπιταλιστική αναδιάρθρωση τόσο ριζική όσο η 4η βιομηχανική επανάσταση… Σ’ αυτούς τους λογαριασμούς η Παλαιστίνη και η απελευθέρωσή της, το τέλος του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, είναι μεν ένα κεφάλαιο, αλλά μόνο ένα ανάμεσα σε πολλά άλλα.

Συνεπώς οι Παλαιστίνιοι και οι Παλαιστίνιες μπορούν να στηρίζονται και να υπολογίζουν μόνο στις δικές τους δυνάμεις, τις δικές τους και των ενεργητικών συμμάχων τους. Όσο για τις εκατοντάδες χιλιάδες που κατά καιρούς εκδηλώνουν την ειρηνική (ειρηνικότατη) συμπαράστασή τους σ’ αυτόν τον απελευθερωτικό αγώνα, ειδικά στην καπιταλιστική δύση; Αν δεν συνειδητοποιήσουν χθες ότι δεν είναι θεατές-σε-μια-σφαγή αλλά τα επερχόμενα εξαίσια θύματα της εξάπλωσής της, αν δεν συνειδητοποιήσουν χθες ότι σ’ αυτή την μικρή άκρη του κόσμου που λέγεται Παλαιστίνη συμπυκνώνεται και επιδεικνύεται πια η καθολική και καθόλου περιορισμένη ή κατ’ εξαίρεση βία ενός όλο και πιο κοντινού παγκόσμιου καπιταλιστικού «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών», αν δεν… έχουν ήδη υπογράψει την «μοίρα» τους.

Το πρώτο βήμα αυτής της συνειδητοποίησης είναι αυτό: δεν υπάρχει κανένα «κοινωνικό συμβόλαιο» σε ισχύ στις δυτικές ολιγαρχίες, τέτοιο που να αναγνωρίζει την παλιά σοσιαλδημοκρατικού τύπου κοινοτοπία των «κοινωνικών εταίρων»… Τα αφεντικά (τα δυτικά είναι σίγουρο!) ασκούν κατοχή.

Κατά συνέπεια δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αντιπροσώπευσης των πληβείων και των δικαίων τους σε οποιαδήποτε «κοινή φόρμα» με τους εκπροσώπους των αφεντικών – και κανένα περιθώριο σοβαρών υποχωρήσεων εντός ή εκτός εισαγωγικών απ’ την μεριά των τελευταίων.

Προσέξτε καλά την Παλαιστίνη…

Παλαιστίνη 2024

Παρασκευή 21 Ιούνη>> Μετά από σχεδόν 9 μήνες αίματος, καταστροφής, γενοκτονίας, όλα σε παγκόσμια θέα, και παρά την στρατιωτική ήττα του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος στη Γάζα και την επιβεβαιωμένη αποτυχία των δηλωμένων στόχων του, φαίνεται πως το να βρίσκεται ο παλαιστινιακός απελευθερωτικός αγώνας σ’ αυτή τη ρωγμή του ιστορικού χρόνου κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα.

Ο δρόμος του νοτιοαφρικανικού γκρεμίσματος του εκεί απαρτχάιντ δεν μπορεί να επαναληφθεί αυτούσιος. Τα δεδομένα, οι συσχετισμοί δύναμης στον πλανήτη είναι τώρα εντελώς διαφορετικά απ’ ότι στα τέλη των ‘80s και στις αρχές των ‘90s. Επιπλέον το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς-για-τον-εαυτό-του του Τελ Αβίβ, έχοντας υπόψη του την κατάρρευση του νοτιοαφρικάνικου απαρτχάιντ, έχει αναπτύξει πολύ πιο σύνθετες αρθρώσεις με τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς σε σχέση με την Πραιτώρια.

Ίσως η μεγαλύτερη αδυναμία ως τώρα της παλαιστινιακής αντίστασης (και το αντίστοιχο «κέρδος» των θεοναζί και των δυτικών συμμάχων τους) είναι πολιτική: το ότι δεν έχει ξεπεράσει ανοικτά και καθαρά την «λύση των δύο κρατών»! Το ότι αυτή η φάρσα εξακολουθεί να πλανάται-στον-αέρα, απ’ την μια μεριά επιτρέπει στους δυτικούς ιμπεριαλισμούς να κάνουν διάφορους ελιγμούς «εικονικού ενδιαφέροντος για το παλαιστινιακό πρόβλημα» κλείνοντας το μάτι στο στρατιωτικά ηττημένο Τελ Αβίβ… Και απ’ την άλλη επιτρέπει να κυκλοφορεί το φάντασμα των «διαπραγματεύσεων-για-εκεχειρία» σχετικά με την Γάζα αποκλειστικά. Αυτό το τελευταίο υπονομεύει την κεντρική πολιτική ανάδειξη (απ’ την ένοπλη αντίσταση) του ενιαίου χαρακτήρα της αποικιοκρατικής κατοχής, και στη δυτική Όχθη, και στην ανατολική Ιερουσαλήμ, αλλά και στην επικράτεια του τωρινού θεοναζί καθεστώτος.

Αυτή η υπονόμευση έχει συνέπειες. Πρώτον επιτρέπει στην fatah της Ραμάλα να εξακολουθεί να πουλάει κάποιο «πολιτικό βάρος», εικονικό μεν αλλά ως (η διεθνώς αναγνωρισμένη…) «παλαιστινιακή αρχή». Δεύτερον αναγκάζει την ένοπλη αντίσταση να εκτοξεύεται προς έναν εξαιρετικά δύσκολο στόχο ξεπεράσματος αυτής της πραγματικότητας, που είναι η απελευθέρωση του Marwan Barghouti απ’ τα ισραηλινά κάτεργα.

Ο Barghouti είναι μεν μέλος της fatah αλλά πολιτικά ακέραιος και καθολικά αποδεκτός απ’ την ένοπλη αντίσταση. Για τους δυτικούς είναι ο «παλαιστίνιος Mandela»… Σύμφωνα μ’ αυτή την «φυγή προς…» ο απελευθερωμένος Barghouti (θα) είναι ο φυσικός πολιτικός ηγέτης όλων των Παλαιστίνιων, αν γίνουν (ποτέ…) εκλογές θα εκλεγεί εύκολα επικεφαλής («πρόεδρος») της «παλαιστινιακής αρχής», και κατά συνέπεια το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς θα πρέπει (κάτω απ’ την «διεθνή πίεση»…) να διαπραγματευτεί μαζί του….τι; Την «λύση των δύο κρατών»…!!! Αν χρειάζεται θα το πούμε: η απελευθέρωση του Barghouti είναι ίσως το κεντρικότερο επίδικο στις υποτιθέμενες τωρινές (μη) διαπραγματεύσεις περί εκεχειρίας στη Γάζα, κλπ…

Να πως (κατά τη γνώμη μας) η παλαιστινιακή αντίσταση (όλη;) δείχνει εγκλωβισμένη στο «μοντέλο της νότιας αφρικής» / minus. (Το «minus» αφορά το γεγονός ότι οποιαδήποτε «λύση δύο κρατών» απλά αφήνει το σημερινό φασιστικό και ρατσιστικό Τελ Αβίβ στη θέση του, να κάνει ότι θέλει μελλοντικά…)

Σε κάθε περίπτωση το θεοναζί καθεστώς δεν πρόκειται να απελευθερώσει τον Barghouti, επειδή πολύ απλά δεν θέλει έναν καινούργιο, επικαιροποιημένο και αναβαθμισμένο Arafat! Δεν πρόκειται να δεχθεί επιστροφή στο «κουτάκι 1» των αρχών της δεκαετίας του ’90 – και φυσικά δεν υπάρχει κανένας να του επιβάλλει μια τέτοια «αναβίωση» – είναι εντελώς διαφορετικά τα σημερινά δεδομένα! Έτσι, το θεοναζί καθεστώς (και μέσω αυτού οι σύμμαχοί του) μπορεί να έχει αποτύχει / ηττηθεί στους διακηρυγμένους στόχους του, μπορεί να υποφέρει από διαδοχικές εσωτερικές κρίσεις, αλλά δεν κινδυνεύει από μια στρατηγική ήττα επιβεβλημένη απ’ την αντίσταση: την πλήρη διάλυση όλων των πλευρών και όλων των δομών του απαρτχάιντ, και την δημιουργία ενός ενιαίου πολυεθνικού δημοκρατικού (έστω: τυπικά…) κράτους απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι.

Είναι πολύ μικρή και «έξω απ’ τον χορό» η ασταμάτητη μηχανή για να κάνει υποδείξεις στην παλαιστινιακή αντίσταση! Έχει ωστόσο την άποψη ότι ακόμα και ο παραμικρός υπαινιγμός για «λύση δύο κρατών» σημαίνει ακόμα και τώρα πρακτικά «δύο παλαιστινιακές οντότητες», μία ανοικτή φυλακή στη Γάζα, και μια σε διαρκή εκχέρσωση, διωγμούς, βία και εποικισμούς στη δυτική Όχθη και στην ανατολική Ιερουσαλήμ. Διαιώνιση, δηλαδή, της ισραηλινής / πρωτοκοσμικής κατοχής.

Το τέλος των σφαγών στη Γάζα ΔΕΝ πρέπει να είναι μόνο «το τέλος των σφαγών στη Γάζα»!!! Και, απ’ την ανάποδη, η συνέχιση των σφαγών ΔΕΝ πρέπει να θεωρείται απλά η ακροδεξιά παράνοια ενός ή δύο θεοναζί βιτρινών!

Where is the land of Palestine?

Δευτέρα 3 Ιούνη>> Αυτό αναρωτιέται ο Garth Hewitt πριν κάτι χρόνια. Την απάντηση την ξέρει βέβαια: απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι!

Και θα ελευθερωθεί.

Παλαιστίνη

Δευτέρα 3 Ιούνη (00.55) >> Μοναδικές στιγμές, χωρίς ιστορικό προηγούμενο! Την (περασμένη) Παρασκευή 31 Μάη, σε μια μάλλον μελοδραματική επίσημη εμφάνισή του, ο νυσταλέος Jo ανακοίνωσε απ’ το άσπρο σπίτι την ύπαρξη «ενός σχεδίου του ισραήλ, τριών φάσεων, για το τέλος του πολέμου στη Γάζα!» Δεν παρέλειψε μάλιστα (ο ίδιος νυσταλέος Jo…) να παρουσιάσει τις βασικές προβλέψεις αυτού του σχεδίου.

Επρόκειτο για το ίδιο (στα κύρια χαρακτηριστικά του) σχέδιο που είχαν προτείνει Κάιρο και Ντόχα (με την διακριτική αλλά ανεπίσημη υποστήριξη του Παρωπίδα, άρα της Ουάσιγκτον…) στις 6 Μάη, είχε δεχτεί η παλαιστινιακή αντίσταση (εκπροσωπούμενη απ’ την Hamas) και είχε απορρίψει μετά βδελυγμίας το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς!

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα περισσότερο «ύποπτα», ο νυσταλέος Jo α) δεν μνημόνευσε την κυβέρνηση του Τελ Αβίβ ως προέλευση του σχεδίου αλλά γενικά και αόριστα «το ισραήλ»∙ β) δήλωσε ότι «ξέρει ότι στο ισραήλ υπάρχουν πολλοί που είναι αντίθετοι, θέλουν να συνεχίσουν τον πόλεμο επ’ άπειρον, και κάποιοι απ’ αυτούς συμμετέχουν στην κυβέρνηση»∙ γ) κάλεσε την Hamas να αποδεχθεί το σχέδιο (την «τρομοκρατική» οργάνωση, ε;) και δ) κάλεσε τον αρχιχασάπη Netanyahu επίσης να αποδεχθεί το σχέδιο, να μην υποκύψει στις «πιέσεις» και, εν ανάγκη, να στηριχτεί σε άλλα κόμματα (της λεγόμενης «αντιπολίτευσης») …. για να νοιώσει καλύτερα… Πρακτικά, αυτό το τρίτο, σήμαινε «έκκληση» στον αρχιχασάπη να διαλύσει την κυβέρνηση και κάνει καινούργια με την τωρινή αντιπολίτευση.

Το πράγμα ξεκαθάρισε γρήγορα, όταν ο αρχιχασάπης και το γκουβέρνο του απέρριψαν «το-σχέδιο-του-ισραήλ»!!! Κάποιοι από δαύτους το χαρακτήρισαν έως και «επιβράβευση της Hamas», πράγμα που δεν είναι μακριά απ’ την αλήθεια… Στη συνέχεια η πλήρης απόρριψη έγινε μερική: Αποδεχόμαστε την πρόταση σαν «πλαίσιο», αλλά υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες που πρέπει να δουλευτούν δήλωσε ο Ophir Falk, επικεφαλής σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής του αρχιχασάπη. Για να συμπληρώσει: Δεν πρόκειται να υπάρξει μόνιμη εκεχειρία πριν επιτευχθούν όλοι οι στόχοι μας – δηλαδή η «εξαφάνιση» της παλαιστινιακής αντίστασης. Με απλά λόγια αυτό λέγεται παρελκυστική τακτική.

Απ’ την μεριά της η παλαιστινιακή αντίσταση δήλωσε ότι αποδέχεται κατ’ αρχήν το σχέδιο, με την προοπτική βελτίωσης (ή διόρθωσης) σε δυο ή τρία σημεία του, σχετικά με το timing της πλήρους αποχώρησης του ισραηλινού στρατού απ’ την ερειπωμένη λωρίδα / νεκροταφείο.

Τι έγινε απ’ την περασμένη Παρασκευή ως χτες, Κυριακή;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

My name is Palestine

Δευτέρα 27 Μάη>> Παίρνοντας αφορμή ένα γκράφιτι του Banksy, ο άγγλος συνθέτης και τραγουδιστής Garth Hewitt, γνωστός για τον προσανατολισμό του σε ζητήματα παγκόσμιας κοινωνικής δικαιοσύνης, έβγαλε έναν δίσκο με τίτλο Palestine Calling. Το My name is Palestine είναι ένα απ’ τα τραγούδια του αφιερώματος.

Η πολιτική νεκροφιλία των δυτικών!

Δευτέρα 27 Μάη (00.57)>> Ώστε κοτζάμ 3 ευρωπαϊκά κράτη αναγνωρίζουν την ύπαρξη «παλαιστινιακού κράτους»; Συγκλονιστικό!!! Πότε δημιουργήθηκε αυτό το κράτος και δεν το είχαν προσέξει για να το αναγνωρίσουν; Τον περασμένο μήνα; Πέρυσι;

Η τυπική ανακήρυξη «παλαιστινιακού κράτους» (στα σύνορα του 1967…), έγινε τον Νοέμβρη του 1988 απ’ την τότε PLO: Δυτική Όχθη, ανατολική Ιερουσαλήμ, Γάζα…  Ως το τέλος εκείνης της χρονιάς αυτό το κράτος είχε αναγνωριστεί ως τέτοιο από 78 ακόμα κράτη. Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν όλα τα κράτη του αραβικού συνδέσμου, πολλά λατινοαμερικάνικα και αφρικανικά, η τουρκία, η κούβα, η (ενιαία τότε) γιουγκοσλαβία, η εσσδ, η κίνα, το βιετνάμ, η βόρεια κορέα, η πολωνία…  Το επόμενο χρόνο, το 1989, προστέθηκαν άλλα 8. Ως το 1998 είχαν προστεθεί άλλα 12. Και απ’ το 2004 ως τον Ιούνη του 2023 36 ακόμα. Σύνολο σχεδόν 140 κράτη (μέλη του οηε). Μέσα σ’ αυτά ΔΕΝ ήταν ούτε η νορβηγία, ούτε η ιρλανδία, ούτε η ισπανία (ούτε κάποια άλλο δυτικό…) Και – προς δόξα των ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών – αν και αναγνωρισμένο αυτό το «παλαιστινιακό κράτος» δεν υπήρχε, ούτε υπήρξε ποτέ! Επειδή, πολύ απλά, οι δυτικοί ιμερπιαλισμοί δεν γουστάρουν να υπάρξει – σαφές; Υπήρχε μόνο η λυσσασμένη εποικιστική αποικιοκρατία του θεοναζί χωροφύλακα, χάρη – ακριβώς – ΚΑΙ στην ισπανία, ΚΑΙ στην ιρλανδία, ΚΑΙ στη νορβηγία…

Η «αναγνώριση» ενός «παλαιστινιακού κράτους» για το οποίο φρόντισαν όχι απλά να μην υπάρχει, αλλά φρόντισαν κυρίως εκατομμύρια πιθανοί υπήκοοί του να ζουν κάτω απ’ την μπότα ενός άλλου κράτους επί δεκαετίες (με το οποίο δεν τολμούν καν να διακόψουν τις διπλωματικές τους σχέσεις κι ας είναι ότι πιο εγκληματικό έχει να δείξει ως τώρα ο 21ος αιώνας…), ενός κράτους που σκοτώνει και καταστρέφει συστηματικά επί δεκαετίες, ενός κράτους που επεκτείνει την εποικιστική αποικιοκρατία του επίσης συστηματικά, είναι λοιπόν κάτι σαν «πράξη μεταμέλειας» εκ μέρους των 3 (και όσων ακόμα τυχόν προστεθούν); Όχι. Είναι πράξη πρόστυχης εξαπάτησης! Για να πουν (τι άλλο;) ότι «εξακολουθούν να υποστηρίζουν τη λύση των δύο κρατών», όταν αυτή όχι μόνο έχει πεθάνει αλλά έχουν στείλει στεφάνια σε κάθε μνημόσυνο (οι πρωτοκοσμικοί «ευαίσθητοι») με τα μπιλιέτα τους! Πάντα υπέρ του φιλικού τους απαρτχάιντ – σαν γνήσιοι μαφιόζοι.

Η όψιμη «αναγνώριση» έχει μόνο έναν ρόλο να παίξει: να συνεχίσει να κρατάει όρθιο το φάντασμα της «λύσης των δύο κρατών». Να το κρατάει όρθιο εναντίον της όλο και πιο επεκτεινόμενης διεθνώς αντι-απαρτχάιντ, αντιφασιστικής, αντιρατσιστικής θέσης για ένα-ενιαίο-δημοκρατικό-κράτος, απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι! Αυτή η «αναγνώριση» έχει στόχο να προστατέψει τον χωροφύλακα (ως το «άλλο κράτος») ενώ είναι εδώ και δεκαετίες το ΜΟΝΟ κράτος, ένα κατοχικό, φασιστικό καθεστώς! Και μαζί, να προστατέψει τους Κουϊσλινγκ της Ραμάλα, τους συνεργάτες του Τελ Αβίβ, αυτό που λέγεται «παλαιστινιακή αρχή» (χωρίς αρχή και τέλος…) όλα αυτά τα χρόνια μέχρι σήμερα, μέχρι αύριο…

Τα έχουν ξανακάνει αυτά τα χυδαία οι πρωτοκοσμικοί:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Το διεθνές δικαστήριο των δολοφόνων

Δευτέρα 27 Μάη (00.53)>> Στην ίδια κατηγορία των απατεώνων και των παρελκυστικών τακτικών ανήκει και η πρόσφατη «εισήγηση» του εισαγγελέα του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου (ICC) Karim Ahmad Khan περί ενταλμάτων σύλληψης δύο απ’ τους αρχιχασάπηδες του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, μαζί (φυσικά!!) με 3 απ’ τους επικεφαλής της Hamas.

Πριν εξηγήσουμε τι και γιατί, δύο απαραίτητες διευκρινίσεις, αφού παρατηρούμε ότι διάφοροι «σοβαροί» αναλυτές εξακολουθούν να μπερδεύουν (μην πούμε τι!…) Το ICC (ή στα ελληνικά «διεθνές ποινικό δικαστήριο») ΔΕΝ έχει καμία μα καμία σχέση με το ICJ («διεθνές δικαστήριο δικαιοσύνης»), εκτός απ’ το ότι και τα δύο έχουν έδρα στη Χάγη. Το πρώτο, το ICC είναι ένα 110% δημιούργημα των δυτικών ιμπεριαλισμών∙ «έπιασε δουλειά» το καλοκαίρι του 2002 (ουσιαστικά υποστηρίζουμε εμείς οι καχύποπτοι σα «ρεζέρβα» για την περίπτωση που θα χρειαζόταν για κανάν Σαντάμ Χουσεϊν…) και εξετάζει την ενοχή μόνο ατόμων (αξιωματούχων) και όχι κρατών! Αντίθετα το ICJ είναι παλιό, απ’ την εποχή της «κοινωνίας των εθνών» στη δεκαετία του 1930, είναι απ’ τα βασικά όργανα του ΟΗΕ, και εξετάζει μόνο τις διενέξεις (και τις κατηγορίες) μεταξύ κρατών. Το ICC είναι παγκόσμια γνωστό ως «όργανο της δύσης»… Το ICJ έχει ακόμα ένα κάποιο διεθνές κύρος εφόσον κατά καιρούς έχει πάρει αποφάσεις κατά των δυτικών συμφερόντων. Επιπλέον το ICC κινείται «αυταπάγγελτα», ενώ το ICJ μόνο αν γίνει προσφυγή κράτους εναντίον άλλου κράτους.

Στο ICC εκκρεμεί απ’ το 2015 η προσφυγή που είχε κάνει τότε η «παλαιστινιακή αρχή» εναντίον αξιωματούχων του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος για την μεγάλη σφαγή στη Γάζα το 2014 (operation protective edge)… Πρόσφατα αυτός ο Karim Ahmad Khan δήλωσε ότι «δεν έχουμε μαζέψει ακόμα τα απαραίτητα στοιχεία» – δέκα χρόνια μετά… Το περασμένο Νοέμβρη (του 2023) τα κράτη της νότιας αφρικής και της ναμίμπια έκαναν προσφυγή σ’ αυτό το ίδιο «δυτικό εξάρτημα», το ICC, ζητώντας εντάλματα κατά θεοναζί αξιωματούχων. Ο εισαγγελέας Khan τους απάντησε ότι «δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί, γιατί ασχολείται να βρει τα στοιχεία για την σφαγή του 2014»… Μετά απ’ αυτό η νότια αφρική απευθύνθηκε στο άλλο δικαστήριο, στο ICJ, που τουλάχιστον είναι σοβαρό…

Σε κάθε περίπτωση η αλήθεια γι’ αυτό το «δικαστήριο», το ICC, είναι εκείνη του «ανώνυνου δυτικού εκλεγμένου ηγέτη»: αυτό το δικαστήριο φτιάχτηκε για τους αφρικανούς και για κακοποιούς σαν τον Putin, όχι για εμάς!

Ποια μύγα τσίμπησε λοιπόν τον εισαγγελέα Khan;

Καμία!!!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Επείγουσα έκκληση της Παλαιστίνης!

Δευτέρα 20 Μάη>> Η 4λεπτη μπαλάντα (και η κινηματογράφησή της) είναι παλιά. Του 1972. (Τότε το κεντρικό σύνθημα των κινημάτων συμπαράστασης ήταν Όπλα κι όχι δάκρυα για την Παλαιστίνη!) Έχουν όμως την δική τους ενδιαφέρουσα ιστορία.

Η (16 χρονών τότε) παλαιστίνια-της-εξορίας (γεννημένη στην αίγυπτο) Zeinab Shaath έγραψε την μουσική το 1970 πάνω στους στίχους ενός ποιήματος με τον ίδιο τίτλο μιας άλλης παλαιστίνιας-της-εξορίας, της Lalita Panjabi. Ηχογραφημένο σε κασέτα το τραγούδι παίχτηκε σ’ έναν δίγλωσσο ρ/σ του Καϊρου (στον οποίο δούλευε η μεγαλύτερη αδελφή της Mysoon) και σύντομα οι ακροατές πολιορκούσαν τον σταθμό ζητώντας αντίγραφο.

Γρήγορα το καλλιτεχνικό τμήμα της PLO «ανακάλυψε» την Zeinab (που εν τω μεταξύ είχε γράψει κι άλλα «τραγούδια διαμαρτυρίας» – αυτός ήταν ο όρος της εποχής…) και η νεαρή παλαιστίνια βρέθηκε να παίζει σε αντι-ιμπεριαλιστικά φεστιβάλ συμπαράστασης στην Παλαιστίνη απ’ το ανατολικό Βερολίνο ως τον Λίβανο. Το 1972 κινηματογραφήθηκε με μια 8άρα μηχανή κάπου στο Λίβανο, και στη συνέχεια το φιλμ μονταρίστηκε* και μπήκε στη διάθεση της PLO (της οποίας η βάση ήταν στη Βηρυττό).

Το 1983, με την εισβολή του ισραηλινού στρατού στον λίβανο, τα γραφεία της PLO λεηλατήθηκαν και στη συνέχεια καταστράφηκαν. Όχι όμως πριν ο ισραηλινός στρατός βάλει στο χέρι όλο το υλικό που βρήκε εκεί. Το 2017 (34 χρόνια μετά) η ισραηλινή πανεπιστημιακή Rona Sela, μεταξύ άλλων ιστορική ερευνήτρια, ανακάλυψε το φιλμ στα αρχεία του ισραηλινού στρατού και προσπάθησε να το αναβαθμίσει∙ ωστόσο δεν της επιτράπηκε να πάρει το πρωτότυπο. Της δόθηκε μόνο ένα αντίγραφο με την «στάμπα» του IDF (πάνω δεξιά). Η Sela κατάφερε να βρει την Zeinab (στις ηπα…) και το 2021 οι «ανακαλύψεις» συμπληρώθηκαν όταν η ινδή dj Arshia Haq βρήκε σε παλαιοπωλείο ένα βινύλιο με το τραγούδι της «Επείγουσα έκκληση της Παλαιστίνης». Με την βοήθεια του Mo’min Swaitat, παλαιστίνιου καλλιτέχνη και συλλέκτη (που έχει δημιουργήσει ένα αρχείο παλαιστινιακής ιστορίας) έκαναν remastering του τραγουδιού, και το ενσωμάτωσαν στην video version του παλιού 8αριού φίλμ.

Ένα «τραγούδι απ’ τα παλιά», μια ιστορία που διέτρεξε 5 δεκαετίες, για μια υπόθεση και έναν απελευθερωτικό αγώνα που συνεχίζεται και κορυφώνεται…

*Ο Kamal Nasser που εμφανίζεται στο φιλμ, γεννημένος στη Γάζα το 1924, διωγμένος απ’ την Δυτική Όχθη το 1967, στέλεχος της PLO, υπεύθυνος έκδοσης του περιοδικού Falastin al Thawra, εκπρόσωπος τύπου και επικεφαλής του τμήματος αντι-πληροφόρησης της οργάνωσης, δολοφονήθηκε στις 10 Απρίλη του 1973 στη Βηρυττό μαζί με δύο συντρόφους του απ’ τις «ειδικές δυνάμεις» (μυστικές υπηρεσίες…) του θεοναζί καθεστώτος. Στην κηδεία τους έδωσαν το παρόν πάνω από 500.000 άτομα…

Αυτό που λέει στο video είναι η προοπτική ενός ενιαίου δημοκρατικού κράτους, για εβραίους και άραβες, που θα εγκαθιδρυθεί απ’ την παλαιστινιακή αντίσταση…

Όσοι ελεεινολογούν αυτήν την αντίσταση και τους σκοπούς της τώρα, το ίδιο έκαναν πάντα… Όσοι λένε τις παπαριές τους περί “αντισημιτισμού” τώρα, το ίδιο έκαναν πάντα… Όσοι τρέφονται με αίμα τώρα, το ίδιο έκαναν πάντα…

Φωτογραφία επάνω: η Zeinab Shaath, στα δεξιά χαμογελαστή, μέσα στον κόσμο που συγκεντρώθηκε (750.000) στο «παγκόσμιο φεστιβάλ νεολαίας και φοιτητών» στο ανατολικό Βερολίνο, το 1973.

Παλαιστίνη

Δευτέρα 20 Μάη (00.11)>> Πόσο καθαρά μπορεί να διατυπωθεί επίσημα από top αξιωματούχους του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, η ήττα του στη Γάζα, χωρίς να χρησιμοποιηθούν λέξεις όπως «ήττα», «αποτυχία», κλπ; Τόσο καθαρά όσο η πιο κάτω δήλωση:

… Δεν θα επιτρέψουμε στη Hamas να ελέγχει την Γάζα. Ούτε θέλουμε να την ελέγχει το Ισραήλ. Ποια είναι η λύση; Τοπικοί Παλαιστίνιοι παράγοντες υποστηριζόμενοι από διεθνείς παράγοντες…

Αυτά είπε δημόσια ο υπ.αμ. του θεοναζί καθεστώτος Yoav Gallant, σε τηλεοπτικό κανάλι, την Τετάρτη 15 Μάη, προσθέτοντας:

Η Hamas δεν λειτουργεί πια σαν στρατιωτική οργάνωση… Τα περισσότερα απ’ τα τάγματά της έχουν διαλυθεί…

Το ότι αυτά τα σπουδαία, για την «επόμενη μέρα», ο θεοναζί υπ.αμ. (που καμάρωνε επειδή ισοπέδωσε την Γάζα το 2014, μέχρι που ανέλαβε να την εξαφανίσει από προσώπου γης απ’ τον περσινό Οκτώβρη και μετά…) τα είπε ενόσω ο στρατός του υποφέρει ήδη απ’ την «ανύπαρκτη» Hamas (: δηλαδή το σύνολο των οργανώσεων της παλαιστινιακής αντίστασης) σ’ όλο το μήκος της λωρίδας, είναι ίσως δευτερεύον – μπροστά σ’ αυτό που υπονοεί η δήλωσή του. Και η αντιπαλότητά του με τον αρχιχασάπη Netanyahu, ο οποίος λέει μονότονα, ότι «δεν θα κουβεντιάσουμε για την ‘επόμενη μέρα’ στη Γάζα πριν εξολοθρεύσουμε την Hamas» (άρα αυτός θεωρεί ότι η παλαιστινιακή αντίσταση υπάρχει ακόμα…) αφορά την τακτική και μόνο. (Θα πει όμως κάποιος: όταν υπάρχει στρατηγική ήττα, οι διαφωνίες τακτικής οξύνονται. Σωστά…)

Ταυτόχρονα, κι ενώ η μεγάλη πλειοψηφία του απαρτχάιντ πληθυσμού εξακολουθεί να υποστηρίζει την σφαγή στη Γάζα, πέφτει διαρκώς η αισιοδοξία και ανάλογα αυξάνει η απαισιοδοξία του για το μέλλον του καθεστώτος! Κάτι παραπάνω απ’ το 1/3 παραμένει αισιόδοξο (στην αρχή της χρονιάς ήταν οι μισοί…) και κάτι λιγότερο από ένα άλλο 1/3 (ήταν το 1/5) έχει αρχίσει να «μαυρίζει»… Ειδικά μεταξύ των κοσμικών φασιστών (που «διαισθάνονται» την ήττα) μόλις το 14% είναι αισιόδοξο για το μέλλον του απαρτχάιντ…

Που εντοπίζεται λοιπόν ηχηρά η ομολογία της ήττας πέρα απ’ αυτήν την “αόρατη” δυσθυμία;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Μεσανατολικό πεδίο μάχης

Δευτέρα 20 Μάη (00.09) >> Μια άλλη, λιγότερο ορατή αλλά εξίσου σημαντική διάσταση της ήττας του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος αλλά και των συμμάχων του, είναι αυτή «η βεντάλια» μετώπων που το καθεστώς άλλοτε απειλεί ότι θα ανοίξει (αλλά δεν το κάνει), άλλοτε προσπαθεί να ανοίξει (αλλά αποτυγχάνει) και άλλοτε παριστάνει ότι ξέχασε.

Την 1η Απρίλη, βομβαρδίζοντας την ιρανική πρεσβεία στη Δαμασκό, το θεοναζί καθεστώς ήλπιζε είτε σε μια απάντηση-μέσω-εκπροσώπων (: Χεζμπ’ Αλλάχ) πράγμα που θα του επέτρεπε να ξεκινήσει carpet bombing στο νότιο λίβανο∙ είτε σε άλλου είδους αντίδραση της Τεχεράνης που θα έφερνε τον us army μαζικά πιο κοντά στη μέση Ανατολή.

Το βράδυ της 13ης προς 14η Απρίλη τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά – έχουμε γράψει τη γνώμη μας. «Ξαφνικά» (ή όχι και τόσο) αυτό το εγκληματικό αποικιοκρατικό καθεστώς έχασε ένα όπλο που είχε για δεκαετίες, ίσως το ισχυρότερο (μετά τα πυρηνικά του) αλλά πολύ ευκολότερο να χρησιμοποιείται: την απειλή ότι μπορεί να «κλιμακώσει-κατά-βούληση» έναν πόλεμο, συνεπώς οι πάντες θα έπρεπε να σκύβουν το κεφάλι. Απ’ την στιγμή που η παλαιστινιακή αντίσταση έχει υψώσει το μπόι της, απ’ την στιγμή που η Χεζμπ’ Αλλάχ δείχνει μια μάλλον εντυπωσιακή «τακτική αυτοσυγκράτηση», και απ’ την στιγμή που το ιρανικό καθεστώς δεν φοβάται να κτυπήσει έδαφος της θεοναζί επικράτειας «αυτοπροσώπως»∙ και κυρίως απ’ την στιγμή που το ευρασιατικό project εξακολουθεί να είναι ενεργό στο μεσανατολικό πεδίο μάχης, ο χωροφύλακας των δυτικών ιμπεριαλισμών έχει γίνει «πρώην»∙ και τα αφεντικά του προσπαθούν να κρατήσουν το «κύρος» τους αλλού: στο ουκρανικό πεδίο μάχης.

Στην ερώτηση «τι μπορεί να είναι το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς αν δεν έχει αξία ως χωροφύλακας;» έχει προσπαθήσει να απαντήσει το ίδιο: ο φονιάς που όλοι φοβούνται. Αυτό με μια λέξη λέγεται Γάζα. Αλλά αν ούτε εκεί φοβούνται, κι αν η διαχείριση-του-σφαγείου έχει γίνει πρόβλημα για τον πρώην χωροφύλακα (και τους συμμάχους του), τότε βουλιάζει στο αίμα των θυμάτων του – ψάχνοντας για σωσίβιο.

Ως τις 6 Οκτώβρη του 2023 οι δυτικοί σύμμαχοι / εντολοδόχοι του χωροφύλακα ήταν σίγουροι ότι ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της μέσης Ανατολής (εκτός από ένα κομμάτι του συριακού πεδίου μάχης), και ότι δεν υπάρχει σ’ αυτή την περιοχή του πλανήτη πολιτικό υποκείμενο που να απειλεί ή έστω να παρενοχλεί την κυριαρχία τους… Σήμερα πολλοί από δαύτους είναι αναγκασμένοι να κυνηγούν μέσα στις δικές τους επικράτειες όλους και όλες τους όλο και περισσότερους που λένε, άλλοτε έμμεσα κι άλλο καθαρά Viva Palestine – εννοώντας βέβαια την ένοπλη αντίσταση και όχι τα πουρνάρια. Η καταστολή είναι καταστολή∙ αλλά δείχνει επίσης την κατάρρευση μιας ιδεολογικής χειραγώγησης που δουλευόταν επί δεκαετίες. Χειραγώγηση που ήταν ιδεολογική στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων, αλλά πολιτική / γεωπολιτική στον πλανήτη.

Για τα δεδομένα της 3ης δεκαετίας του 21ου αιώνα και των δυτικών ιμπεριαλιστικών φιλοδοξιών το γεγονός ότι υπάρχει ένα αντάρτικο πολιτικό υποκείμενο εντελώς δικαιωμένο ηθικά «κάπου εκεί» που εμπνέει κοινωνικά υποκείμενα «κάπου εδώ» ήταν εντελώς απρόβλεπτο, οπότε θεωρείται (κι ως ένα σημείο είναι) επικίνδυνο: μπορεί να αποδειχθεί ο πρώτος-πόντος-που-ξηλώθηκε σ’ ένα εύθραυστο πλέγμα κατασκευασμένων ειδώλων, αδιεξόδων και ψευδαισθήσεων.

Αυτό το ξήλωμα το κάνει με τα χέρια του (με τα όπλα του…) και την φασιστική, ρατσιστική ιδεολογία του ο (πρώην) χωροφύλακας. Τον φοβούνται όλο και λιγότεροι, δεν τον σέβεται σχεδόν κανένας, όλο και περισσότεροι τον σιχαίνονται – και τα δυτικά αφεντικά τον υπερασπίζονται ως «το δικό τους κάθαρμα» κάνοντας αναγκαστικά στριπτίζ.

Ποιος δεν καταλαβαίνει;