Tag: ισραήλ

Κυριακή 10 Ιούνη. Το πολυσυζητημένο αμερικανικό «σχέδιο του αιώνα» για την «λύση στο μεσανατολικό», προϊόν του προεδρικού σώγαμπρου Jared Kushner και ενός έμπιστου νομικού συμβούλου του ψόφιου κουναβιού (του Jason Greenblatt), πηγαινοέρχεται μεταξύ Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ, Ριάντ και Ντουμπάι, αλλά δεν λέει να ξεμυτίσει ανοικτά.

Πως θα μπορούσε; Η αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβική γενναιοδωρία προτείνει στους παλαιστίνιους ένα «κράτος» στη μισή δυτική Όχθη (η άλλη μισή πάει, αποικίστηκε…) και στη λωρίδα της Γάζας. Χωρίς Ιερουσαλήμ, και χωρίς την επιτροφή κανενός πρόσφυγα.

Για την ακρίβεια, επιτρέπει στους παλαιστίνιους να φτιάξουν, αν θέλουν, μια άλλη Ιερουσαλήμ (!!!), απ’ τα χωριά που θα τους απομείνουν κοντά στην πόλη… Επίσης προβλέπει έναν «διάδρομο» απ’ τα εδάφη τους ως το τζαμί του αλ-Ακσά για τους μουσουλμάνους και το ναό της Ανάστασης για τους χριστιανούς, ο οποίος φυσικά θα φυλάσσεται απ’ τον καλά οπλισμένο ισραηλινό στρατό. Όπως απ’ τον ίδιο στρατό θα είναι περικυκλωμένο και το όποιο “κράτος”, αφού προφανώς δεν θα μπορεί να αυτοπροστατεύεται… Το μοντέλο θα είναι το ίδιο όπως τώρα: ξεσκέπαστες φυλακές…

Το ζήτημα δεν είναι ότι δεν υπάρχει παλαιστίνιος, ακόμα κι απ’ το περιβάλλον του τσατσοΑμπάς, που θα μπορούσε όχι να δεχτεί αλλά έστω να κουβεντιάσει κάτι τέτοιο. Το ζήτημα είναι ότι ένα τέτοιο σχέδιο είναι ταμάμ για να προκαλέσει σοβαρές αντι-αμερικανικές εξεγέρσεις στο μεγαλύτερο μέρος του αραβικού και του μουσουλμανικού κόσμου, και καμία υποστηρίξη υπέρ του. Εκτός απ’ τους γνωστούς πρόθυμους του άξονα.

Από την μέση Ανατολή ας μην περιμένει «νόμπελ ειρήνης» το ψόφιο κουνάβι… Ό,τι καταφέρει με τον Kim…

Παρασκευή 8 Ιούνη. Το παρακάτω video (με υπότιτλους, διάρκειας 45 λεπτών) είναι παραγωγή του bbc, του 2003. Καθεστωτικό και καθόλα υπεράνω «αντι-σημιτισμού» δηλαδή. Και λέει πράγματα που έγιναν διεθνώς γνωστά απ’ τον Vanunu – όμως πρέπει να υπενθυμίζονται διαρκώς, ειδικά όταν πρόκειται για ένα κράτος τόσο σύμμαχο του ελληνικού ιμπεριαλισμού, με σαφέστατες κοινές μιλιταριστικές / πολεμικές επιδιώξεις στη μέση Ανατολή.

Είναι απαραίτητα, επιπλέον, κάποια πράγματα για την κατάσταση του Mordechai Vanunu, μετά τις αρχές του 2003 (οπότε τελειώνει το ρεπορτάζ του bbc).

Ο Vanunu αποφυλακίστηκε μεν το 2004, αλλά από τότε βρίσκεται σε καθεστώς αυστηρών περιορισμών, σε ένα είδος ημι-φυλάκισης εντός της ισραηλινής επικράτειας. Του απαγορεύεται να φύγει, να συναντάει ξένους δημοσιογράφους, να δίνει συνεντεύξεις. Το 2007 και το 2010 συνελήφθη για «παραβίαση όρων» και καταδικάστηκε ξανά σε φυλάκιση, την πρώτη φορά 6 μήνες και την δεύτερη για 3.

Θεωρείται διεθνώς κρατούμενος συνείδησης – και έχει βραβευτεί με διάφορους τρόπους. Ενώ όταν προτάθηκε για το νόμπελ ειρήνης ζήτησε να αποσυρθεί το όνομά του, επειδή δεν διανοείται ότι μπορεί να βρίσκεται στην ίδια κατηγορία με τον πρόεδρο του ισραήλ Simon Peres (πήρε το νόμπελ ειρήνης το 1994 από κοινού με τον Αραφάτ), που είναι ο δημιουργός του πυρηνικού προγράμματος του ισραήλ και ο πολιτικά υπεύθυνος για την απαγωγή του απ’ την Ρώμη, στις 30 Σεπτέμβρη του 1986.

Παρασκευή 8 Ιούνη. …Νομίζω πως όταν τα 9 στα 10 ρεπορτάζ για την Γάζα κάνουν κριτική στο Ισραήλ, καλό θα ήταν οι δημοσιογράφοι να πάνε να συζητήσουν με τους ειδικούς για να καταλάβουν ότι δεν θα μπορεί να γίνει τίποτ’ άλλο… Μίλησα με ειδικούς του στρατού στο Ισραήλ, στις ΗΠΑ και σε άλλα κράτη και πείστηκα ότι δεν υπάρχουν «λιγότερο βίαια μέσα» για να προστατέψει το Ισραήλ τον εαυτό του… Γι’ αυτό και οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να κρατάνε κλειστό το στόμα τους μέχρι να ενημερωθούν σωστά…

Αυτά είπε την περασμένη Δευτέρα ο ακροδεξιός πρεσβευτής των ηπα στο ισραήλ David Friedman· μιλώντας (φυσικά) από την Ιερουσαλήμ – για την σφαγή στη Γάζα. Το πρόβλημά του είναι φανερό: ενώ το Τελ Αβίβ έκανε έγκλημα με ποινή δέκα χρόνια φυλακή το να φωτογραφίζονται οι πεζοναύτες του εν δράσει (κατά αόπλων διαδηλωτών), δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος να απαγορευτεί το ρεπορτάζ απ’ την μεριά των παλαιστίνιων. Πολύ περισσότερο που δεν χρειάζονται καν διεθνείς επαγγελματίες για να αποτυπωθούν τα ισραηλινά εγκλήματα.

Τρώνε, πίνουν και σκοτώνουν… Και προσπαθούν να το κρύψουν…

(φωτογραφία: Ο Taher Herzallah, ένας ακτιβιστής υπέρ των παλαιστινιακών δικαίων, προσπαθεί να παρέμβει στην επίσημη ακρόαση του ακροδεξιού Friedman – σε πρώτο πλάνο – στην αμερικανική γερουσία, πριν εγκριθεί η τοποθέτησή του στην πρεσβεία στο ισραήλ, τον Φεβρουάριο του ’17)

Παρασκευή 8 Ιούνη. Εντός αμερικανικής επικράτειας γίνονται διαρκείς κρατικές και παρακρατικές προσπάθειες να απαγορευτεί οποιαδήποτε κριτική στο ισραήλ – όσο κι αν σας φαίνεται «πολύ προχωρημένο» για ένα δήθεν “δημοκρατικό” καθεστώς!…

Το κύριο πεδίο απειλών και απαγορεύσεων είναι τα πανεπιστήμια, όπου αναπτύσσεται ραγδαία το κίνημα BDS. Η οργάνωση “Φοιτητές για την δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη” τελεί υπό απαγόρευση σε κάποια campus. Η ψοφιοκουναβική διοίκηση έβαλε έναν γνωστό φίλο του Τελ Αβίβ, τον Kenneth Marcus, επικεφαλής του «Γραφείου για τα πολιτικά δικαιώματα στην εκπαίδευση». Ο Marcus έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία συλλογής καταγγελιών για «αντισημιτισμό» εκ μέρους όσο περισσότερων φοιτητών και καθηγητών οπαδών του ψόφιου κουναβιού γίνεται, ώστε να εντατικοποιήσει τις απαγορεύσεις κατά του κινήματος BDS και οποιασδήποτε άλλης αντιμιλιταριστικής, αντιφασιστικής, αντιρατσιστικής κριτικής κατά του Τελ Αβίβ.

Αλλά και σε διάφορες πολιτείες, με ακροδεξιούς κυβερνήτες, υπάρχει μια εκστρατεία να μπουν στην παρανομία εκδηλώσεις (λόγου) που υπερασπίζονται τους παλαιστινίους. Στο κόλπο έχουν μπει και οι χρηματοδοτήσεις διάφορων δημόσιων ή μκο οργανισμών, που θα διακόπτονται αν υπερασπίζονται την Παλαιστίνη. Δεκαπέντε αμερικανικές πολιτείες πέρασαν πρόσφατα νόμο που περιορίζει δικηγόρους στη δουλειά τους με δημόσιες υπηρεσίες αν κάνουν κριτική στο μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Το πράγμα έφτασε στην (ως τώρα) φασιστική κορυφή του όταν απαιτήθηκε απ’ τα θύματα του τυφώνα Harvey στο Dickinson του Texas να υπογράψουν δήλωση ότι δεν στηρίζουν το μποϋκοτάζ στα ισραηλινά εμπορεύματα, προκειμένου να συνεχίσουν να παίρνουν τα επιδόματα πρόνοιας!…

Αυτά (θα) τα βλέπουν οι εδώ τσατσορούφιανοι του Τελ Αβίβ και της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας και θα αναρωτιούνται: πότε θα τα καταφέρουμε κι εμείς αυτά τα σπουδαία;

Τρίτη 5 Ιούνη. Πόσο εύκολο είναι να μοιάσει, ο κάθε (ανομολόγητος) πατριώτης στο ελλαδιστάν με πρεσβευτή; Πολύ ευκολότερο απ’ όσο νομίζετε!

Πρώτον, μιλάει για τις φοβερές και τρομερές δυνατότητες του ελλαδιστάν… Δεύτερον, βγάζει τον σκασμό για τις συγκεκριμένες συμμαχίες του ελληνικού κράτους, που αφορούν αυτές ακριβώς τις «φοβερές και τρομερές δυνατότητες». Αντί γι’ αυτό φλυαρεί ασύστολα κι αδιάφορα, σαν σε πρωϊνάδικο. Τρίτον, έχει εξαφανίσει απ’ τον ορίζοντά του τόσο την ελληνο-ισραηλινή ιμπεριαλιστική συμμαχία όσο και το νεκροτομείο αυτής της συμμαχίας: την Παλαιστίνη. (Πριν 25 χρόνια θα εξαφάνιζε την βοσνία, για τους ίδιους ακριβώς λόγους…)

Το ότι υπάρχουν διάφοροι που θα αγοράζαν ακόμα και την μεγαλύτερη βλακεία είναι γνωστό από παλιά: στα super market της ψευδούς συνείδησης υπάρχουν πλήθος φτηνών καλλυντικών και αποσμητικών. Είναι τέτοια η μικροαστική βλακεία που θεωρείται προσόν η παπαρολογία· αλλά και πότε ήταν διαφορετικά τα πράγματα; Εκείνοι που είχαν γράψει στα ντουβάρια πριν πολλά χρόνια η ιδεολογία φοβάται το συγκεκριμένο ήξεραν τι έλεγαν…

Αλλά σε ποιον πρεσβευτή θα έμοιαζε ο καλός ντόπιος καταναλωτής πατριώτης, κρυφός η φανερός; Στον έλληνα πρεσβευτή στο Τελ Αβίβ ή στην Ουάσιγκτον – ας πούμε…

Τρίτη 5 Ιούνη. Τα σκατά κάθε είδους και προέλευσης ξεκινούν απ’ την δήθεν «αθωώτητα» ερωτήσεων του είδους «Και τι δουλειά είχε αυτή η Razan al-Najjar τόσο κοντά στον φράχτη; Γιατί δεν καθόταν στο νοσοκομείο να περιμένει τους τραυματίες;»… και φτάνουν μέχρι την βεβαιότητα «Σιγά… Η Hamas της φόρεσε την άσπρη μπλούζα εκ των υστέρων»… Ίσως και να σκηνοθέτησε την δολοφονία της· ο ισραηλινός στρατός δεν έχει πειράξει κανέναν… Όλα είναι fiction…

Όσο υπάρχουν αυτοί οι εχθροί του ανθρώπινου είδους αυτά θα λένε. Πάντα, σε όλες τις εποχές, σ’ όλα τα γεωγραφικά πλάτη και μήκη. Είναι, βέβαια, αυτοί που κατουριούνται πάνω τους αν βρεθούν απέναντι όχι σε απειλή αλλά σε έναν σχετικά σοβαρό κίνδυνο. Είναι αυτοί που παρακαλάνε για την ζωούλα τους, ενώ δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τις ζωές των Άλλων.

Αυτή η παλαιστίνια νεαρή (τελικά ήταν νοσοκόμα και όχι φοιτήτρια τη ιατρικής όπως γράψαμε χτες) είχε πει λίγες μέρες νωρίτερα σε δημοσιογράφο του al Jazzera:

…Μου σπάει η καρδιά όταν διάφοροι νεαροί που πεθαίνουν στα χέρια μου μου δηλώνουν την τελευταία τους επιθυμία… Κι όταν κάποιοι μου δίνουν ό,τι πολύτιμο φοράνε σαν δώρο…

Είναι η απάντηση στους εχθρούς του ανθρώπινου είδους, όποια εθνικότητα κι αν έχουν. Αυτοί, σαν γνήσιοι κανίβαλοι, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να «ψειρίζουν» πτώματα. Να τους παίρνουν τα σπίτια, την γη… Μέχρι να έρθει η ώρα του δικού τους πτώματος.

(Φωτογραφία: Η Razan, δεξιά, με τα χέρια ψηλά, προσπαθεί να πλησιάσει κάποιον χτυπημένο από σφαίρες διαδηλωτή κοντά στον φράχτη, την περασμένη Παρασκευή. Ο ισραηλινός δολοφόνος της την πυροβόλησε πισώπλατα, καθώς απομακρυνόταν…

Ήταν η 119η. Ή, ίσως, η 123η…)

Τρίτη 5 Ιούνη. Ποιος είπε ότι οι ντόπιοι συνεργάτες των δολοφόνων του Τελ Αβίβ είναι λιγότερο φονιάδες; Έχουν το απύθμενο θράσος να εμφανίζονται δημόσια, και να κάνουν και δηλώσεις. «Ναι» λένε τα κυβερνολύματα της Κουμουνδούρου ή διάφορα δημαγωγικά τσιράκια τους «από ιδεολογική άποψη η συμμαχία μας το ισραήλ είναι βαριά… Αλλά…» (συμπληρώνουν) «… η εξωτερική πολιτική είναι ζόρικη υπόθεση. Δεν χωράει συναισθηματισμούς το εθνικό συμφέρον».

Θα ήταν εξίσου κυνικό αλλά ελάχιστα πιο τίμιο αν έλεγαν «Ναι, μας τα ακουμπάνε, τα παίρνουμε, τι θέλετε;» Γιατί αυτό το πρόστυχο σχίσμα που συμβαίνει δήθεν στην καρδιά του κυβερνοαριστερού, που «ναι, μωρέ, συμπάσχω… αλλά»… αλλά, καταλαβαίνετε, «πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να είσαι κυβερνοτσατσορούφιανος, κι άλλωστε μας συμφέρει σαν έθνος η συμμαχία με τους ισραηλινούς χασάπηδες», που θα μπορούσε να έχει το epic τέλος «για την πατρίδα τα κάνω όλα!» είναι ηθικό, διανοητικό, συναισθηματικό Παράδειγμα προς μίμηση… Έτσι, άλλωστε, προτείνεται.

Είναι γνωστό: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα… Και νοιώθουν (όλοι αυτοί κι αυτές…) την σιγουριά του εγκάθετου υπαλλήλου, για την οποία νομίζουν οι δυστυχισμένοι ότι την εξασφάλισαν αιώνια απ’ τα καπιταλιστικά αφεντικά τους.

Είναι έτσι όμως; Το αφήνουμε να είναι έτσι;

Η 119η. Απλά η 119η. Ήταν φοιτήτρια της ιατρικής. Ήταν φεμινίστρια. Ήταν 21χρονών. Ήταν στην πρώτη γραμμή της φροντίδας των τραυματιών απ’ τις σφαίρες του ισραηλινού στρατού. Θα παντρευόταν τον τραυματιοφορέα φίλο της τον επόμενο μήνα.

Ήταν ένας απ’ τους αγγέλους που γεννιούνται και πεθαίνουν εκεί που η γη και η ιστορία το σηκώνουν. Η Razan al-Najjar δολοφονήθηκε από τους ισραηλινούς ελεύθερους σκοπευτές την περασμένη Παρασκευή. Καθώς έτρεχε προς τον φράχτη η άσπρη μπλούζα της έγινε κόκκινη· αυτή τη φορά με το δικό της αίμα. Είχαν καλό σημάδι οι δολοφόνοι: το λευκό μιας γυναίκας που τρέχει…

Και τι σημασία έχει λοιπόν; Η Razan δεν ήταν φίλη, κόρη, αδελφή, συντρόφισσα, έρωτας κανενός μας – έτσι δεν είναι; Γιατί να μας νοιάζει (και) αυτό το κρατικό έγκλημα; Ήταν, απλά, μια γυναίκα στη λωρίδα της Γάζας. Μια γυναίκα στην μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή του πλανήτη. Ένας ακόμα αριθμός για το ισραηλινό κράτος θανάτου, μια ακόμα σφαίρα για τους δολοφόνους καραβανάδες, ένας ακόμα δείκτης “ευστοχίας” για τους έλληνες συμμάχους τους. Η εκατοστή δέκατη ένατη δολοφονημένη στη διάρκεια της (συνεχιζόμενης) μεγάλης διαδήλωσης για την επιστροφή.

(«Αφού, μωρέ, εκεί τις δέρνουν τις γυναίκες, σιγά μην ασχοληθούμε» λένε διάφορα καθάρματα όλων των φύλων… Τόσο εύκολη είναι η ηθική αυτουργία στον σύγχρονο φασισμό απ’ τους “επαναστάτες του κώλου”: σου πετάει το αφεντικό μερικά ξεροκόματα, και το αγκαλιάζεις… Όπως πάντα· το ίδιο γινόταν πάντα… Και στα ’90s το ίδιο ακριβώς έγινε εναντίον των βόσνιων! Με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα!… Και τότε “για τις γυναίκες που δέρνουν” έλεγαν…

Σιχάματα… Άλλαξαν οι περσόνες των καθαρμάτων· όχι η μηχανή του θανάτου… Όχι τα σκατά: αυτά εξακολουθούν να επιπλέουν, σε διάφορα σχήματα και βρώμα… )

Κυριακή 3 Ιούνη. Από σεμνότητα υποθέτουμε (και μόνο) οι φανεροί και οι όχι και τόσο φανεροί υποστηρικτές της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας δεν θα θέλουν να αναφερθούν σ’ αυτό. Μάλιστα θα μπορούσαν να το καταγγείλουν και σαν «προσχηματικό». Απ’ την άλλη, το να έχεις δίπλα σου, στην παρέα σου, στην συμμαχία σου, μια τόσο καλή εκπρόσωπο των αμερικανικών συμφερόντων σαν την ύαινα Nikki Haley, πρέσβειρα της Ουάσιγκτον στον οηε, θα μπορούσε να θεωρηθεί και τιμή. Το μόνο που δεν μπορεί να την κατηγορήσει κανείς είναι ότι είναι ευάλωτη σε «πλειοψηφίες»…

Το κουβέιτ, γνωστό πετροσεϊχάτο της αραβικής χερσονήσου, που λόγω γεωγραφικής θέσης προσπαθεί να μην ταυτίζεται με το Ριάντ και το Ντουμπάι, κατέθεσε στο οηεδικο «συμβούλιο ασφαλείας» μια πρόταση ψηφίσματος για την «προστασία των αμάχων παλαιστίνιων», μετά τις ως τώρα 120 δολοφονίες και τους χιλιάδες τραυματισμούς στη Γάζα. Κάτι ανώδυνο και δημοσιοσχεσίτικο δηλαδή, όπως εκατοντάδες άλλα ψηφίσματα του οηε που καταδικάζουν εδώ και δεκαετίες την βία του Τελ Αβίβ – χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα.

Αμ δε! Άγρυπνη φρουρός η Haley, κατήγγειλε την πρόταση σαν μονόπλευρη· και ύστερα κατήγγειλε την Hamas σαν υπεύθυνη – όπως, φανταζόμαστε, κάνουν και στα μέρη μας οι πιστοί υπηρέτες της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας.

Στην ψηφοφορία, μετά, η ψήφος της Haley ήταν η μόνη κατά της πρότασης· αρκετή πάντως για να μην ληφθεί μια έστω συμβολική αντι-Τελ Αβίβ απόφαση. Απ’ τα 15 κράτη μέλη του «συμβουλίου ασφαλείας» (5 μόνιμα και 10 με διετή θητεία) τα 10 ψήφισαν υπέρ, 4 απείχαν (οι εκπρόσωποι της πολωνίας, της ολλανδίας, της αιθιοπίας και της αυτού μεγαλειότητας της βασίλισσας της αγγλίας, της σκωτίας, της ουαλίας, της βόρειας ιρλανδίας, κλπ) – και η κυρά Nikki, που έβαλε το βέτο της.

Δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία αυτά, εκτός απ’ αυτήν: η ατσάλινη (25% δασμοί στις εισαγωγές…) Ουάσιγκτον, πότε για τον ένα και πότε για τον άλλο λόγο, το πάει ορθοπεταλιά!

(Never mind… Όπως θα το έλεγε και η “γιαγιά του αρνητικού”: σιγά μην ασχοληθούμε με τους συμμάχους του κράτους και των αφεντικών μας!)