Tag: ισραήλ

Παπαδαριά

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Αν δεν κάνουμε λάθος η «ευθύνη» του «ορθόδοξου» πατριαρχείου Ιεροσολύμων δόθηκε στο τότε μικρό (και ανυπόληπτο) ελληνικό κράτος το 1878 απ’ τις τότε “μεγάλες δυνάμεις”, με την «συνθήκη των Παρισίων» – για να μην την πάρει η τσαρική ρωσία. Χωρίς να είμαστε ειδικοί στην θεολογικο-πολιτική ιστορία της μέσης Ανατολής ξέρουμε πως πριν αλλά και μετά εκείνη την χρονολογία η Μόσχα (το παπαδαριό και το κράτος της) είχαν και «ενδιαφέρον» και «συμφέροντα» στον έλεγχο των ορθόδοξων χριστιανικών πληθυσμών της ευρύτερης μέσης Ανατολής, που ως τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν οθωμανική αυτοκρατορία. Τρία πατριαρχεία (της Αντιόχειας στη συρία, της Ιερουσαλήμ στην παλαιστίνη και της Αλεξάνδρειας στην αίγυπτο) ονομάστηκαν «ελληνορθόξα» απ’ τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, για να αποκοπούν απ’ την επιρροή του ισχυρότατου ρωσικού παπαδαριού. Στο ένα απ’ αυτά, της Αντιόχειας, το ελλαδιστάν έχασε κάθε επιρροή στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν χάρη στη «βοήθεια» της Μόσχας οι εκεί πιστοί ξεφορτώθηκαν τον έλληνα πατριάρχη και τον αντικατέστησαν με άραβα. (Αυτό το τελευταίο συγκρατείστε το!). Τα άλλα δύο έμειναν υπό ελληνικό έλεγχο (κρατικό / εκκλησιαστικό / παρακρατικό), κάτι που έχει γίνει σοβαρό ζήτημα τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Ειδικά στο πατριαρχείο Ιεροσολύμων: διαδοχικοί έλληνες πατριάρχες πουλάνε ή νοικιάζουν για δεκαετίες παλαιστινιακές εκτάσεις είτε στην Ιερουσαλήμ είτε αλλού σε ισραηλινούς επιχειρηματίες, ενισχύοντας το απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ. Στην εθνική γραμμή της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας.

Η «αυτοκρατορική ορθόδοξη παλαιστινιακή ένωση» είναι η μια απ’ τις παλιότερες «μκο» της τσαρικής ρωσίας, δημιουργημένη το 1872. Για να συντονίζει και να προάγει την ρωσική / τσαρική επιρροή στους ορθόδοξους της μέσης Ανατολής, εντός της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Είναι ευνόητο ότι τις δεκαετίες της εσσδ η θρησκεία σαν εργαλείο (ιμπεριαλιστικής) επιρροής στην περιοχή μπήκε στην άκρη. Απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα όμως η «α.ο.π.ε.» φαίνεται ότι ανασυστάθηκε, χρηματοδοτήθηκε και στελεχώθηκε κατάλληλα. Για να ξαναπιάσει με θρησκευτικά εργαλεία το νήμα της ρωσικής επιρροής στη μέση Ανατολή, που εν τω μεταξύ είχε χαθεί μετά την κατάρρευση των ‘90s.

Παπαδαριά made in greece

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Στo τεύχος 123 του Sarajevo.pdf , τον περασμένο Δεκέμβρη, θυμίσαμε τι άγρια αντιπαλαιστινιακό ρόλο παίζει το «ελληνορθόδοξο πατριαρχείο Ιεροσολύμων» (άγιες δουλειές – και εθνικά υπεύθυνες). Είναι ένας στρατηγικός βραχίονας της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας, του οποίου τα έργα και οι ημέρες παιρνούν αόρατα στα μέρη μας. Όχι, όμως, στην παλαιστίνη. Όπου το «ποιμνίο», δηλαδή οι άραβες / παλαιστίνιοι χριστιανοί, είναι σ’ έναν διαρκή ξεσηκωμό κατά του έλληνα πράκτορα / πατριάρχη. Ζητώντας (δίκαια) άραβα στη θέση του…

Το ζήτημα είναι απ’ τα βασικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Όσο «καμμένος» κι αν είναι ο έλληνας πατριάρχης στα Ιεροσόλυμα παραμένει αυτός που υπογράφει την ισραηλινή κατάληψη παλαιστινιακών εκτάσεων, ειδικά στην ανατολική Ιερουσαλήμ. Χωρίς να μπορεί κανείς να τον κουνήσει απ’ τη θέση του – είναι ισόβιος… Και τώρα που ο μεγάλος σύμμαχος της Αθήνας και του Τελ Αβίβ, η Ουάσιγκτον, ανακήρυξε την Ιερουσαλήμ πλήρη ισραηλινή αποικία, και ετοιμάζεται για το τελικό κτύπημα («την λύση του αιώνα»), ο ρόλος αυτού του μεγαλύτερου διαχειριστή ακινήτων στην ισραηλινή επικράτεια γίνεται ακόμα πιο στρατηγικός.

Παπαδαριά made in russia

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Απ’ την μεριά της η Μόσχα, ειδικά «τα τελευταία δύο χρόνια» (στα οποία αναφέρεται το ρεπορτάζ της «κ»…) έχει εντατικοποιήσει τις ενέργειες «θρησκευτικής διείσδυσης» στους ορθόδοξους χριστιανικούς πληθυσμούς της ευρύτερης περιοχής: συρία, λίβανος, και παλαιστίνη. Θυμηθείτε: αυτή η «διείσδυση» ξετυλίγεται όσο πιο αθόρυβα γίνεται παράλληλα με την πετυχημένη στρατιωτική βοήθεια / εκστρατεία, στο πλευρό του Άσαντ, μαζί με την Τεχεράνη, την Άγκυρα, και την Χεζμπ’ αλλάχ.

Η τελική νίκη στο συριακό πεδίο μάχης επιβεβαιώνει και τα «θρησκευτικά καθήκοντα» των «εγγυητριών δυνάμεων» του μπλοκ της Αστάνα. Η Τεχεράνη είναι η «προστάτιδα δύναμη» των σιιτών σε ιράκ και συρία, αλλά και των αλεβιτών στη συρία. Η Άγκυρα είναι «προστάτης» των σουνιτών στη συρία (εν δυνάμει και στο ιράκ, και αλλού). Και η Μόσχα; Τι άλλο; «Προστάτης» των ορθόδοξων χριστιανών σ’ αυτή τη ζώνη!…

Ήδη το αραβικό ορθόδοξο πατριαρχείο της Αντιόχειας «έχει φιλήσει χεράκι» Πούτιν για την συμβολή των ρωσικών όπλων στον αντιτρομοκρατικό πόλεμο στη συρία, και τη νίκη του Άσαντ (τον οποίο υποστήριζε σταθερά). Εδώ και αρκετούς μήνες η Μόσχα, μέσω και της «α.ο.π.ε», έχει πιάσει δουλειά στους ορθόδοξους χριστιανούς του λιβάνου. Έχει να κάνει πολλά εκεί, επειδή αν και όχι τεράστιος αριθμός, είναι διασπασμένοι σε διάφορα κομματίδια, προϊόντα της «πατριαρχίας» στην κοινωνική τους οργάνωση. Ας θυμήσουμε ότι στο λίβανο η Μόσχα έχει ήδη την συμμαχία της (σιιτικής) Χεζμπ’ αλλάχ και του (χριστιανού) προέδρου Αούν. Και ότι ενδιαφέρεται για στρατιωτικές εξυπηρετήσεις (βάση δηλαδή)…

(φωτογραφία: Στις αρχές του περασμένου Δεκέμβρη, ο Θεόφιλος ο Γ, χεσμένος κυριολεκτικά απ’ την αποκάλυψη νέων σκανδαλωδών παραχωρήσεων γης στο ισραηλινό καθεστώς, σκέφτηκε να κάνει διεθνή τουρνέ, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα (: παίζοντάς το θύμα του ισραήλ) και ζητώντας βοήθεια. Πήγε και στη Μόσχα, υποτίθεται για να ακουμπήσει τον ώμο του Πούτιν και του πατριάρχη Μόσχας, εναντίον του Τελ Αβίβ… Μεταξύ μας: δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι πήγε γι’ αυτό και όχι για το αντίθετο: μπας και ψαρέψει διαβεβαίωση ότι θα μείνει στην καρέκλα του μέχρι να πεθάνει…

Ο Θεόφιλος ποζάρει δίπλα στον Κύριλλο, αυτόν με το άσπρο καλιμαύκι…)

Ανομολόγητη εθνική αγωνία για τους «άγιους τόπους»;

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Απομένουν οι άραβες ορθόδοξοι χριστιανοί στην παλαιστίνη, είτε στα κατεχόμενα εδάφη είτε εντός της επίσημης ισραηλινής επικράτειας. Ο έλληνας Θεόφιλος ο Γ είναι κηρυγμένος εχθρός των περισσότερων (αλλά και της χαμάς και – στα λόγια – της οαπ). Ως πρόσφατα οι αγώνες για την εκπαραθύρωση του Θεόφιλου δεν είχαν ιδιαίτερη διεθνή στήριξη. Τώρα όμως είναι κοντά στο να βρουν – αν δεν έχει γίνει αυτό ήδη, «υπόγεια»: την Μόσχα. (Κι όχι μόνο…)

Έχει παραπάνω από έναν λόγους η Μόσχα να θέλει να στηρίξει την αραβοποίηση του πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Η «ελληνοποίησή» του ήταν μια ιστορική μουτζούρα που επιβλήθηκε κάτω από εντελώς διαφορετικούς διεθνείς συσχετισμούς, πριν 1,5 αιώνα – και δεν αμφισβητήθηκε στον 20ο λόγω “σοσιαλισμού”. Και πάντως, τώρα πια, το «μέγεθος ελλαδιστάν» είναι αστείο για να συνεχίζει να παίζει τα βρώμικα αντιπαλαιστινιακά / αντιαραβικά παιχνίδια του, στην αγκαλιά του Τελ Αβίβ, σ’ έναν πόλεμο όπου έχει χυθεί ήδη πολύ αίμα.

Η Αθήνα, απ’ την μεριά της, δεν μπορεί να κάνει στην άκρη. Έτσι όπως είναι τώρα το πατριαρχείο Ιεροσολύμων είναι ελληνικό έδαφος, παράρτημα του υπ.εξ. και των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών (τον Βαβύλη τον θυμάται κανείς;). Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχει χάσει ουσιαστικά τα ερείσματα που είχε κάποτε στον «αραβικό κόσμο», και το Τελ Αβίβ είναι το μοναδικό του «αποκούμπι» στην ευρύτερη περιοχή. Δηλητηριώδες μεν, αλλά το μοναδικό.

Να γιατί, λοιπόν, κατά τη γνώμη μας, το αρχικό ελληνικό καθεστωτικό ρεπορτάζ αναφερόταν σε “περιβάλλον ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή”, σε «δυο χρόνια φαγούρας» και σε κάποια μυστηριώδη ««αυτοκρατορική ορθόδοξη παλαιστινιακή ένωση». Ούτε αυτή η οργάνωση ούτε τα δύο χρόνια φαγούρας έχουν σχέση με το «μακεδονικό» – παρότι η Μόσχα πράγματι διατηρεί υπόγειες ή όχι και τόσο υπόγειες σχέσεις με διάφορα κυκλώματα και μηχανισμούς στα δυτικά βαλκάνια. Έχουν σχέση όμως, και άμεση, με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου».

Όνειρα που δεν θα ευοδωθούν… Τι σημασία έχει όμως; Η Αθήνα θα κάνει την «σκληρή», ύστερα θα προσπαθεί να γλύψει την Μόσχα, μπας και η τελευταία την λυπηθεί σ’ αυτό το «ζητηματάκι»….

Συρία

Παρασκευή 3 Αυγούστου. Μετά την εκκαθάριση όλης της ζώνης της Dara’a, στα νότια της συριακής επικράτειας, στα σύνορα με την ιορδανία και το ισραήλ, το συριακό καθεστώς και οι σύμμαχοί του, μπορούν να ξαναδηλώσουν ότι νίκησαν. Είτε αυτό οφείλεται στην πετυχημένη διπλωματία του Κρεμλίνου είτε όχι, ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (και παρά το γεγονός ότι ακόμα ο αμερικανικός στρατός και οι δικοί του σύμμαχοι κρατάνε τις θέσεις που τους έχουν παραχωρήσει οι ypg στα βόρεια και τα ανατολικά) βγαίνει απ’ το συριακό πεδίο μάχης όχι απλά ηττημένος. Βγαίνει σχεδόν παράλυτος.

Στο ρωσικό Sochi, στα τέλη τους προηγούμενου μήνα, ξαναμαζεύτηκε το μπλοκ της Αστάνα, για να σχεδιάσει τα επόμενα βήματά του. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και η Μόσχα, και η Τεχεράνη, και η Άγκυρα βρίσκονται πια στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ· προς το παρόν φραστικά και με «κυρώσεις». Και, προφανώς, έχουν πολλή δουλειά μπροστά τους. Ωστόσο δεν φαίνεται λογικό να υποστηριχτεί ότι η μεθοδολογία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού «όταν αναγκάζομαι σε υποχώρηση απαντάω με κυρώσεις» μπορεί να ανασχέσει τους αντίπαλους ιμπεριαλισμούς, που δοκιμάστηκαν, μάτωσαν και νίκησαν εκεί που κρίνονται, «σε τελευταία ανάλυση», οι αναμετρήσεις: στο έδαφος.

Την μεγαλύτερη ήττα, σ’ αυτή τη βάση, την έχει υποστεί το ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Πολλά γράφονται για τις «συμφωνίες» ανάμεσα στον υπόδικο Netanyahou και τον Putin – κρατήστε όσο πιο μικρό καλάθι γίνεται. Υποτίθεται πως το Τελ Αβίβ εξασφάλισε την εγγύηση της Μόσχας ότι οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» θα μείνουν απεριόριστα μακρυά απ’ τα ισραηλινά σύνορα… Όμως οι «φρουροί της επανάστασης» στην περιοχή λέγονται Χεζμπ’ αλλάχ, και υπάρχουν τουλάχιστον 3 τέτοιες αξιόμαχες στρατιωτικές οργανώσεις πια. Μία στο λίβανο, μία στο ιράκ, και μία στη συρία, που είναι ο επίσημος τακτικός συριακός στρατός, έτσι όπως αναγεννήθηκε απ’ τις στάχτες του, υπό την ρωσική και ιρανική εκπαίδευση και καθοδήγηση. Συνεπώς το Τελ Αβίβ, που το 2015 πανηγύριζε (όταν ο Άσαντ στριμωχνόταν στη θάλασσα απ’ τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους) δεν είναι σε θέση να «διαπραγματεύεται» πια, με την πλήρη έννοια της λέξης. Σε μεγάλο βαθμό παρακαλάει. Την Μόσχα – αλλά και το αμερικανικό καθεστώς: να τσακίσει το ιράν.

Πρέπει να θυμήσουμε ότι ποτέ η Μόσχα, είτε σαν εσσδ είτε μετά την κατάρρευση του «σοσιαλισμού», δεν έβλεπε στο ισραηλινό καθεστώς τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που πραγματικά είναι: μια μιλιταριστική αποικία του δυτικού πρώτου κόσμου (κυρίως της αγγλίας και των ηπα) στη μέση Ανατολή. Σ’ όλους τους πολέμους στην περιοχή ως τα ‘70s στήριξε τα αραβικά καθεστώτα (συρία, ιράκ, αίγυπτο), παρότι αυτά αποδείχθηκαν ανίκανα κι όχι μόνο από στρατιωτική άποψη. Στήριξε επίσης την «οργάνωση για την απελευθέρωση της παλαιστίνης», όταν ήταν μάχιμη.

Το ότι πέρασαν 70 χρόνια απ’ το τέλος του β παγκόσμιου πολέμου για να διευθύνει το ρωσικό καθεστώς άμεσα και με στρατιωτική συμμετοχή την μια πλευρά ενός πολέμου στη μέση Ανατολή (κερδίζοντάς τον) είναι κάτι που διαφεύγει της προσοχής των «ειδικών» – όχι ανεξήγητα! Μπορεί η Μόσχα και οι σύμμαχοί της του μπλοκ της Αστάνα (συν τον όψιμο σύμμαχο: την Ντόχα) να παριστάνουν ότι διαπραγματεύονται, αλλά πρακτικά έχουν επιβληθεί στην περιοχή – μ’ έναν τρόπο που ήταν αδιανόητος ακόμα και πριν μια 5ετία.

Κι ενώ αυτό δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά «ειρήνη» (μάλλον το αντίθετο: ένας επόμενος γύρος απ’ την μεριά των ηττημένων καθόλου δεν πρέπει να αποκλειστεί, όταν θεωρήσουν ότι έχουν μια «ευκαιρία») προς το παρόν, για ένα άγνωστης διάρκειας διάστημα, το ευρασιατικό project (που περιλαμβάνει και το Πεκίνο…) μπορεί να αποτιμήσει θετικά τις εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης. Σε σχέση με ό,τι μεθοδευόταν απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ το 2011 και το 2012 και το 2013, το 2018 είναι μια εντελώς διαφορετική κατάσταση.

Όχι, φοβούμαστε, και το τέλος του αίματος στην περιοχή…

Παλαιστίνη

Παρασκευή 3 Αυγούστου. Εν τω μεταξύ ο αδελφικός σύμμαχος του ελληνικού ιμπεριαλισμού / ρατσισμού, το ισραηλινό καθεστώς, συνεχίζει να δολοφονεί εξεγερμένους διαδηλωτές στο κάτεργο της Γάζας.

Εκεί, ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες της κατεχόμενης Παλαιστίνης, ισχύει στ’ αλήθεια ότι η φωτιά καίει μέσα τους…

Καμπάνια Μ15 + / Το τέλος των παραμυθιών

Κυριακή 1 Ιούλη. Το καπιταλιστικό κράτος που «τιμωρεί» (ή έτσι πιστεύει) όποιο άλλο επιβάλλοντάς του «οικονομικές κυρώσεις» και διάφορους «αποκλεισμούς» (μέχρις ότου αυτός ο χάρτινος πόλεμος γίνει εκείνο που προορίζεται, μολυβένιος…), το αμερικανικό, ετοιμάζεται να ξεφορτωθεί το τελευταίο κουρέλι του άλλοτε θρυλικού (νεο)φιλελευθερισμού του. Το νομοθετικό στην Ουάσιγκτον (με διακομματική συμφωνία) ετοιμάζεται να περάσει το νόμο anti-boycott για το ισραήλ. Ουσιαστικά πρόκειται για ποινικοποίηση του κινήματος BDS, για ποινικοποίηση της διεθνούς εκστρατείας να αντιμετωπιστεί το ισραηλινό κράτος σαν αυτό που είναι: ένα ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς. Για να ξεπεράσουν διάφορους νομικούς σκοπέλους, οι αμερικάνοι νομοθέτες θα κάνουν ένα τρικ. Θα ψηφίσουν το «γενικό πνεύμα» της απαγόρευσης, και θα μεταθέσουν στον πρόεδρο (τώρα το ψόφιο κουνάβι) την αρμοδιότητα να αποφασίζει ποιος ακριβώς πρέπει να τιμωρηθεί· και πόσο.

Με την στενή έννοια ο νόμος αφορά μια έσχατη προσπάθεια να προστατευτεί το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ απ’ την λόγω και έργω κριτική. Αλλά υπάρχει κάτι ευρύτερο σ’ αυτήν την υπόθεση. Και αφορά αυτό που λέγεται «πολιτικές ελευθερίες» στο σύνολό τους.

Στα ‘90s, όταν – υποτίθεται – η «ιστορία είχε τελειώσει» και σαν μόνη εφικτή αλήθεια στον πλανήτη είχε ανακηρυχτεί ο (νεο)φιλελευθερισμός, κανείς δεν θα διανοούνταν να απαγορεύσει την κριτική δράση απέναντι σ’ ένα κράτος που σκοτώνει διαδηλωτές, φυλακίζει ακόμα περισσότερους, καταστρέφει σπίτια, χωράφια και ζωές· και είναι μια επίσημα και διεθνώς αναγνωρισμένη «κατοχική δύναμη» που δεν σέβεται καν τις ελάχιστες υποχρεώσεις της.

Όμως αυτή η εποχή είναι πολύ μακρινή πια. Ο καπιταλιστικός κόσμος (και όχι, απλά και μόνο, ένα, δύο ή τρία κράτη), και μαζί του όλοι εμείς (που επιστρατεύουμε απεριόριστη απάθεια νομίζοντας ότι αυτή θα μας σώσει…) έχει μπει σε μια άγρια περίοδο «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών»: στο ξαναμοίρασμα των ζωνών ελέγχου και επιρροής.

Και καθώς τα γάντια έχουν βγει, δεν χρειάζονται άλλο τα προσχήματα της εποχής της ευδαιμονίας. Ο Μπους ο Β το είχε πει προληπτικά όσο πιο χοντρά γινόταν, το 2001: “όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας”…. Από τότε κύλησαν πολλά ποτάμια αίματος, αλλά η μοιρασιά του πλανήτη έμεινε στην αβέβαιη αφετηρία της. Τώρα το «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» είναι κοινοτοπία, για οποιαδήποτε χρήση.

Και το κίνημα BDS, ποινικοποιούμενο στις ηπα, θα αναγνωρίσει αυτό: πως είναι αντεθνικό, “αντιαμερικάνικο”. Όπως κάποτε η άρνηση στράτευσης (στον πόλεμο στο βιετνάμ).

“Αντιαμερικάνικο” στις ηπα, “αντιαγγλικό” στην αγγλία – “ανθελληνικό” εδώ. Με ή χωρίς απαγορεύσεις…

(Ένας 11χρονος πιτσιρικάς, ο Yasser Abu al-Naja, και ο 24χρονος Mohammad Fawzi Hamaydeh, δολοφονήθηκαν προχτές στη Γάζα. Και οι δύο πυροβολήθηκαν στο κεφάλι με σφαίρες dum dum… Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι πέρα απ’ την στενή στρατιωτική συνεργασία, η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία έχει λαμπρό μέλλον και στον τομέα της κατασκευής όπλων. Και “αναλώσιμων”…

Οι κατά συρροή δολοφονίες παλαιστίνιων διαδηλωτών έγιναν ρουτίνα… Το έκτακτο κι αυτό που αξίζει προσοχής είναι τα σώβρακα και οι φανέλες: το μουντιάλ…)

Μέση Ανατολή

Σάββατο 30 Ιούνη. Υπάρχει κάτι «γραμμένο στον τοίχο» που ακόμα είναι δυσδιάκριτο. Για την ακρίβεια δεν έχουν διαμορφωθεί όλες οι συνέπειές του. Όταν ο αμερικανικός στρατός απ’ το Αμμάν της ιορδανίας λέει στους αντικαθεστωτικούς ένοπλους του θύλακα της Dara’a, τους οποίους εκπαίδευε, τροφοδοτούσε και υποστήριζε επί χρόνια «… μην υπολογίζετε στη βοήθειά μας, βγάλτε τα πέρα μόνοι σας…» (αυτό έγινε πριν λίγες ημέρες) δεν είναι το μοναδικό αποτέλεσμα ότι όλο και περισσότερες τέτοιες ομάδες παραδίδονται στον συριακό στρατό (ή στους ρώσους συμμάχους του). Απ’ την στιγμή που το Τελ Αβίβ συμβιβάστηκε να κρατήσει τα υψώματα του Golan και να μην επιδιώξει περισσότερα, η «τύχη» των συμμάχων του (και συμμάχων της Ουάσιγκτον και του Ριάντ) είχε κριθεί. Το «βγάλτε τα πέρα μόνοι σας» ήταν απλά η ταφόπλακα σε οποιαδήποτε ελπίδα.

Όμως αυτή είναι μια στενή, τοπική συνέπεια. Υπάρχει μια ευρύτερη, αν και χωρίς οριστική μορφή: ποιος proxie θα εμπιστευτεί ξανά τέτοιου είδους «αφεντικά» που, στο τέλος, θα τον παρατήσουν; Χαμπαριάζουν, άραγε, τα στελέχη του προσοδικού pkk στα βόρεια της συρίας;

Μεσόγειος 5

Σάββατο 30 Ιούνη. Με την Ρώμη να διεκδικεί αναβαθμισμένο στρατιωτικό ρόλο στη Μεσόγειο «στο πλάι» της Ουάσιγκτον, και την ΕΝΙ να κάνει χοντρό παιχνίδι με το αιγυπτιακό φυσικό αέριο, η Αθήνα πρέπει να νοιώθει (ανομολόγητα) μια κάποια αμηχανία. Η «επίθεση φιλίας» προς το Βερολίνο (πάντα με «όχημα» τους μετανάστες…) πιθανότατα να σχετίζεται λιγότερο με (αμφίβολα) «ανταλλάγματα» μετά την «έξοδο απ’ το τούνελ», και περισσότερο να οφείλεται στην αίσθηση «χασίματος βάρους» του σχεδίου για την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου» απ’ τον άξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ. (Αυτό είναι κάτι που θα παρακολουθούμε τους επόμενους μήνες).

Δεν μπορούμε, πάντως, να αποκλείσουμε κι αυτό: αν και η κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης / κάτεργων εκτός ε.ε. δεν φαίνεται να αφορά, σ’ αυτή τη φάση, τους μετανάστες / πρόσφυγες που προσπαθούν να βρουν μια καλύτερη ζωή μέσω των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, θα μπορούσε μελλοντικά η Αθήνα να ζητήσει να τους «ξεφορτώνεται» μέσω της (θαλάσσιας) μεταφοράς τους στο κοντυνότερο τέτοιου είδους, off shore, «κέντρο διαλογής».

Φασίστες

Παρασκευή 29 Ιούνη. Αυτό (ΑΥΤΟ) είναι (ΕΙΝΑΙ) αντισημιτισμός (ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ)! Και είναι το μόνο που δίκαια ονομάζεται έτσι! Η προσβολή ενός μνημείου για το Ολοκαύτωμα· η άρνηση του ίδιου του Ολοκαυτώματος· ουσιαστικά η δικαιολόγησή του· και η δικαιολόγηση όλων των απάνθρωπων, ρατσιστικών, χριστιανικών διωγμών που υπέστησαν οι εβραίοι σαν θρήσκευμα και σαν πληθυσμός, στην ευρώπη, επί αιώνες: αυτός είναι ο αντισημιτισμός! Τίποτα άλλο… Αντισημιτισμός είναι οι επιθέσεις σε συναγωγές… Αντισημιτισμός είναι οι επιθέσεις στα εβραϊκά μνήματα και νεκροταφεία… Αντισημιτισμός είναι ο ιστορικός πρωτοκοσμικός φασισμός… Αντισημιτισμός είναι τα hard core χριστιανικά δόγματα εδώ και αιώνες, για τους «εβραίους που σκότωσαν τον Χριστό»…  Αντισημιτισμός είναι οι συνωμοσιολογίες των ηλιθίων, του είδους “πίσω απ’ όλα κρύβονται οι εβραίοι”… Κλπ κλπ…

Παράδοξο; Ενώ οι εβραίοι κυνηγήθηκαν πάντα από χριστιανούς και μόνο από χριστιανούς, κι ενώ πάντα οι αντισημίτες ήταν και είναι χριστιανοί φασίστες, τώρα ένα κράτος λευκό, πρωτοκοσμικό, ρατσιστικό, που υποστηρίζει ότι εκφράζει την διαχρονική ιστορία των εβραίων (ενώ το μόνο που εκφράζει είναι τα συμφέροντα φραξιών του πρωτοκοσμικού κεφάλαιου!) υπάρχει και επεκτείνεται μέσω της συμμαχίας του με τα κράτη και τα παρακράτη αυτών ακριβώς των αποδεδειγμένα αντισημιτών, φασιστών χριστιανών. Και δρα με χριστιανικό, σταυροφορικό φανατισμό εναντίον των αράβων και των μουσουλμάνων… Που ποτέ δεν κυνήγησαν εβραίους…

Παράδοξο; Όχι. Απλά αποκαλυπτικό, μπροστά στα μάτια όποιου διαθέτει τέτοια…

(φωτογραφία: το μνημείο του Ολοκαυτώματος στη Σαλονίκη με τις μπογιές που πέταξε το φασισταριό τις προάλλες…)