Tag: ισραήλ

Τετάρτη 5 Δεκέμβρη. «Αρπαγμένοι» βγήκαν συντηρητικοί και δημοκρατικοί γερουσιαστές απ’ την ενημέρωση (για την δολοφονία Khashoggi) που τους έκανε το αφεντικό της cia Gina Haspel. Ένας απ’ αυτούς, συντηρητικός (και οπαδός του ψόφιου κουναβιού…) ονόματι Lindsey Graham, που εξ αρχής ήταν επικριτικός, τώρα πια δηλώνει σίγουρος. «Δεν υπάρχει όπλο που καπνίζει – υπάρχει πριόνι που καπνίζει» δήλωσε.

Ένας άλλος συμπλήρωσε: Δεν έχω πια καμία αμφιβολία ότι αυτός διέταξε την δολοφονία. Αν οδηγούνταν σε δικαστήριο [η ενοχή του θα αποδεικνυόταν τόσο γρήγορα που] θα τον καταδίκαζαν μέσα σε μισή ώρα.

Ένας τρίτος πήγε λίγο πιο πέρα: Τώρα το μόνο ερώτημα είναι πως θα διαχωρίσουμε τον σαουδάραβα πρίγκηπα διάδοχο και την ομάδα του απ’ τους σαουδάραβες.

Η ενημέρωση που τους εξαγρίωσε έγινε «κεκλεισμένων των θυρών». Αλλά από τώρα και μετά αυτά που άκουσαν (οι λίγοι, σαν εκπρόσωποι της γερουσίας) θα τα μεταφέρουν στους υπόλοιπους. (Η βουλή των αντιπροσώπων θα ζητήσει επίσης την ίδια ενημέρωση – και, λόγω της σοβαρότητας του θέματος, την δικαιούται.). Αυτό που μπαίνει πια μπροστά στα μούτρα του ψόφιου κουναβιού και των σωματοφυλάκων του, δεν είναι μόνο το «πάγωμα» των πωλήσεων όπλων στο Ριάντ για την σφαγή που κάνει στην υεμένη. Αλλά και οι κυρώσεις κατά του παλατιού για την δολοφονία Khashoggi. Σίγουρα κατά του τοξικού «και της ομάδας» του. (Που να προχωρήσουν επί τη ευκαιρία και οι μηνύσεις των συγγενών των νεκρών της 11ης/9ου!)

Έτσι όπως μεθοδεύτηκε η διακριτική υποστηρίξη στον τοξικό απ’ το Παρίσι, το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον (και η χοντροκομμένη απ’ το Τελ Αβίβ, τον Αμπάς – της «παλαιστινιακής αρχής»!!!… – και το Κάιρο) όλες αυτές οι πολιτικές βιτρίνες βρίσκονται πλέον εκτεθειμένες – όχι μόνο το ψοφιοκουναβιστάν. Η διακομματική βεβαιότητα των αμερικάνων γερουσιαστών για το πριόνι που καπνίζει είναι απλά η επίσημη επιβεβαίωση εκείνου που όλοι καταλάβαιναν· αλλά μια επίσημη επιβεβαίωση που δεν μπορεί τώρα ούτε να αγνοηθεί, ούτε να παρακαμφθεί. Δεν είναι το κερασάκι αλλά η χειροβομίδα στην τούρτα… Για να το πούμε διαφορετικά: το παραμύθι «δεν είμαστε σίγουροι, δεν έχουμε όλα τα στοιχεία» τέλειωσε χτες. Τώρα δεν χρειάζονται ούτε «διαρροές» ούτε μισόλογα.

(Παρότι δεν είναι το πιο σημαντικό αυτή την στιγμή, να θυμίσουμε ότι στην αργεντινή έχει ξεκινήσει δικαστική έρευνα κατά του τοξικού…)

Όμως… Δεν πρόκειται απλά για έναν, έστω αξιωματούχο, έστω καθισμένο πάνω σε πολλές και μεγάλες πετρελαιοπηγές, μανιακό δολοφόνο με το πριόνι. Τώρα είναι στον πάγκο πολύ περισσότερα και σοβαρότερα.

Τετάρτη 5 Δεκέμβρη. Είναι μια βασική παράμετρος των εξελίξεων των επόμενων ημερών, βδομάδων ή λίγων μηνών, το κατά πόσο ο τοξικός θα «πεισθεί» εσωτερικά, απ’ τα κυκλώματα εξουσίας του παλατιού (και τον πατέρα του;), να παραιτηθεί· ή αν θα τα «στυλώσει», όπως έχει απειλήσει, προχωρώντας «σε αντίποινα» εναντίον όσων τον «ενοχοποιούν». Παρότι αυτά τα «αντίποινα» είναι περιορισμένα σαν «είδος» και συμπυκνώνονται στο τρίπτυχο πετρέλαιο – πετρέλαιο – πετρέλαιο, είναι αρκετά για να προκαλέσουν διαφόρων ειδών διεθνείς αναταραχές. Που, αργά ή γρήγορα, θα καταλήξουν σε βάρος της σαουδαραβικής χούντας· ίσως σε βάρος και της συμμάχου του, των εμιράτων.

Σε σχέση με την όποια εξέλιξη (ή μη εξέλιξη) στην κορυφή του σαουδαραβικού καθεστώτος, το σημαντικότερο ερώτημα είναι: αν και εφόσον υπάρξει αντικαταστάτης του τοξικού (στη διαδοχή του θρόνου) το σαουδαραβικό καθεστώς θα συνεχίσει την ίδια «γραμμή» σε ότι αφορά τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ; Σε άλλου τύπου καθεστώτα, «δημοκρατικά» εντός ή εκτός εισαγωγικών, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι μια τέτοια αναγκαστική διαδοχή δεν θα οδηγούσε υποχρεωτικά σε αλλαγή «γραμμής».

Αλλά σε φεουδαρχικά καθεστώτα τύπου σαουδαραβική χούντα, το κεφάλι του βασιλιά μπορεί να σημαίνει πολύ περισσότερα απ’ όσα το σπασμένο γυαλί μιας βιτρίνας. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ο τοξικός και η συμμορία του έχουν δημιουργήσει πολύ συμπαγείς, «μπετοναρισμένους υπέρ τους» μηχανισμούς εξουσίας μέσα στη σαουδική αραβία, αρχίζοντας απ’ τον στρατό και την αστυνομία. Αν είναι έτσι, η αναγκαστική (και πρακτικά υποτιμητική) αντικατάσταση του τοξικού (αν γίνει…) θα σημαίνει κάποιου είδους «νευρικότητα» έως και αστάθεια στο εσωτερικό του σαουδαραβικού καθεστώτος. Γιατί, είναι λογικό, ότι ακόμα κι αν ο τοξικός αποσυρθεί απ’ την κεντρική σκηνή, δεν θα παραιτηθεί απ’ τον έλεγχο των μηχανισμών – έχει αρκετούς εσωτερικούς εχθρούς για να ρισκάρει να μείνει «απροστάτευτος». Ο διάδοχός του (προφανώς…) δεν θα κληρονομήσει τον έλεγχο των μηχανισμών. Συνεπώς θα έχει «λιγότερη εξουσία» – και δεν το εννοούμε ποσοτικά.

Απ’ την άλλη μεριά, με τον τοξικό ανακηρυγμένο επίσημα «μανιακό δολοφόνο με το πριόνι» διάφορες πλευρές της διεθνούς πολιτικής του (βασικής για τους σχεδιασμούς του άξονα) θα μπουν διεθνώς κάτω από διαφορετικό φως. Ο πόλεμος στην υεμένη είναι το πιο προφανές, όπως και ο αποκλεισμός του κατάρ. (Ήδη ο μπαμπάς / βασιλιάς Salman κάλεσε τον εμίρη του κατάρ στην επόμενη σύνοδο «των κρατών του κόλπου», που θα γίνει στο Ριάντ στις 9 Δεκέμβρη… Τώρα το παίζουμε φίλοι…)

Αλλά αυτά είναι μόνο ένα μέρος της φιλόδοξης «εξωτερικής πολιτικής» του Ριάντ και όχι μόνο, που προσωποποίησε ο τοξικός. Οι αντι-Άσαντ ένοπλοι της HST για παράδειγμα, που εξακολουθούν να «πολεμούν» στον θύλακα του Idlib, τι θα κάνουν; Το Τελ Αβίβ που βασιζόταν τόσο στην υποστηρίξη του ιμπεριαλισμού του απ’ τον τοξικό πως θα τον σερβίρει τώρα; Το «αραβικό νατο» εναντίον του ιράν που προωθούν Τελ Αβίβ και Ουάσιγκτον πόσο θα επιζήσει ακόμα αφού είναι ταυτισμένο με τον τοξικό;

Κι εκείνος ο βασιλικός γαμπρός της Ουάσιγκτον, που έχει υπάρξει περσόνα ιδιαίτερα κεντρική και ακούραστη στη διεθνή προώθηση του τοξικού (για λογαριασμό των φίλων και συνεταίρων του στο Τελ Αβίβ), ο Jared Kushner, τι θα απογίνει;

H «σαουδαραβοποίηση» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού προέκυψε σαν ο μόνος δρόμος του μετά την ρωσική απόβαση στο συριακό πεδίο μάχης και τις επιτυχίες του μπλοκ της Αστάνα… Όμως τώρα βρίσκεται ξαπλωμένη ακριβώς δίπλα στο κομματιασμένο πτώμα του Khashoggi. Ο φιλοκυβερνητικός Graham είπε και κάτι ακόμα χτες:

Η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά που μας είπε η Haspel και σ’ αυτά που μας είπαν οι Mattis και Pompeo για τον ρόλο του MBS στη δολοφονία Khashoggi είναι «η μέρα με τη νύχτα».

Αυτή η κουβέντα απέχει ελάχιστα απ’ την κατηγορία ενός ψοφιοκουναβικού προς το ψόφιο κουνάβι ότι «προστατεύει συνειδητά τον φονιά»…

Τετάρτη 5 Δεκέμβρη. Ίσως άλλους καιρούς να ήταν αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο. Συμβαίνει τώρα όμως. Ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (στον οποίο έχει χωθεί και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός…) κτυπιέται αυτή τη φορά όχι απ’ το μπλοκ της Αστάνα, όχι στρατιωτικά / πολιτικά, αλλά … δημοσιοσχεσίτικα! Κι αυτό, οι εντυπώσεις και το πως μπορούν να χρησιμοποιηθούν στις ώριμες κοινωνίες του Θεάματος, αποδεικνύεται πολύ πιο ζόρικο «όπλο» απ’ τους πυραύλους και τα βομβαρδιστικά· για όσο καιρό ο 4^ος πόλεμος δεν γίνεται ανοικτά.

Το μακέλεμα του Khashoggi, όσο φρικτό κι αν είναι, είναι παρανυχίδα μπροστά στο μακέλεμα εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων που κάνουν εδώ και 17 χρόνια στην ευρύτερη μέση Ανατολή καθώς πρέπει στρατοί και καθώς πρέπει μισθοφόροι. Απ’ αυτήν την άποψη η πρώτη αντίδραση του τοξικού, που λέγεται πως ήταν «μα γιατί γίνεται θέμα ο Khashoggi; δεν καταλαβαίνω» είναι, πράγματι, η εύλογη απορία ενός αφεντικού που έχει κάνει πολύ χειρότερα, κι αυτός και οι σύμμαχοί του… Αλλά που, απ’ την άλλη μεριά, ζώντας φεουδαρχικά στο θησαυροφυλάκιό του, δεν μπορεί να συλλάβει το νευρικό σύστημα του Θεάματος.

Η δολοφονία και το κομμάτιασμα του Khashoggi είναι, πράγματι, «ασήμαντη αφορμή». Το γεγονός, όμως, ότι αυτή τη στιγμή το ψοφιοκουναβιστάν ψάχνει την ουρά του στη μέση Ανατολή δεν είναι καθόλου ασήμαντο. Ούτε το ότι στην Άγκυρα και στην Τεχεράνη έχουν ανάψει καπνογόνα… (Γι’ αυτούς που τα βάφουν – αν όχι μαύρα – σκούρα γκρι στην Αθήνα, ας μην μιλήσουμε ακόμα…)

Κι αν σήμερα ή αύριο μετοχές και χρηματιστήρια τραμπαλίζονται και οι τιμές του πετρελαίου πάρουν την ανηφόρα, κάτι θα πρέπει να σημαίνει αυτό. Όχι για την αστάθεια του κρεμασμένου ανάποδα τοξικού. Αλλά για την εντεινόμενη αστάθεια των καπιταλιστικών ισορροπιών.

Εδώ θα είμαστε να λέμε μερικά πράγματα – αλλά δεν θα είναι ευχάριστα..

(φωτογραφία: Θα απομείνει η «παιγνιώδης διάθεση» ενός καγκεμπίτη, που παρεπιπτόντως πουλάει και υδρογονάνθρακες. Τι ήθελε να επιδείξει η αλεπού τις προάλλες στο Buenos Aires; Ό,τι είναι αργόστροφη;)

Κυριακή 2 Δεκέμβρη. Ρωτάτε γιατί θα μείνουμε σ’ αυτό το μέρος του κόσμου [την μέση Ανατολή]; Ένας λόγος είναι το ισραήλ. Το πετρέλαιο είναι όλο και λιγότερο αιτία γιατί παράγουμε περισσότερο πετρέλαιο τώρα από ποτέ. Οπότε, καταλαβαίνετε, ξαφνικά φτάνεις στο σημείο που δεν είναι αυτός ο λόγος για να είσαι εκεί…

Αυτά είπε το ψόφιο κουνάβι χτες, συνεντευξιαζόμενο στην καθεστωτική Washington Post. Και το ευχαριστούμε! Επειδή «νοτίως του Δούναβη» η ασταμάτητη μηχανή είναι (πέρα από περιθωριακή) η μόνη που υποστηρίζει – εδώ και χρόνια! – ότι η αστυνόμευση του αραβικού πετρέλαιου είναι τελειωμένη ιστορία για τον άλλοτε φύλακα (τις ηπα) – εκτός από έναν λόγο: την καταστροφή του, εις βάρος των ανταγωνιστών.

Η Ουάσιγκτον έβαλε φωτιά στα ιρακινά πετρελαιοπήγαδα, το Λονδίνο (μαζί με το Παρίσι) στα λιβυκά. Το λαθρεμπόριο είναι διαφορετική ιστορία – είναι η ευέλικτη, τακτική διαχείριση ενός εμπορεύματος που άλλοτε ήταν στρατηγικό σε βάθος χρόνου. Η Ουάσιγκτον θα ήθελε να κάνει το ίδιο με τα πετρελαιοπήγαδα της βενεζουέλας και του ιράν… Επίσης, αν δεν επρόκειτο για το ισραήλ, δεν θα της καιγόταν καρφί αν άρπαζαν φωτιά τα κοιτάσματα της σαουδικής αραβίας και των εμιράτων. Γιατί «τώρα παράγουμε περισσότερο πετρέλαιο από ποτέ» – οι ηπα είναι αυτάρκεις, μπορούν να κάνουν και εξαγωγές (εκβιάζοντας για να αποκτήσουν πελάτες…). Άλλοι θα είχαν πρόβλημα απ’ την «κακοτυχία» των κοιτασμάτων απ’ τα οποία τροφοδοτούνται…

Μόνο που η ψοφιοκουναβική ωμή «ειλικρίνεια» εκθέτει πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζει. Η περιφρούρηση της ομαλής ροής του μεσανατολικού πετρελαίου προς τον δυτικό καπιταλισμό (ευρωπαϊκό, βορειοαμερικάνικο, γιαπωνέζικο) απ’ τον β παγκόσμιο πόλεμο και μετά, κι ακόμα περισσότερο απ’ την δεκαετία του ’70 και ύστερα, ήταν ένα σύνθετο πλέγμα πολιτικών και στρατιωτικών διευθετήσεων, που συμπεριελέμβανε όλες τις «φιλοδυτικές» χούντες της περιοχής αλλά και, σε κεντρική θέση, την στρατο-αστυνομο-γεωπολιτική αξία του αποικιακού ισραηλινού κράτους. Αν το πετρέλαιο γενικά χάνει την στρατηγική σημασία του, κι αν ειδικά ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει γίνει «αυτοδύναμος» σε υδρογονάθρακες (αφού το επεδίωξε και το φρόντισε συστηματικά), τότε ποια είναι η αξία του ισραηλινού απαρτχάιντ κράτους / χωροφύλακα; Και γιατί ο αμερικανικός στρατός κάθεται να το φυλάει;

Το ισραηλινό καθεστώς έχει όλο και μικρότερη αξία για τον δυτικό καπιταλισμό (σε σχέση μ’ εκείνη στο δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα)! Παράδοξο ή όχι η «προστασία» του απ’ τον αμερικανικό στρατό δεν υπηρετεί τον ενεργειακό καπιταλιστικό ορθολογισμό του 20^ου αιώνα. Υπηρετεί, μάλλον, ένα φαινόμενο που αναπτύχθηκε υπόγεια μέσα σ’ αυτόν τον αιώνα, και έχει αποκτήσει την δυναμική που του επιτρέπει η διάλυση που συνοδεύει κάθε Αλλαγή Παραδείγματος. Είναι το φαινόμενο που λέγεται ομάδες πίεσης ειδικών συμφερόντων· ακόμα και κρατικοποίηση του εγκλήματος. Η ιστορία έχει να επιδείξει διάφορες τέτοιες περιόδους κατά τις οποίες οι συμμορίες/ εργολάβοι είναι οι πρωταγωνιστές και όχι η όποια «λευκή» εξουσία.

Η καθαρότητα αυτού του φαινομένου και των γεωπολιτικών του εκφάνσεων δεν βρίσκεται στο Τελ Αβίβ αλλά στο Ριάντ. Αν κάποιοι έχουν αρκετά λεφτά για να πληρώνουν την «αμερικανική προστασία», τότε αυτή διατίθεται· με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Η διοίκηση Obama προσπάθησε να αποφύγει αυτήν την «αυτοκρατορική» κατάντια, όταν αφενός έδωσε πόντους στην Τεχεράνη (με την συμφωνία 5+1) αδιαφορώντας για τα ισραηλινά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, και αφετέρου ανακήρυξε την ανατολική ασία σαν το κεντρικό πεδίο του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού προσανατολισμού. Απέτυχε στις απαραίτητες συμμαχίες για το δεύτερο (η τωρινή αμερικανική διοίκηση συνεχίζει να αποτυγχάνει…) ενώ είδε την Μόσχα να μπαίνει δυναμικά στο μεσανατολικό σφαγείο και να πλησιάζει επικίνδυνα στην ανατολική Μεσόγειο και, μέσω αυτής, στην βόρεια Αφρική. Υποθέτουμε ότι διάφορες «παραδοσιακές» ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της περιοχής θορυβήθηκαν ακόμα περισσότερο απ’ την Ουάσιγκτον γι’ αυτήν την εξέλιξη, που είχε και έχει και πολύ Πεκίνο μέσα· αλλά είναι σεμνές και δεν το φωνάζουν.

Τώρα η ψοφιοκουναβική διοίκηση πουλάει στεγνά στρατιωτική προστασία στο σαουδαραβικό και στο ισραηλινό καθεστώς επειδή πρέπει να ανακοπεί (και, αν είναι δυνατόν, να αντιστραφεί) η πορεία του μπλοκ της Αστάνα… Αλλά και, καθόλου δευτερεύον, επειδή οι περιμετρικοί / περιφερειακοί θιγόμενοι απ’ την γεωπολιτική παρακμή πληρώνουν. Άμεσα (με αγορές όπλων) ή έμμεσα (με μισθοφορικά συμβόλαια).

Υπάρχει μια ιστορική φάση στην «πτώση» των αυτοκρατοριών όπου οι «συνοριοφύλακες» αποκτούν δυσανάλογα μεγάλη επιρροή στο καταρρέον «κέντρο» καθώς εμφανίζονται σαν οι κατεξοχήν υπερασπιστές του άλλοτε αυτοκρατορικού μεγαλείου. Είναι, γενικά, μια σύντομη περίοδος, αφού οι όποιοι «ακρίτες» δεν μπορούν να εμποδίσουν την δομική παρακμή, και αντίθετα την επιτείνουν: καταχρώνται (ή προσπαθούν να καταχραστούν) ιδιοτελώς πόρους που εμφανίζονται πια σαν πλεονάζοντες, σα να περισσεύουν απ’ το “κέντρο”…

Δεν βλέπετε τι προσπαθεί το ελλαδιστάν;

Λοιπόν ξανά: Ευχαριστούμε ψόφιο κουνάβι! Καλή τύχη στον παράδεισό σου!