Tag: ισραήλ

Το κελί νούμερο 5· όλα τα κελιά

Σάββατο 26 Γενάρη. Πριν 5 ημέρες η ισραηλινή στρατοαστυνομία έκανε “ντου” στο κάτεργο της Ofer, στη δυτική Όχθη. Με δακρυγόνα – και σκυλιά. Χίλιοι διακόσιοι (1.200) παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι είναι στοιβασμένοι στην φυλακή της Ofer, απ’ τους συνολικά σχεδόν 6.000 σ’ όλες τις ισραηλινές φυλακές. Η επίθεση ήταν «προληπτική» είπε το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς. Για να μην γίνει εξέγερση…

Άλλος θα δει, ξανά, την δύναμη της καταστολής… Κι άλλος θα δει την διαρκή απειλή της εξέγερσης. Μέσα απ’ τις στενές φυλακές· μέσα απ’ τις «ανοικτές» φυλακές, σαν την λωρίδα της Γάζα· μέσα απ’ τις ακόμα πιο ανοικτές φυλακές εδώ ή εκεί στον κόσμο.

Κι ύστερα αναδύεται η επίμονη, η συστηματική συνενοχή. Χιλιάδες έλληνες «αριστεροί» αγαπούν την κυβέρνηση και το κράτος τους, που έχουν συμμάχους την αιγυπτιακή χούντα και τον ισραηλινό απαρτχάιτ. Την κυβέρνηση και το κράτος τους που στηρίζουν, ενισχύουν, ξεπλένουν και αθωώνουν ό,τι πιο απάνθρωπο και φονικό διαθέτει η πιάτσα κάτω απ’ τις λέξεις “κοινωνική ειρήνη”…

Χιλιάδες φασιστάκια δηλαδή, για χρήση εκτός συνόρων, που το παίζουν άσχετοι και περαστικοί απ’ τον πλανήτη… Και “προοδευτικοί” μάλιστα, καθότι … η συμφωνία των Πρεσπών…

Πλυντήριο.

Γλυστρήματα στο Λονδίνο

Τετάρτη 23 Γενάρη. Ήταν θέμα χρόνου η φιλολοφία και οι φαντασιώσεις υπέρ του brexit να κουτουλήσουν πάνω σε πραγματικότητες, τις οποίες οι brexiters ψηφοφόροι (που εξακολουθούν να απολαμβάνουν τιμών σαν λογικοί ενήλικες…) είχαν αγνοήσει. Αυτό που έχει αρχίσει να τρώει, σα σαράκι, την βρετανική έπαρση λέγεται «βόρεια ιρλανδία».

Η «συμφωνία της καλής Παρασκευής» του 1998, ανάμεσα στο Λονδίνο, τους εθνικιστές της βόρειας ιρλανδίας, τους καθολικούς βορειοϊρλανδούς και τις ένοπλες οργανώσεις τους (ira, inla) και το Δουβλίνο, μία συμφωνία που επιτεύχθηκε και χάρη στις πιέσεις των αμερικάνων δημοκρατικών (κυβέρνηση Κλίντον) όπου το ιρλανδικό λόμπι έχει αρκετή δύναμη, εκείνη η συμφωνία λοιπόν τέλειωσε έναν πόλεμο πολλών δεκαετιών (και πάνω από 3000 νεκρών)· με πολύ αίμα. (Αυτοί που λένε ότι παλαιστίνιοι και εβραίοι δεν μπορούν να συμβιώσουν ειρηνικά σ’ ένα ενιαίο, δημοκρατικό κράτος, λόγω του αίματος που έχει προηγηθεί είναι, απλά, εντελώς άσχετοι από ιστορικές γνώσεις…)

Ήταν βασικό στοιχείο της «συμφωνίας της καλής Παρασκευής» ότι τα σύνορα, τα μπλόκα και οι έλεγχοι ανάμεσα στην ιρλανδία και την βόρεια ιρλανδία καταργήθηκαν. Ήταν απλό: και το Δουβλίνο και το Λονδίνο ανήκαν στην ε.ε….

Τώρα, στο παραένα, απ’ την απόφαση του ’16 «φεύγουμε απ’ την ε.ε.» έχει μείνει ένα «φεύγουμε» που τρακάρει πάνω σ’ εκείνη την συμφωνία – και την ιστορία. Αν το βρετανικό κράτος ξαναβάλει σύνορα (με ότι αυτά συνεπάγονται) με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, θα πρέπει να επανέλθουν και τα σύνορα που χωρίζουν την ιρλανδία απ’ την βόρεια ιρλανδία. Αν, πάλι, η κατάσταση μείνει ως έχει, που θα μπουν τα τελωνεία στην εμπορευματική κίνηση ιρλανδία – αγγλία; Στα αγγλικά λιμάνια; Θα είναι σαν η βόρεια ιρλανδία να ενσωματώνεται οικονομικά στο ιρλανδικό κράτος.

Δεν είναι σπαζοκεφαλιά. Καμμία απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα δεν είναι «λογική». Το μόνο λογικό, χωρίς δημαγωγία, είναι να καταλάβουν οι brexiters ότι κάνουν λάθος. Όμως εδώ ακριβώς αρχίζει το εθνικιστικό πάρτυ. Οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του brexit και των «σκληρών συνόρων» (οπαδοί, επιπλέον, της «εξόδου μαλλικούβαρα», χωρίς συμφωνία) έχουν αρχίσει να μουρμουρίζουν ή και να υπονοούν ότι δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα αν η «συμφωνία της καλής Παρασκευής» ακυρωθεί πρακτικά. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ελπίζουν πως θα καταστείλουν πολύ αποτελεσματικά οποιαδήποτε αντίδραση των καθολικών της βόρειας ιρλανδίας (που, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, ψήφισαν μαζικά υπέρ της παραμονής στην ε.ε.)…

Όταν πάρεις λάθος τραίνο κάθε σταθμός είναι λάθος! Μια βόμβα που έσκασε το περασμένο Σάββατο στο Londonderry (δεύτερη σε μέγεθος πόλη της βόρειας ιρλανδίας) δεν είχε συνέπειες αφού είχε προηγηθεί τηλεφώνημα – αλλά θα έπρεπε να θυμίσει μερικά πράγματα. Όχι μόνο τι υπέστη το αγγλικό κράτος απ’ την ένοπλη εξέγερση των βορειο-ιρλανδών. Αλλά και το ότι δεν είναι φρόνιμο να κουρντίζεις ένα ελατήριο κατά βούληση: θα σπάσει και θα πεταχτεί στα μάτια σου…

(φωτογραφίες: Πάνω, η στιγμή της έκρηξης της μάλλον προειδοποιητικής βόμβας στο Londonderry.

Κάτω,  στο Bogside, μια γειτονιά της πόλης, οι αναμνήσεις του αντιαποικιοκρατικού αγώνα έχουν γίνει τοιχογραφίες· δεν έχουν θαφτεί. Η συγκεκριμένη αναφέρεται στην “ματωμένη Κυριακή”, δηλαδή στη σφαγή διαδηλωτών που έκανε ο αγγλικός στρατός στην ίδια πόλη, σ’ αυτή τη γειτονιά, στις 30 Γενάρη του 1972.

Αν η τοιχογραφία θυμίζει Παλαιστίνη δεν είναι τυχαίο. Και δεν είναι μυστικό: το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς έμαθε πολλά απ’ τις τακτικές του αγγλικού στρατού στη βόρεια ιρλανδία…)

Μεσαίου – αλλά διαλυτικού – βεληνεκούς

Δευτέρα 21 Γενάρη. Δεν είναι μόνο η πιο πάνω επίθεση της Ουάσιγκτον στο project europe. Υπάρχει και μία χειρότερη – η διάλυση της συνθήκης για τους μεσαίου βεληνεκούς πυραύλους, γνωστή σαν INF. Το ψοφιοκουναβιστάν έχει δώσει «διορία» στη Μόσχα ως τις 2 Φλεβάρη, να σταματήσει όλα τα σχετικά της προγράμματα, αλλιώς… Αλλιώς θα φέρει τους δικούς του πυραύλους σε ευρωπαϊκό έδαφος. Κι αυτή τη φορά δεν θα επιχειρήσει να τους εγκαταστήσει στο (δυτικό)γερμανικό έδαφος, όπως την δεκαετία του ’80. Θα τους πάει στο πολωνικό, και σ’ άλλους (αν βρεθούν) πρόθυμους. Πού θα αρχίσουν να σημαδεύουν, σαν αντίποινα, οι ρωσικοί πύραυλοι; Όχι την φίλη γερμανία… Οπωσδήποτε όμως τους «πρόθυμους». Συνεπώς το project europe θα ζοριστεί σε βαθμό φυγοκέντρισης…

Το γεγονός ότι ακόμα και στην παρακμή του ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός βρίσκει πρόθυμους συμμάχους στην ευρώπη, απ’ το ελλαδιστάν ως την πολωνία και τα βαλτικά κράτη, δείχνει πολλά γι’ αυτούς ακριβώς τους συμμάχους. Επιπλέον δείχνει το γιατί το να εννοείται σήμερα το νατο σαν εκείνο που ήταν στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου είναι από πολιτική μυωπία έως ανοησία: ουσιαστικά πρόκειται για μια συμμαχία υπό διάλυση, και σίγουρα δεν έχει σχέση με τους πραγματικούς συσχετισμούς του εξελισσόμενου 4ου παγκόσμιου. Η Ουάσιγκτον ξαναφτιάχνει τις στρατιωτικές συμμαχίες της (ή αυτό προσπαθεί να κάνει) – δεν κάθεται πάνω σ’ εκείνες που είχε πριν από 40 χρόνια.

Για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό το νατο είναι μόνο το κέλυφος της συστράτευσής του με τον αμερικανικό. Μπορεί κανείς να «κτυπάει» το καύκαλο· αλλά ο βασικός πυρήνας των στοχεύσεων και των συμμαχιών μένει μέσα προστατευμένος και ανενόχλητος…

Κάπως έτσι τόσο η ελληνική στρατιωτική συμμαχία με την αιγυπτιακή χούντα όσο και με το ρατσιστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς έχουν περάσει απαρατήρητες…

Είναι “εκτός νατο”, άρα επιτρέπονται… E;

Γκαζωμένο φόρουμ

Κυριακή 20 Γενάρη. Έχει ηλικία 6 ημερών. Λέγεται «eastern mediterranean gas forum». Εγκαινιάστηκε στο Κάιρο. Και μάζεψε καλό κόσμο: υπουργούς απ’ την αίγυπτο, την κύπρο, την ελλάδα, την ιταλία, την ιορδανία και … την «παλαιστινιακή αρχή». Με τι σκοπό αυτός ο περιφερειακός διεθνισμός; Σύμφωνα με την ανακοίνωση «για να δημιουργηθεί μια περιφερειακή αγορά αερίου που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μελών του εξασφαλίζοντας την προσφορά και την ζήτηση, βελτιώνοντας την έρευνα, εξορθολογικοποιώντας το κόστος των υποδομών, προσφέροντας ανταγωνιστικές τιμές, και βελτιώνοντας τις εμπορικές σχέσεις».

Για να το πούμε απλά: υπάρχουν σημαντικές διαφορές συμφερόντων μεταξύ αυτών των κρατών (την «παλαιστινιακή αρχή» δεν την υπολογίζουμε)! Οπότε χρειάζονται διαπραγματεύσεις… Μία θα κτυπήσει κάπως άσχημα στους έλληνες εραστές της «συγκυριαρχίας στην ανατολική Μεσόγειο»: λέγεται east med.

Το Κάιρο διαφωνεί απόλυτα με την κατασκευή του (που είναι θεωρητική): θέλει όλο το ισραηλινό γκάζι που θα εξάγεται στην ευρώπη να περνάει απ’ τα δύο δικά του υγροποιητήρια. (Οι έλληνες εφοπλιστές συμφωνούν απόλυτα!). Το ισραήλ δεν το αποκλείει – αλλά δεν θέλει να εξαρτιέται στις γκαζοεξαγωγές του απ’ το Κάιρο: σήμερα υπάρχει μια φιλική χούντα· αύριο ή μεθαύριο όμως; Υπάρχει, γι’ αυτό, η σκέψη να φτιάξει δικό του υγροποιητήριο – κάτι που είναι ανταγωνιστικό με τα αιγυπτιακά συμφέροντα…

Υπάρχει, επιπλέον, και το «κοίτασμα της Γάζα». Μια αγγλική εταιρεία εξασφάλισε άδεια (απ’ το Τελ Αβίβ… όχι απ’ την «παλαιστινιακή αρχή») για ερευνητικές γεωτρήσεις, και το 2000 βρήκε ένα καλό κοίτασμα, γύρω στα 30 δις κυβικά αερίου – στη θάλασσα λίγο έξω απ’ την ματωμένη μεγαλύτερη φυλακή του πλανήτη. Μετά απ’ αυτό το Τελ Αβίβ απαγόρευσε κάθε εκμετάλλευσή του: για να μην πάνε τα λεφτά στη Χαμάς (είπε). Αλλά η Ρώμη ή το Αμμάν θα μπορούσαν να ενδιαφέρονται για αυτό το κοίτασμα – γιατί όχι;

Θα μακροημερεύσει λοιπόν το (με γειά!) καινούργιο φόρουμ; Μην βάζετε το χέρι σας στη φωτιά πως «ναι»…

Εν τω μεταξύ σημειώστε την απουσία: της τουρκίας. Αποφάσισε το φόρουμ ότι δεν ακουμπάει την ανατολική Μεσόγειο η Άγκυρα; Ή δεν έχει βρει ακόμα ικανές ποσότητες γκαζιού (σαν την ελλάδα, ας πούμε) για να της βγάλουν χαρτί στο τραπέζι;

(φωτογραφίες: Ναι, φυσικά, ήταν κι αυτός εκεί – ένας απ’ τους «φίλους» των εφοπλιστών στο ντόπιο γκουβέρνο. Δήλωσε, μάλιστα, «ένθερμος» υποστηρικτής του φόρουμ.

Ένθερμος κι αθόρυβος – δηλαδή κατάλληλος…)

Συναστρία

Σάββατο 19 Γενάρη. Ο “τρελός σκύλος” Mattis εκτός… Ο Lieberman εκτός… Ο ψεκασμένος εκτός… Είναι μια μοναδική στιγμή στην παγκόσμια ιστορία!!! Η ευκαιρία να φτιαχτεί μια «μικτή κόσμου» βετεράνων, με όνομα mad dogs united. MDU.

Όχι, υποχρεωτικά, για να ξαναμπούν σε κυβερνήσεις. Όσο για να κάνουν περιοδείες θυμίζοντας στους αφελείς ότι με λουρί ή αδέσποτες οι αγέλες της εξουσίας γυροφέρνουν…

(φωτογραφίες: Ένας «εξαιρετικός υπουργός άμυνας» – το είπε, στο αποχαιρετιστήριο, ένας τενεκεδένιος…)

Ιδεολογία φουλ – και θρησκευτική 1 (ειδική αναφορά)

Πέμπτη 17 Γενάρη. Από πρώτη (ίσως και από δεύτερη) ματιά θα μπορούσε να είναι το λιγότερο παρανοϊκό. Προσέξτε αυτές τις κουβέντες:

… Αυτό το ταξίδι είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μένα σαν ευαγγελιστή χριστιανό, καθώς έχομαι αμέσως μετά τα εγκαίνια της εκκλησίας των κοπτών χριστιανών. Είναι σημαντικές στιγμές… Στο γραφείο μου έχω πάντα ανοικτή την βίβλο, για να μου θυμίζει το θεό, και τον λόγο του, και την αλήθειά του…

Ποιος θα πέρναγε απ’ το μυαλό σας ότι θα έλεγε τέτοια, και μάλιστα (άντε, ας το πάρει το ποτάμι) στο Κάιρο; Κάποιος χριστιανός αρχιτράγος το λιγότερο. Λάθος! Αυτά τα είπε ο σωματοφύλακας υπ.εξ. της Ουάσιγκτον Mike Pompeo σε ομιλία του στο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Καΐρου πριν λίγες ημέρες. Φάτσα στην πλατεία Tahrir. Πουλάει κάτι;

Ο ρόλος των ευαγγελιστών προτεσταντών, και πιο συγκεκριμένα της ηγεμονικής φράξιας ανάμεσά τους που λέγεται «χριστιανοί – σιωνιστές», στις ηπα και αλλού (στη βραζιλία ας πούμε), έχει ξεφυτρώσει για τα καλά στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου καπιταλιστικού πολέμου· κι αυτό μοιάζει «θεωρία συνωμοσίας». Θα μπορούσε να ακούσει κανείς ceo, καραβανάδες και γιάπηδες να ανεβάζουν την θερμοκρασία αυτής της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης… Αλλά η βίβλος και ο θεός των χριστιανών τι σκατά δουλειά έχει;

Όσο παράδοξο κι αν είναι, είμαστε αναγκασμένοι να λάβουμε υπόψη μας τον ρόλο της ιδεολογίας τόσο για τις μάζες όσο και για τα αφεντικά και τις πολιτικές βιτρίνες τους! Καθόλου δεν μας αρέσει. Όμως αν η ιδεολογία και όχι μόνο ο σκέτος υλισμός είναι μέρος της πραγματικότητας, τότε δεν θα κλείσουμε τα μάτια.

Οι ευαγγελιστές – σιωνιστές, η Ιερουσαλήμ, και το χιλιετές βασίλειο του θεού λοιπόν. (Να ξερνάς…) Πράγματι, ο «χιλιασμός» και οι διάφορες θρησκευτικές φράξιές του, χριστιανικές κατά κύριο λόγο (με εβραϊκή “Αποκαλυπτική” καταγωγή) είναι μια ιστορία τουλάχιστον χιλίων χρόνων. Στην ευρώπη, και με μετάγγιση στην βόρεια και στη νότια αμερική. Σύμφωνα με το βασικό χιλιαστικό / μεσσιανικό σενάριο, ο πλανήτης θα μπει πρώτα στην περιδίνηση της καταστροφής (υπό κάποια μορφοποίηση του «αντίχριστου»), ύστερα θα περάσει στην για χίλια χρόνια «βασιλεία του χριστού» επί της γης, και μετά θα έρθει το «τέλος των ημερών». Κλειδί, όμως, για όλα αυτά, είναι η Ιερουσαλήμ: θα πρέπει να γίνει εβραϊκή – κάτι σαν ο συνδυασμός που ανοίγει το χρηματοκιβώτιο (ή το «κουτί της Πανδώρας»).

Ιδεολογία φουλ – και θρησκευτική 2 (ειδική αναφορά)

Πέμπτη 17 Γενάρη. Έχετε κάθε λόγο να καγχάσετε με την απύθμενη βλακεία των πιστών των θρησκειών· και ειδικά του χριστιανισμού. Κι εμείς μαζί σας! Ωστόσο το ενδιαφέρον δεν είναι η απάντηση (“είναι πανηλίθιοι” – κι ωστόσο παράγουν πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας…) αλλά η ερώτηση: ποιο είναι το ζόρι και για ποιούς ώστε να καταφεύγουν (“για να σωθούν”…) σε τέτοιες Αποκαλυπτικές δοξασίες (παράγοντας, ταυτόχρονα, πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας), ε; Υπάρχει τέτοιο ζόρι;

Ναι, υπάρχει! Και μάλιστα ο βασικός του χαρακτήρας δεν είναι καπιταλιστικός· μπορεί, όμως, θαυμάσια να επενδύσει τις καπιταλιστικές διαδικασίες, γινόμενος έτσι (αυτός ο βασικός χαρακτήρας) από ιδεολογικό λούστρο έως καταλύτης. Το ζόρι είναι δημογραφικό (τόσο κοινότοπο) και κωδικοποιεί μ’ έναν ενιαίο τρόπο τα εξής: την κοινωνική παράνοια της ανωτερότητας των λευκών δυτικών και την παρακμή τους· την μετανάστευση· την καπιταλιστική “άνοδο” της ασίας· την καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση και την πορεία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης· την “υπογεννητικότητα” στον πρώτο κόσμο· ίσως και άλλα, που μας διαφεύγουν. Το δημογραφικό άγχος φέρνει πολύ κοντά (μ’ έναν πολιτικό αλλά όχι κατευθείαν ορατό τρόπο) ιμπεριαλισμούς σαν τον αμερικανικό, τον αγγλικό και τον ισραηλινό. Και δείχνει γιατί αυτά που σε κάθε ιστορική φάση θεωρούνται (δίκαια) σαν αρχαϊσμός δεν είναι πάντα αμελητέος παράγοντας στην εξέλιξη της ιστορίας.

Τι πάει να πει δημογραφικό ζόρι; Εδώ και πολλά χρόνια οι αμερικάνοι, λευκοί, πιστοί προτεστάντες βομβαρδίζονται με τις (καθόλου αυθαίρετες) στατιστικές προβλέψεις ότι σύντομα (αν όχι ήδη) θα είναι μειονότητα στο αμέρικα, σε σχέση με τους λατίνος, τους έγχρωμους, τους ασιάτες – και τους μιγάδες. Παράλληλα (για να έρθουμε στην ανατολική Μεσόγειο) οι λευκοί, πρωτοκοσμικοί άποικοι του ισραηλινού κράτους ζουν με το μόνιμο φυλετικό άγχος (εθνικοποιημένο / θρησκευτικοποιημένο) αφού αποτελούν μια μικρή κουκίδα μέσα σε μια μουσουλμανική θάλασσα.

Για τους λευκούς, πιστούς, αμερικάνους προτεστάντες το να γίνουν μειοψηφία “μέσα στο κράτος Τους” είναι ένα γεγονός αδιανόητο. Εμείς κι εσείς δεν θα δίναμε/τε δεκάρα. Αλλά για εκείνους που έχουν γαλουχηθεί επί πολλές γενιές (στην εθνική ιστορία / μυθολογία τους) ότι είναι ανώτερη ράτσα και, κατά συνέπεια, δίκαια οι αφέντες μέσα σ’ ένα πληθυσμό, το να γίνουν μειοψηφία σε “δημοκρατικές συνθήκες” (όπου η φανερή εξουσία διαμορφωνεται με κριτήρια πληθυσμιακών μεγεθών) ισοδυναμεί με το να νοιώθουν ότι θα γίνουν δούλοι. Όχι, δεν θα γίνουν – αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχουν αυτά που νομίζουν.

Κι αυτά που νομίζουν είναι α) ότι η “δημοκρατία” δεν είναι πια καθόλου καλό πολίτευμα· και σίγουρα δεν είναι καθόλου καλό να αναγνωρίζεται, έστω και τυπικά, ισότητα δικαιωμάτων· β) αν πιθανολογείται το τέλος των “ιστορικών”, “πατροπαράδοτων” εξουσιαστικών δικαιωμάτων τους, τότε αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει το “τέλος του κόσμου”· γ) το οποίο μπορεί, όμως, να είναι αισιόδοξο αν αναπαρασταθεί σαν η έλευση της οριστικής νίκης τους· δ) η οποία (και σαν φαντασίωση και σαν τελεολογία) προβλέπεται, έχει αναγγελθεί και νομιμοποιείται πως; μα θρησκευτικά! (Πως να τολμήσουν να φανταστούν μια τέτοια νομιμοποίηση σαν “οικονομική” όπως έκαναν επί 5 αιώνες όταν απ’ την μεριά της Ασίας ακούγεται όλο και πιο κατηγορηματικά και δυνατά ότι το διάλειμα που μάθατε να το ξεχάσετε;)

Ιδεολογία φουλ – και θρησκευτική 3 (ειδική αναφορά)

Πέμπτη 17 Γενάρη. Δεν είναι η πρώτη φορά στη δυτική, πρωτοκοσμική ιστορία όπου η αστάθεια των όποιων κοινωνικών status (ακόμα και στα χαμηλά της ιεραρχίας και του καταμερισμού) και το ενδεχόμενο μιας ριζικής αναδιάρθρωσης που για κάποιες κοινωνικές εννοήσεις σημαίνει «τέλος», εκτοξεύεται σε θρησκευτικές εσχατολογίες. Ούτε είναι η πρώτη φορά που αυτές οι εσχατολογίες δεν είναι η απλά παραζάλη τμημάτων της κοινωνικής βάσης αλλά σκαρφαλώνει ως τις κορυφές της όποιας εξουσίας· αν δεν προέρχεται απ’ αυτές. Δεν είναι καν η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει σε καπιταλιστικές συνθήκες. Ο πρωτοκοσμικός ρατσισμός, που ξεκίνησε σαν αστική ιδεολογία τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα για να γίνει, τις πρώτες του 20ου αιώνα, μαζική ιδεολογία (με όλα τα επακόλουθα ως και τον β παγκόσμιο πόλεμο), ήταν μια βιο-θρησκευτικο-πολιτική εσχατολογία που ήθελε (και έπρεπε) να επιβεβαιώσει την σταθερότητα της ταξικής διαστρωμάτωσης απέναντι σ’ αυτό που (βολικά) θεωρούνταν απ’ τα αφεντικά και τους λακέδες τους εβραιο-σλαβική δαιμονική συνωμοσία: τον κομμουνισμό.

Το ομολογημένο υλικό ζόρι τώρα, λοιπόν, δεν είναι η ταξική διαστρωμάτωση (που, αυθαίρετα από ιστορική άποψη, και εξαιτίας της υποχώρησης / συνθηκολόγησης της τάξης μας, θεωρείται δεδομένη και σταθερή…). Είναι η φυλετική διαστρωμάτωση μέσα στον καπιταλισμό. Τόσο ανά κράτος (π.χ. ηπα) όσο και παγκόσμια (η ηγεμονία των ασιατών σε βάρος των λευκών). Οι λευκοί, πιστοί αμερικάνοι προτεστάντες, μειοψηφία ήδη στις ηπα, «άντεξαν» έναν μαύρο υπ.αμ. (τον Κόλιν Πάουελ), «άντεξαν» μια μαύρη υπ.εξ. (την Κοντολίζα Ράις), στο βαθμό που υπήρχε πάντα ένας ανώτερός τους, εκλεγμένος, original λευκός, σαν «πρόεδρος». Αρρώστησαν όμως κυριολεκτικά όταν οι «ξένοι» και οι «κατώτεροι», μαζί με τους «κοσμοπολίτες λευκούς» (στους οποίους αποδίδονται τα «κακά της παγκοσμιοποίησης»…) έβγαλαν και ξανάβγαλαν ανώτατο άρχοντα (: πρόεδρο) έναν μαύρο. Τον Obama. Απ’ την σκοπιά της θεόσταλτης και αιώνιας ηγεμονίας των λευκών πιστών χριστιανών και των ψυχο-συναισθηματικών βεβαιοτήτων που προσέφερε αυτή η (τι άλλο;) «θέληση του θεού», η οκτάχρονη προεδρία του Obama και, κυρίως, εκείνα που την έκαναν εφικτή, ήταν η έναρξη της εποχής του «αντίχριστου»!

Που σημαίνει: «οι προφητείες επιταχύνονται»! «Έρχεται η οργή του θεού» – αφού, φυσικά, οι «πιστοί» ολοκληρώσουν τα δικά τους καθήκοντα. Δηλαδή το εξής ένα: να γίνει η Ιερουσαλήμ «ξανά» πρωτεύουσα του «εβραϊκού κράτους»… Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν, χάρη στα πυρηνικά όπλα… (Αν πείτε ότι «η θρησκευτική παράνοια γίνεται γεωπολιτική» αλλά αυτό είναι παλιό, και ότι ίσχυε για τις σταυροφορίες πριν 900 χρόνια αλλά δεν μπορεί να ισχύει πια, καλό είναι να θυμηθείτε ότι ο Μπους ο Β την κατάκτηση του αφγανιστάν σταυροφορία την ονόμασε – χωρίς να είναι καθόλου απαραίτητο…)

Να γιατί ο σωματοφύλακας Pompeo, o Pence, και πολλοί άλλοι (λένε ότι) έχουν ανοικτή την βίβλο στο γραφείο ή το κρεβάτι τους. Επειδή εκεί (πιστεύουν ότι) βλέπουν τα «προσεχώς» που τους βολεύουν. Αυτούς και τους οπαδούς τους…

Ιδεολογία φουλ – και θρησκευτική 4 (ειδική αναφορά)

Πέμπτη 17 Γενάρη. Φυσικά εσείς κι εμείς τα κοροϊδεύουμε όλα αυτά! Λογικό (θα έλεγαν οι πιστοί): είμαστε υλιστές, αυτόνομοι εργάτες, κομμουνιστές, αναρχικοί, άθεοι. Δηλαδή “του αντίχριστου”. (Οι πιστοί του Τελ Αβίβ έχουν καλιμπράρει την φασιστική θεολογία τους ώστε να μας προσάπτουν ένα πιο πολιτικό “αμάρτημα”: τον (αντεστραμμένο) αντισημιτισμό). Έχουμε δίκιο, αλλά προς το παρόν, σ’ αυτήν την ιστορική περίοδο, δεν μπορούμε να κάνουμε το δίκιο μας σημαντικό πολιτικό / ανταγωνιστικό έργο. Αντίθετα οι “πιστοί” (και όχι μόνο ή κυρίως οι μουσουλμάνοι) παράγουν τέτοιο έργο. Με προδιαγραφές εξουσίας – δεν θα γινόταν αλλιώς.

Κι έτσι, στο ξεκίνημα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, συνυπάρχουν οι τελευταίες λέξεις της καπιταλιστικής διαδικασίας, της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, με την αρχαϊκή ιδεολογική (: θρησκευτική) επένδυσή τους σε διάφορες παραλλαγές της. Δεν είναι μια εσωτερική σύγκρουση στο σύστημα· αυτό το αποδεικνύει το ψοφιοκουναβιστάν. Είναι η “με δύο άξονες” κίνησή του.

Οι χριστιανοί αντι-Λένιν του συστήματος δεν θα έλεγαν κριτικά, και σε χρονική αλληλουχία, “ένα βήμα μπροστά – δύο πίσω – πάλι ένα μπροστά”. Λένε δύο βήματα πίσω και δύο μπροστά ταυτόχρονα! Μοιάζει παρανοϊκό, αλλά δουλεύει.

Έχει ξαναδουλέψει στο παρελθόν. (Θυμηθείτε το. Γιατί προκαλεί σύγχιση ως προς το τι είναι τι…)

Εθνικιστικές μυθολογίες

Τετάρτη 16 Γενάρη. Το 2008 ο καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ Shlomo Sand εξέδωσε (στα εβραϊκά) ένα βιβλίο / ιστορική έρευνα 350 σελίδων, με τίτλο Η Εφεύρεση του Εβραϊκού Λαού. Παρότι οι ιστορικές αποδείξεις του Sand δεν αμφισβητήθηκαν στα σοβαρά (κανείς σοβαρός ιστορικός δεν ρισκάρει το κύρος και την θέση του φτιάχνοντας πλαστά στοιχεία), το Η εφεύρεση του εβραϊκού λαού ήταν σκάνδαλο για τους οπαδούς του ισραηλινού εθνικισμού. Πέρα απ’ το γίνει best seller εντός ισραήλ επί 5 μήνες, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες του κόσμου – είναι το πιο πολυμεταφρασμένο βιβλίο ισραηλινού συγγραφέα.

Ο Sand ξεκίνησε την έρευνά του ψάχνοντας γραπτά στοιχεία και ντοκουμέντα για τον διωγμό των εβραίων απ’ την περιοχή που λέγεται «Παλαιστίνη» και σήμερα είναι άμεσα ή έμμεσα το ισραηλινό κράτος. (Ο «διωγμός των εβραίων» είναι βασικό στοιχείο για την έγερση «προγονικών δικαιωμάτων» στην περιοχή). Ο Sand δεν βρήκε κανένα τέτοιο στοιχείο, γιατί (διαπίστωσε) πρόκειται για μύθο, και μάλιστα χριστιανικής προέλευσης. Το χριστιανικό παπαδαριό έφτιαξε και διέδωσε τον μύθο του «διωγμού των εβραίων» σαν απόδειξη της «τιμωρίας τους απ’ τον θεό» – ώστε να πετύχει προσηλυτισμό σε βάρος τους. Μετά την καταστολή απ’ τους ρωμαίους της εξέγερσης του Bar Kokhba, στο 2ο μ.χ. αιώνα (εποχή κατά την οποία, υποτίθεται, έγινε ο διωγμός), η ρωμαϊκή διοίκηση δεν εξανδραπόδισε τους ντόπιους. Για τον πολύ απλό λόγο ότι αν το έκανε θα ερήμωνε η οικονομία της περιοχής. Οι λεγεωνάριοι δεν θα φρόντιζαν τα χωράφια και τους στάβλους…

Ο Sand απέδειξε επιπλέον, ότι αντίθετα απ’ την σχετική μυθολογία, ο εβραϊσμός σαν θρησκεία (όπως ο χριστιανισμός και ο μουσουλμανισμός) έκανε προσηλυτισμό. Ακόμα και μαζικό. Ο οποίος, σε μια μεγάλη ζώνη της σημερινής ευρώπης, άρχισε περίπου παράλληλα με την προσηλυτιστική εξάπλωση του χριστιανισμού. Σύμφωνα με τα στοιχεία του οι μαζικότεροι προσηλυτισμοί έγιναν μεταξύ των Χαζάρων στον Καύκασο (απ’ όπου κατάγονται οι Ασκενάζι), στις φυλές των Βερβέρων στην βόρεια Αφρική, και στις Υεμενίτικες φυλές στη νοτιοδυτική άκρη της αραβικής χερσονήσου. Ωστόσο, αλλαγές θρησκεύματος έγιναν και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έτσι, σύμφωνα με τα στοιχεία του Sand, μετά την κατάληψη της Παλαιστίνης απ’ τους άραβες τον 7ο μ.χ. αιώνα, πολλοί απ’ τους ντόπιους εβραίους προσηλυτίστηκαν στο ισλάμ. Κι εδώ είναι ένα απ’ τα προκλητικά αλλά και (ιστορικά) μη αμφισβητήσιμα συμπεράσματα του Shlomo Sand: οι απόγονοι των εβραίων της περιοχής τον 7ο και τον 8ο αιώνα είναι οι μουσουλμάνοι και χριστιανοί παλαιστίνιοι του 20ου αιώνα…

Με άλλα λόγια: δεν υπάρχει «βιολογική συνέχεια» εκατοντάδων ή και χιλιάδων χρόνων για πληθυσμούς που έζησαν σε διαδοχικές αυτοκρατορίες. Τέτοια είναι μόνο τα θεωρήματα των ρατσιστών / εθνικιστών του 19ου αιώνα, που ασχολήθηκαν με το να διαλύσουν τις πολυ-πολιτισμικές κοινότητες, και να τις μαντρώσουν σε εικονικά και βίαια εξαγνισμένες απ’ τις επιμιξίες “εθνικότητες”, σε αυστηρά σύνορα και περιφράξεις. Υπήρξαν μόνο πολιτιστικοί (άρα και θρησκευτικοί) συγκερασμοί, ανταλλαγές, αλλαξοπιστήσεις, ρευστότητα στο χώρο και στο χρόνο.

Λέει / τεκμηριώνει πολλά ακόμα στο Η εφεύρεση του εβραϊκού λαού ο Sand. Ο βασικός πυρήνας της ιστορικής δουλειάς του είναι οικείος στην ασταμάτητη μηχανή (θα ευχόμασταν και σ’ όσους / όσες την διαβάζουν): μέσα στην εθνικιστική έξαψη του 19ου αιώνα στην ευρώπη, ομάδες διανοούμενων άρχισαν να κατασκευάζουν την μυθολογία διάφορων «εθνών», ανακωδικοποιώντας σε ενιαίες «εθνικές αφήγησεις» (η κάθε τέτοια ομάδα την δική της) επιλεγμένα θρησκευτικά, γλωσσικά, πολιτιστικά και μυθολογικά στοιχεία.

Βασικές παράμετροι της κατασκευής «εθνών» ήταν, απ’ την μια μεριά ο προσδιορισμός ενός καταγωγικού εδάφους, μιας «εδαφικής πατρίδας» στην οποία το «έθνος» θα έπρεπε να δηλώσει ιστορικά δικαιώματα – αξιοποιώντας την μυθολογία του. Και απ’ την άλλη μεριά η διαμόρφωση μιας μυθικής ιστορικής συνέχειας ανά τους αιώνες, που να «συνδέει» τους πληθυσμούς του 19ου αιώνα (προς τους οποίους απευθυνόταν προπαγανδιστικά η όποια «εθνογένεση») με όσο πιο μακρινό (και πιο «ηρωϊκό», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) παρελθόν. Σαν εθνική / εμπορική “ονομασία προέλευσης”.

Το «βασίλειο του Δαβίδ» και η μ’ αυτό καταγωγική σχέση / «ιστορική τεκμηρίωση της απαίτησης για χωροθέτηση της εθνικής πατρίδας» υπήρξε, λοιπόν, για τον εθνικισμό που αναπτύχθηκε (μειοψηφικά) στις εβραϊκές κοινότητες της ευρώπης, το ανάλογο εκείνου που ήταν (σε πρώτο χρόνο) ο «Αθηναϊκός χρυσός αιώνας» για την γέννηση του ελληνικού εθνικισμού. Σε δεύτερο χρόνο, κι αφού το μικρό κι ασήμαντο ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε (απ’ τις «μεγάλες δυνάμεις») οι ιμπεριαλιστικοί προσανατολισμοί του αυτο-νομιμοποιήθηκαν με την εφεύρεση ενός ακόμα γενεαλογικού / καταγωγικού μύθου με εδαφικές αξιώσεις: του μεγΑλέξανδρου και του βασίλειου των μακεδόνων…

Ζώντας μέσα στην ελληνική εθνικιστική κατάρα (που ξερνάει πάντα τα «απαράγραπτα δικαίωματά» της…) καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι σημαίνει η εφεύρεση μιας καθαρής εθνικότητας – σε βάρος του μπασταρδέματος, της πολυπολιτισμικότητας… Και απ’ αυτήν την ιστορική / γεωγραφική θέση, καταλαβαίνουμε πόσο σκάνδαλο (αδύνατο παρόλα αυτά!) θα ήταν ένας τόμος 350 σελίδων με τίτλο Η εφεύρεση του ελληνικού λαού!

Προκύπτει έτσι ακόμα και μέσα απ’ την κριτική εμπειρία ότι ο ισραηλινός εθνικισμός / ρατσισμός / μιλιταρισμός είναι 110% πρωτοκοσμικός και καπιταλιστικός…

Πολύ οικείος… Αιμοβόρα οικείος…