Tag: ισραήλ

Σάββατο 11 Μάη. …Μερικοί στην κυβέρνηση Trump πιστεύουν ότι «ωραία, αυτό που θα φέρει την ειρήνη είναι να σπάσουμε τα πόδια των Παλαιστίνιων, να τους σπάσουμε επιπλέον ένα χέρι και τα δόντια, και ύστερα, όταν θα έχουν πέσει κάτω, θα έρθουν έρποντας έτοιμοι να δεχτούν ό,τι τους προσφέρουμε». Αυτοί που το βλέπουν έτσι δεν ξέρουν τους Παλαιστίνιους.

Αυτό δήλωσε προχτές ο Riyad Mansour, πρεσβευτής της “παλαιστινιακής αρχής” στον οηε, σχολιάζοντας τις “διαρροές” για το «deal του αιώνα». Σωστά. Ακόμα περισσότερο επειδή μαζί διέρρευσαν και οι πολύ αυστηρές «ποινές» σε βάρος των παλαιστίνιων, αν τολμήσουν να μην πάνε έρποντας να φιλίσουν το χέρι του βασιλογαμπρού, του ψόφιου κουναβιού, των φασιστών του ισραήλ και όποιου άλλου στηρίζει την «τελική λύση» σε βάρος τους.

Αν, λοιπόν, το σχέδιο το απορρίψει η «παλαιστινιακή αρχή» και η Χαμάς, τότε η Ουάσιγκτον θα φροντίσει να μην πηγαίνουν λεφτά από κανέναν στον πλανήτη στα ταμεία της, έτσι ώστε οι Παλαιστίνιοι να πεθάνουν από πείνα… Αν, πάλι, είναι μόνον η Χαμάς αρνητική, τότε η Ουάσιγκτον θα στηρίζει το Τελ Αβίβ σε οποιοδήποτε πόλεμο κάνει κατά της λωρίδας της Γάζα, για πάντα – μέχρι να γίνει η λωρίδα έρημος…

Το χαρακτηριστικό της εποχής είναι ότι η ωμότητα και ο κυνισμός της εξουσίας και του ιμπεριαλισμού (εν προκειμένου του ψοφιοκουναβιστάν και του απαρτχάιντ καθεστώτος του ισραήλ) νοιώθουν πια τέτοια άνεση ώστε δημοσιοποιούν και τέτοια σχέδια και τις «τιμωρίες» σε όποιον τολμήσει να τα απορρίψει.

Δεν έχουν υπολογίσει όμως πως όταν κουρντίζεις συνέχεια ένα ελατήριο, αυτό σπάει – και πετάγεται στα μάτια σου…

Παρασκευή 10 Μάη. Το ψοφιοκουναβιστάν είναι ιμπεριαλιστικό, εντελώς ηλίθιο όμως δεν είναι. Ακόμα. Ούτε ο βασιλογαμπρός, που μοστράρεται σαν ο εμπνευστής και προαγωγός του πιο πάνω σχεδίου, είναι εντελώς ηλίθιος. Ο σκοπός του σχεδίου δεν είναι η αποδοχή του απ’ τους Παλαιστίνιους· ακόμα κι αυτή η τσατσορουφιάνικη «παλαιστινιακή αρχή» του Αμπάς δεν μπορεί να το φάει και να το χέσει με τρόπο αποτελεσματικό. Ζητούμενο είναι η απόρριψή του – εξού και η «διαρροή». Για να γίνει από τώρα. Έτσι ώστε ύστερα το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς (και ολόκληρος ο άξονας) να μπορεί να λέει: ε, αφού τίποτα δεν τους αρέσει, θα κάνουμε εμείς τα κουμάντα μας.

Επειδή, όμως, δεν πρόκειται για ιδιωτικό προικοσύμφωνο αλλά για ζήτημα διεθνούς σημασίας, το «θα κάνουμε εμείς τα κουμάντα μας» έχει πλέον νόημα μόνο σαν βατήρας του 4^ου παγκόσμιου πολέμου. Για να το κάνουμε λιανά: «γιατί οι Παλαιστίνιοι απορρίπτουν αυτό το σοφό σχέδιο; Επειδή η Χαμάς είναι όργανο της Τεχεράνης». «Ποιός είναι αυτός που προκαλεί προβλήματα στην ειρήνη στη μέση Ανατολή; Η Τεχεράνη». «Ποιός έχει τρομοκράτες; Η Τεχεράνη, το έχουμε πει ήδη».

Έχει πιθανότητες να δουλέψει ιδεολογικά αυτή η σαπισμένη μπλόφα, έτσι ώστε να αποκτήσει μια κάποια διεθνή νομιμοποίηση τόσο η ολοκλήρωση του ισραηλινού απαρτχάιντ όσο και η συγκεκριμένη στοχοποίηση της Τεχεράνης; Κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής ούτε μία στις εκατό – με την εξαίρεση της ισραηλινής φασιστικής κοινωνίας φυσικά. Κι ας πέσουν όλα τα καθεστωτικά ενσωματωμένα media στο κόλπο.

Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα για τους εμπνευστές και τους υποστηρικτές του «deal του αιώνα». Θα έπρεπε να το ξέρουν: η ιδέα τους δεν έχει να κάνει μόνο με την Τεχεράνη. Έχει να κάνει με την συντριπτική πλειοψηφία του ισλαμικού κόσμου απ’ το μαρόκο ως την ινδονησία, plus το μπλοκ της Αστάνα, plus τους απείθαρχους της λατινικής αμερικής, plus τα κινήματα υποστηρίξης της παλαιστινιακής αντίστασης σε όλο τον πλανήτη.

Αλλά δεν φαίνεται να το ξέρουν. Έχουν υιοθετήσει την τακτική οπτική του φασιστικού Τελ Αβίβ – αντιλαμβάνονται δηλαδή την σημασία της παλαιστινιακής αντίστασης μόνο μέσα απ’ το σκόπευτρο των όπλων τους.

Οι νταβάδες του «deal του αώνα» αναβάλουν διαρκώς την επίσημη ανακοίνωσή του· αλλά τώρα έχει γίνει διεθνώς γνωστό. Ενάντια στους σχεδιασμούς τους πρέπει να κάνουμε αυτή τη γνώση ενισχυτή του δίκαιου στόχου: ένα ενιαίο δημοκρατικό κράτος απ’ το ποτάμι ως την θάλασσα!

Palestine libre: αυτό είναι το σωστό. Και μας αναλογεί η απαίτησή του, όχι μόνο για λογαριασμό της παλαιστινιακής αντίστασης, όχι μόνο για λογαριασμό της εχθρότητας στις συμμαχίες του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους, αλλά και για έναν ακόμα λόγο: για να σηκώσουμε το μπόι μας στην αρένα, όχι σαν θύματα αλλά σαν ανταγωνιστικά υποκείμενα· σαν υποκείμενα ζωής.

Είναι αυτή η εργατική εχθρότητα που έχει ξεχάσει την αυτοπεποίθησή της. Όμως όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν έτσι και τώρα είναι ο διεθνισμός που μας δυναμώνει. Είναι ο εργατικός διεθνισμός που μας βάζει μέσα στον πραγματικό Κόσμο υποδεικνύοντας καθήκοντα και δυνατότητες.

Αφήστε τους τσατσορούφιανους, τους λακέδες και τους τζιτζιφιόγκους κάθε είδους να συμβουλεύουν ότι πρέπει να κλείνουμε τα μάτια… Αφήστε τον μεταμοντέρνο βούρκο να φωνάζει «ο καθένας και η κάβλα του»…

Η τύφλωσή μας είναι η δουλειά τους…

Παρασκευή 10 Μάη. Επειδή προβλέπεται μια ορισμένη «χρονική σύμπτωση» στις μεθοδεύσεις του άξονα για την Παλαιστίνη και σ’ εκείνες εναντίον του ιρανικού καθεστώτος, οφείλουμε να τονίσουμε κάτι που μπορεί (μπορεί και όχι…) να έχει σημασία.

Στο ψοφιοκουναβιστάν υπάρχει αυτήν την περίοδο ένα κάποιο «κενό εξουσίας», με βάση τα κλασσικά «δημοκρατικά» κριτήρια. Στην Ουάσιγκτον ΔΕΝ υπάρχει κανονικός «υπουργός άμυνας» (υπάρχει ένας υπηρεσιακός), όπως επίσης ΔΕΝ υπάρχουν πρεσβευτές σε διάφορες χούντες της αραβικής χερσονήσου.

Κάποιοι παρατηρούν ότι αυτές οι ελλείψεις διευκολύνουν τις μεθοδεύσεις των αιμοβόρων «σωματοφυλάκων» του ψόφιου κουναβιού, αφού υπάρχουν λιγότεροι αξιωματούχοι που θα μπορούσαν να έχουν αντιρρήσεις στις κινήσεις τους.

Από μόνο του είναι όντως παράδοξο γεγονός αυτές οι ελλείψεις· που κρατάνε ήδη κάποιους μήνες. Θα μπορούσαν να θεωρηθούν μια ακόμα απόδειξη της παρακμής· ή ότι τις συγκεκριμένες αρμοδιότητες της έχουν αναλάβει ανεπίσημα κάποια κυκλώματα των υπηρεσιών. Αν εξυπηρετούν και τα «σχέδια Bolton» θα φανεί αργά ή γρήγορα. Με μία ουσιαστική διαφορά: τα αμερικανικά φασιστόμουτρα νομίζουν (θέλουν να νομίζουν) ότι οι συσχετισμοί είναι ίδιοι με το 2003, όταν εισέβαλαν στο ιράκ.

Αν είναι έτσι, έχουν ακόμα ένα “σετ Guaido” στα ράφια τους…

Τετάρτη 8 Μάη. Την 1^η Μάη του 2003 ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Μπους ο Β ο νεώτερος, έστεινε μια παράσταση στο κατάστρωμα ενός αεροπλανοφόρου ελλιμενισμένου στο San Diego, για να δηλώσει ότι «αποστολή εξετελέσθη». Η «αποστολή» ήταν η ανατροπή του καθεστώτος Χουσεΐν στο ιράκ… Που, κατά την γνώμη των τότε νεοσυντηρητικών, άνοιγε τον δρόμο για την «Νέα Μέση Ανατολή».

Δεκαέξι χρόνια μετά, το ίδιο αεροπλανοφόρο, το “Abraham Lincoln”, στέλνεται σε αποστολή στον περσικό κόλπο και στα πέριξ, υποτίθεται για να «νουθετήσει» τον πραγματικό νικητή εκείνης της αμερικανικής εισβολής στο ιράκ: την Τεχεράνη. Τη Τεχεράνη που, απ’ ότι φαίνεται, παρά τις κυρώσεις, τις απαγορεύσεις και τις τιμωρίες, χρειάζεται και αεροπλανοφόρα για να «βάλει μυαλό»…

Ή, διατυπωμένο με σωστό τρόπο, το αμερικανικό αεροπλανοφόρο, τα συνοδευτικά πολεμικά, και 4 «στρατηγικά βομβαρδιστικά» (που στέλνονται τις επόμενες μέρες στην περίμετρο του ιράν) πάνε μήπως συμμαζέψουν την ως τώρα ήττα της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της στη μέση Ανατολή – στα μάτια τρίτων. Συμμάχων…

Στην ίδια ιστορική συγκυρία μερικοί απ’ αυτούς τους συμμάχους, η Λευκωσία, η Αθήνα (με αυτοσυγκράτηση, ας το παραδεχτούμε) και το Τελ Αβίβ (με τσόντα Κάιρο – τι έγινε ρε Sisi; πού χάθηκες;) προσπαθούν να συμμαζέψουν την ως τώρα ήττα τους απ’ το μπλοκ της Αστάνα εστιάζοντας σ’ ένα τουρκικό γεωτρύπανο, που κινείται σε θέσεις που στην πραγματικότητα ανήκουν στην «δυσάρεστη» τουρκική αοζ στη Μεσόγειο, αν και όποτε επισημοποιηθεί σαν τέτοια…

Τα «κακά νέα» τα ξέρουν. Το τουρκικής κατασκευής ελικοπτερο-αεροπλανοφόρο Anatolou L400 έπεσε χτες στο νερό (νωρότερα απ’ το χρονοδιάγραμμα), και τους επόμενους μήνες θα είναι «αξιόμαχο». Για να γίνουν τα δεδομένα ακόμα χειρότερα, το τουρκικό ναυπηγείο το έφτιαξε (εκ του μηδενός) μέσα σε λιγότερο από 3 χρόνια· και υπάρχει πιθανότητα να φτιαχτεί και δεύτερο, αφού τώρα υπάρχει το know how… To τι σημαίνει αυτό για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό (και τις συμμαχίες του) δεν πρόκειται να το μάθετε, παρά μόνο ίσως σε κάποια «ψιλά»: πάνω απ’ όλα η «εθνική ανωτερότητα»!

Η όξυνση του μιλιταρισμού είναι σε βάρος μας, οπουδήποτε στην περιοχή, στον πλανήτη ή στο ηλιακό σύστημα. Θα το συνειδητοποιήσουμε με την απαραίτητη ακρίβεια και ένταση μόνο όταν ξεφορτωθούμε τα εθνικά θεωρήματα των πολεμόκαβλων αφεντικών: αφού καμμία απ’ τις αντίπαλες συμμαχίες δεν έχει το αναγνωρισμένο «πάνω χέρι» (και) στην περιοχή, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να λύσουν τους λογαριασμούς τους με τον τρόπο που σωστά έχει ονομαστεί η υγεία της μηχανής.

Και τότε αλλοίμονο στα βατράχια που θα είναι κοιμισμένα ή αγουροξυπνημένα…

Τρίτη 7 Μάη. Αυτοσχέδιες ρουκέτες απ’ τη λωρίδα της Γάζα, βομβαρδισμοί απ’ το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς. Οι διάφοροι τσατσορούφιανοι (διαφόρων ειδικοτήτων) τόσο στα μέρη μας όσο και διεθνώς σπεκουλάρουν πάνω στη γνωστή απάτη: η μοχθηρή Χαμάς «επιτίθεται», το καϋμένο το Τελ Αβίβ «αμύνεται». Κανένα έλεος για την μεγαλύτερη φυλακή στον πλανήτη…

Εδώ και κάτι μήνες (είναι γνωστό) η Χαμάς και η φασιστοκυβέρνηση του Netanyahou «διαπραγματεύονται» – με την μεσολάβηση των μυστικών υπηρεσιών του χουντοSisi. «Διαπραγματεύονται» με σκοπό κάποια μεσομακροπρόθεσμη «νέα ισορροπία»… Η Χαμάς προτίθεται να σταματήσει τους χαρταετούς / μολότωφ (τα «drone των φτωχών») και τις ρουκέτες, με αντάλλαγμα να επιτρέψει το Τελ Αβίβ την ομαλή ροή χρήματος απ’ τη Ντόχα στη λωρίδα της Γάζα, μια ουσιαστική αύξηση στα φορτία διαφόρων ειδών πρώτης ανάγκης προς την λωρίδα και την απελευθέρωση «διεθνών κονδυλίων» για την συντήρηση των υποδομών στη λωρίδα της Γάζα που καταρρέουν.

Ερώτηση: είναι δυνατόν η Χαμάς να πιστεύει ότι το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ θα διευκολύνει, έστω στο ελάχιστο, την καθημερινότητα των αιχμάλωτων της λωρίδας, και μάλιστα με μεσολαβητή τον χασάπη του Καΐρου; Απάντηση: ναι, αυτό πιστεύει (!) Δυστυχώς ο υπολογισμός της οργάνωσης είναι καιροσκοπικός έως κυνικός. Βασίζεται στο πραγματικό γεγονός ότι το Τελ Αβίβ εξυπηρετείται σ’ αυτή τη φάση απ’ την κόντρα μεταξύ Χαμάς και «παλαιστινιακής αρχής» – συνεπώς…

Εν όψει των εκλογών στο Τελ Αβίβ (στις 9 Απρίλη) και με βάση τις υποσχέσεις του Netanyahou (στη διάρκεια των «διαπραγματεύσεων»…) η Χαμάς έκανε αυτό που της αντιστοιχούσε. Όχι όμως και το Τελ Αβίβ (περίεργο;). Τα φορτηγά με τα απαραίτητα που επιτρέπεται να μπουν στη Γάζα αυξήθηκαν ανεπαίσθητα, η ηλεκτροδότηση της περιοχής (απ’ το ισραήλ…) συνεχίζει να είναι σχεδόν ανύπαρκτη· και οι μηνιαίες πληρωμές (της Ντόχα) έχουν σταματήσει. Με απλά λόγια: ο δεσμοφύλακας είναι πάντα το ίδιο, γνωστό κάθαρμα.

Έτσι οι ένοπλες οργανώσεις στη Γάζα θεώρησαν ότι θα πρέπει να «πιέσουν» το Τελ Αβίβ, θυμίζοντάς του τις δεσμεύσεις του. Την Τρίτη (23 Απρίλη) η «Ισλαμική Τζιχάντ» έριξε μια ρουκέτα προς την ισραηλινή παραλία· το Τελ Αβίβ απάντησε με περιορισμένους βομβαρδισμούς και συρρίκνωση της ήδη περιορισμένης θαλάσσιας ζώνης στην οποία επιτρέπεται να ψαρεύουν οι παλαιστίνιοι. Την Παρασκευή (26 Απρίλη, η «μεγάλη» των ορθόδοξων χριστιανών) ένα ισραηλινό τζιπ κοντά στο φράκτη δέχτηκε πυρά στη διάρκεια των διαδηλώσεων της επιστροφής, και τραυματίστηκε ελαφρά ένας γαλονάς. Το Τελ Αβίβ απάντησε με πυροβολικό και βομβαρδισμούς, σκοτώνοντας δύο ένοπλους της Χαμάς. Το επόμενο πρωί η Χαμάς και η Ισλαμική Τζιχάντ άρχισαν να εκτοξεύουν μαζικά ρουκέτες (πολλές αλλά όχι όλες ανακόπτονται απ’ τα ισραηλινά αντιεαροπορικά συστήματα) και το Τελ Αβίβ ξεκίνησε μαζικούς (αλλά προσεκτικούς) βομβαρδισμούς στη λωρίδα. Ο σχετικά μικρός (για τα δεδομένα της ισραηλινής βαρβαρότητας) αριθμός παλαιστίνιων δολοφονημένων μετά από 3 ημέρες βομβαρδισμών («μόνο» 27, μεταξύ των οποίων παιδιά, μωρά… ) δείχνει ότι το Τελ Αβίβ θέλει να αποφύγει, τέτοιες μέρες, έναν γενικευμένο πόλεμο: έρχεται η «γιουροβίζιον»… Εν τω μεταξύ ξανάρχισαν οι «διαπραγματεύσεις» στο Κάιρο… Και ξανακατέληξαν σε μια συμφωνία για «εκεχειρία» – ίδια με την προηγούμενη… Όμως τον χρόνο δεν τον κερδίζουν μ’ αυτόν τον τρόπο, οι παλαιστίνιοι. Το απαρτχάιντ καθεστώς είναι που τον κερδίζει.

Με δεδομένο τι έχει απέναντί της, η Χαμάς είναι πολιτικά βραχυκυκλωμένη και στρατιωτικά ακυρωμένη. Το δεύτερο είναι λογικό. Το πρώτο όμως είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι έχει την εξουσία στη Γάζα. Και εξουσία συνεπάγεται ευθύνη για την καθημερινότητα των αιχμάλωτων. Απ’ την στιγμή που τα κονδύλια του οηε έχουν περιοριστεί (το ψοφιοκουναβιστάν έκοψε το μερίδιό του) η μεγαλύτερη φυλακή στον κόσμο ζει την δική της «οικονομική κρίση» – αν μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς τέτοια ορολογία για φυλακές. Η Ντόχα έχει γίνει ο βασικός φανερός χρηματοδότης – αλλά τα λεφτά περνάνε (ή δεν περνάνε…) με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, απ’ το ίδιο μέρος που περνάνε (ή δεν περνάνε…) τα φορτηγά και τα είδη πρώτης ανάγκης: μια ρατσιστική επικράτεια.

Η Χαμάς δεν μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό (και κανείς άλλος δεν θα μπορούσε…) Η φυλακή είναι φυλακή, το απαρτχάιντ είναι απαρτχάιντ. Η αποφασιστικότητα όλων των παλαιστίνιων αιχμάλωτων, ανδρών και γυναικών, ενήλικων και ανήλικων, είναι το μόνο τους όπλο. Σημαντικό, σπουδαίο – αλλά όχι παντοδύναμο.

Αν δεν γίνει πιο έντονη και ακόμα πιο έντονη η διεθνής υποστηρίξη στην παλαιστινιακή αντίσταση και στο Ένα Δημοκρατικό Κράτος απ’ το Ποτάμι ως την Θάλασσα το φασιστικό ισραηλινό κράτος θα συνεχίσει και θα πολλαπλασιάσει τα εγκλήματά του. Είτε είναι οι δολοφονίες των διαδηλωτών, είτε είναι οι «διαπραγματευτικοί» εκβιασμοί.

Έχουμε μεγάλη ευθύνη. Ακόμα μεγαλύτερη την κάνει η συμμαχία του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους τόσο με τα ανάλογα της Ουάσιγκτον όσο και με εκείνα του Τελ Αβίβ. Τα ξέρετε…

Τρίτη 7 Μάη. Μετά την κατάληψη του ιράκ το 2003, το ημιεπίσημο δόγμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ήταν «στη Βαγδάτη μπορεί να πάει ο καθένας, οι πραγματικοί άντρες πάνε στην Τεχεράνη». Σαν «πραγματικούς άντρες» το δόγμα εννοούσε, φυσικά, τον αμερικανικό στρατό…

Αυτό (που το Τελ Αβίβ επεδίωκε απ’ το 1996…) δεν έγινε ούτε το 2003, ούτε το 2004, ούτε το 2005, ούτε το 2006. Το 2015 ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Obama αντέστρεψε το δόγμα, υπογράφοντας την συμφωνία 5 + 1 για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Το διάλειμμα κράτησε λίγο…

Τώρα το φασιστόμουτρο Bolton ανακοινώνει ότι το πεντάγωνο στέλνει ένα αεροπλανοφόρο (με όλα τα συνοδευτικά του) «κοντά στο ιράν» για να στείλει ένα μήνυμα στην Τεχεράνη. Η οποία αντιδρά «ψύχραιμα» – πράγμα που σημαίνει ότι ανησυχεί… Πράγματι, ένα αεροπλανόφόρο είναι λίγο για εισβολή στο ιράν. Είναι όμως αρκετό για κάποια προβοκάτσια.

Όχι αβάσιμη η ανησυχία λοιπόν. Το ψοφιοκουναβιστάν κήρυξε τους «φρουρούς της επανάστασης» (δηλαδή ένα τμήμα του ιρανικού στρατού) σαν «τρομοκρατική οργάνωση» με απότερους στόχους. Ήδη απ’ το 2012 το αμερικανικό υπουργείο οικονομικών είχε συνδέσει την «εθνική εταιρεία πετρελαίου» της Τεχεράνης και διάφορα πετροχημικά εργοστάσια με τους «φρουρούς της επανάστασης». Τώρα, μετά την ανακήρυξη των τελευταίων σε «τρομοκράτες», όλη η βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου του ιράν μετατρέπεται σε «περιουσιακά στοιχεία τρομοκρατών». Επιπλέον, όποιο τάνκερ οποιασδήποτε εθνικότητας μεταφέρει ιρανικό πετρέλαιο μπορεί να θεωρηθεί σαν «υποστηρικτής τρομοκρατικής οργάνωσης»…

Το ψοφιοκουναβιστάν πηγαίνει γυρεύοντας, αλλά οι συσχετισμοί είναι σε βάρος του, εντελώς αντίθετα απ’ το 2003 ή το 2004. Ωστόσο προχωράει· κι αυτό μπορεί μεν να είναι αναμενόμενο για μια «υπερδύναμη» που παρακμάζει, αλλά είναι ταυτόχρονα πολύ επικίνδυνο. Η ανακήρυξη των «φρουρών της επανάστασης» σαν «τρομοκρατών» θα ήταν άχρηστη αν η Ουάσιγκτον δεν είχε στα σχέδιά της κάποιους τρόπους να την αξιοποιήσει.

Το έχουμε ξαναπεί, θα το επαναλάβουμε. Το ψόφιο κουνάβι αυτοπροσώπως ενδιαφέρεται να ξαναεκλεγεί του χρόνου· αλλά αυτό δεν είναι καθόλου βέβαιο (και το 2016, άλλωστε, η εκλογή του ήταν αποτέλεσμα του ιδιόρρυθμου εκλογικού συστήματος των ηπα και μόνο…) Απ’ την άλλη τόσο το ισραηλινό όσο και το αμερικάνικο φασισταριό ενδέχεται να προσπαθήσουν να «αξιοποιήσουν στο μέγιστο» το διάστημα των επόμενων μηνών, στο οποίο οι σωματοφύλακες του ψόφιου κουναβιού έχουν το πάνω χέρι.

Το Καράκας απ’ την μια μεριά και η Τεχεράνη απ’ την άλλη συνδέονται απ’ τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό με αυτήν την μαύρη γραμμή: τον περιορισμό, το «πάγωμα» των «εχθρικών υδρογονανθράκων»…. Είτε στη μία περίπτωση είτε στην άλλη το αμερικανικό φασισταριό επιδιώκει (και δείχνει να βιάζεται) μια «τοπική» καταστροφή διαρκείας. Η περίπτωση του Καράκας έμοιαζε «του χεριού» της Ουάσιγκτον, μέχρι που αποδείχθηκε «σκληρό καρύδι». Απ’ την άλλη μεριά είναι η Τεχεράνη και όχι το Καράκας που ενδιαφέρει το ισραηλινό φασισταριό και τον ιμπεριαλισμό του…

Εννοείται πως και στις δύο περιπτώσεις Μόσχα και Πεκίνο βρίσκονται απέναντι. Αλλά η πιθανότητα πυροδότησης ενός κανονικού παγκόσμιου πολέμου είναι κάτι που το θεωρούν εμπόδιο στο άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ; Ή πλησιάζουν στο σημείο του «όλα για όλα»;

(Η ανάλυσή μας δείχνει, δυστυχώς, το δεύτερο. Ευχόμαστε όσο δεν φαντάζεσθε να κάνουμε λάθος…)

Κυριακή 5 Μάη. O Jason Greenblatt είναι ειδικός σύμβουλος του ψόφιου κουναβιού για την μέση Ανατολή, φασίστας, και φανατικός υποστηρικτής του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος. Είναι αυτός που μαζί με τον βασιλογαμπρό Kuschner έχουν φτιάξει και προωθούν το «deal του αιώνα», δηλαδή την ολοκλήρωση και επισημοποίηση του απαρτχάιντ στην Παλαιστίνη – με αντάλλαγμα «επενδύσεις» στα ελάχιστα παλαιστινιακά μπαντουστάν που θα απομείνουν σαν «ειδικές οικονομικές ζώνες»… Σκοπεύουν, δηλαδή, να αγοράσουν ό,τι περισσέψει έξω απ’ τα σύνορα του ισραηλινού ιμπεριαλισμού…

Λόγω θέσης λοιπόν, και καθόλου λόγω άποψης, ήταν αναγκασμένος να καταδικάσει τους ναζί ισραηλινούς των οποίων τις «απόψεις» δείξαμε πριν 2 μέρες. Φυσικά παρέλειψε το σημαντικότερο: ότι πρόκειται για συμμάχους του Netanyahou, έτοιμους να αναλάβουν το υπουργείο παιδείας. Παρέλειψε, επίσης, να προσέξει ότι ο Netanyahou δεν «καταδίκασε» τίποτα.

Μπορεί να στραβώσει η δουλειά με το υπουργείο παιδείας. Μπορεί να πάρουν κανά άλλο – ας πούμε το υπουργείο τουρισμού: προσφέρεται για τακτοποίηση υποχρεώσεων προς κυβερνοσυνεταίρους, έχει δοκιμαστεί κι αλλού… Έτσι κι αλλιώς όμως και οι απόψεις τους είναι παλιές και γνωστές, και έχουν ήδη πόστα μέσα στο ισραηλινό καθεστώς.

Όσο για το «deal του αιώνα» αυτές ακριβώς τις απόψεις υπηρετεί και κάνει πράξη…

(Επιμένετε πως αυτό που σας αναλογεί είναι η ιδιωτική, home, άφωνη «αγανάκτηση»;)

Παρασκευή 3 Μάη. Αν έχετε ακόμα απορίες – λέμε, «αν» – για το τι είναι ο ισραηλινός θεσμικός, κρατικός φασισμός, δεν έχετε παρά να δείτε το επόμενο (σχεδόν) 5λεπτο βίντεο – και να μην πιστεύετε στα μάτια και στ’ αυτιά σας. (Ακόμα και τα φτωχά αγγλικά είναι αρκετά για να κατανοήσετε τους υπότιτλους). Σύμφωνα με τις συνοδευτικές σημείωσεις, αυτοί που εμφανίζονται στο βίντεο δεν είναι «περιθωριακοί», αλλά μέλη του κόμματος «ένωση δεξιών κομμάτων» που συμμετέχει στον καινούργιο κυβερνητικό συνασπισμό του Netanyahou.

Όταν οι ελάχιστοι τολμηροί και τολμηρές ισραηλινοί/ες μέσα απ’ αυτό το φασιστικό απαρτχάιντ καθεστώς φωνάζουν πρόκειται για ναζισμό! οφείλουμε να τους ακούσουμε. Δεν υπερβάλλουν. Δίπλα και μαζί με την υποστηρίξη της παλαιστινιακής αντίστασης έχουμε κάθε χρέος στην ευρύτερη δυνατή αντιφασιστική αλληλεγγύη…