Tag: ισραήλ

Παρασκευή 24 Μάη. Τελικά η δημόσιας ιδιοκτησίας “στασυ” (και η ιδιωτική γεκ-τέρνα) βγήκαν απ’ τον διαγωνισμό για την κατασκευή μιας απαρτχάιντ γραμμής τραίνου στην Ιερουσαλήμ / al Quds. Το έκαναν, βέβαια, τηρώντας τα προσχήματα: προφασίστηκαν κάποιες «τεχνικές δυσκολίες»….

Η γαλλική Alstrom επίσης αποχώρησε απ’ τον δεύτερο (και τελικό) γύρο του διαγωνισμού – αυτή πιο καθαρά, ύστερα απ’ την αντίδραση των συνδικάτων. Η γερμανική Siemens, η καναδέζικη Bombardier και αυστραλέζικη Macquarie είχε φύγει ακόμα νωρίτερα. Στην τελική φάση του διαγωνισμού έχουν απομείνει δύο εταιρείες, η κινεζική Crrc και η ισπανική Caf· η δεύτερη (υπάρχει η εκτίμηση ότι) θα αποχωρήσει επίσης, και πάλι λόγω της κατακραυγής των συνδικάτων (και όχι μόνο) εναντίον του ισραηλινού απαρτχάιντ.

Η πιο περιεκτική και ταυτόχρονα σύντομη τεκμηρίωση του τι ήταν / είναι αυτή η δήθεν αθώα «γραμμή» του τραμ έγινε από το antifa community, στην προετοιμασία της διαδήλωσης ενάντια στην ελληνική συμμετοχή στον διαγωνισμό για την κατασκευή του, στις 26 του περασμένου Γενάρη. Ακολούθησε κι άλλη κινηματική αντίδραση, αυτή τη φορά από εργαζόμενους στη στασυ (“ταξικό μέτωπο”)· κάποιες δημοσιεύσεις – και τελικά «επερωτήσεις» στο κοινοβούλιο, από ροζ βουλευτές και βουλευτές του κκε.

Τι απ’ όλα έκανε το αυτί του ντόπιου γκουβέρνου (και των επιχειρηματιών) να ιδρώσει; Δεν ξέρουμε – μπορεί λίγο απ’ όλα. Στην πράξη η συμμετοχή στον διαγωνισμό είχε την πλήρη κυβερνητική έγκριση, κι αυτό δεν αλλάζει με την αναδίπλωση. Σε τελευταία ανάλυση, δεν το ξεχνάμε, σε τέτοιους διαγωνισμούς υπάρχουν και «λαγοί».

Όπου κι αν οφείλεται η αποχώρηση των στασυ/γεκ τερνα απ’ τον διαγωνισμό της απαρτχάιντ γραμμής, με όποια προσχήματα κι αν έγινε, είναι μια έμμεση αλλά σαφής ένδειξη ενοχής, άρα αναγνώριση της εγκληματικότητας της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας. Που είναι πάρα πολύ πιο πλατιά και βαθιά. Και, κυρίως πολύ πιο αιμοβόρα. Αν οι ως τώρα μικρές, δύσκολες, αβέβαιες και πολλαπλές κινηματικές δράσεις στα μέρη μας επιτρέπουν μια κάποια συγκρατημένη αισιοδοξία σε ότι αφορά την υποστηρίξη της παλαιστινιακής αντίστασης και τον αγώνα ενάντια στον ισραηλινό φασισμό, αυτή δικαιολογείται λιγότερο απ’ την στιγμιαία υποχώρηση του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου (που, άθελά της, εγγράφεται στην εντεινόμενη διεθνή τάση «μπουκοτάζ» κατά του ισραηλινού φασιστικού καθεστώτος…) και πολύ περισσότερο απ’ την σημασία της κινηματικής αντι-απαρτχάιντ αφύπνισης σ’ όλον τον κόσμο. Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε περισσότερες λεπτομέρειες για το πόση ανταγωνιστική κινηματική δουλειά χρειάστηκε για να αναγκαστούν να αποχωρήσουν οι άλλες εταιρείες απ’ αυτόν τον διαγωνισμό· αλλά έτσι θα ξεπερνούσαμε κατά πολύ τα όρια της ασταμάτητης μηχανής.

Θα συνεχίσουμε λοιπόν. Θα συνεχίσουμε στο πλευρό των παλαιστίνιων της αντίστασης, όσο καλύτερα μπορούμε, ό,τι κι αν χρειάζεται γι’ αυτό το κινηματικό «καλύτερα» – στο βαθμό που μπορούμε. Ακόμα χειρότερα: θα συνεχίσουμε ό,τι και να λέγεται απ’ οποιουσδήποτε τσατσορούφιανους!

Πέμπτη 23 Μάη. Εκείνο που προφανώς ξέρει (αλλά δεν μπορεί να πει ανοικτά) ο δεξιός καθηγητής γεωπολιτικής Πρεβελάκης, είναι πως η πρότασή του απαιτεί απ’ τις εντόπιες πολιτικές βιτρίνες την ρήξη τους με τα συμφέροντα των δύο βασικότερων πυλώνων τους, των δύο βασικότερων στηριγμάτων τους: της εκκλησίας και του εφοπλισμού!! Ειδικά τα συμφέροντα του νο 1 «εθνικού κεφάλαιου» είναι τόσο καθοριστικά (αναμενόμενο!!!) σ’ αυτό που ονομάζεται «εξωτερική πολιτική» του ελληνικού failed state ώστε ούτε καν μια λογική διαχείριση του «κυπριακού προβλήματος» δεν μπορούν να διανοηθούν οι πολιτικές βιτρίνες.

Κι αν δεν μπορείς να «λύσεις επίσημα» ένα «πρόβλημα» που δημιούργησες και είναι ουσιαστικά λυμένο απ’ το 1974, πως να τολμήσεις να γυρίσεις την πλάτη σε «παραδοσιακούς συμμάχους» όπως το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον; Αφού, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία, η στρατηγική συνεργασία της Αθήνας με την Άγκυρα, πέρα απ’ την εσωτερική εθνικιστική μυθολογία, θα είχε αυτούς σαν εχθρούς.

Αυτό που απλώνεται μπροστά μας, σαν σύγχρονη εργατική τάξη εδώ και τουλάχιστον 3 χρόνια, είναι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και η διαχείρισή του, που δεν πρόκειται να αναιρεθούν από μια έκλαμψη στα μυαλά των ντόπιων αφεντικών! Με Πρεβελάκη ή χωρίς… Οι συμμαχίες τους (ελληνο-ισραηλινή, ελληνο-αμερικανική, ελληνο-αιγυπτιακή) είναι συγκεκριμένη συστράτευση μέσα στον εξελισσόμενο 4^ο παγκόσμιο πόλεμο, για συγκεκριμένους λόγους και για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων (πρώτα απ’ όλα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου).

Είναι κωμικοτραγικό το ότι ένας δεξιός, συντηρητικός, «πατριώτης» πανεπιστημιακός σαν τον Πρεβελάκη βλέπει εκείνα που απωθεί η τάξη μας (άσχετα με τις προτάσεις του). Είναι κωμικό επειδή μοιάζει σαν «η φωνή της λογικής» που είναι τέτοια επειδή βρίσκεται μακριά, εκτός συνόρων. Είναι ταυτόχρονα τραγικό επειδή τα «δεινά» απ’ τους προσανατολισμούς του ελλαδιστάν δεν κατανέμονται με ταξική αναλογία, περισσότερα προς τα πάνω της κοινωνικής ιεραρχίας· μοιράζονται ανάποδα. Προορίζονται για τις δικές μας καμπούρες.

Τις ελληνικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τις πληρώνουμε ήδη: ηθικά, διανοητικά, συναισθηματικά! Τις πληρώνουμε πολύ λιγότερο από άλλους εδώ γύρω, ωστόσο τις πληρώνουμε. Κι αυτές οι «πληρωμές» μοιάζουν τόσο εδραιωμένες, ώστε οι επόμενες “δόσεις” είναι πολύ κοντύτερα απ’ ότι οι μικροαστικές απωθήσεις εννοούν.

Όχι, η ασταμάτητη μηχανή δεν προωθεί την εγκατάλειψη των μετώπων της εργατικής αντίστασης με μια βαλίτσα για κάποιο κρησφύγετο αλλού· στο αντίθετο προσβλέπει, γι’ αυτό χτικιάζει. Αλλά χρειάζονται κότσια και απόδραση απ’ όλες τις αδράνειες και τις υπεκφυγές που μας έχουν επικηρύξει, σαν αυτόνομους εργάτες, σαν πολιτικό «ταμπού».

(Θα μας συγχωρήσετε την καθυστέρηση, αλλά το υλικό απ’ την προχθεσινή διαδήλωση χρειάζεται μοντάρισμα…)

Η ερώτηση είναι απλή:

Με ποιούς είσαι; Με τους διαδηλωτές μιας υπόθεσης απελευθέρωσης ή με τους στρατόμπατσους που τους δολοφονούν;

Όποιος δεν είναι με τους πρώτους είναι με τους δεύτερους.

Η ερώτηση είναι απλή:

Με ποιούς είσαι; Με τους παλαιστίνιους διαδηλωτές της απελευθέρωσής τους ή με τους ισραηλινούς στρατόμπατσους που τους δολοφονούν;

Οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την ξερή, με δυο λέξεις απάντηση σ’ αυτήν την ερώτηση είναι βρώμικη προσπάθεια συσκότισης και κοροϊδίας. Τα “συνδικαλιστικά” ξεφτιλίκια, του είδους “πετάω την μπάλα όσο πιο μακριά γίνεται” είναι διάτρητα.

Οι φανεροί και κρυφοί οπαδοί των ισραηλινών στρατόμπατσων, είναι επίσης οπαδοί του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου· και είναι φασίστες – τελεία και παύλα.

Η σημερινή διαδήλωση είναι και αντιφασιστική· χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Τετάρτη 15 Μάη. … Σε όλα ανεξαιρέτως τα στρατόπεδα που διατηρούσαν μικρά ή μεγάλα μουσικά σχήματα, αυτά καλούνταν να παίζουν κατά τη διάρκεια βασανισμού κρατουμένων, όπως και συνοδεύοντας εκτελεστικά αποσπάσματα… (από άρθρο της Πόπης Φιρτινίδου με τίτλο «η μουσική στην καθημερινότητα των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης 1933-1945»)

Ο καιρός πέρασε και οι καιροί άλλαξαν – λίγο. Τώρα, για παράδειγμα, οι «καλλιτέχνες» που καλούνται να «παίζουν» δυνατά, για να μην ακούγονται οι φωνές των αιχμαλώτων, δεν είναι και οι ίδιοι αιχμάλωτοι. Είναι καλοπληρωμένοι επαγγελματίες… Η παραγωγή είναι πολυεθνική και φαντασμαγορική… Όσο για το κοινό; Είναι – κατά βάση – οι πρωτοκοσμικοί ανθρωποφύλακες· μαζί, φυσικά, με τους αξιωματικούς τους.

Ποιο είναι τρέχον project, ίδιο στα βασικά του με τότε; Το πραγματικό του όνομα είναι «eurovison in apartheid»….

(φωτογραφία πάνω: Η καταναγκαστική εβραϊκή ορχήστρα στο Άουσβιτς. Κάτω το χθεσινό υπερθέαμα κατά των ουρλιαχτών…)

Κυριακή 12 Μάη. Εν τω μεταξύ είναι πολλοί και διάφοροι που δουλεύουν πυρετωδώς, ο καθένας ανάλογα με τα κυβικά του, για τον αντιπερισπασμό και την συσκότιση απέναντι στις πραγματικές ιμπεριαλιστικές κινήσεις και συμμαχίες των ντόπιων αφεντικών. Κοινός τους στόχος είναι να περνάει απαρατήρητη η ελληνο-ισραηλινή εγκληματική συμμαχία και η στρατηγική της σημασία.

Μπορούν να παπαρολογήσουν για οτιδήποτε άλλο… Μπορούν να (προσπαθήσουν να) πουλήσουν τα πιο ακροδεξιά δόγματα, του είδους «εμείς ασχολούμαστε με τα ζητήματα της γειτονιάς» ή «δεν ανακατευόμαστε στις διακρατικές σχέσεις»… Μπορούν να μασκαρευτούν οτιδήποτε για να δώσουν «επαναστατικό κύρος» στον αποπροσανατολισμό… Το βασικό και το κοινό είναι το ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙ ΑΥΤΟ! Απαγορεύεται η αντιπαλότητα στην ήδη δολοφονική (στην Παλαιστίνη…) ελληνο- ισραηλινή συμμαχία, απαγορεύεται η αντιπαλότητα στην ήδη δολοφονική (στην αίγυπτο) ελληνο-αιγυπτιακή συμμαχία! ΔΕΝ ΔΡΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΥΤΩΝ!

Δεν είναι «αβλεψία» ή «έλλειψη πληροφόρησης» η αιτία! Είναι κρατική / παρακρατική σκοπιμότητα και σχεδιασμός, που τα υπηρετούν με διάφορα ανταλλάγματα. Απόδειξη είναι πως όχι μόνο το συμμαχικό στο ελλαδιστάν ισραηλινό απαρτχάιντ είναι ανύπαρκτο για δαύτους, αλλά και η επίσης συμμαχική αιγυπτιακή χούντα!

Για όσους το παίζουν «κινηματικοί» ο χαρακτηρισμός πέμπτη φάλαγγα είναι, πια, επιεικής…

(φωτογραφία: Από μεγάλη χθεσινή διαδήλωση αλληλεγγύης στην παλαιστινιακή αντίσταση – στο Λονδίνο…)