Tag: ισραήλ

Στη σκιά της λιβύης 2

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη. Πότε πότε στα νοτιοκυπριακά media εμφανίζονται κάποιες απόψεις που απαγορεύεται να εμφανιστούν και στα ελληνικά. Για παράδειγμα στον χθεσινό «πολίτη» ο Διονύσης Διονυσίου, κάτω απ’ τον τίτλο «τώρα που τα κάναμε θάλασσα με την αοζ;» έγραφε μεταξύ άλλων:

Τόσο στην Αθήνα όσο και στη Λευκωσία είναι πλέον κατανοητή η ζημιά που έχει γίνει από τη διαχείριση των εθνικών ζητημάτων. Η κριτική τελευταία, κυρίως μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην εξουσία, εστιάζεται στους λεγόμενους «Τρεις Νίκους» δηλαδή τον Νίκο Αναστασιάδη, τον Νίκο Χριστοδουλίδη και τον Νίκο Κοτζιά. Οι οποίοι, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, έχουν οδηγήσει τις δύο χώρες σε πραγματικά αδιέξοδα στο Κυπριακό και την Ανατολική Μεσόγειο. Οι κατηγορίες ευσταθούν, η κριτική ωστόσο είναι επιλεκτική αφού τα αδιέξοδα είναι διαχρονικά.

Το αφελές δόγμα των «Τριών Νίκων» στηρίχθηκε τα τελευταία χρόνια στο γνωστό και εν πολλοίς εύπεπτο αφήγημα έναντι της Τουρκίας. Αν θέλουμε ωστόσο να είμαστε ειλικρινείς, το περί Τουρκίας αφήγημα είναι διαχρονικό και ξεδιπλώνεται μέσα από ένα συνονθύλευμα πραγματικών ιστορικών γεγονότων, στερεότυπων, προπαγάνδας και εύκολου λαϊκισμού…

… Η αφελής αυτή προσέγγιση οδηγεί και σε αφελείς κινήσεις χωρίς συνοχή οι οποίες αφίστανται του ρεαλισμού:

– Επιτρέπει σε κάποιους να προβαίνουν σε λεονταρισμούς, να ζητούν εξοπλιστικά προγράμματα και εν γένει να προωθούν τη δημιουργία ενός ισχυρού γεωστρατηγικού αντίπαλου δέους στην Τουρκία. Οι στρατιωτικές ισορροπίες στην περιοχή, ωστόσο, είναι άνισες. Η Ελλάδα στην καλύτερη περίπτωση ίσως μπορέσει να αμυνθεί. Η Κύπρος βέβαια αυτή τη φορά θα χαθεί οριστικά.

– Επιβεβλημένη θεωρήθηκε επίσης η καλλιέργεια των τριμερών επαφών με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, με στόχο την από κοινού αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας αλλά και ειδικότερα τη θωράκιση της κυπριακής ΑΟΖ. Πρόκειται περί ανοησίας. Στην πράξη από αλλού ξεκίνησε η λογική των τριμερών, την οποία εισηγήθηκαν οι Αμερικανοί. Μεγάλο κέρδος για την Κύπρο ήταν η υπογραφή συμφωνιών για καθορισμό της ΑΟΖ της. Στόχος βέβαια ήταν οι τριμερείς να εξελιχθούν σε τετραμερείς, πενταμερείς με τη συμμετοχή της Τουρκίας, του Λιβάνου κ.λπ. Με κατάληξη η Ανατολική Μεσόγειος να μετατραπεί σε μια ασφαλή περιοχή με αιχμή του δόρατος την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου. Λόγω του Κυπριακού τη μεγαλύτερη ανάγκη της δημιουργίας αυτού του υποσυστήματος ασφαλείας είχε η Κύπρος και το στοίχημα ήταν η ομαλοποίηση των σχέσεών της με τη μόνη χώρα με την οποία είχε προβλήματα στην περιοχή. Σε τέτοια περίπτωση η Κύπρος σε συνεργασία με Ελλάδα και Τουρκία θα μπορούσε να αναβαθμίσει τη γεωπολιτική της αξία κατακόρυφα, αναδεικνυόμενη σε χαπ διανομής και εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου. Λειτουργώντας έτσι και ως καταλύτης για την επίλυση των επιμέρους ελληνοτουρκικών διαφορών. Αντί τούτου τις τριμερείς εκμεταλλεύθηκε κατά κύριο λόγο το Ισραήλ, εντάσσοντάς τες ως εργαλείο στις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις στη χώρα προς όφελος του Βενιαμίν Νετανιάχου. Ο οποίος σε κάθε περίπτωση χρησιμοποιούσε αντιτουρκική ρητορική για να ενισχύσει την εκλογική του βάση. Το κερασάκι στην τούρτα το έβαλε στο οικόπεδο 12 το Τελ Αβίβ. Αρνούμενο να υπογράψει τη συμφωνία ενοποίησης του κοιτάσματος, με αποτέλεσμα να μην μπορεί η Κύπρος να προχωρήσει στην εκμετάλλευσή του. Αυτή είναι η ποιοτική συμμαχία με το Ισράηλ την οποία διαφημίζει ο ΥΠΕΞ Νίκος Χριστοδουλίδης…

…Όλοι σήμερα αντιλαμβανόμαστε ότι ελάχιστα επιτεύχθηκαν. Ελλάδα και Κύπρος όφειλαν να κινηθούν αξιόπιστα προς την κατεύθυνση της επίλυσης των προβλημάτων τους με την Τουρκία. Αντί τούτου ένωσαν τα προβλήματά τους με τα προβλήματα που είχαν με την Τουρκία το Ισραήλ και η Αίγυπτος…

Θα πείτε: αυτό είναι απλά μια αντιπολιτευόμενη δημοσιογραφική άποψη. Σωστό. Όταν όμως κοτζάμ πρώην πρωθυπουργός Σημίτης θυμάται να γράψει στα προχθεσινά καθεστωτικά “νέα” κάτι του είδους θα μπορούσαμε να έχουμε λύσει τα προβλήματα με την Άγκυρα απ’ το 2004· κι όταν αυτή η θέση συνοδεύεται από έναν μικρό αστερισμό παράλληλων (και ίδιας άποψης) άρθρων γνώμης απ’ τα περισσότερα “ιερά τέρατα” της ντόπιας ιμπεριαλιστικής πολιτικής στο ίδιο μήντιο, που βγήκαν κι αυτά απ’ τη ναφθαλίνη, επιτρέπεται στην ασταμάτητη μηχανή να αναφωνίσει: πώς αλλιώς αναγνωρίζεται η ήττα στα μέρη μας (χωρίς να ονομαστεί…) αν όχι έτσι;

Χρειάστηκαν 15 χρόνια για να εκδηλωθεί η ομοβροντία για ένα “τότε, που οι δυνατότητες ήταν καλύτερες”. Υποθέτουμε ότι αυτό το “τότε, που ήταν καλύτερα” είχε μπει σε κάποιο ντουλάπι εξαιτίας ενός “μετά” που υποσχόταν περισσότερα….

Και τα περισσότερα (στα οποία κανείς πατριώτης δεν έλεγε όχι) αποδείχτηκαν αυτά: η δια της σιωπής παραδοχή πως ούτε το Καστελόριζο δικαιούται υφαλοκρηπίδα και αοζ, ούτε η νοτιοκυπριακή αοζ είναι αυτή που θα ήθελαν οι “3 Νίκοι”, τα “3 πουλάκια” – και το κακό συναπάντημα. Και η φασαριόζικη παραδοχή πως ίσως, “ίσως” λέμε, η αοζ της λιβύης και της τουρκίας “κάπου ακουμπάνε”… Αυτά προς το παρόν.

Άντε τώρα να πεισθεί ένα πόπολο που ως χτες ήταν σίγουρο ότι η ε.ε. (και ειδικά το Βερολίνο) επιβουλεύεται τον (θαμένο) πλούτο του σε υδατάνθρακες (που θα έλεγε και κοτζάμ ψεκασμένος υπ.αμ.…), ότι “ξέρετε, κάναμε μαλακία…”

Αντιστροφή των εννοιών, παραχάραξη της ιστορίας 1

Κυριακή 15 Δεκέμβρη. Δεν είναι μόνο το ψοφιοκουναβιστάν (που τον ενέκρινε) και το ελλαδιστάν (που υπόσχεται να τον εγκρίνει). Είναι και το Παρίσι του βασιλέα Macron του οποίου το κοινοβούλιο ενέκρινε στις 3 Δεκέμβρη (με 154 ψήφους έναντι 72) τον αντεστραμμένο ορισμό του αντισημιτισμού, τον «αντισημιτισμό 2.0».

Μια βδομάδα νωρίτερα, 129 εβραίοι και ισραηλινοί πανεπιστημιακοί και διανοούμενοι είχαν δημοσιοποιήσει ανοικτή επιστολή προς το γαλλικό κοινοβούλιο καλώντας το να μην ψηφίσει αυτόν τον νόμο, επειδή εξισώνει την κριτική στον ισραηλινό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό (γνωστό σαν «σιωνισμό») με τον αντισημιτισμό. Είναι τιμή της ασταμάτητης μηχανής να δημοσιεύσει αυτό το γράμμα (μπορείτε να το βρείτε στα αγγλικά στο https://www.scribd.com/document/437713274/Call-of-129-Jewish-and-Israeli-Scholars-to-French-Parliament-About-Resolution-on-Anti-Semitism). Είναι πολύ πιθανό ότι δεν το βρείτε πουθενά αλλού στα μέρη μας· και σίγουρα όχι στα ντόπια καθεστωτικά και παρακαθεστωτικά, κρατικά και παρακρατικά «μήντια», παλιά και νέα, διάφορων αφεντικών, των λακέδων και των τσατσορούφιανών τους. Η ασταμάτητη μηχανή σας προτείνει να το διαβάζετε όχι μία αλλά δύο φορές. Και να το κρατήσετε κάπου, κάπως: θα σας χρειαστεί σίγουρα. Θα σας χρειαστεί ακόμα κι όταν δεν θα το περιμένετε! (Η ορθογραφία είναι του πρωτότυπου).

Τίτλος: Έκκληση από 129 Εβραίους και Ισραηλινούς διανοούμενους προς την Γαλλική Εθνοσυνέλευση να μην υποστηρίξει την πρόταση νόμου που εξισώνει τον αντι-Σιωνισμό με τον αντι-Σημιτισμό, και βάζει σε ισχύ τον ορισμό της IHRA. (27 Νοέμβρη 2019).

Αγαπητά μέλη του Γαλλικού Κοινοβουλίου. Εμείς, Εβραίοι διανοούμενοι απ’ το Ισραήλ και αλλού, πολλοί απ’ τους οποίους ειδικευόμαστε στον αντι-Σημιτισμό και στην ιστορία των Εβραίων και του Ολοκαυτώματος, σας απευθυνόμαστε γραπτά σε σχέση με ένα νομοσχέδιο για την καταπολέμηση του αντι-Σημιτισμού, το οποίο το Γαλλικό κοινοβούλιο πρόκειται να συζητήσει και να θέσει σε ψηφοφορία στις 3 Δεκεμβρίου.

Θέλουμε να εκφράσουμε την βαθιά μας ανησυχία για την άνοδο του αντι-Σημιτισμού σ’ όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανόμενης της Γαλλίας. Θεωρούμε τον αντι-Σημιτισμό και όλες τις άλλες μορφές ρατσισμού και μισαλλοδοξίας σαν έναν πραγματικό κίνδυνο που πρέπει να καταπολεμηθεί ακόμα πιο αποφασιστικά, και καλούμε την Γαλλική κυβέρνηση και το κοινοβούλιο να το πράξουν. Ενόσω δίνουμε ισχυρή έμφαση σ’ αυτήν την ανησυχία μας, είμαστε αντίθετοι στην πρόταση νόμου για τον αντι-Σημιτισμό για δύο κυρίως λόγους, και σας καλούμε να μην την υπογράψετε και να μην την υποστηρίξετε.

Πρώτον, η αιτιολογική έκθεση της πρότασης νόμου συσχετίζει τον αντι-Σιωνισμό με τον αντι-Σημιτισμό. Ακόμα περισσότερο ταυτίζει τον αντι-Σιωνισμό με τον αντι-Σημιτισμό στο σημείο που αναφέρει ότι “η κριτική στην ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ σαν ενός συνόλου που απαρτίζεται από Εβραίους πολίτες ισοδυναμεί με μίσος κατά της Εβραϊκής κοινότητας συνολικά”.

Πριν συνεχίσουμε, πρέπει να πουμε ότι μας θλίβει ιδιαίτερα το γεγονός ότι η αιτιολογική έκθεση αναγνωρίζει το Ισραήλ “σαν ένα σύνολο που απαρτίζεται από Εβραίους πολίτες”. Περίπου το 20% του πληθυσμού του Ισραήλ αποτελείται από Παλαιστίνιους πολίτες, οι περισσότεροι των οποίων είναι Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί. Ο συγκεκριμένος ορισμός τους εξαφανίζει και αρνείται την ύπαρξή τους. Αυτό το θεωρούμε εξαιρετικά προβληματικό, ακόμα περισσότερο σε σχέση με την προσήλωση της χώρας σας στον α-εθνικό προσδιορισμό της Γαλλικής υπηκοότητας.

Οι γνώμες μας για τον Σιωνισμό μπορεί να διαφέρουν, αλλά όλοι μας, συμπεριλαμβανόμενων εκείνων που θεωρούν τους εαυτούς τους Σιωνιστές, θεωρούμε ότι η συσχέτιση του αντι-Σιωνισμού με τον αντι-Σημιτισμό είναι θεμελειωδώς λαθεμένη. Για τους πολλούς Εβραίους που θεωρούν τους εαυτούς τους αντι-Σιωνιστές, είναι επιπλέον βαθιά προσβλητική.

Ο αντι-Σιωνισμός είναι μια νόμιμη άποψη στην Εβραϊκή ιστορία, με μεγάλη παράδοση, ακόμα και εντός Ισραήλ. Καποιοι Εβραίοι είναι αντίθετοι στον Σιωνισμό για θρησκευτικούς λόγους, άλλοι για πολιτικούς ή πολιτιστικούς λόγους. Πολλά απ’ τα θύματα του Ολοκαυτώματος ήταν αντι-Σιωνιστές. Η προτεινόμενη θέση τους ατιμάζει, και προσβάλει την μνήμη του αποκαλώντας τους αναδρομικά αντι-Σημίτες.

Για τους Παλαιστίνιους, ο Σιωνισμός σημαίνει ξεριζωμό, εξανδραποδισμό, κατοχή και δομική ανισότητα. Είναι κυνισμός και αναισθησία να στιγματίζονται σαν αντι-Σημίτες επειδή αντιπαλεύουν τον Σιωνισμό. Πολεμούν τον Σιωνισμό όχι επειδή μισούν τους Εβραίους, αλλά επειδή έχουν υποστεί τον Σιωνισμό σαν ένα καταπιεστικό πολιτικό κινημα. Είναι ιδιαίτερα αναίσθητο κάτι τέτοιο, όπως και το να υιοθετούνται διπλά στάνταρ, αν ληφθεί υπόψη ότι το Ισραήλ αρνείται στους Παλαιστίνιους το δικαίωμα να υπάρχουν – και υπονομεύει την ίδια τους την ύπαρξη.

Χωρίς αμφιβολία υπάρχει αντι-Σημιτισμός μεταξύ εκείνων που είναι αντίθετοι με τον Σιωνισμό. Υπάρχουν όμως και πολλοί αντι-Σημίτες που υποστηρίζουν τον Σιωνισμό. Είναι κατά συνέπεια παράλογο και ανάρμοστο το να ταυτίζεται γενικά ο αντι-Σιωνισμός με τον αντι-Σημιτισμό. Ταυτίζοντας αυτά τα δύο διαφορετικά φαινόμενα, η Εθνοσυνέλευση θα υπονομεύσει τις ζωτικές προσπάθειες να καταπολεμηθεί ο αληθινός αντι-Σημιτισμός, που είναι πολυδιάστατος και έρχεται από διαφορετικούς τομείς της Γαλλικής κοινωνίας.

Αντιστροφή των εννοιών, παραχάραξη της ιστορίας 2 (συνέχεια)

Κυριακή 15 Δεκέμβρη. Η δεύτερη αντίρρησή μας: ο προτεινόμενος νόμος αποδέχεται τον ορισμό εργασίας για τον αντι-Σημιτισμό της Διεθνούς Συμμαχίας για την Μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA).

Αυτός ο ορισμός είναι εξαιρετικά προβληματικός. Το νομοσχέδιο υποστηρίζει ότι ο ορισμός αυτός «κάνει εφικτό να προσδιοριστεί με όση ακρίβεια είναι δυνατή το τι είναι ο σύγχρονος αντι-Σημιτισμός». Στην πραγματικότητα όμως ο ορισμός είναι ασαφής και ανακριβής, και κατά συνέπεια δεν είναι αποτελεσματικό μέσο στον αγώνα κατά του αντι-Σημιτισμού. Απ’ την άλλη, νομοθεσία για την αποτελεσματική αντιμετώπιση και δίωξη του αντι-Σημιτισμού υπάρχει ήδη στη Γαλλία.

Η αιτιολογική έκθεση του προς συζήτηση νομοσχεδίου λέει ότι ο ορισμός της IHRA «δεν αναγνωρίζει την κριτική στις πολιτικές του Κράτους του Ισραήλ σαν αντισημιτικές». Στην πραγματικότητα όμως διάφορα «σύγχρονα παραδείγματα του αντι-Σημιτισμού» έχουν επισυναφθεί στον ορισμό, τα οποία σκόπιμα ενσωματώνουν την κριτική και την αντίθεση στις πολιτικές του Κράτους του Ισραήλ στον αντι-Σημιτισμό. Αυτά τα παραδείγματα παρουσιάζονται και αντιμετωπίζονται σαν εσωτερικό τμήμα του ορισμού.

Σύμφωνα μ’ αυτά τα παραδείγματα και το πως προβάλλονται, αν κάνεις κριτική στο Ισραήλ με τρόπο που να θεωρηθεί διπλό στάνταρ, είσαι αντι-Σημίτης. Αν υποστηρίζεις μια διεθνική ή μια δημοκρατική λύση ενός κράτους στη σύγκρουση Ισραήλ – Παλαιστινίων, είσαι αντισημίτης. Το ίδιο είσαι αν κατηγορήσεις το Ισραήλ για θεσμοθετημένο ρατσισμό. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί μ’ αυτές τις αιτιάσεις. Αλλά τέτοιες απόψεις θεωρούνται νόμιμες και προστατεύονται απ’ την ελευθερία του λόγου σε οποιοδήποτε άλλο πολιτικό πλαίσιο. Κατά συνέπεια, ο ορισμός δημιουργεί ένα αδικαιολόγητο διπλό στάνταρ προς όφελος του Ισραήλ και εναντίον των Παλαιστινίων.

Ο ορισμός της IHRA χρησιμοποιείται ήδη για να στιγματίσει και να φιμώσει την κριτική στο Κράτος του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων οργανώσεων υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αναγνωρισμένων ειδικών. Αυτός ο ορισμός έχει καταδικαστεί από κορυφαίους ερευνητές του αντι-Σημιτισμού. Ο Kenneth Stern, απ’ τους βασικούς δημιουργούς του ορισμού της IHRA, έχει προειδοποιήσει επίσης ενάντια στην χρήση του για να υπονομευτεί η ελευθερία του λόγου.

Η ερώτηση κλειδί είναι αυτή: γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Δεν μπορούμε να διαχωρήσουμε αυτές τις εξελίξεις απ’ την βασική ατζέντα της Ισραηλινής κυβέρνησης να κατοχυρωθεί η κατοχή και η προσάρτηση των παλαιστινιακών εδαφών, και να φιμωθεί κάθε κριτική σ’ αυτό το πρόγραμμα.

Επί χρόνια, η ισραηλινή κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Benjamin Netanyahou καταδικάζει κάθε απόρριψη των πολιτικών της σαν αντι-Σημιτική. Ο ίδιος ο Netanyahou προωθεί πιεστικά την εξίσωση του αντι-Σιωνισμού με τον αντι-Σημιτισμό, καθώς και τον ορισμό της IHRA. Αυτό εικονογραφεί το πως ο αγώνας ενάντια στον αντι-Σημιτισμό έχει γίνει όργανο προάσπισης της Ισραηλινής κυβέρνησης.

Με ανησυχία σημειώνουμε ότι αυτή η εκστρατεία της Ισραηλινής κυβέρνησης βρίσκει άνεμο στα πανιά της και στη Γαλλία. Στις 28 Μαίου 2019, ο βουλευτής Sylvain Maillard [σ.σ.: του κόμματος του Macron] πήρε μέρος σε μια εκδήλωση, μαζί με τον Yossi Dagan, έναν γνωστό ηγέτη των εποίκων, που προεδρεύει σε μια Ισραηλινή κρατική υπηρεσία που έχει την ευθύνη των οικισμών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Όπως γνωρίζετε, ο βολευτής Maillard ήταν ο εισηγητής του παρόντος σχεδίου νόμου για τον αντι-Σημιτισμό, εντελώς συμπτωματικά λίγες ημέρες πριν την εκδήλωση με τον Dagan.

Γι’ αυτό σας προτείνουμε: αγώνα ενάντια στον αντι-Σημιτισμό και όλες τις μορφές του ρατσισμού – αλλά να γίνει με τέτοιο τρόπο που δεν θα τροφοδοτεί την ατζέντα της Ισραηλινής κυβέρνησης για την κατοχή και την προσάρτηση [των παλαιστινιακών εδαφών].

Αντιστροφή των εννοιών, παραχάραξη της ιστορίας 3 (τέλος για σήμερα)

Κυριακή 15 Δεκέμβρη. Σαν πολιτικά εβραία αντ-εθνικίστρια / αντι-ιμπεριαλίστρια (εκτός από παλαιστίνια της αντίστασης…) η ασταμάτητη μηχανή θα υπέγραφε το παραπάνω κείμενο (εκτός απ’ την απόδοση όλων των ευθυνών στον Netanyahou, αλλά και πάλι θα το υπέγραφε) και με τα δύο χέρια της! Όμως…

Όμως τι καινούργιο λέει; Τι απ’ όλα αυτά δεν ξέρουν οι γαλλικές, οι αμερικανικές, οι ελληνικές και οι όποιες άλλες πολιτικές βιτρίνες που δηλώνουν συμμετοχή / συνενοχή στον Χορό του Θανάτου σε βάρος των παλαιστίνιων αντρών και γυναικών; Τίποτα καινούργιο δεν λέει· αυτά είναι τόσο γνωστά όσο το ότι η γη είναι στρογγυλή και περιστρέφεται γύρω απ’ τον ήλιο.

Δεν υπάρχει κάποιο «έλλειμμα πληροφόρησης» ή κάποια «παρεξήγηση» πίσω απ’ την υιοθέτηση της άποψης πως ένα τουλάχιστον κράτος, το ισραηλινό, είναι «ιερό» – και κάθε κριτική σε βάρος του θα βγει στην παρανομία σαν «βλάσφημη» και «φασιστική»… Τι υπάρχει τότε;

Κάποιος θα έλεγε ότι βρίσκονται τα οικονομικά ή/και γεωπολιτικά συμφέροντα διάφορων δυτικών κρατών στη μέση Ανατολή, και δίπλα στο απαρτχάιντ, φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ. Όμως αυτό δεν είναι καθόλου καινούργιο! Κι ωστόσο ποτέ ως τώρα αυτά τα δυτικά κράτη δεν σκέφτηκαν (και πολύ λιγότερο νομοθέτησαν) ότι όποιος υπερασπίζεται την παλαιστινιακή αντίσταση είναι …. ναζί! Δεν είναι λοιπόν αυτά τα παλιά, γνωστά και δοκιμασμένα συμφέροντα και οι ανάλογες συμμαχίες που προωθούν αυτήν την αντιστροφή / διαστροφή των εννοιών, και μαζί την ιστοριο-κτονία.

Κάτι άλλο είναι. Που είναι σύγχρονο (δηλαδή μεταμοντέρνο) με την έννοια της αξιοποίησης και της εμβάθυνσης της διανοητικής σύγχισης / παρακμής των υποτελών, προς αξιοποίηση όχι απ’ το ισραηλινό κράτος, αλλά απ’ το αμερικανικό, το γαλλικό, το αγγλικό, το ελληνικό – και οποιοδήποτε άλλο. Και, επιπλέον, η «ιεροποίηση» ενός κράτους (μέσω της ποινικοποίησης της εναντίον του κριτικής) δεν θα μπορούσε να «καίει» γάλλους, αμερικάνους, έλληνες ή οποιουσδήποτε άλλους βουλευτές σαν έσχατο χρέος απέναντι στη μνήμη του Ολοκαυτώματος! Δεν είναι τα αφεντικά και οι πολιτικές τους βιτρίνες ανθρωπιστές – με – αιώνιες – ενοχές!

Υποστηρίζουμε, ακόμα κι αν είμαστε οι μόνοι στον γαλαξία ολόκληρο, ότι αυτή η «ιεροποίηση» είναι τα εγκαίνια μιας τάσης, μιας κατεύθυνσης, μιας τακτικής. Οι πολιτικές βιτρίνες εδώ κι εκεί στον πρώτο καπιταλιστικό κόσμο, πολύ λιγότερο νοιάζονται για να προσφέρουν στο ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς μια «ασπίδα» που έχει ήδη αρχίσει να κομματιάζεται (και το ξέρουν…) και πολύ περισσότερο ενδιαφέρονται να εγκαινιάσουν μια προληπτική «λογική», έναν προληπτικό τρόπο «ερμηνείας» του πληβειακού ή/και εργατικού ανταγωνισμού, μια νοηματική γκάμα, με σκοπό κάποια στιγμή στο μέλλον να «ιεροποιήσουν» και τα δικά τους κράτη – δια νόμου…

(φωτογραφίες: Οι ντόπιοι τσατσορούφιανοι της πρεσβείας και των υπηρεσιών εκνευρίζονται: πρόκειται για «ανύπαρκτο» υποκείμενο βρυχώνται. Είναι οι γυναίκες στην Παλαιστίνη…)

Σκέψεις αντικρατικές; Έγκλημα!

Κυριακή 15 Δεκέμβρη. Πριν σχεδόν ένα χρόνο, στις 27 Δεκέμβρη του 2018, υπό τον τίτλο ένας νόμος απ’ τον βορρά, η αφόρητα περιθωριακή (τί άλλο;) ασταμάτητη μηχανή έγραφε:

.. Παραμονές των χριστουγέννων, πριν 3 ημέρες, το κοινοβούλιο της εσθονίας ενέκρινε κυβερνητικές προτάσεις για τροποποιήσεις του ποινικού κώδικα. Μ’ αυτές η αρνητική διάθεση (negative attitude) απέναντι στο κράτος θεωρείται έγκλημα. Μπορεί να είναι έγκλημα κατά της ασφάλειας (του κράτους), έγκλημα κατά της ανεξαρτησίας του, έγκλημα κατά της εδαφικής του ακεραιότητας. Ή ένας συνδυασμός και των τριών. Η κυβέρνηση στο Tallinn κράτησε και μια «υστερνή». Η νομοθεσία αυτή αφορά τους απλούς υπηκόους της. Για τα ενεργούμενα ξένων υπηρεσιών που προωθούν την negative attitude towards the state θα υπάρξει στο μέλλον έξτρα νομοθεσία· πιο αυστηρή, εννοείται.

Θέλει την προσοχή σας το θέμα. Η «αρνητική διάθεση» δεν συνεπάγεται πράξεις συγκεκριμένες που, λογικά, θα υπέπιπταν σε κάποια ήδη ισχύουσα νομοθεσία. Αν κάποιοι βάλουν μια βόμβα σ’ ένα υπουργείο, δεν είναι η negative attitude τους το αξιόποινο της δράσης τους! Η «αρνητική διάθεση» είναι κάτι ασαφές. Που μπορεί να εντοπιστεί, π.χ., αν κάποιος «πει καμιά κουβέντα»… Ή κάνει καμιά γκριμάτσα… Ή επειδή είναι ύποπτης καταγωγής… Συνεπώς – κι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβουμε – η ποινικοποίηση / εγκληματοποίηση της «αρνητικής διάθεσης» είναι μια “ποινικοποίηση / σκούπα”! Πατάει πάνω σε μια νομοθεσία που έχει προηγηθεί ευρύτερα, και είναι κατάλληλα ασαφής: περί «εγκλημάτων σκέψης». Δεν διαπράττεις κάτι. Σκέφτεσαι κάτι εναντίον του κράτους σου και το δημοσιοποιείς… Υποτίθεται ότι αυτή η νομοθεσία θεσπίστηκε κατά του ρατσιστικού, μισανθρωπικού λόγου… Σιγά!!! Κανείς δεν πάει τις ρατσιστικές κυβερνήσεις της ευρώπης στα δικαστήρια! Εκτός αν ξέρετε κάτι που μας διαφεύγε…

Το εσθονικό βήμα έχει προοπτικές. Ξέραμε ένα κράτος που νομοθετεί πάνω σ’ αυτό το μοτίβο. Το ισραηλινό. Έμοιαζε εξαίρεση, αλλά – φυσικά – δεν είναι! Τώρα υπάρχει ένα ακόμα, «για τους δικούς του λόγους». Το εσθονικό. Δειλά δειλά έχει αρχίσει να ακούγεται στο u.s.a. για διάφορες εντόπιες κριτικές στον «εθνικό» ιμπεριαλισμό ότι είναι ένδειξη «αντιαμερικανισμού». Νegative attitude δηλαδή, που βάζει σε κίνδυνο την “αλήθεια”, τους θεσμούς, τον τιμημένο u.s.army, και λοιπά.

Τα αρχικά παραδείγματα και οι πρωτοπόροι έχουν προοπτικές – δώστε βάση! Η φασιστική πανούκλα δεν απλώνεται μονομιάς. Την βοηθάει πολύ ο ύπνος του «μπααα… σιγά μωρέ… εδώ δεν θα γίνει αυτό….»

 

Αυτά τότε. Πριν ένα χρόνο. Προσέξτε τώρα. Η ασταμάτητη μηχανή κάνει πολύ περισσότερα απ’ όσα θα ήταν δυνατόν να γίνουν από μέρους της στο πεδίο της αντιπληροφόρησης και της εργατικής κριτικής. Αν, μετά απ’ αυτά, δεν μπορείτε να συνδέσετε (και να σας διαπεράσει ηλεκτρικό ρεύμα, τόσο δυνατό ώστε να ξαναστεφτείτε «τι σκατά κάνω;») το negative attitude σαν «εθνική νομοθεσία» της εσθονίας και το negative attitude κατά ενός ρατσιστικού καθεστώτος σαν «εθνική νομοθεσία» όχι μόνο του ίδιου αλλά και της γαλλίας, των ηπα, διάφορων άλλων κρατών και, αν δεν δράσουμε έγκαιρα, και του ελληνικού… αν δεν μπορείτε να κάνετε αυτήν την σύνδεση για να καταλάβετε την αδιάλλακτη κρατικο/καπιταλιστική τάση στον 21ο αιώνα στην ιστορική φάση της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, αν δεν καταλαβαίνετε τι είναι αυτό όχι «που έρχεται» αλλά που είναι ήδη εδώ, δίπλα σας, ε!! Η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό…

(φωτογραφίες: Έχει και στην Εσθονία αντιφασίστες. Διακατέχονται από negative attitude…. Κανονική αρνητικότητα – όχι επιχορηγούμενες μαϊμουδιές α λα ελληνικά…)

Newspeak

Παρασκευή 13 Δεκέμβρη. Ένας αυθεντικός αντι-σημίτης σαν το ψόφιο κουνάβι ετοιμάζεται να υπογράψει ένα νόμο υπέρ του «αντισημιτισμού 2.0». Και ένας «νεοφιλελεύθερος» ρημαδοΚούλης ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο.

Ο καινούργιος ορισμός, ο «αντισημιτισμός 2.0», είναι έργο κουραστικής δουλειάς της διεθνούς συμμαχίας για την μνήμη του Ολοκαυτώματος. Μιας οργάνωσης που δημιουργήθηκε απ’ το Τελ Αβίβ μόλις το 1998, με φανερό σκοπό την διατήρηση της μνήμης του Ολοκαυτώματος (ως εδώ σωστά), αλλά με πραγματικό στόχο να συνδράμει το ρατσιστικό, απαρτχάιντ κράτος για να ξανακερδίσει διεθνώς το χαμένο έδαφος «ηθικής ανωτερότητας» απέναντι στον απελευθερωτικό αγώνα των παλαιστινίων, το έδαφος που είχε χάσει οριστικά μετά την πρώτη intifada.

Τι ήθελε το Τελ Αβίβ μετά την στρατηγική ιδεολογική ήττα που υπέστη απ’ την εξέγερση των παλαιστινίων ανάμεσα στο 1987 και στο 1992, όπου ο αληθινός Δαβίδ φορούσε πια keffiyeh και κρατούσε πέτρες και ο αληθινός Γολιάθ ήταν το ισραηλινό κράτος με αρβύλες και τανκς; Ήθελε μια στρατηγική ιδεολογική «αναβάθμιση», μια ιδεολογική προσθήκη / διαστροφή που θα μπορούσε να αξιοποιήσει την παγκόσμια μνήμη του Ολοκαυτώματος όχι εναντίον κάθε είδους φασισμού (όπως μέχρι τότε) αλλά υπέρ ενός συγκεκριμένου πρωτοκοσμικού φασισμού, εκείνου του ισραηλινού κράτους και των διεθνών συμμάχων του.

Αυτή ήταν η συνεισφορά του IHRA: μαζί με τους πάγιους και ευνόητους ιστορικούς αντιφασιστικούς ορισμούς του αντισημισμού (όπως, για παράδειγμα, «μια συγκεκριμένη αντίληψη για τους εβραίους που μπορεί να εκφραστεί σαν μίσος απέναντί τους») πρόσθεσε και ανακάτεψε την κριτική απέναντι στο κράτος του ισραήλ αν θεωρείται εβραϊκό.

Για το δεύτερο φρόντισε αυτό ακριβώς το κράτος, όταν πριν σχεδόν 1,5 χρόνο (στις 19 Ιούλη του 2018) έκανε συνταγματικό νόμο τον αυτοπροσδιορισμό του ως «κράτος των εβραίων» – αποκλειστικά και χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε φασισμός και αντισημιτισμός (όπως και είναι!) τόσο από κάποιες μειοψηφίες εντός ισραήλ, όσο και απο πολλούς και πολλές εκτός. Κανένα πρόβλημα! Το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς και οι διεθνείς πρωτοκοσμικοί σύμμαχοί του ορίζουν (δηλαδή προσπαθούν να επιβάλλουν αστυνομικά) αυτοί οι ίδιοι τα νοήματα των λέξεων, που γίνονται πια αγνώριστες: τα κατασκευάζουν, τα διαστρεβλώνουν, τα κουρντίζουν, πληρώνουν όποιους χρησιμοποιούν αυτές τις “ντοπαρισμένες” λέξεις, και κάνουν την δουλειά τους – όπως στην «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων»…

Η κριτική, ακόμα και ο πόλεμος κατά του ρατσιστικού, απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ στρέφεται κατά των εβραίων; Όχι – το διατρανώνουν δεκάδες χιλιάδες εβραίοι σ’ όλο τον κόσμο (κάποιοι λίγοι γενναίοι και γενναίες ακόμα και μέσα στην ισραηλινή επικράτεια). Είναι αντισημιτισμός αυτή η κριτική κι αυτός ο πόλεμος; Όχι! Ποτέ δεν ήταν! Δεν ήταν ούτε τις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80, όταν υπήρχε διεθνής ένοπλος αγώνας κατά της ισραηλινής κατοχής – τότε που το μεν Τελ Αβίβ έλεγε οτι ο Αραφάτ είναι «τρομοκράτης», κι όλος ο υπόλοιπος κόσμος έλεγε ότι η «οργάνωση για την απελευθέρωση της παλαιστίνης» κάνει έναν έντιμο και εντελώς δικαιολογημένο απελευθερωτικό αγώνα.

Τότε, στα ‘60s, στα ‘70s, στα ‘80s, καμμία επιτροπή «ειδικών» δεν θα μπορούσε να τολμήσει καν και καν να πουλήσει την θεωρία ότι η παλαιστινιακή αντίσταση (ένοπλη, το επαναλαμβάνουμε…) και η συμπαράσταση σ’ αυτήν είναι «αντισημιτισμός»!! Τότε τα σύκα ήταν σύκα και η σκάφη σκάφη! Ο αντισημιτισμός ήταν φασισμός και η παλαιστινιακή αντίσταση ήταν στην ακριβώς απέναντι άκρη – εναντίον ενός μιλιταρισμού / φασισμού.

Αλλά στα τέλη των ‘90s, κι ακόμα χειρότερα στα ‘00s, στα ‘10s και στα ‘20s η ιδεολογική σαπίλα στον πρώτο κόσμο, η δικτατορία του Θεάματος, η κακοποίηση και η αντιστροφή των εννοιών και των λέξεων (ειδικά εκείνων με ιστορικό ανταγωνιστικό νόημα…), η μετατροπή των πάντων σε επίπεδη φλυαρία, έχουν ωριμάσει! Τώρα πια οι κυβερνήσεις και τα κράτη / παρακράτη / κεφάλαια που χρειάζονται σαν γενική επιστράτευση τον ρατσισμό, τον νεοφασισμό, τον αντιμουσουλμανισμό (και δεν είναι λίγα…) έχουν το περιθώριο να ανοίξουν όσο πιο επίσημα μπορούν τα φτερά τους. Επικυρώνοντας την ισραηλινή αντιστροφή: όποιος κάνει κριτική στο ισραηλινό κράτος διαπράτει «έγκλημα σκέψης» και «διασπορά μίσους» – και θα έχει την τιμωρία που του αξίζει! Έτσι, μια και καλή, οι οριτζινάλ φασίστες και οι οριτζινάλ αντισημίτες (γιατί υπάρχουν και τέτοιοι) κρύβονται μέσα στη γενική και σκόπιμη θολούρα του «αντισημιτισμού 2.0».

Αν νομίζετε ότι αυτή η εξέλιξη (στο ψοφιοκουναβιστάν, στο ελλαδιστάν και οπουδήποτε αλλού) αφορά μόνο το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς και την παλαστινιακή αντίσταση κάνετε λάθος! Απο κει γίνεται η αρχή· η διαμόρφωση του Νέου Παραδείγματος εξουσίας! Όπως για την καταστολή και το έλεγχο πλήθους οι αιχμάλωτοι της παλαιστίνης έχουν γίνει το «αντικείμενο» του ισραηλινού εργαστηρίου με διεθνή «ακτινοβολία», έτσι συμβαίνει και για την καταστολή και τον έλεγχο των ανταγωνιστικών εννοιών! Εδώ, και εδώ οφείλουμε να πολεμήσουμε!

Απ’ την μια μεριά θα λέγαμε: Τέρμα οι μεταμοντέρνες μαλακίες και οι λεκτικοί σχετικισμοί! Επιτέλους κάποιες καθαρές απόψεις και η αντικαπιταλιστική, αντικρατική κριτική ξαναγίνονται επικίνδυνες! Επιτέλους έχουν αρχίσει τα αφεντικά και οι λακέδες τους να φοβούνται ότι δεν είναι ακλόνητη η ιδεολογική κυριαρχία τους σε βάθος χρόνου, τόσο ακλόνητη ώστε να αδιαφορούν «δημοκρατικά» για τους «περιθωριακούς» – οπότε δίνουν καινούργια καθήκοντα στους μπάτσους και στους δικαστές τους… Που σημαίνει ότι αυτή η κριτική σπρώχνεται ήδη στην παρανομία!

(Το ξέρουμε πως αυτή η ολοφάνερη και αναλύσιμη διεθνής κρατική / καπιταλιστική τάση θα απωθηθεί…. Το ξέρουμε ότι σε δέκα χρόνια πολλοί θα μας λένε «είχατε δίκιο»…. Αν ζούμε τότε, δεν θα έχουμε σάλιο για να τους φτύνουμε…)

Το BDS, που προς το παρόν είναι ο κύριος διεθνής στόχος του newspeak και της αστυνομίας του, είναι μόνον η αρχή…

Όλοι οι καπιταλισμοί έχουν «εθνικά συμφέροντα»!

Πέμπτη 12 Δεκέμβρη. Και όλοι κάποια ερμηνεία του «δικαίου» (διεθνούς; φυσικού;) επικαλούνται για να τα υπερασπιστούν…

Πράγματι, το Κάιρο δεν ανησυχεί για την αοζ του… Για άλλο πράγμα ανησυχεί: για την πιθανότητα να πάει στην Τρίπολη ανοικτά και επίσημα τουρκικός στρατός (ή μισθοφόροι του δοκιασμένοι στο συριακό πεδίο μάχης…) σε ικανή ποσότητα (η «αμοιβαία ασφάλεια» Άγκυρας και Τρίπολης είναι το άλλο σκέλος του «μνημονίου»…) Ανησυχεί γι’ αυτό επειδή α) ο ευνοούμενός του Haftar θα βρεθεί σε δύσκολη θέση (ειδικά εφόσον υπάρχουν «κανάλια επικοινωνίας» μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας)· β) η κατάληψη της Τρίπολης μοιάζει τώρα πολύ δυσκολότερη, και γ) επειδή η παρουσία τουρκικού στρατού «τόσο κοντά» στην αιγυπτιακή επικράτεια θα μπορούσε να εμψυχώσει την απαγορευμένη μουσουλμανική αδελφότητα μέσα στην αίγυπτο (και μέσα στον αιγυπτιακό στρατό…).

Αυτή η σοβαρή ανησυχία της χούντας του Καΐρου δίνει ένα επιπλέον «χαρτί» στον Erdogan. Που μπορεί να το χρησιμοποιήσει “αόρατα”, μέσω Μόσχας: να συμφωνήσει με τον Sisi ότι δεν θα στείλει στρατό (ή θα στείλει σχετικά μικρό αριθμό) στον Sarraj, με κάποια ανταλλάγματα απ’ την μεριά της αιγυπτιακής χούντας. Όπως, για παράδειγμα, κάτι που είναι εύκολο για την δεύτερη: να μην συμφωνήσει οριοθέτηση αοζ με την Αθήνα…

Με τον κίνδυνο να γίνουμε μονότονοι θα το επαναλάβουμε: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός υπέστη στρατηγική (ευτυχώς αναίμακτη!) ήττα στο μεγαλεπήβολο και εντελώς «αιθεροβάμον» σχέδιό του για περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, παρέα με το Τελ Αβίβ και το Κάιρο, και με την «υψηλή υποστηρίξη» της Ουάσιγκτον. Υπέστη στρατηγική ήττα επειδή η όλη σύλληψη στηριζόταν στον αδιαπραγμάτευτο αντιτουρκισμό του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου. Υπήρχε η πεποίθηση ότι (για άγνωστους λόγους…) το τουρκικό καθεστώς θα παρακμάσει, θα ηττηθεί, θα διαλυθεί, θα πάθει κάτι χοντρό σίγουρα· κι έτσι δεν θα τολμήσει να διεκδικήσει τα δικά του «εθνικά συμφέροντα» στην ανατολική Μεσόγειο κόντρα σε «υπερδυνάμεις» σαν το ελλαδιστάν, το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την αιγυπτιακή χούντα. (Εξου, άλλωστε, και η ασυλία στους 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες…)

Η ασταμάτητη μηχανή είχε προβλέψει έγκαιρα και σωστά: τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα στην ανατολική Μεσόγειο ήταν επικίνδυνα, γελοία, και επικίνδυνα γελοία. Ήταν συνεταιρισμός παρακμιακών κρατών των οποίων τα αφεντικά μπορεί να πουλάνε διάφορες φαντασιοπληξίες στους υποτελείς (όπως, π.χ., ο east med….) αλλά ουσιαστικά προσπαθούν να «επιβιώσουν» μέσα στις σεισμικές αλλαγές στους παγκόσμιους συσχετισμούς δυνάμεων.

Η Άγκυρα «βγήκε» στην ανατολική Μεσόγειο, και «βγήκε» με τσαμπουκά αλλά και μέθοδο· κυρίως «πολιτική» και λιγότερο «στρατιωτική». Σε πρώτο χρόνο βραχυκύκλωσε τα νοτιοκυπριακά όνειρα για μια αοζ «ως εκεί που φτάνει το μάτι»… Αυτά τα όνειρα ήταν, άλλωστε, εξ αρχής ο πιο αδύνατος κρίκος της «περικύκλωσης της Μεσογείου». Ήταν τόσο πετυχημένο αυτό το βραχυκύκλωμα ώστε ο νοτιοκυπριακός εθνικισμός απλά «κρέμασε» από πολιτική άποψη. Και ακόμα ψάχνεται…

Τώρα το τουρκικό καθεστώς πέρασε στο επόμενο βήμα: βρακυκλώνει επιδεικτικά και τα ελληνικά γκαζο-όνειρα, και την γκαζο-πλευρά της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας. Αυτό που επιδιώκει ο Erdogan είναι απλό: να παραδεχτούν τα ελληνικά αφεντικά την ήττα τους, και να στρώσουν τον κώλο τους να ολοκληρώσουν αυτά που ήταν σε μεγάλο βαθμό έτοιμα στις αρχές του 2004 (μετά από διακρατικές και αθόρυβες «τεχνικές διαπραγματεύεις» μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας), στα τελευταία της κυβέρνησης Σημίτη, αλλά πετάχτηκαν ύστερα στα σκουπίδια απ’ τις επόμενες ελληνικές κυβερνήσεις.

Αν η ανατολική Μεσόγειος ήταν σκακιέρα, θα έλεγαν οι γνώστες του αθλήματος ότι με το «μνημόνιο» Άγκυρας – Λιβύης ο Erdogan «έπιασε» το κέντρο της… Με λίγες τσίφρες σε μερικές κόλες χαρτί· πράγμα που του δίνει πλεονεκτήματα και την πρωτοβουλία των κινήσεων. Οι ελληνικές προσπάθειες για έστω φραστική διεθνή «συμπάθεια για την Αθήνα» λειτουργούν σαν αγγελιοφόρος του. Αυτό που οι άμεσα εμπλεκόμενοι ήξεραν ήδη, τώρα το μαθαίνει όλος ο πλανήτης: η Άγκυρα έχει λόγο και συμμάχους και το λιβυκό πεδίο μάχης – στην αραβική λιβύη, για να μην ξεχνιόμαστε…

Ο σωστός αντι-σημίτης…

Πέμπτη 12 Δεκέμβρη. … είναι θερμός φίλος του ισραηλινού απαρτχάιντ. Όχι, ούτε κακόγουστο αστείο είναι αυτό, ούτε υπερβολή.

Μιλώντας πρόσφατα στο εθνικό συνέδριο του ισραηλινο-αμερικανικού συμβουλίου στη Florida, το ψόφιο κουνάβι εκδήλωσε τον καϋμό του: …Πρέπει να κάνουμε τον λαό της χώρας μας, αυτής εδώ της χώρας, να αγαπάει περισσότερο το ισραήλ, πρέπει να σας το πω αυτό. Πρέπει να το κάνουμε. Πρέπει να τους κάνουμε να αγαπήσουν περισσότερο το ισραήλ γιατί έχετε εβραίους που είναι σπουδαίος λαός – που δεν αγαπούν αρκετά το ισραήλ….

Αν οποιοσδήποτε κατηγορήσει συλλήβδην τους εβραίους για οτιδήποτε είναι, πράγματι, αντισημίτης. Αν, όμως, ο κατήγορος είναι το ψόφιο κουνάβι, ο καλύτερος φίλος του ρατσιστικού, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ, η πολιτική βιτρίνα που «χάρισε» σ’ αυτό το καθεστώς την κατεχόμενη ανατολική Ιερουσαλήμ, τα κατεχόμενα υψώματα του Golan και ετοιμάζεται να «χαρίσει» την κατεχόμενη δυτική Όχθη, ε λοιπόν, αυτός απαλλάσσεται! Γιατί στον διεστραμμένο και αντεστραμμένο ορισμό του αντισημιτισμού που προωθεί και επιβάλλει το ισραηλινό καθεστώς προκειμένου να προβοκάρει όσους / όσες υποστηρίζουν τα δίκαια του παλαιστινιακού αγώνα, “αντισημίτες” είναι, πια, (μεταξύ άλλων) και οι δεκάδες χιλιάδες εβραίοι σ’ όλο τον κόσμο που στρέφονται εναντίον του ισραηλινού καθεστώτος!!! Είναι «αντισημίτης» όποιος τολμάει να μιλάει για το ισραηλινό κράτος σαν φασιστικό, όποιον θεό ή μη θεό κι αν προσκυνάει. Ειδικά, όμως, αν είναι εβραίος, είναι «αντισημίτης» επειδή είναι «εβραίος-που-μισεί-τον-εαυτό-του» σύμφωνα με τον ισραηλινό / κρατικό ορισμό της “εθνικής ορθότητας” (μια εξαιρετική ιδέα για χρήση απ’ όλους τους εθνο-φασίστες του κόσμου, εναντίον των αντιπάλων τους).

Γι’ αυτό «δεν είναι αντισημίτης» το ψόφιο κουνάβι σύμφωνα με την οργουελιανή «νέα γλώσσα»: επειδή, σύμφωνα μ’ αυτήν, αντισημίτες είναι εκείνοι που κατηγορεί: οι εβραίοι (αμερικάνοι πολίτες) που δεν αγαπούν αρκετά, μπορεί και καθόλου, το ισραηλινό κράτος – και όλοι οι υπόλοιποι, οι μη εβραίοι, που αντιπαλεύουν τον ισραηλινό (και τον αμερικανικό) φασισμό…

Τα ξέρει καλά αυτά το ψόφιο κουνάβι. Γι’ αυτό έχει αυτοανακηρυχτεί «βασιλιάς του ισραήλ» (ο ισραηλινός φασισμός δεν έχει κανένα πρόβλημα επ’ αυτού) και γι’ αυτό επίσης χρησιμοποιεί τακτικά τη «νέα γλώσσα» για να κατηγορεί τους εβραίους – αμερικάνους και τις οργανώσεις τους όταν υποστηρίζουν είτε το BDS είτε «αιρετικούς» βουλευτές, όπως η σομαλικής καταγωγής Ilhan Omar…

300.000

Τρίτη 10 Δεκέμβρη. Ποιός, άραγε, θυμάται τον ψεκασμένο υπ.αμ. και τα ζογκλερικά του; Ποιός θυμάται εκείνα τα 300 (χιλιάδες) βλήματα που θα αγόραζε, υποτίθεται, το Ριάντ, αλλά ίσως και όχι; Ποιός θυμάται πόσο όμορφα θάφτηκε το ζήτημα αφού φαίνεται ήταν ζήτημα «εθνικής πολιτικής» και όχι μόνο η λαμογιέ (και με μαύρο χρήμα στην ουρά) πρωτοβουλία ενός φαιορόζ ψεκασμένου υπ.αμ.;

Ο γνωστός δημοσιογράφος Robert Fisk, παρά την ηλικία του, έχει πάντα όρεξη να ψάχνει – εκεί που δεν πρέπει. Σε ένα χθεσινό άρθρο του με τίτλο «όταν ψάχνεις την γραμμή μεταφοράς των όπλων μερικές φορές καταλήγεις σε μέρη που δεν το περίμενες» έγραψε μεταξύ άλλων:

… Στη συρία, στα υπόγεια του βομβαρδισμένου αρχηγείου της Nusra-al-Qaeda στο Aleppo, βρήκα εκαντοντάδες βλήματα, μαζί με τα έγγραφα της μεταφοράς τους και τις οδηγίες του εργοστασίου. Επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν κατά του καθεστώτος Άσαντ. Αλλά ποιος ήταν ο προμηθευτής;

Είχαν κατασκευαστεί στο Novi Travnik στη Βοσνία, μια πόλη που την ήξερα καλά αφού είχα καλύψει τον πόλεμο στη βοσνία. Ένα απ’ τα έγγραφα της μεταφοράς είχε το όνομα του πωλητή: Ifet Krnjic. Ένοιωσα – σχεδόν πίστεψα – ότι μπορώ να βρω αυτόν τον άνθρωπο…. Και τον βρήκαμε, να ξεκουράζεται στο σπίτι του ένα κυριακάτικο απόγευμα, σ’ ένα κοντινό χωριό.

… Καθώς οι κάμερες είχαν στηθεί ένα γύρω, ο Krnjic πήρε το ντοκουμέντο που είχα φέρει απ’ το Aleppo, έδειξε το όνομά του, και είπε «αυτή είναι η υπογραφή μου». Σε ποιούς είχε στείλει τα βλήματα. Στους σαουδάραβες είπε. Ένας σαουδάραβας υπουργός και τρεις αξιωματικοί είχαν κάνει επίσκεψη στο εργοστάσιό του…. Νάμαστε! σκέφτηκα. Ο Krhjic ήταν αξιοσέβαστος και καλός άνθρωπος, μέλος του παλιού γιουγκοσλαβικού κομμουνιστικού κόμματος. Έλεγε την αλήθεια, και καταλάβαινε τι έψαχνα: πώς βρέθηκαν αυτά τα βλήματα στη συρία;

Είτε ή πετροχούντα του Ριάντ θα προωθούσε τα «ελληνικά βλήματα» στους μισθοφόρους της στη συρία, είτε θα τα έσπρωχνε στις ευνοούμενες ypg, είτε θα τα χρησιμοποιούσε η ίδια στην υεμένη, το βέβαιο είναι ότι ο ψεκασμένος πιάστηκε με την γίδα στην πλάτη το 2017. Μαζί με τον «ενδιάμεσο» (ως Βασίλης Παπαδόπουλος μαθεύτηκε) που θα έσπωχνε και πάνω απο 1000 βόμβες, πάλι απ’ τα «ελληνικά αποθέματα», κατ’ αρχήν στο Ριάντ.

Αλλά ίσως όχι μόνο. Φαίνεται ότι οι χουντικοί του Ριάντ ήθελαν μόνο 100 (χιλιάδες) βλήματα. Τα υπόλοιπα; Κάπου θα «χάνονταν» στη διαδρομή, κάπου θα ξεφορτώνονταν και θα ξαναφορτώνονταν (από έμπειρους και εχέμυθους έλληνες εφοπλιστές) και ίσως κατέληγαν κατευθείαν σε «εθνικά χρήσιμους» παραλήπτες. Ποιός θα τα πλήρωνε; Χμμμμ…

Το βέβαιο είναι ότι ο «μεσάζοντας» έκανε μπίζνες (εμπόριου πολεμικών αναλώσιμων) και με τα βαλκάνια. Ήξερε την δουλειά – θέλουμε να πούμε. Κανένα πρόβλημα ωστόσο. «Εθνική δουλειά» ήταν και είναι – υποθέτουμε ότι έγιναν πιο προσεκτικοί από τότε…

(φωτογραφία: Βόλτα με μαούνα… Τότε που η “σχέση” φαινόταν να είναι ακόμα στο ψήσιμο… Όσο για την καούρα του ισραηλινού προέδρου για τη ναυμαχία της Σαλαμίνας; Μα περσικά πλοία βούλιαξαν, διάολε!!!)

Συνεκμετάλλευση;

Τρίτη 10 Δεκέμβρη. Ανατριχιάζουν οι θείες Λίτσες του πανελλήνιου (η αυθεντική αιωρείται ακόμα πάνω απ’ τα κεφάλια σας – οι συγγενείς έχουν ησυχάσει αλλά εσείς θα πρέπει να ανησυχείτε για το που και πως θα σκάσει…) με την ιδέα της συνεκμετάλλευσης των (φανταστικών προς το παρόν) κοιτασμάτων, όπου κι αν βρεθούν αυτά (αν και όποτε βρεθούν) με τον αιώνιο εχθρό….

Ευτυχώς! Ευτυχώς λέμε – με τους αιώνιους εχθρούς δεν είναι να κάνεις τέτοια deal!! Μόνο με τους αιώνιους φίλους – ακόμα κι αν δεν βγαίνει άκρη.

Ένα και μόνο ένα κοίτασμα φυσικού αερίου έχει βρεθεί σε νοτιοκυπριακό οικοπεδάκι (που δεν αμφισβητεί ο αιώνιος εχθρός) – αλλά το αμφισβητεί ο αιώνιος φίλος. Η «Αφροδίτη» (αυτό το όνομα πήρε το κοίτασμα) δεν λέει να αναδυθεί στην επιφάνεια της Μεσογείου. Κι αυτό γιατί σύμμαχος – σύμμαχος το Τελ Αβίβ, αλλά μην τα γ….με όλα! Ε;

Φυσικά η εθνικιστική δημαγωγία βγάζει τον σκασμό σχετικά. Για να μην διαταραχτούν οι «διεθνείς συμμαχίες» και αυτά τα τριγωνικά σχήματα του άξονα Αθήνας – Τελ Αβίβ. Που, σε τελευταία ανάλυση (κι αυτό κρατείστε το!), έχουν το περιθώριο να είναι υπεράνω γκαζιών· αν και τα χρειάζονται κι αυτά.

Να λοιπόν η πραγματικότητα από πρώτο χέρι (νοτιοκυπριακή εφ. «πολίτης» χτες). Ο τονισμός δικός μας:

Τη θέση του Ισραήλ υπέρ των διαπραγματεύσεων με την κυπριακή κυβέρνηση για ρύθμιση του θέματος σχετικά με τη διαφορά αναφορικά με τα κοιτάσματα «Αφροδίτη – Γισάι» αντανακλά η επιστολή του Γενικού Διευθυντή του ισραηλινού Υπουργείου Ενέργειας, η οποία δημοσιεύτηκε στην ισραηλινή “Globes”, αναφέρει σε σημερινή ανακοίνωσή της η Πρεσβεία του Ισραήλ.

«Η επιστολή του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου Ενέργειας στην κοινοπραξία των εταιρειών του κοιτάσματος ‘Αφροδίτη’ αντανακλά την θέση του Ισραήλ, όπως έχει παρουσιαστεί στις συνομιλίες μεταξύ των δύο χωρών» αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ισραηλινή Πρεσβεία στη Λευκωσία.

Όπως σημειώνεται, «η κυβέρνηση του Ισραήλ θα ήταν ικανοποιημένη, ανά πάσα στιγμή, να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση της Κύπρου επί του θέματος της ρύθμισης των δικαιωμάτων των κοιτασμάτων ‘Γισάι’ και ‘Αφροδίτη’, όπως έχει επίσης μεταφερθεί στην κυπριακή πλευρά σε αρκετές περιπτώσεις».

«Τέτοια ρύθμιση», αναφέρεται, «θα επιτρέψει την μεγιστοποίηση των προοπτικών, που υπάρχουν στα δύο κοιτάσματα και θα ωφελήσει και τις δύο χώρες και τις οικονομίες τους, καθώς θα συνεισφέρει στην σταθερότητα και την οικονομική ανάπτυξη στο ανατολικό μέρος της λεκάνης της Μεσογείου».

Εξάλλου, στο σχετικό δημοσιεύματα, η «Globes» σημειώνει πως ο Γενικός Διευθυντής του ισραηλινού Υπουργείου Ενέργειας, Ούντι Αντίρι με επιστολή του ενημέρωσε την κοινοπραξία του «Αφροδίτη», Noble Energy, Shell και Delek Drilling, ότι δεν μπορούν να προχωρήσουν στην ανάπτυξη της «Αφροδίτης» μέχρι την επίλυση της διαφοράς.

Όπως ανέφερε ο κ. Αντίρι, το Ισραήλ, σύμφωνα με την Globes, αντιτίθεται στην ανάπτυξη του κυπριακού κοιτάσματος, μέχρι την επίλυση της διαφοράς.

«Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι το κράτος του Ισραήλ δεν έχει απεμπολήσει το μερίδιο του κοιτάσματος Αφροδίτη-Γισάι και δεν έχει καμία πρόθεση να πράξει κάτι τέτοιο», αναφέρει στην επιστολή του ο κ. Αντίρι.

Σύμφωνα πάντα με την Globes, o κ. Αντίρι χαρακτηρίζει το κοίτασμα «Γισάι» – «Αφροδίτη» ως διασυνοριακό και προσθέτει πως οι κυβερνήσεις της Κύπρου και του Ισραήλ είχαν διαπραγματεύσεις αρκετών χρόνων με στόχο την επίτευξη διμερούς συμφωνίας σχετικά με την εκμετάλλευσή του.
Σημειώνει δε πως μία από τις επιλογές που έχουν τεθεί προς εξέταση ήταν η πιθανότητα έναρξης απευθείας διαπραγματεύσεων μεταξύ των αδειούχων και των δύο χωρών, υπό την αίρεση της έγκρισης των δύο κρατών.

Λέγοντας πως μέχρι σήμερα τα δύο κράτη δεν κατέληξαν στην αναγκαία συμφωνία, που θα διευκόλυνε «τη δίκαιη εκμετάλλευση του κοιτάσματος προς όφελος όλων των εμπλεκόμενων μερών», ο ΓΔ του ισραηλινού Υπουργείου Ενέργειας μεταφέρει τη θέση της χώρας του ότι «η ανάπτυξη και εκμετάλλευση του κοιτάσματος ‘Αφροδίτη – Γισάι’ από τους αδειούχους και των δύο κρατών δεν μπορεί να αρχίσει πριν την επίτευξη συμφωνίας μεταξύ των Κυβερνήσεων του Ισραήλ και της Κύπρου».

Άντε γειά σας!!!