Tag: ισραήλ

Παρακμή και αλαζονεία

Παρασκευή 24 Γενάρη. Όταν όλα αυτά γίνουν ταινία, οι θεατές θα αναρωτιούνται ποιος σκέφτηκε τέτοιο σενάριο. Θα ήταν χρήσιμο τώρα όμως να μην εννοήσετε αυτήν την αλληλουχία γεγονότων σαν fiction. Γιατί μέσα και πίσω απ’ την «πλοκή» αναβλύζει δύσοσμα το τέλος μιας εποχής (των βεβαιοτήτων του 20ου αιώνα…) στη μέση Ανατολή· και πιο πέρα. Δεν είναι παράσταση…

Αξίζει να θυμηθείτε ότι ο τοξικός, αυτός ο συγκεκριμένος σαουδάραβας «ηγέτης», προσωποποιεί έναν απ’ τους ζωτικούς κρίκους των συμμαχιών του άξονα. Είναι κρίσιμος σύμμαχος όχι μόνο του ψοφιοκουναβιστάν, αλλά και της Αθήνας, του Τελ Αβίβ, της Λευκωσίας. Απ’ τα θησαυροφυλάκιά του (και τα θησαυροφυλάκια του μέντορά του, του τοξικού του Αbu Dhabi) κρέμονται πολλά. Απ’ τη λιβύη ως την ινδονησία.

Σήμερα το μεσημέρι ο έλληνας γύπας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας υπ.εξ. θα βρίσκεται στο παλάτι για νταραβέρια μ’ αυτόν ακριβώς τον τοξικό και τους υπουργούς του. Είχε ξαναπάει πριν ένα μήνα, και πριν δύο μήνες – έχει γίνει ένας απ’ την «αυλή» του μακελάρη! «Κώλος και βρακί» που έλεγαν οι παλιοί… Συνεπώς αυτά που εξιστορήσαμε πιο πριν δεν είναι ένα αδιάφορο ανέκδοτο της Ιστορίας!

Δεν δείχνουμε την «ηθική» πλευρά της υπόθεσης· δεν υπάρχουν «ηθικά» αφεντικά. Κι ούτε θα υπήρχαν ποτέ «ηθικοί» ιμπεριαλιστικές, σύμμαχοι άλλων παρόμοιων. Δείχνουμε την «υποκειμενική ποιότητα» της συγκεκριμένης ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, απ’ την Ουάσιγκτον στο Ριάντ μέσω Αθήνας, Λευκωσίας και Τελ Αβίβ. Που με την σειρά της, αυτή η «υποκειμενική ποιότητα» των πολιτικών βιτρινών που παίρνουν τις αποφάσεις δεν είναι παρά έκφραση της αντικειμενικής κατάστασης των αντίστοιχων κρατών / κεφαλαίων / μαφιών. Ένα καθεστώς που υποτιμάται στον διεθνή καταμερισμό εξουσίας και εργασίας, ένα οικόπεδο που χάνει την γεωπολιτική του αξία και τις προσόδους απ’ αυτήν, ένα μονοπώλιο του οποίου το εμπόρευμα χάνει την διεθνή του αξία, είναι αναμενόμενο να αναδεικνύουν την παρακμιακότητά τους ακόμα και στην «κορυφή» τους.

Πάντα μέσα στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, πάντα μέσα στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το πως και γιατί οι ντόπιοι καραγκιόζηδες, εκπρόσωποι (και) των μαφιόζων της θάλασσας, τρέχουν να αγκαλιάσουν και να αγκαλιαστούν με άλλους μαφιόζους – ακόμα τους πιο τελειωμένους, τύπου τοξικός ή «τζενεράλ»…

Μεγαλεία

Τετάρτη 22 Γενάρη. Κανονικά θα έπρεπε να είναι πίσω απ’ τα κάγκελα. Όμως οι φίλοι στις δύσκολες στιγμές φαίνονται. Έτσι ο Αναστασιάδης, πολιτική βιτρίνα της νότιας κύπρου, τσίμπησε έναν τίτλο επίτιμου διδάκτορα απ’ το «διεπιστημονικό κέντρο της Herzliya / ICH» ένα ιδιωτικό (εθνικιστικό) κολέγιο του Τελ Αβίβ. Και μάλιστα έγινε επίτιμος διδάκτορας φιλοσοφίας! Φαινόταν ότι το ‘χει…

Όλα ήταν μέλι γάλα στην τελετή. Ο πρόεδρος – φιλόσοφος ύμνησε τις σχέσεις των δύο λαών, κατήγγειλε τις παράνομες ενέργειες της Άγκυρας, και σήκωσε όρθιο τον east med – για να τον ανεμίσει σαν σημαία. Δεν είπε τίποτα, βέβαια, για το κοίτασμα «αφροδίτη» την εκμετάλλευση του οποίου έχει μπλοκάρει το Τελ Αβίβ… (Δεν ήθελε να χαλάσει την ατμόσφαιρα).

Η παροχή εξυπηρετήσεων στον 6ο στόλο (αμερικανική βάση δηλαδή) πότε θα ξεκινήσει άραγε; Πριν αναγνωρίσει η Μόσχα το τουρκοκυπριακό κράτος (όπως ακούγεται έντονα) ή μετά;

Ένα φιλόσοφος δεν θα έπρεπε να δυσκολεύεται σ’ αυτά τα απλά θεματάκια… Εδώ κάνει γαργάρα το αίμα των παλαιστίνιων, σ’ αυτά θα κολώσει;

(Την όποια στρατοαστυνομία διαθέτει ο «φιλόσοφος» την έστειλε στη «πράσινη γραμμή» για να εμποδίζει, λέει, το πέρασμα προσφύγων και μεταναστών… Αλλά αυτό δεν το τρώνε όλοι στη Λευκωσία. Βήμα προς hard borders θα μπορούσε να είναι…)

Η εθνική καραμέλα

Τρίτη 21 Γενάρη. Το «διεθνές δίκαιο». Του «διεθνούς δικαίου»… Ω «διεθνές δίκαιο»!!! Με δύο μονάχα λέξεις η εθνική δημαγωγία αναπαράγεται στο εσωτερικό, παρουσιάζοντας τα «εθνικά συμφέροντα» σαν θύμα … παρανόμων, μαφιόζων… Γιατί όχι και εγκληματιών; Δεν χρειάζεται καμμία αναλυτική περιγραφή του περιεχομένου αυτού του «διεθνούς δικαίου» σε σχέση με τα «εθνικά συμφέροντα»: οι λέξεις είναι «γεμάτες» («διεθνές» και «δίκαιο») δίνοντας την αίσθηση ότι τα ελληνικά συμφέροντα είναι πράγματι ο ήλιος που γύρω του στρέφονται οι πλανήτες…

Για παράδειγμα, επειδή η συμφωνία οριοθέτησης αοζ ανάμεσα στην Άγκυρα και την Tripoli (θεωρείται πως) «βλάπτει τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα», είναι αυτόματα «παράνομη» – εκτός «διεθνούς δικαίου». Όμως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την αντίστοιχη συμφωνία οριοθέτησης αοζ ανάμεσα στη Λευκωσία και στο Τελ Αβίβ: η Βηρυτός επιμένει ξανά και ξανά ότι παραβιάζει τα «εθνικά συμφέροντα του λιβάνου». Έχετε ακούσει κανέναν στο ελλαδιστάν να καταγγέλει την συμφωνία εκείνη σαν παράνομη; Όχι….

Ή, τονίζεται ότι η Άγκυρα δεν έχει υπογράψει την «σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας»· εννοώντας ότι βρίσκεται εκτός νόμου, και ότι κατά συνέπεια δρα fe facto σαν αδέσποτος πιστολέρο. Όμως ούτε το Τελ Αβίβ την έχει υπογράψει! Ούτε η Ουάσιγκτον! Γιατί αυτοί είναι σεβάσμιοι σύμμαχοι και όχι άτιμοι ταραξίες;

Η κοινή λογική υποδεικνύει πως αν υπάρχουν διαφορές μεταξύ δυο κρατών, ο «νόμιμος» και όχι γκαγκστερικός τρόπος για να λυθούν είναι είτε οι μεταξύ τους διαπραγματεύσεις είτε η προσφυγή σε κάποιο αποδεκτό δικαστήριο. Στο θέμα της οριοθέτησης των αοζ αρμόδιο είναι το διεθνές δικαστήριο της Χάγης· το οποίο με τα χρόνια, εξετάζοντας πολλές περιπτώσεις τέτοιων διαφορών σ’ όλο τον πλανήτη, έχει διαμορφώσει και μεγάλη νομολογία, και μεγάλη εμπειρία. Γιατί λοιπόν, αφού επί πάνω από 15 χρόνια (απ’ την εποχή του δικτάτορα Μουμπάρακ ήδη) η Αθήνα δεν μπορεί να τα βρει με την φιλική και συμμαχική χούντα του Καΐρου στο θέμα των μεταξύ τους θαλάσσιων συνόρων, δεν προσφεύγει στη «διεθνή νομιμότητα», δηλαδή στο δικαστήριο της Χάγης; Κι αφού η «διεθνής νομιμοφροσύνη» είναι εθνικό ιδεώδες, γιατί το ελλαδιστάν δεν έχει καταφέρει να συνεννοηθεί και να συμφωνήσει στο θέμα με κανένα απ’ τα γειτονικά κράτη, ούτε με τη Tripoli (ήδη απ’ την εποχή του Καντάφι), ούτε με τη Ρώμη, ούτε με τα Τίρανα;

Μήπως, τουλάχιστον, τώρα που οι «παράνομοι» (η Άγκυρα και η Tripoli) έχουν πιαστεί με τη γίδα στην πλάτη, μήπως τώρα, έστω, είναι η στιγμή της «διεθνούς νομιμότητας», δηλαδή του δικαστηρίου της Χάγης;

Αμ δε!!!

Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός – στη θάλασσα…

Τρίτη 21 Γενάρη. Σχόλια του είδους «η συγκυρία είναι κακή» και «οι οιωνοί είναι σε βάρος μας», που υπονοούν ότι το «διεθνές δίκαιο» δεν έχει καμμία σχέση με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα για προσωρινούς και εντελώς συγκυριακούς λόγους, είναι φυσικά παραπλανητικά. Ποτέ δεν ήταν «καλή η συγκυρία», ποτέ δεν ήταν «οι οιωνοί σε όφελος» του ελλαδιστάν: γι’ αυτό και ποτέ δεν αποτάνθηκε σ’ αυτό το παλιοδικαστήριο! Εκείνο που έχει αλλάξει τώρα είναι πως η κατάρρευση του σχεδίου για την περικύκλωση της Μεσογείου (με την βοήθεια συμμάχων σαν το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου, με την επίβλεψη του ψοφιοκουναβιστάν) είναι τόσο καθολική, ώστε ο αντεπιτιθέμενος τουρκικός ιμπεριαλισμός έχει τώρα και το μαχαίρι και τον ελληνικό λαιμό: ή απευθείας διαπραγματεύσεις, ή δικαστήριο της Χάγης, ή… Ή;

Πήγαιναν γυρεύοντας τα αφεντικά του ντόπιου ιμπεριαλισμού. Προκάλεσαν και ξαναπροκάλεσαν… Και χάρτες έβγαλαν και ξαναέβγαλαν, και πονταρίσματα έκαναν ότι οι γαλλικές και ιταλικές φρεγάτες θα ρίξουν την Άγκυρα στα βράχια της, και σε χουντοκαραβανάδες έδωσαν άσυλο μετά τιμών, και την κατάρρευση του τουρκικού καπιταλισμού ανήγγειλαν ξανά και ξανά, και τους ευρωπαίους «εταίρους» θεώρησαν ότι μπορούν να ρυμουλκήσουν κατά τα δικά τους συμφέροντα (λες και οι άλλοι δεν έχουν καπιταλισμό…).

Στον πυρήνα της αυτή η ιμπεριαλιστική τακτική δεν είναι καινούργια και άγνωστη για την ασταμάτητη μηχανή / Sarajevo. Όταν, για παράδειγμα, στο πρώτο μισό των ‘90s, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει ανάψει τις μηχανές των τανκς του (και την έξαψη των συλλαλητηρίων) έτοιμο να μπουκάρει στη νότια αλβανία και στη νότια μακεδονία με την βοήθεια μόνο των «αδελφών» Μιλόσεβιτς, Κάραζιτς και Αρκάν, οι τσάτσοι και οι ρουφιάνοι του έκαναν τα πάντα:

– διαολόστειλαν τους «εταίρους», με κύριο στόχο την γερμανία (συμπεριλαμβανόμενης εκείνης της έρμης «επιτροπής Πινέιρο») βαφτίζοντάς τους ανθέλληνες·

– έκαναν μποϋκοτάζ στα ολλανδικά τυριά και στα ιταλικά μακαρόνια·

– κατασκευάσαν για προπαγανδιστική χρήση ένα «μουσουλμανικό τόξο» (τουρκικής προέλευσης, φυσικά!) που περιλάμβανε και κατά πλειοψηφία χριστιανικούς ορθόδοξους πληθυσμούς·

– έστειλαν φασίστες και πράκτορες να σφάξουν βόσνιες και βόσνιους·

– έκαναν κάθε είδους λαθρεμπόριο προς τους σέρβους «αδελφούς»·

– ξέπλυναν τραπεζικά τα κλοπιμαία της σερβικής μαφίας·

– ενέταξαν το ελληνικό οργανωμένο έγκλημα στη νέα αναδυόμενη ανατολικο-ευρωπαϊκή διεθνή του εγκλήματος·

– στρατολόγησαν το πάντα πρόθυμο παπαδαριό·

– χρησιμοποίησαν τους μετανάστες απ’ την αλβανία σαν όπλο·

– οργάνωσαν ή συμμετείχαν στο μεγαλύτερο κύκλωμα σωματεμπορίας στην ευρώπη ever·

– οργάνωσαν προβοκάτσια / επίθεση δολοφονίας εναντίον του αλβανικού στρατού·

– καλλιέργησαν τον ντόπιο κοινωνικό ρατσισμό·

– κλπ…

Με δυο λόγια, την προηγούμενη φορά που ο ελληνικός ιμπεριαλισμός τέντωσε τα μούσκλια του (προς την ξηρά στα βόρεια) έκανε μαζεμένα, σε χρόνο dt και με βασική μέθοδο το ένστικτο του λιμασμένου, όσα οι ιστορικοί πρωτοκοσμικοί ιμπεριαλισμοί έκαναν σχεδιασμένα μέσα σε πολλές δεκαετίες. Δεν παρέλειψε τίποτα. Αλλά η πυκνότητα και η ένταση του «ορμάμε» ήταν παρανοϊκή: σχεδιάζοντας το «μεγάλο ντου», τα αφεντικά και οι λακέδες τους αδιαφορούσαν για τους πραγματικούς συσχετισμούς. Τελικά έμεινε η όρεξη – και η παραγραφή των εγκλημάτων. Δεν ήταν τόσο εύκολο όσο ακούγεται, αλλά έγινε… Βοήθησε απεριόριστα η σιωπή του εθνικού κοπαδιού.

Το «μεγάλο ντου» της περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου είχε στον πυρήνα του την ίδια ιμπεριαλιστική ιδιοσυγκρασία (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη)· προχώρησε σχετικά πιο αθόρυβα απ’ την άποψη της εθνικής δημαγωγίας (σε σύγκριση με τα ‘90s), δεν είχε συλλαλητήρια του είδους “ο πάτος – της θάλασσας – μας είναι η ψυχή μας”· είχε όμως την ίδια αλαζονεία και την ίδια αναίδεια απέναντι στους πραγματικούς συσχετισμούς. Το ελλαδιστάν (και το νοτιοκυπριακό τσιράκι του) χάραζαν θαλάσσια οικόπεδα με την σιγουριά εκείνου που έχει κληρονομήσει ολόκληρο τον πλανήτη απ’ τους προπαππούδες του· υποτιμούσαν και ελεεινολογούσαν τους όποιους ανταγωνιστές τους· επαναλάμβαναν μονότονα (από το 2004 αν όχι νωρίτερα…) ότι «δεν μας συμφέρει να διαπραγματεύουμε τώρα» («μελλοντικά θα έχουμε ακόμα πιο πολύ πάνω χέρι, και θα επιβληθούμε»…)· έκαναν ό,τι περιμένει κανείς από μια «χρυσή βίδα».

Και τώρα;… Τώρα βρίσκονται (και βρισκόμαστε με το ζόρι) μπροστά το «ή;». Αν όχι διαπραγμάτευση με τον «αιώνιο εχθρό» τώρα, αν όχι «διεθνές δίκαιο» τώρα, τότε τι απομένει;

Στις καθημερινές, προσωπικές σχέσεις, οι απωθήσεις καταλήγουν κάποια στιγμή είτε σ’ έναν παρανοϊκό καυγά (μετά φόνου…) είτε σε κάποιο ψυχιατρείο. Στις διακρατικές σχέσεις δεν υπάρχουν άσυλα για διαταραγμένους ιμπεριαλισμούς. Υπάρχουν μόνο οριστικές ήττες. Απομένει, σα να λέμε, η παράνοια μετά φόνου – σαν περιεχόμενο του «ή;».

Υπάρχει όμως και εργατική πολιτική απάντηση και σ’ αυτό και σε κάθε άλλο ενδεχόμενο· την ξεστομίσαμε πρόσφατα στους τοίχους. Εκείνο που θα έπρεπε να κηρυχτεί ανύπαρκτο – δηλαδή απαράδεκτο – είναι η «ελπίδα» ότι τα αφεντικά του ντόπιου ιμπεριαλισμού θα λογικευτούν… Αυτό πάντα προδοσία θεωρούνταν…

Ο γλυκομίλητος γείτονας

Κυριακή 19 Γενάρη. Από σφαλιάρα σε σφαλιάρα πάει ο ελληνικός ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός (αλλά μην ανησυχείτε: «η ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει..»). Όπως ξέρετε στην πανηγυρική υπογραφή για την κατασκευή (;) του east med μεταξύ των γνωστών παρακμιακών συμμάχων, έλειπε κάποιος. Αυτός που θα αγοράζει το μυρωδάτο γκάζι μετά απ’ το ταξίδι του επί δύο χιλιάδες χιλιόμετρα: κάποιος υψηλόβαθμος εκπρόσωπος της Ρώμης.

Οι εκπρόσωποι του ιταλικού καπιταλισμού αδιαφορούν γι’ αυτόν τον σωλήνα από τότε που έπεσε η ιδέα του στο νερό (της ανατολικής Μεσογείου). Οι εκπρόσωποι του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου απ’ την μεριά τους κάνουν όσο μπορούν γαργάρα αυτήν την αδιαφορία: είναι ένας απ’ τους 10 πολύ σοβαρούς λόγους για τους οποίους ο east med όνειρο είναι και όνειρο θα μείνει.

Στον πιο πρόσφατο γύρο της αγχωμένης, άρον άρον ελληνο-ισραηλινο-νοτιοκυπριακής «υπογραφής» (memorandum of understanding θα πρέπει να είναι, «μνημόνιο» δηλαδή…), μια μέρα μετά την πρωτοχρονιά, η ιταλική απουσία ήταν κτυπητή. Κάτι δικαιολογίες ψέλλισε η Αθήνα (του είδους «είχαν δουλειές, θα υπογράψουν αργότερα»…), έστειλε και η Ρώμη ένα μήνυμα «είμαστε μαζί σας – προχωράτε λεβέντες», κάπως κουκουλώθηκε το πρόβλημα.

Χτες όμως, την ώρα που το ελλαδιστάν έχει χοντρές βερολινο-λιβυκές καούρες, αυτός ο άθλιος ιταλός υπ.εξ. ονόματι Luidi Di Maio έβαλε μια χούφτα καρφιά στο φέρετρο του ονείρου· που παίρνει την θέση του στο φαντασιακό της κάθε θείας Λίτσας δίπλα στην «κόκκινη μηλιά» και στην απόψυξη του «μαρμαρωμένου βασιλιά»!

Είναι προφανές (είπε χωρίς αιδώ και χωρίς περίσκεψη αυτός ο Di Maio!) ότι αυτό το σχέδιο αγωγού eastmed που προτείνει η ελλάδα, δεν θα είναι επιλογή μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα σε σύγκριση με άλλα project, αν ληφθούν υπόψη το κόστος και η διαδικασία της κατασκευής του… Απαντώντας, δε, στην ερώτηση, γιατί δεν υπήρξε ιταλική υπογραφή στο ταρατατζούμ μνημόνιο της 2ας Γενάρη, ο Di Maio γύρισε το μαχαίρι που μόλις είχε χώσει στ’ άντερα της ελληνικής μυθολογίας: …Για να υπογράψουμε θα πρέπει πρώτα να αποδειχθεί ότι αυτός ο αγωγός είναι οικονομικά βιώσιμος…

Αμάααν! Αμάααν!!! Χωρίς ιταλία ποιος east med, έστω σαν φαντασίωση; Χωρίς east med ο καυγάς για την τουρκική αοζ δεν έχει καμμία πρακτική σημασία… Χωρίς east med ούτε ο καυγάς για την λυβική αοζ έχει κάποια πρακτική σημασία… Χωρίς east med προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός, ο Haftar και ο γύπας, τα κλαψουρίσματα και οι βρυχηθμοί; Χωρίς east med προς τι τα κολλητιλίκια «ενεργειακής συνεργασίας» στην ανατολική Μεσόγειο, απ’ την οποία λείπουν τα μισά κράτη της περιοχής· έχει μπει όμως, σαν γλάστρα, η «παλαιστινιακή αρχή»;

Εδώ το ελλαδιστάν καίγεται, κι έρχεται αυτός ο άθλιος ο Di Maio και του πετάει στα μούτρα στα ίσια, χωρίς μισόλογα, «ποιός east med ρε λεβέντες;»

Δηλαδή, γλυκύτατε γείτονα, εννοείς να πάρουν οι λεβέντες το κουβαδάκι τους και να πάνε να παίξουν σε άλλη παραλία;

Οι δρόμοι του μεταξιού

Σάββατο 11 Γενάρη. Αν δει κανείς τον κόσμο και τους χάρτες του από Πεκίνο μεριά, η μέση Ανατολή δεν είναι «μέση Ανατολή». Είναι μέση Δύση. Δεν υπάρχει για το Πεκίνο, επίσης, περσικός κόλπος. Υπάρχει κόλπος του ιράν. Τέλος, ας το τονίσουμε, δεν υπάρχει πια σύγκρουση Ουάσιγκτον – Τεχεράνης. Υπάρχει αμερικανική προσπάθεια να ελεγθούν οι πετρελαϊκές πηγές του κινεζικού καπιταλισμού· και οι δρόμοι του μεταξιού προς την ευρώπη: ο κόλπος του ιράν είναι συνέχεια του ινδικού ωκεανού, και η ιρανική επικράτεια (μαζί με τα κράτη της κεντρικής ασίας) είναι περάσματα, υποδομές, επενδύσεις, εργασία.

Στον τρόπο που (από δυτική πρωτοκοσμική συνήθεια…) «χαρτογραφείται» η μέση Ανατολή και οι προσπάθειες του ψοφιοκουναβιστάν, το Πεκίνο είναι ανύπαρκτο. Αυτό, προς στιγμήν, μπορεί να βολεύει το κινεζικό καθεστώς: δεν χρειάζεται να τραβάει την προσοχή, και σίγουρα όχι την προσοχή της δυτικής δημαγωγίας. Αλλά το σχέδιο για τεράστιες επενδύσεις (σε γουάν…) στο ιράν, αυτό το πλάνο των 400 δισεκατομυρίων (δολαρίων) εξακολουθεί να ισχύει.

Όπως και οι 5.000 κινέζοι στρατιώτες που, σαν «security», θα προστατεύουν αυτές τις επενδύσεις – είναι μέρος του σχεδίου… Συνεπώς απ’ την σκοπιά του Πεκίνου ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στη δολοφονία ενός ή δυο ιρανών στρατηγών. Αλλά στο ότι η Ουάσιγκτον ψάχνει να βρει τον τρόπο, την ευκαιρία και το «ανεκτό κόστος» για να κάνει ίσιωμα τις υπάρχουσες ιρανικές υποδομές. Και θα το κάνει ακόμα πιο έντονα αυτό το ψάξιμο όσο περνάει ο καιρός.

Δεν είναι μόνο το ένστικτο αυτοσυντήρησης του ιρανικού καθεστώτος που το συμβουλεύει να συγκρατιέται όσο γίνεται στις αμερικανικές προβοκάτσιες (οι πρόσφατες δολοφονίες ήταν ακριβώς αυτό) και να δρα όσο πιο υπόγεια και έμμεσα μπορεί. Είναι και τα συμφέροντα του κινεζικού καπιταλισμού που συμβουλεύουν το ίδιο.

Κάποια στιγμή, όχι στο αόριστο μέλλον, με κάποιον τρόπο, τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα θα πρέπει να εξασφαλίσουν ότι οι αμερικανικές βλέψεις, κινήσεις και προβοκάτσιες σ’ όλο αυτό το μέτωπο Μεσόγειος – Ινδοκούς θα έχουν τόσο μεγάλο κόστος ώστε θα ισοδυναμούν με κανονικό και πλήρη παγκόσμιο πόλεμο. Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμά ότι η δολοφονία του Soleimani (άσχετα μ’ αυτόν τον ίδιο, την θέση και τα έργα του) έχει κτυπήσει έναν κάποιο σοβαρό συναγερμό στα αφεντικά του ευρασιατικού project.

Μένει να καταλάβουμε την δική τους απάντηση. Που δεν θα έχει πυραύλους και ρουκέτες.
(φωτογραφία: Θα ήταν πολύ καλό αν γινόταν τώρα… Δυστυχώς η διαδήλωση αυτή έγινε τον Μάρτη του 2012. Πριν σχεδόν 8 χρόνια. Ο καιρός περνάει – και οι κακούργοι προωθούνται…)

Σκόνη που σηκώνουμε μωρέ αδερφάκι μου!

Παρασκευή 10 Γενάρη. Υπάρχει (υπήρχε) μια μικρή σειρά παλιών ανέκδοτων, με πρωταγωνιστές τον ελέφαντα και το ποντίκι. Σ’ ένα απ’ αυτά τα ανέκδοτα ο ελέφαντας και το ποντίκι τρέχουν στην έρημο· κάποια στιγμή το ποντίκι γυρνάει το κεφάλι του πίσω· και σχολιάζει: σκόνη που σηκώνουμε μωρέ αδερφάκι μου!!!

Αν ο μικρομεγαλισμός του ποντικιού σαν αλληγορία έγινε κάποτε πηγή έμπνευσης για ανέκδοτα, η ελληνική, εθνική, ιμπεριαλιστική εκδοχή του μπορεί να γίνει κυριολεκτικά το ίδιο. Ή να είναι για κλάματα (ανάλογα τα γούστα). Δεν μετριούνται καν στα δάκτυλα του ενός χεριού τα κράτη που αφενός υποστήριξαν ανοικτά την δολοφονία του Soleimani (μόνο το Τελ Αβίβ, το Λονδίνο και η Αθήνα) και, στη συνέχεια, κατήγγειλαν την «απάντηση» της Τεχεράνης, με τις πυραυλικές επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ. Αυτό το τελευταίο, αν δεν λαθεύουμε, ΔΕΝ το έκανε ούτε το ίδιο το ψόφιο κουνάβι!!

Υπάρχουν κάποιες νόστιμες λεπτομέρειες εδώ, που πρέπει να τις αναφέρουμε. Μετά την δολοφονία του Soleimani, οι σύμμαχοι της Αθήνας (τα μέλη του άξονα δηλαδή) στην αραβική χερσόνησο χέστηκαν πατόκορφα. Γιατί; Είναι απλό: επειδή είναι οι πολύ εύκολοι στόχοι για τους ιρανικούς πυραύλους. Όχι μόνο, λοιπόν, δεν βρήκαν να δηλώσουν αυτά που δήλωσε ο ρημαδοΚούλης, αλλά Ριάντ και Αμπού Ντάμπι κινητοποίησαν όλους τους ενδιάμεσους (λέγε με κουβέιτ…) για να διαμηνύσουν στην Τεχεράνη ότι δεν ήξεραν τίποτα, δεν έχουν καμμία σχέση, και please, δείξτε έλεος απέναντί μας!… Πλερέζες για τους φόνους όχι, δεν φόρεσαν. Απλά έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να βγουν απ’ τον χάρτη της ιρανικής απάντησης. Ακόμα και το απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ: παρότι ανοικτά χαιρέτησε την δολοφονία του Soleimani, ο Netanyahu φρόντισε να διαβεβαιώσει τα μήντιά του ότι «το ισραήλ δεν έχει σχέση, και δεν συμμετείχε»… Την δολοφονία την ήθελε ο ισραηλινός μιλιταρισμός χωρίς αμφιβολία· αλλά όχι μόνη της. Μαζί με την ισοπέδωση του ιράν την ήθελε. Στις «μισές δουλειές» θα προτιμούσε να μην τον ανακατέψουν…

Αντίθετα η Αθήνα επεδίωξε να μπει στον χάρτη. Πιο σωστά: τα ελληνικά αφεντικά επεδίωξαν να μπουν στον χάρτη. Όχι μόνο της Τεχεράνης, όχι μόνο των συμμάχων της, αλλά ακόμα πιο μακρυά: το Πεκίνο παρακολουθεί από πολύ κοντά τις εξελίξεις στην περιοχή, μην έχετε καμμία αμφιβολία. Και επειδή η «υπόθαλψη εγκληματία» μέσω των δηλώσεων του ρημαδοΚούλη στο atlantic δεν ήταν αρκετή, βγήκε χτες και ο γύπας, μετά από ώριμη σκέψη (φαίνεται, άλλωστε, και στη φωτογραφία…), για να καταγγείλει το ιράν που έκανε ό,τι λιγότερο μπορούσε να κάνει σαν «απάντηση». (Ναι, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας «ανεβαίνει» συνεχώς!!! Έχει ξεπεράσει ήδη, σε ελάχιστους μήνες, τον ογκόλιθο Nick the greek, τον θρυλικό φαιορόζ υπ.εξ., που στο καιρό του ήταν πολύ ψηλά!)

Εντός συνόρων το αδιέξοδο και οι σπασμοί της ελληνικής εθνικής γραμμής μπορούν να κοροϊδευτούν σαν καιροσκοπισμός – και να ξεχαστούν γρήγορα – παρότι γεννούν τέρατα, και θα γεννήσουν ακόμα χειρότερα. Εκτός συνόρων νομίζει κανείς ότι τα άλλα αφεντικά και οι άλλες πολιτικές βιτρίνες δεν χαμπαριάζουν; Ένα παράδειγμα για κλαυσίγελω: “Θα μεσολαβήσει..” (λένε) το ψοφιοκουναβιστάν “… για να μειωθεί η ένταση μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας”! Μα η Αθήνα όχι μόνο προκάλεσε αυτήν την αντιτουρκική ένταση, όχι μόνο πόνταρε πάνω της, αλλά επεδίωξε να πάρουν διάφοροι το μέρος της για να την αυξήσουν ακόμα περισσότερο!!! Και τι κατάφερε; Κατάφερε να διαγνωστεί ότι σίγουρα χρειάζεται αντιπυρετικό!!! Καλό για την παγκόσμια ειρήνη, κακό για την θεία Λίτσα!

Την ίδια εποχή που κυκλοφορούσαν τα ανέκδοτα με τον ελέφαντα και το ποντίκι, υπήρχαν αρκετοί που θα ήθελαν το ελλαδιστάν να γίνει η 51η πολιτεία των united states, μπας και ευδοκιμήσει ο ελληνικός (αντιτουρκικός) ιμπεριαλισμός…

Σήμερα, πάντως, δεν κυκλοφορούν ανέκδοτα με ποντίκια και ελέφαντες. (Θεωρούνται, ίσως, σπισισμός…)

Με αγάπη στη Υazd – και όχι μόνο 2

Τεταρτή 8 Γενάρη. Το ιράν είναι μια κοινωνία υπό διπλή πολιορκία εδώ και 40 χρόνια – κοντά δυο γενιές. Η βασική πολιορκία είναι εξωτερική: το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον ποτέ δεν παραδέχτηκαν ότι έχασαν αυτό το τόσο σημαντικό (από οικονομική και γεωπολιτική άποψη) οικόπεδο. Η μνήμη του βρώμικου πολέμου που έκανε ο Χουσεΐν στη δεκαετία του ’80, σαν εκπρόσωπος των πάντων στην δύση (plus την τότε εσσδ…) είναι πολύ ζωντανή στο ιράν: οι σακατεμένοι εκείνου του πολέμου κυκλοφορούν πάντα στις λεωφόρους και στα σοκάκια, και θυμίζουν ότι στη γενιά που ο Soleimani και εκατομμύρια άλλοι ήταν πιτσιρικάδες αντιμετώπισαν όλον τον κόσμο μόνοι τους!!! Και νίκησαν! Το Παρίσι (η Μόσχα απ’ την δεκαετία του ’00 και το Πεκίνο πιο πρόσφατα) στηρίζουν πια· αλλά η πολιορκία κλιμακώνεται διαρκώς όσο προχωράει η διεθνοποίηση του ιρανικού καπιταλισμού προς τα ανατολικά. (Μια διεθνοποίηση που είναι ολοφάνερη στις βιτρίνες των μαγαζιών: ελάχιστα ευρωπαϊκά, καθόλου αμερικάνικα, άπειρα ασιατικά εμπορεύματα πρώτης γραμμής…)

Αυτή η εξωτερική πολιορκία ταΐζει την εσωτερική πολιορκία. Κάθε κοινωνία έχει ένα καλό ποσοστό του πληθυσμού συντηρητικούς (οι πρωτοκοσμικές πρώτες και χειρότερες). Αλλά στο ιράν ο «ιστορικός συντηρητισμός», με την μορφή των τράγων, που εδραιώθηκε γρήγορα (έχοντας κάποιους εσωτερικούς συσχετισμούς μετά την επανάσταση του 1979), είναι ανιστόρητα ακλόνητος. Μπορεί αυτοί οι αρχιτράγοι του «συμβουλίου των ειδικών» (που εκλέγουν και τον «ανώτατο ηγέτη», τώρα είναι ο Hamenei) να έχουν αναπτύξει ένα είδος «συνείδησης των εθνικών συμφερόντων», αλλά είναι ανεξέλεγκτοι. Δεν είναι ενιαίο μπλοκ· έχουν εσωτερικές αντιθέσεις· όμως αυτές δεν αναφέρονται ούτε αναλογούν στο τι γνώμη έχουν οι κοινωνικές τάξεις. Είναι μάλλον φράξιες του «κράτους / κόμματος», παρότι δεν πρόκειται για «κόμμα» αλλά για «ιερή σύνοδο». Λειτουργούν περίπου όπως το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα· χωρίς, καν, τις εσωκομματικές εκλογές.

Η νομιμοποίηση αυτής της δομής εξουσίας βρίσκεται πολύ λιγότερο στο εσωτερικό του ιράν (ακόμα και αν ο μισός πληθυσμός στηρίζει τον πατερναλισμό της) και πολύ περισσότερο στην Ουάσιγκτον. Είναι ο αμερικανικός και ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός (όπως συμβαίνει πάντα με τους ιμπεριαλισμούς) που καθηλώνει την πολιτική και ιδεολογική εξέλιξη στο ιράν! Είναι η επίκληση της μόνιμης (και καθόλου φανταστικής) κατάστασης έκτακτης ανάγκης απ’ τις ιρανικές δομές εξουσίας που συντηρεί αυτήν την καθήλωση… Είναι εύκολο οι μεταρρυθμιστές του κοινωνικού στο ιράν να κατηγορηθούν σαν «πράκτορες του εχθρού» ακριβώς επειδή ο εχθρός αυτό ακριβώς ψάχνει και χρηματοδοτεί («μεταρρυθμιστές» – σε εισαγωγικά… σαν αυτούς στο Χονγκ Κονγκ…). Όχι για να απελευθερώσει τον ιρανικό καπιταλισμό απ’ την πολιορκία που ο ίδιος κάνει, αλλά για να τον νικήσει ξανα-αποικοποιώντας τον.

Όμως: τους ιρανούς και τις ιρανές τους αγαπήσαμε! Απλά: είναι απίστευτοι! Και αξίζουν πολύ πολύ περισσότερα απ’ το να είναι κρέας για τους αμερικανικούς πυραύλους…. Η υπερηφάνεια και η ευγένειά τους και η βαθιά ιστορική τους κουλτούρα θα είχε να μας μάθει πολλά – αν ο ιμπεριαλιστικός πρώτος κόσμος τους άφηνε στην ησυχία τους…

Αλλά δεν τους αφήνει.

Σοφά λόγια μεγάλων ανδρών

Τρίτη 7 Γενάρη. … Κύριε Νέδο, οι διεθνείς σχέσεις στη σύγχρονη εποχή διέπονται από το διεθνές δίκαιο, όχι από «κανονιοφόρους»…

Θα ήθελε η ασταμάτητη μηχανή να σας παιδέψει λίγο, να μαντέψετε από τίνος το στόμα βγήκαν αυτές οι ώριμες, μεστές κουβέντες. Δεν θα το κάνει. Πριν όμως πρέπει να νοιώσετε κάτι απ’ την ιερή αγανάκτηση του πολιτικού άνδρα, που ο δημοσιογράφος του αφήνει υπονοούμενα με «κανονιοφόρους» επειδή δεν έχει καταλάβει ο έρμος ότι οι καιροί έχουν αλλάξει· έτσι ώστε ο σοφός αυτός άνδρας να αναγκάζεται να του απευθυνθεί, στη μέση της παρλάτας του, με το όνομά του, όπως ο δάσκαλος βάζει τις φωνές επώνυμα στον άτακτο μαθητή την ώρα που παραδίδει το μάθημα. Σε ένα στυλ: Ρε Νέδο τόσο πίσω έχεις μείνει; Για πρόσεχε λιγάκι!!

Είναι ο γύπας ρημαδοΓουα(αϊ)δοΝικόλας που μιλάει, αυτός ο Όλυμπος της σύγχρονης εξωτερικής πολιτικής. Πρόκειται για τον ίδιο γύπα που σήμερα, μαζί με τον προϊστάμενο ρημαδοΚούλη, σφίγγει με χαρά και περηφάνεια τα χέρια των αμερικανικών κανονιοφόρων (αν και δεν αποκλείεται να μην έχει πάρει χαμπάρι τίποτα, και να βγει απ’ τη χειμάρια νάρκη τον Μάη, οπότε θα του πουν ότι το ψόφιο κουνάβι σκότωσε τον Soleimani και κάμποσους ακόμα· και τότε μπορεί να αναρωτηθεί “εκείνος ο Guaido τι να γίνεται”;…)

Παίζουμε κρυφτούλι όμως. Περισσότερο ακόμα και απ’ το να είναι ρημαδο-, περισσότερο ακόμα και απ’ το να είναι γύπας, ο υπε.ξ. είναι έλλην! Πολύ του αρέσουν οι «κανονιοφόροι», αρκεί να είναι δικές του ή συμμάχων του – εξ ού και η συνέχεια της θερμής σχέσης / συμμαχίας με κάθε διαθέσιμο φασισταριό. Και δεν του αρέσουν αν είναι των οχτρών· τότε το παίζουμε «διεθνές δίκαιο»… Και λέμε ότι θέλουμε v.a.r….

Τι δεν καταλαβαίνεις ρε Νέδο;

Η ρημαδο-αρμάδα 2: ο πυλώνας κι ο σωλήνας

Τρίτη 7 Γενάρη. Ακόμα χειρότερα το φοβερό δήθεν «προσόν» για το οποίο καμαρώνουν τα τελευταία χρόνια οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες όταν πρόκειται να το πουλήσουν, ότι δηλαδή το ελλαδιστάν είναι «πυλώνας σταθερότητας» στη μέση Ανατολή, έχει μια και μόνο μία εμπορική (γεωπολιτική) αξία: να είναι βάσεις και επιμελητειακά κέντρα για τους στρατούς των συμμάχων τους – που παράγουν οργανωμένα και συστηματικά αστάθεια. “Δημιουργική καταστροφή” όπως ονομάζεται η καμμένη γη…

Από τότε, όμως, που τα ντόπια αφεντικά επέλεξαν να διαφημίζουν έναν «ομφάλιο λώρο» τους με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ (τον σωλήνα που ονομάζεται east med), και από τότε που ανέλαβαν το καθήκον να δίνουν γη και αέρα για να εκπαιδεύονται οι ισραηλινοί πιλότοι (αυτοί που βομβαρδίζουν στην συρία και στο ιράκ «ιρανικούς στόχους» – κι αύριο ποιός ξέρει πού θα φτάσουν;), το να διαφημίζεται το ελλαδιστάν σαν «πυλώνας», δηλαδή πολύ απλά σαν αμερικανικές και ισραηλινές βάσεις και υποδομές, γίνεται όλο και περισσότερο «ζόρικη δουλειά».

Εννοείται ότι τα ντόπια αφεντικά δεν έχουν κανένα μα κανένα πρόβλημα αν αυτή η «παροχή υπηρεσιών» (και ό,τι άλλο ζητήσουν ή απαιτήσουν οι σύμμαχοι) στοιχίσει ζωές δεκάδων, εκατοντάδων ή χιλιάδων υποτελών. Για τα genitals τους μας έχουν, είτε οι φαιορόζ είτε οι ρημαδο-. Εκείνο που τους απασχολεί είναι οι ανταμοιβές που ορέγονται και δεν τις βλέπουν στον ορίζοντα. Το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, θέλουν δουλειές θαλάσσιων μεταφορών, «άσπρες» ή «μαύρες». Οι ντόπιοι πολιτικοί τους εκπρόσωποι (δηλαδή το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού) θέλουν άλλα ανταλλάγματα. Θέλουν έδαφος· θέλουν «μπαξίσια» διαφόρων ειδών.

Παρότι οι κίνδυνοι του να παριστάνεις τον πυλώνα ενώ είσαι απλά ένα γρανάζι του άξονα μεγαλώνουν, τα «αντίδωρα» δεν φαίνεται να αυξάνονται ανάλογα. Έφτασε έτσι αυτό το κάθαρμα της εντόπιας αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου, ο π.ε.τ. Τσίπρας, που έκανε ό,τι μπορούσε για την ελληνο-αμερικανική συμμαχία (μόνο με τον Pyatt δεν κοιμήθηκε…) να μουρμουρίζει τώρα (συνέντευξη την περασμένη Κυριακή στο μαγαζί του asset 1…) ότι «αν τα αμερικανικά συμφέροντα … δεν συγκλίνουν πια με τα δικά μας … τότε κι εμείς πρέπει να επανεξετάσουμε την πολιτική μας…»

Πια; Πια; Τι λες ρε παγκόσμιε; Να κρατήσει δηλαδή το ντόπιο σύστημα εκμετάλλευσης και καταστροφής μούτρα και στον Νetanyaju; Και στον Sisi;

Ανατριχιαστικό!