Tag: ισραήλ

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Παρασκευή 7 Φλεβάρη. Υπάρχει βέβαια λόγος σοβαρός για να λουφάξουν όλοι οι μικρούληδες που, κατά τα λοιπά, θεωρούν εαυτούς τεράστιους: η υπακοή στα συμφέροντα των ντόπιων αφεντικών. Είναι αυτό το είδος της υπακοής που είναι μεν καθημερινή, όχι όμως απτή· δεν χρειάζεται να διακηρύσσεται, αρκεί να συμβαίνει· μπορεί να μασκαρευτεί με κάθε κουρέλι («κούρασης», «ενηλικίωσης», «ρεαλισμού», ρατσισμού)· και φτιάχνει συμπαγείς «σιωπηλές πλειοψηφίες» που προσπαθούν να πνίξουν οτιδήποτε τις αμφισβητεί.

Το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος έχει πάρει θέση στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο· και καθόλου δεν αγνοεί το τι συμβαίνει και το τι θα συμβεί στην Παλαιστίνη. (Την άγνοια δεν θα την επέτρεπε άλλωστε η όλο και πιο στενή συμμαχία του με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ). Οι λέξεις συνεργασία ή συνενοχή (στα εγκλήματα των συμμάχων τους) δεν αποδίδουν σωστά τις επιλογές των ντόπιων αφεντικών και των πολυάριθμων σιωπηλών ή φασαριόζων λακέδων τους. Δεν αποδίδουν σωστά την δυναμική και των συμμαχιών και των εγκληματικών συνεργιών.

Χτες (η εθνική γραμμή κυλιέται στην άμμο) σημειώναμε την «σύσφιξη» των σχέσεων του ελλαδιστάν με τις χούντες του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι. Ο ντόπιος μικροαστικός κυνισμός, διάχυτος στις καθημερινές σχέσεις, προτείνει πως αν-κάνει-κάποιος-κάτι-για-τα-λεφτά δεν είναι υποχρεωτικά εγκληματίας· ακόμα κι αν ο συνεταίρος, ο εργοδότης ή ο χρηματοδότης του είναι. Το «για τα λεφτά τα κάνουμε όλα» έχει φτάσει να θεωρείται αθωωτικός και όχι ενοχοποιητικός δείκτης· απ’ την καθημερινότητα ως την κεντρική, ιμπεριαλιστική πολιτική. Αφού τα λεφτά είναι το ζητούμενο όλων (δεν είναι;) το κυνήγι τους είναι εκ προοιμίου νόμιμο, εύλογο, «αθώο»…

Δίπλα στον μικροαστικό κυνισμό τρέχει όμως ο ενδοκαπιταλιστικός πολεμικός σχεδιασμός. Το πόσο μακριά θα φτάσουν τα κράτη και τα αφεντικά που προσπαθούν να αυξήσουν τις γεωπολιτικές τους προσόδους (μια μεγάλη ομοιότητα ανάμεσα στην παρακμιακή Αθήνα και στο παρακμιακό Τελ Αβίβ) δεν έχει τα όρια της μικροαστικής καθημερινότητας. Έχει πολύ μεγαλύτερο ορίζοντα. Το ότι «θα φτάσουν πολύ μακριά» αυτά τα κράτη κι αυτά τα αφεντικά υποδεικνύει μεγάλη διάρκεια και πολλές στροφές· κι εκεί έγκειται η δυναμική των ελληνικών ιμπεριαλιστικών επιλογών. Εν τέλει η κοινωνική, μικροαστική συνενοχή στον ιμπεριαλισμό γίνεται μιθριδατισμός.

Μια κοινωνία που έχει αθωώσει το κίνητρο (τα λεφτά, τις προσόδους) δεν μπορεί και δεν θέλει να εμποδίσει και να αντισταθεί στις μεθόδους της κερδοφορίας. Κάποιος που είναι μικρονταραβεριτζής θαυμάζει τον εφοπλιστή που κουβαλάει τόνους ντρόγκας· δεν τον θεωρεί εχθρό του. Συνεπώς οι ντόπιοι μικροαστοί, πορωμένοι απ’ το κυνήγι της όποιας “αρπαχτής”, της έπαρσης, των ψίχουλων και του “να πιάσουμε την καλή”, δεν μπορούν παρά να στηρίζουν ένα κράτος που τους μοιάζει (δικό τους είναι άλλωστε!), ακόμα κι αν δρα σε εντελώς “ανώτερο επίπεδο” εγκληματικότητας. Ακόμα κι αν είναι σε κλίμακες που τους διαφεύγουν· ακόμα κι αν σκάβει πολλούς και μεγάλους τάφους για να τους θάψει.

Μια διάσταση της Παγκόσμιας Παλαιστίνης είναι λοιπόν αυτή: το ενάντια στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία συνεπάγεται υποχρεωτικά το ενάντια στην εντόπια μικροαστική σαπίλα σ’ όλες τις εκφάνσεις της – που νομιμοποιεί αυτή τη συμμαχία. Είτε στο όνομα του «αντιτουρκισμού» είτε, ακόμα πιο πλατιά και πιο υπόγεια, στο όνομα του «να φτιαχτούμε»…

Παλαιστίνη

Πέμπτη 30 Γενάρη. Η πρώτη ημέρα του «deal του αιώνα» πέρασε όπως περιμέναμε. Με την εξαίρεση των παλαιστινιακών διαδηλώσεων στη δυτική Όχθη, τα υπόλοιπα ήταν χλιαρές δηλώσεις και «προβληματισμένα» σχόλια.

Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί: μα αφού αυτή η συμφωνία είναι παράνομη πώς θα εφαρμοστεί; Η απάντηση είναι: ποιός θα εμποδίσει την όποια εφαρμογή της; Είναι μια διμερής συμφωνία μεταξύ συμμάχων, που θα σύρει και τα υπόλοιπα κράτη / μέλη της συμμορίας (μεταξύ των οποίων και το ελληνικό) και θα αμφισβητείται από άλλες κρατικές πλευρές… Αλλά θα αμφισβητείται φιλολογικά, αφού – έτσι κι αλλιώς – το λεγόμενο «παλαιστινιακό πρόβλημα» εγγράφεται απ’ την μεριά όλων των κρατικών πολιτικών σε πολύ ευρύτερες διακρατικές, ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Όσοι δεν είναι οπαδοί της τελικής όξυνσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου (απ’ την έκβαση του οποίου να ελπίζουν ότι θα «λυθεί» ή όχι το «παλαιστινιακό πρόβλημα»…) έχουν καθήκον να αντιληφθούν ότι το δίκαιο της παλαιστινιακής αντίστασης δεν θα αποδοθεί με βομβαρδιστικά. Γιατί, πολύ απλά, αν το ισραηλινό φασισταριό αντιληφθεί ότι χάνει έναν τέτοιο πόλεμο, θα συμπεριφερθεί όπως ακριβώς το γερμανικό, ναζιστικό κράτος, το οποίο αντιγράφει βήμα βήμα: θα επιταχύνει την εξόντωση των αιχμαλώτων του.

Ενώ, λοιπόν, τυπικά το deal κατηγορείται ήδη σαν «παράνομο με βάση το διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις του οηε» πρακτικά θα εφαρμοστεί. Θα εφαρμοστεί με τον ειδικό τρόπο που προβλέπει το άρθρο του που φωνάζει ότι «αν οι παλαιστίνιοι δεν δεχτούν αυτή τη συμφωνία και τους όρους της, το Τελ Αβίβ θα προχωρήσει κανονικά». Δηλαδή με κάθε βία που μπορεί να ασκήσει.

Και (θα) έχει πολλές μορφές αυτή η βία, κάποιες ήδη γνωστές. Απ’ την καταστολή των διαδηλώσεων και κάθε πράξης αντίστασης, μέχρι την ακόμα πιο συστηματική καταστροφή σπιτιών και καλλιεργειών, στις περιοχές που η Ουάσιγκτον παραχωρεί στο Τελ Αβίβ. Είναι όμως πιθανό ότι θα υπάρξουν και καινούργιες μορφές εθνοκάθαρσης.

Για παράδειγμα Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ απαιτούν απ’ τους παλαιστίνιους να αναγνωρίσουν το ισραήλ σαν εβραϊκό κράτος. (Πρόκειται για την πρόσφατη ρατσιστική / εθνικιστική συνταγματική ρύθμιση, που καταγγέλθηκε ακόμα και από ισραηλινούς σα ναζιστική…). Μονοεθνικό / μονοθρησκευτικό κράτος σημαίνει ότι οι παλαιστίνιοι που είναι ακόμα (τυπικά) πολίτες αυτού του κράτους, μουσουλμάνοι ή και χριστιανοί, αποτελούν επίσημα υποτελή μειονότητα. Που μπορεί να θεωρηθεί εχθρική αφού δεν αναγνωρίζουν τη μονοεθνικότητα / μονοθρησκευτικότητα. Επικίνδυνη, για λόγους “δημόσιας τάξης”…

Αυτός ο όρος σημαίνει ότι το ρατσιστικό, φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ μπορεί να αρχίσει όποτε κρίνει τον βίαιο εξανδραποδισμό / εκκαθάριση των αράβων που ζουν ακόμα στη (διευρυμένη) επικράτειά του· αν κρίνει ότι μπορεί να τους αντικαταστήσει από άλλους φτηνούς εργάτες. Ουσιαστικά αυτή η εθνοκάθαρση έχει ήδη ξεκινήσει τόσο στην ανατολική Ιερουσαλήμ / al Quds όσο και στη Χεβρώνα. Ένα επόμενο βήμα (που υπόγεια έχει αναγγελθεί…) θα είναι η αφαίρεση της (ισραηλινής) υπηκοότητας από κάμποσες χιλιάδες άραβες / παλαιστίνιους, που ζουν τώρα μέσα στην ισραηλινή επικράτεια (άλλη μια κίνηση ναζιστικής έμπνευσης). Η εθνοθρησκευτική ομογενοποίηση υπονοείται σαφώς στην απαίτηση περί αναγνώρισης της «εβραϊκότητας» του ισραηλινού κράτους – κι αυτό είναι επιστέγασμα προηγούμενων ενεργειών και βημάτων του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ.

Τώρα είναι η στιγμή που τόσο οι παλαιστίνιοι της αντίστασης όσο και η διεθνής συμπαράσταση πρέπει να ξεμπερδεύουν με την αυταπάτη των «δύο κρατών». Οι προϋποθέσεις έχουν δημιουργηθεί· αλλά είναι μόνο προϋποθέσεις.

(Μικρή διόρθωση: Χτες γράφαμε ότι το πολυβόλο δικαίωσης του ισραηλινού απαρτχάιντ, το «deal του αιώνα», είναι 80 σελίδες. Τώρα που το έχουμε στα χέρια μας διορθώνουμε: είναι 180 σελίδες… Θέλει φλυαρία την σήμερον ημέρα για να υπερασπιστεί κανείς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των αυτοχθόνων…)

Παλαιστίνη

Τετάρτη 29 Γενάρη. Μπορεί να ονομαστεί «η φάρσα του αιώνα» ή, ίσως πιο σωστά, «το τελεσίγραφο του αιώνα». Οι άοκνες τα 3 τελευταία χρόνια προσπάθειες του ψόφιου κουναβιού, του βασιλογαμπρού, των ευαγγελιστών χριστιανοφασιστών στις ηπα, και όλου του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος, πήραν την μορφή ενός οπλισμένου πολυβόλου 80 σελίδων, με χάρτες και άλλες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, που έχει τον γενικό τίτλο: αν δεν σας αρέσει ω παλαιστίνιοι, απλά θα σας εξοντώσουμε εντελώς!

Ένα άθροισμα από «μπαντουστάν» / στρατόπεδα, περικυκλωμένα απ’ τον ισραηλινό στρατό (και «δρόμους ασφαλείας» που θα συνδέουν διάφορους αποικιακούς οικισμούς, όπως τώρα…), άοπλα και με απαγορεύμενη οποιαδήποτε αντίρρηση απέναντι στο δεσμοφύλακα / απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ – συν μερικά έξτρα στρέμματα ερήμου (όπου ο τοξικός θα χρηματοδοτήσει εργοστάσια «υψηλής τεχνολογίας»….): αυτό είναι που επιτρέπει η καλωσύνη του άξονα για να παριστάνει το «παλαιστινιακό κράτος»… Δίνει [το ψόφιο κουνάβι] κάτι που δεν του ανήκει σε κάποιους που δεν το δικαιούνται δήλωσε ένας παλαιστίνιος. Σωστά. Ωστόσο, για να μπορεί να δώσει (ή να παραστήσει ότι δίνει) κάτι που δεν του ανήκει σε κάποιους που δεν το δικαιούνται, το ψόφιο κουνάβι αξιοποιεί όσα έχει επιβάλλει το ισραηλινό απαρτχάιντ στο έδαφος· και την σιωπηλή υποδειγματική ανοχή του «πολιτισμένου κόσμου» σ’ αυτό το μαζικό έγκλημα εδώ και πολλά χρόνια. Πρακτικά η Ουάσιγκτον «κάνει ταμείο» για λογαριασμό του Τελ Αβίβ· και όχι μόνο.

Η κεντρική πολιτική ιδέα του τελεσίγραφου δεν είναι βέβαια η αποδοχή του απ’ τους παλαιστίνιους (που είναι αδιανόητη) αλλά η απόρριψή του. Μπορεί οι «ειρηνοποιοί» να είναι καθάρματα ναζιστικού επιπέδου· αλλά δεν τους λείπει ένας κάποιος τακτικισμός. Εκείνο που θέλουν (αρχίζοντας απ’ το Τελ Αβίβ και προχωρώντας και προς τις δύο κατευθύνσεις του άξονα, και προς Λευκωσία – Αθήνα – Ουάσιγκτον και προς Ριάντ – Αμπού Ντάμπι) είναι να έχουν μια «δικαιολογία» για να συνεχίσουν και να επεκτείνουν το απαρτχάιντ· και όχι μόνο. Να συνεχίσουν και να εντείνουν τον πόλεμο κατά του λιβάνου, της συρίας, του ιράκ, του ιράν. Η «δικαιολογία» είναι: «εμείς προτείναμε ένα σχέδιο ειρήνης και αυτοί το απέρριψαν»…

Θα πιάσει αυτή η «δικαιολογία»; Εκτιμάμε πως όχι. Το «σχέδιο ειρήνης» είναι τόσο χοντροκομμένα και αδιάλλακτα αποικιακό ώστε εκτός απ’ τους πληρωμένους «ειδικούς», δημαγωγούς και λοιπούς λακέδες, είναι αμφίβολο αν θα βρεθούν άνθρωποι σ’ αυτόν τον πλανήτη που να πουν «χμμ… αυτό είναι μια καλή ευκαιρία για τους παλαιστίνιους, που δεν πρέπει να την χάσουν».

Εκεί που θα δουλευτεί κυρίως αυτή η «δικαιολογία» είναι στο εσωτερικό των κοινωνικών σχηματισμών των οποίων τα κράτη συγκροτούν τον άξονα. Σε συνδυασμό με άλλα μέσα (όπως, π.χ., η ποικικοποίηση της κριτικής στο ισραηλινό απαρτχάιντ και στους συμμάχους του) το «deal ειρήνης» μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν αντίδοτο στην αυξανόμενη υποστηρίξη στην παλαιστινιακή αντίσταση στις ηπα και στην αγγλία· αν και όσο δράσει σαν αναισθητικό…

Η όλο και πιο επιθετική πολεμική διάταξη του άξονα έχει έντονη ιδεολογική ανάγκη να κρυφτεί πίσω από προπετάσματα δήθεν «ειρηνοποιού» καπνού. Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει στην καπιταλιστική ιστορία και στον διακρατικό ανταγωνισμό. Ίσως, όμως, η Παγκόσμια Παλαιστίνη να είναι η πιο χοντροκομμένη προσπάθεια (στο ίδιο επίπεδο με την Παγκόσμια Βοσνία…) να δείχνεται το σφαχτάρι στο τσιγγέλι σαν υπεύθυνο για την «μοίρα» του…

(Αυτό δεν ήταν πάντα ο ρατσισμός και ο αντι-σημιτισμός; Αυτό και μόνο αυτό ήταν· κι αυτό εξακολουθεί να είναι. Ό,τι αντιστροφές κι αν επιχειρούν οι πράκτορες, οι υπηρεσίες, και οι κάθε είδους και καταμερισμού εργασίας τσατσορούφιανοι….)

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Τετάρτη 29 Γενάρη. Η αμερικανική νομιμοποίηση του ισραηλινού ρατσιστικού απαρτχάιντ δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Έχει ξεκινήσει σε δόσεις (πρώτα έγινε η «παραχώρηση» της Ιερουσαλήμ / al Quds στον ισραηλινό φασισμό, όχι μόνο για να την έχει για πρωτεύουσα αλλά επιπλεόν επειδή έτσι – κατά τας γραφάς – έρχεται κοντύτερα η «δευτέρα παρουσία»… Μετά έγινε η «παραχώρηση» των κατεχόμενων συριακών υψωμάτων του Golan…)

Ένα απ’ τα βασικά στοιχεία αυτής της εμπόλεμης αμερικανικής γενναιοδωρίας προς το Τελ Αβίβ είναι το ότι είναι τυπικά και ουσιαστικά παράνομη – με βάση αυτό που ονομάζεται “διεθνές δίκαιο”. Ο πιο ταιριαστός στην ασταμάτητη μηχανή τρόπος να εκτιμηθεί αυτή η “παρανομία” είναι ότι δεν υπάρχει εδώ και καιρό κανένα “διεθνές δίκαιο”, και ότι οι ενδοκαπιταλιστικοί συσχετισμοί ξεγυμνώνονται διαρκώς έχοντας φτάσει ελάχιστα πριν το στριπτίζ της ωμής, καθαρής βίας. Άλλωστε (μπορεί να έχετε βαρεθεί να το διαβάζετε εδώ), μιλάμε εδώ και χρόνια για εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Αν δεν υπάρχει “διεθνές δίκαιο” δεν υπάρχει και “παρανομία”… Αλλά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός, οι εκπρόσωποί του, συνεχίζουν να παραμιλούν δήθεν στο όνομα αυτού του “διεθνούς δικαίου” – στη σύγκρουσή τους με την Άγκυρα. Αν η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή κάνει λάθος εκτίμηση, κι αν αυτό το πράγμα που λέγεται “διεθνές δίκαιο” υπάρχει (οπότε, κατ’ αρχήν, το ελλαδιστάν έχει μια βάση να το επικαλείται), τότε θα πρέπει σήμερα το πρωί οι εκπρόσωποι αυτού του κράτους, του ελληνικού, να βγουν και να καταγγείλουν όσο πιο αποφασιστικά και κατηγορηματικά γίνεται τους συμμάχους τους (Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ) για την εγκληματικότητα του “ειρηνευτικού σχεδίου” τους στην κατεχόμενη Παλαιστίνη.

Δεν θα το κάνουν, το ξέρετε. Συνεπώς Α) αναγνωρίζουν και συμφωνούν σιωπηλά ίσως αλλά καθαρά ότι δεν υπάρχει “διεθνές δίκαιο”, και πως οι σύμμαχοί τους θα αρπάξουν ό,τι μπορούν δια της βίας. Και Β) ότι δεν μπορούν και δεν πρόκειται να έχουν κανένα σύμμαχο με όρους “δικαίου”, παρά μόνο με όρους βίας, δύναμης, ισχύος.

Εν τω μεταξύ ο “αιώνιος εχθρός” δεν είναι υποχρεωμένος να αντιλαμβάνεται διαφορετικά την πραγματικότητα· και επιπλέον διαθέτει αρκετή (στρατιωτική) ισχύ ώστε να κινείται μαζί της. Αν οι σύμμαχοι του ελληνικού ιμπεριαλισμού “καλά κάνουν” που αρπάζουν δια της βίας ό,τι μπορούν (και για όσο καιρό μπορούν) – κι αυτή είναι η πραγματική άποψη του ιμπεριαλιστικού ελλαδιστάν – τότε νομιμοποιούνται και οι αντίπαλοί του να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Αν το «deal του αιώνα» είναι νόμιμο για την Αθήνα (και είναι…) τότε η οριοθέτηση των αοζ Άγκυρας – Tripoli είναι εκατό φορές πιο νόμιμη! Κι αν ο ελληνικός ιμπεριαλισμός συνεχίζει να πιστεύει (ή να φαντασιώνεται) ότι δικαιούται πολύ περισσότερα, τότε έναν μόνο τρόπο έχει να δοκιμάζει την «τύχη» του· κι αυτός, με βάση τους συμμάχους του και τις πρακτικές του, αποκλείεται να είναι το «διεθνές δίκαιο».

Οι μαφιόζοι, ακόμα κι αν είναι μικρομεσαίοι που ονειρεύονται να γίνουν «μεγάλοι», δεν δικαιούνται τίποτα διαφορετικό από σφαίρες. Τέτοιες ρίχνουν, τέτοιες μαζεύουν.

Υποθέτουμε ότι δεν σας αρέσει να είστε το κρέας της ιστορίας…

Σήμερα, αύριο… μέχρι τη νίκη: η παγκόσμια Παλαιστίνη

Τρίτη 28 Γενάρη. Αν οι «διαρροές» και οι «πληροφορίες» επιβεβαιωθούν (το πιθανότερο…), σήμερα αργά το απόγευμα το ψόφιο κουνάβι, εν μέσω των δύο ισραηλινών δολοφόνων που θα κοντραριστούν στις 2 Μάρτη για το ποιος είναι ο καταλληλότερος φασίστας για πρωθυπουργός, ανάμεσα στον Netanyahu και τον (πρώην) στρατηγό Gantz δηλαδή, θα ανακοινώσει την επισημοποίηση του ισραηλινού απαρτχάιντ (και το τέλος των ψευδαισθήσεων για εκείνους που από ανάγκη ή από αφέλεια συνέχιζαν να έχουν τέτοιες, περί «δύο κρατών»…)

Πρόκειται για το «deal του αιώνα» – μια πολιτική βόμβα μεγατόνων στη μέση Ανατολή και πολύ μακρύτερα. Κατά το ψόφιο κουνάβι και οι δύο, και ο Netanyahu και ο Gantz, γουστάρουν πολύ αυτά που έχουν ακούσει ήδη· και θα ανακοινωθουν επίσημα σήμερα. (Ξέρουμε κάτι τσατσορούφιανους στο ελλαδιστάν που επίσης γουστάρουν πολύ). Σύμφωνα με τις πληροφορίες ενός ισραηλινού καναλιού, η «θεάρεστη» απόφαση του ψοφιοκουναβιστάν περιλαμβάνει τα εξής:

Α) Το ισραηλινό κράτος αποκτάει την πλήρη κυριότητα σε όλους τους εποικιστικούς οικισμούς που έχει φτιάξει στη Δυτική Όχθη, πάνω από 100 στον αριθμό, απ’ τους οποίους όλοι εκτός από 15 θα έχουν εδαφική συνέχεια με την τωρινή ισραηλινή επικράτεια.

Β) Το ισραηλινό κράτος αποκτάει την πλήρη κυριότητα της Ιερουσαλήμ, συμπεριλαμβανομένης της παλιάς πόλης. Το μόνο που επιτρέπεται στους παλαιστίνιους σ’ αυτήν την πόλη είναι κάποια «συμβολική αντιπροσώπευση».

Γ) Αν το Τελ Αβίβ δεχτεί το σχέδιο και οι παλαιστίνιοι το απορρίψουν, το ισραηλινό κράτος θα έχει την αμερικανική υποστηρίξη για να αρχίσει την προσάρτηση των εποικιστικών οικισμών και των εδαφών μονομερώς.

Δ) Οι παλαιστίνιοι μπορεί να φτιάξουν κράτος [σε ότι απομείνει…] αλλά μόνο αν η Γάζα αποστρατιωτικοποιηθεί, η Hamas παραδόσει τα όπλα της, και οι παλαιστίνιοι αναγνωρίσουν το ισραήλ σαν εβραϊκό κράτος με την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσά του.

Ε) Δεν θα υπάρχει κανένας ρόλος για τους παλαιστίνιους στον έλεγχο των συνόρων.

ΣΤ) Το ισραήλ θα έχει τον πλήρη έλεγχο της κοιλάδας του Ιορδάνη.

Ζ) Το ισραήλ θα έχει τον έλεγχο όλων των «ανοικτών» περιοχών στην περιοχή C της δυτικής Όχθης. Αυτό είναι το 30% της έκτασης.

Η) Οι παλαιστίνιοι θα αποδεχτούν όλες τις απαιτήσεις ασφαλείας που θέτει (και θα θέτει) το Τελ Αβίβ.

Ίσως υπάρχει και ένα κεφάλαιο για την εξαγορά των παλαιστινίων: μερικά δισεκατομμύρια “επενδύσεων” απ’ τον τοξικό, για να ολοκληρωθεί η υποδούλωσή τους με την εργασιακή εκμετάλλευσή τους. Ίσως να υπάρχουν τελικά κάποιες διαφοροποιήσεις, ασήμαντες και δευτερεύουσες, σε σχέση με τα πιο πάνω.

Όπως και νάχει, δεν υπήρχε αμφιβολία ούτε περιθώριο για αμφιβολία: το ψόφιο κουνάβι, ο βασιλογαμπρός και όποιος άλλος ασχολήθηκε με το “deal του αιώνα”, θα είχαν ιδέες και προτάσεις που ούτε στα καλύτερα όνειρά του δεν θα μπορούσε να σκεφτεί και ο πιο τελειωμένος ισραηλινός φασίστας· πολιτικός ή ψηφοφόρος. Το timing της ανακοίνωσης έχει – κατά την γνώμη της ασταμάτητης μηχανής – μικρότερη σχέση με τις επερχόμενες εκλογές στο Τελ Αβίβ, και περισσότερο με την ισχυροποίηση της «γραμμής Pence»· με το ψόφιο κουνάβι ίσως (ή ίσως και όχι…) σαν φερετζέ.

Η παγκόσμια Παλαιστίνη 2

Τρίτη 28 Γενάρη. Μπορεί ο οηε να είναι ένας χρεωκοπημένος «διεθνής οργανισμός επίλυσης διαφορών», αλλά ακόμα και χωρίς αυτόν τα κράτη που τον συγκροτούν υπάρχουν. Οι εκατοντάδες αποφάσεις του οηε, απ’ την πρώτη του 1948 που ενέκρινε την κατασκευή το ρατσιστικού πρωτοκοσμικού προγεφυρώματος στη μέση Ανατολή ως την πιο πρόσφατη, πριν λίγες εβδομάδες, δεν έχουν ληφθεί από κάποιον μυστήριο «κύριο οηε», αλλά από εκπροσώπους κρατών.

Συνεπώς το γεγονός ότι το ψοφιοκουναβιστάν παρέα με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβιβ και τους λιγοστούς συμμάχους τους πετάνε μια βρώμικη πατσαβούρα σ’ αυτές τις εκατοντάδες αποφάσεις, σημαίνει φτύσιμο σε πολλές δεκάδες καπιταλιστικών κρατών του πλανήτη· πρακτικά στην πλειοψηφία τους. Πολύ πολύ περισσότερο, λοιπόν, από μια συμφωνία real estate μεταξύ δύο συνεταίρων, το «deal του αιώνα» κορυφώνει την διεθνοποίηση της κατοχής και του ισραηλινού απαρτχάιντ. Είτε σε επίπεδο κρατών κλπ, είτε – αντίθετα – σε επίπεδο κινημάτων, πολιτικών οργανώσεων, ανταγωνισμού.

Ό,τι κι αν προτείνει το ψόφιο κουνάβι, κι ό,τι κι αν αποδεχτεί με χαρά το φασιστικό εξουσιαστικό δίδυμο Netanyahu – Grantz, θα έχουν πολλούς, πάρα πολλούς αντιπάλους. Και στα δύο επίπεδα. Κι όσο κι αν χτυπιέται το ισραηλινό φασισταριό πως όποιος είναι αντίπαλος του απαρτχάιντ (τώρα πια στην επίσημη εκδοχή του αμερικανικού γαλβανισμού του) είναι αντι-σημίτης, δηλαδή φασίστας, είναι ο άξονας που έχει κηρύξει και εντείνει τον πόλεμο· και άρα θα υποστεί και τις συνέπειες αυτής της επιλογής του.

«Πόλεμο»;… Πρακτικά, και για τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον κόσμο οι φασίστες του 21ου αιώνα, το να κλείσεις εκατομμύρια παλαιστινίων / αράβων σε φυλακές / μπαντουστάν δεν είναι δυσκολότερο (ούτε έχει περισσότερες συνέπειες) απ’ το να πνίγεις πρόσφυγες και μετανάστες στη Μεσόγειο. Υπάρχει, όμως, μια διαφορά: η κατοχή της Παλαιστίνης και το ισραηλινό απαρτχάιντ είναι ήδη διεθνές ζήτημα, εδώ και δεκαετίες. Πράγμα που σημαίνει ότι ο «ηθικός πνιγμός» δεν αφορά μερικές χιλιάδες προσφύγων και μεταναστών· αλλά εκατοντάδες εκατομμύρια ανδρών και γυναικών σε όλο τον πλανήτη.

Απ’ αυτούς μεταμοντέρνοι, δηλαδή κυνικοί σε βαθμό κακουργήματος, είναι η δυτική μειοψηφία. Για την ανατολή, την ανατολή που έρχεται να πάρει την θέση της στο κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού, οι αντιλήψεις είναι διαφορετικές: αν πατάς κάτω κάποιον τόσο αδύναμο όσο οι παλαιστίνιοι επειδή έχεις πυρηνικά, αυτό εγγράφεται σε άλλους λογαριασμούς, έξω απ’ τις ρατσιστικές πρωτοκοσμικές αυταπάτες.

Η παγκόσμια Παλαιστίνη 3

Τρίτη 28 Γενάρη. Παρότι υπάρχουν εκεί πολλοί ρουφιάνοι (παλαιστίνιοι…) η δυτική Όχθη θα εκραγεί. Αυτό για τον άξονα είναι ασήμαντο πρόβλημα: οι «ταραξίες» («τρομοκράτες») θα δολοφονούνται όπως εκείνοι κι εκείνες στη λωρίδα της Γάζας. Δύο + τέσσερα κράτη (Άγκυρα, Τεχεράνη, Δαμασκός, Βαγδάτη, Βηρυτός, Ντόχα) θα πάρουν θέση υπέρ τους· και δεν θα είναι προοπτικά «στα λόγια».

Όμως υπάρχει και η «κορυφή»: η Μόσχα, το Πεκίνο (ενδεχομένως και το Βερολίνο). Η διεθνής γραμμή των δύο πρώτων είναι η «υπεράσπιση της διεθνούς νομιμότητας» – στο τυπικό μέρος της. Η γραμμή του άξονα είναι η καταστροφή της – και η δια της βίας επιδίωξη μιας άλλης, υπέρ του. Παρότι η Παλαιστίνη είναι ένας ασήμαντος κρίκος στην αλληλουχία των εμπόλεμων πράξεων του 4ου παγκόσμιου· παρότι οι παλαιστίνιοι δεν έχουν πολλά να περιμένουν για την απελευθέρωσή τους από κράτη και ιμπεριαλισμούς· έχει (η Παλαιστίνη) εκείνον τον συμβολικό δυναμισμό που την τοποθετεί στο κέντρο.

Όχι όμως, μόνο, στο κέντρο των διακρατικών αντιθέσεων, όπως βολεύει διάφορους τσατσορούφιανους που συμβουλεύουν εδώ και χρόνια «να μην ανακατευόμαστε μ’ αυτά…» Αλλά και στο κέντρο του εργατικού κοινωνικού ανταγωνισμού. Επειδή είναι αυτός και μόνον αυτός που μπορεί να περιορίσει (ή και να εμποδίσει) τις κρατικές πρωτοβουλίες ή ελιγμούς ή «αναβολές»… Είναι αυτός και μόνον αυτός που μπορεί να δώσει ζωή στις ταξικές, εργατικές αναμετρήσεις του παρόντος και του μέλλοντος ενισχύοντας τες με τον πρακτικό, συγκεκριμένο διεθνισμό και τον αντιρατσισμό που τους είναι απαραίτητοι σα ζήτημα ζωής και θανάτου…

Η Παλαιστίνη είναι παγκόσμια, επίσημα και κατηγορηματικά πια: θέλουν να την κάνουν οριστικά ένα παραδειγματικό Νταχάου για τον 21ο αιώνα.

Γι’ αυτό οφείλουμε να γίνει το δικό μας κέντρο της εργατικής ανταγωνιστικής οικουμενικότητας…

Κι άλλο αίμα – στην Παλαιστίνη

Παρασκευή 24 Γενάρη. Οι δύο ανταγωνιστές των ισραηλινών εκλογών Netanyahu και Gantz (θα ξαναμετρήσουν τον φασισμό τους στις 2 Μάρτη) θα πάνε στις 28 Γενάρη στην Ουάσιγκτον για να πάρουν το δώρο τους: το ψόφιο κουνάβι realestater θα παραχωρήσει στο απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ όλες τις εκτάσεις της δυτικής Όχθης που έχουν καταπατηθεί και έχουν οικισμούς εποίκων· «αναγνωρίζοντας» έτσι επίσημα μεγάλο μέρος της κατεχόμενης Παλαιστινιακής γης σαν ισραηλινή κτήση… Ταυτόχρονα, επειδή το ψόφιο κουνάβι και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι μεγαλόκαρδοι, θα «αναγνωριστεί» και «παλαιστινιακό κράτος» – σε ό,τι περισσέψει, και υπό αυστηρούς όρους φυσικά… Αυτή θα είναι η ανακοίνωση του «deal του αιώνα»…

Οι παλαιστίνιοι θα ξεσηκωθούν – αυτό είναι βέβαιο. Οπότε ο ισραηλινός στρατός προετοιμάζεται για την καταστολή. Αυτή τη φορά δεν θα είναι μόνο η λωρίδα της Γάζας που θα πάρει φωτιά…

Ένας τοξικός πολυλειτουργικός…

Παρασκευή 24 Γενάρη. Η συγκεκριμένη ιστορία μπορεί να μην βρει χώρο στην ελληνική δημαγωγία· ή να σερβιριστεί με διαστρεβλωμένο και ανιαρό τρόπο, σαν on stand story. Εφάπαξ. Απ’ την άλλη μεριά έχει όλα τα προσόντα να γίνει μια καλή mainstream ταινία έντασης, αρκεί να βρεθεί καλός σκηνοθέτης και casting. Έχει δράση, αίμα, σεξ, “νέες τεχνολογίες”, πετρέλαιο, διεθνή γεωπολιτική, μέση Ανατολή, και εκτυλίσσεται γύρω απ’ την δολοφονία / σφαγή του σαουδάραβα δημοσιογράφου Khashoggi. Με πρωταγωνιστή ποιόν άλλον; Τον τοξικό… Ε, τι άλλο θέλετε πια;

Ο Khashoggi, ας θυμίσουμε, ήταν απ’ τους αρχιδημοσιογράφους της καθεστωτικής αμερικανικής washington post. Της οποίας ιδιοκτήτης είναι απ’ τον Οκτώβρη του 2013 ο Jeff Bezos, αφεντικό της γνωστής amazon.

Η washington post, μέσω του Khashoggi (και όχι μόνο) ήταν συστηματικά επικριτική κατά του σαουδαραβικού καθεστώτος και, ειδικά, του τοξικού. (Προφανώς εκφράζει μια φράξια του αμερικανικού βαθέος κράτους που τον θεωρεί επικίνδυνο…) Πώς θα μπορούσε ένας κοτζάμ αυριανός πετροβασιλιάς να επιτρέψει σε μια αμερικανική φυλλάδα να τον δυσφημεί;

Την άνοιξη του 2018 ο τοξικός έκανε ένα πολυπροβεβλημένο ταξίδι στις ηπα, προς αναζήτηση επενδυτών για τα μεγαλεπήβολα σχεδιά του να γίνει το χουντοβασίλειό του η disneyland για τους βαθύπλουτους του πλανήτη. Συναντήθηκε με τον Bezos στις 4 Απρίλη, με «ημερήσια διάταξη» την συνεργασία της amazon με το Ριάντ. «Έγιναν φίλοι», κι έτσι κατάφερε να τον πείσει να του δώσει το νούμερο του αυστηρά προσωπικού κινητού του, για να τα λένε μέσω whatsapp.

Δυο μήνες μετά ο τοξικός, χρησιμοποιώντας το ultrahigh tech λογισμικό pegasus-3 της ισραηλινής κατασκοπευτικής εταιρείας nso group, θα στείλει (από το δικό του κινητό) στον Bezos ένα mp4 «δούρειο ίππο»· και ο pegasus-3 πιάνει αμέσως δουλειά: συγκεντρώνει και στέλνει στον τοξικό τα προσωπικά δεδομένα απ’ το τηλέφωνο του Bezos. Σκοπός της high tech «διάρρηξης» του κρυπτογραφημένου λογαριασμού του ιδιοκτήτη της washington post; Το να τον έχει ο τοξικός «στο χέρι» – εν όψει της δολοφονίας του Khashoggi. (Χοντροκομμένο; Ναι. Αλλά ταιριάζει σε τύπους που κοιμούνται και ξυπνάνε σε τσουβάλια άσπρης σκόνης…)

Ο Khashoggi δολοφονείται, κομματιάζεται, και τα κομμάτια του “καίγονται” (εκτός, όπως υπονοούν κάποιοι, απ’ το κεφάλι του…) στις 2 Οκτώβρη του 2018, στην Istanbul. Η washington post και ο ιδιοκτήτης της δηλώνουν έξαλλοι, και φυσικά υποψιάζονται ποιος είναι ο φονιάς. Ο οποίος, νοιώθωντας ισχυρός (αυτά είναι τα ωραία με τις ανεβαστικές σκόνες και τα ζουμιά…) στέλνει τον Νοέμβρη του 2018 και τον Φλεβάρη του 2019 στον Bezos, πάντα απ’ το προσωπικό του κινητό, με την μορφή «προειδοποίησης», στοιχεία που βρήκε στο κλεμμένο υλικό· κυρίως υπονοούμενα για «εξωσυζυγική» σχέση του.

Καθώς η washington post (θυμίζουμε: ιστορική καθεστωτική τις τελευταίες δεκαετίες εφημερίδα / εκδοτικός οίκος των ηπα) δεν συμμορφώνεται, στο κόλπο μπαίνει απ’ τις αρχές του 2019 ένα ακροδεξιό αμερικανικό tabloid (προσκείμενο στους συντηρητικούς και στον τοξικό) ονόματι Nation Enquirer, που αρχίζει να απειλεί με αποκαλύψεις κατά του Bezos. Αυτός κάνει μήνυση, και η κιτρινοφυλλάδα τον απειλεί ότι αν δεν την πάρει πίσω θα δημοσιεύσει 10 «πικάντικες» φωτογραφίες απ’ την «εξωσυζυγική» σχέση του. Ο Bezos καταλαβαίνει την “πηγή του υλικού” και αρχίζει να ψάχνει ποιος και πως χάκαρε το τηλέφωνό του. Τότε η Nation Enquier προσπαθεί να ξεκαρφώσει τον τοξικό, «δίνοντας» σαν «πηγή» των προσωπικών data τον αδελφό της «παράνομης σχέσης» του Bezos…

Αλλά, φυσικά, ο ιδιοκτήτης της amazon και της washington post δεν είχε έλλειψη χρημάτων για να βρει την άκρη. Κι όχι απλά να την βρει, αλλά να την προωθήσει κατάλληλα. Έτσι ενώ η εταιρεία whatsapp (που ανήκει στην facebook…) κάνει μήνυση στην ισραηλινή nso για το pegasus, το θέμα θα φτάσει στον προθάλαμο του οηε (!). Για την ακρίβεια ο Bezos έδωσε το iphone του προς εξέταση σε ειδικευμένους σε τέτοια θέματα. Κι αυτοί πέρασαν τα συμπεράσματά τους τον περασμένο Νοέμβρη σε 2 ανεξάρτητους μεν αλλά συνεργαζόμενους με τον οηε ερευνητές: την Agnes Callamard (ειδική ερευνήτρια του οηε για τις εξωδικαστικές δολοφονίες) και τον David Kaye (ειδικό ερευνητή του οηε για ζητήματα ελευθερίας της έκφρασης).

Χτες αυτοί οι 2 ανακοίνωσαν: … Οι πληροφορίες που έχουμε οδηγούν στο συμπέρασμα της πιθανής εμπλοκής του πρίγκηπα στην επιτήρηση του κ. Bezos, σε μια προσπάθεια να επηρεάσει ή και να εμποδίσει τα ρεπορτάζ της washington post σχετικά με τη σαουδική αραβία…

Οι συνθήκες και η χρονική στιγμή του χακαρίσματος και της επιτήρησης του Bezos ενισχύουν το αίτημα για παραπάνω έρευνα απ’ τις ηπα και άλλες αρμόδιες αρχές των ισχυρισμών ότι ο πρίγκηπας διάδοχος διέταξε, επέβλεψε ή, κατ’ ελάχιστον, γνώρισε και δεν εμπόδισε την ομάδα που σκότωσε τον κ. Khashoggi στην Istanbul.

Το εξεταζόμενο χακάρισμα του τηλεφώνου του κ. Bezos και των τηλεφώνων άλλων, απαιτεί άμεση έρευνα από τις ηπα και άλλες αρμόδιες αρχές, συμπεριλαμβανομένης της έρευνας για την διαρκή, πολύχρονη άμεση και προσωπική εμπλοκή του πρίγκηπα διαδόχου στις προσπάθειες στοχοποίησης των αντιπάλων του.