Πέμπτη 20 Φλεβάρη. Η νεαρή Ahed (Tamimi) έγινε, για ένα μικρό διάστημα, σύμβολο της παλαιστινιακής αντίστασης – αλλά το Θέαμα παραμονεύει και χωνεύει τα πάντα. Ο Bassem, πατέρας της Ahed, είναι παλιά καραβάνα – και λέει μερικά πράγματα.
Πρώτα οι συστάσεις. Ο Bassem γεννήθηκε το 1967 στο Nabi Saleh, ένα χωριό της δυτικής Όχθης βόρεια της Ramallah – όλα τα χρόνια της ζωής του ήταν και είναι υπό ισραηλινή κατοχή. Έγινε (και παραμένει) μέλος της Fatah – αλλά θεωρεί την «παλαιστινιακή αρχή» υπεργολάβο του Τελ Αβίβ στη δυτική Όχθη. Ο Bassem έχει μπει, έχει μείνει και έχει βγει στις ισραηλινές φυλακές σε διάφορες φάσεις – αναγνωρίζει τώρα ότι η παλαιστινιακή αντίσταση πρέπει να αλλάξει προσανατολισμό.
Δεν πρέπει να ζούμε με ψευδαισθήσεις λέει. Η Ahed με ρώτησε μια φορά γιατί πολεμάμε για τη λύση των δύο κράτων. Έκατσα φυλακή γι’ αυτήν την ιδέα, έχασα την αδελφή μου και άλλους 22 συγχωριανούς στον αγώνα για τα δύο κράτη. Πιστέψαμε στον διεθνή νόμο και στη διεθνή κοινότητα, αλλά χάσαμε. Πώς μπορώ να πείσω την κόρη μου να συνεχίσει σ’ αυτό το δρόμο;
… Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, να αποδεχτούμε ότι πρέπει να ζήσουμε μαζί. Τώρα μιλάω πια για ένα κράτος. Η ιδέα κερδίζει έδαφος μεταξύ των Παλαιστίνιων, αφού σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα το 37% των Παλαιστίνιων στηρίζει το ένα δημοκρατικό κράτος για όλους… Αλλά η ισραηλινή κοινωνία πάει εντελώς προς τα δεξιά, όπως γίνεται σ’ όλο τον κόσμο. Το να αλλάξουμε την ηθική της κατοχής είναι δυσκολότερο ακόμα και απ’ το να αλλάξει η κατάσταση στο έδαφος…
Υπάρχει ένας εποικιστικός οικισμός, κι αυτός είναι το ισραηλινό κράτος. Το αν υπάρχουν περισσότεροι ή λιγότεροι επιμέρους οικισμοί, το αν υπάρχουν σημεία ελέγχου ή όχι, αυτά είναι λεπτομέρειες της κατοχής… Πρέπει να επιστρέψουμε στις τακτικές πολιτικής ανυπακοής της πρώτης Intifada. Ο καθένας έχει θέση σ’ αυτές τις τακτικές. O ένοπλος αγώνας είναι πιο εύκολος, αλλά αφήνει τους περισσότερους απ’ έξω, και όποιος κρατάει ένα όπλο δεν εμπνέει αυτόματα εμπιστοσύνη…
Η γνώμη μας: αυτή η αλλαγή προσανατολισμού θα έπρεπε να έχει ήδη ξεκινήσει (και ελπίζουμε ότι αυτό συμβαίνει, έστω υπόγεια). Αν έχει προσφέρει κάτι στρατηγικής σημασίας το διεθνές κίνημα BDS αυτό δεν είναι η στενά εννοημένη αντι-πληροφόρηση σε σχέση με την κατοχή και το ισραηλινό απαρτχάιντ· είναι σημαντική μεν, αλλά θα μπορούσε να γίνεται κι αλλιώς. Η στρατηγική συμβολή του BDS είναι ότι εστιάζοντας στον αντι-απαρτχάιντ αγώνα ξεπέρασε τις αυταπάτες περί «δύο κρατών» των συμφωνιών του Όσλο, έβγαλε την παλαιστινιακή αντίσταση απ’ τα στενά όρια ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα α λα αρχές του 20ου αιώνα (ενός αγώνα που διαρκώς ηττάται), και την έβαλε ξανά στη σύγχρονη πολιτική αντιρατσιστική, αντιφασιστική και αντιμιλιταριστική ανταγωνιστική, εργατική παράδοση και ιστορία.
Αυτός είναι ο λόγος που το ισραηλινό φασισταριό και οι διεθνείς σύμμαχοί τρέμουν κυριολεκτικά τον δρόμο που έχει ανοίξει, τον δρόμο του αντι-απαρτχάιντ αγώνα, τον δρόμο υπέρ ενός ενιαίου δημοκρατικού πολυεθνικού κράτους, πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Καταλαβαίνουν τα αφεντικά του ισραηλινού φασισμού και οι σύμμαχοί τους ότι αυτόν τον δρόμο, που περνάει οπωσδήποτε απ’ την συστράτευση όσων πρωτοκοσμικών καταλαβαίνουν (και δεν είναι καθόλου λίγοι, το αντίθετο), δεν μπορούν να τον κλείσουν ούτε με τείχη ούτε με τανκς.
Προσπαθούν να το κηρύξουν εκτός νόμου, όχι με επιχειρήματα (αυτά είναι πιο γελοία από σαθρά) αλλά ποντάροντας στη θεσμοθέτηση του νεοφασισμού στις δυτικές μητροπόλεις. Αλλά μ’ αυτόν τον τρόπο ανοίγουν υποχρεωτικά το πεδίο της αναμέτρησης· κάνοντας την Παλαιστίνη παγκόσμια υπόθεση.
