Tag: ισραήλ

Nagorno Karabakh

Παρασκευή 2 Οκτώβρη. Γράφαμε τις προηγούμενες ημέρες… και τα πράγματα είναι έτσι όπως τα περιγράφαμε. Για την ακρίβεια είναι κάπως χειρότερα.

Στις 29 Σεπτέμβρη (δεύτερη ημέρα των συγκρούσεων στον θύλακα) ο ιρανός πρόεδρος Hassan Rouhani προσέφερε (τηλεφωνικά) τις καλές του υπηρεσίες στον πρωθυπουργό της αρμενίας Nikol Pashinyan, ώστε μαζί με την Άγκυρα και την Μόσχα (το μπλοκ της Αστάνα…) να βοηθήσουν Yerevan και Baku να λύσουν τις διαφορές τους. Ο αρμένιος πρωθ. ευγενικά δέχτηκε ότι “οι εντάσεις και οι συγκρούσεις στην περιοχή αφορούν όλες τις χώρες γύρω” και εξίσου ευγενικά απέφυγε οποιαδήποτε δέσμευση.

Η Τεχεράνη διατηρεί καλές σχέσεις με την Yerevan παρότι ο Pashinyan απ’ το 2018 έχει τοποθετήσει το αρμενικό κράτος στο κλαμπ των φίλων του ψοφιοκουναβιστάν. “Παρότι;” Δηλαδή “ό,τι και να γίνει;” Όχι ακριβώς. Η πρόσφατη (21/9) απόφαση του Pashinyan να ανοίξει πρεσβεία στο ισραήλ (στο Τελ Αβίβ) σημαίνει ότι αν δεν έχει εγκατασταθεί ήδη σύντομα θα εγκατασταθεί στην Yerevan κλιμάκιο της mossad· αφού, ανταποδίδοντας, θα ανοίξει και το Τελ Αβίβ πρεσβεία στην αρμενία. Είναι η δεύτερη τέτοια απόβαση (η πρώτη είναι στo Tbilisi της γεωργίας). Και δεν θα κάνει κανέναν χαρούμενο· οπωσδήποτε όχι την Τεχεράνη και την Άγκυρα.

Δεν είναι καθόλου καλή περίοδος για «αθωώτητες» στις διεθνείς διακρατικές σχέσεις· και σίγουρα οι κινήσεις τουPashinyan, απ’ τις επιθέσεις στα βόρεια του αζερμπαϊτζάν τον Ιούλη και μετά, δεν γίνονται ως «αθώες». Κι αυτό σημαίνει ότι το «μπλοκ της Αστάνα» στο σύνολό του, από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετική ένταση ίσως, θέλει να υποδείξει στο αρμενικό κράτος πως βρίσκεται «σε λάθος δρόμο». Και πως δεν έχει συμμάχους τόσο κοντά (ή τόσο αποφασισμένους) να το βοηθήσουν αν βρεθεί στα δύσκολα (όπως τώρα).

Είναι η ίδια περίοδος κατά την οποία ο εμπλουτισμός των βασάλων του άξονα (γενικά) και του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ (ειδικά) με διάφορες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου δίνει στην συμμαχία της Άγκυρας και της Τεχεράνης μια δυνατότητα: σαν οι σημαντικότεροι (κρατικοί) εκπρόσωποι του σουνιτισμού και του σιιτισμού μπορούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να γίνουν ο «πολικός αστέρας» όλων των ανταγωνιστικών μουσουλμανικών ρευμάτων στις αραβικές κοινωνίες.

Απ’ την άλλη μεριά, αφού οι «στρατηγιστές» του άξονα επιδιώκουν ένα είδος περικύκλωσης (και η αρμενική επικράτεια θα μπορούσε να γίνει ένας κρίκος δίπλα στην γεωργιανή), αφού δηλαδή ο Pashinyan και όσοι εκπροσωπεί δείχνει έφεση προς τον τυχοδιωκτισμό, το Baku δρα σαν ξυπνητήρι του μπλοκ της Αστάνα στο αυτί του αρμένιου πρωθυπουργού.

Από στρατιωτική άποψη ο αζέρικος στρατός έχει καταλάβει μικρές μόνο περιοχές του Nagorno Karabakh. Αλλά από κάθε άποψη τα μεγέθη των δύο στρατών (αρμενικού και αζέρικου) είναι δυσανάλογα υπέρ του δεύτερου. Κάποια στιγμή (καλύτερα νωρίτερα παρά αργότερα, σκοτώνεται κόσμος…) ο Pashinyan θα αναγκαστεί να ζητήσει την βοήθεια της ανεγκέφαλης αλεπούς / Putin – με τους όρους του τελευταίου…

Κι έτσι η πένσα θα κλείσει και σ’ αυτήν την περιοχή… (Εννοείται ότι Putin και Erdogan έχουν ήδη συζητήσει τηλεφωνικά τουλάχιστον μια φορά για το θέμα…)

Ζόρια και συμμαχίες 1

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Η αυξανόμενη επιρροή των τούρκων ισλαμοδημοκρατών και των αράβων συμμάχων τους σ’ αυτό που λέγεται «ο δρόμος» των σουνιτικών αραβικών κοινωνιών, δηλαδή η «κοινή γνώμη» έχει αρχίσει να προκαλεί τρόμο στις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου και στη χούντα του Καΐρου. Στην πρόσφατη «σύνοδο των αραβικών κρατών» το Αμπού Ντάμπι και το Κάιρο έλυσαν τα ζωνάρια τους – με φραστικές απειλές και κατάρες. Η «εμπλοκή της τουρκίας στις αραβικές υποθέσεις είναι απαράδεκτες» δήλωσε ο υπ.εξ. των εμιράτων Anwar Gargash – επίσημος φίλος πια του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ.

Το πρόβλημα των πετροδικτατοριών που νοιώθουν το έδαφος να γλυστράει κάτω απ’ τα πόδια τους (αφού πλέει πάνω σε λίμνες ενός όλο και πιο περιττού ενεργειακού εμπορεύματος, του πετρελαίου) είναι απ’ την μια μεριά ότι βλέπουν τον τουρκικό ιμπεριαλισμό αλλά όχι τον ρωσικό ή τον κινέζικο· και απ’ την άλλη μεριά, έχοντας χάσει απ’ τον ορίζοντα τις εγγυήσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, βρίσκουν αποκούμπι … στον γαλλικό. Αλλά το να συμμαχείς με ένα φασιστικό αντιαραβικό καθεστώς σαν το ισραηλινό και το να περιμένεις την βοήθεια μιας παλιάς αποικιοκρατικής δύναμης στη μέση ανατολή σαν την γαλλία, δεν είναι αυτό που θα φέρει τον «δρόμο» στα πόδια σου· έτσι δεν είναι;

Μάλλον το αντίθετο.

Ζόρια και συμμαχίες 2

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Το ελλαδιστάν μπαίνει τσόντα σ’ αυτές τις καθεστωτικές αραβικές αγωνίες. Κι αυτή είναι η στρατηγική διαφορά απ’ την πάγια και διαρκή στάση του ελληνικού κράτους / παρακράτους άσχετα από κυβερνήσεις και χούντες ως το τέλος της δεκαετίας του ’80. Τότε ο «φιλοαραβισμός» της Αθήνας, που πήγαζε άμεσα απ’ τις μπίζνες των ελλήνων εφοπλιστών με τα αραβικά πετρέλαια και ορισμένων ελληνικών κατασκευαστικών σε αραβικά καθεστώτα συμπεριελάμβανε και την υποστηρίξη των παλαιστινίων – ήταν μια «αναπτυξιακή» (με την καπιταλιστική έννοια) επιλογή. Και, φυσικά, υπήρχε το υπονοούμενο του κοινού αντιτουρκισμού, που για τα αραβικά καθεστώτα ήταν κυρίως ιστορικός (λόγω οθωμανικής αυτοκρατορίας).

Τώρα, αντίθετα, που τα αραβικά πετρέλαια σταδιακά θα χάνουν τον ρόλο τους και οι κατασκευαστικές μπίζνες θα μειώνονται υποχρεωτικά, ο «φιλοαραβισμός» της Αθήνας και ο «φιλελληνισμός» καθεστώτων σαν του Αμπού Ντάμπι ή του Ριάντ, που περιλαμβάνει την οργανική συμμαχία με το Τελ Αβίβ, έχει πολύ περισσότερη αντιτουρκική συγκολλητική ουσία· και είναι παρακμιακός. Ο τωρινός αντιτουρκισμός των πετροχουντικών είναι αγχωμένος, φοβισμένος, καθώς καταλαβαίνουν ότι απειλείται η ίδια η ύπαρξη των καθεστώτων τους. Όχι απ’ την Άγκυρα, αλλά απ’ την συμμαχία της μουσουλμανικής αδελφότητας με όλο και περισσότερους ριζοσπάστες δημοκράτες. Και (αυτό δεν τολμούν να το παραδεχτούν) απ’ το ευρασιατικό project.

Υπάρχει περίπτωση να σωθούν αλλάζοντας σωσίβια, από αμερικανικά σε γαλλικά; Καθεστωτικοί που πάντα έβλεπαν τον κόσμο σαν την εξουσία των πετροδολαρίων τους είναι αδύνατο να επιβιώσουν κάνοντας ηλιοθεραπεία στο κατάστρωμα του charles de gaulle…

Ζόρια και συμμαχίες 3

Τετάρτη 16 Σεπτέμβρη. Η ένταση της απελπισίας των πετροδικτατοριών της αραβικής χερσονήσου βγάζει μάτι. Απ’ την μια μεριά οι στρατιωτικοί νάνοι του Αμπου Ντάμπι βρυχώνται κατά της Άγκυρας. Απ’ την άλλη, συμμαχώντας με το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και επιτρέποντας ισραηλινές βάσεις στο έδαφός τους σημαδεύουν την Τεχεράνη. «Όχι, όχι, δεν στρεφόμαστε εναντίον σας» λέει ο τοξικός του Αμπού Ντάμπι, ο Mohammed bin Zayed, απευθυνόμενος στο ιρανικό καθεστώς· όπως ο αμερικανικός στρατός στην ανατολική ευρώπη “όχι, όχι, δεν στρέφεται κατά της Μόσχας”… “Ναι, ναι, εναντίον σας στρεφόμαστε” δηλωσε το περασμένο Σαββατοκύριακο ο Πομπηίας: …τα εμιράτα και το ισραήλ φτιάχνουν μια στρατιωτική συμμαχία εναντίον του ιράν…

Ώστε ο τοξικός του Αμπου Ντάμπι νοιώθει τόσο δυνατός ώστε να αναμετρηθεί με δύο μέλη του μπλοκ της Αστάνα, του μεγέθους της Άγκυρας και της Τεχεράνης; Εδώ δεν μπορεί να νικήσει τους υεμενίτες Houthis… Και τώρα εκνευρίζει ακόμα και το Πεκίνο, που μέσα απ’ την στρατηγική συμφωνία του με την Τεχεράνη και τις επιμέρους με την Βαγδάτη και την Δαμασκό, καθόλου δεν χαίρεται με τις αμερικανικές (ή τις συμμαχικές της Ουάσιγκτον) “περιπέτειες” στην περιοχή…

Αυτό όμως είναι το πραγματικό μέτρο της κατάστασης στην ευρύτερη Μέση Ανατολή (και στην ανατολική Μεσόγειο): όσο πιο “του χαμού” είναι διάφορα κράτη και καθεστώτα τόσο περισσότερο παριστάνουν τους σκληρούς και τους τσαμπουκάδες, ελπίζοντας ότι έτσι θα τους ζητηθεί να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε κάποια “μεγάλη δύναμη”…

Μέση Ανατολή

Σάββατο 29 Αυγούστου. …Τι έχει να προσθέσει το Αμπού Ντάμπι στον λογαριασμό του Τελ Αβίβ; Τα λεφτά; Δεν έχει ανάγκη το ισραηλινό κράτος… Την επιρροή του στους άραβες; Αστεία πράγματα! Μπορεί όμως να του προσφέρει έδαφος. Στρατιωτικές βάσεις – ναι, αυτό είναι σοβαρό!

… Ο ισραηλινός μιλιταρισμός προωθείται επίσημα και “αυτοπροσώπως” στην αραβική χερσόνησο και στον Περσικό, επειδή – υποθέτουμε… – δεν έχει πια εμπιστοσύνη στον “αμερικανικό παράγοντα”.

Αυτά γράφαμε μεταξύ άλλων πριν δυο βδομάδες (: φτηνό θέατρο, αιμοβόρα παράσταση). Και να που τελικά «παραβιάσαμε ανοικτή πόρτα»… Οι προετοιμασίες μεταξύ ειδικών της πετροχούντας και του απαρτχάιντ έχουν ξεκινήσει – για την εγκατάσταση δύο ισραηλινών βάσεων ηλεκτρονικής κατασκοπείας στο νησί Socotra….

Το νησί έχει στρατηγική θέση – το δείχνει ο πάνω χάρτης. Μια λεπτομέρεια μόνο: δεν ανήκει στον τοξικό του Αμπού Ντάμπι! Ανήκει στην υεμένη… Αυτό που έχει συμβεί είναι ότι οι μισθοφόροι του ενός τοξικού (των εμιράτων) αφού συγκρούστηκαν κάμποσες φορές με τους μισθοφόρους του άλλου τοξικού (του Ριάντ) αν και είναι σύμμαχοι στην κατοχή ενός τμήματος της υεμένης, κατέλαβαν το Socotra· και τώρα το «νοικιάζουν» επίσημα στους καινούργιους συμμάχους του bin Zayed… Προφανώς οι φύλακες του διεθνούς δικαίου βγάζουν τον σκασμό – έχουν βγει τα μεγάλα μαχαίρια…

Τέλος καλό όλα καλά λοιπόν για την πανηγυρική είσοδο των εμιράτων στον άξονα; Χμμμ… Προκύπτουν ορισμένα ζητηματάκια. Πρώτον, ότι το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ δεν προσάρτησε μεν προς το παρόν την δυτική Όχθη (την οποία θεωρεί πάντως ότι έχει στο πιάτο), «προσαρτά» όμως έμμεσα έδαφος άλλου κράτους, του υεμενίτικου. Απο εδώ και στο εξής οι Houthis έχουν νόμιμο δικαίωμα να κτυπούν ισραηλινούς στόχους…

Βέβαια στην υεμένη γίνεται πόλεμος. Από εδώ αρχίζει το δεύτερο ζητηματάκι. Οι Houthis (υποστηριζόμενοι απ’ την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ Αλλάχ) έχουν αρχίσει εδώ και μήνες αντεπίθεση, και προχωρούν σταθερά ανακαταλαμβάνοντας εδάφη απ’ τους κατοχικούς των δύο μισθοφόρων. Κτύπησαν και κτυπάνε βαθιά μέσα στην σαουδαραβική επικράτεια· έχουν δηλαδή ένα κάποιο know how τηλε-κτυπημάτων, που μπορεί να βελτιωθεί…

Έτσι ερχόμαστε στο τρίτο ζητηματάκι. Το Τελ Αβίβ θέλει το Socotra εναντίον ποίου; Εναντίον της χιλής ίσως; Ή μήπως εναντίον της βόρειας κορέας; Όχι. Εναντίον του ιράν σίγουρα. Και εναντίον των θαλάσσιων «δρόμων του μεταξιού» του Πεκίνου….Εκείνοι που υποστηρίζουν το ευρασιατικό project τι θα κάνουν άραγε; Θα σταυρώσουν τα χέρια;

Και τώρα η ερώτηση του ενός δισεκατομυρίου ή του μισού ευρώ, ανάλογα πόσο κοστολογείται το τομάρι σας: πώς σας φαίνονται τέτοιες εξελίξεις; Αν η ιδέα που έχετε περί παγκοσμίου πολέμου είναι οι epic σχετικές ταινίες του β παγκόσμιου, δεν έχετε πιάσει τίποτα. Η ισραηλινή εισβολή στην υεμένη (περί αυτού πρόκειται!) δεν μοιάζει με την γερμανική εισβολή στην πολωνία… Όμως «αθόρυβα» ή όχι και τόσο οι «τεκτονικές πλάκες» κινούνται. Με θέαμα και ιδεολογία, με παραπληροφόρηση ή σιωπές, η συγκρουσιακή κίνηση προχωράει.

Πώς σας φαίνονται αυτά; Προτροπή για λούφαγμα; Νηστεία και προσευχή;

(Υ.Γ. Για άγνωστους λόγους η Μόσχα «φορτώνει» τις τελευταίες ημέρες τις βάσεις της στη συρία. Όταν λέμε «φορτώνει» το εννοούμε: δεκάδες στρατιωτικά μεταγωγικά αεροπλάνα, με άγνωστο (σ’ εμάς τους περιθωριακούς) φορτίο, πηγαινοέρχονται απ’ τη ρωσία στη συρία μέσω τουρκικού εναέριου χώρου.

Τί είναι αυτά που ξεφορτώνονται στη ρωσική βάση στο Khmeimim; «Κοιτάνε» προς το εσωτερικό της συρίας; «Κοιτάνε» προς την θάλασσα, προς την ανατολική Μεσόγειο; Όταν και αν μάθουμε θα σας πούμε.

Γίνονται και μερικά ακόμα «πραγματάκια» στο ξεχασμένο (;) συριακό πεδίο μάχης· γι’ αυτά προσεχώς.

Πού είχαμε μείνει; Αν ναι: σε ακριβές ή φτηνές ερωτήσεις…)

Ο μικρός αυτοαπασχολούμενος (σεξουαλικά) 2

Πέμπτη 27 Αυγούστου. Τόσο απ’ την μεριά της Hamas όσο και απ’ την μεριά του τουρκικού καθεστώτος, η συνάντηση με τον Erdogan (και με άλλους αξιωματούχους, συμπεριλαμβανόμενου του αρχιασφαλίτη Hakan Fidan) είναι μια πρώτη απάντηση στην ανακοίνωση της συμμαχίας του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ με την πετροχούντα του Αμπού Ντάμπι, με την δεύτερη να υποστηρίζει ότι έτσι υπερασπίζεται τα «δίκαια των παλαιστινίων». Για τον τοξικό των εμιράτων αυτή η υπεράσπιση περνάει μέσα απ’ την προώθηση του Mohammed Dahlan, ενός καθάρματος ως «ηγέτη των παλαιστινίων» στην μετα-Abbas εποχή (που δεν θα αργήσει). Ο Dahlan έχει διατελέσει πράκτορας της cia και της mossad· και αφού απέτυχε να εξοντώσει την Hamas στη λωρίδα της Γάζας το 2007 ζει έκτοτε «αυτοεξόριστος» στην αυλή του bin Zayed, σαν «υπεύθυνος ασφαλείας». Κι όχι μόνο αυτό: θεωρείται οργανωτής δολοφονιών διάφορων αντικαθεστωτικών (κατά των δύο τοξικών) συμπεριλαμβανόμενου του Khashogi, στην Instabul, στις 2 Οκτώβρη του ΄18.

Απ’ την μεριά των τούρκων ισλαμοδημοκρατών η στάση απέναντι στους παλαιστίνιους (και ειδικά την Hamas) είναι παγκόσμια γνωστή ήδη απ’ την σφαγή στο Mavi Marmara, στις 31 Μάη του 2010. Θα έλεγε λοιπόν κάποιος ότι «σιγά τα καινούργια» για την πρόσφατη συνάντηση Haniyeh – Erdogan. Καμμία σχέση.

Μετά την δολοφονία του Soleimani και του Mahdi al Muhandis στις 3 του περασμένου Γενάρη στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, την απόφαση του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ για την προσάρτηση της δυτικής Όχθης, την εσωτερική κρίση του ισραηλινού καθεστώτος, την κατ’ αρχήν μοιρασιά της λιβυκής επικράτειας μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας, και την πρόσφατη επίσημη προσχώρηση του τοξικού bin Zayed στον «άξονα», το εκρηκτικό υλικό σε διάφορες αραβικές κοινωνίες τείνει προς μερικούς τόνους νιτρικού αμμωνίου συγκεντρωμένους εδώ κι εκεί. Αυτό το κοινωνικό υλικό είναι σημαντικό για τους σχεδιασμούς του μπλοκ της Αστάνα, και οπωσδήποτε της Άγκυρας και της Τεχεράνης: την ανατροπή όλων των «φιλοδυτικών» δικτατοριών και μοναρχιών στον αραβικό κόσμο, και οπωσδήποτε στο Κάιρο και στο Ριάντ. Είναι μια νέα Μέση Ανατολή, όχι όμως όπως την σχεδίαζαν και την προωθούσαν η Ουάσιγκτον, το Παρίσι και το Λονδίνο, σαν μια ζώνη μόνιμου χάους, αλλά σύμφωνα με τις προδιαγραφές και τις προοπτικές του ευρασιατικού project. Γιατί, βέβαια, πέρα απ’ τις υπόλοιπες καθόλου αμελητέες μπίζνες, υπάρχουν στην ημερήσια διάταξη οι δρόμοι του μεταξιού.

Αυτό είναι το «περιβάλλον» μέσα στο οποίο η συνάντηση της 22ας Αυγούστου θύμωσε το υπ.εξ. του ψοφιοκουναβιστάν. Σαν ιμπεριαλιστικό επιτελείο είναι υποχρεωμένο να παρακολουθεί την «μεγάλη εικόνα». Και η «μεγάλη εικόνα» είναι εν προκειμένω η ενίσχυση της θέσης των τούρκων ισλαμοδημοκρατών στις αραβικές κοινωνίες· πράγμα που, σε συνδυασμό με τις συμμαχίες τους στην ευρώπη και στην ασία, τους κάνει όλο και λιγότερο «βολικούς».

Η απάντηση της Άγκυρας στους βρυχηθμούς της Ουάσιγκτον περί «τρομοκρατικής» Hamas δεν έφτασε ως την ελληνική δημαγωγία. Λογικό. Άλλοτε θα χαρακτηριζόταν σαν υπόδειγμα «αντι-ιμπεριαλισμού», αλλά όχι πια:

… Ένα κράτος που υποστηρίζει ανοικτά το pkk παρότι το έχει στις λίστες του με τις τρομοκρατικές οργανώσεις και φιλοξενεί τον αρχηγό του feto (τον Fetullah Gulen) δεν μπορεί να δίνει συμβουλές σε άλλα κράτη για το θέμα… Οι ηπα έχουν χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα στην περιοχή μας. Καλύτερα να αλλάξουν πορεία και να ασχοληθούν ειλικρινά για την επίλυση της σύγκρουσης Ισραήλ – Παλαιστίνης στη βάση της διεθνούς νομοθεσίας… αντί να χρησιμοποιούν την δύναμή τους για να υπηρετούν τα συμφέροντα του Ισραήλ…

Πρόκειται για πόλεμο. Και το ελλαδιστάν έχει πάρει την θέση που ξέρετε…

(φωτογραφία: Την 1η του περασμένου Φλεβάρη ο Haniyeh ξαναήταν στην Istanbul. Τότε το υπουργείο του Πομπηία δεν είχε λυσσάξει… Ο καιρός περνάει όμως!)

Κάποτε στο αμέρικα

Δευτέρα 24 Αυγούστου. Η παλαιστίνια Linda Sarsour είναι ακτιβίστρια υπέρ του αγώνα των παλαιστινίων και φεμινίστρια στο αμέρικα, αρκετά γνωστή. Οι απόψεις και η δράση της την τοποθετούν στην ριζοσπαστική πτέρυγα των δημοκρατικών – πρόκειται για το κόμμα που διεκδικεί την προεδρία στις ηπα μέσω του νυσταλέου Jo. Μιας και υποστηρίζει το κίνημα BDS είναι στόχος επιθέσεων απ’ όλο το φασισταριό του ψοφιοκουναβιστάν, υποστηρικτές και ψηφοφόρους του ψόφιου κουναβιού οπωσδήποτε.

Την περασμένη Τρίτη μίλησε για λίγο στο συνέδριο των δημοκρατικών. Βρήκε την ευκαιρία το φασισταριό του ψόφιου κουναβιού για να κατηγορήσει τον νυσταλέο Jo ότι «θρέφει στους κόλπους του κόμματος τον αντισημιτισμό». Η απάντηση του νυσταλέου, μέσω των εκπροσώπων του, ήταν άμεση και αποφασιστική:

…Ο Joe Biden είναι ισχυρός υποστηρικτής του Ισραήλ και αποφασισμένος αντίπαλος του αντισημιτισμού σ’ όλη του ζωή, και προφανώς καταδικάζει τις απόψεις της και είναι αντίθετος με το BDS, όπως είναι αντίθετη και η πλατφόρμα των δημοκρατικών… Η Sarsour δεν έχει καμμία σχέση με την καμπάνια του Biden…

Να πούμε ότι την περασμένη Τρίτη ο Biden έχασε τις εκλογές του ερχόμενου Νοέμβρη; Είναι νωρίς μεν – αλλά η ριζοσπαστική πτέρυγα των δημοκρατικών, που υποστήριξε τον (πολύ ήπιο σοσιαλδημοκράτη) Sanders δεν είναι τόσο ηλίθια. Τα στελέχη της καμπάνιας του νυσταλέου ζήτησαν κατ’ ιδίαν συγγνώμη για την δήλωση, προσπαθώντας (πάντα κατ’ ιδίαν) να μαλαγανέψουν διάφορες οργανώσεις ριζοσπαστών αράβων και μουσουλμάνων που θεωρητικά θα μπορούσαν να ψηφίσουν τον νυσταλέο.

Αλλά αυτό γίνεται όλο και πιο χλωμό. Όπως και για το μεγάλο μέρος των αφροαμερικάνων και των λατίνων ψηφοφόρων που δυο φορές έκαναν πρόεδρο τον Obama. Η προτροπή της «αρνητικής ψήφου» (ψηφίστε Biden για να μην ξαναβγεί ο Trump) έχει επιστρατευτεί, αλλά με τέτοιες δηλώσεις θερμής υποστηρίξης στο φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ απ’ την μεριά του νυσταλέου καλύτερα να ψάχνει για άλλων τις ψήφους…

(φωτογραφία: Η Sarsour συλλαμβάνεται για παρακώλυση συγκοινωνιών στις 8 Μάρτη του 2017 στο κέντρο της Ν. Υόρκης, στη διάρκεια διαδήλωσης για τη διεθνή ημέρα των γυναικών. Εκείνη την εποχή στη Ν. Υόρκη είχε ακόμα κίνηση…).

Η δίαιτα του ψαριού

Τετάρτη 19 Αυγούστου. Η λωρίδα της Γάζας δεν είναι αποκλεισμένη μόνο απ’ την στεριά. Είναι και απ’ την θάλασσα. Για το καλό της «παγκόσμιας ειρήνης» ο ισραηλινός στρατός ελέγχει την θάλασσα μπροστά απ’ την λωρίδα, και απαγορεύει τους παλαιστίνιους ψαράδες να ανοίγονται. Όποιος παρακούσει τρώει είτε σφαίρες είτε νερό με πίεση.

Αυτά ως προχτές. Από τις 16 Αυγούστου απαγορεύει απόλυτα το ψάρεμα – αυτό σημαίνει ότι το ισραηλινό ναυτικό θα περιπολεί πολύ κοντά στην ακτή. Είναι «τιμωρία» για κάποιες ρουκέτες που εκτοξεύτηκαν κατά των εποίκων (φασισταριό ολκής!) στη Sderot· αλλά και για τις «ιπτάμενες μολότοφ» (μπαλόνια με εμπρηστικό μηχανισμό να κρέμεται) που συνεχίζουν να φτιάχνουν οι παλαιστίνιοι νεολαίοι. Αυτό λέγεται «συλλογική ευθύνη» και είναι ναζιστικής προέλευσης. Αλλά δεν πρέπει να λέμε ότι το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ έχει ναζιστικές πρακτικές, γιατί θυμώνει… (Θυμώνουν και οι τσατσορούφιανοι του ελληνικού κράτους – σύμμαχοι γαρ…)

Υπάρχουν 4.000 ψαράδες στη λωρίδα της Γάζας. Το 95% απ’ αυτούς ζει σε μεγάλη φτώχια, και στηρίζουν την επιβίωσή τους (όπως και όλοι στη λωρίδα) στην ανθρωπιστική βοήθεια του οηε. Τώρα θα κάνουν ακόμα πιο «αυστηρή διάιτα»: έτσι ονομάζουν στο απαρτχάιντ Τελ Αβίβ την καταδίκη χιλιάδων αιχμάλωτων παλαιστίνιων σε υποσιτισμό…

Ο ωραίος Πομπηίας

Δευτέρα 17 Αυγούστου. Αν δυσκολεύεσθε να τον αναγνωρίσετε, ναι, είναι αυτός! Πλέει μέσα στ’ άστρα, και είναι αυτός! Ο σύμμαχος, ο φίλος, ο αδελφός, που ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας γονατιστός έτρεξε να συναντήσει στη Βιέννη, για να του κάνει τα παράπονά του για τον αιώνιο εχθρό.

Ε, λοιπόν, ο Πομπηίας, σαν εκπρόσωπος της παρακμιακής άλλοτε υπερδύναμης, εισέπραξε ένα ξεγυρισμένο «όχι» στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε, όπου το ψοφιοκουναβιστάν προσπάθησε να παρατείνει το εμπάργκο στην πώληση όπλων στην Τεχεράνη, παραβιάζοντας τις πρόνοιες της συμφωνίας του 2015 (JCPOA), που προέβλεπαν ότι εφόσον το ιρανικό καθεστώς την εφαρμόζει η απαγόρευση πώλησης όπλων θα λήξει τον Οκτώβρη του 2020.

Την εκστρατεία για να βρει συμμάχους στο 15μελές (5 μέλη μόνιμα και 10 αιρετά) συμβούλιο ασφαλείας του οηε την ξεκίνησε ο Πομπηίας από πέρυσι. Ήθελε 9 ψηφουλάκια. Πόσα πήρε χτες; 2! (Ολογράφως: δύο!). Το δικό του και του άγιου Δομίνικου… Μόσχα και Πεκίνο ήταν καθαρά εναντίον, και τα υπόλοιπα 11 κράτη (συμπεριλαμβανόμενων της γαλλίας, της γερμανίας και της αγγλίας…) απείχαν…

Εννοείται ότι ο Πομπηίας θύμωσε. Και δεν ήταν ο μόνος σύμμαχος του ελλαδιστάν που το έπαθε αυτό. Θύμωσε και ο υπ.εξ. του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ Gabi Ashkenazi, που δήλωσε κάτι περί «αύξησης της αστάθειας στη μέση Ανατολή» (αν το ιράν αρχίσει να αγοράζει και όχι μόνο να φτιάχνει όπλα).

Πράγμα που είναι λογικό, εφόσον «αστάθεια» σημαίνει διακρατικός ανταγωνισμός, του οποίου ο ένας πόλος είναι ο άξονας Ουάσιγκτον – Αθήνας – Τελ Αβίβ – Αμπού Ντάμπι – Ριάντ.

Μα τι κάνει αυτός ο παλιοMacron απέχοντας; Έχει πέσει στα νύχια του μπλοκ της Αστάνα; Διαπραγματεύεται την θέση του στο λίβανο; Το ελλαδιστάν δεν το σκέφτεται;

Φτηνό θέατρο, αιμοβόρα παράσταση

Σάββατο 15 – Κυριακή 16 Αυγούστου. Για λόγους που δεν αναφέρονται η «συμφωνία ειρήνης» ανάμεσα στο απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ και την πετροχούντα του Αμπού Ντάμπι θεωρείται «μεγάλης, κομβικής σημασίας». Γιατί; Τι είναι τα ενωμένα αραβικά εμιράτα πέρα από ένα βουνό πετροδόλαρα πάνω σε μια λίμνη αίματος (στην υεμένη και όχι μόνο); Είναι κάτι: η γεωγραφία του…

Το παραμύθι, η στάχτη στα μάτια, πάει ως εξής: το ισραήλ ομαλοποιεί τις σχέσεις του με τον αραβικό κόσμο. Τι γλυκούτσικο! Να ζήσουν και να ευτυχήσουν τα παιδιά!

Η πιο κρίσιμη, στρατηγικής σημασίας τέτοιου είδους συμφωνία ανάμεσα στο ρατσιστικό ισραηλινό κράτος και ένα αραβικό χρονολογείται απ’ το 1978 και τις συμφωνίες του Camp David, ανάμεσα στον αυγύπτιο πρόεδρο Σαντάτ και τον Μπεγκίν, υπό την αιγίδα του Κάρτερ. Οι δυο τους (Σαντάτ και Μπεγκίν) μοιράστηκαν το νόμπελ ειρήνης, ο πρώτος θεωρήθηκε προδότης και δολοφονήθηκε, αλλά το βέβαιο είναι πως αυτή (κυρίως αυτή) η «συμφωνία ειρήνης» εξασφάλισε στο απαρτχάιντ καθεστώς όλη την άνεση για να συνεχίσει μέχρι σήμερα και αύριο την καταπίεση και τις δολοφονίες των παλαιστινίων. Ο μόνος κίνδυνος προέκυψε όταν εκλέχτηκε πρόεδρος στην αίγυπτο ο Morsi. Αλλά ο χουντοκαραβανάς Sisi φρόντισε να εξαφανίσει και τον Morsi και την απειλή που αντιπροσώπευε…

Τι έχει να προσθέσει το Αμπού Ντάμπι στον λογαριασμό του Τελ Αβίβ; Τα λεφτά; Δεν έχει ανάγκη το ισραηλινό κράτος… Την επιρροή του στους άραβες; Αστεία πράγματα! Μπορεί όμως να του προσφέρει έδαφος. Στρατιωτικές βάσεις – ναι, αυτό είναι σοβαρό!

Τί έχει να προσθέσει το Τελ Αβίβ στο λογαριασμό του τοξικού των εμιράτων; Υπάρχει κάτι: τα τωρινά αφεντικά αυτού του παρακμιακού καθεστώτος μπορεί να χρειαστούν στρατιωτική προστασία. Όχι μόνο (ή όχι τόσο) απέναντι στην Τεχεράνη (εκεί ο τοξικός των εμιράτων παριστάνει ότι έχει λογικευτεί – το παριστάνει…) όσο ακόμα και εναντίον εσωτερικών αμφισβητιών. Του παλατιού ή και έξω απ’ αυτό. Συνεπώς μια ή περισσότερες στρατιωτικές βάσεις της ισραηλινής αεροπορίας στα στενά του Ορμούζ, απέναντι απ’ το ιράν, είναι μια “αμοιβαία επωφελής” εξέλιξη – αλλά με όρους 4ου παγκοσμίου πολέμου! Τίποτα λιγότερο.

Το ότι το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ έδωσε, σαν «δώρο» στον πρίγκηπα Mohammed bin Zayed Al Nahyan την “προσωρινή αναστολή” της προσάρτησης της Δυτικής Όχθης, έτσι ώστε ο συγκεκριμένος τοξικός να πουλάει μούρη ότι είναι “ο σωτήρας των Παλαιστίνιων”, δεν αντέχει ούτε σαν ανέκδοτο.

Ας ανακεφαλαιώσουμε λοιπόν. Ο ισραηλινός μιλιταρισμός προωθείται επίσημα και “αυτοπροσώπως” στην αραβική χερσόνησο και στον Περσικό, επειδή – υποθέτουμε… – δεν έχει πια εμπιστοσύνη στον “αμερικανικό παράγοντα”. Αυτή η ισραηλινή απόβαση θα έχει σοβαρές συνέπειες στην ριζοσπαστικοποίηση τμημάτων των αραβικών κοινωνιών, ακόμα πιο έντονες απ’ τις συνέπειες που είχαν οι αμερικανικές βάσεις που δημιουργήθηκαν (και συνεχίζουν να υπάρχουν) σε σαουδαραβικό έδαφος απ’ το 1991 και μετά.

Αντικειμενικά αυτή η ριζοσπαστικοποίηση θα στραφεί προς αναζήτηση υποστηρίξης στην Άγκυρα, στην Ντόχα – και (στο σιιτικό σκέλος της) στην Τεχεράνη. Μιας και πρόκειται για καθαρά επιθετική ενέργεια εκ μέρους του απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος οι “απαντήσεις” θα εκδηλωθούν αργά ή γρήγορα τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και πέρα απ’ αυτήν…

Το ελληνικό καθεστώς γουστάρει… Ε;

Εσείς; Γουστάρετε που γουστάρει;