Tag: ισραήλ

(Μεταξύ όλων των άλλων…) Διασώστε την πραγματικότητα! (3)

Δευτέρα 27 Νοέμβρη>> Γιατί επιμένουμε ότι πρέπει να διασωθεί η Αλήθεια, η πραγματικότητα της παλαιστινιακής «εισβολής του al Aqsa»; Δεν θα ήταν αρκετό να μπει εκείνη η μέρα μέσα στα 75 κατοχής, βαρβαρότητας, ισραηλινού απαρτχάιντ, να δειχθεί πόσο «ασήμαντο» σαν αντίποινο θα ήταν ακόμα κι αν οι παλαιστινιακές οργανώσεις είχαν σκοτώσει 1000 ισραηλινούς αμάχους;

Τέτοιου είδους συμψηφισμοί δεν είναι του γούστου μας, ειδικά όταν μιλάμε για απελευθερωτικά κινήματα και οργανώσεις. Υπάρχει όμως κάτι πολύ πιο σημαντικό απ’ το γούστο μας. Κι αυτό είναι η τεχνολογικά οργανωμένη και μεθοδευμένη κατασκευή ψευδαισθήσεων, ψεμάτων – αυτό που λέγεται «εικονική πραγματικότητα». Δεν πρόκειται για την ιστορικά γνωστή καθεστωτική προπαγάνδα που είναι προς το παρόν σχετικά εύκολο να αποκαλυφθεί. Πρόκειται για την εκτόξευσή της σε «πειστικές» αναπαραστάσεις-ως-«ντοκουμέντα». Την επόμενη φορά, για παράδειγμα, που αυτή η προπαγάνδα θα καταγγείλει «40 αποκεφαλισμένα και καμένα μωρά» δεν θα είναι μόνο λόγια. Θα έχει και τις εικόνες τους∙ θα έχει ακόμα και βίντεο με τον αποκεφαλισμό τους… (Πείτε το «τεχνητή νοημοσύνη» ή «deep fake» αν βολεύει).

Θα έχει επίσης πλάνα απ’ την “τρομοκρατική” ανατίναξη ενός σπιτιού … χωρίς τανκς…

Κάποτε στο Μπέλφαστ

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Αυτά τα πιτσιρίκια δεν είναι παλαιστινιάκια. Είναι ιρλανδάκια, στην κατεχόμενη απ’ τον αγγλικό στρατό βόρεια Ιρλανδία – εδώ στη δεκαετία του 1970.

Ο αγγλικός κατοχικός στρατός τότε δεν πυροβολούσε παιδιά∙ έδωσε όμως αρκετό know how «αντι-αντάρτικου» στον ισραηλινό. Η κατοχή στη βόρεια ιρλανδία έχει τελειώσει, οπότε στο Λονδίνο οι καραβανάδες ίσως παίρνουν εδώ και κάτι χρόνια μαθήματα-απ’-τους-πρώην-μαθητές-τους, για οποιαδήποτε μελλοντική χρήση…

Πιστεύεις στον Δυτικόσμο;

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Υποφέρουμε (σα σύνολα εννοούμε) από προχωρημένη παράλυση. Ηθική, συναισθηματική, εν τέλει και πολιτική. Αν μας κοιτάξουμε απ’ την θέση οποιουδήποτε άλλου εκτός «πρώτου κόσμου» σαπίζουμε, ακόμα κι όταν αυτό δεν οφείλεται στις πράξεις αλλά στις παραλείψεις μας.

Μετά τις μεγάλες, πολύ μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστίνιων, το θεοναζί απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ ΜΑΖΙ με όλους τους δυτικούς συμμάχους και υποστηρικτές του, απάντησαν έτσι:

Αυτό είναι ένα νοσοκομείο (al Shifa) υπό πρωτοκοσμική / ισραηλινή κατοχή:

Κι αυτό είναι ένα τμήμα του ίδιου νοσοκομείου, η μονάδα πρόωρων νεογνών, υπό την ίδια κατοχή:

Μην αποστρέφετε το βλέμμα∙ η αποστασιοποίηση γίνεται αυτόματα συνενοχή.

(«Είναι απαράδεκτο»… «Καταδικάζουμε απερίφραστα»…. Αυτά και άλλα παρόμοια είναι στα δυτικά στόματα… στόματα και μυαλά γεμάτα πτώματα…)

Το να προσθέτουν τα αποβράσματα, με τρόπο επιδεικτικό, ακόμα περισσότερη βαρβαρότητα στην βαρβαρότητά τους, κι ύστερα ακόμα περισσότερη, είναι μια γνωστή ψυχο-πολιτική τακτική εκμηδενισμού. Και τι θα μας κάνετε δηλαδή; Δεν σας παίρνει, είστε ανίκανοι, όσες χιλιάδες κι αν μαζευτείτε… Έχουμε όλα τα όπλα, έχουμε όλους τους μηχανισμούς, έχουμε τους δημαγωγούς, έχουμε την δύναμη και τα συμφέροντα, βγάλτε λοιπόν τον σκασμό…

Το ότι τα δυτικά κράτη, τα δυτικά αφεντικά, οι πολιτικές βιτρίνες τους, οι μηχανισμοί τους, έχουν αποφασίσει να κλιμακώσουν βίαια την πόλωση με τμήματα τα πληθυσμών τους (αυτά που τώρα συμπαραστέκονται, όπως και όσο, στην παλαιστινιακή αντίσταση), δεν είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά την Παλαιστίνη. Τώρα ναι – χτες όχι. Αύριο θα είναι κάτι άλλο, ή πολλά άλλα. Το ξέρουμε απ’ το 2020, το 2021, το 2022, όταν ο εχθρός ήταν «αόρατος», όταν δεν ήταν «οι τρομοκράτες της Χαμάς» που νομιμοποιούσαν την καθεστωτική βία με την συνοδεία της «κοινωνικής συναίνεσης».

Χωρίς καμία πρόθεση υποτίμησης της παλαιστινιακής αντίστασης, το αντίθετο, η βαθύτερη προστυχιά της δυτικής καθεστωτικής υποστήριξης στους επί δεκαετίες δήμιους των παλαιστινίων και ειδικά στον τωρινό φονικό παροξυσμό τους, είναι ο οδοδείκτης του τι είναι διατεθειμένα τα αφεντικά «μας» να κάνουν παντού όπου αμφισβητείται η θανατοπολιτική τους.

Η βάρβαρη στοχοποίηση όλων των πολιτικών υποδομών στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, σπιτιών, σχολείων, εκκλησιών, κέντρων ανθρωπιστικής βοήθειας, προσφυγικών καταυλισμών και (φυσικά!!!) νοσοκομείων (με το πρόσχημα ότι αποτελούν «προκάλυμμα των τρομοκρατών» – θα επανέλθουμε σ’ αυτό) και η δυτική υποστήριξη / νομιμοποίηση στις μαζικές εκδικητικές δολοφονίες-και-τα-βασανιστήρια-με-κάθε-τρόπο (πάντα «εντός των κανόνων του διεθνούς δικαίου» όπως λένε, αλλοίμονο…), είναι η αστραπή που προειδοποιεί για έναν ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο σε εξέλιξη. (Θα πρέπει να είναι πολλοί στον «πρώτο κόσμο» εκείνοι που φοβούνται την αστραπή∙ και είτε κλείνουν τα μάτια ελπίζοντας ότι… είτε παγώνουν επειδή έχουν ξεχάσει ακόμα και την δική τους παράδοση για το τι σημαίνει πραγματικά, όχι στα λόγια, όχι στα συνθήματα, κοινωνικός, εργατικός «πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών»…)

Ο φασισμός δεν κρύβεται (1)

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Ενώ η παλαιστινιακή αντίσταση κάνει έναν δίκαιο απελευθερωτικό πόλεμο (ανταρτοπόλεμο πιο σωστά), τι είδους πόλεμο κάνει εναντίον της το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς;

Η ασταμάτητη μηχανή έκανε τον κόπο να βρει και να μελετήσει το τρέχον «στρατιωτικό δόγμα» του Τελ Αβίβ, με τον κωδικό «κουρεύοντας το χορτάρι». Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, οι καραβανάδες του απαρτχάιντ καθεστώτος αναγνωρίζουν δύο τουλάχιστον πράγματα. Α) ότι η «Χαμάς» (αυτός είναι ο βολικός κωδικός που χρησιμοποιούν για το σύνολο της παλαιστινιακής αντίστασης…) είναι μια οργάνωση που βγαίνει μέσα απ’ τον παλαιστινιακό πληθυσμό και αλληλοϋποστηρίζεται μ’ αυτόν∙ Β) συνεπώς δεν μπορεί να εκμηδενιστεί με τυπικό στρατιωτικό τρόπο. Το δόγμα «κουρεύοντας το χορτάρι», με βάση αυτές τις δύο παραδοχές, δεν στηρίζεται στην αυταπάτη κάποιας «ολικής» στρατιωτικής νίκης / καταστροφής του παλαιστινιακού αντάρτικου. Αντίθετα έχει στόχο, στη χειρότερη για το Τελ Αβίβ περίπτωση, να περιορίζει σταθερά (χάρη στην ισραηλινή υπεροπλία) τις δυνατότητές του, ώστε να αναγκάζεται να «σωπαίνει» για μεγάλα χρονικά διαστήματα, μέχρι να σηκώσει ξανά κεφάλι και να υποστεί την επόμενη ισοπέδωση.

Αλλά ακριβώς η ισραηλινή μιλιταριστική παραδοχή ότι οι ένοπλοι παλαιστίνιοι προέρχονται απ’ τον ευρύτερο πληθυσμό και, άρα, δεν είναι διαχωρισμένοι «τρομοκράτες» αλλά κλασσικό αντιστασιακό εγχείρημα, νομιμοποιεί (το θεοναζί καθεστώς) να αντιμετωπίζει το σύνολο του πληθυσμού σα «στόχο». Το «κουρεύοντας το χορτάρι» παραδέχεται πως τα αμιγώς στρατιωτικά σημεία (υποδομές, κλπ) της παλαιστινιακής αντίστασης είναι ελάχιστα∙ η στρατηγική πηγή της δύναμής της είναι ο ίδιος ο πληθυσμός∙ συνεπώς (όπως θα συμβούλευε κάθε καλό δυτικό εγχειρίδιο «αντι-αντάρτικου»…) η μόνη δυνατότητα στρατηγικής ήττας (της παλαιστινιακής αντίστασης) είναι «να στεγνώσει η λίμνη» μέσα στην οποία οι ένοπλοι κινούνται όπως-το-ψάρι-στο-νερό. Να «στεγνώσει η λίμνη»; Ακριβώς: να δολοφονηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άμαχοι, να φοβηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι επιζώντες∙ και, πλέον, να εξοστρακιστούν (απ’ την λωρίδα της Γάζα) ει δυνατόν οι πάντες.

Οι δολοφονίες ως τώρα 13 χιλιάδων αμάχων δεν είναι «παράπλευρες απώλειες», και όλοι οι δυτικοί σύμμαχοι και υποστηρικτές του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος το ξέρουν καλά, γι’ αυτό «κάνουν ότι δεν βλέπουν». Είναι ο κυρίως, ο βασικός στόχος – και είναι τέτοιος εδώ και δεκαετίες. Να μια χούφτα αποδείξεις:

Α) Άμος Γιαντλίν, υποστράτηγος εν αποστρατεία, πρώην διοικητής της ισραηλινής υπηρεσίας στρατιωτικών πληροφοριών, συνεντευξιαζόμενος στην καθεστωτική (και «φόλα» φιλοαπαρτχάιντ…) «καθημερινή», στις 12 Νοέμβρη (ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας):

Ερώτηση: Λαμβάνοντας υπόψη ότι το Ισραήλ έχει επενδύσει δισεκατομμύρια δολάρια σε φράχτες, μη επανδρωμένα αεροσκάφη και άλλες οχυρώσεις, αναμένεται ότι το ισραηλινό δόγμα αποτροπής θα αναθεωρηθεί μετά το τέλος του πολέμου;

Απάντηση: Υπάρχουν τέσσερις πυλώνες στο ισραηλινό αμυντικό δόγμα. Πρώτον είναι η αποτροπή, στη συνέχεια η έγκαιρη προειδοποίηση, η άμυνα και η αποφασιστική νίκη. Όλα αυτά απέτυχαν στις 7 Οκτωβρίου. Δεν υπήρξε αποτροπή ενάντια στη Χαμάς, δεν υπήρξε έγκαιρη προειδοποίηση και η άμυνα ηττήθηκε, αλλά η αποφασιστική νίκη είναι ακόμη μπροστά μας. Τώρα πρέπει να ξαναχτίσουμε αυτούς τους τέσσερις βασικούς πυλώνες του αμυντικού δόγματος και η αποτροπή θα επιτευχθεί αν, στο τέλος της ημέρας, η Χαμάς καταστραφεί, η πρωτεύουσά της γίνει ένα μέρος στο οποίο δεν θέλετε να ζείτε, οι ηγέτες της σκοτωθούν και ο παλαιστινιακός λαός νιώσει ξανά μια άλλη νακμπά (= παλαιστινιακή καταστροφή). Αυτό θα αποκαταστήσει, νομίζω, την αποτροπή.

Β) Avi Dichter, υπουργός γεωργίας στο τωρινό φασιστουπουργικό συμβούλιο, πρώην επικεφαλής της shin bet («υπηρεσία εσωτερικής ασφάλειας») πριν 4 ημέρες: …Προχωράμε τώρα στη Nakba της Γάζα. 1.700.000 κάτοικοί της δεν μπορούν πια να ζήσουν στα σπίτια τους, είτε επειδή τους τα έχουμε καταστρέψει, είτε επειδή τους εκτοπίσαμε…

Μόνο οι αφελείς (που δυστυχώς δεν είναι λίγοι…) πιστεύουν ότι το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς έχει έναν «στρατιωτικό στόχο» (την «εξαφάνιση» της παλαιστινιακής αντίστασης) και, παρεπιπτόντως, για να τον πετύχει, «αναγκάζεται» να δολοφονεί – δολοφονεί – δολοφονεί. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει πια: οι μαζικές δολοφονίες είναι Ο στόχος∙ που για να “νομιμοποιηθεί” από τους δυτικούς χασάπηδες υπάρχει και το στρατιωτικό ζητούμενο της «εξαφάνισης της Χαμάς», το οποίο όμως οι πάντες ξέρουν ότι είναι απλά αδύνατο να συμβεί. Έτσι, ενώ στο στενά εννοημένο στρατιωτικό πεδίο ο θεοναζί στρατός έχει μάλλον αποτύχει (σίγουρα, μετά από 1,5 μήνα, δεν έχει να επιδείξει καμία σοβαρή επιτυχία, έστω και επιμέρους… – οι ένοπλοι παλαιστίνιοι τα καταφέρνουν μια χαρά στο στήσιμο ενεδρών μέσα απ’ τα χαλάσματα…), στο δημογραφικό πεδίο, στο βιοπολιτικό πεδίο, σ’ εκείνο της εξόντωσης-του-πληθυσμού, τα έχει καταφέρει, με την πολυεπίπεδη βοήθεια και την υποστήριξη φυσικά των συμμάχων του.

Αυτή η πραγματικότητα, που είναι συνυφασμένη μ’ αυτήν καθ’ αυτήν την ύπαρξη του απαρτχάιντ καθεστώτος (το οποίο έχει βρει την «λύση» για τα φτηνά παλαιστινιακά εργατικά χέρια: εισαγωγές ακόμα πιο φτηνής εργασίας απ’ τη νοτιοανατολική ασία…) κτυπάει διαγώνια την όποια κινηματική υποστήριξη στους Παλαιστίνιους, αιτήματα του είδους «εκεχειρία τώρα», κλπ. Γιατί όσο αυτό το καθεστώς υπάρχει, θα σκοτώνει – σκοτώνει – σκοτώνει, είτε μπροστά στις οθόνες είτε από πίσω∙ μπορεί να σταματήσει για λίγο αλλά θα ξαναρχίσει… Αν δεν υπάρχουν ανταγωνιστικοί πολιτικοί στόχοι που να ακυρώνουν την ύπαρξή του (όπως συνέβη με το απαρτχάιντ καθεστώς της νότιας αφρικής) θα υπάρχει σκοτώνοντας και θα σκοτώνει για να υπάρχει. Κι αυτή θα είναι η παραδειγματική συνεισφορά του στις δυτικές ολιγαρχίες: ένα μέτρο θανάτου, ένα υπόδειγμα θανατοπολιτικής.

Ο φασισμός δεν κρύβεται (2)

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Η ισραηλινή Orly Noy (μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων της είναι απ’ τους επικεφαλής της οργάνωσης B’Tselem) έγραψε πριν 10 μέρες στο διεθνικό αντιαπαρτχάιντ site +972 (αποσπάσματα):

Έξι χρόνια πριν ο Bezanel Smotrich, τότε νεαρό μέλος της Knesset [: βουλή] στην πρώτη του θητεία, δημοσιοποίησε το «Αποφασιστικό Σχέδιό» του, ένα είδος «τελικής λύσης» για την σύγκρουση Ισραήλ – Παλαιστίνης. Σύμφωνα με τον ακροδεξιό βουλευτή, που τώρα είναι υπουργός οικονομικών του Ισραήλ και το κυβερνητικό αφεντικό της Δυτικής Όχθης, η εγγενής αντιπαλότητα μεταξύ των επιδιώξεων των Εβραίων και των Παλαιστινίων δεν επιτρέπει κανενός είδους συμβιβασμό, συμφιλίωση ή μοιρασιά. Αντί για την συντήρηση της ψευδαίσθησης ότι μια πολιτική λύση είναι πιθανή, ισχυρίστηκε ότι το θέμα πρέπει να λυθεί οριστικά και μονομερώς.

Το σχέδιό του έκανε σποραδικές μόνο αναφορές στη Γάζα, με τον Smotrich να δείχνει ικανοποιημένος με τον ισραηλινό αποκλεισμό του θύλακα, σαν ιδανική λύση σ’ αυτό που αποκαλεί «δημογραφική πρόκληση» που προέρχεται απ’ αυτή καθ’ αυτή την ύπαρξη των Παλαιστινίων. Αντίθετα, σε ότι αφορούσε την Δυτική Όχθη, το σχέδιο Smotrich προέτρεπε στην πλήρη προσάρτησή της στο Ισραήλ.

Σε ότι αφορά την Γάζα, οι δημογραφικές ανησυχίες θα αντιμετωπίζονταν προσφέροντας στους Παλαιστίνιους μια επιλογή: είτε να ξεχάσουν τις επιδιώξεις τους και να ζήσουν φρόνιμα στη γη τους σαν πολίτες β διαλογής, είτε να μεταναστεύσουν. Αν, ωστόσο, επέλεγαν να πάρουν τα όπλα εναντίον του Ισραήλ, θα θεωρούνταν τρομοκράτες και ο ισραηλινός στρατός θα αναλάμβανε «να σκοτώσει αυτούς που χρειάζεται να σκοτωθούν». Όταν ρωτήθηκε σε μια συνάντηση, όπου παρουσίασε το σχέδιό του σε θρησκευτικές σιωνιστικές προσωπικότητες, αν εννοούσε ότι θα έπρεπε να σκοτωθούν οικογένειες, γυναίκες και παιδιά, ο Smotrich απάντησε: «Ο πόλεμος είναι πόλεμος».

Το σχέδιο δεν τράβηξε ιδιαίτερη προσοχή. Αλλά απ’ την δημοσίευσή του πριν έξι χρόνια ως πρόσφατα θεωρούνταν παραληρηματικό και επικίνδυνο, ακόμα και ανάμεσα στους mainstream ισραηλινούς πολιτικούς σχολιαστές. Ωστόσο, αν δούμε την τωρινή κατάσταση των ισραηλινών media και του πολιτικού διαλόγου, θα διαπιστώσουμε πως σε ότι αφορά την τρέχουσα στρατιωτική επίθεση στη Γάζα, μεγάλα τμήματα του πληθυσμού έχουν εσωτερικεύσει εντελώς την λογική του σχεδίου του Smotrich.

Ουσιαστικά η ισραηλινή κοινή γνώμη για την Γάζα, όπου εφαρμόζεται το όραμα του Smotrich με μια βαρβαρότητα που ίσως ούτε κι ο ίδιος είχε προβλέψει, είναι ακόμα πιο ακραία σε σχέση με το ίδιο το σχέδιο. Κι αυτό επειδή, στην πράξη, το Ισραήλ έχει βγάλει απ’ την μέση την πρώτη επιλογή – το να ζήσουν οι παλαιστίνιοι απο-παλαιστινιοποιημένοι, σαν ένα είδος κατώτερων όντων – που ως τις 7 Οκτώβρη ήταν η προτίμηση των περισσότερων ισραηλινών.

Η απόλυτη έκπληξη απ’ την βάναυση επίθεση της Χαμάς και η άρνηση να κατανοηθεί στο πλαίσιο δεκαετιών καταπίεσης συνθέτουν μια ισραηλινή θέση που αναρωτιέται στ’ αλήθεια γιατί οι Παλαιστίνιοι δεν αποδέχτηκαν το καθεστώς τους ως φυλακισμένοι στη Γάζα, γιατί δεν λένε ευχαριστώ για την γενναιοδωρία του Ισραήλ να επιτρέπει σε λίγες χιλιάδες απ’ αυτούς να δουλεύουν με τον ελάχιστο μισθό στη γη απ’ όπου διώχτηκαν οι πρόγονοί τους, γιατί δεν προσφέρουν λουλούδια στους κατακτητές τους.

Πράγματι, πόσοι Ισραηλινοί ενδιαφέρονται για την κατάσταση στη Γάζα όταν οι Παλαιστίνιοι δεν ρίχνουν ρουκέτες ή δεν σπάνε τον φράκτη για να μπουν στις δικές μας κοινότητες; Ποιος νοιάζεται να αναρωτηθεί πως είναι η «ηρεμία» μέσα στον πολιορκούμενο θύλακα; Στο βαθμό που έχουν γνώμη για το θέμα, οι περισσότεροι Ισραηλινοί Εβραίοι έχουν την άποψη ότι οι πάνω από 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι της Γάζα θα έπρεπε να βγάλουν τον σκασμό και να αγαπήσουν τις στερήσεις τους. Αλλά σήμερα, ούτε καν μια τέτοια εκδοχή δεν θεωρείται ικανοποιητική, οπότε οι Ισραηλινοί στηρίζουν ένα καινούργιο τελεσίγραφο στη Γάζα: μετανάστευση ή εξόντωση.

Σύμφωνα με τον τρέχοντα σχετικό διάλογο, η μετανάστευση παρουσιάζεται ως ανθρωπιστική προσέγγιση, επειδή επιτρέπει με γενναιοδωρία στους άμαχους Παλαιστίνιους να φύγουν απ’ τις περιοχές των συγκρούσεων…. Επειδή αυτό δείχνει βολικό για τους περισσότερους Ισραηλινούς, η άρνηση των Παλαιστινίων να υποταχθούν στην ισχύ του ισραηλινού καθεστώτος εκλαμβάνεται ως υπαρξιακή απειλή και επαρκής λόγος για την εξόντωσή τους. Είναι αλήθεια ότι οι σφαγές σε κοινότητες πολιτών στις 7 Οκτώβρη ξεπέρασαν εκείνο που θα μπορούσε να εννοηθεί ως πεδίο νόμιμης αντίστασης στην καταπίεση∙ αλλά η συντριπτική πλειονότητα των Ισραηλινών ήταν μια χαρά με τους ελεύθερους σκοπευτές που σκότωναν και ακρωτηρίαζαν Παλαιστίνιους που διαδήλωναν άοπλα και μαζικά στον φράχτη της Γάζας στη διάρκεια της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής. Στα μάτια τους καμιά μορφή διαμαρτυρίας κατά της κατοχής δεν επιτρέπεται.

… Η τρομακτική Smotrich-ποίηση της ισραηλινής κοινωνίας έχει ενσωματωθεί με την μορφή της πλήρους επιθυμίας της για την εξόντωση έως και του τελευταίου Παλαιστίνιου στη Γάζα, ως την τελική νίκη που υποσχέθηκε ο ακροδεξιός υπουργός με το σχέδιό του… Αυτή η διαδικασία δεν θα σταματήσει, και δεν μπορεί να σταματήσει στον φράχτη της Γάζας. Η λογική του Smotrich ποτίζει ήδη την στάση του κράτους απέναντι και στους δικούς του Παλαιστίνιους πολίτες, που αντιμετωπίζουν συνθήκες διώξεων και καταστολής παρόμοιες με εκείνες του στρατιωτικού καθεστώτος από το 1949 ως το 1966. Δεν είναι τυχαίο ότι οι φωνές αυτής της κοινότητας εντός του Ισραήλ έχουν εξαφανιστεί εντελώς απ’ την δημόσια σφαίρα. Είναι στόχος συλλήψεων και τιμωριών απλά επειδή δείχνουν ότι είναι Παλαιστίνιοι.

Το νοσοκομείο – κρησφύγετο;

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Το συγκρότημα του νοσοκομείου Shifa, το μεγαλύτερο σύμπλεγμα ιατρείων και κλινικών στην ανοικτή φυλακή Γάζα, δυναμικότητας 700 κλινών, είναι εδώ και εβδομάδες αγαπημένος στόχος των θεοναζί. Στις 4 Νοέμβρη βομβαρδίστηκε ένα ασθενοφόρο κοντά στην είσοδο του νοσοκομείου, δολοφονώντας 15 ανθρώπους και τραυματίζοντας 60 ακόμα. Στις 6 Νοέμβρη μια πτέρυγα του νοσοκομείου ξαναέγινε στόχος. Αυτά, στην αργκώ του θεοναζί / δυτικού φασισμού, λέγονται «προειδοποιήσεις προς τους τρομοκράτες να σταματήσουν να κρύβονται μέσα ή κάτω απ’ το νοσοκομείο»….

Κρύβεται όμως εκεί η παλαιστινιακή αντίσταση, η Χαμάς ή οποιοσδήποτε άλλος; Είναι τόσο χαζοί όταν έχουν τόσους και τέτοιους υπόγειους “δρόμους”; Η ιστορία του νοσοκομείου δίνει την απάντηση (ρίχνοντας φως την πραγματική κατάσταση του πολέμου στη λωρίδα):

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

«Μη κρατικοί παράγοντες»…

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει επιπλέον, ότι ο παροξυσμός του ισραηλινού (άμεσα) και του πρωτοκοσμικού (έμμεσα) φασισμού στη μέση Ανατολή είναι τμήμα του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Δεν είναι μόνο η λιβανέζικη Χεζμπ’ αλλάχ και οι υεμενίτες Huthis που δεν ξεχνούν και «παρενοχλούν» τον ισραηλινό στρατό. Είναι και οι αντιστασιακές ένοπλες οργανώσεις στη συρία και στο ιράκ. Οι στόχοι εδώ είναι οι αμερικανικές βάσεις.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Εμείς είμαστε οι τρομοκράτες….

Δευτέρα 13 Νοέμβρη>> Ο ισραηλινός στρατιώτης Eran Efrati κλήθηκε να κάνει την θητεία του στην κατεχόμενη Χεβρώνα… Προβιβάστηκε σε λοχία… «Επί τω έργω» ανακάλυψε ποιοι είναι οι τρομοκράτες… Εγκατέλειψε τον στρατό, την ιδεολογία του θεοναζί απαρτχάιντ καθεστώτος… Πέρασε στο πλευρό του δίκαιου των Παλαιστινίων…

Ο Efrati μίλησε στην Abby Martin των Empire Files πριν 6,5 χρόνια. Εξακολουθεί να έχει αξία.

Μετάφραση αποσπασμάτων:

3.37> Μετά από 7 μήνες εκπαίδευσης βρέθηκα στην Χεβρώνα. Είναι η μόνη πόλη που έχει μια (εποικιστική) εγκατάσταση στο κέντρο της. Συνεπώς, πηγαίνοντας στη Χεβρώνα, ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που έπρεπε να κάνω ήταν να προστατεύω την εβραϊκή γιορτή, και η δουλειά μου ήταν να επιτηρώ την απαγόρευση κυκλοφορίας 180.000 παλαιστίνιων έτσι ώστε οι εβραίοι έποικοι απ’ όλη τη Δυτική Όχθη και το Ισραήλ να μπορούν να έρθουν στη Χεβρώνα και να γιορτάσουν. Έρχονται πολλές χιλιάδες ισραηλινοί και εβραίοι έποικοι απ’ όλη την Δυτική Όχθη για να γιορτάσουν, και ο μόνος τρόπος να τους προστατέψουμε είναι να εξασφαλίσουμε ότι κανένας παλαιστίνιος δεν θα βγει απ’ το σπίτι του.

Οπότε ένα απ’ τα πρώτα καθήκοντά μου ήταν να περιπολώ στους δρόμους και να σιγουρέψω ότι οι παλαιστίνιοι καταλάβαιναν, ότι θα έμεναν στα σπίτια τους, και ότι δεν θα μπορούσαν να βγουν παρά μόνο μετά από καινούργια οδηγία.

Στην αρχή μου φαινόταν σαν σε κινηματογραφική ταινία. Γιατί μπήκαμε στην πόλη με τα όπλα στα χέρια, με τις στολές μας, με τα γιλέκα μας, με χειροβομβίδες και 6 γεμιστήρες, φωνάζοντας «απαγόρευση κυκλοφορίας». Και βλέπεις το χάος, τον κόσμο να τρέχει από ‘δω κι από ‘κει κλείνοντας τα μαγαζιά τους, να τρέχουν στα σπίτια τους, γιατί όπου βρεθείς όταν αρχίσει η απαγόρευση κυκλοφορίας μένεις εκεί και δεν μπορείς να πας πουθενά, οπότε καλύτερα να είσαι σπίτι σου όταν ξεκινήσουμε την απαγόρευση κυκλοφορίας. Οι επίσημες εντολές για όποιον παραβιάζει την απαγόρευση είναι να τον σκοτώσουμε.

Ποτέ δεν τον έκανα, ούτε είδα κάποιον άλλον να το κάνει σ’ αυτήν την διαδικασία απαγόρευσης κυκλοφορίας. Αλλά τέτοιες ήταν οι εντολές και όλοι το ήξεραν.

Αυτή η απότομη αίσθηση εξουσίας μου προκάλεσε σύγχυση. Δεν μου ήταν ξεκάθαρο αν απολάμβανα αυτή την εξουσία του ελέγχου πάνω σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους ή το γιατί τα παιδιά με κοιτούσαν φοβισμένα, γιατί έτρεχαν μακριά όταν περπατούσα σε κάποιον δρόμο. Πριν την θητεία δούλευα σα δάσκαλος, αγαπώ τα παιδιά, γι’ αυτό βρισκόμουν σε κάποια σύγχυση ως προς το γιατί τα παιδιά με φοβούνται. Συνειδητοποίησα αργότερα ότι αυτό είχε να κάνει με το ότι ήμουν αρματωμένος, με την στολή μου, το κράνος μου, τους 6 γεμιστήρες, με τις 2 χειροβομβίδες μου, το Μ16 στο χέρι, αλλά αυτό δεν το καταλάβαινα εκείνη την στιγμή, ούτε μπορούσα να το εξηγήσω.

Και νομίζω ότι πολύ γρήγορα άρχισα να καταλαβαίνω ότι η πραγματικότητα της δουλειάς που έπρεπε να κάνω ήταν να συντηρώ ένα σύστημα απαρτχάιντ. Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι τα δικαιώματα που έχουν οι εβραίοι έποικοι δεν είναι ίδια μ’ αυτά που έχουν οι παλαιστίνιοι. Κατάλαβα ότι δεν μπορώ να αγγίξω έναν εβραίο έποικο αν επιτίθεται σ’ έναν παλαιστίνιο. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να καλέσω την τοπική αστυνομία, όπως θα έκανα στην Ιερουσαλήμ. Οπότε οι εβραίοι έποικοι που ζουν στην Χεβρώνα έχουν τα ίδια δικαιώματα μ’ αυτά που έχω εγώ που ζω στην Ιερουσαλήμ, αλλά οι παλαιστίνιοι δίπλα τους, στο διπλανό σπίτι, στο διπλανό κτίριο, μερικές φορές στο διπλανό διαμέρισμα, ζουν κάτω απ’ την δική μου δικαιοδοσία, κάτω από στρατιωτικό νόμο, και μπορώ να τους κάνω ό,τι θέλω. Μπορώ να τους πάρω το σπίτι για να το κάνω προσωρινό φυλάκιο για μερικές ώρες ή μερικές μέρες ή μερικές βδομάδες, μπορώ να αποφασίσω να τους συλλάβω και να τους δέσω πάνω στον φράκτη της βάσης μου, αν πάρουμε διαταγή να γκρεμίσουμε το σπίτι τους ή να κλειδώσουμε την πόρτα τους και να μην τους αφήνουμε να βγουν στο δρόμο μπροστά στο ίδιο τους το σπίτι, στον δρόμο που μπορούν να περπατούν μόνο εβραίοι έποικοι ενώ οι παλαιστίνιοι δεν μπορούν, οπότε μετακινούνται πηδώντας απ’ τα παράθυρα, ή μέσα απ’ τις αυλές στην παλιά πόλη της Χεβρώνας.

Νομίζω ότι συνειδητοποιώντας όλα αυτά πολύ πολύ νωρίς στην θητεία μου κατάλαβα ότι κάποιος μου έλεγε ψέματα, πολύ καιρό. Δεν ένοιωθα ότι προστάτευα κάποιους, δεν ένοιωθα ότι βοηθούσα κάποιους να νοιώθουν πιο ασφαλείς. Ένοιωθα ότι τρομοκρατούσα τον κόσμο. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένοιωσα ότι το όριο ανάμεσα στο καλό και το κακό που είχα μάθει από παιδί, όπου έμαθα ότι βρισκόμουν στη μεριά του καλού, αυτό το όριο είχε σπάσει. Ένοιωθα ότι είμαι ο τρομοκράτης, και ότι η δουλειά μου ήταν στην πραγματικότητα να τρομάζω τους ανθρώπους έτσι ώστε να μην τους περνάει απ’ το μυαλό να δράσουν κατά των ισραηλινών εποίκων ή του ισραηλινού στρατού.

…

12.40> Επίσημα στις πρακτικές του στρατού, της αστυνομίας ή της mossad, οι εκτελέσεις εν ψυχρώ είναι παράνομες. Αυτό είναι απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου στα μέσα των ’00. Αλλά τότε έγινε το εξής: … Οι αξιωματικοί κάλεσαν τους άνδρες τους και τους είπαν ότι «Απόψε να πάτε να συλλάβετε ένα επικίνδυνο άτομο. Θα πάτε μια ομάδα 5 ή 6 στρατιωτών, θα μπείτε στο σπίτι του ήσυχα μέσα στη νύχτα, θα πάτε στο υπνοδωμάτιό του, και θα κολλήσετε ένα όπλο στο κεφάλι του. Αν απλά σηκωθεί και παραδοθεί, θα τον συλλάβετε. Όμως αν φωνάξει θα τον πυροβολήσετε στο κεφάλι. Αν σηκώσει την κουβέρτα του θα τον πυροβολήσετε στο κεφάλι. Αν σηκώσει τα χέρια του, ή τα πόδια του, ή κάνει οποιαδήποτε κίνηση, θα τον πυροβολήσετε στο κεφάλι». Επειδή τώρα καταλαβαίνουμε σαν έλλογα όντα ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος αν ξυπνήσει μέσα στην άγρια νύχτα μ’ ένα όπλο στο κεφάλι του θα φωνάξει ή θα κουνηθεί, καταλαβαίνουμε επίσης ότι οι συγκεκριμένες εντολές είναι εντολές για εκτέλεση εν ψυχρώ που προσπαθούν να παρακάμψουν την απόφαση του δικαστηρίου. Δεν λένε οι εντολές «εκτέλεσέ τον», λένε «να τον συλλάβεις», αλλά συμπληρώνουν ότι «αν θεωρήσεις ότι κάνει κάτι απειλητικό, ότι μπορεί να έχει όπλο στο κρεβάτι του, ότι μπορεί να φωνάζει για βοήθεια, εκτέλεσέ τον».

Οι εν ψυχρώ εκτελέσεις είναι κάτι πολύ συνηθισμένο… στη Δυτική Όχθη. Τον Οκτώβρη του 2015, όταν ξεκίνησε η πιο πρόσφατη Ιντιφάντα, όλοι οι επίσημοι κανόνες κατά των εν ψυχρώ εκτελέσεων, πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Απ’ τον πρωθυπουργό ως τους υπουργούς, τους ανθρώπους των media, απ’ την αριστερά ως την δεξιά, όλοι μιλούσαν για το «shoot to kill». Αν δεις κοντά σου ένα κορίτσι που κρατάει ένα ψαλίδι, το εκτελείς. Οι εκτελέσεις είναι πολύ συνηθισμένη πρακτική στον στρατό, στην αστυνομία, και στον δημόσιο διάλογο ο κόσμος ζητάει εκτελέσεις. Όχι μόνο κατά εκείνων που αποκαλούν «τρομοκράτες», ή «μαχητές της αντίστασης», ζητάει επίσης και εκτελέσεις εκδίκησης. Είναι απαίτηση όλης της ισραηλινής κοινωνίας… 

Άλλοι στρατιώτες-του-θεού, εν δράσει, στη διάρκεια της 1ης Intifada, στα τέλη των ‘80s. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε τι κάνουν, δεν χρειάζεται να το γράψουμε, έτσι δεν είναι; (Μπορείτε μήπως να το νιώσετε; Μπορείτε να το θυμάστε άγρια, χωρίς κατευνασμό, για τα επόμενα χρόνια της ζωής σας;)

Οι τρομοκράτες κυβερνούν – όχι τυχαία…

Καύσιμα γιοκ. Οπότε ο ταπεινός γαϊδαράκος (το παλιό και αξιόπιστο 4Χ4!) εξακολουθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του – στη λωρίδα του θανάτου. (Παρακαλούνται οι φιλόζωοι να μην το κάνουν θέμα. Οι άνθρωποι εκεί υποφέρουν πολύ χειρότερα…)

Δευτέρα 13 Νοέμβρη>> Είναι πάνω από 38.000. Μέσα σε 9 χρόνια. Απ’ το 2014 ως το 2022. Ανάμεσα τους και παιδιά: πρόκειται για μετανάστες / πρόσφυγες που δολοφονήθηκαν (οι περισσότεροι με τους «γνωστούς τρόπους»: δια πνιγμού…) προσπαθώντας να φτάσουν δια θαλάσσης στο ευρωπαϊκό φρούριο. Πνίγηκαν / δολοφονήθηκαν για έναν απλό λόγο: επειδή δεν είχαν αρκετά λεφτά για να αγοράσουν μια «χρυσή βίζα», ευρωπαϊκά διαβατήρια δηλαδή για τους ίδιους αλλά και τους ανιόντες και κατιόντες συγγενείς τους πρώτου βαθμού – οπότε έπρεπε να ακολουθήσουν τον «φτηνό» τρόπο, τον τρόπο των «ανεπιθύμητων» (και ταυτόχρονα φτηνών….)

Αλλά η ευρωπαϊκή δύση δεν καμαρώνει πολύ γι’ αυτήν την σφαγή. Στο σύνολό της η νατοϊκή δύση έχει μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού”) πολέμου ένα καλύτερο ρεκόρ, αν και χρειάστηκε πάνω από 20 χρόνια για να το πετύχει: στην κατοχή του αφγανιστάν κατάφερε να «καθαρίσει» τουλάχιστον 46.320 αμάχους, όλων των ηλικιών και των φύλων. «Παράπλευρες απώλειες» είπαν, για έναν «ευγενή σκοπό»…

Ακόμα σπουδαιότερα (από την άποψη της δυτικής ιμπεριαλιστικής φονικότητας) ήταν τα αποτελέσματα στο ιράκ. Απ’ την εισβολή του αμερικανικού στρατού μαζί με την «συμμαχία των προθύμων» το 2003 και μετά, «εκκαθαρίστηκαν» πάνω από 200.000 άμαχοι∙ στο μεγαλύτερο ποσοστό τους γυναίκες και παιδιά.

Και – ω!!! – υπάρχει κάτι ακόμα καλύτερο, κάτι ακόμα πιο δυνατό. Σύμφωνα με τον βετεράνο John Pilger:

… Μια μελέτη του πανεπιστημίου Brown βρήκε πως απ’ τον 9η Σεπτέμβρη και μετά, όταν ξεκίνησε ο «παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», οι ηπα και οι ακόλουθοί τους έχουν σκοτώσει 6.000.000 άντρες, γυναίκες και παιδιά… Ο πρώτος και μοναδικός πρωτοκοσμικός που πρόκειται να δικαστεί στις 13 Νοέμβρη [σήμερα δηλαδή] σε σχέση με αυτά τα εγκλήματα, είναι ο David McBride, ένας αυστραλός δικηγόρος του Κέντρου Νομοθεσίας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, που αποκάλυψε / δημοσιοποίησε όσα φρικτά έκανε ο στρατός της αυστραλίας συμμετέχοντας στην κατοχή του αφγανιστάν. Κατηγορείται για «αποκάλυψη στρατιωτικών μυστικών», κινδυνεύοντας με ισόβια φυλάκιση…

Σωστά διαβάσατε. Έξι εκατομμύρια δολοφονίες από πρωτοκοσμικούς στρατούς, επίσημους, «ανεπίσημους» ή και «εργολάβους» μέσα σε 22 χρόνια∙ έξι εκατομμύρια δολοφονίες για κάτι στο οποίο οι πρωτοκοσμικοί υπήκοοι αρνούνται να αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους ως συμμέτοχους και συνένοχους, έστω παθητικά∙ έξι εκατομμύρια δολοφονίες σε έναν παγκόσμιο πόλεμο που δεν αναγνωρίζεται ακόμα σαν τέτοιος, και δεν έχει ακόμα κορυφωθεί…

Και τι μας νοιάζει; Γιατί να τα θυμίζουμε αυτά;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Εκεχειρία; Μόνο εκεχειρία; (Όχι άλλος ανθρωπισμός!!!)

Τι πολυτέλεια! Τι λούσο! Κάτω απ’ τους κρυστάλλινους πολυέλαιους (μα είναι παλάτι! όχι ερείπια βομβαρδισμών…) συγκεντρώθηκαν το περασμένο Σάββατο στο Ριάντ του τοξικού πετροχουντικού οι κεντρικές πολιτικές βιτρίνες των κρατών / μελών του «αραβικού συνδέσμου» και του «οργανισμού ισλαμικής συνεργασίας» (57 κράτη συνολικά κυρίως από την αφρική και την ασία, συμπεριλαμβανόμενων εκείνων της τουρκίας και του ιράν – ένα σημαντικό τμήμα του θρυλικού και αναθεωρητικού «παγκόσμιου Νότου»…) για να δουν-τι-θα-κάνουν με την Παλαιστίνη. Κατήγγειλαν την κατοχή και τα εγκλήματα των θεοναζί με τις πιο σκληρές διατυπώσεις… εξέφρασαν την υποστήριξή τους στους αιχμάλωτους Παλαιστίνιους με τον πιο θερμό τρόπο… κατήγγειλαν την «αδιαφορία» και την «υποκρισία» της δύσης… ζήτησαν (από ποιόν; απ’ την «διεθνή κοινότητα», στην καλύτερη περίπτωση τον οηε…) να σταματήσει την σφαγή και να τιμωρήσει τους δολοφόνους… φωτογραφήθηκαν… και έφυγαν…

(Τους έκαναν τα μούτρα κρέας – του χωροφύλακα και των υποστηρικτών του. Δεν τόλμησαν καν και καν να υπαινιχτούν κάτι που θα πονούσε: εμπάργκο πωλήσεων πετρελαίου στην συμμορία των δυτικών κρατών… Kάτι που είχαν κάνει άλλοτε, το 1973 και το 1978…)

Δευτέρα 13 Νοέμβρη>> Είναι λίγο πολύ γνωστό στις δυτικές ολιγαρχίες. Αν ο «κόσμος ζητάει 100» θα προκύψει (αν προκύψει) ένας κάποιος συμβιβασμός, γύρω στο 50, στο 40 ή στο 60. Κάτι σαν παζάρι.

Σε πολλών το στόμα, αρχόντων και αρχόμενων, το «ζητούμενο» εκεχειρίας στη σφαγή στην Παλαιστίνη (κυρίως στη Γάζα) δείχνει να μορφοποιεί το μέγιστο που θα μπορούσε να ζητάει κάποιος ευαίσθητος απ’ το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Το μέγιστο που θα έδειχνε ότι το κτήνος της ανατολικής Μεσογείου έχει κάποια λουριά: την διεθνή κοινή γνώμη… Και τι απαντούν οι θεοναζί; Α, θέλετε εκεχειρία; Καλά λοιπόν, θα σταματήσουμε να σκοτώνουμε για 4 ή 2 ώρες την ημέρα, αλλά θα αποφασίζουμε εμείς που και πότε θα κάνουμε διάλειμμα… Είμαστε οι κυρίαρχοι όχι μόνο του χώρου αλλά και του χρόνου!…

Από πού προέκυψε το «εκεχειρία» ως maximum ζητούμενο των μαζικών διαδηλώσεων; Από πού προέκυψε η προβολή (και η υιοθέτηση…) αυτού του φρικτού «ρεαλισμού»; Ποιο είναι το «κέντρο» που παράγει τέτοιους πολιτικούς στόχους για ευρεία κατανάλωση;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.