Tag: ισραήλ

Τρίτη 5 Δεκέμβρη. Αν (λέμε “αν”…) το Τελ Αβίβ πολεμάει στη συρία, σταθερά και με μια τάση κλιμάκωσης, αυτό θα το μάθουμε στο ελλαδιστάν πως; Απ’ τα καθεστωτικά μήντια; Απ’ την φαιορόζ κυβέρνηση; Απ’ την εθνικά υπεύθυνη αντιπολίτευση; Από κανάν πανεπιστημιακό / υπάλληλο της ευπ; Από ποιον;

Πες μου ποιος είναι ο σύμμαχός σου να σου πω ποιος είσαι!

Πες μου για τι βγάζεις τον σκασμό να σου πω τι κάνεις!

Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Τι προσφέρει σ’ αυτόν τον στροβιλισμό η ελληνική συμμαχία στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ, στο Κάιρο; Το ερώτημα είναι δηλητηριώδες. Απ’ την εποχή του “γαλλικού”, του “αγγλικού” και του “ρωσικού” κόμματος στα μέρη μας μέχρι μεθαύριο και πενήντα χρόνια μετά, το ερώτημα “τι προσφέρει” με απαιτήσεις ορθολογικής απάντησης είναι λάθος. Το σωστό ερώτημα είναι “σε τι όφελος ελπίζει”. Σε ποια γεωπολιτική πρόσοδο…

Σαν μια ασήμαντη κοτσιλιά στον παγκόσμιο χάρτη, τα αφεντικά του ελλαδιστάν ελπίζουν ότι αν τεθούν στην υπηρεσία κάποιου παρακμιακού που, όμως, έχει αεροπλανοφόρα θα κερδίσουν κάτι. Βλέπετε: το νούμερο 1 “εθνικό κεφάλαιο”, μακράν απ΄ το νο 2, είναι οι θαλάσσιες μεταφορές. Οι εφοπλιστές. Κι αν δεν είναι το “εθνικό κεφάλαιο” που διαμορφώνει τις βασικές γραμμές της “εθνικής κρατικής πολιτικής” τότε ποιος είναι;

Ταυτόχρονα, σαν κοινωνικός σχηματισμός, σαν κυρίαρχες ιδεολογίες, σαν κρατική συγκρότηση και σαν καπιταλιστικές λειτουργίες το ελλαδιστάν ανήκει στην παρακμή. Πάντα εκεί ανήκε. Σε καμμία Αλλαγή Παραδείγματος δεν βρισκόταν καν κάπου στη μέση. Ποτέ δεν ήταν μπροστά. Πάντα ήταν στην ουρά. Μόνο η τάξη μας, όταν αποκτούσε συνείδηση του εαυτού της, μπορούσε να κάνει δρασκελιές σ’ αυτά τα μέρη· και κάποιες στιγμές τις έκανε…

Είναι παράδοξο, είναι βαρύ, αλλά είναι αλήθεια. Οποτεδήποτε τα εργατικά συμφέροντα στα μέρη μας σήκωσαν κεφάλι σε ικανή ποσότητα και με ικανή ποιότητα, δεν είχαν να αντιμετωπίσουν τα αφεντικά μόνο σαν τυπικά καπιταλιστικά αφεντικά. Αλλά, επίσης, τα αφεντικά σαν μαυραγορίτες, τα αφεντικά σαν σωματέμπορους, τα αφεντικά σαν “πατερούληδες”, τα αφεντικά σαν μαφιόζους και παρακρατικούς…

Απ’ τη μεριά τους αυτό ισχύει και τώρα· για τους ίδιους και για τις πολιτικές τους βιτρίνες. Δεν έχουν σχέδιο, ποτέ δεν είχαν, αγνοούν καν και καν τι είναι αυτό το πράγμα. Ξέρουν όμως καλά τις “βεντούζες”. Η “βεντούζα” είναι η κόσμια έκφραση για την “βδέλα”… Αν αύριο ή σε χίλια χρόνια, αποδειχθεί ότι τις έβαλαν σε λάθος αρτηρίες, απλά θα αλλάξουν σημεία πρόσφυσης. Αν, βέβαια, ενδιαφέρεται κανείς να τους ανταμείψει, δηλαδή να τους εξαγοράσει.

Εν τω μεταξύ εμείς, όπως και οι πριν από εμάς, θα είμαστε εξαίσια πτώματα… Αν δεν έχουμε βρει την κατάλληλη μέθοδο καλιμπραρίσματος ανάμεσα στα πολλά και διαφορετικά “ενάντια” που αφορούν την τάξη μας.

(φωτογραφία: 17 Οκτώβρη 2017, Ουάσιγκτον. Μια χειραψία που γίνεται μετά απ’ την στιγμή όπου ο αριστέρα ψόφιος κοριός έχει τελειώσει την διατριβή του για την θεολογία του ελληνικού γεωπολιτικού προσοδισμού, βγάζοντας το συμπέρασμα ότι ο διάβολος είναι καλός όχι μόνο όταν φοράει prada αλλά και όταν έχει καροτί μαλλί…)

Παρασκευή 1 Δεκέμβρη. Μιλώντας σε φόρουμ στην Ουάσιγκτον ο πρώην υπ.εξ. των ηπα John Kerry δήλωσε ότι το ισραήλ και η αίγυπτος πίεζαν τις ηπα να βομβαρδίσει το ιράν πριν το 2015 – οπότε υπογράφτηκε η συμφωνία 5 + 1 για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης.

Η καούρα του Τελ Αβίβ να κτυπήσουν οι ηπα, για λογαριασμό του, το ιράν είναι γνωστή. Για το Κάιρο ο πρώην υπ.εξ. δεν έγινε συγκεκριμένος. Προφανώς αναφέρεται στην περίοδο απ’ το πραξικόπημα του Sisi, το καλοκαίρι του 2013 και μετά: είναι γνωστή η εχθρότητα της αιγυπτιακής χούντας προς το ιρανικό καθεστώς, καθώς το θεωρεί βασικό ανταγωνιστή για την επιρροή στους άραβες.

Στην ίδια κουβέντα ο Kerry δήλωσε ότι η τότε κυβέρνηση (Obama) θεωρούσε αυτήν την πίεση παγίδα των δύο «συμμάχων» της, και ότι η συμφωνία 5 + 1 ήταν η καλύτερη δυνατή (και για τα αμερικανικά συμφέροντα). Και ύστερα «έδωσε» τον ισραηλινό πρωθ. Netanyahou…

Για την τότε αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική είναι γεγονός ότι η ατζέντα της δεν ταυτιζόταν απόλυτα με εκείνη του ισραήλ. Ωστόσο η αξιοποίηση του μακελλάρη Άσαντ με σκοπό την διάλυση της συρίας και του ιράκ (κάτι που ενδιέφερε ιδιαίτερα τόσο το Τελ Αβίβ όσο και το Ριάντ) έγινε επί «δημοκρατικών». Και επί «δημοκρατικών» άρχισε να ηττάται.

Σε ότι αφορά την τωρινή «γραμμή» του ψοφιοκουναβιστάν, ο Netanyahou πανηγυρίζει· αν και δεν είναι σίγουρο ότι το αμερικανικό πεντάγωνο θα φτάσει στο σημείο να κτυπήσει στο ιράν. Εκτός αν κάποιος σκαρώσει μια καλή προβοκάτσια…

Το ότι και οι τρεις, Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ και Κάιρο, είναι οι σύμμαχοι της Αθήνας το ξέρετε…

Πέμπτη 23 Νοέμβρη. Εν τω μεταξύ ο σαουδάραβας υπ.εξ. Adal Jubeir, απ’ την παρέα του τοξικού, διέψευσε (με κάποια καθυστέρηση) μια δήλωση του ισραηλινού υπουργού ενέργειας, στις 19 Νοέμβρη (την περασμένη Κυριακή), ότι «αναπτύσσονται οι δεσμοί» του Τελ Αβίβ με το Ριάντ. Όχι, δεν υπάρχουν τέτοιες σχέσεις είπε ο Jubeir στο αιγυπτιακό κανάλι cbc. Υπάρχει μόνο η αραβική πρωτοβουλία ειρήνης που δείχνει τον δρόμο για την ειρήνη και την αποκατάσταση κανονικών σχέσεων ανάμεσα στο ισραήλ και τα αραβικά κράτη. Η συγκεκριμένη «πρωτοβουλία» απαιτεί, ας το θυμίσουμε, την απόσυρση του ισραηλινού στρατού απ’ τα εδάφη που κατέλαβε το 1967. Δηλαδή τα συριακά υψώματα του Γκολάν, και όλα τα παλαιστινιακά εδάφη…

Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό το «απεταξάμην τον σατανά»; Ναι. Ασφαλώς και το Ριάντ επιδιώκει σχέσεις (και κάτι παραπάνω) με το Τελ Αβίβ. Αλλά δεν θέλει να γίνουν γνωστές. Φοβάται την οργή όχι μόνο των αραβικών πληθυσμών γενικά αλλά ακόμα και πολλών σαουδαράβων. Ειδικά τώρα που η κλίκα του τοξικού έχει επιδοθεί σε ενδοπαλατιανούς εκβιασμούς, απαγωγές, και τα υπόλοιπα τα ωραία.

Απ’ την μεριά του Τελ Αβίβ έχει άλλους στόχους· γι’ αυτό και δεν έχει πρόβλημα να «καρφώνει» το Ριάντ. Έτσι κι αλλιώς σαν καθεστώς η σαουδική αραβία είναι ανυπόληπτη. Τώρα που έχει ηττηθεί στο βασικό σχέδιο για την διάλυση της συρίας και του ιράκ, μπορεί να είναι και άχρηστη. Η πρόκληση σύγχισης και χάους στους άραβες δεν είναι καθόλου έξω απ’ τους στόχους του ισραηλινού μιλιταρισμού. Και οι προβοκάτσιες καθόλου έξω απ’ τις μεθόδους του.

Πέμπτη 23 Νοέμβρη. Τον Σεπτέμβρη του 2007, ενόσω ο αμερικανικός στρατός είχε κάπως εδραιωθεί στην κατοχή του ιράκ, ισραηλινά βομβαρδιστικά ισοπέδωσαν “κάτι” στην ανατολική συρία (εννοείται: παραβιάζοντας τον συριακό εναέριο χώρο). Ήταν η “επιχείρηση Orchard”. Το Τελ Αβίβ υποστήριξε ότι επρόκειτο για πυρηνικό αντιδραστήρα, που είχε φτιαχτεί με βορειοκορεατικό know how… Λίγους μήνες μετά η cia «επιβεβαίωσε» το θεώρημα των ισραηλινών περί “πυρηνικού αντιδραστήρα”, νομιμοποιώντας την επίθεσή τους.

Ένα χρόνο αργότερα ένας κορυφαίος ειδικός στους βορειοκορεατικούς αντιδραστήρες και υψηλόβαθμο στέλεχος της διεθνούς υπηρεσίας ατομικής ενέργειας, ο Yousry Abushady, αμφισβήτησε με στοιχεία αυτό το θεώρημα. Είχε δίκιο: δεν υπήρξε ποτέ πυρηνικός αντιδραστήρας οπουδήποτε στη συρία. Κι αυτό που είχε βομβαρδιστεί δεν ήταν κάτι τέτοιο. Ήταν, μάλλον, μια αποθήκη όπλων· πιθανόν και πυραύλων.

Αντίθετα εκείνο που υπήρξε τότε ήταν μια κοινή ισραηλινο-αμερικανική επιχείρηση συγκεκριμένων κρατικών κυκλωμάτων να φτιαχτεί «μια αφορμή» για να γίνει η συρία (και το καθεστώς Άσαντ) ο επόμενος πολεμικός στόχος της Ουάσιγκτον. Το επιτελείο του Μπους του Β «αγόρασε» το ισραηλινό θεώρημα, αλλά μόνο εν μέρει. Κατά πάσα πιθανότητα υπήρξαν αντιρρήσεις μέσα στα αμερικανικά επιτελεία για το κατά πόσον θα συνέφερε να ανοίξουν ένα καινούργιο μέτωπο στη συρία. Το Τελ Αβίβ απ’ τη μεριά του, ηττημένο μόλις το 2006 στον πόλεμο που έκανε κατά της Χεζμπ’ αλλάχ στο νότιο λίβανο, δίστασε να αναλάβει την εκστρατεία μόνο του.

Ο στόχος του Τελ Αβίβ πάντως δεν ήταν τότε ο Άσαντ, τον οποίο θεωρούσε (δικαιολογημένα) στρατιωτικά ακίνδυνο. Ο στόχος ήταν η Τεχεράνη: σπέρνοντας ο αμερικανικός στρατός το χάος στην συριακή επικράτεια ο ισραηλινός μιλιταρισμός / ρατσισμός θα σιγουρευόταν ότι οι ιρανοί θα μείνουν πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.

Αυτό το σχέδιο, σε παραλλαγή, μπήκε μπροστά όταν ο Άσαντ αποφάσισε να σφάζει κατ’ εξακολούθηση άοπλους διαδηλωτές το 2011, κόντρα στις συμβουλές που του έδιναν (τότε) ρώσοι, τούρκοι και ιρανοί. Απέτυχε όμως το σχέδιο με τον κωδικό “isis”, και απέτυχε οικτρά: οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» βρίσκονται κοντύτερα απ’ ότι θα μπορούσε να δει στους χειρότερους εφιάλτες του το ισραηλινό καθεστώς. Η Χεζμπ’ αλλάχ είναι εκπαιδευμένη στην πράξη και εξοπλισμένη καλύτερα από ποτέ. Και ό,τι απέμεινε σαν συριακός στρατός απέκτησε κρίσιμες εμπειρίες· αν και καθόλου στο είδος του πολέμου που θα χρειαζόταν να κάνει κατά της ισραηλινής αεροπορίας.

Είναι τόσο βαθιά και τόσο χρόνια η μιλιταριστική ψύχωση του Τελ Αβίβ που θεωρούμε αδύνατο να συμβιβαστεί μ’ αυτήν την ήττα και την πραγματικότητα που δημιούργησε. Δεν φταίει το ότι το ιρανικό καθεστώς θα «φάει» το ισραηλινό, όπως διαδίδει το τελευταίο. (Η Τεχεράνη, για τώρα και στο ορατό μέλλον, έχει σοβαρότερα πράγματα να κάνει απ’ το να εμπλακεί με δική της πρωτοβουλία σε έναν (ακόμα) πόλεμο, αυτή τη φορά με το ισραήλ· έναν πόλεμο που θα γενικευτεί υποχρεωτικά). Φταίει το ότι τέτοια κράτη / καθεστώτα σαν το ισραηλινό, που κατασκευάστηκαν σαν πρωτοκοσμικοί χωροφύλακες, δεν μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν πετώντας την στολή τους.

Πέμπτη 23 Νοέμβρη. Το Τελ Αβίβ (στο οποίο, για να μην ξεχνιόμαστε, η Αθήνα κάνει συμμαχικές επικύψεις…) φοβάται απ’ αυτήν την εντυπωσιακή αλλαγή των συσχετισμών· αλλαγή που κόντρα στους υπολογισμούς του προκάλεσε και η δική του δράση, όπως κι εκείνη των συμμάχων του (Ουάσιγκτον και Ριάντ). Κυρίως απ’ το γεγονός ότι η Μόσχα κατέβηκε ξανά “τόσο κοντά” – και το εννοεί.

Η υποτιθέμενα “μετριοπαθής” καθεστωτική haaretz έγραφε πριν 3 ημέρες (20 Νοέμβρη), όχι χωρίς κάποια ανησυχία:

Ο ρώσος υπ.εξ Sergei Lavrov … δήλωσε ότι η παρουσία του ιρανικού στρατού στη συρία είναι νόμιμη, όπως και του ρωσικού, εφόσον προσκλήθηκαν απ’ το καθεστώς Άσαντ. Συνεπώς δεν σκοπεύει να ζητήσει απ’ τους ιρανούς να φύγουν απ’ την συρία.

Το μόνο το οποίο δέχτηκαν οι ρώσοι είναι ότι οι ιρανοί και οι σιιτικές μονάδες που δίνουν λογαριασμό σ’ αυτούς θα μείνουν 5 χιλιόμετρα μακριά απ’ την γραμμή “επαφής” με τους αντικαθεστωτικούς. Για το ισραήλ αυτό σημαίνει ότι οι ιρανοί θα βρίσκονται … μόλις 10 χιλιόμετρα απ’ τα σύνορα του. Αυτή είναι η αιτία της απογοήτευσης του ισραήλ, που έγινε εντονότερη μετά την δήλωση του Lavrov.

Η δήλωση του ρώσου υπ.εξ. περιλάμβανε κι ένα άλλο κρυμμένο μήνυμα: η Μόσχα είναι που θα αποφασίσει τι γίνεται στη συρία. Η πλήρης απουσία αμερικανικής αντίδρασης στις δηλώσεις του Lavrov … αποδεικνύει ποιοι κάνουν κουμάντο στη συρία.

Η αιτία για την ρωσική υποστηρίξη στο ιράν … είναι απλή: οι ιρανοί, και ειδικά οι proxies τους της Χεζμπ’ αλλάχ, είναι που παρέχουν στους ρώσους και στο καθεστώς του Άσαντ το πεζικό απ’ το οποίο κρέμεται η ύπαρξη του καθεστώτος. Η διατήρηση του καθεστώτος είναι η νούμερο 1 αποστολή για τους ρώσους, επειδή έτσι μπορούν να έχουν όλα τα πλεονεκτήματα – την εικόνα της δύναμης, μια βάση στη Μεσόγειο, πιθανές εμπορικές συμφωνίες – που προκύπτουν απ’ τη νίκη του Άσαντ. Η ρωσία δεν ανακατεύεται ούτε διαμαρτύρεται όταν το ισραήλ περιστασιακά βομβαρδίζει κάποιο convoy της Χεζμπ’ αλλάχ στη συρία (εφόσον δεν κινδυνεύουν ρώσοι στρατιώτες), αλλά δεν έχει και κανένα λόγο να αναγκαστεί να αποδεχθεί όλες τις ισραηλινές απαιτήσεις για το διώξιμο των ιρανών απ’ τη συρία.

Ο πρωθ. Netanyahu δήλωσε αυτή τη βδομάδα ότι το ισραήλ δεν δεσμεύεται απ’ την τριμερή συμφωνία [σ.σ.: εννοεί την συμφωνία μεταξύ Ουάσιγκτον, Μόσχας και Αμμάν για την απομάκρυνση των φιλοαμερικάνων ανταρτών απ’ τα σύνορα της συρίας με την ιορδανία] και ο υπ.αμ. Lieberman επανέλαβε την προειδοποίησή του ότι το ισραήλ δεν θα υποχωρήσει και δεν θα επιτρέψει την ιρανική κατοχύρωση στη συρία ή να γίνει η συρία μια προκεχωρημένη θέση κατά του ισραήλ, προσθέτοντας: «όποιος δεν το έχει καταλάβει αυτό καλά θα κάνει να το καταλάβει».

Ποιον ακριβώς απειλεί ο ισραηλινός “mad dog” Lieberman; Χτες στο Sochi η «τριπλή συνεννόηση» προχώρησε – σύμφωνα με τις δηλώσεις όλων. Το πως ακριβώς θα φανεί, και δεν χρειάζεται να κάνουμε σχετικές προβλέψεις. Αλλά ούτε το Τελ Αβίβ ούτε η Ουάσιγκτον μπορούν να επηρεάσουν καθοριστικά τις εξελίξεις. Μόνο να τις προβοκάρουν μπορούν, ξαναβάζοντας φωτιά· αυτοπροσώπως…

(φωτογραφία: οι “3 εγγυήτριες δυνάμεις” χτες, στο Sochi).

Τετάρτη 22 Νοέμβρη. Αν τα ντόπια κυβερνοκαθάρματα (με την διακριτική αλλά σταθερή υποστήριξη ολόκληρου του ελληνικού καθεστώτος, όλου του πολιτικού φάσματος) “κάνουν τη δουλειά τους”, περισσεύει απεριόριστη ξεφτίλα για τους υποστηρικτές τους, τους οπαδούς τους, τα κομματικά μέλη τους, τους ψηφοφόρους τους. Για όλους αυτούς που τόλμησαν νωρίς το καλοκαίρι του 2011 να ονομάσουν το αγανακτισμένο καρναβάλι τους στο Σύνταγμα “πλατεία Ταχρίρ”…

Η μαζική και διακομματική κάθε είδους υποστηρίξη στους φασίστες “σέρβους αδελφούς” απ’ το 1992 ως το 1995 ώστε να πνίξουν στο αίμα τη βοσνία ήταν ένα ανεξίτηλο ελληνικό έγκλημα που δεν έχει τιμωρηθεί… Η υποστήριξη στους φασίστες της αιγύπτου και στη χούντα τους είναι ξανά το ίδιο εγκληματική. Όπως και η υποστήριξη στο Τελ Αβίβ και στους μιλιταριστικούς σχεδιασμούς του.

Όσοι, όμως, ταΐζουν την κόλαση δεν ξέρουν ότι αυτή είναι αχόρταγη…