Tag: ισραήλ

Παλαιστίνη

Σάββατο 13 Μάη. Καθώς έχουν κλείσει 4 βδομάδες, η απεργία πείνας παλαιστινίων πολιτικών κρατουμένων στις ισραηλινές φυλακές επεκτείνεται. Κατ’ αρχήν μέσα στις φυλακές, καθώς εκατοντάδες επιπλέον κρατούμενοι μπαίνουν στον συγκεκριμένο αγώνα. Ύστερα εκτός φυλακών, στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, με διαδηλώσεις και οδομαχίες. Τέλος εκτός μέσης Ανατολής: στη νότια αφρική, για παράδειγμα, βουλευτές και ακτιβιστές θα κάνουν μια 24ωρη απεργία πείνας, σαν συμβολική συμπαράσταση στους παλαιστίνιους απεργούς. Το ίδιο θα κάνουν (ή έχουν κάνει ήδη) συμπαραστάτες απ’ τις ηπα, την γαλλία και το βέλγιο.

Τα αιτήματα της απεργίας πείνας είναι στοιχειώδη: αφορούν τις συνθήκες στις φυλακές, τις απομονώσεις, καθώς και τις φυλακίσεις χωρίς κατηγορίες… Ο φίλος της Αθήνας και του ελληνικού βαθέος κράτους είναι, όλα κι όλα, ένα “δημοκρατικό” καθεστώς…

(φωτογραφία: διαδηλώτρια, κτυπημένη στο πρόσωπο από πλαστική σφαίρα, στη διάρκεια οδομαχιών με την ισραηλινή στρατοαστυνομία στη Ramallah, προχτές).

Χαρμόσυνα νέα

Δευτέρα 8 Μάη. Η πατρίς τον χρειάζεται επειγόντως! Είναι ο μόνος που ξέρει αυτή τη δουλειά. Οπότε, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο (όλα είναι περίεργα πια) ο κυρ Παναγιώτης ο Λαφαζάνης θα μπορούσε να ξαναγίνει “υπουργός παραγωγικής ανασυγκρότησης, περιβάλλοντος και ενέργειας”! Εξωκοινοβουλευτικός φυσικά.

Ο λόγος είναι απλός. Η gazprom, μετά από διάφορα μπρος–πίσω, άρχισε να συναρμολογεί τον σωλήνα που θα πηγαίνει αέριο, γκάζι, στην τουρκία. Οπότε; Οπότε μπορεί να χρειαστεί να περάσει και απ’ τα ιερά ελληνικά χώματα πηγαίνοντας προς ευρώπη μεριά· άρα ο κυρ Παναγιώτης πρέπει Τώρα να τρέξει να εξασφαλίσει εκατομμύρια ρούβλια, σαν μπροστάτζα, να τα τρίψει στα μούτρα του κάθε παλιοευρωπαίου και του κάθε παλιοδντ.

Αλλά, δυστυχώς, αυτό είναι μόνο ένα όνειρο. Ακόμα και για τον κυρ Παναγιώτη, που είναι αληθινός πατριώτης. “Δεν τα έχουμε τώρα ανάγκη τα λεφτά των ρώσων! Δεν τα θέλουμε τα παλιορούβλια… – θα πάρουμε σεκέλ!”.

Μάλιστα. Ισραηλινά εκατομμύρια θα πάρει η πατρίς, χάρη στους άλλους αγωγούς που περήφανα και αθόρυβα υπέγραψε ένας άλλος υπουργός, ο κυρ Γιώργος (ο Σταθάκης) για τα κοιτάσματα που κλέβει το Τελ Αβίβ απ’ τους παλαιστίνιους.

Μωρέ σωλήνες νάναι, παραδάκι να πέσει, κι ας είναι ότι νάναι!

(Αν είχατε απορία πως στρώνονται οι σωλήνες στους βυθούς, αυτό το ειδικό πλοίο της ελβετικής εταιρείας Allseas Group, που είναι συνεταίρος της gazprom, μπορεί να σας δώσει μια πολύ γενική ιδέα. Αν, ύστερα, αποκτήσετε την απορία από που ως που οι ελβετοί είναι ειδικοί σε δουλειές στις θάλασσες, δεν έχουμε απάντηση…)

Αυτό κι αν είναι “δημοκρατία”!

Τετάρτη 26 Απρίλη. Δυναμωμένο απ’ την ανανεωμένη (πιο σωστά: ενισχυμένη) συμμαχία του με την Ουάσιγκτον και τα ψόφια κουνάβια, το Τελ Αβίβ τρίζει τα δόντια του προς ευρώπη μεριά, όπως και όποτε γουστάρει. Τελευταίο γρίλισμα η ακύρωση της συνάντησης του ισραηλινού πρωθ. Netanyahu με τον ευρισκόμενο στο ισραήλ γερμανό υπ.εξ. Sigmar Gabriel, επειδή αυτός ο τελευταίος συναντήθηκε με δύο ισραηλινές μ.κ.ο. ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η “breaking the silence” ασχολείται με την συγκέντρωση μαρτυριών από πρώην ισραηλινούς στρατιώτες για το τι κάνει το Τελ Αβίβ σε βάρος των παλαιστινίων. Η B’Tselem καταγράφει τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων των παλαιστινίων. Και οι δύο έχουν κηρυχτεί απ’ το ολοκληρωτικό ισραηλινό καθεστώς «αντι-ισραηλινές» (σκέψου και να μην ήταν ισραηλινότατες!…) Και ο Netanyahu είχε το θράσος να απαγορεύσει ουσιαστικά στον Gabriel να συναντηθεί μαζί τους…

Ευτυχώς που οι έλληνες καθεστωτικοί δεν έχουν ούτε σκέψεις ούτε ανησυχίες τέτοιου είδους, όταν κάνουν τις επισκέψεις τους στο ισραήλ. Φανταστείτε να θύμωνε το συμμαχικό τους καθεστώς; Θα χαλούσε η ωραία συνεργασία…

(Η γεωπολιτική υποτίμηση του ελληνικού οικοπέδου εκφράζεται, μεταξύ άλλων, και με το κυνήγι «αγωγών», που θα περνάνε από δαύτο. Μπας και γίνει “hub”. Έχουν γραφτεί τα τελευταία 15 χρόνια λαμπροί ύμνοι σε σωλήνες που … δεν φτιάχτηκαν ποτέ. Ο έρμος ο κυρ Παναγιώτης το 2015 ήταν, απλά, ένα κρίκος στην ιστορία αυτή.

Τα ανάλογα ισχύουν με τον αγωγό αερίου που ονειρεύονται οι φαιορόζ απ’ το ισραήλ προς ευρώπη μεριά. Απ’ τα σχέδια και τις φωτογραφίες ως την κατασκευή και την λειτουργία τέτοιων project περνάνε τόσα χρόνια και τόσα κύματα ώστε το ευκολότερο είναι να απομείνουν οι αναμνηστικές φωτογραφίες…)

Περιοδείες και μπίζνες

Δευτέρα 24 Απρίλη. Μετά το συμμαχικό Ριάντ (γράφαμε την περασμένη Παρασκευή) ο «τρελός σκύλος» αμερικάνος υπ.αμ. Mattis συνέχισε την τουρνέ του στη μέση Ανατολή πηγαίνοντας, που αλλού; στο ακόμα πιο συμμαχικό Τελ Αβίβ. Εννοείται πως το ισραηλινό καθεστώς ενθουσιάστηκε, και δεν το έκρυψε – πολύ περισσότερο που ο «τρελός σκύλος» συνέχισε και απ’ το ισραήλ να καταγγέλει την επιθετικότητα του ιράν και τους κινδύνους που αντιπροσωπεύει η Τεχεράνη.

Αναμενόμενα αυτά. Το ενδιαφέρον μας είναι ότι τις ίδιες ημέρες υπογράφτηκε ένα «μνημόνιο συνεργασίας» για την κατασκευή αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου, απ’ το ισραήλ προς ευρώπη μεριά. Απ’ τα καθεστώτα του τελ Αβίβ, της Λευκωσίας, της Αθήνας και της Ρώμης…

Δεν γιορτάστηκε δεόντως στα μέρη μας το deal, ή κάνουμε λάθος; Το θέμα είναι ότι το ισραήλ κλέβει υποθαλάσσια κοιτάσματα που κανονικά θα ανήκαν στους παλαιστίνιους, αν φυσικά δημιουργούνταν ποτέ «ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος».

Τι κάνει λοιπόν η φαιορόζ ελληνική κυβέρνηση, και ειδικά το αριστερό σκέλος της που έχει τα μούτρα να παριστάνει ότι υπερασπίζεται «τα δίκαια των λαών»; Σηκώνει το μεσαίο δάκτυλό της στους παλαιστίνιους λέγοντας τους καθαρά και επιχειρηματικά «σας έχουμε χεσμένους».

Για πολλά θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς τους ροζ, εκτός απ’ αυτό: ότι έχουν έλλειψη κυνισμού…

(φωτογραφίες: πάνω μια αγέλη… κάτω μια άλλη…)

Ζήτημα συνείδησης

Κυριακή 23 Απρίλη. Υπάρχει κάποιος λόγος σ’ αυτόν τον άθλιο κόσμο για να μην είναι κανείς αδιαπραγμάτευτα με την μεριά των πάνω, εναντίον των κάτω;

Σωστά το καταλάβατε: παλαιστίνιοι εναντίον της ισραηλινής στρατοαστυνομίας· ή το ανάποδο. Τώρα. Χτες. Προχτές…

Αν οι αισθήσεις εύρισκαν το δίκιο τους…

Κατευθείαν απ’ τους «άγιους τόπους»

Δευτέρα 10 – Δευτέρα 17 Απρίλη. Το «άγιο φως»; Όχι δα! Αυτό είναι για κρατικούς λακέδες και μόνιμα “αθώους” πιστούς… Απ’ τους «άγιους τόπους» μια φευγαλέα ματιά μέσα απ’ το βλέμμα ενός άραβα ράπερ. Ο Tamer Nafar δεν είναι, ίσως, ριζοσπαστικά πολιτικοποιημένος (θα ήταν σε κάποια ένοπλη οργάνωση σε τέτοια περίπτωση). Είναι ένας απ’ τους ελεύθερους πολιορκούμενους της Παλαιστίνης.

Η μουσική είναι λιγότερη απ’ τα λόγια… Δεν υπάρχουν ελληνικοί υπότιτλοι, άρα θα χρειαστούν τα αγγλικά σας. Το επίπεδο lower φτάνει. Κι αυτό το άρωμα μιας άνοιξης, της αραβικής, που μένει συνέχεια, εδώ και 60 χρόνια, κάτω από στρατιωτικά άρβυλα· κι ωστόσο δεν λέει να συνθηκολογήσει…

Παραλειπόμενα μιας προβοκάτσιας 1

Κυριακή 9 Απρίλη. Δεν το ξέραμε προχτές, τώρα το ξέρουμε. Εντελώς συμπτωματικά (…) το στρατιωτικό αεροδρόμιο του Άσαντ (al Syairat) που κτύπησε η Ουάσιγκτον, στα περίχωρα της Hom, έχει άμεση σχέση με την αποτροπή της ισραηλινής επιδρομής στην Palmyra στις 19 Μάρτη: το «μεσαίας ποιότητας» σύστημα αεράμυνάς του ήταν αυτό που εντόπισε τα ισραηλινά αεροπλάνα, και εκτόξευσε εναντίον τους έναν τουλάχιστον πύραυλο. Σατανική σύμπτωση: σαν να συμμετείχε και ο Lieberman στην επιλογή του στόχου απ’ την Ουάσιγκτον…

Λιγότερο συμπτωματικό, ας πούμε «συμβολικό»: αυτό το αεροδρόμιο (που δεν έπαθε σοβαρές ζημιές, χρησιμοποιήθηκε απ’ την συριακή αεροπορία λίγες ώρες μετά την αμερικανική επίθεση…) είναι το βασικό hub για την υποστηρίξη του θύλακα στην Deir Ezzor. Είναι μια θέση στην ανατολική συρία, όπου πριν κάτι μήνες η αμερικανική αεροπορία σκότωσε «κατά λάθος» 60 στρατιώτες του Άσαντ, επιτρέποντας ταυτόχρονα στους ένοπλους του isis να ανακαταλάβουν σε βάρος τους στρατηγικής σημασίας λόφους.

Μετά απ’ αυτές τις συμπτώσεις και όχι συμπτώσεις μπορεί κανείς να συμπεράνει: όσο πιο πολύ εξελίσσεται τεχνολογικά ο αμερικανικός στρατός, τόσο πιο “ό,τι κάτσει” γίνεται η δράση του…

Ή μήπως όχι;

Παραλειπόμενα μιας προβοκάτσιας 2

Κυριακή 9 Απρίλη. Το μοτίβο «οι αντικαθεστωτικοί ένοπλοι εντός συριακής επικράτειας κάνουν κάτι που στη συνέχεια τα αφεντικά τους χρησιμοποιούν εναντίον του καθεστώτος Άσαντ» έχει δουλευτεί εδώ και πολύ καιρό… Από ποιον λέτε; Απ’ το Τελ Αβίβ!

Ενδεικτικά (φωτογραφία), καλοκαίρι του 2016: οι ισλαμιστές ένοπλοι που δρουν γύρω απ’ τα υψώματα του Γκολάν (με την κάλυψη του ισραηλινού κράτους) ρίχνουν ένα βλήμα στις κατεχόμενες απ’ τον ισραηλινό στρατό περιοχές, κάπου στο κέντρο τους. Το βλήμα σκάει σ’ ένα ισραηλινό ναρκοπέδιο, χωρίς να προκαλέσει θύματα ή ζημιές. Το ισραηλινό πεντάγωνο καταγγέλει τον συριακό στρατό σαν υπεύθυνο, και κτυπάει έναν συριακό εκτοξευτήρα βλημάτων που ταλαιπωρούσε τους ισλαμιστές ένοπλους. Που πανηγυρίζουν…

Το ισραήλ ακολουθεί την πολιτική να χρεώνει την Δαμασκό για όλα τα πυρά που προέρχονται απ’ την συρία, αδιάφορο με το ποιος είναι που πυροβολεί… (Αυτά τα γράφουν οι “times of israel” – όχι τίποτα «αντισημίτες»…)

Όμως όχι, η ψοφιοκουναβική αμερικανική διοίκηση δεν έκανε «το ίδιο» με πιο εντυπωσιακό τρόπο. Επιτέθηκε όχι γι αυτό καθ’ εαυτό το αποτέλεσμα της επίθεσης. Επιτέθηκε σαν προκαταβολή – εν μέρει μπλοφάροντας, λόγω αδυναμίας… Κι ακριβώς αυτήν την αδυναμία θα προσπαθήσει να διορθώσει, επιδιώκοντας να «σκουπίσει» όλους όσους έδωσαν συγχαρίκια για την επίθεση (πέρα, φυσικά, απ’ τα αραβοφασιστικά καθεστώτα και το ισραήλ), σε ένα είδος ad hoc (και στην ανάγκη χαλαρής) «συμμαχίας των προθύμων». Αν όχι για να συμμετάσχουν στην αμερικανική δράση στη συρία, σίγουρα για να την ανεχτούν.

Παγκόσμιος πόλεμος 1…

Σάββατο 8 Απρίλη. Πριν 20 ημέρες, στις 19 Μάρτη, η ισραηλινή αεροπορία (που εκπαιδεύεται στην ελλάδα, μην το ξεχνάει κανείς…) προσπάθησε να κάνει μια επίθεση σε βάθος μέσα στην συριακή επικράτεια, κοντά στην Palmyra. Τουλάχιστον 400 χιλιόμετρα πτήσης προς τον «στόχο», κι άλλα τόσα επιστροφή… Αυτός ο «στόχος» ήταν, κατά το Τελ Αβίβ, δυνάμεις της Χεζμπ’ αλλάχ. Προφανώς δεν ήταν ο μοναδικός. Το Τελ Αβίβ ήθελε να βοηθήσει αντάρτες του isis που προσπαθούν εδώ και καιρό να κόψουν τον υπό συριακό έλεγχο δρόμο ανάμεσα στη Hama και στην Palmyra.

Φαίνεται ότι οι ισραηλινοί καραβανάδες θεωρούσαν ότι τα αντιαεροπορικά συστήματα του ‘Ασαντ είναι ανεπαρκή, οπότε δεν θα κινδύνευαν. Κινδύνεψαν όμως, κόντρα στη σιγουριά τους! Τα ισραηλινά βομβαρδιστικά εντοπίστηκαν, και εκτοξεύτηκε εναντίον τους ένας τουλάχιστον πύραυλος. Κατά το καθεστώς Άσαντ καταρρίφθηκε ένα απ’ τα αεροπλάνα· το ισραηλινό καθεστώς το διέψευσε. Μάλλον το Τελ Αβίβ έχει δίκιο εν προκειμένω, αλλά δεν έχει τόση σημασία: το ουσιαστικό είναι ότι το Τελ Αβίβ αιφνιδιάστηκε, κάτι που πιθανόν να σημαίνει ότι η συριακή αεράμυνα έχει, κάπως, αναβαθμιστεί. Με την βοήθεια της Μόσχας ή της Τεχεράνης ή και των δύο… Και άρα η ισραηλινή αεροπορία δεν μπορεί να σουλατσάρει και να κτυπάει ανενόχλητη πια…

Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, την ώρα που ο φασίστας υπ.αμ. Lieberman (φίλος των ελλήνων, μην το ξεχνάει κανείς…) ήταν έξαλλος και απειλούσε βγάζοντας αφρούς ότι θα καταστρέψει όλη τη συριακή αεράμυνα «αν ξανατολμήσει να τον εμποδίσει να βομβαρδίζει όπου και όποτε θέλει», η Μόσχα καλούσε τον ισραηλινό πρεσβευτή για να του τραβήξει το αυτί «ζητώντας εξηγήσεις» για την επίθεση. Και ίσως όχι μόνο…

Θεωρούμε δεδομένο ότι το Τελ Αβίβ θα λύσσαξε ακόμα περισσότερο: η αντιαεροπορική αναβάθμιση της Δαμασκού και η πολιτική υποστήριξη της Μόσχας θέτουν σε άμεση αμφισβήτηση όχι μόνο αυτό που θεωρεί «δικαίωμα» του, το να κτυπάει στη συρία (πάντα τον στρατό του Άσαντ) κατά βούληση, αλλά ακόμα περισσότερο το άλλο «δικαίωμα» του, το να ισοπεδώσει τον λίβανο.

Ένα άμεσο αμερικανικό κτύπημα στον Άσαντ (και, έμμεσα αλλά καθαρά, μια «προειδοποίηση» στη Μόσχα και την Τεχεράνη) έγινε, λοιπόν, απόλυτα απαραίτητο και για τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό. Η αμερικανική επίθεση προσπαθεί να ανανεώσει, όσο μπορεί, το ισραηλινό πολεμικό laissez passer…

Παγκόσμιος πόλεμος 3…

Σάββατο 8 Απρίλη. Απ’ την μεριά τους όλοι οι «στόχοι» της επίθεσης, δηλαδή τόσο η Δαμασκός όσο και η Μόσχα και η Τεχεράνη, αντέδρασαν…. όπως ήταν λογικό. Με καταγγελίες. Στην αεροπορική βάση Shayrat που κτυπήθηκε (η δεύτερη μεγαλύτερη στη συρία μετά από εκείνη στη Λατάκεια) σταθμεύει και ρωσικός στρατός: επιθετικά ελικόπτερα και ειδικές δυνάμεις. Το αμερικανικό πεντάγωνο ειδοποίησε το ρωσικό πριν την επίθεση, για να απομακρύνει το «υλικό» του· υποθέτουμε ότι με τη σειρά του το ρωσικό ειδοποίησε το καθεστώς Άσαντ για να προφυλάξει τα πιο σημαντικά «κομμάτια» της αεροπορίας του.

Από στενά στρατιωτική άποψη υπήρξε, λοιπόν, φροντίδα να μην υπάρξουν αχρείαστες «ζημιές» την συγκεκριμένη στιγμή. Η χτεσινή δήλωση του ρώσου πρωθυπουργού Dmitry Medvedev (υπάρχει ακόμα!!!) ότι η αμερικανική επίθεση απείχε ένα μόνο βήμα απ’ την σύγκρουση με τον ρωσικό στρατό έγινε για τα μάτια του κόσμου.

Αλλά υπάρχει ζήτημα! Που γίνεται όλο και πιο σοβαρό: η μέση Ανατολή δεν χωράει όλες τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες, τοπικές και πλανητικές· ενόσω αυτές οι φιλοδοξίες έχουν ξεδιπλωθεί τόσο καθαρά ώστε ακόμα και μια αναδίπλωση σ’ αυτό το, ουσιαστικά, δευτερεύον πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου θα μετρήσει σαν ήττα. Έχει φανεί πεντακάθαρα αυτό απ’ την αμερικανική στάση και την “εξέλιξή” της.

Το συριακό κράτος δεν ήταν ποτέ σοβαρή απειλή για κανέναν. Ούτε για το ισραηλινό, ούτε για το αμερικανικό… Είχε πάντα εξαιρετικά αδύναμο στρατό, αφιερωμένο στην εσωτερική καταστολή (όπου ήταν αποτελεσματικός) και ανίκανο για οτιδήποτε άλλο.

Το “πρόβλημα” με το συριακό κράτος (απ’ την γεωπολιτική άποψη) ήταν αφενός η συμμαχία του με την Τεχεράνη, και αφετέρου η κάλυψη που παρείχε τόσο στη λιβανέζικη Χεζμπ’ αλλάχ όσο και στην παλαιστινιακή Χαμάς. Μεσολαβώντας, ταυτόχρονα, και την ιρανική υποστήριξη προς τις δύο οργανώσεις.

Η “δημιουργική αποσταθεροποίηση” της συριακής επικράτειας, και εν τέλει η διάλυσή της, είχε και έχει σημασία μόνο σ’ αυτό το “πλαίσιο”: για να απομονωθεί η “περσική” Τεχεράνη απ’ την “αραβική” Βηρυττό (κι απ’ την επίσης “αραβική” Γάζα), έτσι ώστε οι μεν δύο μεσογειακές περιοχές να είναι πάντα στο έλεος του Τελ Αβίβ, το δε ιράν στο έλεος των αμερικάνων. Έτσι ώστε, επιπλέον, τα σεΐχατα της αραβικής χερσονήσου να είναι οι μόνοι “εκπρόσωποι” (διαφθορείς δηλαδή) των πληβειακών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή.

Μέχρι το σημείο που ο Άσαντ είχε βρεθεί με την πλάτη – στη – Μεσόγειο, το σχέδιο έδειχνε να δουλεύει. Η άμεση εμπλοκή της Μόσχας όχι μόνο το σταμάτησε, αλλά έκανε και το ακριβώς αντίθετο: δυνάμωσε (κι όχι μόνο στρατιωτικά) την Χεζμπ’ αλλάχ, αναβάθμισε την Τεχεράνη σε αξιόπιστο και σοβαρό παίκτη στο ταμπλό της διεθνούς “αντιτρομοκρατίας”, έσωσε σε ικανό βαθμό τον ενδιάμεσο κρίκο (το καθεστώς Άσαντ, που παραμένει πάντα το μόνο διεθνώς αναγνωρισμένο) – και, φυσικά, προσέθεσε για πρώτη φορά μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου πολέμου μια καθόλου αμελητέα ρωσική στρατο-πολιτική “επίβλεψη”, όχι μόνο στο άξονα Τεχεράνη – Δαμασκός – Βηρυτός αλλά και στην ανατολική Μεσόγειο συνολικά. Αυτή η “αλλαγή συσχετισμών” έδωσε σημαντική εναλλακτική στην Άγκυρα, έχει “παρασύρει” εν μέρει την χούντα του Sisi στην αίγυπτο, και έχει φτάσει ως την λιβύη. Επιπλέον το Πεκίνο έχει αρχίσει να «απλώνει τα χέρια» του και εδώ.

Αυτό δεν μπορούν να το αφήσουν να συμβαίνει ούτε η Ουάσιγκτον, ούτε το Τελ Αβίβ, ούτε το Ριάντ! Και, κατά την γνώμη μας, είναι αργά πια για να το μετριάσουν / ελέγξουν «παζαρεύοντας» με μη στρατιωτικά μέσα. Αυτά που έχουν επιτύχει οι αντιπαλοί τους στο χώμα, με αίμα, μόνο με πόλεμο είναι δυνατόν να περιοριστούν (ή και να χαθούν).

Εκτιμάμε σαν πιθανό το ενδεχόμενο η Ουάσιγκτον να μην θέλει (και με την καινούργια της διοίκηση) να εμπλακεί σ’ έναν «πλήρη πόλεμο» και στη συρία, την στιγμή που η ιμπεριαλιστική προσοχή της είναι στραμμένη στην ανατολική ασία, και εφόσον πρέπει να συντηρεί την «στρατιωτική παρουσία της» σε πολλά σημεία του πλανήτη, και οπωσδήποτε στις πρόσφατες «κατακτήσεις» της, στο αφγανιστάν και στο ιράκ. Ο proxie war την βόλευε μια χαρά· αλλά τον έχασε…

Απ’ την μεριά τους το Τελ Αβίβ και το Ριάντ δεν έχουν τέτοιες global αρμοδιότητες και φιλοδοξίες: οι δικοί τους ιμπεριαλισμοί πρέπει να «δικαιωθούν» στη μέση Ανατολή. Τι μπορεί να κάνει, λοιπόν, η Ουάσιγκτον για να τους βοηθήσει; Απ’ την μια να είναι παρούσα στρατιωτικά με την «φυσική έννοια». Και απ’ την άλλη να απειλεί κάτι χοντρύτερο («αν η συριακή αεράμυνα δεν αφήνει το ισραήλ να βομβαρδίζει όπου θέλει» που θα έλεγε και ο Lieberman…) ελπίζοντας ότι δεν θα χρειαστεί να εμπλακεί full σ’ αυτό το «κάτι χοντρύτερο», σ’ αυτήν τουλάχιστον την περιοχή. Γιατί αν χρειαστεί να το κάνει τότε θα χάσει εντελώς τον έλεγχο στο κύριο μέτωπο, του Ειρηνικού…

Ναι, αλλά αυτά τα καταλαβαίνει και η άλλη πλευρά. Υπάρχει κανείς διατεθειμένος να υπογράφει στις ισραηλινές βόμβες (δίπλα απ’ τα ισραηλινά «θα σας…») «ευχαριστούμε που μας ….»;

Όχι…