Tag: ισραήλ

Jerusalem / al Quds 2

Σάββατο 9 Δεκέμβρη. … Οι Παλαιστίνιοι ασφυκτιούν στην Ιερουσαλήμ, και γι’ αυτό οι περισσότεροι δε συμμερίζονται τη νευρικότητα άλλων εθνικών και διεθνών φωνών. Ζούμε κάτω από συστηματική και θεσμισμένη βία: ρίχνονται δακρυγόνα στα σχολεία, συλλαμβάνονται παιδιά, κατεδαφίζονται σπίτια, γειτονιές παρακμάζουν, η κουλτούρα μας καταπιέζεται και οι «άδειες παραμονής» κατάσχονται όποτε το θελήσουν οι κατοχικές ισραηλινές αρχές…

Αυτά λέει μεταξύ άλλων ο Jalal Abukhater απ’ την «electronic indifada». Σε άλλο, λίγο παλιότερο άρθρο του (στις 25 Ιούλη), περιγράφει την συστηματικότητα της εθνοκάθαρσης που κάνει το Τελ Αβίβ στην κατεχόμενη ανατολική Ιερουσαλήμ· κάνοντας διαρκώς επιθετικά βήματα και οπισθοχωρώντας λίγο (και για λίγο…) όταν συναντούν μεγάλη αντίσταση. Τα πιο πρόσφατα «βήματα μπροστά» σ’ αυτό το σχέδιο ήταν ο σχεδόν αποκλεισμός (: εγκατάσταση ανιχνευτών μετάλλου και τουρνικέ στις εισόδους) του al-Aqsa για αρκετές ημέρες το περασμένο καλοκαίρι. (Το πήρε πίσω εν μέρει όταν ξεκίνησαν μεγάλες διαδηλώσεις…)

Ίσως μια απ’ τις πρώτες αξιόλογες συνέπειες να είναι εκτός δρόμων και οδομαχιών: η χρεωκοπία της περιβόητης «παλαιστινιακής αρχής» και του Abbas. Οπωσδήποτε το γεγονός ότι αυτός ο κλόουν εξακολουθεί να έχει ακόμα μια κάποια επιρροή στην παλαιστινιακή κοινωνία είναι κάτι που δείχνει από μόνο του τον κομφορμισμό και την υποτέλεια αυτού του τμήματος των παλαιστινίων· γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να έχει σχολάσει προ πολλού.

Εκείνο που προστίθεται τώρα στην ελεεινή καμπούρα αυτής της «παλαιστινιακής αρχής» είναι ότι απ’ τη δεκαετία του ’90 (όταν «αναγνωρίστηκε»…) ελπίζει, διαδίδει και στηρίζεται στο ότι η Ουάσιγκτον θα επιβάλλει κάπως, κάποτε, κάποια «δίκαιη λύση δύο κρατών»… Για να φτάσει ο Δεκέμβρης του 2017 και να πέσει το τελευταίο (αμερικανικής προέλευσης) φύλλο συκής που έκρυβε την γύμνια και τον ενδοτισμό της.

Το μόνο που έχει υπέρ της (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) είναι ότι και η Χαμάς, σίγουρα υπό την τωρινή ηγεσία της, έχει βουλιάξει στα δικά της πολιτικά αδιέξοδα…

Jerusalem / al Quds 3

Σάββατο 9 Δεκέμβρη. Εκείνο που θα πρέπει να λήξει (πράγμα που φαίνεται δύσκολο, προς το παρόν, ιδεολογικά…) είναι η περιβόητη ιδέα των “δύο κρατών” στα παλαιστινιακά εδάφη. Παίζοντας με την “μελλοντική δημιουργία κάποιου είδους παλαιστινιακού κράτους” το Τελ Αβίβ επεκτείνει διαρκώς την επικράτειά του. Ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός δεν πρόκειται να αφήσει ούτε σπιθαμή γης που θα τον συνέφερε να κατακτήσει· το κάνει ήδη, εδώ και πολλά χρόνια, συστηματικά, και χωρίς να πτοείται από “διεθνείς καταδίκες” – φραστικές… Για παράδειγμα, απ’ το 1967 που κατέλαβε την ανατολική Ιερουσαλήμ (μαζί με την δυτική όχθη) έχει κατεδαφίσει στην πόλη 20.000 σπίτια αράβων (σύμφωνα με τον οηε). Ό,τι μείνει απ’ την περιοχή (αν μείνει κάτι) θα είναι αραβικά εργατικά “μπαντουστάν” πάνω σε άγονες εκτάσεις, κυκλωμένα απ’ τον ισραηλινό στρατό. Η αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν “πρωτεύουσας”, άρα η αμερικανική επιβράβευση της κατοχής / κατάκτησης εκ μέρους του ενός και μοναδικού υπαρκτού κράτους, δεν αφήνει περιθώρια για ψευδαισθήσεις.

Ένα κράτος, ένα και μοναδικό λοιπόν, σ’ όλη την παλαιστίνη· αλλά όχι το ισραηλινό! Ένα κράτος για όλους και όλες (με επιστροφή των εκατοντάδων χιλιάδων παλαιστίνιων προσφύγων αν θέλουν να επιστρέψουν), άρα ένα κράτος με διασφαλισμένα τα δικαιώματα της ισραηλινής πληθυσμιακής μειοψηφίας. Ένα κράτος δι-εθνικό στην εθνοτική του σύνθεση, αλλά ενιαίο: υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα διεθνώς.

Αυτό ΔΕΝ θα το ήθελε ο ισραηλινός πρωτοκοσμικός ρατσισμός / μιλιταρισμός ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του! Θα το εμπόδιζε με κάθε τρόπο. Όμως ούτε η μειοψηφία των λευκών φασιστών / ρατσιστών της νότιας αφρικής το ήθελε επι δεκαετίες… Αναγκάστηκε να το αποδεχθεί όταν βρέθηκε κυκλωμένη από τα διεθνή αντιρατσιστικά κινήματα και, σα συνέπεια, από πολλές κυβερνήσεις / κράτη. Ο καπιταλισμός σαν καπιταλισμός δεν έχασε τίποτα· δημιουργήθηκε επίσης μια καινούργια κάστα αφεντικών, αφρικάνοι αυτή τη φορά.

Ας το ξαναπούμε: δεν είναι ιστορική πρωτοτυπία το να αναγκάζεται μια ρατσιστική μειοψηφία να παραδώσει την εξουσία που ασκεί δια της βίας πάνω σε έναν εντόπιο πληθυσμό.

Μετά από τόσες δεκαετίες επεκτεινόμενης κατοχής και καταστροφής της ζωής των παλαιστινίων ο μόνος εύλογος και δίκαιος πολιτικά και κοινωνικά στόχος είναι (κατά την ταπεινή μας άποψη) αυτό που τώρα μοιάζει αδύνατο αλλά από ιστορική άποψη είναι απόλυτα ρεαλιστικό: η παλαιστίνη σαν ενιαίο δι- εθνικό (ή πολυ-θρησκευτικό) κράτος…

Στο κάτω κάτω της γραφής: ο “τοπικός” χωροφύλακας της περιοχής δεν χρειάζεται άλλο. Έχουν εγκατασταθεί οι αμερικάνοι (και οι ρώσοι…) “αυτοπροσώπως”…

Ένα ψόφιο κουνάβι στη μέση Ανατολή

Παρασκευή 8 Δεκέμβρη. Η φιλοϊσραηλινή απόφαση του αμερικανικού καθεστώτος για την Ιερουσαλήν (al-Quds στα αραβικά…) εισέπραξε ήδη κάποιες πρώτες φραστικές αντιδράσεις· αλλά θα έχει μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα πολύ σοβαρότερες συνέπειες. Η κατασκευή του ισραηλινού κράτους / χωροφύλακα απ’ την λευκή, πρωτοκοσμική δύση· η κατάληψη της αραβικής παλαιστίνης· ο ρατσισμός (επιπέδου απαρτχάιντ) του ισραηλινού καθεστώτος· και η ελπίδα μιας «λύσης» που θα δικαιώνει, σε κάποιον βαθμό, τον επι δεκαετίες αγώνα των παλαιστινίων, όλα αυτά είναι θέματα που έχουν περάσει στο μεδούλι όχι μόνο των αραβικών κοινωνιών, ούτε μόνο των μουσουλμανικών πληθυσμών του πλανήτη. Η Παλαιστίνη έχει σημαδέψει τον 20ο αιώνα σ’ όλο τον πλανήτη. Και συνεχίζει.

Τόσο η Ουάσιγκτον όσο και το Τελ Αβίβ μπορούν να κάνουν κυνικούς υπολογισμούς με βάση τα σημερινά δεδομένα: «και τι θα κάνουν δηλαδή;» (οι αντίπαλοί τους). «Έχουμε τα όπλα, έχουμε τη δύναμη, κάνουμε ό,τι θέλουμε». Αυτό μπορεί να ισχύει πράγματι σήμερα. Αύριο; Μεθαύριο;

Αν κάνουν τέτοιους λογαριασμούς (και δεν φαίνονται ικανοί να κάνουν άλλους) υποτιμούν τον ουσιαστικότερο παράγοντα, που ωστόσο τον είδαν από πρώτο χέρι οι μεν στο αφγανιστάν, στο ιράκ και στη συρία, οι δε στο νότιο λίβανο, το 2006: την αποφασιστικότητα ανθρώπων που μπορεί να μην έχουν όπλα της τελευταίας τεχνολογίας, έχουν όμως το δίκιο με το μέρος τους. Δεν είναι ρομαντισμός! Οι εξεγέρσεις / επαναστάσεις που ονομάστηκαν «αραβική άνοιξη» δεν είναι αρχαίες. Μπορεί να μην πέτυχαν παντού τους στόχους τους, αλλά έδειξαν κάτι που οι κυρίαρχοι προτιμούν να ξεχνούν: ότι η μαζική αποφασιστικότητα είναι ανατρεπτική εκεί που θεωρούνταν αδύνατο να υπάρξει. Η ριζοασπαστικοποίηση δεν προειδοποιεί· εμφανίζεται ξαφνικά, εκεί που κανένας δεν την περίμενε…

Η ιστορία του «παλαιστινιακού» φωτίζει, μ’ ένα διαγώνιο φως, τους λάθος λογαριασμούς. «Κανονικά», μετά την βία που έχουν υποστεί διαχρονικά οι παλαιστίνιοι, θα έπρεπε να έχουν συνθηκολογήσει προ πολλού. Κάποιοι το έκαναν· όχι όλοι, ίσως όχι η πληβειακή πλειοψηφία. Κάποιοι εξαγοράστηκαν, κάποιοι συμβιβάστηκαν, κάποιοι πέθαναν. Όμως από μόνο του το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον, με ένα παρελθόν «μεσολαβητικό», αναγκάστηκε τώρα να ρίξει το βάρος υπέρ εκείνης της πλευράς που είναι οπλισμένη σαν αστακός δείχνει, με τον τρόπο του, ότι αυτή η πλευρά, η ισραηλινή, νοιώθει σοβαρές απειλές, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη της.

Φυσικά, στον σε εξέλιξη 4ο παγκόσμιο πόλεμο, η μέση Ανατολή είναι δευτερεύον μέτωπο. Όμως επικοινωνεί με όλα τα άλλα, και με το πρωτεύον (στην ανατολική ασία / Ειρηνικό). Απόδειξη; Ούτε το Τελ Αβίβ (ένας περιφερειακός «παίκτης») ούτε η Ουάσισγκτον μπορούν να «φάνε» το ότι ηττήθηκε ο σχεδιασμός τους για την διάλυση της συρίας και του ιράκ.

Κι ενώ ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος, όπως κάθε παγκόσμιος, θα έχει πολλές «στροφές» και αλλαγές «νικητών» μέχρι να οριστικοποιηθεί το αποτέλεσμά του, μπορούμε να το πούμε: η ανακήρυξη της al-Quds σαν «πρωτεύουσας του ισραήλ» έχει πολλά δεδομένα για να αποδειχθεί μια συμβολική κίνηση / ουσιαστική ήττα.

(φωτογραφία: Από την χθεσινή “μέρα της οργής”, κάπου στη δυτική Όχθη. Η σημερινή θα είναι ακόμα πιο οργισμένη…)

Ένα αμερικανοπεντάγωνο στον πλανήτη

Παρασκευή 8 Δεκέμβρη. Στους καιρούς της ηγεμονικής ισχύος της η Ουάσιγκτον είχε πετύχει / επιβάλει την «συμφωνία του Camp David» το 1978 ανάμεσα στο αιγυπτιακό και το ισραηλινό καθεστώς, υποχρεώνοντας το Τελ Αβίβ να επιστρέψει στο Κάιρο την χερσόνησο του Σινά που είχε καταλάβει στρατιωτικά. Ακόμα και στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με την άνεση της «μόνης υπερδύναμης» η Ουάσιγκτον είχε πετύχει / επιβάλλει τις «συμφωνίες του Όσλο» ανάμεσα στο ισραήλ και τους παλαιστίνιους. Θυμίζουμε: όταν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ένοιωθε ότι υπερέχει είχε την πολυτέλεια να μην ταυτίζεται απόλυτα, 100%, με τον ισραηλινό.

Το γεγονός πως τώρα το κάνει είναι απόδειξη της αδυναμίας του. Πάντα η Ουάσιγκτον δρούσε ένοπλα, επιδεικνύοντας όμως μια υπεροψία που της επέτρεπε εδώ κι εκεί να εμφανίζεται σαν «μεσολαβητής / ειρηνοποιός». Τώρα αυτό το δεύτερο τέλειωσε. Συμβολικά ίσως, αλλά τέλειωσε: η ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του ισραήλ είναι η εκδήλωση ενός φτηνού παζαριού, όπου οι σύμμαχοι (οι ηπα και το ισραήλ) βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Το “america first” σημαίνει καθαρά “america forward”, στα τυφλά, χωρίς την “ανωτερότητα του ειρηνοποιού”. Και χωρίς καμία άλλη, εκτός απ’ τα πυρηνικά όπλα.

Όμως αν η Ουάσιγκτον σηκώνει διαρκώς τα μανίκια, το ίδιο κάνουν και οι αντιπαλοί της. Κι αυτούς δεν τους τρομάζει. Τους αυξάνει…

Guns for hire

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. O «πλανητάρχης», ο καραγκιόζης του παλατιού μιας αυτοκρατορίας σε παρακμή, μίλησε. Όρισε την «πρωτεύουσα» ενός εξίσου παρακμιακού προκεχωρημένου φυλακίου: το ισραήλ. Πολιτική χωροταξία… Έχει κάποιο νόημα;

Αν κάποιος συνυπολογίσει ότι ο ίδιος καραγκιόζης αυτοκράτορας έχει εκδηλώσει την ευαρέσκειά του προς τον σαουδάραβα τοξικό πρίγκηπα, που είναι πιθανόν ότι κάποια στιγμή όχι πολύ αργά θα σταθεί αδύνατο να βρεθεί, σαν πτώμα, μέσα στα ερείπια του πολυτελούς ανακτόρου του, θα συμπεράνει: το μόνο νόημα είναι «σαν τους στραβούς στον Άδη»…

Καθόλου ευχάριστο: πρόκειται για ένα πυρηνικό καπιταλιστικό κράτος πρώτης γραμμής. Που εγκαταλείπει ακόμα και τα προσχήματα της «ειρηνοποιού διαιτησίας» του (ιστορική μορφή της άλλοτε κυριαρχίας του), φοράει την φανέλα των λιγοστών συμμάχων του, και κατεβαίνει στο γήπεδο, αλλαγή στο 75ο λεπτό, σαν αστακός, για να δείξει πόσα απίδια βάζει ο σάκος. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει: ακόμα και τα προσχήματα του 3ου παγκόσμιου πολέμου (του λεγόμενου «ψυχρού») είναι άχρηστα πια. Ο 4ος οξύνεται – και η «διπλωματία» του δεν το κρύβει.

Ενώ ο Γιάννης και η Ελένη κάνουν like…

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. … ο κόσμος καίγεται! Είναι κατάρα να ζεις την Ιστορία εν τω γίγνεσθαι· και δεν είναι ευλογία το να είσαι ο ηλίθιος-μάζα με το ανεξέλεγκτο Εγώ που ασχολείται με τον αφαλό του μέσα στους στροβιλισμούς των καπιταλιστικών καιρών. Δεν υπάρχει κανένας παράδεισος για τους «φτωχούς τω πνεύματι»!!! Επίσης: ό,τι και να πούμε εδώ είναι άχρηστο γενικά. Μόνο ειδικά έχει αξία, αν εσείς αντέξετε…

Το ψόφιο κουνάβι απέδειξε πόσο ενεργούμενο της Ιστορίας είναι· η τέλεια βιτρίνα! Σας καλούμε να θυμάστε αυτήν την Ιστορική Στιγμή μέχρι το τέλος της ζωής σας (ευχόμαστε να είναι πολύ μακριά). Αν όχι για άλλους λόγους (πολλούς και σοβαρούς) έστω, μόνο και μόνο, επειδή ο πελαργός σας άφησε σ’ αυτό εδώ το μέρος: στη μέση Ανατολή. Σας καλούμε, ακόμα (ίσως μάταια, αλλά επιμένουμε…) να εγκαταλείψετε την μικροαστική βεβαιότητα ότι η ζωή σας (οι ζωές μας…) είναι μακρυά και έξω απ’ τις τροχιές των πυραύλων της ενδοκαπιταλιστικής έντασης. Στην αρχή, ίσως για καιρό, αυτό θα σας τρομάζει· θα κάνετε ό,τι μπορείτε για να το απωθήσετε. Αν, όμως, έχετε το κουράγιο να το αναγνωρίσετε, ύστερα, μ’ έναν τρόπο που δεν τον περιμένε και δεν τον φαντάζεσθε, θα απελευθερωθείτε. Όχι απ’ τα πάντα· σίγουρα όμως απ’ τις ψευδαισθήσεις μιας ζωής που την ζούμε μ’ έναν τρόπο που μας διαφεύγει· όπως έλεγαν κάτι Καταστασιακοί, μετά τον Μάρξ…

Μπορεί να μην αρέσει, αλλά έτσι είναι! Eνώ ο Γιάννης και η Ελένη κάνουν like, ο κόσμος γύρω τους καίγεται…

Η Ουάσιγκτον είναι ο εμπρηστής

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Δείτε την φωτογραφία: η εικονικότητα σαν εξουσία! Είναι το ψόφιο κουνάβι που ανάβει τα φυτίλια; Πίσω του ακριβώς βρίσκεται αυτός που θα τον αντικαταταστήσει, αν και όταν χρειαστεί: ο αντιπρόεδρος Pence… Συνεπώς η απόφαση δεν είναι προσωπική (δεν θα μπορούσε άλλωστε!)· είναι όλης της συμμορίας.

Ναι και όχι λοιπόν. Ναι με την έννοια πως είναι το ενεργούμενο, η μάσκα, ο εντεταλμένος, ο κλόουν – εκπρόσωπος της κρίσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Όχι με την έννοια πως αν δεν ήταν αυτός θα ήταν κάποιος άλλος. Ναι και όχι με την έννοια ότι ο γαμπρός του είναι ο “σύνδεσμός” – αλλά, διάολε! Ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν μεθοδεύεται από “σόγια”! (Ή, μήπως, στην εξέλιξή τους ορισμένες καπιταλιστικές ζώνες ξαναγίνονται φεουδαρχικές;)

Το ότι ανακήρυξε “πρωτεύουσα του ισραήλ” την Ιερουσαλήμ, “ξεπαγώνοντας” μια αμερικανική απόφαση του 1995 (“προληπτική” απόφαση!!!) είναι κατευθείαν συνέπεια της τωρινής ήττας του αμερικανικού (και ισραηλινού και σαουδαραβικού) ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού για την συρία και το ιράκ. Κι ενώ μιλάμε για ένα δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είναι αυτό: ο 4ος παγκόσμιος. Αν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ανάβει ένα φυτίλι στη μέση Ανατολή, είναι – απλά – επειδή δεν είναι το πρώτο! Το project isis ήταν το προηγούμενο.

Η αντικατάσταση του isis με τις ypg φαίνεται ότι δεν είναι αρκετή. Δεν είναι αρκετή για την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ αφού το «μπλοκ της Αστάνα», δηλαδή η διακρατική συμμαχία Πεκίνου – Μόσχας – Τεχεράνης, που έπρεπε να αποφευχθεί πάσει θυσία σύμφωνα με τον γκουρού Brzezinski, έχει εδραιωθεί – με αφορμή (αλλά όχι αιτία…) το συριακό πεδίο μάχης. Και, ακόμα χειρότερο, με την προσθήκη της Άγκυρας.

Η Ιερουσαλήμ δεν είναι απλά μια πόλη. Είναι μια πόλη – σύμβολο εδώ και δεκάδες αιώνες. Η ακτή της Μεσογείου δίπλα της είχε, όλους αυτούς τους αιώνες, γεωπολιτική σημασία πρώτης τάξης. Καθώς αυτή υποχωρεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έκρινε (όχι άδικα απ’ την μεριά του) ότι μπορεί να την χρησιμοποιήσει σαν προσάναμμα – αφού απέτυχε με άλλες ιστορικές πόλεις, την Βαγδάτη, την Δαμασμό, το Χαλέπι… Ένα προσάναμμα στα μέτρα του χωροφύλακα: του μιλιταριστικού / ρατσιστικού ισραηλινού καθεστώτος.

Μιλήσε κανείς για “αποεδαφικοποίηση” του καπιταλισμού;

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. Μετά από δύσκολη και αιματηρή αναμέτρηση με την γενναία οπισθοφυλακή του isis, ο συριακός στρατός ‘n’ friends (ίσως περισσότερο οι friends) πέτυχε να εξασφαλίσει την χερσαία διαδρομή απ’ την συνοριακή Abu Kamal στην Deir ez-Zor. Ήταν αναμενόμενο αργά ή γρήγορα· και μια τακτική αποτυχία της Ουάσιγκτον και των δικών της συμμάχων μέσα σε μια γενικότερη ήττα. Τώρα, θεωρητικά και κατ’ αρχήν τουλάχιστον, οι νταλίκες (φορτωμένες με οτιδήποτε….) μπορούν να ξεκινούν απ’ την Τεχεράνη και διασχίζοντας το ιρακινό έδαφος μέσω Βαγδάτης να περνάνε τα ιρακινο-συριακά σύνορα δίπλα στον Ευφράτη, να ανηφορίζουν προς την Deir ez-Zor, από κει στη Δαμασκό και, τελικά στον λίβανο και στη Μεσόγειο.

Αλλά οι νταλίκες είναι κάπως αδιάφορες, ακόμα κι αν κουβαλούν όπλα. Θα τις αναλάβουν τα ισραηλινά βομβαρδιστικά… Ο αγωγός ιρανικού και καταριανού φυσικού αερίου (με κατασκευή της gazprom, με ό,τι αυτό σημαίνει…) που κοντά στη Δαμασκό θα αποκτάει ένα κλάδο προς τουρκία και, από εκεί, «μπαίνοντας» στον turk stream θα μπορεί να οδηγηθεί προς τα ανατολικά ή τα δυτικά βαλκάνια – αυτός είναι το ζήτημα!!

Οπότε «η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του ισραήλ»!… Ή, για να το πούμε διαφορετικά, ο ισραηλινός στρατός αναλαμβάνει επίσημα να είναι η «μεσανατολική διοίκηση» του αμερικανικού πενταγώνου (και της “ενεργειακής πολιτικής” του). Παρακαλούμε, μην ρίξετε στην «τύχη» την ιστορική στιγμή της απόφασης της παρακμιακής αυτοκρατορίας: αναγκάζεται να «εσωτερικεύσει» τους μοχλούς της αποσταθεροποίησης όλης αυτής της ζώνης επειδή οι «εξωτερικές» προσπάθειές της απέτυχαν. Με δυο λόγια: η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του τοπικού μιλιταριστικού βραχίονα ΕΠΕΙΔΗ ο isis δεν έχει πια κράτος… Η Ιερουσαλήμ βαφτίζεται «πρωτεύουσα» επειδή «χάθηκε» το Aleppo και, στη συνέχεια, η Deir ez-Zor…

Η Ιερουσαλήμ, κηρυγμένη σαν “πρωτεύουσα” ενός παρακμιακού κράτους χωροφύλακα, είναι μια απ’ τις τελευταίες ζαριές της μεσανατολικής χωροφυλακής: μ’ έναν τρόπο που διαφεύγει απ’ το πόπολο οι σύμμαχοι της Αθήνας οπισθοχωρούν και οχυρώνονται σε ολοφάνερες (και όχι κρυμμένες) προβοκάτσιες. Και οι πόλεις (επιλεγμένες πόλεις…) είναι αναγκασμένες να τις υποστούν αυτές τις προβοκάτσιες…

Αυτό δεν ήταν που μάθαμε απ’ το απίστευτο και ηρωϊκό Sarajevo στο πρώτο μισό των ‘90s;

Μέση Ανατολή 1

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Αυτό το καινούργιο μέτωπο το ανοίγει με ενεργητικό τρόπο το Τελ Αβίβ, απ’ την δυτική μεριά της συριακής επικράτειας. Ο ισραηλινός πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον Ron Dermer, συνεντευξιαζόμενος στο site “politico” χτες, υποσχέθηκε ότι «δεν θα αφήσουμε το ιράν να πλησιάσει τα σύνορά μας»… Όπως είναι γνωστό αυτή η «ζώνη συνοριακής ασφάλειας» που θεωρεί δικαίωμά του το ρατσιστικό / μιλιταριστικό ισραηλινό καθεστώς φτάνει ως τον ινδό ποταμό.

Σ’ αυτή τη φάση η ισραηλινή αεροπορία επιτίθεται σε «ιρανικούς στόχους» στο συριακό έδαφος: πιο σωστά, σε στόχους που το ίδιο έχει ονομάσει «ιρανικούς», για να διακοσμεί τις επιθέσεις του. Να υποθέσουμε ότι οι ασκήσεις που έχει κάνει η ισραηλινή αεροπορία στο ελλαδιστάν δεν πάνε χαμένες; Να το υποθέσουμε: με τον ψεκασμένο και τον ογκόλιθο μπροστάρηδες όλες οι φαιορόζ βιτρίνες (και πίσω τους το ελληνικό βαθύ κράτος) θα πρέπει να καμαρώνουν.

Δεν ξέρουμε όμως πόσο θα καμαρώσουν (φανερά ή κρυφά δεν έχει σημασία…) αν σήμερα ο «μεγάλος σύμμαχός τους», η ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον, αναγνωρίσει σαν πρωτεύουσα του ισραήλ την Ιερουσαλήμ· όπως ανακοινωθεί ή έχει διαρρεύσει. Η ανατολική Ιερουσαλήμ καταλήφθηκε απ’ τον ισραηλινό στρατό το 1967 (στο «πόλεμο των 6 ημερών») και εδώ και χρόνια το ισραηλινό καθεστώς διώχνει τους άραβες / παλαιστίνιους απ’ την υπόλοιπη πόλη με κάθε δυνατό μέσο· πάντα δια της βίας.

Σύμφωνα με τα πάμπολλα «ψηφίσματα του οηε» ο ισραηλινός στρατός θα έπρεπε να έχει φύγει (εξίσου πάμπολλες φορές…) απ’ την Ιερουσαλήμ, αφού είναι κατοχικός. Στο εντελώς θεωρητικό ενδεχόμενο μιας κάποιας μελλοντικής «λύσης» η Ιερουσαλήμ δεν θα ήταν πρωτεύουσα κανενός αλλά μια διεθνής – πολυθρησκευτική πόλη.

Οι φασίστες της κυβέρνησης του ισραήλ «πιέζουν» την Ουάσιγκτον να αναγνωρίσει την πόλη σαν πρωτεύουσά τους: έτσι θα νομιμοποιήσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός την ισραηλινή στρατιωτική κατοχή, και την «εθνοκάθαρση» των παλαιστινίων.

Αν όμως η Ουάσιγκτον νομιμοποιήσει αυτήν την ιστορική και πολλαπλά καταδικασμένη κατοχή, τότε οι έλληνες σύμμαχοι και των ηπα και του ισραήλ θα πρέπει να ξεγράψουν το ιδεολογικό παραμύθι τους περί «κατεχόμενης βόρειας κύπρου» και «αποχώρησης του τουρκικού στρατού» από εκεί. Πρακτικά, βέβαια, προτιμούν την διαίρεση του νησιού· το έχουν δείξει με κάθε τρόπο, κι όχι μόνο μία φορά. Όμως η στενή πολιτικοστρατιωτική συμμαχία τους με τους δυο «πρωταγωνιστές» αυτής της ελεεινής νομιμοποίησης θα τους στερήσει κάθε βάση για ιδεολογική προπαγάνδα.

Η ε.ε. (σε επίπεδο θεσμών) διαφωνεί με την αναμενόμενη διακήρυξη του ψόφιου κουναβιού. Στα λόγια το Βερολίνο (μέσω δηλώσεων του γερμανού υπ.εξ. Sigmar Gabriel) ήταν μάλλον «αυστηρό»:

…Η γερμανική στάση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα παραμένει σταθερή: η λύση στο θέμα της Ιερουσαλήμ μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα από απευθείας διαπραγματεύσεις των δύο πλευρών [σ.σ.: εννοεί παλαιστίνιους και ισραηλινούς]. Οτιδήποτε οξύνει την κρίση είναι αντιπαραγωγικό… Σε κάθε περίπτωση η γερμανία δεν μπορεί να περιμένει τις αποφάσεις της Ουάσιγκτον ή απλά να περιμένει να ανακοινωθούν και ύστερα να τις σχολιάζει. Πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε τις δικές μας θέσεις και σε κάποιες περιπτώσεις – ακόμα και πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στους συμμάχους μας – να ξεκαθαρίσουμε τα όρια της αλληλεγγύης μας απέναντί τους…

Μέση Ανατολή 2

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη. Το ψόφιο κουνάβι βασίζεται σε μια απόφαση του αμερικανικού κογκρέσσου του 1995, για μετεγκατάσταση της αμερικανικής πρεσβείας απ’ το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ· πράγμα που ισοδυναμεί με αναγνώριση της πόλης σαν πρωτεύουσας του ισραήλ. Από τότε ως σήμερα όλοι οι αμερικάνοι πρόεδροι “αναβάλλουν για ένα εξάμηνο” την μετακόμιση· έτσι πέρασαν 22 χρόνια. Ωστόσο το ψόφιο κουνάβι έχει δηλώσει ότι “θα κάνει το βήμα”. Προχτές ο εκπρόσωπος του άσπρου σπιτιού Hogan Gidley δήλωσε ότι «δεν είναι θέμα το ‘αν’ αλλά το ‘πότε’».

Έφτασε το «πότε»; Ή θα πάει για το επόμενο εξάμηνο; Οι αραβικές χούντες που έχουν κουρνιάσει στη στρατιωτική σκιά της Ουάσιγκτον θα τσουρουφλιστούν με μια τέτοια αμερικανική κίνηση, είτε γίνει σήμερα ολόκληρη είτε αναγγελθεί σε δόσεις. Ούτε να την δικαιολογήσουν μπορούν, ούτε οι πληθυσμοί τους θα την φάνε. Το χειρότερο απ’ όλα: θα δώσει πολλούς πόντους στην Τεχεράνη, στην Άγκυρα, στην Χεζμπ’ αλλάχ, σ’ όλους όσους εκτός παλαιστίνης είναι δηλωμένα αντι-αμερικάνοι. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας σοβαρός λόγος για να καθυστερήσει λίγο ακόμα το «βήμα» του το ψόφιο κουνάβι. Θα ξέρουμε σύντομα… Ωστόσο φαίνεται ότι η αμερικανική τακτική της αποσταθεροποίησης οξύνεται. Άλλοι κατηγορούν το ψόφιο κουνάβι σαν «πυρομανή», άλλοι υποστηρίζουν ότι μια τέτοια κίνηση είναι τρομοκρατική ενέργεια μεγάλου βεληνεκούς. Έχουν δίκιο, αλλά αυτά αντιμετωπίζονται στην πράξη· όχι με λόγια.

Εν τω μεταξύ διάφορες παλαιστινιακές οργανώσεις έχουν εξαγγείλει «τρεις ημέρες οργής» (τουλάχιστον τρεις… ξεκινώντας από σήμερα) σε περίπτωση που οι προβλέψεις για το σημερινό «βήμα» του ψόφιου κουναβιού επαληθευτούν.

Και ο ισραηλινός στρατός ετοιμάζεται για την «απαράιτητη καταστολή»…