Tag: ισραήλ

Τετάρτη 30 Αυγούστου. Σε μια συνέντευξή του στην ισραηλινή εφημερίδα ha’aretz (στις 25 Αυγούστου), ο ισραηλινός πτέραρχος (αρχηγός της πολεμικής αεροπορίας) Amir Eshel, που βγαίνει σε σύνταξη, λέει διάφορα ενδιαφέροντα· με την γλώσσα του τεχνοκράτη καραβανά. Με δυο κουβέντες: περιγράφει την σημαντική βελτίωση των (επιχειρησιακών) δυνατοτήτων της ισραηλινής αεροπορίας. Ένα απ’ τα στοιχεία αυτής της σημαντικής βελτίωσης είναι η συνεργασία της IAF με άλλες χώρες.

Μια διευκρίνιση. Στο είδος των πολέμων που θέλει (και ως ένα βαθμό μπορεί) να κάνει το Τελ Αβίβ η αεροπορία είναι το νούμερο 1 όπλο. Οι αναμνήσεις του Eshel απ’ την επιτυχή για το Τελ Αβίβ έκβαση του “πολέμου των 6 ημερών” το ’67 την αεροπορική υπεροχή ανακαλούν. Την καταστροφή της λωρίδας της Γάζας η αεροπορία την διεκπεραιώνει, “όποτε χρειάζεται”. Η επίθεση στο νότιο λίβανο το 2006 στην αεροπορία βασιζόταν· αλλά ο ισραηλινός στρατός ηττήθηκε, και ηττήθηκε στο έδαφος. Οι “τριψήφιου αριθμού” επιθέσεις σε συριακό έδαφος απ’ το 2012 ως τώρα, σύμφωνα με την παραδοχή του Eshel (σε φορτία όπλων της Χεζμπ’ αλλάχ υποτίθεται, αλλά είναι σίγουρο πως δεν ήταν καθόλου μόνο τέτοιοι οι στόχοι…), απ’ την ισραηλινή αεροπορία έγιναν. Και την επίθεση στο ιράν πάλι το ίδιο όπλο και επιτελείο έχει αναλάβει να την σχεδιάσει, απ’ το 2008· αν και, κατά τα λεγόμενα του Eshel, είναι οι στρατηγοί και όχι οι πολιτικές βιτρίνες που την έχουν «εμποδίσει» … Ως τώρα…

Το να βοηθάει λοιπόν κάποιος στην σημαντική βελτίωση των δυνατοτήτων της ισραηλινής αεροπορίας σημαίνει ότι βοηθάει στην τεχνική βελτίωση του βασικού μέσου της επιθετικότητας του Τελ Αβίβ. Του βασικού εργαλείου του ισραηλινού ιμπεριαλισμού. Είναι πολύ πιθανό ότι στο πεζικό ο ισραηλινός στρατός δεν θα τα κατάφερνε ούτε τώρα, είτε απέναντι στην Χεζμπ’ αλλάχ είτε απέναντι στους ιρανούς “φρουρούς της επανάστασης”. Και οι δύο έχουν αποκτήσει μεγάλη εμπειρία στο συριακό πεδίο μάχης. Η αεροπορία όμως είναι άλλο κεφάλαιο. Και σ’ αυτήν βασίζεται η ισραηλινή επιθετικότητα· το Τελ Αβίβ δεν το κρύβει. Συνεπώς, όσοι συνεργάζονται στην εκπαίδευση αυτής της αεροπορίας, δεν βαρύνονται με «ηθική» αλλά με φυσική αυτουργία: ο κάθε “βοηθός”, το ελληνικό κράτος / βαθύ κράτος σίγουρα, έχει μπει οριστικά στην κατηγορία των συνεργών και των συνενόχων στα εγκλήματα του ισραηλινού στρατού.

Να τώρα τα σχετικά αποσπάσματα απ’ το ρεπορτάζ της ha’aretz:

… Τα τελευταία χρόνια, η αεροπορία έχει κάνει αξιοσημείωτες προσπάθειες να καθιερώσει στενότερες σχέσεις με αντίστοιχα σώματα σε άλλα κράτη. Τα ισραηλινά και τα ξένα media έχουν αναφερθεί κυρίως σε κοινές εκπαιδευτικές ασκήσεις με τέτοια φιλικά κράτη όπως η ελλάδα, η κύπρος και η ρουμανία. Εδώ κι εκεί, απ’ τα αραβικά και τα διεθνή media, έχει προσφερθεί μια κλεφτή ματιά σε πιο παράνομες (: clandestine) σχέσεις, στις οποίες ο Eshel αναφέρεται μόνο με υπονοούμενα και έμμεσα, σαν «αεροπορική διπλωματία» ή την δημιουργία μιας «αεροπορικής γέφυρας».

Σε μια κοινή άσκηση που έγινε πρόσφατα στις ηπα, ισραηλινά και ιορδανικά αεροπλάνα συμμετείχαν παράλληλα, και ισραηλινά αεροπλάνα – σύμφωνα με ξένους δημοσιογράφους – ανεφοδίασαν εν πτήσει ιορδανικά, καθώς πήγαιναν για μια άσκηση στη Νεβάδα. Πριν δύο χρόνια η wall street journal έγραψε ότι οι ισραηλινοί μετέφεραν ελικόπτερα cobra αμερικανικής κατασκευής στην ιορδανία, αφού η ισραηλινή αεροπορία δεν τα χρειαζόταν άλλο. Η wilayat sinai, όπως λέγεται το ισλαμικό κράτος στη χερσόνησο του Σινά, έχει κατηγορήσει επανειλλημένως το ισραήλ ότι χρησιμοποιεί u.a.v. για να επιτίθεται εναντίον της, και ότι το κάνει για λογαριασμό της αιγύπτου. Φαίνεται καθαρό ότι οι πόλεμοι στον αραβικό κόσμο επέτρεψε στο ισραήλ να βρει νέους συμμάχους, με βάση αυτές τις καινούργιες περιφερειακές συγκρούσεις.

Ο Eshel επιβεβαιώνει ότι «η κατάσταση έχει αλλάξει, υπάρχει σύγκλιση των συμφερόντων μεταξύ του ισραήλ και άλλων κρατών της περιοχής. Έχουμε τους ίδιους εχθρούς. Η συνεργασία στον αέρα είναι πολύ ευκολότερη. Υπάρχει κοινή, κατανοητή γλώσσα· υπάρχουν και ανεπιθύμητες καταστάσεις που πρέπει να αποφευχθούν. Είμαστε ένα όργανο των κρατών, που μας ενεργοποιούν γρήγορα όταν θέλουν και μας σταματούν αμέσως όποτε το θέλουν. Όπως είπε ο πρωθυπουργός, αυτό δημιουργεί τρομερά περιουσιακά στοιχεία (: assets) για το κράτος. Πριν δυο χρόνια δεν θα το είχα φανταστεί ότι θα γίνονταν τέτοια πράγματα, ότι θα πηγαίναμε στα μέρη που έχουμε πάει. Όχι σε τέτοια κλίμακα, όχι σε τέτοιες αποστάσεις…

Αυτά. Όποιος θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει…

Δεύτερα 14 Αυγούστου. Επίσημα το Τελ Αβίβ δεν έχει πυρηνικά όπλα. Πράγμα που το απαλλάσσει από οποιαδήποτε διεθνή συμφωνία για τον έλεγχό τους. Ανεπίσημα όμως έχει, και το ξέρουν οι πάντες…

Εδώ και μερικούς μήνες έχει ένα επιπλέον πρόβλημα στις «μυστικές» πυρηνικές του εγκαταστάσεις στην Dimona, στην έρημο Negev: το τεχνοεπιστημονικό προσωπικό βρίσκεται σε απεργία, ζητώντας αυξήσεις. Τις οποίες το ισραηλινό κράτος αρνείται να τους δώσει.

Πως μπορεί να γίνει απεργία σ’ ένα πυρηνικό εργοστάσιο; Προφανώς δεν γίνεται να σταματήσει η λειτουργία του! Οι απεργοί της Dimona έχουν σταματήσει να δουλεύουν κάποια ερευνητικά project, έχουν σταματήσει να δίνουν βεβαιώσεις ασφαλείας και έχουν καταφέρει, επίσης, να διακοπεί η λειτουργία ενός (περιφερειακού) τμήματος του εξοπλισμού.

Μετά από αυτούς τους μήνες απεργίας, το ισραηλινό καθεστώς αποφάσισε χθες ένα είδος επιστράτευσης των απεργών, κάτω απ’ το γνωστό και πάντα χρήσιμο δόγμα της «έκτακτης εθνικής ανάγκης». Όσοι αρνηθούν να πειθαρχήσουν, ανάλογα με την θέση που βρίσκονται, είτε θα απολυθούν είτε θα μειωθούν οι μισθοί τους… Επιπλέον, όσο ισχύει αυτή η «κατάσταση ανάγκης», τους απαγορεύεται να παραιτηθούν…

Μοιάζει σαν δέσιμο με αλυσίδες ή κάνουμε λάθος;

Δευτέρα 7 Αυγούστου. Δεκαεννιά πρόεδροι, αντιπρόεδροι και πρωθυπουργοί, καθώς και δεκαοκτώ πρόεδροι κοινοβουλίων. Ανάμεσά τους η υπ.εξ. της ε.ε. Federica Mogherni, o Dmitry Rogozin (απ’ τον στενό κύκλο του Putin), και ο κινέζος υπουργός υποδομών He Lifeng – αλλά και μια υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία απ’ την παλαιστινιακή Hamas, καθώς και ένας υπουργός απ’ το κατάρ. (Για την παρουσία της Χεζμπ’ αλλάχ δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία…).

Μπορεί αυτό το συμμάζεμα να ήταν συμβολικό, αλλά ακόμα κι έτσι δεν αντιστοιχεί σε εκείνο που η Ουάσιγκτον και οι πολύ στενοί της σύμμαχοι (Τελ Αβίβ, Ριάντ) χαρακτηρίζουν «μήτρα της παγκόσμιας τρομοκρατίας» – έτσι δεν είναι; Ο λόγος για την ορκωμοσία του προέδρου του ιράν Rouhani. Είναι προφανές ότι το ιρανικό καθεστώς διεθνοποίησε μια εσωτερική πολιτική του διαδικασία για να κάνει άσεμνη χειρονομία προς εκείνους που έχουν ανανεώσει τις προσπάθειές τους να το αποκλείσουν απ’ την διεθνή σκηνή, παρουσιάζοντάς το σαν “κράτος – τρομοκράτη”. Είναι εξίσου προφανές ότι όλοι όσοι αποδέχτηκαν τις προσκλήσεις έκαναν την ίδια χειρονομία προς την ίδια μεριά.

Ο παγκόσμιος ηγεμονικός ρόλος των ηπα έχει στραπατσαριστεί, αυτό είναι βέβαιο. Το ίδιο βέβαιο είναι ότι το αμερικανικό καθεστώς, άσχετα με το ποιος παριστάνει τον πρόεδρο στην Ουάσιγκτον, βρίσκεται μπροστά σε μια εξέλιξη που δεν έχει ξαναζήσει στην ιστορία του: το να αμφισβητείται πρακτικά η ηγεμονία του όχι από ένα “αντίπαλο μπλοκ”. Χωρίς, δηλαδή, να υπάρχει κι ένα “φιλικό μπλοκ” (έστω: “υποτελές”).

Ο πολυπαραγοντικός χαρακτήρας αυτής της αμφισβήτησης και η ρευστότητα που χαρακτηρίζει αυτήν την περίοδο του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού δεν είναι φιλολογικά γεγονότα! Και μας φαίνεται λογικό πως μεγαλύτερες υποκειμενικές δυσκολίες απ’ όλους τους σοβαρούς “παίκτες” (άσχετα από μέγεθος) αντιμετωπίζουν εκείνοι οι καθεστωτικοί που δεν έχουν (ιστορικό) παρελθόν σοβαρής ήττας, απωλειών, καθίζησης στον διεθνή καταμερισμό. Όχι “προσωπικό” παρελθόν· “εθνικό”.

Αυτές οι υποκειμενικές δυσκολίες έως αδυναμίες εκδηλώνονται, φυσικά, (και) “πολιτικά” – με την έννοια της έκφρασης των κεντρικών εξουσιών. Να ένα μέρος της εξήγησης για την αλλοπρόσαλλη επιφάνεια της τωρινής αμερικανικής “εξωτερικής πολιτικής”, που δεν κρύβει μεν την επιθυμία και την πρόθεση να αναστηλωθεί το “αμερικανικό μεγαλείο” (στο ύψος που βρισκόταν πριν 20 μόνο χρόνια!) αλλά δεν βρίσκει (τουλάχιστον ακόμα) και τον βολικότερο τρόπο για να επιχειρήσει αυτήν την αναστήλωση· με προοπτική αιώνα!

America first? Εύκολο να το λες… Αλλά ύστερα έρχονται χαμπέρια ακόμα και απ’ την Τεχεράνη…

Παρασκευή 28 Ιούλη. Μπορεί το ισραηλινό, το ελληνοκυπριακό και το ελληνικό βαθύ κράτος να μην βρήκαν τρόπο να αντιμετωπίσουν αυτόν τον πανάθλιο οηε, όμως συντονίζονται στο να αντιμετωπίσουν τον «σατανά»: το τουρκικό καθεστώς.

Απαντώντας στον Ερντογάν που είχε δηλώσει ότι οι ισραηλινές στρατιωτικές αρβύλες στο τζαμί του αλ-Ακσά είναι προσβολή (δημόσιες σχέσεις κάνει κι αυτός, τι άλλο;) η ισραηλινή κυβέρνηση απάντησε με το γνωστό παλιό ανέκδοτο: «κι εσείς βασανίζετε τους μαύρους». Εν προκειμένω το Τελ Αβίβ κατηγόρησε την Άγκυρα ότι έχει κάνει κατοχή στη βόρεια κύπρο, και ότι «βασανίζει τους κούρδους». Για να τελειώσει τις πύρηνες κατάρες της με την επιβεβαίωση ότι «δεν υπάρχει πουθενά αληθινή δημοκρατία όπως στο ισραήλ». Το «πουθενά» αφορούσε την ευρύτερη μέση Ανατολή, και προφανώς άφηνε εκτός δημοκρατικού συναγωνισμού φίλους του ισραηλινού μιλιταριστικού καθεστώτος όπως ο χουντικός Σίσι ή/και οι κοκάκηδες πρίγκηπες του Ριάντ.

Είμαστε σίγουροι ότι τόσο οι ψεκασμένοι έλληνες υπ.αμ. και υπ.εξ. όσο και το σύνολο του ελληνικού καθεστώτος έχει χαρεί με αυτήν την επίδειξη φιλίας. Άλλωστε μόλις πριν λίγες ημέρες ο φίλος του (το ισραήλ δηλαδή) πυροβολούσε και σκότωνε παλαιστίνιους διαδηλωτές γύρω απ’ το αλ-Ακσά. Τι πιο δημοκρατικό απ’ αυτό;

Πως και δεν έκανε καμιά δήλωση και επ’ αυτού ο πολυχρονεμένος εξοχότατος, για τα «χαρούμενα πρόσωπα» των δολοφονημένων παλαιστινίων; Κάποιος πρέπει να τον συμβουλέψει… Μην το ξεχάσει: στην επόμενη συνέντευξή του, για την «εξωτερική πολιτική» του…

Τρίτη 25 Ιούλη. Ακόμα χειρότερο: μετά την συνάντησή του και με τον Ακιντζί, ο άτιμος ο Άιντε είπε κι αυτά (σε δημοσιογράφους):

… Ο κ. Ακιντζί, ο τ/κ διαπραγματευτής Οζντίλ Ναμί και η ομάδα του υπήρξαν πολύ σοβαροί και πολύ προσηλωμένοι και επεξεργάστηκαν πολλές ιδέες κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, καθώς και στο Κραν Μοντάνα…

Μήπως έχει γίνει ο οηε “ανθελληνικός”; Δεν ξέρουμε, αλλά ο πιο καλός να ξέρει θα πρέπει να είναι αυτός ο φίλος των ελληνοκυπρίων και των ελλήνων, ο Λίμπερμαν. Ο άνθρωπος μάλαμα υπουργός στρατιωτικών της ισραηλινής κυβέρνησης. Αφού ο οηε έχει γίνει εντελώς “αντι-ισραηλινός” γιατί να μην είναι και “ανθελληνικός”;

Φίλοι και σύμμαχοι είναι, ας μαζευτούν από Αθήνα, Τελ Αβίβ και Λευκωσία να το κουβεντιάσουν πως θα συνετίσουν αυτούς τους παλιανθρώπους… Ας φωνάξουν και τον Σίσι στην παρέα· κάποια ιδέα θα έχει κι αυτός.

(Εδώ που τα λέμε: θα πρέπει να φωνάξουν και τον κυρ Γιάνη. Είναι πανέξυπνος, τετραπέρατος, πειστικός, ικανότατος στις αναμετρήσεις με θηρία· κι έχει και μαγνητοφωνάκι…)

Τρίτη 11 Ιούλη. Υποθέτουμε ότι η ελληνική “δίψα για δικαιοσύνη” δεν φτάνει ως εκεί. Υποθέτουμε επίσης ότι εκείνοι που αποκαλύπτουν κρατικά μυστικά διακινδυνεύοντας την ζωή τους χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε εκείνους που βρίσκουν ένα κάποιο καταφύγιο (οπότε συνεχίζουν να κοιμούνται σαν άνθρωποι) και σ’ εκείνους που κάποια νύχτα τους απαγάγουν πράκτορες και χάνονται σε μια μαύρη τρύπα. Υποθέτουμε τέλος ότι η (υπό και τους φαιορόζ) ελληνο-ισραηλινή φιλία και στρατιωτική συνεργασία δεν επιτρέπει στην ανύπαρκτη “αριστερή τσίπα” (“τσίπα” – όχι “τσίπρα”, καμμία σχέση!) να κάνει θέμα ισραηλινούς “μαρτυριάρηδες” οργανώνοντας επιθέσεις (στην αρχή, ας πούμε, ειρηνικές) στο ελληνικό υπουργείο εξωτερικών – για τις εθνικά συμφέρουσες συνεργασίες του….

Εντάξει. Ο Mordechai Vanunu είναι “παλιά ιστορία”. Κι αν δεν μας απατά η μνήμη μας ποτέ δεν έγινε “θέμα” για τους “σ’ ελλάδα – τουρκία – παλαιστίνη – αμερικάνος δεν θα μείνει!” O Vanunu (γεννημένος το 1954) είναι πυρηνικός φυσικός και ήταν στέλεχος στο μυστικό (όχι πια, χάρη σ’ αυτόν!) και παράνομο με βάση τους διεθνείς κανόνες πρόγραμμα του ισραηλινού καθεστώτος για κατασκευή πυρηνικών όπλων. O Vanunu προσλήφθηκε το 1976 στο κέντρο πυρηνικών ερευνών στην (έρημο) Negev. Το 1983 άρχισε να έχει σοβαρές ενστάσεις για την κατασκευή πυρηνικών όπλων, και το 1984 έφτιαξε μια αριστερή αντιμιλιταριστική οργάνωση, μαζί με πέντε άραβες και τέσσερεις ισραηλινούς φοιτητές, ξεκινώντας μια καμπάνια για τα δικαιώματα των αράβων υπηκόων του ισραηλινού κράτους.

Το 1985 ο Vanunu, με μια κρυφή κάμερα, τράβηξε φωτογραφίες απ’ το ως τότε μυστικό πυρηνικό πρόγραμμα του μιλιταριστικού / φασιστικού ισραηλινού κράτους, τις οποίες προώθησε σε αμερικανικό πανεπιστήμιο. Μετά απ’ αυτό διέφυγε απ’ το ισραήλ, και άρχισε ταξίδια / περιπλάνηση στον κόσμο. Το 1986 βρέθηκε στην αγγλία όπου «άρχισε να μιλάει» σε αγγλικές και αμερικανικές εφημερίδες, για το πυρηνικό πρόγραμμα του Τελ Αβίβ. Επειδή θα ήταν ξεφτίλα για τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες να τον «δώσουν» στεγνά, σε συνεργασία με την μοσάντ τον ξεφορτώθηκαν: κατάφεραν να πάει στην ιταλία. Εκεί τον απήγαγαν (έχει παράδοση το ιταλικό κράτος σε τέτοια «διαχείριση προβλημάτων»…) τον κουβάλησαν στο ισραήλ, τον δίκασαν κρυφά και τον καταδίκασαν σε 18 χρόνια φυλακή σαν «προδότη», απ’ τα οποία τα 11 σε πλήρη απομόνωση.

Αποφυλακίστηκε το 2004, αλλά όχι «έτσι». Στην ουσία σαν αιχμάλωτος μέσα στο ισραήλ, με απαγόρευση εξόδου και απαγόρευση του να μιλήσει με οποιονδήποτε «ξένο». Αυτό σημαίνει ότι οποτεδήποτε ανοίξει το στόμα του, ακόμα και σε «όχι ξένους», ξανακαταδικάζεται. Η τελευταία φορά ήταν πριν λίγους μήνες, όταν «μίλησε σε ξένους χωρίς την άδεια των αρχών». Καταδικάστηκε σε 2 μήνες φυλακή με αναστολή…

Γιατί τα θυμόμαστε αυτά; Ο Vanunu είναι ένας αυθεντικός whistleblower, πολύ πριν τον Assange ή τον Snowden, που έχει βασανιστεί σκληρά απ’ το ισραηλινό κράτος (εκτός αν κάποιος νομίζει ότι η απόλυτη απομόνωση στις φυλακές είναι ευκαιρία για περισυλλογή και αυτογνωσία…) και συνεχίζει να βασανίζεται. Παρότι, πλέον, τα πυρηνικά όπλα του Τελ Αβίβ θεωρούνται γεγονός, οπότε δεν υπάρχει θέμα σοβαρών αποκαλύψεων. Υπάρχει, όμως, θέμα εκδίκησης. Παραδειγματικής τιμωρίας, για πιθανούς επόμενους. Η δήθεν «μοναδική δημοκρατία στη μέση Ανατολή» δεν πρόκειται ποτέ να είναι κάτι άλλο από αυτό που θα ήταν μια χαμογελαστή δικτατορία.

Οπωσδήποτε δεν θα χρειαζόταν ο Vanunu για να συμπεράνει κανείς πόσο καραγκιόζηδες (ήπιος χαρακτηρισμός!) είναι οι φιλοκυβερνητικοί ή/και αντικυβερνητικοί αλλά φιλοκρατικοί «δεξιοί κι αριστεροί» που κάνουν το κορόιδο για την ελληνο-ισραηλινή φιλία. Φτάνουν και περισσεύουν οι παλαιστίνιοι.

Αλλά υπάρχει και o Vanunu. Αν, για παράδειγμα, κάποιες αντιλήψεις θέλουν «άτομα» για να επικεντρώσουν, υπάρχει και ο Vanunu.

Αλλά όχι. Δεν υπάρχει. Η ντόπια «επαναστατικότητα» (μαύρη κοροϊδία) έχει βγάλει την δική της ετυμηγορία: με το ντόπιο κράτος, το ντόπιο βαθύ κράτος, και τους κάθε είδους λακέδες πρέπει να τα έχουμε καλά…

Άλλη φορά, μωρέ… Μια άλλη φορά…