Tag: ισραήλ

Τιμή τους και καμάρι τους!

Κυριακή 29 Οκτώβρη. Αφού έγιναν (χτες) τα επετειακά κηρύγματα για το υψηλό δημοκρατικό φρόνιμα του ελληνικού λαού και την αδιάλλακτη μάχη του κατά του φασισμού (το 1940) καιρός να γυρίσει το ελλαδιστάν στις δουλειές του. Με τον φασισμό.

Σήμερα ξεκινάει ένας ακόμα γύρος, ο νούμερο 5, των κοινών αεροναυτικών ασκήσεων Αθήνας – Καΐρου, με το όνομα «μέδουσα». Φαίνεται ότι κάποια απ’ τις δύο πρωτεύουσες βιάζεται να βελτιώσει τη φόρμα της: η προηγούμενη «μέδουσα» είχε γίνει μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη. Του ’16. Στη «μέδουσα» του ’15 είχε τιμήσει την Αθήνα με την υψηλή παρουσία του ο ίδιος ο Sisi.

Υπάρχει λοιπόν κάποιο «επίσημο ματς» στον κοντινό ορίζοντα; Ή απλά ο αιγυπτιακός στρατός, καλοπροπονημένος όπως είναι στην εσωτερική καταστολή, προσπαθεί να ανέβει κατηγορία και εκτός συνόρων; Κι αν γίνει και η αιγυπτιακή χούντα ένας «βράχος σταθερότητας» μέσα στην «ασταθή μέση Ανατολή», τι θα κάνει ο αντίστοιχος ελληνικός; Θα παριστάνει την Σκύλα απέναντι απ’ την Χάρυβδη;

Πάντως ένα ισραηλινό «στρατο»site περιγράφει ως εξής την κατάσταση τον περασμένο Δεκέμβρη:

… Η ελλάδα και η αίγυπτος έχουν να αντιμετωπίσουν παρόμοιες αρνητικές συνέπειες απ’ την αστάθεια στη μέση Ανατολή. Η αίγυπτος είναι θύμα του ισλαμικού εξτρεμισμού και της τρομοκρατίας [αλλά, αν δεν κάνουμε λάθος, αυτοί οι παλιοτρομοκράτες δεν έχουν ούτε πλοία ούτε αεροπλάνα…] ενώ η ελλάδα ζει με το άγχος τρομοκρατικών απειλών. [;;;;] Περίπου ένα εκατομμύριο πρόσφυγες απ’ την συρία και το ιράκ πέρασαν απ’ την ελλάδα στο δρόμο για την ευρώπη, ενώ την ίδια στιγμή στην αίγυπτο βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, οι περισσότεροι σύριοι. [;;;; αυτό είναι εντελώς καινούργιο!!] Και οι δύο χώρες έχουν άσχημες σχέσεις με την τουρκία.

Για να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της ασφάλειας, ο αιγύπτιος υπ.αμ. Sedki Sobhi και ο έλληνας Πάνος Καμμένος, συναντήθηκαν τον Απρίλη του 2015 [νωρίς νωρίς: οι φαιορόζ θα πρέπει να είχαν δει κάποιο όνειρο… με καμήλες…] και κουβέντιaσαν τις προοπτικές βελτίωσης της συνεργασίας και των σχέσεων μεταξύ των στρατών των δύο κρατών. Ένα μήνα μετά μονάδες της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας έφτασαν στην αίγυπτο και συμμετείχαν στις κοινές αιγυπτο-ελληνικές αεροπορικές ασκήσεις «Horus 2015», και τον Δεκέμβρη του 2015 αιγυπτιακά αεροπλάνα και πλοία πήγαν στην ελλάδα και συμμετείχαν στην διακλαδική άσκηση «Medusa 2015″.

Τον Δεκέμβρη του 2015 ο αιγύπτιος πρόεδρος Abdel Fattah El-Sisi υπέγραψε μια συμφωνία με τον κύπριο ομόλογό του Νίκο Αναστασιάδη και τον έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα που φέρνει τις τρεις χώρες σε κοινή δράση για την ενέργεια και ζητήματα ασφάλειας. Η συμφωνία επιβεβαίωσε την αποφασιστικότητα των τριών χωρών να αντιμετωπίσουν την τρομοκρατία και την παράνομη μετανάστευση, αναπτύσσοντας παράλληλα οικονομικά projects που θα οφελήσουν και τις τρεις χώρες, συμπεριλαμβανόμενου ενός σχεδίου εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και υδρογονανθράκων στην περιοχή…

Και «ο αγώνας κατά του φασισμού»; Μόνος του θα τον αντιμετωπίσει ο καθένας; Ας μας ενημερώσουν είτε ο ψεκασμένος, είτε ο ογκόλιθος, είτε ο ψόφιος κοριός: αυτά τα κόλπα με την «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» δεν τα πιάνουμε.

Εκτός αν δεν είναι «πολυδιάστατη» και είναι «πολυπλόκαμη». Κάτι σαν μέδουσα…

(Χρειάζεται να αναφέρουμε ότι στην “μέδουσα” θα είναι παρατηρητές και αμερικάνοι με ισραηλινούς; Δεν χρειάζεται…)

Cyberπόλεμος

Κυριακή 29 Οκτώβρη. Το Kaspersky lab είναι μια πολύ γνωστή ρωσική εταιρεία κυβερνοασφάλειας, με τα κεντρικά της γραφεία στη Μόσχα, και παραρτήματα στις ηπα και αλλού. Μέχρι πρόσφατα η αμερικανική διοίκηση ήταν καλός πελάτης της Kaspersky, ακόμα και για υπολογιστικά συστήματα του πενταγώνου και της cia: οι αμερικάνοι cyberειδικοί είχαν ελέγξει και ξαναελέγξει το λογισμικό της ρωσικής εταιρείας, και δεν είχαν βρει οτιδήποτε ύποπτο ή μεμπτό.

Αλλά τώρα μπορεί να ξεσπάσει καυγάς. Ειδικά εφόσον οι ρώσοι έχουν ξαναγίνει εχθροί. Μια ισραηλινή ομάδα κυβερνοκατασκοπείας, η Unit 8200, “διέρρηξε» υπολογιστές της Kaspersky και βρήκε απόρρητα αμερικανικά ντοκουμέντα, συμπεριλαμβανομένου πηγαίου κώδικα που είναι βασικός για τα προγράμματα εθνικής ασφάλειας των ηπα.

Το πιο σημαντικό εύρημα ήταν ένας κώδικας εξελιγμένη εκδοχή του περιβόητου Stuxnet, του κώδικα που είχαν αναπτύξει από κοινού πριν λίγα χρόνια η αμερικανική nsa και η unit 8200, για να κτυπήσουν το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Αυτός ο «γυιός του Stuxnet” ήταν επίσης αμερικανοϊσραηλινής κατασκευής και προοριζόταν για στρατιωτική χρήση: για να μπλοκάρει ραντάρ και πυραυλικά συστήματα των «εχθρών». Το ότι βρέθηκε στους υπολογιστές της Kaspersky θεωρείται ξεγυρισμένο χαστούκι.

Η εταιρεία, βέβαια, δίνει μια κάποια εξήγηση: ότι το υλικό που βρέθηκε να κατέχει προερχόταν από έναν υπολογιστή πελάτη της, υπαλλήλου της nsa, που χρησιμοποίησε με λανθασμένο τρόπο ένα antivirus πρόγραμμα της Karpersky που είχε στόχο να καταστρέψει ένα malware που θα απέτρεπε την αντιγραφή του υλικού, οπότε η εταιρεία ανάγκαστηκε να κάνει την αντιγραφή για να γίνει σωστά η δουλειά. Και ότι ο ίδιος ο Eugene Kaspersky ζήτησε την καταστροφή των αμερικανικών αρχείων, ώστε να μην διαρρεύσουν σε τρίτους.

“Ατύχημα” δηλαδή… Μπορεί να στέκει, μπορεί και όχι. Εκείνο που αποκλείεται είναι να βγει η ρωσική εταιρεία και να παραδεχτεί ότι κάνει (και) κατασκοπεία. Όσο για την Ουάσιγκτον και τα μηχανήματά της; Ζήτησε να αντικατασταθεί το λογισμικό της Karpersky απ’ τους υπολογιστές των υπηρεσιών ασφαλείας. Αλλά αν όντως η ρωσική εταιρεία κάνει κατασκοπεία, δεδομένου του υψηλού επιπέδου των τεχνικών της, μπορεί να είναι αργά…

Ένα καλό συμμαχικό απαρτχάιντ

Πέμπτη 26 Οκτώβρη. Το ελληνικό βαθύ κράτος και, ηχηρά ή σιωπηλά το σύνολο των πολιτικών βιτρινών του, δίνουν γη και αέρα στον ισραηλινό στρατό, για να εκπαιδεύει την αεροπορία του. Για το ενδεχόμενο μιας επίθεσης στην Τεχεράνη.

Αυτά είναι γνωστά κι ανομολόγητα. Λιγότερο γνωστές είναι οι λεπτομέρειες του τι είναι το ισραηλινό κράτος και η πλειοψηφία της ισραηλινής κοινωνίας. «Πες μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι» λέει μια λαϊκή παροιμία: είτε για την χούντα του Καΐρου μιλάμε είτε για το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ είτε για τον αμερικανικό μιλιταρισμό, πρόκειται για τους επιλεγμένους στρατιωτικούς και γεωπολιτικούς συμμάχους της Αθήνας. Του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους.

Έχει σημασία, και θα επιμένουμε πάντα: το πως αρθρώνεται το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος δεν φαίνεται μόνο απ’ την δράση του εντός συνόρων, αλλά (συχνά με αποκαλυπτικό τρόπο) και απ’ την «εξωτερική πολιτική» του. Αυτές οι «πολιτικές», εντός και εκτός συνόρων, δεν είναι πουθενά, σε κανένα σημείο του καπιταλιστικού πλανήτη, διαχωρισμένες. Επικοινωνούν με πολλούς τρόπους.

Διαβάστε, λοιπόν, αυτό:

… Οι στρατιωτικοί που διοικούν την περιοχή [σ.σ.: την δυτική Όχθη] συχνά εκδίδουν διαταγές, κανονισμούς, οδηγίες και κανόνες (μην ξεχνάμε: είναι οι αφέντες της γης). Σ’ αυτή τη φάση ζητάνε περισσότερη γη για να φτιάξουν δρόμους «μόνο για Εβραίους». Εξαιρετικούς δρόμους, φαρδείς δρόμους, καλοστρωμένους δρόμους, καταπληκτικά φωτισμένους τη νύχτα – όλα αυτά σε κλεμμένη γη. Όταν ένας Παλαιστίνιος οδηγεί σε τέτοιο δρόμο, το όχημά του κατάσχεται και αυτός ξαποστέλνεται πεζός.

Σε μια περίπτωση βρέθηκα μάρτυρας, μ’ έναν παλαιστίνιο οδηγό και έναν στρατιώτη που μάζευε τις λεπτομέρειες πριν κατάσχει το αυτοκίνητο και ξαποστείλει τον ιδιοκτήτη του. «Γιατί;» ρώτησα τον στρατιώτη. «Είναι διαταγή – είναι δρόμος μόνο για εβραίους» απάντησε. Τον ρώτησα πού υπάρχει σήμανση που να το δείχνει αυτό και να υποδεικνύει (σε μη εβραίους) οδηγούς να τον αποφύγουν. Η απάντησή του ήταν εντυπωσιακή. «Είναι δική τους ευθύνη να το ξέρουν, και πέρα απ’ αυτό, τι θέλεις να κάνουμε; να βάλουμε ένα σήμα και να αφήσουμε τίποτα αντισημίτες ρεπόρτερ ή δημοσιογράφους να το βγάλουν φωτογραφία και να δείξουν σ’ όλο τον κόσμο ότι το Απαρτχάιντ είναι εδώ;»…

Ποιος παλαιστίνιος τα γράφει αυτά; Κανένας. Αυτά τα έγραψε η Shulamit Aloni, παλιά (1928 – 2014) ισραηλινή αριστερή πολιτικός, πριν 10 χρόνια. Στις 10 γενάρη του 2007. Ο τίτλος του άρθρου της ήταν σαφής: υπάρχει απαρτχάιντ στο ισραήλ (there is apartheid in israel).

Αυτό που συνέβαινε πριν 10 χρόνια έχει γίνει πολύ χειρότερο σήμερα. Ο ακροδεξιός ισραηλινός υπ.αμ. Avigdor Lieberman, συνεργάτης και συνεταίρος του έλληνα ακροδεξιού ψεκασμένου υπ.αμ., έχει την άποψη ότι για να είναι ρεαλιστική οποιαδήποτε «λύση του παλαιστινιακού», θα πρέπει να περιλαμβάνει οπωσδήποτε α) την επισημοποίηση της ισραηλινής κατοχής των τωρινών εδαφών στη δυτική Όχθη (δηλαδή του μεγαλύτερου μέρους της) και των «οικισμών», και β) τον εξαναδραποδισμό των εκατοντάδων χιλιάδων αράβων (παλαιστίνιων) που ζουν, σαν δεύτερης κατηγορίας πολίτες, στα όρια του σημερινού ισραηλινού κράτους – προς το υποτιθέμενο «παλαιστινιακό κράτος».

Δεν πειράζει, όμως, που πολλοί πια, σε διάφορα σημεία του πλανήτη, μιλούν καθαρά και έντονα για το ρατσιστικό κράτος του ισραήλ, για το ισραηλινό απαρτχάιντ, οργανώνοντας διαδηλώσεις και μποϋκοτάζ εναντίον του. Σημασία έχει η «συνεργασία για την ενεργειακή ασφάλεια» που θάλεγε και το ψόφιο κουνάβι…

Συρία, ιράκ 1

Τρίτη 24 Οκτώβρη. Με τον isis να διατηρεί τον έλεγχο μιας διαρκώς συρρικνούμενης περιοχής απ’ τις δυο μεριές των συρο-ιρακινών συνόρων, τα δύο επιμέρους πεδία μάχης του 4ου παγκόσμιου, της συρίας και του ιράκ έχουν ενοποιηθεί. Ένας βασικός παράγοντας ενοποίησης είναι ο ρόλος που παίζουν οι σιΐτες ένοπλοι. Στο μεν ιράκ, σαν pmu, υπό την καθοδήγηση των ιρανών «φρουρών της επανάστασης», ίσως και με την συμμετοχή τους – δίπλα στον τακτικό ιρακινό στρατό. Στην δε συρία, σαν Χεζμπ’ αλλάχ αλλά και μισθοφόρων (της Τεχεράνης) απ’ το αφγανιστάν, το πακιστάν, το ιράκ. Και πάλι όχι μόνο με υψηλόβαθμη καθοδήγηση των «φρουρών», αλλά και συμμετοχή ιρανών στις κατώτερες βαθμίδες.

Παρότι τεχνικά υπάρχει ακόμα «πρόβλημα isis», πολιτικοστρατιωτικά η προσοχή του μπλοκ της Αστάνα έχει αρχίσει να στρέφεται προς την μεριά των κούρδων και στις δύο επικράτειες: έχουν εμφανιστεί σα σύμμαχοι της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, οι μόνοι τέτοιοι που κατέχουν αξιόλογες εκτάσεις εδάφους. Συνεπώς το βασικό και αρχικό ερώτημα είναι το σε ποιο βαθμό θα συνεχίσουν να δρουν σαν ατζέντηδες του αμερικανο-ισραηλινο-σαουδαραβικού άξονα.

Υπάρχουν δύο αναμφισβήτητα γεγονότα που κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει, είτε του αρέσουν είτε όχι. Το πρώτο γεγονός είναι ότι το μπλοκ της Αστάνα (με την προσθήκη της Βαγδάτης) είναι που νίκησε τον isis, και τον νίκησε ματώνοντας. Δεν έριχνε μόνο βόμβες από χιλιόμετρα ψηλά· Μόσχα, Τεχεράνη, Δαμασκός και Χεζμπ’ αλλάχ έχουν χάσει, και χάνουν ακόμα, όχι μόνο φτηνούς πεζικάριους αλλά και υψηλόβαθμους καραβανάδες. Απ’ την μεριά του ο isis δεν έχει δυνατότητες να ανασυνταχτεί, να αναδιοργανωθεί και να αντιστρέψει την ήττα του, ακόμα κι αν δεχόταν υπόγεια βοήθεια απ’ τους συμμάχους του. Η στρατιωτική νίκη μεγαλώνει σε καθοριστικό βαθμό και το πολιτικό βάρος των μελών του μπλοκ της Αστάνα· μικραίνοντας, αντίστοιχα, το πολιτικό βάρος της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ: ότι κατακτιέται στο χώμα δεν χάνεται με πόζες και απειλές του αέρα…

Το δεύτερο γεγονός είναι ότι ο αμερικανο-ισραηλινός άξονας το μόνο που θα μπορούσε να προσφέρει στον κουρδικό εθνικισμό (κι αυτό έκανε αυτά τα χρόνια) είναι στρατιωτική βοήθεια και επιμελητεία· τίποτα διαφορετικό. Στο βαθμό που στο κοντινό μέλλον θα ίσχυε μια, έστω «ψυχρή», ειρήνη ανάμεσα στο μπλοκ της Αστάνα και στις κουρδοκρατούμενες ζώνες, στο βαθμό δηλαδή που ο μισο-καπιταλισμός / μισο-φεουδαρχία αυτών των ζωνών θα έβγαινε απ’ την «πολεμική παραγωγικότητα», οι κούρδοι θα ανακάλυπταν πως ούτε η Ουάσιγκτον ούτε το Τελ Αβίβ μπορούν να βοηθήσουν ιδιαίτερα: το εμπόριο, ακόμα και σαν λαθρεμπόριο, γίνεται και θα γίνεται μέσα απ’ το έδαφος της τουρκίας, της Ασαντοκρατούμενης συρίας, της επικράτειας της Βαγδάτης και εκείνης του ιράν· όχι μέσω της Αριζόνα ή της Χάιφα… Με απλά λόγια: οι κουρδικές περιοχές είναι «κυκλωμένες» απ’ τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα, κι αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανείς.

Συρία, ιράκ 3

Τρίτη 24 Οκτώβρη. Στις αρχές Νοέμβρη, σε στρατιωτικό αεροδρόμιο κοντά στη Δαμασκό που είναι ήδη (και) ρωσική αεροπορική βάση, πρόκειται να γίνει μια μεγάλη συνάντηση: η Μόσχα έχει καλέσει όλους τους εμπλεκόμενους στο συριακό πεδίο μάχης, συμπεριλαμβανόμενων των ένοπλων αντι-Άσαντ οργανώσεων (πλην των αμερικάνων και των isis / al nusra…) – εννοείται ότι θα είναι εκεί και το υπόλοιπο μπλοκ της Αστάνα. Το θέμα της συνάντησης / διαπραγμάτευσης είναι το post-war μέλλον της συρίας. Που σημαίνει ότι εκεί θα επισφραγιστούν συμφωνίες που ήδη έχουν δουλευτεί, και θα επισημοποιηθούν πολιτικά οι συσχετισμοί δύναμης ενόψει των εκκρεμοτήτων που πιθανά απομείνουν. Έχει συμβολική και όχι μόνο σημασία ότι αυτό το ραντεβού γίνεται έξω απ’ τις όποιες «πρωτοβουλίες του οηε»: είναι μια καθαρή δήλωση για το ποιοι είναι που κάνουν κουμάντο τώρα στην ευρύτερη περιοχή.

Σε κάθε περίπτωση η post-isis περίοδος στην εδαφική ζώνη απ’ την ανατολική Μεσόγειο ως το μπαλουχιστάν έχει πολύ περισσότερη Μόσχα ever απ’ την δεκαετία του ’90 και μετά· και έναν άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ που έχει χάσει και δείχνει να ψάχνεται. Το ενδεχόμενο μιας επίθεσης του ισραήλ στο λίβανο (στη Χεζμπ’ αλλάχ) ή μιας ακόμα πιο τυχοδιωκτικής (με την τεχνική υποστηρίξη της Ουάσιγκτον) εναντίον του ιράν δεν μπορεί να αποκλειστεί: οι συσχετισμοί, στρατιωτικοί και (γεω)πολιτικοί που έχουν διαμορφωθεί απ’ τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» στη μέση Ανατολή δεν είναι καθόλου εκείνοι που είχαν φανταστεί και επεδίωκαν οι εφευρέτες του. Κι αν για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό αυτό ήταν ένα δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου (το βασικό βρίσκεται στην ανατολική ασία και στον Ειρηνικό) για το Τελ Αβίβ ήταν και παραμένει το κύριο.

Δεν θα πρέπει να θεωρηθεί συμπτωματικό ότι, μετά από χρόνια «πάγου», η παλαιστινιακή Χαμάς «φίλησε χεράκι» στην Τεχεράνη, μέσω μιας πολυμελούς αντιπροσωπείας της που πήγε στο ιράν, και έκανε πολλές επαφές στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας και στις αρχές της τωρινής. Άλλες παλαιστινιακές οργανώσεις είχαν στείλει ένοπλους στο πλευρό του Άσαντ και των συμμάχων του, όχι η Χαμάς (όχι, σίγουρα, με τρόπο που να καταγράφτηκε). Η προσέγγιση της Χαμάς με την Τεχεράνη (προφανώς και για λόγους χρηματοδότησης), την ώρα που υποτίθεται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια (ακόμα) προσπάθεια «συμφιλίωσης» με την καθεστωτική έως βρώμικη Φατάχ, ενισχύει τους πονοκέφαλους και τον θυμό του Τελ Αβίβ· και των δικτατοριών της αραβικής χερσονήσου που, περίπου, έχουν επικηρύξει το ιράν και όποιον σχετίζεται μαζί του (όπως το Κατάρ).

Παρά τα οικονομικά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η (σουνιτική…) Χαμάς λόγω του αποκλεισμού της λωρίδας της Γάζας και παρά τα ζόρια που θα αντιμετωπίσει εξαιτίας αυτής της φιλοϊρανικής στροφής της, πράττει σωστά με βάση τους συσχετισμούς στην ευρύτερη περιοχή όπως έχουν διαμορφωθεί.

Αν χρειαζόταν μια ακόμα επιβεβαίωση, έρχεται απ’ το πιο αδύνατο σημείο της ανατολικής Μεσογείου: την Γάζα…

Μέση Ανατολή

Τρίτη 24 Οκτώβρη. Είναι φάρσα, μέσα σ’ αυτές τις εξελίξεις, το ότι το ελλαδιστάν και το βαθύ του κράτος εξακολουθούν να πουλάνε (ή να προσπαθούν να πουλήσουν) δήθεν «σταθερότητα μέσα σε μια ασταθή περιοχή» και ένα είδος «σύνορο του πολιτισμού απέναντι στη βαρβαρότητα». Αν υπήρχε ζητούμενο τέτοιο «πράγμα» (κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι οπαδοί και οι υπηρέτες της γεωπολιτικής προσόδου) τότε οι ενδιαφερόμενοι θα ήταν πολλοί, και η Αθήνα θα έκανε πλειστηριασμό!!

Αλλά δεν υπάρχει! Σ’ άλλες εποχές, που τα αντίπαλα καπιταλιστικά μπλοκ ήταν καθαρά σχηματισμένα, η ελληνική «εξωτερική πολιτική» κατάφερνε να πατάει σε μιάμισυ βάρκα, για να ανεβάζει την γεωπολιτική της τιμή. Ο Καραμανλής ο Α έκανε την δική του «ostpolitik» με την «κομμουνιστική» τότε Σόφια, παραβιάζοντας τις προδιαγραφές του νατο. Και σταθερά, απ’ την χούντα μέχρι την πρώτη δεκαετία των σοσιαλδημοκρατών στα ‘80s, η Αθήνα προτιμούσε τις παρτίδες, τις φιλίες και τις μπίζνες με τα «σοσιαλίζοντα» αραβικά καθεστώτα (συμπεριλαμβανόμενου εκείνου της Δαμασκού) παρά με το «είμαι ο χωροφύλακας της δύσης» Τελ Αβίβ – το οποίο, ας το θυμήσουμε, το ελλαδιστάν ΔΕΝ είχε αναγνωρίσει σαν κράτος, μέχρι τις αρχές των ‘90s…

Τώρα; Τώρα ο ελληνικός γεωπολιτικός προσοδισμός προσπαθεί να πουλήσει την εικόνα του θύματος εξαιτίας της “τουρκικής επιθετικότητας” (όπως βαρετά κάνει κατά περιόδους απ’ το ’74 και μετά…) και κοιτάει με ανομολόγητη αποστροφή τις εξελίξεις στη μέση Ανατολή έχοντας συμμαχήσει με (και, σε ορισμένα επίπεδα, σχεδόν “κατακτηθεί” από) το μιλιταριστικό και ρατσιστικό Τελ Αβίβ… Κι ας μην ξεχνάμε την επαίσχυντη φιλία των ντόπιων αφεντικών και των πολιτικών εκπροσώπων τους, δεξιών κι αριστερών, με τη χούντα του Καΐρου. Δεν υπάρχουν “καλοί” σ’ αυτόν τον πόλεμο· οι “φίλοι” της Αθήνας είναι όμως σκέτη μαύρη αντίδραση.

Ακόμα και η διακριτική “φιλία προς τους κούρδους” (στην οποία θα αναφερθούμε μόλις βρούμε ευκαιρία) είναι μια γελοία καρικατούρα της αντίστοιχης στα ‘80s και στα ‘90s: ειδικά στη συρία είναι τόσο χοντροκομμένη μέχρι τώρα η υπαγωγή τους στο αμερικανικό πεντάγωνο ώστε η όποια «ελληνική φιλία» είναι, απλά, μια αδιάφορη ρητορική «τσόντα»…

Εννοείται κι αυτό: οι δεκάδες χιλιάδες άραβες πρόσφυγες απ’ τη συρία και το ιράκ θα θυμούνται τα καλύτερα απ’ το ελλαδιστάν… Ο ελληνικός κρατικός και κοινωνικός ρατσισμός απέναντί τους είναι ο ορισμός της “soft power” – έτσι δεν είναι;

 

Ουάσιγκτον 2

Δευτέρα 16 Οκτώβρη. Όταν στις αρχές του περασμένου Ιούνη ο ισραηλινός πρωθ. Νετανιάχου πήγε (για 3η φορά μέσα σε ένα χρόνο) στη Μόσχα για να κλαφτεί για τις «απειλές του ιράν», εισέπραξε έναν κουβά παγάκια. Το αφεντικό του ρωσικού καθεστώτος, ο Πούτιν, του απάντησε ότι … το ισραήλ είναι σημαντικός εταίρος (της Μόσχας) αλλά το ιράν στρατηγικός σύμμαχος.

Δεν είναι παιχνίδι με τις λέξεις. Υπάρχει τεράστια απόσταση ανάμεσα σ’ έναν «στρατηγικό σύμμαχο» και σ’ έναν «σημαντικό εταίρο». Απ’ τους δύο τον πρώτο ενδιαφέρεσαι να μην χάσεις, όχι τον δεύτερο. Κατά συνέπεια το μιλιταριστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ δεν πρόκειται να δει την Μόσχα να κρατάει, καν, «ίσες αποστάσεις» – αν τα πράγματα χοντρύνουν. Στο κάτω κάτω ρωσικά όπλα και πυρηνικούς αντιδραστήρες το ιράν ψωνίζει· όχι το ισραήλ. Προφανώς, όμως, δεν είναι μόνο οικονομικά τα κίνητρα της Μόσχας.

Το γεγονός παραμένει: ο ρωσικός ιμπεριαλισμός έχει κατέβει και στρατιωτικά νότια, στη μέση Ανατολή· σε περιοχές που είχε επιρροή ως τα ‘80s, αλλά την έχασε μετά την κατάρρευση και την διάλυση της ε.σ.σ.δ. Δεν έχει κατέβει στο μέγεθος της αμερικανικής παρουσίας· αλλά, σε κάθε περίπτωση, είναι παρών. Και το εννοεί. Αντίστοιχα σημαντικό γεγονός, ίσως λιγότερο εντυπωσιακό αλλά άξιο ιδιαίτερης προσοχής, είναι ότι ο κινέζικος ιμπεριαλισμός επίσης απλώνεται προς τα δυτικά (ως προς τα σύνορα της κίνας): η ναυτική βάση που φτιάχνει το Πεκίνο στο Djibouti είναι η πρώτη εκτός κινεζικού εδάφους στη σύγχρονη ιστορία. Όχι τυχαία δημιουργείται εκεί: απέναντι απ’ την αραβική χερσόνησο, στο τέλος του ινδικού, στην ερυθρά θάλασσα, πάνω στην διαδρομή του θαλάσσιου «δρόμου του μεταξιού».

Αυτά τα δεδομένα δεν υπήρχαν ούτε το 2001, ούτε το 2002, ούτε το 2003. Για την ακρίβεια: προκειμένου να αποτραπούν σαν ενδεχόμενο σχεδιάστηκε και ξεκίνησε ο αμερικανικός «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας». Πρώτα με την 11η Σεπτέμβρη του 2001… Ύστερα με την εισβολή στο αφγανιστάν, μετά με την εισβολή στο ιράκ… Αν εκεί το αμερικανικό πεντάγωνο ξεμπέρδευε γρήγορα θα στρεφόταν, το είχε αναγγείλει, εναντίον της συρίας και του ιράν – το θυμάται κανείς πια; Δεν ξεμπέρδεψε· έγινε εκείνο που είχε “ευχηθεί” ο Πούτιν, το 2003: μακάρι να κολλήσετε εκεί, στο ιράκ. Σίγουρα κάποιοι έβαλαν ένα χέρι, βοήθησαν να κολλήσει ο αμερικανικός στρατός στο ιράκ και να μην εξαπλωθεί δυτικά και ανατολικά… Τότε. Ένας απ’ αυτούς ήταν η Τεχεράνη…

Από άποψη τακτικής λοιπόν η Ουάσιγκτον πέτυχε να διαλύσει κάποια κράτη, πέτυχε επίσης να εγκαταστήσει μια σειρά βάσεων στα εδάφη τους· απέτυχε όμως να εμποδίσει την σταδιακή επέκταση των αντιπάλων της στις ίδιες περιοχές.

4ος παγκόσμιος πόλεμος

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Την προηγούμενη Κυριακή 8 Οκτώβρη, περιμένοντας ότι κάπως έτσι θα ήταν η καινούργια «γραμμή» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ο επικεφαλής των «φρουρών της επανάστασης» αρχικαραβανάς Mohammad Ali Jafari είχε δηλώσει:

… Αν τα νέα που μαθαίνουμε είναι σωστά σχετικά με την βλακεία [: stupidity] της αμερικανικής κυβέρνησης στο να θεωρήσει τους φρουρούς της επανάστασης τρομοκρατική οργάνωση, τότε οι φρουροί της επανάστασης θα θεωρήσουν τον αμερικανικό στρατό σαν μια εκδοχή του ισλαμικού κράτους [: isis] σε όλο τον κόσμο… Για να συμπληρώσει ότι οι αμερικάνοι θα πρέπει να μετακομίσουν όλες τις βάσεις τους στην περιοχή, ώστε να βρίσκονται έξω απ’ την ακτίνα δράσης των πυραύλων των «φρουρών»: 2.000 χιλιόμετρα μακριά απ’ τα ιρανικά σύνορα.

Είναι φτηνοί λεονταρισμοί και εύκολοι βερμπαλισμοί απ’ την μεριά της Τεχεράνης: δεν έχει κανένα συμφέρον να κτυπήσει πρώτη αμερικανικές θέσεις. Έχει όμως την δυνατότητα να κτυπήσει εκεί που οι αμερικανικοί σχεδιασμοί πραγματικά πονούν, τόσο στη συρία – ιράκ και την υεμένη όσο και στο αφγανιστάν (όπου έχει μια ορισμένη επιρροή): στο έδαφος. Να ενισχύσει την συμμετοχή της και, σε συνεργασία με την Μόσχα και το Πεκίνο, να επιταχύνει τις απελευθερώσεις περιοχών απ’ τον isis και τις υπόλοιπες (λίγες) φιλοαμερικανικές / φιλοϊσραηλινές «τζιχαντιστικές» οργανώσεις.

Θα απομένει όμως το κουρδικό μέτωπο, πίσω απ’ το οποίο ο αμερικανικός στρατός οχυρώνεται διαρκώς, όλο και περισσότερο, κάθε ημέρα που περνάει, με διαρκείς αποστολές όπλων, πυρομαχικών· και συμβούλων. Μπορεί και μισθοφόρων.

Σε κάθε περίπτωση: τόσο η «νέα στρατηγική» κατά του ιράν όσο και η γενεαλογία της (ειδικά το γεγονός ότι ήταν η ρωσική επέμβαση και όχι οι “φρουροί”, πριν από 2 χρόνια, που στραπατσάρισε τα σχέδια για την μέση Ανατολή) επιβεβαιώνουν πεντακάθαρα αυτό που υποστηρίζουμε: το συριακό (και το ιρακινό) πεδίο μάχης είναι του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Ο μοχλός

Σάββατο 14 Οκτώβρη. Είναι γνωστό ότι επί χρόνια το ρατσιστικό / απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ προσπαθεί να πείσει το αμερικανικό να επιτεθεί στην Τεχεράνη· με άλλοθι το πυρηνικό πρόγραμμά της. Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του (Ιούλης 2017, ynetnews) ο Ehud Barak, πρωθ. του ισραήλ απ’ το 1999 ως το 2001, επικεφαλής των «εργατικών» ως το 2011 και υπ.αμ. σε κυβέρνηση του νυν πρωθ. Netanyahu (ήταν στο πόστο, άρα επικεφαλής, στη σφαγή στη λωρίδα της Γάζας στα τέλη του 2008 και στις αρχές του 2009, που έμεινε γνωστή σαν “επιχείρηση καυτό μολύβι”…) δεν το κρύβει: …αυτό που ζητούσαμε απ’ τους αμερικάνους ήταν να εντείνουν τις κυρώσεις και να επιτεθούν.

Ούτε ο Μπους ο Β ούτε ο Ομπάμα συμφωνούσαν· αν και δεν θα εμπόδιζαν το ίδιο το ισραήλ να δράσει. Αλλά η στρατιωτική μηχανή του ισραηλινού καθεστώτος δεν θα μπορούσε να δράσει με επιτυχία από μόνη της. Ειδικά ο Ομπάμα, χωρίς να εκτείθεται πολύ, δεν έβλεπε με καλό μάτι τις ισραηλινές φιλοδοξίες στη μέση Ανατολή. Προχώρησε, τελικά, στη συμφωνία 5+1, χαλαρώνοντας (αν και όχι διαγράφοντας) τον κλοιό στο ιράν.

Το ψόφιο κουνάβι και η διοίκηση των συντηρητικών είναι πια αρκετά διαθέσιμοι να “ξανασφίξουν τα λουριά”. Όμως το τζίνι (και το ιρανικό, αλλά όχι μόνο αυτό) έχει βγει απ’ το μπουκάλι. Μια κατευθείαν αμερικανική επίθεση στο ιράν ίσως δεν είναι αυτή τη στιγμή “στο τραπέζι”. Μια ένταση των τριβών στη μέση Ανατολή είναι· με αβέβαια, όμως, αποτελέσματα. Τι θα κάνει, λοιπόν, ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός στο καινούργιο, ευρύτερο “πλαίσιο” της νέας αμερικανικής στρατηγικής;

Θα ήταν εξαιρετικά απίθανο να “κάτσει ήσυχα”! Στο Τελ Αβίβ άναψαν αμέσως πυροτεχνήματα μετά την ανακοίνωση της αμερικανικής “στρατηγικής”. Ο υπουργός ασφάλειας και μεταφορών Yisrael Katz χέστηκε απ’ τη χαρά του, πηγαίνοντας σε χρόνο dt το πράγμα εκεί που θα ήθελε το καθεστώς του: η αμερικανική στάση (είπε) θα ολοκληρωθεί με στρατιωτική σύγκρουση, δεδομένης της αναμενόμενης ιρανικής αντίδρασης… Καθότι το ιράν είναι η καινούργια βόρεια κορέα. 

Μέση ανατολή 1

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Η τριχοτόμηση της συριακής και της ιρακινής επικράτειας σε ένα «σιιστάν», ένα «σουνιστάν» και ένα «κουρδιστάν» ήταν, υποτίθεται, ο σχεδιασμός της Ουάσιγκτον και όχι μόνο εδώ και χρόνια. (Το «υποτίθεται» το εξηγούμε παραπάτω). Σύμφωνα με την σχετική ρητορική ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είχε αναθέσει στον εαυτό του να διορθώσει «τα λάθη στη χάραξη των συνόρων» των σχετικών κρατών, μετά το τέλος της γαλλικής και της αγγλικής αποικιοκρατίας, ύστερα απ’ τον β παγκόσμιο.

Ο isis εμφανίστηκε στη σκηνή σαν βασικό εργαλείο υλοποίησης αυτού του σχεδιασμού. Σε αντίθεση με εκείνο που στη δύση ονομάστηκε «αλ Κάιντα» (μια ισλαμική διεθνής αντάρτικου πόλης, με στόχο την αποσταθεροποίηση φιλοαμερικανικών αραβικών καθεστώτων, με πρώτο εκείνο του ριάντ) ο isis επεδίωξε και κατάφερε να κατακτήσει εδάφη. Και να δημιουργήσει κράτος, με την έννοια βασικών θεσμών: αστυνόμευσης, δικαστηρίων, εκπαιδευτικού συστήματος, τακτικού στρατού, υπ. οικονομικών, ακόμα και ερευνητικού / τεχνολογικού τομέα d.i.y. Αφετηρία της δημιουργίας του ήταν οι σουνιτικοί πληθυσμοί του ιράκ και, κυρίως, οι άνεργοι σουνίτες καραβανάδες του άλλοτε στρατού του Σαντάμ Χουσεΐν, που είχε διαλύσει οι αμερικάνοι απ’ το 2003. Αλλά πολύ γρήγορα τα χαρακτηριστικά του διαμορφώθηκαν απ’ το Ριάντ που τον χρηματοδοτούσε, την σκληροπυρηνικά συντηρητική ιδεολογία του ουαχαβιτισμού, αλλά και την συρροή μη ιρακινών (και αργότερα μη σύριων) ενόπλων. Απ’ την κεντρική και ανατολική ασία, την βόρεια αφρική αλλά και την ευρώπη. Αυτό ήταν “μοντέλο αφγανών μουτζαχεντίν”: μπορεί για τους ιρακινούς σουνίτες οι “απ’ έξω αδελφοί” να ήταν βοήθεια, αλλά για την Ουάσιγκτον ήταν σχέδιο μελλοντικής διάχυσης. Το έχουμε ονομάσει: stay in front…

Η ραγδαία προέλαση του isis τα προηγούμενα χρόνια (μέχρι το 2015) και η προοπτική δημιουργίας ενός κάποιου “σουνιστάν” που θα εμφανιζόταν σαν «αναπόφευκτη» εξέλιξη, κατέλαβε την πολιτική, στρατιωτική αλλά και δημαγωγική σκηνή της περιοχής και του πλανήτη… Επιτρέποντας στους κουρδικούς πληθυσμούς και, ειδικά, στα αφεντικά τους, είτε στο ιράκ είτε στη συρία, να μείνουν στο βάθος της σκηνής (του πεδίου μάχης), διακριτικά στη σκιά, απλά περιμένοντας τις εξελίξεις. Το «κουρδιστάν» θα δημιουργούνταν αναπόφευκτα αν οι υπόλοιπες ιρακινές και συριακές εκτάσεις διαλύονταν σε ένα «σιιστάν» και ένα «σουνιστάν»…

Η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί τους έτριβαν τα χέρια τους ενισχύοντας (όχι και τόσο) υπόγεια τους σουνίτες αντι-Άσαντ ενόπλους. Το σχέδιο φαινόταν να πηγαίνει κατ’ ευχήν…