Tag: ισπανία

Τετάρτη 4 Οκτώβρη. Α): … Ο εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής επιτροπής Μ. Σχοινάς τόνισε χθες πως “πρόκειται για εσωτερικό ζήτημα της Ισπανίας, το οποίο πρέπει να αντιμετωπιστεί σύμφωνα με τη συνταγματική τάξη της Ισπανίας”, κάτι το οποίο έχει δηλώσει επανειλλημένως και ο πρόεδρος της επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ.

Β): Αυτό που θέλησε να ξεκαθαρίσει για άλλη μια φορά ο κ. Σχοινάς … είναι ότι σε περίπτωση που η Καταλωνία αποκτήσει την ανεξαρτησία της ακόμη και με νόμιμο τρόπο, τότε αυτομάτως βρίσκεται εκτός ε.ε. “Εάν ένα δημοψήφισμα οργανωθεί σύμφωνα με το ισπανικό σύνταγμα και είχε ως αποτέλεσμα την αποχώρηση από την επικράτεια, τότε θα βρισκόταν εκτός της ευρωπαϊκής ένωσης…

Βλέπετε κάποια “αντίφαση” (για να μην πούμε κάτι χειρότερο) ανάμεσα στο [Α] και στο [Β]; Θα έπρεπε! Είτε το ζήτημα της ανεξαρτητοποίησης μιας περιφέρειας σε ένα κράτος / μέλος της ε.ε. (και της ευρωζώνης) είναι “εσωτερική υπόθεση”, οπότε η ε.ε. δεν έχει κανένα λόγο για την έκβαση του πράγματος, και θα πρέπει να σεβαστεί οποιαδήποτε κατάληξη αυτής της “εσωτερικής υπόθεσης”… Είτε δεν είναι “εσωτερική υπόθεση”, οπότε τις τελικές αποφάσεις θα πρέπει να τις πάρει η ε.ε. Και τα δύο μαζί, και μάλιστα δηλωμένα απ’ τον ίδιο “εκπρόσωπο”, το ένα μετά το άλλο, δείχνουν κάτι απ’ τα εξής: α) ατομική σύγχιση· β) γραφειοκρατική βλακεία· γ) δόλο.

Ισχύουν όλα μαζί, με οδηγό το τρίτο!!! Όλοι στην ευρωπαϊκή ένωση (αλλά και στην ευρωζώνη) ξέρουν ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΝ ΕΝΑ ΜΕΛΟΣ, Ή ΕΝΑ ΤΜΗΜΑ ΜΕΛΟΥΣ· όπως επίσης ξέρουν ότι οι καταλανοί εθνικιστές ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ και στην ε.ε. και στην ευρωζώνη. Συνεπώς; Τι πάει να πει ότι «αυτόματα» μια ανεξάρτητη Καταλωνία, μετά από συμφωνία με την Μαδρίτη πάντα, θα βρισκόταν εκτός ε.ε.; Από πότε αυτή η ένωση απέκτησε «αυτοματισμούς» και δεν το ξέρουμε; Μήπως, άραγε, η ε.ε. δεν θα αναγνώρισε ένα νέο κράτος μετά από αποσκίρτηση ακόμα κι αν το έχει αναγνωρίσει το πρώην «κράτος μητέρα»; Μήπως, άραγε, αν η τσεχία και η σλοβακία προέκυπταν τώρα, απ’ την διάλυση της τσεχοσλοβακίας, ήρεμα, συναινετικά και πολιτισμένα, η ε.ε. θα έλεγε “αααα, έξω απο ‘δω και οι δύο”; Ας μην βάλουμε τα γέλια.

Να βάλουμε τα κλάματα. Αν δεν κάνουμε λάθος η ε.ε., δια της commission και όχι μόνο, δυσκολεύεται (ή παριστάνει ότι δυσκολεύεται) να συμμαζέψει τον Ορμπάν και το σκυλολόι του, που όπως και να το δει κάποιος είναι ένα είδος test drive για το είδος και την αποτελεσματικότητα των “απειλών” και των “τιμωριών” της. Κι ούτε κατά διάνοια δεν λέει κανείς για την φασιστοουγγαρία ή την φασιστοπολωνία ότι “αυτόματα θα πάρετε τον πούλο”. Ακόμα κι αν όλοι ξέρουν ότι δουλεύουν για την Ουάσιγκτον.

Τετάρτη 4 Οκτώβρη. Το πρώτο μισό της αλήθειας είναι ότι οποιοδήποτε τμήμα κράτους μέλους της ε.ε. (και της ευρωζώνης) γίνει ανεξάρητο, μετά από συμφωνία με το υπόλοιπο, δεν φεύγει από πουθενά! Δεν υπάρχει καμία τέτοια νομοθεσία, οδηγία, ντιρεκτίβα, πρόβλεψη, οτιδήποτε. Ειδικά αν δεν θέλει να φύγει. Δεν υπάρχει καν λόγος ή συμφέρον. Εκείνο που θα συνέβαινε σε μια τέτοια περίπτωση είναι ότι η γραφειοκρατεία της ε.ε. θα φορτωνόταν με μια σειρά έξτρα δουλειές. Απ’ το να υιοθετήσει μια ακόμα γλώσσα (αν χρειάζεται), μέχρι να μεταφέρει επίσημα πόρους, αρμοδιότητες και ευθύνες στην καινούργια πρωτεύουσα / κρατική διοίκηση, αφαιρώντας τες απ’ την παλιά. Δεν είναι το ευκολότερο πράγμα του κόσμου, δεν είναι όμως και λόγος διαγραφής!

Το άλλο μισό της αλήθειας είναι ότι τα αφεντικά του Βερολίνου, του Παρισιού, της Ρώμης και όλα τα υπόλοιπα «κάνουν πλάτες» στη Μαδρίτη. Το κάνουν με τρόπο γελοίο: κάνοντας τα κουνέλια για τους πάντα ζωντανούς μηχανισμούς του ισπανικού φασισμού· κάνοντας επίσης δηλώσεις τερατωδών ψεμμάτων σαν αυτές του κυρ Σχοινά. Δεν είναι μόνο ζήτημα «κρατικής αλληλεγύης». Ο ισπανικός καπιταλισμός ως έχει είναι βασικός τροχός του project europe. Φυσικά, αν συμφωνούσε να δώσει στον καταλανικό άδεια εξόδου, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Γι’ αυτό το τερατώδες ψέμα του κυρ Σχοινά και των υπόλοιπων ξεκινάει απ’ το «ακόμη και με νόμιμο τρόπο…»: απλά η Μαδρίτη δεν σκοπεύει σε συναινετικό διαζύγιο (αυτό το ξέρουν οι πάντες!)· όμως πρέπει να κοπούν ακόμα και οι θεωρητικές «ελπίδες» ότι θα μπορούσε να αναγκαστεί να το δεχτεί! Και πως θα κοπούν; Με την «καθόλου εσωτερική ισπανική υπόθεση» απειλή της commission ότι “μπααα, τσάμπα παιδευόσαστε ω καταλανοί”…

Αν χρειάζονται επιπλέον αποδείξεις για την γελοιότητα τέτοιων δηλώσεων (και εκείνων που τις κάνουν…) να μία: τέτοιες απειλές (ή προειδοποιήσεις, ή συμβουλές, πάρτε το όπως θέλετε) του είδους «αν ανεξαρτητοποιηθείτε ξεχάστε την ε.ε.» δεν έκανε ποτέ κανείς ούτε α) εναντίον της φασιστικής lega lombarda του Bossi και των υπόλοιπων, στην ιταλία· ούτε β) εναντίον των φλαμανδών και των βαλλόνων του βελγίου (έχουν κι εκεί φασίστες) που πλακώνονταν πριν κάτι καιρούς για το ποιος θα πρωτοδιαλύσει το μαγαζί· και μπορεί να το ξαναθυμηθούν. Κάποιος σκωπτικά θα μπορούσε φυσικά να σχολιάσει ότι «μα πως θα πουν στους φλαμανδούς ‘αν ανεξαρτοποιηθείτε βγαίνετε αυτόματα απ’ την ε.ε.’ αφού θα πάρουν μαζί τους στην έξοδο και τις Βρυξέλλες;» Σωστά.

Έχει το πολιτικό ενδιαφέρον του, λοιπόν, αυτό το γεγονός. Ενώ απ’ την μια μεριά το project europe συνεπάγεται την δημιουργία ενός ομόσπονδου ευρωπαϊκού κράτους με παραπάνω μείωση των αρμοδιοτήτων των τωρινών κρατών, κι ενώ η διαχείριση πολλών προγραμμάτων χρηματοδότησης (όπως τα εσπα) γίνεται με υποκείμενο / παραλήπτη τις περιφέρειες και όχι τα κράτη, απ’ την άλλη το ζήτημα μιας συναινετικής «διάλυσης κρατών σε μικρότερα» μέσα στην ε.ε. (και την ευρωζώνη) εμφανίζεται σαν ταμπού και σαν απειλή. Είναι ένα γεγονός που αναδεικνύει όχι τις αντιφάσεις του project europe (μια χαρά θα δούλευε και με δύο ή τρεις «πρώην ισπανίες») αλλά τις τρικυμίες στα κρανία των αρχόντων. Που, σαν τους παλιούς αριστοκράτες, φοβούνται μην χάσουν τα προνόμιά τους…

Αυτό δεν δικαιολογεί τον καταλανικό εθνικισμό ή οποιονδήποτε άλλον. Όταν, όμως, λέει κανείς βλακείες (όπως ο κάθε κυρ Σχοινάς…) μάλλον ευνοεί τις ανάλογες των άλλων παρά τις αντιμετωπίζει.

Τετάρτη 4 Οκτώβρη. Δεν ξέρουμε πόσους φίλους (και τι είδους) είχε, στην ευρώπη και όχι μόνο, ο καταλανικός εθνικισμός πριν την 1^η Οκτώβρη. Θεωρούμε όμως βέβαιο ότι εκείνη την ημέρα απέκτησε πολύ περισσότερους. Κάποιοι είναι του σκοινιού και του παλουκιού, άλλοι όχι. Όμως το γεγονός είναι ότι μεταξύ του «ένα δημοψήφισμα είναι παράνομο και άρα άκυρο οποιοδήποτε αποτέλεσμά του» και του «κάνω μαύρους στο ξύλο όσους πάνε να ψηφίσουν, κατεβάζω τζαμαρίες, κλέβω ψηφοδέλτια και κάλπες, συλλαμβάνω εφόρους, κλπ» η απόσταση είναι μεγάλη. Λογικά, ηθικά, αισθητικά, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση πολιτικά, ό,τι κι αν εννοεί κανείς μ’ αυτήν την λέξη. Αν η Μαδρίτη είχε κρατήσει δεμένα τα σκυλιά της, τότε στις 2 Οκτώβρη όλοι θα μάθαιναν ότι η πλειοψηφία των καταλανών δεν θέλει δικό της κράτος. Και θα το ξεχνούσαν γρήγορα (θυμάται κανείς το δημοψήφισμα στη σκωτία;). Τα αμόλυσε, και τώρα όλοι ξέρουν και θα θυμούνται για καιρό ότι δεν έχουν καθόλου άδικο να θέλουν δικό τους κράτος είτε είναι λιγότεροι είτε είναι περισσότεροι.

Αυτή η διεθνής συμπάθεια (και εδώ δεν αναφερόμαστε σε δηλώσεις πολιτικών βιτρινών) είναι ένα πολιτικό κεφάλαιο που θα επιστρέψει στην καταλωνία για να ενισχύσει τον δεξιο-αριστερό εθνικισμό. Τα μαδριλένικα σκυλιά έχουν φέρει σε δύσκολη θέση όλους εκείνους κι εκείνες στην Καταλωνία που συχαίνονται μεν το ισπανικό κράτος / παρακράτος, δεν γουστάρουν όμως και τον καταλανικό «πατριωτισμό», μιας και καταλαβαίνουν τα ουσιαστικότερα κίνητρά του. (Ανάμεσα σ’ αυτούς που «σπρώχτηκαν στη μέση» είναι και η πλειοψηφία των αναρχικών της Καταλωνίας… )

Έτσι ώστε αν κάποιοι έχουν φανταστεί ότι μ’ αυτόν τον τρόπο διατηρούνται ακέραιες οι τωρινές κρατικές οντότητες, μπορεί να βρεθούν απέναντι στο αντίθετο, που θα έχει ενισχυθεί απ’ την (δικαιολογημένη) κατακραυγή κατά της (ισπανικής) βίας: μια αναβίωση των αποσχιστικών τάσεων και μικροτάσεων, σε διάφορα σημεία του ευρωπαϊκού χάρτη…

(Υ.Γ. Βγήκε, καθυστερημένο, και το βασιλικό παράσιτο του ισπανικού θρόνου, να συμπαρασταθεί στον Rajoy… Α χα! Η δημοκρατία στα καλύτερά της!!!)

Τρίτη 3 Οκτώβρη. Ακόμα κι αν το ισπανικό καθεστώς δεν είχε αμολύσει τα σκυλιά του στην Καταλωνία· ακόμα κι αν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν 65% υπέρ του “ναι”· ακόμα κι αν το ισπανικό σύνταγμα επέτρεπε την διεξαγωγή του: ακόμα κι αν όλα αυτά τα “αν” ίσχυαν, η δημιουργία αυτοτελούς καταλανικού κράτους δεν θα ήταν το γεγονός της χτεσινής ημέρας! Υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης: το αγγλικό κράτος χρειάζεται δύο (και πιθανόν περισσότερα) χρόνια διαπραγματεύσεων για να χωρίσει απ’ την ε.ε., που δεν είναι κράτος αλλά ένωση κρατών. Πόσα χρόνια διαπραγματεύσεων μεταξύ Μαδρίτης και Βαρκελώνης (και πόση “καλή πίστη”) θα χρειάζονταν για να χωρίσουν τα τσανάκια τους ρυθμίζοντας με κάθε λεπτομέρεια τις μεταξύ τους σχέσεις; Και είναι βέβαιο ότι το τελικό αποτέλεσμα τέτοιων διαπραγματεύσεων θα άρεσε στους υποστηρικτές της καταλανικής ανεξαρτητοποίησης;

Τα θυμίζουμε αυτά επειδή η δήλωση του καταλανού προέδρου Puigdemont περί “σχεδόν ανεξαρτησίας” μετά το βιασμένο προχθεσινό δημοψήφισμα είναι, απλά, μια πολιτικάντικη βλακεία. Ίδια και χειρότερη είναι η δήλωση του ισπανού πρωθυπουργού Rajoy ότι “δεν έγινε κανένα δημοψήφισμα”. Εκτός αν είναι κι αυτός οπαδός των “εναλλακτικών αληθειών” – πράγμα που του ταιριάζει…

Η αστυνομική βία εναντίον ενός δημοψηφίσματος που έγινε τελικά αλλά το αποτέλεσμά του δεν μπορεί να θεωρηθεί πολιτικά ισχυρό, δημιουργεί (κατά την ταπεινή μας γνώμη) εσωτερικά προβλήματα και στις δύο πολιτικές βιτρίνες. Αν η καταλανική πλευρά είχε σα στόχο να χρησιμοποιήσει το δημοψήφισμα και το αποτέλεσμά του για να πιέσει την Μαδρίτη για μια καλύτερη συμφωνία (σχετικής) αυτονομίας, θα πρέπει τώρα να πείσει όλους εκείνους που πήγαν να ψηφίσουν και ειδικά εκείνους που τους άνοιξαν τα κεφάλια ή τραυματίστηκαν από πλαστικές σφαίρες, ότι όλα αυτά αξίζουν σαν “διαπραγματευτικό χαρτί”. Κι αν το κρυφοφρανκικό καθεστώς της Μαδρίτης ήθελε να αποφύγει οποιαδήποτε τέτοια διαπραγμάτευση, θα πρέπει απο τώρα να δει πόσους τόνους Guarda Civil θα χρησιμοποιήσει αν και όταν οι καταλανοί αρχίσουν να χρησιμοποιούν το οπλοστάσιο της πολιτικής ανυπακοής εναντίον του. Η αυριανή γενική απεργία στην Καταλωνία, είναι μια προειδοποίηση.

Εν τω μεταξύ απελευθερώθηκε το “κλασσικό” φασισταριό του partito popolare και πέριξ, που βρήκε (με καθυστέρηση σε σχέση με άλλα ευρωπαϊκά βοθρολύματα) έναν «λόγο ύπαρξης»: «εθνική ενότητα» α λα ισπανικά…

Φυσικά η Μαδρίτη μπορεί να νομίζει ότι “κάθεται αναπαυτικά πάνω στις λόγχες της”. Μόνο που αν οι καταλανοί αυτοσυγκρατηθούν και δεν “κλιμακώσουν”, αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να νοιώθει αυτές τις λόγχες να διαπερνούν τα δικά της αχαμνά.

Δευτέρα 2 Οκτώβρη. Επιτρέψτε μας: έχουμε σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσον το δημοψήφισμα ήταν ο μοναδικός ή, έστω, ο κυριότερος λόγος της επίδειξης αστυνομικής βίας εκ μέρους της μαδριλένικης κυβέρνησης. Το πιθανότερο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα ήταν “όχι”. Αλλά ακόμα κι αν ήταν “ναι” δεν θα αναγνωριζόταν από κανέναν. Επιπλέον δεν θα ήταν ένα ισχυρά πλειοψηφικό “ναι”· στην καλύτερη για τους οπαδούς της κρατικής ανεξαρτησίας περίπτωση θα ήταν λίγο παραπάνω απ’ το 50%. Με το υπόλοιπο, κοντά στο 50% να είναι εναντίον. (Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που εμφανίζεται μέσα σ’ αυτήν την άγρια νύχτα, λαμβάνοντας υπόψη και την αισθητά κάτω απ’ το μισό συμμετοχή, επιβεβαιώνει τα πιο πάνω: πήγαν να ψηφίσουν – και καλά έκαναν με τέτοια απαγόρευση… – βασικά οι υποστηρικτές της ανεξαρτητοποίησης…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα το ισπανικό καθεστώς θα μπορούσε απλά να κρατήσει την υπομονή του και την ψυχραιμία του. Αλλά όχι: στο σύνολο του το βαθύ ισπανικό κράτος, και οπωσδήποτε χωρίς τύψεις η δεξιά του, είναι κληρονόμοι του φρανκισμού. Τον οποίο φρόντισαν απλά να κουκουλώσουν όταν ψόφησε ο φασιστο-στρατηγός. Ποτέ δεν έγινε στην ισπανία αυτό το, έστω προσχηματικό, που έγινε στην ελλάδα και ονομάστηκε “αποχουντοποίηση”. Ποτέ δεν πήγε κάποιος φυλακή για τα συστηματικά, επί 40 χρόνια, θηριώδη εγκλήματα του ισπανικού φασισμού.

Αυτό που ξέρει να κάνει καλά το ισπανικό βαθύ κράτος (και δεν είναι το μόνο…) είναι, λοιπόν, ένα: η τακτική της πόλωσης.

Δευτέρα 2 Οκτώβρη. Η τακτική της πόλωσης στο ζήτημα της Καταλωνίας εκ μέρους της ισπανικής (βαθιάς) δεξιάς πάει πίσω σχεδόν μια δεκαετία. Το μεγαλύτερο μέρος εκείνων που χθες θα ψήφιζαν (ή ψηφισαν) “ναι” στο δημοψήφισμα θα ήταν ευχαριστημένο με την εφαρμογή του καθεστώτος αυτονομίας που είχε συμφωνηθεί το 2006 μεταξύ της Βαρκελώνης και των σοσιαλδημοκρατών του Θαπατέρο. Αλλά οι επόμενες δεξιές κυβερνήσεις φρόντισαν να ακυρώσουν βασικά σημεία της συμφωνίας, αξιοποιώντας και το βαθυκρατικό, “μαύρο” δικαστικό σύστημα της ισπανίας. Κι όπου μπορούσαν πήγαν ακόμα πιο πίσω. Υποδαυλίζοντας με “μαλακίες” την καταλανική διάθεση για ανεξαρτητοποίηση.

Υπάρχουν, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, οικονομικοί λόγοι για μια τέτοια τάση; Θα είχαν κάτι πραγματικό να φοβούνται τα αφεντικά του ισπανικού κράτους; Η Καταλωνία είναι η δεύτερη πιο πλούσια περιφέρεια της ισπανίας (η πρώτη είναι η Βασκία). Ένα καλό κομμάτι της καταλανικής δεξιάς εμφορείται απ’ την ιδέα “γιατί να πληρώνουμε εμείς τους φτωχότερους της ισπανίας” – κλασσική προσέγγιση ρατσιστών του “βορρά”. Απ’ την απέναντι μεριά ένα κομμάτι της καταλανικής αριστεράς (και άκρας αριστεράς) συμφωνεί με την ανεξαρτητοποίηση στο όνομα της “κοινωνικής δικαιοσύνης”: ένα αυτοτελές καταλανικό κράτος (υποστηρίζει) θα αξιοποιεί καλύτερα τα έσοδά του, υπέρ αδυνάτων. Αλλά αυτός ο δεξιο-αριστερός εθνικισμός (που μας θυμώνει, αλλά είμαστε έξω απ’ τον χορό…) δεν είναι πραγματικά πλειοψηφικός, και σε καμία περίπτωση ηγεμονικός. Θα ήταν μάλιστα πολύ πιο αδύναμος αν δεν τον έτρεφε, με τον τρόπο της, η Μαδρίτη, με ζητήματα όπως η διδασκαλία των καταλανικών στα σχολεία, και άλλα παρόμοια δευτερεύουσας σημασίας – εκνευριστικά ωστόσο.

Απ’ την καταλανική μεριά, πολλές φράξιες του ντόπιου κεφάλαιου δεν έχουν ανάγκη την μαδριλένικη διοίκηση. Ας ρωτήσει όμως κανείς και τους ιδιοκτήτες της Barca: σε ένα αμιγώς καταλανικό πρωτάθλημα πως θα συντηρούνταν; Και πως θα κρατούσε ζωντανό τον θρύλο της χωρίς το el clasico; Συνεπώς η ομάδα μπορεί να φωτογραφήθηκε πριν τον χθεσινό αγώνα με την Las Palmas με φανέλες / σημαίες της Καταλωνίας, αλλά ούτε ένα απ’ τα αστέρια της δεν θα έμενε αν έπρεπε να βγάλει σαιζόν με αντιπάλους την Girona και άλλες ανάλογες…

Δευτέρα 2 Οκτώβρη. Η Guarda Civil είναι μισητή στην Καταλωνία, και όχι μόνο: είναι το παραστρατιωτικό σώμα (δίκην αστυνομίας) του Φράνκο, που διατηρήθηκε στη συνέχεια. Το γεγονός ότι πήρε εντολές να δράσει στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι κάτι που θα ξεχαστεί εύκολα. Απέναντι σε ένα προβληματικό, κατά τη γνώμη μας, ζήτημα (αυτό της ανεξαρτητοποίησης) το ισπανικό κράτος φρόντισε να παρατάξει κάτι πολύ χειρότερο, βγαλμένο απ’ τα σιχαμένα βάθη του: αστυνομία με διαταγές συμπεριφοράς «κατάστασης πολιορκίας».

Αυτή είναι η «φύση» του! Κι όπως ο σπορπιός στο γνωστό γνωστό ανέκδοτο δεν μπορεί να την αφήσει στην άκρη…

(Υ.Γ. Το πολίτευμα στην ισπανία είναι κοινοβουλευτική μοναρχία. Έχει βασιλιά και παλάτι, πράγμα κακόγουστο έτσι κι αλλιώς. Ο δεξιός Ραχόι είναι επικεφαλής μιας κυβέρνησης μειοψηφίας, που στέκεται στη θέση της χάρη στην «διακριτική» στάση των σοσιαλδημοκρατών. Επιπλέον αυτός και το κόμμα του είναι βουτηγμένοι ως τις ρίζες των μαλλιών τους στα σκατά – σε σκάνδαλα εντός ή εκτός εισαγωγικών που είναι τόσο μεγάλα και τόσο πολλά ώστε μόνο μια πορωμένη εκλογική βάση μπορεί να είναι στήριγμα και αποκούμπι τους. Ε, είναι «στη φύση» τέτοιων μαγαζιών να πορώνουν ακόμα περισσότερο τους οπαδούς τους· και η «επιχείρηση Καταλωνία» είχε / έχει και αυτή την χρησιμότητα… Ίσως κυρίως αυτήν…)