Tag: ισπανία

Τετάρτη 15 Νοέμβρη. Είπε κι άλλα ενδιαφέροντα στη συνέντευξή του στη βελγική Le Soir o «εξόριστος πρωθυπουργός» Puigdemont· πέρα απ’ αυτό που μνημονεύσαμε χτες. Επειδή τα αντιγράφουμε απ’ την αγγλόφωνη έκδοση του καταλανικού φιλοανεξαρτησιακού ara.cat, είμαστε υποχρεωμένοι να τα θεωρήσουμε έγκυρα:

Στη συνέντευξη ο Puigdemont έδωσε στη Le Soir λεπτομέρειες απ’ την τελευταία του συνάντηση με τον πρωθυπουργό Rajoy, που έγινε με μυστικότητα. «Το Γενάρη συνάντησα τον πρόεδρο Rajoy και του είπα ότι είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε τα πάντα…. Πήρα αρνητική απάντηση σε κάθε πρότασή μου»…

Κατά την συνέντευξη ο Puigdemont περιέγραψε τον κατάλογο των σημείων που προσφέρθηκε να διαπραγματευτεί με τον Rajoy: «την ημερομηνία του δημοψηφίσματος, το ερώτημά του, ένα εναλλακτικό ερώτημα με επιλογή ανάμεσα σε ανεξαρτησία και αυτο-διοίκηση με πλήρη αυτονομία, την πλειοψηφία που θα ήταν απαραίτητη για να θεωρηθεί έγκυρη μια απόφαση… Ήμουν διατεθειμένος να αποδεχθώ ακόμα και το ότι για μια ολόκληρη γενιά θα κάναμε δημοψηφίσματα κάθε τρία χρόνια. Πήρα αρνητική απάντηση σε κάθε μια πρότασή μου».

Αν ο Puigdemont ευρισκόμενος στο βέλγιο θέλει να δείξει πόσο συζητήσιμος ήταν ο ίδιος και πόσο αδιάλλακτος ο Rajoy, επιτρέψτε μας: πολύ συγκινητικό! Κατά τα άλλα προκύπτει ότι απ’ τις αρχές του 2017 είχε δώσει ο ίδιος το σκοινί στον Rajoy· όχι για να αυτοκτονήσει ο δεξιός της Μαδρίτης, αλλά για να κρεμάσει ολόκληρη την εθνικιστική πολιτική σκηνή της καταλωνίας. Ας μην υπάρχει αμφιβολία: όταν στο «πόλεμο με άλλα μέσα» (: η πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας) η μία πλευρά «κουβεντιάζει τα πάντα» και μάλιστα τόσο προκαταβολικά, τότε είναι ισχυρά πιθανό ότι το μόνο που την νοιάζει είναι η επιβίωσή της.

Το τελευταίο: η μυστικότητα της διαπραγμάτευσης Puigdemont… Η καταλανική αγάπη στη άμεση δημοκρατία (ή και στην σκέτη) τις σηκώνει τις κρυφές διαπραγματεύσεις και τα υπόγεια deal; Αν ναι ας μην αναρωτιέται τι της φταίει. Αν, πάλι, όχι, ας κτυπήσει το κεφάλι της σ’ ένα γερό ντουβάρι…

Το «μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι, ότι αυτών έστιν η βασιλεία της Βαρκελώνης» δεν παίζει…

Τρίτη 14 Νοέμβρη. Ώστε ο “αυτοεξόριστος πρωθυπουργός του αυτοεξόριστου καταλανικού κράτους” Puigdemont είναι έτοιμος να αποδεχθεί την πραγματικότητα μιας άλλης σχέσης μέσα στην ισπανία· χωρίς κρατική ανεξαρτησία; Αυτό φέρεται να δήλωσε στη βελγική καθεστωτική εφημερίδα Le Soir – και δεν είμαστε εμείς που θα το αμφισβητήσουμε. Αυτό σημαίνει πιθανότατα την συμφωνία του 2006, μετά την απαραίτητη αλλαγή του ισπανικού συντάγματος, ώστε να μην ξανακριθεί παράνομη. Αυτό σημαίνει ότι η αλλαγή του ισπανικού συντάγματος είναι ζήτημα υψηλής πολιτικής προτεραιότητας. Αυτό, τέλος, σημαίνει ότι όλα όσα έχουν γίνει απ’ την μεριά του καταλανικού εθνικισμού, ειδικά μετά την μεγάλη και χαμένη (από πολιτική άποψη) ευκαιρία της ισπανικής βίας κατά του δημοψηφίσματος της 1^ης Οκτώβρη, ήταν παπατζίδικα. Γιατί; Επειδή, πολύ απλά, αυτό που τώρα «συζητάει» ο Puigdemont, στις 2 Οκτώβρη θα ήταν απαίτηση βαριά, θηλειά στο λαιμό του Rajoy – και με αξιόλογες προοπτικές. Τώρα; Τώρα είναι συμβιβασμός.

Δεν είναι ο Puigdemont ένας “ηγέτης κατώτερος των περιστάσεων”. Είναι η μεγάλη μάζα των μικροαστών και μεσοαστών καταλανών εκτροχιασμένη – με την δική μας τάξη, την εργατική, να έχει “εξατμιστεί” (απ’ την άποψη του ανταγωνισμού και της αυτο-πεποίθησης). Κι αν αυτό ήταν αποκλειστικά καταλανικό σύμπτωμα, το κακό θα ήταν μικρό. Πρόκειται για γενικευμένη πρωτοκοσμική κατάσταση: στην ιστορική φάση μιας ακόμα κρίσης / αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού, στην ιστορική φάση της 3ης – 4ης βιομηχανικής επανάστασης με όλα τα ιδεολογικά, ηθικά, συναισθηματικά και πολιτικά παρεπόμενα, οι λεγόμενες “αναπτυγμένες” πρωτοκοσμικές κοινωνίες παραδέρνουν, σα σκαριά χωρίς πυξίδα στη φουρτούνα…

Στα ηθικο-συναισθηματικο-διανοητικά ναυάγια η ανθρωποφαγία εμφανίζεται σαν αναπόφευκτη…

(Σίγουρα δεν θα είναι οι καταλανοί, ούτε καν οι εθνικιστές ανάμεσά τους, ανθρωποφάγοι. Όμως αυτό το είδος ατομικής και συλλογικής α-νοησίας που επέδειξαν δεν είναι αποκλειστικά δικό τους χαρακτηριστικό. Έχει διάφορες παραλλαγές. Το ελεεινό του είδωλο βρίσκεται στους ψηφοφόρους του brexit, του ψόφιου κουναβιού, του Babis, του Kurz… Πρόκειται για ταξικό χαρακτηριστικό, μέσα στη δίνη της εποχής· κι ο τεράστιος κίνδυνος βρίσκεται ακριβώς εκεί: στη μαγική σκέψη… )

Δευτέρα 6 Νοέμβρη. Για πολιτική βιτρίνα που θα μπορούσε να κάνει βόλτες στο προαύλιο κάποιας φυλακής ο Rajoy καλά τα έχει καταφέρει: έβγαλε απ’ την «αντιμετώπιση της καταλανικής παρανομίας» κάμποσο πολιτικό κέρδος. Η «ανεξαρτησιακή» πολιτική ελίτ της Καταλωνίας και οι οπαδοί της, ήθελαν δεν ήθελαν, ανέστησαν κάποιον που θα έπρεπε να είναι (πολιτικά) νεκρός.

Δυο ή τρεις μήνες πριν, εκείνο που είχε μπροστά του ο Rajoy ήταν τα πάνω από 60 «σκάνδαλα» στα οποία εμπλέκονται υψηλόβαθμα στελέχη του «λαϊκού κόμματος». Πρόκειται για συστηματικές «μαύρες» χρηματοδοτήσεις από διάφορες εταιρείες για να παίρνουν δουλειές του δημοσίου – πράγμα τόσο γνωστό διαχρονικά και στα μέρη μας.

Μία απ’ αυτές τις εταιρείες λέγεται Indra, και είναι ένας τεχνολογικός κολοσσός, μισοκρατικής – μισοϊδιωτικής ιδιοκτησίας, που αναλαμβάνει την διοργάνωση κάθε είδους εκλογών στην ισπανία. Η Indra φέρεται να έσπρωξε στο κόμμα του Rajoy 600.000 ευρώ, μέσα από ένα πολύπλοκο δίκτυο off shore μαγαζιών. Τώρα η Indra πρόκειται να οργανώσει τις εκλογές στην Καταλωνία, στις 21 Δεκέμβρη…. Είναι κι αυτό μια απόδειξη του τι αγνόησαν (;) στη Βαρκελώνη εδώ και μήνες…

Ενόσω ο Puigdemont και οι 4 υπουργοί του περιμένουν την απόφαση των βέλγων δικαστών υπέρ ή κατά της έκδοσής τους (μια πρώτη απόφαση αναμένεται σήμερα – ακόμα, όμως, κι αν είναι υπέρ, η διαδικασία θα κρατήσει τουλάχιστον τρεις μήνες…) και ενόσω οι οπαδοί της Barca κρεμάνε πανιά υπέρ της «δικαιοσύνης» (η «ανεξαρτησία» έχει φύγει απ’ την ημερήσια διάταξη), το ισπανικό καθεστώς τρίβει τα χέρια του: η ατζέντα των μεγαλύτερων «ανεξαρτησιακών» καταλανικών κομμάτων έχει αφήσει την «ανεξαρτησία» στην άκρη, και στις εκλογές θα επιδιώξει την επαναφορά της προηγούμενης αυτο-διοίκησης και την αποφυλάκιση των όποιων «πολιτικών κρατουμένων».

Βλέπει κανείς άλλον νικητή απ’ αυτή την ιστορία εκτός απ’ τον Rajoy;

Τετάρτη 1 Νοέμβρη. Σε ότι αφορά την «ποιότητα» των πολιτικών βιτρινών της Καταλωνίας (αλλά, επίσης, δυστυχώς, και μεγάλου, του μεγαλύτερου; μέρους των υποστηρικτών τους) τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ ότι νομίζαμε. Λες και είναι έλληνες! Σε ότι αφορά την καθημερινή ζωή τους επόμενους σχεδόν δύο μήνες δεν ξέρουμε.

Απ’ τις μακρινές Βρυξέλλες, όπου ο Puigdemont τελικά δεν ζήτησε “πολιτικό άσυλο” απ’ την βελγική κυβέρνηση αλλά “εγγυήσεις” απ’ την ισπανική (;), ο πρώην πρόεδρος αποδέχθηκε την εφαρμογή του περιβόητου άρθρου 155 και τις εκλογές στις 21 Δεκέμβρη… Σαν “ευκαιρία για την δημοκρατία”, αν έχουμε καταλάβει καλά. Ώστε η δημοκρατία στην Καταλωνία αναδύεται απ’ τον πάγκο που την στρίμωξε η Μαδρίτη… Δημοψήφισμα; Ποιο δημοψήφισμα;

Ακόμα πιο σημαντικό είναι όμως ότι οι υποστηρικτές της κρατικής ανεξαρτησίας στις διοικητικές δομές της Καταλωνίας φαίνεται να αποδέχονται την κήρυξη “κατάστασης έκτακτης ανάγκης” απ’ την Μαδρίτη, που ξεκίνησε την Δευτέρα. Δηλαδή το “πάγωμα” ακόμα και της αυτονομίας που είχαν ήδη… Καμία απεργία ή άλλη ένδειξη πολιτικής ανυπακοής… Όσο για το “πάγωμα” της ανεξαρτησίας; Δεν υπάρχει “φαινόμενο του θερμοκηπίου” να το αφορά!

Αν ο (μάλλον απεγνωσμένος υπολογισμός) του Puigdemont και των συμμάχων του (συμπεριλαμβανόμενου του ακροαριστερού cup) είναι ότι θα ξανακερδίσουν την πλειοψηφία στις ερχόμενες εκλογές, τότε το ερώτημα είναι: Και μετά; Θα ξανακάνουν ένα δημοψήφισμα, θα ξανάρθουν οι μπάτσοι, μετά από 8 ημέρες θα ξανα-ανακηρύξουν ανεξαρτησία–αλλά–όχι, και πάλι απ’ την αρχή; Υποθέτουμε, όμως, ότι το ισπανικό βαθύ κράτος θα φροντίσει να μην ξαναπροκύψει «αδιέξοδο» στη Βαρκελώνη… Δεν ξέρουμε αν το καταφέρει· όμως έχει ήδη πετύχει τα βασικά: το δικό του σύνταγμα είναι η πρώτη και τελευταία κουβέντα!

Μετά από μια σειρά φρικαλέων πολιτικών λαθών, τόσο η «πολιτική ηγεσία» όσο και οι ίδιοι οι οπαδοί της κρατικής ανεξαρτησίας της Καταλωνίας (η γενίκευση μπορεί να αδικεί κάποιους, δεν το θέλουμε…) αποδεικνύονται πολύ μικρότεροι των διακηρύξεών τους. Το πολύ άσχημο είναι ότι αυτό δεν είναι οικογενειακή τους υπόθεση: δίνει αντίστοιχα πολλούς πόντους σε μπόι στα στελέχη ενός καθεστώτος (την κυβέρνηση του ισπανικού «λαϊκού κόμματος») που θα έπρεπε να προβάρουν στολές με ρίγες και επιβίωση μέχρι τα βαθιά γεράματα σε μπουντρούμια. Ειδικά αυτός ο ακροδεξιός Rajoy, που παριστάνει τον ανήξερο για τις σχέσεις του κόμματός του με διάφορους ισπανούς καπιταλιστές / βαρώνους, φαίνεται να βγαίνει τόσο κερδισμένος, ώστε θα πρέπει να ανάψει για χάρη του Puigdemont, της κυβέρνησής του και των πολιτικών / κομματικών συστατικών της, μια λαμπάδα ίσια με το μπόι της Sagrada Familia…

Δεν είμασταν υπέρ της κρατικής ανεξαρτησίας της Καταλωνίας, κι ας μην μας πέφτει λόγος. Καταλαβαίναμε τα βαθύτερα κίνητρα, ξέραμε όμως και τις πραγματικές, πολύ πραγματικές αιτίες κι αφορμές για την καταλανική μήνι κατά του ισπανικού καθεστώτος. Όταν, όμως, τέτοια σοβαρά ζητήματα πέφτουν στις μυλόπετρες ανάμεσα σε de facto ολιγαρχικά καθεστώτα και de jure πολιτικά μωρούς, κι όταν οι «μάζες» δείχνουν ικανές και διατεθειμένες να χειραγωγηθούν συναισθηματικά αλλά ανίκανες να συμπεριφερθούν «πολιτικά» (: δηλαδή με όρους πολέμου με άλλα μέσα) τότε φίδια μας ζώνουν.

Φίδια, και μόνο φίδια.

(Όσο για την σημασία του ζητήματος, ίσως μια άλλη φορά, πιο αναλυτικά… Αν, πάντως, κάποιος πει “και τι έγινε; γρήγορα θα ξεχαστούν όλα” μπορεί να έχει δίκιο… )

Τρίτη 31 Οκτώβρη. Είναι θέμα ωρών και σίγουρα όχι ημερών το να επιβεβαιωθεί ή να διαψευστεί αν ο καταλανός Puigdemont και πέντε μέλη του υπουργικού του συμβουλίου “πετάχτηκαν” στις Βρυξέλλες για να ξεφύγουν απ’ την αμεσότητα των ευθυνών τους· ή για να πάρουν μια ανάσα απ’ την πίεση του Rajoy.

Η δεύτερη εκδοχή είναι απλή: να γυρίσουν πίσω το γρηγορότερο. Εντός της ημέρας, άντε αύριο· αν έχουν τίποτα ψώνια να κάνουν.

Γιατί αν επιβεβαιωθεί ότι «την έκαναν», τότε θα έχουν δώσει οριστικό χέρι βοηθείας στο καθεστώς του Rajoy με τον πιο ελεεινό τρόπο. «Πολιτικό άσυλο»; Πέρα απ’ το δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τους δοθεί, λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα, ισοδυναμεί με προδοσία. «Εξόριστη κυβέρνηση»; Μήπως, κατά συνέπεια, να φύγουν όλοι οι καταλανοί εθνικιστές για να υπάρξει και ο αντίστοιχος «εξόριστος λαός»;

Για την ανοησία (ο πιο ήπιος χαρακτηρισμός στο λεξιλόγιό μας) των πολιτικών βιτρινών της καταλανικής κρατικής ανεξαρτησίας έχουμε γράψει πολλές φορές. Η δειλία κάμποσων ανάμεσά τους μας εντυπωσιάζει. Και πιθανότατα να τρέφει ορισμένα «ανίερα» ερωτήματα.

Καλύτερα, κρίνουμε, για τους καταλανούς που ψήφισαν «ναι» στην ανεξαρτησία την 1^η Οκτώβρη, σήμερα ή αύριο ο Puigdemont και οι 5 υπουργοί του να είναι στη Βαρκελώνη…

Σάββατο 28 Οκτώβρη. Τελικά «πέρασαν το ποτάμι»: το καταλανικό κοινοβούλιο κήρυξε την ανεξαρτησία (ή, πιο σωστά: την εκκίνησή της), με 70 ψήφους υπέρ σε σύνολο 135. Μια ώρα μετά το ισπανικό καθεστώς, όπως ήταν αναμενόμενο, άλλαξε την κοίτη: ενεργοποίησε τις δυνατότητες του περιβόητου άρθρου 155· και ο Rajoy διέλυσε το κοινοβούλιο (της Καταλωνίας) και προκήρυξε εκλογές για τις 21 Δεκέμβρη. Έτσι το σύνολο της καταλανικής κοινωνίας μπαίνει σε μια δίμηνη (ίσως και μεγαλύτερης διάρκειας…) διανοητική, συναισθηματική και πολιτική πρέσσα: απ’ την μια μεριά η υπεράσπιση της κρατικής ανεξαρτησίας· και απ’ την άλλη οι προκηρυγμένες απ’ τη Μαδρίτη εκλογές. Αυτό έχει ένα τουλάχιστον κρίσιμο αποτέλεσμα: συμπιέζει δραματικά εκείνη την καταλανική στάση που ήταν όντως πλειοψηφική και δημιουργούσε προβλήματα στο ισπανικό καθεστώς: την απαίτηση για αυξημένη αυτονομία, όπως είχε συμφωνηθεί το 2006…

Τις προηγούμενες ημέρες, και ειδικά την περασμένη Πέμπτη, ο σκληρός πυρήνας των εθνικιστικών καταλανικών κομμάτων έδειξε ότι φοβάται τις εκλογές… Το ακροαριστερό cup κατήγγειλε ένα τέτοιο ενδεχόμενο σαν «ταφόπλακα της ανεξαρτησίας» προσπαθώντας να εμποδίσει τον Puigdemont να τις κηρύξει, πράγμα που εμφανιζόταν αρκετά πιθανό (εξαιτίας «πιέσεων» απ’ το ίδιο του το κόμμα…). Ο Puigdemont είχε ανακοινώσει ότι θα κάνει διάγγελμα στις 1.30 το μεσημέρι της Πέμπτης και όλοι πιθανολογούσαν ότι θα αφορά την προκήρυξη εκλογών· ύστερα το ανέβαλε για τις 2.30· μετά για τις 3.30· και στο τέλος το ακύρωσε. (Κάποιο «σπρωξίδι» συνέβαινε πίσω του…)

Ο μόνος λόγος ώστε τέτοιες πρόωρες εκλογές κηρυγμένες απ’ την Βαρκελώνη να θεωρούνται «ταφόπλακα» θα ήταν να μην έχουν πλειοψηφία, και άρα να μην σχηματίσουν κυβέρνηση μετά απ’ αυτές οι καταλανοί εθνικιστές. Αυτό είναι, πιθανότατα, που θέλει να πετύχει τώρα, το γρηγορότερο δυνατό, το ισπανικό καθεστώς. Ωστόσο: το να δηλώνει ανοικτά ένα ακροαριστερό κόμμα ότι δεν θέλει εκλογές (όχι προκηρυγμένες απ’ την Μαδρίτη, έχει τεράστια διαφορά!) επειδή θα χάσει την δυνατότητα να συν-κυβερνά δεν είναι καθόλου τιμητικό…

Κι έτσι από σήμερα υπάρχουν δύο ημι-εξουσίες στην Καταλωνία: αυτή του διαλυμένου κοινοβουλίου (ή, πιο σωστά, της πλειοψηφίας του) και το υπουργικό συμβούλιο του Rajoy, απ’ την Μαδρίτη, σαν remote «προσωρινή διοίκηση» της επαρχίας. Πιθανόν η Μαδρίτη υπολογίζει ότι θα συλλάβει μερικούς απ’ τους βουλευτές που κατάργησε ή και όλους· ο Puigdemont είναι ήδη wanted. Μάταιος κόπος: αν προχωρήσει η Μαδρίτη σε συλλήψεις και προφυλακίσεις για «στάση», εκτός απ’ το να αυξήσει τους πολιτικούς κρατούμενους της πυροδοτώντας δίκαιη κατακραυγή, εντός και κυρίως εκτός ισπανίας, θα διαπιστώσει ότι τα εθνικιστικά κόμματα μπορούν να τους αναπληρώσουν (όπως γίνεται συνήθως), σε ένα παράνομο μεν, αλλά με επιρροή «κυβερνόν βουλευτικό σώμα». Με διαφορετικά λόγια: τα εθνικιστικά κόμματα, δεξιά κι αριστέρα, δεν θα εξαφανιστούν. Ούτε οι υποστηρικτές τους.

Απ’ την άλλη μεριά εκλογές επιβεβλημένες και μάλιστα υπό ισπανική διοίκηση κάλλιστα μπορούν να θεωρηθούν «κατοχικές». Αν τα εθνικιστικά κόμματα κρίνουν ότι τα συμφέρει μπορούν να απόσχουν, κατηγορώντας τα κόμματα που θα συμμετάσχουν σαν «προδοτικά».

Για εμάς είναι πολύ καθαρό. Κάνοντας το ένα τραγικό λάθος μετά το άλλο, οι ανεξαρτησιακές πολιτικές βιτρίνες της Βαρκελώνης, ξεκινώντας απ’ τον Puigdemont (αλλά, τελικά, και οι οπαδοί τους), πέτυχαν αυτό που βολεύει τον Rajoy και το ισπανικό καθεστώς: έδωσαν μεγάλη βοήθεια στο να δημιουργηθούν συνθήκες πόλωσης μέσα στην Καταλωνία, και όχι ανάμεσα στην Καταλωνία και τη Μαδρίτη. Το μεγάλο πολιτικό και ηθικό όπλο που είχαν οι καταλανοί εθνικιστές το βράδυ της 1^ης Οκτώβρη δεν ήταν το αποτέλεσμα του μισο-δημοψηφίσματος· ήταν η παγκόσμια κατακραυγή για την βία της guarda civil, που το τσάκισε. Αντί να πιάσουν τον ταύρο απ’ τα κέρατα, αντί δηλαδή να αξιοποιήσουν την φασίζουσα πρακτική της Μαδρίτης υπέρ τους, προτίμησαν την ουρά του: να κηρύξουν μετά από 8 ημέρες (!!!!) την ανεξαρτησία για να την παγώσουν αμέσως μετά, υπέρ διαπραγματεύσεων (με το ισπανικό καθεστώς).

Όταν δίνεις χρόνο, χώρο και ευκαιρίες στον αντίπαλο, κι όταν ΔΕΝ μπορείς να εφαρμόσεις αυτό που αποφασίζεις, τότε θα φας το κεφάλι σου. Οτιδήποτε συμβεί τους επόμενους δύο μήνες στην Καταλωνία (και δεν πρέπει κανείς να υποτιμά τις προβοκατόρικες δυνατότητες του ισπανικού βαθέος κράτους…) ανάμεσα στους «ναι» και στους «όχι» θα δώσει κι άλλους πόντους στη Μαδρίτη. Ωστόσο το χάσμα δεν το άνοιξε αυτή· δεν θα μπορούσε…

Αλλά υπάρχει κάτι χειρότερο: το τραύμα που έχει ανοίξει ήδη μέσα στην καταλανική επικράτεια θα βαθύνει. Κι αυτό έχει (και θα έχει) διάφορες συνέπειες…

Σάββατο 28 Οκτώβρη. Αυτά συμβαίνουν ενόσω ακόμα και στους κύκλους του Rajoy είναι σαφές ότι το «πάγωμα» της ημι-ανεξαρτησίας της Καταλωνίας ελάχιστα μπορεί να δουλέψει – αν αυτός ήταν ο σκοπός. Υπάρχουν πάμπολλα πρακτικά προβλήματα, που δεν θα τα αναφέρουμε εδώ.

Για εμάς το ζήτημα είναι διαφορετικό. Εκτός απ’ το φασιστικό «δεν θα πληρώνουμε εμείς τις φτωχές περιφέρειες» και όλα τα παρόμοια, που ωστόσο διαμορφώνουν τις πολιτικές συμπεριφορές κάμποσων καταλανών, μια σειρά κοινωνικών απαιτήσεών τους μας φαίνονται δίκαιες. Ωστόσο (κοινότοπο) δεν είναι οι κρατικές «ανεξαρτησίες» που τις εγγυόνται. Ούτε τα καινούργια σύνορα. Για μια πλούσια καπιταλιστική επαρχία σαν την Καταλωνία η κρατική αυτάρκεια δεν θα ήταν ροζ για όλους. Για παράδειγμα: υπάρχουν πάνω από 1 μύριο εργάτες και εργάτριες στην Καταλωνία, μετανάστες από άλλες (φτωχές) περιοχές της ισπανίας. Από την Extremadura, την Navarre, ή την Asturias. Αυτοί κι αυτές δουλεύουν στην Καταλωνία σαν ισπανοί ανάμεσα σε ισπανούς. Γι’ αυτούς κι αυτές οι καταλανοί είναι εργοδότες. Αφεντικά. Η ταξική σχέση είναι η βασική εμπειρία τους.

Ένα ανεξάρτητο καταλανικό κράτος σημαίνει ότι «απ’ την μια μέρα στην άλλη» όλοι αυτοί μετατρέπονται σε ξένους. Ξαφνικά θα χρειάζονταν άδεια παραμονής και εργασίας… Ακόμα κι αν η πρώτη ανεξαρτησιακή κυβέρνηση ήταν «κοινωνικά ευαίσθητη», έχουν την επίγνωση: η ανεξαρτητοποίηση συνεπάγεται διαδικασίες επιπλέον «διαχείρισης της δουλειάς των ξένων». Δεν είναι καθόλου αδικαιολόγητο που αυτή η «εργατική δύναμη» βλέπει την σκοτεινή μεριά της δημιουργίας καταλανικού κράτους, τον σοβαρότατο κίνδυνο να υποτιμηθεί· και είναι απόλυτα αντίθετη σε μια τέτοια προοπτική.

Για τους δεξιούς του Puigdemont αυτό δεν είναι “πρόβλημα”. Η άκρα αριστέρα τύπου cup απ’ την άλλη, που συμμετέχει σ’ αυτήν την ετερόκλητη, τύπου «αντιμνημονιακοί συριζα–ανελ», «ανεξαρτησιακή» κυβέρνηση, δεν μπορεί να πείσει ότι θα είναι ο φύλακας των δικαιωμάτων των (ξαφνικά) «ξένων εργατών», ακόμα κι αν ήθελε: ο εναγκαλισμός με τους καταλανούς δεξιούς στο όνομα της δημιουργίας κράτους δείχνει τις προτεραιότητες της οργάνωσης...

Το συμπέρασμά μας; Η ανακήρυξη καταλανικού κράτους δεν είναι εκβιασμός απέναντι στη Μαδρίτη· όχι, στο βαθμό, που το φασίζον ισπανικό καθεστώς κατάφερε να αξιοποιεί τον καταλανικό καιροσκοπισμό. Είναι πόλωση στο εσωτερικό της κοινωνίας στην καταλανική επικράτεια· κι αυτό δεν είναι καν και καν ένα «κόκκινο», εργατικό πραξικόπημα! Είναι ένα στρατηγικό λάθος με κεφαλαία γράματα: ο Rajoy είναι ένας φασίστας που προσπαθεί να γλυτώσει απ’ τα σκατά του (τις δωροδοκίες στελεχών του κόμματός του) και κάνει λάθη· όμως τόση και τέτοια βοήθεια απ’ τους καταλανούς εθνικιστές δεν θα την άφηνε χωρίς αξιοποίηση…

Σάββατο 28 Οκτώβρη. Το football club Barcelona είναι, ίσως, το πιο αναγνωρίσιμο διεθνώς «σήμα» της Βαρκελώνης· έμμεσα και της Καταλωνίας. Με 24 «εθνικά» πρωταθλήματα (la liga), σχεδόν 30 (εθνικά) κύπελλα, μια εικοσαριά διεθνείς τίτλους, έντεκα “χρυσές μπάλλες” σε ποδοσφαιριστές της και πολλά εκατομύρια οπαδούς σ’ όλο τον κόσμο, είναι μια υπερ-επιτυχημένη επιχείρηση. “Διαμάντι στο καταλανικό στέμμα” την αποκαλούν διάφοροι. Επιπλέον, οι αναμετρήσεις της με την Real της Μαδρίτης κουβαλούν πάντα την παρασήμανση: η μεν μαδριλένικη ομάδα είναι πάντα χρεωμένη σαν «καθεστωτική», σαν η «αγαπημένη του Φράνκο»· η δε καταλανική είναι της «αντίστασης»…

Τι θα γινόταν η Barça χωρίς την ισπανική liga; Τι θα γινόταν αν έπαιζε σε ένα καταλανικό πρωτάθλημα, χωρίς την Real, την Athletico (της Μαδρίτης) και την Athletico Bilbao (της βασκίας); Σίγουρα θα γκρεμιζόταν απ’ το τωρινό βάθρο της, πριν απ’ όλα για λόγους οικονομικούς. Θα έχανε πολλούς απ’ τους πρωτοκλασσάτους (και πανάκριβους) παίκτες της. Θα παρήκμαζε… Τι λέει, λοιπόν, περί κρατικής ανεξαρτησίας, η ανώνυμη εταιρεία Barça; (Το ίδιο ερώτημα αφορά τις επίσης καταλανικές Espanyol και Girona, που κι αυτές παίζουν στη liga).

Στην ετήσια συνέλευση των μετόχων τον περασμένο Απρίλη, ο πρόεδρος της εταιρείας Josep Maria Bartomeu δήλωσε ότι: Δεν θα βάλουμε ποτέ σε κίνδυνο την ομάδα και την συμμετοχή της σε οποιονδήποτε ανταγωνισμό. Γι’ αυτό λέω σ’ όλα τα μέλη του κλαμπ ότι θέλουμε να συνεχίσουμε να παίζουμε στην liga και ότι, ως σήμερα, η συμμετοχή μας σαν αυτή είναι διασφαλισμένη.

Στις αρχές Οκτώβρη επανέλαβε ότι δεν υπάρχει προς το παρόν ανησυχία για το μέλλον της Barcelona στην liga… Αλλά ανάλογα με το τι θα συμβεί στο μέλλον το διοικητικό συμβούλιο θα εξετάσει τις επιλογές μας… Αν κηρυχτεί ανεξαρτησία θα πρέπει να συζητήσουμε τα δεδομένα με σοβαρότητα…

Την 1 Οκτώβρη η εταιρεία συμπαραστάθηκε στους καταλανούς που πήγαιναν να ψηφίσουν στο απαγορευμένο δημοψήφισμα παίζοντας κεκλισμένων των θυρών. Ωστόσο θα μπορούσε να υπάρξει και ζήτημα «ασφάλειας» στο Camp Nou (έδρα της ομάδας): η φιλοξενούμενη Las Palmas είναι έντονα (έως ακροδεξιά…) «υπέρ της ενιαίας ισπανίας». Συνεπώς το «χωρίς οπαδούς» είχε και ένα πρακτικό νόημα.

Σαν εμπορική επιχείρηση τέτοιου βεληνεκούς, η Barça κινείται λοιπόν πάνω σε δύο αντίθετες μεταξύ τους γραμμές. Απ’ την μια μεριά είναι οι καταλανοί οπαδοί της (οι οργανωμένοι είναι υπέρ της κρατικής ανεξαρτησίας)· απ’ την άλλη είναι τα σημαντικά συμφέροντα απ’ την συμμετοχή σε ένα πρώτης κλάσης πρωτάθλημα όπως το ισπανικό. Για να παίζει εκεί, με την καταλωνία ανεξάρτητο κράτος, θα πρέπει να αλλάξουν οι κανόνες και οι νόμοι του ισπανικού πρωταθλήματος, πράγμα που συνεπάγεται ανάλογη απόφαση του ισπανικού κοινοβουλίου. Αν και θα ήταν στα μεσομακροπρόθεσμα συμφέροντα της liga να συνεχίσει εκεί η Barça, δεν θα έπρεπε να αποκλείει κανείς μια πιο κοντόφθαλμη εκδικητική στάση από διάφορους «πατριώτες» βουλευτές.

Στο αδιέξοδο ξεφύτρωσε και μια εξτρεμιστική ιδέα, ανεφάρμοστη: να αιτηθεί η Barça την συμμετοχή της στο αγγλικό πρωτάθλημα (!!!). Σε κάθε περίπτωση: το ερώτημα “Barça” είναι ενδεικτικό της καπιταλιστικής πραγματικότητας της Καταλωνίας. Δεν μπορεί κανείς να την αγνοήσει, εκτός αν δηλώνει ανοικτά και χωρίς αστερίσκους αντι-καπιταλιστής.

Όμως, αν είναι τέτοιος, θα πρέπει να το πει και στους οπαδούς της ομάδας: στα τσακίδια η επιχείρησή σας· θα ξανακάνουμε το ποδόσφαιρο ερασιτεχνικό. Αλάνα και πάλι αλάνα!

(φωτογραφία: Πάνω στην ώρα κάποιοι «θυμήθηκαν» τον Messi. Αργεντίνος είναι, αλλά … της Barça. Υποτίθεται ότι τον θυμήθηκαν «ισλαμιστές τρομοκράτες»… Για κάποιον λόγο που δεν τον πιάνουμε, τον έβαλαν φυλακή… Όπως, για παράδειγμα, θέλει να κάνει ο Rajoy με τους καταλανούς υπουργούς.

Περίεργο είδος αυτοί του isis, ε;)

Παρασκευή 27 Οκτώβρη. Λίγη υπομονή εκ μέρους μας δεν θα έβλαπτε… Έχουμε πει άλλωστε…

Κυριακή 22 Οκτώβρη. Τελικά το ισπανικό καθεστώς διάλεξε την πιο βρώμικη τακτική που είχε στη φαρέτρα του: μια “μετωπική επίθεση” στους ημιανεξάρτητους θεσμούς της Καταλωνίας, σε κάπως αργή κίνηση, έτσι ώστε να “προσαρμόζεται” στις κινήσεις της καταλανικής κυβέρνησης και των οπαδών της. Σε τι άραγε σκοπεύει; Σε “εκλογές” στις οποίες, στην καλύτερη γι’ αυτόν περίπτωση, θα συμμετάσχουν λιγότεροι απ’ τους μισούς ψηφοφόρους· ή μήπως αυτή τη φορά η guarda civil του θα περνάει σπίτι σπίτι ξυλοφορτώνοντας όσους δεν πάνε στις κάλπες; Σε μια διαρκή αβεβαιότητα για το μέλλον των σχέσεων Βαρκελώνης – Μαδρίτης που θα αδυνατίσει την πρώτη οικονομικά, ώστε να «γονατίσει»; Σε συλλήψεις και φυλακίσεις, άρα στην όξυνση της έντασης;

Το τελευταίο είναι πιθανό να βρίσκεται μέσα στη «λογική» του Rajoy και των υπόλοιπων. Σίγουρα όμως βρίσκεται αυτό: η ελπίδα της πόλωσης μέσα στην Καταλωνία, ανάμεσα σε εκείνους που θέλουν κι εκείνους που δεν θέλουν την κρατική υπόσταση. Είναι, περίπου, μισοί – μισοί… Ελπίζει το ισπανικό καθεστώς ότι θα σύρει αρκετούς απ’ τους «όχι» στην δική του ατζέντα; Αν τον βοηθήσει ο Puigdemont και οι περί αυτόν όπως κάνουν ως τώρα, μπορεί κάτι να καταφέρει.