Tag: ιράν

Astana block plus

Σάββατο 30 Γενάρη. Την μέρα που η αντιπροσωπεία των ταλιμπάν έφευγε απ’ την Τεχεράνη για την Μόσχα, ο ιρανός υπ.εξ. Zarif προσγειωνόταν στην Άγκυρα, για κουβέντα όχι μόνο με τον Cavusoglu αλλά με τον Erdogan, μετά από έναν καλό γύρο στη Μόσχα, στην Τιφλίδα, στο Μπακού και στην Ερεβάν. Πέρα απ’ τα θέματα της διμερούς συνεργασίας ιράν – τουρκίας (που δεν είναι λίγα) στο μενού ήταν και η προοπτική του «σχήματος συνεργασίας 3 + 3», απ’ την μια μεριά η τριάδα του μπλοκ της Αστάνα (ρωσία, τουρκία, ιράν) και απ’ την άλλη η τριάδα των κρατών του Καυκάσου (αρμενία, γεωργία, αζερμπαϊτζάν), που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του αζέρου προέδρου Aliyev μετά την εκεχειρία του Νοέμβρη στο Nagorno Karabah. Ένα ακόμα θέμα ήταν η συνεργασία των δύο κρατών σε σχέση με το αφγανιστάν…

Σ’ όλη αυτή την ασιατική ζώνη, που αρχίζει απ’ τις ανατολικές όχθες της Μεσογείου, το Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα και φτάνει ως το ινδοκούς και την ανατολική μεριά του ινδού ποταμού (πακιστανο-ινδικά σύνορα) έχει διαμορφωθεί μια “πολυγωνική” συναντίληψη των περισσότερων κρατών, που προσανατολίζονται στο ευρασιατικό project και όχι στις μεθοδεύσεις και τα σχέδια της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και των συμμάχων τους. Μέσα σ’ αυτή τη ζώνη η πρώτη κρατάει ακόμα κάποιους “θύλακες”/βάσεις: στη συρία, στο ιράκ και στο αφγανιστάν· και επίσης μια περιπλέουσα ναυτική υπεροπλία. Αλλά αν μελετήσει κανείς την πολιτική γεωγραφία και τα όσα έχουν συμβεί απ’ το 2003 κι απ’ το 2015 και μετά είναι αμφίβολο το συμπέρασμα ότι η Ουάσιγκτον είναι ακόμα σε θέση να επιτίθεται στρατιωτικά έχοντας καλές προοπτικές. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: αν ανοικτά και καθαρά θεωρεί την Μόσχα και το Πεκίνο εχθρούς, τότε αυτοί οι εχθροί έχουν πολύ περισσότερους συμμάχους σ’ όλη αυτή τη ζώνη απ’ ότι η ίδια. Κι αυτό ενώ πρόκειται για το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Οι ειδικοί στο γλύψιμο υποστηρίζουν, μετά την εκλογή του νυσταλέου Jo, ότι «η Αμερική επιστρέφει στη Μέση Ανατολή». Θα ήταν πιο τίμιο να ειπωθεί κάτι ανάμεσα στο «η Αμερική θέλει να επιστρέψει» και στο «η Αμερική δεν θέλει να φύγει». Αλλά μπορεί;

Κι αν το προσπαθήσει, πώς θα μπορέσει να «πολιορκήσει» αποτελεσματικά αυτήν την τεράστια έκταση του ευρασιατικού project; Με την βοήθεια του ελλαδιστάν;

Αστεία πράγματα…

Μέση ανατολή

Τετάρτη 27 Γενάρη. Η εκλογή του νυσταλέου Jo, το επιτελείο που διόρισε σε διάφορα κρίσιμα πόστα, μαζί με την αποτυχία της τακτικής του ψόφιου κουναβιού («οικονομικός πόλεμος») είναι αρκετά πιθανό να εντείνουν την αναμέτρηση στο δευτερεύον πεδίο του 4ου παγκόσμιου, αυτό που απλώνεται πια απ’ την αφρική ως την κεντρική ασία.

Στο συριακό πεδίο μάχης τόσο η Μόσχα όσο και η Ουάσιγκτον «φορτώνουν» όπλα, στρατό και «επιχειρήσεις» – κυρίως σε σχέση με το κατεχόμενο απ’ το Joνυσταλεάν και τους βασάλους του των ypg ανατολικό τμήμα της επικράτειας. (Η κυρία Hilary Clinton σκοπεύει να φτιάξει και ταινία με τα κατορθώματα αυτών των τελευταίων…) Η Deir ez Zor έχει ξαναγίνει «θερμή ζώνη», ενώ κάποιοι θύλακες του isis που είχαν απομείνει στην έρημο της κεντρικής συρίας έχουν «αναστηθεί» – εντελώς συμπτωματικά… Το Τελ Αβίβ κτυπάει συστηματικά (ή προσπαθεί να κτυπήσει) συριακές και ιρανικές θέσεις στη δυτική συρία. Η Ουάσιγκτον δημιουργεί καινούργιες βάσεις στην επικράτεια του τοξικού, δύο αεροπορικές και μία ναυτική στην Ερυθρά Θάλασσα, πέρα απ’ αυτήν που έχει ήδη, μια αεροπορική βορειοανατολικά του Ριάντ με 2500 πεζοναύτες. Απ’ την μεριά τους οι ιρακινές σιιτικές πολιτοφυλακές κτυπούν όλο και πιο συστηματικά είτε τις μεταφορές του αμερικανικού κατοχικού στρατού, είτε και την ίδια την «πράσινη ζώνη» στη Βαγδάτη, γύρω απ’ την αμερικανική πρεσβεία / βάση.

Νοτιότερα οι υεμενίτες Houthis, που προχωρούν αργά αλλά σταθερά σε βάρος των μισθοφόρων του Ριάντ και του Ντουμπάι, είτε με την ιρανική βοήθεια είτε με δικές τους τεχνικές γνώσεις, έχουν κάνει ήδη απόπειρες να κτυπήσουν την πρωτεύουσα και τα παλάτια του τοξικού (το Ριάντ βρίσκεται πολύ μακριά απ’ την εμπόλεμη ζώνη της υεμένης αλλά σταθερά πια μέσα στην εμβέλεια των πυραύλων και των drones των Houthis).

Στο λιβυκό πεδίο μάχης, που είναι σταθερά μοιρασμένο ανάμεσα στην Άγκυρα και στη Μόσχα, ο νυσταλέος Jo (υποτίθεται ότι) θα κάνει προσπάθεια πιο άμεσης αμερικανικής στρατιωτικής εμφάνισης· μια προσπάθεια που είχε γίνει και επί ψόφιου κουναβιού, αλλά απέτυχε. Ρωσικά και τουρκικά μεταγωγικά πηγαινοέρχονται τακτικά, τα πρώτα απ’ τις ρωσικές βάσεις στο συριακό πεδίο μάχης προς και από την Benghazi, τα δεύτερα από την Istanbul προς και από την Tripoli. Νοτιότερα στην αφρικανική ήπειρο, κάτω απ’ το (με γαλλικές βάσεις) τσαντ, στην κεντροαφρικανική δημοκρατία, η Μόσχα ενισχύει επίσης διαρκώς την στρατιωτική της παρουσία μέσω «συμβούλων» (μισθοφόρων δηλαδή) κατά εκατοντάδες· αλλά και μέσω όπλων. Επιπλέον μισθοφόροι απ’ την ρουάντα συμπληρώνουν την “παρέα”…

Είναι αναμενόμενο ότι το Joνυσταλεάν θα προσπαθήσει αφενός να αντιστρέψει τις απώλειες που (λαθεμένα και οπορτουνιστικά) χρεώνει στο ψόφιο κουνάβι και, αφετέρου, να περάσει σε κάποιο είδος αντεπίθεσης έναντι των ανταγωνιστών του. Αν έχουμε δίκιο (θα φανεί σύντομα) τα σφυριά και οι σφυροκέφαλοι θα κάνουν όλο και περισσότερο κουμάντο…

Ήταν λαγωνικό τελικά!

Τετάρτη 13 Γενάρη. Ο φίλος κι αδελφός του ελλαδιστάν και του (κοψονουρισμένου) ιμπεριαλισμού του, ο plus one του ημιάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, ο σκληροπυρηνικός ευαγγελιστής που κοιμάται με την βίβλο στο κομοδίνο του, ο Πομπηίας, άφησε τα καλύτερα για το (προς το παρόν) τέλος της υπουργικής καριέρας του! Αφού σχεδόν αναγνώρισε την ταϊβάν σαν ανεξάρτητο κράτος (χθεσινή αναφορά) αποκάλυψε και κάτι ακόμα: η al-Qaeda έχει φτιάξει βάση / στρατηγείο στην ιρανική επικράτεια…

Φταίει, μήπως, ότι δεν ήταν υπουργός του Μπους του Β, τότε που ήταν ηλίου φαεινότερο ότι η al-Qaeda είχε βάσεις και συνεργαζόταν με το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν; Μπορεί – η ζήλεια και η ματαιοδοξία είναι ανθρώπινα κίνητρα.

Είναι γεγονός ότι ο bin Laden, την εποχή που δεν ήταν ακόμα παγκόσμια γνωστός, είχε μια «πανισλαμική» προσέγγιση στον αγώνα εναντίον των αμερικάνων και των δυτικών. Στον όρο «πανισλαμική» εννοούσε την υπέρβαση των όποιων αντιπαλοτήτων μεταξύ σουνιτών και σιιτών, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα κοινό μέτωπο του μουσουλμανικού κόσμου (των πιο ριζοσπαστικών τμημάτων του) απ’ το μαρόκο ως τις φιλιππίνες. Αλλά αυτό είναι παλιό – της δεκαετίας του ’90.

Τώρα πια, αφενός το μπλοκ της Αστάνα, όπου η σιιτική Τεχεράνη συνεργάζεται μια χαρά με την σουνιτική Άγκυρα (και την σουνιτική Ντόχα), αφετέρυ η προσθήκη της (σουνιτικής) Ισλαμαμπάντ στο ευρασιατικό project, μαζί με την χριστιανική Μόσχα και το «κομφουκιανό» Πεκίνο, έχουν μεταφέρει την σύγκρουση με τα ιμπεριαλιστικά ευρωπαϊκά κράτη, το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και το Joνυσταλεάν σε πεδία πολύ πιο σύνθετα απ’ αυτά ενός «θρησκευτικού» μετώπου. Συνεπώς η «ανακάλυψη» του Πομπηία, πέρα από προβοκατόρικη είναι και πολύ μπαγιάτικη· απόδειξη των αδιεξόδων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Υποτίθεται πως ο νυσταλέος Jo πρόκειται να «μαλακώσει» κάπως την αμερικανική στάση απέναντι στην Τεχεράνη. Λέμε «υποτίθεται» επειδή οι σχετικές εκτιμήσεις είναι μάλλον μέρος της διαφημιστικής εκστρατείας υπέρ του παρά ένα πραγματικό ενδεχόμενο.Το Joνυσταλεάν επιδιώκει απλά μερικούς ελιγμούς στη μέση Ανατολή, για να φέρει με πιο ενεργητικό τρόπο μαζί του κυρίως τον γαλλικό και τον αγγλικό ιμπεριαλισμό· και ο πυρήνας αυτών των ελιγμών είναι να γίνει διεθνές ζήτημα όχι μόνο η πυρηνική αλλά και η πυραυλική τεχνολογία της Τεχεράνης. Με αντάλλαγμα την «επιστροφή των ηπα» στην συμφωνία 5 + 1…

Εκείνη την συμφωνία την είχαν συνυπογράψει η Μόσχα και το Πεκίνο – σαν μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του οηε, συν το Βερολίνο. Στα ερείπιά της, απ’ το 2017 και μετά, κτίστηκαν (ενισχύθηκαν) άλλες συμμαχίες. Όση al-Qaeda κι αν βρίσκει ο Πομπηίας ή δεν βρίσκει ο διάδοχός του Blinken στην ιρανική επικράτεια, όλο και λιγότεροι «τρομάζουν» με την πρώην – πρώην υπερδύναμη…

Η μέση (και η λίγο πιο κει) ανατολή

Κυριακή 10 Γενάρη. Όταν, σε μια απ’ τις πρώτες πράξεις του νέου γκουβέρνου (αν και τυπικά ακόμα υπό το ψόφιο κουνάβι) το αμερικανικό νομοθετικό ενέκρινε (μεταξύ πολλών άλλων και ιδιαίτερα σημαντικών) την τιμωρία της Άγκυρας για την αγορά των ρωσικών S-400, τρία κράτη αντέδρασαν αμέσως καταγγέλοντας την Ουάσιγκτον. Το ρωσικό, το ιρανικό –και το πακιστανικό.

Η εντόπια εθνική δημαγωγία που απολαμβάνει να παρουσιάζει το τουρκικό καθεστώς «διεθνώς απομονωμένο» δεν έχει βέβαια ως τώρα λόγο να μιλάει για την συμμαχία Πεκίνου – Ισλαμαμπάντ – Τεχεράνης – Άγκυρας, αλλά ίσως το κάνει κάποια στιγμή, επιλεκτικά και προβοκατόρικα. (Υπόγεια και «ανεπίσημα» η εθνική «ζύμωση» έχει ξεκινήσει…) Αν και ιστορικά το πακιστανικό καθεστώς ήταν σταθερά το «λιγότερο παιζόμενο» στην ευρύτερη περιοχή, η περίοδος της αμερικανικής «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας» στο αφγανιστάν μετατόπισε αναγκαστικά την Ισλαμαμπάντ αρκετά κοντύτερα στην Ουάσιγκτον. Την μετατόπισε επίσης κοντύτερα στην πετροχούντα του Ριάντ, για οικονομικούς και όχι μόνο λόγους (μια αναβίωση της εποχής των μουτζαχεντίν κατά του ρωσικού στρατού, και πάλι στο αφγανιστάν, στα ‘80s).

Αυτή η περίοδος φαίνεται να έχει τελειώσει, εφόσον ο πακιστανός πρωθυπουργός Imran Khan (με τις κατάλληλες εσωτερικές συμμαχίες) δείχνει ότι η επιλογή στρατηγικού συμμάχου έχει όνομα: Πεκίνο. Αλλά όχι μόνο Πεκίνο. Συνολικά ευρασιατικό project. Συνεπώς, επιπλέον, Τεχεράνη και Άγκυρα. Ειδικά με την Άγκυρα η Ισλαμαμπάντ μοιράζεται πέρα απ’ τα υπόλοιπα κι ένα συγκεκριμένο συμφέρον: με πληθυσμό κατά 80% σουνιτικού δόγματος η Ισλαμαμπάντ καταλαβαίνει πόσο δηλητηριώδης και αποσταθεροποιητική θα μπορούσε να είναι μια στενή σχέση με το ουαχαβίτικο Ριάντ. Εφόσον η Άγκυρα διατίθεται να ελαχιστοποιήσει την επιρροή των τοξικών του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι κατ’ αρχήν μεταξύ των αράβων και των καυκάσιων μουσουλμάνων, η Ισλαμαμπάντ έχει κάθε λόγο να στηρίξει…

Εννοείται ότι η πρώτη που έχει θορυβηθεί ιδιαίτερα απ’ τις επιλογές της Ισλαμαμπάντ είναι η ινδία. Το Νέο Δελχί θα ήθελε να γίνει αντίβαρο του Πεκίνου στην ασία, πράγμα πολύ δύσκολο – εκτός αν προσχωρήσει οριστικά και αμετάκλητα στο αμερικανικό στρατόπεδο· κάτι που δεν φαίνεται να έχει αποφασίσει ακόμα. Ωστόσο, πριν μια βδομάδα, στις 2 Γενάρη, ένα ινδικό φιλοκυβερνητικό κανάλι (το Zee News), μέλος ενός μεγάλου ινδικού μηντιακού ομίλου και γνωστό στην ινδία για την ειδικότητά του στην παραπληροφόρηση, είχε μια εντυπωσιακή «αποκάλυψη»: ότι η Άγκυρα ενδιαφέρεται να αγοράσει πυρηνικά όπλα απ’ το πακιστάν (και την κίνα), και ότι η Ισλαμαμπάντ διατίθεται να πουλήσει το σχετικό know how, μεσολαβώντας επιπλέον για την μεταφορά υλικών και εξαρτημάτων (για πυραύλους;) κινέζικης παραγωγής…

Η «αποκάλυψη» ήταν βέβαια προβοκατόρικη, απ’ την άποψη πως δεν είχε κανένα στοιχείο εκτός από πράγματα και γεγονότα γνωστά, όπως η στρατιωτική συνεργασία Άγκυρας – Ισλαμαμπάντ, οι κοινές ασκήσεις, συναντήσεις και συζητήσεις των επιτελείων, και τα υπόλοιπα. Και είναι πιθανό ότι είχε σα στόχο κυρίως την Ισλαμαμπάντ: να την παρουσιάσει σαν «διεθνή ταραξία», που διασπείρει παράνομα την πυρηνική τεχνολογία, κλπ. Αλλά θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μελλοντικά και απ’ την Αθήνα, για τους δικούς της στόχους, εναντίον της Άγκυρας.

Το θέμα είναι λεπτό (ή χοντροκομμένο, ανάλογα με την οπτική γωνία). Για να αρχίσει το ελλαδιστάν να φωνάζει επίσημα «λύκος, λύκος στο μαντρί» δείχνοντας την Άγκυρα και πίσω της την Ισλαμαμπάντ, θα πρέπει να είναι έτοιμη και διατεθειμένη μια «μεγάλη δύναμη» να παίξει τον ρόλο του τσοπάνη-με-την-καραμπίνα· τότε και μόνο τότε πιάνουν τόπο (δηλαδή: γεωπολιτικές προσόδους) τα γαβγίσματα του τσοπανόσκυλου. Αυτή την στιγμή ο προτιμητέος (ή και ο μόνος διαθέσιμος) τσοπάνης (η Ουάσιγκτον) έχει άλλα προβλήματα. Απ’ την άλλη μεριά, με τα μούτρα και τα μυαλά να σέρνονται στο πάτωμα, το τελευταίο πράγμα που θα προκαλούσε ανάταση στο εθνικό μαντρί θα ήταν η «είδηση» ότι ο αιώνιος εχθρός είναι (ή μπορεί να γίνει) πυρηνικός!

Υπάρχει, φυσικά, και η «ενδιάμεση λύση», μια αναβάθμιση της τακτικής πριν τους ολυμπιακούς του 2004: να ποινικοποιηθούν (και να κυνηγηθούν) οι μετανάστες απ’ το πακιστάν… σαν εκβιασμός προς την Ισλαμαμπάντ. Αυτή η βρωμιά είχε δουλέψει στις αρχές των ‘90s κατά των Τιράνων· δύσκολα θα ξαναδούλευε· αλλά ποιός δεν έχει εμπιστοσύνη στον εθνικό θεσμικό ρατσισμό και στον «υπερβάλλοντα» ζήλο του;

(φωτογραφίες: Πάνω το ινδικό πρωτότυπο, στα αγγλικά, απ’ τις 2 Γενάρη. Στη μέση: μια απ’ τις ελληνικές αντιγραφές. Κάτω: το πατριωτικό καθεστωτικό «πρώτο θέμα» σε μια χθεσινή προσπάθεια διεθνούς εξαγωγής της «τουρκικής πυρηνικής απειλής»… Χωρίς αναφορά στην αντιγραφή από ινδία μεριά – εννοείται…)

12 ημέρες

Τρίτη 29 Δεκέμβρη. Το τραίνο/ψυγείο ξεκίνησε απ’ την Istanbul πριν λίγες ημέρες. Το φορτίο που μεταφέρει θα φτάσει στο Baku (αζερμπαϊτζάν), θα περάσει πλωτά την Κασπία, θα συνεχίσει σιδηροδρομικά στο τουρκμενιστάν ή στο καζακαστάν και θα φτάσει σε κινεζικό σταθμό σε (συνολικά) 12 ημέρες. Είναι μια απ’ τις γραμμές του σιδηρόδρομου του μεταξιού.

Παρότι μ’ αυτόν τον τρόπο μεταφέρονται πολύ λιγότερα φορτία ανά αμαξοστοιχία σε σχέση με τα πλοία κοντέινερ, ο χρόνος είναι ο μισός σε σχέση με την διαδρομή Σαγκάη – Instanbul. Και, φυσικά, τα φορτία μπορεί να προορίζονται για την δυτική κίνα, οπότε το χρονικό όφελος της χερσαίας (σιδηροδρομικής) μεταφοράς είναι ακόμα μεγαλύτερο. Εκείνο που χρειάζεται είναι αρκετά περισσότερα δρομολόγια – ζήτηση δηλαδή.

Παρότι οι χερσαίες μεταφορές εμπορευμάτων από και προς την κινέζικη επικράτεια υστερούν σε όγκο ανά δρομολόγιο, ανάλογα με τους προορισμούς τους υπερέχουν σημαντικά σε χρόνους. (Στις μεταφορές με ψυγεία αυτό το τελευταίο είναι σημαντικό). Υπάρχει ένα επιπλέον όφελος, γεωπολιτικό: τα γενικά υποτιμημένα “-stan” της κεντρικής ασίας αποκτούν ρόλο, όχι μόνο σαν περάσματα αλλά και σαν (βιομηχανικές) εγκαταστάσεις επεξεργασίας, συναρμολόγησης, επιμελητείας «καθ’ οδόν».

Δεν είναι λοιπόν παράξενο που η στρατιωτική νίκη («τιμωρία» ίσως είναι πιο κατάλληλη λέξη) του Baku επί της Yerevan για τις φιλίες της με την Ουάσιγκτον, με την άμεση βοήθεια της Άγκυρας και την έμμεση της Μόσχας και της Τεχεράνης, έχει επίδραση στην ευρύτερη περιοχή της κεντρικής ασίας. Ρωσία, τουρκία, ιράν, πακιστάν, καζακστάν, αζερμπαϊτζάν, τατζικιστάν, ουζμπεκιστάν, γεωργία, και φυσικά η κίνα δημιουργούν (ή αυτό επιδιώκουν) μια καπιταλιστική «πύκνωση» (και) στην κεντρική ασία… Πράγμα που δεν αρέσει καθόλου σε κάποιες δυτικές «μεγάλες δυνάμεις», ειδικά σ’ εκείνες που θεωρούσαν ότι έχουν τα δυνατά πιόνια στη «μεγάλη σκακιέρα».

Τι θα κάνουν άραγε για να εκδηλώσουν την έχθρα τους; Θα φανεί. Να θυμήσουμε μόνον αυτό: κανένας πόλεμος δεν κηρύχτηκε στο όνομα των πραγματικών αιτίων και των αληθινών στόχων του· σίγουρα απ’ τον Τρωϊκό και μετά!..

(Και για «τον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού» ισχύει το ίδιο…)

Αλλαγές…

Τρίτη 8 Δεκέμβρη. Γράφαμε χτες (νυσταλέοι σε αγρυπνία) ότι το 2021 δεν είναι 2015· ούτε στη μέση Ανατολή ούτε πουθενά αλλού στον πλανήτη. Πέντε ή έξι χρόνια στη ζωή του καθενός και της καθεμιάς είναι «μεγάλωσα λίγο». Πέντε ή έξι χρόνια (και μάλιστα τέτοια χρόνια!), χρόνια επιτάχυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και όξυνσης των αντιθέσεων, δεν είναι «λίγα». Είναι «πολλά»!

Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, και χάρη στις επιτυχίες (όχι ολικές, αλλά οπωσδήποτε επιτυχίες) του μπλοκ της Αστάνα, η πολιτική γεωγραφία της ανατολικής Μεσογείου και της μέσης Ανατολής έχει αλλάξει· σχεδόν εντελώς. Ιμπεριαλιστικά σχέδια και φιλοδοξίες που πριν 5 ή 6 χρόνια έμοιαζαν εφικτά έχουν καταρρεύσει. Αλλά είναι συνηθισμένο ακόμα και μεταξύ των «ειδικών»: η συνειδητοποίηση των αλλαγών και η προσαρμογή στα καινούργια δεδομένα αργεί. Συχνά αργεί τόσο όσο χρειάζεται για να προκύψουν συντριβές.

Να ένα παράδειγμα που αφορά το μακρινό ιράν (και έμμεσα την πιο κοντινή τουρκία). Υποτίθεται ότι το «πρόβλημα» των δυτικών αφεντικών (αλλά όχι των ανατολικών) είναι το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης. Θα καταφέρει να φτιάξει ή όχι ατομική βόμβα; Αν υπολογίσει κανείς ότι το ιρανικό καθεστώς έχει συμμαχικές ή πολύ καλές φιλικές σχέσεις με το πακιστανικό, το βορειοκορεατικό, το κινεζικό και το ρωσικό καθεστώς (όλα με πυρηνικά όπλα και, κατά συνέπεια, το σχετικό know how), και με δεδομένο ότι το απαρτχάιντ αποικιοκρατικό καθεστώς του Τελ Αβίβ έχει εδώ και δεκαετίες τέτοια όπλα, το ρεαλιστικό ερώτημα δεν θα έπρεπε να είναι αν ΘΑ τα αποκτήσει και η Τεχεράνη, αλλά γιατί δεν τα έχει ήδη!

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, εκείνο που έχει αλλάξει τους συσχετισμούς στην περιοχή απ’ την άποψη του μιλιταρισμού και των πολεμικών τεχνολογιών δεν είναι το ερώτημα περί πυρηνικής ή μη Τεχεράνης. Αλλά το γεγονός ότι το καθεστώς της έχει αναπτύξει σε ικανοποιητικό βαθμό τις πυραυλικές τεχνολογίες, καθώς και εκείνες σε σχέση με τα drones. Αν χρειάζεται κάποια απόδειξη, υπάρχουν δύο. Πρώτον η επίθεση ακριβείας με drones στις 14 Σεπτέμβρη του 2019, απ’ τους Houthis, εναντίον των διυλιστηρίων της σαουδαραβικής aramco στο Abqaiq και στο Khurais, την οποία κανένα αντιαεροπορικό σύστημα του Ριάντ δεν πήρε χαμπάρι για να εμποδίσει. Και, δεύτερον, η πυραυλική επίθεση (επίσης ακριβείας) εναντίον δύο αμερικανικών βάσεων στο ιράκ στις 4 Γενάρη του 2020, σαν «αντίποινα» για την δολοφονία του Soleimani, την οποία επίθεση επίσης δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει, έστω και συμβολικά, κανένα (αμερικανικό) αντιαεροπορικό σύστημα.

Η ανάπτυξη των συγκεκριμένων τεχνολογιών ταιριάζει μια χαρά στη «φιλοσοφία» των ασύμμετρων απαντήσεων που έχει υιοθετήσει και το Πεκίνο (στην προοπτική μιας αναμέτρησης με την Ουάσιγκτον). Η σοβαρή απειλή του ιρανικού ιμπεριαλισμού που επιχειρεί να απαντήσει στον ισραηλινό, τον αμερικανικό, τον γαλλικό και τον αγγλικό στη μέση Ανατολή δεν είναι το «μεγάλο μπαμ»! Είναι τα χιλιάδες «μικρά μπαμ» για τα οποία έχει ήδη τεχνική επάρκεια…. Για παράδειγμα: δεν έχει ούτε αεροπλανοφόρα ούτε φρεγάτες η Τεχεράνη. Έχει όμως χιλιάδες μικρά ταχύπλοα που μπορούν να γίνουν από «σμήνος αυτοκτονίας» (κάτι σαν τους παλιούς «μπουρλοτιέρηδες»…) που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί απ’ τα υπερόπλα του αμερικανικού ναυτικού, μέχρι «σμήνος μελισσών» με πολλά μικρά «τσιμπήματα» που έχουν το ίδιο αποτέλεσμα μ’ ένα μεγάλο.

Ο «πολύς» Thomas Friedman, των καθεστωτικών new york times, δηλωμένος εχθρός της Τεχεράνης και όχι μόνο, το έθεσε ως εξής στις 29 Νοέμβρη, μετά την δολοφονία του Fakhrizadeh:

… Όλα έχουν να κάνουν με την λέξη «ακρίβεια». Στον πόλεμο του 2006 στον λίβανο, η proxy πολιτοφυλακή του ιράν, η Χεζμπ’ αλλάχ, έπρεπε να εκτοξεύσει μέχρι και 20 κακής ποιότητας, μη καθοδηγούμενες ρουκέτες εδάφους – εδάφους, περιορισμένου βεληνεκούς, με την ελπίδα να προκαλέσει ζημιά σ’ έναν και μόνον έναν ισραηλινό στόχο. Με τους πυραύλους ακριβείας που φτιάχνει το ιράν η Χεζμπ’ αλλάχ – θεωρητικά – μπορεί να εκτοξεύσει μια ρουκέτα για κάνε έναν από 20 διαφορετικούς στόχους στο ισραήλ με μεγάλη πιθανότητα να τους καταστρέψει όλους….

Παρά τις τέτοιες τεχνικές αδυναμίες της η Χεζμπ’ αλλάχ νίκησε στον πόλεμο του 2006! Απ’ το 2015 και μετά, χάρη στην άμεση εμπλοκή της Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης, η λιβανέζικη οργάνωση απέκτησε (όχι δωρεάν, με πολλά φέρετρα…) στην αναμέτρησή της με τους σκληραγωγημένους και όχι υποδεέστερους ένοπλους που χρηματοδοτεί το Ριάντ, μεγάλη εμπειρία μαχών στο έδαφος, ορθόδοξων και ανορθόδοξων· εμπειρία που σε καμμία περίπτωση δεν έχει το ισραηλινό πεζικό. Το ίδιο ισχύει για τους αξιωματικούς των ιρανών «φρουρών της επανάστασης», τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ.

Δεν είναι, λοιπόν, θέμα μόνο “ακρίβειας”. Είναι και θέμα “εμπειρίας”. Κάνοντας πολέμους με εργολάβους διάφοροι μεσανατολικοί ιμπεριαλισμοί γλύτωσαν τα “πολιτικά έξοδα”… Αλλά βρέθηκαν τελικά σε χειρότερη θέση…

Νυσταλέοι σε αγρυπνία

Δευτέρα 7 Δεκέμβρη. Το ότι η Τεχεράνη δεν αντέδρασε (ακόμα) στη δολοφονία του Fakhrizadeh ερμηνεύεται απ’ τους επιτήδειους σαν «πίστωση χρόνουc μέχρι ο νυσταλέος Jo να έρθει εν τη βασιλεία του. Περίεργη ερμηνεία: η Τεχεράνη δεν κατηγόρησε την Ουάσιγκτον αλλά ο Τελ Αβίβ για την δολοφονία· οποιαδήποτε απάντηση θα στραφεί εναντίον του· ποιά πίστωση χρόνου λοιπόν;

Το Joνυσταλεάν σκοπεύει να τραβήξει Βερολίνο, Παρίσι και Λονδίνο με την μεριά του, παριστάνοντας ότι «θέλει να γυρίσει στην συμφωνία 5 + 1» αλλά με πολλούς όρους: εκτός απ’ το πυρηνικό πρόγραμμα να μπει χέρι και στο πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης· να σταματήσει το ιρανικό καθεστώς να στηρίζει την Χεζμπ’ αλλάχ στον λίβανο, τον Άσαντ στη συρία, τις «λαϊκές πολιτοφυλακές» στο ιράκ και τους Houthis στην υεμένη…. Είναι πιθανό ότι Παρίσι και Λονδίνο είναι έτοιμα να δεχτούν μια τέτοια «αμερικανική επιστροφή»· το Βερολίνο επίσης την συζητάει, θέλοντας να παίξει και ρόλο μεσολαβητή… Με άλλα λόγια: με αντάλλαγμα τον τερματισμό των τιμωριών που επέβαλλε το ψόφιο κουνάβι ο νυσταλέος θέλει ένα ιράν που θα κάνει χαρακίρι.

Γίνονται αυτά τα πράγματα; Όχι φυσικά. Παρά τις υποσχέσεις τους και τις «δεσμεύσεις» τους στην συμφωνία 5 + 1, οι τρεις ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί έκαναν ελάχιστα ως τίποτα για να τιμήσουν τις υπογραφές τους, κρυβόμενοι πίσω απ’ τις απειλές του ψόφιου κουναβιού για τιμωρίες και εναντίον τους αν δεν τηρούσαν τις δικές του τιμωρίες! Οι άλλοι δύο συμβαλλόμενοι, η Μόσχα και το Πεκίνο αγνοήσαν την Ουάσιγκτον, και έκαναν περισσότερο από πολλά. Για ποιον λόγο του κόσμου η Τεχεράνη θα ξαναγυρίσει στο μαγγανοπήγαδο συζητήσεων και διαπραγματεύσεων με τύπους που είτε επειδή έτσι τους βολεύει είτε επειδή λένε ότι φοβούνται βάζουν και βγάζουν τις υπογραφές τους κατά βούληση; Ο μόνος λόγος είναι «για τα μάτια του κόσμου»…

Το 2021 δεν είναι σε τίποτα 2015. Αυτά τα 5,5 – 6 χρόνια άλλαξαν πολλά στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Στο συριακό πεδίο μάχης φάνηκε ότι μόνο με τα όπλα αλλάζουν πραγματικά οι συσχετισμοί. Ευρωπαίοι και αμερικάνοι έχουν ενοχληθεί απ’ την ταχύτητα με την οποία προχωρούν (σε βάρος τους) είτε το μπλοκ της Αστάνα, είτε το Πεκίνο σαν κράτος / κεφάλαιο, είτε η Μόσχα σαν πολεμική τεχνολογία, όχι μόνο στη μέση Ανατολή αλλά και στην Αφρική, στην Ασία, ακόμα και στη νότια Αμερική. Ο νυσταλέος Jo έχει την απαίτηση να βάλει στο χέρι (και) το πυραυλικό πρόγραμμα του ιρανικού καθεστώτος (το οποίο, ωστόσο, δεν έχει σοβαρή αεροπορία, οπότε οι πύραυλοι είναι το μέσο που ανέπτυξε εγχωρίως για να καλύψει αυτήν την έλλειψη) – αλλά φυσικά δεν θα μαζέψει τον στρατό του απ’ το ιράκ και το αφγανιστάν. Έχει την απαίτηση να σταματήσει η Τεχεράνη την υποστηρίξη στον Άσαντ, αλλά δεν δώσει πίσω στο συριακό καθεστώς το 1/3 της συριακής επικράτειας που κατέχει, μαζί με τους μισθοφόρους των ypg. Έχει την απαίτηση να σταματήσει η ιρανική υποστηρίξη στην Χεζμπ’ αλλάχ αλλά δεν θα επιβάλει στο απαρτχάιντ Τελ Αβίβ να αφοπλιστεί απ’ τα ατομικά του όπλα.

Με δυο λόγια το Joνυσταλεάν, σαν διάδοχη κατάσταση του ψοφιοκουναβιστάν, έχει ελάχιστα να δώσει και απαιτεί πολλά. Το πραγματικό συνδετικό του με τους ευρωπαϊκούς καπιταλισμούς / ιμπεριαλισμούς είναι πια ο κοινός φόβος τους απέναντι στο ευρασιατικό project.

Κι αυτό δεν είναι μυστικό.

(φωτογραφία: Άσχετο και σχετικό μαζί: ο χασάπης του Καΐρου θέλει “στρατηγική σχέση” με τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης… Μπορεί να του προσφέρει και μερικές εκατοντάδες απ’ τους φονιάδες μπάτσους του, για την περίπτωση που οι ραβδούχοι του βασιλιά κουραστούν…)

Προβοκάτσια νο…;

Παρασκευή 4 Δεκέμβρη. Ξόδεψαν χρόνο, χρήμα και (ανθρώπινους) πόρους. Το σχέδιο ήταν απλό, κάποιος θα το έλεγε έως και πρωτόγονο: μια γερή προβοκάτσια σε βάρος του ιρανικού καθεστώτος που θα το αναγκάσει να απαντήσει κάνοντας “κάτι” που, με τη σειρά του, θα “δικαιολογούσε” μια ξεγυρισμένη πυραυλική επίθεση / καταστροφή διάφορων πυρηνικών εγκαταστάσεών του.

Η εκτέλεση / δολοφονία του Mohsen Fakhrizadeh είχε όλα όσα χρειάζονταν για μια τέτοια προβοκάτσια. Εκτός από ένα: δεν ήταν βέβαιο ότι θα αναγκάσει την Τεχεράνη να αντιδράσει άμεσα (και άγαρμπα). Κι έτσι έγινε: το ιρανικό καθεστώς κατάλαβε αμέσως περί τίνος πρόκειται, και κράτησε την ψυχραιμία του. Υποτίθεται ότι περιμένει την (και ποντάρει στην) ενθρόνιση του νυσταλέου Jo.

Η δολοφονία του Fakhrizadeh αποδίδεται στο ρατσιστικό, πολεμοκάπηλο καθεστώς του Τελ Αβίβ. Όμως δεν θα ήταν σοφό να αφήσουμε εκτός άλλες μυστικές υπηρεσίες, συμπεριλαμβανόμενων των αμερικανικών και των σαουδαραβικών (ή των υπηρεσιών των εμιράτων). Γι’ αυτό ακριβως θεωρούμε ότι υπάρχει ένα “κενό ερμηνειών” σ’ αυτήν την προβοκάτσια. Τόσος κόπος, τέτοια επένδυση, για μηδέν αποτέλεσμα;

Το ότι η δολοφονία του Fakhrizadeh δεν είχε και δεν θα μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες στο όποιο (φανερό ή κρυφό) πρόγραμμα της Τεχεράνης, αυτό μόνο ηλίθιοι δεν το καταλαβαίνουν. Ο επικεφαλής του δεν ήταν ο Fakhrizadeh αλλά (είναι) ο Ali Akbar Salehi, πτυχιούχος του Μ.Ι.Τ…. Όπως, επίσης, ηλίθιοι αγνοούν την σημαντική σχέση που έχει αποκτήσει (μέσω μπλοκ της Αστάνα και όχι μόνο) η Τεχεράνη με την Μόσχα και με το Πεκίνο. Όποιος κάνει προβοκάτσιες σε ιρανικό έδαφος στέλνει, θέλοντας και μη, μια προειδοποίηση (ή απειλή;) και προς την μεριά της Μόσχας. Και του Πεκίνου. Ο καιρός που “κτυπάω το ιράν” σήμαινε μόνο “κτυπάω το ιράν” έχει περάσει προ πολλού…

Έτσι τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα. Υποτίθεται ότι η διοίκηση του νυσταλέου Jo θα είναι κάπως πιο «μετριοπαθής» απέναντι στην Τεχεράνη, ενόσω παράλληλα θα είναι ακόμα πιο «σκληρή» απέναντι στη Μόσχα. Θα διαλυθεί έτσι (και) αυτή η συμμαχία του ευρασιατικού project; Θα ήταν δύσκολο ακόμα και για σενάριο ταινίας· αγκαλιάζει το αδύνατο στην καπιταλιστική πραγματικότητα.

Υποτίθεται επίσης ότι η Τεχεράνη προσβλέπει στην «ηπιότητα» της νέας αμερικανικής διοίκησης, την ώρα που: η Μόσχα (και το Πεκίνο) ανασκουμπώνονται, η Άγκυρα ανανεώνει τους ελιγμούς της, ενώ Δαμασκός, Βαγδάτη και Καμπούλ σκέφτονται τα χειρότερα. Προφανώς πρόκειται για αστείο: αρκεί που άδειασε τη γωνία το ψόφιο κουνάβι και όλες οι συμμαχίες του ευρασιατικού project θα γίνουν φύλλο και φτερό;; Ούτε η Washington Post δεν θα υποστήριζε τέτοιο ενδεχόμενο!!

Τι σημαίνουν τα πιο πάνω; Σημαίνουν ότι η (ανολοκλήρωτη;) προβοκάτσια σε βάρος της Τεχεράνης, με την δολοφονία του Fakhrizadeh, θα μπορούσε να βολεύει ΚΑΙ το Joνυσταλεάν. Αν συνέβαινε – να – ολοκληρωθεί, θα χρεωνόταν στον απερχόμενο (: ψόφιο κουνάβι) ενώ θα είχε κάποια πρακτικά αποτελέσματα για τον επερχόμενο: του είδους πως ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο θα καταφέρουν να εδραιωθούν στην περιοχή.

Μακάρι να κάνουμε λάθος. Μακάρι. Ωστόσο δεν είμαστε βέβαιοι ότι «έληξε η ιστορία» και πως όλοι, τώρα, κάθονται σταυροπόδι περιμένοντας την ορκομωσία του νυσταλέου…

Σφαίρες στο ψαχνό…

Σάββατο 28 Νοέμβρη. Η εκτέλεση / δολοφονία του Mohsen Fakhrizadeh στην Τεχεράνη χτες, μέσα στα πολλά άλλα δείχνει πόσο μεγάλη ήταν η παράλειψη όσων δεν διάβασαν το τετράδιο για την εργατική αυτονομία νο 1 με τίτλο τρομοκρατία: ο «πόλεμος 4ης γενιάς»…

Η δολοφονία του Fakhrizadeh είναι γεμάτη απ’ τα “δακτυλικά αποτυπώματα” εκείνων που την διέταξαν, την οργάνωσαν και την μεθόδευσαν· και μ’ έναν ιστορικά εξώφθαλμο τρόπο ενώνεται με μια μαύρη γραμμή με την δολοφονία του Soleimani και του Mahdi al-Muhandis στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, στις 3 του περασμένου Γενάρη.

Ποιός ήταν ο Fakhrizadeh; Κατά τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες ήταν ο επικεφαλής του «μυστικού» προγράμματος του ιρανικού καθεστώτος για την κατασκευή ατομικής βόμβας. Το 2015 οι καθεστωτικοί new york times τον είχαν συγκρίνει με τον Robert Oppenheimer, τον επικεφαλής του αμερικανικού «Manhattan Project» που έφτιαξε τις βόμβες που σκότωσαν στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Ο ποινικός πρωθυπουργός του Τελ Αβίβ (και αδελφικός φίλος του ελλαδιστάν, για να μην ξεχνιόμαστε) Netanyahu τον είχε επικηρύξει ανοικτά το 2018: να το θυμάστε αυτό το όνομα είχε δηλώσει, σαν απειλή. Ανέλαβε άρα την ευθύνη της χθεσινής δολοφονίας δυο χρόνια πριν γίνει. Διορατικός…

Υπήρξε ποτέ τέτοιο μυστικό πρόγραμμα πυρηνικών όπλων στο ιράν; Κι αν όντως υπήρξε υπάρχει ακόμα; Η ταπεινή μας άποψη είναι ότι εφόσον το ιρανικό καθεστώς έχει να αντιμετωπίσει ένα φορτωμένο με πυρηνικά όπλα απαρτχάιντ, ιμπεριαλιστικό καθεστώς σαν το ισραηλινό, είναι εύλογο να ενδιαφέρεται για μερικές πυρηνικές κεφαλές. Απ’ την άλλη μεριά όμως, μετά από τόσα χρόνια, αν είχε τέτοιο πρόγραμμα, θα έπρεπε να έχει ήδη χειροπιαστά τα αποτελέσματά του· πράγμα που υποδεικνύει πως είτε δεν υπήρξε τέτοιο, είτε πως έχει εγκαταλειφθεί… Φυσικά το Τελ Αβίβ διαδίδει άλλα. Ωστόσο, όσο θα έμενε πίσω το Manhattan Project αν ο Oppenheimer πάθαινε καρδιακή προσβολή εγκαταλείποντας τον μάταιο κόσμο των ‘40s, άλλο τόσο θα μείνει πίσω το ιρανικό πυρηνικό πολεμικό πρόγραμμα (αν υπάρχει τέτοιο) ή και οτιδήποτε άλλο μετά την δολοφονία του Fakhrizadeh.

Γιατί, λοιπόν, τον σκότωσαν; Προβοκάτσια! Το ιρανικό καθεστώς έχει τώρα όχι απλά έναν κορυφαίο πυρηνικό φυσικό λιγότερο (είναι πολλές χιλιάδες οι σπουδαγμένοι στα καλύτερα δυτικά πανεπιστήμια ιρανοί πυρηνικοί φυσικοί…) αλλά, κυρίως, ένα σοβαρό πρόβλημα παραπάνω: αν και πως θα απαντήσει στη δολοφονία.

Μετά την δολοφονία του Soleimani η Τεχεράνη απάντησε. Απάντησε προσεκτικά, έχοντας προειδοποιήσει για να μην υπάρχουν νεκροί αμερικάνοι πεζοναύτες (και άρα αφορμή για κλιμάκωση), αλλά απάντησε: πυραυλική επίθεση σε δύο αμερικανικές βάσεις στο ιράκ, και πάνω από 100 πεζοναύτες τραυματίες. Επιφυλάχτηκε για τα περαιτέρω… Αλλά οι δολοφονίες της 3ης Γενάρη είχαν φανερή υπογραφή: Ουάσιγκτον.

Η τωρινή έχει αόρατη (και σαφέστατη) υπογραφή: είτε mossad, είτε mossad + cia. Ο Fakhrizadeh δεν είναι ο πρώτος αλλά ο τέταρτος ή πέμπτος πυρηνικός φυσικός που δολοφονείται μέσα στην ιρανική επικράτεια τα τελευταία χρόνια (στη βάση του ίδιου σχεδίου…) Είναι όμως, σίγουρα, ο πιο υψηλόβαθμος (αν ισχύει ότι ήταν ανώτατος αξιωματικός των “φρουρών της επανάστασης”). Πρακτικά το πρόσωπό του ήταν άγνωστο – το αποδεικνύει η μοναδική (και αμφίβολης εγκυρότητας) φωτογραφία που έβαλε ο Netanyahu στην «παρουσίασή του» πριν 2 χρόνια. Άρα; Αν το ιρανικό καθεστώς έχει τέτοιες “τρύπες” στην “εσωτερική ασφάλειά” του, τότε;

Εκεί έγκειται η προβοκάτσια. Το ψόφιο κουνάβι ήθελε να βομβαρδίσει πυρηνικές εγκαταστάσεις του ιράν πριν λίγες ημέρες· τον σταμάτησαν οι στρατηγοί και οι σύμβουλοί του, προειδοποιώντας τον πως αν το κάνει θα ξεκινήσει κανονικός πόλεμος διαρκείας με το ιράν, με σημαντικές απώλειες και για την Ουάσιγκτον…. Ο Netanyahu πριν μια βδομάδα (Πέμπτη 26 Νοέμβρη Μέση Ανατολή) προσπάθησε να πείσει τον τοξικό να πάρει μέρος σε μια επίθεση κατά του ιράν· αυτός φοβήθηκε… Η χτεσινή δολοφονία (ήταν η δεύτερη απόπειρα κατά του Fakhrizadeh, η πρώτη, στις αρχές του 2018, είχε αποτύχει…) είναι μια πιο “ήπια” επίθεση σε σχέση με εκείνη που θα ήθελε ο άξονας, αλλά έχει σκοπό να εκβιάσει κάποιου είδους “άμεση” πολεμική απάντηση της Τεχεράνης που να “λύσει τα χέρια” του ψοφιοκουναβιστάν… (Πριν την 20 Γενάρη, που θα γίνει η επίσημη αλλαγή φρουράς στο άσπρο σπίτι). Τι θα κάνει το ιράν;

Η λογική (και η ιστορία) υποδεικνύουν ότι δεν θα βιαστεί· δεν έχει λόγο να απαντήσει εν θερμώ. Οι προεδρικές εκλογές στο ιράν είναι προγραμματισμένες για τις 18 Ιούνη (του 2021), οι θεωρούμενοι πιο “σκληροπυρηνικοί” είναι φαβορί· κι ως τότε υπάρχουν 5 ολόκληροι μήνες μετά την αλλαγή φρουράς στην Ουάσιγκτον (20 Γενάρη) έτσι ώστε η Τεχεράνη να συνεκτιμήσει τις κινήσεις του νυσταλέου Jo πριν αποφασίσει πως θα εκδικηθεί την δολοφονία του Fakhrizadeh. Επιπλέον έχει εναλλακτικές, της κατηγορίας “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”: αν η “ασάφεια” της υπογραφής της δολοφονίας είναι μια υπογραφή η ίδια, μια επίθεση (κατά ισραηλινών στόχων) που θα προέρχεται εκτός ιρανικής επικράτειας θα είναι το “ανάλογο”. Οι υεμενίτες Houthis απείλησαν πρόσφατα ότι θα επιτεθούν (πυραυλικά) στο Τελ Αβίβ· αλλά αυτή είναι μόνο μια απ’ τις εναλλακτικές της Τεχεράνης.

Δείχνει αδυναμία το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς μ’ αυτήν του την επίθεση / δολοφονία; Από πολλές απόψεις ναι. Η βιασύνη του να εκβιάσει έναν αμερικανο-ιρανικό πόλεμο μέσα στον επόμενο 1,5 μήνα (τόσο απομένει στην εξουσία του βασιλογαμπρού Jared Kushner και των υπόλοιπων αυλικών του ψόφιου κουναβιού) μοιάζει με παραδοχή ότι ο χρόνος κυλάει σε βάρος του….

(φωτογραφία κάτω: Ο Fakhrizadeh δεξιά, σε μια φωτογραφία του Γενάρη του 2019. Δημοσιοποιήθηκε μετά την δολοφονία του…).

Ο ξεχασμένος (;) πόλεμος

Τετάρτη 25 Νοέμβρη. Μια πετυχημένη πυραυλική επίθεση των υεμενιτών Houthis σε πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της aramco στην Jeddah (στην σαουδαραβική ακτή στην Ερυθρά Θάλασσα, λίγα χιλιόμετρα δυτικά της Mecca) ξαναέφερε στην επιφάνεια των ημέρων τον πόλεμο που οι πετροχούντες του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι κάνουν (και χάνουν) στη στρατηγικής σημασίας νοτιοδυτική άκρη της αραβικής χερσονήσου. Η επίθεση και η ευστοχία της θα περνούσαν απαρατήρητες όπως όλες οι καθημερινές μάχες στο υεμενίτικο πεδίο, αν δεν έτρεχαν να την καταδικάσουν αξιοσημείωτοι «παράγοντες της σταθερότητας» στην ευρύτερη περιοχή. Ο τοξικός των εμιράτων (στρατηγικός σύμμαχος του ελλαδιστάν…), ο χασάπης του Καΐρου (άλλος σημαντικός σύμμαχος του ελλαδιστάν…) και, last but no least, το Λονδίνο! (Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας δεν έχει μιλήσει ακόμα, αλλά που θα πάει;)

Ήταν τόσο σημαντική αυτή η επίθεση που η ηχώ της έφτασε τόσο μακρυά; Ναι – αλλά όχι μόνη της. Οι Houthis υπόσχονται ότι θα αναβαθμίζουν το συγκεκριμένο μοντέλο (Quds 2) ώστε να μπορεί να κτυπήσει το ισραηλινό λιμάνι Eilat στην ερυθρά θάλασσα· όμως το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς δεν έχει λόγους να ανησυχεί και το Eilat. Έχει σαφώς περισσότερους να ανησυχεί για το νησί υεμενίτικο Socotra, όπου φτιάχνει βάση, χάρη σε «παραχώρηση χρήσης» του τοξικού του Αμπού Ντάμπι, που το έχει «κατακτήσει»…

Αν συμβαίνει κάτι «ενοχλητικό» στην υεμένη είναι ότι οι μισθοφόροι του τοξικού του Ριάντ υποχωρούν, υποχωρούν και υποχωρούν· και οι Houthis προωθούνται σταθερά και διαρκώς. Τον πόλεμο που ο τοξικός του Ριάντ έχει χάσει προ πολλού οδεύει να τον χάσει ακόμα πιο οικτρά· ίσως ο επόμενος Quds 2 να είναι για το παλάτι του. Αυτά ενόσω ο μέντοράς του τοξικός του Αμπου Ντάμπι έχει διαχωρήσει την θέση του στο υεμενίτικο πεδίο μάχης, φροντίζοντας αποκλειστικά για τα δικά του συμφέροντα. Σε συνεργασία, φυσικά, με το Τελ Αβίβ.

Για την εξέλιξη της πυραυλικής τεχνολογίας των Houthis οπωσδήποτε έχουν βοηθήσει οι τεχνικοί τόσο της λιβανέζικης Hezb’ Allah όσο και των ιρανών φρουρών της επανάστασης. Συνεπώς, κάθε επιτυχία των υεμενιτών είναι επίσης επιτυχία της Τεχεράνης και των συμμάχων της· και αποτυχία όχι μόνο του Ριάντ ή του Αμπού Ντάμπι, αλλά και του Παρισιού, του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον, που έχουν βοηθήσει (ή και έχουν συμμετάσχει με «ειδικούς συμβούλους») την πλευρά των τοξικών. Να γιατί θορυβούνται τόσοι και τέτοιοι: από το φθινόπωρο του 2015 το μπλοκ της Αστάνα, είτε σαν σύνολο είτε σαν επιμέρους μέλη έχει κερδίσει σχεδόν όλες τις μάχες που έχει δώσει άμεσα ή έμμεσα σε μια μεγάλη ακτίνα· και έχει χάσει μόνο την ανατολική συρία.

Η ερυθρά θάλασσα, ο κόλπος του Aden και τα στενά του Bab el Μandeb που ενώνουν τις δύο θαλάσσιες περιοχές (η υεμένη είναι απ’ τη μια μεριά…) είναι στρατηγικής σημασίας στον εξελισσόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Στην αφρικάνικη πλευρά των στενών, στο Djibouti, το Πεκίνο έχει φτιάξει στρατιωτική βάση· λίγο πιο ‘κει έχει βάση η Ουάσιγκτον. Και βορειότερα, στην σουδανέζικη όχθη της ερυθράς θάλασσας, στο port Sudan, ξεκίνησε να φτιάχνει βάση η Μόσχα (θα είναι έτοιμη σε λίγους μήνες). Στο σουδάν έχει (ή φτιάχνει) βάση και η Άγκυρα, που έχει μια ακόμα σημαντική βάση και λίγο νοτιότερα, στην Jaziira της σομαλίας.

Πολλά μιλιτέρ «αποτυπώματα» για να είναι αδιάφορη η «πρόοδος» της μιας πλευράς, του ευρασιατικού project στη συγκεκριμένη περίπτωση – δεν συμφωνείτε;