Tag: ιράν

Επιστρέφει;

Κυριακή 28 Φλεβάρη. Ύστερα από διαδοχικές επιθέσεις με ρουκέτες και diy νάρκες εναντίον στόχων του κατοχικού (αμερικανικού) στρατού στο ιράκ από ομάδες ανταρτών που θεωρούνται «φιλο-ιρακινές», το Joνυσταλεάν αποφάσισε να επιδείξει την «επιστροφή» του στη μέση Ανατολή, που δεν διαφέρει (σαν «πράξη νο 1») απ’ την «απουσία» του ψοφιοκουναβιστάν. Αποφάσισε να πολεμήσει την Τεχεράνη – κτυπώντας ιρακινούς αντάρτες – στο συριακό έδαφος! (Ο στόχος ήταν ο ίδιος μ’ εκείνον μιας αντίστοιχης πυραυλικής επίθεσης με την υπογραφή του ψόφιου κουναβιού: στο Abu Kamal, στα συρο-ιρακινά σύνορα, στις όχθες του Ευφράτη, τον Δεκέμβρη του 2019). Μπορεί κάποιος να θαυμάσει την συνέπεια και συνέχεια της πολιτικής γεωγραφίας α αλ αμερικέν· μπορεί όμως να προσέξει και την ομοιότητα: και το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς πολεμάει την Τεχεράνη κτυπώντας στο συριακό έδαφος… Με άλλα λόγια το συριακό πεδίο μάχης παρουσιάζει ως τώρα την εξής παράξενη ιδιαιτερότητα: είναι το έδαφος όπου όλο το μπλοκ της Αστάνα έχει εγκαταστήσει στρατό και υποδομές αλλά επίσης το έδαφος που ο (αντίπαλος) άξονας θεωρεί πως τον «παίρνει» να κάνει τον ως τώρα έμμεσο πόλεμό του.

Διάφοροι διεθνείς «αναλυτές» (θεωρούμενοι σοβαροί…) σχολιάζουν ότι το Joνυσταλεάν όντως συνιστά μια «αμερικανική επιστροφή» – στα τετριμμένα. Το λιγότερο που θα σχολιάζαμε είναι η ρηχότητα μιας τέτοιας διαπίστωσης. Πρώτον επειδή ποτέ η Ουάσιγκτον δεν εγκατέλειψε ούτε ένα πόντο απ’ τις στρατηγικές της επιδιώξεις στη μέση Ανατολή, ό,τι και να δήλωνε το ψόφιο κουνάβι· συνεπώς δεν βλέπουμε στα σοβαρά κάτι σαν «επιστροφή». (Πώς επιστρέφεις αν δεν έχεις φύγει;). Και δεύτερον επειδή εκείνο που πρακτικά συμβαίνει είναι μια προσπάθεια «προώθησης – μέσα – απ’ – την – παγίωση» των αμερικανικών κατοχών σε διάφορα σημεία του εδάφους, έναντι ενός σύνθετου αντιπάλου που προωθείται. Αργά ίσως ως τώρα αλλά προωθείται.

Η τακτική «με κτυπάς – σε κτυπάω» δοκιμάστηκε για τα καλά απ’ το ψοφιοκουναβιστάν στο ιρακινό πεδίο εναντίον των αντικατοχικών ανταρτών τα προηγούμενα ψοφιοκουναβικά χρόνια. Πού κατέληξε; Σε ανομολόγητη ήττα. Στην αναδίπλωση του κατοχικού στρατού από διάφορες περιφερειακές βάσεις προς το «κέντρο»: την Βαγδάτη και μερικές ακόμα πιο «κεντρικές» βάσεις. Oπότε αυτές και οι μεταξύ τους μεταφορές έγιναν στόχος. Γιατί κατέληξε εκεί; Επειδή ανάμεσα στον υπερεξοπλισμένο κατοχικό αμερικανικό στρατό και στους ελαφρά οπλισμένους αντικατοχικούς αντάρτες υπάρχει μια ασυμμετρία που είναι στρατηγικά υπέρ των δεύτερων (όπως και στο αφγανιστάν, για παράδειγμα): αυτοί τις αντέχουν τις απώλειες (σε νεκρούς), όσες κι αν είναι, επειδή η αιτία που πολεμούν είναι σαφής, εύλογη και νόμιμη. Αντίθετα οι κατοχικοί δεν τις αντέχουν.

Συνεπώς η ιδέα ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να «πολεμήσει» την Τεχεράνη σε ιρακινό ή σε συριακό έδαφος είναι μια παραλλαγή του surge στο αφγανιστάν (όπως παλιότερα στο βιετνάμ), καταδικασμένη σε αποτυχία. Οι ιρακινοί αντάρτες θα συνεχίσουν να κτυπάνε αμερικανικούς στόχους φροντίζοντας οι κατοχικοί να έχουν διαρκώς μεγαλύτερες απώλειες (μπορούν να το κάνουν). Και το Joνυσταλεάν, αφου ξεκίνησε με “ισορροπημένη ανταπόδοση” (σκότωσε μόνο 27 σ’ αυτήν την πρόσφατη επίθεση…) θα είναι καταδικασμένο να «απαντάει» όλο και πιο λυσσασμένα. Αν, μάλιστα, αυξηθούν οι (δήθεν) «εκπαιδευτές» (νατοϊκής προέλευσης…) και διασκορπιστούν στην ιρακινή επικράτεια, τόσο το χειρότερο για δαύτους και τα κράτη τους…

Αυτή είναι η διαφορά της ισραηλινής απ’ την αμερικανική τακτική: το φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ δεν κινδυνεύει από απώλειες εκτός των συνόρων του. Φυσικά αυτό, στην προοπτική του ιστορικού χρόνου, δεν θα το γλυτώσει από εκείνο που προσπαθεί να αποφύγει… Είναι δίπλα – ενώ η αμερικανική έδρα είναι μακριά… Προς το παρόν όμως μπορεί να καμαρώνει ότι «πολεμάει» εκ του ασφαλούς, κάνοντας αεροπορικούς «περιπάτους»…

Τεχεράνη

Τρίτη 23 Φλεβάρη. «Να δικαστεί ο πρόεδρος!» Όχι, δεν αφορά το ψόφιο κουνάβι· αυτό την γλύτωσε. Αφορά τον ιρανό πρόεδρο Rouhani: μιας και η πλειοψηφία του κοινοβουλίου θεωρούνται «σκληροπυρηνικοί», ψήφισαν χτες πως κάνοντας αυτό το «μισό βήμα» για το οποίο γράφαμε χτες, παραβίασε το νόμο που είχε ψηφιστεί τον περασμένο Δεκέμβρη, το νόμο που προέβλεπε την διορία μέχρι τις 21 Φλεβάρη (να πάρει πίσω η Ουάσιγκτον όλες τις τιμωρίες) – διαφορετικά…

Τυπικά ίσως έχουν δίκιο. Ουσιαστικά όμως συνεχίζουν την προεκλογική τους εκστρατεία εν όψει των προεδρικών εκλογών στα μέσα του ερχόμενου Ιούνη. Η θεωρούμενη πιο hard core πλευρά του ιρανικού καθεστώτος κέρδισε συντριπτική νίκη στις βουλευτικές εκλογές που έγιναν στις 21 του περασμένου Φλεβάρη: 221 καρέκλες (είχαν 83) έναντι μόλις 20 των μεταρρυθμιστών / Rouhani (είχαν 121). Μ’ αυτά τα δεδομένα έχουν στο χέρι τη νίκη και στις προεδρικές, εκτός εάν μέχρι τότε συνεχίζει να παίζεται το έργο «η Ουάσιγκτον επιστρέφει στην συμφωνία… την είδαμε να έρχεται…»

Στο πολύπλοκο σύστημα εξουσίας του ιράν δεν είναι το κοινοβούλιο που μπορεί μόνο του να «καταργήσει» έναν πρόεδρο που, άλλωστε, έχει ακόμα 4 μόνο μήνες θητεία ακόμα. Το ανώτατο συμβούλιο εθνικής ασφαλείας, για παράδειγμα, ένα άλλο όργανο εξουσίας που έχει την αρμοδιότητα και για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν, δήλωσε χτες ότι η συμφωνία που έκανε η κυβέρνηση Rouhani για την 3μηνη παράταση είναι συμβατή με το νόμο του Δεκέμβρη, αυτόν που επικαλούνται οι σκληροπυρηνικοί κοινοβουλευτικοί. Κάποια μέλη δε της «συνέλευσης των ειδικών» (πρόκειται για τους παπάδες που δεν εκλέγονται και αποτελούν το ανώτατο όργανο εξουσίας στο ιράν αφού εκλέγουν τον «ανώτατο ηγέτη» – τώρα είναι ο Khamenei) θύμισαν ότι η «γραμμή» είναι πρώτα άρση όλων των τιμωριών που επέβαλε το ψόφιο κουνάβι, μετά επιστροφή της Τεχεράνης στις προβλέψεις της συμφωνίας του ‘15· και καμμία συζήτηση ή διαπραγμάτευση για οτιδήποτε άλλο… Σα να λέμε: “κράτησαν το ίσιο”…

Έχει το ενδιαφέρον του το να δώσει το ιρανικό καθεστώς στο σύνολό του προς τρίτους μια εικόνα «οξυμένων εσωτερικών διαφωνιών»… Με βάση το πως το αμερικανικό καθεστώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο, είναι ικανό να πιστέψει πως μπορεί να οξύνει αυτές τις αντιθέσεις κάνοντας μισό ακόμα βήμα…

(Έχει κι αυτό ενδιαφέρον, κι ας το ξέρει όποιος ενδιαφέρεται για το θέμα. Ενώ ο νυσταλέος Jo ονειρεύεται (;) ότι δείχνοντας μια κάποια καλωσύνη-με-κυνόδοντες θα καταφέρει να βάλει προς συζήτηση το πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, το ιρανικό καθεστώς απ’ την μεριά του, προκειμένου να «αναγνωρίσει» ότι η Ουάσιγκτον ξαναγύρισε στη συμφωνία, πέρα απ’ την κατάργηση των τιμωριών, θέλει και εγγυήσεις ότι ένας επόμενος πρόεδρος, οποτεδήποτε, δεν θα κάνει αυτά που έκανε το ψόφιο κουνάβι! Είναι απίθανο να μπορούν να δοθούν τέτοιες εγγυήσεις, εκτός αν η συμφωνία του 2015 ή όποια άλλη γίνει μέρος του αμερικανικού συντάγματος! Οπότε η Τεχεράνη μπορεί να λέει σταθερά «δεν σας έχουμε εμπιστοσύνη»…

Επιπλέον μπορεί να ζητάει αποζημιώσεις για τις ζημιές που έχουν προκαλέσει οι ψοφιοκουναβικές τιμωρίες απ’ το 2018 που επιβλήθηκαν και μετά (σε 1 τρις δολάρια τις υπολογίζει…), καθώς και το κεφάλι ενός αμερικάνου αρχιστράτηγου σαν εκδήλωση συγγνώμης για την δολοφονία του Soleimani…)

Το μετέωρο πόδι (β δεκάλεπτο)

Δευτέρα 22 Φλεβάρη. Μετά τις αμερικανικές «εκπτώσεις» στις τιμωρίες κατά της Τεχεράνης, μετά την παράκληση της κυρίας Merkel να δώσει το ιρανικό καθεστώς «λίγο τόπο στην οργή», έφτασε χτες (ημέρα λήξης του ιρανικού τελεσίγραφου στο Joνυσταλεάν) τρεχάτος στην ιρανική πρωτεύουσα ο Rafael Grossi, επικεφαλής της «υπηρεσίας ατομικής ενέργειας» του οηε. Είναι ο οργανισμός που κάνει τις επιθεωρήσεις των ιρανικών πυρηνικών εργοτασίων· αυτός που θα έτρωγε πόρτα. Αφού κουβέντιασε με τον ιρανό επικεφαλής του οργανισμού ενέργειας Ali Akbar Salehi, κι αφού η Τεχεράνη ανακοίνωσε ότι έγιναν «παραγωγικές συζητήσεις», μπορούμε να θεωρήσουμε βάσιμο ότι ο Grossi εξασφάλισε μια τρίμηνη παράταση – στον σημαντικό περιορισμό των επιθεωρήσεων. Oι περιορισμοί θα είναι μικρότεροι μεν (για παράδειγμα οι επιθεωρητές δεν θα έχουν πρόσβαση στο υλικό των εσωτερικών στις εγκαταστάσεις καμερών ασφαλείας) αλλά αποκλείονται πια οι αιφνιδιαστικοί έλεγχοι – απ’ την ερχόμενη Τρίτη και μετά.

Είναι μια λογική στάση εκ μέρους του ιρανικού καθεστώτος απέναντι στην Ουάσιγκτον: «Για κάθε μισό δικό σας βήμα θα κάνουμε μετά κι εμείς άλλο μισό». Το βασικό εν προκειμένω (πόσο «βασικό» είναι θα το κρίνει η Ιστορία!) είναι ότι η Τεχεράνη εξασφάλισε ένα είδος διεθνούς άτυπης κατοχύρωσης της θέσησ της ότι η Ουάσιγκτον είναι που πρέπει να κάνει τα βήματα πρώτη και όχι η ίδια. Αυτό το όφελος εκτός απ’ την ίδια διευκολύνει την Μόσχα και το Πεκίνο (ενδεχομένως και το Βερολίνο), που έχουν υπογράψει την συμφωνία του 2015, και σπάει πρακτικά την τακτική του Joνυσταλεάν και του Λονδίνου· αλλά το κάνει με «καθαρά χέρια». Καθόλου άσχημα προς στιγμήν.

Την ίδια ημέρα (χτες) ο ιρανός πρόεδρος Rouhani τα είπε τηλεφωνικά με τον «αιώνιο εχθρό» Erdogan. Η δήλωσή του μετά μπορεί να έχει προεκτάσεις, γι’ αυτό και την κρατάμε:

Ο μόνος τρόπος να υπάρξει απάντηση στις παράνομες και μονομερείς ενέργειες των ηπα είναι η ενότητα και η αλληλοϋποστήριξη ανάμεσα στα κράτη που τις υφίστανται.

Μιας και στους τιμωρημένους περιλαμβάνονται εκτός της Τεχεράνης και της Άγκυρας η Μόσχα και το Πεκίνο δεν χρειάζεται να ανησυχεί κανείς για την ενότητα και την αλληλοϋποστήριξη. Επιπλέον είναι πιθανό (μένει να φανεί) ότι η συγκεκριμένη δήλωση έχει συγκεκριμένη εστίαση, το συριακό και το ιρακινό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Ο δρόμος εκεί είναι μακρύς…

(φωτογραφία: Yazd, ιράν. Πού να την περπατήσετε κιόλας…)

Το μετέωρο πόδι (που μπορεί να ρίξει κλωτσιά…)

Κυριακή 21 Φλεβάρη. Με ένα γράμμα του προς το «συμβούλιο ασφαλείας» του οηε ο εκτελών χρέη πρεσβευτή στον οργανισμό αμερικάνος Richard Mills διεμήνυσε ότι οι «κυρώσεις του οηε κατά του ιράν», που τον περασμένο Σεπτέμβρη ξαναζέστανε το ψόφιο κουνάβι, «θεωρούνται τερματισμένες». Αυτό σημαίνει ότι απ’ όλο τον όγκο κυρώσεων και τιμωριών που έβαλε το ψοφιοκουναβιστάν στην Τεχεράνη, «αφαιρείται» η αναβίωση των οηέδικων, που είχαν καταργηθεί με την συμφωνία του 2015… Οι άλλες, οι καθαρά αμερικανικής έμπνευσης τα τελευταία χρόνια, παραμένουν σε ισχύ.

Αυτό παρουσιάζεται απ’ την Ουάσιγκτον σαν «κίνηση καλής θέλησης» εν όψει του γεγονός ότι σήμερα τελειώνει η διορία που της είχε δώσει η Τεχεράνη για να πάρει πίσω όλες τις κυρώσεις, τις απαγορεύσεις και τις τιμωρίες που έχει επιβάλει· διαφορετικά (έχει πει το ιρανικό καθετώς) θα περιορίσει σημαντικά την πρόσβαση των επιθεωρητών του οηε στις πυρηνικές του εγκαταστάσεις. Η κυρία Merkel τηλεφώνησε στον ιρανό πρόεδρο Rouhani για να του πει να μην προχωρήσει σ’ αυτά που έχει αναγγείλει: «Τώρα είναι καιρός για θετικά σήματα ώστε να δημιουργηθεί εμπιστοσύνη και να αυξηθούν οι ευκαιρίας για μια διπλωματική λύση» του είπε, άγνωστο σε τι τόνο…

Δεν ξέρουμε πως θα απαντήσει η Τεχεράνη στην λίγο πολύ προσχηματική κίνηση του Joνυσταλεάν. Εκείνο που επιδιώκει το νέο αμερικανικό γκουβέρνο είναι ακριβώς το ίδιο που επεδίωκε και το προηγούμενο: να σύρει την Τεχεράνη σε «διαπραγματεύσεις» για το πυραυλικό της πρόγραμμα· με άλλα λόγια να επιβάλει απαγορεύσεις και σ’ αυτό. Η διαφορά μεταξύ ψοφιοκουναβιστάν και Joνυσταλεάν είναι μόνο στο στυλ· γι’ αυτό και τώρα στην Ουάσιγκτον έχουν την εντύπωση ότι μπορούν να έχουν και την πίτα ολόκληρη και στον σκύλο χορτάτο. Και τις (περισσότερες) τιμωρίες σε ισχύ, και τις «διαπραγματεύσεις» όπως τις θέλει… Ζουν σε κάποιο σήριαλ του netflix…

Μας είναι δύσκολο να φανταστούμε το γιατί το ιρανικό καθεστώς θα έπεφτε σε μια τέτοια μαύρη τρύπα βάζοντας το πυραυλικό του πρόγραμμα (το πιο σοβαρό αμυντικό μέσο που διαθέτει) στα πόδια του άξονα· και μάλιστα με το κεφάλι πάνω στον πάγκο του χασάπη… Πριν ένα μήνα ο νέος αμερικάνος υπ.εξ. ήταν ωμός τόσο ώστε να μην σηκώνει παρεξήγηση:

… Το ιράν δεν συμμορφώνεται σε μια σειρά ζητημάτων και θα χρειαστεί κάποιο χρόνο αν αποφασίσει να συμμορφωθεί, και θα χρειαστούμε κι εμείς κάποιο χρόνο για να βεβαιωθούμε ότι τηρεί τις υποχρεώσεις του… Μ’ άλλα λόγια, ενώ ήταν η Ουάσιγκτον που έσκισε την συμφωνία του 2015, το νέο γκουβέρνο θεωρεί υπεύθυνη την Τεχεράνη. Αυτό είναι μια ευθεία προέκταση της τακτικής του ψόφιου κουναβιού και καθόλου κλαδί ελιάς!

Ούτε γι’ αστείο. (Για τις δολοφονίες του Soleimani και του al-Muhandis τι λέει το Joνυσταλεάν; Περασμένα ξεχασμένα;)

Δυνατό τεστ

Πέμπτη 18 Φλεβάρη. Μια δωδεκάδα ρουκέτες, απ’ τις ίσως διπλάσιες που εκτοξεύτηκαν, βρήκε τον στόχο της: την αμερικανική βάση μέσα στο αεροδρόμιο της Erbil, στην κουρδική ζώνη του βόρειου ιράκ. Ένας (μη αμερικάνος) μισθοφόρος σκοτώθηκε, άλλοι εννιά (αμερικάνοι…) τραυματίστηκαν. Ήταν το πιο σημαντικό «κτύπημα» μετά των κατοχικών του ιράκ, και έγινε χτες. Στην Ουάσιγκτον έχουν πονοκέφαλο.

Ο προσανατολισμός πολλών ιρακινών (και, φυσικά, πολλών ένοπλων πολιτοφυλάκων) είναι γνωστό: yankess go home! Είναι γνωστή και η μέθοδος που χρησιμοποιούν: επιθέσεις με «φτηνά» μέσα. Αν και οι αμερικανικές βάσεις θεωρούνται καλά φυλασσόμενες, το πεντάγωνο δεν έχει μέσο να εμποδίσει ούτε επιθέσεις με ρουκέτες ούτε επιθέσεις με drones. Το ισραηλινό «iron dome» δουλεύει εναντίον των πρώτων, ίσως όχι εναντίον των δεύτερων· αλλά ως τώρα η Ουάσιγκτον δεν έχει αποφασίσει ότι πρέπει να βασιστεί στην ισραηλινή τεχνολογία. Μήπως θέλει να αξιοποιήσει τέτοιες επιθέσεις χρεώνοντάς τες στην Τεχεράνη;

Ένας απευθείας αμερικανικός πόλεμος κατά του ιράν επί ιρακινού εδάφους θα ήταν, απλά, λιγότερο καταστροφικός (για το Joνυσταλεάν) από μια επίθεση «τιμωρίας» κατά του ίδιου του ιράν… Το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ κάνει έναν τέτοιου είδους πόλεμο στο συριακό έδαφος μόνο και μόνο (και για όσο) το καθεστώς Άσαντ δεν απαντάει· και η Μόσχα δεν ανακατεύεται. Απ’ την άλλη μεριά η αποχώρηση του αμερικανικού στρατού (και των συμμάχων του) απ’ το ιράκ και, αναγκαστικά, και απ’ την συρία ήταν όνειρο του «ειρηνιστικού» ψόφιου κουναβιού – το Joνυσταλεάν δεν θα το συζητούσε ούτε γι’ αστείο. Συνεπώς;

Δεν ξέρουμε κάποιον κατοχικό στρατό που να έφυγε απ’ το έδαφος που είχε καταλάβει επειδή το ήθελαν τα αφεντικά του. Όλοι αναγκάστηκαν. Το Joνυσταλεάν δεν είναι εξαίρεση. Αλλά πρέπει να παραδεχτεί την ήττα του, και δεν το αντέχει. Το μόνο που του απομένει είναι να ξαναοργανώσει έναν εμφύλιο στο ιράκ· να αναστήσει τον isis δηλαδή…

Πίσω παλιο-τρομοκράτες!

Τετάρτη 17 Φλεβάρη. Καλά τα λέγαμε (Δευτέρα 15 Φλεβάρη, Ιμπεριαλιστικά αδιέξοδα). Χτες το Joνυσταλεάν ανακοίνωσε το πως αντιλαμβάνεται το ρόλο του στην υεμένη· αλλά αυτό είναι δείγμα γραφής ευρύτερης σημασίας. Τι, λοιπόν, πρεσβεύει το νέο, υπό τον κυρ Antony (Blinken – θα του βρούμε παρατσούκλι, που θα πάει;) υπ.εξ. γι’ αυτόν τον ευαίσθητο γεωπολιτικά τόπο;

Αφενός καταργεί τον χαρακτηρισμό των Houthis σαν «τρομοκρατικής οργάνωσης» που πρόλαβε να περάσει, στα τελευταία του, ο Πομπηίας… αφετέρου όμως τον διατηρεί για τρεις απ’ τους επικεφαλής τους, και μάλιστα απειλεί να τον επεκτείνει και σε άλλα μέλη της οργάνωσης. Σε αντάλλαγμα (;) και για να θαυμάσει το σύμπαν όλο τον ειρηνευτικό του ρόλο, το Joνυσταλεάν απαιτεί: οι Houthis να σταματήσουν την προώθησή τους στην Marib (την τελευταία σημαντική πόλη που κατέχουν οι μισθοφόροι και οι ευνοούμενοι του τοξικού του Ριάντ στη βόρεια υεμένη), να σταματήσουν όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις τους τόσο εντός υεμένης όσο και εκτός [κατά της σαουδικής αραβίας δηλαδή…], και να διαπραγματευτούν… Αυτό σημαίνει: «τα δικά μας δικά μας (η υποστήριξη στις πετροχούντες συνεχίζεται. Θέλουμε πάντα και το Aden…) και τα δικά σας δικά μας κι αυτά!»: πέρα απ’ την στρατηγική της θέση η Marib έχει και πετρελαιοπήγαδα…

Δεν συνηθίζεται ένας απελευθερωτικός στρατός (τέτοιοι είναι οι Houthis) που προχωράει σε βάρος των όποιων εισβολέων έχοντας το πάνω χέρι στα πεδία, να σταματάει για να διαπραγματευτεί με τον αντίπαλο που ηττάται σύμφωνα με τους όρους που βάζει ένας σύμμαχος του αντίπαλου… Κάποιος θα έλεγε ότι στην Ουάσιγκτον έχουν χάσει το μυαλό τους αν νομίζουν ότι αυτές οι ιδέες τους θα χειροκροτηθούν σαν «ειρηνευτικές». Η μόνη λογική βάση διαπραγμάτευσης (και συμφωνιών) είναι οι 2 πετροχουντικοί να μαζέψουν τους μισθοφόρους και τα όπλα τους εκτός υεμένης – τι άλλο;

Ξέροντας η Ουάσιγκτον (αλλά και το Παρίσι με το Λονδίνο) ότι χάνουν στην υεμένη, και νομίζοντας ότι μπορεί/ουν παρ’ όλα αυτά να σώσει/ουν τα προσχήματα πηγαίνοντας τον πόλεμο που ξεκίνησε/αν στο «Χ», φαντασιώνεται/φαντασιώνονται. Κάτι παράλογο: ότι (συγγνώμη για την γλώσσα…) αν φωνάξουν στους Houthis, και μαζί μ’ αυτούς στην Τεχεράνη και στην Χεζμπ’ αλλάχ, “σταθήτε ρε πούστηδες, γαμώ το σταυρό σας” (για να θυμηθούμε τον θρυλικό, παρά λίμνην της Δοϊράνης, υπαστυνόμο Πετράκη του 1923), ΔΕΝ θα εισπράξουν σαν απάντηση το “κλάστε μας τ’ αρχίδια” – όπως εκείνος…

Θα την εισπράξει αυτή την απάντηση η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της, με τον έναν ή το άλλο τρόπο! Προς το παρόν στέλνουν τον βρετανό πρώην πρεσβευτή Martin Griffiths, που παριστάνει τον ειδικό εκπρόσωπο του οηε για την υεμένη (συγκινητικό…. τι έκανε τόσο καιρό άραγε;), όχι όπου κι όπου αλλά στην Τεχεράνη, για συνάντηση με τον ιρανό υπ.εξ. Javad Zarif, με θέμα την υεμένη…. Ακόμα κι αυτό δείχνει αδυναμία: το ιρανικό καθεστώς έχει κάθε περιθώριο να ακούσει, και στο τέλος να πει «δεν είμαστε οι μπαμπάδες ή οι καθοδηγητές των Houthis, καλύτερα να μιλήσετε με τους ίδιους…»

Ιμπεριαλιστικά αδιέξοδα

Δευτέρα 15 Φλεβάρη. Όλο ενδιαφέρον η ασταμάτητη μηχανή παρακολουθεί τι περιθώρια έχει το Joνυσταλεάν να αποφύγει την επίσημη κήρυξη πολέμου κατά των rivals, μετά την αποτυχία της τακτικής που δοκίμασε το ψόφιο κουνάβι, των οικονομικών τιμωριών, αποκλεισμών· του νεο-μερκαντιλισμού για να το πούμε αλλιώς.

Τα ως τώρα δείγματα (είναι η αρχή σίγουρα) είναι ενδιαφέροντα. Για παράδειγμα ο νυσταλέος Jo πήρε τηλέφωνο τον κινέζο αυτοκράτορα να του ευχηθεί για την κινέζικη πρωτοχρονιά! Αρχίζει η χρονιά του βοδιού σύμφωνα με το κινέζικο ημερολόγιο, φαίνεται όμως ότι στην Ουάσιγκτον υπάρχουν μεγάλα κοπάδια, που θέλουν να πιστεύουν ότι με «κινήσεις αβροφροσύνης» απέναντι στο Πεκίνο θα χωρίσει το ζευγάρι Μόσχας – Πεκίνου, και η πρώτη θα στριμωχτεί. Άβυσσος…

Σε ότι αφορά το ιράν και την συμφωνία 5 + 1, ο νυσταλέος Jo λέει ότι θέλει να γυρίσει· αλλά σε μια άλλη συμφωνία, κι αφού πρώτα η Τεχεράνη κάνει στριπτίζ… Άβυσσος…

Σ’ ότι αφορά τον πόλεμο που οι δύο τοξικοί του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι κάνουν στην υεμένη, ο νυσταλέος Jo θέλει να εμφανιστεί σαν ειρηνιστής. Θα διακόψει (λέει) την τροφοδοσία του τοξικού του Ριάντ με επιθετικά όπλα (αλλά όχι με «αμυντικά»…) και, επίσης, θα κάνει ότι μπορεί για να σταματήσει το κακό (στο οποίο ως τώρα έχει συμμετάσχει ενεργά και η Ουάσιγκτον, και το Παρίσι, και το Λονδίνο…). Αλλά και πάλι υπό όρους. Θα πρέπει οι Houthis να σταματήσουν να νικάνε και να προωθούνται σε βάρος των μισθοφόρων των δύο τοξικών.

Αυτός είναι ο αμερικανικός πόνος με την υεμένη: οι Houthis νικούν, υποστηριζόμενοι φανερά απ’ την Τεχεράνη και την λιβανέζικη Χεζμπ’ αλλάχ. Εν μέρει ανακαταλαμβάνουν υεμενίτικα εδάφη, εν μέρει επιτίθενται στην σαουδική αραβία: μέσα στις 4 τελευταίες ημέρες έχουν κτυπήσει με drones και πυραύλους 5 φορές στο σαουδαραβικό αεροδρόμιο της Αdha στα νότια.

Μπροστά στο ενδεχόμενο να πρέπει να στείλει και εκεί, φανερά, «αντιτρομοκρατικό» στρατό, ο νυσταλέος Jo προτιμάει να το παίξει “give peace a chance”!! Πρόκειται για τον ίδιο νυσταλέο που σαν υπ.εξ. του Obama είχε δώσει το ο.κ. στους πετροχουντικούς, το 2015, να εισβάλουν στην υεμένη… Οι Houthis απαντούν, με όλο τους το δίκιο, ότι «peace» σημαίνει αφενός να φύγουν όλοι οι μισθοφόροι απ’ το υεμενίτικο έδαφος και αφετέρου οι δύο τοξικοί να πληρώσουν για όλες τις καταστροφές που έχουν κάνει αυτά τα χρόνια, και αποζημιώσεις για όλους τους άμαχους που έχουν δολοφονήσει· παράδες έχουν. Παράξενες ιδέες που, φυσικά, η παρακμιακή υπερδύναμη τις θεωρεί σαν όρους και τις απορρίπτει. Άβυσσος…

Αν δείχνουν κάτι οι ως τώρα πρώτες κινήσεις του νέου αμερικανικού γκουβέρνου στην ευρύτερη μέση Ανατολή, είναι μια τακτική (;) νοσταλγίας του είδους «θα ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος επειδή είμαστε οι αμερικάνοι· και κάποτε μας φοβούνταν όλοι».

Αποκλείεται να κρατήσει πολύ. Και η διάψευση (η επιβολή της ωμής πραγματικότητας δηλαδή πάνω στις αναμνήσεις περασμένων μεγαλείων) θα εκνευρίσει πολύ το Joνυσταλεάν.

Project ευρασία

Πέμπτη 11 Φλεβάρη. Η χθεσινή αναφορά μας στην άδοξη επίσκεψη του “οτι-πιο-κοντά-σε-υπουργό-εξωτερικών-διαθέτει-η-ε.ε.” επίτροπου Josep Borrell στην Μόσχα και των σχολίων γύρω απ’ τον «ρώσο Guaido» μπορεί να θεωρηθεί σαν εισαγωγή. Με δεδομένο ότι το μπλοκ ε.ε. δεν έχει «κοινή εξωτερική πολιτική» (ειδικά για τέτοια κεντρικά ζητήματα όπως το ευρασιατικό project) κι ούτε πρόκειται να αποκτήσει, το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo θα προσπαθήσει να «πιέσει» (δηλαδή να εκβιάσει) διάφορα ευρωπαϊκά κράτη υπέρ του. Και το αντίστοιχο έχει ξεκινήσει ήδη απ’ την μεριά της η Μόσχα.

Μια ενδεικτική κουβέντα του Lavrov (δεν είναι η πρώτη φορά που λέγεται τους τελευταίους μήνες) ήταν αυτή:

…Έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε το γεγονός ότι η Ε.Ε. προσπαθεί να επιβάλει μονομερείς κυρώσεις, παράνομες απαγορεύσεις, και καταλήγουμε σ’ αυτή τη φάση στην παραδοχή ότι η Ε.Ε. είναι αναξιόπιστος εταίρος… Το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε όλοι είναι η έλλειψη ομαλότητας στις σχέσεις ανάμεσα στη Ρωσία και την Ε.Ε. – τους δύο μεγαλύτερους παίκτες στον Ευρασιατικό χώρο. Είναι μια όχι υγιής κατάσταση, που δεν ωφελεί κανέναν…

Τι θέλει η Μόσχα; Όχι, βέβαια, την φιλία της ε.ε. σαν σύνολο· για πολλά θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς το ρωσικό καθεστώς, όχι όμως για έλλειψη ρεαλισμού. Εκείνο που θέλει είναι μια σταθερή και μόνιμη «τήρηση αποστάσεων» προς την Ουάσιγκτον απ’ το Βερολίνο (κατά κύριο λόγο) και το Παρίσι. Με δεδομένο τον (ιστορικό) ιμπεριαλιστικό οππορτουνισμό του δεύτερου, το Βερολίνο είναι – κυρίως – εκείνο που ακόμα κι αν δεν αντιπροσωπεύει το σύνολο της ε.ε., μπορεί να σταθεί σαν αντίβαρο στις δεδομένες επιλογές τόσο των κρατών της Βαλτικής όσο και της Βαρσοβίας στο πλευρό των ηπα (και του Λονδίνου).

Με δεδομένη την αναμενόμενη «επιστροφή» (ή προσπάθεια επιστροφής) του Joνυσταλεάν στην «παλιά ευρώπη», η Μόσχα απειλεί ότι αν αυτή η «παλιά ευρώπη» συνεχίσει να κάνει back vocals στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, τότε θα την αντιμετωπίσει σαν εχθρό και στρατιωτικά. Είναι μια δύσκολη επιλογή, με βάση τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα του ρωσικού καθεστώτος: η αξία του μέσα στο ευρασιατικό project πολλαπλασιάζεται αν αυτό το project προεκτείνεται ως τον Ατλαντικό· ενώ ο μόνιμος ακρωτηριασμός (που προσπαθεί να επιβάλει η Ουάσιγκτον) θα ήταν στρατηγική ήττα.

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους η Μόσχα, σαν μέλος του μπλοκ της Αστάνα, έχει ανάγκη να αποκρούσει την ανανέωση των αμερικανικών σχεδιασμών για τη μέση Ανατολή. Το Joνυσταλεάν προσπαθεί να νεκραναστήσει το κόλπο isis οπουδήποτε αυτό είναι εφικτό απ’ την ανατολική Μεσόγειος ως τα αφγανικά υψίπεδα. Ήδη, η «γραμμή» για την στρατιωτική κατοχή της ανατολικής συρίας άλλαξε, και από το «φυλάμε τα πετρέλαια για να μην πάρει ο Άσσαντ» του ψοφιοκουναβιστάν έγινε «πολεμάμε τον isis» (;;;). Στο αφγανιστάν επίσης, όπου οι μισθοφόροι του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι είχαν ασήμαντη παρουσία, φαίνεται να «ζωντανεύουν» – εναντίον και των ταλιμπάν.

Το συριακό / ιρακινό πεδίο μάχης (όπως και το αφγανικό) γίνονται όλο και περισσότερο «εκκρεμότητες» που η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει. Ήδη αυτό το διατυμπανίζει (ποιός άλλος;) το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Οι αεροπορικές / πυραυλικές επιθέσεις στη δυτική συρία έχουν γίνει ακόμα πιο συστηματικές αλλά, κυρίως, απροσχημάτιστες. Το «κτυπάμε θέσεις του ιράν στη συρία» έχει εξελιχθεί σε πλήρη (και προς το παρόν μονομερή) κανονικό πόλεμο απ’ την μεριά του ισραηλινού μιλιταρισμού.

Υποτίθεται πως η «αλλαγή» του Joνυσταλεάν, διαφημισμένη εντατικά, αφορά την στάση απέναντι στην Τεχεράνη. Δεν πρόκειται για καμμία «αλλαγή», το έχουμε ξαναπεί. Το γκουβέρνο του νυσταλέου Jo θέλει να ελπίζει ότι θα προσεταιριστεί τους ευρωπαίους που υπέγραψαν το 2015 την 5 + 1 συμφωνία για τα πυρηνικά του ιράν στην απαίτηση επαναδιαπραγμάτευσής της, για να περιλάβει και το πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης – προσθέτοντας στα κράτη / διαπραγματευτές και … το Ριάντ. Αλλά το ιρανικό καθεστώς δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί τίποτα επιπλέον απ’ όσα συμφωνήθηκαν πριν 5,5 χρόνια· κι ούτε λόγος να ανεχτεί την πετροχούντα του τοξικού σαν «επιτηρητή»! (Ούτε η Μόσχα ούτε το Πεκίνο πρόκειται να στηρίξουν τους αμερικανικούς ή αμερικανο-αγγλικούς σχεδιασμούς). Η Τεχεράνη έχει δώσει στην Ουάσιγκτον ένα μήνα διορία μετά την επίσημη ενθρόνιση του νυσταλέου, για να επιστρέψει χωρίς όρους στην συμφωνία, αναιρώντας τις εναντίον της κυρώσεις. Η διορία τελειώνει στις 21 Φλεβάρη. Απειλεί πως μετά απ’ αυτήν την ημερομηνία θα ενεργοποιήσει την παράγραφο 36 της συμφωνίας του ’15, που τις επιτρέπουν να αποχωρήσει απ’ τα «πρόσθετα πρωτόκολλά» της περιορίζοντας σημαντικά τις επιθεωρήσεις του οηε στις (πυρηνικές) εγκαταστάσεις του. Εντέλει και η Τεχεράνη κάνει το ίδιο με την Μόσχα, απ’ την δική της μεριά. Ο υφ.υπ.εξ Abbas Araqchi ξεκαθάρισε χτες:

… Όταν διαπραγματευτήκαμε την JCPOA με την Κίνα, την Ρωσία, τους Ευρωπαίοιυ και τις ΗΠΑ, αποφασίσαμε όλοι στα σοβαρά να μην εμπλακούμε σε άλλα θέματα πλην του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Αυτός είναι ο λόγος που η JCPOA έχει εφικτό να υπογραφτεί. Δεν πρόκειται να εμπλακούμε σε διαπραγματεύσεις για άλλα ζητήματα, είτε είναι περιφερειακά θέματα είτε οι αμυντικές μας δυνατότητες, κι ακόμα περισσότερο [δεν θα κάνουμε κάτι τέτοιο] αφού οι ΗΠΑ αποδείχθηκαν αναξιόπιστο μέλος των διαπραγματεύσεων. Και οι Ευρωπαίοι έχουν αποδειχθεί ανίκανοι να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους…

(Στα μέσα του ερχόμενου Ιούνη στο ιράν έχουν προκηρυγμένες προεδρικές εκλογές… Και, φυσικά, δεν έχουν ξεχάσει την δολοφονία του Soleimani…)

(φωτογραφία: Πανηγυρισμοί στην Τεχεράνη για την 42η επέτειο απ’ την επανάσταση που ανέτρεψε την δικτατορία του Σάχη. Οι ελπίδες και οι δυνατότητες ήταν τότε, το 1979, διαφορετικές…)

Ινδοκούς

Παρασκευή 5 Φλεβάρη. Ήταν αναμενόμενο: ο αμερικανικός στρατός δεν πρόκειται να φύγει (σχεδόν) απ’ το αφγανιστάν ως τον Απρίλη / Μάη, όπως προβλεπόταν απ’ την συμφωνία μεταξύ ψοφιοκουναβιστάν και ταλιμπάν του περασμένου Φλεβάρη. «Είναι νωρίς ακόμα…» συμπέρανε μια διακομματική επιτροπή του αμερικανικού νομοθετικού, εισηγούμενη χτες στο γκουβέρνο του νυσταλέου Jo να «αναβάλει» την εφαρμογή της συμφωνίας… και να αναζητήσει μια «καλύτερη» στο απώτερο μέλλον. «… Δεν πρέπει απλά να δώσουμε τη νίκη στους ταλιμπάν…» λένε οι σοφοί πατέρες του αμερικανικού έθνους· κι όταν συμφωνούν σε κάτι ρεπουμπλικάνοι και δημοκρατικοί, η γκουβερνο-απόφαση έχει μόνο τυπικό χαρακτήρα.

Έχουν δίκιο απ’ την μεριά τους. Οι ταλιμπάν δεν έχουν νικήσει ακόμα με τον ξεκάθαρο τρόπο των βιετκόνγκ. Δεν αποκλείεται όμως αυτό να γίνει. Γιατί, εν έτει 2021, ακόμα και η τυπική ανοχή των rivals προς τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό έχει εξαντληθεί. Με δεδομένο ότι οι ταλιμπάν έχουν πια όχι μόνο κρυφές αλλά και φανερές συμμαχίες, στο επόμενο γύρο του πολέμου κατοχής του αφγανιστάν, στον «γύρο του νυσταλέου», θα είναι λογικά ακόμα πιο αποφασισμένοι και αποτελεσματικοί…

(φωτογραφία: Το ιστορικό τελευταίο στιγμιότυπο της ήττας της Ουάσιγκτον στο βιετνάμ, τον Απρίλη του 1975: αμερικανικό στρατιωτικό ελικόπτερο φορτώνει φίρδην μίγδην τους τελευταίους υπαλλήλους και οπαδούς απ’ την ταράτσα της αμερικανικής πρεσβείας στην τότε Saigon – νυν Ho Chi Minh – ενώ οι βιετκόγκ έχουν ήδη εισβάλει στην πόλη. Κάτι τέτοιο ναι: στην Ουάσιγκτον το θεωρούν “…πήραν τη νίκη…”)

Ινδοκούς

Σάββατο 30 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι υπέγραψε τον περασμένο Φλεβάρη συμφωνία με τους ταλιμπάν, για την (σχεδόν πλήρη) αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ τα αφγανικά υψίπεδα. Πρόκειται για την «συμφωνία της Doha». Που εκτός απ’ την μόνιμη κατάπαυση του πυρός και την ανταλλαγή αιχμαλώτων με την επίσημη κυβέρνηση (μάλλον περί ενισχυμένης δημαρχίας πρόκειται) της Καμπούλ, περιελάμβανε και την δέσμευση των ταλιμπάν να διακόψουν κάθε σχέση με οργανώσεις που η Ουάσιγκτον θεωρεί τρομοκρατικές. Το isis και την (λεγόμενη…) al Qaeda… Για τον πρώτο, έτσι κι αλλιώς, δεν χρειαζόταν συμφωνία: πρόκειται για ενεργούμενο της Ουάσιγκτον άμεσα ή/και έμμεσα, και είναι εντελώς εχθρικός με τους ταλιμπάν… Όσο για την al Qaeda; Υπάρχει άραγε ακόμα;

Το βέβαιο είναι ότι η «συμφωνία της Doha» άρεσε ιδιαίτερα στην Ισλαμαμπάντ, στη Μόσχα, στο Πεκίνο και στην Τεχεράνη… Και δεν άρεσε καθόλου στο Ριάντ, στο Τελ Αβίβ, στην κυβέρνηση της Καμπούλ (ο πρόεδρος / φύλαρχος Asharf Ghani δεν υπάρχει περίπτωση να μείνει στο πόστο του χωρίς την στήριξη του u.s. army), στο Ν. Δελχί – και στην Ουάσιγκτον! Στον μιλιταριστικό «σκληρό πυρήνα» της παρακμάζουσας υπερδύναμης, τον οποίο ποτέ δεν «ένοιωσε» το ψόφιο κουνάβι.

Αλλά τώρα κουμάντο κάνει ο νυσταλέος Jo και το δικό του γκουβέρνο. Κανονικά, με βάση την συμφωνία, ως τον ερχόμενο Μάη το αμερικανικό πεντάγωνο θα πρέπει να έχει αφήσει στην Καμπούλ ελάχιστους «συμβούλους», και τους αφγανούς να τα βρουν μεταξύ τους… Θα γίνει έτσι; Φαίνεται χλωμό – κι αυτό δεν είναι πρωτότυπο.

Η διοίκηση Μπους του Β του Μικρού χρέωσε τις επιθέσεις (: inside job) της 11ης Σεπτέμβρη του 2001 στον bin Laden και την «αντιαμερικανική / αντι-ιμπεριαλιστική ισλαμική διεθνή» που αυτός είχε δημιουργήσει όχι επειδή όντως αυτοί είχαν κάνει τις συγκεκριμένες επιθέσεις, αλλά επειδή ΔΕΝ τις είχαν κάνει! Ήταν μια ανταπόδοση προς την σαουδαραβική χούντα (που κυνηγούσε τον bin Laden), τις οποίες οι μυστικές υπηρεσίες, σε συνεργασία με φράξιες των αμερικανικών και τις ισραηλινές, ήταν οι πραγματικοί σχεδιαστές και υποστηρικτές τους. Στη συνέχεια ο αμερικανικός στρατός κατέλαβε το αφγανιστάν όχι για να αποδώσει δικαιοσύνη. Αλλά για να αποκτήσει μια μόνιμη έδραση στην κεντρική ασία, στο «μαλακό υπογάστριο» της Μόσχας και του Πεκίνου. Παρά την ουσιαστική ήττα της (απ’ τους ταλιμπάν) είναι δυνατόν η Ουάσιγκτον, μετά από 20 χρόνια, να αφήσει αυτήν την «κεντρική θέση»; Το ψόφιο κουνάβι δεν καταλάβαινε από μιλιταριστική γεωπολιτική, και έλεγε «ναι»· ο νυσταλέος Jo όμως καταλαβαίνει, και με το παραπάνω.

Έχει αρχίσει, κατά συνέπεια, η διαδικασία εξόδου της Ουάσιγκτον απ’ την συμφωνία της Doha. Πρώτον με (αμερικανικές) κατηγορίες (του νέου αμερικάνου υπ..οικ…) ότι «η al-Qaeda επεκτείνει την παρουσία της στο αφγανιστάν, υπό την προστασία των ταλιμπάν» και ότι «από κοινού σχεδιάζεται η δημιουργία νέων ομάδων ενόπλων»…. Δεύτερο με ανακοίνωση του νέου αμερικάνου υπ.εξ. Blinken ότι «θέλει να επανεξετάσει την συμφωνία της Doha για να καταλάβει καλά τις υποχρεώσεις των ταλιμπάν». Είναι ηλίου φαεινότερο ότι το Joνυσταλεάν ψάχνει προσχήματα για να ξεμπερδεύει με την συμφωνία της Doha· μια υπενθύμιση του ότι σε μια όλο και πιο παρακμιακή υπερδύναμη κάθε γκουβέρνο σκίζει μερικά deal του προηγούμενου.

Το θέμα είναι σοβαρό· πολύ σοβαρότερο απ’ την τύχη αυτού καθ’ αυτού του αφγανιστάν. Οι ταλιμπάν ποτέ δεν ήταν «διεθνιστές» με την έννοια των «εξαγωγέων επανάστασης»· και το άσυλο / κάλυψη που παρείχαν στον bin Laden είχε να κάνει κυρίως με την προσωπικότητα, την ιστορία και το κύρος του παρά με την συμμετοχή της τότε ταλιμπανοκρατούμενης Καμπούλ στις όποιες δράσεις της ισλαμικής διεθνούς. Αυτή, απ’ τη μεριά της, μπορεί να χρησιμοποιούσε κάποιες άκρες των αφγανικών βουνών για βασική εκπαίδευση, αλλά το ίδιο έκανε και στο σουδάν. Όχι το 2021 αλλά και ποτέ πριν οι ταλιμπάν, σαν αφγανικό καθεστώς, δεν είχαν οργανωτική σχέση με την όποια al-Qaeda· μια οργανωτική σχέση που άλλωστε δεν την χρειαζόταν καμμία πλευρά.

Μια υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία τους (φωτογραφία επάνω) έκανε τις τελευταίες ημέρες μια σημαδιακή περιοδεία, πρώτα στην Τεχεράνη και στη συνέχεια στη Μόσχα. Το τι κουβεντιάστηκε, φυσικά, δεν ανακοινώθηκε· οι δηλώσεις περιορίστηκαν την «ισχυρή επιμονή των πλευρών ότι η συμφωνία της Doha πρέπει να τηρηθεί». Η Τεχεράνη, η Μόσχα αλλά και η Ισλαμαμπάντ με το Πεκίνο θέλουν να δουν το «κουτάκι» του αφγανιστάν να αδειάζει απ’ τον αμερικανικό στρατό. Οι ταλιμπάν έχουν κάθε συμφέρον να τηρήσουν το δικό του κομμάτι της συμφωνίας· αλλά απειλούν ήδη πως αν δεν φύγει ο u.s. army θα αρχίσουν επιθέσεις εναντίον του.

Έχει ακόμα περιθώρια η Ουάσιγκτον να συντηρήσει τις βάσεις της εκεί, εναντίον επιθέσεων που θα είναι σκληρές; Και μπορεί να σταθεί εκεί κόντρα στην Ισλαμαμπάντ, που έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τους ταλιμπάν;

Θα φανεί… Αλλά οι οιωνοί δεν είναι καλοί…